نمایش نسخه قابل چاپ
یه چیزی رو در خودم فهمیده ام که اصلا به سلامت عقل خودم دارم شک میکنم.
یعنی یا واقعا عقلم سالم نیست. یا واقعا چیزی به اسم غیرت در من وجود نداره.
من میدونم که اگه زمانی ازدواج بکنم نمیرم به همسرم خیانت کنم. یعنی به نظرم خیلی کار مزخرفیه.
ولی چیزی که باعث شده به عقل خودم شک کنم اینه که وقتی تاپیکهای مربوط به خیانت مرد به زن(نه باالعکس) رو میخونم، همش حس میکنم اتفاق مهمی نیست!!
چرا من اینجوری ام به نظرتون؟!!!!!
سلام عزیزم
نه دور از جون سالمی ولی میدونی مشکل چیه "مصیبت وقتی عمومی میشه خوشایند میشه" اصل قضیه اینه ماشاالله اینقدر که زیاد شده این مسئله فکر میکنیم عادیه،یه جا خوندم وقتی میبینیم طرف بهمون خیانت نمیکنه احساس میکنیم داره در حقمون لطف میکنه.فقط میتونم با این شرایط و این تعهد های پوچ بگم پناه بر خدا.
سلام نه بی غیرت نیستی چون اگه بودی الان این تاپیکرو نمیذاشتی شما مطمن باش حتی نمیتونی فک کنی خدایی نکرذه مادرت یا خواهرت یا همسرت در آغوش ی مرد دیگه هست داره نوازشش میکنه و....میتونی تحمل کنی؟؟
چرا پای خواهر و مادر منو وسط میکشید آخه؟؟؟؟ :97:
من برای بقیه ناراحت میشم.
ولی وقتی فکر میکنم مثلا من زمانی ازدواج کنم و شوهرم بهم خیانت کنه ناراحت نمیشم. یعنی نمیدونم چرا حس میکنم ناراحت نمیشم!!! یا برام عادیه.
عادی نه از این نظر که توی جامعه فراوون شده. نه.
عادی از این نظر که خب به نظر من دل کسی رو شکوندن هرجوری باشه بده. حالا یکی با خیانت همسرش دلش میشکنه.
ولی من قبلا دل شکستگی رو چشیده ام. باهاش کنار اومده ام. دیگه بی حس شده ام.
یعنی حس میکنم اگه شوهرم زمانی بهم خیانت کنه، فوقش دلم بشکنه. که فکر میکنم اتفاق مهمی نیست شکستن دل من. من به شکسته شدن دلم عادت کرده ام. بخاطر همین هم حس میکنم اگه بهم خیانت بشه دیگه برام فرقی نداره.
- - - Updated - - -
کسی میتونه درک کنه آیا؟؟؟؟:162:
فکر کنم خلم. اگه کسی درک نکنه چی میگم حق داره.
سلام خانم پوه، به نظر من سه حالت بیشتر نداره:
(1) هنوز توی زندگیت عاشق کسی نشدی. یعنی نمیتونی درست تجسم کنی که وقتی عشقت بهت خیانت کنه چه حالی پیدا میکنی
(2) اونقدر توی خودت اسیر و گرفتار شدی و کلی دغدغه مهمتر در مورد خودت داری که اصلن بقیه آدمها و اینجور چیزا برات مهم نیستن.
خیانت هم کردند به درک! البته این هم یه جورایی به همون اولی مربوط میشه.
(3) فلسفه برای زندگیت نداری. پوچ گرا هستی. آدم پوچ گرا هم که کلن هیچی براش مهم نیست از جمله این مورد.
پ.ن: از همه مهمتر اینکه شما بیا اول خواهریت رو ثابت کن بعد ادعای ارث و میراث داشته باش. اول ببین اصلن کسی رو پیدا میکنی که بتونی دوستش داشته باشی تا بعدن بریم سر خیانت این آقای فرضی.
کاش هیچوقت هیچ کس به این حس شما نرسه ،نمیدونم چرا و چطوری دلت شکسته ولی شک نکن خدا بهترین خریدار دلشکسته ست و مرهمت میشه،انشالله هر وقت ازدواج کردی اصلا چنین مشکلی برات پیش نیاد ،خدا به قلبت آرامش بده،دور از جونت نگو دوست من،من کامل درکت میکنم شاید خسته ای از اعتمادهایی که از بین رفته
ممنون آقای توجیه.نقل قول:
نوشته اصلی توسط toojih
خب مورد پی نوشت شما که درست.
در مورد گزینه هایی هم که گفتید، مورد دوم و سوم هر دو هست.
ولی در مورد اول.
خب اتفاقا من توی زندگیم یه بار عاشق شده ام. نمیشه بهش گفت خیانت.چون کارمون به ازدواج نرسید. فقط تا آزمایش خون پیش رفتیم.ولی رنج فراموش شدن و با کسی دیگر جایگزین شدن رو چشیده ام.
ولی الان فکر میکنم اگه ازدواج کنم و بهم خیانت بشه قراره مگه دردی بالاتر از دردی که قبلا کشیدم سرم بیاد؟
فوقش همون درده.
و من با اون درد ساخته ام.
و گمان میکنم بعدا هم اگه خیانتی ببینم بازم مثل خر سرم رو میندازم پایین و باهاش میسازم.
مثل همه ی این 5 سال.
یعنی زن علی رو ببینی حست در حدی هست (یا بوده) که دوست داشته باشی خفه اش کنی؟ یا لااقل از دیدنشون با هم اذیت بشی؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
این رو پرسیدم چون فکر کردم شاید از اون مورد هم زیاد ناراحت نشدی. یعنی ناراحتیت به خاطر با کس دیگری بودنش نبوده به خاطر خودت بوده و اینکه فکر میکنی اگر باهات می بود برات بهتر بود.
کلا دیگه به خودم اجازه نمیدم فکر کنم کسی خیلی دوستم داره و براش خیلی مهم هستم. به خودم اجازه نمیدم فکر کنم که یه نفر حق خیانت به منو نداره.
خب یه موقع منو خواسته و حالا یکی دیگه رو خواسته. مگه چیه؟
مگه پسرخالم که رسما از طریق خانواده ها اقدام به خواستگاری کرد و بعدش تا دو سال روزی ده بار گفت دوستت دارم و بدون تو لنگ میزنم و ... یه روزی بهم نگفت دیگه نمیخوامت؟ مگه وقتی اعتراض کردم در جوابم نگفت چته؟ لجت گرفته که دیگه نمیخوامت؟ یه روزی خواستمت و حالا دیگه نمیخوام؟
مگه این دل شکستن من، دردش کمتر از خیانت دیدنه؟
نمیدونم.
ولی حس میکنم وقتی تونستم به عشقی که داشتم فکر کنم و به خودم بگم چقدر خر بودم که فکر کردم وقتی یکی میگه دوستم داره یعنی هیچ وقت رهام نمیکنه، الان میتونم هر رها شدن و خیانتی رو تحمل کنم و نسبت بهش معترض نباشم.
- - - Updated - - -
چرانقل قول:
نوشته اصلی توسط toojih
وقتی ازدواج کرده بود خیلی داغون بودم.
با هم تا حالا ندیدمشون.
خودش رو هم تقریبا سه ساله ندیدم.
اما دوست نداشتم زنش رو خفه کنم. اتفاقا زنش رو میشناسم و میدونم دختر خیلی خوبیه و دوستش دارم و اصلا دلم نمیخواد توی زندگیش اذیت بشه. همیشه تو دلم میگم کاش علی اون اشتباهاتی که توی رفتارش با من داشت با زنش نکنه.
من ناراحتیم از حسادت نبود. بیشتر از این بود که فراموش شدم. از اینکه نمیدونستم جواب دل و غرور خودمو چی بدم.
- - - Updated - - -
حس میکنم قلبم اونقدر پاره پاره شده که دیگه بدتر از این نمیشه.
وقتی فکر میکنم خیانتی ممکنه ببینم، میگم خب دیگه خیانت کرده. مگه درد جدیدیه؟ انگار دیگه برام عادی شده.
- - - Updated - - -
نمیدونم.
شاید هم چون دیگه عاشق کسی نمیشم برام خیانتش هم مهم نیست!!
فکر میکنم دیگه هیچوقت عاشق نشم.
درسته دلم هوای عشق رو میکنه. ولی میدونم دیگه عاشق نمیشم. اگر ازدواج کنم با منطق و عقلم میتونم زندگی کنم. شاید هم خیلی خوب زندگی کنم. از همه نظر هم به شوهرم برسم. ولی میدونم از سر عشق نیست. با قلب نیست. فقط انجام وظیفه است.
- - - Updated - - -
شده تا حالا از شدت درد بی حس بشید؟
یه همچین حالتی شده ام.
دیگه انگار هیچ چیزی باعث نمیشه دردم بگیره.
حتی الان که بابام حالش بده. الان که همه ی خانواده و فامیل نگران بابام هستن. من بی تفاوتم. انگار آمادگی هر چیزی رو دارم.انگار هر چیزی بشه میگم خب شده دیگه. برام فرقی نداره!
شاید هم قسی القلب شده ام.......
سلام.فقط برای اطلاعات عمومی: غیرت(یا همان حس ناموس پرستی) فقط مختص مرد است و زن این حس را دارا نیست.در عوض زن حس دیگری دارد در مقابل حس غیرت مرد که اگر اشتباه نکنم تحمل نکردن رقیب و تقسیم شدن احساس عشق و محبت مرد بین دو یا چند معشوقه است.که از پستاتون بر میاد این حس رو دارید .
خب منم همون غیرت نوع زنونه اش منظورم بوده.
این حس رو قبلا داشتم.
ولی الان فکر میکنم دیگه ندارم.
- - - Updated - - -
گاهی فکر میکنم بیشتر شبیه یه خر، یا گاو، یا گوسفند شده ام.
نفهم نفهم....
سلام. گاهی تو این سایت همدردی چیز هایی میخونم که فکم می افته. :33:
پوو عزیز و شاید بهتره بگم: پوو عجیب. اول از اینکه امیدوارم پدرت سلامتیش رو دوباره بدست بیاره تا حضور پر قدرتش باعث بشه آرامش و شادی مجددا در خونه شما حس بشه.
دقت کردی وقتی آهنگرا آهنی رو جوش میدن ذرات ریز جرقه و گداخته آهن روی دست و بدنشون میریزه اما عکس العملی نشون نمیدن. اون موقع حتما فکر میکنی اونا نمیسوزن. نه اینطور نیست. دست اون بنده خدا هم مثل دست من و شما از پوست و گوشته . اون هم حس داره. اما اتفاقی که افتاده اینه که آستانه درد اون فرد بالا رفته. یعنی بر اثر تماس مکرر با ذرات ریز جوش پوستشون کلفت شده. اعصابشون دیگه واکنشی در برابر این قبیل موارد نشون نمیده.
شما هم گویا انقدر به این موارد فکر کردی یا از دیگران شنیدی که برات داره عادی میشه. ( البته نشده، فکر می کنی شده.) دیدی چطور زمانی که راجب مادر و خواهرت صحبت شد عصبانی شدی. این همون غیرته. همونی که بعضی تصور میکنند خانوما ندارند.
البته بعضی تفاوتی بین غیرت و تعصب قائل نمیشن. اما اینا با هم یکی نیستن.
باز هم برای پدرت آرزوی سلامتی میکنم.:72:
:82: ببخشید برای عیادت بیمار کمپوت نبود به ناچار قهوه آوردم.
ممنون آقا مجید. انشاالله که زودتر حال بابا خوب بشه.
مثال جوشکارا و آهنگرا خیلی مثال خوبی بود. خب من هم فکر میکنم درد قبلی برام اونقدر شدید بود که دیگه از چیزی دردم نمیگیره.
این خوبه یا بد؟
شاید اسمش بی غیرتی نباشه. شاید اسمش دلسنگی باشه. نمیدونم خودمم.
گاهی تنهایی اذیتم میکنه. دلم هوای بودن یکی رو میکنه که دوستش داشته باشم و دوستم داشته باشه.
ولی ته تهش به خودم میگم چه آرزوی مسخره ای. کلا عشق به نظرم یه دروغ بزرگه.
نمیدونم. شاید هم حرفایی که علی بهم میزد و ایرادایی که ازم میگرفت و رفتارهایی که از خودش دیدم باعث این حالتم شده.
اصلا کلا یه حال مسخره ای شده ام.
خب چیزی که توی خیانت، طرف خیانت دیده رو اذیت میکنه چیه؟ خب دلش میشکنه دیگه. جز اینه؟ قلبش پاره پاره میشه. جز اینه؟ یه ئفعه میبینه هرکاری کرده بود برای طرف مقابلش بی ارزش بوده. جز اینه؟ میبینه چقدر خر بود که اون طرف رو دوست داشت و فکر میکرد دوستش داره. جز اینه؟
خب من همه ی اینها رو کشیده ام. دیگه روح و روان و قلب و تک تک سلولهام با دردش یکی شده اند. دیگه بی حس شده ام. حس میکنم از این به بعد هم اگه کسی بهم خیانت کنه بازم میتونم تحمل کنم. میتونم حس نکنم.
دیگه درد بالاتر از اون دردی که کشیدم فکر میکنم سرم نیاد. حتی اگه خیانت باشه.
- - - Updated - - -
ممنون آقا مجید. انشاالله که زودتر حال بابا خوب بشه.
مثال جوشکارا و آهنگرا خیلی مثال خوبی بود. خب من هم فکر میکنم درد قبلی برام اونقدر شدید بود که دیگه از چیزی دردم نمیگیره.
این خوبه یا بد؟
شاید اسمش بی غیرتی نباشه. شاید اسمش دلسنگی باشه. نمیدونم خودمم.
گاهی تنهایی اذیتم میکنه. دلم هوای بودن یکی رو میکنه که دوستش داشته باشم و دوستم داشته باشه.
ولی ته تهش به خودم میگم چه آرزوی مسخره ای. کلا عشق به نظرم یه دروغ بزرگه.
نمیدونم. شاید هم حرفایی که علی بهم میزد و ایرادایی که ازم میگرفت و رفتارهایی که از خودش دیدم باعث این حالتم شده.
اصلا کلا یه حال مسخره ای شده ام.
خب چیزی که توی خیانت، طرف خیانت دیده رو اذیت میکنه چیه؟ خب دلش میشکنه دیگه. جز اینه؟ قلبش پاره پاره میشه. جز اینه؟ یه ئفعه میبینه هرکاری کرده بود برای طرف مقابلش بی ارزش بوده. جز اینه؟ میبینه چقدر خر بود که اون طرف رو دوست داشت و فکر میکرد دوستش داره. جز اینه؟
خب من همه ی اینها رو کشیده ام. دیگه روح و روان و قلب و تک تک سلولهام با دردش یکی شده اند. دیگه بی حس شده ام. حس میکنم از این به بعد هم اگه کسی بهم خیانت کنه بازم میتونم تحمل کنم. میتونم حس نکنم.
دیگه درد بالاتر از اون دردی که کشیدم فکر میکنم سرم نیاد. حتی اگه خیانت باشه.
چقققققققققدر زود بی حس شدی؟!!!!
فقط با یه بار خیانت!!!!
پس از این به بعد تو زندگی مشترک که یک درد ممکنه هزاران بار اتفاق بیفته،چیکار میخای بکنی؟
بازم بی حس شی؟
که زندگیتو با این بی تفاوتی و ناامیدی تقدیمش کنی؟
که بگی ضعیفی؟
که قدرت بازسازی خودتو نداری؟
ته این بی حسی چی میشه؟نفعی ام برات داره؟
جز اینه که همه چی رو ذره ذره از دست میدی؟
منم بی حس شده بودم اما نه با اولین خیییییانت،با دومین.
اما یه روز به خودم گفتم اونایی که بهم خیانت کردن لیاقت منو نداشتن
پس چرا من زندگیمو تباه کنم با غصه خوردن،با آه های فراوون،با بی حسی.
در عوض اونا ککشونم نگزه.
پر از احساس شدم و اینبار با عقلم تصمیم گرفتم و الان عااااااشقانه همسرمو میپرستم.
