همسرم شب ادراری مکرر داره و پوست سرش و میکنه کمکم کنید ...

سلام من 22 سالمه و همسرم 30 سالشه و نزدیک به یک سال و نیمه که زیر یک سقف زندگی میکنیم قبلش 6 ماه عقد بودیم توی دوران عقد متوجه یک سری مشکلات توی خانواده شوهرم شدم شوهر من فرزند اول خانواده هستش و به جز خودش 4 خواهر و 1 برادر داره توی دوران عقد طی رفت و آمد ها متوجه شدم خانوادش زیاد بهش اهمییت نمیدن بهش محبت نمیکنن و همیشه کاری میکنن که اعتماد به نفسش بیاد پایین پدرش مرد دیکتاتوری بود که 4 ماه بعد عروس ما فوت شد همسرم پیش پدرش کار میکرد و بعد از عروسی با خواست خودش از پدرش جدا شد که اونم با درگیری و اختلاف بود خانوادش همیشه به من میگفتن علی حرف زدن توی جمع و بلد نیست اجتماعی نیست از پس خودش بر نمیاد نمیتونه گلیم خودش و بکشه بیرون زرنگ نیست و... این در حالی بود که همسرم وقتی تنها با خانواده من رفت و امد میکرد من چیز غیر عادی نمیدیدم درست مثل همه حرف میزد خیلی اجتماعی برخورد میکرد و کلا خلاف اون چیزی بود که خانوادش عنوان میکردند اما توی خانواده خودش تبدیل میشد به یه مرد منزوی و گوشه گیر تا اینکه توی دوران عقد متوجه شدم همیشه استرس و اضطراب داره مخصوصا وقتی با خانوادش بود متوجه شدم مثلا یه جا میشینه همش به انگشتات ور میره به پاشنه پاش ور میره و شب ادراری هم داره اوایل مثلا فکر میکردم سردیش کرده یا با علت های مختلف خودم و توجیح میکردم بعد از عروسی کم کم که کارش رو از پدرش جدا کرد رفت و امدش با خانوادش کمتر شد و این موضوع خانوادش و ناراحت میکرد همسرم همچنان شب ادراری داشت و استرس زیاد بعد از فوت پدرش استرسش کمتر شد این رو هم بگم که وسواس هم داره که کمتر شده اما شب ادراریهاش ادامه داره و دیگه تحمل ندارم خیلی واسم سخته واقعا عذاب اوره هر روز باید شستو شو کنم از طرفی دوسش دارم ، ازش خیلی خواستم که با هم بریم دکتر اما همش امروز و فردا میکنه و بهانه میاره تو دوران عقد باورتون نمیشه 1 بار به مامانش گفتم شما از شب ادراری علی خبر دارید گفت اره چیزی نیست خودش میندازه تو افتاب خشک میشه واقعا تعجب کرده بودم مگه ادم اینقدر بی اهمیت میشه به بچش وقتی عروسی کردیم 1 بار به مسخره بهم گفت تشک علی رو انداختم دور ... خیلی دلم برای همسرم میسوزه 3 ماه بود که پوست سرش و میکند اونقدر که تمام سرش زخم بود سوزش سرش خیلی زیاد بود که مجبور شد به حرفم گوش کنه و بره دکتر تورو خدا کمکم کنید خیلی ناراحتم .... وقتی نصف شب بیدارم میکنه و مثل بچه ها سرش و میندازه پایین دلم براش کباب میشه اما راضی نمیشه بره دکتر

