همیشه یه نفر دیگه ام که یه جای دیگه است.

سلام . ممنون می شم کمکم کنین.

من معمولا خودم نیستم و یه نفر دیگه ام که یه جای دیگه است. البته فکر نمی کنم چند شخصیتی باشم چون این کارمو کاملا خودآگاه انجام می دم ولی نمی تونم انجامش ندم خیلی ناراحت و مضطرب می شم.تا جایی که یادم میاد همیشه همینطوری بودم. البته گاهی هم غیر ارادیه.

واقعا برام سواله مردم از صبح تاشب چه جوری همه ش یه نفرن؟ فکر می کنم آدمای درست حسابی همیشه خودشونن ولی من نیستم. من نمی تونم توی واقعیت زندگی کنم. وقتی یه اتفاقی می افته بلافاصله اونو یه جای دیگه بین افراد دیگه می ذارم و اونا یه کارایی می کنن.

توی کتاب خوندم که تخیل یه جور سیستم دفاعیه. فکر می کنم چون زندگیم خیلی داغون بوده سیستم دفاعیم این قدر قوی شده که دیگه از پسش بر نمیام. من الان هیچ شکایتی از زندگیم ندارم . یعنی باید سعی کنم شکایت داشته باشم؟ فکر می کنم اصلا شرایط زندگیم قابل تغییر نیستن. وقتی نمی تونم چیزی رو عوض کنم چه جوری سیستم دفاعیمو خاموش کنم؟ قابل کنترل نیست برام.

لطفا برام ننویسین چیزایی رو که نمی تونی عوض کنی بپذیر . من همه چیزو پذیرفته ام و خدا شاهده عقلا و منطقا هیچ اعتراضی ندارم به هیچی . هیچ ادعا و شکایتی ندارم .اما این عقلی نیست که... بعضی وقت ها حتی نمی فهمم کی شروع می شه... از کنترلم خارج شده... خودش میاد و من دیگه واقعیتو حس نمی کنم و چند ساعت می گذره و نمی فهمم . حتی جدی جدی برای این حالتم نگران نیستم. چون هر وقت می خوام نگران بشم یه نفر دیگه می شم و دیگه نگرانی رو حس نمی کنم.
لطفا کمکم کنین.:72:

ميشه جواب بديد كه
ايا شما اون موقعيت رو به كل سعي ميكنيد به فراموشي بسپاريد؟
يعني وقتي خونه هستيد به يكباره خونه رو ترك كرده و در جاي ديگه هويت جديدي اختيار ميكنيد؟
و اونجا ويژگي هاي شخصيتي تازه اي پيدا ميكنيد؟

میشه چند تا مثال بزنین.
چند تا اتفاقی که واستون افتاده و باعث همچین فکری شده و بگین؟

اون شخصیتی که میگین حس مکنین شما نیستین یکی دیگس مگه چکار میکنه؟ چه فرقی با شما داره؟
کارایی میکنه که شما دو ست ندارین؟

چطوری خود آگاه انجام میدین؟ من متوجه این قسمتم نشدم. اگه چند مثال بزنین و بگین چرا مثلا از این اتفاق همچین فکری کردین فکر کنم بهتر بقیه بتونن کمکتون کنن.
آخه آدم وقتی خوآگاه یکاری انجام میده میتونه جلوشم بگیره دیگه. نمیتونه؟

گیسوی عزیز ممنون از توجهت .
درباره سوال اول فکر می کنم بعضی وقتا اون موقعیتو بازسازی می کنم یه جای دیگه و با افراد دیگه ای که هیچ کدومشون وجود خارجی ندارن و شاید مشخصا یکی شون من باشم و شاید نباشم . البته بعضی وقت ها هم هیچ ربطی بین اون موقعیت و اون کسانی که یه جای دیگه تصورشون کرده ام وجود نداره و اصلا نمی شه گفت که بازسازیه .به هر حال اون موقعیتو با شرایط واقعیش فراموش می کنم و خودم نیستم.
در مورد سوال دوم : شاید درست توضیح نداده ام . من جایی رو ترک نمی کنم . من همون جا هستم فقط تصور می کنم که کس دیگه ای هستم و جای دیگه ای هستم و این تصور خیلی قویه و نمی تونم جلوشو بگیرم.
در مورد سوال سوم: بله اونا با من فرق دارن.


دختر بی خیال عزیز متشکرم که خواستی کمکم کنی.
به عنوان مثال می تونم بگم که نمی دونم چه مدتی ( حسابش از دستم در رفته ) به شدت تصور می کردم ( وشاید می کنم ) که مرد هستم و یه خونه دارم که مال خودمه و همسر و بچه هم دارم و تازه مادر زنم هم با ما زندگی می کنه و غرق شده بودم درخیال نقشه خونه مون و این که چه جوریه و توش بنایی می کنیم و این که اثاثیه چی داریم و چه طوری چیدیمشون و... با ریزترین جزئیات... در حالی که من اصلا یه دختر هستم و یادمه مثلا یه مدتی که خونه ی یکی از اقوام کار و زندگی می کردم این خیلی شدید بود.

اون شخصیت ها با من خیلی فرق دارن و یکی هم نیستن که بگم همیشه این جوریه... در مجموع فکر کنم معمولا از من توانا تره و آدمای دور وبرش هم از آدمای دور و بر من خیلی بهترن. البته گاهی اونم به هیچ جایی نمی رسه و هیچ آینده خوبی براش نمی شه تصور کرد و مثلا اصلا بهتره که بمیره. گرچه من حتی برای اونا هم آینده نمی سازم . فقط یه لحظه شونو تصور می کنم و آینده شون جاذبه ای برام نداره.
درمورد این که چه جوری خودآگاه حسابش می کنم و... نمی دونم باید فکر کنم. گفتم که بعضی وقتا غیرارادیه.

ممنون از کمک شماها و دوستای دیگه ای که یه راه حلی بهم پیشنهاد کنن. من الان باید برای ارشد درس بخونم ولی نمی تونم با این اوضاع ...

- - - Updated - - -

گیسوی عزیز ممنون از توجهت .
درباره سوال اول فکر می کنم بعضی وقتا اون موقعیتو بازسازی می کنم یه جای دیگه و با افراد دیگه ای که هیچ کدومشون وجود خارجی ندارن و شاید مشخصا یکی شون من باشم و شاید نباشم . البته بعضی وقت ها هم هیچ ربطی بین اون موقعیت و اون کسانی که یه جای دیگه تصورشون کرده ام وجود نداره و اصلا نمی شه گفت که بازسازیه .به هر حال اون موقعیتو با شرایط واقعیش فراموش می کنم و خودم نیستم.
در مورد سوال دوم : شاید درست توضیح نداده ام . من جایی رو ترک نمی کنم . من همون جا هستم فقط تصور می کنم که کس دیگه ای هستم و جای دیگه ای هستم و این تصور خیلی قویه و نمی تونم جلوشو بگیرم.
در مورد سوال سوم: بله اونا با من فرق دارن.


دختر بی خیال عزیز متشکرم که خواستی کمکم کنی.
به عنوان مثال می تونم بگم که نمی دونم چه مدتی ( حسابش از دستم در رفته ) به شدت تصور می کردم ( وشاید می کنم ) که مرد هستم و یه خونه دارم که مال خودمه و همسر و بچه هم دارم و تازه مادر زنم هم با ما زندگی می کنه و غرق شده بودم درخیال نقشه خونه مون و این که چه جوریه و توش بنایی می کنیم و این که اثاثیه چی داریم و چه طوری چیدیمشون و... با ریزترین جزئیات... در حالی که من اصلا یه دختر هستم و یادمه مثلا یه مدتی که خونه ی یکی از اقوام کار و زندگی می کردم این خیلی شدید بود.

اون شخصیت ها با من خیلی فرق دارن و یکی هم نیستن که بگم همیشه این جوریه... در مجموع فکر کنم معمولا از من توانا تره و آدمای دور وبرش هم از آدمای دور و بر من خیلی بهترن. البته گاهی اونم به هیچ جایی نمی رسه و هیچ آینده خوبی براش نمی شه تصور کرد و مثلا اصلا بهتره که بمیره. گرچه من حتی برای اونا هم آینده نمی سازم . فقط یه لحظه شونو تصور می کنم و آینده شون جاذبه ای برام نداره.
درمورد این که چه جوری خودآگاه حسابش می کنم و... نمی دونم باید فکر کنم. گفتم که بعضی وقتا غیرارادیه.

ممنون از کمک شماها و دوستای دیگه ای که یه راه حلی بهم پیشنهاد کنن. من الان باید برای ارشد درس بخونم ولی نمی تونم با این اوضاع ...

سلام ساکورای گرامی

یک سوال ازتون دارم. ان شخصیت فرضی, شخصیت مورد علاقه شماست؟ یا ان کسیکه دوست دارید باشید؟ مثلا فرمودید فرض می کنید مرد هستید. دوست داشتید پسر بودید؟ و یا ان شرایط فرضی, شرایطی که ازش لذت می برید و دوست دارید در محیط واقعی هم وجود داشته باشه ولی نداره؟
به نظرم بهتره که کارشناسان بیشتر راهنمایی تون کنند تا من که روانشناس نیستم.
ولی انچه به ذهنم میرسه اینه. به نظرم سعی کنید اول هدف و علاقه تون را در زندگی پیدا کنید و روی این بخش ها متمرکز بشید. من فکر می کنم اگه به علاقه تون رسیدگی کنید بتونید جلوی این افکار را بگیرید و سعی کنید انچه که تصور می کنید را در محیط واقعی بدست بیاورید البته اگر ان تصورات درست و منطقی و مورد علاقه تون هست. منظورم اینه که اگه مثلا فکر می کنید که ازدواج کردید و بچه دارید. سعی کنید کم کم به ازدواج فکر کنید و خودتون را برای ازدواج اماده کنید و در دنیای واقعی طعم شیرین داشتن همسر و فرزند را تجربه کنید. یا اگه اثاثیه خاصی را تصور می کنید, سعی کنید برنامه ریزی کنید و کار و پس انداز کنید و کم کم تا حد توان انها را تهییه کنید و ....
فرمودید برای ارشد مطالعه می کنید. رشته تحصیلی تون را دوست دارید؟ و نیازها و خواسته هاتون را براورده می کنه؟ اگه اینطوره که خیلی خوبه. هر وقت خواستید که به این افکار فکر کنید جلوی خودتون بایستید و به اهداف و اینده و علاقه و برنامه هاتون فکر کنید. و همینطور به عواقب ان افکار کاذب فکر کنید که عمر شما که مهمترین سرمایه تون هست را نابود می کنه و مانع پیشرفت و موفقیت تون در زندگی واقعی میشه و شما را از اطرافیان و دوستان و جامعه دور می کنه.
شاید انوقت که به ان افکار و شرایط فکر می کنید خیلی لذت ببرید ولی در دنیای واقعی خیلی ضرر می کنید و هیچ سودی نمی برید و هیچ چیزی بدست نمی اورید. به نظرم اگه علاقه تون را جایگزین این افکار کنید و هر روز در راستای ساخت زندگی مورد علاقه تون قدم بردارید, حتی یک قدم خیلی کوچک, کم کم بتونید این افکار را فراموش کنید.
من پیشنهاد می کنم بیادید فکر کنید که از چه فعالیتی خوشتون میاد و بهش علاقه دارید و از این به بعد که خواستین به این افکار فکر کنید این کار را انجام بدید و یا اگه داشتید درس می خوندید و ذهن تون منحرف شد, به اینده و زمان باقی مونده تا ارشد فکر کنید و اجازه ندید زمانتون از دست بره.
و همینطور برای خودتون پاداش و تنبیه در نظر بگیرید.
هر روزیکه گذشت و شما به این موارد فکر نکردید یه کاری که دوست دارید را انجام بدید و یا هر چیزی که خوشحالتون می کنه و هر روز که اشتباه کردید و وقت و عمر خودتون تلف کردید خودتون را از چیزی که دوست دارید محروم کنید! البته شخصا فکر می کنم که منطقی تر اینه که هدف تون را در زندگی پیدا کنید و خودتون را قانع کنید که اینکار در واقعیت هیچ سودی براتون نداره.
و نمیدونم که چه قدر مذهبی هستی ولی به فکر خدا و این دنیا و ان دنیا هم بیشتر باشید!
به این موضوع فکر کنید که خدا هر لحظه اینجاست و شاهد و ناظر ما و اعمال و افکار ما و ان دنیا از کارهایی که کردیم سوال میشه و اینکه عمرمون چگونه صرف کردیم؟؟؟
و هر وقت که خواستین به این افکار فکر کنید به خدا فکر کنید و از خدا بخواهید که بهتون کمک کنه و جلوی خودتون بایستید و به خودتون بگید: اجازه نمیدم که زندگی و عمرم بیهوده تلف بشه.
و به این فکر کن که همیشه مثل الان جوان و پرانرژی نیستی و این دوران طلایی زندگیت و دیگه بر نمی گرده.

به امید روزیکه شما بیای و در همین تاپیک به ما بگی که دیگه عمر و وقت ارزشمندت را صرف اینکارا نمی کنی و داری از تک تک لحظه های زندگیت در دنیای واقعی لذت می بری و به خودت و دیگران سود می رسانی.

