چه جوری برگردم ...

من ازشوهرم میخوام جدابشم...قبل از اون توی دانشگاه یه شکست عشقی شدید داشتم... مطمئنم که ضربه ی روحی که از شکست عاطفی که تو رابطه ی قبلیم داشتم هنوز کاملا التیام پیدانکرده بودکه ازدواج کردم...
الان میخوام دوتاش روفراموش کنم ویه زندگی جدید روواسه خودم درست کنم
سردشدم...بی روح...بی لبخند...شایدبگم چندین ساعت توماشین کنارشوهرم می نشستم بی تحرک ...بی خنده..بی شادی...
قبلناکه خونه بودم..اگه هرروز نمیرفتم بیرون دق میکردم ولی الان از اول تابستون تا الان شایدبه تعداد انگشتای دست بیرون رفته باشم....
هر روز میخندم...ولی ته دلم مثه خنده های قبل ازشکست اولم نیست...اصلا نیست...25 سالمه ولی پیرم...تیپ وقیافم مثه زنای 50 ساله شده...
خیلی دارم روی خودم کارمیکنم اما نمیشه....
الان برای طلاقم مشکلی ندارم وسختم نیست چون بار اولم نیست که میشکنم....قبلا یه بار هزار بار بدتراز این شکستم....الان دلم واسه خودم میسوزه
کمکم کنین میخوام همه چیوفراموش کنم و دنبال یه عشق جدید بگردم میخوام دوباره عاشق بشم برای عشق اولم خیلی گذاشتم اما برای شوهرم هیچ چیز نذاشتم چون به نظر خودم اون ارزش عشق ورزیدن رو نداشت وهیچ وقت نتونست این ارزش رو پیداکنه...

الان علاقه ای به کسی که عاشقش بودم ندارم ...هرگز وهرگز اما دیگه نمیتونم واسه کسی اون کارها روبکنم....
ولی میخوام خودمو ریکاوری بکنم وباز هم از نو شروع کنم....کمکم کنین بهم بگین ....چیکاربکنم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

مشكل شوهرت چيه كه بايد قرباني اين اشتباه تو بشه ؟

آيا مشكلي از طرف ايشون وجود داره ؟



عنوان تاپيكت هم مبهمه. عوضش كن .

سلام فاطیما جان! متاسفم بابت اتفاقاتی که واست افتاد! کاملا جدا شدی دیگه درسته؟

چه جوری برگردی به کجا ؟ به زندگی ؟

درد عشق اولت التیام پیدا نکرده ، ازدواج کردی
الانم هنوز از همسرت جدا نشده میگی میخوای به دنبال عشق جدید بگردی

فکر نمی کنی لازمه مدتی تک و تنها زندگی کنی ؟
بدون حضور یه انسان
خودت رو بازسازی کن . احیا ء شو
نیازی نیست برای این احیاء شدن از کسی کمک بگیری
وقتی کامل شدی ، می تونی با یه شخص کامل همراه بشی

اگر راهی برای درست کردن زندگیت هست ، دریغ نکن
اگر نیست جدا شو و عاشق نشو

بذار به یه آرامش روحی برسی

ما آدما تنها خلق شدیم. نگران تنهایی نباش

سلام فاطیما جان

امیدورام با توکل به خدا این روه رو بگذرونی و طعم واقعی شادی رو بچشی

از رفتارات و این تاپیکهای متعددی که میزنی مشخصه که به ارامش درونی نرسیدی و حتما نیازه که این روزها رو با همراهی یک مشاور مجرب بگذرونی.

از طرفی باید خودت هم بخوای که شرایط رو درست کنی.مشاور فقط به تو کمک میکنه اما کار اصلی رو خودت باید انجام بدی.

من بهت توصیه نمیکنم که الان اقدامی برای جدایی و طلاق بکنی.چون الان ناراحت و عصبی هستی و ممکنه باعث پشیمونی تو بشه.

بنابراین بهترین کار در این شرایط دور نگه داشتن خودت از محیط تنش زا و مشکلاتیه که با همسرت داشتی.

و تا به ارامش درونی نرسی نمیتونی تصمیم بگیر ی و الان هم که تصمیم برای جدایی گرفتی بازهم به نظرم داری با عجله اقدام میکنی.
شاید 6 ماه دیگه هم به همین نتیجه برسی و جدایی رو انتخاب کنی ولی بهتره که با درایت و منطق به این نتیجه برسی و نه از روی فشار عصبی و ناراحتی و ....

مشکلاتی رو از همسرت تو تاپیکهای قبلیت گفته بودی اما اینو فراموش نکن که تو هم مقصر بودی و به قول خودت هنوز شکست قبلی التیام پیدا نکرده بود وارد یک رابطه شدی.در واقع متعهدانه عمل نکردی و بدون فکر وارد این رابطه شدی

پس توصیه من به تو اینه:

الان هیچ تصمیمی نگیر.
به فکر بالا بردن روحیه ات باش.ورزش کن..کار کن...استخر برو...با دوستات رفت و امد داشته باش تا بتونی تنشت رو کم کنی و بعد یک تصمیم عاقلانه بگیری.

