بالاخره نامزدیم بهم خورد :(

بعد از 5 سال دوستی و بالا و پائین...بعد از اینهمه جنگ و جدال و کشمکش...اینهمه تحمل سختیها آخرش به بن بست رسیدم..قرار بود عقد کنیم...روزی که انگشتر دستم کردن یه نفس راحت کشیدم و گفتم آخر تمام شد...اما مشکلاتم نسبت به قبل از نامزدی کمتر نشد هیچ..بیشترم شد..
خیلی سعی کردم رو خودم کار کنم..خودمو کنترل کنم..کلی اینجا تاپیک دادم..کمک خواستم..خواستم رابطم بهتر شه..چقدر بد دهنیاشو تحمل کردم..عصبی بودنا و تحمل گیرای بی معنی...دیگه کارش به جائی کشید به بابامم توهین کرد..با اینکه دیگه کاملا مایوس شده بودم رفتم پیش مشاور..برگشته به مشاور گفته تو در حدی نیستی بخوای واسه من تعیین تکلیف کنی!!! مشاوره التماس میکرد به من که باش ازدواج نکنم...
با اینحال که اینقدر گند زده امروز باز هم به من توهین کرد هم به بابام..اونم واسه اینکه با بابام رفتم پیش مشاور! به من فوش داد بعدم گفت خوب شد فامیل نشدیم که دیگه ریخت باباتو نبینم..تو خیابون ببینمش رومو میکنم اونور...!!!
دیگه چیکار باید میکردم که نکردم؟بد دهنیاشو بخشیدم..وقتی سر موضوعات الکی دنبال بهانه میگشت هفته ای 2.3 بار ارامشمو بهم میزد و عین نقل و نبات فوش میداد..وقتی از حالا واسم تعیین تکلیف میکرد کجا برو کجا نرو با کی برو با کی نرو و درست عین یه زندانی بام رفتار میکرد..وقتی جای اینکه خوشحال باشم از حالا افسردگی گرفتم و همش گریه میکنم از دستش...وقتی بخاطر اون تمام اعتقاد و سر و ریختمو عوض کردم هنوزم به من میگه وظیفت بوده کار خاصی نکردی..وقتی جواب توهیناشو عصبی بازیاشو ندادم هنوزم داره ادامه میده...
دیگه خسته شدم..خیلی دوسش دارم...از دیشب از بس گریه کردم چشام میسوزه..خوابم نمیبره...
دیشب گفتم دیگه نمیتونم..بابامم دیگه قبول نمیکنه..بابام خیلی چشماشو رو این حرکاتت بست اما تو بازم ادامه دادی..میگه دیگه چشم دیدن باباتو ندارم..تا یه چیزی میشه زود میگه حلقمو بفرست تو لیاقتمو نداری...بهم میگه چی دستم داری؟میگم دلم..5 سال عمر و خاطرم..با غرور تمام میگه برو از بابات بگیر..دوسم داره..خیلیم دوسم داره..اما آزارم میده:(
گاهی دلتنگی که میاد سراغم پشیمون میشم...پسر نجیب و کاری و خانواده داره...اما اینکه اخلاقش اینطوریه...یعنی باید بخاطر خوب بودنش از اعتقادم و شخصیتم بگذرم؟
گاهی میترسم بعد از این دیگه پسر خوب و نجیب گیرم نیاد..
بنظر شما کاری بوده که دیگه نکرده باشم؟کارم اشتباه بوده که تمام کردم؟راهی بوده که نرفتم؟

سلام ازاول رفتارش اینجور بوده؟منظورت از تحمل سختی چی بوده؟؟؟
یک سوال دیگه چه جوری فهمیدی نجیبه؟؟وقتی به بابای عزیزت توهین کرده بنظرت میشه بش گفت نجیب؟؟؟؟
بنظرم دوست داشتن زیاد اونم فقط ازجانب تو باعث میشه بدیهاشو اصلا نبینی،این کاراش دلیل خوبی برا فراموش کردنش نیست؟؟یکم بیشتر فکر کن خواهر گلم
درضمن این ترست هم بریز دور

همیشه مشکلات دو طرفه است عزیزم. منم مشکلم شبیه تو هست اما خوب کلاه خودمو قاضی می کنم می بینم بدبخت حق داره اونم منم همچین زن خوبی نبودم اگر اونم به عنوان مرد اشتباهاتی داشته منم اشتباه کردم. شاید نمی دونم ولی چون مشکل شما به مال ما شبیه هست می گم تو هم مقصری خودت تا حد 50 درصد.

من مقصر بودم..اما اولای دوستی...خودمو عوض کردم..آروم شدم..بد دهنی نکردم..2 ساله اخلاقش عوض شده..خیلی سعی کردم تغییرش بدم...اما...:(
من مقصر هستم..اما از نظر همه 20%...وقتی به مامانش میگفتم چکارا باهام نمیکنه مادرش می موند چی بهم بگه..میدونست پسرش گیر بیخوذ بهم میده..تو همین سایت تاپیک زدم راجع به حرکاتش...مثلا یه اس ام اس بش دادم دیر به دستش رسید... وقتی رسید زنگ زد هر چی فوش بود بهم داد..که تو داشتی به یه مرد دیگه .... میکردی اس ام اس ات اشتباه اومد..و تا نیم ساعت داد میزد و توهین میکرد..وقتی واسش توضیح دادم و فهمید مال خودش بوده یهو آروم شد و عذر خواهی کرد..اما آیا این عذر خواهی به در من میخوره؟
سر هر ماجرائی به من میگفت شهرستانی و با سه من آرایش این جوری میشی و فوشای رکیک..من حتی جواب فوشاشم نمیدادم..در کمال آرامش رابطه داشتیم..یهو گیر میداد به یه چیز الکی..داد و بیداد..فوش و دعوا و اعصاب خوردی بعد انتظار داشت وقتی آروم میشه دیگه منم یادم بره چیا گفته
یه مدت گیر داده بود خونه خواهرت نمون شب!!!!!(بدون هیچ دلیلی..میگفت من مردم هر چی میگم تو هم باید بگی چشم!) یه مدت گیر داد من از خواهرت خوشم نمیاد نرو باش بیرون..یا چرا با مامانت اینا میری سفر..میری با پسرای همکارای مامانت خوش بگذرونی؟حالا هم توهین میکنه به بابام اونم واسه اینکه باهام اومده پیش مشاور...!!!!!!
اینا تقصیر منه؟نمیگم من کاری نکردم..اما خدا شاهده اینکارارو نمیکردم..اگه بش آرامش نمیدادم باعث سلب اسایششم نمیشدم

- - - Updated - - -

از اول اینجور نبود..اینجور شد...همینکه جواب توهیناشو داد و بیداداشو نمیدادم...همینکه کل سر و ریختمو کردم اونی که اون میگه هنوزم بهم گیر میده...این به این معنی نیست که واقعا من 50% مقصر نیستم؟

سلام
به نظر من با كسي كه توي دوره نامزدي فحش و توهين و كنترل كردن زيادي داره همون بهتره كه زير يه سقف نرفتين چون شايد توي دوران نامزدي بتوني اين چيزا را تحمل كني و به خاطر اينكه اغلب ساعات روزت را با خانواده خودتي رفتارهاي زشتشو تحمل كني ولي بعد از ازدواج قضيه خيلي فرق ميكنه.
دوست داشتن خيلي مهمه ولي شخصيت خود آدمم مهمتره.اينكه در كنار همسرت احساس عزت نفس و احترام داشته باشي خيلي مهمه.
من تاپيكهاي قبليت را نديدم ولي توي دوره نامزدي بايد چشمهاتو كاملا باز كني و وقتي يه رفتار بد ميبيني راحت ازش نگذري.هر چقدر بعد از ازدواج بايد چشممون را روي بديهاي همسرمون ببنديم و به خوبيهاش فكر كنيم توي دوران نامزدي كه دوران شناخته ، چشمها را كاملا باز كنيم.

دختر آسمان عزیز


سری به تاپیک های قبلی شما زدم


شما اختلاف فرهنگی عمیقی دارید . همچنین تفاوتهای و شباهتهای شخصیتی مسئله ساز . مثلاً از شباهتهای شخصیتی هردوی شما تعصب هست که هرکدام

به گونه ای و نسبت به مسائل خاص خودتون نشان می دهید . یا رگه هایی از بدبینی ، پرخاشگری و ....

و از طرفی تفاوتهایی دارید که اینم میتونه مسئله ساز باشد ، مثلاً از نظر فکری و نوع حضور و ارتباطات اجتماعی . برای مثال شما و خانوادتون در روابط اجتماعی باز

هستید و زود آشنا و .... نامزدتان محتاط هست و با هرکسی نمی جوشد .

توجه ایشان به نوع پوشش شما ، فقط توجه به پوشش شما نیست . ایشون نشان داده که از پوشش باز نسبت به خانمها حساس هست . یعنی به نظر می رسد

که کلاً این نوع پوشش را خوشایندش نیست و البته بخاطر درک تأثیر آن روی مردان هست و جذب نگاه ها ، لذا این هست که در مواجهه با خانمهایی که رعایت

پوشش مورد نظر وی را ندارند معذب و حتی عصبی می شود . لذا چه بسا در روابط خانوادگی دچار مشکل شوید یعنی مثلاً حضور خواهرهای شما برایش سخت

باشد و یا حتی عصبی شود .در هر صورت تنش زیاد خواهد بود . اگر بطور جدی نامزدی شما به هم خورده که نیاز هست روی موضوع قطع وابستگی

کار کنید و خود رابازسازی روحی کنید . اگر هنوز هم مردد هستید و کامل به هم نخورده . نیاز هست نسبت به شخصیت نامزدتان و خودتان شتاخت کافی به

کمک یک مشاور پیدا کرده و رویه زندگی و عملکردی وی را با نظر به شخصیتش به کمک یک مشاور دربیاری و همچنین شخصیت خود را نیز باز شناسی و

رویه عملکری خود در زندگی را بشناسی و به او نشان دهی و بطور جدی سنگهاتون را با هم وا کنید .

به کمک یک مشاور بررسی کنید که در صورتی که بخواهید با وجود تفاوتها زندگی آرام و لذت بخشی داشت باشید هرکدام چه انعطافهایی لازم هست داشته

باشید و آیا امکان پذیر هست و می توانید؟ یعنی باید بررسی کنید که ظرفیتتان چطور هست و پذیرش یک سری تغییرات را تا چه حد دارید .

مثلاً اگر ایشان همین جدیت در پوشش حتی شدید تر از اینی که تا حالا خواسته را بخواهد و نرفتن به مهمانی های مختلط و مسافرت همراه خانواده و حتی

بعداً ارتباط محدود و کم با خانواده و فامیل و ..... شما باید ببینی آیا می توانی برای همیشه زندگیت اینرا بپذیری ، نه فقط به خاطر علاقه به همسرت ، بلکه

نگرشت را هم مطابق این انتظارات کنی ، یعنی به عبارتی توی دیدگاهت تغییر ایجاد کنی به گونه ای که بنا به دیدگاه خودت بپذیری که نباید چنین پوشش و

رفت و آمدهایی داشته باشی ( چون تنها در این صورت است که حرف و طعنه دیگران بر شما اثر نخواهد گذاشت ) به عبارتی باید ببینی آیا همسویی عقیدی

و فرهنگی با ایشان را بطور شناختی و فکری می توانی داشته باشی یا خیر؟ . و ایشان هم در مقابل یک سری انتظارت شما به هیمن شکل آیا می تواند

همسویی داشته باشد یا خیر.

این بررسی و رسیدن به توافق و تفاهم جلسات زیادی می طلبد و صداقت و جرأتمندی می خواهد و .... آنهم جلسات حضوری .... لذا اگر مایل به ادامه هستید

باید این را ه را طی کنید و ببینید می توانید یا خیر . اگر هم همه چیز تمام شده ، بفرمایید تا ما در زمینه قطع وابستگی و بازسازی روحیه شما را راهنمایی

کنیم .

ممنون از شما خوش خبر جان بابت راهنمائیت و ممنون از فرشته مهربون بابت پاسخ کامل و جامعش
راستش ما قبل از نامزدی نشستیم یه لیست بلند بالا تهیه کردیم از اون چیزائی که روشون حساسیم...تقریبا به توافق رسیدیم..زیاد راضی نیودم که اینجوری بخوام تغییر کنم..اما هم چون پسر خوبی بود و دوسشم داشتم راستش نتونستم ردش کنم..پذیرفتم و طبق همون روال رفتم جلو..با اینکه واسم سخت بود..اما دیدم این ماجرا رو نامزدم عین یه وظیفه واسه من میدونه..به عقایدم احترام نمیذاره..مثلا میگه قبلا خیلی هنر میکردی روسری سر نمیکردی!! بهش میگم خوب هر کس یه دیدگاهی داره دیدگاه هر کسم محترمه..اما اون میگه فقط دیدگاه من خوبه!
بعد از نامزدی دیدم ماجرا داره از این فراتر میره..مثلا سفر با خانوادم وقتی که من هنوز عقد این آقا هم نیستم و خونه بابامم! یا سر مجلس که باهم صحبت کردیم..با خانوادم و با اون ظاهری که میدونستم نظر نامزدمه رفتم اما اون بازم اوقات تلخی درست کرد!
درسته من عصبی هستم...یه مقدار تعصب هم دارم..اما مثلا رو 2.3 مورد..اما تعصب اون اقا حدیه که تمام جنبه های زندگیمو محدود میکنه..یا اگه رو چیزیم حساس باشم اگه انجامش بده ناراحت میشم اما مثل اون الم شنگه درست نمیکنم...
سر هر ماجرای کوچیکی عصبانی میشه..صداشو میبره بالا و شروع میکنه یه سره داد و بیداد و توهین و تحقیر و حتی اجازه نمیده طرف مقابلش حرف بزنه..حالا بر فرض یه آدم آروم باشه..در مقابل داد و بیداد و توهین اونم سر ماجرای بیخودی آروم میشینه؟
حالا دیگه به خودش اجازه میده به بابام توهین کنه...تا یه چیزیم میشه میگه برو حلقمو بفرست واسم!!خوب من اصلا امنیت ندارم تو این رابطه ی رو هوا!
هر چی هم میشه یا زنگ میزنه به خانواده من یا خودش سریع مشکلاتو واسشون عنوان میکنه!
هرچیم من و بابام و حتی مادرش باش حرف زدیم فایده نداشت
مادرش میگه شده یه بار بهش بگی عزیزم؟خوب وقتی اون به من توهین میکنه چطوری بهش بگم عزیزم؟
همش دعوا درست میکنه سر ماجراهائی که واقعا مسئله ی خاصی نیست...پیر شدم دیگه..شادابیو طراوتمو از دست دادم..:(
اول ماجرا روی تعصبش بود اما حالا پرخاشگری و توهین و تحقیر و عصبی بودنشم اضافه شده..آخه به چیزائی گیر میده که واقعا نباید مساله باشه!مثلا سفر با خانوادم یا خونه خواهرم موندن!
حالا شما بگید..ادامه این رابطه به صلاحه واقعا؟
از طرفیم میترسم..میترسم نتونم فراموشش کنم..5 سال کم نیست :( دوسش داشتم...خاطره دارم ازش...بالاخره روزای خوبم داشتیم..:( از طرفیم میترسم دیگه مورد ازدواج واسم پیش نیاد..یا لا اقل پسر سالم گیرم نیاد...خیلی موقعیت بدیه :(

توی همون روزای خوبی که میگی با هم داشتین هم بهش محبت میکردی ؟ همون عزیزم که مادر شوهرت گفته بهش میگفتی ؟
قبل از سفر رفتن با خانوادت بهت گفته بود که نرو و شما رفتی که دعوا شده ؟ یا بهت گفته برو و بعدش دعوا کرده ؟
گیر دادنش هم که میگه اینجا برو اونجا نرو شاید به خاطر این هست که ازت توقع داره برای نظراتش احترام قائل باشی و با خودش گفته اگر الان به حرفم گوش نده شاید 2 روز دیگه هم که زیر یک سقف رفتیم به حرفام گوش نده .
اگر موقع عصبانیتش سکوت میکردی چی میشد ؟ تا حالا امتحان کرده بودی ؟

وقتی آروم بودیم نمیگم من خیلی خوب بودم..اما حد اقل باعث نمیشدم آسایشش بهم بریزه..وقتی میومد پیشم بش محبت میکردم..حالا محبت هم نکنم..حق داره فحش بده و تحقیر کنه و سر هر چی گیر بده و عصبانی شه؟3 ماهه که نامزدیم همش کارم گریه اس! :(
آره میدونست میخوام برم..حق نداره وقتی نامزدیم بگه با پدر مادرت جائی نرو!یعنی چی آخه؟ وقتی میگه دارید با همکارا مامانت میرید با پسرا دوستا مامانت خوش بگذره یعنی چییییی؟؟؟؟؟ یا اینکه حالا که میری سفر منم میرم دختر بازی!یا جوابتو نمیدم تا برگردی!
اگه زیر یک سقف بخواد حرف زور بهم بزنه که نمیتونم باش یه عمر زندگی کنم..من کار خلافی نکردم..با پدر و مادرم رفتم سفر..یا مهمانی..با دوستام نرفتم که بخواد اوقاتمو تلخ کنه!
آخه این اقا سر کوچکترین مسئله ای بشدت عصبانی میشه!و توهین میکنه..کی میتونه در وقابل توهین سکوت کنه؟با اینحال توهین که میکرد من گوشیو قطع میکردم..حالا پرو به بابابمم توهین میکنه!الان که نامزدیم اینارو میگه پس فردا چیا میخواد بگه؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط dokhtare_asemoon

من مقصر بودم..اما اولای دوستی...خودمو عوض کردم..آروم شدم..بد دهنی نکردم..2 ساله اخلاقش عوض شده..خیلی سعی کردم تغییرش بدم!!!!...اما...:(

یه مدت گیر داده بود خونه خواهرت نمون شب!!!!!(بدون هیچ دلیلی..میگفت من مردم هر چی میگم تو هم باید بگی چشم!) یه مدت گیر داد من از خواهرت خوشم نمیاد نرو باش بیرون..یا چرا با مامانت اینا میری سفر..میری با پسرای همکارای مامانت خوش بگذرونی؟حالا هم توهین میکنه به بابام اونم واسه اینکه باهام اومده پیش مشاور...!!!!!!

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط dokhtare_asemoon

..عصبی بودنا و تحمل گیرای بی معنی...دیگه کارش به جائی کشید به بابامم توهین کرد..
با اینحال که اینقدر گند زده امروز باز هم به من توهین کرد هم به بابام..
دیگه چیکار باید میکردم که نکردم؟بد دهنیاشو بخشیدم..وقتی سر موضوعات الکی دنبال بهانه میگشت هفته ای 2.3 بار ارامشمو بهم میزد و عین نقل و نبات فوش میداد..وقتی از حالا واسم تعیین تکلیف میکرد کجا برو کجا نرو با کی برو با کی نرو و درست عین یه زندانی بام رفتار میکرد.....وقتی بخاطر اون تمام اعتقاد و سر و ریختمو عوض کردم هنوزم به من میگه وظیفت بوده کار خاصی نکردی..وقتی جواب توهیناشو عصبی بازیاشو ندادم هنوزم داره ادامه میده...
دیگه خسته شدم..خیلی دوسش دارم!!!!...
دیشب گفتم دیگه نمیتونم..
..تا یه چیزی میشه زود میگه حلقمو بفرست تو لیاقتمو نداری.....دوسم داره..خیلیم دوسم داره..اما آزارم میده:(
گاهی دلتنگی که میاد سراغم پشیمون میشم...

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط dokhtare_asemoon

این ماجرا رو نامزدم عین یه وظیفه واسه من میدونه..مثلا میگه قبلا خیلی هنر میکردی روسری سر نمیکردی!!
..مثلا سفر با خانوادم وقتی که من هنوز عقد این آقا هم نیستم و خونه بابامم! یا سر مجلس که باهم صحبت کردیم..با خانوادم و با اون ظاهری که میدونستم نظر نامزدمه رفتم اما اون بازم اوقات تلخی درست کرد!
سر هر ماجرای کوچیکی عصبانی میشه..صداشو میبره بالا و شروع میکنه یه سره داد و بیداد و توهین و تحقیر و حتی اجازه نمیده طرف مقابلش حرف بزنه...
حالا دیگه به خودش اجازه میده به بابام توهین کنه...تا یه چیزیم میشه میگه برو حلقمو بفرست واسم!!خوب من اصلا امنیت ندارم تو این رابطه ی رو هوا!

همش دعوا درست میکنه سر ماجراهائی که واقعا مسئله ی خاصی نیست...:(
اول ماجرا روی تعصبش بود اما حالا پرخاشگری و توهین و تحقیر و عصبی بودنشم اضافه شده..آخه به چیزائی گیر میده که واقعا نباید مساله باشه!مثلا سفر با خانوادم یا خونه خواهرم موندن!
از طرفیم میترسم..میترسم نتونم فراموشش کنم..5 سال کم نیست :( دوسش داشتم...خاطره دارم ازش...بالاخره روزای خوبم داشتیم..:( :(

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط dokhtare_asemoon

.حق نداره وقتی نامزدیم بگه با پدر مادرت جائی نرو!یعنی چی آخه؟ وقتی میگه دارید با همکارا مامانت میرید با پسرا دوستا مامانت خوش بگذره یعنی چییییی؟؟؟؟؟
آخه این اقا سر کوچکترین مسئله ای بشدت عصبانی میشه!و توهین میکنه..کی میتونه در وقابل توهین سکوت کنه؟با اینحال توهین که میکرد من گوشیو قطع میکردم..حالا پرو به بابابمم توهین میکنه!الان که نامزدیم اینارو میگه پس فردا چیا میخواد بگه؟

---

دختر آسمون گرامی، شما از اول تاپیک تا به اینجا یک سری حرف رو توی تک تک پستهات هی داری تکرار میکنی. هیچ توجهی هم به پستهای دیگه علی الخصوص پست فرشته مهربان نکردی!!

آیا آمده ای اینجا که راهکار بگیری یا تاپیک زده ای که عصبانیت ات را از همسرت خالی کنی.

چکیده مطلب شما که توی تک تک پستهات مرتب تکرار کردی ایناست:

۱. نامزدت (هنوز عقد نکردید) فحاشی میکنه و عصبانیست. این آخریا به پدرت هم توهین کرده. وقتی هم که عصبانیست تهدید به پس دادن حلقه میکنه.
۲. تعصب داره روی حجاب و نرفتن شما به مهمانی یا مسافرت با خانواده پدری
۳. از این رفتارهاش خسته ای. از توهین اش به خانواده ناراحتی. با اینهمه این اخلاقاش، نمی بینیش دلت براش تنگ میشه (وابستگی).
۴. می ترسی ایشون از دست بره و شوهر به این نجیبی! گیرت نیاد.
۵. دنبال مقصر میگردی!

لزومی به تکرار مکررات نیست اگر میخواهی تاپیکت نتیجه بده لازم است به راهکارها توجه کنی و منتظر باشی تا دوستان راهنمایی های تکمیلی را ارائه دهند.

لطفاً لینک زیر را مطالعه کن و در نظر داشته باش ، به هیچکدام از دلایل لینک زیر رابطه را ادامه نده و عاقلانه و با توجه به پست قبلیم تصمیم بگیر .



>> چرا رابطه ناسالم را ادامه مي ‌دهيم؟


لینک زیر هم در جهت تصمیم گیری درست میتونه کمکت کنه :



http://www.hamdardi.net/thread-10711.html

ممنون از راهنمائی همتون دوستان و به خصوص فرشته ی مهربون عزیز
مطالب اون مقالات رو خوندم...متاسفانه عقلانی میدونم این ازدواج نباید انجام بشه...هم اطرافیان میگن...هم عقل خودم و حتی مشاور
از طرفی نامزدم جای اینکه بیاد دلجوئی کنه و عذر بخواد و سعی کنه رفتاراشو تصحیح کنه با قلدر بازی اومد و همه تقصیرارو انداخت گردن من و خودشو تبرئه کرد و نه تنها بخاطر اشتباهات و توهیناش عذر نخواست بلکه منو متهم کرد که اشکال از تو بوده!!!! این سیستم همیشگیشه...
علاوه بر اینا یه سری مسائل به محدودیتاش اضافه کرد که یکم با عقلم جور در نمیاد!مثلا راجع به مسائلی که قبلا حرف زدیم زیرش زده...مثلا همون جشن مختلط..قبلا میگفت سر و بدنتو بپوشون برو..حالا میگه به هیچوجه نمیریم!!! یا اینکه تو خونه ما زن از مرد اجازه میگیره اگه مرد اجازه نده جائی بره نمیره...اما مرد آزاده..سیستم مرد و زن فرق داره مرد مال بیرون از خونس و زن مال خونه!!!!!!
اینکه من نمیتون زیر بار این شرایط برم که بحثی توش نیست..اما حدثی که خودم و بقیه زدیم اینه که این میخواد یه کاری کنه که من ازش زده بشم و برم پی زندگیم...چطور تو این 5 سال یا حتی تو 3 ماه نامزدی یادش نبود اینارو بگه؟
مثلا میگه مامانم گفته اگه میخوای تمام کنی دیگه طرف نرو و اون اقا یهو غیبش زد!تازه میگه پیش مشاورم رفتم...حضورش کمرنگ شد و میگفت اگه کم بت زنگ میزنم چون میدونم با کارائی که میکنی بهت گیر میدم توهم اعصابت بهم میریزه!
منم دیشب باهاش تمام کردم..گفتم دیگه نمیکشو رابطه رو اینطوری ادامه بدم..اونم پذیرفت! امروز واقعا تحت فشار بودم..بهش اس ام اس دادم که تو بی وجدانی که 5 سال با احساسم بازی کردی..تو اگه میدونستی اینجوری نمیذاشتی نامزد کنیم و من فکر میکنم ماجرا چیزی غیر از اینه که تو یهو اینجوری شدی و بنظرم حرفات بهانس..اونم اس داد تو هیچی از حال و روزم از احساسم از داغونیم نمیدونی..حرف بیخود نزن...
منم گوشیمو دوباره خاموش کردم...میدونم باید ترکش کنم..اما لحظه لحظم خاطره اس..همه جا..تو شهر..تو خونمون..تو اتاقم..همه وسائلم...دارم دیوونه میشم..میترسم کم بیارم..خودم دارم تقدیمش میکنم به دیگران...میترسم اون منو فراموش کنه در صورتی که من نتونم..میترسم نتونم از ذهن و قلبم بیرونش کنم...اصلا حالم خوب نیست..کسی که 5 سال زندگیم بود تو لحظه لحظم بود دیگه نیست...قلبم درد میکنه...نیمدونم باید چکار کنم؟

• :47:
  

چرا هیشکی هیچی نمیگه :(

عزیزم سعی کن عقلانی ترین تصمیم رو بگیری که هیچ وقت پشیمون نشی .هر چی عقلت میگه به همون گوش کن .
این فکر که دارم تقدیمش میکنم به دیگران خیلی فکر اشتباهی هست .
تو باید رهاش کنی ، تا اگر خودش تو رو بخواد هر جوری که هست میاد تا بهت برسه .
بشین با خودت فکر کن که میتونی تمام خواسته هاش رو قبول کنی ؟ و اگر قبول کردی بعد ازدواج بهانه نیاری ؟
شاید برای خیلی های دیگه نرفتن به مراسم مختلط کار ساده ای باشه ، تازه از خداشون هم باشه که همسرشون اینطوریه ، ولی برای یکی دیگه نه .
پوشوندن بدن برای خیلی ها نه تنها سخت نیست ، بلکه مثل یک عادت هست ، امام شما ظاهرا نمیتونی کنار بیای .
فکرات رو بکن ، میتونی همیشه وقتی میخوای بری بیرون ازش اجازه بگیری ؟

من فکر میکنم شما زیادی دلتون میخواد که راحت باشید و هنوز به اون مرحله ای از بلوغ برای ازدواج نرسیدید تا بتونید الان تصمیم بگیرید .
وقتی ازدواج میکنی باید بپذیری که دیگه یک نفر نیستی ، یک نفر دیگه هم به شما اضافه شده که برای اکثر کارایی که میخوای انجام بدی باید هر دو طرف راضی باشند . به یک مرحله جدیدی از زندگی پا میزاری که نمیتونی خودت به تنهایی برای هر چیزی تصمیم بگیری .

اکثر مردای ایرانی این مدلی هستند مثل نامزد شما ، و دخترای ایرانی هم کنار اومدن با این قضیه . من فکر میکنم با هر کس دیگه ای هم که ازدواج کنی قبل از بیرون رفتن از خونه ، حالا اجازه هم که نگیری باید همسرت رو مطلع کنی ، شاید اون دلیلی داشته باشه که دوست نداشته باشه مثلا شما تنهایی به یک سری جاها برید .

حرف شمارو قبول دارم که آقایون ایرانی اینطورین...من با پوشوندن بدنم مشکل ندارم...با اینکه بر خلاف خانوادم حتی واسه این رابطه روسریم سر کردم...اما بازم ایراد میگیره..نمونشو مثال زدم..گفت جشن مختلط سر و بدنتو بپوشون برو..همینکارو کردم خودشم گفت برو..با خانوادم هم رفتم..باز جنگ راه انداخت..بعد میگه از حالا به بعد میگم حق نداری بری! بهش میگم ما با هم توافق کردیم حالا زیرش میزنی؟ میگه همینه که هست...من برم جشن مختلط کسی نگات کنه اونجارو با خون یکی میکنم!
درسته زن و مرد وقتی بخوان کاری انجام بدن باید به هم خبر بدن..اما اون آقا میگه مثلا میخوای بری سر کوچه باید بگی شوهر عزیزم به من اجازه میدی برم سر کوچه یا نه؟اگه دلم خواست میگم برو اگرم بهر دلیلی دلم نخواست اجازه نمیدم بری...اما مرد ماجراش متفاوته..هرجا بخواد میتونه بره چون مرده...منم نگفتم نمیتونم بهش اطلاع بدم..بهش میگم من میدونم چهارچوبتو..که کجا دوست داری برم کجا دوست نداری..وقتی خواستم برم بهت اطلاع میدم..میگه نه..باید اجازه بگیری! مگه اینجا مدرسه اس؟یا من بچشم؟یا برده گرفته؟
ماجرا فقط اینا نیست..آخه تو دوران نامزدی یه دختر بخواد با پدر مادرش بره مسافرت اشکال داره؟وقتی من هنوز نه عقد این آقام نه تو خونشم چرا باید بگه حق نداری بری برو خونه خواهرت که با بابات اینا نری؟یا اینکه زنگ بزنه اداره بابام امار بابام و بگیره بعدم زنگ بزنه سفرمو زهر مار کنه بگه بابات دروغگوئه؟
یا اینکه بابام اومد پیش مشاور توهین کنه به بابام که چرا تو زندگی خصوصیم دخالت کردی؟آخه من وقتی هنوز عقدش نیستم چه زندگی؟پدر من حق نداره نگران زندگی دخترش باشه؟این آقا حق داره به پدرم توهین کنه یا حتی به خودم؟

چرا پدرت حق داره ، شما هنوز همسر این آقا نیستی و اجازه شما دست پدرتونه .
ولی فکر کنم همسرت یک جورایی تو لجبازی افتاده ، براش عغده شده که به حرفاش گوش بدی .
باور کن این اجازه گرفتن ها هم برای اینه که همسرت مطمئن شه که تو به حرفش گوش میدی . اگر ببینه که تو برای هر جایی ازش اجازه میگیری و ... دیگه بی خیال این کارا میشه .فقط اولش این طوریه ، البته به شرطی که بی سیاست بازی در نیاری ...
فقط کافیه بهش بگی چشم و به حرفش گوش کنی ، فقط همین رو بشنوه دیگه بهت میگه هر جا میخوای بری برو .

یعنی من اشتباه کردم که ازش جدا شدم؟ :(
آخه ببینین اون میگه نمونه زن ایده آل مادرمه..مادرش هنوز بعد از 3 تا بچه و 26 سال زندگی از باباش اجازه میگیره و نامزد منم بطور کامل از خانوادش الگو میگیره و من فکر کنم 4چوب فکری خاصی نداره..
حالا اینا به کنار..تکلیف اون تفاوت فرهنگی چی میشه؟ اون حرفائی که قبل از نامزدی بخاطر اینکه رابطمون تموم نشه زد و الان داره میزنه زیر تک تکشون...یعنی در واقع انگار هیچ توافقی نشده و حالا که داره قدرت میاد دستش میگه همه حرفائی که من میزنم درسته و تو باید بگی چشم...اون از این رابطه واسم زندان ساخته..اجازه ندارم کار کنم..دوست همجنس داشته باشم..با خواهرام زیاد بیرون باشم..فلان جشن با خاوادم نرم..سفر با خانوادم نرم..اینا غیر از اون مسائل حجاب و این چیزاس...
از طرف دیگه بد دهنیاش...تا یه چیزی وفق مرادش نیست از کوره در میره شروع میکنه داد و بیداد و توهین و جدیدا به پدرم هم توهین کرده..با اینکه پدرم جز خوبی هیچی ازش نگفته
از طرف دیگه مشاور که میگفت این ازدواج اشتباهه
از طرفیم دلمه...طاقت دوریش واسم مثل مرگه...من یه زندگی رو باهاش تجسم کردم...چند روز پیش قرارا عقد داشتیم..اما حالا باید فراموشش کنم...یعنی میتون 5 سال از عمرمو..خاطاتمو..علاقمو فراموش کنم؟:(

- - - Updated - - -

یعنی من اشتباه کردم که ازش جدا شدم؟ :(
آخه ببینین اون میگه نمونه زن ایده آل مادرمه..مادرش هنوز بعد از 3 تا بچه و 26 سال زندگی از باباش اجازه میگیره و نامزد منم بطور کامل از خانوادش الگو میگیره و من فکر کنم 4چوب فکری خاصی نداره..
حالا اینا به کنار..تکلیف اون تفاوت فرهنگی چی میشه؟ اون حرفائی که قبل از نامزدی بخاطر اینکه رابطمون تموم نشه زد و الان داره میزنه زیر تک تکشون...یعنی در واقع انگار هیچ توافقی نشده و حالا که داره قدرت میاد دستش میگه همه حرفائی که من میزنم درسته و تو باید بگی چشم...اون از این رابطه واسم زندان ساخته..اجازه ندارم کار کنم..دوست همجنس داشته باشم..با خواهرام زیاد بیرون باشم..فلان جشن با خاوادم نرم..سفر با خانوادم نرم..اینا غیر از اون مسائل حجاب و این چیزاس...
از طرف دیگه بد دهنیاش...تا یه چیزی وفق مرادش نیست از کوره در میره شروع میکنه داد و بیداد و توهین و جدیدا به پدرم هم توهین کرده..با اینکه پدرم جز خوبی هیچی ازش نگفته
از طرف دیگه مشاور که میگفت این ازدواج اشتباهه
از طرفیم دلمه...طاقت دوریش واسم مثل مرگه...من یه زندگی رو باهاش تجسم کردم...چند روز پیش قرارا عقد داشتیم..اما حالا باید فراموشش کنم...یعنی میتون 5 سال از عمرمو..خاطاتمو..علاقمو فراموش کنم؟:(

سلام دوست عزیز

نقل قول:

---

متاسفانه عقلانی میدونم این ازدواج نباید انجام بشه

---

واقعا اگه اینطور فکر میکنی، پس فراموشش کن.

شما نباید میذاشتین احترام ها بینتون از بین بره. وقتی حرمت ها از بین بره، دیگه به سختی میشه یه زندگی رو ادامه داد. مگر اینکه اصلاح بشه

دخترآسمون، ببین شما و این آقا هر دو شرایطی رو ظاهرا پذیرفته بودید،ولی نامزدت الان زیر همه چی زده!حالا دلیل این کارش چیه نمیدونم.اینکه به گفته شما میخواد نامزدی رو به هم بزنه یا واقعا فکر کرده دیده نمیتونه شرایط تو رو بپذیره، هنوز مشخص نیست، ولی در هر صورت زیر قول وقرارها زده. تو هم روی همین رفتارش فکر کن. نه اینکه ممکنه بعد ازدواج درست بشه!

ببین تفاوت فرهنگی رو گاهی مشه باهاش کنار اومد،وقتی که همه مسائل وجنبه های دیگه اوکی باشه.

راستی چطور شد یهو همه چی بهم ریخت؟توهین و بی احترامی و....؟؟؟؟تو تاپیک قبلیت که چند روز هم بیشتر ازش نمیگذره این چیزا رو اصلا اشاره ای هم نکردی،چرا؟!

واینکه، هر تصمیمی که گرفتی روش وایسا. بهش ایمان داشته باش.

اگر که فکر میکنی اون رو با همین رفتارهای الانش میتونی بپذیری خب پس ازدواج کنید.

عزیزم اصلا نگران نباش.هر تصمیم درستی در هر زمانی که گرفته بشه خوبه.اگه الان به نتیجه رسیدی خیلی بهتر از اینه که 10 سال دیگه به نتیجه امروزت برسی.پس خوب دقت کن

ولی بازم میگم،من احساس میکنم،تو خودت خیلی با مسئله حجاب مشکلی نداری.و این به تنهایی نمیتونه مشکل ساز به نظرمن.ولی حالا خیلی از مسائلی که منم حدس میزدم پیش اومده.تفاوت فرهنگی چیزی فراتر از حجاب هست...
پس به همه مسائلی که پیش اومده و یا خواهد اومد فکر کن وتصمیم بگیر.

امیدوارم بهترین تصمیم رو بگیری:72:

ممنون ریحانه جان
اینقدر درد دل دارم که هرچی میگم تمام نمیشه...همه وقتی میشنون که چه رفتارائی با من کرده میگن چه طاقتی داشتی...راستش اولین بار من حرمت شکنی کردم..اما همون 3.4 سال پیش..اما یه جائی به خودم اومدم و دیگه کاملا احترامشو نگه میداشتم...الان نزدیکه 2 سال میشه...اما اون از وقتی شروع کرد به فحاشی دیگه سعی نکرد خودشو اصلاح کنه حتی وقتی که نامزد شدیم..سر هر ماجرائی میره بالا..عصبی میشه داد و بیداد میکنه و اصلا اجازه صحبت بهت نمیده و هر چی از دهنش در میاد میگه و بعد از 1 ساعت که آروم میشه احساس میکنه هیچ اتفاقی نیفتاده...حد اقل هفته ای 3.4 بار اینکارارو میکرد..بیدلیل گیر میداد و اینکارارو میکرد..خوب آسایشم سلب شده بود!همش میترسیدم زنگ بزنه دعوا بشه..میترسیدم با خواهرام برم بیرون...میگفت فلان ساعت خونه باش..از یه ساعت قبلشم تند تند ز میزد برو خونه برو خونه..حالا اگه یه بار یه مشکلی پیش میومد و من راس اون ساعت نمیرسیدم چنان الم شنگه ای به پا بود که اون سرش ناپیدا!
میگفت خوشم نمیاد زیاد با خواهرات بیرون بری..مثلا سر یه ساعت باید برگردی خونه!
بهش میگفتم به دوست همجنسم احتیاج دارم میگفت الان نه هر وقت اومدی اینجا من باید ببینم تشخیص بدم میتونی با این دوست باشی اگه من اجازه دادم زیر نظر من باش تلفنی حرف بزن یا بیاد خونه اونم زیر نظر من!
میخواستم با خانوادم برم مثلا مهمانی خانوادگی(منظورم جشن نیست..مثلا ناهار جائی دعوت بودیم..100 بار میپرسید کی هست؟کی نیست؟پسر هست؟چی پوشیدی؟شالت سرته؟
باهاش میرفتم بیرون یه رییییییییییییییز تذکر میداد شالتو درست کن در صورتی که شالم عقب نمیرفت(انگار تکیه کلامشه) یا خم میشد مانتومو نگاه میکرد که باد نزده باشه یه لحظه بره کنار!خوب آدم عصبی میشه مدام بهش تذکر بدن و مدام زیر ذره بین باشه
بهش میگفتم مانتو چه رنگی خوبه؟میگفت مشکی طوسی قهوه ای سورمه ای بقیه رنگا هم فقط تیره روشن تابلوئه!
حالا که فکر میکنم میبینم نمیخواسته دکم کنه..میخواسته از اب گل آلود ماهی بگیره حرفشو به کرسی بنشونه
واقعا در عذاب بدوم..الان واقعا دلتنگم اما حد اقل آرامش دارم
ریحانه جان ماجرا فقط اختلاف فرهنگی نیست..اخلاقشم خوب نیست!عصبیه..پرخاشگره..انعطا� � پذیر نیست..بد دله..بد دهنه..
با حجاب آدم وقتی مشکل نداره که دلش خوش باشه با طرفش..نه اینکه بهش بگم من تو جشنی که خواهرام رااحت بودن و همه لباس باز پوشیده بودن بخاطر تو روسری زدم بگه وظیفت بوده هنر نکردی!خیلی تا حالا خوب بودی که روسری نمیزدی؟این حرف یعنی چی؟یعنی من تو منجلاب بودم اون اومده منو نجات داده؟
از طرفی تو زندگیم کمش دارم..دلم تنگ میشه..از طرفی وقتی نیستش آرومم...همش جنگ اعصاب ندارم..
من خیلی تغییر کردم..نمیگم گیر نمیدادم..اما با گیرام اونجوری که اون ازارم میداد اذیتش نمیکردم
خیلی صبر کردم که درست بشه ...اما نشد:(
بهم بگین...تمام کردنم درست بوده؟:(

- - - Updated - - -

ممنون ریحانه جان
اینقدر درد دل دارم که هرچی میگم تمام نمیشه...همه وقتی میشنون که چه رفتارائی با من کرده میگن چه طاقتی داشتی...راستش اولین بار من حرمت شکنی کردم..اما همون 3.4 سال پیش..اما یه جائی به خودم اومدم و دیگه کاملا احترامشو نگه میداشتم...الان نزدیکه 2 سال میشه...اما اون از وقتی شروع کرد به فحاشی دیگه سعی نکرد خودشو اصلاح کنه حتی وقتی که نامزد شدیم..سر هر ماجرائی میره بالا..عصبی میشه داد و بیداد میکنه و اصلا اجازه صحبت بهت نمیده و هر چی از دهنش در میاد میگه و بعد از 1 ساعت که آروم میشه احساس میکنه هیچ اتفاقی نیفتاده...حد اقل هفته ای 3.4 بار اینکارارو میکرد..بیدلیل گیر میداد و اینکارارو میکرد..خوب آسایشم سلب شده بود!همش میترسیدم زنگ بزنه دعوا بشه..میترسیدم با خواهرام برم بیرون...میگفت فلان ساعت خونه باش..از یه ساعت قبلشم تند تند ز میزد برو خونه برو خونه..حالا اگه یه بار یه مشکلی پیش میومد و من راس اون ساعت نمیرسیدم چنان الم شنگه ای به پا بود که اون سرش ناپیدا!
میگفت خوشم نمیاد زیاد با خواهرات بیرون بری..مثلا سر یه ساعت باید برگردی خونه!
بهش میگفتم به دوست همجنسم احتیاج دارم میگفت الان نه هر وقت اومدی اینجا من باید ببینم تشخیص بدم میتونی با این دوست باشی اگه من اجازه دادم زیر نظر من باش تلفنی حرف بزن یا بیاد خونه اونم زیر نظر من!
میخواستم با خانوادم برم مثلا مهمانی خانوادگی(منظورم جشن نیست..مثلا ناهار جائی دعوت بودیم..100 بار میپرسید کی هست؟کی نیست؟پسر هست؟چی پوشیدی؟شالت سرته؟
باهاش میرفتم بیرون یه رییییییییییییییز تذکر میداد شالتو درست کن در صورتی که شالم عقب نمیرفت(انگار تکیه کلامشه) یا خم میشد مانتومو نگاه میکرد که باد نزده باشه یه لحظه بره کنار!خوب آدم عصبی میشه مدام بهش تذکر بدن و مدام زیر ذره بین باشه
بهش میگفتم مانتو چه رنگی خوبه؟میگفت مشکی طوسی قهوه ای سورمه ای بقیه رنگا هم فقط تیره روشن تابلوئه!
حالا که فکر میکنم میبینم نمیخواسته دکم کنه..میخواسته از اب گل آلود ماهی بگیره حرفشو به کرسی بنشونه
واقعا در عذاب بدوم..الان واقعا دلتنگم اما حد اقل آرامش دارم
ریحانه جان ماجرا فقط اختلاف فرهنگی نیست..اخلاقشم خوب نیست!عصبیه..پرخاشگره..انعطا� � پذیر نیست..بد دله..بد دهنه..
با حجاب آدم وقتی مشکل نداره که دلش خوش باشه با طرفش..نه اینکه بهش بگم من تو جشنی که خواهرام رااحت بودن و همه لباس باز پوشیده بودن بخاطر تو روسری زدم بگه وظیفت بوده هنر نکردی!خیلی تا حالا خوب بودی که روسری نمیزدی؟این حرف یعنی چی؟یعنی من تو منجلاب بودم اون اومده منو نجات داده؟
از طرفی تو زندگیم کمش دارم..دلم تنگ میشه..از طرفی وقتی نیستش آرومم...همش جنگ اعصاب ندارم..
من خیلی تغییر کردم..نمیگم گیر نمیدادم..اما با گیرام اونجوری که اون ازارم میداد اذیتش نمیکردم
خیلی صبر کردم که درست بشه ...اما نشد:(
بهم بگین...تمام کردنم درست بوده؟:(

• :47:
  

فعلا تحمل کن ، شاید جدایی به نفعت باشه . آخه شما که هنوز توی زندگی نرفتین این همه دعوا و اعصاب خوردی و بد دهنی داشتین ، بعد از ازدواج دیگه چی میشه .
بشین خوب فکرات رو بکن
ببین میتونی با این وضعیت تا آخر عمر تحمل کنی ؟ یا اینکه حاضری خودت رو تغییر بدی تا بتونی باهاش زندگی کنی ؟ توقع تغییر از اون نداشته باش . فقط به خودت فکر کن .

نه نمیتونم..معلومه که نمیتونم تبدیل بشم به یه آدم دیگه..همش فکر میکنم چرا باید اینطور بشه؟چرا باید خدا مهر کسیو به دلم بندازه بعد نتونم بهش برسم..چرا باید نامزدمو فراموش کنم..من خیلی سختی کشیدم واسه این رابطه..راحت دارم از دست رفتنشو میبینم و میشکنم...تو این5 سال اینقد سخت گیر نبود..از بعد از نامزدی اون روشو دارم میبینم..یعنی هنوز شخصیتش شکل نگرفته بوده که اینجوری نبود؟
چند روزه مدام زنگ میزنه میگه من نمیتونم..اما هنوزم با قلدر بازی ...حتی حاضر نیست یکم نرم حرف بزنه که من دلم نرم شه...میگه دیگه حرف بد نمیزنم و بد دلیامو میذارم کنار..اما حرفاش واسم تکراریه:(
دلم میخواد ببینم دارم خواب میبینم..اینقدر مشکلات تو این رابطه زیاده که واقعا نمیتون فکر کنم برگردم به این رابطه...تعصب شدید همراه با بد دلی..عصبی بودن و پرخاشگری...بد دهنی موقع عصبانیت..میدونم فایده نداره..از صداش فقط داد و بیداداش یادمه...لحظات خوبم داشتیم..اما هربار یهو گیر داده به یه چیزی و اون لحظاتو خراب کرده...
میدونم نمیتونم باش خوش باشم..هر بار میام فلش بک بزنم به چیزی..به جائی..یادش میفتم..5 سال کم نیست..چقدر خاطره..چقدر عشق...
هر راهی میرم بن بسته...دنبال کارم میرم پیدا نمیکنم...روزگار خیلی داره بهم سخت میگیره..خیلی :(

سلام عزیزم
امیدوارم تصمیم درستی گرفته باشی
روزای سخت به زودی تموم میشه.چند ماه تحمل تنهایی و سختی راحت تر از تحمل یه عمر سختی هستش.
من فکر میکنم این آقا هم تو این رابطه آسیب دیده.نمیتونیم این رو نادیده بگیریم.این 5 سال برای هر دوتون مضراتی داشته. ولی امیدوارم بتونید هر دو ازش تجربه بگیرید برای درست کردن آینده ای بهتر

انشاله کار هم پیدا میکنی.دنبالش باش

کسی از تو انتظار نداره یه روزه اون 5سال رو فراموش کنی که. کم کم خاطرات او سالها در ذهنت خودش کمرنگ میشه. فقط توکلت به خدا باشه و ازش بخواه همیشه تو تصمیم گیریهات همراهت باشه.:323:

این روزا هم بیکار نباش.با دوستان و خانواده تفریح برو.کلاس برو. درس بخون...

موفق باشی عزیزم:43: