بالاخره به خانوادم گفتم اما حالا احساس کوچکی میکنم.

یه تاپیک زدم قبلا که آیا به خانوادم بگم یا نه وقتی دعواهای شدید بینمون پیش میاد بعد 1/5ازدواج اولین بار در حالی که از شوهر پست فطرت و وحشی ام به شدت مورد آزار فیزیکی قرار گرفته بودم با قهر و باگریه به منزل پدر رفتم حسابی شوکه شدن اما فقط بهشون گفتم تو دعوا هلم داد در حالی که الان تمام اعضای بدنم درد میکنه.خانوادم با دیدن حال و روزم همش گفتن که چه قد بهت گفتیم با این قوم وصلت نکن .اخه این جور وحشیگریها توی اونا طبیعیه ..خلاصه نتونستم تمام حرفها و حرکاتش رو به خانوادم بگم چون از عاقبتش که پس فردا چطور میخوان تو چشش نگاه کنن میترسیدم.ازش نتفرم تو این مدت این چهار یا پنجمین بارشه که مث وحشیها باهام برخورد میکنه ولی هر بار نگفتم اما دیدم خیالش راحته که من شکایتش رو نمیبرم پیش خانوادم باز به رفتارای وحشیانش ادامه میده.الان که گفتم و بابام با عصبانیت بهش زنگ زد و اومد و بعد هم پدر مادر اون اومدن خلاصه حرفها و اتمام حجت ها شد و من با باباش برگشتم خونه.اما الان جلو خانوادم خجلم چون اونا قبلش هم حس میکردم که دید خوبی ندارن بهش .حتی خیلی وقتا اونو سعی میکردم بالا ببرم ازش متنفرم الان هر دومون عصبی هستیم اما اون مث وحشیا هست و فحش میده تو دعواها.از یه طرف خوشحالم که بابام باهاش برخورد کرد از طرف دیگه احساس کوچیکی میکنم.شما بگید چکار کنم

کسی به تاپیک من سر نزده؟؟؟؟راهنمایی میخوام به شدت

سلام. امیدوارم دوستان بتونند راهنمایی مفیدی انجام بدن.

سلام سايه سار عزيز من نميتونم راهنماييت كنم اما باهات همدردي ميكنم وبه مدير اطلاع دادم كه كمكت كنن.
اميدوارم زندگيتون خوب وخوش بشه.
چند تا سوال ميپرسم تا دوستان بيان براي راهنمايي.
چرا باهم دعواكردين؟
چي شد كه دستش روت بلند شد؟
چرا رفتي پيش خانوادت وصبر نكردي از مشاور كمك بگيري؟
چرا وقتي به اون شدت عصباني شده قبلش دعوارو فيصله ندادي؟