بلند شو و پر از حس.زندگی مال ماست
سلام خانم pooh.به نظرمن کاملا عکس عنوان تایپیکت صادقه.شما یه بار زجر زیادی کشیدی حالا درحال ترمیم این دردقرارگرفتی.اما دوباره باخودت میگی اگه درچنین موقعیتی قرارگرفتم چکارکنم چون بشدت ازچنین موقعیتی نگرانی.بنابراین بناروبربیخیالی وانکارگذاشتی.اولا قرارنیست چنین اتفاقی دوباره بیفته.دوما اگه توذهنت چنین اتفاقی افتاد چنان بخابون زیرگوشش که راه خونه ش روگم کنه حداقل توی فرضیاتت واسه خودت ارزش قائل باش تانمودش رو توی واقعیت هم ببینی...تازه داری به نتایج درست میرسی اونجا که گفتی عشق مزخرفه، من ۵سال پیش به چنین نتیجه ای روقبول داشتم اما دربرابراون دختر این جمله رو کنارگذاشتم بلایی به سرم اومد که کارم به ام آرآی وپزشک رسیدهنوزآثارش داره اذیتم میکنه...خودت یه بارگفتی پسرخاله ت گفته عشق تو سوزان وغیرقابل تحمل بوده اما واسه همسرفعلیش آرام ودلپذیر.خب این همون فرق علاقه با عشق هست.صحبت مرحوم شریعتی روباید باطلانوشت؛به هرکه دوستت ترمیداری "بچشان"که دوست داشتن ازعشق بالاتر. این معنی بهت چشیده شده و هزینش رو دادی به خودت توهین نکن.میشه دوباره دوست داشت ولی اینبارعاقلانه ودلپذیر.گرازاین منزل ویران سوی خانه روم...دگرآنجاکه روم عاقل وفرزانه روم.
سلام.
ممنون آقای ammin
واقعیتش اینه که نه. نگران نیستم.
چیزی برام فرقی نداره. هیچ چیزی برام فرقی نداره.
خوشبختی یا بدبختی
حس میکنم اصلا اینقدر برام همه چیز بی تفاوته که دلیلی برای تلاش نمیبینم.
واقعا برام فرقی نداره.
بدبخت بودن.
آواره بودن.
گرسنه بودن
بیمار بودن
بی پناه بودن
هیچی برام فرقی نداره.
اینم یکی از اون چیزایی که برام فرقی نداره.
من احساساتم از کار افتاده. من قلبم از کار افتاده.
من اینو خوب میدونم اگر هم زمانی ازدواج کنم (که با این حالت خودم ترجیح میدم اصلا ازدواج نکنم) عاطفه ای به طرف مقابلم نخواهم داشت. براش هر کار هم بکنم از سر وظیفه است. نه از سر علاقه و مهر درونی.
خب اونقدر خودمو بی احساس میبینم که اگر هم بهم خیانتی بشه دیگه برام مهم نیست.
من الان بابام سه شنبه هفته قبل یه عمل جراحی سنگین کرده. یه غده ی 15 در 17 سانتی کل شکمش رو گرفته بوده. کلیه اش رو درآورده اند. حالش بده. ولی من عین خیالم نیست.
فکر میکنید کسی مثل من اصلا دیگه انسانه که قلبی هم داشته باشه که بشکنه؟
نمیدونم شاید بهتر بود عنوان تاپیکم رو میذاشتم فکر کنم من خیلی دلسنگم...
)پس احتمالا خدا خیلی پسرخالمو دوست داشته!!!!!!!!!!!! که حس دوست داشتن برتر از عشق رو بهش چشوند.!!!ه)
دوست عزيز
چقدر حالات و افكار شما شبيه پسره منه. راستش منم همش به اين فكر مي كردم كه چرا پسر من به يه سري چيزا كه پسراي ديگه حساسيت دارن ؛نداره يا اينكه به قول شما نكنه واقعا بي غيرت باشه.
اما با مثالي كه شما از خودتون زديد ياد اين افتادم كه او هم به نوعي بعد از شكست عشقي كه داشت اينجوري شده. البته يه جوري از كنار همه چيز بي تفاوت رد ميشه. مثلا اگر دختري رو خوشش بياد باهاش صحبت مي كنه اما اگر نشد و علاقه اي نشون نداد هم خيلي براش مهم نيست.
خانم باران آرام.نقل قول:
نوشته اصلی توسط "باران آرام"
امیدورام همیشه خوشبخت باشید در کنار همسرتون.
نمیدونم اون نوع خیانتی که شما دیدید چی بوده. ولی خوبه که تونستید باهاش کنار بیاید.
من اگه رفته بودم با کسی دوست شده بودم و بعد ولم میکرد میرفت دلم نمیسوخت.
او اول از طریق خانواده اش خواستگاری کرد. چندماه صحبت داشتیم و طی مشکلاتی که پیش اومد من منطقا دیدم که باید کنار بکشم و تمامش کنم. تا یازده ماه بعد از کنار کشیدن من ول کن نبود. اونقدر گفت و گفت تا دیگه من هم واقعا فکر کردم منو واقعا میخواد. واقعا باورش کردم. ما تا آزمایش خون هم رفتیم. او پسرخالم بود. غریبه نبود. ولی وقتی خواست بره بدون توجه به دل و احساس من رفت. من بازم نشکستم. ولی بعد از رفتنش هم تا دو سال بارها و بارها با احساس و غرور من بازی کرد. و در نهایت هم رفت ازدواج کرد.
اون عشق آتشینش رو رها کرد. رفت پیوست به اونایی که خدا خیلی دوست ترشون داره. ....
شما بعد از كات كردن به قول خودتون يازده ما طرف دست نكشيد و گفتيد كه حتما عاشقتونه، چرا از خودتون نپرسيديد كه آيا واقعا عاشقش هستيد يا اينكه با اصرار ايشونه كه دوباره رابطه رو شروع كرديد.
من خیلی دوستش داشتم. همون کات کردن هم فقط به خاطر این بود که پدر ایشون منو نمیخواست و مخالف بود تا حدی که روابط فامیلی داشت به هم میریخت. من هم بعد از شش ماه که با پسرخاله ام حرفامونو زده بودیم، کنار کشیدم. گفتم با این وضع مخالفت باباش نمیشه ادامه داد. ولی تا 11 ماه بعدش هم ادامه داد. خب من هم دوستش داشتم. من هم دختر بودم عاطفه داشتم قلب داشتم. تو اون 11 ماه من حتی جواب اس ام اس هاشو هم نمیدادم. ولی خب وقتی ادامه داد خب منم دیگه زورم به قلبم نرسید. و دوباره رابطمون شکل گرفت. من قید موافقت پدرش رو هم زدم. شش ماه بعد از شکل گرفتن مجدد ارتباطمون تا آزمایش خون هم رفتیم. ولی پدر ایشون باز هم مخالفت کرد و در جلسه حضوری خانواده ها شرکت نکرد. و خب همین هم باعث شد که خانواده من هم بهم فشار بیارن که نباید این وصلت رو قبول کنی. و مجبورم کردن به جوای منفی. ولی خود پسرخاله ام هم حاضر نشد صبر کنه و رفت. حتی وقتی همه چیزو براش توضیح دادم و خواستم یکم دیگه صبر کنه تا فرصت داشته باشم خانوادمو راضی کنم ولی رفت.
بعد از رفتنش باز هم من وضعم خیلی بد نبود. بالاخره یک جدایی عاطفی بود و سخت بود. ولی داشتم زندگیمو میکردم.
تا دو سال بعد از اون هی هرچند وقت یکبار اس ام اس های میداد و باز من سعی میکردم توجه نکنم. ولی ادامه میداد. تا حدی که من فکر میکردم شاید هنوز میخواد ولی غرورش اجازه نمیده بگه. رفتارش در خدی بود که همه متوجه میشدن. همه بهم میگفتن الهام علی هنوز میخوادت هااا. ولی وقتی من عکس العملی به اس ام اس ها و رفتارش نشون میدادم شروع میکرد به تحقیر کردن من. و له کردن غرورم.
نمیدونم. نمیدونم چطور تونست دو سال هر روز ده بار به من بگه دوستت دارم و بدون تو لنگ میزنم و باهام بمون و ... ولی اینقدر راحت منو زیر پا بذاره و بره. و نه اینکه فقط بره. بلکه به اعتراف خودش کاری کنه که غرور منو له کنه تا غرور خودشو بسازه.
چرا من اینقدر خر بودم که فکر میکردم اگه یکی میگه دوستت دارم یعنی دوستم داره؟؟!!!!
- - - Updated - - -
من خیلی دوستش داشتم. همون کات کردن هم فقط به خاطر این بود که پدر ایشون منو نمیخواست و مخالف بود تا حدی که روابط فامیلی داشت به هم میریخت. من هم بعد از شش ماه که با پسرخاله ام حرفامونو زده بودیم، کنار کشیدم. گفتم با این وضع مخالفت باباش نمیشه ادامه داد. ولی تا 11 ماه بعدش هم ادامه داد. خب من هم دوستش داشتم. من هم دختر بودم عاطفه داشتم قلب داشتم. تو اون 11 ماه من حتی جواب اس ام اس هاشو هم نمیدادم. ولی خب وقتی ادامه داد خب منم دیگه زورم به قلبم نرسید. و دوباره رابطمون شکل گرفت. من قید موافقت پدرش رو هم زدم. شش ماه بعد از شکل گرفتن مجدد ارتباطمون تا آزمایش خون هم رفتیم. ولی پدر ایشون باز هم مخالفت کرد و در جلسه حضوری خانواده ها شرکت نکرد. و خب همین هم باعث شد که خانواده من هم بهم فشار بیارن که نباید این وصلت رو قبول کنی. و مجبورم کردن به جوای منفی. ولی خود پسرخاله ام هم حاضر نشد صبر کنه و رفت. حتی وقتی همه چیزو براش توضیح دادم و خواستم یکم دیگه صبر کنه تا فرصت داشته باشم خانوادمو راضی کنم ولی رفت.
بعد از رفتنش باز هم من وضعم خیلی بد نبود. بالاخره یک جدایی عاطفی بود و سخت بود. ولی داشتم زندگیمو میکردم.
تا دو سال بعد از اون هی هرچند وقت یکبار اس ام اس های میداد و باز من سعی میکردم توجه نکنم. ولی ادامه میداد. تا حدی که من فکر میکردم شاید هنوز میخواد ولی غرورش اجازه نمیده بگه. رفتارش در خدی بود که همه متوجه میشدن. همه بهم میگفتن الهام علی هنوز میخوادت هااا. ولی وقتی من عکس العملی به اس ام اس ها و رفتارش نشون میدادم شروع میکرد به تحقیر کردن من. و له کردن غرورم.
نمیدونم. نمیدونم چطور تونست دو سال هر روز ده بار به من بگه دوستت دارم و بدون تو لنگ میزنم و باهام بمون و ... ولی اینقدر راحت منو زیر پا بذاره و بره. و نه اینکه فقط بره. بلکه به اعتراف خودش کاری کنه که غرور منو له کنه تا غرور خودشو بسازه.
چرا من اینقدر خر بودم که فکر میکردم اگه یکی میگه دوستت دارم یعنی دوستم داره؟؟!!!!
- - - Updated - - -
اصلا چرا باید کسی رو دوست داشت؟؟
من دیگه کلا عشق و دوست داشتن رو ریختم دور.
درسته. گاهی دلتنگ عشق میشم. ولی بازم میدونم خریته.
چرا باید کسی رو دوست داشت که بعد محتاج محبتش شد محتاج بودنش شد محتاج تعهدش شد؟
میخوام که اصلا صد سال سیاه کسی رو دوست نداشته باشم که بخوام بهش محتاج هم باشم. که بخوام اصلا وجودش برام مهم باشه یا تعهد یا خیانتش برام مهم باشه.
- - - Updated - - -
دکتر شریعتی گفته:
خدایا به آنکه دوست میداری بیاموز که عشق از زندگی کردن برتر است. و به هر که دوست تر میداری بچشان که دوست داشتن از عشق برتر.
دوست داشتن و عشق باشه برای اونا که خدا دوستشون داره.
من که دیگه نمیخوام خدا دوستم داشته باشه.
من ترجیح میدم برگردم به همون زندگی کردن.
سلام عزیزم:72::72::72: من فقط میخوام یه چیز بگم، اونم اینکه با خوندن پستهات گلوم از بغض درد میگیره، احساس میکنم عمق دردتو میفهمم، حالتهایی شبیه به تو رو داشتم، با خودت لج نکن عزیزم، خودتو ببخش پسرخالتو ببخش، تو الان چی رو از دست دادی که اینجوری براش سوگواری میکنی؟ من و تو هم سنیم منم 26 سالمه، تو جوونیتو داری عمرتو داری سلامتیتو داری، ازت خواهش میکنم با خودت اینجوری نکن، قدر داشته هاتم بدون بدون بدون
وقتی عشق رو ازآسمون به زمین میاریم تازه مصیبت هاشروع میشه.عشق لایق کسی هست که نامیراست فهمش ماموق تصورماست مهربانی وزیباییش درحدبشرنیست نه انسانی که اگه ۷۲ساعت غذانخوره میمیره وبو میکنه وپوسیده میشه.من منکریه تجلیات خاصی ازعشق نیستم مثل اینکه یه دزدوراهزن یاخلافکار عاشق دختری بشه و ازاین روبه اون رو بشه چون او صفات خدا رو دراون دختر دیده نه صرفا یک جسم رو.بعدش دیگه مهم نیست بهش برسه یانه.یعنی اینجا اتصال ازطریق یه معشوق زمینی بین عاشق وخدابرقرارمیشه.مثل شیخ صنعا درمنطق الطیر که واسطه شد.مثل مولوی که شیفته شمس تبریزی شد.اماجمله پست قبلی که ازشریعتی بود رو درموردخودت گفتم نه صرفا پسرخاله ت!!بعدازاین همه سختی که کشیدی دیگه چشیدی که بایدعلاقه ودوس داشتن باشه که بالاترازعشقه امضا یکی ازبچه های تالارخیلی زیباوبامعناست"مرادوست بداراندکی ولی همیشه"شروع تایپیکهایی که تاحالازدی یادمه منم مثل خودت سختی کشیدم تاجایی که دنبال معناش ازخدابودم و..منکراین نیستم که بی معناست یا امتحان نبوده.ولی خودت باید یه کاری کنی به نظرت وقتش نرسیده خودتو ازاین عذاب نجات بدی؟کرخت شدی بی روح شدی درست ولی اینا موقته،همه ماسرشارازاحساسیم ذاتمون اینطوره.تو که قرارنیست ندیده ونشنیده به کسی دیگه علاقمند بشی بایه حساب کتابو مقدمات وحرفایی کم کم این علاقه ایجاد میشه.راه رهایی ازاین وضعیت کاملادست خودته.باپسرخالت صحبت کن بگو چرا بعدازتموم شدن قضیه بهت دوباره پیام داده چراباهات بازی کرده.ازیه جایی شروع کن وقضیه روفیصله بده ذهنت روآزادکن.
عزیز اینجا پست 24 رو بخون http://www.hamdardi.net/thread29712-3.html
خواستم بنویسم دیدم این پستم کامل تره.
عشق از اون احتیاجی که می گی دوره. البته به نظر من. وقتی عاشق می شیم در اصل این خوشحالی عاشق بودن نصیب ماست. یعنی نصیب عاشقه. یعنی همه چی توی وجود عاشقه. عاشق از اون احتیاج همراه با بیچارگی مبراست. چون در اصل عاشقِ یه قسمتی از وجود خودش شده و خودش همراه خودش هست. عشق بیچارگی و درماندگی نیست. پروازه. پیشرفت احساسیه. هر کاری هم که واسه کسی که دوسش داریم می کنیم بی منت و بی انتظاره چون بزرگترین چیزی که نصیبمون میشه همون خوشحالیه از اینکه کاری کردیم برای کسی که دوسش داریم. همون لحظه ای که کاری برای کسی که دوسش داشتیم کردیم جایزه امونو گرفتیم. توی این وضعیت به نظر من حتی قضیه خیانت هم پیش نمیاد مشکلش. یعنی عاشق همه ی گوش و همه ی چشم همه چیش میشه کسی که دوسش داره. دیگه اصلا چیزی به اسم حسادت خیانت بازجویی و اینا پیش نمیاد. هر کاری که کسی که دوسش داریم بکنه برامون شیرین میشه. عاشق در اصل داره خودش رو دوست می داره دوباره.