موفق و شاد و سلامت باشی دوست عزیزم.
:72::72::72:

سلام خانوم یا آقایn.i.k.i لطف کردین وقت گذاشتین که کمکم کنین.
اونا چند نفرند و همیشه یه نفر نیستن و شخصیت های مورد علاقه ام هم نیستند و معمولا دلم هم نمی خواد به جاشون باشم. بعضی وقت ها شرایط اونا حتی از شرایط منم بدتره و تصور کردنشون برام ناراحت کننده است و این طور نیست که تصورشون برام لذت بخش باشه ولی وقتی دچارش می شم نمی تونم خودمو بکشم بیرون.بعضی وقت ها من هیچ کدومشون نیستم.و اون وقتایی هم که می گم یکیشون منه ، منظورم اینه که همذات پنداریم با یکی شون خیلی شدیده نه این که دقیقا من اون باشم. فقط حدس می زنم این یکی شبیه منه .
توقع خاصی از زندگی ندارم . علاقه زیاد به داشتن همسر یا فرزند یا اثاثیه خاص هم ندارم. فکر می کنم فقط دلم می خواد آرامش داشته باشم. و اگه خدا قبول کنه خودمو مذهبی هم می دونم .
می دونم احمقانه است ولی دوست داشتم پسر بودم تا خیلی وقت پیشا از خونه مون فرار می کردم و می رفتم و بالاخره یه جوری گلیم خودمو از آب می کشیدم بیرون (چون توی این خانواده احساس آرامش و امنیت ندارم ) ولی دخترها نمی تونن بذارن برن. دوستان لطفا نیاین بهم بگین که غیر منطقیه و ... خودمم می دونم غیر منطقیه دست خودم نیست.
حق با شماست که این کارم تلف عمره و خدا پسندانه نیست.از خدا خیلی کمک خواسته ام ولی مسئله اینه که برای صحبت کردن با خدا هم باید تمرکز داشت و زمانی که نمی تونم روی چیزی که هستم تمرکز کنم ، صحبت کردن با خدا هم مشکل می شه . کلماتو فراموش می کنم. البته به خدا هم می گم که خودت می دونی که هیچ کسو به اندازه تو قبول ندارم ولی می بینی که مغزم نمی کشه حالا خوب و قشنگ باهات حرف بزنم و چیز درستی بگم ... وقتی به عاقبتم در این دنیا و اون دنیا فکر می کنم به نظرم میاد که بهترین چیزی که خدا می تونه به من بده مرگه . همین الان و همین جا . البته به شرطی که تاهمین جاشو هرچی غلط بوده ببخشه.
حق با شماست که باید سعی کنم به کنکورم و این که زمانم کم می شه فکر کنم. اگه بتونم فکرمو کنترل کنم حتما باید به این ها فکر کنم. رشته ام خوبه .
از خودم راضی بشو نیستم هیچ وقت و از خودم بدم میاد و با سیستم پاداش و تنبیه احتمالا مرتب باید خودمو تنبیه کنم ولی چیزی که خودمو ازش محروم کنم ندارم. یعنی اگه کسی بخواد منو تنبیه کنه مجبور می شه منو بزنه چون چیزی ندارم که ازم بگیره . فکر نکنم تنبیه روی من اثر بازدارندگی داشته باشه چون واقعا از خودم متنفرم و فکر می کنم هر بلایی سرم بیاد برام کمه.
خیلی ممنون از گل ها و سه خط آخر نوشته تون...

دختر بی خیال عزیز نتونستم به نتیجه برسم که خودآگاهه یا ناخودآگاه. نمی دونم مرز خودآگاه و ناخودآگاه دقیقا کجاست.
من تو خوابامم هم معمولا خودم نیستم و توی بیداری نمی تونم جلوشو بگیرم.

همگی ببخشین که طولانی می نویسم. الان موقتا حالم بهتره. بعد که حالم اونجوری شد دیگه فکرم شاید خوب کار نکنه نتونم بنویسم.

- - - Updated - - -

ببخشین.
الان فکر می کنم درباره خانواده ام نباید چیزی می نوشتم. نمی خواستم ناله کنم ولی مثل این که کرده ام.
با خانواده ام هیچ درگیری فعالی نداریم الان . من مواظبشونم و هرکاری بتونم براشون می کنم و اونا هم آرومن فعلا الحمدالله.
فقط یه نفر دیگه ام معمولا همین.

سلام ساکورا جان
من ادعای کارشناسی یا کاملا درست بودن حرفاموندارم
ولی لازم دونستم این مطالبو بهت بگم شاید به دردت بخوره
این که شما میگین درزمانهای مختلف جای انسانهای دیگه هستین
درشاخه ای از یک عرفان بحث هست که وقتی انسانی می میره کالبد ذهنیش تو این دنیا می مونه
وهمین کالبد دنبال آدمایی میگرده که روحشون علاقه های مشترک دارن یا وابستگی های مشترک یا....
وهمون کالبد ذهنی فردی که مرده میاد ودر مواقع خاص میتونه اون فردو تسخیر کنه وبه نوعی وارد جسمش میشه
تا از انرژی اون فرد استفاده کنه وبه چشم اون فرد دوباره به دنیا نگاه کنه
وهمین کالبدها باعث بسیاری از بیماریها و احساسات وحالتهای خاص ومبهم در فردمیشه
که طی مراحلی اون کالبدهارو از جسم اون فردخارج میکنن
من خودم شاهد خروج های زیادی بودم
حتی طی ارتباطات خاصی که مستر به فرد تسخیرشده میده
کالبدها حرف میزنند واز خودشون وزندگی قبلیشون وعلت واردشدنشون به جسم اون فرد میگن
مرد وزن وپیر وجوون هم دارن
حتی بعضیشون به زبانهای مختلف هم حرف میزنن
هنگام خروج فرد حالات خاصی پیدا میکنه وبعدازخروج بیماریها ومشکلاتی که اون کالبد باعثش بوده از بین میره
تمامی حرفای من طبق کنجکاوی که داشتم وتحقیقاتی که کردم هست
شاید مشکل شماهم همین باشه

عزیزم خب من فکر کردم از این فکر و خیالات و رویاهای معمولیه اگه خودآگاه باشه البته.
چون خیلی ادمها هستن ای این فکرا میکننن.کاری نمیکنن فقط فکر و ذهنشونه اما میدونن که الان اونا فکرشونو یعنی اگاهانس.
اما مثیکه شما آگاهانه اینکارارو انجام نمیدین متاسفانه . یهو بمدت طولانی میرین تو فکر درسته؟؟؟

چرا نمیرین پیش روانپزشک؟؟

خانوم یا آقای ستاره قطب ممنونم از نظرتون.
جالبه ...
تا حالا در این مورد چیزی نشنیده بودم.


دختر بی خیال عزیز متشکرم .فکر کنم درست می گی . بعد از چیزی که نیکی جون برام نوشت ( تازه کشف کردم نیکی خانومه و ایرادی نداره که قربون صدقه اش برم!) به خودم گفتم خب دیگه توقع داری دوستان بیان بهت چی بگن ؟بهت راه حل های منطقی ارائه می دن و تو می گی که ارادی نیست و از پسش بر نمیای...
فکر کردم دارو می خوام ...
البته الان موقتا حالم بهتره. فکر می کنم این حالتم ادواریه و الان توی حال خوبم هستم.
یه خورده هم فکر کردم شاید فقط عادته . قسمت زیادی از عمرمو در حالتی که هیچ کاری نداشتم بکنم ( هیچ امکاناتی و کسی و فضایی نبود و...) طی کردم و برای دق نکردن از فرط کسالت هی محیط های خیالی ساختم و حالا که امکان زندگی گسترده تر هم برام فراهم هست ، معتاد هپروتم و خودمو از اون دنیا نمی تونم بکشم بیرون.
البته فقط فرار از کسالت نبود. فکر کنم فرار از اضطراب و ترس و... هم بود...
صبح حدود یه ساعت چن نفر دیگه بودن که من هیچ کدومشون نبودم. خوابالو بودم و گذاشتم هر کاری می خوان بکنن. بعدش به خودم گفتم پاشو خجالت بکش . مگه قرار نبود درست شی؟ بعدش هم سر صبحانه یه نفر دیگه بودم...
ولی اینا صحنه های وحشتناکی نبودن و خیلی هم توشون فرو نرفتم...

