نتونستم خشمم رو کنترل کنم و با مادر زنم دعوام شد

سلام
قضیه از اینجا شروع شد که من امسال چند تا مشاجره بد با اطرافیانم مثل همسایه و آشنایانم داشتم و حس میکنم به خاطر مشکلات و عذابهایی که کشیدم قادر به کنترل خشمم هنگام عصبانی شدن نیستم راستش این مشاجره آخری واقعا عذابم داد چون باعث شد مادر زن و خواهر زنم رو که از راه دور اومده بودن تا به مناسبت به دنیا اومدن بچه ام چند ماهی کنار همسرم که تو شهر خودم غریبه بمونن اما بعد از دو ماه نتونستم تحمل کنم و ازشون خواستم برگردن اونم با داد و فریاد.
بچه من الان چهل روزشه نارس به دنیا اومد هشت ماهه و تا امروز روزی نبوده که صبح و بعد از ظهرم توی بیمارستان و مراکز درمانی و مطب متخصص های نوزادان نگذشته باشه اون قدر بابت زود دنیا اومدنش بهم فشار اومد که نتونستم خودمو کنترل کنم و فشار این درد و عذاب با بی تفاوتی و کارهای مادرزن و خواهرزنم بیشتر شد و بالاخره کاسه صبرم سر اومدو بیرونشون کردم البته با دادو فریاد ازشون خواستم برگردن شهرشون.
همسرم الان دو روزه دیگه باهام حرف نمی زنه آخه همیشه بهش گفتم که توی مشاجرات طرف مادرتو نگیر اما بازم طوری رفتار میکنه که انگار من مقصرم
چند ماه پیش با همسایمون هم دعوام شد چون همش ماشین دامادشو میذاشت جلوی در خونه ما. گه گاهی هم با مادرم بحثم میشه و دخالتاش باعث میشه سرش فریاد بزنم. حالا تنهام چون نتونستم رفتار اطرافیانمو تحمل کنم همسرم میگه دنیا رو سخت میگیرم ولی خوب منم اصول خودمو دارم من و همسرم هر دو فوق لیسانسیم و من برای اینکه همسرم به این درجه برسه خیلی از خودم مایه گذاشتم اما هیچ وقت نه خودش و نه خانوادش ازم تشکر نکردن. چند وقت پیش رفتم پیش روانپزشک بهم دارو داد اما داروها رو نتونستم مرتب مصرف کنم چون هر وقت میخوردم عوارضش مثل خواب آلودگی شدید احساس خلا و لرزش پاهام داغونم میکرد خوردنشو فقط روزهایی که دیگه از عصبانیت دارم میترکم و فقط میخوام عین یک دکمه شات دان خاموش بشم میخورم راستش حس میکنم مشکلاتم زیاده واسه همین تصمیم گرفتم اینجا مشکلمو مطرح کنم و مشاوره بگیرم ممنون .

سلام من تازه عضو تالار شدم. یه سری رفتارهای مشابه با شما داشتم و البته قبول داشتم که 100 درصد رفتارم اشتباهه. اول از همه باید بپذیرید رفتارتون اشتباه بوده و هر چقدر هم رفتار مادر زنتون بد بوده اما نباید از خونه بیرونشون می کردید. منم بعد از به هم زدن نامزدیم خیلی زودرنج و حساس شده بودم و زود از کوره در می رفتم و مدام عصبانیتم رو سر اطرافیانم خالی می کردم اما یه حایی دیدم نمیشه و خودم تصمیم گرفتم خودمو کنترل کنم. خیلی خیلی سخت بود اما تا حد زیادی موفق شدم. مثلا الان اگر کسی حرفی بزنه که باعث عصبانیتم بشه اون لحظه سعی می کنم دور شم و جوابشو ندم تا آروم شم اتفاقا این رو داداشم هم که زود عصبانی میشد تاثیر گذاشته و دیگه باهام کل کل نمی کنه. یه راه دیگه هم این که وقتی ناراحتین و دلتون می خواد سر یکی خالی کنین یه کاغذ بردارین و بنویسین هر چی دلتون می خواد. خیلی تاثیر داره. مسئله بعدی کنار گذاشتن غروره. یه چیزی که من دارم با خودم تمرین می کنم اینه که اگه اشتباه کردم این شجاعت رو داشته باشم که معذرت خواهی کنم. اولین قدم اینه که از خانم تون و مادرش عذرخواهی کنید. امیدوارم راهکارم به دردتون بخوره. موفق باشین:)

سلام اقای روتین

قدم نو رسیده مبارک.راستش منم 7 ماهه متولد شدم و تا حدودی میدونم پدر و مادرم چقدر عذاب و سختی کشیدن.خصلت پدر و مادرها همینه دیگه.از جون مایه بذارن تا بچه هاشون برزگ بشن.