این بی تفاوتی که داری یه جور واکنش دفاعیه. قوی تر بشو. بعدش دیگه دلت سپر بی تفاوتی رو نیاز نداره.
خدا که معلومه چقدر توی این 5 سال مرهم دل شکسته ی ما بووود.نقل قول:
نوشته اصلی توسط asemaneabi222
تا سه سال اول فکر میکردم مرهمه.
بعد دیگه فهمیدم دارم خودمو مسخره میکنم.
دو ساله دیگه کاری به کار خدا ندارم.
- - - Updated - - -
دیگه مزاحم اوقات خدا نمیشم.
بی خیال. آدم از بعضی امید بستن های خودش گاهی متنفر میشه.
- - - Updated - - -
گاهی حتی امیدوار بودن به خدا برای من مساوی شده با خریت.
pooh جان عزیزم چرا اینجوری شدی....نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
ببین می فهمم که قلبت واقعا شکسته....
و شاید این تاپیکت یاداور اون ماجرای تلخ شد برات.که به نظرم بهتر بود حرف اون آقا اصلا کشیده نمی شد تا برات یاداوری بشه.به هر حال شما باید فراموشش کنی.
عزیزم آیا تو همون کسی هستی که در مورد محبت خدا تو تاپیک آقای جنوب سرخ این قدر زیبا می نوشت؟!! من وقتی پست هایت را می خوندم تو چشمام اشک جمع می شد.کسی این پست های زیبا را می نویسه که خدا دوستش داشته باشه!
می دونم الان یه کم عصبانی شدی و خدا می دونه که منظوری نداری!
خدای من خدایی است که اگر سرش فریاد هم بکشم؛به جای اینکه با مشت به دهانم بزند؛با انگشتان مهربانش مرا نوازش می کند و می گوید : می دانم جز من کسی را نداری
عزیزم قبول داری که گاهی ما اشتباهات خودمون یا افراد دیگر را گردن خدا می اندازیم؟
مثلا اتفاقی که برای تو افتاده تقصیر خدا که نیست.اشتباه علی بود.
خب البته انسان خطا کار است.ما باید از خطاهای دیگران بگذریم تا دیگران و خدا هم از خطاهای ما بگذرن.
البته تو این قدر مهربون هستی که گذشت کنی هم از خودت...هم از دیگران....
دوست خوبم می دنم دلت شکسته!خدا خودش گفته که در دل های شکسته جا داره.......
پس به جای واکاوی گذشته ازش واقعا بخواه که کمکت کنه....از الان به بعد مهمه.....گذشته دیگه گذشته..........
Pooh عزیز برای من هم دعا کن.:72:
- - - Updated - - -
pooh جان عزیزم چرا اینجوری شدی....نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
ببین می فهمم که قلبت واقعا شکسته....
و شاید این تاپیکت یاداور اون ماجرای تلخ شد برات.که به نظرم بهتر بود حرف اون آقا اصلا کشیده نمی شد تا برات یاداوری بشه.به هر حال شما باید فراموشش کنی.
عزیزم آیا تو همون کسی هستی که در مورد محبت خدا تو تاپیک آقای جنوب سرخ این قدر زیبا می نوشت؟!! من وقتی پست هایت را می خوندم تو چشمام اشک جمع می شد.کسی این پست های زیبا را می نویسه که خدا دوستش داشته باشه!
می دونم الان یه کم عصبانی شدی و خدا می دونه که منظوری نداری!
خدای من خدایی است که اگر سرش فریاد هم بکشم؛به جای اینکه با مشت به دهانم بزند؛با انگشتان مهربانش مرا نوازش می کند و می گوید : می دانم جز من کسی را نداری
عزیزم قبول داری که گاهی ما اشتباهات خودمون یا افراد دیگر را گردن خدا می اندازیم؟
مثلا اتفاقی که برای تو افتاده تقصیر خدا که نیست.اشتباه علی بود.
خب البته انسان خطا کار است.ما باید از خطاهای دیگران بگذریم تا دیگران و خدا هم از خطاهای ما بگذرن.
البته تو این قدر مهربون هستی که گذشت کنی هم از خودت...هم از دیگران....
دوست خوبم می دنم دلت شکسته!خدا خودش گفته که در دل های شکسته جا داره.......
پس به جای واکاوی گذشته ازش واقعا بخواه که کمکت کنه....از الان به بعد مهمه.....گذشته دیگه گذشته..........
Pooh عزیز برای من هم دعا کن.:72:
- - - Updated - - -
:180:Pooh جان اگه موافقی از همه همینجا بخواهیم که دیگه ماجرای گذشته تو را یاداوری نکنند.
موافقی؟
عشق....نقل قول:
نوشته اصلی توسط ammin
نمیدونم عشق در ذهن بقیه چیه.
ولی من اون موقع فکر میکردم عشق باید سمت و سویی الهی داشته باشه. ما رو به نزدیک تر شدن به خدا کمک کنه. و فکر میکردم خودم هم به سهم خودم باید در رشد معنوی و ایمانی طرف مقابلم کمک کنم.
من به چیزی که در قلبم بود اطمینان کردم. چون پاک بود. چون من رو تبدیل به آدم بهتری کرده بود. چون اخلاقم، رفتارم، عبادتم، نگاهم به زندگی و دیگران و همه چیزم رو خیلی زیباتر کرده بود. چون چیزی در من ایجاد کرده بود که احساس میکردم تمام هستی رو دوست دارم. و از طرفی احساس میکردم هر دومون داریم توی راه تعالی و تکامل قدم بر میداریم. چون همه فکر و ذکر و اصلا زندگیم شده بود علی، خوشبختی علی، رضایت علی.اصلا من شده بودم خود علی. خودمو فراموش کرده بودم. حتی فکر میکردم خدا عمر و هرچی من دارم و میتونم داشته باشم رو از من بگیره و بده به علی.واقعا حاضر بودم براش بمیرم. واقعا حاضر بودم. حس میکردم تا واقعا براش جونمو هم ندم دلم آروم نمیگیره. فکر میکردم اونقدر یکی شده ام که فکر میکردم حتی توی اون دنیا به همراه علی و عشقی که بهش دارم محشور میشم.
من به عشق اینکه جملات عاشقانه بشنوم، یا نوازش بشم، یا خوش بگذرونم، یا تنها نباشم، یا هدیه بگیرم، یا خیلی چیزای دیگه به دست بیارم عاشق نبودم. بلکه بیشتر میخواستم عشق بدم.همه ی دلخوشی من این بود. همه ی چیزی که میخواستم فقط فرصت عشق ورزیدن بود. که منو حس میکردم تا معراج میبره. نمیدونم چطوری بگم. اتفاقا من میخواستم عشق زمینی رو ببرم تا آسمون. من این رو میخواستم.
وقتی هم نشد و مجبور به جواب منفی و بعدش رفتن علی شدم، به خودم گفتم عیب نداره. من این راهو باز ادامه میدم. من نمیشکنم.
ولی خیلی مسخره است.
خدا و عبادت و قران و دعا و ... نه شکم گرسنه رو سیر میکنه نه به مثلا میل جنسی جواب میده.
حساب دنیا و نیازهای دنیوی از حساب آخرت و نیازهای معنوی جداست.
واقعا خوب بودن به چه دردی میخوره؟ جدا خوب بودن به چه دردی میخوره توی این دنیا؟ مهربونی و پاکی و فداکاری و بااخلاقی و این خوب بودن ها به چه درد این دنیا میخوره؟
من میگم به هیچ درد.
توی این دنیا مهم برتر بودنه. توی دنیا تنازع بقا برپاست. عین همون حیات وحش. توی این دنیا برتری های دیگه ای مهمه. ثروت و پول، موقعیت اجتماعی، تحصیلات، شغل و این چیزا. خودخواهی به درد این دنیا میخوره. اینکه دست آدم رو کلاه خودش باشه.
من به اینجا رسیدم که حساب دنیا و آخرت کلا از هم جداست. جدای جدا.
شاید بگید بین دنیا و آخرت تو داری دنیا رو انتخاب مبکنی. نه. این دنیا به نظرم خیلی نفرت انگیز و زشته. ولی انتخاب آخرت نیاز دنیوی منو جواب نمیده. اون موقع که مثلا نیاز جنسی منو اذیت میکرد، دعا خوندن و نماز خوندن و قران خوندن و این چیزا اون نیاز رو خاموش نمیکرد. فقط از همون لحظه ام خارجش میکرد. و بعد درباره توی لحظه های بعدی هجوم می آورد.
قبلا فکر میکردم وقتی همه کارآدم برای رضای خدا باشه همون غذا خوردنش و همون درس خوندنش و همون چمیدونم غذا پختنش و همه چیزش یعنی عبادت.
ولی من که توی همه کارم خدا رو در نظرم داشتم و برای خوشحالیش کار میکردم، خیلی توی توهم بودم.حالا خدام فقط یه ناظم و خالقه. تمام. دیگه یه همراه همیشگی نمیدونمش. منو و دنیا و خلقت رو آفریده و نیازهایی در هر مخلوقی قرار داده و پاسخ نیازش رو هم در محیط اون مخلوق آفریده. و نظمی به این دنیا داده. و تمام. من گمان میکنم دیگه خدا نقشش توی زندگی من همینه. نه بیشتر. آفریده و گفته برو بقیه اش با خودت. همین. نه براش اهمیتی داره من پاک باشم نه براش اهمیتی داره من یه هرزه باشم. خدا به نظر من الان همینه.
مدیر همدردی میگه خداتو عوض کن. نمیدونم. عوضش کنم و بشه همون خدای قبلیم که هرلحظه حس میکردم هست ولی بعد فهمیدم تکیه ام بهش سرکار گذاشتن خودمه؟
خدام بشه چه خدایی؟
من که فعلا نه دنیا رو میخوام نه آخرتش رو. هر دوش به نظرم توهمه. حتی وجود خودم هم حس میکنم یه خواب طولانیه. یه توهم قویه.
برای من هیچی مهم نیست. اصلا خوشبختی چی هست که بهش برسم؟ سعادت چی هست که بهش برسم؟
خوشبختی داشتن شادی و معنا توی زندگیه؟ خوشبختی اینه که بدونی امید کسانی هستی و مایه ی دلگرمی و آرامش کسانی؟ خوشبختی اینه که به نیازهات بتونی پاسخ بدی؟ خوشبختی اینه که بدونم دارم با سختی ها میجنگم تا ارزشمند بشم؟ خوشبختی اینه که خدا ازم راضی باشه؟ خوشبختی اینه که به دیگران خدمت کنم؟ خوشبختی اینه که به دیگران عشق بورزم و از این عشق ورزیدن خودم کیف کنم و به خودم ببالم؟خوشبختی اینه که مهارتها و چیزهای جدید یاد بگیرم؟
من همه ی اینها رو داشتم.پس چرا فهمیدم هیچ کدوم اینا فایده نداره و همش مزخرفه؟
دوباره چرا باید برگردم به اون مسیر؟ به اون باورها؟
وقتی بری سوار اتوبوس مشهد -تبریز بشی، میرسی تبریز. ولی اگه دیگه نمیخوای بری تبریز دیگه نباید سوار اون اتوبوس بشی.
من همه ی اون مسیرهای خوشبختی رو که میگم رفتم. سوار همون اتوبوسا شدم. ولی به جای خوبی منو نرسوندن. آخرش ختم به خیر نشد.
توی عشق هم من به نظر خودم بهترین راهو رفتم. بالاترین چیزی که میتونستم از عشق در نظر داشته باشم رو براش تلاش کردم. ولی به کجا رسید؟
دو سال پیش رفتم مشاوره حضوری. اون مشاوره خیلی به من ضربه زد. نمیدونم. میگفت خب تو اشتباه کردی که خواستی عشقت الهی باشه. این چیزا تصورات فانتزیه. زندگی زندگیه. اون چیزایی که تو بودی به درد زندگی نمیخورده. مرد از زن یه زن میخواد. ناز و عشوه یه زن میخواد. چمیدونم فلان و بهمان چیز رو تو خلوت میخواد و ... ازدواج این چیزاست.مرد یه مرده. برای نیازهاش ازدواج میکنه. خب ببینه تو جواب نمیدی ولت میکنه میره سراغ یکی دیگه. تو نشد. یکی دیگه.
(گرچه من و علی کارمون به ازدواج نرسید ولی من خیلی سعی کردم مدیریت کنم که روابطمون از حریم ها خارج نشه. ولی خب این هم نبود که اگه ازدواج میکردیم باز هم بخوام از این چیزا دوری کنم. من همش میگفتم با خودم که این حرفا و این چیزا وقتش بعد از محرم شدنه. من تو خودم لحظه شماری میکردم که محرم بشیم و اون چیزا رو هم درکنار علی تجربه کنم.ولی قبلش اصلا سعی میکردم جوری حریم بپام که علی هم تا قبل از عقد اصلا حرفش رو هم نزنه)
ولی با حرفای مشاور من یاد حرفای علی می افتادم. که بهم میگفت تو فقط تو آسمونا سیر میکردی. تو یکی رو میخوای صبح تا شب بشینه از خدا و عرفان برات حرف بزنه. تو آدم زندگی نیستی. من میخواستم زندگی کنم. یه زندگی خاکی. ولی تو توی آسمونا سیر میکردی. چیزایی که تو هستی به درد زندگی نمیخوره. تو جوری رفتار میکردی که من به خودم جرات ندم یک بار هم دستت رو بگیرم.
تازه فهمیدم بابا عشقی که براش ارزش قایل بودم کیلو چند؟؟؟؟
اون عشقه نه توی این دنیا ارزشی داشت. نه توی اون دنیا ارزشی خواهد داشت. من بودم که خر بودم.
تازه فهمیدم اون دخترایی که میرن دوست میشن با ده تا پسر و پسره ولشون کنه هم عین خیالشون نیست و فرداش یکی دیگه، اون دخترایی که هر روز توی بازار دارن دنبال تیپ و مد جدید میگردن و میخرن و میپوشن و ....، اون دخترایی که توی آرایشگاه ها افتادن و ...، خیلی عاقل تر از من هستند.
خیلی بیشتر تجربه کسب میکنند. خیلی بیشتر میدونن توی این دنیا باید چه جوری بود.
گرچه با دنیای این جور آدما هم غریبه ام و دنیای اونا رو هم پوچ میدونم، ولی دنیای قبل خودمو پوچ تر میدونم.
نمیدونم. من همیشه فکر میکردم دارم بهترین راه ها رو میرم. ولی نمیدونید چه وحشتناکه یهو حس کنی همش بی فایده بود. نمیتونید تصور کنید چطور یهو فرو ریختم. مثل یه ساختمونی که میریزه پایین. یهو همه باورام ریخت پایین.
مشاور میگفت اذیت میشی چون خیلی کمالگرایی.
هه....
کمالگراییم رو گذاشتم کنار. آره گذاشتم کنار. یاد گرفتم زندگی رسم خودش رو داره. زندگی همون لحظه ها و نیازهای همون لحظه است.
به این واقیت رسیدم. ولی چقدر دنیا و خلقت و همه چیز به نظرم پوچ و بیهوده میان.
تو این دنیای بی معنی، نه خیانت بده، نه تعهدچیز ارزشمندیه.پاکی و هرزگی هم هیچ فرقی نداره به نظرم.
- - - Updated - - -
عشق....نقل قول:
نوشته اصلی توسط ammin
نمیدونم عشق در ذهن بقیه چیه.
ولی من اون موقع فکر میکردم عشق باید سمت و سویی الهی داشته باشه. ما رو به نزدیک تر شدن به خدا کمک کنه. و فکر میکردم خودم هم به سهم خودم باید در رشد معنوی و ایمانی طرف مقابلم کمک کنم.
