عدم عشق به همسر و یکنواختی زندگی

سلام دوستای خوبم
من قبلن هم تاپیک زدم و درباره مشکلاتم کمک خواستم خداروشکر تا حدی زندگیم رو به بهبود رفت ازجمله مشکلات شوهرم و رفتارهای زننده خانوادش البته بعضی هاش هنوزم وجود داره ولی با یاد گرفتن رفتار جرات مندانه تا حد زیادی ارامش به زندگیم برگشته
الان مشکلی که دارم اینه یک جورایی از بس یک مدت انرژی برای حل مسایل مختلف گذاشتم الان احساس یکنواختی و تحلیل رفتن انرژی ام میکنم در ضمن احساس میکنم فقط به همسرم وابسته شدم تا عاشقش روزها که خونه هستم یه یاد عشق های قدیمی ام میفتم و حتی با یکیشون که از لحاظ شخصیتی فوق العاده جاافتاده هست چت میکنم چون همسرم خیلی جاها تو دوسال اول زندگیم درکم نکرد انگار عقده ای شدم البته همسرم هنوز هم تو بعد احساس ضعیفه
یک مشکل دیگه اینه به دلیل مشکلاتمون همسرم میگه باید بهم ثابت بشه تو واقعا خودت را با این شرایط من و خانوادم و فرهنگشون و طرز برخورد وفق دادی تا اون موقع بچه داربشیم
الان جاری که خیلی دیرتر از ما ازدواج کردن دارن بچه دارمیشن و من وقتی میرم اونجا رفتارهاشون و همچنین رفتارمائرشوهرم باهاش رو میبینیم نمیتونم تحمل کنم به شوهرم گفتم تا بچه دارنشیم شهر اونا نمیام

واقعا احساس میکنم زندگیم بعد سه سال بی روح شده یخ شده در زمینه کاریم هم شرکت های خصوصی کار زیاد میکشن پول خوبی نمیدن درصورتی که جاریم اینا کارمند دولت هستن چه بروبیایی دارن از همه لحاظ تحت فشار اومدم از یک طرفم بچه میبینم اشکام میریزه نمیدونم چرا اینجوری شدم
ولی زندگیمون ارومه و بحث نداریم ولی از ته دل عاشق شوهرم نیستم اونم بعد سه سال
کمکم کنید دوستای خوبم

هیچ دوستی کمک نمیکنه:-(

مشکل شما اینه دارید خودتونو با دیگران مقایسه می کنید، این کار هیچ سودی نداره براتون و باعث میشه به این نتایج برسید،شما خودت باش،با هر حقوق و هر شغلی،اما با مقایسه خودت با دیگران خودتو سرزنش نکن،ادم خوبه که از افراد موفق الگو بگیره تو زندگیش اما هیچ وقت نباید بگه کاش من جای اون بودم و یا کاستی هاشو با دیده سرزنش بخاد نگاه کنه،مشکل اصلی شما دیدتون هست،پس عوضش کنید!!ضمنا خب طبیعیه زندگی گاهی اوقات یکنواخت کننده هستش،این تو زندگی همه ماها هست،پس نگرانی نداره،شما برا خودت هدف تعریف کن و برای رسیدن به اون تلاش کن،زندگیتم از یکنواختی در میاد

مقایسه نمیکنم ولی منم دلم عشق و محبت میخاد از شوهرم کمبودش چطوری جبران میشه
اینکه میتونم مادر بشم ولی اون هنوز بهم اطمینان نداره روحم رو زجر میده
نمیدونم چه کنم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط fakhteh1365

مقایسه نمیکنم ولی منم دلم عشق و محبت میخاد از شوهرم کمبودش چطوری جبران میشه
اینکه میتونم مادر بشم ولی اون هنوز بهم اطمینان نداره روحم رو زجر میده
نمیدونم چه کنم

