دو خواستگار همزمان (عشق جديد و قديم)

سلام دوستان اين مشكل يه عزيزي هست كه احتياج به مشورت داره خواهشا نظرات ارزشمندتون رو برا ايشون بزاريد.


اين دوست عزيز از سال دوم دانشگاه عاشق يكي از هم كلاسي هاش ميشه (در دانشگاه تهران) طوري كه ميگه هميشه قلبش تند تند ميزده وقتي ايشون رو ميديده يا از كنارش رد ميشده و اون پسره فقط نگاه ميكرده. خلاصه دوست منم هيچ وقت اقدامي نكرده فقط يكي دو بار با نگاه به نگاه اون پاسخ داده.
از سال سوم يه پروژه مشرك با يكي از پسراي دانشگاه شريف داشتن، بعد اتمام كار اون پسره اجازه ميگيره كه اجازه داره گاهي اوقات اس ام اس بده به دوست من يا نه؟ دوستمم از اونجايي كه اين فرد رو خيلي با شخصييت ميبينه اجازه ميده و اي رابطه ٢ سال ادامه پيدا ميكنه البته ميگه تو اين ٢ سال فقط ٥-٦ بار با رفتيم بيرون و بقيش تلفني با هم حرف ميزدن، تا اين كه ٦ ماه پيش پسره ميگه ميخوام بيام خواستگاري و بيا دقيق تر هميديگر رو بزا ازدواج برسي كنيم.
اينجور كه تعريف ميكنه خيلي پسر خوبيه از نظر مالي خونه داره ، جز نخبه هاي ايران هست و دولت موظفه اين افراد رو استخدام كنه (رتبه يك كنكور بوده) ، خانوادش از خانواده دوستم مذهبي تر هستن ولي ميگه مشكل خاصي نيست تو اين زمينه، خانوادش هم تحصيل كرده هستن و الان براي دكترا بورسيه شده كه بره آمريكا ، اومدن خواستگاري و دو خانواده اوكي بودن، پسره هم گفته اگه نخواي بياي آمريكا اونم ميمونه و همون شريف ادامه ميده.
از اون طرف سرو كله عشق قديميش پيدا ميشه براي خواستگاري ايشونم براي دكترا داره ميره آمريكا، تنها چيزي كه ميدونه از ايشون اينكه تو بچهگي پدرش رو از دست داده و از نظر مذهبي در يه حد هستن و خانوادشون با كلاس تر از خواستگار اوليه. از نظر ظاهريم ظاهر ايشون يه مقدار بهتره. (ميگه از يكي از دوستاي پسره شنيده كه يكم بگي نگي خودخواه هست)
در مورد علاقه ميگه اولي رو خيلي دوست داره ولي دومي رو با اينكه شناختي نداره قلبش همچنان ميلرزه وقتي ميبينتش.
ميگه خواستگار اوليم خيلي زياد دوسم داره و حتي نميزاره دوستم پول تلفن بده و تا حالا هر موقه اومده همديگرو ببينيم با يه دست گل اومده يا با كادو.
خلاصه ميگه نميدونه با دلش چه كنه و ميترسه ازدواج كنه حسرت اون عشق رو دلش بمونه يا بعد ازدواج هم احساسي به همكلاسيش داشته باشه. زيادم وقت نداره چون اينا بايد برا ويزا اقدام كنن و بايد قبلش عقد كنن.
با سپاس

خوب این که فکر کردن نداره ، آدم با کسی ازدواج میکنه که 2 سال باهاش بوده ، و توی این 2 سال خوب شناختتش ،الان انقدر دوستش داره که میخواد به خاطرش بره آمریکا یا نره و اونوقت خواستگار دومیش فقط بینشون یک نگاه بوده ، نه شناختی ازش داره ، نه مطمئنه که انقدر مثل اولی دوستش داره ، تازه خودخواه هم هست ، معلوم نیست دیگه چه خصوصیاتی داشته باشه که بعدا رو میشه . واقعا این فکر کردن داره ؟ 2 سال با یکی باشی بعد که یک خواستگار جدیدی پیدا شد ، قید همه چی رو بزنی ؟ این انصافه ؟ جواب دل اون خواستگار اولی رو کی میده ؟ آدم نباید با حرص بخواد همه رو مال خودش کنه ، چون مطمئنا نمیشه . یک خدایی هم اون بالا هست .

دوستم ميگه ديشب با خواستگار اولش صحبت كرده و راجع به خواستگار دوم بهش گفته اونم گفته " من تا تكليف رابطمون معلوم نشه هيچ وقت جاي ديگه نميرم خاستگاري چون مطمئن هستم كه انتخابم تويي ولي اين حق تو هست كه همه خاستگار هاتو برسي كني و بهترين رو انتخاب كني. اونم برسي كن و با كسي ازدواج كن كه مطمئني ميتونه خوشبختت كنه "
اينم از صبح تا حالا داره گريه ميكنه كه چه كار كنم؟
دو تا سوال اساسي داره


(١) اينكه هنوز دلش برا يه نفر ديگه ميلرزه مشكلي بعد ازدواجش براش پيش نمياد؟ (كلا دوست داره فقط يك نفر تو قلب و ذهنش باشه و با همونم ازدواج كنه)


(٢) چرا با وجود اينكه اين خاستگارمو خيلي دوست دارم اين حالت ( لرزيدن دل و هول شدن ) رو ندارم براش، آيا اين نشونه اين نيست كه يه جاي كار ميلنگه؟

ایشون خودشون به اینترنت دسترسی ندارن؟

شاید اطلاعات ریز تری احتیاج شد.

اگه خود دوستت بیاد و از زبون خودش بشنویم بهتره.

سلام دوست عزيز
من از روز اول يه اشتباهي انجام دادم كه تاپيك رو با آيدي خودم باز كردم، ايشون اينترنت دارن ولي چون من با اين آي دي حقايقي رو راجع به زندگي خودم تو اين سايت گفتم، راحت نيستم ايشون بيان و از اين مطالب آگاه بشن. (به خاطر آبروي همسرم)
وگرنه با تمام وجود دوست دارم سريع تر به نتيجه برسه.
اگه امكانش بود كه چند تا از پست هام رو يا اين تاپيك رو پاك كنم حتما به خودشون ميگفتم بيان اينجا.
الان هم من بي كم و كاست حرفاشو نوشتم، من ميتونم سوالاتون رو براش كپي كنم و جواب دوستم هم مستقيم ميزارم اينجا.
شما اگه سوالي دارين بفرمايين.

دوستان عزيز و كارشناسان محترم خواهش ميكنم اگه راجع به ٢ سوال بالا ميتونيد راهنمايي كنيد يا تجربه اي در اين زمينه داريد، بفرماييد.
پيشگيري بهتر از درمان نيست؟ دوست ندارم ايشون سال ديگه بياد و يه تاپيك بزاره كه "متاهلم ولي عاشق يكي ديگم"

من نمیدونم خدا احیانا مرض داره؟ خب دختر مردم داشت زندگیشو میکرد. چیکار داره هی دو راهی سر راهمون قرار میده؟ که امتحانمون کنه؟ که چی رو بفهمیم؟
که رشد کنیم؟ کدوم رشد؟ با فشار عصبی و عاطفی؟
اصولا خوشش میاد گیر بندازه. خوشش میاد نذاره با خیال راحت زندگی کنیم.

==============
مدیر همدردی: این پست منو یاد این حکایت مثنوی انداخت که:



‏بود سقایی مر او را یک خری
کشته از محنت دو تا چون چنبری
‏ پشتش از بارِ گران صد جای ریش
عاشق و جویانِ روزِ مرگِ خویش‏
ای عزیز.‏
حضرت مولانا داستان خری را می‌گوید که لاغر اندام بود. طاقت بار نداشت و کمرش از بارِِ زیاد، خم شده بود. صاحب او که مرد سقایی بود، در عوضِ جو به او کاه می‌داد ولی کار فراوان از او می‌کشید:‏
‏جو کجا از کاهِ خشک او سیر نی
در عقب زخمی و سیخی آهنی
نه تنها غذای کافی نمی‌داد و بارِ زیاد بر روی او می‌گذاشت، بلکه یک سیخِ آهنین هم داشت که دائم آن سیخ را به بر زخم خر می‌زد که هین (زودتر برو).‏
روزی میر آخور (مسئول اصطبل پادشاه) که با سقایِِ صاحب خر، آشنا بود، او را دید و خرِ بیچاره را نگاه کرد که در زیر بار خم شده و سیخ می‌خورد که تندتر برو.‏
میر آخور بر هر دو آنان دل سوزاند. و از مردِ سقا خواست تا چند روزی به خر استراحت بدهد تا او خر را در آخور پادشاهی ببندد،و استراحت کامل کند، زخم او را دارو بگذارد شاید پروار شود و باز به مردِ سقا پس دهد. در این زمان هم سقا می‌تواند استراحت کند.‏
مردِ سقا قبول کرد. خر به آخور سلطنتی راه پیدا کرد و با اسبان زیبا و گران قیمت یکجا زندگی کرد.‏
‏ جایی که هر روز زیرِ پای آنها جارو می‌شد، غذاهای خوب می‌دادند و گاه مردی می‌آمد همه اسبان و خرِ لاغر را خارش می‌داد، دستی به سر و گوششان می‌کشید و با آنها صحبت می‌کرد، نوازش می‌کرد، پاهای اسبان را پارچه می‌پیچید و پرستار همه بود.‏
‏ خر از این حال شادمان بود اما از این که نمی‌توانست دائم با آنان باشد و مثلِ اسبان زندگی کند، گلایه داشت، سر به سوی آسمان بلند کرد:‏
خر زهر سو مرکب تازی بدید
با نوا و ضربه و خوب و جدید
زیر پاشان روفته، آبی زده
که به وقت و جو، به هنگام آمده
خارش و مالش مر اسبان را بدید
پوز بالا کرد که‌ ای رب مجید
نه که مخلوق توام، گیرم خرم
از چه زار و پشت ریش و لاغرم‏
شب زدرد پشت و از جوع شکم
آرزومندم به مردن، دم به دم
در همین فکر وخیالات روزها می‌گذراند که ناگهان سرو صدایی برپا شد.‏
دشمن به کشور حمله کرد و سوارکاران و جنگجویان به اصطبل آمدند. اسبان را از جای خود بیرون کشیدند و سوار بر آنها روانه جنگ شدند. زخم تیر و تیغ و شمشیر پا و تن اسبان را زخمی کرد. شب هنگام که اسبان به اصطبل شاه بازگردیدند، تنی خسته داشتند و به هر پا و تنی تیرهای فراوان. طبیبان آمدند، تن آنها می‌شکافتند تا تیر را بیرون آورند.‏
می شکافیدند تنهاشان به نیش
تا برون آرند پیکان‌ها زریش
آن خر آن را دید و همی گفت‌ای خدا
من به فقر عافیت دارم رضا
زآن نوا بیزارم و زآن خم زشت
هر که خواهد عافیت، دنیا بهشت

اگه ايشون بخواد فردي رو كه از نظر منطقي بهش ثابت شده مناسب هست بزاره كنار ريسك بزرگي كرده. از نظر من همين كه خيلي دوسش داره كافيه. حداقل ميدونه اين حس پايدارتره.
دوستي داشتم تو دانشگاه كه بد جور عاشق پسري شده بود و همش ميگفت اي خدا يعني ميشه اين پسره بياد خاستگاري من؟!!!!! گذشت و پسره اومد درخواست آشنايي برا ازدواج داد، بعد يه مدت از ما مشورت ميخواست كه چكار كنه از دست اين پسره راحت شه
اين خانم عاشق تصورات ساختته شده توسط ذهنشونه و اصلا دليلي نداره اين آقا منطبق بر همون تصورات باشه.
به نظر من با حسرت همكلاسيش راحت تر ميتونه كنار بياد (حداقل به خودش ميگه شناختي نداشتم و معلوم نبود واقعا مناسب من بود يا نه) تا حسرت خواستگار اولش.
رو لرزيدن دل نميشه حساب كرد و گزينه عقلاني رو كنار گذاشت.

- - - Updated - - -

اگه ايشون بخواد فردي رو كه از نظر منطقي بهش ثابت شده مناسب هست بزاره كنار ريسك بزرگي كرده. از نظر من همين كه خيلي دوسش داره كافيه. حداقل ميدونه اين حس پايدارتره.
دوستي داشتم تو دانشگاه كه بد جور عاشق پسري شده بود و همش ميگفت اي خدا يعني ميشه اين پسره بياد خاستگاري من؟!!!!! گذشت و پسره اومد درخواست آشنايي برا ازدواج داد، بعد يه مدت از ما مشورت ميخواست كه چكار كنه از دست اين پسره راحت شه
اين خانم عاشق تصورات ساختته شده توسط ذهنشونه و اصلا دليلي نداره اين آقا منطبق بر همون تصورات باشه.
به نظر من با حسرت همكلاسيش راحت تر ميتونه كنار بياد (حداقل به خودش ميگه شناختي نداشتم و معلوم نبود واقعا مناسب من بود يا نه) تا حسرت خواستگار اولش.
رو لرزيدن دل نميشه حساب كرد و گزينه عقلاني رو كنار گذاشت.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط tamanaye man

خوب این که فکر کردن نداره ، آدم با کسی ازدواج میکنه که 2 سال باهاش بوده ، و توی این 2 سال خوب شناختتش ،الان انقدر دوستش داره که میخواد به خاطرش بره آمریکا یا نره و اونوقت خواستگار دومیش فقط بینشون یک نگاه بوده ، نه شناختی ازش داره ، نه مطمئنه که انقدر مثل اولی دوستش داره ، تازه خودخواه هم هست ، معلوم نیست دیگه چه خصوصیاتی داشته باشه که بعدا رو میشه . واقعا این فکر کردن داره ؟ 2 سال با یکی باشی بعد که یک خواستگار جدیدی پیدا شد ، قید همه چی رو بزنی ؟ این انصافه ؟ جواب دل اون خواستگار اولی رو کی میده ؟ آدم نباید با حرص بخواد همه رو مال خودش کنه ، چون مطمئنا نمیشه . یک خدایی هم اون بالا هست .

---

سلام من دوست غزل هستم. اول از همه مرسي كه نظرتو گفتي تمناي من
درسته كه رابطه عميقي بين ما به وجود امده ولي من چطور ميتونم سر سفره عقد بشينم در حالي ميدونم هنوز دلم براي يه نفره ديگه ميتپه؟
اگه ادم حريصي بودم خواستگارامو نديده رد نميكردم به خاطرش ولي اين يكي فرق داره، نميدونستم كه بالاخره مياد خواستگاري!!!!!!!!
داشتم قبل ميكردم كه يه علاقه يه طرفه بوده كه ارمد جلو در لحظهاي كه ديگه دير بود و اي كاش نيومده بود

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دختر مهربون

ایشون خودشون به اینترنت دسترسی ندارن؟

شاید اطلاعات ریز تری احتیاج شد.

اگه خود دوستت بیاد و از زبون خودش بشنویم بهتره.

---

سلام دختر مهربون ، اومدن من هم دردسر شد. حالا ديگه هستم. خواهش ميكنم اگه توضيح بيشتر ميخواين كه موضوع روشنتر بشه بفرمايين
نميخوام بلايي كه سر خواهرم اومد سر منم بياد :54:

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

من نمیدونم خدا احیانا مرض داره؟ خب دختر مردم داشت زندگیشو میکرد. چیکار داره هی دو راهی سر راهمون قرار میده؟ که امتحانمون کنه؟ که چی رو بفهمیم؟
که رشد کنیم؟ کدوم رشد؟ با فشار عصبی و عاطفی؟
اصولا خوشش میاد گیر بندازه. خوشش میاد نذاره با خیال راحت زندگی کنیم.

==============
مدیر همدردی: این پست منو یاد این حکایت مثنوی انداخت که:



‏بود سقایی مر او را یک خری
کشته از محنت دو تا چون چنبری
‏ پشتش از بارِ گران صد جای ریش
عاشق و جویانِ روزِ مرگِ خویش‏
ای عزیز.‏
حضرت مولانا داستان خری را می‌گوید که لاغر اندام بود. طاقت بار نداشت و کمرش از بارِِ زیاد، خم شده بود. صاحب او که مرد سقایی بود، در عوضِ جو به او کاه می‌داد ولی کار فراوان از او می‌کشید:‏
‏جو کجا از کاهِ خشک او سیر نی
در عقب زخمی و سیخی آهنی
نه تنها غذای کافی نمی‌داد و بارِ زیاد بر روی او می‌گذاشت، بلکه یک سیخِ آهنین هم داشت که دائم آن سیخ را به بر زخم خر می‌زد که هین (زودتر برو).‏
روزی میر آخور (مسئول اصطبل پادشاه) که با سقایِِ صاحب خر، آشنا بود، او را دید و خرِ بیچاره را نگاه کرد که در زیر بار خم شده و سیخ می‌خورد که تندتر برو.‏
میر آخور بر هر دو آنان دل سوزاند. و از مردِ سقا خواست تا چند روزی به خر استراحت بدهد تا او خر را در آخور پادشاهی ببندد،و استراحت کامل کند، زخم او را دارو بگذارد شاید پروار شود و باز به مردِ سقا پس دهد. در این زمان هم سقا می‌تواند استراحت کند.‏
مردِ سقا قبول کرد. خر به آخور سلطنتی راه پیدا کرد و با اسبان زیبا و گران قیمت یکجا زندگی کرد.‏
‏ جایی که هر روز زیرِ پای آنها جارو می‌شد، غذاهای خوب می‌دادند و گاه مردی می‌آمد همه اسبان و خرِ لاغر را خارش می‌داد، دستی به سر و گوششان می‌کشید و با آنها صحبت می‌کرد، نوازش می‌کرد، پاهای اسبان را پارچه می‌پیچید و پرستار همه بود.‏
‏ خر از این حال شادمان بود اما از این که نمی‌توانست دائم با آنان باشد و مثلِ اسبان زندگی کند، گلایه داشت، سر به سوی آسمان بلند کرد:‏
خر زهر سو مرکب تازی بدید
با نوا و ضربه و خوب و جدید
زیر پاشان روفته، آبی زده
که به وقت و جو، به هنگام آمده
خارش و مالش مر اسبان را بدید
پوز بالا کرد که‌ ای رب مجید
نه که مخلوق توام، گیرم خرم
از چه زار و پشت ریش و لاغرم‏
شب زدرد پشت و از جوع شکم
آرزومندم به مردن، دم به دم
در همین فکر وخیالات روزها می‌گذراند که ناگهان سرو صدایی برپا شد.‏
دشمن به کشور حمله کرد و سوارکاران و جنگجویان به اصطبل آمدند. اسبان را از جای خود بیرون کشیدند و سوار بر آنها روانه جنگ شدند. زخم تیر و تیغ و شمشیر پا و تن اسبان را زخمی کرد. شب هنگام که اسبان به اصطبل شاه بازگردیدند، تنی خسته داشتند و به هر پا و تنی تیرهای فراوان. طبیبان آمدند، تن آنها می‌شکافتند تا تیر را بیرون آورند.‏
می شکافیدند تنهاشان به نیش
تا برون آرند پیکان‌ها زریش
آن خر آن را دید و همی گفت‌ای خدا
من به فقر عافیت دارم رضا
زآن نوا بیزارم و زآن خم زشت
هر که خواهد عافیت، دنیا بهشت

---

همش ميگم كاش نيومده بود. دو راهي بديه. نميتونم رو درسام تمركز كنم. وقتمم كمه
يا خدا ...

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

من نمیدونم خدا احیانا مرض داره؟ خب دختر مردم داشت زندگیشو میکرد. چیکار داره هی دو راهی سر راهمون قرار میده؟ که امتحانمون کنه؟ که چی رو بفهمیم؟
که رشد کنیم؟ کدوم رشد؟ با فشار عصبی و عاطفی؟
اصولا خوشش میاد گیر بندازه. خوشش میاد نذاره با خیال راحت زندگی کنیم.

==============
مدیر همدردی: این پست منو یاد این حکایت مثنوی انداخت که:



‏بود سقایی مر او را یک خری
کشته از محنت دو تا چون چنبری
‏ پشتش از بارِ گران صد جای ریش
عاشق و جویانِ روزِ مرگِ خویش‏
ای عزیز.‏
حضرت مولانا داستان خری را می‌گوید که لاغر اندام بود. طاقت بار نداشت و کمرش از بارِِ زیاد، خم شده بود. صاحب او که مرد سقایی بود، در عوضِ جو به او کاه می‌داد ولی کار فراوان از او می‌کشید:‏
‏جو کجا از کاهِ خشک او سیر نی
در عقب زخمی و سیخی آهنی
نه تنها غذای کافی نمی‌داد و بارِ زیاد بر روی او می‌گذاشت، بلکه یک سیخِ آهنین هم داشت که دائم آن سیخ را به بر زخم خر می‌زد که هین (زودتر برو).‏
روزی میر آخور (مسئول اصطبل پادشاه) که با سقایِِ صاحب خر، آشنا بود، او را دید و خرِ بیچاره را نگاه کرد که در زیر بار خم شده و سیخ می‌خورد که تندتر برو.‏
میر آخور بر هر دو آنان دل سوزاند. و از مردِ سقا خواست تا چند روزی به خر استراحت بدهد تا او خر را در آخور پادشاهی ببندد،و استراحت کامل کند، زخم او را دارو بگذارد شاید پروار شود و باز به مردِ سقا پس دهد. در این زمان هم سقا می‌تواند استراحت کند.‏
مردِ سقا قبول کرد. خر به آخور سلطنتی راه پیدا کرد و با اسبان زیبا و گران قیمت یکجا زندگی کرد.‏
‏ جایی که هر روز زیرِ پای آنها جارو می‌شد، غذاهای خوب می‌دادند و گاه مردی می‌آمد همه اسبان و خرِ لاغر را خارش می‌داد، دستی به سر و گوششان می‌کشید و با آنها صحبت می‌کرد، نوازش می‌کرد، پاهای اسبان را پارچه می‌پیچید و پرستار همه بود.‏
‏ خر از این حال شادمان بود اما از این که نمی‌توانست دائم با آنان باشد و مثلِ اسبان زندگی کند، گلایه داشت، سر به سوی آسمان بلند کرد:‏
خر زهر سو مرکب تازی بدید
با نوا و ضربه و خوب و جدید
زیر پاشان روفته، آبی زده
که به وقت و جو، به هنگام آمده
خارش و مالش مر اسبان را بدید
پوز بالا کرد که‌ ای رب مجید
نه که مخلوق توام، گیرم خرم
از چه زار و پشت ریش و لاغرم‏
شب زدرد پشت و از جوع شکم
آرزومندم به مردن، دم به دم
در همین فکر وخیالات روزها می‌گذراند که ناگهان سرو صدایی برپا شد.‏
دشمن به کشور حمله کرد و سوارکاران و جنگجویان به اصطبل آمدند. اسبان را از جای خود بیرون کشیدند و سوار بر آنها روانه جنگ شدند. زخم تیر و تیغ و شمشیر پا و تن اسبان را زخمی کرد. شب هنگام که اسبان به اصطبل شاه بازگردیدند، تنی خسته داشتند و به هر پا و تنی تیرهای فراوان. طبیبان آمدند، تن آنها می‌شکافتند تا تیر را بیرون آورند.‏
می شکافیدند تنهاشان به نیش
تا برون آرند پیکان‌ها زریش
آن خر آن را دید و همی گفت‌ای خدا
من به فقر عافیت دارم رضا
زآن نوا بیزارم و زآن خم زشت
هر که خواهد عافیت، دنیا بهشت

---

همش ميگم كاش نيومده بود. دو راهي بديه. نميتونم رو درسام تمركز كنم. وقتمم كمه
يا خدا ...

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

من نمیدونم خدا احیانا مرض داره؟ خب دختر مردم داشت زندگیشو میکرد. چیکار داره هی دو راهی سر راهمون قرار میده؟ که امتحانمون کنه؟ که چی رو بفهمیم؟
که رشد کنیم؟ کدوم رشد؟ با فشار عصبی و عاطفی؟
اصولا خوشش میاد گیر بندازه. خوشش میاد نذاره با خیال راحت زندگی کنیم.

==============
مدیر همدردی: این پست منو یاد این حکایت مثنوی انداخت که:



‏بود سقایی مر او را یک خری
کشته از محنت دو تا چون چنبری
‏ پشتش از بارِ گران صد جای ریش
عاشق و جویانِ روزِ مرگِ خویش‏
ای عزیز.‏
حضرت مولانا داستان خری را می‌گوید که لاغر اندام بود. طاقت بار نداشت و کمرش از بارِِ زیاد، خم شده بود. صاحب او که مرد سقایی بود، در عوضِ جو به او کاه می‌داد ولی کار فراوان از او می‌کشید:‏
‏جو کجا از کاهِ خشک او سیر نی
در عقب زخمی و سیخی آهنی
نه تنها غذای کافی نمی‌داد و بارِ زیاد بر روی او می‌گذاشت، بلکه یک سیخِ آهنین هم داشت که دائم آن سیخ را به بر زخم خر می‌زد که هین (زودتر برو).‏
روزی میر آخور (مسئول اصطبل پادشاه) که با سقایِِ صاحب خر، آشنا بود، او را دید و خرِ بیچاره را نگاه کرد که در زیر بار خم شده و سیخ می‌خورد که تندتر برو.‏
میر آخور بر هر دو آنان دل سوزاند. و از مردِ سقا خواست تا چند روزی به خر استراحت بدهد تا او خر را در آخور پادشاهی ببندد،و استراحت کامل کند، زخم او را دارو بگذارد شاید پروار شود و باز به مردِ سقا پس دهد. در این زمان هم سقا می‌تواند استراحت کند.‏
مردِ سقا قبول کرد. خر به آخور سلطنتی راه پیدا کرد و با اسبان زیبا و گران قیمت یکجا زندگی کرد.‏
‏ جایی که هر روز زیرِ پای آنها جارو می‌شد، غذاهای خوب می‌دادند و گاه مردی می‌آمد همه اسبان و خرِ لاغر را خارش می‌داد، دستی به سر و گوششان می‌کشید و با آنها صحبت می‌کرد، نوازش می‌کرد، پاهای اسبان را پارچه می‌پیچید و پرستار همه بود.‏
‏ خر از این حال شادمان بود اما از این که نمی‌توانست دائم با آنان باشد و مثلِ اسبان زندگی کند، گلایه داشت، سر به سوی آسمان بلند کرد:‏
خر زهر سو مرکب تازی بدید
با نوا و ضربه و خوب و جدید
زیر پاشان روفته، آبی زده
که به وقت و جو، به هنگام آمده
خارش و مالش مر اسبان را بدید
پوز بالا کرد که‌ ای رب مجید
نه که مخلوق توام، گیرم خرم
از چه زار و پشت ریش و لاغرم‏
شب زدرد پشت و از جوع شکم
آرزومندم به مردن، دم به دم
در همین فکر وخیالات روزها می‌گذراند که ناگهان سرو صدایی برپا شد.‏
دشمن به کشور حمله کرد و سوارکاران و جنگجویان به اصطبل آمدند. اسبان را از جای خود بیرون کشیدند و سوار بر آنها روانه جنگ شدند. زخم تیر و تیغ و شمشیر پا و تن اسبان را زخمی کرد. شب هنگام که اسبان به اصطبل شاه بازگردیدند، تنی خسته داشتند و به هر پا و تنی تیرهای فراوان. طبیبان آمدند، تن آنها می‌شکافتند تا تیر را بیرون آورند.‏
می شکافیدند تنهاشان به نیش
تا برون آرند پیکان‌ها زریش
آن خر آن را دید و همی گفت‌ای خدا
من به فقر عافیت دارم رضا
زآن نوا بیزارم و زآن خم زشت
هر که خواهد عافیت، دنیا بهشت