من به چیزی که در قلبم بود اطمینان کردم. چون پاک بود. چون من رو تبدیل به آدم بهتری کرده بود. چون اخلاقم، رفتارم، عبادتم، نگاهم به زندگی و دیگران و همه چیزم رو خیلی زیباتر کرده بود. چون چیزی در من ایجاد کرده بود که احساس میکردم تمام هستی رو دوست دارم. و از طرفی احساس میکردم هر دومون داریم توی راه تعالی و تکامل قدم بر میداریم. چون همه فکر و ذکر و اصلا زندگیم شده بود علی، خوشبختی علی، رضایت علی.اصلا من شده بودم خود علی. خودمو فراموش کرده بودم. حتی فکر میکردم خدا عمر و هرچی من دارم و میتونم داشته باشم رو از من بگیره و بده به علی.واقعا حاضر بودم براش بمیرم. واقعا حاضر بودم. حس میکردم تا واقعا براش جونمو هم ندم دلم آروم نمیگیره. فکر میکردم اونقدر یکی شده ام که فکر میکردم حتی توی اون دنیا به همراه علی و عشقی که بهش دارم محشور میشم.
من به عشق اینکه جملات عاشقانه بشنوم، یا نوازش بشم، یا خوش بگذرونم، یا تنها نباشم، یا هدیه بگیرم، یا خیلی چیزای دیگه به دست بیارم عاشق نبودم. بلکه بیشتر میخواستم عشق بدم.همه ی دلخوشی من این بود. همه ی چیزی که میخواستم فقط فرصت عشق ورزیدن بود. که منو حس میکردم تا معراج میبره. نمیدونم چطوری بگم. اتفاقا من میخواستم عشق زمینی رو ببرم تا آسمون. من این رو میخواستم.
وقتی هم نشد و مجبور به جواب منفی و بعدش رفتن علی شدم، به خودم گفتم عیب نداره. من این راهو باز ادامه میدم. من نمیشکنم.
ولی خیلی مسخره است.
خدا و عبادت و قران و دعا و ... نه شکم گرسنه رو سیر میکنه نه به مثلا میل جنسی جواب میده.
حساب دنیا و نیازهای دنیوی از حساب آخرت و نیازهای معنوی جداست.
واقعا خوب بودن به چه دردی میخوره؟ جدا خوب بودن به چه دردی میخوره توی این دنیا؟ مهربونی و پاکی و فداکاری و بااخلاقی و این خوب بودن ها به چه درد این دنیا میخوره؟
من میگم به هیچ درد.
توی این دنیا مهم برتر بودنه. توی دنیا تنازع بقا برپاست. عین همون حیات وحش. توی این دنیا برتری های دیگه ای مهمه. ثروت و پول، موقعیت اجتماعی، تحصیلات، شغل و این چیزا. خودخواهی به درد این دنیا میخوره. اینکه دست آدم رو کلاه خودش باشه.
من به اینجا رسیدم که حساب دنیا و آخرت کلا از هم جداست. جدای جدا.
شاید بگید بین دنیا و آخرت تو داری دنیا رو انتخاب مبکنی. نه. این دنیا به نظرم خیلی نفرت انگیز و زشته. ولی انتخاب آخرت نیاز دنیوی منو جواب نمیده. اون موقع که مثلا نیاز جنسی منو اذیت میکرد، دعا خوندن و نماز خوندن و قران خوندن و این چیزا اون نیاز رو خاموش نمیکرد. فقط از همون لحظه ام خارجش میکرد. و بعد درباره توی لحظه های بعدی هجوم می آورد.
قبلا فکر میکردم وقتی همه کارآدم برای رضای خدا باشه همون غذا خوردنش و همون درس خوندنش و همون چمیدونم غذا پختنش و همه چیزش یعنی عبادت.
ولی من که توی همه کارم خدا رو در نظرم داشتم و برای خوشحالیش کار میکردم، خیلی توی توهم بودم.حالا خدام فقط یه ناظم و خالقه. تمام. دیگه یه همراه همیشگی نمیدونمش. منو و دنیا و خلقت رو آفریده و نیازهایی در هر مخلوقی قرار داده و پاسخ نیازش رو هم در محیط اون مخلوق آفریده. و نظمی به این دنیا داده. و تمام. من گمان میکنم دیگه خدا نقشش توی زندگی من همینه. نه بیشتر. آفریده و گفته برو بقیه اش با خودت. همین. نه براش اهمیتی داره من پاک باشم نه براش اهمیتی داره من یه هرزه باشم. خدا به نظر من الان همینه.
مدیر همدردی میگه خداتو عوض کن. نمیدونم. عوضش کنم و بشه همون خدای قبلیم که هرلحظه حس میکردم هست ولی بعد فهمیدم تکیه ام بهش سرکار گذاشتن خودمه؟
خدام بشه چه خدایی؟
من که فعلا نه دنیا رو میخوام نه آخرتش رو. هر دوش به نظرم توهمه. حتی وجود خودم هم حس میکنم یه خواب طولانیه. یه توهم قویه.
برای من هیچی مهم نیست. اصلا خوشبختی چی هست که بهش برسم؟ سعادت چی هست که بهش برسم؟
خوشبختی داشتن شادی و معنا توی زندگیه؟ خوشبختی اینه که بدونی امید کسانی هستی و مایه ی دلگرمی و آرامش کسانی؟ خوشبختی اینه که به نیازهات بتونی پاسخ بدی؟ خوشبختی اینه که بدونم دارم با سختی ها میجنگم تا ارزشمند بشم؟ خوشبختی اینه که خدا ازم راضی باشه؟ خوشبختی اینه که به دیگران خدمت کنم؟ خوشبختی اینه که به دیگران عشق بورزم و از این عشق ورزیدن خودم کیف کنم و به خودم ببالم؟خوشبختی اینه که مهارتها و چیزهای جدید یاد بگیرم؟
من همه ی اینها رو داشتم.پس چرا فهمیدم هیچ کدوم اینا فایده نداره و همش مزخرفه؟
دوباره چرا باید برگردم به اون مسیر؟ به اون باورها؟
وقتی بری سوار اتوبوس مشهد -تبریز بشی، میرسی تبریز. ولی اگه دیگه نمیخوای بری تبریز دیگه نباید سوار اون اتوبوس بشی.
من همه ی اون مسیرهای خوشبختی رو که میگم رفتم. سوار همون اتوبوسا شدم. ولی به جای خوبی منو نرسوندن. آخرش ختم به خیر نشد.
توی عشق هم من به نظر خودم بهترین راهو رفتم. بالاترین چیزی که میتونستم از عشق در نظر داشته باشم رو براش تلاش کردم. ولی به کجا رسید؟
دو سال پیش رفتم مشاوره حضوری. اون مشاوره خیلی به من ضربه زد. نمیدونم. میگفت خب تو اشتباه کردی که خواستی عشقت الهی باشه. این چیزا تصورات فانتزیه. زندگی زندگیه. اون چیزایی که تو بودی به درد زندگی نمیخورده. مرد از زن یه زن میخواد. ناز و عشوه یه زن میخواد. چمیدونم فلان و بهمان چیز رو تو خلوت میخواد و ... ازدواج این چیزاست.مرد یه مرده. برای نیازهاش ازدواج میکنه. خب ببینه تو جواب نمیدی ولت میکنه میره سراغ یکی دیگه. تو نشد. یکی دیگه.
(گرچه من و علی کارمون به ازدواج نرسید ولی من خیلی سعی کردم مدیریت کنم که روابطمون از حریم ها خارج نشه. ولی خب این هم نبود که اگه ازدواج میکردیم باز هم بخوام از این چیزا دوری کنم. من همش میگفتم با خودم که این حرفا و این چیزا وقتش بعد از محرم شدنه. من تو خودم لحظه شماری میکردم که محرم بشیم و اون چیزا رو هم درکنار علی تجربه کنم.ولی قبلش اصلا سعی میکردم جوری حریم بپام که علی هم تا قبل از عقد اصلا حرفش رو هم نزنه)
ولی با حرفای مشاور من یاد حرفای علی می افتادم. که بهم میگفت تو فقط تو آسمونا سیر میکردی. تو یکی رو میخوای صبح تا شب بشینه از خدا و عرفان برات حرف بزنه. تو آدم زندگی نیستی. من میخواستم زندگی کنم. یه زندگی خاکی. ولی تو توی آسمونا سیر میکردی. چیزایی که تو هستی به درد زندگی نمیخوره. تو جوری رفتار میکردی که من به خودم جرات ندم یک بار هم دستت رو بگیرم.
تازه فهمیدم بابا عشقی که براش ارزش قایل بودم کیلو چند؟؟؟؟
اون عشقه نه توی این دنیا ارزشی داشت. نه توی اون دنیا ارزشی خواهد داشت. من بودم که خر بودم.
تازه فهمیدم اون دخترایی که میرن دوست میشن با ده تا پسر و پسره ولشون کنه هم عین خیالشون نیست و فرداش یکی دیگه، اون دخترایی که هر روز توی بازار دارن دنبال تیپ و مد جدید میگردن و میخرن و میپوشن و ....، اون دخترایی که توی آرایشگاه ها افتادن و ...، خیلی عاقل تر از من هستند.
خیلی بیشتر تجربه کسب میکنند. خیلی بیشتر میدونن توی این دنیا باید چه جوری بود.
گرچه با دنیای این جور آدما هم غریبه ام و دنیای اونا رو هم پوچ میدونم، ولی دنیای قبل خودمو پوچ تر میدونم.
نمیدونم. من همیشه فکر میکردم دارم بهترین راه ها رو میرم. ولی نمیدونید چه وحشتناکه یهو حس کنی همش بی فایده بود. نمیتونید تصور کنید چطور یهو فرو ریختم. مثل یه ساختمونی که میریزه پایین. یهو همه باورام ریخت پایین.
مشاور میگفت اذیت میشی چون خیلی کمالگرایی.
هه....
کمالگراییم رو گذاشتم کنار. آره گذاشتم کنار. یاد گرفتم زندگی رسم خودش رو داره. زندگی همون لحظه ها و نیازهای همون لحظه است.
به این واقیت رسیدم. ولی چقدر دنیا و خلقت و همه چیز به نظرم پوچ و بیهوده میان.
تو این دنیای بی معنی، نه خیانت بده، نه تعهدچیز ارزشمندیه.پاکی و هرزگی هم هیچ فرقی نداره به نظرم.
- - - Updated - - -
خدا؟؟؟؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط مصباح الهدی
تو واقعیت نشونش بدید بهم. کدوم خدا؟؟؟؟
علی رفته بود بعدش دنبال یه سری چیزای بد. کار دو تا دختر رو به خودکشی کشونده بود.(البته زنده موندن) ولی الان خوش و خوشبخته.
میدونید چرا؟
چون خدا کاره ای جز یه خالق و ناظم توی این دنیا نیست.
چون علی خودش اول رفت خوشیهاشو کرد.با من هم تجربه کسب کرد. بعدش هم رفت دنبال زندگی خودش و از تجربیاتش هم استفاده کرد و الان هم خوش و خرم داره با زنش کیف دنیا رو میکنه. زنش رو هم میشناسم. دختر خیلی خیلی مهربون و خاکی و خوب و معصومی بود. الان هم عاشق شوهرشه.
علی این کارو کرد.
به همین راحتی.
کار درست رو علی کرد. نه به من فکر کرد. نه به اون دو تا دختر فکر کرد. فقط به خودش فکر کرد. همین. کار بهتر از این هم میشد بکنه؟ بهترین کارو کرد. نه؟
غیر از اینه؟
حالا من...
من عین خر توی اون یازده ماه که میدیدم علی ول نمیکنه کلی عذاب وجدان گرفته بودم که من شش ماه با علی حرف زدم و بعد کشیده ام کنار. البته دوستش داشتما. ولی تو اون یازده ماه بخش زیادی از احساسم این بود که حس میکردم به علی ظلم کرده ام. مینشستم عین خر گریه میکردم که خدایا منو ببخش که دل بنده ات رو شکوندم.
موقع جواب دادن عین خر بیشتر از اینکه ناراحت خودم باشم ناراحت علی بودم که حالا جلو باباش ضایع میشه. حالا دلش میشکنه. حالا غرورش میشکنه.
من عین خر، توی اون دو سالی که علی خواستگاری کرده بود و قضیمون ادامه دار شده بود، عین خر هرچی خواستگار اومد بدون لحظه ای فکر رد کردم. چون داشتم به علی فکر میکردم.چون نمیتونستم اونقدر بی وجدان باشم که تا یه مورد بهتری پیدا شد بگم علی آقا خداحافظ یکی بهتر از تو پیدا شده.
هه...
دو ساله به خودم گفتم ول کن بابا... وجدان کیلو چند؟.... تعهد کیلو چند؟...وفا کیلو چند؟.... عشق کیلو چند؟....
پو جان، گفته بودم دیگه برات نظر نمیذارم.
اما نمیتونم ببینم انقدر داری اذیت میشی.
امیدوارم حرفام حداقل اذیتت نکنه
دختر خوب، چرا یا از این ور بوم آویزونی یا از اونطرفش؟
قبل از دو سال اونقدر آرمانی، و الان انقدر پوچ گرا؟!!!
آرهنقل قول:
مرد از زن یه زن میخواد.
آرهنقل قول:
ناز و عشوه یه زن میخواد.
خب آره.نقل قول:
چمیدونم فلان و بهمان چیز رو تو خلوت میخواد و ... ازدواج این چیزاست.مرد یه مرده. برای نیازهاش ازدواج میکنه.
همه اینا درسته پو ی عزیز.
ولی نمیفهمم چرا و چه جوری از این مباحث این نتیجه رو گرفتی؟ :
پو، مگه غیر از اینه که این نیازها در درون خانم ها هم هست؟!نقل قول:
اون عشقه نه توی این دنیا ارزشی داشت. نه توی اون دنیا ارزشی خواهد داشت. من بودم که خر بودم.
تازه فهمیدم اون دخترایی که میرن دوست میشن با ده تا پسر و پسره ولشون کنه هم عین خیالشون نیست و فرداش یکی دیگه، اون دخترایی که هر روز توی بازار دارن دنبال تیپ و مد جدید میگردن و میخرن و میپوشن و ....، اون دخترایی که توی آرایشگاه ها افتادن و ...، خیلی عاقل تر از من هستند.
خیلی بیشتر تجربه کسب میکنند. خیلی بیشتر میدونن توی این دنیا باید چه جوری بود.
این جور دخترا کارشون تا یه جایی درسته. تا جاییکه میرن دنبال یاد گیری عشوه گری و جلوه های زن بودن کارشون عالیه. ولی از اونجا به بعدش که یادشون میره این عشوه رو برای کی باید استفاده کنن دچار یه اشتباه فاحش (و متاسفانه رایج) میشن. اشتباهی که دلیل نداره چوبش رو توی همین دنیا بخورن و تو و من و همه هم بفهمیم!
من هم مثل 2 سال قبل تو فکر میکنم. فکر میکنم ازدواجم باید مسیرم رو به سمت خدا راحت تر و هموار تر کنه.
اما قرار نیست بخاطر این نیت، جور خارق العاده ای ازدواج کنم.
صورت مسئله مثل بقیه ی ازدواج هاست.
با همون ظاهر و شکل و قیافه. اما تفاوت عمده در باطن باقی میمونه. و کسی هم قرار نیست بدونه.
(یعنی اگه خبر ازدواجی که عرفانی شده و داره اونها رو به سمت خدا میبره رو نمیشنوی، دلیل بر این نمیشه که همه عشقا پست و بی مایه هستن)
اینجوری که میگی یعنی هر ازدواجی که توش مسائل جنسی باشه مسیر عرفانی و الهی رو طی نمیکنه!
این خط بالا رو از یه جای حرفت میشه نتیجه گرفت. ولی از یه جای دیگه حرفت میگی مثل همه آدما مسائل جنسی رو قبول داشتی در ازدواج.
(پوی عزیزم نمیخوام باهات بحث کنم. دارم نقاط تناقضی که تو رو بهم ریخته رو بهت نشون میدم)
دوست گلم، من میفهمم خسته ای. باری رو روی دوشت نگه داشتی که چند ساله حتی یک لحظه هم نذاشتیش زمین نفس تازه کنی. تازه هر روز سنگین تر هم شده!
بذارش زمین تا گوشات بشنوه ما داریم چی بهت میگیم و خستگی مانع فکر کردنت نشه!
اگه خوشت نمیاد حرف بزنم خیلی راحت بگو منم جلو خودمو میگیرم و دیگه نظر نمیدم.