سلام من تا حدی مطالب دوستان رو پیگیری کردم
به نظر من یکی از روشهای درمان شما با توجه به تخیلات قوی که دارید نوشتن رمان است که این کار جند خاصیت داره
1-با نوشتن شخصیتهای تخیلی به مرور شکل گیری پیدا می کنن...و از زندگی واقعی شما خرج می شن چرا که در جای بهتری دارن ایفای نقش می کنن
2-افرادی همچون شما رمانهای قوی تری خلق می کنن که چه بسا ایجاد درامد در شما کنه
3-نوشتن ایجاد آرامش میکنه و به مرور شما به روال عادی بر می گردید
این راه رو امتحان کن دوست من حتی بران که جهت پیدا کنه کلاسه نویسندگی برو ببین چقدر موفقی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ساکورا

خانوم یا آقای ستاره قطب ممنونم از نظرتون.
جالبه ...
تا حالا در این مورد چیزی نشنیده بودم.


دختر بی خیال عزیز متشکرم .فکر کنم درست می گی . بعد از چیزی که نیکی جون برام نوشت ( تازه کشف کردم نیکی خانومه و ایرادی نداره که قربون صدقه اش برم!) به خودم گفتم خب دیگه توقع داری دوستان بیان بهت چی بگن ؟بهت راه حل های منطقی ارائه می دن و تو می گی که ارادی نیست و از پسش بر نمیای...
فکر کردم دارو می خوام ...
البته الان موقتا حالم بهتره. فکر می کنم این حالتم ادواریه و الان توی حال خوبم هستم.
یه خورده هم فکر کردم شاید فقط عادته . قسمت زیادی از عمرمو در حالتی که هیچ کاری نداشتم بکنم ( هیچ امکاناتی و کسی و فضایی نبود و...) طی کردم و برای دق نکردن از فرط کسالت هی محیط های خیالی ساختم و حالا که امکان زندگی گسترده تر هم برام فراهم هست ، معتاد هپروتم و خودمو از اون دنیا نمی تونم بکشم بیرون.
البته فقط فرار از کسالت نبود. فکر کنم فرار از اضطراب و ترس و... هم بود...
صبح حدود یه ساعت چن نفر دیگه بودن که من هیچ کدومشون نبودم. خوابالو بودم و گذاشتم هر کاری می خوان بکنن. بعدش به خودم گفتم پاشو خجالت بکش . مگه قرار نبود درست شی؟ بعدش هم سر صبحانه یه نفر دیگه بودم...
ولی اینا صحنه های وحشتناکی نبودن و خیلی هم توشون فرو نرفتم...

---

من فکر کنم تو الکی نگرانی
منمم وقتی بیکار میشم از این فکرا میکنم حتی یمدت رمان میخوندم خودمو میذاشتم جای شخصیته اصن بطور کل بهم میریختم.

دیگه کلا خوندنشون گذاشتم کنار. حتی اینجا این داستانای واقعی و میخونم اینقد ناراحت میشم انگار وایه من اتفاق افتاده.

کلا شخصیت دخترا خیلی وابسته و حساسه. این چیزا ارادی. اگه از حالاتش خوشت نمیاد فکرو مشغول کن. درسی یا هنری یا ورزشی .... به یه چیزی مشغول باش اینجوری بهتر میشی

سعی کن فکر نکنی بهشون انشالله موفق میشی. اما زیاد درگیر نشو زیاد چیز مهمی نیست اگه ارادیه.

اما واسه اطمینان بیشتر برو پیش روانپزشک.تاومطمعن بشی

كاملا دركت مي كنم ، يعني وقتي نوشتتو خوندم خندم گرفت از اينكه چه جالب كسي ديگه اي هم هست كه مثل منه!
منم تقريبا همين شكليم البته نه به اين شدت! يعني بعضي مواقع كاملا از اون چيزي كه هستم يعني من خارج ميشم و وارد يه چيز ديگه اي ميشم كه ممكنه يه ستاره اي باشه كه خيلي دوسش دارم يا قهرماناي خيالي زندگيم يا يه آدم رنجديده و مصيبت زده يا يه آدم خيلي موفق ، بستگي به شرايط روحي او لحظم داره! نكته جالب اينجاس كه تمام ابعاد زندگي رو توش رعايت ميكنم. يعني همشون زن و شوهر و بچه دارن ، خونه زندگي دارن ، بعضياشون مستاجرن و گاهي كرايه خونشون عقب ميوفته و با صاحبخونشون دعواشون ميشه ... :311:
اين مشكل تو دوران نوجوونيم خيلي شديد بود و به خاطر پروبالي كه بهشون ميدادم كاملا زندگيمو درگير كرده بودن تا جايي كه كل دوران نوجوونيمو و موقعيت هاي خوبي كه تو اون دوران داشتم از دست دادم:54: البته منم مثل تو اصلا ناراحت نبودم در واقع با اين كار حتي احساس آرامش هم داشتم!
خب بالاخره به جايي رسيد كه به اين نتيجه رسيدم زمان زندگيم داره از دستم در ميره ، پس كنترلش كردم. يعني هر وقت ميومد سراغم فوري به خودم كارهاي مهمتري كه داشتمو گوشزد ميكردم ،ميرفتم سراغ اونا . هر وقت بيكار ميشدم يا احساسات و هيجانات خاصي داشتم ميرفتم سراغش ، كاملا آگاهانه!!!
الانم همينطوريم ! يعني تو بعضي مواقع خاص كاملا آگاهانه از خودم خارج ميشم و وارد دنياي جديد ميشم ( البته الان شرايط روحيم خوب نيست )و كاملا آگاهانه از اون محيط خارج شده و خودم ميشم. هر وقت كه خودم اراده كنم اتفاق ميفته! اصلانم از اين بابت ناراحت نيستم چون بعضي مواقع باعث ميشه ناراحتي هام فراموش كنم!

براي اينكه بتوني از شرشون خلاص شي بايد كمتر بهشون پر و بال بدي ،چون دنياي ذهن نامحدوده تو هر بشتر فكر كني بيشتر توش فرو ميري ، بايد مدام به خودت گوشزد كني كه خودتو ياد خودت بياري(نميدونم اين جمله رو متوجه ميشي يا نه)، بايد كمتر بيكار باشي و بيشتر ذهنتو درگير كاراي ديگه كني ، به نظرم درس خوندن واسه ارشد بهترين كاره!

