سلام .پسری هستم 23 ساله . تا اردیبهشت سال پیش دچار یه مشکل بزرگ بودم(چاقی مفرط) . شماها حتما مطالعه داشتین ،میدونید که چاقی زیاد با آدم چیکار میکنه ؟ از مشکلات جسمی بگذریم . میخوام از مشکلات روحی بگماز خونه میای بیرون . از کنار هر کس که رد میشی ناخواسته شمارو نگاه میکنه . به تاکسی میرسی ، خداخدا میکنی که صندلی جلو خالی باشه . خالی نیست ، صندلی عقب میشینی . مسافرهای دیگه که عقب نشستن مجبور میشن تا جایی که شده جمع بشینند (از جنسیت مسافرها بگذریم که هر مدلش داستان خودشو داره ) . وارد ایستگاه مترو میشی . تا داخل قطار میشی تقریبا همه نگاهت میکنن . دست خودشون نیست (من که بخشیدمشون) . نگاه ها سنگینی میکنه انقدر که داری له میشی . صدای خنده ها عذابت میده حتی اگه از فاصله زیاد باشه ، فکر میکنی موضوع خنده تو هستی . وارد دانشگاه میشی ، باز هم سنگینی نگاهها که از همه جا بدتره . خنده ها هم بیشتر . حتی اگه به تو نخندن ولی بازم به خودت میگیری .تفریحاتی که هم سنات دارن تو نداری . کوه نمیتونی بری ، استخر به خاطر خجالتی که از بدن لختت میکشی نمیتونی بری . سینما ، رستوران و... به خاطر همون نگاهها نمیتونی بری . افسرده میشی . دیگه نمیتونی به آینده فکر کنی . درس خوندن برات بی معنی میشه . از آدما بیزار میشی . چشماتو باز میکنی و میبینی که دیگه زندگی برات تو دنیا بی معنی شده ...امیدوارم خسته نشده باشین . اینا احوالات درونیم بود موقعی که دچار این مشکل بودم . تقریبا از آخرای سال 90 بود که تصمیم گرفتم راهمو عوض کنم . نمیخواستم دکتر برم چون انقدر تو برنامه دادن افراط میکنن که خیلی زود کنار میکشی . خودم شروع کردم . کفشامو پوشیدمو شروع کردم به راه رفتن (با 126 کیلو وزن ) . فقط میتونم بگم لطف خدا بود که تا الان تونستم 28 کیلو از وزنم رو کم کنم . خیلی از مشکلاتم بر طرف شده . انگیزم بیشتر شده . درسامو بهتر میخونم (اگرچه خیلی عقبم) وخیلی چیزای دیگهاما هنوز یه مشکل بزرگ دارم . هنوز که هنوزه احساس میکنم همه منو نگاه میکنن . الان وزن کم کردن من به نقطه ای رسیده که بدنم شدیدا مقاومت میکنه و این نیاز به ورزش بیشتر و باشگاه رفتن داره . اما هنوز اون نگاه ها رو احساس میکنم و نمیتونم با خودم کنار بیام که به باشگاه برم . دلم لک زده برای استخر رفتن ولی هنوز خجالت میکشم . واقعا نمیدونم باید چیکار کنم . چجوری با این مشکل کنار بیام ؟