برات آرزوی خوب بودن دارم:72:
- - - Updated - - -
کسانی که به اون دنیا اعتقاد ندارن حرفت رو تایید میکنن.نقل قول:
کار درست رو علی کرد. نه به من فکر کرد. نه به اون دو تا دختر فکر کرد. فقط به خودش فکر کرد. همین. کار بهتر از این هم میشد بکنه؟ بهترین کارو کرد. نه؟
غیر از اینه؟
چون اعتقاداتت عوض شده، میگم بله. با این تفکر بهترین کارو کرده.
عزیز دلم، علی آقا خدا نبوده و نیست. یه آدم بوده. چرا فکر میکنی خدا باید علی رو معصوم میکرد.
خطا کرده. یه انسان خطا کرده. چیز عجیبیه؟
خانم پوه.به نظرم باید خداروشکرکنی که طرفت اینقد صادقانه بهت گفته که توی خط موردنظرتو نیست همون جا تکلیفت معلوم شده.این معنایی که ازارتباط عشق زمینی با آسمونی گفتی درست هست وکمال مطلوب اینه حدیثی هم ازحضرت علی مؤید این نوع نگاه هست. ولی وقتی طرف توی یه فاز دیگه هست به زورکه نمیشه این وریش کرد.احتمالاداستان کنیزک وپادشاه رو درمثنوی معنوی شنیدی.تازه الان با مادی ترشدن آدمها این نوع عشقها به شدت کمرنگ شده.متأسفانه زیاد اتفاق افتاده یه نفر پاکبازی کرده ومونده واون یکی دنبال اهداف پاییتروسطحی تربوده وبه ظاهراون برنده شده.ممکنه اتفاقی ونادردونفربا این نگاه عاشق هم بشن وتاآخرادامه بدن یافنا یاازدواج.مثل آنچه که در داستانهای گذشته اومده،اینا انگشت شماروکم هستند.حالاشاید ازقضا درآینده چنین اتفاقی برات افتاد اما واقعیت همون علاقه وکشش معقول هست که درقرآن بانام"ود" ورحمة اومده یعنی علاقه ومحبت(دوطرفه).بسیاری ازآدمها کشش وظرفیت تعریف گسترده ازعشق رو ندارن که معشوقش بشن.ای کاش همون موقع که متوجه این قضیه شدی به سرعت تغییرمسیرمیدادی وازادامه دادن منصرف میشدی.به نظرم اون موقع نشانه های بوده که ازعلی آبی گرم نمیشه(مطابق تعریف خودت)ولی با خودفریبی ادامه دادی.حب شی یعمی ویصم.عشق به چیزی انسان روکروکورمیکند.اگه الان یه حرکت عملی وجدی انجام ندی ازاین وضعیت خلاص نمیشی.من که پشت دستموداغ کردم که درموردکسی اینقد عالی فکرنکنم مگه اینکه دل وعقلم متفقا درموردش هماهنگ نظربدن(دراین صورت طرف باید قدیس یاشبه قدیس باشه).وگرنه همون علاقه معمولی صحیح هست.زین همرهان سست عناصر دلم گرفت شیرخدا ورستم دستان آرزوست.خانم پوه اینقد خودتو عذاب نده بازفردا خودتو به خاطر حسرتهای امروزسرزنش میکنی.
سلام. باز هم مثل دیدگاه قبلیت داری تند روی میکنی. اون موقع دنبال یه عشق آسمونی بودی. در حالی که داشتی روی زمین و بین مردم کوچه و بازار زندگی میکردی. و حالا همه خوبی ها و ایده آلها برات رنگ باخت و بی معنی شده.
دوست عزیز میانه این دو نگاه چیزیه که در بر گیرنده هر دو این احساساته ، و میتونه نیاز های ما رو براورده کنه. برای تغذیه جسمت لذات دنیا رو نیاز داری و برای آرامش و خوراک فکریت موارد عاطفی و الهی .
سعی کن هر چیز رو در زندگیت در جا و مکان خودش قرار بدی. اگر کسی به تو محبت کرد باید بهش محبت کنی نه اینکه جونت رو براش بدی. در رابطه با خدا هم تا حدودی درست میگی. خدا من و تو رو آفرید و دیگه کاری به کارمون نداره. برای اینکه هنگام آفرینش اختیار هم به ما داد. ما نماینده خدا بر روی زمین شدیم. اراده و اختیار با ماست.
از اراده و اختیاری که در دست داری به درستی استفاده کن.
پوه جان تو خودتو توی گذشتت و خاطرات علی غرق کردی... همش داری احساسات منفیتو آبیاری می کنی.
اگر با یک شکست عشقی (اونم نه عشق واقعی به یک شخص پاک؛شخصی که به گفته خودت همه کار کرده!!!و لایق عشق نبوده!) آدم بخواد محبت خدا را انکار کنه!!! اون وقت پیامبر و امامان و اولیا خدا که این همه در راه خدا مصیبت کشیدن؛باید الان کافر می شدن............
ببین دوست عزیز شما چرا گناه علی را به پای خدا می نویسی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
می دونم که قلبت واقعا شکسته؛اما اون کسی که باید بهت کمک کنه اول خودتی!!! قدم اول تویی.خدا هم کمکت می کنه.کمک؛نه اینکه جادو کنه.
می گن یه شخصی رفت جنگل و گم شد.خدا را صدا زد.اما خبری از خدا نشد.خیلی گریه و زاری کرد و مدام خدا را صدا می زد... تا اینکه یک جنگل بان او را پیدا کرد.بعد می دونی اون شخص چی گفت؟ گفت من این همه خدا را صدا کردم,آخرش هم یک جنگل بان به من کمک کرد نه خدا!!!!!!
ببین نگاه این شخص چقدر سطحی بوده!!!!
دوست خوب من لطفا انتقاد دوستانه منو بپذیر.
شما داری خیلی سطحی به قضیه نگاه می کنی!
اولا تو از کجا می دونی علی خوشه؟مگه از دلش و زندگی شخصیش خبر داری؟
چقدر تاپیک تو این همدردی خوندم که خانمی گفته بود همه فکر می کنند همسر من عالیست و زندگی ما کامله اما من الان مشکلات بسیاری دارم و می خوام طلاق بگیرم.اگر بخوام طلاق بگیرم همه تعجب می کنند!
ثانیا بر فرض که خوشبخته.خب به ما چه؟ صبر خدا خیلی زیاده.......
گاهی این قدر صبر می کنه تا اینکه یه دفعه........
ثالثا چقدر توی این همدردی تاکید شده که نباید تا عقد به کسی دل بست.باید 50/50 فکر کرد.و قبل از عقد احساسات در حد به دلنشستن کافیه.همش می گن به احساساتتون پر و بال ندین و فقط منطقی تصمیم بگیرید.
خب شما خودت هم گفتی که داشتی منطقی تصمیم می گرفتی و می خواستی کات کنی(راه صحیح) اما احساساتی عمل کردی و ادامه دادی...........اینجا تقصیر خدا کجاست؟
اگر منطقی عمل کرده بودی؛ الان شاید اون آقا می گفت پوه با من چه کار ها که نکرد و...
*عزیزم شاید علی به همون دلیل منطقی شما رسیده بود و تو باید این حق را به خواستگارت بدهی همان طور که اون موقع خودت هم این حق را باید به خودت می دادی که کات کنی و عذاب وجدان نگیری....
رابعا عزیزم مگه خود خدا نگفته که با نامحرم باید حریم را رعایت کرد.خب حکمتی داشته!حکمتش هم همین بوده!و خدا می دونسته که اگر ما آدم ها به این حکم خدا عمل نکنیم دچار وابستگی های غیر عقلانی به جنس مخالف می شیم.به نظرت خدا گفته بود که خواستگارت این قدر به تو بگوید دوستت دارم و.... و شما را این قدر وابسته کنه.آیا تو نمیبایستی حریمت را حفظ می کردی و می گفتی من تا وقتی که مسائل ازدواجمان قطعی نشده؛ اجازه نمی دهم که احساساتمان را درگیر کنیم؟
آیا خودت منفعلانه عمل نکردی؟آیا خودت احساساتی عمل نکردی؟
اون آقا هم کاملا احساساتی برخورد کرد...
الان اینجا تقصیر خدا کجاست؟
خامسا الان این همه دوستان دارن به تو کمک می کنن.این همه تاپیک خوب هست.مشاور هست.روش هایی برای فراموش کردن هست(از جمله روش هایی که جناب sci گفتند برای بخشش و فراموشی) آیا این ها را انجام دادی؟
سادسا خدا؛خداست!یعنی او صاحب ماست.گاهی ما فکر می کنیم استغفرالله خدا کارمند ماست و ما هر چه ازش می خواهیم باید برایمان انجام دهد.دستور هم می دهیم.(البته اینو اول به خودم می گم)
این لینک را هم بخون
۱۵ توصیه مرحوم میرزا اسماعیل دولابی برای زندگی مومنانه - جام نیوز
اگه بعضی جا ها تند رفتم منو ببخش.... هممون گاهی مرتکب اشتباه میشیم.مطمئنم تو الان عصبانی هستی و گرنه....
عزیزم برات دعا می کنم:72:
من در گذشته هرچی بودم تموم شده. اینکه دارم میگم درگیری باهاشون ندارم. فقط گفتمشون. نه اینکه الان برام مساله باشه.
اما الان...
واقعیت الان من یه چیز دیگه است.
من به شخصه دیگه نمیتونم به کسی دل ببندم. دیگه نمیتونم عاشق کسی بشم. میتونم زندگی کنم. ولی نمیتونم عشق بورزم.توقع دوست داشته شدن هم ندارم دیگه از کسی. کلا قلب من مرده.
باور کنید در حدی که حتی اگه ازدواج کنم و طرف بره بهم خیانت هم کنه دیگه برام مهم نیست.
- - - Updated - - -
اصلا خدا و علی رو بی خیال.
من هم نمیخواستم توی این تاپیک حرف خدا و علی رو پیش بکشم. ولی خب پیش اومد.
- - - Updated - - -
مصباح جان در مورد رابعا شما، من حس کردم که شما گمانتون رفته به این سمت که منو علی حیریم ها رو شکستیم. ولی این جور نبوده. حتی یک بار دست همدیگه رو هم نگرفتیم. و حتی حتی یک کلمه، حتی یک کلمه هم حرفی از مسائل زناشویی بینمون رد و بدل نشد. حتی یک کلمه.
بله تو نمی خواستی پیش بیاد! خدا دید که ازش دور شدی و دوستت داشت که به ذهنت افتاد این حرف ها را بزنی....نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
چقدرم این حرف های دوستان زیبا بود.من که کلی چیز یاد گرفتم!!!!
اگه وقت هایی که این قدر دوستان برایت صرف کردن را نادیده بگیری؛خودت ناشکری کردی.از خدا هم انتظار نداشته باش.
حالا هم اگه خودت دوست نداری رابطه ات را با خدا درست کنی؛تقصیر خدا ننداز که خدا منو دوست نداره و براش مهم نیستم....
خدا خواست.تو نخواستی...........
البته اینو هم بگم که میدونم اشتباه کردم بهش از نظر عاطفی و احساسی وابسته شدم. نباید میشدم.
ولی اون موقع واقعا چون با خواستگاری از طریق خانواده اش شروع شد من خب از این نظر که منو واقعا میخواد تضمین احساس کردم و خب زیاد از وابسته شدن نترسیدم و حذر نکردم.
که خب البته اشتباه هم بوده.
- - - Updated - - -
من چی رو نخواستم مصباح جان؟
اگر بهت گمان بد کردم.منو ببخش. اما من فکر می کردم شما احساساتی با هم حرف می زدین.نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
حرف های با احساس که جاش در جلسات خواستگاری نیست.
- - - Updated - - -
اینکه خدا دوست داره بهت نزدیک شه و باهات دوست بشه(به وسیله این تاپیک) ولی تو نمی خوای و می گی بی خیال!!!نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
مصباح جان
من قبلا با خدا خیلی دوست بودم.
فکر کنم خدا ما رو تحویل نگرفت.
خدا رو من خیلی دوست داشتم.بیشتر از هر چیزی.
ولی خب یه مشکلی بود که همیشه غصه میخوردم که من رو از خدا دور میکنه. یه گناه.
همیشه هم خیلی براش گریه میکردم و از خدا میخواستم کمک کنه از اون گناه خلاص بشم و بیشتر ازش دور نشم.
از ته ته ته دلم گریه میکردم و میگفتم خدایا منو به خاطر فاصله ای که خودم بین خودم و تو میندازم ببخش. و راه درستش رو جلوی پام بذار.
هه..
من خواستم.فکر کنم اول خدا بود که نشون داد دیگه نباید بیشتر دعا کنم و باید رومو کم کنم.
منم رومو کم کردم.
گفتم که.
دیگه دو ساله مسدع اوقات شریفش نمیشم. دیگه دری رو که هرچی زدم ناامید برگردوند رو نمیزنم.
- - - Updated - - -
ترجیح میدم رنج بکشم تا ازش درمان و کمکی بخوام.
دیگه دوست ندارم صداش کنم. چون دیگه باور دارم نمیخواد نگاه کنه.
- - - Updated - - -
میدونم دوستان هم خیلی زحمت میکشن و لطف میکنن و وقت میذارن و میخوان کمک کنن.
و از همشون ممنونم.
ولی همه همون باورهای قبلی من رو نسبت به خدا میگید. چیزهایی که دیگه اعتقادی بهشون ندارم.
شاید هم به خاطر همینه که توی همه ی تاپیکهام بحث بی ایمانی و بی اعتقادی به خدا تکرار میشه. و چیزی هم برام حل نمیشه.
من مثل کسی ام که مثلا یه قرصی رو خورده باشم و دیده باشم حالمو بدتر کرد.
بعد هی دیگران دوباره میان همون قرص رو بهم میدن و میگن برات خوبه.
همشون هم معتقدن و مطمئن هستن که خوبه.و یک صدا میگن خوبه. این درمون دردته.
ولی من تجربه ی خودم از خوردن اون قرص بهم میگه اون قرص برام خوب نیست.
- - - Updated - - -
خوش به حال شما ها. چقدر دلتون خوشه. واقعا خوش به حالتون.
من واقعا دارم دیوونه میشم...
شاید هم شده ام...
به قول مامانم مگه دیوونه شاخ و دم داره؟
واقعا اصلا دارم دیوونه میشم. از این شدت ناباوری همه چیز. از شدت نفرت. از شدت احساس اجبار به این نفرت.
من چمه؟
من علایم سندروم سی سالگی رو دارم. ولی به نظرم مشکلم در باورها و اعتقادات شکستمه.
- - - Updated - - -
به تاپیک های خودم که نگاه میکنم، بدبینی های من نسبت به خدا، مشاوره با جناب اس سی آی، اون میخواد منو امتحان کنه یا من لوسم،و این تاپیک، همشون انگار یه مشکلن.
همشون انگار همون گیجی هام رو دارم دوباره تکرار میکنم.
نمیدونم چمه.
بارها میرم دوباره پست های جناب sci رو میخونم. ذهنم اینقدر در برابر پذیرش اینکه داره اشتباه میکنه مقاومت میکنه که اصلا نمیتونم حرف بقیه رو درست بفهمم.
باور کنید مشکل من علی نیست. مشکل من اعتقاد به خدا هم نیست. خودمم نمیدونم چمه. من ایمانم رو به خدا هم از دست داده ام.
ولی هیچ کدوم اینا مشکل من نیست.
مشکلم شاید فقط همین بی تفاوتی نسبت به هرچیزیه.
باور کنید هیچی هیچی هیچی برام فرقی نداره.
هیچ چیزی برام خواستنی نیست.
هیچ آرزویی درونم نیست.
نه ذوقی برای رسیدن به یک خوشی و خوشبختی و موفقیت درونم هست که بخاطرش حرکت کنم.
نه ترسی از بدبخت شدن و محرومیت هست که منو به حرکتی برای پیشگیری از بدبختی وادار کنه.
همه چیز برام یکسانه.
حس میکنم وجودم پوک پوک شده. فقط یه جسم هست که گاهی حس میکنم همونم یه خیاله. گاهی 48 یا بیشتر ساعت هیچی نمیخورم. حتی گرسنگی هم اذیتم نمیکنه.حتی مدت زیادیه اون میلی که قبلا زورم به کنترلش نمیرسید کلا انگار درونم مرده.
دیگران هم که باهام بد رفتار کنن فوقش یکمی عصبی میشم.ولی غمگین و ناراحت نه.
