نیاز به راهنمایی جدی و اصولی دارم خیلی به هم ریخته ام.

سلام دوستان عزیز.نمیدونم مشکلات قبلی منو یادتون هست یا نه با توجه به اینکه مطالب قبلی حذف شدن.من 4 ساله که ازدواج کردم و یک دختر 10 ماه دارم.شوهرم 33 سال و خودم 28 و هردو تحصیلکرده و تقریبا در یک سطحیم.مشکل من با شوهرم اینه که اون و خونوادش یه غرور کاذب و خودبرتربینی دارن.از اولی که اومدن خواستگاری چون از فامیلای دور بودن و آوازه ی ادب و شخصیتشون رو همه شنیده بودن پدر و مادر من با گذاشتن اندک شرطی اونارو پذیرفتن.چون پدر ومادرم آدمای ساده و مهربونی هستن و ملاکشون پول و مقام نبود من هم همینطور.توی همه ی مقدماتت عروسی و نامزدی ما کوتاه اومدیم و با اینکه من مثل همه ی دخترا آرزوی بهترین جشن و ... داشتم و حق خودم میدونستم و از خیلی دخترای فامیل بهتر و تحصیلکرده ترم اما از همه ی اونا مراسم و بقیه مقدماتم ساده تر بود .من قید همه اینارو زدم با وجود حرف و حدیث زیادی که فامیل میزدن به امید اینکه این همون آدمیه که منتظرش بودم پاک،نجیب،منطقی و مذهبی.اما بعد ازدواج کم کم فهمیدم خونواده ی همسرم و خودش میخوان بر من حاکم باشن میخوان همه تصمیمات رو در مورد زندگی من خودشون بگیرن و شوهرم بدون هیچ توجه و مشورتی با من کاراشو انجام میداد خیلی چیزارو از من مخفی میکرد و بعدا یا خودم میفهمیدم یا از زبون خونوادش میشنیدم.مثلا تمام کادوهای عروسیمونو قرار شد توی یه حسابی سرمایه کنه بعدا فهمیدم که نکرده و همش به من دروغ گفته.همسرم فکر کرده بود همه ی کوتاه اومدنای من و خونوادم وظیفمونه و همیشه میتونه حرف و نظر خودشو اعمال کنه .حتی موقعی که زایمان کردم به خاطر اینکه مامانم برای پرستاری بهتر از من منو به خونه خودشون برد شوهرم و خونوادش تا یک هفته سراغی از من نگرفتن برای اینکه اونا میخواستن من خونه خودم باشم تا همه امور رو توی دست بگیرن.الان که دارم مینویسم دلم میخواد از ته دل داد بزنم وبگه خدا این حق من نبود اینهمه رنج خودم وخونوادم.خلاصه با همه ی خوبیها و بدیهاش ساخنم تا حالا اما دیگه نمیتونم اینهمه توجهش به خونوادش و بی توجهی به من رو تحمل کنم حتی وجود دخترم هم با اینکه خیلی دوسش داره شوهرم رو وابسته به من و خونه نکرد هنوزم تا بیکار میشه اول به خونه ی پدرش سر میزنه و کاراشونو انجام میده اما اگه من یا پدر ومادرم کاری داشته باشیم با چند بار گفتن شاید انجام بده.بخدا من آدم کم صبری نیستم اما خودمو لایق اینهمه نادیده گرفته شدن توی زندگی مشترک نمیدونم

دروود
دوست خوب بهتره یکمی به اعصابت مسلط بشی . گفتن این حرفها اینجا باعث تخلیه شدنت از لحاظ روحی و روانی می شه.
به خاطر دخترت هم که شده خیلی کار خوبی کردی که مشکلت رو اینجا بیان کردی تا صحبت های بچه ها رو بشنوی.
راستش من زیاد نمی تونم کمکت کنم. فقط اگه میشه خودتو با کارایی به جز کار خونه و شوهر و بچه داری مشغول کن که حداقل این مشکلات برات کم رنگ تر بشه. مثل رفتن به ورزش .
اگه می تونی با شوهرت با لحن مهربون و زنونه البته موقش زمانی که شوهرت سر حاله صحبت کن و خواسته هاتو بگو . بهش بگو که با هم تصمیم های زندگیمون رو بگیرم تصمیم گرفتن با خودمون باشه ولی به نظر بقیه احترام بگذاریم و گوش هم بدیم اگه خوب بود در تصمیماتمون از نظراتشون استفاده کنیم.
ازش بخواه به کارایی که می خوای برات انجام بده همین طور که تو به موقع انجام می دهی اونم انجام بده.
تنها راه حلش اینکه یا خودت باهاش صحیت کنی یا برید پیش مشاور.
اما خودتو زیاد حساس نکن روی روابطش با خانوادش. زنها به این مسائل خیلی حساس و ریز بینن و این به نفع زوجین نیست. اگه شوهرت بدونه ممکنه بدتر کنه.
به خدا توکل کن و امید داشته باش.
بدروود.

سلام
راستش زندگی شما شبیه زندگیه منه اما با این تفاوت که من نقش مرد خونه رو به عهده دارم پس سعی میکنم کمی در باره خصوصیات مردها بگم مردها بعد از ازدواج معمولا بیشتر وابسته به خانواده همسرشون میشن تا خانواده خودشون مگر اینکه به دلایل مالی به خانواده خودشون نیاز داشته باشند یا توی خونه پدر زندگی کنند معمولا فاصله زن ها و شوهرها بعد از بچه دار شدن تغییرات اساسی میکنه و خوب این حداقل تو خونه ما اتفاق افتاد مردها اصلا واسه این ازدواج می کنند که بتونن اون خلا عاطفیشونو پر کنند نه خلا جنسیشونو! اگه بعد از چند سال حس کنن اون خلا عاطفی پر نشده یا زندگی با همسرشون اون جور که فکر میکردن پیش نرفته یا احساس شادی که انتظار داشتن رو حس نکنند سعی میکنند این خلا عاطفی رو به طریق دیگه ای پر کنند بیشتر خانمها بلد نیستن و نمی دونند این خلا عاطفی و درجه اش در شوهرشون چه مقداره و چطور می تونند اون رو پر کنند شاید همسر شما به لحاظ عاطفی در خانواده خودش بیشتر از خانواده شما تامین میشه و همین موضوع باعث اون شکاف که شما رو بهم ریخته شده باشه سعی کنید ببینید چه چیزها و عواملی همسرتونو شاد میکنه و تا جایی که ممکنه بفهمید و درک کنید چرا میره سراغ خانوادش و با کدوم یک از اعضای خانوادش راحتتره و چرا ؟ وقتی بفهمید چه چیزی انگیزش درونی همسرتونه و بتونید اون انگیزش رو خودتون بهش هدیه بدید اوضاع تغییر میکنه

مردها معمولا وقتی با همسرشون توی کارها مشورت نمی کنند که به دلیلی دلشون از همسرشون گرفته باشه یا ناراحت باشن

سلام masom جان از راهنماییت ممنونم.
سلام .roozanehحرفاتون منطقیه شوهرم از لحاظ مالی و عاطفی به خونوادش وابسته است و اونا خیلی حمایتش میکنن.به تازگی به کمک اونا خونه خریدیم اما واقعا این دلیل موجهی هست که منو همسرم دائم در خدمت اونا باشیم البته من که نه بیشتر همسرم در اختیار اوناست.یعنی چون من و خونوادم منفعت مالی براش نداریم باید کنار گذاشته بشیم.من خیلی مردهارو دیدم که عین حرف شما بعد از ازدواج همش با خونواده زنشون هستن.اما چرا شوهر من اینطور نیست؟؟؟؟خونواده من هم بهش محبت میکنن همین امروز دوباره دعوامون شد برای اینکه با داداشش رفته رنگ اتاق خونه ای که جدید خریدیم انتخاب کرده اتاق بچم بود من میخواستم انتخاب کنم من هم خیلی عصبانی شدم و مثل همیشه به جای اینکه گله کنم ازش فقط گریه کردم و با صدای بلند باهاش حرف زدم .میگه من نمیدونستم تو باید بگی حالا بیا باهم بریم من هم نرفتم و نشستم یک ساعت برای خودم گریه کردم.باور کنید اونم بعد ازازدواج منو از خودش رنجونده که نتونستم هیچوقت یک زن مهربون و ایده آل باشم.شما جای من بودین چیکار میکردین؟

ببینید من دو تا احتمال میدم
1. ایشون از روی عمد به شما بی توجهی می کنند
2. عمدی در کار نیست و خوب بعضی از مردها اینگونه اند
مورد دوم خوب در مورد بعضی از مردها صادقه یعنی فکر نمی کنند موضوعاتی که به نظر خانمها واقعا اهمیت داره مهم باشه
اما اگه مورد اول درست باشه باید دلیل این کارشون رو پیدا کرد !

راستش خود من نیز بعضی اوقات به دلایلی دوست نداشتم زیاد با خانواده همسرم باشم یکیش اینکه حس می کردم یه جورایی رفتارهاشون باعث دخالت تو زندگیم میشد و خوب این با اون استقلالی که برای زندگیم می خواستم جور در نمیامد خوب البته فقط یک حسه. دیگه اینکه گاهاً کاراشون و برنامه ریزی هاشون برنامه ها و اولویت ها زندگی منو بهم میریخت و من دوست نداشتم مثل اونا فکر کنم و رفتار کنم یا اون جایی که اونا دوست دارن برم ترجیح می دادم حرف خودم باشه (گرچه شاید اشتباهه) ولی این خصوصیت بعضی مردهاست . به هر حال شما با زندگی در یک خونه مستقل کم کم باید طوری رفتار کنید که رابطه ایشون با خانوادش به حد تعادل برسه و از اون زیاده روی کاسته بشه . به خدا توکل کنید و دعا و نیایش یادتون نره دعا حداقل چیزی که داره به آدم آرامش میده.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط roozaneh

راستش خود من نیز بعضی اوقات به دلایلی دوست نداشتم زیاد با خانواده همسرم باشم یکیش اینکه حس می کردم یه جورایی رفتارهاشون باعث دخالت تو زندگیم میشد و خوب این با اون استقلالی که برای زندگیم می خواستم جور در نمیامد خوب البته فقط یک حسه. دیگه اینکه گاهاً کاراشون و برنامه ریزی هاشون برنامه ها و اولویت ها زندگی منو بهم میریخت و من دوست نداشتم مثل اونا فکر کنم و رفتار کنم یا اون جایی که اونا دوست دارن برم ترجیح می دادم حرف خودم باشه (گرچه شاید اشتباهه) ولی این خصوصیت بعضی مردهاست . به هر حال شما با زندگی در یک خونه مستقل کم کم باید طوری رفتار کنید که رابطه ایشون با خانوادش به حد تعادل برسه و از اون زیاده روی کاسته بشه . به خدا توکل کنید و دعا و نیایش یادتون نره دعا حداقل چیزی که داره به آدم آرامش میده.

---

سلام masom جان از راهنماییت ممنونم.سلام .roozanehحرفاتون منطقیه شوهرم از لحاظ مالی و عاطفی به خونوادش وابسته است و اونا خیلی حمایتش میکنن.به تازگی به کمک اونا خونه خریدیم اما واقعا این دلیل موجهی هست که منو همسرم دائم در خدمت اونا باشیم البته من که نه بیشتر همسرم در اختیار اوناست.یعنی چون من و خونوادم منفعت مالی براش نداریم باید کنار گذاشته بشیم.من خیلی مردهارو دیدم که عین حرف شما بعد از ازدواج همش با خونواده زنشون هستن.اما چرا شوهر من اینطور نیست؟؟؟؟خونواده من هم بهش محبت میکنن همین امروز دوباره دعوامون شد برای اینکه با داداشش رفته رنگ اتاق خونه ای که جدید خریدیم انتخاب کرده اتاق بچم بود من میخواستم انتخاب کنم من هم خیلی عصبانی شدم و مثل همیشه به جای اینکه گله کنم ازش فقط گریه کردم و با صدای بلند باهاش حرف زدم .میگه من نمیدونستم تو باید بگی حالا بیا باهم بریم من هم نرفتم و نشستم یک ساعت برای خودم گریه کردم.باور کنید اونم بعد ازازدواج منو از خودش رنجونده که نتونستم هیچوقت یک زن مهربون و ایده آل باشم.شما جای من بودین چیکار میکردین؟

سلام masom جان از راهنماییت ممنونم.سلام .roozanehحرفاتون منطقیه شوهرم از لحاظ مالی و عاطفی به خونوادش وابسته است و اونا خیلی حمایتش میکنن.به تازگی به کمک اونا خونه خریدیم اما واقعا این دلیل موجهی هست که منو همسرم دائم در خدمت اونا باشیم البته من که نه بیشتر همسرم در اختیار اوناست.یعنی چون من و خونوادم منفعت مالی براش نداریم باید کنار گذاشته بشیم.من خیلی مردهارو دیدم که عین حرف شما بعد از ازدواج همش با خونواده زنشون هستن.اما چرا شوهر من اینطور نیست؟؟؟؟خونواده من هم بهش محبت میکنن همین امروز دوباره دعوامون شد برای اینکه با داداشش رفته رنگ اتاق خونه ای که جدید خریدیم انتخاب کرده اتاق بچم بود من میخواستم انتخاب کنم من هم خیلی عصبانی شدم و مثل همیشه به جای اینکه گله کنم ازش فقط گریه کردم و با صدای بلند باهاش حرف زدم .میگه من نمیدونستم تو باید بگی حالا بیا باهم بریم من هم نرفتم و نشستم یک ساعت برای خودم گریه کردم.باور کنید اونم بعد ازازدواج منو از خودش رنجونده که نتونستم هیچوقت یک زن مهربون و ایده آل باشم.شما جای من بودین چیکار میکردین؟

سلام انیای عزیز:love_heart::apple::apple:

چرا انقدر ناراحتی و دلت پره ؟

ببین بیشتر از مرد اونیکه عامل گرمی و محبت تو خونه است زنه نه مرد

هیچ وقت با داد و فریاد :301:نمیتونی اینو بهش یاد بدی که نظر من هم مهمه چون تو حس اقتدار اونو زیر سوال میبری و اون بیشتر نادیدت میگیره

از ظرافت های زنانه ات و گرمی برای نزدیک شدن بهش استفاده کن و بهش بفهمون که چقدر دوسش داری و بعد حرفات رو خاسته هات رو براش مرور کن

درک میکنم که با این کاراش چقدر اذیت میشی اما رابطه دو طرفه مثل یه ساختمونه بنای اصلیش تویی طرح ها و رنگای قشنگ بهش بزن

خونه رو براش دلنشین و خواستنی کن کم نیار .مقاوم باش بگو که میخام زندگیمو بسازم روی روبطت بیشتر کار کن و حساسیتت رو به رابطش با خانوادش کم کن و بروش نیار اصلا بهش نگو که چرا خیلی به اونا سر میزنه و به این طرف نمیرسه تو ازین طرف ترازو کفه هاش رو به تعادل برسون .

مردها ساده ان به این سختی نیس که حرفتو بفهمونی

اصلا همسرتو دوس داری؟ چقدر به خواسته هاش فکر میکنی؟

اما نکته دیگه اینکه استقلال مالی برا مرد خیلی مهمه در غیر این صورت عنان زندگی می افته دست این و اون ...چرا همسرت از نظر مالی به اونا وابستست؟

سلام فرشته عزیز.نمیدونم چرا شوهرم هیچ تغییری نمیکنه هربار که بددون مشورت من کاری رو که مربوط به هردونفرمون بوده انجام داده به هر طریقی که بیشترش دعوا و گریه وقهر بوده نهایت ناراحتیمو رسوندم اما هیچ چیزی عوض نشده .هربار که چیزی در مورد خونوادم گفته یا بی محلی کرده یا خودمو اذیت کرده تا اومدم منطقی ناراحتیمو بگم و ازش بخوام تکرارش نکنه کارمون به دعوا کشیده و هر چی خواستیم به هم گفتیم نتیجش هم شده مدتها قهر و بی محلی و آخرش هم برگشتیم سرخونه اول.میدونم من هم با بی محلی هام اونو سرد کردم اما چه کنم که خیلی دلگیرم ازش.نمیتونم ببخشمش شاید باور نکنی توی این چهارسال خیلی روزاشو از هم دلخور بودیم تا شاد و خوشحال.نمیدونم چرا رابطمون مثل خیلی زن و شوهرای دیگه نیست.در مورد سوال اولت آره دوستش دارم زمانی که دخترم به دنیا اومده بود و اون اتفاقا افتاد پدر مادرم چونکه گریه های مداوم منو میدین گفتن اگه خواستی ازش جداشی ما تا آخرش کنارتیم اما نتونستم چون هربا ر خاطره های قشنگمون یادم میومد مطمئن میشدم که مرد خیلی بدی نیست و دوسش دارم.در مورد سوال دومت هم چون درآمدش به حد کافی نیست یعنی کار پردرآمدی متناسب با رشتش گیرش نیومده.من هم بعد از یکسالگی دخترم میخوام برم سرکار تا اینقدر زیربا اونا نباشیم

آقای roozaneh شما که یک مرد هستین میشه بیشتر راهنماییم کنین همسر شما چیکار کرد تا رابطتون متعادل شد؟

همسر من کاری نکرد من کوتاه اومدم بالاخره تو زندگی دوطرفه اگه یکی از دو طرف کوتاه نیاد کار به جدایی میرسه سعی کنین هر موقع حقتون رو در مشورت و انتخاب نادیده گرفت به جای داد و فریاد و ناراحتی درست کردن فقط بگید کاش منم می بردی و بعد کمی حالت غمگینانه به خودتون بگیرید یا بگید منم خیلی دوست داشتم بیام رنگ اتاقو انتخاب کنم

سلام کسی دیگه نمیتونه منو راهنمایی کنه نمیخوام سال جدیدو با قهر و ناراحتی شروع کنم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ania

هربار که بددون مشورت من کاری رو که مربوط به هردونفرمون بوده انجام داده به هر طریقی که بیشترش دعوا و گریه وقهر بوده نهایت ناراحتیمو رسوندم اما هیچ چیزی عوض نشده .هربار که چیزی در مورد خونوادم گفته یا بی محلی کرده یا خودمو اذیت کرده تا اومدم منطقی ناراحتیمو بگم و ازش بخوام تکرارش نکنه کارمون به دعوا کشیده و هر چی خواستیم به هم گفتیم نتیجش هم شده مدتها قهر و بی محلی و آخرش هم برگشتیم سرخونه اول.میدونم من هم با بی محلی هام اونو سرد کردم اما چه کنم که خیلی دلگیرم ازش.

---

اینجوری فایده ای نداره. منم دو سال همین روش رو پیش گرفتم. بی فایده بود.
باید راه و روش ات رو عوض کنی.
اگر "دعوا و گریه و قهر" بی فایده است و همچین نتیجه ای میده چرا دوباره همین کارو می کنی؟
به من که گفتن: یه عالمه صبر، یه عالمه عشقولانگی، مدت طولانی تحمل، از خانواده خودت کمی دور شو، به شوهرت بچسب، محبت کن، ... کم کم جواب میده.
از خانواده اش تعریف کن. به شوهرت بگو که خانواده اش رو دوست داری.... می دونم سخته ولی چاره دیگه ای نیست. باور کن.
باید اینطوری بجنگی. بالاخره جواب میده.