خیانت قبل از خاستگاری در زمان دوستی متعهدانه
نمیدونم اسمش رو خیانت بزارم یانه؟ 6 سال با همه کم و کاستی هاش ساختم و بهش وفادار موندم.تا شرایط ازدواج رو مهیا کنه.در حدی که حتی فکر کردن به کس دیگر رو برای خودم خیانت میدیدم. چند سال اول خوب و عاشقانه گذشت.تا اینکه مسئله به خونواده ها کشیده شد و جدی شد.وقتی برای ازدواج جلو اومد با مخالفت پدرم مواجه شد. ولی با همه سختی ها، مشکلاتمون رو حل کردیم و قرار خاستگاری گذاشتیم.ولی چند روز قبل از خاستگاری فهمیدم که زمانی که پدرم با ازدواجمون مخالفت کرد، کم کم شروع کرده بود به برقراری ارتباط با چند نفر دیگه (چت/تلفنی/و گاهی بیرون رفتن و رابطه در حد بوسه).براش هیچ فرقی هم نداشت که کی باشه،چندساله باشه،چه قیافه ای داشته باشه. محتویات چتش رو خوندم.از یکی به دیگری می پرید. با همه قرار می گذاشت.و تا انجایی که فهمیدم به این کارهاش تا زمانی ادامه داده بود که جواب مثبت رو از پدرم بگیره.و بعد از اون سعی در کنار گذاشتن همه اونها کرده بود.و زمانی که من از ماجرا با خبر شدم. همه چی تموم شده بود. و تمام سعیش رو می کرد که من از گذشتش مطلع نشم. قسم دروغ خورد.التماس کرد که پی گیری نکنم.گفت یه مسئله تموم شدست و دیگه تکرار نمیشه.ولی من که در بهت و حیرت بودم وارد جزئیات شدم و به هر طریقی کنجکاوی کردم و تا حدی پرده های بینمون رو پاره کردم.باورم نمیشد پسری که عاشقانه دوستم داشت اینکارو باهام بکنه.چهره معصومش که عاشقانه می پرستیدمش جلو چشمم سیاه شد.خلاصه با منت و خواهش و قبول همه شرایطی که گذاشتم،با هم عقد کردیم.
ولی من موندم با یه دنیا غمی که تو دلمه. حتی یادآوری خاطرات شیرین گذشته آزارم میده.گاهی یه آهنگ،یه کلمه یا جمله،یا منظره باعث دلتنگی و افسردگیم میشه.و گاهی به روش میارم و تیکه میندازم .میدونم کارم درست نیست.ولی چاره ای جز این برای سبک کردن خودم ندارم.دیگه عشق برام معنایی نداره.دوستت دارم هاش برام مفهومی نداره.به شدت نیاز دارم کسی بهم بگه که کارش خیانت نبوده و فقط یه اشتباه کوچیک در شرایط سخت و پرفشار زندگیش بوده.
لطفا راهنماییم کنین.چون دارم با دست خودم بهترین روزهای زندگیم رو با خاطرات بد و تجسم همسرم در لحظاتی که با هم بودند سپری می کنم.
روابطمون به خاطر دلخوری و بی اعتماد شدن من بهش داره به سردی کشیده می شه.نمیدونم چطور باید بی منت ببخشمش.و دلایلی که به نظر عقلم منطقی میاد را برای قلبم هم توجیه کنم.عقلم میگه فراموش کن.ببخش.ولی قلبم رضایت نمیده...