خوب هم که باهام رفتار کنن بازم برام فرقی نداره. خوشحال نمیشم.
دیگران هرفکری درموردم کنن برام مهم نیست.
هیچ آدمی به نظرم بد نیست.
هیچ آدمی هم به نظرم خوب نیست.
هیچ کاری بد یا خوب نیست.
دین یا کفر هم برام فرق نداره.
تعهد یا خیانت هم برام فرقی نداره.
خوشی یا ناخوشی حتی خانواده ام برام فرقی نداره.
حال بد بابا اذیتم نمیکنه.
دلم برای هیچ کسی تنگ نمیشه.
دلم به حال هیچ کسی نمیسوزه. البته بد کسی رو هم نمیخوام.کاش حال همه خوب باشه. ولی بد هم بود به من ربطی نداره.
به کسی احساس علاقه یا نفرت ندارم.(فقط گاهی حس نفرت نسبت به علی دارم)
گاهی فکر میکنم واقعا کسی به اسم علی رو میشناسم؟!!! انگار خواب بوده. اصلا انگار باورم نمیشه یه پسرخاله به این اسم داشته ام. اصلا حس میکنم وجودش یه توهم بوده.
حس میکنم زندگی مثل یه خوابه. که میبینمش.ولی باید همراه هرلحظه ازش گذشت و بهش فکر نکرد . فقط نظاره گر شده ام.
نمیدونم. نمیدونم.
فقط میدونم هیچی برام مهم نیست. همه چیز برام یکسانه.
- - - Updated - - -
من خیلی بدقولم دوست عزیز.........(:
- - - Updated - - -
کاش یه قاتل می اومد منو میکشت. من که امضا میکردم و به همه میگفتم راضی ام و ازش شکایتی ندارم. ولی فقط می اومد منو میکشت.
سلام، من نباید چیزی مینوشتم چون واقعا نمیدونم برای مشکلت باید چکار کنی و ضمن اینکه حرفهام هیچ کمکی بهت نخواهد کرد از طرفی احتمالا هم تو
و هم بقیه رو ناراحت خواهد کرد ولی چون به این قبیل صحبتها حساسیت دارم مجبور شدم بنویسم.
(1) به نظر من خدا یکی از مظلوم ترینها توی این انجمنه. آدمهایی مثل علی و ... که اینجا نیستن و نمیتونن از خودشون دفاع کنند هم البته اینجا مظلوم واقع
میشن ولی این طفلک خدا دیگه خیلی گویا خاطرخواهش بودند، عاشقش شدند و او اونا رو رد کرده (حالا به هر دلیلی) و اینجا خیلی ها ازش دلگیرن و بدش رو
میگن و اون هم بیچاره نمیتونه از خودش دفاع کنه.
(2) من واقعا از شما انتظار نداشتم همچین نگاهی به خدا داشته باشی. از مصباح الهدی عزیز که این چند مدت شناختمش همچین نگاهی بعید نیست یعنی من
جمله زیر رو که ازش میبینم تعجب نمیکنم چون با توجه به مطالبی که مینویسه به نظرم منطقی میرسه که درکش از خدا چیزی شبیه به جمله زیر باشه:
خدایی که بشه باهاش رفاقت کرد و از این رفاقت منفعت دنیوی برد در سطح رئیس یک اداره است که کارمنداش سعی میکنند به هر بهونه ای دوسش داشته باشننقل قول:
نوشته اصلی توسط مصباح الهدی
تا موجبات پیشرفتشون فراهم بشه. ولی من در مورد پوه فکر میکردم که نگاهش به خدا واقعا همین چیزهایی است که در زیر نوشته(نه اینکه به طعنه اینها رو بنویسه):
خدا آدمهای قوی دقیقا همینه. اصلا من و تو خودمون خدا هستیم. جانشین خدا بر روی زمین هستیم. و باید اومدیم سعی کنیم کم کم کاملتر ونقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
کاملتر بشین، بهش نزدیک شیم به خصوصیات و ویژگیهاش نزدیکتر بشیم تا بتونیم جاش رو بر روی زمین بگیریم. این خدایی که با جملات زیر
توصیفش کردی خدای آدمهای ضعیف و خودخواهه که نه تنها توان حرکتی ندارند بلکه دائم دنبال کسی یا چیزی میگردند که براشون همه کار بکنه
اونها چهار دعا و نماز و توهم قشنگ برای خودشون بسازن و خدا هم در مقابل براشون کارهایی که سخته رو انجام بده!
نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
(3) و بالاخره اینکه حالت رو با جملات زیر بیان میکنی به نظرم به خاطر اینه که احساس میکنی خودت برای دیگران توی همین جایگاهی قرار گرفتی که
داری اونها رو قرار میدی. بی اهمیت و نخواستنی.
اگه پول خوبی میدی من خودم حاضرم کارت رو تموم کنم. به نظر من آدمها وقتی به نقطه ای که تو هستی میرسند دیگه ادامه دادن واسشون فایده ای ندارهنقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
اونقدر سقوط میکنند و از همه خصلتهای خوب آروم آروم فاصله میگیرند که دیگه حتی تحملشون برای خودشون هم سخت میشه. یا باید درست ادامه داد
و خدایی کرد یا اینکه دستها رو بالا برد و تسلیم شد.
خانم پوه من شخصا باتلقین مخالف بودم والان هم دریه جنبه هایی هستم ومعتقدم باید با استدلال نظرواحساس افراد روتغییرداد.اماآدما به دلیل اینکه موجودات اجتماعی وسخنوری هستند این تلقین وتاثیرپذیری وتاثیرگذاری جزئی ازچاشنی زندگی اوناست.اگه قسمت آمیگدال یابادامه درمغز(به شرطی که من اشتباه نام قسمت رو نگفته باشم)رو تحریک کنندفرد عصبانی میشه وبه افرادی که دورو برش هستند فحش میده بعدا هم پشیمون وعذرخواهی میکنه(کتاب مغزجهان سه پوندی).یعنی تحریک یه قسمت احساسی باعث تغییرنگرش فردبه افراد بیرونی میشه واونارولایق فحش وناسزامیدونه بدون اینکه قبلا چنین تمایلی داشته بوده باشه.برعکسش هم صادقه یعنی شناخت فرد باعث تغییراحساساتش میشه(که این معمولتره).منظورمن ازمقدمه بالاچیه؟شما باورهای اصیلی داشتی دچار ناکامی عاطفی شدی افسرده شدی به باورهات شک کردی تنهانشستی توخونه گاهی گرسنه میشی و بسیاری اوقات هیچی واست مهم نیست.الان سرشارازاحساس منفی هستی واین احساسات برمعرفت شمادرمورد خدا،هستی وعلی وخودت مؤثربوده.شاید منتظریه معجزه ای شایدمیخای خودتوبیشتربشناسی و..یه چیز که من مشترکا درتمام تایپیکهات دیدم اینه هروقت ازخداوبعدش پسرخاله ت شروع کردی دوستان براون متمرکزشدند وراهنماییت کردن وقتی راهنمایی هاداشت به نتیجه میرسید گفتی که نه مشکل من خدا وپسرخاله نیست مشکل فلان مسأله است دوباره براون مسأله متمرکزشدند وشما بایه جمله ساده آخرسر باز گفتی خدا وپسرخاله.ازقدیم گفتن ازخدابرکت ازتوحرکت.گاهی راه حل،فکرنکردن به مسأله هست مثل شرایطی که الان شماهستی.چقدرعملا خودت شرایط روتغییر دادی واحساست تغییرنکرده؟چقدرخواستی بادوستان جدید شرایط جدید روتجربه کنی؟چقد دنبال یه کارجدید هنر جدیدبودی واحساساتت وبه تبعش نگرشت تغییرنکرده؟خب معلومه صدسال دیگه هم این شرایط تکراری روادامه بدی نتیجه واحساس پوچی تکراری رودریافت میکنی.من منکراین نیستم که چقد جنس مخالف به عنوان مونس وهمدم وهمسربه آرامش ونشاط وخوب شدن روحیه موثره.چقد گوشه چشمی ازخداوند برتحول عمیق وقلبی وپایدارموثره ولی خودت قبل ازاین اتفاقات چه میزان تکون میدی خودتو شاید اونجا که وایسادی درمعرض نور نیست
آقای توجیه اتفاقا خیلی از صحبتهاتون خوشم اومد.
خب دیدگاه الان من نسبت به خدا فقط همون ناظم و خالق بودنشه. الان این شده ام.
نمیدونم این معنیش قوی شدنه یا نه. ولی من دیگه نخواستم به خدا امیدی ببندم و حتی دعایی کنم. و حتی چیزی ازش بخوام یا از چیزی پیشش گریه کنم و شکایت کنم. حتی نخواستم برم پیشش درددل کنم. من این ارتباط با خدا رو گذاشتم کنار.
البته من جوری هم نبودم که بشینم و بگم خدا واسم همه کاربکنه. ولی خب بعضی چیزا هست که من قدرت زیادی براش ندارم. نه اینکه بگم اصلا اصلا دست خودم نیست. ولی این نیست که صد در صد دست خودم باشه.
خب چیزی که من از خدا میخواستم و نشد بحث ازدواج بود. که خب دیدم انگار دعا کردن براش فایده نداره.
از این نظر میگم که روم کم شد. واقعا دیگه این دعا رو نکردم.
کلا دیگه درد کشیدن به خاطر چیزایی که میخواستم ولی نداشتم رو گذاشتم کنار.حتی انگار خواسته هام رو هم گذاشتم کنار. دیگه نمیخوام از خدا هم چیزی بخوام.
نمیدونم کارم درست بود یا غلط. ولی حتی خودمو از نظر روانی برای تنها موندن هم آماده کرده ام. دیگه آرزوهایی که داشتم رو فعلا گذاشتم کنار. شد شد . نشد هم نشد. آرزوی مثلا یه همسر خوب بودم. یا مادر بودن. یا آرزوهایی که برای تربیت فرزند داشتم. اینها رو بی خیال شده ام.
چون قبلا اینقدر در آرزوی اینها میسوختم که خیلی اذیت میشدم.ولی دیگه اینا رو گذاشتم کنار.
نمیدونم. ولی وقتی به این فکر میکردم که شاید من ازدواج نکنم و نمیشه هم انتظار داشته باشم مامان و بابا همیشه باشن. یا خواهر و برادرام به من هنوز توجه خاصی کنن. چون بالاخره هر کسی زندگی خودش براش اولویت داره. شاید هم به خاطر همین سعی کردم کم کم از خانواده ام هم دل بکنم و اینکه روزی دیگه نخواهند بود رو بپذیرم.
من واقعا خواستم خودم رو برای شرایط همیشه تنها موندن هم آماده کنم. و تنهایی هم برام رنج آور نباشه.
شاید دلیل بی عاطفه شدنم هم همین باشه.
در مورد مظلومیت خدا.
من نخواستم بگم خدا ظالمه. یا به من بدی کرد. من فقط فهمیدم توی این دنیا کاری نمیخواد برام بکنه. میدونم هر چیزی دارم از اونه و همه رو او آفریده. ولی دیگه اینجور فکر نمیکنم که چیزی رو باید از خدا بخوام. به نظرم اینکه از دعا هام پاسخی نگرفتم بهم یاد داد از او چیزی نباید بخوام.نه کمک نه امید. نه حتی توقع اینکه به دردهام گوش بده.
نمیدونم این نظر معنیش اینه که من در مورد خدا دارم قضاوت بدی میکنم یا نه. و آیا دارم به خدا بهتان میبندم یا نه.
من کاری به چی بودن خدا ندارم.
او هر چه هست هست.
من دید خودم و سطح اعتقاد و ایمان خودم رو گفتم.
قضاوتی در مورد خدا نمیخوام بکنم. قصدم این نبود.
فقط خودمو گفتم. من در حدی ام که خدا رو فقط این میدونم. نه بیشتر. حد ایمان من همینه. حتی اگه اعتقادم کفر باشه.
من اون خدای قبلیمو نسبت بهش کافر شده ام.
چه اون خدا واقعا باشه یا واقعا نباشه.
من اون خدای قبل خودمو دیگه قبول ندارم.
ولی فکر نمیکنم کفر یا ایمان من بهتانی به خدا ببنده. چیزی اگر هست متوجه خود منه. متوجه ضعف ایمان و دیدگاهم.
در مورد مظلومیت علی هم شاید حق با شما باشه. او اینجا نیست که از خودش دفاع کنه. من با تمام دلخوری ای که از او دارم ولی از رفتنش ناراحت نیستم. یعنی به خاطر رفتنش محکومش نمیکنم. آزاد بود هر انتخابی بکنه. من به زور نمیتونستم ازش توقع داشته باشم که به زور منو بخواد.
قبول. من رو نخواست و رفت.
ولی ناراحتی و کینه ی من از او به خاطر چیز دیگه ایه. وقتی منو دیگه نمیخواست ولی خودش میدونست که در طی اون دو سال منو به خودش از نظر عاطفی وابسته کرده(اون موقع که بعد از شش ماه صحبت، ناگهان با رفتار و مخالفت پدرش رو برو شدم و میخواستم کنار بکشم خود علی بهم گفت یک سال دو سال ده سال هم که بشه میمونم و عاشقت میکنم. حالا ببین.... و گمان کنم موفق شد)و میدونست دوستش دارم، حق بازی با احساس منو نداشت.
خب منو نمیخواست و میخواست بره قبول. ولی میرفت. راحتم میذاشت و میرفت. چرا بعدش اس ام اس های احساسی میزد؟؟ چرا بعدش هر وقت میدیدمش توی چشمام زل میزد و اشک تو چشماش جمع میشد؟؟ چرا جوری رفتار میکرد که همه میفهمیدن هنوز به من احساس داره ؟؟
من این رو نمیتونم ببخشم. اینه که منو اذیت میکنه.
غرور من خیلی لطمه دید.
من این رفتارهاشو که میدیدم دلم آروم نمیگرفت. چون درونا دوستش داشتم. دلم اروم نمیگرفت و همش فکر میکردم شاید هنوزم میخواد ولی غرورش اجازه نمیده بگه. و غرور دخترونه خودمو زیر پا میذاشتم و خودم بهش میگفتم علی اگه فکر میکنی میشه بیا دوباره از اول بسازیم. بیا حالا که هر دومون اشتباهاتمونو متوجه شدیم و از دلخوری های هم آگاهی پیدا کردیم و بهتر توقعات همدیگه رو شناختیم ادامه بدیم.
و تا من اینا رو میگفتم یهو شروع به تحقیر من میکرد. که" نه دختر خانمتو اونی نبودی که میخواستم و خدا رو شکر که جوابت منفی شد و تو ادم زندگی نیستی و من بارها فهمیدم تو اونی نیستی که من میخوام ولی بازم مثل احمقا ادامه دادم. الان هم دارم میرم جاهای مختلف خواستگاری و موردهای خوبی بهم معرفی شده و ...."
باشه. هر نظری نسبت به من داشت قبول. حق فردی و مسلم خودش بود که اگه دیده من اونی نیستم که میخواد، بره دنبال زندگی خودش.
ولی حق اینو نداشت که بازیم بده. حق بازی با احساس منو نداشت.
اگه منو نمیخواست درستش این بود که دیگه وقتی با هم روبرو میشیم مثل یه پسرخاله رفتار کنه. یا حتی مثل یه غریبه. ولی عادی رفتار کنه. عادی عادی. بدون اون نگاه ها بدون اون اشک ها بدون او اس ام اس ها.
تا چهار پنج ماه قبل از ازدواجش هنوز این رفتارها رو میکرد.
یعنی تا نزدیک دو سال بعد از به هم خوردن رابطمون هنوز با این رفتارهاش منو زجر میداد.
یادمه حدودا شش ماه قبل از ازدواجش( یعنی یک سال و نه ماه بعد از به هم خوردن قضیه خودمون) یه بار گفت که رفته یه جا خواستگاری و قراره تا فلان تاریخ جواب بهش بدن. میگفت دعا کن بشه.
منم رفتم براش از ته دل دعا کردم و گفتم خدایا اگه به صلاحشه بشه.
بعد چند ماه بعدش یادم نیست درست که چی شد دوباره چند تا اس ام اس رد و بدل شد.فکر کنم اولش فکر کنم یه مناسبتی چیزی بود که اس ام اس داد. بعد منم پرسیدم چی شد/ ما شیرینی میخوریم یا نه؟
گفت نشد. فقط خدا نخواست. گفت من خودش و خانواده هامون راضی بودن ولی فقط خدا نخواست.
