بی عاطفگی و دلسنگی

سلام.

فکر کنم دیگه همه از دست من خسته شده اند. ببخشید بازم تاپیک باز کردم.

راستش من خیلی بی احساس شده ام. حتی نسبت به خانواده ام. حتی نسبت به پدر و مادرم.

رفتارم بد نیست با دیگران. یعنی پرخاشگری نمیکنم. کسی رو مسخره و تحقیر نمیکنم، قصد آزار کسی رو ندارم، از رنج دیگران لذت نمیبرم.

ولی به شدت بی تفاوت هستم. نسبت به حال و سرنوشت اونها بی تفاوت هستم. به شدت.

الان بابا بیشتر از دوهفته است که یه عمل جراحی سنگین انجام داده. بهتر شده. ولی هنوز حالش بده. ولی من حسی ندارم. میبینم برادرام خیلی نگران و غصه دارن.خواهرم و مادرم گریه میکنند از نگرانی برای بابا. ولی من عین سنگ. بی حس بی حس. بی تفاوت بی تفاوت.

برادرم بعد از یک ماه از خوابگاه اومده خونه. ولی همون روزی هم که اومد من اصلا انگار نه انگار که یک ماه بوده ندیدمش. یه سلام و احوالپرسی معمولی کردم. اصلا حس خوشحالی یا هیجان زدگی نکردم.

مامان پا و کمرش درد میکنه اما من برام مهم نیست. دلم نمیسوزه.

خواهرم نزدیک زایمانشه ولی من برام مهم نیست. نمیرم یکم پیشش حواسم بهش باشه.

اون یکی خواهرم دیشب زنگ زد و کلی گریه کرد و یکم از دست شوهرش ناراحت بود. مشاوره بهش دادم. اما غمی به دلم نیومد.

نسبت به محرم و رمضان و اعیاد و ... هم حسی ندارم.

حتی امیال و حس های غریزی رو هم ندارم. ماه هاست.

کلا دلم انگار سنگ سنگ شده.

تا حدی میدونم چرا اینجوری شده ام. ولی نمیدونم چرا حتی انگیزه ی تغییرش رو هم ندارم؟ نمیدونم اصلا چطوری درستش کنم؟

سلام
شما نسبت به سر نوشت همه ی اعضای تالار احساس مسولیت می کنین و به همه تایپیک ها سر می زنید و به همه مشاوره می دید
چه جوری ممکنه نسبت به عزیزترین و نزدیک ترین افراد زندگیتون بی تفاوت باشین؟
چه مدت که این حسو دارید؟

دو سالی هست. بیشتر از دو ساله.

البته از حدودا هفت سال پیش دلخوری های زیادی ازشون پیدا کرده بودم ولی هنوز دوستشون داشتم.
ولی الان بیشتر از دو ساله کاملا از نظر عاطفی ازشون بریده ام.

- - - Updated - - -

اصلا دلسنگی درمان داره آیا؟؟؟

عزيزم رابطه ات با خانواده ات توي دوران كودكي چطور بوده
(جالبه برام هركي هرچي ميگه من يا تجربه اش كردم يا توي اون شرايط بودم)
دوران كودكي سرنوشت ساز ترين دورانه
دورانيه كه هركس(پدر و مادر)عواطف و احساساتي رو كه نثار فرزندشون ميكنن
به نوعي دارن اون احساسات و علاقه رو براي روز مباداي خودشون پس انداز ميكنن
حتي كوچكترين موضوع ميتونه يك مسئله بزرگ و حل نشده باشه براي بزرگسالي


اون دلخوري هم كه گفتيد نميشه يكم باز تر كنيد؟

دوران کودکی بدی نداشتم. یعنی با وجود دعواهای بین مامان و بابا، و مقایسه شدنهام و مشکلاتی که وجود داشت، کلا خوش گذشت بهم.
البته خودم هم دختر خیلی حرف گوش کنی بودم. البته خیلی هم سیاست داشتما. ولی نسبت به قوانین و حریم های خونه خیلی دقت داشتم و رعایت میکردم.
معمولا هم اگر ناراحت میشدم فقط برای خودم گریه میکردم ولی نمیرفتم تلافی کنم و یا شکایتی کنم. بیشتر تحمل میکردم.

خب یه سری دلخوری ها از خانوادمو قبلا هم گفته ام.
احتمالا دیگه این حرفام برای بعضی اعضا خسته کننده شده باشه.
ولی خب یکی از بزرگترین دلخوریهام ازشون، سر بحث ازدواجم بود که خب اول مانع ازدواج من با کسی که دوست داشتم شدن، بعدش هم موارد دیگه رو باز هم بدون توجه به نظر من رد میکردن.

توی این تاپیک ها به نظرم در حد کافی بیان کرده ام.
http://www.hamdardi.net/thread-18417.html
http://www.hamdardi.net/thread-26238.html
http://www.hamdardi.net/thread-29911.html
http://www.hamdardi.net/thread-18417.html

- - - Updated - - -

قبلا هم میفهمیدم که نسبت بهشون بی تفاوت شده ام.
ولی فکر نمیکردم در حدی باشه که بیماری و جراحی بابا هم برام بی اهمیت شده باشه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

- - - Updated - - -

اصلا داشتن احساس و عاطفه در روابط بین انسانی، چه این افراد خانواده باشند چه غریبه، اهمیتی داره؟
یا همین که درست رفتار کنم و احترام بذارم و در واقع به حکم عقل و منطقم با دیگران درست رفتار کنم کافیه؟

راستش من در طی این هفت سال اخیر به این نتیجه رسیدم که احساس چیز مزخرفیه. احساساتم رو کنار گذاشتم.
یه موجود خیلی خشک شده ام. قبلا هم گفتم. رفتارم با دیگران خوبه. اما از سر منطق. نه اینکه احساسی داشته باشم.

مثلا وقتی خواهرم از دست شوهرش ناراحت بود و درددل میکرد من دلم نمیگرفت. با اینکه گریه میکرد من حس غم نداشتم. ولی میتونستم بفهمم مشکل کجاست و چه کاری باید بهش بگم بکنه. و راهنماییش کردم.

فکر میکنم بیشتر یک شبیه یک ربات هستم که کاملا دقیق برنامه ریزی شده که وقتی کسی چیزی میگه جواب درست چیه؟ یا در هر شرایطی رفتار درست چیه؟ ولی در پشت رفتار و کارهاش هیچ حسی نیست. یه همچین چیزی.

نمیدونم اصلا خوبه یا بد.

- - - Updated - - -

http://www.hamdardi.net/thread-18539.html

چقدر دوست داشتم خواهرانه كمكت كنم
مشكلت طوريه كه بايد توي حل كردنش خانواده ات هم شراكت كنن
من ميفهممت ولي بايد ديد و شنيد نظر خانواده ات درباره تو چيه واقعا و دقيقا با چيه تو مشكل دارن
ولي چيزي كه بديهيه و هويداست اينه كه جاي تو توي جمع خانواده ات نيست(بايد مستقل بشي-با ازدواج)
با ازدواج!!!!!ولي رفتار خانواده ات تورو از ازدواج دور كرده:dejection:
تو گفتي يه مدت با يه مشاور تلفني صحبت كردي خب چيا گفتيد بهت چي گفت به كجا رسيديد؟

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gisu

چقدر دوست داشتم خواهرانه كمكت كنم
مشكلت طوريه كه بايد توي حل كردنش خانواده ات هم شراكت كنن
من ميفهممت ولي بايد ديد و شنيد نظر خانواده ات درباره تو چيه واقعا و دقيقا با چيه تو مشكل دارن
ولي چيزي كه بديهيه و هويداست اينه كه جاي تو توي جمع خانواده ات نيست(بايد مستقل بشي-با ازدواج)
با ازدواج!!!!!ولي رفتار خانواده ات تورو از ازدواج دور كرده:dejection:
تو گفتي يه مدت با يه مشاور تلفني صحبت كردي خب چيا گفتيد بهت چي گفت به كجا رسيديد؟

---

مشكلاتت تو هم تو هم شده بايد دونه دونه دربارش بحث بشه
الان مشكلاتت توي تاپيكهاي قبليت سر جاشونه؟

خانوم پوه من فکر می کنم مشکل شما اینه که خودتون رو دوست ندارید
تا زمانی که شخصی خودش رو دوست نداشته باشه نمی تونه به دیگران مهر بورزه
اولین تاثیر محبت به اطرافیان اینه که خود انسان احساس خوشی بهش دست میده
شما بعد از محبت به اطرافیان این حسو ندارید؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gisu

الان مشكلاتت توي تاپيكهاي قبليت سر جاشونه؟

---

الان احساس خشم و نفرتی نسبت به خانواده ام ندارم. فقط بی تفاوتم.
دیگه اهمیتی به اینکه چی در موردم فکر کنن نمیدم.
پررو شده ام و کار خودمو میکنم. به قول مامانم تو دیگه خجالت هم سرت نمیشه و از هیچ کس حساب نمیبری. مدت طولانی برای بی احساس شدن و بی تفاوت شدن نسبت به رفتارهاشون تلاش کردم. نمیدونم این کار درست بود یا نه. ولی ظاهرا موفق شده ام.
قبلا خیلی مسئولیت پذیر بودم و خانواده ام خیلی برام مهم بودن و هرکاری از دستم بر می اومد براشون انجام میدادم. ولی الان احساس مسئولیت خاصب نسبت بهشون نمیکنم.
دیگه احساس غم ندارم. البته احساس شادی هم ندارم. ففط بی تفاوتی و تفاوتی...
مساله ازدواج دیگه برام مطرح نیست. دیگه برام مهم نیست کسی دوستم داشته باشه و زندگی خودمو داشته باشم و ... آرزوهامو ریختم دور.
کلا خودم ترجیح میدم همین بی احساس باشم. دیگه واقعا برام مهم نیست دوستم داشته باشن یا نه. برام مهم نیست ازم راضی باشن یا نه. نمیخوامم برام مهم باشه.

ولی فکر نمیکردم در حدی بی احساس شده باشم که پدرم 5 ساعت توی اتاق عمل باشه و حالش بد باشه و احتمال داشته باشه از دست بره ولی من بی تفاوت باشم.

هميشه اين جمله يادت باشه كه اين نيز بگذرد

جهان روبه جلو و تكامل شدنه من بهت قول ميدم توهم ازدواج خواهي كرد ولي الان توي بحران قرار گرفتي

نگفتي با مشاوري كه صحبت كردي چيا گفتيد چه كمكي تونست بهت بكنه؟
ميشه خودت جواب بدي كه دقيقا خانواده ات با چيه تو-كدوم اخلاق و رفتار تو مشكل دارن؟
اونا دختر خوب و حرف گوش كن رو چه جور دختري ميدونن؟

- - - Updated - - -



ولی فکر نمیکردم در حدی بی احساس شده باشم که پدرم 5 ساعت توی اتاق عمل باشه و حالش بد باشه و احتمال داشته باشه از دست بره ولی من بی تفاوت باشم.[/QUOTE]

چرا فكرشو نميكردي
با اين ذهنيتي كه نصبت بهشون پيدا كردي كه البته شايد تقصير تو نبوده باشه
ولي به هر حال اونها خانواده و ريشه تو هستن
و انشااله ميرسه روزي كه دوباره كنار هم گرم بشيد
و تا اون موقع بايد خيلي چيزها تغيير كنه

من خیلی خیلی خانوادمو دوست داشتم. براشون هم هر کاری از دستم بر می اومد انجام میدادم. و ذوق خودمو هم میکردم.اما خودشون بودن که هی به من گفتن کارات بی ارزشه. دقیقا این جمله رو به من میگفتن. خب من هم دلم میشکست. اصلا تا حدی که واقعا وحشت برم داشته بود که پس چرا من همه تلاشم رو هم که میکنم بازم دوستم ندارن؟

مثلا من به قدری به بابا توجه میکردم که توی فامیل معروف بودم به اینکه تو خیلی برای بابات خودشیرینی میکنی. نه اینکه قصدم خودشیرینی باشه. واقعا دوستش داشتم.
خب هر کاری میتونستم میکردم. شستن لباس کارش، اتو کردن لباسهاش، واکس زدن کفشش، اینکه صبحها زودتر از خودش بیدار بشم و براش صبحونه آماده کنم ببره،اینکه وقتی داره میره دم در وایسم و براش بای بای کنم، وقتی از سر کار می اومد میرفتم پیشش مینشستم و چایی براش میبردم و میوه براش پوست میگرفتم و به حرفاش گوش میکردم و خیلی هم بهش احترام میذاشتم و خلاصه هرکاری فکر میکنم میشد بکنم کردم.

خب بعد از اون شکست عاطفی و به هم خوردن قضیه ازدواج با پسرخاله ام خودم به حد کافی درد داشتم. بعد از دو سال و نیم که او ازدواج کرد خب خیلی حالم خراب بود. با این حال مینشستم به زور پای کتاب. ولی خب اصلا تمرکز نداشتم. زیاد میخوابیدم. ولی وقتی بابا می اومد سعی میکردم عادی باشم و جلو بابا بروز ندم.

بعد مامان می اومد میگفت تو فکر کردی من به بابات نمیگم تو تا لنگ ظهر میخوابی؟ فکر کردی خیلی زرنگی که فقط منو حرص بدی و بعد جلو بابات ادای آدم خوبا رو در بیاری؟ تو نماز میخونی که همه فکر کنن تو آدم خوبی هستی؟ فقط بلدی بقیه رو با این ظاهر سازیهات گول بزنی؟

بعد هم می اومد میگفت:" بابات گفته این پوه رو حتی نمیخوام ریختش رو هم ببینم. این کتاباشو هم برمیدارم آتیش میزنم که دیگه با این درس خوندنش ما رو مسخره نکنه. بهش بگو دیگه نمیخوام ببینمش. چایی و ... هم برای من نیاره و...."

اینا عین جملات مامانه.
و میدونم هم که بابا اون حرفا رو واقعا زده بوده. چون رفتارش هم با من سرد بود. مثلا میرفتم براش صبحونه آماده کنم میاومد از دستم میکشید. یا دیگه لباس کارهاشو نمیذاشت من بشویم.یا کلا حرف که میزدم خیلی سرد برخورد میکرد و اصلا جواب نمیداد. فقط چشماشو میبست و سرشو تکیه میداد به دیوار و اصلا عکس العملی نشون نمیداد.خب من هم حرفم تو دهنم میماسید. لبخندم رو لبم یخ میزد.

یا مامانم.
هر کاری کرد که نذاره من به پسرخاله ام برسم. چرا؟ چون میخواست روی بابای علی رو کم کنه.
بعدش هم که یه مورد می اومد و من میگفتم بذارید یه جلسه دیگه بیان و بیشتر با خود پسره حرف بزنم بدون توجه به حرف من میرفت جواب رد میداد.
تازه همونا رو هم وقتی میخواستن بیان، قبلش بهم میگفت:" اینا بیان تو رو ببینن، دمشونو میذارن روی کولشونو میرن"(به نظر مامان من خوشکل نیستم)
بارها شده بهم گفته من خجالت میکشم بگم تو دخترمی.
بارها شده بهم گفته :" من اگه جای مادر پسری بودم که تو رو انتخاب میکنه باهاش مخالفت میکردم"
حتی توی قضیه ی پسرخالم به من میگفت :" تو نمیتونی علی رو ارضا کنی و مگه علی دل نداره و ..."
کلا از بچگی چون من لاغر بودم و دخترای فامیل خوشکل تر و تپل تر بودن، همیشه میزده تو سرم.