---

باید رگ خواب شوهرتونو بر اساس ویژگیهای شخصیتیش به دست بیارید به بیشتر به سمتتون کشیده شه،اشتباه بیشتر زنهای ایرانی اینه که همیشه مقابله به مثل میکنند،به جای اینکه ریشه کار رو ببینند همش فکر انتقام هستن و یا اینکه سرخورده میشن و زندگی معنای واقعی خودشو براشون از دست میده.ضمنا شما تو نوشته اولتون نوشتی جاریم شغل دولتی داره و من ازاد و اون کارش راحتره و....خب این یعنی مقایسه دیگه!!!یعنی کار خودتونو با اون مقایسه میکنید،این خودش اشتباهه،شما از کجا میدونید این کار دولتی بهتر از شغل شماست؟؟؟بذارید براتون یه داستان رو بگم،من یه دوستی داشتم که یک سالی از من بزرگتر بود،فوق دیپلم قبول شد،سال بعدش من لیسانس قبول شدم،اون بعد فوق دیپلم رفت سربازی و بعد از سربازیش یک نهاد دولتی استخدام شد و استخدام شدنش مقارن شد با ترم اخر درس من،من وقتی اون استخدام شد همش پیش خودم میگفتم خوش به حالش هم سربازیشو رفت هم کار درست حسابی و دولتی گیرش اومد،اما من تازه درسم داره تموم میشه،بعدشم باید برم سربازی،کی برم دنبال کار،کار دولتی هم که اصلا نمیتونم برم،خلاصه من ترم اخر دانشگاه وقتی از دانشگاه بر میگشتم میدیدم که داره از سر کار بر میگرده تازه کلاس زبانم شروع کرده بود رفتن،خیلی ناراحت بودم(نه اینکه حسودی کنم چون شکر خدا این خصلت اصلا تو من نیست، یا از پیشرفت اون ناراحت باشم)به خاطر خودم ناراحت بودم،میگفتم این همه درس خوندم اخرشم معلوم نیست چی میخاد از اب در بیاد،کاش من خیالم راحت بود مثل دوستم و منم سر کار میرفتم،خلاصه توی ایام امتحانات ترم اخرم توی کتابخونه ای که درس میخوندم با یکی دوست شدم که بعدش فهمیدم شاغله،گفت صبح ها میرم سر کار،عصر ها هم میام اینجا،وقتی بیشتر صحبت کردیم فهمیدم دقیقا توی همون ارگانی هست که این دوستم هست منتها توی یه منطقه دیگه،خلاصه از وضعیت درسم پرسید و معدلم،گفتم ترم اخرم اما میدونم معدلم ان ترم با دادن اخرین درسهای دوره لیسان چقدر میشه،وقتی بهش گفتم گفت خیلی خوبه،ارگان ما رشته شما و معدلی مثل معدل شما رو روی هوا میزنه،بهم ادرس و شماره تلفن داد برم برای پر کردن رزمه،تازه گفت میتونتی بعد استخدامت دوره سربازیت رو هم اونجا بگذرونی،من خیلی امیدوار شدم،خیلی،اونقدر که ترم اخر همه به خاطر بالاتر رفتن معدلم نمرهام به قدری بالا شد که در حالت عادی به علت نداشتن انگیزه هیچ وقت نمیشد،خلاصه خیلی خوشحال بودم،خیلی،چون هم شغل داشتم پیدا میکردم،هم سربازیم داشت ردیف میشد،هم اینکه حقوقش اون سال (سال 88) یک میلیون بود(تازه برای کسی که صفر استخدام میشه)روحیم کلن عوض شده بود،بعد از یک ماه بهم زنگ زدن برم مصاحبه،رفتم مصاحبه خوبی هم بود(جوری که من دیگه برنامه ریزیمو کرده بودم برای ادامه زندگیم) اما بعد یه هفته زنگ زدن و گفتن متاسفانه قبول نشدید،دنیا رو سرم خراب شد،نفسم در نمی اومد دیگه،اون زمان خدا کمکم کرد تونستم با اون به اصطلاح شکست کنار بیام و سریعا بعد این جریان رفتم سربازی،حتی تو دوران سربازی ناراحت بودم،میگفتم اگه جور شده بود هم شغلم مشخص بود هم سربازی نمیرفتم،خلاصه سربازیم تموم شد و بعد چند ماه و به لطف خدا یه شغل خوب برام جور شد(خیلی بهتر از اون شغلی که حسرتشو میخوردم چند سال پیش) تا اینکه دو هفته پیش شنیدم اون دوستم که یک سال ازم بزرگتره و من اون روزا میگفتم کاش منم توی شغل اون بودم از کارش استعفا داده(نمیدونم به چه دلیلی چون خودشو خیلی وقته ندیدم) و الان که به قضیه نگاه میکنم میبینم دید من خیلی کوچیک بوده اون زمان،من اگر خدا اون موقع اون شغل رو بهم میداد من جایی که الان هستم دیگه نبودم،تازه بعدش فهمیدم اصلا کارش با روحیه من سازگار نیست و من حرص بیخود میزدم،میدونید چرا؟چون من از بیرون بهد قضیه نگاه میکردم و خودمو با اون مقایسه میکردم،شما هم امیدوارم فقط خودتو و توتانمندی هاتو ببینی و اصلا حسرت کسی رو نخوری،چون اینجور موفقتری

سلام فاخته عزیز.حرف سامان محترم درسته.
آقا سامان داستان شما خیلی خوب وبه جا بود.به من وافکارم که خیلی کمک کرد.امیدوارم بتونم موفق بشم.

ممنونم از راهنماییتون
ولی من مهندسی خوندم و چون خانم هستم و محجبه و رفتن به تهران برام سخته کار مناسبی اینجا نیست دوستام هم شرکت های خصوصی هستن حقوق خوبی نمیگیرن ولی جاریم به جای اینکه درس بخونه رفته یک اداره دولتی مثلا ده سال پیش حالا تو همین دانشگاه های بدون کنکور لیسانس هم گرفته حالا ماها که زحمت کشیدیم دانشگاه دولتی گرفتار این بیکاری این دوره شدیم نه کار مناسب نه زندگی پر از عشق به چی دلگرم باشم اخه

دوستای خوبم شوهرم برای تعطیلات عاشورا میگه بریم شهر اون ولی چون جاریم بارداره و تو رفتارشون خیلی فرق میزارن هی لیلی به لالای اون میزارن و من هم دلم بچه میخاد ولی شوهرم میگه الان وقتش نیست نمیخام برم چیکار کنم؟مادرشوهرم خیلی هوای اونو داره با اینکه من بیشتز بهشون محبت کردم حتی عید که بچه اش به دنیا میاد دیگه هی مردم بهم میگن چرا بچه نمیاری با تحقیر نگام میکنن و اون هی پز میده شوهرش راه میره قربون صدقه میره نمیتونم این رفتارها رو تحمل کنم کمکم کنید شوهرم تنهایی بره اشکالی داره؟

خوب این مسایل را به شوهرت گفته ای ؟ آیا به او گفته ای که با بچه دار نشدن اعتبارت را نزد اقوام از دست داده ای و همه تو را با جاری ات مقایسه می کنند ؟
به نظر من بنشین و با شوهرت صحبت کن ببین چه می گوید.

آره گفتم دوستم اخه اوایل زندگیمون یک سری مشکلات با شوهرم و خانوادش داشتم به دلیل تفاوت فرهنگی خانوادش من رو قبول نداشتن بی محلی میکردن تحقیر از این موارد منم چندباری دادم دراومد و گریه کرد جلو اونا از نظر احساسی و جنسی و توجه هم تو خونه سرد بود برای همین بهم گفته باید رفتار گذشته رو بزاری کنار درصورتی که اونا هم مقصر بودن خوب قبول نمیکرد حالا میگه باید تحمل کنی این شرایط رو چون اخلاق خودت باعث شده
خانوادش هم شدیدا بچه دوست و اینا هستن من واقعا بعد سه سال زندگی برم اونجا چی بگم