ميتوني يه كش نازك به دستت ببندي هر وقت وارد اون فضا شدي اون كشو بكش تا محكم بخوره به دستت اين طوري فوري از اون حالت خارج ميشي (اين اولين روش من واسه از بين بردن اون حالت بود . جوابم داد)
داشتن هدف توي زندگي و برنامه ريزي و انجام اون برنامه تورو تا حدي به فضاي واقعي نزديكتر ميكنه ! هرچندهم كه اون هدف كوچيك باشه!
نترس عزيزم ، هيچ چيز نگران كننده اي وجود نداره ، كافيه بخواي :43:

- - - Updated - - -

كاملا دركت مي كنم ، يعني وقتي نوشتتو خوندم خندم گرفت از اينكه چه جالب كسي ديگه اي هم هست كه مثل منه!
منم تقريبا همين شكليم البته نه به اين شدت! يعني بعضي مواقع كاملا از اون چيزي كه هستم يعني من خارج ميشم و وارد يه چيز ديگه اي ميشم كه ممكنه يه ستاره اي باشه كه خيلي دوسش دارم يا قهرماناي خيالي زندگيم يا يه آدم رنجديده و مصيبت زده يا يه آدم خيلي موفق ، بستگي به شرايط روحي او لحظم داره! نكته جالب اينجاس كه تمام ابعاد زندگي رو توش رعايت ميكنم. يعني همشون زن و شوهر و بچه دارن ، خونه زندگي دارن ، بعضياشون مستاجرن و گاهي كرايه خونشون عقب ميوفته و با صاحبخونشون دعواشون ميشه ... :311:
اين مشكل تو دوران نوجوونيم خيلي شديد بود و به خاطر پروبالي كه بهشون ميدادم كاملا زندگيمو درگير كرده بودن تا جايي كه كل دوران نوجوونيمو و موقعيت هاي خوبي كه تو اون دوران داشتم از دست دادم:54: البته منم مثل تو اصلا ناراحت نبودم در واقع با اين كار حتي احساس آرامش هم داشتم!
خب بالاخره به جايي رسيد كه به اين نتيجه رسيدم زمان زندگيم داره از دستم در ميره ، پس كنترلش كردم. يعني هر وقت ميومد سراغم فوري به خودم كارهاي مهمتري كه داشتمو گوشزد ميكردم ،ميرفتم سراغ اونا . هر وقت بيكار ميشدم يا احساسات و هيجانات خاصي داشتم ميرفتم سراغش ، كاملا آگاهانه!!!
الانم همينطوريم ! يعني تو بعضي مواقع خاص كاملا آگاهانه از خودم خارج ميشم و وارد دنياي جديد ميشم ( البته الان شرايط روحيم خوب نيست )و كاملا آگاهانه از اون محيط خارج شده و خودم ميشم. هر وقت كه خودم اراده كنم اتفاق ميفته! اصلانم از اين بابت ناراحت نيستم چون بعضي مواقع باعث ميشه ناراحتي هام فراموش كنم!

براي اينكه بتوني از شرشون خلاص شي بايد كمتر بهشون پر و بال بدي ،چون دنياي ذهن نامحدوده تو هر بشتر فكر كني بيشتر توش فرو ميري ، بايد مدام به خودت گوشزد كني كه خودتو ياد خودت بياري(نميدونم اين جمله رو متوجه ميشي يا نه)، بايد كمتر بيكار باشي و بيشتر ذهنتو درگير كاراي ديگه كني ، به نظرم درس خوندن واسه ارشد بهترين كاره!

ميتوني يه كش نازك به دستت ببندي هر وقت وارد اون فضا شدي اون كشو بكش تا محكم بخوره به دستت اين طوري فوري از اون حالت خارج ميشي (اين اولين روش من واسه از بين بردن اون حالت بود . جوابم داد)
داشتن هدف توي زندگي و برنامه ريزي و انجام اون برنامه تورو تا حدي به فضاي واقعي نزديكتر ميكنه ! هرچندهم كه اون هدف كوچيك باشه!
نترس عزيزم ، هيچ چيز نگران كننده اي وجود نداره ، كافيه بخواي :43:

ممنون از همه دوستام

خانوم یا آقای hhanie متشکرم از نظرتون. رمان نوشتن خیلی درد داره. نوشتن بعضی چیزا خیلی شکنجه است... ولی خوب احتمالا یه راه واقع بینانه برخورد کردن با این تصورات همین باشه.
دختر بی خیال عزیز بازم متشکرم ازت. سعی می کنم درگیرش نشم. البته بازم فکر می کنم غیر ارادیه و همون مراجعه به روانپزشکو اگه شدید شد باید جدی بگیرم . ولی نگران نیستم. کلا نگران چیزی نمی شم.
مهرانه عزیز ممنونم . کشی که گفتی رو امتحان می کنم و سعی می کنم مشغول درسمو و... بشم.

دوستام حالا چن روز نمی تونم دور کامپیوتر بیام .
حلالم کنین لطفا. خداحافظ .
بازم ممنون از همه.

سلام ساکورا جون. چه طوری؟
بله درست کشف کردی! من دخترم:227:
البته منم بعضی وقتا دوست داشتم که پسر باشم! ولی خوب دختر بودن شیرین تره!
ولی مهمتر از دختر یا پسر بودن, انسان بودن. و تازه ما دخترا باید به خودمون افتخار کنیم که با وجود بعضی از محدودیت ها, اهدافمون را محقق می کنیم:326:

ببین باید با هر روشی که به نظر خودت مفیده, جلوی خودت بایستی و سریعتر باید این کارو بکنی.
اینکه دوستان گفتن به روانپزشک مراجعه کنی هم خیلی خوبه. ولی مهمتر از همه, خودتی که باید جلوی خودت بایستی و اجازه این فکرا را به ذهنت ندی.

ببین اینکه میگی هیچ وقت از خودم راضی بشو نیستم و از خودم بدم میاد, اخه یعنی چی دختر خوب؟
ببین همه ما ادما کلی اشتباه در زندگیمون می کنیم و از دست خودمون عصبانی میشیم, ولی میشه از نو شروع کرد و کم کم شرایط را بهتر کرد. شاید به ایده ال هامون نرسیم ولی میشه شرایط را از چیزی که هست بهتر کرد.
راستی درباره سیستم پاداش و تنبیه گفته بودی که:

نقل قول:

---

با سیستم پاداش و تنبیه احتمالا مرتب باید خودمو تنبیه کنم ولی چیزی که خودمو ازش محروم کنم ندارم. یعنی اگه کسی بخواد منو تنبیه کنه مجبور می شه منو بزنه چون چیزی ندارم که ازم بگیره . فکر نکنم تنبیه روی من اثر بازدارندگی داشته باشه چون واقعا از خودم متنفرم و فکر می کنم هر بلایی سرم بیاد برام کمه.

---

ببین موقعی که این پیشنهاد را دادم, در ادامه گفتم منطقی تر از این سیتم اینکه که هدفت پیدا کنی.
ولی درباره جوابت باید بگم که:
اولا به تنبیه شخصا اعتقاد ندارم و وقتی پاداش و خوبی هست, تنبیه چرا؟! ولی شما کلی امکانات داری که نمی بینی!
مثلا همین اینترنت! عزیزم خودت را از وب گردی محروم کن و بشین درساتو بخون!
اصلا نعمت خوابیدن! بعضی ها بیمارن و خوابشون نمیبیره!
اگه درساتو نخوندی و فکرهای بیهوده کردی, دیرتر بخواب و بشین درساتو بخون!
اصلا همین امکان ادامه تحصیل. فکر کن اگه این امکان را اصلا نداشتی چه احساسی پیدا می کردی؟
مثلا در جایی بودی که بهت اجازه درس خوندن نمیدادن!
و ببین البته ممکنه شرایط ادم سخت هم باشه و امکانات کم ولی میتونه با تلاش و کوشش ان چیز هایی که می خواد را کم کم فراهم کنه. بیا بیشتر به سیستم پاداش فکر کن و کارهایی که بهت انگیزه میده و خوشحالت می کنه را انجام بده.
و راستی چرا میگی هر بلایی سرم بیاد کمه؟:97: و چرا از دست خودت متنفری؟:97:
میشه برامون توضیح بدی چرا خودت را دوست نداری؟
و شاید برای اینکه از دست خودت ناراحتی شرایط ناگوار را هم تصور می کنی. البته این فقط نظر منه. پایه علمی نداره.
فکر کنم اگه خودت را ببخشی و خودت را دوست داشته باشی, بهت کمک کنه. و اگه خودت را دوست داشته باشی دیگه عمرت را تلف نمی کنی و به این چیزا هم فکر نمی کنی.:228:

نقل قول:

---

یه خورده هم فکر کردم شاید فقط عادته . قسمت زیادی از عمرمو در حالتی که هیچ کاری نداشتم بکنم ( هیچ امکاناتی و کسی و فضایی نبود و...) طی کردم و برای دق نکردن از فرط کسالت هی محیط های خیالی ساختم و حالا که امکان زندگی گسترده تر هم برام فراهم هست ، معتاد هپروتم و خودمو از اون دنیا نمی تونم بکشم بیرون.

---

ببین اینجا دلیلشو توضیح دادی. شرایط زندگی کسالت اور بوده و.... و کاری نداشتی بکنی! و از این فکرا کردی و حالا بهش اعتیاد پیدا کردی.
ببین بیا برای تمام روز برنامه ریزی کن و اجازه نده که بیکار بمونی. در نتیجه دیگه اصلا وقت پیدا نمی کنی که از این فکرا بکنی.
بیا چندتا کار بکن! اول داشته هات را روی یک کاغذ بنویس:
مثل:1- خدا 2-سلامتی3- جوانی 4- توانایی درس خوندن 5- خانواده و سر پناه 6- کلی دوست خوب
7-......
بعد بیا اهدافت را بنویس. البته واقع بینانه.
بعد بیا برنامه ریزی کن و بعد هم با توکل به خدا شروع به اجرا.
ببین روز 24 ساعت. مثلا: 8 ساعت استراحت/ 8 ساعت درس/ 2 ساعت صبحانه و ناهار و شام و...
2 ساعت کمک به خانواده/ 1 ساعت ورزش/ 1 ساعت عبادت (البته حداقل گفتم. به خود شما بستگی داره)/ 1 ساعت نت و همدردی!/ 1 ساعت تلویزیون یا خواندن مجله یا کتاب غیر درسی.
خب دیگه وقت فکر کردن به چیزای دیگه نداری:227:
البته این برنامه را همینطوری نوشتم. حالا خودت هر جور که می خوای برنامه ریزی کن ولی منظور من اینه که وقت بیکاری برای خودت درست نکن.
فعلا دیگه برم درسای خودمو بخونم! منم امسال می خوام ارشد بدم. من زیست شرکت می کنم. شما چی؟
دوست عزیزم تا بهمن زمان کمی داریما!:303:
ببین بیا یک برنامه ریزی برای ارشد بکن و طبق یک برنامه پیش برو. میتونی برنامه ازمونهای ازمایشی را دانلود کنی و طبق انها پیش بری. برای مثال لینک زیر را ببین.

مدرسان شریف | کارشناسی ارشد - دکتری و کاردانی به کارشناسی


:72::72::72::46:

- - - Updated - - -

سلام وقتی پستم را فرستادم, پست جدیدت را ندیدم.
:72:
ایشلا اردیبهشت خبرای خوب به هم میدیم:323:
فعلا خدانگهدار.
موفق باشی

سلام:72:

پاسخم به مسئله ی شما رو تو این تاپیک: http://www.hamdardi.net/thread-31082.html#post305083 گذاشتم.

موفق باشید.

سلام ساكورا
توي كتاب درسي من درمورد اين مشكلت مطلب بود ولي چون زياد بود زحمت كشيدم ننوشتم
به جاش برات از سايت مطلب گذاشتم
البته بگم توي كتاب خودم مفصل تر و بهتره ولي زياده
تو اين مطلبي رو كه گذاشتم بخون نظرتو بده
لازم شد خلاصه درسمو برات مينويسم

اختلال چند شخصیتی؟

از هم گسيختگي شخصيتي يک فرايند ذهني است که بر اثر آن ارتباط طبيعي ميان افکار، خاطرات، احساسات، حرکات و هويت فردي از ميان مي رود. به واسطه ي اين از هم گسيختگي، برخي از اطلاعات خاص که در حالت عادي مي بايست در ارتباط با ساير اطلاعات موجود ديگر در مغز باشند، انسجام و اتصال خود را از دست مي دهند. برخي از پژوهشگران بر اين باورند که از هم گسيختگي بطور مستمر ادامه پيدا کرده و گسترش مي يابد و ممکن است از خيال بافي هاي روزانه شروع شده و تا تجزيه ي کامل هويتي ادامه پيدا کند. با اين وجود تفاوت شايان ذکري ميان اختلال هاي کلي هويتي (DD) و اختلال شخصيتي متفاوتي که با نام (DID) شناخته مي شود، وجود دارد.


DID پيش از اين با نام اختلال چندگانه ي شخصيتي شناخته مي شد، اما در سال 1994 نام آن تغيير پيدا کرد تا نام جديد در تفهيم عمومي اختلال کمک بيشتري کند. بيماري فوق الذکر شامل نوعي اختلال و آشوب در هويت است که دو يا چند شخصيت جداگانه در وجود فرد ظاهر مي شوند. اين هويت هاي مختلف که با نام "دگروار" شناخته مي شوند، کنترل رفتار فرد را از يک زمان به زمان ديگر به دست مي گيرند.


شخصيت در اين مبحث به عنوان توانايي ادراک، ارتباط برقرار کردن، و تفکر در مورد محيط و خود فرد به کار برده مي شود. (انجمن روانشناسي امريکا، سال انتشار 1994، صفحه 270). زمانيکه بيماران تحت تاثير يک "دگروار" قرار مي گيرند ممکن است رفتار، حرکات، خصوصيات، جهت گيري هاي جنسي، و خصوصيات فيزيکي متفاوتي را از خود بروز دهند ( به عنوان مثال عادت به استفاده از يک دست بيش از دست ديگر، انواع مختلف آلرژي، و تغيير زاويه ي ديد). بيمار کليه ي موارد ذکر شده را در يک زمان مشخص انجام مي دهد، اما زمانيکه "دگروار" ديگر کنترل شخصيت او را به دست مي گيرد، به هيچ وجه به خاطر نمي آورد که چندي پيش چه کارهايي انجام مي داده. اين شخصيت هاي متفاوت ممکن است گاهي اوقات به 100 مورد هم برسند و اين امکان نيز وجود دارد که تعداد آنها تنها به 2 مورد ختم شود؛ اما ميانگين آن 10 شخصيت متفاوت مي باشد که در طول زمان ثابت هستند. هر يک از اين موقعيت ها که در آن شخصيت تغيير پيدا مي کند با عنوان "گونه ي منحصر بفرد شخصيتي" شناخته مي شوند چراکه هر هويت جديد نشات گرفته از قسمت هاي از هم گسيخته ي ذهني است که بر روي رفتار بيماري که به DID مبتلا است تاثير مي گذارد.