برادر گرامی
وضعیت روحی شما خوب نیست.درسته.اما شما به عنوان یک مرد باید محکم تر و مقاوم تر باشید و یه جورایی تکیه گاه همسرتون باشید.بالاخره اون هم مادر شده و دوست داشته مثل همه بچه ها ، بچه اش سالم باشه.حالا خواست خدا این بوده .الان هم شکر خدا با پیشرفت علم و مسائل پزشکی اکثر مشکلات قابل حل هستن.

من و همسرم وقتی دچار مشکلی میشیم (مشکلات مالی و ....) من به همسرم نگاه میکنم.اگر ببینم اون بیش از حد اشفته و ناراحته من حالم بدتر از اون میشه.اما وقتی میبینم اون دلداری میده و میگه این مشکل هم میگذره خیالم راحت میشه و منم امید وار میشم.این خاصیت زنه.

من درکتون میکنم.یه زمانی مشکلات خیلی زیاد میشن و رو ادم فشار میارن.همین ممکنه باعث پرخاشگری و ناراحتی بشه.من نظرم اینه که به جای وابسته کردن خودتون به قرصهای ارام بخش و ....سعی کنید از عرقیات گیاهی ارامش بخش استفاده کنید.
مثلا گلاب.خوردن گلاب واقعا ارامش بخشه.و جریان خون رو منظم و مرتب میکنه و اعصاب رو اروم.حالا اگر به یه عطاری سر بزنید و سوال بپرسید راهنماییتون میکنن

از نظر روحی هم بشینید و با خودتون فکر کنید اگر اوضاع از این بدتر میشد چی؟
مثلا خدایی نکرده همسرتون موقع زایمان حالشون بد میشد....و کلی از این اتفاقهایی که اگر واقعا بهشون فکر کنیم میبینیم جای هزاران بار شکر داره که از این بدتر نشد.

راستش رو بخواهید کارتون درست نبوده.اما الان دیگه شده.مادر همسرتون هم یه مادره و مطمئنا شرایط شما رو درک میکنه.البته دقیق توضیح ندادید که سر چی دعواتون شد...

اینکه شما هم از همسرتون انتظار دارید توی شلوغی دعوا و مشاجره و با این اوضاع روحی که خود شما و ایشون دارید بتونه صرفا طرف شما رو بگیره کمی بی انصافیه.شما اگر حرفتون حقه پس نیازی به حمایت در اون شلوغی نباید داشته باشید.
و ضمن اینکه اونا مهمان بودن و احترامشون واجب.

و یه نکته دیگه در حرفهاتون:

اونم اینکه متوقع هستید و توقع دارید همسرتون ازتون مدام در حال تشکر کردن باشه.زندگی زناشویی خیلی فراتر از این حرفها و این تعارفاته.شاید تشکر کردن همیشه زبانی نباشه.مثلا وقتی شما از سرکار خسته میان و همسر شما یه لیوان چایی برای شما میاره اینم میتونه خودش نوعی تشکر کردن باشه.

یا اگر شما کاردویی برای همسر خودتون میخرید اینم نوعی تشکر کردنه.

سعی کنید با تالار در رابطه باشید.اینجا بچه ها تنهاتون نمیذارن.اگر هم دوستی یا همکاری دارید که قابل اعتماده و میتونید براش درد و دل کنید حتما این کار رو بکنید.
ضمن اینکه احترام مادرتون رو به شدت نگاه دارید و بدونید کلید حل مشکلات شما در دعای مادرتونه.

بگذارید کمی وضاع اروم بشه.اشنالله برای عید با همسرتون برید و شیرینی بگیرید و از دل مادر همسرتون در بیارید.به همسرتون هم این امید رو بدید که حتما این کار رو میکنید.

عید بهونه خوبی برای این کاره.

موفق باشید

خیلی واضحه شما مشکل خشم و عصبانیت دارید و تا وقتی کمک حرفه ای نگیرید خود به خود درست نمیشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rotin

. چند وقت پیش رفتم پیش روانپزشک بهم دارو داد اما داروها رو نتونستم مرتب مصرف کنم چون هر وقت میخوردم عوارضش مثل خواب آلودگی شدید احساس خلا و لرزش پاهام داغونم میکرد خوردنشو فقط روزهایی که دیگه از عصبانیت دارم میترکم و فقط میخوام عین یک دکمه شات دان خاموش بشم میخورم راستش حس میکنم مشکلاتم زیاده واسه همین تصمیم گرفتم اینجا مشکلمو مطرح کنم و مشاوره بگیرم ممنون .

---

روانپزشک چه دارویی و به چه میزان به شما داد؟

اگه از عوارض جانبی دارو ناراضی هستید باید برگردید پیش روانپزشک تا داروی متفاوتی به شما بده، نه اینکه به کل قطع کنید و بی خیال بشید. این داروها رو باید مداوم مصرف کنید تا اثرات این خشم و عصبانیت از زندگیتون محو بشه. شما باید برگردید پیش همون روانپزشک و ازش داروی متفاوتی بخواید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Sinéad

خیلی واضحه شما مشکل خشم و عصبانیت دارید و تا وقتی کمک حرفه ای نگیرید خود به خود درست نمیشه.



