آيا با رفتارهاي شوهرم بچه دار شدن به صلاحه؟

سلام دوستان عزيز
من 30 ساله هستم و يك ساله ازدواج كردم. متاسفانه يك مشكلي كه دارم كه پزشكم خيلي تاكيد داره اگه قصد بچه دارشدن دارم بهتره كه اونو به تعويق نندازم و جوري هست كه اگه الان هم تصميم بگيرم كه بچه دار بشم معلوم نيست كي باردار بشم. (و مثلا ممكنه تا چند سال طول بكشه)

خودمم خيلي بچه دوست دارم اما متاسفانه همسرم خيلي مايل نيست و من فكر ميكنم نميخواد مسوليت قبول كنه و بهونه وضعيت مالي رو مياره.

وقتي فكرشو هم ميكنم ميبينم با اين رفتارهايي كه از همسرم ديدم شايد خيلي به صلاح نباشه.
حالا چند نمونه از رفتارهاشو مثال ميزنم و از شما دوستان ميخوام منو راهنمايي كنيد.

من خيلي همسرم رو دوست دارم و ميدونم تمام رفتاراش برميگرده به اختلافهاي خانواده هامون. و اونم خيلي خوبه ولي وقتي عصباني ميشه به هيچ وجه نميتونه خودشو كنترل كنه.

بعضي وقتا كه با هم جروبحثمون ميشه به من ميگه برو و ديگه برنگرد. كه من پيش خودم فكر ميكنم وقتي اين همه عاشق من بود وقتي حاضر بود به خاطر من قيد خانوادشو بزنه حالا توي يه عصبانيت به من ميگه برو، بهم ميگه اشتباه كردم باهات ازدواج كردم كاش به حرف خانوادم گوش ميكردم و ... حالا چطور ميشه كه بچه ايي رو كه خودشو ميگه نميخوام رو بعدا ممكنه دوست داشته باشه؟؟؟

چند وقت پيش بهش گفتم باردارم و اون با لگد (البته نه خيلي محكم) زد به شكمم و گفت هم خودت و هم بچه رو ميكشم.

وقتي فكرشو ميكنم ميبينم وقتي كه دوره ماهانه من شروع ميشه و هنوز نميتونه به خوبي دركم كنه چطور ميتونه 9 ماه حالات و رفتار منو (كه معلوم نيست من چجوري بشم) درك كنه. همسرم 2 سال از من بزرگتره و 32 سالشه.

قبل از عيد 2 تا جوجه اردك خريده و الان كه دو ماهي گذشته كمي بزرگ شدن و صداشون زياد شده. گاه گاهي ميگه برم خفشون كنم كه انقد سرو صدا ميكنن. آيا ممكنه بعدا راجع به يك نوزاد هم همچين حسي پيدا كنه؟

من و اون سنمون كم نيست و با توجه به وضعيت جسماني من خودم به شخصه دوست ندارم كه بذارم چند سال ديگه بچه دار بشم اما رفتارهاي همسرم قدرت تصميم گيري رو ازم گرفته. چون ميترسم يك پدر بي مسوليت بشه و هم من و هم اون بچه رو تحقير كنه.

اينو هم بگم اوايل ازدواج خيلي رفتارش تندتر بود ولي الان خيلي بهتر شده. آيا به مرور اين حساسيتها از بين ميره؟ و ميدونم زمان ميبره تا رفتارش عادي بشه. چون قبل از ازدواج اصلا اينطوري نبود. بعضي ها ميگن وقتي يك مرد ميخواد پدر بشه خيلي مسوليت پذيرتر ميشه. آيا به نظرتون من با توجه به رفتار همسرم درسته كه اونو راضي كنم يا اينكه تا وقتي كه از رفتارش مطمئن نشدم دست نگهدارم؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط MMAASS

سلام دوستان عزيز
من 30 ساله هستم و يك ساله ازدواج كردم. متاسفانه يك مشكلي كه دارم كه پزشكم خيلي تاكيد داره اگه قصد بچه دارشدن دارم بهتره كه اونو به تعويق نندازم و جوري هست كه اگه الان هم تصميم بگيرم كه بچه دار بشم معلوم نيست كي باردار بشم. (و مثلا ممكنه تا چند سال طول بكشه)

خودمم خيلي بچه دوست دارم اما متاسفانه همسرم خيلي مايل نيست و من فكر ميكنم نميخواد مسوليت قبول كنه و بهونه وضعيت مالي رو مياره.

