نمایش نسخه قابل چاپ
:mad:سلام دوستان نميدونم چرا از بچگي هر كار ميكنم باز هم با بقيه مقايسه ميشم!مثلا از كلاس اول دبستان بادختر دوست بابام...بعد باخواهرم...دختر عمم و...خلاصه با هر كس جز خودم ...الانم كه دانشگاه ميرم باز بااوناييي كه ازدواج كردن...خسته شدم و اين موضوع باعث شده از اول تمركزي روكارام نداشته باشم وهي كم بيارم...لطفا كمك كنيد بتونم عصبانيتمو كمتر كنم.حدود30سالمه ودانشجورشته مهندسي...
سلام دوست عزیز
خودت خودت رو با بقیه مقایسه می کنی یا دیگران مثل پدر ومادرت این تو رو با اونا مقایسه میکنن؟
سلام.قبلاپدرومادرم.الانم مادرم.هميشه ميگن ببين فلاني وفلاني...گاهي وقتا انرژيمو ميگيرن اما باز سعي كردم.قبلا عصبانيتموتو خودم نگه ميداشتم اما حالا هر وقت مقايسه ميكنن من باهاشون لج ميكنم وكاري كه هميشه براشون انجام ميدادمو ترك ميكنم تا بفهمن ناراحتم اما باز بعد چند وقت روز از نو روزي ازنو.خيلي حس بدي دارم وقتي باكسي مقايسه ميشم.گاهي كه ميتونم خودمو كنترل كنم با مامانم حرف ميزنم وميگم من كه چيزي از بقيه كم ندارم پس چرا منو با همه مقايسه ميكنين؟مامانم ميدونه عصباني ميشم ميخواد مثلا منو غيرتي كنه اما منم ديگه زدم به اون درش چون نميتونم عوضشون كنم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط reihane_b
bird جان میدونی این روش غلط رو اکثر پدر ومادرا دارن متاسفانه؟
واقعا اونا با حرفاشون نه تنها رو ما تاثیر مثبت نمیذارن بلکه مشکلات دیگه ای هم بهمون اضافه میکنن.عصبانیت،لجبازی،حساد ....
فکر نمی کنم بتونیم اخلاق پدرمادرمون رو تغییر بدیم.همنطور که خودت گفتی باهاشون صحبت بشه خیلی فایده نداره.بنابراین تنها کاری که میتونی بکنی اینه که رو خودت اونقدر کار کنی که این حرفا کمترین تاثیر منفی رو بذاره.
واقعا آدم عصبانی میشه.واین عصبانیت های هر روزه.....خودت که میدونی چقدر روح روان رو تخریب میکنه.
پس سعی کن خودتو اثبات کنی.حتی اگه اونا نخواستن ببینن خودت ببینی.
اگر حرف درستی تو مقایسه هاشون میزنن،بگو آره اینم خوبه!!که حداقل خیالشون راحت باشه که تو هم میدونی درست چیه! سعی کن وقتی از این حرفا میزنن خونسرد باشی و سعی کنی بحث رو عوض کنی(این شیوه منه!) یه جوری بحث رو ربط بده به موضوع مورد علاقه طرف.مثلا بگو مامان راستی فلانی(همین که داره حرفشو میزنه) چیکار کرد؟در مورد یه چیزی از طرف بگو که مامانت قبول نداره اون ویژگیش رو.
مثلا اگه حجابشو دوست نداره،بگو راستی فلانی رو اون روز دیدم رنگ موهاش قشنگ بود!!(ولی غیبت نکن!) میبینی توروخدا!کاری میکنن که آدم غیبت هم بکنه!ولی تو سعی کن بحث رو عوض کنی تا یادش بره ادامه بده....
سلام
در تعجبم که هدف اصلی مادرتون رو می‌دونید و همچنان عصبانی می‌شید.نقل قول:
مامانم میدونه عصباني ميشم ميخواد مثلا منو غيرتي كنه اما منم ديگه زدم به اون درش چون نميتونم عوضشون كنم.
بیاید با یک مثال شروع کنیم.
ابراز محبت یک کودک ۷، ۸ ماهه رو که می‌دونید چطوریه؟ وقتی می‌خواد ابراز محبت کنه، آن خوراکی‌ای که در دهانش گذاشته و بسیار هم تُف‌مالی کرده، در میاره و بدون اجازه گرفتن از شما سعی در وارد کردنش به دهان شما میکنه.
مطمئنا شما علاقه‌ای به این ندارید که افراد بزرگسال چنین کاری باهاتون بکنند. حتی ممکنه چنین عملی رو توهین قلمداد کنید. اما وقتی کودکی چنین کاری رو میکنه، اصلا ناراحت نمی‌شید. چون درک می‌کنید که آن کودک تنها و تنها قصد ابراز محبت رو داره و می‌فهمید که آن کودک در آن لحظه، بهترین راه ابراز محبت رو در این کار دیده.
مادر شما هم قصد عصبانی کردن شما رو نداره. او می‌خواد شما رو به راهی که درست می‌دونتش، راهنمایی کنه و فکر میکنه که مقایسه کردن و تحریک کردن غیرت شما، بهترین راه برای رهنمود کردنتون به سمت موفقیته.
البته شاید تعریف شما در مورد موفقیت با تعریف مادرتون متفاوت باشه. حتی شاید با نحوهٔ رهنمود کردن به سمت موفقیت هم با ایشون مخالف باشید. که البته شما مخالف هستید و به خاطر همین مخالفت، این تاپیک رو باز کردید.
اما شما درک کردید که هدف مقایسه کردن‌های مادرتون، این بوده که او خوبی شما رو می‌خواسته. این رو در جمله‌ای که از شما نقل قول کردم، نوشتید. پس چرا عصبانی می‌شید؟
او قصد داره که به شما محبت کنه. مؤثرترین راه رو هم (به اشتباه) در مقایسه کردن می‌بینه. اما به هر صورت قصد محبت کردن به شما رو داره.
همان‌طور که هنگام عکس‌العمل نشان دادن به رفتار آن کودک، هیچ رفتار تند و خشنی ندارید، ناراحت نمی‌شید و البته به خاطر محبتش (هر چند مخالف با شخصیت شما) به او محبت می‌کنید، اینجا هم از رفتار مادرتون ناراحت نشید، رفتار تندی نداشته باشید و به خاطر محبتش (هر چند مخالف با شخصیت شما) به او محبت کنید.
علاوه بر این، فراموش نکنید که رفتار مادر شما، دوستیِ خاله خرسه نیست که آسیبی به شما وارد کنه. اگر در حال حاضر حس می‌کنید که آسیبی به شما وارد شده، به خاطر اینه که با این که نیت صحیح او رو درک کردید، همچنان به ظاهرِِ رفتارِ او عکس‌العمل نشون می‌دید. اگر با توجه به نیتش، با او برخورد می‌کردید، هیچ آسیبی رو حس نمی‌کردید.
بنابراین فکر می‌کنم اگر به جای تلاش برای تغییر رفتار ایشون (که با بحث و عکس‌العمل‌های تند و ... عملی نیست)، کمی بیشتر درکشون کنید و باهاشون مدارا کنید، خیلی سریع‌تر ناراحتیتون برطرف میشه و البته اوضاع از حالت عادی، بهتر هم میشه.
.
اگر دوست دارید که مادرتون علاوه بر نیت، ظاهر خوبی رو هم انتخاب کنن، می‌تونید راهی رو به کار بگیرید.
اگر روزی حرف حقی رو در این قالب ناحق (مقایسه کردن) آوردند، قبول کنید. و بعد با گشاده‌رویی بگید که اگه در قالب بهتری هم می‌گفتید، عمل می‌کردم.
با این کار کم‌کم مادر شما، تاثیر مقایسه کردن رو کمتر از قبل می‌بینه و در نتیجه کمتر هم استفاده میکنه.
فقط یک شرط داره: این کار رو زمانی انجام بدید که ناراحتی شما، به خاطر این باشه که دوست نداشته باشید که مادرتون با مقایسه کردن، کار نادرستی انجام بده. یعنی اگر همچنان به خاطر مورد مقایسه قرار گرفتن خودتون ناراحت می‌شدید، این کار رو انجام ندید.
.
هدفم از صحبت کردن در مورد رفتار کودکان، آوردن مثالی ملموس در مورد "درک کردن" بود. خدای نکرده قصد توهین به مادر شما رو نداشتم.
موفق باشید.
سلام دوستان.ممنون كه به من لطف داريد.
مسافر زمان گرامي ميدونم كه مادرم بد منو نميخواد وبراي آيندم نگرانه.وقتي حتي ازش دلگيرمفكر ميكنم اگه نبود چقدر دلم براش تنگ ميشد.خوشبختانه مادروپدرم از هم جدا شدن.اما بدبختانه هنوز آثار يك عمر عذاب روحي با ماست...
:(
نمیدونم چرا پست 4من نامرئی شده؟!!!!!!!!!!
bird عزیز این رفتار اشتباه رو متاسفانه خیلی از پدر مادرا دارن.
اونا بعضی وقتا فکر میکنن با مقایسه کردن میتونن هر ویژگی خوبی که در دیگران هست رو یکی یکی جمع کنن و دروجود بچه هاشون قرار بدن!!(با مقایسه کردن)
واقعیت هم اینه که اونا رو نمیشه تغییر داد.فقط میشه خودمون رو تغییر بدیم.یعنی بتونی با خوش بینی تمام به حرفای مادرت فکر کنی وخونسرد باشی.
مثلا اینکه وقتی داره از یه نفر تعریف میکنه و یه خصلت خوب رو میگه،شما بگو: واقعا؟چه خوب!!
بعدش که باهاش همراه شدی یه کم،سعی کن بحث رو عوض کنی.مثلا به درمورد همون طرفی که داره ازش حرف میزنه یه چیزی بپرس.
یا در مورد هر موضوعی که میدونی مادرت علاقه داره صحبت کن.بگو راستی مامان....
عزیزم میدونم واقعا آدم عصبانی میشه.ولی چون این مشکل از طرف تو نیست و رفتار مادرت اشتباست فکر نمیکنم تو بتونی تغییرش بدی.
متاسفانه مادرتون فکر میکنن که با مقایسه کردن و ایجاد تحقیر و خجالت میتونن در شما تغییر ایجاد کنن ولی کاش میدونستن که انسان ها با هم متفاوت هستن و قرار نیست همه مثل هم باشیم .. باور کنید اگر از همون بچگی شما رو کمی فقط کمی تشویق میکردن چقدر در ایجاد عزت نفس و رشد شخصیتی شما تقویت می شدید و چقدر موفق تر بودید .
سلام دوست عزیز
پست دوستان و مخصوصا مسافر زمان عزیز مفید و کمک کننده هست امیدوارم به نتیجه برسی.
رفتار مادر شما و مقایسه کردن قابل تایید نیست اما چون با نیت خوب هست و از دلسوزیه میشه از طریق مذاکره تعدیل پیدا کنه.
در یک نشست دو نفره مستقیما مادرتون رو در جریان دلیل عصبانیت و اثری که روی شما میزاره بگذارید.
و در نهایت با درک ایشون به عصبانیت و ناراحتیتون مسلط بشین.
اگر در مورد عذاب‌های روحی ناشی از اختلافات والدینتون در قدیم سوال یا درد دلی داری مشتاقانه میشنویم.
در آخر امیدوارم با درک درست به مشکلات غلبه کنی.
موفق باشی دوست عزیز:72:
سلام دوستاي خوبم
تمام اين راه حل ها رو امتحان كردم وفقط موقتي جواب داده.
يك تاپيك ايجاد كردم به اسم "با من حرف بزن"گفتم شرايطمو
از همتون به خاطر همدرديتون ممنونم