موفق باشی

- - - Updated - - -

این رو هم اضافه کنم این وظیفه شرعی و عرفی و انسانی شماست که برای همسرت همه تلاشت رو بکنی.نه اینکه انقدر راحت بگی ارزشش رو نداشت.برای کسی که هیچ گونه تعهدی نسبت بهش نداشتی همه کار کردی اما برای همسرت که بهش تعهد دادی کاری نکردی....

اگر تصمیم گرفتی جدا بشی باید چند سالی برای التیام روحیه ات و فراموش کردن این دو نفر صبر کنی وگرنه دوباره همه چیز تکرار میشه.

من هم خودم تا به امروز مشکلاتی تو زندگیم داشتم بزرگ کوچیک....شاید وقتی از بیرون به زندگیم نگاه میکنن فکر میکنن هیچ مشکلی ندارم ولی منم مشکلات زیادی داشتمو این چند وقته بیشتر هم شده و تحت فشارم ولی با این حال میخوام یه چیزی بهت بگم منم اوایل گله میکردم شکایت میکردم دنبال مقصر بودم گریه زاری میکردم انرژیمو از دست داده بودم و دیگه شاد نبودم شاید الان هم کمی اونطوری باشم ولی نه خیلی زیاد چوون زود به خودم میامو شرایط و وضعیتو عوض میکنم میدونم من نمیتونم درکت کنم چون تو شرایطی که الان تو هستی من نیستم هیچکس نیست پس هیچکس حال واقعیتو نمیتونه درک کنه ولی میخوام بگم گله نکن گریه زاری نکن شاد باش دوباره پرانرژی باش شرایط و وضعیت خونه رو جوشو عوض کن شاد باش تا کمی از بار غمی که هست هم از دوش تو هم از دوش خانوادت کم بشه ناراحت نباش به خاطر هرچی که پیش اومده پیش خدا شکر کن بگو خدایا چاکرتم میدونی چرا اینارو میگم؟چون بهم ثابت شده که تو هر کاری یه حکمتی هست ازت میخوام که اینو از ته دلت باور داشته باشی که هر کاری یه حکمتی داره.شاید الان این حرف شعاری شده ولی باورش کن فقط به زبون نگو حکمتی داشته از ته دلت این جمله رو باور کن خدا صلاحتو میخواد خدا از مادر هم به ادم مهربونتره حاضر نیست ناراحتی بندشو ببینه ول بعضی وقتا مجبوره عین وقتایی که باید وقتی بچه بودی بهت واکسن بزنن تا ایمن بشی خدا هم بعضی وقتا مجبوره که اشکتو دربیاره دیگه غصه نخور بسه از همین الان که اینو خوندی تصمیم بگیر دوباره زندگیتو بسازی ادامه تحصیل بده خودتو قوی کن طوری که همه غبطه ی تورور بخورن نه برای انتقام گرفتن فقط برای خودت .زیاد حرف زدم..ببخش.امیدوارم خوشحال ببینمت

- - - Updated - - -

من هم خودم تا به امروز مشکلاتی تو زندگیم داشتم بزرگ کوچیک....شاید وقتی از بیرون به زندگیم نگاه میکنن فکر میکنن هیچ مشکلی ندارم ولی منم مشکلات زیادی داشتمو این چند وقته بیشتر هم شده و تحت فشارم ولی با این حال میخوام یه چیزی بهت بگم منم اوایل گله میکردم شکایت میکردم دنبال مقصر بودم گریه زاری میکردم انرژیمو از دست داده بودم و دیگه شاد نبودم شاید الان هم کمی اونطوری باشم ولی نه خیلی زیاد چوون زود به خودم میامو شرایط و وضعیتو عوض میکنم میدونم من نمیتونم درکت کنم چون تو شرایطی که الان تو هستی من نیستم هیچکس نیست پس هیچکس حال واقعیتو نمیتونه درک کنه ولی میخوام بگم گله نکن گریه زاری نکن شاد باش دوباره پرانرژی باش شرایط و وضعیت خونه رو جوشو عوض کن شاد باش تا کمی از بار غمی که هست هم از دوش تو هم از دوش خانوادت کم بشه ناراحت نباش به خاطر هرچی که پیش اومده پیش خدا شکر کن بگو خدایا چاکرتم میدونی چرا اینارو میگم؟چون بهم ثابت شده که تو هر کاری یه حکمتی هست ازت میخوام که اینو از ته دلت باور داشته باشی که هر کاری یه حکمتی داره.شاید الان این حرف شعاری شده ولی باورش کن فقط به زبون نگو حکمتی داشته از ته دلت این جمله رو باور کن خدا صلاحتو میخواد خدا از مادر هم به ادم مهربونتره حاضر نیست ناراحتی بندشو ببینه ول بعضی وقتا مجبوره عین وقتایی که باید وقتی بچه بودی بهت واکسن بزنن تا ایمن بشی خدا هم بعضی وقتا مجبوره که اشکتو دربیاره دیگه غصه نخور بسه از همین الان که اینو خوندی تصمیم بگیر دوباره زندگیتو بسازی ادامه تحصیل بده خودتو قوی کن طوری که همه غبطه ی تورور بخورن نه برای انتقام گرفتن فقط برای خودت .زیاد حرف زدم..ببخش.امیدوارم خوشحال ببینمت