وقتي فكرشو هم ميكنم ميبينم با اين رفتارهايي كه از همسرم ديدم شايد خيلي به صلاح نباشه.
حالا چند نمونه از رفتارهاشو مثال ميزنم و از شما دوستان ميخوام منو راهنمايي كنيد.

من خيلي همسرم رو دوست دارم و ميدونم تمام رفتاراش برميگرده به اختلافهاي خانواده هامون. و اونم خيلي خوبه ولي وقتي عصباني ميشه به هيچ وجه نميتونه خودشو كنترل كنه.

بعضي وقتا كه با هم جروبحثمون ميشه به من ميگه برو و ديگه برنگرد. كه من پيش خودم فكر ميكنم وقتي اين همه عاشق من بود وقتي حاضر بود به خاطر من قيد خانوادشو بزنه حالا توي يه عصبانيت به من ميگه برو، بهم ميگه اشتباه كردم باهات ازدواج كردم كاش به حرف خانوادم گوش ميكردم و ... حالا چطور ميشه كه بچه ايي رو كه خودشو ميگه نميخوام رو بعدا ممكنه دوست داشته باشه؟؟؟

چند وقت پيش بهش گفتم باردارم و اون با لگد (البته نه خيلي محكم) زد به شكمم و گفت هم خودت و هم بچه رو ميكشم.

وقتي فكرشو ميكنم ميبينم وقتي كه دوره ماهانه من شروع ميشه و هنوز نميتونه به خوبي دركم كنه چطور ميتونه 9 ماه حالات و رفتار منو (كه معلوم نيست من چجوري بشم) درك كنه. همسرم 2 سال از من بزرگتره و 32 سالشه.

قبل از عيد 2 تا جوجه اردك خريده و الان كه دو ماهي گذشته كمي بزرگ شدن و صداشون زياد شده. گاه گاهي ميگه برم خفشون كنم كه انقد سرو صدا ميكنن. آيا ممكنه بعدا راجع به يك نوزاد هم همچين حسي پيدا كنه؟

من و اون سنمون كم نيست و با توجه به وضعيت جسماني من خودم به شخصه دوست ندارم كه بذارم چند سال ديگه بچه دار بشم اما رفتارهاي همسرم قدرت تصميم گيري رو ازم گرفته. چون ميترسم يك پدر بي مسوليت بشه و هم من و هم اون بچه رو تحقير كنه.

اينو هم بگم اوايل ازدواج خيلي رفتارش تندتر بود ولي الان خيلي بهتر شده. آيا به مرور اين حساسيتها از بين ميره؟ و ميدونم زمان ميبره تا رفتارش عادي بشه. چون قبل از ازدواج اصلا اينطوري نبود. بعضي ها ميگن وقتي يك مرد ميخواد پدر بشه خيلي مسوليت پذيرتر ميشه. آيا به نظرتون من با توجه به رفتار همسرم درسته كه اونو راضي كنم يا اينكه تا وقتي كه از رفتارش مطمئن نشدم دست نگهدارم؟

---

اون لگدی که به شکم شما زدند، رفتار های مشابه در چند ماه گذشته داشته اند؟ رفتار خشنی با اون اردک ها چی؟

وقتي عصباني ميشه كتك ميزنه ولي لگد نه. اون لگد هم صرفا براي اين بود كه بچه دوست نداره و بچه نميخواد و بعضي وقتها فكر ميكنه من گولش ميزنم و چون بچه دوست دارم ميخوام كار خودمو بكنم و به خاطر همين يه حس بي اعتمادي در اعماق وجودش به من داره.
بعضي وقتها كه از هم ناراحت ميشيم احساس ميكنم جنون بهش دست ميده ميره گردن يكي از اردكها رو ميگيره از بالا ولش ميكنه تا محكم بيفته زمين. يا گاهي وقتها كتكش ميزنه. بعد جالبه كه با يكيشون اينطوره و كاري به اون يكي نداره.

ولي درحالت كلي خيلي خوبه. البته همونطور كه گفتم اين رفتاراش بر ميگرده به اختلافي كه خانواده هامون با هم دارن و قهر هستن.

اول اختلافات رو تو زندگی برطرف کنید.
مشکل با خانواده ها چیه ؟ آیا با هر دو خانواده قطع رابطه هستین ؟
چرا خانوادشون مخالف ازدواج شما با هم بودن ؟
رفتارهای خشنش خطرناکه . اگه انقدر با بچه مخالف باشه که نمیذاره شما جون سالم ببری .
آیا تا بحال با مشاور صحبت کردین ؟

- - - Updated - - -

اشکم در اومد. بیچاره جوجه اردکه :(

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط asemani

اول اختلافات رو تو زندگی برطرف کنید.
مشکل با خانواده ها چیه ؟ آیا با هر دو خانواده قطع رابطه هستین ؟
چرا خانوادشون مخالف ازدواج شما با هم بودن ؟
رفتارهای خشنش خطرناکه . اگه انقدر با بچه مخالف باشه که نمیذاره شما جون سالم ببری .
آیا تا بحال با مشاور صحبت کردین ؟

- - - Updated - - -

اشکم در اومد. بیچاره جوجه اردکه :(

---

همسرم پسر خاله من هست و هيچ كدوم از خانواده ها با اين ازدواج مخالف نبودن. فقط موقع بله برون من گفتم مهريه ام 314 سكه باشه كه خاله ام انتظار داشت خيلي كمتر از اينا بگم و فكر كنم همين باعث دلخوري شده بود و من اينو حدس ميزنم و مطمئن نيستم از اونجا به بعد يه كمي به قول معروف تو گوش پسرشون خوندن كه اگه اينو گوش بدي تا آخرش بايد حرف اون باشه و هر چي اون گفت قبول نكن و از اين حرفا. فكر ميكنم بعضي وقتا اون حرفا يادش مياد كه توي دعوا ميگه كاش به حرف اونا گوش داده بودم. ما 7 ماه عقد بوديم و در تمام اين مدت دوران خوبي داشتيم تا قبل از عروسي كه يه سري حرف و حديث در اومد كه خانواده هامون با هم ارتباط ندارن ما با هيچ كدوم قطع ارتباط نكرديم. من هم خونه خاله ام ميرم(مادرشوهرم) هم خونه دختر خاله و پسر خالم (خواهر شوهر و برادرشوهرم). اون هم خونه مامان و خواهرم مياد.

نه با مشاور صحبت نكرديم.

به نظر من حتما قبل از تصمیم برای بچه دار شدن با یک یا دو روانپزشک به تنهایی مشاوره کنین. آزار دادن حیوانات به بهانه اختلاف با خانواده همسر یا کتک زدن شما نشونه های خوبی نیستند.

سلام دوست خوب.
مشکل شما مشابه مشکلیه که من داشتم البته از جهاتی....
پیشنهاد میکنم اگه حوصله داشتی رو اسمم کلیک کن و نمایش مشخصات رو کلیک کن و "مشاهده تمام موضوعات آغاز شده" رو کلیک کن...میتونی ماجرای زندگی منو بخونی که هم ازدواجم فامیلی بوده (با پسرخالم) هم خونواده ها مخالف بودن هم بقیه موارد....

من در حال حاضر زندگیم آرومه ولی بااااز هم به بچه داشتن فکر نمیکنم چون 2 ماه از این آرامش میگذره و بعد از اون همه بحران نمیشه به سادگی پذیرفت که تا ابد همه چی آرومه !!!! اما امیدوارم روز به روز بهتر بشه.

2 تا نکته تو نوشته هات دیدم که امیدوارانه تر به این موضوع نگاه کردم.
یکی اینکه 1 ساله ازدواج کردین....دوم اینکه رفتار همسرت نسبت به اوایل ازدواج خیلی بهتر شده...این یعنی آینده زندگی مشترک شما خیلییی بهتر از این یک سال خواهد بود.اگر درست ترین رفتار رو با هم داشته باشین.
اما به نظر من تا وقتی از امنیت رابطه ات با شوهرت مطمئن نشدی بچه دار نشو.
چون مردهایی مثل شوهر شما و من در برابر بحران عکس العمل مناسبی ندارن و وجود بچه به خودی خود یک هیجان و بحران بزرگه....اما نگران نباش.
این به این معنی نیست که به خاطر این رفتار همسرت تا ابد از بچه داشتن محرومی...
.یکم که از ازدواجتون بگذره، به هم که اعتماد کافی کنید ( هنوز اعتماد ندارید اگه اعتماد کامل داشتین شوهرت دم به دقیقه نمیگفت برو برنگرد. شما هم حرفشو باور نمیکردی و میدونستی تو عصبانیت یه چیزی گفته ...).
وقتی که اینقدر به هم به لحاظ احساسی نزدیک بشید که همه مسائل رو مشترک ببینید و حل کنید اون موقع آرامشی میاد تو زندگیتون که از عهده هر بحرانی بر میایید. دو نفری و در کنار هم. ناگزیری چند سالی صبر کنی....یه سال خیلی کمه عزیزم. نه زود قضاوت کن نه زود تصمیم بگیر.

رفتار همسر شما نگران کننده است و در چنین شرایطی، به خصوص وقتی ایشون هم تمایل نداره زمان بچه دار شدن نیست ولی وقت اینه که یه فکر جدی بکنید و کمک بگیرید برای مشکلاتتون.

مرسي از همه دوستاني كه به تاپيك من نگاه كردن و نظر دادن.

من خودم ميدونم ريشه اين رفتاراش چيه. همش برميگرده به ناراحتي هايي كه توي فاميل هست و مطمئنم اگه خانواده هامون با هم خوب بودن اينم اين رفتارها رو نشون نميداد.

براي جوجه اردكها هم اوايل خيلي دوستشون داشت و خيلي براشون وقت ميذاشت و باهاشون مهربون بود تا جايي كه اعتراض من بلند شد و من بهش ميگفتم اينقد كه به اين جوجه اردكها توجه داري به من هم داري؟ مثلا يه راست از سر كار ميومد و ميرفت براشون غذا ميذاشت و جاشون رو تميز ميكرد و من انتظار داشتم كه به من هم توجه كنه. نه اينكه تو كارها به من كمك نميكرد بلكه هر از گاهي كه هوس ميكرد. ولي در روز شايد 3 يا 4 ساعت براي جوجه اردكها وقت ميذاشت و وقتي من بهش اعتراض كردم از اونجا به بعد هر وقت از هم ناراحت ميشيم با اردكها رفتار خشن نشون ميده و شايد ميخواد بگه كه ببين اينها هم مهم نيستن.

بعضي وقتها فكر ميكنم شايد زندگي در يك يا دو سال آينده خوب بشه ولي با توجه به سنمون فرصت بچه دار شدن چي ميشه؟

خودمم هم به اين نتيجه رسيدم كه شايد در حال حاضر خيلي به صلاح نباشه ولي احتياج به راهنمايي داشتم.

باز هم اگه دوستان و كارشناسان سايت نظراتي دارند خوشحال ميشم بدونم.

"قبل از عيد 2 تا جوجه اردك خريده و الان كه دو ماهي گذشته كمي بزرگ شدن و صداشون زياد شده. گاه گاهي ميگه برم خفشون كنم كه انقد سرو صدا ميكنن. آيا ممكنه بعدا راجع به يك نوزاد هم همچين حسي پيدا كنه؟"
به هر حال اون حسی که یه پدر میتونه نسبت به فرزندش داشته باشه بااین موضوع فرق داره.
اگر با همسرتون مشکل خاصی که منجر به جدایی بشه ندارین برای بچه دار شدن اقدام کنین تا دیر نشده
سخت نگیرید:)

سلام. عزیزم ببخشید که اینو میگم ولی من فکر میکنم شوهر شما مشکل داره و اگه میتونید قانعشون کنید و برید پیش روانپزشک (منظورم مشاور و روانشناس نیست) بین اکثر خانواده ها اختلاف هست ولی به خاطر اختلافات کسی کتک نمیزنه و حیوان آزاری نمیکنه رفتارهای ایشون خیلی تنده و مشکل اساسی داره جدی تر به این قضیه نگاه کنید وگرنه اگه بچه دار هم بشید و ایشون کاری بکنه و برای شما و جنین خدای نکرده مشکلی پیش بیاد ممکنه خیلی بیشتر ازونی که دکتر گفته طول بکشه واسه بچه دار شدن دوباره تون و آسیب جبران ناپذیری بهتون وارد شه و حالاها دیگه نتونید بچه دار شین. پس بهتره به جای بچه اول یه فکر اساسی واسه رفتارهای ایشون بکنید وگرنه علاوه بر اینکه مسئولیت بچه رو به عهده نمیگیره ممکنه از لحاظ جمسی هم به شما آسیب بزنه. موفق باشید

با همسرتون برین پیش همون دکتر زنان که واسش توضیح بده که ممکنه تا مدتی بچه دار نشید و بارداری تو سن بالا واسه بچه خوب نیست و ...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط samanis

به نظر من حتما قبل از تصمیم برای بچه دار شدن با یک یا دو روانپزشک به تنهایی مشاوره کنین. آزار دادن حیوانات به بهانه اختلاف با خانواده همسر یا کتک زدن شما نشونه های خوبی نیستند.

---

ببخشيد ميشه بگيد ميتونه نشون دهنده چه چيزهايي باشه؟

سلام دوست خوب.

ضرب و شتم و به قول بعضی دوستان حیوان آزاری !!! نشونه های بیماری روانی هم میتونه باشه هم میتونه نباشه !

عزیزم، با 4 تا پستی که دوستان میذارن و نظرشون رو میگن نگران نشو. هییییچ کس غیر از خود شما نمیدونه رفتار شوهرت تا چه حد غیر طبیعیه ...

تو باید اول بفهمی رفتار شوهرت از چه جنسیه تا بتونی راه حل درست رو برای از بین بردن اون رفتار پیدا کنی...اما تا نفهمیدی دلیل این برخوردها چیه و راه تغییرشو پیدا نکردی و به نتیجه نرسیدی، بهتره بچه دار نشی.

شما اومدی 2 جمله نوشتی که بچه ها رو نگران کرده یکی ضرب و شتم یکی رفتارش با اردک ها. اما توضیحی ندادی....شاید قضیه به اون بغرنجی که ما برداشت کردیم نیست.
لطفا یه مورد از دعواهاتون رو که منجر به کتک کاری میشه با جزئیات برامون تعریف کن....بگو چی شد که زد؟ مثلا بدون دلیل و بی کنترل از هر چیزی بهت حمله میکنه؟ یا اینکه تا حد انفجار عصبیش میکنی که میزنه؟
در هر دو صورت زدن یک رفتار غیر انسانی و زشته که اگر میخوای زندگی مشترک داشته باشی باید تا ابد این رفتار حذف بشه...اما اگه ما بدونیم رفتار ایشون دقیقا از چه نوعیه، بهتر میتونیم کمکت کنیم که بری مشاوره یا روانپزشک یا خودت یه سری رفتارهاتو تغییر بدی ....

من اسم این کار شوهرتو حیوان آزاری نمیذارم. چون با یه جمله شما که نمیشه نظر قطعی داد....خشمش رو سر تو نمیخواد خالی کنه سر یه چیز دیگه در میاره. شاید هم نگرانی دوستان به جاست. باید بیشتر توضیح بدی.

مرسي گل آراي عزيز.
من تاپيكهاي شما رو خوندم و خيلي برات متاثر شدم. انشالله خدا خودش همسر شما رو آرام كنه و اونو سر راه درست قرار بده.

راستش زماني كه ميزنه خيلي خيلي عصباني ميشه و بعدش ميزنه واينطوري نيست كه با كوچكترين چيزي به من حمله ور بشه و حتي گاها من كه عصباني ميشم مياد و منو آروم ميكنه. تمام ريشه هاي اختلاف ما برميگرده به همون موقع عروسي كه خانواده اون يه كاري كردن و يه مقداري حريمها از بين رفت و خانواده ها تو روي هم قرار گرفتن و ...

و ميدونم مثلا اگه الان اونا با هم آشتي كنن و رفت و آمد داشته باشن اينم خيلي خوب ميشه. فعلا هم كه هيچ كدوم تمايلي به آشتي كردن ندارن. و من و همسرم هم تصميم گرفتيم خودمون رو دخالت نديم.

من خودم با شناختي كه از همسرم دارم اصلا نميتونم قبول كنم كه حيوان آزاري داره و يا نيازه بره پيش روانپزشك. به قول شما داره عصبانيتش رو سر اون زبون بسته ها خالي ميكنه و ميدونم يه جورايي عرصه برش تنگ شده. آخه 2 ماهه كه هم سر كار ميره و هم دانشگاه و هم اينكه بايد به اينها برسه. راستش من خودم محاله به اونا دست بزنم و فقط گاه گاهي كه ببينم گشنه يا تشنه هستن تو ظرفشون غذا يا آب ميريزم و همه مسوليتشون با همسرمه و چون فصل امتحاناتش هست الان يه جورايي خسته شده. يه هفته ديگه بايد صبر كنه تا امتحانات خواهرزادش تموم بشه كه جوجه اردكها رو بده به اون.

ولي اون چند باري كه پيش اومد با يكي از جوجه اردكها اين كارو كرد حس ميكنم يه جنون بهش دست داد چون من با اينكه كاري به جوجه اردكها ندارم ولي دلم براشون ميسوزه و رفتم جلوشو گرفتم و بهش گفتم چكار ميكني؟ آزارت به اين بيچاره ها رسيده؟ مگه آزار داري؟ و حتي چند بار سعي كردم از پيش اونا دورش كنم ولي دوباره ميرفت سراغشون و انگار تا تخليه تخليه نميشد ول كن نبود. و جالبيش اينجاست كه بعدش هيچ اظهار پشيموني نكرد (حداقلش اينه كه پيش من چيزي نگفت) شايد پيش وجدان خودش ناراحت شده باشه ولي من نميدونم. آخه بعضي وقتها اگه توي عصبانيت كاري كنه بعدش كه پشيمون ميشه ميگه.

يكي از دوستان حرف خوبي زد كه گفته بود اگه مشكل حادي نداريد كه به جدايي فكر كنيد. واقعا هم همينطوره و من و اون هيچ وقت به جدايي فكر نكرديم.

ولي من با جميع جهات به اين نتيجه رسيدم كه بايد فعلا صبر كنم. حداقلش تا آخر امسال. تا بعد ببينم خدا برامون چي ميخواد. توكلم به خدا هست.

سلام دوست خوبم.
ممنون از دعایی که کردی....انشاالله خدا به همه مون کمک کنه.
مطمئن باش مشکل شما حل میشه. مثل مشکلی که من داشتم. با امروز 2 ماه هست که شوهرم هیییچ کدوم از اون کارها رو نکرده.
چون من 4 ماه ازش دور بودم و فهمید که اگه به این کارش ادامه بده جدا میشم و مشاوره خانواده هم رفت و بیشتر متوجه اشتباهش شد... من هم رفتم مشاوره و فهمیدم خیلی اشتباه کردم.
اما تا وقتی که خود ما، من... همسرم...شما...همسرت....یا هر کس دیگه نپذیریم مشکل از خودمونه و نتونیم ریشه یک رفتار غلط رو پیدا کنیم و راه درست کردنش رو بفهمیم محاله خود به خود و با گذشت زمان مشکلی حل بشه!
من پیش 3 تا مشاور و یک روانپزشک رفتم حتی با همسرم!!! اما جواب نمیگرفتیم. چون هیچ کدوووم اشتباهاتمون رو نمیپذیرفتیم و طرف مقابل رو مقصر میدونستیم.
تا اینکه من 4 ماه ترکش کردم و تو اون مدت هر دو قبول کردیم کجاها مقصر بودیم!!! و تلاش کردیم تغییر کنیم!!! هر دو مون! نه فقط من یا اون.
الان 2 ماهه همه چی تحت کنترله و هر دو با هم کنترلش میکنیم.
شما هم اینقدری درایت داری که ریشه مشکل رو حدس زدی...پس تا جاییی که ممکنه از یاداوری مسائل مربوط به خونواده ها حتی به طور غیر مستقیم پرهیز کن. تا جایی که ممکنه عوامل حساسیت زا رو شناسایی کن و از مطرح شدنشون جلوگیری کن.
اون هربار میره سراغ اردک ها. چون دفعه اول که رفته شما مانعش شدی و حالا فهمیده رو این موضوع حساسی، عمدا میره سراغ اردک ها که لج تو رو در بیاره!!!
اگه به دستگیره در حساس میشدی، دستگیره درو از جا میکند!!! مگه نه؟
سعی کن تا جایی که میتونی بیشتر بشناسیش تا بیشتر بهش نزدیک شی...این جور آدما دیر اعتماد میکنن.
تا جایییی که در توانته سعی کن از پیش اومدن شرایطی که باعث بشه کتک بزنه پرهیز کنی. اون هربار که میزنه 2 تا اتفاق وحشتناک میفته!!!
یکی اینکه به شدت اعتماد به نفس و عزت نفس و انسانیت خودش نزول میکنه و این موضوع بیچاره اش میکنه و زندگیتون رو تباه میکنه چون از خودش متنفر میشه نمیتونه تو رو هم دوست داشته باشه! مشاور به شوهرم یاد داده بود که اول خودشو دوست داشته باشه...
و دوم اینکه قبح این رفتار چنان از بین میره و چنان برای هر دوتون! عادی میشه که در آینده سر هر مسئله جزئی میزنه؛ حتی جلوی بقیه...وبا اینکه از خودش متنفر میشه اما این رفتاررو حق شما میدونه و میگه تو از من یه اینچنین آدمی ساختی!!!
پس تا جایی که در توان داری نذار کار به جایی برسه که بزنه...حتی اگه خورد بشی...چون این موضوع همیشگی نیست. اگه مثلا ماهها طول بکشه و نزنه و ببینه چه مرد خوبیه و تو چقدر ازش راضی هستی اینقدر عزت نفسش بالا میره که دیگه حاضر نیست حتی با یه فحش شخصیت خودشو پایین بیاره چه برسه به کتک !!!
اما تا اون روز بیاد بچه نیار.
مطمئن باش حل میشه. تمام انرژیت رو بذار رو اینکه بیشتر بشناسیش، علاقه مندی هاش، حساسیت هاش، نقاط ضعف و قوتش، تا جایی که میتونی نقاط قوتش رو پررنگ کن و از برجسته کردن نقاط ضعفش و حساسیت هاش پرهیز کن. تا به مرور زمان کمرنگ بشن...از مشاور، مطالعه، اینترنت ... از همه چی کمک بگیر.
یادت باشه این تلاشیه که داری برای زندگی خودت میکنی!
فکر نکن مأمور شدی تربیتش کنی...نه. باید راه آروم کردن و آروم نگه داشتنش رو یاد بگیری چون آرامش اون آرامش خودته.

سوای رفتارهای ایشون تا دو طرف 100% تفاهم واسه آوردن بچه نداشته باشن بچه دار شدن به هر دلیل و بهانه ای اشتباهه بسیار بزرگیه چون بعدا دوسش نداره و درست مسولیتشو بعهده نمیگیره