اين شخصيت هاي متفاوت ممکن است تا حدودي از وجود يکديگر آگاه باشند، اما در هر زمان تنها يکي از آنها کنترل رفتار بيمار را به دست مي گيرد. انتقال شخصيت به شخصيت هاي ديگر به صورت آني و به واسطه ي نوعي تنش صورت مي پذيرد (موريسون 1995).
از نظر پزشکي براي تشخيص DID بايد نشانه هاي زير در بيمار تشخيص داده شود:


وجود حداقل دو شخصيت متفاوت که هر يک شامل الگوهاي تفکري، احساسي، و ارتباطي مخصوص به خودشان باشند.
حداقل دو شخصيت مختلف که کنترل رفتاري فرد را از يک زمان به زمان ديگر به دست گيرند.
ناتواني بيش از اندازه در به ياد آوردن اطلاعات مهم فردي که شباهتي به يک فراموشي معمولي نداشته باشد.
اين بيماري مشخصاً بر اثر استفاده از ماده اي خاص و يا ابتلا به بيماري مخصوصي ايجاد نمي شود.






درمان


درمان معمولاً شامل جلسات روانکاوي به همراه هيپنوتيزم است. هدف از درمان درهم شکستن شخصيت هاي متفاوت و محدود کردن آنها به يک هويت منحصر بفرد است. رواندرمانگر سعي مي کند با دگروارهاي متفاوت ارتباط برقرار کرده تا ابتدا با نقش و عملکرد هر يک از آنها آشنا شود. سپس ارتباطي ميان شخصيت هاي متفاوت به ويژه خصوصياتي که قدري ماهيت خشونت و مخرب دارند ايجاد مي کند و آنها را به مرور زمان از ميان بر مي دارد. از ديگر اهداف رواندرمانگر اين است که با کليه ي اين شخصيت هاي مختلف ارتباط برقرار کند و به نحوي آنها را با هم مرتبط کند. مشاور همچنين سعي مي کند که خاطرات درداور و ضربه هاي روحي گذشته را از وجود بيمار پاک نمايد. درمان بيماري نيازي به بستري شدن ندارد، اما در موارد خاص پزشکان براي رسيدن به هدفي که دارند مي توانند بيمار را بستري کنند. تا کنون مدرکي دال بر مفيد بودن تجزيه تحليل رفتاري براي درمان اين اختلال بدست نيامده است.

- - - Updated - - -

سلام ساكورا
توي كتاب درسي من درمورد اين مشكلت مطلب بود ولي چون زياد بود زحمت كشيدم ننوشتم
به جاش برات از سايت مطلب گذاشتم
البته بگم توي كتاب خودم مفصل تر و بهتره ولي زياده
تو اين مطلبي رو كه گذاشتم بخون نظرتو بده
لازم شد خلاصه درسمو برات مينويسم

اختلال چند شخصیتی؟

از هم گسيختگي شخصيتي يک فرايند ذهني است که بر اثر آن ارتباط طبيعي ميان افکار، خاطرات، احساسات، حرکات و هويت فردي از ميان مي رود. به واسطه ي اين از هم گسيختگي، برخي از اطلاعات خاص که در حالت عادي مي بايست در ارتباط با ساير اطلاعات موجود ديگر در مغز باشند، انسجام و اتصال خود را از دست مي دهند. برخي از پژوهشگران بر اين باورند که از هم گسيختگي بطور مستمر ادامه پيدا کرده و گسترش مي يابد و ممکن است از خيال بافي هاي روزانه شروع شده و تا تجزيه ي کامل هويتي ادامه پيدا کند. با اين وجود تفاوت شايان ذکري ميان اختلال هاي کلي هويتي (DD) و اختلال شخصيتي متفاوتي که با نام (DID) شناخته مي شود، وجود دارد.


DID پيش از اين با نام اختلال چندگانه ي شخصيتي شناخته مي شد، اما در سال 1994 نام آن تغيير پيدا کرد تا نام جديد در تفهيم عمومي اختلال کمک بيشتري کند. بيماري فوق الذکر شامل نوعي اختلال و آشوب در هويت است که دو يا چند شخصيت جداگانه در وجود فرد ظاهر مي شوند. اين هويت هاي مختلف که با نام "دگروار" شناخته مي شوند، کنترل رفتار فرد را از يک زمان به زمان ديگر به دست مي گيرند.


شخصيت در اين مبحث به عنوان توانايي ادراک، ارتباط برقرار کردن، و تفکر در مورد محيط و خود فرد به کار برده مي شود. (انجمن روانشناسي امريکا، سال انتشار 1994، صفحه 270). زمانيکه بيماران تحت تاثير يک "دگروار" قرار مي گيرند ممکن است رفتار، حرکات، خصوصيات، جهت گيري هاي جنسي، و خصوصيات فيزيکي متفاوتي را از خود بروز دهند ( به عنوان مثال عادت به استفاده از يک دست بيش از دست ديگر، انواع مختلف آلرژي، و تغيير زاويه ي ديد). بيمار کليه ي موارد ذکر شده را در يک زمان مشخص انجام مي دهد، اما زمانيکه "دگروار" ديگر کنترل شخصيت او را به دست مي گيرد، به هيچ وجه به خاطر نمي آورد که چندي پيش چه کارهايي انجام مي داده. اين شخصيت هاي متفاوت ممکن است گاهي اوقات به 100 مورد هم برسند و اين امکان نيز وجود دارد که تعداد آنها تنها به 2 مورد ختم شود؛ اما ميانگين آن 10 شخصيت متفاوت مي باشد که در طول زمان ثابت هستند. هر يک از اين موقعيت ها که در آن شخصيت تغيير پيدا مي کند با عنوان "گونه ي منحصر بفرد شخصيتي" شناخته مي شوند چراکه هر هويت جديد نشات گرفته از قسمت هاي از هم گسيخته ي ذهني است که بر روي رفتار بيماري که به DID مبتلا است تاثير مي گذارد.


اين شخصيت هاي متفاوت ممکن است تا حدودي از وجود يکديگر آگاه باشند، اما در هر زمان تنها يکي از آنها کنترل رفتار بيمار را به دست مي گيرد. انتقال شخصيت به شخصيت هاي ديگر به صورت آني و به واسطه ي نوعي تنش صورت مي پذيرد (موريسون 1995).
از نظر پزشکي براي تشخيص DID بايد نشانه هاي زير در بيمار تشخيص داده شود:


وجود حداقل دو شخصيت متفاوت که هر يک شامل الگوهاي تفکري، احساسي، و ارتباطي مخصوص به خودشان باشند.
حداقل دو شخصيت مختلف که کنترل رفتاري فرد را از يک زمان به زمان ديگر به دست گيرند.
ناتواني بيش از اندازه در به ياد آوردن اطلاعات مهم فردي که شباهتي به يک فراموشي معمولي نداشته باشد.
اين بيماري مشخصاً بر اثر استفاده از ماده اي خاص و يا ابتلا به بيماري مخصوصي ايجاد نمي شود.