روانپزشک چه دارویی و به چه میزان به شما داد؟

اگه از عوارض جانبی دارو ناراضی هستید باید برگردید پیش روانپزشک تا داروی متفاوتی به شما بده، نه اینکه به کل قطع کنید و بی خیال بشید. این داروها رو باید مداوم مصرف کنید تا اثرات این خشم و عصبانیت از زندگیتون محو بشه. شما باید برگردید پیش همون روانپزشک و ازش داروی متفاوتی بخواید.

---

بله من خودمم می دونم که مشکل خشم و عصبانیت دارم اما به این نتیجه رسیدم که با دارو نمی تونم به خودم کمک کنم واسه همین هم به این انجمن اومدم قرص سیتوپرام و چند تا قرص دیگه است که الان اسمشون یادم نیست چون محل کارمم هر شب یک دوز مصرفیش بود اما چون من رو از کار و زندگیم می انداخت و صبح ها نمی تونستم بیدار شم و به اداره برم خوردنش رو متوقف کردم کلا سر کار هم مثل یه مرده آدم رو خنثی میکنه به کارام هم نمی تونم برسم پس ترجیح دادم از مشاوره استفاده کنم و این سایتو محل مناسبی با توجه به تجربه کاربرانش واسه حل مشکلم دیدم. به هر حال ممنونم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط merida

سلام من تازه عضو تالار شدم. یه سری رفتارهای مشابه با شما داشتم و البته قبول داشتم که 100 درصد رفتارم اشتباهه. اول از همه باید بپذیرید رفتارتون اشتباه بوده و هر چقدر هم رفتار مادر زنتون بد بوده اما نباید از خونه بیرونشون می کردید. منم بعد از به هم زدن نامزدیم خیلی زودرنج و حساس شده بودم و زود از کوره در می رفتم و مدام عصبانیتم رو سر اطرافیانم خالی می کردم اما یه حایی دیدم نمیشه و خودم تصمیم گرفتم خودمو کنترل کنم. خیلی خیلی سخت بود اما تا حد زیادی موفق شدم. مثلا الان اگر کسی حرفی بزنه که باعث عصبانیتم بشه اون لحظه سعی می کنم دور شم و جوابشو ندم تا آروم شم اتفاقا این رو داداشم هم که زود عصبانی میشد تاثیر گذاشته و دیگه باهام کل کل نمی کنه. یه راه دیگه هم این که وقتی ناراحتین و دلتون می خواد سر یکی خالی کنین یه کاغذ بردارین و بنویسین هر چی دلتون می خواد. خیلی تاثیر داره. مسئله بعدی کنار گذاشتن غروره. یه چیزی که من دارم با خودم تمرین می کنم اینه که اگه اشتباه کردم این شجاعت رو داشته باشم که معذرت خواهی کنم. اولین قدم اینه که از خانم تون و مادرش عذرخواهی کنید. امیدوارم راهکارم به دردتون بخوره. موفق باشین:)

---

مریدای عزیز ممنون از راهنماییهات. بله من خودم هم قبول دارم که کارم اشتباه بوده و کلا این تشخیصو نزدیک یکی دو سال هست که فهمیدم موقع عصبانیت همه چی رو بهم میریزم گاهی علتشو سرکوبهایی که در دوران کودکیم شدم میبینم من همیشه از پدرم کتک می خوردم مثلا وقتی سال دوم راهنمایی بودم نمراتم پایین بود و همیشه توی مهمونیها بین جمع پدرم منو جلوی بقیه به باد استهزا و کنایه میگرفت و جلوی عموها و فامیل از خجالت آب میشدم حتی یادمه سوم دبستان یکسری سوال ریاضی معلم داده بود که حل کنیم من بلد نبودم از پدرم که لیسانس مهندسی داشت پرسیدم و اون منو با کمربند و تسمه پروانه ماشین و با بدن برهنه توی کوچه به باد کتک گرفت روزهای کودکی نوجوانی و جوانی سختی رو گذروندم کلا توی خانواده ما همیشه درس از نظر پدرم حرف اول رو میزد و همین باعث شد منم فکر کنم این همیشه درسترین کاره من توی دبیرستان درخشیدم و شاگرد اول ریاضی بودم و دیپلمم رو با معدل بالا و شاگرد اولی گرفتم دوران دانشگاه هم توی رشته مهندسی برق شاگرد اول شدم اما همیشه و هنوز انگار یه چیزی کم دارم فکر میکردم ارشد اون چیزیه که کم دارم و اگه بهش برسم دنیا رو دارم بهترین دانشگاه ارشد هم قبول شدم اما بازم اون چیزی که کم دارم رو پیدا نکردم یعنی ارضا نشدم روزهام گاهی با خیالات میگذره گاهی فکر میکنم این زندگی من نیست و من لیاقت بیشتر از اینو داشتم چون همکلاسیهای تنبلم توی زندگیشون هم از لحاظ شغل و درآمد و جایگاه بیشتر رشد کردن و من هنوز یه خونه واسه خودم ندارم حتی نمیتونم با هزینه های الان اجاره بدم و خونه پدرم زندگی میکنم و شاید همین موضوع باعث شده مادرم دائم توی زندگی ما باشه و من از دخالتاش یا نظراتش طاقتم طاق بشه . هنوزم وقتی پدرم باهام صحبت میکنه تمام حرفاش موج منفی داره و یک جمله مثبت توش پیدا نمیشه . شاید باید مشکلاتم رو بیشتر باز کنم .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maryam123

سلام اقای روتین

قدم نو رسیده مبارک.راستش منم 7 ماهه متولد شدم و تا حدودی میدونم پدر و مادرم چقدر عذاب و سختی کشیدن.خصلت پدر و مادرها همینه دیگه.از جون مایه بذارن تا بچه هاشون برزگ بشن.

برادر گرامی
وضعیت روحی شما خوب نیست.درسته.اما شما به عنوان یک مرد باید محکم تر و مقاوم تر باشید و یه جورایی تکیه گاه همسرتون باشید.بالاخره اون هم مادر شده و دوست داشته مثل همه بچه ها ، بچه اش سالم باشه.حالا خواست خدا این بوده .الان هم شکر خدا با پیشرفت علم و مسائل پزشکی اکثر مشکلات قابل حل هستن.

من و همسرم وقتی دچار مشکلی میشیم (مشکلات مالی و ....) من به همسرم نگاه میکنم.اگر ببینم اون بیش از حد اشفته و ناراحته من حالم بدتر از اون میشه.اما وقتی میبینم اون دلداری میده و میگه این مشکل هم میگذره خیالم راحت میشه و منم امید وار میشم.این خاصیت زنه.

من درکتون میکنم.یه زمانی مشکلات خیلی زیاد میشن و رو ادم فشار میارن.همین ممکنه باعث پرخاشگری و ناراحتی بشه.من نظرم اینه که به جای وابسته کردن خودتون به قرصهای ارام بخش و ....سعی کنید از عرقیات گیاهی ارامش بخش استفاده کنید.
مثلا گلاب.خوردن گلاب واقعا ارامش بخشه.و جریان خون رو منظم و مرتب میکنه و اعصاب رو اروم.حالا اگر به یه عطاری سر بزنید و سوال بپرسید راهنماییتون میکنن

از نظر روحی هم بشینید و با خودتون فکر کنید اگر اوضاع از این بدتر میشد چی؟
مثلا خدایی نکرده همسرتون موقع زایمان حالشون بد میشد....و کلی از این اتفاقهایی که اگر واقعا بهشون فکر کنیم میبینیم جای هزاران بار شکر داره که از این بدتر نشد.

راستش رو بخواهید کارتون درست نبوده.اما الان دیگه شده.مادر همسرتون هم یه مادره و مطمئنا شرایط شما رو درک میکنه.البته دقیق توضیح ندادید که سر چی دعواتون شد...

اینکه شما هم از همسرتون انتظار دارید توی شلوغی دعوا و مشاجره و با این اوضاع روحی که خود شما و ایشون دارید بتونه صرفا طرف شما رو بگیره کمی بی انصافیه.شما اگر حرفتون حقه پس نیازی به حمایت در اون شلوغی نباید داشته باشید.
و ضمن اینکه اونا مهمان بودن و احترامشون واجب.

و یه نکته دیگه در حرفهاتون:

اونم اینکه متوقع هستید و توقع دارید همسرتون ازتون مدام در حال تشکر کردن باشه.زندگی زناشویی خیلی فراتر از این حرفها و این تعارفاته.شاید تشکر کردن همیشه زبانی نباشه.مثلا وقتی شما از سرکار خسته میان و همسر شما یه لیوان چایی برای شما میاره اینم میتونه خودش نوعی تشکر کردن باشه.

یا اگر شما کاردویی برای همسر خودتون میخرید اینم نوعی تشکر کردنه.

سعی کنید با تالار در رابطه باشید.اینجا بچه ها تنهاتون نمیذارن.اگر هم دوستی یا همکاری دارید که قابل اعتماده و میتونید براش درد و دل کنید حتما این کار رو بکنید.
ضمن اینکه احترام مادرتون رو به شدت نگاه دارید و بدونید کلید حل مشکلات شما در دعای مادرتونه.

بگذارید کمی وضاع اروم بشه.اشنالله برای عید با همسرتون برید و شیرینی بگیرید و از دل مادر همسرتون در بیارید.به همسرتون هم این امید رو بدید که حتما این کار رو میکنید.

عید بهونه خوبی برای این کاره.

موفق باشید

---

مریم عزیز از راهنمایی های ارزنده ات متشکرم امیدوارم منو تا حل مشکلم تنها نذارین چون به شدت احساس تنهایی می کنم و میخوام مشکلاتمو با یکی در میون بذارم بله من از عرقیات مثل عرق نعنا و پنج گیاه استفاده میکنم پنج گیاه رو بیشتر چون باعث تقویت قلب و اعصابه این روزها قلبم به طور خفیفی تیر میکشه و اون هم مداوم واسه همین از این عرقیات استفاده میکنم . من همیشه می فهمم که رفتارم با دنیای اطرافم اشتباهه اما هیچ وقت نتونستم خودمو موقع عصبانیت کنترل کنم حتی چند بار به خودم گفتم اگه عصبانی شدی برو بیرون قدم بزن اما بازم وقتی عصبانی میشم مثل یه کوره داغ و داغ تر میشم شاید وسیله ای رو هم بشکنم انگار خودم نیستم و یکی دیگه ام می دونم الان تو ذهنتون میگید این یه مشکل روانیه خوب شایدم آره. ولی من تصمیم دارم خودم حلش کنم البته با کمک شما . چون دارو درمانی منو از زندگیم می اندازه و همسر و بچه ام به کار کردن من نیاز دارن.
من با مادر زنم دو دفعه دعوام شد دفعه اول فرداش ازش عذرخواهی کردم اما اون نپذیرفت دوباره رفتم نپذیرفت بار سوم به خاطر همسرم رفتم و قبول کرد ولی سرد و مثل گذشته نبود یه جورایی توی بخشش دستش نمیره. بار دوم که بحثمون شد دیگه ازش خواستم بره و منو همسرم رو تنها بذاره. و اونم با خواهرزنم و مادربزرگم و دایی ام برگشتن شهرشون. گرچه نیم ساعت بعد رفتنشون من پشیمون شدم اما دیگه دیر شده بود و اینبار واقعا تنها شدم و همسرم هم با کلی کار خونه و بچه داری بدون کمک موند و تنهاتر شد. حالا خودم رو نمی بخشم اما دیگه از دستم کاری ساخته نیست.
اینکه سر چی دعوامون شد هم باید بگم. پدر و مادر همسر من چند سال پیش از هم جدا شدن همسرم یک خواهر کوچکتر داره که با مادرش زندگی میکرد اما چون مادرش یعنی مادرزنم صبح ها برای کار از خونه میزد بیرون و شب خسته از کار توی خونه مردم برمیگشت دخترش تنها بود و دوستان خوبی هم نداشت اینو هم بگم که اونا توی تهران زندگی میکردن یکی دوبار که ما اومدیم تهران من متوجه رفتارها و اس ام اس بازی ها و بی اجازه بیرون رفتن خواهر زنم که تازه سال دوم راهنمایی بود شدم و خلاصه بعد از اینکه سه بار دستش برای مادرزنم رو شد مادرزنم دید نمره های دخترش و معدلش واقعا کم شده و رکود درسی داره ضمن اینکه حریفش هم نمیشد و خواهرزنم حرفشو گوش نمیداد و هر روز با دوستاش بیرون میرفت و دیر برمیگشت خلاصه من به مادرزنم هشدار دادم که آینده خوبی برای دخترش نمیبینم بهتره برشگردونه پیش پدرش اما خوب پدرش هم معتاد بود و نمیتونست ازش نگهداری کنه به پیشنهاد همسرم قرار شد به خاطر اینکه از کارای گذشته اش و روابطش با پسرها تنبیه بشه بیاریمش با من و همسرم زندگی کنه و از اون محیط و دوستای بدش دورش کنیم من قبلش از مادرزنم قول گرفتم که توی یک سالی که اول دبیرستانشو آزمایشی قراره زیر نظر من و همسرم و توی شهر ما بخونه به هیچ وجه توی مسائلش و تربیتش دخالت نکنه . مادرزنم هم قبول کرد خلاصه بچه ای که سال سوم راهنمایی معدلش پایین و نمره ریاضیش 12 بود ظرف چند ماه گذشته با تدریس خودم تمام نمرات نوبت اول دبیرستانشو مثل ریاضی فیزیک شیمی عربی بیست گرفت و معدلش به نوزده و هشتاد رسید . البته دریغ از یک تشکر خشک و خالی از طرف مادر زنم. خلاصه تا یک ماه و نیم پیش که همسرم یکهو حالش بد شدو وضع حمل کرد فرداش مادرش اومد چون همسرم رو در نگهداری بچه کمک کنه بعد از سه هفته که بچه توی بخش ان آی سیو بستری بود مرخصش کردن و البته بعد از اون دو بار دیگه هم مجدد بستری شد و به هر حال هنوز حالش مساعد مساعد نشده و مراقبشیم با آمدن مادرزنم رفتار خواهرزنم تغییر کردو شد مثل گذشته و دیگه حرف منو گوش نمیکرد و من هم از کوره در رفتم و سرش داد زدم و مادرش ناراحت شد و گفت حق نداری سر بچم داد بزنی و خلاصه این خواهر زن ما فوق العاده دروغ گو و مارموز بود و هی دائم به مادرزنم می گفت من اینجا استرس میگیرمو و جایی ندارم برمو و مادرزنم قولش یادش رفت و کلا رفتارش با من عوض شد و فکر میکرد که دخترش اینجا و پیش ما در عذابه طوری که هر روز به جای اینکه کمک همسرم باشه با دخترش به بازار و استخر و تفریح میرفتن و دوباره از درس دورش کرد تا جایی که من مجدد سر این قضیه باهاش دعوام شد و گفتم هردوتون از خونم برید بیرون چون آدمای قدرنشناسی هستین . هرچی به مادرزنم یادآوری کردم روزهایی که از دست کارای دخترش گریه میکرد فایده ای نداشت حتی نمیذاشت من با دخترش حرف بزنم میگفت خودم هستم و تا درسش این یک سال تموم شه اینجا میمونمو و مسئولیتش با منه منم که طاقت به هم خوردن آرامش خونمو نداشتم و از طرفی خونم به خاطر اونا به کاروانسرای رفت و آمد فامیلا تبدیل شده بود ازشون با عصبانیت و داد و فریاد خواستم برن حتی بلیط هم گرفتم و اونا بالاخره رفتن. حالا از یک طرف میگم شاید کار درستی کردم از یک طرف تنهایی همسرم و قهر کردنش با من عذابم میده من نتونستم فرهنگ و رفتارهای اونا رو تحمل کنم چون قبلن هم گفته بودم باید بذارن من روش خودمو جلو ببرم تا اون بچه به لحاظ درسی رشد کنه اما بازم نذاشتن حتی مادرم هم دائم با دخالتاش نمیذاشت و میگفت به تو مربوط نیست و مادرش میدونه منم گفتم حالا که به من دیگه ربطی نداره نمیخوام ببینموتون احساسی بهم دست داد که این همه زحمت برای رشد دخترش رو مادرزنم نادیده گرفته و فقط با چند بار داد زدن من خیال کرده بود من تمام این چند ماه با دخترش دعوا میکردم در صورتی که خدا شاهده من یکبار هم سرش داد نزدم فقط با اخم و اصرار سعی کردم بهش بفهمونم آینده درخشان یک دختر توی دوستی با پسرها نیست بلکه توی پاک موندنو درس خوندنه نه هر روز بیرون رفتنو گردشو تفریح . هر چیزی حد خودشو داره اما خوب با رفتارهای عصبانی ام نتونستم سیاست داشته باشم و با صداقتم شکست خوردم . حالا همسرم که توی این شهر غریبه از همیشه تنهاتر شده . من هم البته دوست زیادی اینجا ندارم.

