شرایط خوب من باعث شده نتونم ازدواج کنم!

سلام.
دختری 30 ساله هستم، پزشک متخصص با درآمد خوب، از یک خانواده خوب تحصیل کرده با وضع مالی خوب، قیافه و تیپم هم از معمولی بهتره.

همینا باعث شده تعداد آقایونی که شرایط متناسب با من دارن خیلی کم باشن و انتخاب از بینشون دشوار باشه و خواستگارانی که از نظر خودم و خانواده شرایطشون واسه انتخاب مناسب بوده کم بودند.

جز این که نتونستم تا حالا همسری با شرایط مشابه و البته همدل و همراه پیدا کنم هیچ مشکلی در زندگی ندارم

اگه بخوام سطح انتظاراتم رو بیارم پایین اون وقت ممکنه هیچ وقت نتونم به اون آقا افتخار کنم، اگر هم نخوام این کار رو بکنم اون وقت ممکنه واسه همیشه تنها بمونم، همین طور فکر می کنم اگه درآمد من بیشتر ازهمسرم باشه یا سطح تحصیلات من بالاتر باشه ممکنه بالاخره غرورایشون جریحه دار بشه و مشکلات متعاقب اون پیش بیاد

توصیه هایی هم که به اکثر دخترا واسه پیدا کردن خواستگار بیشتر میشه اکثرا واسه من کاربردی نداره چون بیشترخواستگار هایی که بالقوه در اکثر مکان هاپیدا میشن شرایط مورد نظر من و خانواده ام رو ندارن
خانواده ام میگن اگه پسر لایق و هم شانی پیدا نشه بهتره ازدواج نکنی تا این که ازدواج نامناسبی داشته باشی:305:

نمی دونم چه کار باید بکنم؟؟؟

سلام ژینای عزیز:72:
من دخترهایی مثل شما رو میشناسم که مشکل شما رو دارن اما خوب اونها هم هنوز ازدواج نکردن و یا اونهایی که ازدواج کردن سطح توقعاتشون رو پایین آوردم.
البته پایین آوردن سطح توقع به این معنی نیست که با کسی ازدواج کنی که از لحاظ خانوادگی و فکری ازتون خیلی پایین تر باشن اما خوب کمی تفاوت به نظرم اشکالی به وجود نمیاره. قرار نیست که حتما در حد هم باشید کمی تفاوت طبیعیه.

منم با خانوادت موافقم.
اگر با هم کفو خودت ازدواج نکنی نه تنها غرور اون آقا جریحه دار میشه،
بلکه،
خودتم هییییچوقت نمیتونی بعنوان یه پشتیبان بهش نگاه کنی.
این شعارهایی که میدن که مرد باید خوب باشه ال باشه بل باشه شرایط
شغلیش زیاد مهم نیس یا درآمدش،من اصللللا اعتقادی ندارم.
چون ما خانمها بنا به خلقتمون دوس داریم به فردی قویتر تکیه کنیم.
قوی هم مجموعه ای از خصوصیات مثل اخلاق،درآمد،شغل مناسب،خانواده،
تحصیلات،شان اجتماعی و.... هست.
که اگر آقایی این خصوصیاتش کمرنگتر از خانم باشه،پس،
برای خانم حکم فرد قویی پیدا نمیکنه.پس اون احساس امنیت،پشتیبانی،آرامش و...
که از ازدواج انتظار میره بوجود نخاهد آمد

- - - Updated - - -

منم با خانوادت موافقم.
اگر با هم کفو خودت ازدواج نکنی نه تنها غرور اون آقا جریحه دار میشه،
بلکه،
خودتم هییییچوقت نمیتونی بعنوان یه پشتیبان بهش نگاه کنی.
این شعارهایی که میدن که مرد باید خوب باشه ال باشه بل باشه شرایط
شغلیش زیاد مهم نیس یا درآمدش،من اصللللا اعتقادی ندارم.
چون ما خانمها بنا به خلقتمون دوس داریم به فردی قویتر تکیه کنیم.
قوی هم مجموعه ای از خصوصیات مثل اخلاق،درآمد،شغل مناسب،خانواده،
تحصیلات،شان اجتماعی و.... هست.
که اگر آقایی این خصوصیاتش کمرنگتر از خانم باشه،پس،
برای خانم حکم فرد قویی پیدا نمیکنه.پس اون احساس امنیت،پشتیبانی،آرامش و...
که از ازدواج انتظار میره بوجود نخاهد آمد