گفتم یعنی مثلا استخاره کردن و بد اومده؟
گفت نپرس.
گفتم خب امیدوارم هرچه به خیرتونه پیش بیاد. خداحافظ.
بعد یهو نوشت: تو همیشه هروقت دلت خواست سلام کردی و هروقت دلت خواست خداحافظی کردی. تا حالا هیچ وقت خداحافظیهام واقعی نبود. ولی حالا دیگه واقعا خداحافظ برای همیشه.
نمیدونم. نمیدونم. ولی من همیشه از رفتارش اذیت میشدم. از این حرفاش. که تا حالا خداحافظیهام واقی نبود.
یا مثلا یک سال بعد از به هم خوردن قضیه خودمون بود.که باز اس ام اس زده بود. منم اولش توجه نکردم. ولی ادامه میداد. خب من هم چون درونا خیلی دوستش داشتم و به خاطر همین نمیتونستم خیلی مقاومت کنم. بهش گفتم علی اگه فکر میکنی میشه برگرد و بیا ادامه بدیم. گفت نه.
فرداش اس ام اس زد که تا دیشب، همیشه موقع ورزش کردن به تو فکر میکردم. به لحظه ی دیدن تو. به اینکه اون لحظه چطوری خواهد بود. به فقط یه اسم. به اسم پووه... ولی از امشب میخوام دیگه به یه اسم دیگه فکر کنم. نمیدونم به چه اسمی. ولی میخوام به یه اسم دیگه فکر کنم.
خب خداییش چرا با این حرفا دل منو خون میکرد؟ اولش بهم میگفت نه. بعدش میگفت تا دیشب به تو فکر میکرده ام.
مرض داشت؟
چرا اینقدر اذیتم کرد؟
من یه بار دلیل این رفتارش رو ازش پرسیدم. بعد از ازدواجش یه بار با هم حرف زدیم.
میگفت منو ببخش من برای ساختن غرور خودم تو رو تنها گذاشتم. میگفت من اوج عشق رو در تو دیدم ولی رهاش کردم به خاطر غرورم. منو به خاطر این همه خودخواهی ببخش. میگفت چون میدونستم دوستم داری اون حرفا رو میزدم که بفهمی من دیگه تموم شدم. میخواستم بهت بفهمونم که من دارم میرم و به فکر خودت باش. میگفت تا اخر عمرم بهت مدیونم. میگفت با چیزایی که تو یادم دادی با عشقی که از تو یاد گرفتم الان بلدم چطور با زنم رفتار کنم که خوشبخت باشه و خوشبخت باشم.
ولی خب بعضی چیزای دیگه هم میگفت. مثلا بهم گفت زنم اخلاقش خیلی مثل توه. خیلی . ولی چند تا فرق با تو داره. تو ترسو بودی. ولی اون شجاعه. تو خیلی خودتو محدود به حریم ها میکردی ولی اون خودشو زندانی نمیکنه. تو به خاطر حریم ها حتی روی خواسته های خودت پا میذاشتی ولی او به خواسته های خودش احترام میذاره. تو خیلی با محبت بودی ولی حسرت یه بار شنیدن جمله دوستت دارم رو به دلم گذاشتی. تو همش میخواستی در پرده و بازبونی که من قدرت فهمیدنش رو نداشتم بهم ابراز علاقه کنی. ولی او با یه زبون مستقیم بهم میگه.تو یه آدم میخوای که مثل فامیلاتون اتو کشیده و خیلی مودب و رسمی باشه. من قاتی فامیلای تو راحت نبودم. ولی با خانواده زنم راحت ترم. چون مثل خودم هستن.من کنار او راضی ترم.
( خب توی اون دوسالی که به ازدواج با هم فکر میکردیم من چون محرم نبودیم هیچ وقت به خودم اجازه ندادم که مستقیم جمله ی دوستت دارم رو بگم.ولی مثلا میگفتم دلم تنگ شده.یا چیزای این جوری.
تازه همین ها رو هم فکر میکردم خیلی دارم بی حیایی میکنم که میگم)
(بعدشم من علی رو همونجوری که بود دوست داشتم. اتفاقا یکی از چیزاییش رو که دوست داشتم همون خیلی رسمی نبودنش بود.
ولی گویا خود علی بوده که هی خودشو با بقیه مقایسه میکرده و احساس راحتی نمیکرده.
بعدشم مگه علی قبلش فامیلای پدری منو ندیده بود؟ دیده بود دیگه. چرا از اول فکر همه چیزو نکرده بود بعد پاشه بیاد؟)
البته یه حرفای دیگه ای هم زد. مثلا میگفت: تو به من که فامیل بودم و میشناختی و ادعا داشتی دوستم داری جواب منفی دادی. (جواب منفی من به زور خانواده بود و خودش هم میدونستا) حالا منتظرم ببینم با کی ازدواج میکنی.
(این حرفش که یادم میاد اعصابم میریزه به هم. نمیدونم چرا اینقدر اذیت میشم. دلم میخواد نگاهش رو برای همیشه از زندگیم برداره. دلم میخواد کاری به کار من نداشته باشن. به او چه که من با کی ازدواج خواهم کرد؟ به او چه که بخواد در مورد شوهر آینده من نظری در ذهن خودش داشته باشه؟ به او چه؟غلط میکنه کاری به زندگی من داشته باشه. دلم میخواد بهش بگم شوهر من در آینده هرکی باشه به تو هیچ ربطی نداره. شوهر من هر کی باشه برای من یه تار موی گندیده اش می ارزه به هزار تا سر اندر پای تو. دلم میخواد بهش بگم حتی اگه توی ذهنت بخوای قضاوتی در مورد شوهر آینده من بکنی خودم با دستای خودم مغزتو له میکنم.اون لحظه که از پشت تلفن این حرفو زد دلم میخواست بودم و میکوبیدم توی دهنش تا خون بالا بیاره.
واقعا از این حرفش به شدت برآشفته میشم. حتی الان که دارم مینویسم انگار خونم به جوش اومده.
وقتی میریم خونشون و هی باباش با حالت طعنه آمیزی ازم میپرسه تو هنوز عروس نشدی؟ کی میخوای به ما شیرینی بدی؟ چرا لاغر شدی؟ چرا فلان چرا بهمان دلم میخواد لهشون کنم.)
به خدا اگر رفته بودم با یکی دوست شده باشم و بعد این حرفا رو بزنه اذیت نمیشدم. ولی علی خودش اومد. خودش اومد خواستگاری دختر خاله ای که نوزده سال بود میشناختش.
البته نمیخوام رو علی بحثی کنم. میخواستم فقط بگم من به خاطر رفتنش نمیگم ظلم کرد. به خاطر رفتارش تا دوسال بعد از به هم خوردن قضیمون ازش ناراحتم.
شاید اینکه ذهنم ازش آزاد نمیشه و نفرتی ازش رو همچنان دارم دنبال خودم میکشونم به خاطر اینه که فکر میکنم منتظره ببینه من چی کار میکنم. حس میکنم تو دلش کیف میکنه که من هنوز ازدواج نکرده ام. حس میکنم کیف میکنه که منو بازونده. این اعصاب منو خراب میکنه.
دلم میخواد میشد حتی این رابطه ی خونی و فامیلی رو باهاش نداشتم. دلم میخواد خودش و خانواده اش غریبه بودن تا دیگه هیچوقت مجبور نباشم ببینمشون.
من یه شماره قبلا داشتم که الان شاید یک سال و نیم باشه که خاموشه.
چند وقت پیش مامان رفته بود شهر اونا. خواهر علی به مامان گفته بود:" آخی، پوووه گوشیشم که همش خاموشه.تارک دنیا شده؟"
به خدا من آدم خاله زنکی نیستم. ولی از خاله زنک بازی های دیگرون بدم میاد. به کسی چه که من چطوری دارم زندگی میکنم؟ به کسی چه؟
حتی در مورد خواهرم هم نظر میدن.چون اون موقع مامانم اینا گفته بودن که منو به راه دور نمیدن ولی بعدش خواهرم ازدواج کرد و رفت خارج از کشور، اونها چند بار شده یه حرفایی زدن که واقعا آدم نمیدونه براشون دلش بسوزه یا بزنه دهنشونو له کنه.
من برام مهم نیست کی در موردم چی فکر کنه. ولی نسبت به اونها حساسم.
- - - Updated - - -
آقای توجیه اتفاقا خیلی از صحبتهاتون خوشم اومد.
خب دیدگاه الان من نسبت به خدا فقط همون ناظم و خالق بودنشه. الان این شده ام.
نمیدونم این معنیش قوی شدنه یا نه. ولی من دیگه نخواستم به خدا امیدی ببندم و حتی دعایی کنم. و حتی چیزی ازش بخوام یا از چیزی پیشش گریه کنم و شکایت کنم. حتی نخواستم برم پیشش درددل کنم. من این ارتباط با خدا رو گذاشتم کنار.
البته من جوری هم نبودم که بشینم و بگم خدا واسم همه کاربکنه. ولی خب بعضی چیزا هست که من قدرت زیادی براش ندارم. نه اینکه بگم اصلا اصلا دست خودم نیست. ولی این نیست که صد در صد دست خودم باشه.
خب چیزی که من از خدا میخواستم و نشد بحث ازدواج بود. که خب دیدم انگار دعا کردن براش فایده نداره.
از این نظر میگم که روم کم شد. واقعا دیگه این دعا رو نکردم.
کلا دیگه درد کشیدن به خاطر چیزایی که میخواستم ولی نداشتم رو گذاشتم کنار.حتی انگار خواسته هام رو هم گذاشتم کنار. دیگه نمیخوام از خدا هم چیزی بخوام.
نمیدونم کارم درست بود یا غلط. ولی حتی خودمو از نظر روانی برای تنها موندن هم آماده کرده ام. دیگه آرزوهایی که داشتم رو فعلا گذاشتم کنار. شد شد . نشد هم نشد. آرزوی مثلا یه همسر خوب بودم. یا مادر بودن. یا آرزوهایی که برای تربیت فرزند داشتم. اینها رو بی خیال شده ام.
چون قبلا اینقدر در آرزوی اینها میسوختم که خیلی اذیت میشدم.ولی دیگه اینا رو گذاشتم کنار.
نمیدونم. ولی وقتی به این فکر میکردم که شاید من ازدواج نکنم و نمیشه هم انتظار داشته باشم مامان و بابا همیشه باشن. یا خواهر و برادرام به من هنوز توجه خاصی کنن. چون بالاخره هر کسی زندگی خودش براش اولویت داره. شاید هم به خاطر همین سعی کردم کم کم از خانواده ام هم دل بکنم و اینکه روزی دیگه نخواهند بود رو بپذیرم.
من واقعا خواستم خودم رو برای شرایط همیشه تنها موندن هم آماده کنم. و تنهایی هم برام رنج آور نباشه.
شاید دلیل بی عاطفه شدنم هم همین باشه.
در مورد مظلومیت خدا.
من نخواستم بگم خدا ظالمه. یا به من بدی کرد. من فقط فهمیدم توی این دنیا کاری نمیخواد برام بکنه. میدونم هر چیزی دارم از اونه و همه رو او آفریده. ولی دیگه اینجور فکر نمیکنم که چیزی رو باید از خدا بخوام. به نظرم اینکه از دعا هام پاسخی نگرفتم بهم یاد داد از او چیزی نباید بخوام.نه کمک نه امید. نه حتی توقع اینکه به دردهام گوش بده.
نمیدونم این نظر معنیش اینه که من در مورد خدا دارم قضاوت بدی میکنم یا نه. و آیا دارم به خدا بهتان میبندم یا نه.
من کاری به چی بودن خدا ندارم.
او هر چه هست هست.
من دید خودم و سطح اعتقاد و ایمان خودم رو گفتم.
قضاوتی در مورد خدا نمیخوام بکنم. قصدم این نبود.
فقط خودمو گفتم. من در حدی ام که خدا رو فقط این میدونم. نه بیشتر. حد ایمان من همینه. حتی اگه اعتقادم کفر باشه.
من اون خدای قبلیمو نسبت بهش کافر شده ام.
چه اون خدا واقعا باشه یا واقعا نباشه.
من اون خدای قبل خودمو دیگه قبول ندارم.
ولی فکر نمیکنم کفر یا ایمان من بهتانی به خدا ببنده. چیزی اگر هست متوجه خود منه. متوجه ضعف ایمان و دیدگاهم.
در مورد مظلومیت علی هم شاید حق با شما باشه. او اینجا نیست که از خودش دفاع کنه. من با تمام دلخوری ای که از او دارم ولی از رفتنش ناراحت نیستم. یعنی به خاطر رفتنش محکومش نمیکنم. آزاد بود هر انتخابی بکنه. من به زور نمیتونستم ازش توقع داشته باشم که به زور منو بخواد.
قبول. من رو نخواست و رفت.
ولی ناراحتی و کینه ی من از او به خاطر چیز دیگه ایه. وقتی منو دیگه نمیخواست ولی خودش میدونست که در طی اون دو سال منو به خودش از نظر عاطفی وابسته کرده(اون موقع که بعد از شش ماه صحبت، ناگهان با رفتار و مخالفت پدرش رو برو شدم و میخواستم کنار بکشم خود علی بهم گفت یک سال دو سال ده سال هم که بشه میمونم و عاشقت میکنم. حالا ببین.... و گمان کنم موفق شد)و میدونست دوستش دارم، حق بازی با احساس منو نداشت.
خب منو نمیخواست و میخواست بره قبول. ولی میرفت. راحتم میذاشت و میرفت. چرا بعدش اس ام اس های احساسی میزد؟؟ چرا بعدش هر وقت میدیدمش توی چشمام زل میزد و اشک تو چشماش جمع میشد؟؟ چرا جوری رفتار میکرد که همه میفهمیدن هنوز به من احساس داره ؟؟
من این رو نمیتونم ببخشم. اینه که منو اذیت میکنه.
غرور من خیلی لطمه دید.
من این رفتارهاشو که میدیدم دلم آروم نمیگرفت. چون درونا دوستش داشتم. دلم اروم نمیگرفت و همش فکر میکردم شاید هنوزم میخواد ولی غرورش اجازه نمیده بگه. و غرور دخترونه خودمو زیر پا میذاشتم و خودم بهش میگفتم علی اگه فکر میکنی میشه بیا دوباره از اول بسازیم. بیا حالا که هر دومون اشتباهاتمونو متوجه شدیم و از دلخوری های هم آگاهی پیدا کردیم و بهتر توقعات همدیگه رو شناختیم ادامه بدیم.
و تا من اینا رو میگفتم یهو شروع به تحقیر من میکرد. که" نه دختر خانمتو اونی نبودی که میخواستم و خدا رو شکر که جوابت منفی شد و تو ادم زندگی نیستی و من بارها فهمیدم تو اونی نیستی که من میخوام ولی بازم مثل احمقا ادامه دادم. الان هم دارم میرم جاهای مختلف خواستگاری و موردهای خوبی بهم معرفی شده و ...."
باشه. هر نظری نسبت به من داشت قبول. حق فردی و مسلم خودش بود که اگه دیده من اونی نیستم که میخواد، بره دنبال زندگی خودش.
ولی حق اینو نداشت که بازیم بده. حق بازی با احساس منو نداشت.
اگه منو نمیخواست درستش این بود که دیگه وقتی با هم روبرو میشیم مثل یه پسرخاله رفتار کنه. یا حتی مثل یه غریبه. ولی عادی رفتار کنه. عادی عادی. بدون اون نگاه ها بدون اون اشک ها بدون او اس ام اس ها.
تا چهار پنج ماه قبل از ازدواجش هنوز این رفتارها رو میکرد.
یعنی تا نزدیک دو سال بعد از به هم خوردن رابطمون هنوز با این رفتارهاش منو زجر میداد.
یادمه حدودا شش ماه قبل از ازدواجش( یعنی یک سال و نه ماه بعد از به هم خوردن قضیه خودمون) یه بار گفت که رفته یه جا خواستگاری و قراره تا فلان تاریخ جواب بهش بدن. میگفت دعا کن بشه.