روتین عزیز در مورد عذاب هایی که در دوران کودکی کشیدی کاملا درکت می کنم. چون خود من هم همین رفتارها رو از پدرم دیدم و آسیب روحی زیادی دیدم. شاید پدر شما هیچ وقت متوجه کار اشتباهش نشد و فرصت تغییر نداشته. این یه نکته مثبته که شما متوجه رفتار اشتباهت شدی و سعی داری تغییر کنی. این خیلی خوبه. ما گاهی وقتها به خیلی از آدمها خوبی می کنیم و در عوضش بدی می بینیم چون ما توقع داریم همه مثل ما فکر کنن و رفتار کنن. شما به خواهر خانومت خیلی کمک کردی اما قبول کنید همه مثل ما فکر نمی کنن و برای همین ما می بینیم که زحماتمون بی نتیجه مونده. همیشه نمی شه از دیگران توقع قدرشناسی داشت. اگه مادر اون دختر خانم دلش می خواد دخترشو ببره اصرار نکنید و زیاد حساسیت به خرج ندین و غصه شو نخورین. مطمئن باشید مادر خانومتون بعدها می فهمه در مورد دخترش اشتباه کرده. کنترل خشمو می تونین از تو خونه شروع کنید. من با داداشم خیلی کل کل می کردم و سعی کردم کنترل خشممو در مورد اون امتحان کنم. خیلی وقتها می شد یه حرفی میزد که من باهاش دعوا کنم و کل کل کنیم انگار خوشش میومد منو عصبانی کنه. اما من مقاومت کردم حالا طوری شده که اون میگه خیلی تغییر کردی و مایی که یه روز در میون دعوا میکردیم الان چندین ماهه که یه بحث ساده هم نکردیم. شما می تونین در مورد خانومتون امتحان کنید بعد گسترشش بدین و در مورد مادرتون و همین طور دایره رو بزرگتر کنین. مطمئن باشین میشه. رفتار بد پدرتون باعث رفتار الان شما و خشم شما شده پس شما سعی کنید برای فرزندتون همچین پدری نباشین. پدری باشین که بعدها فرزندتون با افتخار ازش صحبت کنه نه یه پدر عصبانی با خاطرات بد. موفق باشین:)

سلام برادر گرامی جناب روتین خشم یه حالتیه در همه افراد که نیاز هست کنترل بشه.چه من..چه شما و چه هرکس دیگه این موضوع رو کنترل نکنه میتونه براش دردسر ساز بشه. من چند تا راهکار به ذهنم میرسه میگم خدمتتون.شاید به نظر ساده بیاد اما وقتی به انجامشون عادت کنید دیگه موقع عصبانیت میتونید خودتون رو کنترل کنید. 1.بیاین برای بیشترین حالت خشم خودتون نمره ده رو در نظر بگیرید.خشم شما از یک شروع میشه و کم کم زیاد میشه.وقتی نزدیک 6 شد همونجا ترمز رو بکشید و یه سری راه کارهارو امتحان کنید که براتون میگم: 2.ترک محلی که دارید مشاجره میکنید.اگر امکانش نیست بلافاصله یه دوش آب ولرم که بیشتر رو به سردی باشه بگیرید. 3.خوردن یه لیوان آب سرد یک نفس. 4.اگر امکانش هست به یه بازی کامپیوتری یا موبایل مشغول بشید. 5.بازم اگر امکانش هست بدوید.مثلا برید تو خیابون یا پیاده روی تند کنید یا بدوید. 6.میتونید یه علامتی جایی جلوی دیدتون بذارید.این علامت شما رو به یاد این بندازه که ممکنه شما نیم ساعت دیگه از رفتار الانتون پشیمون بشید. فعلا اینا رو داشته باشید شما در مورد خواهر خانومتون نیتتون خیر بوده.اما نمیدونم چرا هیچ وقت محیتهای اینجوری جواب نمیده و اوضاع رو بدتر میکنه.شما فعلا ازشون فاصله بگیرید .تا اوضاع متشنج تر نشه. دیگه هم به تربیت خواهر همسرتون کاری نداشته باشید.زندگی شما و خانومتون و بچه تون در اولویته وو شما با این شرایط روحی که دارید بهتره مشکل و دل مشغولی جدیدی برای خودتون نسازید. گهگداری با زبان نرم به همسرتون یاد ارودی کنید که برای خواهرش زحمت کشیدید و حواستون هم باشه حالت منت گذاشتن نداشته باشه. انشالله درست میشه.مشکل حادی نیست. موفق باشید

نمی دونم دوستان گفتن یا نه ولی برای کنترل عصبانیت من از این روش ها استفاده می کنم شاید برای شما هم جواب بده

1.نفس عمیق و تمرکز
2.فکر کردن به اتفاقات خوبی که قراره در آینده بیافته
3.صلوات و یاد خدا
4.بیرون رفتن و ترک محل تا وقتی آروم بشین
5.دندون هاتون رو بهم فشار بدین و سعی کنین دهن تون باز نشه حتی برای حرف های خوب
6.آب سرد و شستن دست و صورت هم تا حدودی موثره

بهتره دنبال یه راهی هم باشین تا از دل خانواده همسرتون در بیارین . خودتون رو بزارین جای خانم تون حتما دوست ندارین کسی با خانواده شما این برخورد رو بکنه

چرا فقط کاربران عادی و تازه وارد نظر میدن و چرا مدیران سایت و با تجربه ها راهنمایی نمی کنند؟

خوب بهتره همون اول بحثاتون مشخص کنید که کاربرای نارنجی و سبز فقط نظر بدن تا ما بحث شما رو شلوغ نکنیم بی خودی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ahuman

خوب بهتره همون اول بحثاتون مشخص کنید که کاربرای نارنجی و سبز فقط نظر بدن تا ما بحث شما رو شلوغ نکنیم بی خودی

---

من از راهنمایی شما ممنونم اما مشکل من فراتر از روشهایی که شما گفتید در هر صورت متشکرم

حالا که از رفتنشون چند روز گذشته و خونم سوت و کور شده به شدت ناراحتم هیچ کاری هم نمی تونم بکنم چون دیگه کلا رفتن و فاصله شون دوره حتی پرونده خواهر خانوممو همون روز مادرش گرفت و رفتن. همسرم باهام حرف نمی زنه کاش اون روز اون قدر عصبانی نمی شدم گاهی وقتا نمی دونم دنبال چیم فقط می دونم توی زندگیم یه چیزی به شدت کم دارم شادی ! شاد نیستم و هیچی شادم نمی کنه هر روز افسرده تر میشم حس میکنم هیچ وقت نتونستم درست و منطقی فکر کنم و کارامو انجام بدم . کاش آدمیزاد هیچ وقت عصبانی نمی شد ...

حتی حوصله خودمم ندارم

آقای روزانه،
قدم نورسیده مبارک. انشالله که بتونید پدر خوبی برای فرزندتون باشید.

پاسخ من بخشی از مشکل شما را در نظر گرفته و پاسخ کاملی نیست.

