she عزیز جراتمندی من دماغمو شکوند و راهی کلانتریم کرد

:54:سلام دوستان من باز اومدم با مشکلات جدید!
میخوام یه اعتراف کنم بلد نیستم جراتمند باشم من زاده شدم برای انفعال!
قرار بود بریم مسافرت با خانواده شوهرم! البته خیلی اتفاقی شد و قرار بود شب حرکت وسایل رو آماده کنیم! شوهرم دیروز حرکت گفت هماهنگ کن شب بریم خونه مامانت اینا و به مناسبت سالگرد ازدواجمون کیک بگیریم(یه کیک دقیقا روز سالگرد ازدواج خونه مامان شوهرم بردیم) خلاصه من صبح با خواهرام و داداش و مامانم هماهنگ کردم که همه اشن و اونا هم قبول کردن! به شوهرم گفتم زنگ زدم گفتما ! شوهرم انگار حافظه کوتاه مدتش غیر فعال بشه گفت چیرو ؟ گفتم برنامه شبو دیگه ! گفت (با داد و فریاد پشت تلفن)چرا با من هماهنگ نشدی من با دوستام قرار گذاشتم برم باشگاه! گفتم صبح که خودت پیشنهاد دادی دیگه هماهنگی بیشتر از این؟تلفن رو قطع کرد و بعدش هرچی زنگ زدم جواب نداد اس زدم که اگه کنسل شده بهم خبر بده بهشون بگم!!!!!!باز جواب نداد! با خودم گفتم حتما از خجالتش جواب نمیده !چون مطمئن بودم حق با من بود عصر از سرکار مستقیم رفتم خونه مامانم(البته کلید نداشتم و به شوهرم زنگ زدم و بالاخره جواب داد و گفت خونه نیستم خودت برو خونه مامانت منم نمیام) رفتم اونجا و بنا به تجربه گفتم برای اینکه جلوی خونواده ام آبروش نره حتما آخرین لحظه میاد! چشمتون روز بد نبینه همه آبجی و داداشم اومدن و خبری از شوهر من نشد و منم برای اینکه قضیه خراب نشه گفتم مربیشون از باشگاه زنگ زده و یه جلسه فوری گذاشتن مجبور شد بره اونجا! طبق پیش بینی خودم آخرین لحظات زنگ زد و گفت که میاد و منم کلی ذوق کردم که داره میاد! شام رو آماده کردیم و شوهرم زنگ زد و با دعوا گفت یه دقیقه ای اومدی بیرون بیا بریم و گرنه میرم خودت بعدا بیا !من یعنی از استرس نفهمیدم چطوری سهم شاممون رو برداشتم و اصلا کفش نپوشیدم و با دمپایی اومدم سوار ماشین شدم! به قدری عصبانی بود که هرچی از دهنش در اومد بهم میگفت! که گیجم و احمقم و ....... از اینکه پشیمونه ازدواج کرده و پشیمونتر از انتخاب من!!!!!!!!!!! خلاصه نصفه راه به مامانش زنگ زد و گفت نمیایم مسافرت و از این تصمیم خودش عصبانی تر شد! رسیدیم خونه شامی که از اونجا آورده بودم ریخت تو ظرفشویی و کلی دعوا که چرا خونه انقدر شلوغه و با اصرار تمام میگفت من از عید دست به خونه نزدم! در حالی که من با اینکه سرکار میرم ولی حداقل هفته ای یه بار خونه رو کلی تمیز میکنم ولی اونهفته جمعه اش به درخواست خودش رفتیم باغ و فرصت نشده بود خونه رو کامل جمع و جور کنم !خلاصه داد میزد و خود بخود عصبانی تر میشد و من میخواستم جمع کنم خونه رو نمیذاشت که بذار همه بیان ببینن چرا نمیریم مسافرت!دیوانه وار وحشی شده بود! غذا خواست هرچی اومدم آماده کنم پرت کرد اینور و اونور !آخرشم گفت چراغا رو خاموش کن بخوابیم تا نکشتمت!(من در تمام این مدت ساکت بودم و به صورت منفعلانه شدیدی معذرت خواهی میکردم) در عین این فحشهایی که به من و خانواده ام میداد گهگاه سیلی و لگد هم حواله ام میکرد و من برای اینکه آروم بشه هیچی نگفتم!چراغارو خاموش کردم و تو تاریکی دنبال پتو که زیر پاش بود گشتم و انگشتم پاشو لمس کرد!!!!!!!!!!!!!!!خدای من! پا شد با مشت سرمو چند بار زد که چرا به من دست زدی و بعدش پاشد چراغارو روشن کرد و به زور دستمو از رو صورتم برداشت و تقریبا ده بیست تا مشت محکم به صورتم زد خون رو که رو صورتم دید دست کشید و با عصبانیت تمام گفت زنگ بزن مامانت بیاد وضعیت خونه ما رو ببینه و بدونه که بی دلیل نزدم!نمیخواستم زنگ بزنم باز گفت زنگ بزن وگرنه میکشمت !و با حال روانی اون اصلا همچین کاری ازش بعید نبود!اصرار هم داشت مامانم تنها بیاد و منم زنگ زدم گفتم مامانم تنها بیاد و بابا نیاد و به زور راضیش کردم که نمیخوام بی احترامی بشه! اون طفلکها هم که انفعال از مادرم بهم ارث رسیده پا شد با آژآنس اومد خونمون!شوهرم هرچی از دهنش در اومد به من و مامانم گفت و درنهایت با بدترین ادبیات ما رو انداخت بیرون!

- - - Updated - - -

ما رو انداخت بیرون و من عمدا گوشی موبایلمو نیاوردم و گذاشتم جا بمونه ! به خونه که رسیدم تازه فهمیدم صورتم به شدت کبود شده و دماغم باد کرده به طوری که خواهرم به محض دیدنم زد زیر گریه! ولی باور کنید من تقصیری نداشتم شلوغی خونه 50درصدش فقط تقصیر من بود! در ثانی شوهرم یه هفته بود از کارش در اومده بود و به خاطرش عصبی بود ولی باز تقصیر من نبود! اصلا به فرض که همه اش تقصیر من بود باز مستحق این عکس العمل نبودم! اهان یادم رفت از خونه که بیرون انداخته شدیم مادر شوهر و پدر شوهرمو که داشتن وسایل مسافرت رو تو ماشین میذاشتم دیدیم (همسایه ایم) و خیلی از دیدنم متاثر شدن و پسرشون رو فحش دادن و لی باز در نهایت گفتند زندگی خودتونه و خودتون باید حلش کنید چون خودتون همدیگه رو انتخاب کردین!:54: خلاصه همون شب رفتم بیمارستان و دکتر تشخیص داد که دماغم شکسته و از اونجایی که از ظواهر امر مشخص بود طی دعوا این شکلی شدم پیشنهاد کرد صبح برم از پزشک قانونی نامه بگیرم!(ولی من باز در اون شرایط راضی به اون کار نبودم)چون میدونستم شوهرم نبود که منو زد این جنون اون بود وگرنه ما صبحش با عشقولانه بودن تمام خداحافظی کرده بودیم!

- - - Updated - - -

دوستان ببخشید که ایهمه طولانی شده! بخدا جایی بغیر از اینجا نمیشناسم که بتونم حرفامو بگم و راه حلی پیدا کنم!

الان همه اینایی که گفتی چه ربطی به جراتمندی داشت؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!

شما کلن چه حرکت درستی کردی که حالا بخوایم اسمش رو هم جراتمندی بذاریم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

چی شد که پیش خودت فکر کردی جراتمند بودی؟؟ وقتی داشتی از گناه نکرده عذرخواهی می کردی؟

به علاوه اینا شروع داستان نیست!! فقط یه صحنه از داستانه !! من تاپیک های قبلی شما رو درست یادم نیست. اما هیچ وقت برای تمرین جراتمندی دیر نیست!

مهناز جان من الان چی بگم اخه. الان خوبی خودت؟ به خدا کلمه به کلمه نوشته هاتو می خوندم تن و بدنم میلرزید. واقعا با خط به خطش شوکه شدم. من تنها راهنمایی که می تونم بکنم اینه که خیلی ببخشید گستاخش کردی با یه معذرت خواهی و عزیزم قربونت برم کوتاه نیا. ببین اگه به خودت تکی توهین می کرد باز یه چیزی. بی احترامی به مادر شما اونم تو وضعیت خونین و مالین تو؟!!!! بابا رو می خواد به خدا ( شرمنده). طول درمانی چیزی می تونی بگیری؟

:72: امیدوارم آرامش به خونه شما بازگرده.

سلام مهناز عزیز.خیلی ناراحت شدم.آخه چرااینجوری شد مطمئنی اتفاق خاصی واسش نیفتاده بودکه این کاروکرد.مهنازجون ازته دلم باهات همدردی میکنم.کاش هرچقدرهم که اصرارکرده بودبه مامانت زنگ نمیزدی بیاد.اون بیچاره چه گناهی داشت.مهنازجان واسه منم دعوای شدیدواینجوری بیش اومده بودغصه نخورعزیزم.آروم باش وبه خودت استراحت بده.شایدبهترباشه ازش شکایت کنی!قبلا هم اینکاروکرده بود؟

واقعا متاسف شدم عزیزم . خیلی تلخ بود. نمی دونم چی بگم !
اما حتما برو پزشکی قانونی و اون نامه رو بگیر. اصلا نیازی نیست به شوهرت نشونش بدی. فقط میخوای به عنوان یه مدرک نگهش داری (ایشالا که در آینده نیاز نشه استفاده ش کنی . اما احتیاط شرط عقله . درسته ؟)
نامه رو بده مادرت اینا تو خونه نگه دارن. شاید روزی احتیاج داشته باشی بهش.

خلاصه فرداش صبح که ما رفته بودیم برای عکس از بینی و... شوهرم به خونمون زنگ زده بود و خواهرم گفته بود خونه نیست (با ناراحتی البته) شوهرم هم نمیدونم با چه تفکری الکی یه شماره ای به خواهرم داده بود و گفته بود که این شماره به موبایل من زنگ میزنه و اسم خواهرمو میگه(خیلی واضح بود دروغ میگه )حتی به اون یکی خواهرم و محل کارم هم زنگ زده بود و همین دروغ رو به خواهرم هم گفته بود! فکر کنم برای دور زدن غرورش اینکارو کرده بود که هم از من خبرداشته باشه هم سنگر طلبکاریش محکم باشه ! خلاصه بابام به داداشم گفته بود قضیه رو وداداش عصبی تر من هم زنگ زده بود به شوهرم و با دعوا بهش گفته بود که دماغ من شکسته و اونم تازه فهمیده بود چه غلطی کرده! شبش به واسطه خواهرم از من خواست که آماده شم که بیاد دنبالم !منم قبول نکردم گفتم میخوام واسه ادامه زندگی فکر کنم! ولی اون اصرار داشت و منم از طرفی میدونستم بابام در حال حاضر خیلی عصبیه و هر اتفاقی ممکنه بیفته به خاهرم گفتم منصرفش کنه ولی اون راضی نشد و اومد دم درمون بابام هم درو باز نکرد و تقریبا یه ربع دم در بود و با تلفن و در زدن میخواست در و باز کنیم خلاصه بابام رفت دم در و طبق پیش بینی من دعواش کرد حتی دوتا سیلی بهش زد و هر دو با داد و هوار حرف خودشون رو میرزدن و در نهایت به همراهی من رفتیم کلانتری! تو کلانتری هم بابام به هیچ وجه نمیذاشت من برگردم و شوهرم هم بهیج وجه نمیذاشت بمونم منم با انفعالی که درصدش تو اون شرایط بیشتر شده بود گفتم اینا باهم آشتی کنن به توافق برسن من کجا باشم ! نهایتا با پادرمیانی افسر من برگشتم خونه! و بابام هم به شدت از دست من ناراحته و گفت دیگه حق نداری پاتو تو خونه ما بذاری ........................
خیلی داغونم خیلی غمگینم

- - - Updated - - -

she جان جراتمندی من البته به نظر خودم این قسمتش بود که چون میدونستم حق با منه و قرار مدار واسه رفتن به خونه مامانم بدون اشکاله رو حرفم پافشاری کردم بدون راضی کردن صد در صد اون تصمیمم رو عملی کردم! البته تو راست میگی شاید هم چون تو پتوی کلفتی از انفعال پیچیده شده بود اصلا دیده نمیشه! نامه رو گرفتم و متاسفانه به خونه هم برگشتم

- - - Updated - - -

انقدر از دست خودم ناراحتم که از دست شوهرم ناراحت نیستم

- - - Updated - - -

فرداش که اومدم خونه بهش گفتم بریم محضر شرایطمونو بنویسیم واسه طلاق توافقی! هیچی هم ازت نمیخوام بریم مهریه رو هم ببخشم که بخاطر مهریه با من نباشی(انفعال در بدترین شرایط)

برگشتنت اشتباه نبود. اما باید سعی کنی همسرت رو تغییر بدی. مشابه شرایط شما برای یکی از نزدیکان من هم پیش آمد. البته نه با این شدت. اون آقا رو اول با قانون و سپس با حمایت از دختره چنان نشوندیم سر خونه و زندگیش که سالهاست به خوبی زندگی میکنند. همسرت باید متوجه بشه که قانون و خانواده شما پشت سرت قرار دارند.
نامه پزشک قانونی رو حتما داشته باش.

سلام !
واقعا نمیدونم چی بگم ! نمی دونم جراتمندی شما کجای داستان بود دقیقا !
ببخشید اما شوهر شما روانی هستش و در این بحثی نیست , به نظرم باید بستری بشن ! یا شما اغراق کردی !!
دکتر گفته برو پزشک قانونی و شما می گی نه آخه اون موقع جنون داشت صبح عشقولانه بودیم !!!

حتما اگه میشد میرفتیم یه بار اساسی خونه تکونی انجام می دادید و طی مراسم مفصلی ازشون بابت کتک های اون شب تشکر میکردید ! ؟!

http://www.pic4ever.com/images/bg6.gif

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mah naz

(ولی من باز در اون شرایط راضی به اون کار نبودم)چون میدونستم شوهرم نبود که منو زد این جنون اون بود وگرنه ما صبحش با عشقولانه بودن تمام خداحافظی کرده بودیم!

---

یه ضرب المثل میگه : آدمی که خوابه ممکنه بیدار بشه اما کسی که خودش رو به خواب زده هرگز از خواب بیدار نمیشه. شما برای خودتون رویا ساختین و حاضر نیستین از این رویا خارج بشین ، تا زمانی که تصمیم به مواجهه با این واقعیت نگیرید که همسر شما با مسائل حاد روانی درگیره کاری برای شما نمیشه کرد غیر از اینکه لطفا بچه دار نشین.

چرا برگشتی خونه ات ؟؟؟؟؟؟ :97:

خیلییییی اعصابم خورد شد ! دختر خوب تو پدر داری !!!! یه مرد قوی که پشت سرت ایستاده و حمایتت میکنه بعد پا شدی با شوهرت رفتی ؟ والا به خدا یه زن تنها و بی کس هم بیشتر از این برای خودش احترام قائله تا شما که خونوادت پشتت هستن .

یعنی چی؟ این چه برخوردیه ؟ اشتباه پشت اشتباه !!!

اولا شما که شوهرت رو میشناختی و میدونستی اینقدر دمدمی مزاجه، چرا کل خونوادت رو جمع کردی؟ صبر میکردی هروقت میومد خونه میگفتی بریم کیک بخریم بریم خونه مامانم ! تو راه هم از همه دعوت میکردی .

دوما وقتی اومد دنبالت چرا هول بشی و با دمپایی بری و قیافه مقصرها رو بگیری به خودت ؟ ریلکس میرفتی پایین و سعی میکردی به جای استرس و عذرخواهی جو رو عوض کنی... مثلا میگفتی تو باشگاه فلانی رو دیدی؟؟؟

سوما تو خونه دیدی نمایش راه انداخته و نمیتونی جو رو کنترل کنی میرفتی وضو میگرفتی نماز میخوندی دیگه سر نماز که بهت حمله نمیکرد یا اینکه میرفتی دستشویی طولش میدادی که جلو چشمش نباشی ...

چهارما چرا زنگ زدی به مامانت؟ تو که در نهایت کتکه رو میخوردی، میذاشتی خودش زنگ بزنه ! که نمیزد.

پنجما !!!!!!!!!!:97: بعد از اووووون همه توهین و تحقیر به خودت و مامانت و بابات پا شدی رفتی خونه ات ؟؟؟؟ که بگی بریم جدا بشیم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

تو که میخوای جدا بشی محکم بگو من طلاق میگیرم با همه حق و حقوقم مهریه ام رو هم تا تهش میگیرم !!! اونوقت ببین کی به خودش میاد.

چراااااااا آخه ؟ تو تا کلانتری رفتی و شکایت نکردی به خاطر دماغ شکسته ات ؟ پزشکی قانونی نرفتی ؟

ببین قرار نیست معرکه و دعوا راه بیفته ولی کسی تو موقعیت شما 2 حالت بیشتر نداره واسه تصمیم گیری. یا اینکه با شناخت از حال و روز عصبی و دمدمی شوهرش از همون اول نمیذاره کار به اینجا بکشه و یه عمری همینجور کج دار و مریز با شوهرش راه میاد تا کم کم اونم جا بیفته و دست از لجاجت برداره و کلا بحث طلاق و طلاق کشی راه نمیندازه یا اینکه خیلی درست درمون جلو شوهرش در میاد که حساب کار بیاد دستش.

ولی با این راهی که شما داری میری روز به روز شوهرت گستاخ تر میشه و خودش رو حق به جانب تر میبینه !!!!

یعنی نمیتونستی تو هم بزنیش؟
چرا رفتی؟
چرا برگشتی؟
جرا پزشک قانونی نرفتی؟
دقیقا به کدوم رفتارت میگی جراتمندانه؟
چرا دوویدی و رفتی خونه؟ وقتی مراسم به مناسبت شما دو تا بود؟
چرا با اون همه دعوا رفتی کنارش بخوابی؟
به همه این چرا ها جواب بده تا ببینیم واقعا مشکل تو و شوهرت چیه

یه سوال احتمالا فرداش پا شدی واسش صبحانه آماده کردی؟ اونم بهت بی محلی کرده؟

ببین مهناز جان من نمی تونم راهنمایی کاملی بهت بکنم چون هم ازدواج نکردم هم اصلا این شرایط برای اطرافیان هم اتفاق نیفتاده بدونم باید چیکار کرد. نباید بر می گشتی اما حالا که برگشتی فقط حواست باشه اگه دوباره دچار جنون شد وای نستی کتک بخوری بپر از خونه بیرون ... باز تو کوچه 4 تا ادم رد می شن یا همسایه ها هستن اینجور له نمی شی

من درکت میکنم.
میدونید دوستان خیلی سخته تو این شرایط بودن.اینکه شوهر آدم در حالت معمول خیلی خوب و عادیه و یه دفعه معلوم نیست واسه چی اینطوری میشه.آدم اون لحظه بیشتر به چشم یه بیمار به شوهرش نگاه میکنه و دلش براش میسوزه.واقعا هم چیز زیادی به دل نمیگیره.چون حس میکنه اون لحظه مریض بوده و دست خودش نبود.
اما دوست من راحت از این قضیه نگذر.حتما قول مشاوره یا اگه لازم شد مراجعه به روانپزشکو بگیر ازش. پیگیری کن این قضیه رو و نذار فکر کنه که بخشیدیش.
الان اوضاعتون چطوریه؟با هم آشتی هستین؟ اگه اینطوره حتما نشون بده که ناراحتی ازش.

واقعا متاسفم! فقط دلم میخواد داد بزنم چرا برگشتی؟ من که اگه کسی به پدر و مادرم بی احترامی کنه دیگه تفم توی صورتش نمیندازم چه برسه به ... راستی نمی ترسی تو خونه باهاش تنها بمونی؟ مثله اینکه اصلا قابل پیش بینی نیست ها!!!

اولا سریعا مارو از احوال خودت باخبر کن که نگرانتیم. ثانیا شوهر تو به چه حقی از خانم شاغلش انتظار داره که همه کارای خونه رو انجام بده؟؟؟؟ چرا اینقدر برات خودت ارزش قایل نیستی که حداقل تفکیک و تقسیم کار کنی؟؟؟!! چرا برای خودت،انسانیتت،احساست ارزش قایل نیستی که شوهرت بدون هیچ واهمه ای دست روت بلند کنه و به پدر و مادرت توهین کنه؟؟؟؟؟!!!! کمی راجع به خودت و ارزشهات فکر کن شاید تغییر رویه دادی، شاید تلنگری باشه برات که بابا تو هم آدمی با تمام حقوق و شرایطی که شوهر خودخواهت برای خودش میخاد. اما گناهی کردی نابخشودنی،اونم شکستن غرور و دل پدرت بود.طفلک پدر خوبت

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط جوانه؟؟؟

یعنی نمیتونستی تو هم بزنیش؟نه خیلی عصبی بود جرات نداشتم
چرا رفتی؟باز چون عصبانی بود و اگه میموندم واقعا فکر میکردم میکشتم البته یه مقدار هم تصمیم گرفتم برم که دیگه برنگردم
چرا برگشتی؟چون هم توانشو نداشتم که بتونم فراموشش کنم چون وقتی عصبی نیست خیلی خوبه و همینکه میدونستم واقعا پشیمون شده و در ضمن تو کلانتری ازش تعهد گرفتن دیگه حق نداره منو بزنه یا از خونه بندازه بیرون!
جرا پزشک قانونی نرفتی؟نمیخواستم کار به جاهای باریک کشیده بشه و دیگه راه برگشتی نباشه ولی از دکترم نامه گرفتم
دقیقا به کدوم رفتارت میگی جراتمندانه؟..............نمیدونم:47:
چرا دوویدی و رفتی خونه؟ وقتی مراسم به مناسبت شما دو تا بود؟آخه تو کوچه عصبانی بود و گفت اگه نیای من برمیگردم! (واقعی ترش اینه که بگم ازش ترسیدم)
چرا با اون همه دعوا رفتی کنارش بخوابی؟خونه ما کوچیکه در واقع جای دیگه ای واسه خواب نبود!
به همه این چرا ها جواب بده تا ببینیم واقعا مشکل تو و شوهرت چیه

یه سوال احتمالا فرداش پا شدی واسش صبحانه آماده کردی؟نه فردا صبحش من باهاش قهر بودم و اینم بهش گفتم که میخوام یه هفته در موردت فکر کنم و شاید طلاق بگیرم اونم بهت بی محلی کرده؟نه اتفاقا چون به شدت پشیمون بود کلی گریه کرد و حسابی منت کشی میکرد وقت هم واسه صبحونه نبود چون صبحش رفتیم بیمارستان

---

سلام دوستان از اینکه باهام همراهید ممنون! بخدا خودم از هر کس دیگه ای بیشتر از حماقت خودم خبر دارم و ازش ناراحتم! من انقدر آدم ذلیلی نبودم همیشه سرگروه بودم تو هرجایی نفر اول شورای مدرسه و حتی ان جی او داشتم برای خودم! ولی بعد ازدواج یا بهتر بگم بعد از آشنایی با همسرم بخاطر یه نقطه ضعف (البته اگه بشه اسمشو گذاشت نقطه ضعف )سعی میکردم شوهرم ازم نرنجه و به رنجیده شدن بی موردش هم حق میدادم! قضیه ای که اسم نقطه ضعف میذارم روش رابطه دوستی من با یه پسر دیگه البته قبل از آشنایی با شوهرم بود که بخاطر مخالفت خانواده ها تموم شده بود و من بخاطر نشون دادن صداقت این قضیه رو به شوهرم گفته بودم! شوهرم هم سر هر قضیه ای که مطابق میلش نبود به اون قضیه ربط میداد و با شک های بی موردش منو همیشه وادار به معذرت خواهی و توجیه میکرد و الان هرچند دیگه اون قضیه مطرح نیست ولی اون اخلاق باب شده و منم به عادت شروع به معذرت خواهی میکنم

- - - Updated - - -

از اون قضیه و اتفاق الان تقریبا 10روز میگذره و هرچند شوهرم هر روز اظهار پشیمونی میکنه و حتی توی کلانتری تعهد داد ولی من باز دلم ازش صاف نمیشه! من بخاطر شکستگی بینی از دو طرف عمل جراحی شدم و این قضیه و طولانی شدن خوب شدنم بیشتر پشیمونش کرد!و البته 600هزار تومن تو خرج افتادنش!فردای اون روز که کلانتری رفتیم داداشم بهش زنگ زد و کلی پشت تلفن به هم فحش دادن البته اول داداشم شروع کرد ولی اینم جوابشو داد!خلاصه روابط تارشون تیره و تار تر شد! الان هم از اون روز به بعد خونشون نرفتیم ! بابام خیلی ازم ناراحته که تو کلانتری یه جورایی ضایعش کردم ! البته مامانم باهامون آشتیه ولی من روم نمیشه تنهایی برم و از اینکه با شوهرم برم هم میترسم که دوباره بحثشون بشه! بخدا خیلی بدبختم خیلی................
اسم مامان و بابامو میشنوم میشینم گریه میکنم خیلی افسرده شدم

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط "باران آرام"

اولا سریعا مارو از احوال خودت باخبر کن که نگرانتیم. ثانیا شوهر تو به چه حقی از خانم شاغلش انتظار داره که همه کارای خونه رو انجام بده؟؟؟؟ چرا اینقدر برات خودت ارزش قایل نیستی که حداقل تفکیک و تقسیم کار کنی؟؟؟!! چرا برای خودت،انسانیتت،احساست ارزش قایل نیستی که شوهرت بدون هیچ واهمه ای دست روت بلند کنه و به پدر و مادرت توهین کنه؟؟؟؟؟!!!! کمی راجع به خودت و ارزشهات فکر کن شاید تغییر رویه دادی، شاید تلنگری باشه برات که بابا تو هم آدمی با تمام حقوق و شرایطی که شوهر خودخواهت برای خودش میخاد. اما گناهی کردی نابخشودنی،اونم شکستن غرور و دل پدرت بود.طفلک پدر خوبت

---

تو رو خدا با این حرفا آتیش دلمو شعله ور ترش نکنید:54:بخدا خودم میدونم ! میگید الان چیکار کنم ؟ منی که دوساله باهاش اینطوری بودم چطوری یهو تغییر رویه بدم که قضیه بدتر نشه؟

ببين مهناز خانم دختر خوب
اينكه ميگن ماهي رو هر وقت از آب بگيري تازه است يا از هر جايي از اشتباه برگردي خير است ؟ براي همين مسائله.
تو بدون استرس و با كمال آرامش و احترام به خانوادت اعم از شوهر و پدر و مادر بايد چارچوب انساني و شخصيتي خودت را تعيين كني و قرص و محكم پاش وايستي در اينصورت همه خواسته هاي منطقي خودت و حتي همسرت محقق خواهد شد بدون اينكه چيزي را از دست بديد و راه به تنشهاي بيشتر و اتفاقات بدتر باز شود. توصيه دوستان مخصوصاً باران آرام و.. را گوش بده . و هر وقت اگر مدركي در دسترست هست داشته باشي بهتره هم براي قوت قلب خودت و هم عاقل شدن طرف اگر متوجه بشه و ضرورتي هم نداره كه هر چيزيو علني كني و افشا كني هر كس حريمي دارد و احياناً براي مثال هم همين موضوع گواهي پزشكي بايد بگيري و اگر متوجه شد و به روت آورد جرئتمندانه و با خنده و منطقي بگو چطور زدن وحشيانه تو بد نبود ولي گواهي پزشكي آن بد است؟؟ بد اينه كه بخاطر اين عمل تو بايد بري ندامتگاه چند وقت بموني اگر اون كارو كردم شايد حق گله داشته باشي حال آنكه حق من و حق قانوني توست . نگاه نكن به ناراحتي لحظه اي اين كارهاي جرئتمندانه محترمانه اثر عميقي در افكار و عملكرد آتيش ميگذارد كه به نفع جفتتون است.حتي پيشنهاد شخصي من گرفتن آن و به خودش نشون دادن و مجازاتش را ياد آوردنه تا از عدم درخواست مجازاتش ازت متشكر باشد البته بدون تحقير در قالب خنده و گذشت و متوجه عملش كردن. و توام با مهرباني بعد از در كنار هم قرارگرفتن و آشتي.
1- اگر خطايي نكردي به هيچ وجه عذر خواهي نكن--- به گذشته ات احترام بگذار كه شخصيت و هويت هر انسان گذشته اوست و آنچه به شخص آدم و حق آدم مربوط است ديگران حق هيچ اعتراض و تخطئه ندارند چه رسد به تحقير و تهديد و سوئ استفاده مگر چيزي را شرط كرده باشد كه تو خلاف آن عمل كرده باشي كه آنهم بايد در يك جلسه و فقط يك جلسه مطرح و به هر شكلش مختومه گردد قرار نيست موضوعي كه آدم حساسيت دارد الكي تو سرش مدام بكوبند ؟؟
2- اين خود ماييم كه سركوفت را ميپذيريم وگرنه ديگران نه حق و نه جرات آنرا نخواهند داشت.
3-حقوق متقابل و محترمانه را براي طرفين گوشزد و بدون اتهام رعايتش را بخواه و ابداً خودت را لايق تحقيرو تهديد و ضعف ندان چون مردها هم از آدم حقير و توسري خور و دست وپاچلفتي و ضعيف و فاقد پشتيبان و...و نه تنها خوششون نمياد بلكه متنفر ميشوند چرا چون اين احساس بهشون دست ميده كه شريك زندگيشون آدم بي مقدار و بي ارزشي است كه جرات ندارد از حق مسلم خودش دفاع كند و اين كسر شان و شخصيت ميشود براي مرد. و نتيجه ميگيرد عمرش را با آدم بي لياقت و بي مقدار حرام ميكند.- احترام پدر و مادر وقتي هيچ درگير مستقيم نيستن خط قرمز هست و نبايد كوتاه باييم تا مطمئن از عدم تكرار.
4- در غير اين صورت شما تبديل ميشوي به آدم تو سري خوري كه فقط بايد كيسه بكس عصبانيتهاي مرد باشي و كم كم مزاحم زندگي و مايه چندشش ميشوي و بايد براي خودش يك هم كف و لايق زندگي پيدا كند و تو آويزون و بعنوان دستمال چرك پاك كن در انباري زندگي منتظر دستمال كشي هر از چند وقت باشي.

- - - Updated - - -

ضمناً رفتار جرئتمندانه بايد از تا قلب وبا اعتماد به نفس و ادامه دار باشد نه اينكه تو ذهن خودت بخواي يك رفتار ناقسص و با ترس را به نيت رفتار جرئتمند انجام بدي و ناكارآمدي خودت را به پاي آن بگذاري و خانم شي را هم خطاب كني.

سلام دختر خوب .

ببین عزیزم تو باید اول از همه شوهرت رو بشناسی. یعنی چی؟ یعنی بدونی دقیقا به چه مواردی حساسه و یا تو دعوا چه مسائلی رو بیشتر مطرح میکنه ؟ حتی اگه انتظاراتش و حساسیت هاش بی منطق باشه.

مثلا شوهرت حساسه به نظم و ترتیب و نظافت...خب دوست خوبم چرا باید خونه نا مرتب باشه؟ حتی اگه 50% نامرتبی مربوط به تو باشه، تو باید 100% خونه رو تمیز و مرتب نگه داری...مگه شوهرت همیشه گیر میده؟ وقتی خوب و خوشین هم به بی نظمی گیر میده؟؟؟؟
احتمالا وقتی عصبیه بی نظمی خونه رو بهونه میکنه و شورش رو در میاره درسته ؟؟؟ خب اون روز که تلفنی داد زد چرا با من هماهنگ نبودی، چرا خونه رو نامرتب ول کردی رفتی ؟ که بیاد ببینه و عصبی تر بشه؟ اینو میخواستی؟

یا شوهرت دوست داره برای هرررکاری حسابی ازش اجازه بگیری و نظر اون در اولویت باشه ولی یکم حواس پرت و دمدمیه...اگه میشناسیش، چرا اون روز زنگ زدی به همه خونواده و برنامه چیدی؟ حدس نزدی تا شب نظرش عوض میشه؟؟؟ بهتر نبود قبل از تماس گرفتن با خونواده به خودش زنگ میزدی و توضیح میدادی که عزیزم برنامه ات عوض نشده؟ اگه عوض نشده من به خونوادم بگم داریم میریم...

تو که دیدی شوهرت عصبانیه چرا رفتی خونه بابات مهمونی؟ این یعنی شوهر محترم به جهنم که تو نمیای من میرم چون همه رو دعوت کردم! ببخشید که اینو نوشتم این دقیقا برداشتی بوده که شوهرت داشته اگه نه خودت میگی ترسیدم که رفتم...از چی ترسیدی؟
اگه از در میومد تو و میدید خانومش همه جا رو مرتب کرده و شام هم پخته ( نه اینکه از خونه مامانش بیاره ) خوشگل و مهربون و ریلکس درو به روش باز میکنه و فقط میگه خسته نباشی و حتی به روش هم نمیاره که چه قولی صبح داده، شوهرت تو رو میزد یا اینکه میگفت دیر نشده بیا بریم خونه مامانت...
یا فردا شب بریم. یا حداقلش بگه نمیخواستم اینجوری بشه یهو باشگاه پیش اومد.
اگر هم اصلا به رو خودش نمیاورد باز هم اشکال نداشت تو یه فرصت که آروم بودین میگفتی من رو حساب حرفی که زدی کلی برنامه ریزی کردم کاش میرفتیم ولی اشکال نداره به یه مناسبت دیگه میریم...

دقیقا از همین جا میتونستی به راحتی جلوی دعوا رو بگیری...و این همه شر و بلا به پا نمیشد.

این که از دعوا. ولی حالا گذشته. در مورد باقی مسائل چرا می ترسی و احساس ضعف میکنی؟ اولا که اشتباه کردی موضوع دوستیت رو به شوهرت گفتی حالا هم که گفتی وقتی خودت رو مقصر جلوه بدی و بهش باج بدی اون هی بدتر میکنه و راستی راستی فکر میکنه خبریه...

مگه خبریه؟ مگه تو الان باهاش ارتباط داری و داری به شوهرت خیانت میکنی؟ مگه اون موقعی که باهاش ارتباط داشتی شوهرت بود که نسبت به اون تعهد داشته باشی؟ اصلا گذشته تو چه ربطی به الان شوهرت داره؟؟؟؟ اصلا نباید به شوهرت اجازه بدی که به این موضوع اشاره کنه چه برسه به اینکه باج هم بدی!

درثانی... چرا اینقدر تو این شرایط بحرانی شوهرت و خونوادت رو با هم رو به رو میکنی؟ که چی بشه آخه؟ تو اگه ساستمدارترین زن عالم هم باشی تو این شرایطی که درست شده نمیتونی رابطه بین شوهرت و خونوادت رو مدیریت کنی چه برسه به این حالی که خودت داری !

بهتره تا اطلاع ثانوی حتی تنها هم نری خونه خودتون. اگه شوهرت پرسید چرا؟ خیلی حق به جانب میگی به نظرت روم میشه تو چشمشون نگاه کنم؟؟؟؟
رابطه ات هم با شوهرت لطفا سینوسی نباشه.
قشنگ ببین به چی حساسه؟ همون کارو نکن... خونه همیشه مرتب باشه غذاش هم گرم. اما قرار نیست لقمه بذاری تو دهنش با قربون صدقه... حتی اگه اون محبت کردی تو یکم سرد باش نه با بی احترامی و دعوا خیلی متین وظایفت رو در عین سردی انجام بده.
بذار بفهمه غمگینی نه خشمگین !!!!

هیچ سوتی نده...هرچی گفت بگو باشه...همه چی رو رعایت کن ولی از احساست خرج نکن. حرفی از طلاق نزن... تهدید نکن... فقط غم درونیت رو بهش منتقل کن. این از همه چیز مؤثرتره.

اجازه بده یکی دوماه به همین منوال بگذره ... تا آرامش به خونه شما برنگرده، نمیتونی رو تغییر رفتار خودت و شوهرت کار کنی.

دوستان خیلی خوب راهنمایی کردند . اما من یک سوال دارم:
چرا شوهرت کارش را از دست داد؟
آیا کسان دیگری هم عصبی شدن او را دیده اند یا به عبارت دیگر با کس دیگری هم این رفتار را کرده است یا نه ؟

- - - Updated - - -

راجع به بیماری روانی اش هم باید بگویم جدی است. من او را دیو یا هیولا نمی دانم اما بیماری اش خطرناک است و دیر یا زود دچار مشکل جدی می شود. من یک نفر را دیدم که مثل شوهر شما بیمار بود و ناگهان چنان عصبانی شد که بدنش شد عین مجسمه. به همان حالت ماند و کوچکترین تکانی نمی خورد. دیگر خدا می داند چه مکافاتی کشیدند و چند ماه توی رختخواب بود و برایش لگن گذاشتند بماند. هر دفعه که همسرت این حالت را پیدا می کند مغزش یک آسیب می بیند و می دانی که سلول عصبی ترمیم نمی شود. پس اگر دوستش داری باید پیش روانپزشک برود. وگرنه دوام نمی آورد و بلایی سرش می آید.

سلام

دوست عزیز

حداقل کاری که همسر شما باید حتما انجام بده معذرت خواهی از پدرت هست حالا برادرت بماند تا ناراحتی پدرت هم برطرف بشه

حتما پای این قضیه وایسا

اگه پشیمونه و معذرت میخواد باید اونو به پدرت هم بگه وگرنه پشیمونیش هم الکیه!

به مناسبت سالگرد ازدواجمون کیک بگیریمگفت (با داد و فریاد پشت تلفن)چرا با من هماهنگ نشدی من با دوستام قرار گذاشتم برم باشگاه!به قدری عصبانی بود که هرچی از دهنش در اومد بهم میگفت! که گیجم و احمقم و ....... از اینکه پشیمونه ازدواج کرده و پشیمونتر از انتخاب من!چراغا رو خاموش کن بخوابیم تا نکشتمت! (من در تمام این مدت ساکت بودم و به صورت منفعلانه شدیدی معذرت خواهی میکردم) در عین این فحشهایی که به من و خانواده ام میداد گهگاه سیلی و لگد هم حواله ام میکرد و من برای اینکه آروم بشه هیچی نگفتم!پا شد با مشت سرمو چند بار زد که چرا به من دست زدی و بعدش پاشد چراغارو روشن کرد و به زور دستمو از رو صورتم برداشت و تقریبا ده بیست تا مشت محکم به صورتم زد خون رو که رو صورتم دید دست کشید و با عصبانیت تمام گفت زنگ بزن مامانت بیاد وضعیت خونه ما رو ببینه و بدونه که بی دلیل نزدم!نمیخواستم زنگ بزنم باز گفت زنگ بزن وگرنه میکشمت !شوهرم هرچی از دهنش در اومد به من و مامانم گفت و درنهایت با بدترین ادبیات ما رو انداخت بیرون!
-----------------------------------------------------------------------------------
با این توضیحات که بیشتر شبیه صفحه حوادث روزنامه هست شوهرتان نیاز فوری به روانپزشک و روان درمان داره!
و قبل از اینکه کاری دست شما و خودش بده باید برای درمان اقدام کنه!

اگر درمان نشود با این حال و روزش شما امنیت جانی نخواهید داشت! (زندگی مشترک به کنار، ایشان در این حالات خشم ممکن است شما را ناقص و معلول کند و حتی به قتل برساند)

باز هم دم پدرتان گرم که موضوع را به کلانتری و تعهد کشانده و به او نشان داده که کشور قانون داره!

ایشان در دادگاه با همین ضرب و شتم هم باید دیه بدهد و برای‌اش سوء سابقه هم می‌شود!

تیتر این تاپیک بهتر است این باشد " منفعل بودنم در زندگی و ارزش و احترامی برای خود قائل نبودنم باعث شد شوهرم کتک‌ام بزند دماغم را بشکند! و مرا تهدید به مرگ کند"

میدانم این تیتر کمی ناراحت کننده است اما واقعیت است!


شما اولین کسی هستید که میبینم کاملاً منفعل است ولی رفتارش را جراتمندانه تلقی می‌کند!!!

مهناز جان
هنوزم دير نشده
گه بيني ت شكسته ديه خيلي بالايي داره و مجازات سنگيني .حتما به پزشكي قانوني برو و لازم نيست شوهرت بفهمه .شنبه برو.گواهي ها و برگه هاي عملتم ببر.
خيلي كار اشتباهي كردي . خيييييلي، كه نرفتي اونجا . بعدشم طبق توصيه دوستان شوهرتو به يه روانپزشك ببر تا خوب بشه

مرسی دوستان عزیز! با توجه به حرفهای شما من قبول کردم که هیچ کجای کارم جراتمندانه نبوده! اگه کسی دسترسی داره بگین اسم تایپک منو اصلاح کنن!
من خودم که اعتراف کردم که میدونم همه کارهام اشتباه بود! فقط میخوام ریشه این اخلاق خودمو که برمیگرده به کودکیم بگم!(البته خودم به این نتیجه نرسیدم یه روانشناس که آشنایی با خونواده مون داره بهم گفته !)بابای من واقعا بابای خوبیه البته اصلا شوهر خوبی برای مامانم نبوده! من از سه سالگی شاهد کتک خوردن مامانم توسط بابام بوده ام و بقول خواهرم کتک خور بودن و اعتراض نکردن رو از مامانم یاد گرفتم! بابام سر هرچیزی که ناراحت بود مامانمو کتک میزد(با هر چیزی)من به شخصه تو اون مواقع یه گوشه کز میکردم و ناخنامو میجوییدم ولی خواهر و برادر بزرگترم که اونوقتا یازده دوازده سالشون بود میرفتن به دفاع از مامانم! حتی بابام یه شلنگ زیر فرش گذاشته بود و به مدت دو هفته هر روز که از سرکار میومد مثل اینکه وظیفه شه مامانمو میزد با این توجیه که زن رو باید زد که نافرمانی نکنه ! حالا جالبه نافرمانی از دید بابام مهربونی به بچه ها و خانواده اش بود! من اونوقتا همیشه از اینکه چرا مادرم نمیره طلاق بگیره تعجب میکردم و حتی ما بچه ها خودمون به مامانم پیشنهاد دادیم که طلاق بگیره ما خودمون از خودمون محافظت میکنیم! حتی یه بار صرفا بخاطر اینکه از بابابزرگم که پدر زن بابام میشه خوشش نمیومده دستشو گرفت (دست بابابزرگمو)و از خونه انداخت بیرون! الان که این خاطرات رو مینویسم دستام یخ کرده! نمیخوام خودمو توجیه کنم ولی تو رو خدا انقدر بخاطر بی عرضگی منو متهم نکنید من با این سابقه کودکی بزرگ شدم و بهم حق بدین که با یه صدای بلند ست و پام بلرزه و نتونم از خودم دفاع کنم!

- - - Updated - - -

انقدر بابام خانواده مامانمو فحش داده و تحقیر کرده و انقدر مامانم از این گوشش شنیده و از اون یکی بیرون ریخته که اعتراف میکنم یه جورایی واسه من قبح و بدی این کار ریخته و ته دلم احساس میکنم عادیه که هر مردی از خانواده زنش بد بگه و زنشو بزنه!(هرچند شوهر من در حالت عادی خانواده منو خیلی دوست داشت و همیشه خانواده منو به مال خودش ترجیح میداد!)تو رو خدا کمکم کنید نمیخوام دیگه انقدر خاک بر سر باشم! الان چیکار کنم؟ شوهرم میگه جمعه برو خونتون و من شب میام دنبالت! چیکار کنم ؟ برم یا نرم؟اگه گفتند چرا تنهایی اومدی چی بگم؟

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط گل آرا

سلام دختر خوب .

ببین عزیزم تو باید اول از همه شوهرت رو بشناسی. یعنی چی؟ یعنی بدونی دقیقا به چه مواردی حساسه و یا تو دعوا چه مسائلی رو بیشتر مطرح میکنه ؟ حتی اگه انتظاراتش و حساسیت هاش بی منطق باشه.

مثلا شوهرت حساسه به نظم و ترتیب و نظافت...خب دوست خوبم چرا باید خونه نا مرتب باشه؟ حتی اگه 50% نامرتبی مربوط به تو باشه، تو باید 100% خونه رو تمیز و مرتب نگه داری...مگه شوهرت همیشه گیر میده؟ وقتی خوب و خوشین هم به بی نظمی گیر میده؟؟؟؟
احتمالا وقتی عصبیه بی نظمی خونه رو بهونه میکنه و شورش رو در میاره درسته ؟؟؟ خب اون روز که تلفنی داد زد چرا با من هماهنگ نبودی، چرا خونه رو نامرتب ول کردی رفتی ؟ که بیاد ببینه و عصبی تر بشه؟ اینو میخواستی؟

یا شوهرت دوست داره برای هرررکاری حسابی ازش اجازه بگیری و نظر اون در اولویت باشه ولی یکم حواس پرت و دمدمیه...اگه میشناسیش، چرا اون روز زنگ زدی به همه خونواده و برنامه چیدی؟ حدس نزدی تا شب نظرش عوض میشه؟؟؟ بهتر نبود قبل از تماس گرفتن با خونواده به خودش زنگ میزدی و توضیح میدادی که عزیزم برنامه ات عوض نشده؟ اگه عوض نشده من به خونوادم بگم داریم میریم...

تو که دیدی شوهرت عصبانیه چرا رفتی خونه بابات مهمونی؟ این یعنی شوهر محترم به جهنم که تو نمیای من میرم چون همه رو دعوت کردم! ببخشید که اینو نوشتم این دقیقا برداشتی بوده که شوهرت داشته اگه نه خودت میگی ترسیدم که رفتم...از چی ترسیدی؟گفتم که کلید خونه رو نداشتم! البته چند بار اینطوری اتفاق افتاده بود که میگفت نمیام ولی آخرین لحظات میومد! البته راست میگی میتونستم حداقل برم خونه مادر شوهرم که همسایه است وقتی شوهرم برگشت با هم یه تصمیمی میگرفتیم!
اگه از در میومد تو و میدید خانومش همه جا رو مرتب کرده و شام هم پخته ( نه اینکه از خونه مامانش بیاره ) خوشگل و مهربون و ریلکس درو به روش باز میکنه و فقط میگه خسته نباشی و حتی به روش هم نمیاره که چه قولی صبح داده، شوهرت تو رو میزد یا اینکه میگفت دیر نشده بیا بریم خونه مامانت...
یا فردا شب بریم. یا حداقلش بگه نمیخواستم اینجوری بشه یهو باشگاه پیش اومد.
اگر هم اصلا به رو خودش نمیاورد باز هم اشکال نداشت تو یه فرصت که آروم بودین میگفتی من رو حساب حرفی که زدی کلی برنامه ریزی کردم کاش میرفتیم ولی اشکال نداره به یه مناسبت دیگه میریم...

دقیقا از همین جا میتونستی به راحتی جلوی دعوا رو بگیری...و این همه شر و بلا به پا نمیشد.

این که از دعوا. ولی حالا گذشته. در مورد باقی مسائل چرا می ترسی و احساس ضعف میکنی؟ اولا که اشتباه کردی موضوع دوستیت رو به شوهرت گفتی حالا هم که گفتی وقتی خودت رو مقصر جلوه بدی و بهش باج بدی اون هی بدتر میکنه و راستی راستی فکر میکنه خبریه...ما همکار بودیم و اگه هم نمیگفتم از بقیه همکارام میفهمید چون اون شخص هم قبلا همکار بودیم!و اصلا هم بعد آشنایی به اون شخص فکر هم نکردم چه برسه چیزای دیگه! البته الان دیگه به اون موضوع گیر نمیده ولی رفتار بدش عادت شده و هم چنین اجازه ندادن بهم که تنهایی برم جایی!

مگه خبریه؟ مگه تو الان باهاش ارتباط داری و داری به شوهرت خیانت میکنی؟ مگه اون موقعی که باهاش ارتباط داشتی شوهرت بود که نسبت به اون تعهد داشته باشی؟ اصلا گذشته تو چه ربطی به الان شوهرت داره؟؟؟؟ اصلا نباید به شوهرت اجازه بدی که به این موضوع اشاره کنه چه برسه به اینکه باج هم بدی!

درثانی... چرا اینقدر تو این شرایط بحرانی شوهرت و خونوادت رو با هم رو به رو میکنی؟ که چی بشه آخه؟ تو اگه ساستمدارترین زن عالم هم باشی تو این شرایطی که درست شده نمیتونی رابطه بین شوهرت و خونوادت رو مدیریت کنی چه برسه به این حالی که خودت داری !

بهتره تا اطلاع ثانوی حتی تنها هم نری خونه خودتون. اگه شوهرت پرسید چرا؟ خیلی حق به جانب میگی به نظرت روم میشه تو چشمشون نگاه کنم؟؟؟؟
رابطه ات هم با شوهرت لطفا سینوسی نباشه.
قشنگ ببین به چی حساسه؟ همون کارو نکن... خونه همیشه مرتب باشه غذاش هم گرم. اما قرار نیست لقمه بذاری تو دهنش با قربون صدقه... حتی اگه اون محبت کردی تو یکم سرد باش نه با بی احترامی و دعوا خیلی متین وظایفت رو در عین سردی انجام بده.
بذار بفهمه غمگینی نه خشمگین !!!!سعی کردم اینطوری باشم ولی چون از اول اینطوری بوده که همیشه شاد و بشاش نشون دادم خودمو ناخودآگاه چهره ام حالت قهر به خودش میگیره و همینطور دلم به شوهرم میسوزه چون یه بار که ناراحت بودم واقعا گریه کرد و گفت باید بمیره که کاری کرده من مثل قبل دوستش نداشته باشم و دیگه بهش محل نمیدم!اونوقت خود منم گریه کردم که دارم سعی میکنم مثل قبل دوستش داشته باشم و البته منکر کم شدن عشقم هم نشدم!

هیچ سوتی نده...هرچی گفت بگو باشه...همه چی رو رعایت کن ولی از احساست خرج نکن. حرفی از طلاق نزن... تهدید نکن... فقط غم درونیت رو بهش منتقل کن. این از همه چیز مؤثرتره.

اجازه بده یکی دوماه به همین منوال بگذره ... تا آرامش به خونه شما برنگرده، نمیتونی رو تغییر رفتار خودت و شوهرت کار کنی.

---

مرسی گل آرا من همیشه تایپک های تو رو میخونم !امیدوارم گاهی بتونم مثل تو شرایط رو مدیرت کنم

شما و شوهرتون هر دو به یه روانپزشک و مشاور احتیاج دارین تا مشکلاتتون حل شه ... هر چه دیرتر بدتر
الان بهترین موقست شوهرتم راضی کنی به پزشک مراجعه کنین

شوهرم راضیه به مشاوره و خودش از شرایط خودش ناراحته منم دارم دنبال یه مشاور خوب میگردم

اگر میتونی CD سخنرانی دکتر فرهنگ هلاکویی را درباره "خشم و عصبانیت" بگیر و هر دو گوش کنید (قبل از مشاوره رفتن گوش بدهید بهتر است که با یک اطلاعات اولیه و درک مشکل پیش مشاور بروید)

انتشارات ما و شما

سلام عزیزم.
من با این فرض که تو تصمیم به جدایی نداری این پیشنهادات رو دادم. اگه تصمیمت جدائیه یه جور دیگه پیشنهاد میدادم.
بعضی دوستان میگن همین الان برو دیه بگیر، شوهرتم به زور ببر روانپزشک ! اما من میگم نه.
چون اگه تصمیمت به ادامه است، این کار وضع رو بدتر میکنه. اولا که هییییچ مردی زورکی نمیره روانپزشک! ثانیا اگه بنا باشه شوهرت تغییری نکنه باز هم شرایطی پیش میاد که تو بری دیه بگیری! اگه هم تغییر کرد و هرگز اتفاق نیفتاد که چه بهتر.
اما خیلی کارت درست بود که شکایت کردی و من پیشنهادم اینه که مخفیانه که شوهرت نفهمه مدرک پزشکی قانونی رو داشته باش برای روز مبادا.
اگه همون لحظه ای که تو کلانتری بودی همراه پدرت برمیگشتی، هم میتونستی دیه بگیری، هم میتونستی شکایت کنی، هم بست بشینی خونه بابات و بگی تا نیاد مشاوره و اشتباهاتش رو نپذیره، برنمیگردی، الان وضع فرق میکرد !!!
شوهرت یا مجبور بود مهریه بده یا اینکه بره مشاوره ! ولی تو کارو خراب کردی که برگشتی... برای همین دوباره الان دیه گرفتن بلوا درست میکنه.
دوست خوبم.
من یک بار 4 ماه خونه بابام موندم و گفتم یا طلاق یا مشاوره. شوهرم خیلی مقاومت کرد ولی بالاخره مشاوره رو پذیرفت و قبول کرد که مقصر بوده اما من از روزی که برگشتم تا الان، هررررررررگرزززززززز دست روی حساسیتش نذاشتم !
اسم خواهرمم نمیارم. اینقدر خونه خواهرم نرفتم تا خودش اجازه داد که برو....اگه نمیخوای طلاق بگیری باید یاد بگیری چه برخوردی باهاش داشته باشی.
مهم نیست ریشه کارت کجاست. شوهرت واسه بابات چوب خداست !
مهم رفتار خودته.
من حدس میزنم شوهرت کینه ای نیست و الان واسه نشون دادن حسن نیتش میخواد تورو بفرسته خونه بابات. ولی غرورش هم اجازه نمیده خودشم بیاد. به نظرم برادرت اشتباه کرده فحش داده...اصلا اصرارس واسه اینکه رابطه شوهر و برادرت خوب شه نداشته باش.
شوهرت دوستت داره که دوست داشتن تو براش مهمه.
پس بهترین اهرم فشار برای شوهرت کم کردن محبتته... نمیگم جلوش بغض کن! برعکس به خودت و زندگی شخصیت برس و برای خودت اهمیت قائل شو. بی محلی نکن وظایفت رو انجام بده ولی محبتت رو کم کن.
یک ماه که سهله 2 هفته هم نمیتونه تاب بیاره و وقتی خواست مشکل حل بشه، بگو با هم بریم خونه ما با گل و شیرینی واسه آشتی. من تنها نمیرم. و واقعا هم نرو.
همین یعنی عذرخواهی. لازم نیست حتما به زبون بیاره. مطمئنا میاد...
بعد هم شرط مشاوره رو بذار نه روانپزشک ! بگو خودم میرم مشاوره خانواده تا بهتر بتونم بشناسمت و کمتر باعث اذیت هم بشیم اما اگه لازم شد شما هم بیای، بیا.
چند جلسه برو مشاوره، بعد با هم برین.
اگه ایشون اختلال روانی داشته باشه، مشاور تشخیص میده و بعدا بهتر میتونی تصمیم بگیری.

تو این مدت که سردی، از تمیزی و نظافت و آشپزی هیچ چی کم نذار. نه به خاطر شوهرت بیشتر به خاطر خودت ! تو یه خونه مرتب و تمیز کلی انرژی مثبت جریان میگیره و کلی استرس نابود میشه...

گل آرای عزیز بخدا دیگه دیگه انرژی برای زندگی ندارم چه برسه محبت کردن! دیگه نمیتونم از ته دل بخندم نمیتونم از زندگی لذت نمیبرم احساس خوبی ندارم! دیگه مغزم قفل شده!فقط اینو میخوام تو ذهن خودم تلقین کنم که بقول آقای sciکه به شی میگفت من مسئول رابطه و صمیمیت شوهرم با خانواده ام و برادرم نیستم اینطوری حداقل کمتر استرس پیدا میکنم! البته داداشم هم انصافا نامردی نکرده بود و خواهر و مادر شوهرمو فحش داده بود و این خیلی به شوهرم سنگین اومده و اینم بگم داداشم بخاطر اینکه کلا از شوهرم خوشش نمیاد از این فرصت نهایت سوئ استفاده رو کرده و گفته بود تا مهناز طلاق نگیره دور منو خط بکشید!!!!!! و الانم که قضیه فیصله پیدا کرده میگه باید بابای شوهرم بره از بابام معذرت خواهی کنن! حالا منه بدبخت این وسط چیکار کنم؟خیلی بدبختیم کمه حالا برم بیفتم به پای بابای شوهرم که تو رو خدا بیاید از بابام معذرت خواهی کنید؟این درسته؟بابای اون از بابای من بزرگتره در ثانی اون از کل قضیه که بابام شوهرمو زده و کلانتری خبر نداره و چون یه خورده کینه ایه نمیشه از دلش پاک کرد بخاطر این بقیه ترجیح دادن اون نفهمه!

- - - Updated - - -

با مشاوره خودش هم موافقه ولی فکر کنم اشتباه از منه! سیاست ندارم و فکر میکنم اونی خوبه که مظلومتره! ته دلم فکر میکنم هرچی ملتمس تر باشم بیشتر دلش به رحم میاد غافل از اینکه ترحم موقتیه و در مواقع عصبانیت ترحم جایی نداره!
یه چیز دیگه احساس میکنم دارم تو یه حباب موقتی زندگی میکنم که هرآن ممکنه بترکه و هر روز استرس اینو دارم نکنه امروز اونروزه! اینا یعنی افسرده شدم؟

مهناز جان همسرت می دونه از گذشته شما تو خونه؟ یعنی همین که می گی پدرم عصبی بود و کتک می زد رو می دونه؟؟ شاید فکر می کنه واستون عادی هست دست روت بلند می کنه؟ گل ارا خیلی راهنمایی های خوبی می کنه خیلی پست ایشونو بخون!

وای خدای من... متأسفم... تک تک جملاتی که نوشتی چهار ستون بدن ادمو می لرزونه... حتماً دور از جون باید بزنه بکشه شما رو تا به این نتیجه برسی یه کاری کرده که مستحق مجازاته؟!!! حداقل برو این گواهی پزشک قانونی را بگیر بعد به دردت می خوره می گی ای کاش رفته بودم گرفته بودم... :47:

به جای سرزنش به این خانم کمک کنیم :

پرخاشگري در خانواده علل مختلفي دارد. برخي به‌ صورت ژنتيکي زمينه پرخاشگري را دارند، خصوصا آنهايي که به صورت فاميلي دچار بيماري‌هاي وسواس، افسردگي يا نوسان خلق هستند، معمولا آدم‌هايي تحريک‌پذير و عصبي هستند. اما چون ديگران اين بيماري‌ها را نمي‌بينند، فقط جنبه پرخاشگري و تحريک‌پذيري را در فرد مي‌بينند و آن فرد به عنوان يک انسان عصبي و بداخلاق به مردم معرفي مي‌شود. اگر بحث پرخاشگري فرد، مربوط به ژنتيک او باشد، با مراجعه به تاريخچه خانوادگي فرد و نوع رفتار والدين او، مي‌توان به آن پي برد و براي حل آن مشکل تلاش کرد.

دومين علت پرخاشگري، به نحوه نگرش فرد نسبت به واقعيات جامعه‌اي که در آن زندگي مي‌کند، باز مي‌گردد. بسيار پيش مي‌آيد که يک فرد نسبت به يک مساله که در محيط بيروني اتفاق مي‌افتد، عصبي شده و واکنش نشان مي‌‌دهد؛ در حالي که ديگران از کنار آن مورد به راحتي عبور مي‌کنند، چون واقعيات موجود در جامعه و محيط براي همه افراد، يکسان است. در اين شرايط بايد نوع نگاه و نگرش فرد را کشف کنيم و در پي اصلاح آن باشيم. بايد باورهاي غلط، نوع نگاه و نگرش،‌ تعابير و تفاسيري که به صورت اشتباه در ذهن فرد شکل مي‌گيرد را کشف کرد و با تغيير اين نوع نگرش نادرست، تلاش کرد تا اين موضوعات باعث ناراحتي فرد نشود و سرانجام حالت‌هاي عصبي و پرخاشگري در فرد بروز نکند.

سومين علت پرخاشگري به فرهنگ رايج در خانواده‌ها برمي‌گردد. خانواده و نوع رفتار اعضاي خانواده‌اي که فرد در آن بزرگ شده و رشد يافته، در نوع رفتارهاي فرد بسيار موثر است. اينکه والدين و اعضاي خانواده با چه روشي مشکل خود را با يکديگر حل مي‌کردند، مي‌تواند به عنوان يک الگو باشد تا در آينده، آنها نيز در خانواده‌اي که خود تشکيل مي‌دهند از همين الگو، بهره‌برداري کنند.

نوع ديگر پرخاشگري در افرادي ديده مي‌شود که در اصطلاح روان‌شناسي به آنها افراد سخت مي‌گويند. معمولا زندگي کردن با اين افراد به علت نوع رفتارها و عاداتي که دارند بسيار سخت است و همسر اين افراد براي زندگي مشکلات فراواني را تحمل مي‌کند و با اخلاق و رفتار همسرش بسيار مدارا مي‌کند. اين افراد کساني هستند که از هر مساله ريز و درشتي جهت شروع يک دعوا و پرخاشگري استفاده مي‌کنند و هميشه در طلب حق از دست رفته خود هستند. در اين ميان افرادي هم ديده مي‌شوند که گاهي اوقات و در برخي مکان‌ها و شرايط بسيار مبادي آداب و با آرامش رفتار مي‌کنند و در برخي شرايط ديگر پرخاشگري مي‌کنند. اين افراد به دو گروه تقسيم مي‌شوند. گروه اول آن افرادي هستند که به دنبال جايگاهي براي خود هستند و در هر شرايطي که براي آن جايگاه احساس خطر نمايند، حالت بازدارندگي خود را از دست مي‌دهند و به پرخاشگري رومي‌آورند. آنها در حقيقت از پرخاشگري به عنوان ابزاري براي به دست آوردن جايگاه خود استفاده مي‌کنند. گروه دوم، افرادي هستند که نمي‌توانند به جايگاه دلخواه و مناسب حال خود دست بيابند و حتي حاضرند با روش‌هايي مثل سرويس بيش از حد دادن به ديگران يا باج دادن و حتي کم کردن شأن اجتماعي و بهاي خود، به يک شرايط و جايگاه دلخواه برسند که اغلب هم موفق نشده و عصبي مي‌شوند. براي همين در مواجهه با افراد ضعيف‌تر از خود سعي در قدرت‌نمايي و عرض اندام دارند. به همين دليل در برابر همسر و يا فرزندان خود که به نوعي از نظر اقتصادي به او وابسته هستند، بداخلاقي و پرخاشگري مي‌کنند، تا فشارهاي ناشي از سرخوردگي اجتماعي که در محيط‌هاي بيروني برايشان اتفاق افتاده را به اين صورت تخليه کنند. اين افراد بايد بدانند که اين سرخوردگي‌ها، در خود شکستن‌ها، نزول شأن و شخصيت اجتماعي آنها در برابر ديگران، آسيب‌هاي جدي به روح و روان آنها وارد خواهد کرد و بايد به فکر يک راه‌حل درست و منطقي باشند. خانواده اين افراد بايد تلاش کنند که به چنين فردي روحيه بدهند و حس اعتماد به نفس را در وي تقويت نمايند تا او بتواند در جامعه و در برابر قدرت‌هاي بزرگ‌تر از خود تا هم‌سطح خود، عرض اندام نمايد و آن فشار رواني ناشي از سرخوردگي را با خود به محيط خانه نياورد که موجب بروز رفتارهاي عصبي و پرخاشگري شود.

اصلاح پرخاشگري

براي همه آدم‌ها خيلي راحت است که هنگام ناراحتي و عصبانيت، با پرخاشگري ‌و داد و فرياد و دعوا، اين حالات عصبي را سر ديگران خالي کنند؛ اما چرا همه به اين رفتارها روي نمي‌آورند و در هر شرايط و مکاني دست به چنين اقداماتي نمي‌زنند؟ به اين دليل که انسان‌ها به يکديگر احترام مي‌گذارند و براي همديگر ارزش و حرمت قايل هستند و همين رعايت حرمت‌هاست که افراد به خود اجازه نمي‌دهند در مقابل هر فرد و يا در هر مکاني، خشم خود را به طور غيرکنترل شده بروز دهند. معمولا افراد از کودکي مي‌آموزند که در برابر بزرگ‌ترها و والدين از جملات محترمانه استفاده کنند و به صورت رها و بدون کنترل رفتار و حرکاتي انجام ندهند که باعث حرمت‌شکني ديگران شود. معمولا اين‌گونه اشخاص که اين نوع رفتار را آموخته‌اند و به مقام و شأن ديگران احترام مي‌گذارند، بهتر مي‌توانند خشم خود را کنترل نمايند و آن را مديريت کنند. اما افرادي که از «مديريت خشم» بي‌بهره‌اند، در اولين قدم بايد به يک مشاور روان مراجعه نمايند و تلاش کنند رفتارهاي نادرست خود را اصلاح کنند. از آنجا که اکثر افراد پرخاشگر، در زمان عصبي شدن، خود را محق مي‌دانند و عامل بروز عصبانيت خود را طرف مقابل خود مي‌دانند که با انجام دادن يا انجام ندادن يک رفتار دلخواه فرد پرخاشگر باعث برافروختگي او شده‌اند، معمولا از مراجعه به مشاور امتناع مي‌کنند چون از نگاه آنها هيچ رفتار اشتباه و خلاف عرفي رخ نداده. در اين صورت، طرف مقابل فرد پرخاشگر بايد با مراجعه به مشاور نوع عکس‌العمل در برابر پرخاشگري را بياموزد و از اين راهکارها در زمان لازم استفاده کند. براي نمونه به چند مورد اشاره مي‌کنم. اولين قدم براي مقابله و اصلاح رفتارهاي پرخاشگرانه، کاهش تعامل است؛ يعني بايد سطح ارتباطي خود را با اين قبيل افراد کاهش دهيد تا از بروز رفتارهاي پرخاشگرانه‌شان پيشگيري شود. فرد پرخاشگر به تدريج تنها مي‌شود و براي حل اين تنهايي يک فکر اساسي مي‌کند و تصميم مي‌گيرد؛ مثلا مدتي تلفن‌ها و قرار مدار‌ها را با او کم کنيد تا متوجه شود که از رفتار آن روزش ناراحت شده‌ايد. تنها که باشد، شايد نظرش عوض شود و حاضر شود درمان و مشاوره را شروع کند.

در قدم دوم، اگر کاهش سطح تعامل موثر نشد، بايد از افرادي که روي اين افراد پرخاشگر نفوذ دارند، بخواهيد ضمن صحبت کردن و گوشزد کردن عواقب اين رفتار اشتباه از او بخواهند که به سمت ترک رفتارهاي غلط بيايد تا از شکاف عاطفي بين خود و خانواده‌اش پيشگيري کند.

قدم سوم اين است که با استفاده از نقاط ضعف فرد پرخاشگر، او را به سمت درمان و ترک رفتارش هدايت کنيد؛ مثلا اگر همسرتان در حضور بچه فرياد مي‌زند و دعوا راه مي‌اندازد، به او بگوييد: «به خاطر اين رفتارت، من بچه‌ را با خودم مي‌برم؛ چون تو به او آسيب‌ مي‌زني. هر وقت رفتارت را اصلاح کردي، برمي‌گرديم.» چون بد والدي از بي‌والدي بدتر و آسيب‌زننده‌تر است. يک پدر يا مادر پرخاشگر، زماني که به يک کودک‌آزار تبديل شود، آسيب بزرگي به فرزندش خواهد زد و چه بهتر است که به جاي نظارت اين والد بيمار کودک تحت سرپرستي پدربزرگ با مادربزرگ‌اش زندگي کند.

منبع : پايگاه اطلاع رسانی سلامت ايرانيان : بهترين طرز برخورد با آدم‌هاي عصبي