منم رفتم براش از ته دل دعا کردم و گفتم خدایا اگه به صلاحشه بشه.
بعد چند ماه بعدش یادم نیست درست که چی شد دوباره چند تا اس ام اس رد و بدل شد.فکر کنم اولش فکر کنم یه مناسبتی چیزی بود که اس ام اس داد. بعد منم پرسیدم چی شد/ ما شیرینی میخوریم یا نه؟
گفت نشد. فقط خدا نخواست. گفت من خودش و خانواده هامون راضی بودن ولی فقط خدا نخواست.
گفتم یعنی مثلا استخاره کردن و بد اومده؟
گفت نپرس.
گفتم خب امیدوارم هرچه به خیرتونه پیش بیاد. خداحافظ.
بعد یهو نوشت: تو همیشه هروقت دلت خواست سلام کردی و هروقت دلت خواست خداحافظی کردی. تا حالا هیچ وقت خداحافظیهام واقعی نبود. ولی حالا دیگه واقعا خداحافظ برای همیشه.
نمیدونم. نمیدونم. ولی من همیشه از رفتارش اذیت میشدم. از این حرفاش. که تا حالا خداحافظیهام واقی نبود.
یا مثلا یک سال بعد از به هم خوردن قضیه خودمون بود.که باز اس ام اس زده بود. منم اولش توجه نکردم. ولی ادامه میداد. خب من هم چون درونا خیلی دوستش داشتم و به خاطر همین نمیتونستم خیلی مقاومت کنم. بهش گفتم علی اگه فکر میکنی میشه برگرد و بیا ادامه بدیم. گفت نه.
فرداش اس ام اس زد که تا دیشب، همیشه موقع ورزش کردن به تو فکر میکردم. به لحظه ی دیدن تو. به اینکه اون لحظه چطوری خواهد بود. به فقط یه اسم. به اسم پووه... ولی از امشب میخوام دیگه به یه اسم دیگه فکر کنم. نمیدونم به چه اسمی. ولی میخوام به یه اسم دیگه فکر کنم.
خب خداییش چرا با این حرفا دل منو خون میکرد؟ اولش بهم میگفت نه. بعدش میگفت تا دیشب به تو فکر میکرده ام.
مرض داشت؟
چرا اینقدر اذیتم کرد؟
من یه بار دلیل این رفتارش رو ازش پرسیدم. بعد از ازدواجش یه بار با هم حرف زدیم.
میگفت منو ببخش من برای ساختن غرور خودم تو رو تنها گذاشتم. میگفت من اوج عشق رو در تو دیدم ولی رهاش کردم به خاطر غرورم. منو به خاطر این همه خودخواهی ببخش. میگفت چون میدونستم دوستم داری اون حرفا رو میزدم که بفهمی من دیگه تموم شدم. میخواستم بهت بفهمونم که من دارم میرم و به فکر خودت باش. میگفت تا اخر عمرم بهت مدیونم. میگفت با چیزایی که تو یادم دادی با عشقی که از تو یاد گرفتم الان بلدم چطور با زنم رفتار کنم که خوشبخت باشه و خوشبخت باشم.
ولی خب بعضی چیزای دیگه هم میگفت. مثلا بهم گفت زنم اخلاقش خیلی مثل توه. خیلی . ولی چند تا فرق با تو داره. تو ترسو بودی. ولی اون شجاعه. تو خیلی خودتو محدود به حریم ها میکردی ولی اون خودشو زندانی نمیکنه. تو به خاطر حریم ها حتی روی خواسته های خودت پا میذاشتی ولی او به خواسته های خودش احترام میذاره. تو خیلی با محبت بودی ولی حسرت یه بار شنیدن جمله دوستت دارم رو به دلم گذاشتی. تو همش میخواستی در پرده و بازبونی که من قدرت فهمیدنش رو نداشتم بهم ابراز علاقه کنی. ولی او با یه زبون مستقیم بهم میگه.تو یه آدم میخوای که مثل فامیلاتون اتو کشیده و خیلی مودب و رسمی باشه. من قاتی فامیلای تو راحت نبودم. ولی با خانواده زنم راحت ترم. چون مثل خودم هستن.من کنار او راضی ترم.
( خب توی اون دوسالی که به ازدواج با هم فکر میکردیم من چون محرم نبودیم هیچ وقت به خودم اجازه ندادم که مستقیم جمله ی دوستت دارم رو بگم.ولی مثلا میگفتم دلم تنگ شده.یا چیزای این جوری.
تازه همین ها رو هم فکر میکردم خیلی دارم بی حیایی میکنم که میگم)
(بعدشم من علی رو همونجوری که بود دوست داشتم. اتفاقا یکی از چیزاییش رو که دوست داشتم همون خیلی رسمی نبودنش بود.
ولی گویا خود علی بوده که هی خودشو با بقیه مقایسه میکرده و احساس راحتی نمیکرده.
بعدشم مگه علی قبلش فامیلای پدری منو ندیده بود؟ دیده بود دیگه. چرا از اول فکر همه چیزو نکرده بود بعد پاشه بیاد؟)
البته یه حرفای دیگه ای هم زد. مثلا میگفت: تو به من که فامیل بودم و میشناختی و ادعا داشتی دوستم داری جواب منفی دادی. (جواب منفی من به زور خانواده بود و خودش هم میدونستا) حالا منتظرم ببینم با کی ازدواج میکنی.
(این حرفش که یادم میاد اعصابم میریزه به هم. نمیدونم چرا اینقدر اذیت میشم. دلم میخواد نگاهش رو برای همیشه از زندگیم برداره. دلم میخواد کاری به کار من نداشته باشن. به او چه که من با کی ازدواج خواهم کرد؟ به او چه که بخواد در مورد شوهر آینده من نظری در ذهن خودش داشته باشه؟ به او چه؟غلط میکنه کاری به زندگی من داشته باشه. دلم میخواد بهش بگم شوهر من در آینده هرکی باشه به تو هیچ ربطی نداره. شوهر من هر کی باشه برای من یه تار موی گندیده اش می ارزه به هزار تا سر اندر پای تو. دلم میخواد بهش بگم حتی اگه توی ذهنت بخوای قضاوتی در مورد شوهر آینده من بکنی خودم با دستای خودم مغزتو له میکنم.اون لحظه که از پشت تلفن این حرفو زد دلم میخواست بودم و میکوبیدم توی دهنش تا خون بالا بیاره.
واقعا از این حرفش به شدت برآشفته میشم. حتی الان که دارم مینویسم انگار خونم به جوش اومده.
وقتی میریم خونشون و هی باباش با حالت طعنه آمیزی ازم میپرسه تو هنوز عروس نشدی؟ کی میخوای به ما شیرینی بدی؟ چرا لاغر شدی؟ چرا فلان چرا بهمان دلم میخواد لهشون کنم.)
به خدا اگر رفته بودم با یکی دوست شده باشم و بعد این حرفا رو بزنه اذیت نمیشدم. ولی علی خودش اومد. خودش اومد خواستگاری دختر خاله ای که نوزده سال بود میشناختش.
البته نمیخوام رو علی بحثی کنم. میخواستم فقط بگم من به خاطر رفتنش نمیگم ظلم کرد. به خاطر رفتارش تا دوسال بعد از به هم خوردن قضیمون ازش ناراحتم.
شاید اینکه ذهنم ازش آزاد نمیشه و نفرتی ازش رو همچنان دارم دنبال خودم میکشونم به خاطر اینه که فکر میکنم منتظره ببینه من چی کار میکنم. حس میکنم تو دلش کیف میکنه که من هنوز ازدواج نکرده ام. حس میکنم کیف میکنه که منو بازونده. این اعصاب منو خراب میکنه.
دلم میخواد میشد حتی این رابطه ی خونی و فامیلی رو باهاش نداشتم. دلم میخواد خودش و خانواده اش غریبه بودن تا دیگه هیچوقت مجبور نباشم ببینمشون.
من یه شماره قبلا داشتم که الان شاید یک سال و نیم باشه که خاموشه.
چند وقت پیش مامان رفته بود شهر اونا. خواهر علی به مامان گفته بود:" آخی، پوووه گوشیشم که همش خاموشه.تارک دنیا شده؟"
به خدا من آدم خاله زنکی نیستم. ولی از خاله زنک بازی های دیگرون بدم میاد. به کسی چه که من چطوری دارم زندگی میکنم؟ به کسی چه؟
حتی در مورد خواهرم هم نظر میدن.چون اون موقع مامانم اینا گفته بودن که منو به راه دور نمیدن ولی بعدش خواهرم ازدواج کرد و رفت خارج از کشور، اونها چند بار شده یه حرفایی زدن که واقعا آدم نمیدونه براشون دلش بسوزه یا بزنه دهنشونو له کنه.
من برام مهم نیست کی در موردم چی فکر کنه. ولی نسبت به اونها حساسم.
- - - Updated - - -
من میگم از هیچ کس متنفر نیستم. یعنی گاهی... یا نه... اغلب خودمو میزنم به بی خیالی که این نفرت رو حس نکنم. ولی واقعیتش اینه که از علی متنفرم. نه از شخصیتش . بلکه یه جور کینه ی شدید نسبت بهش دارم. خیلی شدید. دلم میخواد یه روزی خورد شدنش رو ببینم تا آروم بشم.
از هرکسی از علی تعریفی میکنه بدم میاد.
نمیدونم. شاید هم اسمش حسودی باشه. ولی اصلا نسبت به زنش حس بدی ندارم. دلم نمیخواد زنش کمبودی توی زندگیش داشته باشه. چون گناهی نداره.
ولی در مورد خود علی، هر کی مثلا از یه خوبی علی تعریف میکنه من درونم برآشفته میشه.یه پوزخند بدی تو دلم به اون شخص میزنم. اصلا بهش انگار آلرژی دارم.دلم میخواد یه جوری ازش انتقام بگیرم.
گاهی فکر میکنم مثلا کاش میشد من با مثلا رئیس علی ازدواج کنم که علی زیر دست شوهر من باشه که یکم دلم خنک بشه.
یعنی فکر میکنم فقط اینجوری دلم خنک میشه.
واقعا اگه بخوام خودمو به بی خیالی نزنم فقط یه چیز توی زندگیم هست که خیلی برام مهمه. اونم زدن فک علی و خانوادشه.
گاهی فکر میکنم تمام به بی خیالی زدن های خودم فقط برای فرار از این شدت نفرته. برای فرار از اون همه تحقیریه که شدم.
حتی عصبانیتی هم که از خدا دارم اینه که چرا من که واقعا خالصانه علی رو دوست داشتم و ( نمیگم اشتباهی نداشتم و علی اصلا اذیت نشد) ولی نیت بدی نداشتم و با نیت خیر بود همه کارم، الان او باید برام کلاس بذاره؟
از خدا عصبانی ام چرا مقدر نکرد من زودتر از علی ازدواج کنم که اینقدر خالا فکر نکنه برنده شده و برام فخر بفروشه؟
من واقعا لجم گرفته.آره. واقعا از خدا لجم گرفته. نمیدونم حکمتش چیه. ولی لجم گرفته.
چرا من که واقعا قصد آزار علی رو نداشتم، و توی ارتباطمون هم حدود و حریم رو رعایت کردم، و بعدش هم سعی کردم باز خلاء درون قلبم رو تحمل کنم و با چیزهای بی ارزش پرش نکنم تا جایی باشه که همه اش برای کسی باشه که خدا در آینده ام قرار داده، و با تمام تنهایی های بعدش و رنج اون جدایی عاطفی، و رنج تمام اون تحقیرها، خدا نخواست که من ازدواج کنم؟
ولی علی که اونقدر اذیتم کرد، اونقدر تحقیرم کرد، اونقدر به قول خودش برای ساختن غرور خودش غرور منو له کرد، بعدش رنج جدایی عاطفیش رو با الکل یکم آروم کرد و خلاء درونش رو با چند تا دختر و نیازهاشو با رابطه غیر مشروع جواب داد، الان راحت داره زندگیشو میکنه؟ خدا انگار بیشتر پشت او بوده تا من.
من از این لجم میگیره. خیلی هم لجم میگیره. کلا انگار از دست خدا لجم میگیره.
الان هم خیلی لجم گرفته. الان از لج دارم دندونای جلوییمو میکشم به هم.
من باید از علی میبردم. من باید برنده میشدم. چرا نشدم؟ با ازدواج علی هر فرصتی برای برنده شدن من از دستم رفت. منم آدمم. منم غرور داشتم. برای ساختن غرورم باید از علی میبردم. باید برنده میشدم. ولی نشد.
من با غرورم چیکار کنم؟
من فقط همینو میخواستم . فقط میخواستم از خدا که کمکم کنه حالا که علی اینقدر تحقیرم کرده، با برنده شدن خودم بشونمش سرجاش.
ولی نشد.
رنج غرور شکست خورده ام نمیذاره آروم باشم. نمیذاره از فکر علی جدا باشم.
بعدش وقتی میبینم کاری از دستم بر نمیاد، هی میخوام خودمو بزنم به بی خیالی. بعد انگار وقتی بی خیال غرورم میخوام بشم دیگه همه چیز دیگه هم برام بی اهمیت میشه.
یعنی مهمترین چیز من فقط همین غرورمه.
وقتی نداشته باشمش دیگه هیچی ندارم.
وقتی میخوام نادیده اش بگیرم دیگه چیزی وجود نداره که ببینمش.
خیلی میخوام سعی کنم علی رو ببخشم و بگذرم.
ولی نمیتونم.
نمیتونم.
دست خودم نیست.
نمیتونم.
حتی خودش هم میدونه که چقدر نسبت بهش کینه دارم. با اینکه من حرفی نزده ام ولی خودش میدونه من غرورم برام مهم بوده و او به غرورم ضربه زده و حالا شده ام مثل یه مار زخمی. خودش میدونه چی کار کرده با من. یه بار میگفت:" من هر هفته هزار کیلومتر میرم و میام. بشین دعا کن تصادف کنم و هزار تیکه بشم که دلت خنک بشه"
وقتی اینو گفت توی دلم گفتم ایشالا. واقعا هم از ته دلم گفتم. ولی جوابی به خودش ندادم.
من توی عمرم نسبت به هیچ کس کینه نگرفته ام. هیچ کس. هر کسی بهم بدی کرده من بازم بهش خوبی کرده ام و بخشیده ام.
یه هم اتاقی داشتم که از ترم اول با هم بودیم و تا اوایل ترم پنج به قدری منو اذیت میکرد که دیگه جونم به لبم رسیده بود. ولی هرگز باهاش بد رفتاری نکردم. هرگز به دل نگرفتم. به خدا تو خوابگاه هر کی به هر کی میگفت بالا چشمت ابرو گیس و گیس کشی میشد و زود قهر و اتاق عوض کردن و تلافی و ...
ولی من اصلا به دل نگرفتم. تا اینکه اواسط ترم پنج یه روز برام نامه نوشته بود و ازم معذرتخواهی کرده بود و اعتراف کرده بود که من خیلی تو رو اذیت کردم و تو همیشه با بزرگواری تحمل کردی و خلاصه حلالیت طلبیده بود. و بعدش دیگه اذیتم نکرد. و الان هم هنوز خیلی با هم ارتباط داریم و بارها بهم گفته من خوب بودن رو از تو یاد گرفتم.
ولی هیچ کس تا حالا غرور منو له نکرده بود. علی غرور منو له کرد. من از این نمیتونم بگذرم. حتی اگه خود خدای محمد هم بیاد زمین و بگه علی ظلمی نکرده من اون خدا رو قبول ندارم.
شاید هم اصلا چون خدا به علی کمک کرد من به خدا شک کرده ام.
تا خدا تقاص غرور منو از علی نگیره من اصلا آروم نمیشم.
در این یک مورد خاص من به شدت کینه ای هستم.
اگه بخوام از این بگذرم تبدیل به همون بی غیرتی میشم که گفتم.
- - - Updated - - -
فکر کنم این یکی پستم خالصانه ترین و صادقانه ترین پستی بوده که تا حالا توی همدردی توشته ام.
اخیش......:227:نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
چقدر از این تیکه پستم کیف میکنم. همچین توش غرت هم هستاااااا.:227::310:
اومدم برا این تیکه اش هم یه دست جانانه برای خودم بزنم.:104::104::104:
هم کلی ذوق خودمو کنم.:43::46::43::227: