شوهرم پدرشو از خونمون بیرون کرد

الان که دارم مینویسم مادرشوهرم و خواهرشوهرم اینجان.شوهرم با یه برادرش چند ماهیه قهرن.اونم بخاطر اینکه اون به پدرمادرش بی احترامی کرد و شوهرمم زدتش.امشب ما افطاری دعوتشون کرده بودیم و اون داداششم اومد.به شوهرم سلامم نکرد.وقتی داشت میرفت بلند خداحافظی و تشکر کرد اما شوهرم اصلا محلش نذاشت.وقتی رفت مادرش نشست یه گوشه و باهامون حرف نمیزد.وقتی شوهرم گفت چیه با دادوبیداد شروع کرد که اون مهمانت بود و چرا اینطوری برخورد میکنی و...
شوهرم عصبی شد.خواهرشم حقو به مادرش داد.پدرشم شروع کرد به حرف زدن.یه دفعه شوهرم پا شد دست باباشو گرفت از خونه انداختدش بیرون.اونم یه نفرینی کرد و رفت.بعدش شوهرم شروع کرد به زدن خودش.اونقدر خودشو زد که سرش و صورتش ورم کرد.یه ساعت فقط افتاده بود.الان تازه بلند شد رفت بیرون.من چه خاکی به سرم بریزم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟شوهرم آخرش کار دستم میده.


- - - Updated - - -

شوهرم الان تنها رفته بیرون.گوشیشم نبرده.دارم سکته میزنم.
وسط دعوا به مادرش گفت چرا از وقتی ازدواج کردم اینطوری باهام برخورد میکنین.من ازتون راضی نیستم.اونم برگشت گفت منم ازت راضی نیستم.نمیدونم ما چی براشون کم گذاشتیم.نمیدونم اشکال کار کجاست.نمیدونم.فقط میدونم زندگیمونو جهنم کردن.
ناگفته نماند اونا همشون همیشه با هم دعوا دارن.چدر مادرش.پدرش با اون 2 تا داداش دیگش.همیشه.من اولین بار تو زندگیم چنین دعواهایی رو اونجا دیدم.و اونا مدعی هستن که شوهرم با ازدواجش با من بهشون بی احترامی میکنه.
نمیدونم.واقعا الان گبجم.گیج گیج...........

ریحان جان مگه با ازدواجتون مخالف بودن ؟چرا ازتون بدشون می اد؟ مهم رابطه خودت با همسرت اگه به طرفشون نره و طرف شما باشی دیگه مشکلی نیست

جای شکرش باقیه همسرتون طرف شماست و از روی تعصب بیخودی جانبداری نمی کنه من پیشنهاد می کنم شما به هیچ عنوان دخالت نکنید. همسر شما متوجه اشتباهش هست وبه زودی از دل پدرش در میاره.

گلم من تجربه همچین مسائلی رو داشتم اول از همه هرگز دلسوزی نکن و نخواه که واسطه گری کنی وبخوای برای برقراری ارتباطی پیش قدم بشی چون همه کاسه کوزه ها سر شما خالی خواهد شد شک نکن پس اصلا دخالت نکن و فقط کنار همسرت باش و بهش محبت کن و اصلا نگو که نمی دونم اشتباه کردی و بی احترامی کردی و....... .اصلا اظهار نظر نکن فقط بهش دلداری بده و مظلوم نمایی کن و خودشیرینی برای همسرت.ببخشید اینقدر خودمونی حرف زدم اما این تجربه من بو که صاذقانه در اختیار شما قرار دادم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سان آی

ریحان جان مگه با ازدواجتون مخالف بودن ؟چرا ازتون بدشون می اد؟ مهم رابطه خودت با همسرت اگه به طرفشون نره و طرف شما باشی دیگه مشکلی نیست

---

نه،اصلا مخالف نبودن.کاملا سنتی و با آشنایی خانواده ها ازدواج کردیم.نمیدونم چرا.مادرش میگه برام کم میذاری.میگه من برات زحمت کشیدم حالا باید مزدشو بگیرم.شوهرم با من خوبه اما...مگه میشه این روابط روش تاثیر نذاره.الان زده خودشو ناقص کرده.معلومم نیست تا کی باید غصه این اتفاقو بخوره.ما هیچ کدوممون نمیخوایم بدون خانوادش زندگی کنیم.برامون مهمه رضایتشون.نمیدونم واقعا

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط @@@

جای شکرش باقیه همسرتون طرف شماست و از روی تعصب بیخودی جانبداری نمی کنه من پیشنهاد می کنم شما به هیچ عنوان دخالت نکنید. همسر شما متوجه اشتباهش هست وبه زودی از دل پدرش در میاره.

---

من هیچ دخالتی نمیکنم.اما این رفتارها اولین بار که نیست.اونا کلا محبت کردن بلد نیستن.فقط وفقط انتظار دارن.هفته ای یک یا دو بار سر زدن کمه؟دیگه یه بچه چیکار باید برا مادرش بکنه؟

- - - Updated - - -

شوهرم از اول دانشجوییش همه خرجاشو خودش میداد.خرج عقد و عروسیو هم خودش داد.فقط یه مقدار ناچیزی کمک کردن.واسه همون یه مقدار شوهرم چه تشکری که نکرد.اصلا ازشون انتظار نداره.هیچ کاری واسمون نکردن.فقط انتظار دارن.نمیدونم چی میخوان از جون ما

- - - Updated - - -

تو رو خدا کمک کنین
کسی نمیدونه با این عصبی بودن شوهرم چیکار میتونم بکنم؟باید ببرمش دکتر؟روانپزشک؟کی؟کمک کنید.زده خودشو ناقص کرده..........

تو رو خدا کمک کنین.
چیکار میتونم برا همسرم بکنم؟چیکار کنم دیگه اینطوری نشه؟
شوهرم با کوچیکترین عصبانیتی میکوبه به فرمون ماشین،هر چی دستش باشه میندازه و این دومین بار بود که اینطوری خودشو زد.مثل دیوونه ها.واقعا دیوونه میشه اون لحظه.میترسم.میترسم بازم اونطوری شه.دیشب چند نفری نمیتونستیم نگهش داریم.هی میزد خودشو.خدایا چیکار کنم؟؟؟؟؟؟

- - - Updated - - -

دیشب که شوهرم رفت بیرون سر صحبت باز شد با مادرشوهرم و خواهرشوهرم.
اولین بار بود بعد 3 سال باهاشون حرف میزدم.کلی حرفای دلمو گفتم.اونام دلشون پر بود البته اما آخرش چیزی دستگیرم نشد که چی میخوان از ما
گفتم من اولین بار تو عمرم همچین دعواهایی رو تو خونه شما دیدم.من تو خونواده خودم دعوا ندیدم .مادرشوهرم گفت خب شرایط خانواده ما فرق داره.از صفر شروع کردیم و ازین چیزا.گفتم من به دلیلش کاری ندارم.هیچ وقتم بخاطر این قضیه منت نذاشتم رو شوهرم و اونم حتی ازم تشکر میکنه بخاطر این رفتارم(واقعا هم همینه)
اما دردم اینه که شما به من میگین اون با ازدواج با من اینطوری شد.ساکت شد.هیچ حرفی واسه گفتن نداشت.
شروع کرد که من با سختی بچه هامو بزرگ کردم.یه طوری داشت از سختیهاش میگفت که انگار هیچ مادر دیگه ای واسه بچش زحمت نکشیده.من گوش کردم.گفتم شما سختی کشیدین خب همه آدما اوایل زندگیشون سختی کشیدن.پدرمادر منم شختی کشیدن.اما بهش حق هم دادم.ولی گفتم من نمیتونم این عصبانیت شوهرمو درست کنم.کاری ازم برنمیاد(اینو نگفتم که این عصبانیتش نتیجه یک عمر دعوای شما و شوهرته) و کلی از شوهرم خوبی گفتم.کلی ازش تعریف کردم اما گفتم این یه ویژگی بدو هم داره.

- - - Updated - - -

فکر کنین وسط دعوا که شوهرم له و لورده شده بود به مادرش گفت من تاحالا دلم میخواست نزدیک شما زندگی کنم اما الان دیگه دلم نمیخواد.مادرش برگشت گفت شما از اولم دلتون نمیخواست نزدیک ما باشین.حالا ما تو شهر مجاور شهر اونا که یک ربع فاصله زمانی داره زندگی میکنیم.اونم بخاطر شغل همسرم.تا تقی هم به توقی میخوره شوهرم اونجاست.اما مادرش انتظار داره ما طبقه بالای خونه اونا زندگی کنیم.بدون هییییییییییییچ درکی.که پسرم اونجا شاید سختش باشه.چون شغلش طوریه که در روز چند بار میاد و میره.رفت و آمد براش سخته.فقط و فقط به خودشون فکر میکنن.من حتما با این وضعیت باید میرفتم اونجا زندگی میکردم!!!!!!هیچ کدومشون با هم نمیسازن.تو عقدم بودیم هزار بار دعوا کردن.مگه اعصابمونو از سر راه آوردیم.هر روز هر روز دعوا
شوهر بیچاره منم میشینه پیش خودش میگه(البته قبل دعوا) من نتونستم خونه بخرم یا ماشینمو بهتر کنم با اینکه پولش بود و الان همه چی گرون شد.لابد مادرم ازم راضی نیست.نرفتم خونشون زندگی کنم و..........
ای خداااااااااا..چقدر دلم پره

من نمیدونم چی بگم ریحان خانم.
فقط به آرامشی که داری غبطه خوردم. خیلی قشنگ موضوع به این بغرنجی رو پذیرفتی و فقط نگران شوهرتی.آفرین واقعا.

گل آرای عزیز ممنونم.ار اینکه دیدم شما برام پست گذاشتین خوشحال شدم چون همیشه میبینم خوب همه رو راهنمایی میکنی
شوهرم بعدازظهر اومد خونه.هنوزم ناراحت و عصبانیه.کلی درموردشون حرف زد.منم یه مقدار بهش حق دادم یه مقدارم نه.بهش گفتم من اینو از خودت یاد گرفتم که ما پدر مادرمونو نمیتونیم تغییر بدیم اما خودمونو که میتونیم.گفتم باید خودتو کنترل کنی.کلی آرومش کردم و خوابید
اما میشناسمش.الان کلی غصه میخوره،پشیمون میشه ولی بازم دفعه بعد تکرار میشه.پدر مادرشم کلا رو اعصابشن.اینم بچه اوناست خب.
الان شوهرم باهام خوبه اما این عصبانیتش همیشه باهاشه.یعنی من خیلییییییییی مراعاتشو میکنم که آروم بمونه.من و اون خودمون اوایل خیلی مشکل داشتیم و یه بار دقیقا پارسال ماه رمضون سر دعوای من و اون خودشو همینطوری زد.یه بارم دست رو من بلند کرد.البته فقط یه بار.
الان کسی نمیتونه کمک کنه که من با این عصبانیتش چیکار باید بکنم؟نیاز به درمان داره؟کسی تجربشو نداره؟
تو رابطه خودم و اون تونستم تا حد زیادی کنترلش کنم.وقتی میبینم داره عصبی میشه دیگه بعد یک سال ونیم تقریبا میدونم چیکار کنم بدتر نشه.اما با پدرمادرش نه.باورتون میشه امروز بهم میگفت دیشب دنبال شیشه میگشتم.نگرانشم.مگه قتل چیه؟همینه دیگه.عصبی میشن یه لحظه.دست خودشون که نیست.

خواهش میکنم. ممنون از لطفت. اما من با اینکه راه درست رو میدونم خودم تو عمل میمونم.
چون شخصیت آرومی ندارم. من خودمو میذارم جای شما، اگه خونواده شوهرم بهم بگن از وقتی با تو ازدواج کرده این جوری شده ، عمرا افطاری دعوتشون کنم.
شما چرا نگرانی وقتی اینقدر آروم و خانومی؟
خیلیییی خوبه. مطمئن باش آرامش درونیت بالاخره رو شوهرت اثر میذاره و ایشونم میشه مثل شما.
من اگه از روز اول نصف شما آرامشم رو حفظ میکردم و الکی آتیش روشن نمیکردم، الان خیلی اتفاق ها نیفتاده بود. آخه شوهر من تا این حد که خودزنی کنه عصبی نیست.
یه سری به تاپیک من تو قسمت سایر مشکلات خانواده بزن.

حتما عزیزم.البته تاپیکهای قبلبتونو دنبال میکردم.
من هیچ وقت تا به حال جواب خانواده شوهرمو ندادم.یه هفته بعد عروسیمون رفته بودیم خونشون.مادرش به یه دلیل کاملا غیرمنطقی دعوا راه انداخت و حرفای خیلی بدی بهم زد.من فقط از خونشون رفتم بیرون.و خونشونم نرفتم.تا اینکه خودشون یکی دو هفته بعد اومدن خونمون.منم خیلی محترمانه تحویلشون گرفتم.شامم براشون پختم.
من خانواده خیلی آرومی دارم.تک دخترم و یه داداش کوچیکتر از خودم دارم.حتی خودم باورم نمیشه چطور تحملشون میکنم.چون کوچکترین بی احترامی و توهینی تو خونه خودم ندیده بودم.حتی همیشه از نوع رابطم با اونا غصه میخورم.چون اونام از من راضی نیستن و من نمیدونم چرا میخوام هر طوری شده راضیشون کنم.
البته اتفاق دیشب یه نتیجه مثبت داشت که من تونستم با خواهرشوهرم و مادرشوهرم حرف بزنم و یه سری چیزارو براشون روشن کنم.
خوشحالم که از همسرم فقط دفاع کردم و به خواهرش گفتم خیلی همسرمو دوست دارم.اما بهشون فهموندم اگه اون عصبیه با منم همینه.البته مادرش همه فقط چند دقیقه پیش ما بود و خواهرش گفت بره و نمیدونم چقدر حرفام بهش منتقل میشه.

سلام خواهر گرامی :72:

در مورد دعوای اون شب و مسائل پیش اومده با نظر دوستای خوبم مبنی بر عدم دخالت کاملا موافقم.بذارید در درون خودشون مشکل حل بشه.فقط هر وقت شوهرتون اظهار علاقه کرد برای از بین بردن کدورت ها(مثلا با دعوت دوباره اونها)همراهیشون کنید.


من پدرم انسانی عصبی است.ترکش این عصبانیت بارها به ما هم خورده.اما مادرم میگه پدرم سال به سال بهتر شد.منظورم این نیست که به امید خدا رهاش کنید که خودش خوب میشه.نه،دقیقا برعکسه.

بارها از پدرم پرسیدیم که چطور اینقدر تغیر کردی.بابام در جواب میگه باز هم به همون راحتی و شدت عصبانی میشم .اما دیگه به همون راحتی بروز نمیدم.به همون زودی تصمیمم رو عملی نمی کنم.این چیزی که پدرم بهش رسید و خیلی خیلی خیلی سعی کرد تا بر نفس سر کش افسار بزنه.اما باز هم هر از گاهی عنان کار از کف میده.که خوشبختانه قابل اغماض(چون خیلی کمه)

مشکلی که در افراد عصبی هست،عدم توانایی اونها در کنترل خشم خودشونه.کسب این مهارت(کنترل خشم) میتونه کلید حل این مشکل باشه.

چیز دیگر هم در مواجهه با این افراد رفتار شما قبل ، حین و بعد از برخورده.البته شما به اگاهیتون نسبت به این موضوع اشاره کردید.ولی این کار رو بعد از 1.5 سال فرا گرفتید.یعنی بعد از شناخت همسرتون.حالا شوهرتون هم برای فائق شدن بر خشم خودش نیاز به شناخت داره.از خودش.از ضعف هاش.مشاور کاردان میتونه در این زمینه کمک حال خوبی باشه.

به نظر من شما تا حدی میتونید رو ایشون تاثیر گذار باشید.شما بهتره برید پیش یه مشاوره خوب.شاید لازم شد و ایشون شما رو به یه روانپزشک هم ارجاع داد و دارو درمانی صورت بگیره.(گاهی کار تیمی از روانپزشک و روان شناس لازمه).

خواهر گرامی،با حفظ ارامش سعی کنید شوهرتون رو همراه کنید به یک مشاور و حتی الامکان حواستون به مسائل تحریک کننده باشه.(دقت کنید خونواده ایشون و دخالت و انتقاد از خونواده ایشون هم میتونه یک محرک قوی باشد)

به لطف خدا و همت شما و شوهرتون همه چیز حل میشه.نگران نباشید.:72::72:

فقط خدا :72::72::72:

شوهرم امروز میگفت کمکم کن.تو تنها کسی هستی که میتونی کمکم کنی.
خب ما هم گاهی مثل همه زن و شوهرا بحث میکنیم و اون کلا زود عصبی میشه و من سعی میکنم کنترلش کنم تا به مرز جنون نرسه.
من چطور کمکش کنم؟حس میکنم نیاز به درمان داره.هر چند خودم اعتقادی به داروهای روانپزشکی ندارم و شوهرمم فک نکنم قبول کنه بیاد.
واقعا اگه شوهرم آروم بد،صبر داشت و جوابشونو نمیداد همه چیز به خیر و خوشی میگذشت.اما معلوم نیست 28 سالی که من نبودم چی به سرش آوردن که تحمل هیچ چیو نداره

- - - Updated - - -

همسرم خیلی انسان پاک،سالم،با خدا و مهربونیه.از طرفی در تحصیلات و کارشم بسیار موفق و توانمنده.با همه هم رابطه خوبی داره.الان که حدود 3 ساله از عقدمون و یک سال و نیمه از عروسیمون میگذره همه فامیل من به شدت دوسش دارن.با همه جور آدم میسازه و دوست خوبی هست.من نشانه های عصبانیتو فقط درش پشت فرمون میبینم که اگه یکی مثلا براش بوق الکی بده میخواد جبران کنه و اذیت کنه طرفو و ... غیر از اون فقط نسبت به من و خانواده خودش بخصوص پدر مادرش اینطوریه.یعنی غیر از ماها تقریبا هیچ جای دیگه مشکلی نداره و به شدت محبوب هم هست و دوستاشم اونو خیلی خوش اخلاق میدونن.حتی دوستای هم خوابگاهیش که 4 سال با هم بودن.
خودشم بارها اقرار کرده و میگه چون شماهارو دوست دارم و ازتون انتظار دارم ارتون ناراحت میشم و عصبی.

سلام مجدد :72:

خب این خیلی خوبه که ایشون چنین دیدی نسبت به شما داره.حالا که این شانس رو داری از دستش ندید و قانعش کنید واسه رفتن پیش یه مشاور.

اتفاقا یه جاهایی باید به دارو اعتماد کنید.انسان موجود پیچیده ای .گاهی کم و زیاد شدن یه هورمون میتونه سیستم انسان رو به کل به هم بریزه.

با این تفاسیر شوهرتون خوبی های زیادی دارن.البته شما هم بزرگوارید که این خوبی ها رو در ایشون می بینید و صرفا فدای اندک عیوب ایشون نمی کنید.واقعا نکته ای که گفتید درسته.شما 1.5 ساله این ادم رو می شناسید.ادمی که 28 سال نمیشه فهمید دچار چه مشکلات و عقده هایی شده.(تو این زمینه هم مشاور میتونه با ریشه یابی اساسی کمک خوبی باشه).

خواهر خوب من،همه ما گرفتار یک سری عیوبیم.یکی مسئولیت پذیر نیست،یکی بد بینه،یکی خسیسه،یکی هم مثل شوهرتون عصبیه.قرار نیست که همه خوبیها در یک نفر جمع شده باشه.

ان شاءالله موفق می شید :72::72:

فقط خدا :72::72::72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط faghat-KHODA

سلام مجدد :72:

خب این خیلی خوبه که ایشون چنین دیدی نسبت به شما داره.حالا که این شانس رو داری از دستش ندید و قانعش کنید واسه رفتن پیش یه مشاور.

اتفاقا یه جاهایی باید به دارو اعتماد کنید.انسان موجود پیچیده ای .گاهی کم و زیاد شدن یه هورمون میتونه سیستم انسان رو به کل به هم بریزه.

با این تفاسیر شوهرتون خوبی های زیادی دارن.البته شما هم بزرگوارید که این خوبی ها رو در ایشون می بینید و صرفا فدای اندک عیوب ایشون نمی کنید.واقعا نکته ای که گفتید درسته.شما 1.5 ساله این ادم رو می شناسید.ادمی که 28 سال نمیشه فهمید دچار چه مشکلات و عقده هایی شده.(تو این زمینه هم مشاور میتونه با ریشه یابی اساسی کمک خوبی باشه).

خواهر خوب من،همه ما گرفتار یک سری عیوبیم.یکی مسئولیت پذیر نیست،یکی بد بینه،یکی خسیسه،یکی هم مثل شوهرتون عصبیه.قرار نیست که همه خوبیها در یک نفر جمع شده باشه.

ان شاءالله موفق می شید :72::72:

فقط خدا :72::72::72:

---

سلام،ممنونم ازتون:72:،حرفاتون بهم آرامش داده.چون همسرم گرایش مذهبی داره همیشه سعی کردم ازین راه وارد شم .تا حدی هم موفق بودم
چشم،سعی میکنم راضیش کنم برا مشاوره رفتن.البته سخته،تابحال چنین تجربه ای نداشتیم.فعلا باید یه کم صبر کنم تا این عصبانیتش فروکش کنه.

چه جالب.
چون من هم 1/5 سال عقد بودم و 1/5 ساله عروسی کردم. شوهرم هم پاکه هم با خداست هم سالم. هم مهربون هم خوش قلب و با هیییییچ بشری تا به حال دچار تنش نشده جز من !!! و هرکس که من پاش رو به زندگیم باز کردم. چه خونواده خودش بودن چه خونواده من .
کم کم دارم به این نتیجه تأسف بار میرسم که خودم این خاطرات تلخ این چند سال رو رقم زدم. امیدوارم برای ترمیم و جبران دیر نشده باشه.

امروز خیلی خوب کنارش بودم.کلی آروم شد اما خب ناراحته.میدونم خیلی طول میکشه تا این قضیه درست شه.
اون الان باهام خوبه.منم خیلی باید حواسمو جمع کنم.چون از قاعده عصبی شدنش مستثنی نیستم.مثلا اون امروز یه سره درمورد خانوادش بد میگفت اما من یه بارم حرفشو ادامه ندادم.فقط گوش کردم.چون بارها بخاطر همین پدر مادرش با همه آزاراشون با هم دعوامون شده.من با همه صبرم در حالت عادی اگه کوچیکترین حرفی درمورد پدر مادرش بزنم باهام برخورد میکنه و ازشون دفاع میکنه.

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط گل آرا

چه جالب.
چون من هم 1/5 سال عقد بودم و 1/5 ساله عروسی کردم. شوهرم هم پاکه هم با خداست هم سالم. هم مهربون هم خوش قلب و با هیییییچ بشری تا به حال دچار تنش نشده جز من !!! و هرکس که من پاش رو به زندگیم باز کردم. چه خونواده خودش بودن چه خونواده من .
کم کم دارم به این نتیجه تأسف بار میرسم که خودم این خاطرات تلخ این چند سال رو رقم زدم. امیدوارم برای ترمیم و جبران دیر نشده باشه.

---

گل آرا جان.در روابط زن و شوهر این زنه که نقش اصلیو ایفا میکنه و میتونه یه رابطه رو حفظ کنه یا خراب میکنه.ولی جایی که عوامل بیرونی دخالت دارن کنترل اوضاع خیلی سخت میشه.مثل کار همسرت.کاملا درکت میکنم.زمانی که شوهر آدم بهونه گیر میشه آدم از به دنیا اومدن پشیمون میشه.دعا میکنم به این شب عزیز مشکلات همه حل شه.

سلام دوستان.شوهرم بهتره حالش اما همچنان ناراحت هست و تازه عذاب وجدانم اومده سراغش.خب این مسئله چند وقت دیگه تموم میشه اما من چیکار میتونم بکنم که این اتفاق دیگه نیفته؟آیا غیر از مشاوره و درمان کاره هست که من بتونم انجامش بدم؟چطور میشه کنترل کرد خشمشو.من واقعا میترسم خدای نکرده ایندفعه اتفاق بدتری بیفته.

سلام دوستان خوبم
بیشتر از یک هفته از اون ماجرا میگذره.ما دیگه خونشون نرفتیم .شوهرم هم با پدرش هیچ تماسی نداشتن.فقط مادرش چند باری زنگ زد.شوهرم میگه فردا بریم خونشون.اما من به شدت استرس دارم.با اینکه من هیچ کاری نکردم.اما خیلیییییییییییی میترسم.قلبم تند میزنه.اینکه فردا چی میشه.پدرش چه برخوردی باهامون خواهد داشت.من چیکار کنم و چه رفتاری داشته باشم.و اینکه خدای نکرده چیزی پیش نیاد که دوباره دعوا شه.چون واقعا پتانسیلش وجود داره.
پدرشوهرم کلا آدم کینه ای نیست اما اینبار بدجور ناراحت شده.دارم از استرس می میرم.