- - - Updated - - -

دوستای خوبم کمک کنید بهم

هیچ کس کمکم نمیکنه
واقعا شرایط روحیم خوب نیست همسرم اصلن ابراز محبت کلامی نداره میترسه مردونگیش زیر سوال بره میگه همین که کار میکنم کافیه واقعا احساس تهی بودن میکنم

دوستای خوبم واقعا به کمکتون نیاز دارم من واقعا دارم به یک نفر دیگه وابسته میشم عشق قدیمی من بود

فاخته گرامی ، احتمالا داستان زیر را خوانده باشی ، هرچند باخوانی اش خالی از لطف نخواهد بود



امت فاکس، نویسنده و فیلسوف معاصر، هنگامی که برای نخستین بار به آمریکا رفته بود برای صرف غذا به رستورانی رفت. او که تا آن زمان، هرگز به چنین رستورانی نرفته بود در گوشه ای به انتظار نشست با این نیت که از او پذیرایی شود. اما هر چه لحظات بیشتری سپری می شد ناشکیبایی او از اینکه می دید پیشخدمت ها کوچکترین توجهی به او ندارند، شدت گرفت. از همه بدتر اینکه مشاهده می کرد کسانی پس از او وارد شده بودند و در مقابل بشقاب های پر از غذا نشسته و مشغول خوردن بودند. او با ناراحتی به مردی که بر سر میز مجاور نشسته بود نزدیک شد و گفت: «من حدود بیست دقیقه است که در اینجا نشسته ام بدون آنکه کسی کوچکترین توجهی به من نشان دهد. حالا می بینم شما که پنج دقیقه پیش وارد شدید با بشقابی پر از غذا در مقابلتان اینجا نشسته اید! موضوع چیست؟ مردم این کشور چگونه پذیرایی می شوند؟»

مرد با تعجب گفت: «ولی اینجا سلف سرویس است.» سپس به قسمت انتهایی رستوران جایی که غذاها به مقدار فراوان چیده شده بود، اشاره کرد و ادامه داد: «به آنجا بروید، یک سینی بردارید و هر چه می خواهید، انتخاب کنید، پول آن را بپردازید، بعد اینجا بنشینید و آن را میل کنید!»امت فاکس، که قدری احساس حماقت می کرد، دستورات مرد را پی گرفت. اما وقتی غذا را روی میز گذاشت ناگهان به ذهنش رسید که زندگی هم در حکم سلف سرویس است.همه نوع رخدادها ، فرصت ها ، موقعیت ها ، شادی ها ، سرورها و غم ها در برابر ما قرار دارد.در حالی که اغلب ما بی حرکت به صندلی خود چسبیده ایم و آن چنان محو این هستیم که دیگران در بشقاب خود چه دارند و دچار شگفتی شده ایم که چرا او سهم بیشتری دارد؟ و هرگز به ذهنمان نمی رسد خیلی ساده از جای خود برخیزیم و ببینیم چه چیزهایی فراهم است. سپس آنچه می خواهیم برگزینیم.


شما چه وقت از زندگی ات احساس رضایت و خوشحالی ،خواهی کرد؟
با دقت به سئوال بالا فکر کن و به خودت جواب بده

همه نکات ریزی رو ک در پاسخت تاثیرگذار هستند را مو به مو بنویس
اگر دیدی شخصی باید رفتارش عوض شود
اگر دیدی محل سکونتت باید عوض شود
اکر دیدی شغلت باید عوض بشه
اگر دیدی با جنسیتت (مونث بودن) نمی توانی به احساس رضایت و خوشحالی برسی

بدان که مشکل اصلی را پیدا کرده ای
اینکه باید تمرکزت را از همه آنچه در بیرون شما(اگرهایی که برایت نوشتم) هست بگیری و روی خودت و شرایط فعلی خودت متمرکز شوی
مسلما ما انسانها آنقدر توان نداریم که بتوانیم همه مکان ها و همه اشخاص را مطابق آنچه میل ما هست ، تغییر بدهیم ، لذا بهتر است انرژی تون رو بر روی خودتون سرمایه گذاری کنید که بیشترین منفعت را برای شما خواهد داشت

ممنونم بالهای صداقت عزیز
درسته من از خودم هنوز رضایت ندارم دارم سعی میکنم برای ادامه تحصیل و ان چیزی که علاقه دارم تلاش کنم ولی همسر من ادم سنتی هست برخوردش رفتارش همیشه به من میگه زن این کارو کن نمیتونه با من دوست بشه الان سال چهارمی هست که باهاشم همش میخاد تحقیر کنه کوچیک کنه هیچ پیشرفت علمی نداشتم جز اینکه با زندگی در کنارش روحم کمی اسیب دید البته با کمک این تالار ارامش به زندگیم برگشت چون رو خودم کار کردم ولی من هنوز به محبت شوهرم وابسته هستم میخام در کنارش با عشق زندگی کنم یکبار نشد صداش کنم بگه جانم یا بگه بیا بریم بیرون دوری بزنیم همش تو خونه احساس خستگی میکنم فقط تفریحمون اینه بریم شهر اونا که اونجا هم جز جنگ روانی چیزی نیست. من ادم گرم و بامحبتی هستم احساس میکنم در کنار همسرم این احساس ها داره خفه میشه چه کنم؟

شوهرت هرچی می خواد باشه ، باشه (سنتی ، مدرن، خشک ، سختگیر، آزاد ،بی احساس، پرعاطفه و ...) شما چی هستی ، و با خودت چه می کنی؟

یه کشتی روی دریا به حرکت خودش ادامه میده ، و به هیچ عنوان غرق نمیشه ، مگر اینکه آب به داخل کشتی نفوذ کنه

اطرافیان و افکار منفی درست مثل دریا هستند و شما مثل اون کشتی ، مادامی که در جهت صحیحی که قطب نما نشوم میده حرکت کنی و اجازه ندهی دیگران و افکار منفی به شما نفوذ پیدا کنه ، شما در راه رسیدن به مقصد هستی

شما سعی کن ، خودت و روحیاتت رو بشناسی و در جهت تقویت و رشد خودت گام برداری
اگر اصلا شما ازدواج نکرده بودی ، می خواستی مابقی زندگی ات رو چگونه بگذرانی؟
طبیعی هست که نیاز به گرفتن عشق و علاقه داری
نیاز به محبت
به نوازش
منتها شما می خواهی تمام این نیاز توسط همسرت پاسخ داده بشه ، یعنی منبع دریافت انرژی و محبت ، محدود به شوهرت هست ، به همین خاطر وقتی همسرت نمی تونه شما را شارژ کنه ( حالا به هر دلیلی)، شما از نظر روحی دچار تنش می شوی

تو سعی کن خودت مواظب حال و روح و روان خودت باشی.. سعی کن خودت را غنی کنی که رفتارهای شوهرت شما را خیلی بهم نریزد

یک دنیا ممنونم. بخاطر راهنماییهاتون بالهای صداقت عزیز
صحبتتون درسته خوب من نیاز به محبت نوازش تایید شدن تشویق شدن را از کجا به چه روشی تامین کنم؟ باز هم به زندگی با همسرم ادامه بدم؟

ما منطقی ازدواج کردیم احساس تو زندگیمون نیست همسرم عاشق من نیست دلش برام تنگ نمیشه هیچ وقت پیام عاشقانه بهم نداده نگفته من این خلا رو کجا پر کنم سال چهارمی هست که باهاشم میگه من همینم در حد تامین مالی زیادتر هم نه ابراز احساس که اصلن شما میگید خلا عاطفی رو کجا پر کنم زندگیمون بی عشق و رنگه شاید دو ماه تو این سال ها همچین حسی داشتم باور کنید سخته ذهنم از مجردی بیشتر درگیر شده این وسط مادرم هم نمک به زخمم میپاشه چرا شوهرت اینجوریه چرا بی عاطفس چرا تو رو زود نمیاره اینجا چرا بخاطر تو مرخصی نمیگیره و هزار تا چرای دیگه کمکم کنید