ممنون مجید و یوسف عزیز که اقلا تاپیکم رو خوندید.خوشحال میشم اگه کسی پیدا شه بهم کمک کنه.همونجور که گفتم من در حالی به همسرم جواب مثبت دادم که بسیار مردد بودم و خانوادم مخالف بودن چون با قومیتش مشکل داشتیم اخع کسی به این قوم دختر نمیده ولی چون میشناختینمشون و خانواده ارامی به نظر میرسیدن و در نهایت آقا پسر چنان مودبانه برخورد کرد شب خواستگاری والبته نجیب و پاک بود بقیه راضی شدن.ما در کل همو دوس داریم در مواقع عادی اما خوب طبیعتا تو ازدواج ادم تا بیاد اطرافیان همسر رو بشناسه// اونم اینا که من به شخصه اصلا دلم نمیخواد باهاشون رابطه داشته باشم //خوب زمان میبره....همسر من هم مث خیلیای دیگه رو خانوادش تعصب داره.خلاصه همه جوره با هم کنار میایم الا عصبی شدن و وحشی گریش رو نمیتونم تحمل کنم.اون خودش تو دعوا هر جور فحشی بده حق داره اما اگه من مثلا حرفی بزنم که حتی معنی خفه شو بده بهش بر میخوره و حتی کتک کاری راه میندازه.و کلا چون خانواده و دور و بریاش همه مرد سالارن باید زن فقط بله و گوی اون باشه وگرنه گستاخ و عاصیه.و کلا مادر تو خونه اونا نقش کلفت رو داره.اوایل سر این مسایل بحث داشتیم بعد سر رفت وامد با فامیلش که گفتم کم کنیم اونم قبول کرد اما خانوادش چندین بار گله منو بش کردن که چرا زنت نمیاد نمیره.واقعا از نظر فکری مث اونا نیستم دلم نمیخواد باشون جور بشم کمتر میام و میرم که حرفی برام درست نشه اخه خیلی پشت سری هستن.با تموم اینا به ظاهر کنار اومده اما عصبیه .شبی که رفتم با گریه خونه پدر م ناچار شدم دوس نداشتم بدونن اما گستاخ شده بود حتی یک بار اونقد کتکم زد که دست به خودکشی زدم.مگه ادم چه تحملی داره تازه یکی از بستگان درجه یکش هم زن حاملش ازش جدا شد و بچشو نخواست.اما دیگه من وارد این زندگی شدم مجبورم تحمل کنم چون خودم خواستم شوهرم مهربان و عاطفیه فقط عصبیه.حتی به خاطرش با خانوادم حرفم شد و باشون سر سنگین شدم حالا فکر کنید هیچ بعید نیست اونا هم منو به تمسخر بگیرن به خاطر اون....احساس میکنم یه زن بدبختم مث خیلیای دیگه...همیشه تو جمع دوستام و فامیل از قومیت شوهرم خجالت کشیدم ادمای بدی شاید نباشن اما بهشون افتخار نمیکنم.سر خورده شدم ازشون فراریم و اونا همش دنبال ما...ای خدا اون یکی دامادمون رو خانوادم بیشتر قبول دارن فکر میکنم اما این بیسیاسته.دوسش دارم اما خیلی وقتا باعث خجالم میشه.البته شاید اونم چنین حسی به من پیدا کنه گاهی چون زیاد با خانوادش گرم نمیگیرم...مومیترسم بچه بیارم بشه مث اونا ...میترسم بچمو خانوادم دوس نداشته باشن چون از خون اون قومه.البتع خانوادم خاهر دیگم رو بیشتر از من میخوان طبیعیه که همسر و بچه اون هم محبوب تر باشه..دچار وسواس فکریم..افسردگی...افکار منفی...همش خوابم...چکار کنم تو رو خدا بهم کمک کنید

- - - Updated - - -

ممنون مجید و یوسف عزیز که اقلا تاپیکم رو خوندید.خوشحال میشم اگه کسی پیدا شه بهم کمک کنه.همونجور که گفتم من در حالی به همسرم جواب مثبت دادم که بسیار مردد بودم و خانوادم مخالف بودن چون با قومیتش مشکل داشتیم اخع کسی به این قوم دختر نمیده ولی چون میشناختینمشون و خانواده ارامی به نظر میرسیدن و در نهایت آقا پسر چنان مودبانه برخورد کرد شب خواستگاری والبته نجیب و پاک بود بقیه راضی شدن.ما در کل همو دوس داریم در مواقع عادی اما خوب طبیعتا تو ازدواج ادم تا بیاد اطرافیان همسر رو بشناسه// اونم اینا که من به شخصه اصلا دلم نمیخواد باهاشون رابطه داشته باشم //خوب زمان میبره....همسر من هم مث خیلیای دیگه رو خانوادش تعصب داره.خلاصه همه جوره با هم کنار میایم الا عصبی شدن و وحشی گریش رو نمیتونم تحمل کنم.اون خودش تو دعوا هر جور فحشی بده حق داره اما اگه من مثلا حرفی بزنم که حتی معنی خفه شو بده بهش بر میخوره و حتی کتک کاری راه میندازه.و کلا چون خانواده و دور و بریاش همه مرد سالارن باید زن فقط بله و گوی اون باشه وگرنه گستاخ و عاصیه.و کلا مادر تو خونه اونا نقش کلفت رو داره.اوایل سر این مسایل بحث داشتیم بعد سر رفت وامد با فامیلش که گفتم کم کنیم اونم قبول کرد اما خانوادش چندین بار گله منو بش کردن که چرا زنت نمیاد نمیره.واقعا از نظر فکری مث اونا نیستم دلم نمیخواد باشون جور بشم کمتر میام و میرم که حرفی برام درست نشه اخه خیلی پشت سری هستن.با تموم اینا به ظاهر کنار اومده اما عصبیه .شبی که رفتم با گریه خونه پدر م ناچار شدم دوس نداشتم بدونن اما گستاخ شده بود حتی یک بار اونقد کتکم زد که دست به خودکشی زدم.مگه ادم چه تحملی داره تازه یکی از بستگان درجه یکش هم زن حاملش ازش جدا شد و بچشو نخواست.اما دیگه من وارد این زندگی شدم مجبورم تحمل کنم چون خودم خواستم شوهرم مهربان و عاطفیه فقط عصبیه.حتی به خاطرش با خانوادم حرفم شد و باشون سر سنگین شدم حالا فکر کنید هیچ بعید نیست اونا هم منو به تمسخر بگیرن به خاطر اون....احساس میکنم یه زن بدبختم مث خیلیای دیگه...همیشه تو جمع دوستام و فامیل از قومیت شوهرم خجالت کشیدم ادمای بدی شاید نباشن اما بهشون افتخار نمیکنم.سر خورده شدم ازشون فراریم و اونا همش دنبال ما...ای خدا اون یکی دامادمون رو خانوادم بیشتر قبول دارن فکر میکنم اما این بیسیاسته.دوسش دارم اما خیلی وقتا باعث خجالم میشه.البته شاید اونم چنین حسی به من پیدا کنه گاهی چون زیاد با خانوادش گرم نمیگیرم...مومیترسم بچه بیارم بشه مث اونا ...میترسم بچمو خانوادم دوس نداشته باشن چون از خون اون قومه.البتع خانوادم خاهر دیگم رو بیشتر از من میخوان طبیعیه که همسر و بچه اون هم محبوب تر باشه..دچار وسواس فکریم..افسردگی...افکار منفی...همش خوابم...چکار کنم تو رو خدا بهم کمک کنید