من هم دیگه واقعا عاطفه ای نسبت بهشون ندارم. تقریبا دو سالی هست کاملا عواطف مثبتم نسبت بهشون از بین رفته.
تا قبلش هم احساس میکردم دلم میخواد از دستشون راحت بشم.

در این یک سال اخیر که دیگه خیلی خودمو به پوست کلفتی زده ام و دیگه واقعا اهمیتی به رفتارهاشون، و حتی کتک هاشون نمیدم، اونا هم یکم دست از سرم برداشته اند.

البته هنوزم مامان از رفتارهاش بی نصیبم نمیذاره.
مثلا همین چند وقت پیش بود. من خیلی حالم خراب بود. تا ظهر خواب بودم. یهو صدای در اومد. با خواب آلودگی رفتم دم در دیدم مامانه. به زور چشمامو باز کرده بودم. یهو مامان یه سیلی خوابوند تو صورتم و بعدش هم شروع کرد کتک زدن. باز هم سرکوفت و مقایسه و نفرین و بد و بیراه.
منم هیچی نگفتم. یه کلمه هم حرف نزدم. حتی خودمو از زیر مشت و سیلی هاش نکشیدم بیرون. دردم نمیگرفت.
واقعا دیگه دردم نمیگیره.
اینقدر گفت و زد تا دیگه خسته شد و رفت.

یا همین دیشب.
اینا خیلی حساسن که من نرم سر تلفن.
یه خواهر دارم که ازدواج کرده و خارج از کشوره. دیشب خواهرم زنگ زد و کلی گریه کرد و از دست شوهرش ناراحت بود. میگفت نمیخوام مامان بفهمه. منم برای اینکه بتونم باهاش حرف بزنم،یه اتاق بالا داریم، رفتم اونجا. یه دو ساعتی او گریه میکرد و من هم اولش به درد دلهاش گوش کردم و سعی کردم آرومش کنم و بعدش یه سری راهکار بهش دادم.

خب ساعت دیگه شده بود دو و سه. همونجا خوابم برد.
صبح مامان اومده با داد و فریاد و بازخواست که " مگه نگفتم تو دیگه حق نداری به تلفن دست بزنی؟ آره... برو تا صبح با تلفن حرف بزن و بعدم بگیر تا ظهر بخواب...گوشی رو بیار ببینم و ...."

بعد هم که اومدم پایین اصلا به رو نیاوردم چیزی شده و باهاش حرف زدم. دیدم خوشکل شده. گفتم مامان حموم بودید؟ عافیت باشه. جوابمو نداد.
باز هم از ظهری به این ور چند بار باهاش حرف زده ام جوابمو نداده.

منم تو دلم میگم به درک. جواب ندید. برام مهم نیستید.

- - - Updated - - -

من خیلی خیلی خانوادمو دوست داشتم. براشون هم هر کاری از دستم بر می اومد انجام میدادم. و ذوق خودمو هم میکردم.اما خودشون بودن که هی به من گفتن کارات بی ارزشه. دقیقا این جمله رو به من میگفتن. خب من هم دلم میشکست. اصلا تا حدی که واقعا وحشت برم داشته بود که پس چرا من همه تلاشم رو هم که میکنم بازم دوستم ندارن؟

مثلا من به قدری به بابا توجه میکردم که توی فامیل معروف بودم به اینکه تو خیلی برای بابات خودشیرینی میکنی. نه اینکه قصدم خودشیرینی باشه. واقعا دوستش داشتم.
خب هر کاری میتونستم میکردم. شستن لباس کارش، اتو کردن لباسهاش، واکس زدن کفشش، اینکه صبحها زودتر از خودش بیدار بشم و براش صبحونه آماده کنم ببره،اینکه وقتی داره میره دم در وایسم و براش بای بای کنم، وقتی از سر کار می اومد میرفتم پیشش مینشستم و چایی براش میبردم و میوه براش پوست میگرفتم و به حرفاش گوش میکردم و خیلی هم بهش احترام میذاشتم و خلاصه هرکاری فکر میکنم میشد بکنم کردم.

خب بعد از اون شکست عاطفی و به هم خوردن قضیه ازدواج با پسرخاله ام خودم به حد کافی درد داشتم. بعد از دو سال و نیم که او ازدواج کرد خب خیلی حالم خراب بود. با این حال مینشستم به زور پای کتاب. ولی خب اصلا تمرکز نداشتم. زیاد میخوابیدم. ولی وقتی بابا می اومد سعی میکردم عادی باشم و جلو بابا بروز ندم.

بعد مامان می اومد میگفت تو فکر کردی من به بابات نمیگم تو تا لنگ ظهر میخوابی؟ فکر کردی خیلی زرنگی که فقط منو حرص بدی و بعد جلو بابات ادای آدم خوبا رو در بیاری؟ تو نماز میخونی که همه فکر کنن تو آدم خوبی هستی؟ فقط بلدی بقیه رو با این ظاهر سازیهات گول بزنی؟

بعد هم می اومد میگفت:" بابات گفته این پوه رو حتی نمیخوام ریختش رو هم ببینم. این کتاباشو هم برمیدارم آتیش میزنم که دیگه با این درس خوندنش ما رو مسخره نکنه. بهش بگو دیگه نمیخوام ببینمش. چایی و ... هم برای من نیاره و...."

اینا عین جملات مامانه.
و میدونم هم که بابا اون حرفا رو واقعا زده بوده. چون رفتارش هم با من سرد بود. مثلا میرفتم براش صبحونه آماده کنم میاومد از دستم میکشید. یا دیگه لباس کارهاشو نمیذاشت من بشویم.یا کلا حرف که میزدم خیلی سرد برخورد میکرد و اصلا جواب نمیداد. فقط چشماشو میبست و سرشو تکیه میداد به دیوار و اصلا عکس العملی نشون نمیداد.خب من هم حرفم تو دهنم میماسید. لبخندم رو لبم یخ میزد.

یا مامانم.
هر کاری کرد که نذاره من به پسرخاله ام برسم. چرا؟ چون میخواست روی بابای علی رو کم کنه.
بعدش هم که یه مورد می اومد و من میگفتم بذارید یه جلسه دیگه بیان و بیشتر با خود پسره حرف بزنم بدون توجه به حرف من میرفت جواب رد میداد.
تازه همونا رو هم وقتی میخواستن بیان، قبلش بهم میگفت:" اینا بیان تو رو ببینن، دمشونو میذارن روی کولشونو میرن"(به نظر مامان من خوشکل نیستم)
بارها شده بهم گفته من خجالت میکشم بگم تو دخترمی.
بارها شده بهم گفته :" من اگه جای مادر پسری بودم که تو رو انتخاب میکنه باهاش مخالفت میکردم"
حتی توی قضیه ی پسرخالم به من میگفت :" تو نمیتونی علی رو ارضا کنی و مگه علی دل نداره و ..."
کلا از بچگی چون من لاغر بودم و دخترای فامیل خوشکل تر و تپل تر بودن، همیشه میزده تو سرم.

من هم دیگه واقعا عاطفه ای نسبت بهشون ندارم. تقریبا دو سالی هست کاملا عواطف مثبتم نسبت بهشون از بین رفته.
تا قبلش هم احساس میکردم دلم میخواد از دستشون راحت بشم.

در این یک سال اخیر که دیگه خیلی خودمو به پوست کلفتی زده ام و دیگه واقعا اهمیتی به رفتارهاشون، و حتی کتک هاشون نمیدم، اونا هم یکم دست از سرم برداشته اند.

البته هنوزم مامان از رفتارهاش بی نصیبم نمیذاره.
مثلا همین چند وقت پیش بود. من خیلی حالم خراب بود. تا ظهر خواب بودم. یهو صدای در اومد. با خواب آلودگی رفتم دم در دیدم مامانه. به زور چشمامو باز کرده بودم. یهو مامان یه سیلی خوابوند تو صورتم و بعدش هم شروع کرد کتک زدن. باز هم سرکوفت و مقایسه و نفرین و بد و بیراه.
منم هیچی نگفتم. یه کلمه هم حرف نزدم. حتی خودمو از زیر مشت و سیلی هاش نکشیدم بیرون. دردم نمیگرفت.
واقعا دیگه دردم نمیگیره.
اینقدر گفت و زد تا دیگه خسته شد و رفت.

یا همین دیشب.
اینا خیلی حساسن که من نرم سر تلفن.
یه خواهر دارم که ازدواج کرده و خارج از کشوره. دیشب خواهرم زنگ زد و کلی گریه کرد و از دست شوهرش ناراحت بود. میگفت نمیخوام مامان بفهمه. منم برای اینکه بتونم باهاش حرف بزنم،یه اتاق بالا داریم، رفتم اونجا. یه دو ساعتی او گریه میکرد و من هم اولش به درد دلهاش گوش کردم و سعی کردم آرومش کنم و بعدش یه سری راهکار بهش دادم.

خب ساعت دیگه شده بود دو و سه. همونجا خوابم برد.
صبح مامان اومده با داد و فریاد و بازخواست که " مگه نگفتم تو دیگه حق نداری به تلفن دست بزنی؟ آره... برو تا صبح با تلفن حرف بزن و بعدم بگیر تا ظهر بخواب...گوشی رو بیار ببینم و ...."

بعد هم که اومدم پایین اصلا به رو نیاوردم چیزی شده و باهاش حرف زدم. دیدم خوشکل شده. گفتم مامان حموم بودید؟ عافیت باشه. جوابمو نداد.
باز هم از ظهری به این ور چند بار باهاش حرف زده ام جوابمو نداده.

منم تو دلم میگم به درک. جواب ندید. برام مهم نیستید.

- - - Updated - - -

اون مشاور بیشتر تاکید میکرد روی تغذیه من. همین. من هرچی میگفتم باز میگفت شما خواب و تغذیه ات رو باید تنظیم کنی. البته یه بار هم من ازش خواستم که با مامانم اینا حرف بزنه. ولی وقتی باهاشون صحبت کرده بود مامان و بابا معترض بودن که "تو رفتی آبروی ما رو بردی." بابا میگفت:" همه تو کارگاه میان از ما مشاوره میکیرن. حالا دخترمون رفته از ما شکایت کرده پیش یکی دیگه "

- - - Updated - - -

مامان الان حرفایی میزنه از قبیل اینکه :" برو ببین دخترای مردم چیکار میکنن. برو از اونا یاد بگیر. تو نرمال نیستی. برو ببین فلانی از تو کوچکتر بوده رفته ارشد گرفته. برو ببین فلانی میره سرکار و در امد داره . برو ببین فلان همکلاسیت الان یه بچه داره و ..."

البته میدونم نسبت به بی نظمی غذا خوردن من خیلی معترضن. کلا از بچگی هم همش نگران بوده که چرا من لاغرم. هی میخواد من بیشتر غذا بخورم.

گاهی هم میگه تو زندگی همه ی ماها رو خراب کرده ای. میگه عصبی شدنهای برادرهام تقصیر منه.(به خاطر افسردگی هایی که داشتم)
ولی وقتی اینا رو میگه من حرفی نمیزنم. فقط تو دلم میگم"یکم انصاف داشته باشید. اول زدید زندگی منو خراب کرده اید و بعدم که دارم با هر بلایی سرم آوردید کنار میام میگید زندگیتونو خراب کرده ام؟"

- - - Updated - - -

بابا رفته یه شهر دیگه برای عمل جراحی. قبل از اینکه بره من دلم گرفته بود. به خصوص که میدیدم یه جوری رفتار میکنه که انگار دیگه قرار نیست برگرده.

ولی روز رفتنشون، قران بردم که از زیر قران ردشون کنم. بابا حتی باهام خدافظی نکرد. رفت تو ماشین نشست. من رفتم دم در ماشین و گفتم:" بابا پس قرآن؟ خداحافظی؟" روشو کرد اون طرف و زد رو دنده و حرکت کردن.

البته یه نیم ساعت بعدش به دلیلی برگشتن و یه خداحافظی سرد ازم کرد.

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط jonube-sorkh

خانوم پوه من فکر می کنم مشکل شما اینه که خودتون رو دوست ندارید
تا زمانی که شخصی خودش رو دوست نداشته باشه نمی تونه به دیگران مهر بورزه
اولین تاثیر محبت به اطرافیان اینه که خود انسان احساس خوشی بهش دست میده
شما بعد از محبت به اطرافیان این حسو ندارید؟

---

میدونید آقای جنوب سرخ. شاید راست میگید. من واقعا از اون وقتایی که محبت میکردم متنفرم. از محبت کردن متنفرم. از اینکه نیاز داشته باشم کسی دوستم داشته باشه دیگه متنفرم.

- - - Updated - - -

شاید یکی از دلایلی که من به علی هم خیلی وابسته شدم طرز رفتار خانواده ام بود.
من وقتی دیدم پدر علی مخالفه کنار کشیدم.
ولی خب دوستش داشتم. با این حال سعی کردم منطقی فکر کنم و 11 ماه رابطه قطع شد.
خب مسخره کردنها و سرکوفتها و سرزنش های بی دلیل همچنان وجود داشت. و حتی بیشتر هم شده بود. برادرای کوچکترم هم شروع کرده بودن.
منم دلم میشکست. درون خودم به خودم میگفتم:" عیب نداره. میرم پیش علی که دوستم داره و برای چیزی که هستم ارزش قایله"
حتی خود علی اون اوایل که خواستگاری کرده بود و من پرسیدم دلیلت برای انتخاب من چی بوده؟ گفت:" یکیش اینکه خیلی مهربون و صبوری. میبینم چطور در برابر رفتارهای خاله و برادرات، صبوری و گذشت به خرج میدی"
علی جز کسی که دوستش داشتم برام شبیه یه فرشته نجات هم بود. شاید به خاطر همین اینقدر شدید بهش وابسته شده بودم.
در مورد خود قضیه علی هم خیلی اذیتم میکردن.کافی بود مثلا من به برادرم بگم چرا اینقدر صدای اهنگو زیاد کردی؟ یکم کمش کن. میگفت:"چنان میزنم تو سرت که فکر علی از سرت بپره هاااا"
یا الان وقتی به هم ریخته ام بهم میگن:" خب تو که عقده ای شده ای برو زن دوم علی شو که راحت بشی"
این حرفو همون دفعه آخر که مامان کتکم زد دوباره تکرار کرد.

- - - Updated - - -

کسی چیزی به نظرش میرسه آیا؟:undecided:
اصلا اینی که من شده ام بده یا خوب؟:162:



- - - Updated - - -

:huh:

فکر کنم از یه جایی به بعد آدم دیگه بعضی چیزها رو حس نمی کنه .
و این خیلی هم خوبه. چون زندگی راحت تر می شه.

من عقل و فهم و درک و شعورم مشکلی نداره.
فقط احساس و عاطفه ندارم.
این اشکالی داره اصلا؟

این بی احساسی شامل بی میلی نسبت به مسائل غریزی هم میشه البته. و از این نظر فکر کنم مشکل برام ایجاد کنه. در آینده.

ولی خب با این بی احساسیم بخصوص نسبت به خانواده ام چه کنم؟

گاهی هم احساساتم باز وجود دارند. و حسشون میکنم. اما خیلی گذرا است و دوباره بر میگردم به همون سنگی.