درمان


درمان معمولاً شامل جلسات روانکاوي به همراه هيپنوتيزم است. هدف از درمان درهم شکستن شخصيت هاي متفاوت و محدود کردن آنها به يک هويت منحصر بفرد است. رواندرمانگر سعي مي کند با دگروارهاي متفاوت ارتباط برقرار کرده تا ابتدا با نقش و عملکرد هر يک از آنها آشنا شود. سپس ارتباطي ميان شخصيت هاي متفاوت به ويژه خصوصياتي که قدري ماهيت خشونت و مخرب دارند ايجاد مي کند و آنها را به مرور زمان از ميان بر مي دارد. از ديگر اهداف رواندرمانگر اين است که با کليه ي اين شخصيت هاي مختلف ارتباط برقرار کند و به نحوي آنها را با هم مرتبط کند. مشاور همچنين سعي مي کند که خاطرات درداور و ضربه هاي روحي گذشته را از وجود بيمار پاک نمايد. درمان بيماري نيازي به بستري شدن ندارد، اما در موارد خاص پزشکان براي رسيدن به هدفي که دارند مي توانند بيمار را بستري کنند. تا کنون مدرکي دال بر مفيد بودن تجزيه تحليل رفتاري براي درمان اين اختلال بدست نيامده است.

سلام دوستام
قرار بود نیاما...

خیلی خیلی ممنونم نیکی جون دارم به چیزهایی که نوشتی فکر می کنم. این که از خودم بدم میاد بر می گرده به یه چیزایی که ننویسم بهتره... یعنی جرات ندارم بنویسم...رشته ام تو گروه انسانیه. زیست حتما رشته جالبیه. موفق باشی عزیزم .:43:
آقای میشل متشکرم از نظرتون. حتما تایپکی که بهش لینک دادینو می خوونم. مراقبه رو هم سرچ می کنم و دنبال اون کتابا میگردم.
گیسو جون دستت درد نکنه. متن خوبی برام گذاشتی .:43: فکر نکنم این طوری باشم.... نمیدونم ...!! خب من همه شونو می شناسم و با هیچ کدومشون با دیگران تماس نمی گیرم . البته نمی دونم شایدم ......
خب به هرحال از اون موارد ناتوانی در به یاد آوردن اطلاعات مهم فردی رو ندارم.
البته وقتی تصورشون می کنم اونا یه جای دیگه ان و این جا که من هستم نیستن و یه جسم دیگه دارن . فکر کنم طبق این متن و چیزای دیگه که خوندم چند شخصیتی ها همه شخصیتاشون توی یه جسمن.

دوستام من امروز همه اش به این چیزا فکر کردم . یعنی می خواستم درس بخوونم ولی همه ش کسان دیگه بودم و به این چیزا هم فکر کردم . به نظرم اومد که می دونم دلیلش چیه که این طوری هستم. و خیلی وقته که می دونستم و می دونسته ام که جراتشو ندارم که اینجا بنویسمش و ...
و بعدش فکر کردم اصلا برا چی اومدم این جا نوشتم این چیزا رو در حالی که می دونسته ام جراتشو ندارم واقعا فکر کنم که چرا...
و به نظرم اومد کار اشتباهی کردم . و وقت یه آدمای خوبی رو هم گرفته ام که اومدن و برام نوشتن که این کارا رو بکن... یه آدمایی که من جرات ندارم بهشون بگم واقعا چرا... مثه این می مونه که یه جورایی بهتون دروغ گفته باشم.
چون همه واقعیتو نگفته ام و جراتشم ندارم بگم ولی اومدم باهاتون حرف زده ام.

الان با تشکر خیلی زیاد :72::72: از دوستام که لطف کردن و خواستن کمکم کنن ،می خوام بگردم تو این سایت ببینم به کجا باید درخواست بدم که لطفا این تایپک منو ببندن .
تا دوستام وقتشون تلف نشه بیان برام بنویسن در حالی که من راستشو بهشون نمی گم... چون جرات ندارم...
می دونم که این رفتارم خل و چلانه است ولی خل و چلم دیگه . ببخشین...
تا همین جا هم که نوشتم سرم خیلی درد گرفت. الان سرم درد می کنه حسابییییییی...
بعضی وقتا قلبمم درد می گیره...
ولی ناراحت نشینا . خوبم در مجموغ.

بازم ممنون از همه .

- - - Updated - - -

سلام دوستام
قرار بود نیاما...

خیلی خیلی ممنونم نیکی جون دارم به چیزهایی که نوشتی فکر می کنم. این که از خودم بدم میاد بر می گرده به یه چیزایی که ننویسم بهتره... یعنی جرات ندارم بنویسم...رشته ام تو گروه انسانیه. زیست حتما رشته جالبیه. موفق باشی عزیزم .:43:
آقای میشل متشکرم از نظرتون. حتما تایپکی که بهش لینک دادینو می خوونم. مراقبه رو هم سرچ می کنم و دنبال اون کتابا میگردم.
گیسو جون دستت درد نکنه. متن خوبی برام گذاشتی .:43: فکر نکنم این طوری باشم.... نمیدونم ...!! خب من همه شونو می شناسم و با هیچ کدومشون با دیگران تماس نمی گیرم . البته نمی دونم شایدم ......
خب به هرحال از اون موارد ناتوانی در به یاد آوردن اطلاعات مهم فردی رو ندارم.
البته وقتی تصورشون می کنم اونا یه جای دیگه ان و این جا که من هستم نیستن و یه جسم دیگه دارن . فکر کنم طبق این متن و چیزای دیگه که خوندم چند شخصیتی ها همه شخصیتاشون توی یه جسمن.

دوستام من امروز همه اش به این چیزا فکر کردم . یعنی می خواستم درس بخوونم ولی همه ش کسان دیگه بودم و به این چیزا هم فکر کردم . به نظرم اومد که می دونم دلیلش چیه که این طوری هستم. و خیلی وقته که می دونستم و می دونسته ام که جراتشو ندارم که اینجا بنویسمش و ...
و بعدش فکر کردم اصلا برا چی اومدم این جا نوشتم این چیزا رو در حالی که می دونسته ام جراتشو ندارم واقعا فکر کنم که چرا...
و به نظرم اومد کار اشتباهی کردم . و وقت یه آدمای خوبی رو هم گرفته ام که اومدن و برام نوشتن که این کارا رو بکن... یه آدمایی که من جرات ندارم بهشون بگم واقعا چرا... مثه این می مونه که یه جورایی بهتون دروغ گفته باشم.
چون همه واقعیتو نگفته ام و جراتشم ندارم بگم ولی اومدم باهاتون حرف زده ام.

الان با تشکر خیلی زیاد :72::72: از دوستام که لطف کردن و خواستن کمکم کنن ،می خوام بگردم تو این سایت ببینم به کجا باید درخواست بدم که لطفا این تایپک منو ببندن .
تا دوستام وقتشون تلف نشه بیان برام بنویسن در حالی که من راستشو بهشون نمی گم... چون جرات ندارم...
می دونم که این رفتارم خل و چلانه است ولی خل و چلم دیگه . ببخشین...
تا همین جا هم که نوشتم سرم خیلی درد گرفت. الان سرم درد می کنه حسابییییییی...
بعضی وقتا قلبمم درد می گیره...
ولی ناراحت نشینا . خوبم در مجموغ.

بازم ممنون از همه .