سلام
من تجربه زندگي مشتركو ندارم.اما درموردهمينايي كه گفتيدومن از اطرافيانم ديدم حرف ميزنم.

خواهر من دقيقا مثل شما فكر ميكرد وميگفت دوست ندارم بچه بيارم مبادا مثل خانواده همسرم دروغگو بشه.اما با اينكه با چند تا مشاور خوب حرف زد وگفتن اين همسر وخانواده در شان تو وخانوادت نيستن ادامه داد.بچه دار شد.
هيچي كم نداره.خوشگل.كارمند يك جاي خوب.حقوق عالي.همه چي داره اما چون خيلي احساساتيه همسرش با اشكو گريه وكلي دروغ مجبورش كرد بچه بيارن.حالا بازم همون آشو همون كاسه هست اما ديگه پاي يك بچه معصوم هم وسطه.
به نظر من روابط همسري اونقد حساسه كه اگر تمام پولتونم خرج كنيد ارزشش رو داره.
از يك مشاور خوب وخبره كمك بگيريد وپيگيري كنيد.اينجا تو دراز مدت واگر عجله اي نداشته باشيد به نتايج خوب وحتي عالي ميرسيد اما واسه شما يك لحظه غفلت يك عمر پشيمانيست.

اگر بتونيد سي دي هاي "خانواده موفق"دكتر فرهنگو بگيريد خيلي خيلي واسه روابط همسران وكلا خانواده خوبه.

توصيه آخر به شما دوست عزيز اينه كه تا وقتي روابطتون به ثبات خوبي نرسيده بچه دار نشيد.حتي اگر همه بگن شما نازا هستيد.
بچه چه گناهي داره تو اين دنياي پر هياهو مياد تازه ميبينه عزيزترين كساني كه به عنوان بزرگتروحاميش شناخته هميشه باهم دعوا وزدوخورد دارن وبه جاي آرامش پرخاشگري رو ازشون ياد ميگيره.
موفق باشيد:72:

ممنون یوسف عزیز اما همسرم خودش هم فعلا برنامه ای واسه بچه دار شدنمون نداره.از کارشناسای تالار عاجزانه تقاضای کمک دارم .دارم میمیرم از غصه .روی رفتن به خونه پدرم رو ندارم.میدونم اونا هم از شوهرم متنفر شدن حالا.دارم به سمت جنون میرم وقتی تو خونه تنهام بلند بلند با خودم حرف میزنم و داد میکشم ازش بدم میاد.چع طور خودمو اروم کنم چرا باید بسوزم و بسازم چرا؟هل من ناصر ینصرنی!!!!

دوست عزیز میشه از نحوه آشنایی با این آقا خانوادش و روند خواستگاری و ازدواجت بیشتر بگی..عقد بودی،نامزد بودی؟مدت زمانش؟نوع برخورداتون؟حرفهای رد و بدل شده و غیره...در ضمن سن،تحصیلات و شغل خودت و همسرت رو هم بگو...ممنون

ممنون از شما احسان عزیز.ایشون همسایه ما بودن.و خانواده ارومی به نظر میرسیدن.وقتی اومدن خاستگاری گفتن ما رسم نامزدی نداریم و ما حدود 3هفته نامزد و حدود یک سآل عقد بودیم.مشکل خاصی نبود جز اینکه من چندان علاقه ای به رفت و امد با خانواده و فامیلاش نداشتم و ندارم البته میدونم اشتباه میکنم.هر دو مون لیسانس من خانه دار و اون توی یه شرکت کار میکنه.از تفکراتشون و نگاه سنتیشون به زندگی بدم میاد.زن از نظر اونا ینی بله قربان گوی شوهر.شوهرم ادم بدی نیست اما عصبیه و نمیتونه خودشو کنترل کنه.میگه تو دست رو حساسیت های من میذاری ولی مگه اون باید اینطور رفتار کنه.نزدیک یک هفتست که حرف نمیزنیم با هم چون حرمتا شکسته شده و پای خانواده کشیده شده وس ط.هر دومون تو شرایط بدی هستیم.اون شب مجبور شدیم حرفایی که تو خلوت خودمون به هم میگفتیم راجع به اطرافیان و دعواهامون همش رو تو جمع خ.انواده ها گفتیم که خیلی بد شد

چرا باتجربه های تالار و مریم123و فرشته مهربان مدیر به تاپیک من سر نمیزنن؟نکنه موضوع من واستون جذابیت نداره؟؟؟؟؟؟الان که پاسی از شب گذشته و دارم مینویسم دوباره یاد فحشای زشتش و حرکات وحشیانش تو دعوا افتادم و ازش بدم اومد دوباره.ما که شبا بدون بغل کردن و بوسیدن هم خوابمون نمیبرد الان یک هفتست که جدا میخوابیم.همش میترسم نکنه بره با همکاری کسی ارتباط صمیمانه برقرار کنه که خلا نبود منو پر کنه اخه یه همکار مجرد داره که تقریبا روزی 10-11ساعت با هم کار میکنن و من اصلا از نحوه برخورش با دختره خوشم نمیاد چون حس میکنم خیلی باهم شوخی میکنن.بارها هم بش تذکر دادم حتی نسبت بهش بدبین شدم و اونم مدام ناراحت بود که تو چرا بی اعتمادی و تهمت میزنی و از این حرفا.چکار کنم دست خودم نیست روش حساسم .شایدم من بدبینم.دیروز که سر کار بود بش اس دادم که حالشو بپرسم چون مریض بود.شب هم که اومدیم خونه غذایی که دوس داشتو پختم ولی نخورد و هشروع به اس بازی کردبم با همو از دلخوریامون گفتیم و اون گفت تو اگه اسم خانوادمو نیاری حله.و من دنبال ارامشم.و تو نباید به خانوادت میگفتی و حرمتا شکسته شده و کینه ها زیاد شدن...و خانوادت فقط تو فکر اشکای تو بودن نه تو فکر زندگیت و میخواستن مثلا منو ادب کنن و منم گفتم اگه اونا تو فکر زندگیم نبودن که جور دیگه ای با تو رفتار میکردن.و بش گفتم حاضرم قسم بخورم که خانوادت یه سر سوزن هم ننشستن نصیحتت کنن که موقع عصبانیت اینطور رفتار نکن و حقو بهت دادن.در حالی که خانواده من خیلی منو نصیحت کردن و بعضی جاها توبیخ.ایا خانوادم حق نداشتن ناراحت بشن بابت رفتار وحشیانه داماد با دخترشون و باهاش برخورد کنن. اون از این ناراحته.اما حقش بود.بهش گفتم نمیتونم در برابر خشونتای رفتاریت سکوت کنم و بسوزم و بسازم گفت تو باعثش میشی.گفتم شاید منم عصبی باشم اما نوعش با مال تو فرق میکنه....مث تو وحشی گری نمیکنم....خلاصه بحث بی نتیجه موند و ......الان هم اون جدا خوابیده.و من نمیدونم اصلا کارم درست بود که بش اس دادم.اخه دلم براش تنگ شد و هم ترسیدم....اما نمیدونم فردا چه جور رفتاری باهاش در پیش بگیرم.اون شخصیتش جوریه که خیلی بدون عشق دوام نمیاره و همیشه بهم میگه دلم میخواد زنم همیشه دوسم داشته باشه.منم دوسش دارم اصلا همین دوس داشتن هست که منو تا الان نگه داشته و باعث میشه فراموش کنم.خداوند چرا اینقدرررر زنها رو محتاج محبت افرید ؟؟؟؟؟

- - - Updated - - -

چرا باتجربه های تالار و مریم123و فرشته مهربان مدیر به تاپیک من سر نمیزنن؟نکنه موضوع من واستون جذابیت نداره؟؟؟؟؟؟الان که پاسی از شب گذشته و دارم مینویسم دوباره یاد فحشای زشتش و حرکات وحشیانش تو دعوا افتادم و ازش بدم اومد دوباره.ما که شبا بدون بغل کردن و بوسیدن هم خوابمون نمیبرد الان یک هفتست که جدا میخوابیم.همش میترسم نکنه بره با همکاری کسی ارتباط صمیمانه برقرار کنه که خلا نبود منو پر کنه اخه یه همکار مجرد داره که تقریبا روزی 10-11ساعت با هم کار میکنن و من اصلا از نحوه برخورش با دختره خوشم نمیاد چون حس میکنم خیلی باهم شوخی میکنن.بارها هم بش تذکر دادم حتی نسبت بهش بدبین شدم و اونم مدام ناراحت بود که تو چرا بی اعتمادی و تهمت میزنی و از این حرفا.چکار کنم دست خودم نیست روش حساسم .شایدم من بدبینم.دیروز که سر کار بود بش اس دادم که حالشو بپرسم چون مریض بود.شب هم که اومدیم خونه غذایی که دوس داشتو پختم ولی نخورد و هشروع به اس بازی کردبم با همو از دلخوریامون گفتیم و اون گفت تو اگه اسم خانوادمو نیاری حله.و من دنبال ارامشم.و تو نباید به خانوادت میگفتی و حرمتا شکسته شده و کینه ها زیاد شدن...و خانوادت فقط تو فکر اشکای تو بودن نه تو فکر زندگیت و میخواستن مثلا منو ادب کنن و منم گفتم اگه اونا تو فکر زندگیم نبودن که جور دیگه ای با تو رفتار میکردن.و بش گفتم حاضرم قسم بخورم که خانوادت یه سر سوزن هم ننشستن نصیحتت کنن که موقع عصبانیت اینطور رفتار نکن و حقو بهت دادن.در حالی که خانواده من خیلی منو نصیحت کردن و بعضی جاها توبیخ.ایا خانوادم حق نداشتن ناراحت بشن بابت رفتار وحشیانه داماد با دخترشون و باهاش برخورد کنن. اون از این ناراحته.اما حقش بود.بهش گفتم نمیتونم در برابر خشونتای رفتاریت سکوت کنم و بسوزم و بسازم گفت تو باعثش میشی.گفتم شاید منم عصبی باشم اما نوعش با مال تو فرق میکنه....مث تو وحشی گری نمیکنم....خلاصه بحث بی نتیجه موند و ......الان هم اون جدا خوابیده.و من نمیدونم اصلا کارم درست بود که بش اس دادم.اخه دلم براش تنگ شد و هم ترسیدم....اما نمیدونم فردا چه جور رفتاری باهاش در پیش بگیرم.اون شخصیتش جوریه که خیلی بدون عشق دوام نمیاره و همیشه بهم میگه دلم میخواد زنم همیشه دوسم داشته باشه.منم دوسش دارم اصلا همین دوس داشتن هست که منو تا الان نگه داشته و باعث میشه فراموش کنم.خداوند چرا اینقدرررر زنها رو محتاج محبت افرید ؟؟؟؟؟

- - - Updated - - -

چرا باتجربه های تالار و مریم123و فرشته مهربان مدیر به تاپیک من سر نمیزنن؟نکنه موضوع من واستون جذابیت نداره؟؟؟؟؟؟الان که پاسی از شب گذشته و دارم مینویسم دوباره یاد فحشای زشتش و حرکات وحشیانش تو دعوا افتادم و ازش بدم اومد دوباره.ما که شبا بدون بغل کردن و بوسیدن هم خوابمون نمیبرد الان یک هفتست که جدا میخوابیم.همش میترسم نکنه بره با همکاری کسی ارتباط صمیمانه برقرار کنه که خلا نبود منو پر کنه اخه یه همکار مجرد داره که تقریبا روزی 10-11ساعت با هم کار میکنن و من اصلا از نحوه برخورش با دختره خوشم نمیاد چون حس میکنم خیلی باهم شوخی میکنن.بارها هم بش تذکر دادم حتی نسبت بهش بدبین شدم و اونم مدام ناراحت بود که تو چرا بی اعتمادی و تهمت میزنی و از این حرفا.چکار کنم دست خودم نیست روش حساسم .شایدم من بدبینم.دیروز که سر کار بود بش اس دادم که حالشو بپرسم چون مریض بود.شب هم که اومدیم خونه غذایی که دوس داشتو پختم ولی نخورد و هشروع به اس بازی کردبم با همو از دلخوریامون گفتیم و اون گفت تو اگه اسم خانوادمو نیاری حله.و من دنبال ارامشم.و تو نباید به خانوادت میگفتی و حرمتا شکسته شده و کینه ها زیاد شدن...و خانوادت فقط تو فکر اشکای تو بودن نه تو فکر زندگیت و میخواستن مثلا منو ادب کنن و منم گفتم اگه اونا تو فکر زندگیم نبودن که جور دیگه ای با تو رفتار میکردن.و بش گفتم حاضرم قسم بخورم که خانوادت یه سر سوزن هم ننشستن نصیحتت کنن که موقع عصبانیت اینطور رفتار نکن و حقو بهت دادن.در حالی که خانواده من خیلی منو نصیحت کردن و بعضی جاها توبیخ.ایا خانوادم حق نداشتن ناراحت بشن بابت رفتار وحشیانه داماد با دخترشون و باهاش برخورد کنن. اون از این ناراحته.اما حقش بود.بهش گفتم نمیتونم در برابر خشونتای رفتاریت سکوت کنم و بسوزم و بسازم گفت تو باعثش میشی.گفتم شاید منم عصبی باشم اما نوعش با مال تو فرق میکنه....مث تو وحشی گری نمیکنم....خلاصه بحث بی نتیجه موند و ......الان هم اون جدا خوابیده.و من نمیدونم اصلا کارم درست بود که بش اس دادم.اخه دلم براش تنگ شد و هم ترسیدم....اما نمیدونم فردا چه جور رفتاری باهاش در پیش بگیرم.اون شخصیتش جوریه که خیلی بدون عشق دوام نمیاره و همیشه بهم میگه دلم میخواد زنم همیشه دوسم داشته باشه.منم دوسش دارم اصلا همین دوس داشتن هست که منو تا الان نگه داشته و باعث میشه فراموش کنم.خداوند چرا اینقدرررر زنها رو محتاج محبت افرید ؟؟؟؟؟

دوست عزیز
اینطور که من برداشت میکنم به لحاظ فرهنگی خانواده های شما تفاوتهایی دارن و ظاهرا این اختلافات ناگهانی خودش رو نشان نداده و از اول مبرهن بوده و با خواست و پافشاری شما این وصلت انجام شده.من معتقدم همیشه در سطوح مختلف این مشکلات و تعارضها بین زوجین پیش میاد.نکته اصلی ومهم قدرت و توانایی طرفین در مدیریت تنشها وبحرانهای زندگیه،که البته کار ساده ای هم نیست.چیزی که شما نه تنها موفق نبودی بلکه با اهانت به خانواده و نوع تربیت همدیگه و شکستن این حرمتها از خط قرمز بزرگی رد شدید.شما از روز اول دید و نوع تربیت این اقا رو میدونستید ولی میبایست یه سیستم تعامل گونه و معتدل در نظر میگرفتید تا در بلند مدت خود شوهر شما به این نتیجه برسه که تغییر رویه و روشهاش در بعضی جاها بهتر از سیستم سنتیه خودشه.ولی به نظر میاد شما مدام اوضاع رو به چالش میکشیدید.از نظر من کتک زدن زن حرکت قبیح و وحشیانه ایه ولی شما که میدونستی این موضوع در خانواده شوهر شما رایجه میبایست سیاست بهتری رو در نظر میگرفتی نه اینکه با به چالش کشیدن نوع تربیت و فرهنگ و قومیتها اوضاع رو ملتهب تر کنید..اینو بدونید هیچ چیز جای گفتگو منطقیو نمیگیره و این گفتگو فقط وفقط در سایه گذشت دو طرفه و آرامش نتیجه میده.نباید اجازه میدادید این درگیریها به حالت روزمره تبدیل بشه.ضمن اینکه خواست و اصرار شخصی شما برای این وصلت وظیفه شما رو در مدیریت مشکلاتتون سنگین تر میکنه.اول از همه سعی کن جو رو آروم کنی.سعی کن با آرامش بعضی پلها که به بی احترامی به هم و بخصوص خانواده هم خراب کردید رو ترمیم کنید.سعی کن اعتمادش رو بخودت جلب کنی.این ذهنیت رو که تو دشمن خانواده اونی و تو و خانوادت قصد تربیتش رو دارید رو کمرنگ کن.در صورت موفقیت در آروم کردن جو ،سریعا به یک مشاور خوب و مجرب مراجعه کن.طوری هم مطرحش نکن که فکر کنه باز نقشه جدیدی برای تربیتش داری.مثلا پیش مشاور رفتنو از خودت شروع کن و با تغییر رفتارت و تعریف از روند مشاورت ترغیبش کن شرکت کنه..اگه بتونی اینکارو بکنی در تعدیل همه رفتارهاش موثره.
موفق باشی

مرسی از شما احسان عزیز تحلیلت تا حدود زیادی درست بود.ما امشب با هم آشتی کردیم و فعلا همه چی ارومه اما من حس میکنم دوباره و با گذشت زمان باز بحث هایی که داشتیم به میون میاد و دوباره معلوم نیست چی بشه.نه اون مبتونه خودشو کنترل کنه نه من میتونم جلوی احساسات منفی و زبونم رو بگیرم.جالبه از روزی که وارد خانوادشون شدم چنان بدگویی فامیلای نزدیکشون رو پیش من کردن که من زده شدم اخه شما حق نمیدین به من اینا که خودشون روابط درستی با فامیلشون ندارن چطور از یه غریبه انتظار دارن باشوت راحت باشه.و رفت و آمد کنه.تازه پدر شوهرم انتظار داره که من هفته ای یکی دوبار برم خودم تنها بدون شوهرم بهشون سر بزنم همونجورکه میرم خونه بابام.ایا اون حق چنین خواسته ای رو داره؟و من اصلا دلم نمیخواد بدون شوهرم اونجا برم چطور بهشون بفهمونم؟با نرفتنم؟ایا همه خانوتده های شوهر اینقد به رفت و امد عروس به خونشون بها میدن؟اخه من اونجا با اونا هیپ وجه اشتراکی ندارم.حتی یه دختر هم تو .خونشون نیستدختراشون ازدواج کردن شهرهای دیگه ان.دلم نمیخواد اینقد به رفت و امدم گیر بدن.حوصله ندارم.تو جمع اونا بهم خوش نمیگذره...ولی حق با شماست این ازدواج به خواست خود من بود.خربزه ابه که خودم خوردم دیگه....ممنون میشم اگه راهنماییم کنید.

ببین من فکر میکنم شما شوهر و زندگیت رو دوست داری و این یه نعمت برای یک مرده و باید شوهرت قدرشناس باشه ولی میخوای همون جوری که دوست داری و معتقدی با اون و خانوادش رابطه داشته باشی و این ممکنه کم یا زیاد حس انحصارطلبی رو القا کنه.وقتی این قضیه با مقاومت طرف مواجه میشه بحران پیش میاد..بحث خربزه ولرز نیست بحث اینه که شما و شوهرت باید با منطق و تعامل شرایط همو بپذیرید.یکی از دخترای اقوام نزدیک منم مشکل شما رو داره.خیلی دوست نداره با خانواده پر جمعیت شوهرش رفت و آمد زیاد کنه.میگه من هیچ نقطه مشترکی ندارم با اینا ساعتها بشینم بینشون ساکتمو حرفی برای گفتن باهاشون ندارم.ببین خانم عزیز اینو بدونید نمیشه پسری رو از خانوادش برید این کار در کوتاه یا بلند مدت زندگیت رو دچار بحرانهای شدیدتر میکنه.من بهش گفتم روزی که این آقا با کل خانوادش اومد خواستگاری اینا رو ندیدی؟؟بحث تحمل و سوختن و ساختن نیست،باید سعی کنی تعامل منطقی ایجاد کنی و مشکل رو حل کنی نه با سکوت چند روزه سرپوش روی همه چیز بذاری.سعی کن یکسری خواسته هاشونو بپذیری و بقیه رو با همفکری شوهرت تعدیل کنی..قبلا هم گفتم مهمترین کارت ایجاد آرامش وتعادل و رابطه مناسب با شوهرت و همفکری مثمر برای تصمیم گیری و تعدیل خواسته های دوطرفه ست.مثلا سعی کن یکسری قوانین بذارین..مثلا اول از همه فحاشی بد دهنی و اهانت به هم و خانوادهها و قومیت هم رو تحت هر شرایطی ممنوع کنید.بحث آرام رو جایگزین درگیری کنید..تمرین کنید عصبی نشید و به هم نیش نزنید.نقش یه مشاور برای کنترل رابطه،خشم و عصبیت موثره...آرامش رکن اصلیه رسیدن به نتیجه مناسبه

واقعا ممنون از شما خیلی خوب تحلبل کردید مشکل من رو و اکثر چیزابی که میگی هم درسته....الان همش به خودم تلنگر میزنم که اگه دوباره تو عصبانیت بد دهنی کرد سکوت میکنم اما خداببش دل آدم به درد میاد.بعدش هم سر فرصت ابنو بهش میگم که به پدرش بگه :اولویت اول زندگیمون و آرامششه و نه خواسته های اطرافیان....نمیدونم چه قد ادم میتونه عقده ای باشه که با اینجور انتظارات بخواد آرامش رو از زندگی پسرش بگیره....من واقعا نمیتونم با این خواستشون کنار بیام.همون هفته ای یک بار هم که میرم واقعا با سردرد برمیگردم خونه....خدایا نمیدونم آخه من به شلوغی عادت نکردم...حتی باورتون نمیشه که من چه نگرانیایی از بابت آینده اینا دارم البته میدونم اینو که نود درصد اتفاق نمی افته.همش میترسم اینا اگه پیر بشن و زمین گیر اینقد هم پرتوقع هستن نسبت به عروس.اخه دیدم که میگم.البته کسی از فردای خودش خبر نداره.نگرانیه دیگه......چکار کنم....دست خودم نیست....همونقدی که من اونو دوس دارم اونم دوستم داره البته تا الان که حدود2/6هست که با همیم.بعدش دیگه نمیدونم چی بشه.اما حس میکنم در آینده سر خانوادش باز هم دچار مشکل بشم.نمیدونم شاید هم من ادم سازگاری نیستم.همیشه نا آرامم.به شدت هم جاذب منفیا هستم تو زندگی..

- - - Updated - - -

ممنون میشم اگر نظراتتون رو بهم بگید اقای احسان و بقیه دوستان.

سلام
ديروز سي دي دكتر فرهنگو گوش ميكردم.گفتند 3عنصر مهم براي استحكام يك رابطه وخانواده وجود داره...

1. صبر

2. استمرار

3. تغافل (خود را به غفلت زدن)


1.انسانهاي صبور ثمره خانواده هاي صبور هستند.اما هيچكس نبايد از صبر كردن خسته بشه.


2. استمرار مهمترين عمل است.


3. اگر در بسياري از موارد زندگي خود را به غفلت نزدي زندگي ات سخت تر ميشود.


هروقت اشتباهي از همسرتان ديديد نبايد كاري كنيد قبح كارش بريزد.

- - - Updated - - -

اما در اولين فرصت دنبال راه چاره باشيد.

- - - Updated - - -

وقتي خود را به غفلت ميزني3چيز را به دست مي آوري:

1. قبح عمل نميريزد.(وقتي قبح عمل را ريختي پررنگتر وشديدتر ميشود)

2. فرصتي براي تحول به طرف مقابل ميدهيم.

3. حرمت وشخصيت طرف مقابل از بين نميرود.(كه اگر از بين برود خيلي زمان ميبرد تا درست شود.)




روزي حضرت عيسي (ع) از جايي عبور ميكردند. بز مرده اي را ديدند كه بدنش فاسد شده بود واز بين رفته بود. هر كدام از اصحاب چيزي ميگفتند.
عيسي (ع) لبخندي زدند وگفتند ولي "دندانهاي سفيدي" دارد.

ممنون یوسف از مطالبی که نوشتی.مفید بود.جالبه بدونی من تا همین چند سال پیش شاهد دعواها و زد و خوردهای پدر و مادرم بودم و کلا تو یه جمع متشنج بزرگ شدبم ما البته فکر میکنم همسرم هم باید تو چنین جوی بزرگ شده باشه و منم خیلی از رفتارامو از مادرم الگو گرفتم.مادرم همیشه میگه که من بخاطر شما تحمل کردم الان که پا به سن گذاشتن دیگه دعوا نمیکنن اما حیف از جوانیشون که بر باد رفت.شاید حکایت زندگی من هم مث مادرم باشه البته تمام سعیم رو میکنم که عبرت بگیرم امیدوارم نیروهای مخالف درونی و بیرونی اجازه بدن.نه فکر نکنم آدم صبوری باشم انچنان.چون آروم نیستم هیچ وقت...راستی خیلی برام عجیبه خانواده همسرم بهش گفتن که تو فکر بچه باشید کم کم .البته شوهرم میگه از مشکلات باروری میترسن اما من گفتم که تا زمانی که به ثبات رفتاری نرسیدیم و از نظر مالی هم پیشرفت نکردیم بچه نیاریم که همسر هم کاملا موافقه و گفت حداقل واسه 5-6ماهه دیگه.خوشم میاد که خیلی از مشورت خانوادش استفاده میکنه و انگاری همش نیاز به تایید اونا داره البته منم همینطوریم یه جورایی انگار نیاز به دلگرمی بزرگترا داریم.وقتی حرف از بچه شد یاد قصه خواهر شما افتادم و اینکه نکنه بعدا با وجود بچه باز قاطی کنبم و بزنیم به سیم آخر منم که کلا تو سیستم مدیریتی ضعف فراوان دارم....