حتما حتما خانم گل؛ خودت یه وقت روان پزشک بگیرید و برای درمان استرس و اضطراب ایشون و همین طور وسواسشون همسرتون رو راضی کنید که نزد دکتر برید!
میتونید توی یه زمان مناسب و پر از احساس؛ در مکان مناسبی، با روی خوش بعد از اینکه چند تا از ویژگی های مثبت همسرت رو بیان کردی؛ بگو: " عزیزم، من خیلی دوست دارم و دلم نمیخواد که ناراحتیت رو ببینم؛ دوستان دارم ازت خواسته ای داشته باشم، منتها قبلش باید بهت بگم که این خواسته ی من فقط و فقط بخاطر احساس آرامش و امنیت خودته! خیلی دوست دارم که آسایش و راحتی تو ببینم. ببینم که استرس و اضطراب نداری! من نگرانتم و دوست دارم این نگرانی هر چه زودتر تموم بشه!
اگر اجازه بدی من یه وقت پیش روان پزشک بگیرم و باهم بریم پیشش! این جوری هم من خیالم راحته که همسرم شبها و روزها اذیت نمیشه و هم خیال خودت راحت تر میشه و میتونی یه زندگی آروم تری رو تجربه کنی! بخاطر این نگرانی های من قبول کن!!"
مطمئنم که اگر لحن صحبتت رو یه جوری قرارش بدی که نشون بده تنها هدفت؛ احساس آرامش همسرت هست، می پذیره!

خیلی ممنون از این که راهنماییم کردین و باهام همدردری میکنی اما باور کن تا الان 100 بار بیشتر ازش خواستم قبول میکنه که بیاد اما چند دقیقه بعد میگه مثلا فردا میریم بعد فردا میگه شنبه میریم بعد میگه 5 شنبه میریم همش بهونه میاره بهونه های مختلف 1 روز میگه ماشینم خرابه 1 روز میگه سرما خوردم بدنم درد میکنه نمیتونم بیام یه روز مهمونی رو بهونه میکنه همیشه با مهربونی باهاش حرف میزنم اونم فقط گوش میده و سرش و میندازه پایین باور کنید 1 مسافرت چند روزه به دلم مونده من واقعا موندم چیکار کنم خیلی ناراحتم خودش میگه شبا نمیتونم خودم و کنترل کنم طی شب من 3 یا 4 بار بیدارش میکنم که بره دستشویی اما بازم .... سعی میکنم بهش چایی و مایعات کمتر بدم بخوره اما دردی دوا نمیشه 1 بار به زور با هم رفتیم پیش پزشک که واسش ازمایش نوشت هیچ مشکلی نداشت اما گفت باید بری پیش متخصص اورولوژی که اونم نرفت وسواسش هم خیلی زیاده به طوری که وقتی میره سر کار 4 ساعت یا بیشتر فقط وقت میزاره که محل کارش رو تمیز کنه با اینکه هر روز این کارو میکنه و و همه چیز مرتبه اما باز الکی تمیز میکنه وقتی بهش میگم میگه به کار من کار نداشته باش بزار راحت باشم خیلی ادم عاطفی هستش با اینکه من خیلی بهش توجه و محبت میکنم اما همش میگه بهم بگو دوسم داری ترکم نمیکنی من همیشه این جمله رو بهش میگم و همیشه میگم تحت هر شرایطی کنارت میمونم اما بازم نگرانه واقعا نمیدونم باید چیکار کنم

شاید از جوابی که قراره از پزشکان بشنوه یا عکس العمل شما می ترسه؟ بیا این بار یه سرچ تو اینترنت بکن بعد همونجوری با خوبی و خوشی و مهربونی تمام احتمالات موجود و بهش بگو.... مثلا ممکنه ایراد فیزیکی تو بدنت باشه یا روحی باشه یا مثلا ممکنه فلان عضو بدنت مشکل داشته باشه... البته نه که صراحتا بهش بگی مشکل ممکن روحی باشه! باید خیلی دقیق رو تک تک کلماتی که می خوای بهش بگی فکر کرده باشی که ناراحتش نکنی

اول پیش پزشک برید مشکل شب ادراری حل بشه بعدنزدمشاوربرای حل مشکل وسواسشون بروید
به نظرمن مشکل ایشون ریشه دردوران کودکی داره که بااین سن همچنان دچاراسترس میشوند مشکل شب ادراریشون حل بشه بسیاری ازمشکلاتشون حل خواهدشد
شمابامهربانی وبااصرارطوریکه ناراحت نشوندراضیشون کنیدکه نزدپزشک بروند

ممنون از همه ی دوستانی که با پایام هاشون من و راهنمایی میکنن من امشب دوباره کلی باهاش صحبت کردم با مهربونی و با لحنی که بهش ارامش بده بهش گفتم امکان داره بخاطر استرست باشه یا کلا توی بدنت مشکلی داشته باشی طوری گفتم که ناراحت نشه بهش گفتم من نگران سلامتیت هستم چون نمیخوام سلامتیت تو خطر بیوفته بهم گفت من از استرس اینطوری نمیشم گفت که بی اختیار میشه و نمیتونه خودش و نگه داره واااااااای خدا دارم دیوونه میشم من تا الان فکر میکردم شب ادراریش از استرس و فکر و خیاله بهش گفتم باید حتما بریم پیش پزشک اما گفت باشه سر یه فرصت مناسب میریم اما میدونم بازم بهونه میاره همش فکر میکنم یه بیماری داره که نمیخواد من بفهمم

سلام دوست عزیز.
من بر خلاف دوستان نظر دیگه ای دارم. شما خیلی صبوری... هربار با محبت و کلی مقدمه چینی حرفت رو میززنی و ایشون هم یه قولی میده و بعد میزنه زیر قولش.
چرا جدی باهاش حرف نمیزنی؟
خیلی محکم و قاطعانه بگو از این وضعیت خسته شدی و نمیتونی با این موضوع کنار بیای و باید هرچه سریعتر برای رفع مشکلش اقدام اساسی بکنه.
اینکه مشکل همسر شما با متخصص اورولوژی حل میشه یا روانپزشک نباید دغدغه شما باشه.
چه فرقی داره مشکل از کجاست؟
مهم اینه که حل بشه. اونم هرچه سریعتر. چون این مشکل خود به خود و با محبت و مهربونی شما حل نمیشه ! باید تحت نظر یه متخصص باشه.
اگه به همین منوال وضع ادامه پیدا کنه، موضوع عادی میشه و دیگه حاضر نیست درمان کنه.
همونطور که برای مادرش عادی شده بوده.
بنابراین خیلی محکم و قاطعانه نه با دعوا و قهر و داد و بیداد ! بگو ادامه این وضعیت برات ممکن نیست و دیگه نمیتونی کنار بیای و باید هرچه زودتر قبول کنه که برای درمانش اقدام کنین.

سلام دوست عزیزم
وقتی پستت رو خوندم یک چیز خیلی خوشحالم کرد و اونم تدبیر و دور اندیشی تو برای حل این مشکله. اینکه اینقدر در رفتار انسانیت داری که این مشکل رو یک موضوع موقت می دونی و به خاطرش دل همسرت رو نمی شکنی باید بهت تبریک گفت.:72:
پست شما تحسین منو بر انگیخت و کم لطفی دوستانی که توصیه کردن " نگاهت رو عوض کن! این مشکل تو نیست" منو وادار کرد بعد از مدت ها دست به قلم بشم:

1) آزار های روحی که همسرت در دروره مجردیش دیده مال یک روز و دو روز نیست. از اونجایی که نوشتی رفتارش در کنار خانواده شما و دیگران عادیه، این مشکل و باقی پیامدهاش به راحتی قابل کنترل و رفعه. پس باید بهش فرصت بدی و همه جانبه درکش کنی، تا این مسیر اشتباه چند ساله رو برگرده و زخم هاش رو التیام ببخشه. همچنان دست نوازشگرت مال همسرت باشه و کلام محبت آمیز بر زبانت. باز هم صبور باش. اما نه منفعلانه ...

2) رفتارهایی که از ایشون ذکر کردی، به نظر همه وسواس گونه میاد. تخصص ندارم اما می دانم که حتا درمان دارویی هم برای این مورد هست و رفع شدنی است. اغلب آدم های وسواسی خودشون رو بیمار نمی دونن. پس دلیل اوردن شما آب در هاون کوبیدنه.

3) اشکالی نداره اگر خودتون یک جلسه برید پیش یک روانپزشک و مسئله رو همینجور که هست مطرح کنید و ایشون راه حلی پیش پای شما خواهند گذاشت. گمان می کنم به خاطر حساسیت موضوع واسه ایشون و مراجعات بعدی، یک متخصص آقا مورد بهتری باشه. مطمئنا این امکان هست که ایشون با همسرتون تماس بگیرن و بگن بابت مشکلی که برای خود شما ( و نه همسرتون) پیش اومده می خوان همسرتون رو ببینن. شاید اینطور مطرح کردن، مقاومت همسرتون رو بشکنه.

4) اعتماد به نفس از دست رفته ایشون رو فقط و فقط شما می تونید بازسازی کنید. به نظر می رسه دلیل اینکه ایشون از پزشک دوری می کنن، مواجه با "مشکل داشتن" ست. چیزی که احتمالا فکر می کنن، ممکنه شما و مهرتون رو ازش بگیره. باید بهش بفهمونید همه جوره پشتش هستید و در هیچ شرایطی تنهاش نمی گذارید. باید به این سطح از اطمینان برسوندیش. می تونید براش مثال نامحسوس! بزنید از همسرانی که پای مشکل هم ایستادند و همین باعث تقویت روابطشون و عاشقانه موندنش برای همیشه شده و تحسین کنید چنین همسرانی رو.


5) هر وقت قولی گرفتید فوری همون لحظه عملی کنید. احتمالا بتونید با پزشک قرار بذارید که به محض قبول کردن ایشون شما رو بپذیرن.

6) وقتی پروسه درمان رو شروع کردید، از همیشه شادتر و عاشق تر باشید. در هر مرحله ازش تشکر کنید که نگرانی های شما رو به رسمیت می شناسه.

7) همچنان همین بانوی صبور دوست داشتنی برایش باقی بمانید. :72:

مشکل شما حل شدنی است و می دانم پس از گذراندن این شرایط، در آینده ای نزدیک شما و همسرتان همدیگر را بسیار بسیار گرم تر از پیش دوست خواهید داشت. چرا که عشقتان در لحظات بسیار سخت آزموده و پخته شده است ....

شاد باشید دوست من.

دوست عزیز وقتی مشکل شما رو خوندم فوق العاده ناراحت شدم واز ته دل ارزو کردم مشکلتون هر چه زودتر حل بشه .میدونید چون مشکلات دیگران که توی همدردی هستن یه جورایی هر دو طرف به نوبه ی خود مقصرن ولی از شما فرق داره .ولی بهتون میگم که خیلی ساده میتونید حلش کنید

.ببین تو الان داری نقش یه مادر مهربون رو برای شوهرت بازی میکنی که هیچوقت بهش اعتراضی نمیکنی وخیلی با عطوفت باهاش رفتار میکنی واونم یاد گرفته با وعده دادن دروغ پیش دکتر رفتن تو رو سرکار بذاره وهر شب کارش رو تکرار کنه ومیدونه که خب دیگران که چیزی نمیفهمن وزنمم اعتراضی نداره پس دنبال حل مشکلم نمیرم.و برای من عجیبه که آیا خودش از این وضعیت راضیه؟؟؟؟پس اینجا این سوال پیش میاد که چرا اون دوست نداره مشکلش حل بشه؟؟خب چند تا جواب میتونیم بدیم:یا روش نمیشه پیش دکتر مشکلش رو عنوان کنه یا میترسه به خاطر مشکلی که داره بخصوص اگر اعصاب وروان باشه تو ترکش کنی یا یه چیزی که فقط خودش ازش خبر داره.حالا واسه اینکه تو بتونی پیش دکتر ببریش باید اول ببینی ایا مشکلش فیزیکیه یا روحی.تو فاز اول شروع کن به تغییر تو رفتار خودت بهش بگو دیگه تحمل شست وشوواینکه مثل بچه ها اینکارو بکنه نداری اگر گوش نداد مکان خوابیدنت رو ازش جدا کن وبگو به خاطر اینه که اذیت میشی .درسته یه کم سخته وشاید دلت براش بسوزه ولی بدون این سخت گیری امروزت واسه اون بهتره .واگر دیدی خودشم داره راضی میشه ببرش پیش ارولوژ تا مطمین بشی مشکل از کجاست.اگر روش نمیشه پیش دکتر مشکلش رو عنوان کنه یا باهاش حرف بزن که اون دکتره واین چیزا واسش عادیه یا بگو مشکلش رو رو برگه بنویسه وقبل اینکه وارد اتاق دکتر بشه به دکتر بده اگر از نظر فیزیکی مشکلی نداشت اول ببرش پیش روانشناس بعد اگر اون صلاح ببینه میفرسته پیش روانپزشک فقط مواظب باش یه دکتر خوب پیدا کنی چون بعضی دکتر ها با قرصهای اعصاب اشتباه فقط حال مریض رو بدتر میکنن.در صورتی که این راهها اثری نداشت باید ببینی از چی میترسه مثلا اگر از بستری شدن تو بیمارستان یا مرگ میترسه تو هم بهش بگو مثلا جایی خوندی افرادی که اینجوری هستند بعد از یه مدت کلیه شون از کار میفته وباید دیالیز بشن ویک عمر اذیت میشن.ببین اینجا دیگه سیاست خودت بکار میاد باید بفهمی نقطه ضعفاش چیه رو همونا کار کنی.الان شما 2 نفرید ولی فردا که بچه دار شدید وسن شوهرت رفت بالاتر چطور میخواد با این مساله کنار بیاد؟پس هر چه زودتر فکری کن واز ملایمتت کمتر استفاده کن تا اونم به خودش بیاد وبعدم بهش بگو که حتی اگر مشکلش حل نشه تو باز همونطور در کنارش هستی ولی به شرطی که همه راهها رو امتحان بکنی وپیش دکتر بیای .

امیدوارم تونسته باشم کمکت کنم

- - - Updated - - -

ولی در کل من فکر میکنم مشکل وسواسی بودن وکندن پوست سرش و....به خاطر استرسشه .پس حتما باید حل بشه ومیدونی که این نیاز به زمان داره واگرم بری پیش روانپزشک ودارو بده اینطور که من شنیدم در زمان مصرف بعضی داروهای اعصاب بچه دار شدنتونم باید با نظر پزشک باشه پس یادت باشه زمان واسه شما خیلی اهمیت داره

عزیزم
بعد از یه مدت از شستن رختخواب و ناز کشیدن و کوتاه اومدن خسته می شی.
بهتره قبل از این که خسته بشی به یک روانشناس خوب مراجعه کنی و ازش برای راضی کردن شوهرت برای مراحل درمان کمک بگیری.

تنهایی برو پیشش و ازش راه حل بخواه.
دوستان اینجا راه حلهایی گفتند اما تا اینجا کارشناسی توی تاپیک شما نظر نداده و ممکنه نظرات دوستان از نظر کارشناسی درست نباشه و
مشکلت را بدتر کنه.

می تونی صبر کنی یا از دوستان بخوای از طرف شما پیغام بگذارند تا از یکی از کارشناسان جواب بگیری.

امیدوارم مشکلت حل بشه.:72:

دوستان عزیز من بعد از مطالعه نظرات و پیشنهادهای شما تصمیم گرفتم اول از همه خودم برم پیش یک روانپزشک و مشکل همسرم رو عنوان کنم و ازش راه حل بخوام شاید اینطوری نتیجه ی بهتری بگیرم ببینید دوستان همسر من سالها این مشکل و داشته اما خانوادش برای رفع این مشکل اقدامی نکردن حتی به گفته ی خودش تو دوران سربازی به خاطر این موضوع خیلی اذیت شده احساس من اینه که چون خانوادش با این موضوع مثل یک موضوع ساده برخورد کردن و اقدامی نکردن همسرم به این موضوع عادت کرده و این رو یک مشکل نمیدونه حتی 1 بار که باهاش صحبت کردم بهش گفتم فردا بچه دار میشیم اگه یه وقت بچه این صحنه رو ببینه از نظر روحی اسیب میبینه و بهش گفتم عزیزم ما حتی یه مسافرت چند روزه نمیتونیم بریم بهم جوابی داد که تا چند روز گنگ بودم بهم گفت خب من میتونم از ایزی لایف استفاده کنم .... موضوع دیگه اینه که دوست داره خیلی بهش توجه کنم مثلا مدام براش چایی ابمیوه بیارم واسش شیر مز و اب طالبی بیارم میوه واسش پوست بکنم صبحا واسش لقمه بگیرم و حتی 1 وعده غذای تکراری بهش ندم حالا کاش فقط اینا بود مثلا واسش چایی میارم میگه این کم رنگه پر رنگ بریز این در حالتیه که 1 ساعت قبلش گفته بود چایی باید کمرنگ باشه بعد پر رنگ میارم میگه چرا اینقدر لبریزش کردی 4 انگشت از سرش خالی کن یعنی همیشه یه بهونه میاره به دلم مونده 1 بار یه کاری بکنم بگه دستت درد نکنه با این حال من هم بهش توجه میکنم هم باهاش مراعات میکنم اما خودش کوچکترین توجهی به من نداره اصلا رابطه ی عاشقانه ای باهام نداره و به خاطر وسواسی که داره ( معذرت میخوام که بی پرده صحبت میکنم) عشقبازی نمیکنه و میگه چندشم میشه حتی بوسیدن معمولی حالا شاید خیلی ها الان فکر کنن که من به خودم نمیرسم یا ... در صورتی که هم چهره خوبی دارم هم به بهداشتم خیلی اهمیت میدم و خودش همیشه میگه خوشم میاد تمیزی اما کلا اصلا از نظر عاطفی به من توجه نمیکنه روزهای تعطیل ساعت ها یا توی سایت های گنج یابیه یا تو سایت فولکس واگن تازه اگه من حوصلم سر بره و بی سر صدا بیام کنارش بشینم میگه تمرکزم و بهم نزن همیشه ازم تعریف میکنه گهگداری هم با اس ام اس میگه دوسم داره یا از محل کارش زنگ میزنه میگه دلش واسم تنگ شده و حسن خوبش اینه که ادم خسیسی نیست و تا حد توانش کم نمیزاره من سعی میکنم که همیشه خوبیها ش و ببینم اما رفتارش و کارهاش و مشکلی که داره عذابم میده در ظاهر شادم اما در واقع نیستم دیگه شبها خوابم نمیبره و با فکر کردن به مسائل زندگیم اشکم سرازیز میشه واقعا داغونم

- - - Updated - - -

عزیزم، تصمیمی که گرفتی رو عملی کن! شروع کن و سعی کن دید خوشبینانه ات رو حفظ کنی!
وقتی مشکل وسواسش هم حل بشه، میتونید به راحتی تقاضاهایی خودتون رو اعم از عشق بازی از همسرتون انتظار داشته باشید؛ فعلا صبور باشید و به راه حل ها برای درمان ایشون بیاندیشید.
البته این وسط به خودت هم اهمیت بده و سعی کن با مسائل متفرقه؛ انرژی دوباره به خودت برگردونی و ذهنت رو آماده کنی برای حل مشکلات زندگیت!
توکل به خداوند هم داشته باش و هیچ وقت فراموش نکن که " تنها مرگه که هیچ راه حلی برای اون وجود نداره":43:

با این چیز هایی که خود شما نوشتی، داری خواسته یا ناخواسته نقش مادر رو برای همسرت بازی میکنی.
من باز هم میگم باید قاطعانه بخوای که برین پیش روانپزشک.