حرفاتون فوق العاده درسته باران آرام ببخشید میشه بپرسم کجا زندگی میکنی آخه من هم شرایط تقریبا مشابه ای دارم البته به نوع پسرونش

خوب اگر نگران غرور مردها هستید سعی کنید با کسی ازدواج کنید که در یک زمینه حتما از شما در سطح بالاتری قرار داشته باشه نه لزوما تمام زمینه ها، یا مالی یا تحصیلی یا. ...
اگر نگران احساس خودتون هستید که نتونید بهش تکیه کنید اول مشخص کنید که چه مشخصاتی در یک مرد به شما این حس رو میده که می تونید بهش تکیه کنید؟ تا ما بتونیم بهتر راهنمایی کنیم.

به بی همدم مهربان: به کمی تفاوت که راضی ام عزیز

به باران آرام عزیز: ممنون که منو درک می کنی. آره واقعا، نمی دونی چقدر دلم یک تکیه گاه محکم می خواد، و کسی که بتونه این حس رو به من القا کنه

به salar61 محترم: تهران، واسه آقایون که راحته، یه لیست می دن دست مادر یا خواهر گرامی که واسه منی که شرایطم این قدر خوبه بهترین دختر دنیا رو با این شرایط پیدا کنین بعد با کلی منت یکیشون رو انتخاب می کنن، واسه دخترا سخته، با شرایطی که من دارم اگه پسر بودم خیلی راحت می تونستم یه همسر عالی پیدا کنم ولی حالا...

به deljoo_deltang گرامی: خوب من در حقیقت نگران این هستم که اگر همسری داشته باشم که غرورش جریحه دار شده باشه میتونه زندگی رو به کام من و خودش سخت کنه. من اگر آقا پسر تحصیلات مشابه داشته باشه، خوش اخلاق و مهربون و همدل و همراه باشه و خانواده معقولی داشته باشه میتونم بهش تکیه کنم، وضع مالی و قیافه اش هم برام زیاد مهم نیست، این ها هم خواسته های زیادی دربرابر چیزایی که من دارم نیست اما همین ها رو هم تا حالا تو موردی پیدا نکردم، اکثر آقایونی که شرایط مطلوب من رو دارن یا متاهلند یا اصلا نمی دونن که من وجود خارجی! دارم و خوب در معرض دید اونها قرار گرفتن هم بدون این که مشکوک باشه سخته

شما دخترا ازدواج می کنید که به کس دیگه افتخار کنید یا تکیه کنید؟پس خودتون چی؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ژینا

اکثر آقایونی که شرایط مطلوب من رو دارن یا متاهلند یا اصلا نمی دونن که من وجود خارجی! دارم و خوب در معرض دید اونها قرار گرفتن هم بدون این که مشکوک باشه سخته

---

یک دختری اگه بخواد موردهای مناسبی برای ازدواج داشته باشه دو راه بیشتر نداره. یکی اینکه باید خودش رو در معرض دید کسانیکه فکر میکنه برای ازدواج باهاش مناسب هستند قرار بده. تا شانس انتخاب شدن توسط اونها رو بالا ببره. و دیگه اینکه اگه اولی نمیشه خودش باید دست به کار بشه. اگه واقعا کسی رو سراغ داری که فکر میکنی برات مناسبه خودت ازش خواستگاری کن. اون شخصی که شما با این ویژگی ها میخوای حتما درکت میکنه که چرا خودت ازش خواستگاری کردی و اگر جوابش منفی هم بود باز هم درکت میکنه که بهت برچسب نزنه. تازه اگر هم زد که پس خوب شده شما رو رد کرده چون اون ویژگی هایی که شما مورد نظرت هست حتما نداشته.

سلام ژينا جون
منم با نظر خانوادت موافقم.
به نظر من اصلا از اون چيزايى كه برات مهم هستن كوتاه نيا حتى اگه به نظر همه دنيا منطقى نباشه.
من ٣ ساله ازدواج كردم اون موقع يه موردى بود كه دوست نداشتم. به هر كى ميگفتم خندش مى گرفت كه چرا به اين موضوع اينقد اهميت مى دم حتى پدر مادرم هم مى گفتن اصلا مهم نيست و خودمم مى دونستم منطقى نيست اما برام مهم بود. بعد ٣ هنوز برام ازار دهنده هست و عادى نشده.

نقل قول:

---

به نظر من اصلا از اون چيزايى كه برات مهم هستن كوتاه نيا حتى اگه به نظر همه دنيا منطقى نباشه.

---

غزل زندگی‌ می‌تونم بپرسم چه موردی بود؟ راجع قیافه یا قد بود؟ من هم همین مشکل را دارم و بعد از ۵ سال هنوز یه جوریه برام نمیدونم عادی می‌شه یا نه؟... ببخشید که اینجا پرسیدم البته ،

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرهنگ 27

شما دخترا ازدواج می کنید که به کس دیگه افتخار کنید یا تکیه کنید؟پس خودتون چی؟

---

خودمون چی؟؟؟
من و امثال من کارایی که خودمون باید می کردیم کردیم، و فکر می کنم کاملا طبیعیه که دیگه حالا بخوایم به یه مرد افتخار یا تکیه کنیم. اصلا اگر این آقا قابل افتخار کردن یا تکیه کردن نباشه اصلا لزوم وجودش تو زندگی ما چیه؟

آدم نباید باعث سرافکندگی باشه،مهم نیست باعث افتخار باشه.اون می ره

جزو استثناعات.شما به کسی احتیاج داری که از نظر عاطفی بهش تکیه کنی

و البته اجازه بده به شغل پزشکیتم برسی.

سلام دوست خوب ازدواج لازمه زندگی هر فردی و هیچ کس هم نمی تونه این رو انکار کنه. تحصیلاتتون بالاست و این قابل تحسینه ولی ما آدمایی داریم که کار هنری یا شغل آزاد دارند و از هزار تا دکتر و مهندس در جامعه امون روشنفکرتر و موفقتر و خیلی با شخصیت تر هستند اینا رو گفتم که بگم این دلیل نمی شه کسی که تحصیلان عالی داره تکیه گاه خوبی هست و قابل افتخار هست. پس تحصیلات منش و شخصیت حاصل نمی کنه برا ما انسانها. اگر خواستگاری دارید حتما جنبه ظاهر قضیه رو در نظر نگیرید منظورم اینه برا شناخت طرف مقابلتون فرصت بدید شاید کسی باشند که شما می خواید منظورم از نظر اخلاقی هست. یا اگر هم رده خودتون رو می خواید این موقعیت باید تو دانشگاه براتون پیش میومد ولی باز تاکیدم اینه که زیاد توقعاتتون رو بالا نبرید که این مشکل ساز میشه براتون بهتره با کسانی که برا خواستگاریتون میاد فرصتی بدید و اگر نشد که هیچ .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ژینا

خودمون چی؟؟؟
من و امثال من کارایی که خودمون باید می کردیم کردیم، و فکر می کنم کاملا طبیعیه که دیگه حالا بخوایم به یه مرد افتخار یا تکیه کنیم. اصلا اگر این آقا قابل افتخار کردن یا تکیه کردن نباشه اصلا لزوم وجودش تو زندگی ما چیه؟

---

خانم ژیلا، یک سوال عجیب. شما قبل از اینکه اینقدر شرایطتت خوب بشه که به قول خودتون باعث بشه نتونی ازدواج کنی پیشنهاد دوستی از سمت پسرها داشتی؟

میدونم قصد ازدواج نداشتین ولی خواستگار در حد معمول داشتین؟ توجه آدمها بهتون جلب میشد؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط toojih

خانم ژیلا، یک سوال عجیب. شما قبل از اینکه اینقدر شرایطتت خوب بشه که به قول خودتون باعث بشه نتونی ازدواج کنی پیشنهاد دوستی از سمت پسرها داشتی؟

میدونم قصد ازدواج نداشتین ولی خواستگار در حد معمول داشتین؟ توجه آدمها بهتون جلب میشد؟

