دخالت های پدر و مادر شوهرم داره باعث جداییم میشه

دخالت های پدر و مادر شوهرم ،داره باعث جداییم میشه

سلام
سال نو مبارک
چند ماه پیش که این تاپیکو زدم :
باورم نمیشه زندگیم بشه این( تو دوران عقد بفکر طلاقم )

اوضاع بحرانی بود ومن دیگه بخاطر یسری کارای شوهرم حرف طلاقو پیش کشیدم و همه خانوادم هم موافق طلاق بودن،ولی خب شوهرم با گریه و پیام و تلفن و اومدن با گل و شیرینی خونمون و اصرار به اینکه دوباره از نو بسازیم،باعث شد اشتی کنیم(کاش موضوع قبلی رو نمیبستن تا همونجا ادامه میدادم)


این چند ماه خب نسبتا ارامش داشتم بخاطر اینکه دیگه با خودش،خونشون میرفتم و میومدم و خونوادش دیگه جلو من حرف نامربوط نمیزدن،حالا بماند که شوهرم فقط همون اوایل با روی خوش و بدون هیچ حرفی میومد میبرد،عصبانیتش نسبتا بهتر شده بود با دارو.خونوادم تازه داشتن یکم دلشون قرص میشد بابت بهبود روابط ما که دوباره همه چی خراب شد.


اوایل اسفند دوباره سر یه موضوع مسخره دعوامون شد، من خونه اونا بودم بهش گفتم طلاق بگیریم(البته اصلا حرف دلم نبود ولی اخه واقعا اذیتم میکرد و جونمو به لبم میرسوند که حرف از طلاق میزدم که نباید میزدم،شاید میخاستم ببینم واقعا دوستم داره یا نه)ناراحت شد پدرشو صدا زد و دوباره بعد چند ماه جلوی اونا بحث و دعوا کردیم.شوهرم باز همون حرفای چندماه قبلشو تکرار میکرد که چرا نمیای خونه ما،من بهت نیاز دارم و ازاین حرفا،خلاصه اون شب قضیه به خیر و خوشی گذشت،از اون شب تا یه هفته بعدش ما گاهی با هم خیلی خوب بودیم گاهی بد و در این بین برای اولین بار هم دستشو روم بلند کرد(ولی بعدش کلی پشیمون بود و از دلم در اورد)


تا اینکه باز سر یه موضوع دیگه مادرش خونه برادر شوهرم که مهمون بودیم جنجال به پا کرد و حرفایی که نباید زده میشد،زده شد، احترامی دیگه باقی نذاشتن نه برای خودشون نه من،منم با وجود اینکه ضربان قلبم تند میزد و خیلی ترسیده بودم ولی این بار هر چی گفتن جوابشونو دادم،شوهرم هم انگار نه انگار که من زنش هستم و غریبم اونجا،داشت بهم نگاه میکرد و با پدر مادرش همراهی میکرد،خیلی عصبی بودم و بهشون میگفتم دیگه تموم شد هر چی بین ما بود و برم خونمون تکلیفمو روشن میکنم.


منو بردن خونمون و شبش شوهرم با برادرش و پدرش اومدن خونمون و پدرش گفت همونطور که با خوشی وصلت کردیم اومدیم با خوشی هم تمومش کنیم و ...بابام گفت اگه برای این حرف اومدین ،اشتباهی اومدین باید تشریف ببرید دادگاه و...

از اون موقع دیگه رفتن که رفتن،فقط یه واسطه اومد با ما صحبت کرد ببینه مشکل چیه،اونم گفت باشه یه جلسه ای میذاریم که در حضور ما صحبت کنید،که ایشون هم از اون موقع دیگه رفته،انگاری داره با اونا مذاکره میکنه،خب من عصبانیتم دیگه از بین رفته،کاملا راضی به جدایی نیستم،یعنی مرددم،دوستش دارم،میخام برای اخرین بار تلاشمو بکنم

خونوادم با اینکه میگن تصمیم نهایی با خودته ولی میدونم که دیگه امیدی به زندگی ما ندارند و بابام که متوجه شده که میل به جدایی ندارم میگه این همه تحقیر شدی بازم دست بردار نیستی،اونا دیگه رفتن و ...اگه دوباره این قضیه پیش بیاد دیگه پشتم نیست،حق هم دارن که اینجوری بگن.


نمیدونم چیکار کنم،دیروز رفتم پیش واسطمون و گفتم بالاخره اونا چی میگن تکلیف من چیه ،اگه نمیاد با هم بحرفیم،من برم شکایت کنم

که واسطه گفت چند روز هم صبر کنم،ازین طرف خودم هم خیلی دلم براش تنگ شده،بهش اس بزنم بگم بیا بحرفیم؟باورم نمیشه که یه ماهه ازش خبر ندارم و ندیدمش.


خواهشا همفکری کنید باهام.

سلام شایانا جان، نوروز تو هم مبارک.:72:

وقتی آدم دلش برای کسی تنگ شده، چرا نباید اینو بهش بگه؟

یک راه اینه که فقط یه مسیج بدی که: دلم برات تنگ شده، و دیگه پیشنهاد گفتگو رو مطرح نکنی و اجازه بدی خودش در مورد نحوه ادامه دادن تصمیم بگیره و اون پیش قدم بشه.

اما بعدا هم اولویت اولت این باشه که ارتباطت رو با خونواده همسرت اصلاح کنی. یعنی بیشتر روی خودت کار کنی. چون تو تاپیک قبلیت هم مشخص بود که جاداره با تدبیر بیشتری عمل کنی.

اگه دخالت های پدر و مادر شوهرت میتونه زندگیت رو به هم بریزه، علتش اینه که ارتباط تو و شوهرت استحکام لازم رو نداشته.

و اینکه شما احساس شوهرت نسبت به خونوادش رو هم باید در نظر بگیری.

خلاصه اینکه بوی رفتارهای نپخته میاد...

نظر من اینه: (1) بیان احساس (2) صبر (3) اصلاح رویکرد

البته روی این نظر اطمینان ندارم، چون اطلاعم از زندگیت و مولفه هاش خیلی کمه.

در هر حال امیدوارم همه چی به زودی حل بشه. و باز هم به هم نزدیک باشید. این دوری ها میتونن باعث بشن که بعدش روابط صمیمانه تر از قبل بشه.:72:

سلام عزیزم،مرسی بابت توجهت
شما گفتی که:

اما بعدا هم اولویت اولت این باشه که ارتباطت رو با خونواده همسرت اصلاح کنی. یعنی بیشتر روی خودت کار کنی. چون تو تاپیک قبلیت هم مشخص بود که جاداره با تدبیر بیشتری عمل کنی.

میشه یکم توضیح بدین که مثلا چیکار کنم؟

اگه دخالت های پدر و مادر شوهرت میتونه زندگیت رو به هم بریزه، علتش اینه که ارتباط تو و شوهرت استحکام لازم رو نداشته.

خب اره،اینم از بی سیاستی هر جفتمون بود،ولی شوهرم بیشتر،من حد اقل میدونم که زندگی زناشویی حریم داره،خوشی و ناخوشی داره،قهر و اشتی داره،هر چی هست باید بمونه بین خود زن و شوهر،اختلافی که من و شوهرم میتونیم با یه ساعت بحث و گفت و گو حل کنیم یا اگه هم حل نشه با دو تا رفتار عشقولانه بین خودمون از یاد میره هرچند موقتی ،ولی اگه به خونواده ها بکشه،ممکنه به مشکلات دیگه ای هم دامن بزنه،خب وقتی منو مقابل خودش مبینه،من چیکار کنم؟

میشل!
میترسم بهش اس بدم،چون خونوادم قضیه رو تقریبا تموم شده میدونن،بابام اگه بفهمه،بد میشه واسم،میترسم سرخود کاری بکنم،البته سر این کلی با مادرم بحث کردم،بهش گفتم من نمیتونم همینجوری مثل بدبخت ها بشینم و ببینم که دارن برا زندگی من تصمیم میگیرن،نظر مادرمینا اینه که ما خونواده دختریم ماکه نمیتونیم بیفتیم دنبال اونا،دو سال واقعا خیلی جلوی اونا کوتاه اومدیم،ولی هیچی حل نشد که بدتر هم شده،

اگه شوهرم رفتار نسنجیده ای نشون بده؟البته میدونم برخورد اون بمن ربطی نداره،ولی خب اگه جواب نده یا جواب سربالا بده بهم بر خواهد خورد،هر چند انقدر پوست کلفت شدم تو این دو سال نامزدی که دیگه فکر نکنم زیاد بهم تاثیر بذاره،انگار دارم به مرحله ی پذیرش هست هر انچه هست میرسم ،دیگه دارم میپذیرم که قدرت خونواده شوهرم از من بیشتره

راستش از این هم میترسم که جو گیر بشه (چون خیلی ادم احساساتیه)و بیاد جلو بدون اینکه واقعا مطمئن باشه که میخاد منو یا نه،یا بخاطر عدم استقلال مالی ،بخاطر مهریه دوباره برگرده،که اصلا برام ارزش نداره اینجوری، اگه تا حالا هم صبر کردم بخاطر این بود که میخاستم بدون هیچ فشاری و تو آرامش تصمیم بگیره،نبودمو حس کنه،میبینین تو رو خدا چقدر ترس دارم، انقدر فکر همه چیزو میکنم که دیگه بی خیال میشم

شایانا منم تقریبا مشکل تورو دارم. فقط فرق من با تو اینه که وقتی من گفتم طلاق میخوام حتی حاظر نشد بیاد منت کشی و التماس! الانم که نه برای عید اومد سراغم ن نه برای تولدم. احتمالا مادرش بهش اجازه نداده :58:
بچه نه نه ، پررو و پرتوقع، خسیس. داغونه. مادرشم مشکل روحی داره و با اینکه توی 8ماه عقدمون کلی بهش احترام میذاشتم و ازش کلی تعریف و تمجید و تشکر واینا میکردم بازم باهام سر جنگ داره و فکر میکنه من میخوام پسرشو بدزدم.
من که ازش سرد شدم.خانوادم با طلاق موافقن ولی میگن فعلا صبر کن تا با خودش فکراشو بکنه ببینه چیکار میخواد بکنه.
به نظرت میشه از اینطور آدما مهریه گرفت که یکم دل آدم خنک بشه؟

نگار جان!منم فکر میکنم مادرش مریض هست،وقتی پسرش بهم محبت میکرد و با من بود،همش خودشو میزد به مریضی و مظلوم نمایی و اینکه تنهاییم و بشوهرم عذاب وجدان میداد،خب شوهرمم حساس و وابسته و مهربون نسبت به اونا،سریع میرفت سمت اونا،رفته رفته صمیمیت ما که تازه میخاست شکل بگیره رو کم و کمتر کردن،میدونی کلا خودشون یکاری کردن که شوهرم منو تو یه جبهه ببینه،والدینشو یه جبهه دیگه،منی که به خوشحالی و خنده رویی و شوخ طبعی شهره ی افاق بودمو کاری کردن که همش نگران زندگیم و در حال گریه باشم.فرصت با هم بودنو از ما میگرفتن،اونوقت بمن میگفتن خب تو کاری کن جذب تو بشه!

فقط نمیدونم اگه این همه بهم وابسته بودن،چرا برا پسرشون پیشقدم شدن،چرا منو وارد بازی مسخرشون و رابطه ی مریض وارشون کردن؟من پر از چرایی ام،کی میتونه جواب اینا رو بده،میبینی!دل من خنک نمیشه ،فقط دلمو با این خوش میکنم که بگم اینم امتحان من بود،هر چند سخت.

نگار درصورت جدایی من حتی امیدی به گرفتن مهریه ندارم چون فعلا شوهرم شغلی نداره،البته یه کار موقت میکنه ،دل من که هیچ وقت خنک نمیشه،حتی اگه همه دنیارو بهم بدن،تازه گرفتن مهریه به این اسونیا هم نیست،بنظر من که وقت تلف کردنه،مگه اینکه سر یه مبلغی توافق کنین تا بده و تموم بشه و اسیر دادگاه برای دو سه ماه یه سکه نشین.

دو سال با روح و روانم بازی کردن،اذیتم کردن،کی میتونه این مدتو از زندگی من پاک کنه،اگه دیگه نتونیم با هم ادامه بدیم،سرنوشتم بخاطر انتخاب اشتباه خودم و درک غلط شوهرم از زندگی مشترک کلهم عوض میشه.

ولی تا وقتیکه صد درصد موافق طلاق نیستی،هیچ اقدام قانونی نکن .

راستی یه توصیه به دخترای دم بخت:تو رو خدا در مورد این مادر پسر بیشتر از خود پسر تحقیق کنید و شناخت کسب کنید،اول ببینید با مادره میتونین کنار بیاین ،اگه اوکی بود بعد پسرو بررسی کنید،نگین مهم خود پسره هست

- - - Updated - - -

میشه به من بگین من چیکار کنم الان؟اس بزنم بهش؟

سام خانمی
ببین شما اگه س بدی به همسرت فرصت فکر کردن رو می گیری الان که حرمتها ریخته بذار اون بیاد سمتت و ون وقت به سمتش برو اگه االان سمتش بری از این به بعد همه چی رو باید کوتاه بیای بذار سمتت بیاد بعد شرظ بذاز برید مشاوره و بعد دوباره از صفر شروع کنید...
بعد هم ببینید مادر شوهر اگه شبیه مادر شوهر نگار جان باشه یادت باشه زنذگی هیچ وقت زندگی نمیشه اگه هم بشه بچها ی اونا از بین می روند توو این خانواده...مرد اگه نتونه مرد باشه مادر شوهر به هر ترفندی مرد رو از رن دور می کنه...خواهشا دقت کنید روی خانه بی سقف صرفا به خاطر درش زندگی رو شروع نکنید

- - - Updated - - -

راستی فکر نمی کنی که اگه برید سر زندگی این دفعه با تنفر ازش جدا خواهی شد بهتر نیست تا کار به تنفر نرسیده و الان خوانوادت حامیت هستند نسبت به احساست به او تجدید نطر کنی...
الان که یه ماه از اون دور بودی احساست بش برگشته وقتی برگردی سمتش و این اتفاقات بیافته اون موقع حتی فرصت فکر کردن نخواهی داشت و باز تنفر و تنفر.....

کاغذ بی خط عزیز کاش توی تاپیک منم بیای.
شایانا منم با نظر کاغذ بی خط موافقم. بذار اون برگرده سمتت اونوقت براش شرط بذار. اگه تو بری سمتش که دیگه نمیتونی شرط بذاری!
به نظر من همه ی آدما به خانوده ی خودشون وابسته هستن و نظر اونا براشون مهمه. ولی اگه از یه حدی بگذره یه مریضی محسوب میشه. به قول دکتر هلاکویی اینا بند ناف روانیشونو از مادرشون نبریدن.
کاش حداقل مادرش آدم نرمالی بود. اونوقت میتونستم از طریق مادرش روش تاثیر بذارم و از مادرش بخوام باهاش صحبت کنه و بهش بفهمونم این رفتاراشون اشتباهه. اما مادرش فکر میکنه خودش و بچه هاش از دماغ فیل افتادن و کل دنیا باید به خاط وجود اونها از خداوند متعال تشکر کنن!
هیچوقت تو عمرم کسی اینجوری حالمو بهم نزده بود

سلام شایانای عزیز
راستش اینقدر خصوصیات اخلاقی شوهر شما با شوهر من یکی بود که یه آن پیش خودم گفتم نکنه شوهرم دو تا زن داشته !!!
شوخی بود
شوهر من هم فرزند اخر بود . بسیار قهر کن و سر کوچکترین مسله ای قهر می کردو باید من پیش قدم می شدم قهر ها از یک روز دو روز و چهار روز و یک هفته و الان هم از 29 اسفند تا الان
منتهی شوهر شما دستش رو شما بلند نشده و اگه هم شده ازت دلجویی کرده
ولی من شوهرم خیانت و دروغ و خساست و بی حرمتی و هیچ کسی رو جز خودشون و خانواده اشون رو ادم حساب نمی کردن جز خصوصیات اخلاقیشون بود
فکر می کردن چون پسرشون اومده منو گرفته به من و خانواده من منت گذاشتن و از شانس بد من خیلی ها پدرش رو قبول دارن و فقط من که توی خانوادشون بودم می دونم اخلاقش چطوریه
پدرش به بابام گفته بود دختر تو توانایی اینو داره که پسر من رو تو راه بیاره و اگه یک سری اخلاق بچه گانه داره از سرش بندازه ولی از طرفی پسرش رو علیه من می شوروندکه زنت خودسره و زنت سوادشو تو سر تو می زنه اختیارت رو نده دست زنت
من الان در شرف جدا شدنم می تونی به تاپیکم سر بزنی
نصیحت خاصی ندارم که بهت بگم
فقط می تونم بگم درکت می کنم

نگار و کاغذ بی خط ممنون از راهنماییتون،من تا زمانیکه رابطمون به ثبات نرسه،و اختلافاتمون کم رنگ نشه حاضر نیستم باهاش زیر یه سقف برم،و الا اونها هی میخاستن دیگه بیشتر از این نامزد نمونیم و عروسیمونو بگیریم،ولی من عقب مینداختم، من حرف شما رو هم قبول دارم مبنی بر اینکه تماس نگیرم،ولی اخه اینجوری نشستن و منتظر عمل اونها بودن،بنظرتون منفعلانه نیست؟ من واقعا خسته شدم از بلاتکلیفی،به هیچکاری نمیتونم برسم،کلی از برنامه هام عقب موندم،همه میپرسن عروسیت کی هست؟همه فکر میکنن ما با هم خوشبختیم و خیلی صمیمی و مهربونیم و چقدر هم بهم میاییم خبر از دلمون ندارن، فامیلایی که خبر ندارن از اختلافمون،سراغشو میگیرن و من نمیتونم بگم که بابا خود من یه ماهه ندیدمش و خبری ازش ندارم!

دختر7
عزیزم،مرسی بخاطر همدردیت،من تاپیکتو خوندم،نمیدونم چی بگم،امیدوارم هر تصمیمی که میگیری بهترین باشه برات،ولی بنظر من از مهریه ات نگذر و به همین راحتی نگذار قصر(یا قسر) در بره،تو به اندازه کافی برای شوهرت فداکاری یا حمایت و همراهی بی حدوحصر یا اسمشو هر چی که بخای بذاری،کردی.

خیلی دارم فکر و خیال میکنم ،وقتی به رفتارای شوهرم فکر میکنم ،میبینم اینکه الان نامزدیم اینجوریه،وای به حال اینکه چند سال از زندگیمون بگذره و اون تازگی قبلیو براش نداشته باشم،اون وقت میخاد چیکار کنه،ولی از اون طرف هم خب یوقتایی بهم خیلی محبت میکرد و نازمو میکشید،وقتایی که خوب بود و پرش نمیکردن و دوتایی با هم بودیم بهم خوش میگذشت ،امان از وقتایی که الکی باهام سرد میشد و بی توجهی میکرد بهم،عمدا اذیتم میکرد،خودش میگفت عمدا دارم از محبتم محرومت میکنم ،چون اون چیزی رو که من ازت میخامو انجام نمیدی،کلا خیلی بهم میگفت مغروری و میگفت باید غرورتو بشکنی!

شوهر من خسیس نبود،اگه داشت برام خرج میکرد، ولی خب بعدش اگه حرفمون میشد کلی سرم منت میذاشت،روی من هم اخلاقای بدش تاثیر گذاشته بود و من هم اگه اون منت میذاشت، همینکارو میکردم.

پسر ساده و پاکی بود،دروغگو نبود،اهل کار و با غیرته(یه کار موقت داره میکنه،که اصلا در سطح و شان خودش،خونوادش و خونوادم نیست،البته این شغل مشکل نداره ها ولی خب دیگه...بخاطر این مسئله کار هم خیلی ناراحته ولی اگه میگفت من پسر فلانیم و آقازادم یا تحصیلکردم نمیرم همچین کاری،باید بیکار میموند،و دستش پیش باباش دراز میشد،اینکه تنبل نیست و میدونه که ازدواج کرده و مسئولیت داره،حسن بزرگیه،حالا بماند که چقدر منت میذاشت سرم که من بخاطر تو و زندگیمون کار میکنم و ...)

من اکثرا فکر معقولانه ای داشتم،ولی رفتارم بخاطر بی مهارتی گاهی معقول نبوده ،توی ارتباط موثر میگن بیشتر از اینکه اون چیزی که میگی مهم باشه (محتوا)چگونه گفتن مهمه(لحن و زبان بدن)من لحنم بد بود، شوهرم میگفت وقتی با هم دعوا میکنیم فکر میکنم یه پسر جلومه و کم نمیاری و با قدرت داری باهام میجنگی!!
من حرفِ بد نمیزدم،بلکه بد حرف میزدم:160:
ناز و غمزه و عشوه در من صفره یا خیلی کمه،بیشتر میخواستم منطقی مسائلو حل کنم ولی همونطور که دوستم del تو تاپیک قبلیم گفتن با همچین مردایی باید از راه زنانگی و مهر ومحبت وارد میشدم،که موفق نبودم .

- - - Updated - - -

http://www.hamdardi.net/thread-31607.html

دیروز داشتم تاپیک بالا رو از مدیر میخوندم،
واقعا ترسیدم که شوهر من هم مریض باشه و اختلال شخصیت داشته باشه:302:،وابسته که هست،اضطراب هم داره،و چند تا از داروهایی که اونجا نوشته شده رو ،مصرف میکنه،چه شوهرم باشه چه نباشه دوست ندارم مریض باشه:323:

شب بخیر دوستان
امروز واسطه تماس گرفت،فردا قراره با شوهرم در حضور واسطه صحبت کنیم،کلی سوال دارم:دیدمش چجوری رفتار کنم سال نو رو تبریک بگم،دست بدم باهاش یا خشک و بیتفاوت باشم؟نمیدونم چی بهش بگم،با محبت حرف بزنم یا جدی و محکم؟بگم که باید سلامت روانیت برام مشخص بشه؟اگه اره چجوری بگم،تا فردا عصر فرصت دارم همفکری هاتون رو ببینم،امیدوارم کمک کنید .

ببینید با این چیزایی که گفتید احتمالش زیاده که شوهرتون مشکل روانی داشته باشه ، باهاش قید کنید اولین قدم اینکه ، حتما باید پیش مشاور و روانشاس برید و سلامت روانیشونو تایید کنه

حتما اینو جدی بگیرید و ازش نگذرید ،اگه مشکلی نداشته باشه دلیلی نداره نیاد ولی اگه نیومد تکلیف مشخصه (طلا که پاکه چه منتش به خاکه )

و رفتارهای اشتباشون رو اصلاح کنه و وابستگی به پدر و مادر و دهن بینی و... تاکید کنید که باید رفتارهای ترک کنه و شما هم مهارتتون رو بالامیبرید و اشتباهاتتون رو تکرار نمیکنید.
امیدوارم هرچی خیر براتون همون بشه.
موفق باشید

شایانا جان! این چند روزه که می نوشتی حرفات رو می خوندم و بغض می کردم.... دلم می خواست می تونستم کمکت کنم، اما حیف که دستم کوتاهه...

اما پست آخرت خوشحالم کرد، چون حالا فرصتی پیدا شده که می تونی تکلیفت رو دست کم با خودت روشن کنی .... که این مسیر رو چطور باید ادامه بدی.

فکر می کنم بهترین کار این است که به او احترام بگذاری، دست بدهی و تبریک بگویی و اگر میل او به روبوسی بود، تو هم انجام بده، همین کار کوچک، مقدای از دلخوری های شما را رفع خواهد کرد و حس اعتماد بیشتری بهم خواهید داشت. اگر هم فاصله گرفت، تو هم فاصله بگیر و به سلام و علیک کفایت کن، اما همچنان احترامش را حفظ کن. یعنی که تو دلخوری، اما هنوز همسر توست...
تجربه چندین و چند باره به من نشان داده اینجور جلسات هیچ کمکی به زوجین نمی کند، مگر اینکه آن واسطه، یک مشاور حرفه ای باشد. چرا که معمولا زوجین نمی توانند هیجانات منفی خودشان را کنترل کنند و مدام از بدی های طرف مقابل می گویند و کمترین دلخوری های پانصد سال قبل را هم به خاطر می آورند و آن واسطه هم با جانب داری و قضاوت کردن( حتا اگر درست هم باشد) اوضاع را خیلی بدتر می کند. اگر سمت و سوی جلسه، اینگونه پیش رفت، لطفا تو به شدت خوددار باش و سکوت کن. نگران این نباش که اگر حرفهایت را نزنی، بقیه همیشه حق را به همسرت خواهند داد. نگران این نباش که حقی از تو ضایع می شود. تو بسیار خوددار باش و متین رفتار کن. بگو من اکنون تنها و تنها یک خواسته از همسرم دارم. "به یک مشاور مراجعه کنیم." و روی این خواسته تاکید کن.

خیلی خلاصه: حتا اگر او نامهربانی کرد، تو از موضع احترام پایین نیا- خوددار باش- از خرد آن واسطه، در راستای راضی کردن همسرت به مشاوره بهره ببر.

راستی یک سری نکات هم که به درستی از نوشته del متوجه اش شدی را، باید یواش یواش در خودت حل کنی. از همین حالا براش برنامه بریز و برای زنانگی ات وقت بگذار ...
دوستت دارم و شاد باشی عزیزم :72:

shyana جانم عزیزم هیچ کس زیر بار این نمی رود که مریض است اصلا در جلسه اشاره به مشاوره روانشناسی و تایید اون نکن اوضاع بدتر میشه....
حرفهای آویژه خیلی خوب بود فقط یادت باشه اگه بحث به ادامه زندگی رسید پافشاری کنی به مشاوره رفتن و خود مشاور به ایشون مشاوره روانشناسی رو پیشنهاد کنن....
عزیزم سعی کن اون به طرف تو بیاد سریع اسیر احساسات نشو بذار قدر تو رو بدونه...
ببین یه بچه باید زمین بخوره پاشه تا راه رفتن یاد بگیره اگه مادر هی هر بار که بچه زمین خورد زود بره بغلش کنه بچه راه رفتن یاد نمی گیره ....

شایانا

شما محکم و جدی شرط مشاوره را تا اصلاح مسائل و تضمین ثبات و تشخیص اینکه می توانید زندگی مفیدی با هم داشته باشید را قرار بده و بگو تا زمانی که به کمک مشاور مسائلمون حل نشه و به نقطه روشنی نرسیم حاضر به عروسی نیستم و کلاض نیاز دارم به کمک یک مشاور بفهمیم که آیا با هم می توانیم زندگی مناسبی داشته باشیم یا خیز . شما نیاز مبرم به مراجعه حضوری هردو به مشاور دارید

موفق باشی

ممنونم ازتونMercedes62
دفعه قبلی که بهش گفتم باید بری پیش روانپزشک،با گریه گفت باشه میرم،تو فقط با من باش، رفت و دارو گرفت و مصرف میکرد و بنظرم بهتر شده بود ولی واقعا من نگرانم تا کی باید دارو مصرف کنه،این اواخر باز خیلی بمن پیله میکرد،شاید بخاطر این بود که داروهاش تموم شده بود،اصلا هیچ ذهنیتی در باره زندگی با افرادی که داروهای مربوط به بیماری روحی مصرف میکنن ندارم،اصلا خوب میشن یا نه،ایا زندگی با این افراد،فدا کردن خود و سوزوندن عمر و نشاط و جوونی نیست؟

راستش آویژه مهربون اسمتو که دیدم تو تاپیکم ،نمیدونی چقدر خوشحال شدم که از یه دوست قدیمی نظر دارم،واقعا پستت برام مایه دلگرمی بود،
نوشتی که: اما همچنان احترامش را حفظ کن.یعنی که تو دلخوری، اما هنوز همسر توست
رعایت کردن این مورد برای من واقعا سخته.

اتفاقا بنظر خودم هم حرف زدن پیش واسطه کمک چندانی نمیتونه بکنه ،جز اینکه هر کدوم دوست داره اون یکی رو متهم کنه،و بگه که اگه زندگیمون به اینجا رسیده تقصیر تو هستش،واسطه ها فامیلمون نیستن و دوست مشترک هر دو خونوادست،ولی نسبت به اونا نزدیکتر،مشاور نیستن فقط سمت و مقام دارن،یکیشون حجت الاسلامه و یکیشون.... منظورم اینه که هیچ کمک تخصصی نمیتونن بهمون بکنن،فقط فکر کنم قصدشون آشتی دادن ماست، آویژه باشه،سعی میکنم خوددار باشم،مادرم بهم تاکید میکنه که همه ی حرفاتو بزن،بگو چیکارا باهات کردن،منم برمیگردم میگم بهش خب بالفرض که گفتم سیر تا پیاز ازارهایی که بهم دادنو،خب که چی بشه؟ دو تا غریبه حقو بدن بمن ،مگه چی میشه؟! زندگی من درست میشه؟نه،شوهرم باید بفهمه که .... فقط میخام اگه اون هم مایل به درست کردن رابطه بود،یه بازه زمانی مشخص کنم و روی مشاوره رفتن تاکید کنم،و یکی هم دخالت خونوادشو میخام تو این جلسه مطرح کنم،هر چند که این مرد هست که زن رو نگه میداره،متاسفانه شوهر من بلد نبود که هر کی رو سر جای خودش نگه داره.و خونوادش از ضعفش سوء استفاده کردن.
آویژه من هم دوستت دارم و حس خوبی بهت دارم:43:

ممنون کاغذ بی خط که بهم سر میزنی: باشه من فقط مشاوره رو پیشنهاد میکنم، نه مراجعه به روانپزشکو،حرفات خوب بود ،خدا روشکر احساساتمو بغیر از گریه و عصبانیت خوب میتونم کنترل کنم ،من سعی میکنم فقط به احساس اون جواب بدم نه اینکه خودم شروع کننده باشم،بقول اویژه ،اگه شرایط فراهم بود برای دیده بوسی و گرم بودن،و اگه اینکارو خواست بکنه، من هم همراهیش میکنم ولی خودم شروع کننده نخواهم بود،

فر شته مهربان
مرسی که بهم سر زدی،خوشحال شدم دیدمتون،دفعه پیش هم که روی مشاوره رفتن تاکید کردم،فقط دو جلسه اومد و مشاور هم بنظرم زیاد کاربلد نبود،چون همون جلسه اول وقتی ازش پرسیدم ایا ما بدرد هم میخوریم و میتونیم با هم زندگی کنیم،میگفت آررررره،حتما تاکیدم روی قضیه مشاوره رفتن خواهد بود،و بهش میگم که اگه جدی پیگیر این قضیه نباشه و مثل دفعه پیش مشاوره رو نیمه کاره بذاره،دیگه باهاش نخواهم ماند.
خدا خودش کمکم کنه،هر چی که بصلاحمه همون اتفاق بیفته:323:

سالام شایانای عزیزم

موضوع قرارتون رو دیر دیدم. حتما اللن همدیگه رو دیدین و صحبت کردین

امیدوارم مثبت بوده باشه نتایج حرفاتون

خیلی خوشحال شدم حداقل به قرار حضوری کشیده شده.
انقدر مشکلت رو به خودم نزدیک میبینم که نمیتونم از بیرون گود ببینمش. انگار که مشکل خودم باشه!
ببخش که راهی و حرفی به ذهنم نمیرسه.

برات دعا میکنم شایانای عزیزم

دختر مهربون!دوستم از همدردیت ممنونم:72:

فعلا حال و حوصله نوشتن ندارم،بعدا میام مینویسم،دلم شدید گرفته،برام دعا کنید.

شایانا جان من پیگیر تاپیکت هستم. چون همدردیم. بیا و از اوضاع خبر بده. من که دارم لحظه به لحظه به طلاق نزدیک تر میشم :47:
بیا تو بغلممممممممم
خیلی از لحاظ روحی داغون شدم. هم من هم خانوادم

شایانا، عزیزم، اگر بهت بگم که چقدر احساساتت رو درک میکنم باور نمی کنی!
نمی دونی چقدر زیاد این احساسات و مسائل رو در رابطه با همسرم تجربه کردم!
میخوام یه چیزی رو بهت بگم. یه تجربه از زندگی کردن با همچین مردهایی.
تو توی زندگی با این مردها اگر بتونی "زن" باشی و "زنانگی" بکنی؛ همسرت تو رو پرنسس خودش خواهد کرد و تو همیشه در یه مراحلی از زندگی، احساس خواهی کرد که داری پرواز میکنی و توی اوج آرامش و لذت خواهی بود.
اما اگر بخوای مقابله به مثل کنی و یه جورایی کل کل؛ در بدترین برزخ های زندگی خواهی بود.
یعنی زندگی برات دو رو خواهد داشت. اون هم فقط و فقط به برخوردها و واکنش های تو بستگی خواهد داشت. یعنی اگر تو بتونی 10 قدم توی زندگی برداری، همسرت 1 قدم تغییر خواهد کرد.
یا عاشقانه ترین کارهایی رو که هر زنی آرزو داره که همسرش باهاش انجام بده و براش انجام بده، رو می بینی و لمس میکنی. یه حس خالص و ناب که از عمق وجود و صداقت این آدم ها برمیاد.
یا بی تدبیرانه ترین و بی پرواترین رفتارها و حرفها که به شدت آزارت خواهد داد.
میدونی این آدم ها شبیه یه طلای ناب و خالص میمونند که هیچ تراشی نخوردند و ما برای اینکه زندگی متعادلی داشته باشیم نیازه که تراش بخوریم.
ازت میخوام در طی جلسات مشاوره، تاکید داشته باشی روی مهارت کنترل خشم و کنترل هیجان.
برای هر دوی شما به شدت نیازه!
ازت میخوام برای ادامه ی زندگیت روی پذیرش و دید مثبتت کار کنی. روی کنترل خودت و حفظ غرور همسرت کار کنی.
اگر بتونی خودت رو کنترل کنی؛ زندگی برات مثل یه بهشت میشه که فقط گاهی، گاهی، یه مقدار سوز یا گرما اذیتت میکنه!

سلام عزیزم
شما که زندگیت داشت خوب میشد چند تا اشتباه داشتی که دیگه نباید تکرار کنی
1- جلوی خانواده ها دعوا کردن
2- حرف طلاقو پیش کشیدن
3- جواب داده به مادرشوهر
عزیزم همسرت وقتی دیده داری جواب میدی فکر نکرده که همسر من الان اعصابش خورد شده یا ناراحته بلکه پیش خودش گفته این که از پس خودش بر میاد من چرا ازش دفاع کنم و در نهایت هم همه به این نتیجه رسیدن که کسی که احترام بزرگتر رو نگه نمی داره همون بهتر که اولش جدا شه
حتی اگه حق با تو باشه 100 در 100 هم باز نباید جواب بزرگتر رو به تندی بدی شاید اگه سکوت می کردی شرایط الان به نفع تو بود .
حالا به هر حال گذشته ازین به بعد نباید تکرار کنی ...

مرسی نگار که پیگیری،تو هم بیا از خودت خبر بده،منم پیگیر تاپیک تو هستم،این چند روزه سرماخورده بودم و سرعت نتم هم پایین بود اینه که زودتر نتونستم بیام.
همونطور که میدونید ما با هم صحبت کردیم،من و پدرم و واسطه قبل شوهرم تو محل اجلاس:smile: نشسته بودیم و شوهرم بعدا اومد و لحظه ورود یه سلام کرد و حتی بما نگاه هم نکرد،حالا مصافحه و ...بماند،من فکر میکردم شوهرم پیشنهاد این جلسه رو داده باشه،ولی اینجور نبود و واسطه ها این جلسه رو ترتیب داده بودن،من زیر زیرکی گاهی شوهرمو نگاه میکردم ولی اون نه و چنان قیافه ای گرفته بود که ادم ترس برش میداشت،و البته واقعا هم داغون شده بود،خلاصه شوهرم میگفت زنم بمن احترام نمیذاره و بعنوان یه مرد من هیچ جایگاهی ندارم!منم برخلاف قولی که داده بودم در مورد خوددار بودن،ولی نتونستم،چون فکر میکردم شوهرم الان حتما بابت رفتار خودش و خونوادش شرمنده هست و پشیمون،ولی ظاهرا که اینجور نبود و حق به جانب صحبت میکرد و این باعث شد که منم گاهی کنترل خودمو از دست بدم و بهش بگم واقعا برات متاسفم و چقدر بچگانه فکر میکنه.

من اون جلسه همش میگفتم من فقط بشرط مشاوره حاضرم ادامه بدم که اصلا انگار نه انگار،هی تو رودربایستی منو قرار میدادن که همین حاج اقای واسطه از علماست و به همه مشاوره میدن :161:،ایشون که داره به شما میگه چیکار کنین و شما هم بگین چشم،شوهرم هم میگفت من هیچ شرطیو قبول نمیکنم و مشاور هم نمیام،سه ساعت صحبت کردیم و فقط قرار بر این شد که گذشته رو فراموش کنیم و فرمودند که مشکلمون اصلا مشکل نیست.
اخرش واسطه گفت شوهرم منو برسونه،منم گفتم پدرم باید اجازه بده،با اینکه دل تو دلم نبود برای با هم بودن ،بیچاره پدرم نمیدونست چی بگه و بغض کرده بود و اگه بغضشو نمیخورد اشکاش میریخت،خیلی دلم برا بابام سوخت،ضمنا اونجا یواشکی مجبور شدم به واسطه بگم شوهر من داروی اعصاب میخورده و تا مشاور نرم و اطمینان کسب نکنم نمیشه که اونم گفت پس من راضیش میکنم برای مشاوره.

باشوهرم که رفتم اولش چند دقیقه سکوت بود بعد من تو دلم مردد بودم که سال نو رو تبریک بگم یا نه و یه چند لحظه سرمو برگردوندم تا نگاش کنم و بگم که اون پیشدستی کرد و گفت(کلا خیلی برامون پیش میاد که تو یه لحظه به یه چیز فکر کنیم،یا همزمان به هم اس بدیم و....کاش تو مسائل عمیق تر هم انقدر تفاهم داشتیم:smile:)تنها محبتی که بهم کرد این بود که دستمو گرفت و من واقعا یخ کرده بودم و هیچ واکنشی نداشتم جز گریه و گلایه که چطور تونستی این همه مدت ازم دور و بیخبر باشی.

سیزده بدر رو هم رفت سرکار و من هم به ناچار با خونوادم بودم،یه بار ظهر اومد و دید منو و گفت بریم یکم بگردیم که گفتم نه،دوباره مشاوره رو مطرح کردم و اون باز مخالفت کرد،و ناراحت از پیشم رفت و گفت به واسطه میگم که همش داری حرف خودتو میزنی،یه اس بهش دادم که من زندگیمو دوست دارم و حاضرم برای مشاوره رفتن التماستو هم بکنم،نمیدونم ایا
واسطه راضیش کرد یا اس من تاثیرگذاشت روش( فکر نکنم)،ولی بعد چند ساعت جواب داد که باشه،تو مشاورشو پیدا کن،هزینش با من،هر جا بری و هر چند بار که بگی میریم،یکم دلم اروم گرفت
با این حرفش.شب سیزده با هم یکم ماشین سواری کردیم و عشقولانه بودیم،بعد از اون هم پنجشنبه همو دیدیم و جمعه هم تقریبا کلا با هم بودیم و عوض سیزده بدرو که با هم نبودیم و در اوردیم و شانزده بدر کردیم و فوق العاده خوش گذشت،هر چند که شب که خونه اومدم اخم و تخم مادر و سردی پدرمو دیدم،خلاصه تو این چند روز هم چند بار بدجوری با پدر و مادرم کنتاکت داشتیم،خونوادم بهم میگن اگه میتونی حرفاشونو تحمل کنی و اونی بشی که اونا میخان،باشه برو و بیشتر ازین اعصاب ما رو خرد نکنین،که من واقعا بهشون حق میدم چون جز احترام و رعایت حال همسرم کاری نکردن تا حالا و هیچوقت تو هیچ امری دخالت نکردن کاملا برعکس خونواده همسرم،منم بهشون میگم نه من ادم سوختن وساختن نیستم و با این اخلاق شوهرم نمیتونم کناربیام و اونا میگن اخلاق هر کسی از بدو تولد باهاشه تا لحظه مرگ،این حرفا ناامیدم میکنه.
دیروز رو با شوهرم تصمیم گرفتیم چند روزی نبینیم همو(نمیدونم تا کی طاقت بیاریم)تا یکم حساسیتها بخوابه،ولی الان واقعا من نمیدونم رفتارم با شوهرم به چه صورت باشه با حرفهای خونوادم به چه صورت؟مادرم میگه این صمیمیت لزومی نداره تا وقتیکه مشاور برین و نتیجه مشخص بشه،

تا زمانیکه مشاوره نرفتیم ، من باهاش زیادی صمیمی نشم؟بیرون نرم باهاش؟

الان سختترین کار برا من پیدا کردن یه مشاور مجرب هستش.

- - - Updated - - -

دل جان!
خوشحالم میبینمت، چقدر خوب توصیف کردی چنین مردانی رو،خط به خط نوشته هات درسته و نشون میده چه خوب تونستی شناخت بدست بیاری ازشون،دقیقا و دقیقا همینه که گفتی،شوهر من اهل افراط و تفریطه،میانه رو نیست،یوقتایی جوری باهام رفتار میکنه که واقعا خودمو تو اوج آسمونا حس میکم و عین گفتت میشم یه پرنسس و یوقتایی قعر جهنم و واقعا تو برزخی گیر میکنم که بیا و ببین.

شوهرم بهم میگه نامزدی طولانیمون باعث این همه اختلاف شده چون تو پیشم نیستی و ارامش ندارم و تکلیفمون مشخص نیست!منم واقعا خسته شدم از نامزدی و اینکه واقعا نه دختر خونه ام و نه زن شوهرم،ولی نمیتونم ریسک کنم و برم سر خونه زندگی،از کجا معلوم که درست بشه،از اونطرف هم هی بعد آشتیمون میگه بریم یه جای دیگه زندگی کنیم،میگه هر جایی تو بگی همونجا میریم،من فکر میکنم با این خونواده ای که ایشون داره،حتی جای دور هم بریم باز اثرشونو خواهند گذاشت و من نمیتونم نفس راحت بکشم،مگر وقتیکه شوهرم به این درک برسه که اولویتش باید حفظ زندگی مشترک خودش باشه و بمن اعتماد کنه.

دل بیشتر بهم سر بزن و از تجربه هات بگو.

زندگی موفق!من خیلی وقت پیش تاپیکتونو خوندم و میدونم که برای حفظ زندگیت خیلی داری تلاش میکنی،نمیدونم الان زندگیت به کجا رسیده ولی واقعا امیدوارم بهترین اتفاقها برات بیفته ،ممنونم از نظرت،با همه حرفات موافقم،در مورد جواب پس ندادن حق با شماست خودم هم پشیمونم،من نباید شخصیتمو در حد اونا پایین میاوردم،ولی واقعا بخدا سخته که مهمون ببرنت یه شهر دیگه و بعد سر یه مسئله ی الکی که بنظرم بهونه ای بیش نبود،بهت بی احترامی کنن و هر چی که لایق خودشونه به تو نسبت بدن،و ادم با ارامش فقط گوش کنه،مطمئنم حق با من بود ولی جواب پس دادنم کارو بدتر کرد،کاش سیاست داشتم و سکوت میکردم و همه ی بد و بیراه ها رو تو دلم بهشون میدادم،و خودم رو بد نمیکردم

عزیزم، تو یه شانس بزرگ توی زندگیت داری و اون جدا بودن محل زندگیتون از پدر و مادرش هستش.
این خودش میتونه به بزرگ شدن و بالغ شدن همسرت کمک کنه.
وقتی حرف همسرت رو میزنی، خوب، یادم میاد که شوهر منم همچین حرفایی میزد. چون مردی بود که به شدت از لحاظ رابطه ی زناشوئی گرم بود و ما که دوران عقد طولانیه داشتیم؛ فکر میکردیم دوری باعث این اختلافات شده.
در صورتی که این حرف تنها میتونه یک ضلع از اضلاع مثلث عشق رو که شامل سکس، صمیمیت و تعهد هستش رو شامل بشه.
شما از این لحاظ به خاطر احساساتی بودن همسرت، پیشرفت میکنید. عمیق ترین لذات رو می برید و احساس شادیه عجیبی رو تجربه میکنید.
اما از اون طرف هم؛ موضوعات بسیار بسیار کوچیکی که این آدم ها تبدیلش میکنند به آتش فشان؛ وقتی زیر یک سقف باشید، شدیدتر میشه.
اون قدر شدید که بعضی وقت ها؛ احساس میکنی با این مردی که زندگی میکنی یه مشکل عمیق روحی داره و تو شاید بعضی وقت ها از واکنشهاش احساس ترس و عدم امنیت کنی.
خواهش میکنم روی شناخت خودت کار کن.
من نمی دونم خصوصیات اخلاقی شما چطوره؟ اما مهمترین نکته به دست آوردن، مهارت های رفتار جراتمندانه، کنترل خشم، کنترل افکار منفی، پذیرش شرایط، امیدواری و در نهایت آرامش شما و شناخت دقیق خصوصیات اخلاقیه همسرت هست.
شایانا، عزیزم راه درازی رو در پیش داری. باید خودت رو مجهز کنی. اگر میخوای که ادامه بدی.

درود بانو

با اجازه delگرامی :72: حسی که شوهرت داره را تا حدودی درک میکنم البته تجربش کمه ولی احساساتیه مثل من.اینجور آدم ها حساس هستند یکم باید دقتت را بیشتر کنی و بهش اعتماد بنفس بدی و باهاش سعی کنی لج نکنی

احساسی که نسبت به نوشته های شما دارم اینه که ببخشید اینو میگم ولی من یکی اصلا حس خوبی در مورد نوشته هاتون ندارم.گفتم شوهر شما یکجورایی شبیه منه ولی توی سن پایینترو مسلما تجربه کمتر.ایکاش ملایمتر بودی و صحبات هات رو با لطافت بیشتری بیان میکردی همون حس زنانگی.

این جملشو بخون:

،خلاصه شوهرم میگفت زنم بمن احترام نمیذاره و بعنوان یه مرد من هیچ جایگاهی ندارم!

خوب دختر خوب این بنده خدا داره فریاد میزنه بهت نیاز داره به اینکه دوسش داشته باشی بهش محبت کنی بهش اعتماد بنفس بدی به اینکه بهش نشون بدی همیشه کنارشی.چرا از زنانگیت استفاده نمیکنی تا اونو بطرف خودت جذبش کنی؟
خودتو لوس کن براش (مثل سریال پژمان نامزدش چجوری خودشو لوس میکردش)البته یکم کمتر چه ایرادی داره حرفی که میخوای بزنی رو بزن ولی به روش درست که هم احترامش حفظ بشه هم اینکه انجامش بده ولی شما بجاش داری از چاشنی خشونت استفاده میکنی این اصلا خوب نیست.خودتو ضعیف نشون بده بانو بزار احساس قدرت کنه اینکه بهش نیاز دار یو اینکه کنارش احساس امنیت میکنی بزار حس کنه بهش نیاز داره خیلی بیشتر از بقیه مردا.اینایی که دارم مینویسم برای شما حسیه که خودم اگه توی این سن و موقعیت بودم داشتم.اینا رو باید از شما دریافت کنه نه از بقیه.

نوشته بودید شما 25سالتونه و شوهرتون 23 سالشه براش مادر نباشید براش معلم نباشید برعکس بهش باید اونقدر اعتماد بنفس بدید تا بتونه این خلاء را پر کند.دخترا زودتر از پسرا بزرگ میشن و بقول معروف بیشتر از سنشون میفهمن یکم بهش فرصت بدید.

لحظات عاشقانه زیادی باهم داشتین حیفه بخدا بخواین خرابش کنین

((باشوهرم که رفتم اولش چند دقیقه سکوت بود بعد من تو دلم مردد بودم که سال نو رو تبریک بگم یا نه و یه چند لحظه سرمو برگردوندم تا نگاش کنم و بگم که اون پیشدستی کرد و گفت(کلا خیلی برامون پیش میاد که تو یه لحظه به یه چیز فکر کنیم،یا همزمان به هم اس بدیم و....کاش تو مسائل عمیق تر هم انقدر تفاهم داشتیم:smile:)تنها محبتی که بهم کرد این بود که دستمو گرفت و من واقعا یخ کرده بودم و هیچ واکنشی نداشتم جز گریه و گلایه که چطور تونستی این همه مدت ازم دور و بیخبر باشی.))

بنظرم ارزش مبارزه کردن داره این زندگی اینکه همه انر؟ژیت را بزار یو تلاشت راب یشتری کنی تا بتوانی این زندگی را حفظ کنی.

در مورد شرط آمدن به پیش روانشناس خیلی خوبه بانو فرشته مهربانم گفتند ولی طریقه گفتن شما خیلی خوب نبودش توی جلسه عنوان کردید درست و بعدش که باهم بودید خوب همون پیامکی که بهش دادی احساست را نوشتی خوب همینو با محبت و مهربانی بیشتری بهش میگفتی نثلا بغلش میرفتی و با ظرافت زنانه اینو بهش میگفتی بابا یکم سیاست زنانه داشتن خوبه به خدا به پیر به پیغمبر به هرچی میپرستی خوبه یکم ازش استفاده کن اسلحه زن زبانشه و عشوه و نازی که میاد صدات روب یار پایین لطیفترش کن بعد خواسته ای که درای را مطرح کن بهش نشون بدی دوسش داری زندگیتان را دوست دارید و اینکه بدون اون زندگی کردم برات خیلی سخته بعد بهش پیشنهاد مشاوره میدادین و اینکه کنارش هستید و خودتان هم مهارت هاتون را افزایش میدید و سعی میکنی همسر ایده آلی براش باشی.بهتر نبود اینجوری بگی تا دلخوری پیش نیاد.هر مردی قلق خاص خودشو داره بگرد اونو پیدا کن اونوقت خیلی راحت رامت میشه و مثل موم توی دستته.

در مورد خانوادش بگرد ببین چیکار میکنن که شوهرت را بطرف خودشان جذب میکنن شما سعی کن خودتو تا میتونای به شوهرت نزدیک کنی.مردای ایرانی بیشترشون درست یا غلط به خانوادشون مخصوصا مادرشون وابسته هستند.بهتره در مورد خانودش زیاد باهاش بحث نکنی بنظر من بشخصه حفظ یه زندگی مشترک ارزشش رو داره بعضی وقتا خودمون رو بزنیم به نشنیدن تا یه دعوا و مشاجره ای راه نیوفته.

صبور باشید بانو انشاالله به نتیجه دلخواه میرسید.فعلا اول آرامش خودتان را حفظ کنید درسته خانواده شما بفکر شما هستند این خیلی خوبه ولی یادت باشه این زندگی شماست پس خودت باید تصمیم بگیری دختر عاقلی هستی یکم بیشتر بهش وقت بده و اعتماد بنفسشو بیشتر کن.

راستی عضو انجمن آزاد هستی از مشاوره مدیران سایت استفاده کن حیفه از تجربیات و تخصصشون برای بهبود کیفیتی زندگیت بهره کافی رو نبری

پ.ن:زندگی خوبی داری پر از لحظات عاشقانه و احساسات پاک حیفه این زندگی بسمت جدایی کشیده بشه.تلاشتو کن ماهم دعا میکنیم ایشالله ختم به خیر بشه

سلام،

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط shayana

شوهرم میگفت زنم بمن احترام نمیذاره و بعنوان یه مرد من هیچ جایگاهی ندارم!

---

خب راست میگه گلی، این یه نمونش:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط shayana

بهش بگم واقعا برات متاسفم و چقدر بچگانه فکر میکنه.

---

تازه من وقت ندارم کل پستت رو تحلیل کنم، وگرنه دلایل دیگه ایم. هم برای تایید این حرفش پیدا میشه.

در ضمن مهم نیست چی بهش بگی، اگه از ته ته فکرت اون رو شایسته در دست داشتن سکان زندگیتون میدونستی (جایگاه یه شوهر) این تفکر طوری در حرکات و رفتار و حالت چهره و ... در طی این ماههایی که نامزد هستید، دیده میشد که الان یکی دو اتفاق باعث نمیشدن همسرت این ذهنیت رو داشته باشه.

بیشتر به ساختار خانواده و جایگاه زن و شوهر فکر کن. موفق باشی.:72:


======================

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط del

مثلث عشق: شامل سکس، صمیمیت و تعهد

---

چه جالب.:43:

شایانا جان

پارگراف اولی که می ذارم از تاپیک قبلیتون همینطور تو ذهن من بود که یعنی چی؟
شوهر شما سرباز هست و مرخصی می گیره که با شما بره بیرون، بعد می گی بهش گفتم نه!! نمی آم !! https://s.yimg.com/lq/i/mesg/emoticons7/13.gif
پس با کی بره بیرون؟
تازه شاکی هم هستی که پدر و مادرش دارن زندگی من را از هم می پاشن https://s.yimg.com/lq/i/mesg/emoticons7/23.gif

نقل قول:

---

قرار شد تا ده روز با خونواده هامون هیچ ارتباطی نداشته باشیم،و رو صمیمیت خودمون کار کنیم،و حرف گذشته هامونو پیش نکشیم،دیروز مرخصی گرفته بود،من انتظار داشتم از صبح تا شب با من باشه،ولی خب زهی خیال باطل
یازده بهم اس داد میری بیرون؟گفتم نه ،چون دیر بود،همم میخاستم بدونه هر وقت اون خواست و اراده کرد نمیتونه منو داشته باشه من هم برا خودم برنامه دارم،رفت تا بعد از ظهر که دیگه دیدم ازش خبری نیست با ناراحتی زنگیدم و گفتم پس کی میخایم با هم باشیم؟اونم همش میگفت پس چرا اینجوری باهام صحبت میکنی و بلد نیست ارومم کنه و باید خودم به زبون بیارم که ارومم کنه،بالاخره ختم به خیر شد رفتیم بیرون و شامو هم بیرون خوردیم و خوش گذشت،ولی از وقتی اومده بود میخاست بره خونشون،ازش بدم میاد که همش بفکر تنهایی پدرمادرشه،و وقتی با من خوشه و بیرونه،عذاب وجدان میگیره،من چجوری میتونم اونو که همه فکر وذهنش پدر ومادر و خاهر برادرش هست،بسمت خودم بکشونم،بدون اینکه احساسات و روحیات خودمو نادیده بگیرم؟!

---

که توی تاپیک جدید دیدم این کلا استراتژی شماست https://s.yimg.com/lq/i/mesg/emoticons7/10.gif برای دور کردن شوهرت از خودت

نقل قول:

---

سیزده بدر رو هم رفت سرکار و من هم به ناچار با خونوادم بودم،یه بار ظهر اومد و دید منو و گفت بریم یکم بگردیم که گفتم نه،دوباره مشاوره رو مطرح کردم و اون باز مخالفت کرد،و ناراحت از پیشم رفت و گفت به واسطه میگم که همش داری حرف خودتو میزنی،یه اس بهش دادم که من زندگیمو دوست دارم و حاضرم برای مشاوره رفتن التماستو هم بکنم،نمیدونم ایا
واسطه راضیش کرد یا اس من تاثیرگذاشت روش( فکر نکنم)،ولی بعد چند ساعت جواب داد که باشه،تو مشاورشو پیدا کن،هزینش با من،هر جا بری و هر چند بار که بگی میریم،یکم دلم اروم گرفت با این حرفش.
شب سیزده با هم یکم ماشین سواری کردیم و عشقولانه بودیم

---

شیداجان لطفا این سوالم جواب بده:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط shayana

تا زمانیکه مشاوره نرفتیم ، من باهاش زیادی صمیمی نشم؟بیرون نرم باهاش؟

---

من خواستم جواب بدم، ولی نوشتنم نمیاد. البته پست قبلیت جواب این سوال رو هم در خودش داشت. ولی اگه شما یا بقیه دوستان مفصل تر این سوال رو جواب بدید و ریشه یابی کنید، خیلی خوب میشه.:72:

بانو شاینا گرامی ببخشید

لانو میشل میتونم بپرسم چی شده چرا اینجوری شدید چقدر کسل و بی حوصله هستین آدمو نگران میکنید؟!!

البته اگه فضولی نیستا آخه چند بار دیگههم خوندم نوشتید حوصله ندارید واسه این پرسیدم :72:

راستی تو پست بالاییم ما پانزده به در کردیم نه شانزده بدر،اشتباه نوشتم،بعد متوجه شدم،باید اصلاح میکردم والا میموند تو دلم:wink:

دل! بنظرت بیشترین خطای من چی بوده تو زندگیم که الان به این جا رسیده؟اگه اطلاعاتت کافی نیست میتونی بپرسی جواب میدم.

اقای خاله قزی! ازتون ممنونم که دلسوزانه نظر دادین،کاش شوهر من هم عوض مشورت با ادمای نادون اینجا رو میشناخت و میومد اینجا چند تا حرف حساب میشنید.

میشل!خب عزیزم هر عملی عکس العملی داره،مگه جواب سیلی،ناز کردنه؟(مثال بود)یه زن از
مردش انتظار حمایت و پشتیبانی داره،مرد هم از زن ارامش و مهربونی میخاد،من این مهربونی و ارامشو
بنا به شرایطمون بهش میدادم،ولی چه کنم که فوق العاده حساس بود و انتظاراتش ازم بیش از حد بود، فکر نمیکرد که من خونه پدرم هستم و هنوز به خونه اون نیومدم که همش اوامر ایشون رو در مورد رفت و امد اجرا کنم،شوهرم خودش کاری کرد که در ذهن من خراب بشه،هر سری با رفتارایی که نشون میداد
یجور بهم شوک وارد میشد که ایا این مرد انتخابی منه؟؟!!! اون جاهایی که انتظار حمایت ازش داشتم منو
یکه و تنها میذاشت،خب به همین خاطر شاید ناخوداگاه نتونستم احترام زیادی براش قائل باشم،البته بی احترامی هم به اون معنای خاص نمیکردم،احترام رو میدونی چی میدونه؟تمکین بی قید و شرط،همش بگم چشم،خب نمیشه که،میشه؟؟؟!بیشتر حرف و مشکلات ما از طرف اون، سر این بود
که دوست داشت خیلی خیلی برم خونشون،اگه یه بار میگفتم نه،ناراحت میشد!فکر کن
موقع امتحاناتم،من چون نمیرفتم خونشون،ازم ناراحت میشد و بد میشد باهام،اگه بخام از فشارهایی که بهم دادن بگم،یه کتاب میشه،البته من باز هم وقتی شوهرم خوب و مهربون میشه،دوچندان باهاش خوب میشم و اون وقت احترام بهش و اینکه مرد زندگی و تکیه گاهمه ناخوداگاه خودشو نشون میده ،من همه ی زندگیمو محدود نکردم به همسرم،یعنی دوست ندارم خیلی بهش وابسته باشم،ولی شوهرم اینو میخاد،رفتارش جوریه که میخاد مالک من بشه حتی ذهن و احساسم،اینکه کی رو دوست داشته باشم کی رو نه و...

واسه همین روحیات همسرم وقتی کنارشم بشدت در من تاثیر میذاره،اگه اون شاد باشه منم شادم،گرفته و عصبی باشه منم کم کم اونجوری میشم.

شیدا! شاید چون مطلبو با جزییات نمیگم،خودم خطاکار شدم،اشکالی نداره،من دوست دارم اونچه که فکر میکنین ایرادهای رفتاریمه بهم بگین،حالا من بخودم که دروغ نمیتونم بگم،یا قبول میکنم یا نه،چون واسه همین اینجا اومدم،شاید به غلط من یه رفتار اشتباهو درست میدونم!ادم منطقی هم هستم حرف اگه منطقی باشه مقاومت نمیکنم، ولی در مورد این دو موردی که شما گفتی خودم که فکر نمیکنم اشتباه کرده باشم.

خب فقط به صرف با من بودن که مرخصی نگرفته بود،منم وقتی بهم اس داد که بریم بیرون،خونه نبودم،با مادرمینا رفته بودیم خونه باغمون خارج از شهر،خب من میدونستم که این همسر بنده تا یازده دوازده شاید پیداش نشه،اگه هم شد چه معلوم بخاد قبل از ظهر با من باشه،واسه همین بجای اینکه چند ساعت بشینم منتظر شوهرم باشم،و حرص بخورم با مادرمینا رفتم،من دوست دارم یکاری رو که دست خودمونه از قبل برنامه ریزی کنیم،نه اینکه اینجوری،هر وقتکه شوهر من عشقش کشید و اراده کرد بخاد باهام باشه.،طرز فکر غلطیه؟

در مورد سیزده هم ما خونه یکی از اقوام مهمون بودیم،شوهرم که بهم زنگ زد سر کوچه بود،1-عجله ای شد و دیگه فرصت این نبود من برم اطلاع بدم به مادرمینا2-وقت ناهار بود3-چند ساعت بیشتر از اشتیمون نگذشته بود و فعلا به این سرعت نمیتونستم لیلی و مجنون بشم باهاش،یجورایی مسخره بود4-لااقل اگه خونه خودمون بودم شاید باهاش میرفتم،ولی خب جاییکه مهمون بودیم،اونجا همه میدونستن قضیه ما رو،اگه غیبتمو میفهمیدن،خب میگفتن اینا ما رو مسخره کردن،نظرها نسبت بشوهرم دیگه منفی شده5-از همه مهمتر واقعا تو اون لحظات نمیدونستم چطور باهاش رفتار کنم؟فشار روانی زیادی روم بود،چون مشاوره رو هم قبول نکرده بود،نمیتونستم راحت باشم باهاش و برم خوشگذرونی.

نمیدونم شیدا توضیحاتم قانع کننده بود که بخای حرفتو پس بگیری؟

استراتژی من جذبی بود نه دفعی،اما شوهرم راه نمیداد خیلی،یا هم قدرت جذبی من ضعیف بود.

کاش جواب سوالی که میشل نقل قولشو اورد رو بهم بگین،ما الان با هم خیلی خیلی خوبیم، داریم هی قربون صدقه هم میریم و بقولی لاو میترکونیم:43:،با خونواده هامون ارتباط نداشتیم تا دیروز،که یه مسئله ای باعث شد مادرشوهر و خواهرشوهرمو ببینم،اکثر شبا شوهرم با اینکه خسته هست ،میاد دنبالم میریم بیرون و یکی دو ساعت با همیم،تو ماشین میشینیم و فقط همدیگه رو بغل میکنیم و میبوسیم،و دوست نداریم اون یه ساعت هیچ وقت تموم بشه،و کلی هم ترس که نکنه کسی ببینه و بخاد گیر بده.شوهر من تازه الان داره به خوشگذرونی دونفرمون ،بیشتر بها میده،چند ماه هست خدمتش تموم شده و فقط جمعه ها بیکار بود ولی نمیومد برا خودمون برنامه بچینیم مثلا بزنیم به کوه و دشت و بیابون،با اینکه ادم خوش سفریه،یه ساعت میومد میبرد یه چرخ تو خیابونا میزدیم بعد میرفت خونشون،بابای شصت و چند سالش میرفت دوچرخه سواری و کوهنوردی و صفای خودش،اونوقت شوهر من پیش مامانش میموند تا تنها نمونه،چون خانم میترسن و فکر نمیکرد که منم فقط همین یه جمعه رو دارم و دوست دارم خودمون فقط دوتایی با هم باشیم!

الان ما خیلی احساسی داریم با هم برخورد میکنیم،اونچه فقط بینمونه احساسات عاشقانه هست،حرف منطقی نمیزنیم،از اشتباهات گذشته و طریقه حلشون نمیتونم حرف بزنم چون شوهرم دوست نداره و میگه حرف گذشته ها رو نزن،فکر میکنم باید احساسات رو کمی تعدیلش کنم و یکم باهاش منطقی بشم،ولی نمیدونم چجوری تا به ناراحتی ختم نشه؟

میترسم خدایی نکرده دوباره مثل دفعه قبلی بشه و بدون اینکه مشکلاتمون ریشه یابی و حل بشه باز روابط عادیمونو در پیش بگیریم و باز چند ماه دیگه همین اش و همین کاسه،من انگار نه انگار که قبل اشتی داشتم میگفتم این دفعه دیگه فرق میکنه و باید بیاد مشاوره،اگه مشاوره تایید کرد،بعدش باید تعهد بده که دیگه چنین مسائلی رو پیش نیاره، و...بعد من باهاش میمونم،دلم زود نرم میشه شوهرم میگه هیچوقت حرف طلاقو نزن،با این عشقی که ما بهم داریم،طلاق چیه دیگه!میگه گیریم که مشاور گفت شما به درد هم نمیخورین اونوقت میخای چیکار کنی؟منم گفتم چند تا میریم و نظرات اونا رو هم میشنویم،گفت اگه همشون اینو گفتن چی،منم جوابی نداشتم بدم،گفتم بحثو عوض کن،حیف حال خوشمون نیست،با این حرفا خرابش کنیم،تو این موقعیت چی باید میگفتم بنظرتون؟

من هنوز دنبال مشاور نگشتم،نمیدونم خوبشو از کجا پیدا کنم،مجبورم حالا به یکی اعتماد کنم دیگه!