مثلا الان که داشتم برای مانلی مینوشتم حس همدردی و دلسوزی براش رو داشتم.
اما نمیدونم چرا نمیتونم نسبت به خانواده ام این احساسات رو داشته باشم. نسبت به یکی از برادرام چرا. ولی نسبت به بقیشون انگار نه:302:

البته تحمل اینو هم ندارم که کسی به هر کدومشون بگه بالای چشمت ابرو...
ولی مثلا وقتی غم و دردی دارن من درونم غمگین نمیشه...
عصبی میشم...
اما غمگین نه...

گاهی وقت ها راه حل مشکلات فقط گذر زمانه!
البته من خودم از این راه حل ها متنفرم
برخورد هایی که از خانوادت تعریف کردی واقعا دردناکه
اگر امکانش هست برو یجا مشغول کار شو
یا تمرکز کن روی درسو ادامش بده

نمی دونم درسته یا غلط ولی هممون زنده به اینیم که
یه روز خوب میاد
اما تاحالا کسی اون روز رو دیده؟؟؟

یکی از رفتارهایی که خیلی خیلی اذیتم کرد این بود که حدودا سه سال پیش، سر یه کار اشتباهی که برادرم میکرد بابا داشت دعواش میکرد و کار به کتک کاری کشید. من سعی میکردم دخالتی نکنم. بابا داشت به شدت برادرمو میزد. مامان رفت پا در میونی کنه توی اون گیری ویری دست خودش هم شکست.
بابا هم چون عصبانی بود نیومد مامانو ببریم دکتر.
فقط هم منو همون برادرم خونه بودیم. مامانو با پازانس بردیم اورژانس. نصفه شب بود. از دست مامان عکس گرفته بودیم و منتظر بودیم که نوبت بشه بریم گچ بگیریم.
بعد یهو دیدم برادرم داره دوباره همون کاری رو که به خاطرش بابا داشت دعواش میکرد رو انجام میده!!!
خب منم خیلی داغ کردم.
وقتی اومد طرفمون یه لگد آروم زدم تو ساق پاش و گفتم : همه این بدبختیا از دست اون کار توه. حالا هم از رو نمیری.
اونم توی همون اورژانس اول چونمو گرفت و هلم داد بعد هم هی مید به قفسه سینه ام و هلم داد تا بیرون اوژانس و هی میگفت به تو هیچ ربطی نداره و .... بعد هم از در اورژانس به شدتی هلم داد که من دو سه متر اونطرف تر خوردم زمین.

بعد هم قهر کرد و رفت. ما کارای مامانو کردیم. یعد من زنگ زدم به آزانش که بیاد. مامان هی گفت بگو برادرت هم بیاد سوار شه. راننده آزانس بنده خدا چند بار رفت پشت سرش بوق زد و هی بهش گفت نصفه شبه بیا سوار شو. ولی نیومد. منم به راننده گفتم نمیخواد آقا. لطفا برید خونه و ادرس رو بهش گفتم.
بازم راننده هی پشت سرش رفت و بوق زد و مامانم هم هی بهش میگفت بیا سوار شو. ولی محل نمیداد. آقا طلبکار هم بود.
بعد که رفتیم خونه من رفتم رختخوابمو پهن کردم و زیر پتو داشتم گریه میکردم و هی براش اس ام اس میزدم که بیا خونه و هرچی زنگ میزدم جواب نمیداد.

بعد یهو دیدم مامان سر و کله اش پیدا شد. اومد همه ی چراغای خونه رو روشن کرد. پتو رو از روم زد کنار و با دعوا و عصبانیت بهم میگفت:" فکر کردی میذارم بخوابی؟ اونو آواره کردی تو خیابون و خودت گرفتی خوابیدی؟ فکر کردی تا اون نیاد خونه من میذارم تو راحت باشی؟ تا اون نیاد خونه هیچ کس حق نداره بخوابه."

من هیچی نمیگفتم. اولش که پتو رو زد کنار از جام بلند نشدم. ولی همونجور که داشت اون حرفا رو میزد تشک رو هم به زور از زیر تنم میکشید. منم بلند شدم و نشستم. ولی هیچی نگفتم.

فرداش وقتی فقط من و بابا خونه بودیم یکم با بابا حرف زدم. گفتم بابا یکم با این برادر بیشتر راه بیاید و یکم بهش فرصت بدید و وقتی یه کار خوب میکنه تشویقش کنید و از این حرفا...

بابا هم در اومد گفت:" تو هم طرفداری کن از او. تو هم خائنی و ...."

اصلا این اتفاق خیلی تاثیر بدی روم گذاشت. به خصوص اون رفتار مامان.
کلا خب میدیدم وقتی واقعا اصلا من اینقدر بی ارزشم و کارهام اینقدر بی ارزشه و دیوار کوتاه تر از من گیر نیاورده اند و انگار هرچی تحمل میکنم بیشتر بارم میکنن، خب من هم واقعا مایوس شدم.

بعد هم در ادامه اش حرفهایی که قبلا هم گفته ام.

جناب مدیر همدردی قبلا به من گفته بودند باید یه تعامل سازنده با اعضای خانواده ام داشته باشم. مثل لاستیک باشم.

ولی نمیدونم چطوری ممکنه. مثلا من نمیدونم باید چیکار کنم؟
الان کاری به کار کسی ندارم. دیگه از حرفا و رفتارهاشون دردم نمیگیره. بهشون بی احترامی نمیکنم.
ولی کاملا نسبت بهشون بی تفاوت شده ام.
گویا مدتها پیش همشون برام تموم شده اند...گویا مدتها پیش دیگه دور همشونو خط کشیده ام...



راستی گیسو جان پرسیده بودی اونا با چی من مشکل دارن؟ فکر میکنم فعلا اینا باشه:
1-کم اشتهایی و بی برنامگی در تغذیه ام
2- زیاد خوابیدنم
3-زیاد پای کامپیوتر بودنم
4-بی اهمیتی وضع و حال دیگران
5- بی اهمیتی نسبت به سر و وضع خونه(قبلا ها خیلی روی نظم و نظافت خونه حساس بودم. بعد میدیدم خودشون اصلا رعایت نمیکنن. منم گفتم خب اگه براشون ارزشی نداره به من چه که انجام بدم؟ حالا خیلی کم و فقط در حد ضرورت انجام میدم)
6- این بی برنامگی هام و فعال نبودنم (که البته خودم هم از این اذیت میشم)
7-تغییر شخصیتم(دیگه اون آدم قبلی نیستم. قبلا مهربون و عاطفی بودم. بارها شده بهم گفتن تو دیگه اون قبلی نیستی)
8-احتمالا شرایط ازدواجم هم الان نگرانشون کرده.(به خصوص که مامان از قبل هم همش نگران بود من آینده ام بشه مثل یکی از دخترای فامیل که ازدواج نکرده) (در این مورد اصلا به هیچ وجه نگرانیشون اذیتم نمیکنه. چون تو دلم میگم خودتون کردید. حالا هم نگرانیتون برام مهم نیست)
9- گاهی زیاد با تلفن حرف میزنم.
10- اینکه چرا مثل آدم زندگی نمیکنم؟(این عین جمله مامانه.)

فعلا فقط همینا به ذهنم میرسه

- - - Updated - - -

یکی از رفتارهایی که خیلی خیلی اذیتم کرد این بود که حدودا سه سال پیش، سر یه کار اشتباهی که برادرم میکرد بابا داشت دعواش میکرد و کار به کتک کاری کشید. من سعی میکردم دخالتی نکنم. بابا داشت به شدت برادرمو میزد. مامان رفت پا در میونی کنه توی اون گیری ویری دست خودش هم شکست.
بابا هم چون عصبانی بود نیومد مامانو ببریم دکتر.
فقط هم منو همون برادرم خونه بودیم. مامانو با پازانس بردیم اورژانس. نصفه شب بود. از دست مامان عکس گرفته بودیم و منتظر بودیم که نوبت بشه بریم گچ بگیریم.
بعد یهو دیدم برادرم داره دوباره همون کاری رو که به خاطرش بابا داشت دعواش میکرد رو انجام میده!!!
خب منم خیلی داغ کردم.
وقتی اومد طرفمون یه لگد آروم زدم تو ساق پاش و گفتم : همه این بدبختیا از دست اون کار توه. حالا هم از رو نمیری.
اونم توی همون اورژانس اول چونمو گرفت و هلم داد بعد هم هی مید به قفسه سینه ام و هلم داد تا بیرون اوژانس و هی میگفت به تو هیچ ربطی نداره و .... بعد هم از در اورژانس به شدتی هلم داد که من دو سه متر اونطرف تر خوردم زمین.

بعد هم قهر کرد و رفت. ما کارای مامانو کردیم. یعد من زنگ زدم به آزانش که بیاد. مامان هی گفت بگو برادرت هم بیاد سوار شه. راننده آزانس بنده خدا چند بار رفت پشت سرش بوق زد و هی بهش گفت نصفه شبه بیا سوار شو. ولی نیومد. منم به راننده گفتم نمیخواد آقا. لطفا برید خونه و ادرس رو بهش گفتم.
بازم راننده هی پشت سرش رفت و بوق زد و مامانم هم هی بهش میگفت بیا سوار شو. ولی محل نمیداد. آقا طلبکار هم بود.
بعد که رفتیم خونه من رفتم رختخوابمو پهن کردم و زیر پتو داشتم گریه میکردم و هی براش اس ام اس میزدم که بیا خونه و هرچی زنگ میزدم جواب نمیداد.

بعد یهو دیدم مامان سر و کله اش پیدا شد. اومد همه ی چراغای خونه رو روشن کرد. پتو رو از روم زد کنار و با دعوا و عصبانیت بهم میگفت:" فکر کردی میذارم بخوابی؟ اونو آواره کردی تو خیابون و خودت گرفتی خوابیدی؟ فکر کردی تا اون نیاد خونه من میذارم تو راحت باشی؟ تا اون نیاد خونه هیچ کس حق نداره بخوابه."

من هیچی نمیگفتم. اولش که پتو رو زد کنار از جام بلند نشدم. ولی همونجور که داشت اون حرفا رو میزد تشک رو هم به زور از زیر تنم میکشید. منم بلند شدم و نشستم. ولی هیچی نگفتم.

فرداش وقتی فقط من و بابا خونه بودیم یکم با بابا حرف زدم. گفتم بابا یکم با این برادر بیشتر راه بیاید و یکم بهش فرصت بدید و وقتی یه کار خوب میکنه تشویقش کنید و از این حرفا...

بابا هم در اومد گفت:" تو هم طرفداری کن از او. تو هم خائنی و ...."

اصلا این اتفاق خیلی تاثیر بدی روم گذاشت. به خصوص اون رفتار مامان.
کلا خب میدیدم وقتی واقعا اصلا من اینقدر بی ارزشم و کارهام اینقدر بی ارزشه و دیوار کوتاه تر از من گیر نیاورده اند و انگار هرچی تحمل میکنم بیشتر بارم میکنن، خب من هم واقعا مایوس شدم.

بعد هم در ادامه اش حرفهایی که قبلا هم گفته ام.

جناب مدیر همدردی قبلا به من گفته بودند باید یه تعامل سازنده با اعضای خانواده ام داشته باشم. مثل لاستیک باشم.

ولی نمیدونم چطوری ممکنه. مثلا من نمیدونم باید چیکار کنم؟
الان کاری به کار کسی ندارم. دیگه از حرفا و رفتارهاشون دردم نمیگیره. بهشون بی احترامی نمیکنم.
ولی کاملا نسبت بهشون بی تفاوت شده ام.
گویا مدتها پیش همشون برام تموم شده اند...گویا مدتها پیش دیگه دور همشونو خط کشیده ام...



راستی گیسو جان پرسیده بودی اونا با چی من مشکل دارن؟ فکر میکنم فعلا اینا باشه:
1-کم اشتهایی و بی برنامگی در تغذیه ام
2- زیاد خوابیدنم
3-زیاد پای کامپیوتر بودنم
4-بی اهمیتی وضع و حال دیگران
5- بی اهمیتی نسبت به سر و وضع خونه(قبلا ها خیلی روی نظم و نظافت خونه حساس بودم. بعد میدیدم خودشون اصلا رعایت نمیکنن. منم گفتم خب اگه براشون ارزشی نداره به من چه که انجام بدم؟ حالا خیلی کم و فقط در حد ضرورت انجام میدم)
6- این بی برنامگی هام و فعال نبودنم (که البته خودم هم از این اذیت میشم)
7-تغییر شخصیتم(دیگه اون آدم قبلی نیستم. قبلا مهربون و عاطفی بودم. بارها شده بهم گفتن تو دیگه اون قبلی نیستی)
8-احتمالا شرایط ازدواجم هم الان نگرانشون کرده.(به خصوص که مامان از قبل هم همش نگران بود من آینده ام بشه مثل یکی از دخترای فامیل که ازدواج نکرده) (در این مورد اصلا به هیچ وجه نگرانیشون اذیتم نمیکنه. چون تو دلم میگم خودتون کردید. حالا هم نگرانیتون برام مهم نیست)
9- گاهی زیاد با تلفن حرف میزنم.
10- اینکه چرا مثل آدم زندگی نمیکنم؟(این عین جمله مامانه.)

فعلا فقط همینا به ذهنم میرسه

خب اين 10 موردي كه نوشتيد رو نميتونيد كمي بيشتر رعايت كنيد
لااقل تا وقتي كه خونه پدرتون هستيد رعايت كنيد بزاريد كمي اعتمادشون نصبت بهت جلب بشه
شايد همه اين چيزهايي كه نوشتيد براي پدر و مادر و خانوادتون خيلي ارزش داشته باشه

درسته منم به اين جمله كه
از دردهاي كوچك است ادم ناله ميكند درد كه زياد باشد لال ميشود ادم
اعتقاد دارم

ولي اين رابطه و احساس شما درست شدنيه
فقط با تغيير بعضي شرايط كه دست خودتونه بعضي شرايط هم كه لااقل ميتونيد توي تغييرش دخالت كنيد
ببين pooh عزيز
من دوست دارم واقعا كمكت كنم اگه خودم نتونستم راهنماييت كنم
دوست دارم شماره يا ايميل يكي از استادهاي خوبم(روانشناس) رو بهت بدم
نميدونم نظر خودت چيه اميدي به بهبود داري؟

ممنونم گیسوی عزیز و آقای جنوب سرخ گرامی.

من الان در رابطه ام با خانواده ام مشکل خاصی ندارم.یعنی دیگه مثل قبل که توی زندگیم دخالتی کنن نیست. (البته چیز خاصی هم نیست که بخوان دخالتی کنن) ولی فقط در مورد همون ده موردی که بیان کردم، معترض هستن. که بهشون حق میدم. و اصلا نمیگم تقصیری ندارم.

خب قاعدتا باید برای حفظ سلامت زندگی خودم، تغذیه کافی، خواب کافی، فعالیت و برنامه ای برای زندگیم داشته باشم.
البته الان مدت زیادیه با تلفن صحبت نمیکنم. ولی هنوز زیاد میام نت.

ولی مثلا در مورد تغییر نوع شخصیتم، بی تفاوتیم نسبت به اطرافیانم،بی احساسی و بی عاطفگیم نمیدونم چیکار کنم. یا بهتر بگم. انگیزه ای برای تغییرش هم ندارم.

من الان دنبال راهکار برای این نیستم که خانواده ام کمتر اذیتم کنند و رفتارشون باهام بهتر بشه.

من مشکلم کلا بی عاطفگیمه.(که خانواده ام هم شامل این بی عاطفگیم میشن) که نمیدونم باهاش چیکار کنم. نمیدونم چرا اصلا تمایلی به عاطفه داشتن هم ندارم. با اینکه میدونم خیلی بده که یه دختر اینقدر سنگ باشه. ولی واقعا میلی به داشتن عاطفه هم ندارم.

من مشکلم اینه.

- - - Updated - - -

من دو سال پیش مشاوره حضوری هم رفتم. مثلا میگفتم مامان من اینطوری باهام رفتار میکنه. مشاور میگفت" خب بکنه. مگه چیه؟"
یا مثلا در مورد رفتارهای پسرخاله ام میگفتم. میگفت"خب حق داشته تو مغرور بوده ای. حساس بوده ای. او هم خسته شده از دستت"
یا مثلا میگفتم که مامانم مانع از ازدواجم با پسرخاله ام شد. میگفت:" او مانع نشده. تو خودت جربزه نداشتی. تفنگ که رو سرت نذاشته بودن که اگه بگی بله میکشیمت. میخواستی محکم تر وایسی و بگی یا همین یا هیچ کس دیگه"
گاهی یهو به شدت منو میکوبید و محکوم میکرد. تا حدی که اشکم در میاومد.
فکر کنم میخواست سفت بشم.
نمیدونم.
البته مشاور سطح پایینی هم نبودا. عضو هیات علمی یکی از بهترین دانشگاه های کشور بود.
ولی من فقط 4 جلسه رفتم پیشش.

بعدش با حرفایی که زد حس میکردم همه اش مشکل از منه و من حق اعتراض به رفتار دیگران و ناله کردن و حتی توقع اینکه دوستم داشته باشند رو ندارم.

بعدشم دیگه کم کم فقط سعی کردم یاد بگیرم بی احساس و سفت باشم. در حدی که دیگه هیچ اذیت و آزاری رنجم نده.

سلام.خانمpooh توی شرایطی که هستی یه آمپول بی حسی زدی به روح خودت تا دردها روحس نکنی بلکه اعتراضی هم به رفتارخانوادت باشه واین رفتارباعث شه اونا کوتاه بیان.حالا آیاجواب میده یانه معلوم نیست.تصاویر بالاتراومدن هواپیما روازابرها رودیدی؟عمیقتروپخته تر رفتارکردن شما یه چنین تجسمی داره.منهای رفتارهایی که ناخوشایندت بوده انگارنه انگارتادیروز چی بهت گفتن یا الان چه نگاهی بهت دارن اون رفتارپخته روازخودت نشون میدی باورکن تاثیر داره...درمورداحساسات الانت همین که علم داری کرخت شدی وناراضی هستی یعنی سنگدل نشدی.اما یه انتقاد هم دارم همه ما همیشه حس عاطفه ورزی نداریم گاهی شرایط خاصی رومیطلبه.اگه زیادی ازخودت انتظار داشته باشی مثل این میمونه که یه ماشین تامقصدش بنزین داره اما همون کیلومترهای اول تمام بنزینش روبسوزونه و وسط راه بمونه.کیفیت وکمیت احساسات هم تحت تاثیر نگرش وفکرمادرمورداون مسأله هست مثلا بیماری پدرت....

- - - Updated - - -

اما اگه تصیمیم گرفتی پرونده پسرخاله ت روواسه همیشه ببندی.تعریفت رواصلاح کن همانطورکه عشق آتشین درخیلی مواردجواب نداده.یه علاقه مداوم وپیوسته رو واسه آیندت تعریف کن وباورکن..عشق بایدانسان روبه اوج برسونه پس چیزی که اینطوری توروضربه فنی کرده واینقدرسرزنش وحقارت به سمتت سرازیرکرده لایق اون کلمه نیست بهتره اسمش روفوران احساس بذاری.من که دیگه به عشق آنچنانی درروابط دوجنس مخالف اعتقادی ندارم یه علاقه ودوس داشتن خاص یامنطقی اگه ایجادبشه ،درست هست.حیف اون همه انرژی و وقت که امثال من یاشماسوزوندیم.به نظرم حماقته اگه دوباره مثل گذشته تعریف گسترده ازعشق واحساس داشته باشیم اون میراث جوونی ونپختگی مابودمیشه حکایت همون ماشین که کیلومترای اول بنزینش تموم میشه اونوقت بایدالتماس دیگرانو کنه تابتونه ادامه بده.

من فکر میکنم شما اینقدر دغدغه و غصه شخصی داشتید که فرصت نکردید نسبت به خانوادتون نگاهی بندازید ..

منم اینطوری احساس میکنم که دارم برا داداشام و پدر مادرم کم میزارم..

النا جان، من تا قبل از دو سال پیش بزرگترین دغدغه ام خانواده ام بودند. و البته تا قبل از سه سال پیش پسرخاله ام هم از دغدغه های بزرگم بود.من دغدغه ی مردم و کشور و جامعه ام رو هم داشتم.
این سه تا دغدغه های من بودن.
اتفاقا هیچی جز اینا برام مهم نبود.

عزیزم منم خانواده ام خیلی اذیتم کردن و حالا برای خودم این طوری حل کردم مسائل مربوط به اونا رو که می گم بین دوست داشتن کسی و وظیفه داشتن نسبت به کسی فرق هست. به خودم میگم من اخلاقا وظیفه دارم یه کارایی براشون انجام بدم و اون کارا رو انجام می دم و هر اتفاقی هم که بیفته و هر رفتاری که نشون بدن نباید باعث بشه وظایفمو انجام ندم. اگه پیش بیاد که وظایفمو انجام ندم ، به خودم حق می دم که عذاب وجدان بگیرم چون کاری رو که وظیفه خودم بوده انجام ندادم ، نه مثلا چون اونا ناراضی ان. یعنی مهم اینه که خودم راضی باشم نه این که اونا راضی باشن.( فایده این تفاوت قائل شدن بین این که خودم راضی باشم یا اونا راضی باشن اینه که خودمو موظف می دونم هر کاری که منطقا وظیفه ام باشه انجام بدم و در عین حال خانواده ام دیگه نمی تونن بابت چیزی که وظیفه من نیست به من عذاب وجدان بخورونن و منو فلج کنن. من مسئول تمام بدبختی های اونا نیستم. )ولی من وظیفه ندارم کسی رو دوست داشته باشم . دوست داشتن یه چیز انتخابیه و وقتی کسانی هستن که وابستگی عاطفی بهشون داشتن مساوی با صدمه دیدن توئه ، اصلا باید بیمار روانی باشی که خوشت بیاد از نظر عاطفی بهشون وابسته باشی. عذاب وجدان گرفتن به خاطر این که حس می کنی فلان کسو دوست نداری هم بی معناست. توی فرهنگ ما متاسفانه این تفکیک وجود نداره اصلا. یعنی می گن یا آدم کسی رو دوست داره و باهاش درست رفتار می کنه . یا کسی رو دوست نداره و باهاش بد رفتار می کنه ولی این که آدم صادقانه بگه فلان کسو دوست ندارم ولی تمام سعی خودمو می کنم که باهاش درست رفتار کنم چون وظیفه مه، به نظر اغلب آدمای جامعه مون مسخره است.حالا نمی گم برو بگو دوستون ندارما ، میگم خیال نکن عیب از توئه که نمی تونی آدمایی که بدرفتارنو دوست داشته باشی. تلقیناتشونم قبول نکن. این حرف مادرتو که می گه مثل آدم زندگی نمی کنی قبول نکن. مادرت با این توصیفی که ازش کردی نرمال نیست. مادر منم نرمال نیست. همیشه به من می گفتن که خوب نیستم و مشکل دارم و ... خیلی زندگیم بد بود. خیلی طول کشید تا کشف کردم منم که آدم بدی نیستم و اوناهستن که مشکل دارن . حالا دوسشون ندارم و از نظر عاطفی برام مردن اما وقتی بهم احتیاج دارن چون می گم وظیفه مه ، کلی براشون حمالی می کنم و مواظبشونم و ... حتی یه کارایی می کنم که خواهر و برادرام حاضر نیستن بکنن.فکر می کنم نتیجه بهتری هم داره . وقتی کسی رو دوست داشته باشی ، بهش امیدواری و ضربه هاشو برای خودت شدید می کنی و اگه اون به طور مداوم بدرفتار باشه ، شدت ضربه هاش تو رو هم از حالت تعادل روحی خارج می کنه . و وقتی تعادل روحی نداشته باشی نمی تونی حتی با اونم خوش رفتار باشی. اگه می خوای با پدر و مادر بدرفتارت خوش رفتار باشی بهتره نذاری تعادل روحیتو به هم بزنن. ...خودم وقتی این چیزا رو فهمیدم به رفتار خودم نگاه کردم و دیدم یه چیزاییم شبیه اوناست و مثل مال اونا غلطه . سعی کردم اون رفتارامو درست کنم و تا یه حدودایی موفق شدم. بهت پیشنهاد می کنم تو هم این کارو بکنی. مثلا این رفتار تو که یه لگد آروم زدی به پای برادرت و بهش گفتی همه این بدبختی ها از دست اون کار توئه و حالا هم از رو نمی ری ( فکر کنم داشته سیگار می کشیده. ها؟) از نوع همون رفتارای غلط خانواده ته. تو بهش عذاب وجدان شدیدی دادی بابت کاری که توش مقصر نبود. پدرت مقصر بوده. آدم وقتی داره بچه شو می زنه نباید اون قدر محکم بزنه که وقتی زنش میاد دخالت کنه ، دست زنش بشکنه. ( حالا بگذریم از این که توی بعضی ممالک می گن آدم نباید بچه شو بزنه !!! مخصوصا بچه نوجوون و جوون شو!!!) برادرت نمی خواسته که دست مادرت بشکنه. برادرت نمی خواسته که پدرت مادرتو بزنه. همون طور که تو مسئول همه ی بدبختی های زندگی پدرومادرت نیستی ، برادرت هم نیست. یه چیز دیگه دارم می نویسم برات الان دارم فکر می کنم بهش... فقط امیدوارم ناراحت نشی از اینا که می نویسم. ناراحت نمی شی؟

:72::72:

- - - Updated - - -

عزیزم منم خانواده ام خیلی اذیتم کردن و حالا برای خودم این طوری حل کردم مسائل مربوط به اونا رو که می گم بین دوست داشتن کسی و وظیفه داشتن نسبت به کسی فرق هست.

به خودم میگم من اخلاقا وظیفه دارم یه کارایی براشون انجام بدم و اون کارا رو انجام می دم و هر اتفاقی هم که بیفته و هر رفتاری که نشون بدن نباید باعث بشه وظایفمو انجام ندم. اگه پیش بیاد که وظایفمو انجام ندم ، به خودم حق می دم که عذاب وجدان بگیرم چون کاری رو که وظیفه خودم بوده انجام ندادم ، نه مثلا چون اونا ناراضی ان. یعنی مهم اینه که خودم راضی باشم نه این که اونا راضی باشن.( فایده این تفاوت قائل شدن بین این که خودم راضی باشم یا اونا راضی باشن اینه که خودمو موظف می دونم هر کاری که منطقا وظیفه ام باشه انجام بدم و در عین حال خانواده ام دیگه نمی تونن بابت چیزی که وظیفه من نیست به من عذاب وجدان بخورونن و منو فلج کنن. من مسئول تمام بدبختی های اونا نیستم. )

ولی من وظیفه ندارم کسی رو دوست داشته باشم . دوست داشتن یه چیز انتخابیه و وقتی کسانی هستن که وابستگی عاطفی بهشون داشتن مساوی با صدمه دیدن توئه ، اصلا باید بیمار روانی باشی که خوشت بیاد از نظر عاطفی بهشون وابسته باشی. عذاب وجدان گرفتن به خاطر این که حس می کنی فلان کسو دوست نداری هم بی معناست.

توی فرهنگ ما متاسفانه این تفکیک وجود نداره اصلا. یعنی می گن یا آدم کسی رو دوست داره و باهاش درست رفتار می کنه . یا کسی رو دوست نداره و باهاش بد رفتار می کنه ولی این که آدم صادقانه بگه فلان کسو دوست ندارم ولی تمام سعی خودمو می کنم که باهاش درست رفتار کنم چون وظیفه مه، به نظر اغلب آدمای جامعه مون مسخره است.

حالا نمی گم برو بگو دوستون ندارما ، میگم خیال نکن عیب از توئه که نمی تونی آدمایی که بدرفتارنو دوست داشته باشی. تلقیناتشونم قبول نکن. این حرف مادرتو که می گه مثل آدم زندگی نمی کنی قبول نکن. مادرت با این توصیفی که ازش کردی نرمال نیست. مادر منم نرمال نیست. همیشه به من می گفتن که خوب نیستم و مشکل دارم و ... خیلی زندگیم بد بود. خیلی طول کشید تا کشف کردم منم که آدم بدی نیستم و اوناهستن که مشکل دارن . حالا دوسشون ندارم و از نظر عاطفی برام مردن اما وقتی بهم احتیاج دارن چون می گم وظیفه مه ، کلی براشون حمالی می کنم و مواظبشونم و ... حتی یه کارایی می کنم که خواهر و برادرام حاضر نیستن بکنن.

فکر می کنم نتیجه بهتری هم داره . وقتی کسی رو دوست داشته باشی ، بهش امیدواری و ضربه هاشو برای خودت شدید می کنی و اگه اون به طور مداوم بدرفتار باشه ، شدت ضربه هاش تو رو هم از حالت تعادل روحی خارج می کنه . و وقتی تعادل روحی نداشته باشی نمی تونی حتی با اونم خوش رفتار باشی. اگه می خوای با پدر و مادر بدرفتارت خوش رفتار باشی بهتره نذاری تعادل روحیتو به هم بزنن. ...

خودم وقتی این چیزا رو فهمیدم به رفتار خودم نگاه کردم و دیدم یه چیزاییم شبیه اوناست و مثل مال اونا غلطه . سعی کردم اون رفتارامو درست کنم و تا یه حدودایی موفق شدم. بهت پیشنهاد می کنم تو هم این کارو بکنی. مثلا این رفتار تو که یه لگد آروم زدی به پای برادرت و بهش گفتی همه این بدبختی ها از دست اون کار توئه و حالا هم از رو نمی ری ( فکر کنم داشته سیگار می کشیده. ها؟) از نوع همون رفتارای غلط خانواده ته. تو بهش عذاب وجدان شدیدی دادی بابت کاری که توش مقصر نبود. پدرت مقصر بوده. آدم وقتی داره بچه شو می زنه نباید اون قدر محکم بزنه که وقتی زنش میاد دخالت کنه ، دست زنش بشکنه. ( حالا بگذریم از این که توی بعضی ممالک می گن آدم نباید بچه شو بزنه !!! مخصوصا بچه نوجوون و جوون شو!!!) برادرت نمی خواسته که دست مادرت بشکنه. برادرت نمی خواسته که پدرت مادرتو بزنه.

همون طور که تو مسئول همه ی بدبختی های زندگی پدرومادرت نیستی ، برادرت هم نیست.

یه چیز دیگه دارم می نویسم برات الان دارم فکر می کنم بهش... فقط امیدوارم ناراحت نشی از اینا که می نویسم. ناراحت نمی شی؟

:72::72:

من ترم هفت بودم که قضیه ازدواجم با علی به هم خورد.
با این حال وقتی وقتی میخواستم فارغ التحصیل بشم مهمترین برنامه ام این بود که "من شادی و ارامش رو به خونه برمیگردونم."
وقتی هم اومدم خونه همه ی تلاشم رو کردم. اتفاقا حداقل 80 درصد توجهم به نیازهای افراد خانواده ام بود.
اون موقع مامان خب از صبح سر کار خودش بود و شب ساعتای هشت و نه می اومد.
خواهر بزرگم شاغل بود و فرزند سه ساله ای داشت.
یکی از خواهرای دیگم باید زبانشو کامل میکرد چون باید بعد از ازدواجش میرفت خارج از کشور.
یکی از برادرام دانشجو بود و خوابگاهی بود.
برادر دیگه ام هم که کلا در وضعیت چندان خوبی از نظر روحی قرار نداشت و کارای عجیب و غریب میکرد و رفته بود دنبال یه سری برنامه ها.

خب در اون شرایط، صبح ساعت هفت خواهر زاده امو می آوردن پیش من و خواهرم میرفت سر کار. مامان هم خب میرفت سر کار خودش. بابا هم که سر کار خودش. من از خواهرزاده ام مراقبت میکردم و همه کار هم براش میکردم. از رسیدگی به تغذیه و بهداشتش گرفته تا غصه گفتن براش و شعر یادش دادن و کتاب خوندن و نقاشی و هرچیزی که میشد بهش یاد بدم.
از اون طرف تمام کارهای خونه، تمامش، صد در صدش با من بود.(البته به جز خرید. که اونم گاهی نون و شیر رو خودم میخریدم)
اون خواهرمم که کمک نمیکرد. منم زیاد توقعی نداشتم چون میدونستم باید وقت بذاره رو زبانش و فقط دو سه ماه وقت داشت برای آزمون.
یکی از پسرخاله هاام هم شهر ما قبئول شده بود دانشگاه و زن و بچه رو ول کرده بود و اومده بود خونه ی ما. هشت ماه خونه ی ما بود. خب توی درسها به او هم کمک میکردم. وقتی میدید من چقدر برای خواهرزاده ام وقت میذارم و دلسوزانه مراقبت میکنم ازش، میگفت من حاضرم ماهی یه میلیون به تو بدم تو بچمو بزرگ کنی.
اون یکی برادرمم که خیلی تشویقش میکردم که درس بخونه و...
با اون یکی برادرم هم خیلی سعی میکردم مهربون باشم و بهش نزدیک بشم و بتونم کمکش کنم. از توجه به علایقش گرفته تا تاییدش در کارهای مثبتی که میکرد تشویق و تحسینش، حرف زدن باهاش، مسخره بازی و دلقک بازی در آوردن تا او بخنده،نامه نوشتن براش، نصیحت خواهرانه، و هر کاری که به ذهنم میرسید براش میکردم.
بابا ساعت 7 شب که می اومد خونه خب پیشش مینشستم. حرف میزد گوش میکردم. ازش پذیرایی میکردم و ...

همه ی این کارا رو هم از ته دل انجام میدادم.
بارها شد زنگ میزدم به اون مشاور و به خاطر اون برادرم زار زار گریه میکردم که چیکارش کنم که یکم درست زندگی کنه؟
همیشه ذهنم مشغول این بود که من چی کار کنم که شاد بشه فضای خونه؟

در مورد علی هم اصلا قیل و قال راه نمی انداختم.

به امید اینکه اونا برام جبران کنند هم این کارا رو نمیکردم.
ولی نه اینکه دیگه اون رفتارها رو باهام بکنن.
مگه من چی کار باید میکردم به عنوان یه دختر یا خواهر؟ مگه من چه خطایی کرده بودم که اون رفتارها باید باهام میشد؟

همون خواهرم که بچه اش رو میذاشتن پیش من، قصد مهاجرت به خارج از کشور هم داشتن. وقتی هم از سر کار می اومد مینشست زبان میخوند. انگار دیگه مراقبت از بچه اش شده وظیفه ی من. خودش مینشست هی به من میگفت برو براش آب بیار... برو براش فلان کن.. ببرش دستشویی...و ....

از اون طرف خب دنبال کار هم بودم. گیر نمی اومد. اون وقت خانوادم جلوی جمع، وقتی مهمون داشتیم، در میان به من میگن " خاک تو سرت با این رشته انتخاب کردنت"
یا همون خواهرم که از بچه اش مراقبت میکردم بهم میگفت:" از صبح علاف میچرخی و خودتو با کارای مسخره سرگرم کردی. خب بیا برو یه جا سر کار. خجالت نمیکشی بابا با این سنش خرج تو رو بده؟"
از اون ور مامان هی بهم میگفت:" آماده خوری خیلی بهت چسبیده انگار"
از اون ور بابا از سر کار که می اومد و سلام میکردم با یه حالت طعنه آمیزی به جای جواب سلام میگفت" نوکرم"
یا مثلا هی بهم میگفت :" تکلیف ما با این علافی تو چیه؟"

به خدا من خرجم هم خیلی کمه. حتی برای عید نوروز ها هم خرید خاصی نمیکنم. اهل آرایش و این چیزا و بیرون رفتن و خوش گذرونی و اینا هم نیستم. دانشگاهم هم که دولتی بودم.

حتی مساله حجاب من...خواهرام خب روسری سر نمیکنن جلو مهمون و اینا... نه اینکه بی بند و بار باشناااا...نه...اتفاقا خیلی هم سنگین رنگین هستند و پوشش بدنشون هم کامله...ولی اعتقادی به پوشش سر ندارن.
همشون گیر میدن به من که چرا رو سری سر میکنی؟ حتی جلوی مهمونا... تا حدی که یک بار یکی از آقایون مهمون به خودش جرات داد روسری منو از سرم بکشه و بهم بخنده....
یا مثلا توی مراسم ازدواج برادرم خب من چون توی زنونه بودیم روسری سرم نبود. بعد یهو فهمیدم پدر و برادرهای عروسمون میخوان بیان با دخترشون عکس بگیرن.
من دیدم روسریم نیست.
از همونجا هی گفتم مامان روسری من کو؟
مامان هی گفت" اه. تو هم با این امل بازیهات. حالا کی به تو نگاه میکنه؟"
منم هی اصرار کردم مامان یه روسری به من بدید.
بعد یکی از اقوام از اون دور صدام کرد و یه روسری از همونجا برام پرت کرد.
من خیلی خوشحال شدم.
ولی روسریه توی هوا بود که یهو یکی قاپیدش. یکی از خانمای فامیل. حالا چرا جرات اون کارو به خودش داد؟ چون مامان من بلد نیست حداقل جلوی جمع شخصیت برای دخترش قایل بشه و به خواسته اش احترام بذاره.

یا مثلا من چون همه دوستام چادری هستند، چون توی دانشگاه با دوستام مراسم عزاداری ها و دعا کمیل و دعا ندبه و ... میرفتم امل هستم.
چون بعد از دانشگاه هم هفته ای یه بار میرفتم بالای پشت بوم و با رادیو قرآن دعای کمیل رو گوش میکردم، امل هستم. و همش هم به خاطر اینه که با امل ها گشتم.

اون موقع ها خیلی به نماز اهمیت میدادم. یه مدت بود جز چادر نماز یه مقنعه هم دوخته بودم و موقع نماز سرم میکردم.
بعد یه بار داشتم سبزی پاک میکردم.بابا هم داشت سبزی پاک میکرد. برمیگرده برای کوبوندن اعتقادات من بهم میگه:" تو که خودتو کردی شکل این ...ها، بگو ببینم این چه حقیه خدا برای زن توی آیه ی فلان سوره ی فلان قایل شده؟"

کتابای شهید مطهری میخونم بهم گیر میدادن. سخنرانی دکتر شریعتی گوش میکنم بهم گیر میدادن. من شهید چمرانو خیلی دوست داشتم. یواشکی میرفتم کتاباشو میخریدم . میخوندم. فکر کنم تا حالا هم هنوز کسی نمیدونه من اون کتابا رو دارم. یا کلا کتابایی در مورد زندگی شهدا.
اگه میخواستم مثلا یه دعا بخونم باید میرفتم یواشکی میخوندم که یه وقت نبینن من مفاتیح دستمه.
یکی از دوستام یه کتاب بهم داده بود در مورد خواص آیات مختلف قران. خب من هم خودم زیاد اعتقادی به اینکه مثلا فلان آیه دل درد رو خوب میکنه نداشتم. یعنی خودمم دنبال این چیزا نیستم.
بابا رفت تو کل فامیل مسخره من کرد که دوستش فلان کتابو بهش داده و به اینا هم میگن دانشجوی مملکت؟
یا بابا هی جلو بقیه میگفت:" من فقط دلم خوشه بچه هام دزد و معتاد و بی ادب نیستن. وگرنه هیچی نیستن"
یا کوچکترین خطای من و برادرام، رو به اطلاع تمامی اقوام میرسوند. یهو میرفتیم شهر اقوام میدیدم هی بهمون میگن شنیدیم فلان دسته گلو آب دادی؟" خب اقوام از کجا میدونستن؟
یا مثلا کافی بود فرضا مهمون داشته باشیم و من موقع مثلا ظرف شستن یه ظرف از دستم بیفته و بشکنه. یه بار یه کاسه چینی که مال جهیزیه مامان بود افتاد از دستم و شکست. مامان جلوی همون مهمونا بهم پرید و با صدای بلند گفت:"اگه عرضه نداری خب ظرف نشور. غلط کردی اینو شکستی.برو بیرون اصلا نمیخوام کار کنی"

چون لاغرم نمیذاشتن روزه بگیرم. من توی خوابگاه یواشکی میگرفتم. بعد از فارغ التحصیلیم هم تا دو سال با اصرار گرفتم. بعدش دیگه نذاشتن.

منم آدم بودم. منم نیاز به محبت مادرم داشتم. ولی به خدا قسم یه بار نیومد توی اون دوره، یه کلمه بهم بگه چته؟
حتی یادمه همون شب که آقای احمدی نژاد داشت در مورد یارانه ها صحبت میکرد و فرداش قرار بود طرح هدفمندی اجرا بشه، من به شدت مریض بودم و حالم بد بود. خیلی بد. از شدت تب مرتب حالم به هم میخورد. دو روز بود حالم بد بود و اون شب به اوج خودش رسیده بود. منم از بس تب و لرز داشتم جلو بخاری خوابیده بودم و میلرزیدم.
برادرم گفت خب اینو ببرید دکتر.
مامان میگفت بذار سخنرانیه تموم بشه بعدا.
بعد هم که رفتیم دکتر تا صبح سرم بهم وصل بود. مامان بالا سرم نشسته بود. ولی یه کلام هم باهام حرف نزد. تازه چپ چپ هم نگام میکرد و روشو میکرد اون طرف!!!!!

در حدی من احساس میکردم تحت فشارم که لحظه شماری میکردم یکی بیاد منو نجات بده. بعد توی این شرایط بیشتر نبود علی رو حس میکردم. بیشتر احساس حسرت میکردم که از دستش دادم.

الان هم نمیدونم این اسمش چیه. ولی اصلا خودمو زدم به بی احساسی. چیزی از خودم ساخته ام که اگر هم تا آخر عمرم بخوام باهاشون زندگی کنم.

من مگه اون موقع ها یه دختر 23-24 ساله نبودم؟ مگه من شخصیت نداشتم؟ هرچیزی براشون ارزش داشت جز من و زندگیمو خواسته هام و باورهام و شخصیتم.

مگه من چی میخواستم؟ فقط یه احترامی که در حد سن و شخصیتم باشه. همین.

همینو هم نداشتم.

خب منم خسته شدم.خسته شدم. بریدم. چرا باید برای کسانی ارزش قایل بشم که هیچ ارزشی برای من قایل نیستن؟ چرا باید غم و درد کسانی برام مهم باشه که من براشون اهمیتی ندارم؟ چرا باید زندگی کسانی برام مهم باشه که زندگی من براشون مهم نبوده؟

چرا باید خوب و مهربون باشم؟
شاید بگید جراتمند نبودی...
به من بگید یه ادم جراتمند وقتی مثلا یه خواستگار براش اومده و میاد میگه بگید یه جلسه دیگه هم ببیان تا بیشتر با پسره حرف بزنم ولی میرن جلو چشم خودت گوشی تلفنو برمیدارن و جواب منفی میدن، چی کار میکنه؟

به من بگید یه آدم جراتمند وقتی توی جمع تحقیرش میکنن و با کف دست میزنن تو سرش و میگن خاک تو سرن با این رشته انتخاب کردنت، چی کار میکنه؟

به من بگید وقتی توی جمع میگن" ما فقط دلمون خوشه بچه هامون دزد و معتاد و بی ادب نیستن وگرنه هیچی نیستن، و بعد نگاه های سنگین اقوام رو روی خودمو حس میکنیم، یه آدم جراتمند چی کار میکرد؟

وقتی من مامانم جلو خاله ها و دخترخاله هام میگه:" نمیدونم این پووه چرا تپل نمیشه و من والا روم نمیشه بگم این دخترمه" یه آدم جراتمند چی کار میکنه؟

من بریده ام. واقعا ازشون بریده ام. به حدی رسیده ام که دیگه گفتم بی خیال. بذار هر بلایی میخوان سرم بیارن و منم دیگه جیک نمیزنم. بذار اصلا بشم همونی که خودشون میخوان باشم. من که پر از اشکالم. من که هر چقدر هم خوب باشم باز هم مایه ی ننگشون هستم، خب بذار اصلا دیگه واقعا مایه ننگ باشم. تا حداقل بدونم هر رفتاری دارن باهام میکنن حقمه.

واقعا دو سال پیش همین حرفها رو با خودم زدم. واقعا دو سال پیش به همین نتیجه رسیدم.
و خودمو گذاشتم کنار.
اولش هم خیلی اذیتم کردن.
از پارسال دیگه به کتک زدنم هم رسیده.
هر جور توهینی بهم کرده اند.
ولی من دیگه برام مهم نیست.
دیگه دردم نمیگیره.
حس میکنم رسیدم به جایی که یه چیزی درونم میگه بیاید منو اذیت کنید. خواهش میکنم بیاید منو اذیت کنید.
و وقتی اذیتم میکنن و میبینم دیگه گریه ام نمیگیره دیگه دلم نمیشکنه دیگه سفت و سنگ شده ام، یه احساس قدرت میکنم.
دیگه تا حد زیادی از رو رفته اند. دیگه دیدن هر کاریم هم کنن من دیگه اهمیتی نمیدم و تحت تاثیر قرار نمیگیرم.و به خاطر همین هم تا حد زیادی دست از سرم برداشته اند.

منم دیگه اونا برام مهم نیستن. دست خودم نیست. واقعا برام مهم نیستن. عاطفه ای بهشون ندارم. احساس مسئولیتی دیگه در قبالشون ندارم.

بازم میگم. رفتارم باهاشون بد نیست. بی احترامی نمیکنم. گاهی میگم و میخندم. اگه کاری از دستم بربیاد انجام میدم.
ولی برام شده اند مثل یه هم اتاقی. یه هم اتاقی که انگار فقط قراره یه ترم توی یه اتاق باشید و توی یه اتاق بخوابید و با هم حرف بزنید و با وجود احترام و روابط خوب باهاش و انجام وظایفت در قبالش، ولی بهش دلبستگی نداری.