---

ببینید همین الان هم کمابیش توجه آدم ها به من جلب میشه، مساله اینه که آدمی که بتونم اون رو سکاندار زندگی :43: تصور کنم و به دلم بشینه بینشون نیست چون دایره انتخابم خیلی محدوده

وگرنه از همکلاسی و همسایه و پسر آشناها و همکاران خانواده و حتی بیمارهام!! خواستگار داشتم، در حد معمول بوده اما حتی اونایی که من شرایطشون رو قبول دارم به من می گن شرایط شما خاصه

از همکارای خودم که میان عقاید و طرز نگرششون به زندگی رو نمی پسندم، با بقیه هم فکر می کنم سر درآمد و ساعت و نوع کار و ... به مشکل بر بخوریم

دوست داشتم از همکارای خودم موارد بیشتری بودن ولی اکثر آقایان همکار سن خیلی بالاتری دارند و متاهلند

سلام دوست عزیز این نظر شخصی منه و اصلا کارشناسانه نیست
به قول خودتون به خاطر موقعیت خاصی که دارید تعداد خواستگاران شما محدود هستن به این دلیل که شما همون خواستگاران محدود رو هم از دو تا فیلتر عبور می دید فیلتر عقاید خودتون (حس می کنم خیلی سخت گیر هستید )فیلتر عقاید والدین خب معلومه که در انتها چیزی باقی نمی مونه
ملاک های انتخاب همسرتون رو دسته بندی کنید اون چیزهایی که رکن و اساسی هستن ر و جدا و فرعیات رو هم جدا دسته بندی کنید
تحت هیچ شرایطی در مورد انتظارات اصلیتون کوتاه نیاین ولی فرعیات رو می شه نادیده گرفت
موفق باشید

با سلام دوستم به نظرم سعی کنید با کسی هم سطح خودتون ازدواج کنیدکسی که حداقل از لحاظ علمی در حد شما وهمپای شما باشند.( ترجیحا پزشک باشن ایشون) چون اگر با کسی پاین تر ازدواج کنید همیشه احساس میکنید شما از ایشون برترید ودیر یا زود تاثیر شو تو زندگیتون نشون میده...خدا روشکر شما در اینده از لحاظ مالی مشکلی نخواهید داشت.....عجله نکنید ..همیشه زیبا وشاد به نظر بیاین مطمئا ادم ایده التون پیدا خواهید کرد...من موفق ترین روابط زناشویی رو در پزشکان در کسایی دیدم که هم تراز بودند...موفق باشی:72::72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ژینا

حتی اونایی که من شرایطشون رو قبول دارم به من می گن شرایط شما خاصه

---

من حرف دیگه ای ندارم و نمیخواستم چیزی بنویسم. فقط این جمله شما توجه منرو جلب کرد. منظورتون غیر مستقیم بوده دیگه؟!! یعنی برداشت شما اینطوری بوده؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ژینا

جز این که نتونستم تا حالا همسری با شرایط مشابه و البته همدل و همراه پیدا کنم هیچ مشکلی در زندگی ندارم

---

مشابه بقیه ی زندگی تون که به امید، قسمت، شانس، تصادف و اتفاق نیاستادین در این مورد هم خصوصیات و شرایط همسر دلخواهتون رو شناسایی کنید و از روی اون شرایط برای افزایش برخوردتون با اون بخش از جامعه که احتمالا همسر آینده تون اونجا هست برنامه ریزی کنید.

مثال اینکه اگر شرط شما پزشک بودن همسرتون هست، نباید توقع دیدن ایشون در بین بیمارانتون یا در بین فامیل و همسایه رو داشته باشید و باید بیمارستان هایی که طبابت می کنید رو افزایش بدین، یا مراکز خیریه طبابت کنید.

این هدف زندگی تون هم با برنامه ریزی قابل دستیابی هست.

فقط دقت کنید که هدفتون خیلی دور از دسترس نباشه، این که توقع داشته باشید ایشون در همه چیز وضعیت بهتری از شما داشته باشن، به نظر هدفگذاری دور از دسترس می رسه، معیارهاتون رو اولویت بندی کنید و فقط معیارهای اصلی خط قرمز باشن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Rude Boy-2

مشابه بقیه ی زندگی تون که به امید، قسمت، شانس، تصادف و اتفاق نیاستادین در این مورد هم خصوصیات و شرایط همسر دلخواهتون رو شناسایی کنید و از روی اون شرایط برای افزایش برخوردتون با اون بخش از جامعه که احتمالا همسر آینده تون اونجا هست برنامه ریزی کنید.

مثال اینکه اگر شرط شما پزشک بودن همسرتون هست، نباید توقع دیدن ایشون در بین بیمارانتون یا در بین فامیل و همسایه رو داشته باشید و باید بیمارستان هایی که طبابت می کنید رو افزایش بدین، یا مراکز خیریه طبابت کنید.

این هدف زندگی تون هم با برنامه ریزی قابل دستیابی هست.

فقط دقت کنید که هدفتون خیلی دور از دسترس نباشه، این که توقع داشته باشید ایشون در همه چیز وضعیت بهتری از شما داشته باشن، به نظر هدفگذاری دور از دسترس می رسه، معیارهاتون رو اولویت بندی کنید و فقط معیارهای اصلی خط قرمز باشن.

---

ممنونم، این نکاتی که شما فرمودین دقیقا نتایجی هستند که خودمم بهشون رسیدم، حالا که به هدف های دیگرم رسیدم از این به بعد باید انرژی ام رو بذارم رو این موضوع، دوست دارم در مورد این که چطور این کار رو به صورت غیر تابلو:311: انجام بدم راهنمایی بگیرم.

توصیه سنجاقک آبی عزیز برای شروع خیلی خوبه: "عجله نکنید ..همیشه زیبا وشاد به نظر بیاین مطمئا ادم ایده التون پیدا خواهید کرد.."

و این توصیه شما: "مشابه بقیه ی زندگی تون که به امید، قسمت، شانس، تصادف و اتفاق نیاستادین در این مورد هم خصوصیات و شرایط همسر دلخواهتون رو شناسایی کنید و از روی اون شرایط برای افزایش برخوردتون با اون بخش از جامعه که احتمالا همسر آینده تون اونجا هست برنامه ریزی کنید............باید بیمارستان هایی که طبابت می کنید رو افزایش بدین، یا مراکز خیریه طبابت کنید."

سلام ژینا جان.کاملاً درکت میکنم عزیزم.چون من هم شرایطی مثل تو دارم و البته در رشته تحصیلی کامپیوتر سخت افزار.الان که 29 ساله شدم.خیلی وقتها میگم ای کاش تحصیلاتم پایین تر بود یا از خونواده معمولی تری بودم یا چهره ام به این زیبایی نبود تا موقعیتهام زیاد باشه و زودتر ازدواج میکردم چون خیلی دوست دارم ازدواج کنم.البته همیشه شکرگذار نعمتهای خدای مهربونم هستم.موقعیتهای زیادی هم داشتم اماحتی خودشون یا خونواده هاشون بعد آشنایی گفتن که من ازشون خیلی بالاترم و ممکنه نتونن نیازهای منو برآورده کنن از جهت مالی و عاطفی و خونوادگی...هرچند من از جهت مادی و ... هرگز هیچ نیازی ندارم و نمیخوام اما به این نتیجه رسیدم که خود آقایون مخصوصاً کسانی که بسیار منطقی و فهمیده باشن نمیتونن اینو بپذیرن که خانومشون ازشون سرتر باشه.از طرف دیگه این هم احساس ناخوشایندی برای من به شخصه هست که کس دیگری به خاطر پول یا موقعیتم بیاد سراغم و به فکر منافعی برای خودش با ازدواج با من باشه.....و کم نیستن پسرها و مادرانی که دنبال همچین کیس هایی هستن صرفاً جهت پز دادن و شهرت بازی و ....
ولی دوست من.ناامید نباش.طبق تجربه های اندک خودم میگم بالاخره خدا فکر مارو هم کرده یه روزی یه جایی کسی میاد سراغمون که هم شان خودمون باشه.اصلاً هم به خاطر صرفاً شوهر کردن از خواسته های منطقی ات کوتاه نیا.هم کفو بودن همیشه یه ملاک مهم بوده و هست و خواهد بود.مطمئن باش مرد مناسب ما هم پیدا میشه.به زودی زود.:72:
:72:

سلام من هم البته ٢٣ سالمه و سال ٦ پزشكي هستم متاسفانه به خاطر شرايط ظاهري و وضيعت مالي خودم و خانواده خاستگار مناسبي ندارم توقعم بالا نيست ولي دوست دارم طرف مقابلم ازم سرتر باشه بخصوص از نظر تحصيلات البته اخلاق هم جاي خودش عجله اب ندارم ولي وقتي ميبينم هم كلاسيام كه از نظر ظاهر و شرايط خانوادگي از من پايينترن خاستگارهاي خوب دارن دل نگران ميشم .يه خانم رزيدنت داشتيم ٣٣ سالشون بود با يه پسر كه از نظر تحصيلي از شون كمتر بودن ازدواج كردن ايشون وادارشون كرردن درسشون رو ول كنن خانم دكتر افسردگي گرفت و بعد ١ سال طلاق!

من شاید هفته ای یه خواستگار دارم 3 سال هست که به این شرایط ادامه میدم و این اواخر تا افسردگی پیش رفتم و حالم بهم میخوره ازین وضعیت گاهی با سرزنش مادر و اطرافیانم روبرو میشم که الان بخاطر حساس شدم زودرنج شدم هر بار که یه خاسگار میاد و من رد میدم یا نمیشه اعصابمو خورد میکنن و سرزنش چون فقط موقعیت رو میبینن و ظاهر قضیه رو...حالا خوبه که خانوادتون درکتون میکنه و این بسیار کمکت میکنه تا تصمیماتت رو عاقلانه بگیری و با فکر اروم .

خسته شدم که یکی ازین ادما هم سطح خودم ندیدم خیلی معیاراشون ظاهریو و دیدشونو به زندگی نمیتونم تحمل کنم بهر حال تا حالا راضی نشدم...

نتیجه م: نمیدونم درست یا غلط تحمل این شرایط برام فوق العاده سخته ولی بااین حال نمیتونم با ادم پایین تر یا کسی که راضی نیستم ازدواج کنم چون مطمانا یک مشکل الان بعدا تبدیل به مشکلات فراوان میشه باید متعادل بود خیلی هم نباید کوتاه اومد صرفا برا اینکه ازدواج کنی .

چون ازدواج با کسی که پایین تره مطمانا نمیذاره احساس مرد بودن بکنه و تو بهش تکیه کنی و این باعث ایجاد فاصله میشه به مرور زمان بدون اینکه خیلی حسش کنی



من هم همراه باشما تاپیک رو پیگیری میکنم

پست هایی که به این راحتی پاک می کنید، براشون وقت صرف شده :305::81:

قبل از فشار دادن دکمه ی هاید یا دیلیت چند ثانیه فکر کنید. :305:

به شما پیشنهاد می کنم به وب سایت گیس گلابتون بروید . ایشان هم پزشک متخصص جراح است و شرایط مشابه شما را داشته است و حتی یک کتاب هم نوشته است دراین باره که می توانی خریداری کنی. کلا سایت خوبیست برای موضوع ازدواج دخترها و مثبت اندیشی حتما برو.

- - - Updated - - -

راستی حتما مجله راز را بخر و عضو باشگاه همرازان بشو و کلا توصیه های این مجله را انجام بده. مجله موفقیت را هم بخر. مطمئن باش کمکت می کند.

فرشته مهربان، ما هرچند نوشته هامون کمی تند و تیزه ولی فکر کنم قصد همه تا حدودی کمک کردنه. از وسط این درشتی ها و نرمی ها راه درست راحت تر به چشم

مراجع می یاد و اون نظر درستی که با نرمی بیان شده رو بعد راحت تر می پذیره! این وسط عده ای آدم بده میشن ولی جاده صاف کن شما هم هستن. خواستی حذف کنی

بکن صاحب اختیاری ولی اینرو هم در نظر بگیر.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط yektaye tanha

غزل زندگی‌ می‌تونم بپرسم چه موردی بود؟ راجع قیافه یا قد بود؟ من هم همین مشکل را دارم و بعد از ۵ سال هنوز یه جوریه برام نمیدونم عادی می‌شه یا نه؟... ببخشید که اینجا پرسیدم البته ،

---

با اجازه ژينا خانم

يكتا جان
اون موردى كه گفتم ظاهرى نيست بهتره مطرح نكنم چون نمى خوام روش بحثى بشه.
در مورد ظاهر، اوايل كه با هم اشنا شده بوديم تو فكر بودم، چون همسرم ٨ سانت ازم بلندتره و تقريبا يه سايز هستيم و من هميشه دوست داشتم همسرم هيكلش درشت تر از من باشه و اختلاف قدمون بيشتر باشه كه با پاشنه هم از من بلندتر باشه. اما تا قبل عقد كاملا برام عادى شد و الان ديگه اصلا بهش فكرم نمى كنم. (از اشنايى تا عقدمون ٢ سال بود)
عادى شدنش بستگى به اين داره كه خودت چقدر به موضوع اهميت ميدى. اين كه بعد 5 سال برات عادى نشده يا خيلى برات مهمه يا ايشون با ملاك هاى ظاهرى شما خيلى فاصله داره.
براى من در اين حد بود كه ظاهرش به دلم بشينه، دوست داشته باشم باهاش برم بيرون و روم بشه به ديگران معرفيش كنم.

سلام.
توی صفحه ی دوم دنیز یه نظر داده که من کاملا باهاش موافقم و بهش رسیدم.البته نمیدونم واسه آدمی باطرز فکر شما صدق بکنه یا نه.چون از حرفاتون معلومه که خیلی رواین موضوع که به همسرتون تکیه کنید حساسینو فکر میکنید فقط درصورتی میتونید بهش تکیه کنید که از لحاظ تحصیلات از شما سرتر یا درحد خودتون باشه و توصیه میکنم(البته به عنوان یه دوست نه کارشناس)اگه همچین اعتقادی دارین حتما صبر کنید تا یکی منطبق با معیاراتون پیدا کنید.چون در هر صورت این اعتقاد شماست.
اما اینکه( همیشه باید آقایون سرتر باشن و گرنه مشکل پیش میاد)، هیشه نظریه ی درستی نیست و بستگی به نوع تفکر دوطرف داره. مثلا در مورد شما صدق میکنه چون بهش اعتقاد دارین و اگر باشرایطی غیر از این ازدواج کنید احتمالا به مشکل برمیخورید و مثال دوم خودم هستم که اینطوری فکر نمیکنم.
من مهندسم با درآمد خوب و ازلحاظ ظاهری میگن که خیلی زیبا هستم و خیلی خواستگارایی داشتم که از خودم سرتر یا در حد خودم بودن اما نتونستم بهشون احساس خوبی داشته باشم وبه نوبه و سهم خودم بهشون تکیه کنم(گفتم به سهم خودم چون بنظر من تکیه کردن دوطرفه ست).الان ازدواج کردم و همسرم بازاریه و تحصیلاتشون از من خیلی کمتره اما از لحاظ ظاهری و شعور و درک واقعا از من بالاتره و من کاملا بهش تکیه کردم و اصلا هم احساس بدی ندارم.اونم همیشه گفته که به من افتخار میکنه و اصلا غرورش خدشه دار نشده.تازه داره منو تشویق میکنه که دکترا بگیرم.
منم جلوی دیگران بهش افتخار میکنم.

اینارو گفتم که ببینی همه چی به طرز فکرت بستگی داره و همینطور به طرز فکر طرف مقابلت.

- - - Updated - - -

راستی یه چیز دیگه دوست من
چرا ما خانمای ایرانی فکر میکنیم همیشه باید یه نفر باشه که ما بهش تکیه کنیم؟چرا اینطوری فکر نمیکنیم که ما داریم با یه نفر بقیه ی عمرمونو شریک میشیم و باید هر دوتامون واسه ی اون یکی تکیه گاه باشه و باعث پیشرفت همدیگه باشیم.
و اینکه هرکسی استعدادش تو یه راهی شکوفا میشه.یکی مثه من و شما دکتر و مهندس میشه و یکی مثه همسر من توی بازار موفقه.

ژینا جان خیلی از دخترها زیبا هستند خانواده خوب دارن تو شغلشون موفق هستند اینا حداقل هایی هستش که ما تو زندگیامون داریم هیچ کدوم از اینا دلیل بر خاص بودن کسی نمی شه. من شرایط شما رو کاملا درک می کنم این که کسی رو تا به حال نپسندیدی دلیل بر این نیست که آدم های در حد شما معدود هستند به نظرم خیلی از محدودیت ها زاییده ذهنت هستش و احتمالا نظر اطرافیان و احتمالا به خاطر شغلت اینو می گم چون خودم داخل این قشر هستم و فکر می کنم جامعه با توجه بیش از حد به این افرد ضربه بزرگی به این قشر وارد کرده چون واقعا همیشه یه حسی دارن مبنی بر اینکه زندگی ما باید بصورت یک ویترین شاهانه باشه که همه حسرتشو بخورن حالا واسه ساختن اون ویترین چه تاوانی باید داد دیگه بماند.
و به نظرم اگه تونستی دیدتو در رابطه با تکیه گاه تغییر بده دنبال کسی باش که به تو شور زندگی بده نه حس امنیت اون حس امنیت و آرامش یه چیریه در درون خودت.

سلام ژینا جان

به خاطر موفقیتهات بهت تبریک میگم:72:امیدوارم در این مرحله هم موفق باشی

ژینا جان افتخار به همسر تنها به مدرک تحصیلی و پول نیست به فرهنگ درک متقابل و شعور هست.

من در مقطع کارشناسی بودم که ازدواج کردم با کسی که مدرکش مثل خودم بود و البته اون شاغل بود بعدا من ادامه تحصیل دادم (البته موقع ازدواج کارشناسی ارشد هم قبول شده بودم ولی شروع نشده بود بعدا تا مقطع دکترا پیش رفتم)

از نظر مالی هم خانواده من بالاتر بود اوایل عقدم همه بهم غر میزدن حتی مادر خودم
اینکه منو از نظر ظاهرو تحصیل از خیلی از اطرافیان بالاتر می دید و میگفت تو باید وارد زندگی راحت تری میشدی

البته من در برابر همه مقاومت میکردم ولی باید اعتراف کنم که رو ذهنم بی تاثیر نبود و خیلی خودمو نگه میداشتم که بتونم رفتار عادی و بی تفاوت به حرفای دیگران نشون بدم البته کم سن بودم و اگه سن الانم رو داشتم شاید خونسردتر از این هم میبودم

من کارآموز بودم توی شرکت همسرم. اینکه همه از نظر اخلاقی قبولش داشتن اینکه میدیدم چقدر دخترا اطرافش میپلکن ولی کوچکترین چراغ سبزی نمی بینند و اینکه به شخصیت زن خیلی احترام میذاشت و مجموعا با احترام با همه حتی کارگرا برخورد میکرد برام خیلی ارزشمند بود و باعث شد بهش جواب مثبت بدم

ولی تو مقطع دکترا که بودم گاهی تک تک کسایی که باهاشون در تماس بودم رو با همسرم مقایسه میکردم و به این نتیجه میرسیدم که به نظر من همسرم از همشون سر هست با اینکه مدرکش پایینتره از نظر مالی هم خانوادش پایین ترن

به گرما و صمیمیت خانواده خواستگارات نگاه کن شعور و رفتار محترمانه رو در اونها بررسی کن

اینکه شرایط شغلی شما رو شخص بپذیره اینکه تحصیلات شما رو باعث سرافرازی بدونه نه اینکه تازه شما رو با خانمهایی که فقط خانه دار هستند مقایسه کنه و بگه کاش اونجور بودی خییییییییییلی مهم هست

کسایی که من تو مقاطع تحصیلی بالاتر دیدم اغلب سیگاری عصبی و متکبر بودن من شخصا این خصوصیات رو نمیپذیرم هرچند البته استثناهایی هم وجود داره

ژینا جان خودت پزشک هستی و همه چیز رو بهتر میدونی ولی میدونی که سن ازدواج و بچه دار شده برای خانمها محدود تره سن معقول زیر 35 هست

اینا نظرات و تجربیات من بود امیدوارم بتونی بهترین انتخاب رو بکنی و همیشه آرامش داشته باشی:72: