از حضور در جمع خجالت میکشم

سلام.بی مقدمه می خوام برم سر اصل مطلب...واقعا نیاز به کمک دارم اگه کسی میتونه خواهش میکنم راهنماییم کنه.
دختری 27 ساله هستم.مجرد.سال 88 از دانشگاه فارغ التحصیل شدم و برای کنکور ارشد خودمو اماده کردم البته چون تغییر رشته دادم متاسفانه سال اول نتونستم موفق بشم.برای سال بعد هم شرکت کردم ولی نتونستم بخونم اصلا انگیزه ام صفر شد...من به درس خوندن علاقه داشتم ولی اصلا دوست نداشتم بیرون کار کنم.مادرم شاغل بود وبا مادرای شاغل زیادی سروکار داشتم زندگیشونو می دیدم اصلا راضی نبودم بیرون سر کار برم.واسه همین علاوه بر اینکه بی خیال درسم شدم با اینکه توی بهترین دانشگاه کشور درس می خوندم.پیدا کردن شغل رو هم بی خیال شدم.ته دلم می خواستم ازدواج کنم ولی به خاطر شرایط خانوادم که اون موقع اوضاع مالی مناسبی نداشتیم در ظاهر خودمو بی میل ازدواج نشون می دادم وتا 25 سالگی هر موردی برام پیش اومد نه گفتم واقعا نمی تونستم ازدواج کنم.
با درست شدن اوضاع مالی خانوادم کم کم من هم به خواستگارا اجازه دادم بیان خونه!!!تقریبا 1ساله چند نفری اومدن ورفتن که اگه شرایط اونا خوب بود منو نپسندیدن واونایی که منو می پسندین یه جایه کارشون ایراد داشت مثلا کار نداشت یا خیلی خیلی مذهبی بود طوری که به مشکل بر می خوردیم.
یا ....
متاسفانه من توی این چند سال خیلی توی دنیای خودم غرق شدم.از اینکه نتونستم درسمو ادامه بدم خیلی ناراحت شدم وامید داشتم ازدواج خوبی داشته باشم که اونم به لطف خدا نشد توی این چند سال 1سوسک نرم از من خوشش نیومد چه برسه کسی بخواد با هام ازدواج کنه...
وقتی با جوونای فامیل میشینم میبینم یکی یا یه نفرو داشته که باهاش سرگرمه یا یکی با درسش یکی با...من هیچی ندارم.نه کاری میکنم نه کلاسی میرم نه انگیزه ای دارم.
نمی دونم چه طوری بهتون بگن انگار یه چیزی اومده همه چیو ازم گرفته ورزش میکنم درست نمیشم.هر کاری میکنم این حس ازم دور نمیره
یه مدته از بودن توی جمع لذت نمی بردم.خجالت میکشیدم برم توی جمع ها خانوادگی...از اینکه مادر پدرم همچین فرزندی دارن خجالت میکشیدم ومثلا توی جمعا کنار مامانم نمی رفتم تا خجالت نکشه.این اواخر توی جمع همش خودمو جایی گوشه ای پنهون می کنم وهمش حس میکنم زشت تریت وبدبخت ترین فرد جمع هستم.از بس حس بدی دارم که دیگه این چند تا مهمونی اخرو نرفتم وبرای هر کدوم بهونه ای تراشیدم.
نمیگم بیرون نمیرم اتفاقا تنهایی خیلی بیرون میرم ولی همه چیم تنهاییه...
من چیکار کنم.حرفام زیاد شد ببخشید.من چیکار کنم کمکم کنید.

- - - Updated - - -

یادم رفت بگم.من هیچوقت جسم خودمو دوست نداشتم که این اواخر این حس بیشتر شده.به دستام نگاه میکنم میگم اه چه قد زشته.رنگ پوستم حال بهم زنه.موهام بدریخته.کلا از ظاهرم متنفرم.توی اینه که خودمو نیگاه میکنم رک وپست کنده به خودم میگم خیلی زشتی خاک توی سرت با این قیافت می خوای ازت خوششون بیاد.همیشه این حرفو میگم.
همین حسم باعث شده نتونم ارتباطات قوی داشته باشم.همیشه چه دختر چه پسر وقتی با من باشه حس می کنم از بودن با من خجالت میکشه ومی خواد از دستم خلاص بشه بره.وقبل اینکه اون این کارو بکنه من تمومش میکنم.حالا با دخترا کمی راحتم ولی با جنس مخالف ارتباطم صفره.اصلا نمی تونم باهاشون حرف بزنم فقط به خاطر این فکرم.

- - - Updated - - -

با همه ی این حس هام من اصلا حسود نیستم ودر نظرم همه زیبان.هیچوقت هم زیبایی کسی ناراحت نمیشم.در ظاهرم ایرادی ندارم.تا حالا کسی مسخرم نکرده ویا بهم زشت نگفته.....
در کل این حسم از شرایطم به وجود اومده که می خوام درستش کنم.وگرنه چند ماه دیگه از اتاقمم بیرون نمیام.نمی خوام به اون مرحله برسم.

سلام کیمیا خانم عزیز :72:
تا خودت رو زیبا نبینی دیگران تو را زیبا نخواهند دید. جذابیت جدای از زیبای ظاهری است، هرچند که به نظر من شما زیبایی ظاهری هم داری فقط نمیخوای ببینی و توجه کنی.
من زمانیکه همسرم به خواستگاری اومد (همیشه میگفته هنوز نمیخوام ازدواج کنم)، فک میکردم یه بخشی که سریع بله گفت مربوط به ظاهرم بوده (زهی خیال باطل) :311:
ولی میگه چیزی که واسم مهم بود اینکه با لبخند اومدی و خوب احوالپرسی کردی و همین به دلش خیلی نشست. لبخند داشتن ما معانی زیبای زیادی داره که به اطرافیان منتقل میکنیم، حتی اگر بهترین ظاهر هم داشته باشیم ولی اخمو و عبوس باشیم هیچ جذابیتی نداریم.
درباره مو که گفتی، اینکه مشکلی نیست، مدل مویی انتخاب کن که بهت بیاد، به خودت برس، هر روز دوش بگیر که تو روحیه خیلی تاثیر بذاره به خوش تیپ بودنت اهمیت بده، از ادوکلن های خوب استفاده کن و زیبا لباس بپوش.
اعتماد به نفس داشته باش، با اعتماد به نفس راه برو.
دوست من شما نه باید درباره ظاهر خودت اینطوری قضاوت کنی نه حتی به دیگران اجازه چنین قضاوتی بدی .
این مواردی که بهت گفتم + لبخند + اعتماد به نفس + پرانرژی بودن + خوش صحبتی رو رعایت کن خیلی تاثیر داره. اینا باعث میشه اعتماد به نفست بالا بره و بتونی تو جمع حضور فعال داشته باشی.
ضمنا مطالعه کن و از هرچیزی سعی کن بدونی خصوصا بحث های روز، تو جمع باید حرف واسه صحبت کردن داشته باشی.
اول باید نگرش خودت رو درباره خودت عوض کنی و بعد این انتظار رو از سایرین داشته باشی.
کدوم دختر شایسته ای یا بازیگر مشهور دنیایی هست که از نظر ما دخترای ایرانی خوشگله ؟ همه رو میگیم اوووو این کجا خوشگله !!!! :58:
پس زیبایی ظاهری اون قد که فک میکنی مهم نیس، توانایی هات رو بالا ببر .

موفق باشی :72:

ممنون مهتاب عزیز
حرفات به جا ودرست بود.متاسفانه این حس باعث شده من کمتر حرف بزنم وهمیشه در ظاهر افسرده باشم.فک کن من کلی لبلسای با رنگ شاد وشیک خریدم ولی همشونو گذاشتم توی کمد جدا تا بعدها بپوشم.این بعد کی هست نمی دونم.
نمی دونم واقعا مشکل اصلی من نپسندیدن ظاهرمه یا چی؟!!!
من همیشه حس کردم اطرافیانم چه مادرم پدرم خواهرم برادرام از حضور در کنا رمن خجالت میکشن وباعث شرمساریشونم.با اینکه هیچوقت دست از پا خطا نکردم ویا رفتار زشتی نداشتم.مثلا مهمونی هایی که فامیل خواهر شوهرم هستن نمیرم چون مطمعنمخوارم از بودن من خجالت می کشه.
من بی ادبی نمی کنم به خوبی ومهربونی معرفم ولی این اواخر چون هم نخواستم شاغل باشم وخیلی بیکار میگردم.وهم اینکه برخلاف نظر خانوادم ادامه تحصیل ندادم وهم اینکه خواستگاری ها ی بینتیجه داشتم واینکه کلا فرد مفیدی نیستم باعث شرمساری خانوادم هستم.اخه به چیه من افتخار کنن.
به خدا من هر کاری براشون می کنم.ولی اصلا دیده نمیشم.خوب پول در نمیارم ولی هر کاره دیگه ای میکنم.خریداشونو انجام میدم.کارای اداریشونو میکنم ولی ....
گاهی از خدا مفقط می خوام یه شغلی برام گیر بیاره هرچند پرزحمت ویا کل روز کار کنم ولی یه پولی در بیارم شاید خانوادم منو دوست داشته باشن.
هرچند نیاز مالی ندارن.وضعشونخوبه.ولی از این که توی این سنم خرجمو میدن عذاب وجدان دارم.هیچی نمی خرم سعی میکنم کم خرج باشم تا ناراحتشون نکنم.
ولی من واقعا کار کردنو دوست ندارم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط کیمیا وارسته

ممنون مهتاب عزیز
حرفات به جا ودرست بود.متاسفانه این حس باعث شده من کمتر حرف بزنم وهمیشه در ظاهر افسرده باشم.فک کن من کلی لبلسای با رنگ شاد وشیک خریدم ولی همشونو گذاشتم توی کمد جدا تا بعدها بپوشم.این بعد کی هست نمی دونم.
نمی دونم واقعا مشکل اصلی من نپسندیدن ظاهرمه یا چی؟!!!
من همیشه حس کردم اطرافیانم چه مادرم پدرم خواهرم برادرام از حضور در کنا رمن خجالت میکشن وباعث شرمساریشونم.با اینکه هیچوقت دست از پا خطا نکردم ویا رفتار زشتی نداشتم.مثلا مهمونی هایی که فامیل خواهر شوهرم هستن نمیرم چون مطمعنمخوارم از بودن من خجالت می کشه.
من بی ادبی نمی کنم به خوبی ومهربونی معرفم ولی این اواخر چون هم نخواستم شاغل باشم وخیلی بیکار میگردم.وهم اینکه برخلاف نظر خانوادم ادامه تحصیل ندادم وهم اینکه خواستگاری ها ی بینتیجه داشتم واینکه کلا فرد مفیدی نیستم باعث شرمساری خانوادم هستم.اخه به چیه من افتخار کنن.
به خدا من هر کاری براشون می کنم.ولی اصلا دیده نمیشم.خوب پول در نمیارم ولی هر کاره دیگه ای میکنم.خریداشونو انجام میدم.کارای اداریشونو میکنم ولی ....
گاهی از خدا مفقط می خوام یه شغلی برام گیر بیاره هرچند پرزحمت ویا کل روز کار کنم ولی یه پولی در بیارم شاید خانوادم منو دوست داشته باشن.
هرچند نیاز مالی ندارن.وضعشونخوبه.ولی از این که توی این سنم خرجمو میدن عذاب وجدان دارم.هیچی نمی خرم سعی میکنم کم خرج باشم تا ناراحتشون نکنم.
ولی من واقعا کار کردنو دوست ندارم.

---

به نظر من شما اخلاقای خیلی خیلی خوبی داری، آفرین :43:
چرا ادامه تحصیل نمیدی؟ چرا نمیری دنبال یه کاری ؟ شاید علاقه مند شدی.
قطعا خیلی باهوشی چون گفتی تو یکی از بهترین دانشگاه ها درس میخونی، هم اخلاق خوبی داری هم باهوشی و با استعداد ! اینا اصلا اصلا چیزای کمی نیست :104:
الان شما چون درس نمیخونی و کاری نداری نشستی هی فکرای منفی درباره خودت میکنی. البته من بهت حق میدم ما در برخوردهامون دوست داریم یه چیزی داشته باشیم مثلا دانشجو یه رشته ی خاص یا دانشگاه فلان یا سرکار رفتن . این یه نیاز شکوفا شدن هست و من کاملا درکت میکنم . خب دوست من خواهر گلم چرا شروع نمیکنی ؟
شما زمینه اصلی که هوش و استعداد هست رو که داری، تحصیل کرده هم که هستی .
به نظر شما جای اینکه کارهای بقیه رو انجام بدی البته کمک به بقیه خیلی خوبه ولی یه نقش فعال درباره خودت داشته باش، به خودشکوفایی خودت کمک کن.
اول هم با افکارت شروع کن، فکرهای منفی رو کنار بذار و خودت رو زیبا و موفق بدون، ولی فقط فکر نه، از همین امروز شروع کن، باور داشته باش که میتونی، از خداوند هم کمک بخواه، خدا بنده هایی که همت میکنن حتما کمک میکنه :72:
ضمنا اون لباس های خوشگلت رو هم بپوش و کارایی که گفتم و خودتم و میدونی تا جایی که میشه انجا میده. واسه خوب درخشیدن تلاش کن گلم.

سلام دوست عزیز...شما نیاز به تایید و تعریف دارین تا از این حالت بیرون بیاین...به نظرم همون لباسهایی که تو کمد داری در بیار و هرروز یکیشو بپوش..موهاتو درست کن...به خودت برس اون وقت میبینی دیگران شروع میکنن به تعریف کردن ازت و باعث میشه از انزوا در بیای...ولی باید این رو هم در نظر بگیری که اینکه دیگران از تو تعریف کننن نباید به توقع تبدیل بشه

مهتابعزیز در مورد ادامه تحصیل اصلا نمی تونم بهش فک کنم.من هر سال کنکور ارشد شرکت میکنم مثل امسال ولی یه کلمه هم نمی خونم.امسال که اصلا کارت ورود به جلسه رو نگرفتم چون نخوندم حتی 1کلمه...توی جلسه کنکور خیلی اعصابم بهم میریزه غصه هام بیشتر میشه.یعنی نمی تونم درس بخونم.البته کنکور رشته ای که بهش علاقه دارم 4ماه دیگه هست که دیگه ثبت نام نکردم چون می دونم نمی تونم بخونم.ولی اینو اطمینان دارم اگه باعلاقه بخونم قبول میشم ولی حس میکنم خیلی دیره خیلی دیر.من 2ماهه وارد 28سالگی شدم.دیره دیگه....
راستش برای کار خودم زیاد علاقه نشون ندادم اخه غیر از منشی گری ....کاره دیگه ای نبود که خانوادم راضی نشدن.
بزار یه اعتراف بکنم الان 1ساله واقعا میخوام ازدواج کنم ولی جور نمیشه...
همه ی دنیا بهم میگم ادامه تحصیل بده نمی دونم چرا من اینقدر مقاومت میکنم.ماه پیش مهمونی بودیم یه اقایی از فامیل برگشت بهم گفت کیمیا الان چیکار میکنی؟هیچی نداشتم بگم گفتم زندگی میکنم سرگرمم دیگه...گفت دیگه ادامه تحصیل ندادی گفتم نه گفت چرا؟گفتم علاقه نداشتم وقتی نمی خواستم کار کنم چرا درس بخونم.وبا این حرفم اون شروع کرد به نصیحتم...این اقا 48سال سن داره با 2تا بچه ارشته ی بدون کنکور دانشگاه ازاد رو انتخاب کرده ودر سایه ی پولدار بودنش داره ادامه میده به من گیگه به درس خوندم علاقه دارم عشقمه تو چرا این جوری هستی دختر یه سنی داره که یا باید شوهر کنه یا ادامه تحصیل بده شوهر گیرت نیومد درس بخون برا چی بیکار میگردی؟وکلی حرف درد اور دیگه که منو وسط مهمونی با یه بغض بزرگ خفه کرد.
حتی خانوادم هم اصرار به ادامه تحصیل دارن.ولی من نمی دونم چرا نمی خوام.نمی تونم خودمو راضی کنم برای دردسر های درس خوندنی که علاقه ای بهش ندارم.نمی دونم چرا؟

- - - Updated - - -

سلام اینه جان
نمیگم نیاز به تعریف ندارم هر انسانی نیاز داره ولی من اون حد نمی خوام.
خانوادم اصلا اهل تعریف نیستن واسه همین عادت نکردم از من تعریف کنن.
مثلا کمتر کار هنری میکنم با اینکه خیلی دوست دارم.
چند روزه از این دستبند دوستی ها می بافم هر روز یه مدل...مامانم که کلی مسخرم کرده بهم میگه اسباب بازیه...داداشم راه میره میگه اخه که چی ؟چی می خواد بشه؟
ولی خوب بافتن این دستبندا در طرهای مختلف خیلی سر ذوقم میاره نمی تونم اینو بهشون بگم واسه همین پنهونی توی اتاقم میبافم
من عاشق کارهای دستی هستم ولی چون زیاد مسخره ام میکنن تا حالا سمتش نرفتم.مامانم اهل این چیزا نیست.عاشق این بودم که هر سال یک هنر یاد بگیرم ولی خانواده این کارهارو پوچ میدونه وارزشی براش قائل نیست.دیگه خودمم قبول کردم ازرش ادم به درس خوندم وپول دراوردنشه.همین وبس

به نظرم یه دوره برو کلاس خودشناسی..اینجوری راحت میتونی خودت باشی با کارهایی که دوست داری انجام بدی بدون توجه به حرف دیگران...الان حرفها و رفتارهای اطرافیان باعث شده از خودت فاصله بگیری و نسبت به علایقت اعتماد به نفس نداشته باشی...

توی اینترنت زیاد راجب خود شناسی می خوم ولی کلاس نرفتم.
خوندن طالب یه مدتی ارومم میکنه ولی بازم با کوچکترین حرفی میشم همون ادم قبلی...!!!
سعی میکنم یه کلاسی پیدا کنم برم.شاید کلاس تاثیرش بیشتر باشه.

سلام کیمیا خانم، من دو اصل مهم برای زندگی آدمها میشناسم که به نظرم اگه بشه سعی کرد بهشون نزدیک شد آدم وظیفه اصلیش رو انجام داده و به همین خاطر احساس آرامش و لذت میکنه.

(1) یکی اینکه با خودش روراست باشه. شما نباید به هیچ عنوان سر خودت کلاه بزاری. این اصل اوله و خیلی مهمه. اینکه با این حرفهایی که دوستان توی این تاپیکت گفتند مثلا خودت رو گول بزنی یعنی در جا زدن، یعنی یک مسکن چند دقیقه ای. مثلا نباید اگه روابط اجتماعیت ضعیف باشه و به این دلیل از کار کردن خوشت نیاد دنبال بهانه دیگه ای مثل پیدا کردن نقطه ضعفی در خانمهای شاغل باشی. مثلا تیپت بده، قیافه ات بده، اخلاقت بده، روابطت خوب نیست،... هر چی، همه اینها رو در قدم اول باید پذیرفت تا بشه در جهت بهتر شدن شون کاری کرد.

(2) باید کاری کنی که احساسهای بد زندگیت حذف بشن تا بتونی به لذت برسی. مثلا اگه فکر میکنی چیزی که الان باعث میشه حالت زیاد خوب نباشه و حس بدی داشته باشی اینه که کار و درآمدی نداری باید همه سعیت رو بکنی تا کار پیدا کنی تا با حذف اون حس بد بتونی از خودت و زندگیت لذت ببری. اگه فکر میکنی تیپت بده باید بری باشگاه تا اون حس بد حذف بشه و بتونی لذت ببری. اگه فکر میکنی ارتباطات با دیگران کمه باید زیادترش کنی تا اون حس بد حذف بشه بتونی لذت ببری. کلن حذف حسهای بد خواه ناخواه برات لذت می یاره. چون به نظرم ذات آدمیزاد بر اساس لذته مگراینکه چیزی مانعش بشه.

دوستان خیلی خوب راهنمایی می کنن.
چیزی که بخوام اضافه کنم اینه که باید با خودت کنار بیای. خودتو خوب و مهربون و با آغوش باز بپذیر. هر چی هستی. بدنت، صورتت و هر چیزی که مربوط به ظاهرته رو با لبخند بپذیر. بعد هم شروع کن به اصلاح و بهبود اون چیزایی که به نظرت قابل اصلاحن. همونطوری که توجیه گفت و مهتاب گفت. مثلا لباسای مناسب اندامت بپوش و اگه اندامت می تونه بهتر بشه یه ورزش ملایم مثله یوگا یا دویدن نرم نرم بکن. اینکه با خودت کنار نیای فقط باعث میشه که هی از خودت ایراد بگیری بدون اینکه سعی کنی برای بهبود مواردی که ناراحتت می کنه. پس اول بیا خودتو بپذیر. چطوری؟ مثلا جلوی اینه خودتو نگاه کن با لبخند و کم کم قبول کن خودتو. یا اندامتو اگه دوست نداری بیشتر منصفانه نگاهش کن توی اینه. می بینی اونقدرام بد نیست. بعدش میری ورزش می کنی می بینی بهترم شد.
یه کار دیگه هم که اگه ظاهرت اذیتت می کنه می تونی انجام بدی یعنی من انجام دادم واسم مفید بود اینه که مثلا بازیگرایی که فکر می کنی خیلی خوشگلن یا اندامشون حرف نداره رو سرچ کن اسمشونو. می بینی هر ادمی یه ایرادی بالاخره داره. بی ارایش و با لباس معمولی ببینی می بینی اونقدرام اوضاع خودت بد نیست. و این می تونه روی پذیرشت و تلاشت برای بهبودی اثر بذاره. موفق باشی.

مرسی دوستان راهنمایی های خیلی خوبی کردین
از دیروز هم کلی توی سایت گشتم ودیدم که تنها من نیستم که این حس رو دارم.بقیه هم تا حدودی داشتن که راهنمایی های دوستان توی اون بحث ها هم خیلی کمک کرد.

toojih:برای مورد اولتون باید بگم که من زندگی با مادر شاغل رو دیدم وبه هیچ وجه نمی تونم قبول کنم مثل مامانم باشم.همیشه زودتر از ما سر کار می رفت ودیرتر از ما می اومد.همیشه با استرس ونگران اماده کردن غذا یا احتیاجات خونه بود.مسئولیتش 2برابر بود.پدرم زن شاغل دوست داشت ولی نمی توست درک کنه زنی که شاغله باید کمتر از زن های خانه دار ازش انتظار داشت.اثرات تموم اون استرس ها ونگرانی ها الان بعد بازنشستگی در مامانم دیده میشه.مادرم تموم سالها ی جونیشو فقط صرف کار کردن گذاشت نه به علاقه هاش تونست برسه نه لذت های شخصی خودش....و پدرم هم با اینه مادرم خودش پول در می اورد زیاد دوست نداشت پول مامانم برای کارای چرت وپرت خرج بشه یعنی حتی پول خودشم راحت خرج نمیکرد.من پول دراوردن رو دوست دارم کیه که دوست نداشته باشه مستقل باشه ودستش توی جیب شوهرش نباشه.اصلا با این دیدگاه بزرگ شدم که پول گرفتن از شوهر مثل خواری میمونه.هم پدرم هم مادرم این تفکر رو در من ایجاد کردن ومن فقط 2ساله که تونستم به خودم بقبولونم که این طوری هام نیست.من روابط اجتماعیم خوبه وبه خاطر داشتن یک ضعف نیست که نمی خوام بیرون کار کنم.فقط شرایط زندگی با مادران شاغل حاضر وگذشته رو دیدم که میگم نمی خوام شرایط خانوادگیم بعد ازدواج اون طوری باشه.من شدیدا به این عقیده رسیدم که شاغل بودن خانم باعث میشه مرد اصلا به فکر خانوادش نباشه.یعنی زیادی راحت طلب باشه.تموم عمر ساکن بمونه ونخواد پیشرفتی کنه.مثل پدرم وعموهام یا کسای دیگه ی اطرافم...حالا شاید این نظرم اشتباهه ولی خیلی می بینم مردهاییی که خانوماشون شاغل نیست خیلی بهتر پیشرفت می کنن .
2-حرف دومت رو به شدت قبول دارم باید چیزی رو که می دونم اذیتم میکنه رفع کنم.ظاهرم اذیم می کنه ولی این حس فقط در من هست وقتی مثلا دست روی بینیم میزارم ومیگم عمل کنم همه میگن دیوانه کجاش ایراد داره شما بگو یه ایراد کوچولو داشته باشم چاق باشم لاغر باشم رنگ پوستم ظاهرش همهچیزم نرماله...باشگاه که میرم میگم می خوام خوش اندام بشم بهم می خندن میگن کجاتو خوب میکنی خوبی که!!!روزی فقط یه ساعت توی پارک می دوم تا چربی اضافه نداشته باشم.نمی دونم این حس لعنتی از کجا اومده............البته بیشتر که فک می کنم می بینم چون حس مفیدی ندارم...من برای اینکه بتونم این حس های ازاردهنده رو از خودم دور کنم 2تا راه دارم
1-یا باید دوباره برای ارشدتوی کنکور رشته ی مورد علاقه ام که 4ماه دیگه هست شرکت کنم.که چون میگم 28 سالمه دیگه خیلی دیره همش پشیمون میشم وترس زیادی می گیرم.
2-یا اینکه فعلا تا وقتی می خوام ازدواج کنم یه شغلی گیر بیارم که لااقل حس پول دراوردن کمی بهم حس خوبی بده.که اونم فقط کارای منشی گری هست که باید اول خانوادمو راضی کنم.اونا بیشتر دوست دارن ادامه تحصیل بدم

توی 2راهی هستم نمی دونم چه کنم؟


---------------------------------------------------
meinosh:من خودمو هنوز قبول ندارم به قول اون دوستمون شاید نیاز به تعریف وتمجید دیگران دارم چون توی عکس ها وقتی خودمو مقایسه میکنم گاهی فقط گاهی میگم اونقدرها هم زشت نیستم.من بارها این موضوع رو بین دوستام وفامیل مطرح کردم اینکه زشتم یا ایراد دارم ولی هیچکی حتی نزدیکام حرفمو تایید نکردن.حتی وقتی مشابه های قیافه ی منو بهم نشون دارن پیش خودم گفتم اونقدرها هم بد نیستم....
ولیییییییییییی همیشه توی خلوتم از بودنم ناراحتم.


--------------
همیشه خیال میکردم برای اینکه مورد قبول خانوادم باشم باید برتر باشم چون وقتی کوچیک بودم از زبون یه از خدا بیخبر به بدترین حالت ممکن شنیدم که به دنیا اومدنم ناخواسته بوده ومامانم وقتی فهمیده منو بارداره تا چند ماه کارش فقط گریه بوده حتی مامانم هم اینو تایید کرد وحرف زیادی راجبش برام نزد..با همه ی کوچیکیم اونقد از این حرف ناراحت شدم که تا چند سال غصه می خوردم با اینکه برام کم نزاشتن ومحبتشون سر جاش بود ولی من از همون موقع فهمیدم باید برای بودنم برتر باشم نمره کم می گرفتم از کم بودن نمره یا از ترسم گریه نمی کردم دلم به حال مامانم می سوخت گریه میکردم اینکه اینجور دختری داره.کلا عاشق مامانمم بابام برام عضو خنثی هست.بد نیستاااا اصلا اصلا فقط مامانمو بیشتر دوست دارم.اینکه هیچوقت خودمو قبول ندارم شاید از اینجا منشا گرفته...نمی دونم.

باید روی اون 2راه که دارم خیلی فکر کنم.دوستان میشه کمکم کنید؟

- - - Updated - - -

مرسی دوستان راهنمایی های خیلی خوبی کردین
از دیروز هم کلی توی سایت گشتم ودیدم که تنها من نیستم که این حس رو دارم.بقیه هم تا حدودی داشتن که راهنمایی های دوستان توی اون بحث ها هم خیلی کمک کرد.

toojih:برای مورد اولتون باید بگم که من زندگی با مادر شاغل رو دیدم وبه هیچ وجه نمی تونم قبول کنم مثل مامانم باشم.همیشه زودتر از ما سر کار می رفت ودیرتر از ما می اومد.همیشه با استرس ونگران اماده کردن غذا یا احتیاجات خونه بود.مسئولیتش 2برابر بود.پدرم زن شاغل دوست داشت ولی نمی توست درک کنه زنی که شاغله باید کمتر از زن های خانه دار ازش انتظار داشت.اثرات تموم اون استرس ها ونگرانی ها الان بعد بازنشستگی در مامانم دیده میشه.مادرم تموم سالها ی جونیشو فقط صرف کار کردن گذاشت نه به علاقه هاش تونست برسه نه لذت های شخصی خودش....و پدرم هم با اینه مادرم خودش پول در می اورد زیاد دوست نداشت پول مامانم برای کارای چرت وپرت خرج بشه یعنی حتی پول خودشم راحت خرج نمیکرد.من پول دراوردن رو دوست دارم کیه که دوست نداشته باشه مستقل باشه ودستش توی جیب شوهرش نباشه.اصلا با این دیدگاه بزرگ شدم که پول گرفتن از شوهر مثل خواری میمونه.هم پدرم هم مادرم این تفکر رو در من ایجاد کردن ومن فقط 2ساله که تونستم به خودم بقبولونم که این طوری هام نیست.من روابط اجتماعیم خوبه وبه خاطر داشتن یک ضعف نیست که نمی خوام بیرون کار کنم.فقط شرایط زندگی با مادران شاغل حاضر وگذشته رو دیدم که میگم نمی خوام شرایط خانوادگیم بعد ازدواج اون طوری باشه.من شدیدا به این عقیده رسیدم که شاغل بودن خانم باعث میشه مرد اصلا به فکر خانوادش نباشه.یعنی زیادی راحت طلب باشه.تموم عمر ساکن بمونه ونخواد پیشرفتی کنه.مثل پدرم وعموهام یا کسای دیگه ی اطرافم...حالا شاید این نظرم اشتباهه ولی خیلی می بینم مردهاییی که خانوماشون شاغل نیست خیلی بهتر پیشرفت می کنن .
2-حرف دومت رو به شدت قبول دارم باید چیزی رو که می دونم اذیتم میکنه رفع کنم.ظاهرم اذیم می کنه ولی این حس فقط در من هست وقتی مثلا دست روی بینیم میزارم ومیگم عمل کنم همه میگن دیوانه کجاش ایراد داره شما بگو یه ایراد کوچولو داشته باشم چاق باشم لاغر باشم رنگ پوستم ظاهرش همهچیزم نرماله...باشگاه که میرم میگم می خوام خوش اندام بشم بهم می خندن میگن کجاتو خوب میکنی خوبی که!!!روزی فقط یه ساعت توی پارک می دوم تا چربی اضافه نداشته باشم.نمی دونم این حس لعنتی از کجا اومده............البته بیشتر که فک می کنم می بینم چون حس مفیدی ندارم...من برای اینکه بتونم این حس های ازاردهنده رو از خودم دور کنم 2تا راه دارم
1-یا باید دوباره برای ارشدتوی کنکور رشته ی مورد علاقه ام که 4ماه دیگه هست شرکت کنم.که چون میگم 28 سالمه دیگه خیلی دیره همش پشیمون میشم وترس زیادی می گیرم.
2-یا اینکه فعلا تا وقتی می خوام ازدواج کنم یه شغلی گیر بیارم که لااقل حس پول دراوردن کمی بهم حس خوبی بده.که اونم فقط کارای منشی گری هست که باید اول خانوادمو راضی کنم.اونا بیشتر دوست دارن ادامه تحصیل بدم

توی 2راهی هستم نمی دونم چه کنم؟


---------------------------------------------------
meinosh:من خودمو هنوز قبول ندارم به قول اون دوستمون شاید نیاز به تعریف وتمجید دیگران دارم چون توی عکس ها وقتی خودمو مقایسه میکنم گاهی فقط گاهی میگم اونقدرها هم زشت نیستم.من بارها این موضوع رو بین دوستام وفامیل مطرح کردم اینکه زشتم یا ایراد دارم ولی هیچکی حتی نزدیکام حرفمو تایید نکردن.حتی وقتی مشابه های قیافه ی منو بهم نشون دارن پیش خودم گفتم اونقدرها هم بد نیستم....
ولیییییییییییی همیشه توی خلوتم از بودنم ناراحتم.


--------------
همیشه خیال میکردم برای اینکه مورد قبول خانوادم باشم باید برتر باشم چون وقتی کوچیک بودم از زبون یه از خدا بیخبر به بدترین حالت ممکن شنیدم که به دنیا اومدنم ناخواسته بوده ومامانم وقتی فهمیده منو بارداره تا چند ماه کارش فقط گریه بوده حتی مامانم هم اینو تایید کرد وحرف زیادی راجبش برام نزد..با همه ی کوچیکیم اونقد از این حرف ناراحت شدم که تا چند سال غصه می خوردم با اینکه برام کم نزاشتن ومحبتشون سر جاش بود ولی من از همون موقع فهمیدم باید برای بودنم برتر باشم نمره کم می گرفتم از کم بودن نمره یا از ترسم گریه نمی کردم دلم به حال مامانم می سوخت گریه میکردم اینکه اینجور دختری داره.کلا عاشق مامانمم بابام برام عضو خنثی هست.بد نیستاااا اصلا اصلا فقط مامانمو بیشتر دوست دارم.اینکه هیچوقت خودمو قبول ندارم شاید از اینجا منشا گرفته...نمی دونم.

باید روی اون 2راه که دارم خیلی فکر کنم.دوستان میشه کمکم کنید؟

سلام؛فرض کن دوتاپرتغال دستته وباید اونا رو طوری دستت بگیری که کسی نبینه،ودراین حین، ناچاری بادیگران ارتباط برقرارکنی اماهمیشه معذبی،تازمانی که اوناروقایم میکنی همین وضع ادامه داره.اون دوتاپرتغال صفاتی که فکرمیکنی منفی هستن (یاناشایستگی هات).


من بهت نمیگم اول برو سرکاربعداززندگیت لذت ببرنمیگم اول ازدواج کن بعد لذت ببرو نمیگم اول ارشدودکتری بگیر بگیر بعد لذت ببر.بانیمه تاریک خودت روبرو شو اون صفاتی که ازش گریزانی وگذاشتیشون توی اتاق تاریک ودرروقفل کردی. باخودت میگی اول باید این "شایستگی" رو داشته باشم بعد درجمع ظاهربشم ازکجامعلوم فردایی وجود داشته باشه.(البته منظورم این نیست باشگاه رفتن،ارشدگرفتن،شاغل شدن خوب نیست ونباید تلاش وحرکت کرد)


"کفایت"ازشایستگی مهمتره.توبه اندازه کافی،تا اینجاکافی هستی.فقط مشکلت اینه که خودت را لایق دوس داشتن نمیدونی .به خودت حس تعلق ودوس داشتن نداری. بزرکترین دشمنت،موانع روانی برای بودن ودیده شدنت هست اوناباید ذوب بشن. این فیلم کوتاه رو لطفاازاینجا دانلودکن تابیشترمتوجه منظورم بشی:


http://www.hamdardi.net/thread31818-2.html

[COLOR="silver"]- - - Updated - - -[/COL

منشی گری پاره وقت برو + اینکه برای ارشد هم بخون.
منشی بودن چون با ادمای زیادی مجبوری سرو کله بزنی بعد یه مدت می بینی روابط اجتماعیت بهتر میشه و کلا با سیاست می شی. پس بد نیست. اما اصل وقتتو بذار واسه درس خوندنت.
اول با خودت منصف باش بعد نگاه کن تو آینه به خودت خودتو کم کم و مهربون قبول کن. حتی اون چیزایی که فکر می کنی عیبنو هم بپذیر. بعدش می بینی حست داره بهتر میشه کم کم.

سرچ کن توی تالار دو تا تاپیک کارگاه جراتمندانه رفتار کردنو و چگونه منفعل نباشیمو بخون. (الان پست بعدیتو دیدم.نوشتی با هیچکسی مخالفت نمی کنی)
یه مقدار از نوشته امو حذف کردم دیدم خوندیش گفتم دیگه لازم نیست باشه :)
یادمه میشل یه جایی توی یکی از تاپیکا نوشته بود که ارزش ادم به کارایی که می کنه و به نتایجی که می ذاره نیست. به خود وجود خود ادمه. هر کسی فقط به خاطر اینکه هست و وجود داره کاملا ارزشمنده. اصلا اعتبار ادم به کارایی که می کنه نیست. ما به ذات مهم و ارزشمندیم. این مال یه نویسنده بود و یه کتاب که یادم نیست.
موفق باشی.

ammin:

"کفایت"ازشایستگی مهمتره.توبه اندازه کافی،تا اینجاکافی هستی.فقط مشکلت اینه که خودت را لایق دوس داشتن نمیدونی .به خودت حس تعلق ودوس داشتن نداری. بزرکترین دشمنت،موانع روانی برای بودن ودیده شدنت هست اوناباید ذوب بشن. این فیلم کوتاه رو لطفاازاینجا دانلودکن تابیشترمتوجه منظورم بشی

من در تمام عمرم ودر تمام لحظه هام خودمو لایق دوست داشتم نمی دونستم.مطمعنم این جوری بوده.می تونم بگم تموم حرفای منو توی این یه جمله خلاصه کردین.اینکه توی جایی یا کسی با من باشه اذیت می شدم چون خودمو لایق دوست داشتن نمی دونستم.
برای دوست داشته شدن دست به هر کاری می زدم.برای اینکه فامیل از من خوششون بیاد توی مهمونیا کلی کار می کردم با اینکه اصلا وظیفه ام نبود.حرف همه رو قبول می کردم.اصلا با کسی نه دعوا میکردم نه بحث...نه حرفی مخالف اون می زدم فقط برای اینکه اطمینان داشتم دوست داشتنی نیستم یا بهتر لایق دوست داشته شدن نیستم.
خودم بهتر از هر کسی می دونم پیدا کردن کار یا ادامه تحصیل فقط برای مقطعی می تونه منو راضی کنه...بعد ازدواجم یا بعد مدتی که اینا هم برام عادی شدد دوباره میشم همین ادمی که خودشو لایق دوست داشته شدن نمی دونه.

این حس حتی توی رواب بعد ازدواجم هم تاثیر خواهد گذاشت چون اعتقاد دارم برای اینکه دوسم داشته باشه باید هر چی اون بگه همون باشه جرات نه گفتن یا مخالفت نخواهم داشت چون اون موقع فک میکنم دوستمم نداره.اصلا همچین زن هایی توی زندگی مشترک موفق نیستن.

مرسیی خیلی مرسیییییییییی واقعا خوب گفتین.
باور کنید من نمی دونم چطور خودمو دوست داشته باشم یا لایق دوست داشته شن بدونم.من اگه یکی تحقیرم می کرد بهش چیزی نمی گفتم فقط توی خودم می ریختم ومی گفتم حقته.بی عرضه ای و....واین جویر خودمو راضی میکردم.
من با این فکر بزرگ شدم.چه طوری می تونم بعد این همه سال کنار بزارمش؟

- - - Updated - - -

meinoush:اره ادم باید خودش بخواد تا تغییر کنه.باید کمی با خودم مهربون باشم.یه جورایی مثل همیم.من از این کارا زیاد کردم .
منشی گری رو به هیچ وجه خانوادم قبول ندارن.همین هفته پیش یه پیشنهاد منشی گری داشتم ولی نزاشتن.
اونا بیشتر میخوان درس بخونم وممن هم برای رضایت اونا می خوام این کارو بکنم.البته هنوز در فکرشم!
مرسی بابت راهنماییت و وقتی که برای من گذاشتی.

شرم زمانی معنی داره که ما بخواهیم گناه کنیم یاعرف مسلم جامعه رو زیرپابذاریم اینجا شرم میادسراغمون. فکرکن که درخشیدن وحرف زدن توی جمع باوجودی که دیگه میدونی خوب وبد چیه وچطورباید حرف زده وابرازوجودکرد،چه معنی داره؟


مث باراول که میخواستیم کنفرانس بدیم یا جلو جمع چیزی بگیم،ترس وموانع میومد سراغمون خب اصل مطلب اینجاست،

"ترس ازتجربه ی احساس بد درجایی که عقل ومنطق مامیگه کاری که ازش میترسیم کاربدی نیست،ترس ازاینکه الان جلو جمع صورتت قرمزمیشه،لبات خشک میشه،دستات شروع به لرزیدن میکنه،آب دهنتو به سختی قورت بدی بعدش کنترل ازدستت خارج بشه،نتونی کنفرانس بدی یا حرفتو بزنی،


اگه بخواهی به دام "هوشیاری روانی"بیفتی بهت میگه اوضاع کاملابایدکنترل شده جلو بره به هیچ وجه نباید ریپ بزنی ریپ زدن یعنی خراب شدن اوضاع،

اگه به این افکاربال وپر بدی یاقبل ازابرازوجود درجمع هنگ میکنی یا حین اولین ریپ تامرزازهوش رفتن میری.


خب حالاباید چکارکرد؟"فروپاشی روانی" میگه ازتجربه احساس تلخ نترس اجازه بده سرخ بشی وعرق کنی ،اجازه بده صورت قرمز یاسفید بشه دراین حین انرژی منفی ومنقبض کننده توروترک میکنه.

اشکال نداره ممکنه توخیابون پاشنه کفشت دربره وزمین بخوری،ممکنه یه انسان جاهل جلوت سبزبشه وچیزی بگه،قرارنیست همه رویدادهای آینده،مصنوعی ومطابق میل ذهن ترسوی ما اتفاق بیفته.


وقتی تونستی ازتجربه احساسات تلخ نترسی احساسات خوب رو هم تجربه میکنی که مهمترین حسش"شکرگزار"بودن هست.

اونوقت اگه بعدازاین شاغل یادانشجو یامتأهل شدی چون ذهنت روشن وآرام هست ازتجربه اوناهم لذت میبری.

امیدوارم تونسته باشم منظورمو رسونده باشم.

- - - Updated - - -

من یه پیشنهاد دیگه برات دارم اون اینکه از عبارات تاکیدی استفاده کن مثلا من توانمند ودوستداشتنی هستم وترسی برای از دست دادن چیزی ندارم یا همه چیز عالی اتفاق می افتد یا می دانم که قادر به کنترل هر اتفاقی در زندگیم هستم یا سر بلن واستوار می ایستم و مسئولیت زندگیم را بر عهده میگیرم وغیره :18:

سلام
مشکل اصلی شما از نظر علمی اینه که عزت نفس (self steem) ندارید. خودتون و بقیه رو وزن و با هم مقایسه می کنید. نگاه می کنید کی از کی بالاتر و بهتره. کی موفق تره، کی خوشگل تره و ...
این یعنی شما عزت نفس ندارید . مطمئن باشید مشکل تون فقط همینه. طبق آمار 80 درصد مردم عزت نفس ندارند، اما در این بین شما خیلی بیشتر این طور هستید
توی همین انجمن سرچ کنید مطالب آموزش زیادی درباره عزت نفس وجود دارند، بخونید شون چیزای زیادی دستگیرتون میشه