سلام
وظيفه مني كه اومدم اينجا همدرديه اما واقعا چرا ما آدما چه پسر وچه دختر انتقام عشق گذشتمونو از يك بنده خداي از همه جا بي خبر ميگيريم؟
چرا نميخوايم قبول كنيم كه اون عشق قديمي باعث بيتفاوتيمون به كسي كه بهش تعهد داريم شده؟
چرا وقتي ميتونيم روابطه رو بهتر كنيم فقط دنبال لجبازي با خودمون هستيم؟
آخه دوست خوب ونازنينم چرا كسي كه شما رو دوست نداشت يا به دلايلي خدا نخواست بهش برسيد بايد باعث بشه روح كسي كه دوستتون داشته وهمسرتون شده زخمي كنيد؟
چرا ما وقتي ازدواج ميكنيم نميگيم اين انتخاب منه ومن بايد براي درست شدن اين رابطه تلاش كنم؟اگر تمام توانمو به كار بردم ونشد بعد بگم طلاق.
آخه اين طلاق چي به ماداده كه تلاش براي درست كردن رابطه به مانداده؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
اميدوارم موفق باشيد.

- - - Updated - - -

سلام
وظيفه مني كه اومدم اينجا همدرديه اما واقعا چرا ما آدما چه پسر وچه دختر انتقام عشق گذشتمونو از يك بنده خداي از همه جا بي خبر ميگيريم؟
چرا نميخوايم قبول كنيم كه اون عشق قديمي باعث بيتفاوتيمون به كسي كه بهش تعهد داريم شده؟
چرا وقتي ميتونيم روابطه رو بهتر كنيم فقط دنبال لجبازي با خودمون هستيم؟
آخه دوست خوب ونازنينم چرا كسي كه شما رو دوست نداشت يا به دلايلي خدا نخواست بهش برسيد بايد باعث بشه روح كسي كه دوستتون داشته وهمسرتون شده زخمي كنيد؟
چرا ما وقتي ازدواج ميكنيم نميگيم اين انتخاب منه ومن بايد براي درست شدن اين رابطه تلاش كنم؟اگر تمام توانمو به كار بردم ونشد بعد بگم طلاق.
آخه اين طلاق چي به ماداده كه تلاش براي درست كردن رابطه به مانداده؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
اميدوارم موفق باشيد.

باسلام به همه ی دوستای عزیز...
ازنظراتتون وانتقادهاتون ممنونم اما به قول یکی ازبچه ها...هیچ کس نتونست بفهمه من چی میگم
من نسبت به شوهرم بی تفاوت نبودم...من یه بارخودم عاشق شدم..ودیدم آخرش به جایی نرسیدم بخاطرهمین توی رابطم باهمسرم مردا روبهترمیشناختم...اما کم هم فداکاری نکردم...من برای اینکه بزارم عشق نفرقبلی ازتوذهنم بره دوسال به خودم تنهایی دادم وتصمیم گرفتم تا کسی واقعا ازطریق خانواده اقدام نکرده بهش فکرنکنم وبه هیچ کس اجازه ندادم سمتم بیاد وقتی هم ازدواج کردم اصلا شوهرم روبانفرقبلیم مقایسه نمیکردم ...بخدا...اصلا...من خودم نفرقبلی روکنارگذاشته بودم چون آدم سالمی نبود...وبرای نجات ازش به امام رضا متوسل شدم....
اما شوهرمم خوب نبود...خیلی پایین تراز اون بود....مثه بچه ها بود...اصلا نمیتونم روحیات شوهرمو قبول کنم..دونقطه ی کاملا متفاوت....و وقتی پیشش بودم یک هزارم آرامشی که ازنفرقبلیم داشتم نداشتم...نه اینکه دلم پیش اون باشه...نه اصلا الان دیگه اصلا بهش فکرنمیکنم اما میخوام بگم فکرمیکردم بایه ازدواج سنتی بدون شناخت بیشترخوشبخت میشم اما ....نشد...
من برای شوهرم از همه نظرگذاشتم ولی هیچ وقت اون رو درحدی نمی دونستم که تمام وجودم مال اون باشه واین بخاطره اینه که اون اصلا دنیایی متفاوت بامن داشت..
تمام دنیاش توی مادیات وپول وتقلب وربا وبی دینی وبی حیایی بود
من توی خانواده ای بزرگ شدم که یاد گرفتم برای هدفم بدوم وتلاش کنم اما اون یاد گرفته زیرمیزی بده ودروغ بگه..
میدونی وقتی اومدن خواستگاری من گفتن ما پولداریم وپسرمون خونه وماشینو وکار و اخلاق خوب و...داره...
میدونین چنددرصد حرفاشون راست بود.. یک درصد..همین... همین که گفتن پدرمادرش هستن وبقیه حرفاشون دروغ بود...
اصلا من عاشق یه نفردیگه ....وقتی تا این حدتوی زندگیم به من دروغ گفته بشه ..آیا این زندگی ارزش موندن داره..؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

یه دروغ خیلی بزرگ که واسه من مهم بود...گفتن که ما اولین جایی هست که اومدیم خواستگاری ..بعدش که رفتم دیدم ازهمه دخترای فامیلشون خواستگاری کرده کسی هم بهش دختر نداده....البته چندماه بایکی از دخترای فامیلشون دوست بوده وباهم بیرون میرفتن وتلفنو ازاین چیزا...

