دیگه اینهمه سردیم داره نگرانم میکنه

سلام دوستان عزیز همدردی

فکر میکردم مرور زمان حالمو خوب میکنه و برای همین تایپیک نمیزدم اما الان حدود سه هفته فکنم از اون ماجرا(تایپیک قبلیم که به خونه پدرم رفته بودم) میگذره اما من حالم هنوز خیلی بده.
نسبت به همسرم تو این سه هفته هیچ حس مثبتی ندارم. با اینکه میبینم تمام تلاششو میکنه عصبی نشه و وقتایی هم که میشه خیلی کنترل میکنه و بعدش هم مهربون میشه و سعی میکنه از دلم در بیاره.اما میدونم که همه اینها موقته و زندگی من زندگی بشو نیست.
نمیدونم چرا اینقدر ناامیدم. منی که بعد بدترین دعواها دو روز نشده دوباره انرژیمو به دست میاوردمو حس میکردم عشقم به همسرم خیلی عمیقه و هیچ اتفاق بدی نمیتونه اونو از بین ببره، الان سرد سردم.

واقعا برام وجودش هیچ فرقی نداره. همیشه از کوچکترین دردش خیلی ناراحت میشدمو مثه پروانه دورش میچرخیدم اما الان هرچی میگه سرم درد میکنه من اصلا ناراحت نمیشم و فقط میگم خوب قرص بخور!

همش تو ذهنم اینه که ما از هم جدا میشیم...سه هفتس همش دارم کابوس میبینم...

کمکم کنین. وقتی مشاورمون بعد دو هفته با اون سختی که من کشیدم و به آدم مهمی رو انداختم که واسطه گری کنه تا اون مشاور وقت بده و بر اثر یک اتفاق ساده نشد بریم مشاوره، خیلی بیشتر به هم ریختم
دلم میخواد با یک نفر حرف بزنم. بگم چرا من اینطوریم؟ چرا اینقدر حالم بده؟چرا اینقدر طولانی شده؟
حتی محبت های همسرم منو عصبانی میکنه و ذره ای حس خوبی پیدا نمیکنم.
دوستان کمکم کنین

شمیم جان همیشه اینکه ادم خ هزینه کنه از لحاظ احساسی و پاسخی نبینه معمولا همین سردی پیش م یاد.


خوبه که من بعد خ هیجان مدارانه رفتار نکنی: مثل پروانه دورش نگردی .. خ ناراحت نشی... خ ناامید نشیو....




در کل نازنین خودت بهتر از من می دون یدیگه شوهرت یه ادمه بالغه که تغییرش راحت نیس و زمانبره پس با صبوری شما انشالله همه چی درس میشه! فقط به تلاشش احترام بزار!


ببخشید من خ نم یتونم کمکت کنم. برات ارزوی خوشبختی دارم. ادیسون میگه خ وقتها ادمها جایی تسلیم میشن که خ به موفقیت نزدیکن( نقل به مضمون)

ممنونم واقعا که برام پست گذاشتین.
درست میگین باید صبر کرد اما خییلی داغونم حس میکنم هیچی ازم نمونده تا صبر کنم...
همش آرزو میکنم کاش حداقل چند روز فقط تنها باشم

شمیم جان متاسفانه فرصت ندارم تاپیکهات رو بخونم.

فقط م یدونم که خیلیها مثل لیلا موفق مثل sokut و... زندگیشون خوب شده. شما چرا نشه!!!! برای خرید یه چیز ساده باید هزینه کرد خوشبختی هم که جای خودش داره و متاع گرانقیمتیه!! اینطور نیس گلم؟

ان شالله با اصلاح رفتارهات و میزان احساساتی که خرج می کنی و یاد گیری مهارتها زندگیت درس میشه! ببخشید من قبلا یه جاهایی از تاپیکهات رو خوندم اما الان یادم نیس!


گفتم بهت خ هزینه احساسی نکن تا کم نیاری! تو زندگیت اگه بخای خ از خودت بگذری همین میشه! یه جایی می رسه که دیکه نمی تون یادامه بدی!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شمیم الزهرا

ممنونم واقعا که برام پست گذاشتین.
درست میگین باید صبر کرد اما خییلی داغونم حس میکنم هیچی ازم نمونده تا صبر کنم...
همش آرزو میکنم کاش حداقل چند روز فقط تنها باشم

---

کسی که در زندگی چرایی دارد ، با هر چگونه ای خواهد ساخت.
ایمان دارم به خوبی زندگیت رو میسازی.:72:

سلام.
دو تا آدم افسرده نمیتونن به هم کمک کنن:311:
بنابراین فکر نمیکنم بتونم کمک زیادی بهت بکنم اما به احترام اینکه ازم خواسته بودی به تاپیکت سر بزنم اومدم.
شاید نتونم بگم چه کاری الان درسته چون واقعا سخته که تو این موقعیت و حال روحی داغون بتونی به خودت کمک کنی. من کاملا درکت میکنم. اما میتونم حقیقت رو برات روشن کنم تا حداقل خودت بتونی تصمیم بگیری.
حقیقت زندگی تو همینه. مثل حقیقت زندگی من. و خیلی های دیگه. اینکه خدا چرا به ما جفا کرده یا عطا کرده یا چرا اینجوری شد و چرا من اینجام و ... هیییییییچ چی رو حل نمیکنه. حقیقت همینه که الان هست.
تو اگه ناراحت باشی، اگه خوشحال باشی، اگه غصه بخوری یا به طلاق فکر کنی یا سعی کنی به تنهایی از زندگی شخصی خودت لذت ببری....به خودت مربوطه.
منظورم اینه که حال درونی تو، خوب یا بد، خودت رو میسازه یا به هم میریزه و تأثیر چندانی روی حال درونی شوهرت و حتی تغییر رفتارش نداره.

ما زنها مدام نقشه میکشیم...
اینو میگم که اینو بفهمه...این کارو میکنم که این کارو نکنه....اما فایده ای نداره.
در نهایت میبینیم که آقای شوهر همونی بود که هست. مگر اینکه خودش بخواد یه تغییراتی ایجاد کنه که البته خیلییییی کم پیش میاد.
پس این خود ما هستیم که امیدوار میشیم، سرخورده میشیم، امیدوار میشیم، سرخورده میشیم و ....
و این سیکل معیوب امیدواری و سرخوردگی مارو از پا در میاره و نابود میکنه. سرد و بی تفاوت میکنه... البته فکر هم نکن که تا ابد همینجور افسرده ای...
به زودی دوباره به شوهرت امیدوار میشی و دوباره مایه میذاری و دوباره اون ناامیدت میکنه...و دوباره مأیوس میشی....

اینقدر این اتفاق میفته که بالاخره به اخلاق شوهرت عادت میکنی !!!
و اونوقته که دیگه اذیت نمیشی. زندگی خودت رو میکنی. تفریحات خودت. تحصیل و کار خودت... بچه هات... و با شوهرت در حدی در ارتباط هستی که معقول و منطقیه... با حفظ احترام زندگی خودت رو داری نه اینکه خودت رو فدا کنی و از محبت کردن زیاد مریض بشی !!!
بنابراین نترس.
این طبیعیه. یه مدت دیگه کم کم بهش متمایل میشی و اوقات خوشی دارین و دوباره محبت میکنی و انتظار داری و ایشون هم خلاف انتظارت عمل میکنه و دوباره مأیوس میشی.... تا اینکه تجربه بهت یاد میده که عادت کنی.
به اخلاق و شخصیت انسانی که شوهرته و قرار نیست تغییر کنه.
همین.
به همین بیخودی ای بود که گفتم.
من خودم هم الان افسرده ام و امیدوارم تو رو داغون تر نکرده باشم.
اما باز هم میگم.
درک واقعیت و لمس شرایط و پذیرش اون هرچقدر هم تلخ باشه بهتر از امید واهی داشتنه به اینکه بالاخره تحت تأثیر فلان رفتار شما یا فلان مشاور یا فلان راهکار، شوهرت میشه یه انسان دیگه.
این وسط هرچقدر بیشتر به خاطر شوهرت خودت رو عذاب بدی بیشتر داغون میشی و شوهرت اصلا متوجه این داغون شدن که نیست هیچی تازه ممکنه بعد از یه مدت کوتاه طلبکار هم بشه که چرا من هرچی محبت میکنم تو پس میزنی؟
و اونوقته که باید بشینی جدی جدی غصه بخوری ! چون دیگه این خودت نیستی که داری خودتو اذیت میکنی و کنترلش دست خودت نیست! شوهرته که داره بازخواستت میکنه و باید یه جوابی بهش بدی که دست از سرت برداره !

سلام زهرا جان

دقیقا به همین علت بود که همون روزهایی که از همسرت دور بودی بهت میگفتم کاری به کار همدیگه نداشته باشید و به خودتون فرصت فکر کردن و تنها شدن بدید.شما زود رفتی و زود هم برگشتی.

تو اگر واقعا بترسی که ممکنه روزی همسر و زندگیت رو از دست بدی این حست کاملا از بین میره.

و همچنین یک توصیه دیگه هم بهت دارم !

یک روز صبح به نزدیکترنی دادگاه خانواده مراجعه کن...و فقط یک ساعت بمون اونجا.کار خاصی هم لازم نیست بکنی.بشین اونجا رو یه صندلی و به این ها رو تماشا کن:

-جیغ و داد و دعوا و درگیری یه زوج جوون...
-توهین و فحاشی زن و شوهر و ایضا خانواده هاشون به همدیگه...
-التماس یک زن برای اینکه شوهرش طلاقش نده...
-التماس یک زن برای اینکه شوهرش طلاقش بده...
-التماس مردهای جوون برای گرفتن رضایت از نهاشون بابن ندادن مهریه و نرفتن به زندان...
-دیدن بچه هایی که دارن گوشه دادگاه برای خودشون بازی میکنن و منتظرن ببینن میشن بچه طلاق یا نه....
-دیدن زنهایی که با سر و صورت سیاه و کبود آمدن و همه امیدشون به نامه پزشکی قانونی هستش که دستشونه
-دیدن چشمهای نگران پدر و مادر های سن و سال دار که ایا زندگی بچه شون از دست میره یا نه...
-دیدن زنی که به خاطر چندرغاز نفقه ده باز پله های دادگاه رو میره بالا و میاد پایین....
-دیدن زنی که به خاطر جمع کردن جهیزیه اش چقدر عذاب کشیده و شوهرش حاضر نیست جهیزیه اش رو برگردونه...
و .............


پس بچسب به زندگیت.میدونی الان چقدر ها حسرت اینو میخورن که جای تو باشن ؟!

سر خونه و زندگیت هستی و یک همسری داری که داره برای رفع کردن مشکلاتش همت میکنه.چی بهتر از این میخواهی؟!

دوست داری ناشکری کنی و پات به محیط وحشتناک دادگاه باز بشه؟!

من قبول ندارم حرفات رو....خودت نمیخواهی که شاد باشی....خودت دل به زندگی نمیدی....خودت داری تلقین میکنی که من سردم به این زندگی.....

من مطمئن هستم اگر همسرت تغییر که نمیکرد هیچ، بدتر هم میشد ، تو الان خیلی راضی داشتی زندگیت رو میکردی !!

قدر بدون...خدارو شاکر باش و لعنت به شیطون بفرست.

من بهت اکیدا توصیه میکنم بترس ! و نگران از دست دادن زندگیت باش

همسرت همیشه اینطوری باقی نمیمونه و شک ندارم مدتی بعد که این رفتارت خسته اش کرد میای و میگی کاش اون موقع که داشت تلاش میکرد منم باهاش همراهی میکردم....

موفق باشی

ممنونم دوستان خوبم.
گل آرا جان نمیدونم چرا اینقدر باهات همزاد پنداری میکنم... دقیقا همینه که گفتی
حقیقت زندگی همینه. ازت ممنونم حسمو درک کردی.

مریم عزیز درست میگی.شاید همه اینا تلقینه... اما هرچی هست هیچ چیزی نیست که منو شاد کنه.به هیچکسو هیچ چیز به خصوص همسرم علاقه ای ندارم مگر تنهایی.

من زود نرفتم اما شاید زود برگشتم و برگشتنم هم دلیلش بین خودمو خداست...

درست میگی من الان از از دست دادن زندگیم نمیترسم ولی قبلا میترسیدم...
الان واقعا نمیترسم چون فکر نمیکنم چیز خاصی زندگیم داره که از دست دادنش برام ترس آور باشه. البته تو عمل به این شدت بد نیستم
ولی از درون همین طوریم.

سلام زهرا جان
تلاش شما تو این 3 سال برای حفظ زندگیتون خیلی ستودنیه. حتما شما همسرتون رو خیلی دوست دارین ولی الان یه شرایطی پیش اومده که کمی نسبت بهش سرد و بی تفاوت شدین . فقط دعوای یک ماه پیشتون باعث شده که شما اینطوری از ادامه ی زندگیتون نا امید بشین یا نه چیزهای دیگه ایی هم اذییتون میکنه؟

سلام aysu جان
حس میکنم تو این سه سال که من پر انرژی بودمو اینهمه تلاش کردم اینقدر زندگیم دچار بحران شد...
چند سال دیگه این وضع طول میکشه تا مشکلاتم کمتر بشه؟... این فکرها خستگی توصیف ناپذیری برام میاره که قدرت ادامه زندگیو ازم میگیره...
از طرف دیگه هم میتونم با اطمینان بگم در هیچ موقعی حتی مواقعی که همسرم به شدت از زندگیمون ناراضی بوده هم حتی لحظه ای جدایی رو قبول نکرد و نمیکنه!
نمیدونم چرا اما اگر همسرم همین دیدو داشته باشه ترجیح میده زندگی جهنمی داشته باشیم اما جدا نشیم! و یه جورایی من فقط یک راه دارم و اونم ادامست و همین هم بیشتر ناامیدم میکنه

شمیم جان. از خوندن پست های گل اراجون و شما یه حس خاص بهم دست داد. نیومدم که پیشنهادی بدم اومدم که حرف دلم رو بزنم.


ببین گلم من نم یدونم واقعا شما و گل ارا جان چقدر سختی کشیدین. اینو م یدونم که منی هم که ازدواج نکردم سختیهای خودم رو دارم.


منم یه جاهایی خ کم می ارم. خ وقتها هجوم چند تا مشکل که هر کدوم از اون یکی بزرگتره کمر ادم رو خم می کنه. اما یه چیزی این وسط هست که نباید نادیده گرفته بشه و اون تسلیم ناپدیری خود ادمه



به قول اقایون همون که بهش م یگن: چقدر مرد این کاری( و به قول ما خانمها چقدر زن این کاری؟)


چقدر حاضریم که ادامه بدیم و خسته نشیم! به قول یه نفر بیاین عوارض و همین طور مزایای تسلیم شدن رو بنویسین و ایندتون رو پیش بین یکنین. ببین خودتون دنبال چی هستین؟



من مطمینما یه فاکتور خ مهم رضایت از خوده! اینکه بدونی تو اون شرایط تو بهترن کارو کردی و اصلا احساس گناه نداشته باشی. این خ مهمه! زندگی فقط الان و لحظه حال نیست. خ وقتها نتیجه رو گدر زمان مشخص می کنه!



من مطمینم این روزای سخت ادامه نخاهند داشت. پس هرچی هم که بهت فشار اورد تو قوی باش و بهترین کارو انجام بده!

سلام.
من فکر کنم حرفهام بار منفیش زیاد بود و یه جورایی بهت رسوندم که بسوز و بساز...؟؟؟
امروز حالم بهتره:18:
پس منظورم رو یه جور دیگه بیان میکنم. تا حالا شده بگردی دنبال یه وسیله ای که گم شده؟ اینقدر میگردی که هلاک میشی... ساعتها و روزها بهش فکر میکنی و انرزی میذاری...حتی واسه پیدا شدنش نذر میکنی !!! اینقدر تلاش میکنی که گریه ات میگیره ولی پیدا نمیشه !!!
بعد که حسابی خسته و فرسوده شدی، دیگه دنبالش نمیگردی و میگی ولش کن... یه مدت که گذشت کلا فراموشش میکنی و تو یه روز معمولی، یه جای معمولی که همیشه جلو چشمت بوده وسیله پیدا میشه !!!
رابطه داشتن با شوهر همینه. من وقتی گیر میدم گیر میدم خودخوری میکنم همه راه ها و نقشه ها رو پیاده میکنم گریه میکنم دعا میکنم عصبی میشم .... هیییچ اتفاقی نمیفته و شوهرم 1% همکاری نمیکنه.
همینکه ولش میکنم به حال خودش، خود به خود اون موضوع حل میشه.
منظورم از حرفهای پست قبلیم این نبود که بسوزی و بسازی...منظورم این بود که بپذیری واقعیت زندگی همینه. نه شوهر تغییر چندانی میکنه نه تو.
پس راه حل اینه که اون رو با همه خصوصیات بدش بپذیری و زندگی خودتو داشته باشی.
خیلی محبت نکن اما بی احترامی هم نکن. واسه خودت خرید کن برو کلاس هنری برو دنبال علایقت... ادامه تحصیل بده...شوهرت هم با همه اخلاقیاتش در کنارت بپذیر و اجازه بده در کنار تو به زندگیش ادامه بده:199:
نگران نباش. این دوران میگذره. بستگی به خودت داره که چقدر بخوای خودت رو عذاب بدی...