منم دارم با خانواده ام زندگی میکنم. ولی دلم ازشون خیلی دوره. خیلی دوره. مدتها پیش... دو سال پیش دیگه از همشون از نظر عاطفی بریدم... خیلی وقته برای من دیگه یه دلگرمی و امید و عشق نیستن. خیلی وقته دیگه بی خیال این امید و دلگرمی شده ام. دیگه فقط برام آدمهایین که دارم باهاشون زندگی میکنم و باهاشون تعاملاتی دارم. همین.

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ساکورا

. مثلا این رفتار تو که یه لگد آروم زدی به پای برادرت و بهش گفتی همه این بدبختی ها از دست اون کار توئه و حالا هم از رو نمیری ( فکر کنم داشته سیگار می کشیده. ها؟):72::72:

---

نه . بحث سیگار نبود. خدا رو شکر اصلا هیچ کدوم از برادرام اهل دود نیستن.
بحث دوست دختر و این چیزا بود.
بابا میخواست گوشیشو ازش بگیره. اونم زبون درازی میکرد و نمیداد. باباهم زدش. مامان هم رفت دخالت کنه. بابا قصد آسیب زدن به مامان نداشت. اتفاقی دست مامان شکست.

- - - Updated - - -

ساکورا...
منم الان که حالم بهتر شده خب وظایفمو انجام میدم. اما فقط در حد وظایفم.
فقط یه سوال ازت داشتم. خب الان تو اگه پدرت مریض باشه و 5 ساعت تو اتاق عمل باشه و بعدش هم حالش خیلی کند به سمت بهبود بره، غمی حس میکنی؟ دلت میگیره؟ گریه میکنی؟

- - - Updated - - -

تصحیح میکنم. قصه گفتن برای خواهر زاده ام.(غلط املایی بود)

فکر نکنم ناراحت بشم...


عزیزم من نگفتم بابات قصد داشته به مامانت آسیب بزنه.
داشتم یه چیز دیگه می گفتم...
اگه چیزی گفتم که ناراحت شدی معذرت می خام.
درمورد این که دختر خوبی براشون بودی و هستی هم شک نداشتم. فقط گفتم: «فرق هست بین وظیفه داشتن و دوست داشتن. اگه وظیفه ات را انجام ندی منطقیه که عذاب وجدان بگیری . ولی اگه حس می کنی کس خاصیو دوست نداری منطقی نیست که عذاب وجدان بگیری هر کس که می خواد باشه. »

بازم معذرت می خوام اگه یه چیزی نوشتم که ناراحت شدی.:72::72::72:

نه عزیزم.
ناراحت نشدم از حرفات.
ممنون از اینکه نظرت رو برام گفتی و برام وقت گذاشتی.
من هم مدتیه همین فکرایی که تو میکنی میکنم.
ولی هی به خودم میگم چرا مریضی بابا غمگینم نمیکنه؟ چرا از اینکه از دستش بدم نمیترسم؟ چرا مثل مامان و خواهرام گریه نمیکنم به خاطر مریضی بابا؟
فکر نمیکردم تا این حد بی حس شده باشم.

الان هم بیشتر از حد وظیفه ام کاری نمیکنم. مثلا اگه خواهر زاده ام بیاد خونمون و مثلا اسباب بازیهاشو بریزه و جمع نکنه و ... من بلند نمیشم جمع کنم. (چون به نظرم اونا خونه ی ما مهمون هستن و وظیفه دارن نظم خونه ی میزبان رو حفظ کنن. به خاطر همین میذارم خود خواهرم جمع کنه. یا خود خواهرزاده ام. ولی اگه ده ساعت هم بگذره و جمع نکنه من جمع نمیکنم)(ولی قبلا جمع میکردم)

بعد مامانم میگه تو ادب نداری و یه جوری رفتار میکنی که انگار مزاحمن و تو باید احترام بذاری و خواهر بزرگته و ...یا الان شوهرش میاد و جلو شوهرش زشته و بلند شو جمع کن...

منم با پررویی میگم خودشون ریخته اند. خودشون هم باید جمع کنند. به من هیچ ربطی نداره.

- - - Updated - - -

اینکه من مثلا الان از حال بابا احساس غم نمیکنم و گریه نمیکنم و... به این معنی نیست که قسی اقلب شده ام و خدا مهر به قلبم زده و از این چیزا؟

- - - Updated - - -

قسی القلب
چرا ویرایش نداره:97:

- - - Updated - - -

الان من که نسبت به خانواده ام که از یک خون هستیم اینجوری بی احساسم، میتونم بعدا نسبت به شخصی به نام همسر عاطفه داشته باشم؟
حس میکنم دیگه نمیشه. حس میکنم قلبم اونقدر سنگ شده که عشق رو دیگه هرگز نخواهد فهمید.
چطوری من حتی ترس از دست دادن بابامو ندارم؟؟؟!!!! غمی حس نمیکنم؟؟؟؟!!!!!!
اصلا شباهتی به آدمیزاد دارم؟

سلا pooh
چرا شبيه ادم نباشي منم اگه جاي تو بودم همينجوري ميشدم
شنيدي ميگن وقتي به كسي احترام ميزاري در حقيقت داري واسه خودت احترام ميزاري
وقتي كسي محبتي به تو نكرده و نميكنه تو از كجا بياري كه بهشون محبت كني
اونا پدر مادرت هستن درست
پدر و مادر نميتونن فرزندشون رو تا سر حد جنون ببرن
من اگه بخام قضيه از ديد خودت نگاه كنم اره اونا چيزي برات باقي نزاشتن
و فقط وظيفه فرزنديت رو انجام بده
معذرت ميخام اين حرف رو ميزنم ولي ترس چي رو داشته باشي
پدري كه ازش محبت نديدي درستش اينه از اين بترسي كه سر پناهت رو از دست ميدي-چون بازم بقيه هستن و اين غصه تقسيم ميشه چيز زيادي به تو نميرسه
موقعي كه ارومي چشماتو ببند --يه كسي مثل علي (نه خودش)رو تصور كن كه
دوستت داره داره بهت ابراز احساسات و وجود ميكنه
نوازشت ميكنه و تو كنارش ااحساس ارامش ميكني
خب چه احساسي بهش داري؟

سلام عزیزم
من هم توی زندگی گاهی به همین مراحل رسیده ام...

به نظر من برای خودت هدف گذاری های جدید کن . از لحاظ درسی، کاری، اقتصادی، زبان ، مهاجرت...
به طوریکه مجبور شی ساعت ها خونه نباشی و کسی رو نبینی تا دو طرفه (تو و خانوادت) دلتون برای هم تنگ بشه. بتونی درامد داشته باشی هم کلی عزت نفست بالا میره هم دید افراد توی خونه بهت عوض میشه. بعد با پول هات سرمایه گذاری های موفق داشته باشی و هوش اقتصادیتو نشون بدی ... . سرگرم که باشی کمتر وقت میکنی به مشکلاتت فکر کنی و تو ذهنت پر و بال بدی. باعث افتخار خانوادت (از دید خودشون ) میشی و بیشتر قدرتو میدونن. بیشتر که بیرون باشی کمتر میتونی بری نت و میتونی 2-3 ماهی مودمتو بدی به یکی از دوستات که نتونی بری اینترنت. با دوستای جدیدت تو کلاس زبان و .. میتونی بری گردش و ورزش و روحیه ات باز میشه.

در ضمن هر انسانی عقاید خاصی داره. دلیل نداره که شما مثل خانوادت باشی و اونا بخوان بخاطر این چیزا شمارو مسخره کنن. بخصوص که شما در راه خدا هستی.
من خیلی وقتا این موقع ها مثلا یه دعای کمیل هست که با صوت حزین خونده شده رو گوش میدم و به خدا میگم که خیلی دوستت دارم و کمکم کم و اینقدر گریه میکنم که نصف جعبه دستمال کاغذی تموم میشه! ولی خالی میشم و احساس میکنم تنها نیستم و اینجوری احساسم هم نمیمیره...
میتونی ظهرا یا شبا به مسجد محلتون بری (یا جلسات هفتگی بسیج و ...) و با کسایی که به دید مذهبی شما نزدیکترن اشنا بشی و از هم صحبتی باهاشون ارامش بگیری. و چیزهای جدیدی هم یاد بگیری.

کلا بنظر من یه مدت خانوادتو از خودت محروم کن و تو این مدت سعی کن اوج بگیری و اونا احساس خسران کنن که از تو محروم شدن.
ندار تو زندگیت لطف مکررت برای بقیه تبدیل بشه به حق مسلم.

و مدتی که رشد کنی و رشد خودتو ببینی خودتم اعتماد به نفست زیادتر میشه و مصمم تر میشی. تو محیط کار و بیرون میتونی با اقایون مختلفی اشنا بشی و برای ازدواج هم برنامه ریزی کنی. منم یک بار بعد یک شکست عاطفی تا مدتها بعدش فکر میکردم عشق در وجود من مرده و قسی القلب شدم و چقد بخاطرش گریه کردم .اما نگران نباش اگر اون نفر بعدی فرد مناسب باشه یواش یواش خودت سعی میکنی بخاطر زندگیت بجنگی و عاطفه ات بیدار میشه.

برای هدف گذاری بهتر کتاب قورباقتو قورت بده رو بخون و "عمل کن"

لطفا اگر هدفگذاری کردی و انجامش دادی بیا گزارش بده تا فالو آپت کنیم و روند بهبودی روحیه ات رو شاهد باشم.:72::72:

سلام pooh عزیز. خوبی؟
دو تا از تاپیک هاتو خوندم و کم و بیش از مشکلاتت اطلاع پیدا کردم.
ببین به نظر من فعلا یکم بیشتر به خودت برس و کارهایی که به نظرت برای زندگیت مفید هست را انجام بده و تمام این حرف ها و مشکلات را بزار کنار و سعی کن ذهنت را روی چیزهای دیگه متمرکز کنی.
امکان اینکه یک کار پیدا کنی را داری؟ و یا حتی شغل غیر مرتبط با رشته تحصیلی البته در صورت تمایل.
و قصد ادامه تحصیل داری؟ اگه پاسخت مثبت به درس ها برس.
یا اینکه برو کلاس زبان یا موسیقی یا کامپیوتر یا هر کلاس دیگه ای که دوست داری و یا برات مفیده.
خلاصه هر کاری که برای ساختن زندگیت و پیشرفت و موفقیت ات لازم هست را انجام بده.
و خیلی به گفته های خانوادت فکر نکن و گذشته را مرور نکن. با این فکرا فقط خودت را نارحت می کنی و وقت و عمرتم از دست میره. به هر حال زندگیه دیگه! کلی فراز و نشیب داره!
ببین فعلا به ازدواج فکر نکن. ذهنت را روی خودت متمرکز کن که چیکار کنی که پیشرفت کنی و وارد اجتماع هم که بشی با افراد مختلف هم اشنا میشی و شخص مورد علاقه ات را انشاا... پیدا می کنی.و کم کم هم که خانواده تلاش و کوشش شما را ببینن احتمالا بهتر رفتار می کنند و در نتیجه رابطه تون گرم تر میشه.
البته بهتون حق میدم که نارحت باشین. خانواده جاهایی خیلی تند رفتن و به شما بی احترامی کردند و شما را ناراحت. ولی شما به دل نگیر و بیا به این حرفا توجه نکن. با فکر کردن به این حرفا هیچی درست نمیشه و بیشتر ناراحت میشی.
این بی احساسی را درک می کنم. ولی سودی نداره. بیشتر از همه خودت ضرر می کنی وتازه باعت میشه رابطه ات با خانواده بدتر بشه.
بیا کارهایی را انجام بده که باعث رشدت میشه تا هر روز از خودت احساس رضایت بیشتری داشته باشی.
و راستی 10 مورد را نوشته بودی و گفته بودی فعلا فکر می کنی مشکل اینها است.
خب بیا فعلا با حل همین 10 مورد شروع کن و نتیجه اش را ببین.
بیا ببین از زندگی چی می خوای و هدفت چیه؟ فعلا ازدواج و مشکلاتی که در گذشته بین خودت و خانواده به وجود امده را بزار کنار.
ببین هدفت در زندگی چیه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
این 10 موردی که نوشتی نشون میده که خیلی ناراحت و بی برنامه و بی انرژی هستی و هر روز زندگیت داره تلف میشه.
توی یکی از تاپیکها نوشته بودی 25 سالته ولی گویا برای سال پیش بود.
ببین الان در اوج جوانی هستی, حیف با این حرفا از دست بره.
بیا بفکر کن و هدف هایی که داشتی و فراموش کردی را به یاد بیار و یک برنامه ریزی کوتاه مدت بکن و شروع کن به محقق کردنش. اینطوری نه عمرت بیهوده تلف میشه (صرف نت و خواب و..) و کمتر هم با خانواده دچار بحث میشی. این بی اشتهایی ات هم بی ارتباط با این ناراحتی ات نیست. یکم سعی کن خوشحال باشی اشتهات هم خوب میشه.
و کلا هم انقدر ناراحت حرفایی که بهت میزنن نباش. ادم ها متفاوت هستند و طرز فکرشون متفاوته. منظورم در مورد اختلاف نظرهایی که با خانواده مثلا در مورد مبحث حجاب و... داری, هستش.
منم از این مشکلا دارم و شما تنها نیستی! به من هم گفتن امل :311: ولی اصلا به دل نگرفتم و وقتی مامانم اینو گفته خندیدم و گفتم خدا به انسانها اختیار داده و ادمها طرز فکراشون با هم فرق می کنه و البته محترمه.
منم علاقه دارم کتابهای استاد مطهری و مذهبی و خاطرات شهداو... را مطالعه کنم و وقت پیدا کنم می خونم ولی دربارش با خانواده صحبت نمی کنم چونکه طرز فکرشون فرق می کنه. وقتی صحبت می کنم و می بینم چه جوری فکر می کنن ترجیح میدم اصلا چیزی نگم و از این بابتم خودمو ناراحت نمی کنم و به خودم میگم ادامه متفاوتن.
یا ببین پدر من تا حالا اجازه ندادن که حتی یک خواستگار هم برای من بیاد. به نظرشون هنوز زوده. من الان 25 سالمه. ولی کلا خودم قصد ازدواج در حال حاضر ندارم. ولی قصدم از گفتن این موضوع این بود که بهت بگم همه خانواده ها سخت میگیرن و نگران بچه هاشون هستن و خیلی خودت ناراحت نکن. مطمئن باش که اگر موردی خوبی باشه حتما قبول می کنن.
و یک سوال دارم. چرا با خواستگار قبلی تون مخالفت کردند؟ مطمئننا دلیلی داشتند. نه؟
ببین انها هرچه قدرم که با شما بدرفتاری کنند ولی باز هم پدر و مادر شما هستند و شما را از هر کس دیگه ای بیشتر دوست دارند حتی اگه در ظاهر نتونن نشون بدن.
به هر حال انها هم برای خودشون کلی مشکل دارند و نارحتن و در نتیجه ناراحتی هاشون به بچه هاشون منتقل می کنند. البته نمی خوام بگم انها حق دارند به شما بی احترامی کنند ولی می گم بیشتر درکشون کن و بیا همه چیز را فراموش کن و سعی کن یک زندگی جدید را شروع کنی.
و راستی سعی کن از خودت محترمانه دفاع کنی. وقتی خواهرتون میگه کاری نمی کنی, سکوت نکن و انچه که فکر می کنی را همینطور که به ما میگی, به انها هم محترمانه بگو. بهشون بگو که کمک به خانواده از جمله نگهداری از فرزند شما خودش کار ارزشمندیه و....
و اگه بیشتر به خودت برسی و همه وقتت را هم برای خانواده صرف نکنی و بین کارها تعادل برقرار کنی, این مشکلات کمتر میشه.
و ادم باید بپذیره که زندگی پرفکت! نیست و هر کسی برای خودش یک جور مشکل داره.
شما سعی کن در اینده برای بچه خودت مادر بهتری باشی.
و بچه اینده نیاز به یک مادر سالم و شاداب و موفق داره.
ما منتظریم که بیای بهمون بگی برای اینده چه هدف هایی داری؟ و برای زندگیت که هر روز از بین نره چه کارهایی در نظر داری بکنی؟
امیدوارم که هر چه زودتر در زندگیت تغییراتی بدی و از زندگی ات بیشتر لذت ببری و با خانواده هم هر روز رابطه گرم تری پیدا کنی.:323:
و ببین اینکه میگی نسیبت به بیماری پدرت احساسی نداری را من باور نمی کنم.
شما الان خیلی ناراحت و رنجیده خاطر و عصبانی هستی برای همینه که چنین احساسی داری.
اگه ناراحت نبودی الان اینجا نمی نوشتی. به نظر من چون مدتها است از خانواده دور شدی و بدی دیدی اینطوری شدی. یکم به گذشته ها فکر کن, به روزهای شیرین کودکی و تمام روزهای شیرینی که با پدرت داشتی. و باور کن که پدر و مادرت بیشتر از هر کس دیگه ای دوستت دارند اما نتونستند اینو بهت بگن و نشون بدن.
و ببین الان خیلی عصبانی هستی و به نظر من در حال جنگ با خانواده ای! البته حق داری چون کلی تلاش و خوبی کردی و ندیدن. ولی به نظرم بهتره علی رغم همه چیز باهاشون سازش کنی.
و بیا تعادل را برقرار کن. نه از صبح تا شب همه وقتت را به خواهرزادت اختصاص بده و نه کلا هیچ کمکی نکن. افراط و تفریط هیچ وقت نتیجه نمیده.
من فکر می کنم اگه وقتت را هم به خودت و هم به خانوادت اختصاص بدی, زندگیت بهتر میشه:46:

سلامت و شاد و موفق باشی:72::72::72:

چرا باید برای کسانی ارزش قایل بشم که هیچ ارزشی برای من قایل نیستن؟ چرا باید غم و درد کسانی برام مهم باشه که من براشون اهمیتی ندارم؟ چرا باید زندگی کسانی برام مهم باشه که زندگی من براشون مهم نبوده؟ چرا باید خوب و مهربون باشم؟

قطعا نیازی نیست که به کسایی اهمیت بدی که بهت اهمیت نمیدن. اهمیتی که بهشون می دی باید در اصل به خاطر خودت باشه.
اولویت اول و اخر همه چیز رو بذار به خودت. تو خیلی بیشتر از اونچه که باید براشون وقت و انرژی گذاشتی. پس انقدر سوال تو ذهنت نیار که چرا حسی بهشون نداری. طبیعیه. هرکسی هم جای تو بود بی حس میشد. خیلی هم زودتر. پس خودتو نباید سرزنش کنی.
کارت اینه که به خودت و اینده ات برسی. باری و مسوولیتی نسبت به اونا روی دوش تو نیست. احترام بذار و حرمت نگه دار و در حد ضرورت وظایفی رو انجام بده. به حرفا و گوشه کنایه هاشون اهمیت نده. در کل خودتو درگیر مشکلاتشون خیلی نکن. شروع کن برای اینده ات قدم به قدم و کم کم برنامه داشته باش. لازم نیست که هر کاری که می کنی بهشون اطلاع بدی. خودت خودتو تشویق کن. در مجموع هیچ عذاب وجدانی نسبت به هیچی نداشته باش. تو مسیر زندگی برو جلو. زندگی کن. فقط به خودت فکر کن. بیشترین ارزشو به جای اینکه به این و اون بدی به خودت بده. مطمن باش خودت از همه بهتری.
بی حسیت هم فکر می کنم فقط نسبت به کسایی باشه که ازارت دادن. قاعدتا نسبت به ادمای دیگه و کسایی که در اینده دوستشون خواهی داشت بی حس نمی مونی. به این چیزا فکر نکن. برای خودت و زندگیت برنامه ریزی کن و انجام بده.
موفق باشی عزیزم. :72:

یکم سریع نوشتم برای همین چند جا اشکال نگارشی و تایپی وجود داره و اجازه ویرایش هم که نداریم!
از این بابت عذر خواهی می کنم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gisu

موقعي كه ارومي چشماتو ببند --يه كسي مثل علي (نه خودش)رو تصور كن كه
دوستت داره داره بهت ابراز احساسات و وجود ميكنه
نوازشت ميكنه و تو كنارش ااحساس ارامش ميكني
خب چه احساسي بهش داري؟

---

گیسو جان
من ترجیح میدم این کارو اصلا نکنم. یعنی خب قبلا میکردم. ولی الان که دو ساله خبری از خواستگار نیست خب ترجیح میدم اصلا بهش فکر نکنم که هی خودمو بخوام هوایی کنم.
این دو سال خیلی تلاش کرده ام بپذیرم که شاید ازدواج در تقدیر من نباشه و سعی کنم برای همیشه مجرد موندن هم حداقل از نظر روانی و احساسی آمادگی پیدا کنم.

- - - Updated - - -

بعد هم مامان و بابای من خیلی خوبی ها دارنااااا.
من اینجا فقط از بدی هاشون گفتم.
و گرنه خیلی خوبی ها هم دارن.
الان یه حس بدی بهم دست داد که دیدم دوستان گویا قضاوت بدی در مورد پدر و مادر من کرده اند. دلم گرفت یهو....

میدونید، من با این حال خیلی نسبت بهشون غیرت دارم. یعنی همین الان هم اگه کسی بگه بالای چشمشون ابرو من اصلا نمیتونم تحمل کنم.
اگه همین امروز با برادرم دعوام شده باشه، ولی کی بیاد یه چیزی به برادرم بگه، من بهم بر میخوره.
یا مامان...حتی وقتی خواهرام یه ایرادی از مامان میگیرن یا مثلا برادر بزرگم یه چیزی به مامان بگه من بهم بر میخوره.

میشه امیدوار باشم که این حس غیرت نسبت بهشون یعنی همون دوست داشتن؟
پس اگه دوستشون دارم چرا وقتی مریض میشن گریه ام نمیگیره؟



- - - Updated - - -

میدونید...
گاهی هم حس میکنم چون خیلی دوستشون داشتم و خیلی نیاز دارم که دوستم داشته باشن،بعد چون هر کاری کردم دوستم نداشتن، منم دلم شکست و گفتم حالا که من رو دوست ندارید پس منم دیگه نمیخوام شما رو دوست داشته باشم و نیاز داشته باشم دوستم داشته باشید.

یعنی عین یه بچه ی لوس.......!!!!!!!!!!!:315:

فکر کنم من خیلی نیازمند دوست داشته شدن بودم.

- - - Updated - - -

میگمااا......
اصلا دوست داشتن با نیاز داشتن چه فرقی میکنه؟


من خیلی نیاز داشتم دوستم داشته باشن. این یه نیاز کاذب بوده؟
چون مثلا من درس که میخوندم، با اینکه خود درس و چیزایی هم که یاد میگرفتم برام جالب و جذاب بود، ولی بیشتر از هر چیزی برای اینکه مامان و بابا، به خصوص بابا ازم راضی باشن میخوندم.
حتی در رابطه ام با خدا... همش به ذوق اینکه خدا ازم راضی باشه و دوستم داشته باشه باهاش ارتباط میگرفتم و کارای خوب میکردم و ...

این نیاز به دوست داشته شدن، یه نیاز کاذب بوده؟

مینوش جان... اینکه میگی خودت اول برای خودت باید مهم باشی دقیقا یعنی چی؟

مثلا اینکه من برای کسب محبت و احترام و اعتبار تلاش میکردم، حتی در رابطه با خدا و خانواده ام، همون اهمیتی بوده که برای خودم میخواستم؟

من خب در رابطه با عی هم تلاشم رو میکردم او بیشتر منو دوست داشته باشه. یعنی تلاش میکردم اونجوری باشم که او میخواد. فکر میکردم این کار درسته. یعنی با رضایت کامل با ذوق تمام، میخواستم اونی باشم که او میخواد.
ولی بعدش علی بهم میگفت:" تو منو برای خودت میخواستی... تو عاشق خودت بودی نه من"

این حرفش گیجم میکرد.

من قاتی کرده ام. اصلا دوست داشتن دیگران یعنی چی؟ اینکه من میخواستم اون جوری باشم که کسانی که دوستشون دارم و بهشون نیاز دارم دوستم داشته باشن اشتباه بوده؟
همه ی ذوق و کلا اصلی ترین خواسته و هدف من همین بود. دوست داشته شدن، مورد احترام واقع شدن.

این اشتباه بوده؟

یعنی باید خودت برای خودت مهم باشی. تو برای خودت از همه ی ادما باید مهمتر ارزشمند تر و دوست داشتنتی تر باشی. باید با خودت مثله بهترین رفتار کنی. خودتو از همه چی بیشتر دوست داشته باشی. این میشه خود عشق. وقتی در وجودت علاقه و مهر نسبت به شخص خودت پر باشه می تونی یه مقداری هم از این مهر رو به دیگران هم بدی. وقتی خودتو دوست داری به خودت ارزش می دی خودت به خودت احترام می ذاری، برای خودت کم کم و با خوشحالی تلاش می کنی توی زندگیت هم می بینی پیشرفت می کنی و چون اصل و معیار همه ی کارات و همه ی حس هات خودتی و خودت همیشه پیش خودتی و با خودت مهربونی، پس یه حالت ثبات هم درت همیشه خواهد بود. اون تاییدی هم که دیگران از ادم دریغ می کنن هم خودت می تونی به خودت هر وقت خواستی بدی.
در نهایت همه ی این کارا و احساس ها باعث میشن شخصیت و رفتاری ارایه بدی که محترم دوست داشتنی و با ثبات و محکمه. و دیگران هم خوشحال میشن که کنارت باشن. یعنی به جای اینکه بخوای مثله اون کسی باشی که این و اون می خوان همونی بشو که شخص خودت می خوای. وقتی ادم هی بخواد این و اونو راضی نگه داره هم کارش سخت میشه چون هر کی یه مدلیه و هم اینکه اخرش همه ناراضین. اما اگه در راستای پیشرفت شخصی فردی اجتماعی درسی روحی خودت قدم برداری هم اعصابت راحت تره چون فقط طرف حسابت خودتی هم اینکه هر کسی که باهات متناسبه می تونه باهات توی زندگی یا یه مقطعی از زندگی همراستا بشه و خوشحال تر بشین هر دوتون. بقیه هم خود به خود بهت احترام میذارن وقتی خودت به خودت اهمیت بدی. هر کاری که می کنی و نمی کنی به خاطر خودت باشه.

از اين بابت خوشحال شدم
كه گفتي دوست نداري تصور اون شخص رو بكني اين يعني شديدا احتياج به يك همدم و مونس داري
ولي چون شرايطت ايجاب ميكنه كه به خودت بگيpooh چرا الكي ميخاي دلتو خوش كني-چرا ميخواي خودتو زجر بدي
چون جديدا نه خواستگاري داري كه بخواي روش فكر كني و اميدوار بشي نه ....
اين يعني احساسات تو توي خونتون كشته شده
يا بهتر بگم سركوب شده واسه روزي كه اون احساسات همگي بخوان بيدار بشن
و اون روز روزي نيست جز بودن با كسي كه بايد باشي
اين احساسات خفته تو به قدري هست كه ميگي وقتي با علي رابطه داشتي بهت گفته

" تو منو برای خودت میخواستی... تو عاشق خودت بودی نه من"

اره چرا كه نه
چرا بايد خودت رو دوست نداشته باشي تو بايد عاشق خودت باشي ارزش خودت رو بايد هميشه حفظ كني مگه كم عذاب كشيدي
متقابلا كه محبت كني محبت خواهي ديد از طرفت

انتظارشو داشتم واكنش نشون بدي نسبت به خانوادت و حرفايي كه زدم چرا؟
چون تو خانواده ات رو دوست داري
مشكل تو اينه كه خانواده ات يا زبون احساسات تو رو متوجه نميشن
يا اونو درست تعبير نميكنن

چرا فكر ميكني دوست داشته شدن يك نياز كاذبه؟
يعني تا اينقدر از فلسفه محبت و دوست داشتن دور و غريبه شدي
تا جايي كه شايد تصور كني عشق دختر با پدر و مادر واسه همون سريالهاي تلويزيونه

اینکه من میخواستم اون جوری باشم که کسانی که دوستشون دارم و بهشون نیاز دارم دوستم داشته باشن اشتباه بوده؟

نه اصلا اشتباه نيست به شرطي كه حق و حرمت نفس خودت رو هم نگه داشته باشي
ايا نگه داشتي؟

براي مثال

من هیچوقت نمیخوام به برادرام چیزی بگم چون نمیخوام خردشون کنم. بارها جلوی دیگران منو مسخره کرده اند اما من برنگشته ام جوابشونو بدم چون نمیخوام جلو بقیه شخصیتشون رو بشکنم. ولی اونها بارها این کارو کرده اند. مثلا یه بار خونه عمه ام اینا بودیم. یه پسر عمه دارم که 4 سال ازم بزرگتره. یه دفعه متوجه شدم که پسر عمه ام و برادرام پیش هم نشستن و دارن منو نگاه میکنن و بدجور میخندن. یهو پسر عمه ام گفت : " پو خانم، مجید (براردم) میگه ببینید پو چقدر قیافه اش مسخره است."
فکر میکنید چه حالی به من دست داد؟ به خدا بغضم گرفت. ولی به زور لبخند زدم. دیدم دختر عمه ام لبشو گاز گرفته و داره با تعجب نگاه میکنه به من و برادرم. اونم از این حرف برادرم تعجب کرده بود و خیلی به نظرش این حرف زشت بود. ولی من ادامه دادم : من و مجید از این شوخی ها با هم زیاد داریم. مجید گفت" خداییش شوخی نمیکنم نگاش کنید؟ خداییش خنده داره . نه؟"

چرا ؟
چرا به خودت ظلم ميكني؟چرا ميزاري بهت ظلم بشه؟
ميدونستي كسي كه -به كسي ظلم ميكنه با كسي كه اجازه ميده بهش ظلم بشه و دفاعي از خودش نميكنه در يك جايگاه باز خواست ميشن(اخرت) ؟!

هر مدلي كه ميخاد باشه -باشه
(مادرت كه نبوده برادرت بوده)



- - - Updated - - -

از اين بابت خوشحال شدم
كه گفتي دوست نداري تصور اون شخص رو بكني اين يعني شديدا احتياج به يك همدم و مونس داري
ولي چون شرايطت ايجاب ميكنه كه به خودت بگيpooh چرا الكي ميخاي دلتو خوش كني-چرا ميخواي خودتو زجر بدي
چون جديدا نه خواستگاري داري كه بخواي روش فكر كني و اميدوار بشي نه ....
اين يعني احساسات تو توي خونتون كشته شده
يا بهتر بگم سركوب شده واسه روزي كه اون احساسات همگي بخوان بيدار بشن
و اون روز روزي نيست جز بودن با كسي كه بايد باشي
اين احساسات خفته تو به قدري هست كه ميگي وقتي با علي رابطه داشتي بهت گفته

" تو منو برای خودت میخواستی... تو عاشق خودت بودی نه من"

اره چرا كه نه
چرا بايد خودت رو دوست نداشته باشي تو بايد عاشق خودت باشي ارزش خودت رو بايد هميشه حفظ كني مگه كم عذاب كشيدي
متقابلا كه محبت كني محبت خواهي ديد از طرفت

انتظارشو داشتم واكنش نشون بدي نسبت به خانوادت و حرفايي كه زدم چرا؟
چون تو خانواده ات رو دوست داري
مشكل تو اينه كه خانواده ات يا زبون احساسات تو رو متوجه نميشن
يا اونو درست تعبير نميكنن

چرا فكر ميكني دوست داشته شدن يك نياز كاذبه؟
يعني تا اينقدر از فلسفه محبت و دوست داشتن دور و غريبه شدي
تا جايي كه شايد تصور كني عشق دختر با پدر و مادر واسه همون سريالهاي تلويزيونه

اینکه من میخواستم اون جوری باشم که کسانی که دوستشون دارم و بهشون نیاز دارم دوستم داشته باشن اشتباه بوده؟

نه اصلا اشتباه نيست به شرطي كه حق و حرمت نفس خودت رو هم نگه داشته باشي
ايا نگه داشتي؟

براي مثال

من هیچوقت نمیخوام به برادرام چیزی بگم چون نمیخوام خردشون کنم. بارها جلوی دیگران منو مسخره کرده اند اما من برنگشته ام جوابشونو بدم چون نمیخوام جلو بقیه شخصیتشون رو بشکنم. ولی اونها بارها این کارو کرده اند. مثلا یه بار خونه عمه ام اینا بودیم. یه پسر عمه دارم که 4 سال ازم بزرگتره. یه دفعه متوجه شدم که پسر عمه ام و برادرام پیش هم نشستن و دارن منو نگاه میکنن و بدجور میخندن. یهو پسر عمه ام گفت : " پو خانم، مجید (براردم) میگه ببینید پو چقدر قیافه اش مسخره است."
فکر میکنید چه حالی به من دست داد؟ به خدا بغضم گرفت. ولی به زور لبخند زدم. دیدم دختر عمه ام لبشو گاز گرفته و داره با تعجب نگاه میکنه به من و برادرم. اونم از این حرف برادرم تعجب کرده بود و خیلی به نظرش این حرف زشت بود. ولی من ادامه دادم : من و مجید از این شوخی ها با هم زیاد داریم. مجید گفت" خداییش شوخی نمیکنم نگاش کنید؟ خداییش خنده داره . نه؟"

چرا ؟
چرا به خودت ظلم ميكني؟چرا ميزاري بهت ظلم بشه؟
ميدونستي كسي كه -به كسي ظلم ميكنه با كسي كه اجازه ميده بهش ظلم بشه و دفاعي از خودش نميكنه در يك جايگاه باز خواست ميشن(اخرت) ؟!

هر مدلي كه ميخاد باشه -باشه
(مادرت كه نبوده برادرت بوده)



- - - Updated - - -

براي مثال

من هیچوقت نمیخوام به برادرام چیزی بگم چون نمیخوام خردشون کنم. بارها جلوی دیگران منو مسخره کرده اند اما من برنگشته ام جوابشونو بدم چون نمیخوام جلو بقیه شخصیتشون رو بشکنم. ولی اونها بارها این کارو کرده اند. مثلا یه بار خونه عمه ام اینا بودیم. یه پسر عمه دارم که 4 سال ازم بزرگتره. یه دفعه متوجه شدم که پسر عمه ام و برادرام پیش هم نشستن و دارن منو نگاه میکنن و بدجور میخندن. یهو پسر عمه ام گفت : " پو خانم، مجید (براردم) میگه ببینید پو چقدر قیافه اش مسخره است."
فکر میکنید چه حالی به من دست داد؟ به خدا بغضم گرفت. ولی به زور لبخند زدم. دیدم دختر عمه ام لبشو گاز گرفته و داره با تعجب نگاه میکنه به من و برادرم. اونم از این حرف برادرم تعجب کرده بود و خیلی به نظرش این حرف زشت بود. ولی من ادامه دادم : من و مجید از این شوخی ها با هم زیاد داریم. مجید گفت" خداییش شوخی نمیکنم نگاش کنید؟ خداییش خنده داره . نه؟"

يادم رفت بنويسم پس شخصيت خودت چي ميشه كجا ميره؟:97:

دوستان ببخشینا ، فکر می کنم این طوری که شما می گین خیلی خوبه و از تهش هم نتیجه خوبی در میاد .
فقط یه چیزی هست که من متوجه نمی شم ، اگه برام توضیح بدین خیلی ممنون می شم. اگه این که می گم به نظرتون به موضوع تایپک پوه مربوط نیست طبق قوانین سایت کاملا درسته که اصلا بهش جواب ندین.
( پوه عزیزم اگه چیزی که می خوام بگم به نظرت خیلی بی ربط بود لطفا ناراحت نشیا . خودمم مطمئن نیستم که درست می گم . فقط یه چیزیه که هی میاد تو کله ام و همه اش به نظرم میاد که ربط داره به این صحبت ها ...)
دوستان من فکر می کنم ما همگی و این جا (پوه به طور خاص) عذاب وجدان می گیریم از بیان این که خانواده مونو و مخصوصا پدر و مادرمونو دوست نداشته باشیم و بنابراین اگر دوستشون نداشته باشیم هم تمایل داریم که انکار کنیم که دوستشون نداریم.
و فکر می کنم کلا همیشه یه ربطی بین چیزی که بهش می گن محبت با چیزی که بهش می گن عذاب وجدان وجود داره...
و پوه هم الان عذاب وجدان گرفته و خودش متوجه نیست...
و عذاب وجدانه که باعث شده این تایپکو ایجاد کنه...
پوه جان لطفا اگه خیلی غلط می گم ببخشینا .:72::72::72::72:

با عرض معذرت از همگی اگه خیلی بی ربط بود و اگه خیلی اشتباه فهمیده ام...

یعنی منظورم این بود که به پوه بگم که تو آدم خوبی هستی و خانواده ات هم آدمای خوبی هستن و تو یه کارایی که وظیفه ته انجام می دی و اونا هم لابد یه کارایی که وظیفه خودشون می دونن رو انجام می دن .
ولی مجبور نیستین همدیگرو دوست داشته باشین که مثلا از این که گاهی جس کنی دوسشون نداری عذاب وجدان بگیری.

یعنی این که آدم کسی رو آدم خوبی بدونه ملازمه نداره با این که آدم اونو دوست داشته باشه.
یعنی این توهین به کسی یا صدمه زدن به کسی یا بدرفتاری با کسی نیست که آدم اونو دوست نداشته باشه.

الان حس می کنم که در تایپک پوه اخلال ایجاد کردم و حرفا رو زیادی تئوری کردم.
اصلا این چیزایی که من گفتم مربوط بودن؟
یه جورایی حس می کنم اگه نمی گفتم بهتر بود... احساس می کنم بحث دوستامو منحرف کردم...
الان خودم عذاب وجدان گرفتم!

ساکورا جان...:72:
اصلا ناراحت نشدم عزیزم:43:
بحث هم منحرف نشده. نگران نباش.
اتفاقا درست میگی. من همش فکر میکنم خیلی بدم که احساسی به دیگران ندارم.

بعدشم اینجا هر کسی یه نظری داره. ممکنه نظر دو نفر با هم حتی متضاد هم باشه. ولی نظر همه محترمه. ساکورا جان..اصلا نمیخواد اینقدر عذاب وجدان داشته باشی که نظرهات درسته یا نه. اینجا هر کسی نظر خودشو میگه.
و منم ممنونم ازت که نظرت رو برام میگی. :43:و نظرت هم تقریبا در مورد من صدق میکنه.

میخواستم نیام دیگه.
ولی حالم بده.

بابا یه شهر دیگه عمل کرده. الان من نزدیک یک ماهه بابا رو ندیدم. عمل جراحیش هم خیلی سنگین بوده.
امروز برادرم یه عکس از بابا برام فرستاده بود.
بابا به شدت لاغر و ضعیف شده. توی عکس خیلی بی حال بود.
از وقتی دیدم قفسه سینه ام داره میترکه ولی نمیتونم گریه کنم.
نمیتونم گریه کنم.
دو ساله که به خودم اجازه نمیدم گریه کنم. (البته مواقعی هم شده یکم گریه کرده ام اما اونا رو هم زود جلوی خودمو گرفته ام)
فکر میکنم برای هیچ بدبختی ای نباید گریه کرد. چون پاره ای نیست. فکر میکنم باید پذیرفتش. نباید درد کشید و گریه کرد. حس میکنم حق اینکه بخوام چیزها اونجوری باشن که من میخوام ندارم.پس اگر هم اون جوری نیستن که من میخوام گریه نداره.
دارم خفه میشم.
اما نمیتونم گریه کنم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

میخواستم نیام دیگه.
ولی حالم بده.

بابا یه شهر دیگه عمل کرده. الان من نزدیک یک ماهه بابا رو ندیدم. عمل جراحیش هم خیلی سنگین بوده.
امروز برادرم یه عکس از بابا برام فرستاده بود.
بابا به شدت لاغر و ضعیف شده. توی عکس خیلی بی حال بود.
از وقتی دیدم قفسه سینه ام داره میترکه ولی نمیتونم گریه کنم.
نمیتونم گریه کنم.
دو ساله که به خودم اجازه نمیدم گریه کنم. (البته مواقعی هم شده یکم گریه کرده ام اما اونا رو هم زود جلوی خودمو گرفته ام)
فکر میکنم برای هیچ بدبختی ای نباید گریه کرد. چون پاره ای نیست. فکر میکنم باید پذیرفتش. نباید درد کشید و گریه کرد. حس میکنم حق اینکه بخوام چیزها اونجوری باشن که من میخوام ندارم.پس اگر هم اون جوری نیستن که من میخوام گریه نداره.
دارم خفه میشم.
اما نمیتونم گریه کنم.

---

سلام pooh عزیز
انشالا... حال پدرتون زودتر خوب بشه و برگردن پیشتون.
به نظر من شما روی مبحث گریه کردن و نکردن خیلی حساس شدی.
و ببین بین ناراحت بودن و گریه نکردن و ناراحت نبودن و گریه نکردن فرق هستا!
شما جزء کدوم دسته ای؟ به نظر من اولی. چون اگه ناراحت نبودی الان اینجا هم نبودی.
خیلی از انسانها در اوج ناراحتی شون هم گریه نمی کنند. مثل عمه من. و خومم اینطوریم ولی نه به شدت عمه ام. و وقتی تنهام گریه می کنم تا جلوی دیگران.

نقل قول:

---

حس میکنم حق اینکه بخوام چیزها اونجوری باشن که من میخوام ندارم.پس اگر هم اون جوری نیستن که من میخوام گریه نداره.

---

الان اینکه گفتی یعنی چی؟
عزیزم چرا انقدر زندگی را به کام خودت تلخ می کنی؟
عزیز من یک برخوردهایی در گذشته به وجود امده و شما را رنجونده و الان هم عصبانی هستی و هم برای پدرت ناراحتی. به نظر من بیا گذشته را فراموش کن و همه لحظات ناراحت کننده را از ذهنت پاک کن. ببین خدا چه قدر بخشنده است. شما هم بیا خانواده را ببخش و در این مدت سعی کن تا جایی که می تونی غمخوار پدرت باشی و هر کاری که از دستت بر میاد انجام بدی. به نظر من الان فرصت خوبی که رابطه خوبی را از نو با خانواده شروع کنی و گذشته ها را فراموش کنی.
الان پدرتون بیشتر از هر وقت دیگری به شما و دیگر اعضای خانواده نیاز دارند. همانطور که خودت هم میدونی اگر بیمار از لحاظ روحی در وضعیت خوبی باشه به بهبود وضعیت جسمی شون کمک می کنه.
اگر میتونی بری ان شهری که پدرتون هستن, تعلل نکن و پاشو برو عیادت پدرت و اگر هم نمی تونی همین الان یک زنگ بزن و باهاشون صحبت کن و ازشون دلجویی کن و حتی اگه لازم میدونی بابت گذشته باید عذر خواهی کنی, اینکار را هم بکن! البته اگر لازم است! و خلاصه سعی کن که هر طور می تونی از طریق همین تلفن خوشحال شون کنی.
مطمئن باش اگه رابطه ات را با خانواده خوب کنی, همه مشکلاتت بر طرف میشه.
فقط کافیه گذشته را فراموش کنی و کمی از صفت بخشنده بودن که خدا بهمون داده استفاده کنی و دست از لج بازی با خودت برداری! و بیاد بیاری که چه قدر پدرت دوست داره و عاشقته و چه قدر هم خودت عاشقی ولی داری فرصت های با ایشون بودن را خیلی راحت از هردو تون می گیری و به جای اینکه پیششون باشی و خوشحالشون کنی, داری فرصت ها را از دست میدی و زندگی را تلخ و نابود می کنی!
منم بعضی وقتها از دست مامان بابام خیلی ناراحت بودم. خصوصا پدرم ولی وقتی با خودم صادق بودم می دونستم که با تمام وجود دوسشون دارم و براشون میمیرم.
پس پاشو برو یک زنگ بزن و بعد هم دو رکعت نماز بخون و برای خوب شدن پدرت دعا کن و همینطور برای خوب شدن رابطه ات با خانواده هم از خدا بخواه. البته اول شما باید بخوای تا خدا هم بهت کمک کنه. منم برای پدرتون دعا می کنم که زودتر خوب بشن و بیان پیشتون و با خوبی و خوشی در کنار هم زندگی کنید:46::203::72:

دوستان بیاین همه مون برای زودتر خوب شدن پدر pooh دعا کنیم:103:

ممنونم نیکی عزیز.:72:
از همه ی دوستانی هم که برای سلامتی و بهبود پدرم دعا میکنند ممنونم.:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

ممنونم نیکی عزیز.:72:
از همه ی دوستانی هم که برای سلامتی و بهبود پدرم دعا میکنند ممنونم.:72:

---

سلام pooh جونم. خوبی؟
به نظرم هنوزم ناراحتی و صحبت هام فایده نداشت:47:
واقعا از چی ناراحتی؟؟؟؟؟

بهترم.
خوشبختانه تونستم یکمی گریه کنم. یه زنگ هم زدم به بابا و باهاش حرف زدم. چند بار هم قربون صدقه اش رفتم. گفتم هم زود خوب بشید و بیاید، ما دلمون تنگ شده.
بابا بعد از عملش حالت تهوع شدید داره و نمیتونه غذا بخوره. به زور میتونن دو سه تا قاشق سوپ بهش بدن.
امشب به بابا گفتم : بابایی غذاتونو هم سعی کنید بخورید. منم دارم حسابی میخورم که شما که میاید تپل شده باشم و خوشکل شده باشماااا. پس شما هم غذاتونو بخورید.