اگه از یه کانالی بفهمین که دختره به بقیه دخترا فامیلشون گفته فلانی فقط به خاطرس ک ... زن میخواد و ازرابطش اینو فهمیده وبه هم زده باهاش.. شماچیکارمیکردین؟؟؟؟؟

من حالم از خودش وخانوادش بهم خورده...همین چندروز پیش توی یه پست گفتم که پدرشوهرم زنگ زد وگفت شوهرم سکته کرده ودادگاه رویک هفته عقب انداخت بعد چندروز از یکی ازفامیلاش که باهاش صمیمی شدم تواین چندوقته ..فهمیدم که بله اصلا اتفاقی واسه آقا نیفتاده ودروغ بوده ...
فکرکنین تااین حد دروغ....من دیگه به هیچ چی اعتماد ندارم که بخوام ادامه بدم....
اگه مشکلش ازخودش بود یه چیزی ولی... پسرکوندارد نشان ازپدر/ توبیگانه خوانش نخوانش پسر

مطالب انقدر زیاده که حوصله ی خوندنشو به جز تاپیک اصلی و آخری رو ندارم
فقط یه سوال؟
پیش مشاوره رفتین؟

باسلام آره رفتم...
باشوهرم چندبار رفتم ومشاور بهم گفت خیلی باهم فرق میکنین ...شاید بتونین با هم زندگی کنین اما هیچ وقت خوشبخت نمیشین...
اونهم متوجه تفاوت روحی وشخصیتی ماشد...
و به من گفت دوست داری زندگی کنی یا خوشبخت بشی...منم دومی رو انتخاب کردم
ماخیلی باهم فرق میکنیم....
من آدم خونسرد.آروم وتقریبا خجالتی هستم واون پررو بی پرو.دعوایی.والبته فوق العاده عصبی...
من اهل پیشرفتم اصلا نمیتونم ببینم یه لحظه بیکار بشینم اگرم بشینم ازدرون خودخوری میکنم ولی اون بی هدف ترین آدمیه که تو عمرم دیدم والته شلخته ترین


شما هم پسرین ومیدونین بعضی ازآقایون فوق العاده بی نظم هستن ...من دوسال عقدبودم وتوی این دوسال لباس هاشومن میشستم واتو میزدم واتاقشو من مرتب میکردم حتی رختخوابشم من جمع میکردم ...حتی اگه براش پیش دستی نمی آوردم روی زمین پوست میوه هاشو میریخت بعدکنارشون میزد همونجا هم میخوابید....فکرکنین...

سلام
شما از اول همه ماجرا رو نگفتين.
با صحبتهاي الانتون واينكه دروغگو بودن همون بهتر كه ازش جدا بشيد.
اما بهتر از اينا اين بود كه همون اول قبل عقد ميرفتين مشاوره.حتما همونجا بهتون ميگفتن كه اين آدم به دردتون نميخوره.
واسه ازدواج بعدي چشمو گوشتونو خوب خوب خوب باز كنيد.
اميدوارم به آرامش برسيد وخوشبخت بشيد.

البته بایداینم بگم من الان اصلا دنبال یه رابطه ی جدیدنیستم.......
این حرفی که زدم مربوط به دو یا سه سال آیندست...اینکه گفتم میخوام عاشق بشم....

اتفاقا الان اصلا نیازبه حضورکسی توزندگیم ندارم چون تقریبا تونستم آدم مستقلی باشم و سعی کردم رابطمو روی خانوادم متمرکز کنم....

چرا هیچ کس بهم راهکار نمیده؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
اصلا من میرم پیش مشاور حضوری ...اینجافقط وقت هدر دادنه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط fatima86

چرا هیچ کس بهم راهکار نمیده؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
اصلا من میرم پیش مشاور حضوری ...اینجافقط وقت هدر دادنه

---

لطفا سوالهاتو يكي يكي بپرس تا همه بتونن كمك كنن.:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط fatima86

اصلا شوهرم روبانفرقبلیم مقایسه نمیکردم ...بخدا...اصلا...من خودم نفرقبلی روکنارگذاشته بودم چون آدم سالمی نبود...وبرای نجات ازش به امام رضا متوسل شدم...

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط fatima86

اما شوهرمم خوب نبود...خیلی پایین تراز اون بود....مثه بچه ها بود...اصلا نمیتونم روحیات شوهرمو قبول کنم..دونقطه ی کاملا متفاوت....و وقتی پیشش بودم یک هزارم آرامشی که ازنفرقبلیم داشتم نداشتم...نه اینکه دلم پیش اون باشه...نه اصلا الان دیگه اصلا بهش فکرنمیکنم

---

شما رو نمی دونم، ولی ما به اینا می گیم مقایسه!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط fatima86

الان میخوام دوتاش روفراموش کنم ویه زندگی جدید روواسه خودم درست کنم

---

این دو تا، صد تا هم بشه، وضعیتت تغییری نمی کنه. مشکل طرز فکر و تصمیم گیریت هست نه آدم هایی که باهاشون رابطه داری. دو تا بشه صد تا، صد و یکیم رو به جای یک نفر با صد نفر مقایسه می کنی و وضعیتت به مراتب بدتر از الان میشه.

سلام
من یه حرف دارم...باوجوداینکه شوهرمن اصلا مناسب من نبود وماهیچ سنخیتی باهم نداشتیم ..اما بازهم من نمیتونم سهم خودم روتوی این مشکل نادیده بگیرم...
من نتونستم همسرخیلی خوبی برای شوهرم باشم....
میدونم بجای حل کردنه مسئله صورت مساله روپاک کردم...اما این ازدواج از اولم محکوم به طلاق بود...
کاری به طرف مقابلم وبد بودن یا خوب بودنش ندارم مهم اینه که من نتونستم مثه مورد اول به شوهرم عشق بورزم....نتونستم...
الانم بعد ازیه رابطه ی شکست خورده ویه ازدواج ناموفق میخوام خودمو جمع وجورکنم...همین

سردرگم شدم...دیگه به همه بدبین شدم...دیگه اعتماد ندارم به هیچ کس...ازآدما بدم میاد..حتی نمیتونم به بچه ی دوساله ی خواهرم محبت کنم....
سنگ شدم...هروقت خواستم بلندبشم یه آدم خورده بهم که زمینم زده...کمرم شکسته زیر بار این همه بی انصافیه آدما....
من به شوهرم وخانوادش اعتماد کردم ولی نشدتو زندگیم یه بار اعتمادبکنم وصداقت ببینم...
همین چیزا سردم کرده...زندگی بایه آدم عصبی وتند مزاج ازمن یه آدم عصبی ساخته ....یه نفرکه روزی چندبار به یه تازه عروس بگه میرم سرت زن میگیرم..به مادرم وخانوادم توهین کنه.بهم بگه زندگیای کارمندی فقیرانست..من پدرومادرم کارمندن...هرروز به خاطر مسائل زناشویی سرکوفت بشنوم....حتی حاضرنشد برام مراسم عروسی بگیره میگفت تو دوسال عقد خرجت کردم بسه واست...

واسه دختری که شوهر قانونیش این باشه وعشقشم اون باشه چی میمونه؟؟؟؟
حرکتام وراه رفتنم مثه پسرا شده...ازبس مجبور بودم جلوی شوهرم وایسم...به قول معروف جلوش فلدر بازی درمیاوردم تا ازم بترسه
حتی تکه کلامهای بدش وفحش هایی که میداد شده ورد زبونه من....
باوجودزیبایی ظاهریم اما خودم حس میکنم هیچ ظرافت رفتاری واسم نمونده...هیچ هیچ
مثه یه مرد شکست خوردم...شونه هام واسه گریه ی همه هست اما هیچ کس نمیتونه آرومم کنه...گریه ندارم...
وقتی شوهرم اومدتو زندگیم گفتم این ناجیه منه...اما اون ازپس ه خودشم برنمیومد
زندگی ازمن یه آدمی ساخته که بیش ازحدروی خودم تکیه میکنم که این برای زندگی من مشکل ساز شده حتی توی رابطم باشوهرم من باید تواین رابطه مثه ستون بودم درحالیکه سقفم بوده....همیشه این منم که باید آروم بکنم که باید منطقی باشم که باید محکم باشم ازاینا خسته شدم هر چیزی اعتدالش خوبه حتی محکم بودن...
من الان باید بخندم...هیچ کس نباید گریه ی منوببینه...ازاینکه بگم بریدم میترسم...
من دانشجوی کارشناسی بودم و سه سال از چهارسال دانشجوییم صرف یه عشق شد...واقعا انقدر محو دوست داشتنش بودم که توی کوچه های دانشگاه که راه میرفتم حس میکردم بوی عطرش میاد... همه جا بوی اون میداد...دنیا بوی اونو میداد...شاید بگم منو تسخیرکرده بود... مشکلش این بود که مسلمون نبود ومن اینو ازاول نمیدونستم وبعدازاینکه فهمیدم خیلی تلاش کردم که روش کارکنم...اما نشد...نه اینکه رابطه ی ما وحس من یه طرفه باشه نه...واسه خودمون شده بودیم لیلی ومجنون اما مجنون بخاطر نداشتن تعهد دینی تعهد اخلاقی خاصی هم نداشت ومیخواست منو به سمت خودش ومذهبش بکشونه که تونستم کنارش بزارم...یادم نمیاد هیچوقت تو زندگیم انقدر زیر پتو گریه کرده باشم...هیچ وقت...وبدیش این بود که کسی محرم همه ی درد من نیست..هیچ کس
بعد ازاینکه تونستم کنارش بذارم ...امام رضا کمکم کرد خودم نمیتونستم ..معجزه شد...بعد خواستم خودمو بالا بکشم وشروع کردم به درس خوندن و تلاش کردن تا اینکه دو ترم گذشت واون دیگه نبودآخرای ترم بود که من افتادم توی دانشگاه وکمرم شکست وچندلحظه یادمه که نفس نداشتم ....نمیدونم چی شد ولی دلم دوباره شکست...دیگه نتونستم بلندشم...دیگه بعدش نتونستم بلندبشم واسه یه دختر 22 ساله یکسال یک جانشینی وخوابیده غذا خوردن ودرس خوندن خیلی سنگین بود...من هنوزم نمیتونم هرکاری بکنم...دوباره درسام عقب افتاد وده ترمه شدم و تابستون ترم 9 بود که شوهرم اومد خواستگاریم اونم که دیگه واسه من خط خورد...من ترم 9 تو دانشگاه موندم وبعد از اون انصراف دادم دیگه موندن اونجا برام سخت بود من 1000 کیلومتر ازخانوادم دور بودم و انصراف دادم وبهم مدرک کاردانی دادن ولی بعدش ناراحت نشدم گفتم دوباره بلندمیشم
اما انگاربلندشدن به ما نیومده ...رفتم کنکور کاردانی به کارشناسی شرکت کردم وتوی شهرشوهرم قبول شدم والان بعد دو ترم درس خوندن بخاطر طلاقی که میخوام بگیرم دوباره انصراف دادم وفعلا بعد 6 سال دوران دانشجویی فقط مدرک کاردانی دارم و از شوهرم طلاق گرفتم وکارم ندارم....

چه جوری حس کنم خوشبختم وهیچ اتفاقی نیفتاده؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
سوال من اینه

فاطمه عزیز:72:

پستهات را در تاپیکهای دوستان خوندم و به نظر من دختر عاقل و فهمیده ای هستی.

مطمعنم اگر کمی فکر کنی و خودتت رو دوست داشته باشی ور جایگاه یک مشاور خودتت را دریابی و از عقلت برای

خودتت مشاوره بگیری بجای احساست حتما موفق میشی.

چیزی که فعلا به ذهن من میرسه اینه که اگر واقعا قصد و نیت جدا شدن داری چرا میخواهی دانشگاهت رو هم رها کنی.....

درسته که باید بری شهر اونا ولی این دلیل نمیشه که مدزک نگرفته بیای.

بهترین کار اینه که خیلی محکم و قاطع تصمیم بگیری واحدهای باقیمونده را پاس کنی...

هم سرت گرم میشه و اینقدر افکار مزاحم سراغت نمیاد.

. هم احساس سرخوردگی بعد از 6 سال نمیکنی تازه انگیزه ای میشه که سریعتر سفره این کارشناسی را جمع کنی یک بسم الله بگو و با ساکن شدن در خوابگاه یک یا 2 ترم اینده رو بگذرون.

درمورداون اون دوست قبلی و نامزد الانت هم اگر مصمم به جدایی هستی با توکل برخدا و انجام فعالیتهای درسی

و کار و فعالیت زیاد و ورزش و تفریح و ... سعی کن هر دوشون را کامل فراموش کنی.

خدا را چه دیدی شاید با گذشت زمان چیزهایی نصیبت بشه که ارزش این سختیها و این تلاشها را داشته باشه.

با توکل به خدا از همین فردا شروع کن :323:

سلام
باتشکرازهمدردی شما...

سلام
بچه ها یکی کمکم بکنه من هرکاری میکنم شوهرم واسه طلاق توافقی نمیاد الان دوهفتست که منو معطل خودش کرده ...میخوادتمام طلاها و وسایلا و خرجهایی که برام کرده رو حتی خرج دانشگاه ازم بگیره به اضافه ی گوشی ومهریه و همش...

تازه هر روزم زنگ میزنن خودمو خانوادمو تهدید میکنن...ماهم بایدچیزی نگیم ...چون میخوایم توافقی جدابشیم....
حالم از هرچی شوهر کردنه بهم میخوره...

نمیدونم دقیقا حق وحقوقم چیه...دردش میدونین به چیه...به اینه که دیگه دختر نیستم...دارم از زور میمیرم....

سلام فاطیما جان
عزیزم یک موردی هست که می خوام بهت بگم
اول از اینکه من خودم بهمن جدا شدم اینو دارم میگم که فکر نکنی نفسم از جای گرم بلند میشه
تو همدردی پست هاتو می خونم و می خواستم بگم بعضا ما در زندگی در مواجه شدن با مسائل به قدری در مشکلات دست و پا می زنیم که نیاز به یک چشم سوم داریم که کمکمون کنه ( و میدونم که میدونی و واسه همین اینجایی )
پست هات پر آشفتگی و نگرانی و اضطراب هست. احساس می کنم هر لحظه یک فکری به سراغت میاد و به هم میریزی. چرا از مشاور کمک نمی گیری؟ یا حداقل یه روانپزشک که برای مدت محدودی قرص ضداضطراب بهت بده که یه کم آروم بگیری و بتونی درست فکر کنی.
همسرتون طوری که من خوندم آدم متعادلی نیستند و نباید توقع داشته باشی که تو این مورد هم متعادل و متمدنانه برخورد کنه. تا اونجایی که یادمه همسرتون مشکل جسمی هم داشت ( گیج رفتن سرش ) و خانواده ش نمی خوان شما رو از دست بدن. رفتار عمومیشون هم عجیب وغریبه ( دروغ گفتن درمورد اینکه ایشون سکته کرده )
بنابراین در پروسه طلاق باید صبر و حوصله به خرج بدی واز کوره در نری ( میدونم که پا در هوا بودن چقدر سخته )
درمورد حق و حقوقت سایت های مشاوره حقوقی هست و می تونی بخونی ؛ مثل حق مهریه عندالمطالبه و نفقه و ...
درمورد دختر نبودن هم اول باید با خودت کنار بیای
من توصیه نمی کنم رابطه در دوران عقد را
ولی الان کاری هست که شده و کار غیر شرعی و غیر قانونی نکردی ، این هم نمیتونه یه آتو دست همسرت باشه. مگر اینکه خودت اینطور فکر کنی و به اون این احساس را بدی که از این بابت شرمسار و نگرانی. اگر خودت این مسئله را حل شده بدونی و راحت برخورد کنی مطمعن باش ایشون هم انقدر روی این مسئله مانور نمی ده

باسلام خدمت نیلای عزیز

دوست عزیزم باید بگم من آشفتگی یا اضطراب خاصی ندارم...من چندتامشکل دارم و واقعا اعصابم خورده... توپست های قبلیم گفته بودم که من بخاطرشکست عاطفی که خورده بودم تصمیم گرفتم دیگه باکسی وارد رابطه نشم...وتصمیم گرفتم که باهرکسی ازدواج کنم که خانواده من قبول کنن...
من خانوادم بهم خیانت بزرگی کردن که نمی دونم چطور دارم با این قضیه کنار میام...وقتی اینا اومدن خواستگاریم مامانم فقط به ظاهر گیر میدادمثلا میگفت پسره سبزست یا پسره چاقه...همین...
یا مثلا بابام میگفت فقط یه بار باید باهم صحبت کنین...یه بار اونا اومدن خونه ی ما و حتی نشد دو ساعت باهاش صحبت کنم که اونا گفتن ما باید بریم خونمون....وباباممیگفت همین یه ساعت واسه شناخت کافیه ...وبعدازچند روز اونا ما رو دعوت کردن که بریم خونشون ماهم رفتیم ..که الان دارم فکرمیکنم میبینم پدر مادرم مثه آدما ی بی سواد عمل کردن....
بعداز رفتنمون به اونجا اونا ازما خواستن که شماره تلفن منو داشته باشن تاباهم صحبت کنیم خانواده ی منم گفتن باشه...و چندروز بعدازاین اتفاق من رفتم دانشگاه یه شهر دیگه...1000 کیلومتر دور ازخونه ی خودمون و اونا... بعدازچند روز به من زنگ زد و خیلی مودبانه وبا محبت بی اندازه بامن صحبت میکرد حدود یه ماه ما باهم تلفنی صحبت میکردیم که خانواده ی من میگفتن چرا به نتیجه نرسیدی....حتی یه بارواسه تولدم پسره اومد شهری که دانشگاهم بود وخیلی برام هدیه گرفتو خیلی خرجم کرد..نه اینکه من ندیده باشم اما همیشه عاشق این بودم که شوهرم درعین نداری هم بخشنده باشه ودست ودلباز باشه..
دقیقا همون روزی که اومد واسه تولدم مامانم زنگ زد گفت چه خبر باهم رفتین بیرون گفتم آره...ومادرم گفت خوب جواب قطعی روباید بدی گفتم فعلا زوده اما اون گفت مگه هر روز باپسرا بیرون بودی که الان انقدر راحت باهاش رفتی بیرون والانم نظر خاصی نداری...
به من دوهفته مهلت دادن که تا اون روز جوابمو بدم.....

من حتی جواب قطعی ندادم بابام بهم زنگ زد گفت نظرت چیه من گفتم هرچی شما بگین اگه بگین نه منم میگم نه اگه بگین آره منم میگم آره....که بابام خیلی تعریفش دادوگفت خانواده ی خوبین وپسر خوبیه..

الان که دارم اینا رو میگم دارم آتیش میگیرم....آخه اونا تو فاصله ای که من دانشگاه بودم حتی یه جاهم واسه تحقیق نرفته بودن ..الانم به من خرده میگیرن که چهار سال تو دانشگاه بودی .پسرا رو نشناختی.... یا مامانم بهم میگه که تو نمیتونستی جلو خودتو بگیری که سریع تو عقد خودتو دادی دست پسره...

