این زندگی برام شده باتلاق هرچی بیشتر تقلا کنم بیشتر فرو میرم, کمک کنید!

شوهرم ده ساله که تصادف کرده کلی مشکلات داشت له له از زیر تریلی کشیدنش بیرون خیلی زحمت کشیدم تا دوباره سرپا شد ولی الان از یه پا معلوله و هنوز مشکلات عفونی استخون و خون داره که مدام باید تحت نظر دکترا باشه. منم شده بودم یه کلفت و پرستار بی مزد و مجانی. ای کاش کمی قدر میدونست. یه پسر کوچولو هم داشتم که توی این مدت مردی شده و اونم باید از نظر روحی ساپورت میکردم واقعا داغوون شدم. هردو تحصیلکرده هستیم هردو همکار بودیم من بخاطر پسرم نشستم خونه تا الان که دیگه کمی اوضاع عادی شده باز میرم سرکار . یه موضوع دیگه اینکه شوهرم دیگه قادر به ایجاد رابطه نیست کلا هم از نظر نخاعی هم سیاتیک هم استخونی قادر نیست یعنی یه کلام مرد نیست. من ده ساله همه چیو تحمل کردم هم بخاطر پسرم هم واقعا دلم نمیومد ازش جدا شم. ولی اون هرچی من بیشتر محبت کردم رفتارشو بدتر کرد حتی ناتوانیشو هم میندازه گردن من میگه تقصیر توئه این روزا دیگه واقعا شورشو درورده. بازنشسته شده نشسته کنج خونه فقط میره روی اعصاب من . فقط وقتی از خونه بزنم بیرون یا با پسرم مشغول باشم آسودم. پسرمم فقط دلش بحالش میسوزه و اینکه بالاخره باباشه. با اینکه کلی اذیتش میکنه از بی پدری میترسه. باوجود اینکه پدرش جز اسم هیچی دیگه براش نیست. داستان زندگی من خیلی بیشتر و پیچیده تر از اونه که توی این مقال بگنجه. از یه طرف واقعا دلم میخواد ازش جدا شم دیگه طاقت بی مهری و مسائل دیگه رو ندارم از یه طرف از محیط کثیف بیرون و زن مطلقه بودن میترسم و اینکه پسرم احساس کنه بابا پیشش نیست هم برام نگران کنندس. خودم میگم منتظر بشم پسرم دیپلم بگیره بعد ترکش کنم دیگه هیییییچ احساسی بهش ندارم واقعا ازش بیزارم خیلی نامرد بی مرام و ..... چی بگم. به نظر شما چه کنم؟

عزیزم، میشه بهمون بگی الان دقیقا دنبال چی هستی؟
یعنی داری فقط درد و دل میکنی ؟ یا دلت میخواد که یه جورایی همسرت آدم با محبت قبل بشه؟ یا اینکه دنبال راهی هستی واسه اینکه زندگیت رو مدیریت کنی با این شرایط؟ یا دنبال راهی واسه جدایی از همسرت؟
دقیقا میخوای با این نوشته ها به چی برسی؟
این رو بدون که اگر هدفت مشخص باشه، مطمئنا واسه رسیدن به هر هدفی، راه حل های متفاوتی خواهد بود و تو زن توانایی هستی، که میتونی به بهترین شکل در هر راهی قدم بذاری.:43:

سلام راستش با خوندن مشکلتون واقعا ناراحت شدم ادم وقتی یه چیزا رو میبینه یا میشنوه میبنیه چقدر سخته.

خدا انشالله بهتون صبرش رو هم بده چون واقعا سخته.

همسرتون هم اگه رفتارش عوض شده باید بهشون حق بدید کلا وقتی ادم مریض میشه زود رنج هم میشه دیگه بماند ایشون امیدی اون قدر ها به خوب شدنشون نیست و میگید مشکلات زیادی دارند و دیگه مرد نیستند.

نمیدونم این که میگید نامرد و بی مرام شده یعنی ایشون چیکار می کنند...ولی به هر حال میگم اگه خدایی ناکرده یه درصد این اتفاق برای شما افتاده بود چه انتظاری از همسرتون داشتید ؟؟

انشالله خدا خودش کمک کنه شما رو.فقط خواستم یه همدردی کرده باشم.

با سلام
خیلی ممنونم که وقت گذاشتید و دردودل منو خوندید و جواب دادید. شوهر من از اول هم با دروغ جلو اومد. قول داد سیگار ترک کنه کمتر کار کنه و خیلی قول های دیگه که برای من خیلی مهم بود و متاسفانه به هیچ عنوان به قولاش عمل که نکرد هیچ, با کمال پررویی میگفت فکر میکردم شاید الکی گفتی بعد یادت میره! تمام مسائلی که برای من مهم بود اون ازشون به راحتی میگذشت ولی تفریحات خودش با همکاراش وفوتبال از هرچیز دیگه حتی مریضی من و پسرمون براش مهمتر بود.قبل از تصادفش حامله شدم و دلم میخواست نگهش دارم بچه دیگه داشت دوماهش میشد که فهمیدم و بهش گفتم به نظرتون چی گفت؟ گفت اگه با من کاری نداری مزاحم منو کارام نمیشی به من مربوط نیست نگهش دار وگرنه برو بندازش! منم بچه ای که تا تصمیم نهایی بگیرم دو ماه و نیمه شده بود رو انداختم. چون یکی رو تنهایی بزرگ کرده بودم و توان بزرگ کردن دوبچه همزمان رو نداشتم.حتی قبل از تصادفش دیگه توی دلم تصمیم جدی گرفتم که باید یه راهی پیدا کنم که هم ازش جدا شم هم کمترین ضربه رو خودم و پسرم بخوریم تا اینکه تصادف کرد و به طور کلی زندگیمون زیرو رو شد.
هم باید روحیه خودمو حفظ می کردم هم پسرم هم طعنه های دیگرانو تحمل می کردم هم پیشنهادهای بیشرمانه ی زیادی که از همه طرف بهم میشد چون فکر میکردند که شوهرم میمیره.
من تمام تلاشمو کردم دوباره سرپا شد انتظار تشکر نداشتم هیچوقت. ولی اینکه بهم بی احترامی کنه و به جای تشکر مرتب بگه وظیفته جلوی دیگران کارمو کوچیکو ناچیز نشون بده نداشتم.
هفت سال بعد از تصادفش دیگه واقعا کلافه شدم و پای همه فامیلشو بریدم دست به هیچکاری توی خونه نزدم. بعدش کم کم فقط درمورد کارایی که به خودش مربوط بود با احترام برخورد میکرد به محض اینکه احتیاجش رفع میشد انگار نه انگار. اون یه فرصت طلب واقعیه.
الانم فقط چون محتاجمه تحمل میکنه در غیر اینصورت فقط فحش و بی احترامی اگه بخاطر تصادفش اینطوری شده بود دلم نمیسوخت ولی بخدا از اولش همین بود الان فرقش اینه که محتاجمونه همین.
یه بار ازش پرسیدم اگه من جای تو بودم تو چیکار میکردی بعد از کلی من من کردن و اینکه بالاخره یه کاری میکردم گفت یکی میاوردم کمکت! خب حتما منظورشو خوب فهمیدید دیگه. منم گفتم پس منم برم یه کمک بیارم کارایی که تو نمیتونی انجام بدی اون انجام بده. بازفحش و توهین و تحقیر....
فقط میخوام بدونم دور از جوووووووووون خدای نکرده شما جای من بودید چیکار می کردید. خودتونم میدونی کمتر مردی این شرایطو تحمل میکنه و فقط زنه که از این ایثارها میکنه. ولی هرچیزی دیگه حدی داره دیگه تحملم تمام شده میخوام بدونم بقیه واقعا چه فکری درباره من و زندگیم میکنن و چه راهی پیش رام میزارن.
با تشکر از اینکه وقت میزارید , میخونید و جواب میدید.

واقعا این از خودگذشتگی و فداکاری که واسه همسر و فرزندتون دارید تحسین برانگیزه.
درسته که انتظار دارین شوهرتون اینو درک کنه. اما بدونین خدا اینارو خوب میبینه و شما از منزلت بالایی پیشش برخوردار هستین.
نه می تونم بگم جدا شین و نه می تونم بگم تحمل کنید.شرایط سختی دارید.اما اگه بتونین تا حدی ظرفیت خودتون رو ببرین بالا یا به دنبال راه حلی باشین خیلی خوبه.
تا حالا چند بار با شوهرتون در این مورد صحبت کردین ؟ این خواسته ی خودتونو کی به ایشون گفتین ؟آخرین بار کی بوده ؟

من فذ میکنم این که حتی شده اسم پدر رو داشته باشه (برا پسرتون)خیلی اهمیت داره.حداقل اگه کمک میکنید پسرتون داره یاد میگیره گذشت رو و در اینده ای نه چندان دور به درد خودتون میخوره..بچه های طلاق در اینده زندگی بسیار بدی دارند.شما که پای تمام قوم وخیشا رو بریدید و شوهرتون رو هو دوست ندارید حیف نیست زندگی پسرتون خراب بشه اخه شما فقط اون رو ئارید واز لحاظ احساسی وفکری خراب بشه شما خراب میشید.اسم مرد رو زن باشه خیلی ارزش ذاره حتی اگه مردهم نباشه.جامعه خیلی خرابه.بالاخره کارهای شما بی مزد نمیمونه.به نظر من صبر کردن وتحمل کردن خیلی نتیجه اش بهتره تا طلاق گرفتن واسم متعلقه رو یدک کشیدن.اون هم با1پسر که قلبا پدرناتوانش رو دوست داره.واز شما توقع کمک داره.این رو میشه از کاراش ببینید.که تا حدودی به باباش کمک میکنه ودرکش میکنه ودلش براش میسوزه

ممنون از راهنمایی ها و همدردی هاتون درضمن با کمال پررویی اسم طلاق رو خودش همیشه به زبون میاره ,ولی خودم میدونم و خودشم میدونه که الکی میگه هیشکی مثل ما کمکش نمیکنه همینطور که براش خیلی چیزای دیگه ثابت شده.بازم تحمل میکنم انگار هرکی یه سرنوشتی داره سرنوشت منم اینه مرسی

به نظرم شما الان با دومساله متفاوت روبرو هستید که به ظاهر تشدید کننده هم هستند اما اگر شما اونها رو مجزا ببینید می تونید بهتر مدیریتشون کنید. 1- مریضی و کم شدن صبر و توان شما در ادامه پرستاری 2- اخلاق های نامناسب همسرتون
اگر خوب دقت کنید می بینید که این دو مساله از یک جنس نیستند و به تبع برای حلشون تواناییها و مهارتهای متفاوتی رو می طلبند( چه بسا در خیلی از زندگی ها مشکل شماره دو به صورت خیلی بدتری وجود داره) اما چون نتیجه هر دو اینه که روحیه شما رو ضعیف کردند باعث شده این دو مساله تشدید کننده هم برای شما ظاهر بشوند و در واقع شما رو خلع سلاح کنند.

راه حلی که من برای مشکل شماره اول شما پیشنهاد می دم اینه که از پرستار، اقوام و .... کمک بخواهید و کمی باری که بر دوشتون هست رو کم کنید.
راه حل برای مشکل دومتون : لطفا لیستی از خصوصیات مثبتی که همسرتون دارند رو بنویسید (خصوصیاتی که باعث شد شما ایشون رو انتخاب کنید). لطفا خصوصیات مثبت و منفی خودتون رو هم لیست کنید.

در نهایت برای تصمیم گیری درست شما نیاز دارید در شرایط روحی خوبی قرار داشته باشید در غیر اینصورت هر تصمیمی شما رو بیشتر از بین خواهد برد. برای ارامش روحیتون لطفا لیستی از فعالیتها و کارهایی که روح شما رو شارژ می کنه و در واقع تنها مربوط به خودتون هست رو لیست کنید.

منتظر پاسختون هستیم.

سلام
تمام سعی خودمو میکنم نکات مثبتی پیدا کنم ولی در مورد مسائل اخلاقی نکته ی مثبتی نمی بینم تنها نکته مثبت شوهرم اسمش توی شناسنامه من و اسم پدر برای پسرم هست. تنها موردی که باعث شد من مایل به ازدواج باهاش بشم این بود که میدیدم با اینکه پدر نداشته هم درس خونده هم کار کرده و فکر کردم یه انسان خودساخته برای زندگی مناسبه در زمانی که من ازدواج کردم رابطه زیادی نمیشد با طرف داشت که بخوایم چیز زیادی ازش فهمید مرد خوب ساکت و آرومی بود که اینم به نظرم خوب اومد. ولی متاسفانه بعد از ازدواج فهمیدم که آروم و ساکت بودنش یعنی فقط و فقط به فکر خودش بودن و همیشه توی خودش بود کلا اینکه بخواد زنشو ببره بیرون یا جلوی دیگران بامن محترمانه صحبت کنم براش چیز عجیبی بود. اصلا درک نمیکرد خانواده یعنی زن و شوهر یکی هستند و تصمیمات تنهایی مال قبل از ازدواج بوده. هرگز کارایی که میکردو نمیگفت و وقتی من متوجه میشدم میگفت نیازی نمیدیدم به تو بگم یا مثلا به تو میگفتم مثلا میخواستی چه کنی؟ بعد هم که پسرمو از شیر گرفتم و دوباره خواستم برم سرکار دنیا رو روی سرم خراب کرد طوری که انگار اصلا منو سرکار ندیده و همکار نبودیم. هرچی اون توی کار پیشرفت کرد و من کمکش کردم اون برعکس منو مجبور به پسرفت میکرد. به هر قیمتی بود با تمام مشکلات تافل قبول شدم و به خاطر مدرک مترجمی زبانم مدرس یه زبانکده شدم. اون دوسال چنان بلایی سر من و بچه آورد که من از زندگی سیر شدم پسرمم که اونقدر روش کار کرده بودم حتی حرف زدنش رو هم داشت از یادش می برد.
ورود خانواده ی اون فقط باعث میشه اون دوباره به روال تعصبی قبلش برگرده و بازم اونا شیرش کنن. باید یا مارو انتخاب کنه یا فک و فامیلش رو. من یه بار اضافی برای زندگی نمیخوام رفت و آمد فامیلش یعنی علاوه بر بار اضافی روی زندگیم بار منفی هم روی اعصاب من خواهد داشت. کلا زندگی ما کاملا به نقطه ی پایانش رسیده و ما طلاق عاطفی گرفتیم نمیگم از ده سال پیش که دیگه هیچ ارتباط زناشویی ندارم ولی حداقل از سه سال پیش من دیگه کاملا از هر نظر ازش قطع امید کردم. تنها چیزی که باعث میشه تحملش کنم پسرمه و شرایط بعد از طلاق توی ایران و قوانین زن ستیز.
بازم ممنون که به حرفام توجه کردید و وقت گذاشتید.

سلام
احساس میکنم همسرتون از روی غروره که اسم طلاق رو میاره و به هیچ عنوان ته دلش راضی نیست از گفتن این کلمه
و چون شرایط خیلی سختی داره رفتارش اینطوری شده . اینکه آدم خودش رو جای شما بذاره سخته سخت ترش اینه که آدم خودش رو جای همسرتون بذاره که حتی آرزوی راه رفتا داشته باشه و خیلی کارها و امکانات دیگه که یه روزی لذتشون رو چشیده اما الان ازشن محرومه .... بنابراین شرایط خیلی سختی داره
شما به نظرم اگر خیلی عادی باهاش رفتار کنید و معلولیتش رو ملموس نکنید تو حرفاتونخیلی بهتره
جو خونه رو شاد کنید بگید بخندید باهاش صحبت کنید یه موقع هایی همدلی همدردی
درمورد نیاز جنسی ایشون نیازشون صفره یا احساسش رو دارن ولی با وجود معلولیت نمی تونید رابطه داشته باشید ؟ یا اصلا احساسی ندارن ؟
ازش تعریف کنید نذارید احساس بی ارزشی کنه . خودش میدونه که شما کمکش می کنید اما شرایط خیلی سختی داره .

- - - Updated - - -

حالا که شما فداکاری می کنید کاری کنید که زندگیتون شیرین شه و ازش لذت ببرید
شاید اگه با خانوادش رفت و آمد کنید رفتارش بهتر شه
یا به نیازهاش توجه کنید شاید توجه شما رو ببینه اخلاقش بهتر شه . من فکر می کنم اگه رفتاراش با شما خوب شه شما هم دوباره شاداب می شید

دوست عزیز ایشون میتونه روی دوپاش راه بره ولی چون مفصل ران و زانو نداره و دچار رسوب کلسیم در اون مناطق شده قسمت راستش مستقیمه و نمیتونه خم بشه تنها مشکلش خم شدن برای پوشیدن کفش و شلوار سمت راست هست. برای بقیه مشکلاتش همه چیزو مهیا کردم و مشکلی نیست. در مورد تمایلاتش هم ایشون اصلا تمایل ندارند و مشکل نخاعی ضربه مغزی آسیب دیدن سیاتیک باعث شده که هیچ تمایل رابطه نداشته باشن و حتی اگه با وجود اونا تمایلی داشت,مشکلات اسکتلیشون مانع همه رابطه میشد شاید براش بهتر شد که کلا میلی نداره و راحته اینجا منم که ده سال از سن 33 سالگی سوختم و ساختم. فداکاری هم فکر کنم دیگه حدی داره و من سهمیه فداکاریمو با تباه کردن جوانیم پرداخت کردم.
خانواده شوهرم کمکی که نمیکردند هیچ, حتی بیشتر باعث می شدند ایشون بیشتر به من بی احترامی کنه اصلا احترام به زن در خانواده اونا معنایی نداره مشکل اساسی و خانوادگیه که من متاسفانه بخاطر رابطه کم قبل از ازدواج متوجه نشده بودم.
به هرحال من دیگه هیچ تمایلی بهش ندارم میدونید که زن ها در مورد مسائل جنسی خیلی بیشتر با نبودش کنار میان تا مردها. اگر اون جای من بود خودتون میتونید حدس بزنید الان اوضاع چطوری بود. اونم با خانواده ای که اون داره.
بازم از همدردی و پاسخهاتون ممنونم

- - - Updated - - -

دوست عزیز ایشون روی دوپاشون راه میرن ولی مشکل مفصل ران و زانو دارن و بخاطر عفونت های مکرر و خردشدگی و رسوب کلسیم سمت راستشو خم نمیشه نه ران نه زانو ولی به راحتی میتونن راه برن تو خونه بدون عصا بیرون با عصا. همه لباساشم خودش میتونه بپوشه جز سمت راست که نمیتونه خم بشه و اینجا نیاز به کمک داره. دوره بحرانی مریضیش گذشته و فقط این معلولیت مونده.
ایشون بخاطر ضربه مغزی ضربه به نخاع ضربه به سیاتیک کلا نیاز جنسی نداره و اگرم داشت بخاطر مشکلات آناتومیک و اسکلتی نمیتونست پس شاید براش بهتر شد و الان کلا راحته و یه اقتدار چوبین و دروغی واسه خودش ساخته فقط منم که از 33 سالگی سوختم و ساختم.
خانواده ی ایشون اصلا اعتقادی به اینکه باید به زن احترام گذشت ندارن و من متاسفانه بخاطر اینکه اون زمان اجازه رفت و آمد زیادی باهاش نداشتم اینو اصلا متوجه نشدم و بعد از ازدواجم که دیگه دیر بود. بعدم ورود خانوادش به خونه ی ما یعنی بازم پررو شدن ایشون و اینکه فکر کنه حق باهاشه و میتونه هر کاری خواست با ما بکنه و هر حرفی بزنه عیب نداره.
یا ما یا خانواده و فک و فامیلش من یکی که دیگه تحمل بار اضافی عصبی و جسمانی ندارم.
من یکی دیگه هیچ علاقه ای بهش ندارم کلا از چشمم افتاده.
با تشکر از وقتی که برای من میزارید.

سلام مادر عاشق،

به نظر من که شاید آدم خودخواهی باشم ولی تا ما خودمون از یک رابطه لذت نبریم سمت مقابل حتما لذت نمیبره. بنابراین چیزی به اسم گذشت و فداکاری معنا پیدا نمیکنه. گذشت و فداکاری وقتی معنا داره که شما از کاری که انجام میدین لذت ببرین. در اصل همین لذت هست که باعث اعتلای آدمهایی میشه که در حق دیگری فداکاری میکنند.

بچه ها هم توی یک محیط گرم خانوادگی هست که جای رشد پیدا می کنند نه در حضور پدر و مادری که از همدیگه بدشون می یاد. اتفاقا این آخری باعث ضربه های زیادی بهشون میشه که بعدن در آینده خودش رو نشون میده. پس اینکه گفتین به خاطر پسرتون توی زندگی می مونین هم به نظر من منتفی هست.

متاسفانه از نظر من نه گذشت شما و نه ادامه زندگی به خاطر فرزندتون ارزش انسانی که باعث رشد آدمها میشه درش وجود نداره فقط معیارهای عرفی جامعه در اون لحاظ شده.

زندگی یک بیرحمی بزرگی در حق ماها میکنه و اینکه اجازه نمیده به گذشته برگردیم ولی خب خوبیش اینه که حال و آینده رو داریم و درستش اینه که همه فکر و تمرکزتون رو روی حال و اینده بزارین.

اینکه الان برای خودتون بهتره ازش جدا زندگی کنین یا به زندگی باهاش ادامه بدین؟ نظر فرزندتون در مورد جدایی شما چیه؟ رابطه فرزندتون با پدرش چطوره؟ فرزندتون بعدن شما رو به عنوان زنی نخواهد دید که شوهرش رو در شرایط سخت ول کرد و رفت؟ آیا اگه از همسرتون جدا بشین خودش میتونه کارهای خودش رو انجام بده؟ اگه نمیتونه میشه براش پرستاری گرفت؟(کاری که شاید بهتر بود از اول میکردین) اگر جدا بشین امکان ازدواج برای خودتون هست؟ ...

کلن اینکه ما در هر شرایطی به نظرم راهی رو انتخاب میکنیم که احتمال میدیم در اون مسیر از زندگی مون بیشتر لذت خواهیم برد و این لذت هم برای ما و هم اطرافیانمون زمینه رشد رو فراهم میکنه. با سوالات مختلف و بررسی شرایط تون باید خودتون تصمیم بگیرین که کدوم راه براتون بهتره و در اون احساس آرامش بیشتری خواهید کرد.

من واقعا در جایگاهی نیستم که بتونم راهنمایی کنم اما فقط اینو نوشتم که فداکاریتونو تحسین کنم. :72:

از خصوصیات مثبت و منفی خودتون ننوشتید؟
از کار ها و قعالیتهایی که می تونه شما رو شارژ کنه هم ننوشتید.

لطقا اینها رو بنویسید و سعی کنید کمی شعله احساساتتون رو پایین بیارید تا بهتر بتونید به نتیجه برسید. وقتی ارومتر بودید سعی کنید
1- مزایای ادامه زندگی با همسرتون رو بنویسید (لطفا بیشتر از دو مورد )
2- معایب ادامه زندگی
3- مزایای جدایی
4- معایب جدایی

خوب فکر کنید و بعد جواب بدید (البته در ارامش)

1- مزایای ادامه
زندگی
با همسرتون رو بنویسید (لطفا بیشتر از دو مورد )
2- معایب ادامه
زندگی:از بین رفتن آینده من و پسرم . یه روز خوش نداشتن در زندگی .
3- مزایای جدایی:میتونم برای زندگیم خودم تصمیم بگیرم و برای پسرم بهترین ها رو بکنم. دیگه واسه هیچی دستوبالم بسته نیست و شوهرم عین سنگ به پام دلم وکلا همه جام بسته نیست!
4- معایب جدایی:فقط و فقط اسم مطلقه بودن روی من و اینکه اسم شوهرم به عنوان پدر روی پسرم نیست همین و همین.

مرده شور این جامعه قوانین زن ستیزش و طرز تفکر کثیف بیشتر آدماشو ببره. هرکاری میخوام بکنم عرف شرع و قانون مخالف منه و این به این معنیه که من باید توی این زندگی بپوسم.
خودتون بگید حکم شرعی مردی که ده ساله هیچ ارتباطی باهاش ندارم چیه؟ واقعا شوهرمه؟ نقشش چیه توی این زندگی؟ وقتی هیچ کاری نمیکنه و خستگی و پاشو بهانه میکنه. حتی یه دسمال کشیدن به تی وی.
پسرم ازش خواهش میکنه بیا باهم بریم پارک که فکر نکنید از این وضعیت باباش خجالت میکشه اصلا اینطوری نیست. ولی اون همیشه حتی وقتی سالم بود خستگی و کارای دیگری رو که هیچ اهمیتی جز خواست دل خودش ندارن بهانه میکنه که نره. مثل خودن روزنامه دیدن نت اخبار فوتبال و غیره.
این زندگی تمامش نکبته اگه منو پسرم دوست نبودیم الان دوتایی مرده بودیم. دیگه واسه هیچی روی شوهرم حساب نمیکنم همه کارای زندگی دست منو پسرمه. از اول تقصیر خودم بود که همه کارای خونه زندگی رو خودم دست گرفتم و اون خیالش از من راحت بود. اشتباه کردم مثل بقیه زنها مرتب بهانه طلا لباس مسافرت و غیره رو نگرفتم. اشتباه کردم بهش کمک کردم در موقعیت شغلیش تا بالاترین سطح پیشرفت کنه و بعدم بازنشسته بشه ولی اون تا تونست جلوی همه کارای منو گرفت تا اینکه اینطوری شد و من تا حدود زیادی آزاد شدم و الان بدون توجه به حرف اون خودم به شغل مورد علاقم که ترجمه اینترنت آموزش زبان انگلیسی و غیره ادامه دادم. هرسال میبرمش دوبی برای معالجه بهتر ولی خودمون میریم گردش و خرید هیچ کار دیگه ای برای اون جز معالجه نمیکنم که بدتر نشه خودم بیشتر گرفتار نشم و خودمون علی رغم مخالفت های شوهرم عشق دنیا رو میکنیم. تنها مشکل من برای زندگی با اون اینه که نمیخوام کمبودهای عاطفی و جسیمو جای دیگه برطرف کنم از نظر اخلاقی خودم دوست ندارم. وگرنه اون هیچ کاری نمیتونه بکنه همه افسار زندگی دست خودمه ولی دلم رضایت نمیده. دلم میخواد پسرم توی یه محیط تمیز بزرگ بشه. امیدوارم یه راهی جلوی پام گذاشته بشه که بتونم از این مرد بدون اذیت کردنش جدا بشم. بخدا فقط و فقط بخاطر دلسوزی و پسرم با این نامرد موندم و به همه پیشنهاداتی که خودتون میدونید از آسمون و زمین می باره پاسخ منفی میدم. اون حتی با ورزش کردن من و پسرمم مخالفه میگه میخوای خوشتیپ بشی که چی بشه

- - - Updated - - -

نمیخواستم اینو بگم ولی من با وجود این همه مشکلات زحمت و ناراحتی عصبی با وجود سن 4 سال اندام و صورتی جوان و زیبا دارم که هم خوبه هم بد. خوبه چون با ورزش و تغذیه صحیح به خودم وپسرم رسیدم که شاداب باشیم هم بده چون توی چشم هستم و مرتب باید با درخواست های بیشرمانه روبرو بشم در محیط کار و غیره و جواب منفی بدم.
زندگی من خیلی پیچیده تر از اونه که حتی با این هم توضیح بازم بشه تشریحش کرد. پس همین بس!
ممنون از وقت و توجهتون.

توی قسمت بالا منظور نیازهای جنسی و از سن منظور 42 سال بود.

نقل قول:

---

امیدوارم یه راهی جلوی پام گذاشته بشه که بتونم از این مرد بدون اذیت کردنش جدا بشم.

---

سلام خانم عزیز،


گفتید که:
1- ادامه زندگی با همسرتون هیچ مزیتی نداره و عیبش هم اینه که یک روز خوش نخواهید داشت. نه شما و نه پسرتون ! (از قول پسرتون هم نوشتین، در حالی که شما نمی تونید با این قطعیت در مورد رابطه پدر و فرزند نظر بدین).

2- طلاق هم زندگی خوبی براتون به دنبال می آره و تنها اشکالش اینه که اسمتون می شه مطلقه.

چرا نمی خواهید زندگی خوبی داشته باشید، حتی با اسم مطلقه؟ مگه یک اسم چه اهمیتی داره؟ مهم تر از نگاه مردم، رفتار و احساس خودمونه.
ضمن این که بعدش ازدواج می کنید. شما الان با داشتن همسر پیشنهادهای مختلفی دارید،
چرا فکر می کنید اگر مطلقه بشید، تا ابد مطلقه اید و زندگی با اسم مطلقه سخته؟
نهایتش یک سال مطلقه اید و بعد ازدواج می کنید.

همسرتون هم با خانمی که شرایط خودش را داره و نمی تونه ارتباط جنسی داشته باشه،
ازدواج می کنه. کسی که از نظر عاطفی و دوستی و عشق تامینش کنه و با هم راحت باشند.

همسرتون هم درک می کنه که با ناراحتی و به زور در کنارش هستید. می فهمه که می رید دوبی عشق دنیا را می کنید و به ایشون محل نمی ذارید.
فکر نکنید تحمل این رفتارها و این اخلاقها آسونه. کی دوست داره اینقدر تحقیر بشه و توهین بشه و بخاطر مشکلات جسمی ای که تقصیر خودش نیست نادیده گرفته بشه؟

اگر بتونید ثابت کنید که ده ساله هیچ رابطه جنسی ندارید و همسرتون ناتوان هست، قانون حتما برای طلاق کمکتون می کنند.

همکارهای شما از کجا خبر دارند که شما با همسرتون رابطه جنسی ندارید که پیشنهادهای مختلف می دن؟

ببینید شما خسته اید،
بخاطر ترس و نگرانی خودتون موندید و زندگی کردید و می ترسید جدا بشید،
تاوانش را از شوهرتون می گیرید.
من مشکلاتی که گفتید را می فهمم. اما از اونطرف شوهرتون را هم درک می کنم.

هر کس یه اخلاقهای بدی داره. حالا شوهر شما هم اخلاق بدش اینه که روی تلویزیون دستمال نمی کشه.
اما به بالاترین سطح در موقعیت شغلیش رسیده و با وجود مشکل جسمیش از نظر مالی شما را تامین کرده و ...
ایشون پست سازمانی بالا دارند، که نشون می ده هم درآمد خوب دارند و هم توانایی جسمیشون تا اون حد از بین نرفته.
برای این که دنبال درمان برن، شما را لازم ندارند که منت می ذارید می برمش برای درمان!

شما اگر نمی خواهید با ایشون زندگی کنید، راه طلاق گرفتنتون از بسیاری زنهای دیگه بازتر است.
به خاطر این که دادگاه با شما همکاری می کنه برای طلاق.
برای ازدواج مجدد هم به خاطر جوانی و زیبایی که گفتید کسانی هستند که خواستار شما باشند.
از نظر مالی هم که تامین هستید.

مشکل شما ترس و نگرانی خودتون هست.
می تونید برید مشاوره حضوری، کمکتون کنه بدون ترس جدا بشید.

دوست عزیز
چند نکته درحرفای شما جالب بود. یکی اینکه با وجود مطلقه بودن میشه زندگی خوبی داشت. شاید شما در جامعه ای زندگی میکنید که مطلقه بودن راحته ولی اینجا نه. هرکاری که من میکنم وظیفه محسوب میشه. حالا اینکه فکر میکنن وظیفه هست مهم نیست چون اگه جاش باشه من برای غریبه ها هم میکنم چه برسه به ایشون. ولی جایی که من زندگی میکنم مردم زن مطلقه رو یه زن خراب و موقعیتی برای سودجویی و سواستفاده میبینند و لاغیر.
هیچکس از اینکه من ده ساله رابطه ندارم خبر نداره و باز هم از هر طرف پیشنهاد بیشرمانه میرسه اگه خبر داشتند که.............................................. .
من تا سه سال پیش هیچ منتی برای کارام نمیزاشتم تا اینکه دیدم تشکری که نیست هیچ منت هم سرم گذاشته میشه اینجا بود که دیگه طاقتم تمام شد و من با کمال منت همه کارامو میکنم.
من کلا دیگه از ازدواج متنفرم و میترسم مردی در اطرافم ندیدم که خیلی با شوهرم فرق داشته باشه واقعا مردهای اطرافم چه فامیل چه غریبه همه کمابیش اخلاق شوهر خودمو دارن. پس من باید خیلی تلاش کنم که مردی رو مناسب خودم پیدا کنم و اصلا هم برای ازدواج بعداز طلاق عجله ای ندارم ولی نمیخوام پسرم حتی شرایط طلاق و بعد از طلاق و بعد هم یه ناپدری رو تحمل کنه. بنابراین صبر میکنم تا هیجده سالش بشه تا بتونه قانونی عمل کنه و عاقلانه فکر کنه در کل خودش مرد شده باشه نیاز آنچنان به پدر بالای سر نداشته باشه.
اگر من از زبان پسرم حرف میزنم چون می بینم و می دونم که چطور فکر میکنه و چی میخواد. اونم الان نمیخواد از اسم پدر محروم بشه و وقتی باهاش دراینباره صحبت میکنم میگه اونوقت کی شلوار پاش میکنه و غیره! تازگیا بهم گفت اگه اول کسی رو پیدا کنیم که باهاش زندگی کنه و کمکش کنه منم دیگه دلم نمیخواد این زندگی ادامه داشته باشه که بابا درباره همه چی باهام دعوا کنه حتی به زور بگه بیا شلوار پام کن بدون اینکه بگه لطفا! من پسرم رو اینطوری بار آوردم که برای هرکاری بگه خواهش میکنم و لطفا ولی هنوز که هنوزه پدرش میگه این چرتوپرتارو یاد بچه دادی اینقد پررو شده لطفا و خواهش میکنم یعنی چی؟ با فحش و بدوبیراه میگه بیا شلوار پام کن. حتی اشیا خطرناک به طرفش پرت میکنه اگه یه کم معطل کنه.
اصلا نمیتونم براتون تشریح کنم این مرد چه طور انسانیه. کلا همیشه خواسته های خودش چه وقتی سالم بود چه الان همیشه اولویت داره حتی اگه من یا پسرم رو به مرگ باشیم. اگه مطلب اول رو هم خونده باشید حتی بچه ی خودشو که من دوماهه باردار بودم و واقعا دلم میخواست نگهش دارم گفت اگه مزاحم من نمیشی نگهش دار وگرنه برو بندازش!
اگه اون توی کارش به هرجایی رسیده من کمکش کردم من همکارش بودم بخاطر پسرم خونه نشین شدم. آیا ممکنه مردی توی کارش موفق باشه بدون اینکه خیالش از خونه راحت باشه؟
اگه منم مرتب مثل بقیه زنها طالب خیلی چیزا بودم اونم به جاهای بالا نمیرسید. نه گردشی نه تفریحی نه هیچی تا اون راحت به کاروبارش حتی توی خونه برسه. اینا اصلا مال این روزای بعداز تصادفش نیست اون از اول همینطور بود اول کارش بعد شکمش بعدم فوتبال مهمترین مسائل زندگیش هستند. بخاطر هرکدومشون حاضره حتی قتل هم بکنه. اون یه کارمند عالی و خوب برای دولت هست ولی یه شوهر و پدر افتضاح و وحشتناک. من اگه مزاحمش نشدم و راحتش گذاشتم و حتی کمکش کردم چون فکر میکردم کمبودایی داره که فقط با کارش و بالارفتن درجه کاری و اجتماعیش اون کمبودها جبران میشن ولی متاسفانه اینطوری که نشد هیچ وضع خونه و ما بدتر هم شد یه چیزی هم از ما طلبکار که مزاحم من نشید.
واقعا توصیف این مرد و کاراش برام مشکله اصلا نمیتونم تشریح کنم که چقدر فکر منجمدی داره. تا وقتی که سالم بود با وجود اینکه من خودم با کمال میل بخاطر پسرم خونه نشین شدم منو از بیرون رفتن منع می کرد و میگفت حق نداری از یه خیابون دوبار رد بشی ممکنه فکر بدی دربارت بکنن. به مغازه ها نگاه نکن فقط سرت پایین باشه. توی رستوران طوری باید می نشستیم که هیشکی مارو نبینه. توی پارک اصلا نباید سرمو بالا میاوردم باید می نشستم تا بچه واسه نیم ساعت بازی کنه و اگه فوتبال بود که دیگه هیچی کلا از اولش فحش و بدوبیراه بود تا وقتی برگردیم و اون بشینه فوتبالشو ببینه.
اگه الان تحمل میکنم چون دیگه زورش بهم نمیرسه و میدونم زن مطلقه شدن هم دردی ازم دوا نمیکنه اگه طلاق بگیرم از نظر مادی کاملا به نفع من تمام میشه هم پسرم مال منه هم هیچی براش باقی نمیمونه چون مهریه ی بالایی دارم. پس اگه طلاق نمیگیرم بازم دارم بهش لطف میکنم و منت میزارم. من حتی از یه ریال مهریه که نمیگذرم هیچ اگه بخوام طلاق بگیرم باید بخاطر تمام ساعاتی که شبانه روز عین یه نوزاد ازش نگهداری کردم هم جبران کنه سالهایی که حرومش کردم رو باید جبران کنه . اینارو میگم چون آدم نمک نشناسیه مطمئن باشید به اونجا که برسه تمام اینارو میگم ولی جز مهریه و پسرم هیچی ازش نخواهم خواست تا بفهمه چیرو از دست میده.
هرچی بگم و هرچی بنویسم بازم نمیتونم عمق فاجعه رو تشریح کنم.پس فعلا تا همینجا کافیه.
ممنون از توجه شما دوستان

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مادری عاشق

1- مزایای ادامه
زندگی
با همسرتون رو بنویسید (لطفا بیشتر از دو مورد )
2- معایب ادامه
زندگی:از بین رفتن آینده من و پسرم . یه روز خوش نداشتن در زندگی .
3- مزایای جدایی:میتونم برای زندگیم خودم تصمیم بگیرم و برای پسرم بهترین ها رو بکنم. دیگه واسه هیچی دستوبالم بسته نیست و شوهرم عین سنگ به پام دلم وکلا همه جام بسته نیست!
4- معایب جدایی:فقط و فقط اسم مطلقه بودن روی من و اینکه اسم شوهرم به عنوان پدر روی پسرم نیست همین و همین.

---

ممنون که سعی کردید پاسخ من رو بدبد. و درک می کنم که 10 سال شریک جنسی داشتن و رابطه نداشتن می تونه خیلی آزار دهنده باشه.

اما درمورد پاسخهاتون:
خوب مورد یک رو هیچی ننوشتید.
اما در مورد معایب ادامه زندگی که شمردید: به نظرتون چرا آینده پسر شما با ادامه زندگی شما با همسرتون از بین می ره؟ چرا نوشتید با ادامه زندگی یک روز خوش ندارید؟ مگر نمی گویید سعی کردید در همین زندگی بهتون خوش بگذره و گویا موفق هم بودید. آیا مساله تامین نشدن نیازهای عاطفی و جنسیتون نیست که شما رو به این نتایج رسونده؟

در مورد مزایای جدایی: باز هم به نظر می رسه که شما حتی در حال حاضر که با همسرتون زندگی می کنید باز برای زندگی خودتون تصمیم می گیرید و باز دارید برای پسرتون تمام تلاشتون رو می کنید. پس باز این هم نمی تونه مزایای جالبی برای جدایی باشه.

به نظرم لازمه کمی بیشتر فکر کنید و مزایا و معایب ادامه و جدایی رو به طور واقعیتری لمس کنید و برای خودتون لیست کنید. و اگر لازم می دونید بیشتر توضیح بدید. چون این نتایجی که اینجا نوشتید مشخصه که از یک ذهن آزرده بر اومده و بیشتر حالت درددل داره تا مزایا و معایب واقعی.

منتظر هستم که با دید بازتری برامون بنویسید.

شما ده سال در اوج جوانی و نیازجنسی و ...، در کنار همسر بیمارتون زندگی کردید،
این ده سال تحمل و فشار باعث شده که خسته بشید و خیلی چیزها را فراموش کنید.

مثلا یادتون بره که چی شد که تصمیم به موندن گرفتید
مطمئن باشید براتون مزایایی داشته که موندید.
از طلاق می ترسیدید.
از تنها گذاشتن پسرتون یا از دست دادنش می ترسیدید.
از تنها شدن خودتون می ترسیدید.
از مزایای اجتماعی یا مالی زندگی با همسرتون برخوردار می شدید و ....
خیلی دلایل دیگه که ممکنه من ندونم یا ممکنه به اشتباه در بالا آورده باشم.
اما هیچ کس بی دلیل که نمی مونه. خواستید و براتون فایده داشته که موندید.

حتی الان هم از جدایی می ترسید،
خودتون تاپیک زدید چطور جدا بشم، اما در همه پستها تاکید می کنید که جدا نمی شم.
بعد می گردید برای خودتون دلیل پیدا می کنید، پسرم، شهرمون، ...

تو شهری که زنها یواشکی می رن رستوران و مغازه رفتن و پارک رفتن راحت نیست،
شما می ری دوبی عشق دنیا را می کنی ( که توی هر مغازه اش دو تا ایرانی می بینی!)
منظورم این نیست دروغ می گین،
منظورم اینه که ترسها در درون خودته. اینها بهانه است.


زندگی کردن در شرایطی که شما دارید، با عشق و علاقه امکان پذیره.
اگر عشق نباشه، خیلی سخت می شه.
اگر از روی ترس و اجبار باشه خیلی خسته کننده است.

یا واقعا و از ته دل بمون، نه به خاطر ترسهات.
یا جراتمندانه و مردانه جدا شو.

خودم تازه فهمیدم چقدر پر از تناقضم راست میگید. هرچند همه چیز از سه سال پیش شروع شد ولی واقعا حق با شماست. فقط بخاطر منافع کنارش موندم وگرنه از گرسنگی می مردم. خیلی ممنون که خوب خوندید و خوب حلاجی کردید باید یه تجدید نظری توی همه چی بکنم. بازم ممنون

سلام
واقعا از ایثار شما مملون وبدونید نزد خداوند پاداشش محفوظ خواهد بود شخصی در نزدیکی ما شرایطشما را دارد ولی همسر او مجروح جنگ است وبسیار به گفته های شما نزدیک مدام به همسرش بد دهنی میکند وبی احترامی که او را رها کند از خدمات همسرش دچار عذاب وجدان شده وابراز میکند برایم وکیل بگیرید تا با دادن مهر همسرش از او راحت شود تا اینکه همسرش تصمیم به جدایی گرفت و یک ماه او را ترک کرد ولی طاقت نیاورد و برگشت دیگه برا طلاق دیر شده البته از زیبایی هم برخوردار است ولی نتوانست پاداش 27 سال را با ترک همسرش از دست بدهد
شما تحت فشار هستید و گذشت زمان هم بر آستانه تحمل شما تاثیر گذاشته پیشنهاد میکنم مدتی ازش دور شوید ببینید دلتنگ همان بد اخلاقی ها و بد رفتاری ها نمیشوید .ترک کنید بعد تصمیم بگیرید البته طلاق نه ها منظورم دوری موقته اجر خود را ضایع نکنید . خوشبحالتون چه قصری براتون ساختن که فقط با یه لحظه دیدنش تمام خستگیهاتون فراموش خواهد شد از وسوسه های شیطان دوری کنید . مثل شما ها کمن مواظب باشید با طلاق فرزندتون از شما در آینده نفرت پیدا نکنه .
پدر با هر وضعیتی بازم پدره
پارسا پسر شما
بدرود

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط parsa1400

سلام
واقعا از ایثار شما مملون وبدونید نزد خداوند پاداشش محفوظ خواهد بود شخصی در نزدیکی ما شرایطشما را دارد ولی همسر او مجروح جنگ است وبسیار به گفته های شما نزدیک مدام به همسرش بد دهنی میکند وبی احترامی که او را رها کند از خدمات همسرش دچار عذاب وجدان شده وابراز میکند برایم وکیل بگیرید تا با دادن مهر همسرش از او راحت شود تا اینکه همسرش تصمیم به جدایی گرفت و یک ماه او را ترک کرد ولی طاقت نیاورد و برگشت دیگه برا طلاق دیر شده البته از زیبایی هم برخوردار است ولی نتوانست پاداش 27 سال را با ترک همسرش از دست بدهد
شما تحت فشار هستید و گذشت زمان هم بر آستانه تحمل شما تاثیر گذاشته پیشنهاد میکنم مدتی ازش دور شوید ببینید دلتنگ همان بد اخلاقی ها و بد رفتاری ها نمیشوید .ترک کنید بعد تصمیم بگیرید البته طلاق نه ها منظورم دوری موقته اجر خود را ضایع نکنید . خوشبحالتون چه قصری براتون ساختن که فقط با یه لحظه دیدنش تمام خستگیهاتون فراموش خواهد شد از وسوسه های شیطان دوری کنید . مثل شما ها کمن مواظب باشید با طلاق فرزندتون از شما در آینده نفرت پیدا نکنه .
پدر با هر وضعیتی بازم پدره
پارسا پسر شما
بدرود

---

خیلی از شما ممنونم ولی این جریان قصر چیه من اصلا متوجه نشدم!؟

شاید دیدن این کلیپ خالی از لطف نباشه.

کمتر ازدو دقیقه هست .

http://www.google.com/url?sa=t&rct=j...,d.bGE&cad=rja

دو سال پیش مشاور من مهارتی رو تحت عنوان decision making یا همون مهارت تصمیم گیری که توسط انجمن روانشناسی آمریکا ابداع شده بود رو بهم یاد داد و واقعا با همین تکنیک تونستم تصمیم های بزرگ و درستی بگیرم.
اگه شما هم فکر می کنین که الان تو دو راهی موندین و نمی تونین تصمیم بگیرین واسه جدایی یا زندگی، پس بگین این روش رو اینجا بگم تا خیالتون بابت تصمیمتون راحت باشه.

سلام عرض وقت بخیر و ادب و احترام
بنده وقتی وارد سایت شدم بعد از چند وقت دیدم شما نوشته های بنده رو لایک کردین. و این باعث شد مرتبط بشم اینجا! این قسمت توضیحات برای همین کاربر بالایی هست که بهم تهمت زدن بخاطر مشکل خودم!.
بنده نظرم رو خدمتتون اعلام می کنم اول اینکه الان تو خیلی از خانه ها حتی اگه زوجین سالم باشن طلاق عاطفی جنسی باعث شده رابطشون کم تر از مال شما هم باشه.
و اینکه شما این رو در نظر داشته باشین که ایشون الان سالم نیستن از نظر نیاز عاطفی جنسی ممکن هست دچار خلا شده باشن شما به ایشون دید کامل نداشته باشین و همچنین سرکوبشون نکنید
بنده با شما همدردی نکردم و نمی کنم چون خود بنده کاملا درکتون می کنم ولی چون از یک جنس نیستیم و مشکلاتمون یکی هست و در این جامعه تعریف و جایگاهی برای این نیاز ها ندارن بنده پیشنهاد می کنم اوقات فراقت خودتون کتاب روانشناسی و خود باوری بخونید یا اینکه تفریحات سالم مثل ورزش انجام بدین و به این فکر کنید چقدر خوبه شما جای شوهرتون نیستین. به این فکر کنید پسرتون الان سالم هست و از همه مهمتر ذهنش سالمه. به زیبایی خودتون اهمیت بدین خوب هستش که زیبا و تندرستین. به این فکر کنید که تو این زندگی پوچ و سراسر شب که همه گرگ شدن همه دنبال پیشنهاد بی شرمانه هستن یا سواستفاده گری یا قدر نشناسی. هنوز یک نفر هست مثل شمع اب بشه. در این خاکدانی یکسره شب هنوز شما هستین که ایثار می کنه. ایثار معجزست. قدر خودتون رو بدونید. منفعل نباشین نگاه منفعلانه به اون قسمت ایستای زندگیتون منجر به افسردگی میشه سعی کنید ورزش برین...

- - - Updated - - -

سلام عرض وقت بخیر و ادب و احترام
بنده وقتی وارد سایت شدم بعد از چند وقت دیدم شما نوشته های بنده رو لایک کردین. و این باعث شد مرتبط بشم اینجا! این قسمت توضیحات برای همین کاربر بالایی هست که بهم تهمت زدن بخاطر مشکل خودم!.
بنده نظرم رو خدمتتون اعلام می کنم اول اینکه الان تو خیلی از خانه ها حتی اگه زوجین سالم باشن طلاق عاطفی جنسی باعث شده رابطشون کم تر از مال شما هم باشه.
و اینکه شما این رو در نظر داشته باشین که ایشون الان سالم نیستن از نظر نیاز عاطفی جنسی ممکن هست دچار خلا شده باشن شما به ایشون دید کامل نداشته باشین و همچنین سرکوبشون نکنید
بنده با شما همدردی نکردم و نمی کنم چون خود بنده کاملا درکتون می کنم ولی چون از یک جنس نیستیم و مشکلاتمون یکی هست و در این جامعه تعریف و جایگاهی برای این نیاز ها ندارن بنده پیشنهاد می کنم اوقات فراقت خودتون کتاب روانشناسی و خود باوری بخونید یا اینکه تفریحات سالم مثل ورزش انجام بدین و به این فکر کنید چقدر خوبه شما جای شوهرتون نیستین. به این فکر کنید پسرتون الان سالم هست و از همه مهمتر ذهنش سالمه. به زیبایی خودتون اهمیت بدین خوب هستش که زیبا و تندرستین. به این فکر کنید که تو این زندگی پوچ و سراسر شب که همه گرگ شدن همه دنبال پیشنهاد بی شرمانه هستن یا سواستفاده گری یا قدر نشناسی. هنوز یک نفر هست مثل شمع اب بشه. در این خاکدانی یکسره شب هنوز شما هستین که ایثار می کنه. ایثار معجزست. قدر خودتون رو بدونید. منفعل نباشین نگاه منفعلانه به اون قسمت ایستای زندگیتون منجر به افسردگی میشه سعی کنید ورزش برین...

[quote=هنر;336692]سلام عرض وقت بخیر و ادب و احترام
بنده وقتی وارد سایت شدم بعد از چند وقت دیدم شما نوشته های بنده رو لایک کردین. و این باعث شد مرتبط بشم اینجا! این قسمت توضیحات برای همین کاربر بالایی هست که بهم تهمت زدن بخاطر مشکل خودم!.
بنده نظرم رو خدمتتون اعلام می کنم اول اینکه الان تو خیلی از خانه ها حتی اگه زوجین سالم باشن طلاق عاطفی جنسی باعث شده رابطشون کم تر از مال شما هم باشه.
و اینکه شما این رو در نظر داشته باشین که ایشون الان سالم نیستن از نظر نیاز عاطفی جنسی ممکن هست دچار خلا شده باشن شما به ایشون دید کامل نداشته باشین و همچنین سرکوبشون نکنید
بنده با شما همدردی نکردم و نمی کنم چون خود بنده کاملا درکتون می کنم ولی چون از یک جنس نیستیم و مشکلاتمون یکی هست و در این جامعه تعریف و جایگاهی برای این نیاز ها ندارن بنده پیشنهاد می کنم اوقات فراقت خودتون کتاب روانشناسی و خود باوری بخونید یا اینکه تفریحات سالم مثل ورزش انجام بدین و به این فکر کنید چقدر خوبه شما جای شوهرتون نیستین. به این فکر کنید پسرتون الان سالم هست و از همه مهمتر ذهنش سالمه. به زیبایی خودتون اهمیت بدین خوب هستش که زیبا و تندرستین. به این فکر کنید که تو این زندگی پوچ و سراسر شب که همه گرگ شدن همه دنبال پیشنهاد بی شرمانه هستن یا سواستفاده گری یا قدر نشناسی. هنوز یک نفر هست مثل شمع اب بشه. در این خاکدانی یکسره شب هنوز شما هستین که ایثار می کنه. ایثار معجزست. قدر خودتون رو بدونید. منفعل نباشین نگاه منفعلانه به اون قسمت ایستای زندگیتون منجر به افسردگی میشه سعی کنید ورزش برین...[quote]
سلام من سه ساله حرفه ای ورزش میکنم و از 130 کیلو خودمو به 80 کیلو رسوندم البته همزمان پسرمم ورزش میکنه خودمون مربی برای خودمون گرفتیم که خصوصی توی یه پارک که افراد متشخص میان اونجا و هرکی هرکی نیست ورزش میکنیم توی خونه هم همه وسایل ورزشی رو برای خودم و پسرم خریدم. ما مشکلات مادی رو به خاطر هوشیاری خودم پشت سر گذاشتیم وگرنه اگه به شوهرم بود هنوزم میرفت بیخودی پول پای عملای الکی میداد درصورتیکه وقتی بدنی عفونت داره بخصوص استخون و خون اصلا نباید هیچ عملی بکنه تا عفونت ازبدنش پاک بشه. شوهرم فردی فوق العاده خودخواهه اصلا به نیازای من و پسرم توجهی نداره بخدا این مال الانش نیست از اول اینطوری بود اگه بخاطر تصادف اینطوری شده بود دلم نمیسوخت از اول همین بود الان فرقش اینه که به ما محتاجه مجبوره به بعضی حرفامون گوش بده همین. به هرحال ممنونم که خوندین فکر کردین و جواب دادین. البته فهمیدم که اینجا هم نمیشه راحت حرف زد ولی خب چه میشه کرد. همین که جایی هست که دردودل کنیم و بدونیم بقیه چطور مشکلاتی دارن و فقط من نیستم که این مشکل بزرگ رو دارم خوبه همین که بدونم بقیه چه میکنن با مشکلشون و دیگران چه راهنمایی بهشون میکنن بازم خوبه. سه ساله که هم ورزش میکنم هم به خودم خوب میرسم و جالب اینه شوهرم به اینم ایراد میگیره که ورزش میخوای که چی بشه واسه چی اینقد به خودت میرسی؟ منم محل نمیزارم من میخوام زندگی کنم وگرنه شوهرم میگه باید توی خونه بپوسی اصلا انگار نه انگار یه روزی همکار بودیم و .................
به هرحال ممنون

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط pasta

دو سال پیش مشاور من مهارتی رو تحت عنوان decision making یا همون مهارت تصمیم گیری که توسط انجمن روانشناسی آمریکا ابداع شده بود رو بهم یاد داد و واقعا با همین تکنیک تونستم تصمیم های بزرگ و درستی بگیرم.
اگه شما هم فکر می کنین که الان تو دو راهی موندین و نمی تونین تصمیم بگیرین واسه جدایی یا زندگی، پس بگین این روش رو اینجا بگم تا خیالتون بابت تصمیمتون راحت باشه.

---

من تصمیمم رو گرفتم فقط اینجا برای دردودل اومدم تا حد زیادی و اینکه ببینم بقیه چه نظری دارن که خیلی خوب فهمیدم. همیشه چندتا عقل بهتر از یه عقله من مطمئنم ولی آدم باید همه نظراتو بخونه بعد سبک سنگین کنه ببینه کدوم مناسب زندگی خودشه. هیچ کس با دیگری قابل مقایسه نیست. حتی از خوندن زندگی بقیه کلی به نتایج خوب رسیدم که اینم به لطف این سایت هست. از شما هم ممنونم

سلام عزیزم.چه زندگی سختی داشتی..مسلما خیلی عذاب کشیدی.گذشت یکطرفه معمولا نتایج خوبی به بار نمیاره...ما انسانیم و ظرفیت مشخصی داریم اگرچه وقتی حرف از گذشت و ایثار میشه خیلی قشنگ میشه با واژه ها بازی کرد و حرفای خوب زد..میشه از معنویات و جبران تمام این تلاشها از جانب خدا حرف زد و طرف رو آرووم کرد.اما گاهی تمام این حرفا برات میشه وعده و وعید واهی .دلت میخواد جواب خوبیهاتو فقط و فقط از همون شخصی که براش اینهمه فداکاری کردی بگیری..من درکت میکنم..مسلما هیچکدوم از ما در جایگاهی نیستیم که برات تعیین تکلیف کنیم و بگیم به صلاحته که بمونی یا بری..علی الخصوص که یک طرف قضیه همسر شماست که حرفاش شنیده نشده..
احساس میکنم طلاق علاوه بر اون بار منفی که برات داره بیشتر بخاطر این برات آزاردهندس که نگرانی نکنه بهت انگ بی معرفتی و نامردی بچسبه..وقتی اینهمه سال بی چشمداشت به همسرت کمک کردی بدون دریافت توجه.تشکر و احترام که هرکدومش میتونس حتی جانشین کمبود رابطه جنسی برات بشه مسلما نشوندهنده اینه شخصیت مهر طلبی داری...تو میترسی ازین زندگی بیای بیرون چون فکر میکنی نتیجه سالها گذشتت پایمال میشه...هیچ میدونی دلسوزیهای الکی که برا آدمها میکنیم..بخششهای بیشتر از ظرفیتمون بیشتر از لطف به اونها خیانت در حق اونهاست.با هر گذشت بیش از حد و ظرفیتمون سطحی از توقع رو برا خودمون ایجاد میکنیم که اکثر مواقع براورده نمیشه از طرف شخص مقابل
یبار دیگه با دقت مزایا و معایب بودن تو این زندگی یا ترک اون رو برا خودت با جزئیات بنویس...
به این سوالاتم خوب فکر کن:
ببین اگه زن مطلقه شاد و خوشحال باشی بهتره یا زن متاهل عصبی.غمگین و سرخورده؟
بارها از نگرانیت در مورد پسرت حرف زدی..مگه با جدایی شما پدر و پسر بودن اونها منتفی میشه؟
تو با همه مشکلاتی که داشتی تونستی رشد کنی..اختیار یه زندگی رو تو دستت بگیری.چرا یه واژه تا این حد تو رو اسیب پذیر کرده؟
اگه کلا بیخیال طلاق بشی در خودت ظرفیت سالیان طولانی خدمت و گذشت و فداکاری رو با فرض اینکه شوهرت بدتر از الان بشه میبینی؟
منتظرتم

من هم صحبت های زندگی موفق رو خیلی قبول دارم
درسته اون معلوله به خاطر همین ناتوانی وافسردگیه که خودشو پایین میبینه وهمین باعث پرخاشگریش میشه.میخواد تشکر کنه بلد نیست به نظرش تشکر یعنی قبول ناتوانیش و توانایی شما.
مرد حتی اگه معلول باشه بازم مرده و مردا 1توقع اساسی از زنشون دارن و اون رفتوامد های خوب با خانواده پدریشه.
من مادرشوهر و خواهرشوهرای خوبی ندارم.دوستشون دارم اما همهاش از خدا میخوام که ای خدا حالا که من نمیتونم جواب کارهاشون رو بدم تو جای حق نشستی ومن حلال نمیکنم.تو نساز و حاضر نیستم دست از این دعاهام بردارم.اما وانمود میکنم باهاشون خوبم و رفتار شوهرم خیلی عوض شده.

- - - Updated - - -

من هم صحبت های زندگی موفق رو خیلی قبول دارم
درسته اون معلوله به خاطر همین ناتوانی وافسردگیه که خودشو پایین میبینه وهمین باعث پرخاشگریش میشه.میخواد تشکر کنه بلد نیست به نظرش تشکر یعنی قبول ناتوانیش و توانایی شما.
مرد حتی اگه معلول باشه بازم مرده و مردا 1توقع اساسی از زنشون دارن و اون رفتوامد های خوب با خانواده پدریشه.
من مادرشوهر و خواهرشوهرای خوبی ندارم.دوستشون دارم اما همهاش از خدا میخوام که ای خدا حالا که من نمیتونم جواب کارهاشون رو بدم تو جای حق نشستی ومن حلال نمیکنم.تو نساز و حاضر نیستم دست از این دعاهام بردارم.اما وانمود میکنم باهاشون خوبم و رفتار شوهرم خیلی عوض شده.