---

همش ميگم كاش نيومده بود. دو راهي بديه. نميتونم رو درسام تمركز كنم. وقتمم كمه
يا خدا ...

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Nina s

اگه ايشون بخواد فردي رو كه از نظر منطقي بهش ثابت شده مناسب هست بزاره كنار ريسك بزرگي كرده. از نظر من همين كه خيلي دوسش داره كافيه. حداقل ميدونه اين حس پايدارتره.
دوستي داشتم تو دانشگاه كه بد جور عاشق پسري شده بود و همش ميگفت اي خدا يعني ميشه اين پسره بياد خاستگاري من؟!!!!! گذشت و پسره اومد درخواست آشنايي برا ازدواج داد، بعد يه مدت از ما مشورت ميخواست كه چكار كنه از دست اين پسره راحت شه
اين خانم عاشق تصورات ساختته شده توسط ذهنشونه و اصلا دليلي نداره اين آقا منطبق بر همون تصورات باشه.
به نظر من با حسرت همكلاسيش راحت تر ميتونه كنار بياد (حداقل به خودش ميگه شناختي نداشتم و معلوم نبود واقعا مناسب من بود يا نه) تا حسرت خواستگار اولش.
رو لرزيدن دل نميشه حساب كرد و گزينه عقلاني رو كنار گذاشت.

- - - Updated - - -

اگه ايشون بخواد فردي رو كه از نظر منطقي بهش ثابت شده مناسب هست بزاره كنار ريسك بزرگي كرده. از نظر من همين كه خيلي دوسش داره كافيه. حداقل ميدونه اين حس پايدارتره.
دوستي داشتم تو دانشگاه كه بد جور عاشق پسري شده بود و همش ميگفت اي خدا يعني ميشه اين پسره بياد خاستگاري من؟!!!!! گذشت و پسره اومد درخواست آشنايي برا ازدواج داد، بعد يه مدت از ما مشورت ميخواست كه چكار كنه از دست اين پسره راحت شه
اين خانم عاشق تصورات ساختته شده توسط ذهنشونه و اصلا دليلي نداره اين آقا منطبق بر همون تصورات باشه.
به نظر من با حسرت همكلاسيش راحت تر ميتونه كنار بياد (حداقل به خودش ميگه شناختي نداشتم و معلوم نبود واقعا مناسب من بود يا نه) تا حسرت خواستگار اولش.
رو لرزيدن دل نميشه حساب كرد و گزينه عقلاني رو كنار گذاشت.

---

از نظر منطقي حرف شما درسته ولي با دلم چكار كنم، فقط ميخام يه تصميمي بگيرم كه بعدا پشيمون نشم.
ميترسم بعد ازدواجم مهري از همكلاسيم به دل داشته باشم يا كه همش حسرت بخورم كه چرا اون را انتخاب نكردم

سلام دوراهی خانم.
یه سوال. شما قبل از این هم که ایشون خواستگاری کنن هنوز دلتون پیشش بود؟ یعنی وقتی داشتید دو سال با اون آقا صحبت میکردید و تصمیماتتون رو برای ازدواج کیگرفتید هنوز ته دلتون به او فکر میکردید؟
یا اینکه با خواستگاری ایشون احساسات گذشتتون زنده شد؟

اگر حالت دوم بوده خیلی به این احساسات زنده شده ناگهانی اعتماد نکنید.

.................................................. .................................................. .................................................. .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

من نمیدونم خدا احیانا مرض داره؟ خب دختر مردم داشت زندگیشو میکرد. چیکار داره هی دو راهی سر راهمون قرار میده؟ که امتحانمون کنه؟ که چی رو بفهمیم؟
که رشد کنیم؟ کدوم رشد؟ با فشار عصبی و عاطفی؟
اصولا خوشش میاد گیر بندازه. خوشش میاد نذاره با خیال راحت زندگی کنیم.

==============
مدیر همدردی: این پست منو یاد این حکایت مثنوی انداخت که:



‏بود سقایی مر او را یک خری
کشته از محنت دو تا چون چنبری
‏ پشتش از بارِ گران صد جای ریش
عاشق و جویانِ روزِ مرگِ خویش‏
ای عزیز.‏
حضرت مولانا داستان خری را می‌گوید که لاغر اندام بود. طاقت بار نداشت و کمرش از بارِِ زیاد، خم شده بود. صاحب او که مرد سقایی بود، در عوضِ جو به او کاه می‌داد ولی کار فراوان از او می‌کشید:‏
‏جو کجا از کاهِ خشک او سیر نی
در عقب زخمی و سیخی آهنی
نه تنها غذای کافی نمی‌داد و بارِ زیاد بر روی او می‌گذاشت، بلکه یک سیخِ آهنین هم داشت که دائم آن سیخ را به بر زخم خر می‌زد که هین (زودتر برو).‏
روزی میر آخور (مسئول اصطبل پادشاه) که با سقایِِ صاحب خر، آشنا بود، او را دید و خرِ بیچاره را نگاه کرد که در زیر بار خم شده و سیخ می‌خورد که تندتر برو.‏
میر آخور بر هر دو آنان دل سوزاند. و از مردِ سقا خواست تا چند روزی به خر استراحت بدهد تا او خر را در آخور پادشاهی ببندد،و استراحت کامل کند، زخم او را دارو بگذارد شاید پروار شود و باز به مردِ سقا پس دهد. در این زمان هم سقا می‌تواند استراحت کند.‏
مردِ سقا قبول کرد. خر به آخور سلطنتی راه پیدا کرد و با اسبان زیبا و گران قیمت یکجا زندگی کرد.‏
‏ جایی که هر روز زیرِ پای آنها جارو می‌شد، غذاهای خوب می‌دادند و گاه مردی می‌آمد همه اسبان و خرِ لاغر را خارش می‌داد، دستی به سر و گوششان می‌کشید و با آنها صحبت می‌کرد، نوازش می‌کرد، پاهای اسبان را پارچه می‌پیچید و پرستار همه بود.‏
‏ خر از این حال شادمان بود اما از این که نمی‌توانست دائم با آنان باشد و مثلِ اسبان زندگی کند، گلایه داشت، سر به سوی آسمان بلند کرد:‏
خر زهر سو مرکب تازی بدید
با نوا و ضربه و خوب و جدید
زیر پاشان روفته، آبی زده
که به وقت و جو، به هنگام آمده
خارش و مالش مر اسبان را بدید
پوز بالا کرد که‌ ای رب مجید
نه که مخلوق توام، گیرم خرم
از چه زار و پشت ریش و لاغرم‏
شب زدرد پشت و از جوع شکم
آرزومندم به مردن، دم به دم
در همین فکر وخیالات روزها می‌گذراند که ناگهان سرو صدایی برپا شد.‏
دشمن به کشور حمله کرد و سوارکاران و جنگجویان به اصطبل آمدند. اسبان را از جای خود بیرون کشیدند و سوار بر آنها روانه جنگ شدند. زخم تیر و تیغ و شمشیر پا و تن اسبان را زخمی کرد. شب هنگام که اسبان به اصطبل شاه بازگردیدند، تنی خسته داشتند و به هر پا و تنی تیرهای فراوان. طبیبان آمدند، تن آنها می‌شکافتند تا تیر را بیرون آورند.‏
می شکافیدند تنهاشان به نیش
تا برون آرند پیکان‌ها زریش
آن خر آن را دید و همی گفت‌ای خدا
من به فقر عافیت دارم رضا
زآن نوا بیزارم و زآن خم زشت
هر که خواهد عافیت، دنیا بهشت

---

آقای مدیر داستان قشنگی بود. بله هر کسی مشکلاتی داره و خیلی ها مشکلات بزرگتر از حد تحمل من دارند. رضایت به آنچه مقدرمان است خیلی خوبه و هنر بزرگیه.

ولی خب متوجه این نشدم که این داستان چطور میتونه دو راهی هایی که سر راهمون قرار میگیره رو توجیه کنه و راهنمایی کنه که کدام راه صحیح تره؟

نمیدونم شاید شما هیچ وقت رنج تعارض و سردر گمی سر دو راهی رو نچشیده باشید. ولی خیلی آزار دهنده است.شما هم یک زن نیستید که بتونید واقعا درک و حس کنید اهمیت علاقه و احساس داشتن برای یک زن چقدر زیاده.

این مراجع سر یه دوراهی قرار گرفته. و شرایط راحتی هم نیست. اگر فرضا به خواستگاری نفر دوم جواب منفی بده و با همون شخص اول ازدواج کنه آیا هرگز ته دلش حسرت اینکه کسی رو که دوست داشتم از دست دادم، نخواهد موند؟ میدونم که اگر به نفر اول جواب بله داد باید تمام احساسات و عواطفش رو ببره به سمت همسرش و ذهنش رو کاملا از شخصی دیگه خالی کنه. ولی گمان میکنید کار راحتی باشه؟

و اگر فرضا بخواهد اقدام به شناخت نفر دوم هم بکند، با وجدانش در مورد نفر اول که دو سال است داره باهاش ادامه میده چی میشه؟ کنار اومدن با این هم فکر میکنید راحته؟

من نمیگم ایشون اگر جلوه های احساسی بیشتری نسبت به نفر دوم دارند باید فکر کنند که حتما در کنار او خوشبخت تر خواهند بود. ولی واقعا در این شرایط چگونه باید تجزیه و تحلیل کنه که بعدا رنج حسرتی برای خودش ایجاد نکنه؟

و شما اگر بتونید برای من توضیح بدید حکمت و خیریت این اتفاق اصلا برای چیه؟ چرا این چنین دو راهی باید سر راه کسی قرار بگیره که مدتها بوده اون شخص رو اگر کاملا از دلش نه، ولی از ذهنش بیرون کرده بوده و داشته برای زندگی مشترک با نفر اول آماده میشه؟

داستان زیبایی بود. آموزنده بود.برای طرفداری از خدا و آنچه تقدیرمان میکند و برای رضایت از داشته ها مفید بود. اما خیلی خیلی ممنون میشم راه حل این مشکل ایشون رو بیان کنید . و ممنون تر اگر یک بار رشدی و یک خیریتی رو که فکر میکنید این جریان برای ایشون ممکنه داشته باشه برای من بیان کنید. این جوری فکر میکنم بتونم بهتر قانع بشم که خدا احیانا مرض نداره. و شما هم بهتر از خدای و اعتقادات خودتون دفاع کردیده اید.

- - - Updated - - -

آقای مدیر خیلی از تعارضات و سردر گمی ها منجر به وسواس میشن. و گمان کنم شما بهتر از من بدونید وسواس خودش به تنهایی چه مشکلاتی رو در پی داره و چقدر فشار روانی ایجاد میکنه.
آنچه تقدیر خدا سر راه ایشون قرار داده جز ایجاد سردرگمی و وسواس و حسرت چی برای ایشون داره؟؟؟؟

مرسي پوه جان
در جواب سوال شما بايد بگم كه:
٢ سال كه به قصد ازدواج با هم نبوديم، سال اول كه اصل صحبتي از ازدواج نبود. از سال دوم كم كم رابطمون صميميتر شد و بحث ازدواج را مطرح كرد.
ما خيلي كم همديگر را ميديديم جون تو يه دانشگاه نبوديم ولي همكلاسيم هميشه جلو چشم بود و همشهريم هستيم. كلا تو اين ٢ سال هيچ وقت احساس من صفر نشد به همكلاسيم. ولي سعي ميكردم براي خودم كمرنگش كنم. مثلا ٦ ماه پيش كه ديگه خيلي زياد با هم حرف ميزديم و بيشتر برسي ازدواج بود، حسم به همكلاسيم خيلي كمرنگ شده بود ولي از بين نرفته بود.


من الان خيلي به هم فكري نياز دارم، دسترسي به مشاور ندارم. يه هفته فقط براي جواب وقت دارم.
وقتي ميشينم و برسي ميكنم اينقدر از جنبه هاي مختلف برسي ميكنم و راه هاي مختلف و نگاه ميكنم كه هميشه اون وسط گم ميشم.
براي رد و قبول هر دو دليل دارم ولي اين كه شناخت من از دومي سطحي هست كارمو مشكل كرده.
خواهش ميكنم كمكم كنيد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دو راهي

مرسي پوه جان
در جواب سوال شما بايد بگم كه:
٢ سال كه به قصد ازدواج با هم نبوديم، سال اول كه اصل صحبتي از ازدواج نبود. از سال دوم كم كم رابطمون صميميتر شد و بحث ازدواج را مطرح كرد.
ما خيلي كم همديگر را ميديديم جون تو يه دانشگاه نبوديم ولي همكلاسيم هميشه جلو چشم بود و همشهريم هستيم. كلا تو اين ٢ سال هيچ وقت احساس من صفر نشد به همكلاسيم. ولي سعي ميكردم براي خودم كمرنگش كنم. مثلا ٦ ماه پيش كه ديگه خيلي زياد با هم حرف ميزديم و بيشتر برسي ازدواج بود، حسم به همكلاسيم خيلي كمرنگ شده بود ولي از بين نرفته بود.


من الان خيلي به هم فكري نياز دارم، دسترسي به مشاور ندارم. يه هفته فقط براي جواب وقت دارم.
وقتي ميشينم و برسي ميكنم اينقدر از جنبه هاي مختلف برسي ميكنم و راه هاي مختلف و نگاه ميكنم كه هميشه اون وسط گم ميشم.
براي رد و قبول هر دو دليل دارم ولي اين كه شناخت من از دومي سطحي هست كارمو مشكل كرده.
خواهش ميكنم كمكم كنيد

---

سلام دوراهی عزیز،


اولین و مهمترین نکته‌ای که در نوشته‌های شما روشن هست، عجله در تصمیم گیری هست. اخطار می‌کنم، این بزرگترین ریسکی‌ هست که دارید در زندگی‌ می‌کنید. هیچ چیز، ادامه تحصیل، اقدام برای ویزا و ...، دقت کنید هیچیک از اینها نباید باعث بشوند که شما در گرفتن تصمیم برای ازدواج که بزرگترین تصمیم در زندگی‌ شما هست، به این اندازه تعجیل کنید. بیشتر فشاری که الان روی شما هست، به دلیل همین تعجیل در تصمیم گیری هست. فارغ از تفاوت احساسات شما نسبت به فرد اول یا دوم، شناخت شما از این دو فرد با توجه به نوشته‌هاتون کاملا محدود هست.

حتی اگر فرد اول را در نظر بگیریم که دو سال با او در ارتباط هستید.

، آیا با ایشان به مشاوره رفته اید؟ چقدر از او شناخت برای ازدواج دارید؟ دقت داشته باشید، هر انسانی‌ شخصیت‌های متفاوتی میتواند در محیط کار، دانشگاه و خانه داشته باشد.

پس من شخصاً به شما توصیه می‌کنم، در چنین شرایطی به هیچ عنوان تصمیم نگیرید و به هر یک از این طرفین به صراحت اعلام کنید که به زمان بیشتری برای تصمیم گیری و البته شناخت نیاز دارید. تقاضای زمان بیشتر برای شناخت بیشتر، و به خصوص با همراهی مشاور خانواده داشته باشید که این پروسه را برای شما تسهیل و تسریع می‌کند.


دومین قدم این هست، که شما بتوانید با خودتان صادق باشید و احساس خود را به هر یک از این گزینه‌ها حداقل برای خودتان بتوانید طبقه بندی کنید. بین عشق، دوست داشتن و هوس تفاوت وجود دارد. باور کنید، اگر فردی که انتخاب می‌کنید، مناسب شما نباشد، روزی می‌رسد که همه احساسات، عشق و علاقه شما کنار میرود، و آنوقت آرزوی بازگشت به این روزها را خواهید داشت. همانطور که خیلی‌ از زن و شوهر‌ها با عشق و علاقه ازدواج کرده اند، اما امروز یا دارند میسوزند و میسازند یا جدا شده اند، قاعدتا دیگر خبری هم از آن همه عشق و علاقه اولیه وجود ندارد. زندگی‌ زیر یک سقف و چالش‌هایی‌ که به همراه دارد، زمین تا آسمان با انجام یک کار گروهی در یک پروژه درسی‌ متفاوت هست.

پس، توصیه اساسی‌ من به شما این هست که عجله نکنید. اگر کسی‌ واقعا به شما علاقه دارد و خواستار شما هست، باید درک کند که برای تصمیمی که آینده و همه عمر شما را کاملا تحت تاثیر قرار خواهد داد، زمان بیشتری لازم دارید.

خوشبخت باشید.:72:

k

سلام آقا كامران
مرسي كه نظرتون رو گذاشتين برام، من حرف شمارو قبول دارم من عجله اي ندارم ولي اين وسط اونا دارن ضررشو ميدن.
خواستگار اولم با اين كه پذيرش داشت ولي به خاطر من يه ترم عقب افتاده، رفته اينجا ثبت نام كرده نميدونه كجارو بايد انصراف بده. نميدونه به درساي اينجا برسه يا بيافته دنبال كاراي ويزا! اينا همش برا اينه كه من كشش دادم. بنده خدا اينقد بزرگواره كه ميگه فداي سرت
ما پيش مشاور هم رفتيم، اون ٩٠٪ معيارهاي منو داره و ميگه منم ٩٥٪ معياراشو دارم


شايد بد نباشه راجع به اون ١٠٪ بيشتر توضيح بدم


ما از دو شهر مختلف هستيم و يه مقدار تفاوت فرهنگي داريم ( مثلا فرض كنيد من مشهدي و اون كاشاني )
از نظر فرهنگي و كلاس اجتماعي ما بالاتريم
اونا مذهبي تر هستن ( البته بيشتر تفاوت عرفي داريم تا اعتقادي )
ارومه كه من يه كم شلوغ تر ميپسندم
هميشه دوست داشتم با كسي ازدواج كنم كه حس كنم خيلي عاشقشم و وقتي ميبينمش دلم بريزه ( مثل همون حالي كه براي همكلاسيم دارم )


و اما ٩٠٪ ماجرا ( اينارو كه ميگم ١٠٠٪ مطمئنم )
بسيار با اخلاق ، با شخصيت، با صداقت، با خدا و چشم پاك هست
خيلي خوب حرف همديگر و ميفهميم و راجع به مسائل مختلف با هم صحبت ميكنيم. دركم ميكنه
در حالي كه فردي منطقي هست خيلي هم با احساس و مهربونه و خيلي به منو احساسم اهميت ميده ( خواهر نداره و قبلا هم دوست دختر نداشته، شنيده دخترا حساس هستن اينه كه خيلي مراقبه احساس من خدشه دار نشه d:)
بسيار مرتب و منظم و خوش قوله
بسيار بسيار صبوره تا حالا نه من و نه دوستاش نديديم عصباني بشه، هر وقتم من ناراحت شدم هميشه با آرامش ارومم كرده. اينه كه تا حالا دعوامون نشده.
ادم مستقلي هست، اصلا دهن بين يا وابسته به مامانش نيست.
بارها بهم ثابت شده كه اولويت اول زندگيش هستم.
با اين كه خودش خيلي عاقل و باهوشه هميشه باهام مشورت ميكنه.
اعتقاد داره كه تو كاراي خونه مرد هم بايد سهيم باشه.
خيلي زبرو زرنگه، دوستاي خابگاهيش ميگن بيشتر كاراي اتاق رو انجام ميده منظر نميمونه يكي بياد انجام بده، مثل خريد بيرون يا غذا درست كردن يا مرتب كردن اتاق ، ولي به كسي هم رو نميده و اجازه نميده ازش سوء استفاده كنن.
هر كمكي از دستش بر بياد انجام ميده، مثل اينكه تو زمينه درسي خيلي به دوستاش كمك ميكنه ( همه دوستاش ميگن ما مدييونشيم )
از نظر مالي يه خونه داره
هم دانشجو هست هم استاد دانشگاه آزاد، كلاس خصوصي هم داره. استادشم چون خيلي قبولش داره گاهي پروژه هاي صنعتيم بهش ميده.
هميشه كادو ميگيره برام
از نظر غيرت همونجوريه كه من دوست دارم
با وجود موقعيت اجتماعي كه داره خيلي خيلي متواضع و مودب هست.




و اما همكلاسيم
همشهري هستيم
فكر ميكنم از نظر مذهبي به هم نزديكتريم
به آرومي اون نيست ولي جلف و زياد شلوغم نيست( به نظر ميرسه اجتماعي تر باشه)
خيلي باهوش و با شخصيت و مودب هست
از نظر ماليم به نظر ميرسه بد نيستن
وقتي هم ميبينمش هول ميشم و دست و پام و گم ميكنم
ميدونم كه بچگي پدرش رو از دست داده و يه خواهر داره ( نميدونم بزرگ شدن بدون پدر و بزرگ شدن تو محيطي كه فقط مادر و خواهرش بودن يعني يه محيط زنونه چه تاثيرات منفي ميتونه داشته باشه )
مورد ديگه اينكه از دوستش شنيدم يه زره خودخواه هست ( نميدونم تا چه حد درسته )


همكلاسيم اون ١٠٪ رو داره ولي از اين ميترسم كه تو ٩٠٪ بقيه مثل اولي نباشه ، گاهي فكر ميكنم چون اون ١٠٪ رو داره و هنوز عيب و ايرادي درش نديدم فكر ميكنم خيلي كامل و همه چي تمومه.


واقعا ببخشيد طولاني شد
دوست گرامي مرسي كه تا اينجا رو خوندي

برو پيش مشاور اين خيلى موضوع حساسى هست اينجا هم همه مشاور نيستن. براى مشاوره خصوصى بايد حق عضويت بدى.

نينا جان من الان ايران نيستم. اينجا هم پيش مشاور رفتم ولي فرهنگشون با ما فرق داره. اگه ايران بودم ميرفتم پيش مشاور و اينجا اينقدر بال بال نميزدم. عضويت هم چك كردم نميتونم از اينجا با ويزا يا مستركارت پرداخت كنم.
خواهش ميكنم نظراتون رو بگين من الان خيلي تنهام اينجا. حتي به خاطر اختلاف ساعت نميتونم با كسي درد و دل كنم كه سبك بشم.
امروز نشستم كامل ازشون نوشتم به اميد اينكه شماها يكم باهام صحبت كنيد و نظر بدين

اون 90%بعضی هاش می تونه فقط برای به دست آوردن شما باشه.نقش بازی می کنه.

شما همون 10%ـو اهمیت بیشتری قایل شو.تفاوت هایی که گفتی چیزی نیست که به

راحتی ازش بگذری.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شیدا.

به متنی که نوشتی نگاه کن. همون پست بالایی.

گفته اینجا بمون
اینجا ثبت نام کرده و نمی خواد بره

یا دوستت که نوشته گفته اگه توهم بخوای همین جا می مونم و خارج نمی رم.

بعد یهو می گی من ایران نیستم

یا بهانه ای که غزل زندگی آورد که من بخاطر تاپیکم نمی تونم به دوستم بگم خودش بیاد بنویسه.
تاپیک غزل زندگی فقط یک پست داره که هیچی هم توش ننوشته. دو تا پست خیالی هم برای یک نفر دیگه نوشت که اونم کم از قصه شما نداره.

بگذریم. حوصله ای داریها !

---

واقعا حس خيلى بدى داره كه از رو ناچارى به يه جايى پناه ببرى و حداقل انتظارت اين باشه كه حداقل يكى دركت كنه، يكى بهت بگه نگران نباش يه ذره دلگرمى...
اونوقت يكى بياد ذرهبين بگيره دستش كه مثلا مچتو بگيره ، با چه ذوقى از خواب بيدار شدم و قبل هر كارى اومدم اينجارو چك كنم .... حالم گرفته شد. حتى ديگه ميل به صبحانه هم ندارم
نمى خواستم جوابتو بدم ولى ديدم سه نفر ديگه لايك كردن پستتو
حالام جوابتو ميدم كه خيلى احساس زرنگى نكنى
اول كه در مورد خودم: براى يه دوره يك ماهه اومدم خارج از كشور و همه اون برنامه ها هم تو ايران بوده و الان ٣ هفته هست كه اينجام و هفته ديگه برميگردم. قرارمون اين بود كه وقتى برگشتم جواب قطعيم رو بدم براى همينم هست كه ميگم فقط يه هفته وقت دارم. بد نبود به كلمه "الان" بيشتر توجه ميكردى، يعنى تا حالا نديدى مثلا يكى يه كنفرانسى چيزى داشته باشه، بره و برگرده؟ هركى نوشت "الان خارجم" براى تو اين معنى رو داره كه " يه عمره خارجم؟"
خوب اينجا كسىى، كسى رو نميشناسه وگرنه چيزاى ديگه هم ميچسبوندى بهم!!!!!!


و اما در مورد غزل عزيزم، اى كاش اصرار نمى كردم و اصلا اينجا نمى امدم. به درد من كه نخورد شايد به درد اون ميخورد. ميدونم كه الان ديگه نمى اد يا با اون آيدى نمى اد، چون بهم پيشنهاد داد كه با آيدى خودش بيام. گفتم نه ممكنه باورشون نشه من يكى ديگم يا يه فكراى ديگه كنن، بهتره خودم عضو بشم. من بهش حق ميدم اگه نمى خواسته من كامنت هارو بخونم. قبل اينكه بيام اينجا خودش اتفاقاتى رو كه براش افتاده بود برام تعريف كرد. از اوضاع اقتصاديش كه تو يكى از كامنت ها گذاشته بود. خيلى شوكه شدم و ناراحت. نميدونم اجازه دارم بگم يا نه؟ ولى يه كوچولو ميگم كه براى حل مشكلش دعا كنين
ايشون به همراه همسرش مهاجرت ميكنه وقتى كه مطمئن ميشن كه ميخوان بمونن تمام خونه و زندگى ايران رو ميفروشن و چون رابطه بانكى قطعه ميدن به يه صرافى، الانم اون طرف متواريه و اينا در به در دنبال پولشون. كسى از اقوام و اشناها خبر از زندگى اونا ندارن و رفت و امديم ندارن، دوست هم نداره كسى بفهمه.
براش دعا كنين طرف پيدا بشه


يه توصيه : وقتى احساس كردى يه پستى دروغ يا سر كارى، كلا نظر ندى خيلى بهتره. اون بده خدا خودش به اندازه كافى فكر و خيال و مشغله داره تو ديگه نمك نپاش.
اميدوارم به جايي به غصه هات بگن قصه، اونوقت متوجه بشى پستت برام چه مزه بود

آیا اگر با خواستگار اولت ازدواج کنی قرار است ایران زندگی کنید یا بروید دنبال کارهای ویزا برای هر دو نفرتون؟

خودش ميگه با هر دو حالت مشكلى نداره ولى ميدونم ته دلش دوست داره بره منم نمى خوام به خاطر من بمونه. اگه قرار باشه باهاش ازدواج كنم، باهاش ميرم ولى قبل از كاراى ويزا ما بايد عقد كنيم كه براى هر دومون بشه اقدام كرد.
يه نگرانى كه داره اينكه ميگه اگه بزاريم لحظه آخر ممكنه فكر كنن عقدمون سورى بوده و به من ويزا ندن براى همين ميگه اگه ميخواى بريم ،زودتر عقد كنيم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دو راهي

خودش ميگه با هر دو حالت مشكلى نداره ولى ميدونم ته دلش دوست داره بره منم نمى خوام به خاطر من بمونه. اگه قرار باشه باهاش ازدواج كنم، باهاش ميرم ولى قبل از كاراى ويزا ما بايد عقد كنيم كه براى هر دومون بشه اقدام كرد.
يه نگرانى كه داره اينكه ميگه اگه بزاريم لحظه آخر ممكنه فكر كنن عقدمون سورى بوده و به من ويزا ندن براى همين ميگه اگه ميخواى بريم ،زودتر عقد كنيم.

---

چه مدت رفتنشون رو تاخیر انداختن؟ یعنی برای ترم بهمن قراره برن؟ یا الان در ایران ثبت نام کردن؟

به نظر من بهترین کار اینه که شما اهرم فشار زمان رو از خودتون بردارید تا درست تصمیم بگیرید.
برای همین به نظر من اینکه شما برید یا بمونید تصمیمیه که خودتون همین حالا باید بگیرید نه اینکه بسپرید به زمان. یعنی اول تکلیفتون رو با این مساله مشخص کنید.

اگر تصمیمتون به رفتن باشه حتما لازم نیست با هم اقدام کنید. میشه ایشون کارهای خودش رو بکنه و وقتی قرار شد با هم ازدواج کنید اگر ایشون هنوز ایران بود که عقد می کنید و شما می روید دنبال کارهای ویزا به عنوان همسر ایشون و اگر هم ایران نبودند بر می گردند و عقد می کنید. به هر حال این مشکلی هست که نباید روی تصمیم گیریتون برای یک عمر تاثیر بذاره.

اما اگر تصمیمتون به موندن هست خوب ایشون الان می ره دنبال کارهاش برای رفتن و وقتی شما تصمیمتون نهایی شد ایشون می تونند در مورد رفتنشون تجدید نظر کنند.


به نظر من هم تفاوت فرهنگی خیلی در زندگی ممکنه مشکل ساز باشه. البته نه به معنای اینکه یکی سطحش بالاتره اما تفاوت در فرهنگ مهمه. یعنی شما روی اون 10% باید بیشتر دقت کنید و خیلی روی اون 90% غیر از چند مورد اول که گفتید حساب باز نکنید. چون دوستهای ایشون ممکنه خیلی مثبت درباره ایشون نظر داده باشند (چون در اون 90% همش به حرف دوستان رجوع دادید گفتم) و ضمن اینکه اینکه به احساسات شما بها می دن و درکتون می کنند و ... هر چه که مربوط به شماست ممکنه بعد از فروکش کردن احساسات در زندگی کمرنگ بشه.

اگر بتونید زمان داشته باشید با خیال راحت می تونید در مورد ایشون تصمیم بگیرید و در مورد خواستگار دوم هم فاز شناخت رو شروع کنید. یک راه میانبر برای خواستگار دوم اینه که با ایشون به مشاوره ازدواج بروید و مقدار سنخیتتان با خواستگار دوم را همان ابتدا بسنجید.

با این شرایطی که گفتی و توضیح دادی، بهتره صبر کنی هر وقت اومدی ایران مراجعه کنی به مشاور.

دلیلی نداره برای جواب دادن تحت فشار بذارنت یا خودت خودت رو تحت فشار بذاری.

بهشون بگو که باید بررسی هات کامل باشه بعد جواب بدی.

مطمئنن هر دو میپذرن.

(پی نوشت: به شیدا و خودم که تشکر زدم پای پستش حق میدم کمی بد بین شده باشیم. به دلایلی که در این چند سال در تالار و کلا محیط مجازی کم ندیدم.
اگر با تشکرم شما رو رنجوندم عذر میخوام.)

دلجو جان ممنون كه وقت گذاشتى و نظرت رو برام گذاشتى
ايشون يه ترم عقب افتاد يعنى همين ترم رو بايد اونجا مى خوند ولى چون من اون موقع مطمئن نبودم كه مى خوام چه كار كنم يه ترم ديفر كرد و ايران ثبت نام كرد كه دو طرف رو داشته باشه.
تكليفم با خودم معلومه با هر كدوم ازدواج كنم ميرم. مشكلى با رفتن ندارم. همه مشكلم با دلم هست.
خواستگار دومم داره ميره آمريكا ميگه از راه دور در تماسيم و تابستونا هم مياد ايران براى ارتباط حضورى، تو ذهنش اينه كه مثلا دو سال ديگه يا بيشتر ازدواج كنيم كه خوب همديگر رو بشناسيم. من كه نميتونم به خواستگار اولم بگم تو برو، يكى دوسال ديگه جوابتو ميدم.
اون ته دلم رو كه نگاه ميكنم ميبينم دلم ميخواد يه عيب و ايرادى تو دومى ببينم و بهم ثابت بشه دومى اون چيزى كه فكر ميكنم نيست و خيالم راحت بشه كه بهترين گزينم همون اولى بوده. راستش يه مقدار عذاب وجدان دارم براى اولى ، دلم نمياد بعد اين مدت كه بديم ازش نديدم، بهش بگم نه!
از يه طرف نمى خوام اولى رو از دست بدم از يه طرف ميگم پس اين حست به دومى چيه؟!!!
من هيچ وقت دوست پسر نداشتم حتى تو دانشگاهم اصلا با پسرى سلام عليك نداشتم. اين اولين ارتباطم بوده (اونم درسى بود اولش) و همكلاسيم تنها كسى بوده كه من اين حالت رو براش دارم. اگه من اين حسى رو كه به دومى دارم به اولى داشتم الان آمريكا نشسته بودم، ديگه فكر كردن نداشت. ينى اين احساس چقدر مهمه؟ چرا من اين حالت رو براى اولى ندارم؟
يه نفر بهم گفت براى اينكه خيلى راحت و بدون هيچ شناختى و نكته جذابى رابطت با اولى شكل گرفته، اين حالت رو ندارى براش ولى دومى چون اول جذبت كرده ولى نتونستى به راحتى بدستش بيارى براش حريص شدى. به نظرتون درسته؟


در مورد اختلاف فرهنگى فكر نمى كنم در حدى باشه كه مشكل ايجاد كنه ( مثلا ما خونه هر كى بخوايم بريم قبلش حتما زنگ ميزنيم و يه ساعتى رو فيكس ميكنيم ولى اونا براى اقوام درجه ١ و ٢ اينجورى نيستن ) كه گفته موردى نيست و ميتونه به اقوام يا خانوادش اين نكته رو متذكر بشه. اكثرا در اين حد هستن.
اون موارد ٩٠٪ كاملا مطمئن و ثابت شده هستن ولى طولانى ميشه بخوام همرو بنويسم كه چطور بهم ثابت شده. شما فرض رو اين بگيريد كه اون ٩٠٪ كاملا درستن.
مثلا در مورد مرتبى به همه جا دقت كردم، ميز كارش وسايل تو كيفش حتى كيف پوليش، تو ماشينش، چندين بار سر زده و اتفاقى رفتم خونش حتى رفتم تو اتاق خوابش كه ببينم تختش مرتبه يا نه (فكر بدى نكنين هيچ چيزى بين ما پيش نيومده حتى يه بوسه هم نداشتيم)
(اينم بگم كه دوباره كسى نياد بگه خوابگاه و خونه در تضاده!!! ايشون يه خونه خريده تهران و ديگه تو خونه خودش زندگى ميكنه)


بازم ممنونم دلجو جون

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دختر مهربون

با این شرایطی که گفتی و توضیح دادی، بهتره صبر کنی هر وقت اومدی ایران مراجعه کنی به مشاور.

دلیلی نداره برای جواب دادن تحت فشار بذارنت یا خودت خودت رو تحت فشار بذاری.

بهشون بگو که باید بررسی هات کامل باشه بعد جواب بدی.

مطمئنن هر دو میپذرن.

(پی نوشت: به شیدا و خودم که تشکر زدم پای پستش حق میدم کمی بد بین شده باشیم. به دلایلی که در این چند سال در تالار و کلا محیط مجازی کم ندیدم.
اگر با تشکرم شما رو رنجوندم عذر میخوام.)

---

درسته دختر مهربون ولى نمى تونم تا هفته ديگه فكر نكنم، اين فكر خيال راحتم نميزاره
هم به شما حق ميدم كه مشكوك بشى هم به خودم كه ناراحت بشم. ولى ممنونم از پستت.
اميدوارم از پست تندى كه گذاشتم دلگير نشده باشى دختر مهربون

دوست داشتم اين پست رو با سخنى از امام على(ع) شروع كنم
«من به نفس خويش از ديگران آگاهترم و خداى من از من به نفس من آگاهتر است. خدايا به آنچه در باره من مى گويند مؤاخذه ام مفرما. و مرا از آنچه در باره ام گمان مى برند بهتر كن و آنچه را در باره من نمى دانند ببخش.»



اول از همه بگم كه من اين حق رو براى شما قائل هستم كه اگه سوالى براتون پيش مياد يا پيش اومده ازم بپرسين . من هم كامل براتون توضيح ميدم

شايد بعضى ها فكر كنن ميخواستم از خودم تعريف كنم. ولى اصلا اين جور نيست نمره اى كه به خودم ميدم اصلا در اين حد نيست. من دختر زيبايى نيستم يعنى خدايى بخوام بگم يه ذره زير متوسط، ولى خوب گفتن اينا ربطى به موضوع نداشته.
يا مثلا در مورد آمريكا رفتن اصلا نخواستم به عنوان يه پارامتر خيلى مثبت بيان كنم !
من حدودا ٩ سال خارج از كشور زندگى كردم، از زمانى كه پدر و مادرم براى تحصيل رفتن. كاملا مى دونم زندگى دانشجويى اونجا چه جوريه، چون خودم توش زندگى كردم. و اين رو بگم كه زندگى دانشجوها جز حداقل هاى جامعه هست. تنها حسنى كه اونور به اينور داره ارزش مدرك هست وگرنه از نظر زندگى خيلى پايين تر از اينجا بايد زندگى كنم (تازه در بهترين حالت اگه همسر من فول فاند باشه و RA و TAبگيره)
(اين كه بيشتر از كلمه اينجا استفاده ميكنم تا اين كه هى بخوام بگم ايران به اين دليله كه حس بهترى برام داره وگرنه مسئولين سايت خيلى راحت ميتونن IP من رو چك كنن و ببينن من از كجا دارم پست ميزارم)


پدر و مادر من هر دو تحصيل كرده و آدماى خوبى هستن ولى وقتى كنار هم قرار ميگيرن اصلا مناسب هم نيستن، من هميشه بهشون گفتم اگه ٦ ماه با هم بودين ميفهميدين به درد هم نميخورين. خيلى همديگرو دوست دارن ولى هيچ وقت عاشق هم نبودن.
مى ترسم زندگى پدر و مادم برام تكرار بشه.
ميترسم با دومى آشنا بشم
از دلم مى ترسم
از حسرت مى ترسم
دنبال جوابيم كه كسى نمى تونه جواب بده
من ادميم كه قبل هر تصميم يه عالمه فكر ميكنه و تك تك جوانب رو در نظر ميگيره و تا جاى ممكن از افراد با تجربه مشورت ميكنه. ميدونم كه اكثر اعضاى اينجا ادماى مثل خودم هستن يعنى مشاور نيستن ولى هركس يه تجربه اى داره. اومده بودم ببينم تجربه هاى زندگى متاهلى شما چى ميگه ؟
مشكل اصلى من دلم هست، همش فكر ميكنم آيا ممكنه يه مسئله اى اين وسط باشه كه باعث شده من اين حس رو نداشته باشم؟ ايا ميتونه يه نشونه منفى باشه؟ ايا ميتونه احساسم مشكل ساز بشه؟ ايا اين يه احساس زودگذه؟ پس چطور من بعد چند سال هنوز اين احساس رو دارم؟ اين احساس ماندگاره؟ ايا همين كه خواستگار اولمو دوست دارم كافيه؟ ايا ممكنه با اولى ازدواج كنم ولى اون احساس به دومى در من بمونه؟
اينا سوالاتى هست كه شبو روز داره تو سرم ميچرخه
يه پست از خانم sarvin ديدم كه احساس كردم اين همون حس عشقه كه جرات طلاقو بهش نميده
من دوست دارم عاشقونه زندگيم شروع بشه و دو طرفه و به يك اندازه، اين خيلى ايده آليه به نظرتون؟

سرگذشت جالبی دارید
ولی واقعا توی شرایط سختی هستید
اولا
به نظرم با توجه به گذشته شما که پسری توی زندگیتون نبوده عشق رو تجربه نکردید و هر حسی رو دوست داشتن تلقی می کنید (قصد توهین ندارم این یه واقعیته چون خودمم اینطوریم)
اینکه وقتی مورد دوم رو می بینید تپش قلب می گیرید طبیعیه یه موقعی یه حسی بهش داشتید ولی نمیشه اسمشو گذاشت دوست داشتن واقعی
ضمنا شما نوشتید که مورد دوم کمی خودخواهه و البته شرایط کمی بهتره اگر ظواهر و کلاس واقعا براتون خیلی اهمیت داره میتونید بیشتر بشناسید در مورد خودخواهی و یا غرور باید بگم غرور آقایون خیلی بده خصوصا اگر در کنارش خودخواهی هم باشه
ما خانوما دوست داریم که دوست داشته بشیم و بهمون محبت بشه نوازشمون کنن نازمون رو بکشن ولی در مورد آقایون مغرور این موارد قابل هضم نیست چون حس میکنن غرورشون میشکنه اگه به خانومی ابراز نیاز بکنن
تازه باید اخلاق خودتونو بررسی کنید اگر شما هم کمی مغرور باشید (تاکید میکنم غرور خانوما چیز بدی نیست من که تا حالا ضربه نخوردم) دو تا آدم مغرور به سختی باهم کنار میان
مردای مغرور معمولا سلطه طلب هستن و کم محبت می کنن و سعی میکنن با عمل نشون بدن کمی هم خودخواه هستن
اگر به نظرتون ارزش بررسی داره میتونید از خواستگار اول به بهانه ای کمی وقت بگیرید و با نظارت خانواده ایشونو بررسی کنید
دوما
من یه سوال برام پیش اومده آیا مورد اول که شما دو ساله میشناسیدش به رابطه عاطفی کشیده شده یا نه!
اگر رابطه عاطفی و ابراز علاقه وجود داره و باز با این حال به مورد قدیمی فکر میکنید به سادگی از کنارش نگذرید
ولی اگه رابطه عاطفی نیست و در حد شناخت معموله با جاری شدن خطبه عقد خدا مهر دختر و پسر تو دل هم میندازه و با ارتباطات بیشتر و عمیق تر و البته پی بردن به خوبی های همسرتون ناخودآگاه عشق قدیمی رو فراموش میکنید
البته تاکید میکنم اون حس قدیمی عشق نیست برای من همچین موردی پیش اومده شما از اون شخص دنیای قشنگی برای خودتون ساختید (منظورم مدتیه که در گذشته بهش فکر میکردید) و به اشتباه فکر میکنید دوسش دارید
در این مورد حتما به مشاور مراجعه کنید خیلی بهتون کمک میکنه