اونا حتی یه تحقیق هم نکردن...من ازاینا میسوزم..الانم بهم میگن که تو چرا انقدر الکی صبرکردی...مگه پوست کرگدن روتنته که انقدر حرف بهت زدن که فقط توهین شنیدی...

من اصلا آبم با مادرم تویه جوب نمیره تا منو روانی نکنه ولم نمیکنه...مادرمن عاشق برادرمه وحاضره همه بمیرن تا اون زنده باشه...
حتی چی میگه امروز میگه اونا اومدن تو رو گرفتن تا منم دخترشونو بگیرم...وقتی مادر من اینه میخواین به کی تکیه کنم...
کاش بی سواد بود...معلمه و لیسانسه...اگه بی سوادبود انقدر ابراز فضل نمیکرد...حالا از روز عقدمم دقیقا همون روزی که عقدکردم میگفت من راضی به این وصلت نیستم تاقبلش نمیگفت دقیقا بعدخطبه خوندن نارضایتیشو اعلام کرد....

این پشتوانه ی من توزندگیمه...من از طلاق ناراحت نیستم از این ناراحتم که خانوادم یه جوری دارن رفتار میکنن که انگار من با دوست پسرم ازدواج کردم..من یه مخالفت توی اونا ندیدم که بگم نه...میگفتم هرچی شما بگین...اگه بگین نه من حرفی نمیزنم....

این حرفا رو پیش کدوم مشاور ببرم بگم....با کدوم قرص ودوا اینا درمان میشه...

- - - Updated - - -

من تو جامعه فهمیدم خوشگلم... تو جامعه فهمیدم که هیکلم خوبه ...تو جامعه فهمیدم که هوش واستعداد بالایی دارم..تو جامعه فهمیدم که خوبم...والا همیشه ایراد بوده من حتی اعتماد به نفسمم توی دوری یاد گرفتم والا مامانم اگه یه ایراد توی ما میدید انقدر بزرگش میکرد که علنا میشد نقطه ضعف ما...این مایی که میگم من و خواهرم هستیم...

مابا تبعیض بزرگ شدیم..چطوری الان میتونم خوب زندگی کنم
وقتی کوچیک بودم فکرمیکردم منو از پرورشگاه آوردن...برادرم نوه ی اول خانواده ی مادری و مادربزرگا وخاله ودایی وعمو عمه همه عاشقش چون میدیدن معیارخوب یا بد بودن پیش مادر من دوست داشتن یا نداشتن برادرم بود ...همه هم دور برادرمو میگرفتن...من 4 سال دانشگاه رفتم یه نفربهم زنگ نزد از خاله ها ودایی ها...چی بگم

ولی داداشم 45 روز رفت سربازی خودشونو کشتن گریه وزاری...
من توی خانواده ای بزرگ شدم که نتونستم خودمو پیدا کنم توش... نتونستم ازشون اعتماد به نفس بگیرم...من اصلا حب نفس ندارم خود خواه نیستم..:sad:
من ازبچگی آدم بلند پرواز و خیل پردازی بودم ...خیلی خلاق بودم ولی هیچ وقت مشوق نداشتم...مادرم میگفت توچرامثه خواهر برادرت نیستی..همش تو توهمات وخیالاتت زندگی میکنی...:310:
میدونم شاید بگین اینا ربطی به تاپیکم نداشت ولی اینا همه دلیل آشفتگی منه...
به مامانم میگم میخوام برم تحت نظر یه روانکاو ...میگه مگه دیوونه ای که بری....:316:

سلام فاطیما جون
من قبول می کنم که خانواده ت نقش خودشون را در حدی که ازشون انتظار می رفت خوب بازی نکردن و شاید در زندگی کسی را نداشته باشی که ازش راهنمایی درست بگیری.
دقیقا برای همین میگم برو مشاور.
ولی یک نکته دیگه هست که با اینکه حرفهای مادرت و نوع رفتارهاشو قبول نداری، ولی هنوز بند نافت را ازشون جدا نکردی و باز از حرفهای ولو غیر معقول مادرت تاثیر می پذیری ( یک بخش از ماجرا هم به تاثیر پذیری و وابستگی تو بر می گرده )
من کاملا می فهمم که الان به یک بزرگتر ( نه فقط سنی ) احتیاج داری که وقتی باهاش حرف می زنی آرومت کنه و دو تا راه جلو پات بگذاره، ولی خوب حالا از شانست خانواده ت اینطوری بودن . ولی اینجا وظیفه تو چی هست؟ اینه که از این به بعد تو زندگیت به مشاورهای آگاه رجوع کنی و تحت تاثیر حرف نامعقول کسی قرار نگیری
اگر بنا بر دیوانگی بود چون اینجا سایت مشاوره هست بنابراین باعرض معذرت خیلی از ما ... :310:
ضمنا اصلا هم لزومی نداره همه چیز را به مادرت بگی. از جمله مراجعه به مشاور را

سلام
دیروز رفتم دادگاه باپدرومادرم
همسرم نیومده بودوکیل گرفته بود...
هیچی ازاین زندگی کوفتی گیرم نمیاد...هیچی..دوسال پَر زد رفت....تازه دیگه دخترهم نیستم...