نامه ای به همسفرم

همسفر!:72:

در این راه طولانی كه ما بی خبریم و چون باد می گذرد!بگذار خرده اختلاف هایمان با هم،باقی بماند.
خواهش میكنم!مخواه كه یكی شویم؛مطلقا یكی.
مخواه كه هر چه تو دوست داری،همان را من به همان شدت دوست داشته باشم و هر چه من دوست می دارم،به همان گونه،مورد دوست داشتن تو نیز باشد.
مخواه كه هر دو یك اواز را بپسندیم،یك ساز را،یك كتاب را،یك رنگ را،و یك شیوه نگاه كردن را!مخواه كه انتخابمان یكی باشد،سلیقه مان یكی و رویامان یكی.

همسفر بودن و هم هدف بودن،ابدا به معنای شبیه بودن و شبیه شدن نیست.و شبیه شدن دال بر كمال نیست،بل دلیل بر توقف است.شاید "اختلاف"،كلمه خوبی نباشد و مرا نگوید.شاید"تفاوت"بهتر از "اختلاف" باشد.نمی دانم؛اما به هر حال تك واژه مشكل ما را حل نمی كند.پس بگذار اینطور بگویم:

عزیز من!:72:
زندگی را تفاوت نظرهای ما می سازد و پیش می برد نه شباهت هایمان،نه از میان رفتن و محو شدن یكی در دیگری؛نه تسلیم بودن،مطیع بودن،امر بر شدن و در بست پذیرفتن.من زمانی گفته ام:"عشق،انحلال كامل فردیت است در جمع."حال نمی خواهم این مفهوم را انكار كنم؛اما اینجا سخن از عشق نیست،سخن از زندگی مشترك است،كه خمیر مایه ان می تواند عشق باشد یا دوست داشتن یا مهر و عطوفت یا تركیبی از اینها،و در هر حال كه دو نفر سخت و بی حساب عاشق هم اند،و عشق انها را به وحدتی عاطفی رسانده است،واجب نیست كه هر دو،صدای كبك،درخت نارون،حجاب برفی،قله علم كوه،رنگ سرخ،بشفاب سفالی را دوست داشته باشند ، به یك اندازه .اگرهم چنین حالتی پیش بیاید،كه البته نمی اید،باید گفت كه یا عاشق زائد است یا معشوق.یكی كافی ست.عشق،از خودخواهی ها و خودپرستی ها گذشتن است؛اما این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست.
من از عشق زمینی حرف می زنم كه ارزش ان در "حضور" است نه در محو و نابود شدن یكی در دیگری.

عزیز من!:72:
اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یكی نیست،بگذار یكی نباشد.بگذار فرق داشته باشیم.بگذار در عین وحدت مستقل باشیم.بخواه كه در عین یكی بودن،یكی نباشیم.بخواه كه همدیگر را كامل كنیم نه ناپدید!
تو نباید سایه كمرنگ من باشی
من نباید سایه كمرنگ تو باشم
بگذار صبورانه و مهر مندانه در باب هر چیز كع مورد اختلاف ماست بحث كنیم؛اما نخواهیم كه بحث،ما را به نقطه مطلقا واحدی برساند.بحث باید ما را به ادراك متقابل برساند نه فنای متقابل.
چه خاصیت كه من،با همه تفردم،نباشم،و تو باشی،یا به عكس،تو با همه تفردت نباشی و همه من باشم؟
اینجا سخن از رابطه عارف با خدای عارف در میان نیست،سخن از ذره ذره واقعیت ها و حقیقت های جاری زندگی ست.

من كام را بر سارتر ترجیح می دهم،صادقی را بر ساعدی.
باخ را بر بتهوون ترجیح می دهم،عود را به جملگی سازها.
كوه را به دریا،دالی را به پیكاسو.
شاملو را،حتی به نیما!
تو اما ساعدی را دوست تر داری و بالزاك را...پیانو و سنتور را به عود ترجیح می دهی.
نه دالی را نه طالبی نه پیكاسو ر.ونگوگ را به هر دو ترجیح می دهی.
شاملو را دوست داری،اما هرگز نه به قدر سهراب سپهری.
دریا را دوست داری اما نه دریایی را كه باید حسرت زده به ان نگریست...

بیا درباره همه اینها به گفتگو بنشینیم!
بیا بحث كنیم!
بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم!
بیا كلنجار برویم!
اما سرانجام نخواهیم كه غلبه كنیم!و این غلبه منجر به ان نشود كه تو نیز چون من بیندیشی یا به عكس.
مختصری نزدیك شدن بهتر از غرق شدن است...تفاهم بهتر از تسلیم شدن است.
تا زمانی كه تو ساعدی را ترجیح می دهی و من سهراب را،درست تا ان زمان،ساعدی و سهراب مرا به تفكر و شناخت،به زنده بودن و حركت وادار می كنند.اگر تو همه من شوی،من و تو،سهراب را كشته اییم،و ساعدی را،و بسیاری را...

عزیز من!:72:
بیا حتی،اختلاف های اساس مان را تا انجا كه حس میكنیم دوگانگی شور و حال و زندگی می بخشد،نه پژمردگی و افسردگی و مرگ،حفظ كنیم.
من و تو،تو و من حق داریم در برابر هم قد علم كنیم و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید همدیگر را نپذیریم،بی انكه قصد تحقیر هم را داشته باشیم.گمان می كنم این از جمله اخرین حقوقی ست كه در جهان كنونی برای انسان ها باقی مانده است:این حق كه در خانه خود،در اتاق خود و در خلوت خود،در باب بسیاری از مسائل،منجمله سیاست و ارمان های سیاسی اختلاف نظر داشته باشند.

عزیز من!:72:
دو نیمه زمانی به راستی یكی می شوند و از دو"تنها"یك "جمع كامل"می سازند كه بتوانند كمبودهای هم را جبران كنند،نه انكه عین مطلق هم شوند،چیزی بر هم مضاف نكنند و مسائل خاص و تازه ای را پیش نكشند...پس بیا تصمیم بگیریم كه هرگز عین هم نشویم. بیا تصمیم بگیریم كه حركاتمان،رفتارمان،حرف زدنمان و سلیقه مان هرگز یكی نشود...و فرصت بدهیم كه خرده اختلافها،وحتی اختلاف های اساسی مان،باقی بماند...و هرگز این اختلاف نظر را وسیله تهاجم قرار ندهیم...

عزیز من :72:
بیا متفاوت باشیم!

(برگرفته از كتاب چهل نامه كوتاه به همسرم،نوشته نادر ابراهیمی)

حرفي كه ز دل برايد به دل نيز نشيند.
مطلب بسيار زيبايي بود.

سلام نامه ای به همسفرم به دل نشست عالی بود موفق وشاد باشید

خیلی خوب بود ممنون، اگه میشه نامه های دیگه شون رو هم بنویسید:72:

بسيار عالي بود . از حسن انتخاب شما متشكرم.

حرف دل بود.....آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم
بي تو اي آرام جان يا ساختم يا سوختم
سوختم اما نه چون شمع طرب در بين جمع
لاله ام كز داغ تنهايي به صحرا سوختم

فوق العاده بود ...‌آفرين

به نوعي زيباترين و عقلاني ترين تعريفي بود كه ميشد براي يك زندگي دايناميك داشت !

اگه همه اينگونه ميانديشيدند ، نقطه هاي كور هر زندگي اگر محو نميشد به كم ترين حد ممكن ميرسيد و لذت باهم بودن صد چندان ميشد
ولي متاسفانه بسيار بسيار كم اند افرادي كه اين شعور و بينش توي ذهنشون متبلور شده باشه !

متن بي نظيري بود

خیلی عالی بود

تا زمانى که توانایى تصور آرزوها و اهدافتان را از دست نداده اید، مى توانید آنها را به دست آورید...
خیلی متن جذاب و خوندنی ای بود...

در تو راهی بود که مرا به سفر فرا می خواند
تو فاصله بودی که عبور می باید کرد و رفت
...
بی همرهی هر کسی که می گوید همراهت خواهم بود...


این پست هزارم من بود....

ممنون ، نادر ابراهیمی یکی از افراد محترمی است که بسیار دوستش می دارم ، بسیار زیاد . ممنون از طاهره ی عزیز که با متن ارسالی صبحی قشنگ را برایم رقم زد . ممنون دوست من .



تبریک به sorena_arman عزیز برای رسیدن به هزاره ی اول موفق باشید و پویا .

نامه بیست و یکم
عزیز من!
خوشبختی، نامه ای نیست که یکروز، نامه رسانی، زنگ در خانه ات را بزند و آن را به دستهای منتظر تو بسپارد. خوشبختی، ساختن عروسک کوچکی است از یک تکه خمیر نرم شکل پذیر... به همین سادگی، به خدا به همین سادگی؛ اما یادت باشد که جنس آن خمیر باید از عشق و ایمان باشد نه هیچ چیز دیگر...
خوشبختی را در چنان هاله ای از رمز و راز، لوازم و شرایط، اصول و قوانین پیچیده ادراک ناپذیر فرو نبریم که خود نیز درمانده در شناختنش شویم...
خوشبختی، همین عطر محو و مختصر تفاهم است که در سرای تو پیچیده است...

ممنون از طاهره به خاطر متن زيباي ارسالي واقعا عالي بود

اینم یه نامه عشقولانه از طرف من به همسفرم
میدونی وقتی سرمو رو شونه هات میگذارم وباهات دردودل میکنم چقدر بهم ارامش میدی وقتی دستای مهربونتو روی سرم میکشی و دلداریم میدی و با عشق نگاهم میکنی تمام سختی های این چند سال یادم میره چقدر دوست داشتم از وجود تو یه فرشته تو بدنم رشد میکرد شبیه تو چقدر دوست داشتم ثمره و میوه این عشق به وجود میومد تا عشقمون جاودان بمونه ..


زندگی بدونه تو برام معنی نداره باعشق تو از خواب بیدار شدن چه مزه ای میده منتظرت موندن عاشقانه بوسیدنت نوازشات خدا تورو ازم نگیره گلم خدا تا اخر عمر م تورو برام نگه داره

حاضرم به خاطر به وجود اوردنه فرشته ای مثل تو دست پدرو مادرتو ببوسم با وجود تمام بدیهایی که به من کردن چون تو رو به من دادن ازشون متشکرم از صمیم قلبم ازشون تشکر میکنم که همچین گلی رو پروش دادن امیدوارم هیچوقت پر پر نشی عشق من

آفرین برتو مارال:104:

عزیز من!
فردا، یک بار دیگر، سالروز ازدواج ماست، و من که اینجا نشسته ام و صبورانه خط می نویسم و هنوز هیچ پیشکشی کوچکی برای تو تدارک ندیده ام؛ اما این تنها مساله ای است که هرگز، به راستی هرگز مرا نگران نکرده است، و نیز نخواهد کرد. نگران، نه؛ اما غمگین، البته چرا.
این، در عصر نفرت انگیز شی ئی شدن محبت و عشق، معجزه ای است که ما- من و تو- خوشبختی مان را، نه تنها بر پایه پول، بل حتی در رابطه با آن نساخته ایم؛ که اگر چنین کرده بودیم، چندین و چند بار، تاکنون، می بایست شاهد ویران شدن شرم آور این بنا بوده باشیم...
و چقدر تاسف انگیز است ویران شدن چیزی که خوب بودنش را مومنیم.
و کیست که در میان ما که نداند این معجزه حذف پول به عنوان حلال مشکلات، تنها به همت والا، گذشت بی نهایت، بلندنظری و منش بزرگوارانه تو ممکن گشته است؟
نادر ابراهيمي

بانوی بزرگوار من!


به راستی که چه درمانده اند آنها که چشم تنگ شان را به پنجره های روشن و آفتابگیر کلبه های کوچک دیگران دوخته اند...
و چقدر خوب است، چقدر خوب است که ما- تو و من- هرگز خوشبختی را در خانه همسایه جستجو نکرده ایم.
این حقیقتاً اسباب رضایت خاطر و سربلندی ماست که بچه هایمان هرگز ندیده و نشنیده اند که ما از رفاه دیگران، شادی های دیگران، داشتن های دیگران، سفره های دیگران و حتی سلامت دیگران، به حسرت سخن گفته باشیم. و من، هرگز، حتی یک نفس شک نکرده ام که تنها بی نیازی روح بلندپرواز تو این سرافرازی و آسودگی بزرگ را به خانه ما آورده است...
تو با نگاهی پر شوکت و رفیع- همچون آسمان سخی- از ارتفاعی دست نیافتنیف به همه ما آموختی که می توان از کمترین شادی متعلق به دیگران، بسیار شاد شد- بدون توقع تصرف آن شادی یا سهم خواهی از آن.
من گفته ام، و تو در عمل نشان داده ای:
خوشبختی را نمی توان وام گرفت.
خوشبختی را نمی توان برای لحظه ای نیز به عاریت خواست.
خوشبختی را نمی توان دزدید
نمی توان خرید
نمی توان تکدی کرد...
بر سر سفره خوشبختی دیگران، همچون یک ناخوانده مهمان، حریصانه و شکم پرورانه نمی توان نشست، و لقمه ای نمی توان برداشت که گلوگیر نباشد و گرسنگی را مضاعف نکند.
پرنده سعادت دیگران را نمی توان به دام انداخت، به خانه خویش آورد، و در قفسی محبوس کرد- به امید باطلی، به خیال خامی.
خوشبختی، گمان می کنم، تنها چیزی است در جهان که فقط با دست های طاهر کسی که به راستی خواهان آن است ساخته می شود، و از پی اندیشه های طاهرانه.
البته ما می دانیم که همه گفت و گوهایمان در باب خوشبختی، صرفا مربوط به خوشبختی در واحدهای بسیار کوچک است نه خوشبختی اجتماعی، ملی، تاریخی و بشری...
برای رسیدن به آنگونه خوشبختی- که آرمان نهایی انسان است- نیرو، امید، اقدام و اراده مستقل فردی راه به جایی نمی برد و در هیچ نامه ای هم، حتی اگر طوماری بلند باشد، نمی توان درباره آن سخن به درستی گفت.
عزیز من!
خوشبختی امروز ما، تنها و تنها به درد آن می خورد که در راه خوشبخت سازی دیگران به کار گرفته شود. شرط بقای سعادت ما این است، و همین نیز علت سعادت ماست.
یک روز از من پرسیدی: "کی علت و معلول، کاملا یکی می شود؟" و یادت هست که من، درجا، جوابی نیافتم که بدهم. بسیار خوب! پاسخت را اینک یافته ام.
نادر ابراهيمي

عزيز من!
« شب عميق است؛ اما روز از آن هم عميق تر است. غم عميق است اما شادي از آن عميق تر است».
ديگر به ياد نمي آورم كه اين سخن را در جواني در جايي خوانده ام، يا در جواني، خود آن را در جايي نوشته ام.
اما به هر حال، اين سخني ست كه آن را بسيار دوست مي دارم. ديروز، نزديك غروب، باز
ديدمت كه غمزده بودي و در خود.
من هرگز، ضرورت اندوه را انكار نمي كنم؛ چرا كه مي دانم هيچ چيز مثل اندوه، روح را تصفيه نمي كند و الماس عاطفه را صيقل نمي دهد؛ اما ميدان دادن به آن را هرگز نمي پذيرم؛ چرا كه غم حريص است و بيشتر خواه و مرز ناپذير، طاغي و سركش و بدلگام.
هر قدر كه به غم ميدان بدهي، ميدان مي طلبد، و له مي كند
هر قدر در برابرش كوتاه بيايي، قد مي كشد، سلطه مي طلبد، و له مي كند...
غم، عقب نمي شنيد مگر آن كه به عقب براني اش، نمي گريزد
مگر آن كه بگريزاني اش، آرام نمي گيرد مگر آنكه بيرحمانه سركوبش كني...
غم، هرگز از تهاجم خسته نمي شود.
و هرگز به صلح دوستانه رضايت نمي دهد.
و چون پيش آمد و تمامي روح را گرفت، انسان بيهوده مي شود، و بي اعتبار، و نا انسان، و ذليل غم، و مصلوب بي سبب.

من، مثل تو، مي دانم كه در جهاني اينگونه دردمند، بي دردي آنكس كه مي تواند گليم خود را از درياي اندوه بيرون بكشد و سبكبارانه و شادمانه بر ساحل بنشيند، يك بي دردي ددمنشانه است، و بي غيرتي ست، و بي آبرويي، و اسباب سرافكندگي انسان. آنگونه شاد بودن، هرگز به معناي خوشبخت بودن نيست، بل فقط به معناي نداشتن قدرت تفكر است و احساس و ادراك؛ و با اين همه، گفتم كه، براي دگرگون كردن جهاني اين چنين افسرده غمزده، و شفا دادن جهاني اين چنين دردمند، طبيب، حق ندارد بر سر بالين بيمار خويش بگريد، و دقايق معدود نشاط را از سال هاي طولاني حيات بگيرد.
چشم بيماران، و به نگاه مادران و طبيبان است.
اگر در اعماق آن، حتي لبخندي محو ببينيد، نيروي بالندگي شان چندين برابر مي شود.
به صداي خنده ي خالص بچه ها گوش بسپار، و به صداي دردناك گريستنشان، تا بداني كه اين، سخن چندان پريشان نيست.
عزيز من
اين بيمار كودك صفت خانه خويش را از ياد مران!
من، محتاج آن لحظه هاي دلنشين لبخندم – لبخندي در قلب، عليرغم همه چيز. ...

:72:

نامه ی بیست وششم


عزیز من!:72:
چندی پیش برایت نوشتم که چه خوب است جای کوچکی برای انتخاب گریستن باز کنیم . جایی همیشگی از امروز تا آخرین روز ...
و شنیدم که گفتی با لبخند که در چنین روزگاری اگر کاری باشد که آن را خیلی خوب و ماهرانه بدانیم همان خوب گریستن است و بس .

اشک! خدای من اشک!

بدون احساس کمترین خجالت به پهنای صورت گریستن را دوست می دارم . اما نه به خاطراین یا آن مساله ی حقیر، نه به خاطر دنائت یک دوست ، نه به خاطر معشوق گریزپای پرادا ، با انکه ناگهان تنهایمان گذاشت و رفت .... ونه به خاطر خبث و طینت آنها که گره های کور روح صغیرشان را تنها با دندان شکنجه یا غم دیگران می خواهند باز کنند .
نه . نه .
اشک نه برای آنچه که بر تک تک ما و در محدوده ی محقر زندگی فردیمان می گذرد بلکه به خاطر مجموع مشقاتی که انسان در زیر آفتاب کشیده است و همچنان می کشد ... به خاطر همه ی انسانهایی که اشک می ریزند یا دیگر ندارند که بریزند ...

گریستن
به خاطر دردهایی که نمی شناسیمشان ،
به خاطر رنجهای عظیم آن کس که هرگز او را ندیده ای و نخواهی دید،
به خاطر بچه های سراسر دنیا که ما چنین جهانی را به ایشان تحویل می دهیم و می گذریم .

عزیز من!:72:
اینک سخنی از سهراب به خاطرم می آید در باب گریستن که شاید نقطه ی پایانی بر این نامه نیز به حساب آید:

بی اشک ، چشمان تو ناتمام است و نمناکی حنگل نارسا

(چهل نامه ی کوتاه به همسرم / نادر ابراهیمی)

چه اسفند هادود کرده بودم، تا تو ای دلشوره شیرین مهمانم شوی،با توام ای لنگر تسکین درد های من، ترااز شب از کوچه های باران خورده می شناسم ،ترااز ماه می شناسم،آبان، ماه توو میلاد عشق من است...
با نام تو خواندم راز نوشته بر پر پروانه هارا، نام تو شبنم،نام تو دستمال نسیم و عشق تو آب حیات.

همسفر نیمه راهم تو را رها میکنم که زندگی کنی ...همسفرم ..سفرمان اغاز نشده باید از تو خدا حافظی کنم ...تو با سبزینه ی بهار امدی ..و حالا باید من بروم ....و تو را خدا نگه دار ..یا رب به خدایی خداییت ...وانگه به کمال پادشاهیت .....کز عشق به غایتی رسانم ...کو ماند اگر چه من نمانم

انگیزه ای ساده دارد - مردی که باید بیاید
دستانی آزاده دارد - مردی که باید بیاید
مردی که باید بیاید، دور از شهر ما نیست
پا در خم جاده دارد - مردی که باید بیاید
در جاده اش جای پا نیست! باور بکن! ادعا نیست...
در خویش این جاده دارد - مردی که باید بیاید
برق نگاهش عجیب است، سجاده اش : برگ سیب است
گفتم که سجاده دارد - مردی که باید بیاید
با او مرامی قدیمی است، گلخنده هایش صمیمی است
زانوئی استاده دارد - مردی که باید بیاید
...
در صبح پیچیده و سرد - در ظلمت تلخ نامرد
انگیزه ای ساده دارد - مردی که باید بیاید

اين روزها برايم روزهاي ناباوريست .ناباوري هست و اميد هست و شوق هست و انتظار هست و باز اشتياق
اشتياق ديدار همسفر .....