مساله کنترل خشم شما، چیزی است که خود به آن واقفید و باید روی آن کار کنید.
اما،
مساله دیگری که من در این تاپیک دیدم، دلسوزی یا دخالت بیش از حد شماست و دقیقا همان وسواسی را که پدرتان در زمان کودکی روی شما داشتند، روی خواهزهمسرتان دارید.

کمک و راهنمایی چیز بدی نیست. اما این که شما خواهرهمسرتان را از مادرش جدا کردید و به منزل خود آوردید تا آنطور که مایلید تربیت کنید، چیز عجیبی است!!
معمولا دلسوزی ها و دخالتهای بیش از حد به این دلخوریها و کدورت ها ختم می شود. بهتر است حد خود را بدانید و فراتر از آن نروید تا دردسر نشود.

خدا را شکر که اتفاق بدی نیفتاده. اما اگر کوچکترین اتفاقی برای آن دختر می افتاد، مادر همسرتان که هیچ، پدرش هم مدعی می شد و شما بدهکار. اگر این دختر تصادف می کرد، بیماری خاصی در منزل شما می گرفت، در اثر شیطنت هاش و روابطش با پسرها دچار مشکلی می شد، ... همه و همه شما مسئول بودید ( هم اخلاقی و هم قانونی ) و باید جواب می دادید.

در مورد فرزند خودتان، از همین حالا با مطالعه و مشاوره سعی کنید راههای درست تربیت کردن را بدانید و در موردش اجرا کنید. وسواسها و سخت گیریهای پدرتان را به شکل دیگری روی فرزندتان پیاده نکنید. پدر شما مهندس و تحصیلکرده بود، اما در تربیت شما اشتباهاتی کرد که شما امروز ناراضی و سرخورده هستید، این اشتباه را برای فرزندتان تکرار نکنید.

در مورد این که فرزند شما زود به دنیا آمده و دائم بیمارستان بودید و دو ماه هم مهمان ثابت داشتید، کاملا درکتان می کنم و خستگیتان را می فهمم. با توجه به شرایط مالی ( که گفتید از خانواده کمک می گیرید) بهتر بود خانواده همسرتان هم با این همه مشکلات و هزینه بیمارستان و ... کمی منصفانه تر عمل می کردند تا شما این همه خسته و آزرده نشوید که تحملتان تمام شود و همه را برنجانید.

به بهانه بچه و کمک کردن به خانمتون و ... می تونید با همسرتون آشتی کنید. خیلی سخت نیست. اما در مورد خانواده اش ؟؟
در ضمن همسرتون هم الان خیلی خسته است. خیلی بیشتر از شما، کم خوابی و شب بیداری و ضعف جسمانی و ..... درکش کنید.

سلام
با همسرتون صحبت كنيد وازش بخواين كمكتون كنه كه عصبانيتتون رو درمان كنيد

براي معذرت خواهي از همسرتون اقدام خاصي كردين؟ كسي هست الان به خانمتون كمك كنه؟

مادر و خواهر همسرتون رو كه ديگه نميتونيد برگردونيد والبته اونها هم تو اين ماجرا بي تقصير نبودن، اما همسرتون كه گناهي نداره، شما يه بار محبتتون فوران كرده و خواستين در حق خانوادش لطف كنيد ، يه بار هم از اون ور بوم افتاديد. اين وسط نقش همسرتون چقدر بوده؟؟؟

زيادي خودتون رو درگير مسائل خانواده ايشون نكردين؟

احتمال اينكه همسرتون دچار افسردگي بعد از زايمان بشه زياد هست، باهاش همدلي و صحبت كنيد، حتما هر دوتون به مشاوره مراجعه كنيد. اگه واستون دارو تجويز شد، از دكتر بخواين كه دوز داروهاتون رو كم كنه كه واسه فعاليت هاي روزمره دچار مشكل نشين. لطفا داروهاتون رو بنا بر ميل و تجويز خودتون مصرف نكنيد.

تاكيد مي كنم كه همسرتون رو دريابيد و گرنه پشيموني تون بيش از اين خواهد بود.

salam.az darohaii k dr moshaver gofte asln estefade nakonid.babone. golgavzabon. bokhorid armesh kamel hm ghoran

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شیدا.

آقای روزانه،
قدم نورسیده مبارک. انشالله که بتونید پدر خوبی برای فرزندتون باشید.

پاسخ من بخشی از مشکل شما را در نظر گرفته و پاسخ کاملی نیست.

مساله کنترل خشم شما، چیزی است که خود به آن واقفید و باید روی آن کار کنید.
اما،
مساله دیگری که من در این تاپیک دیدم، دلسوزی یا دخالت بیش از حد شماست و دقیقا همان وسواسی را که پدرتان در زمان کودکی روی شما داشتند، روی خواهزهمسرتان دارید.

کمک و راهنمایی چیز بدی نیست. اما این که شما خواهرهمسرتان را از مادرش جدا کردید و به منزل خود آوردید تا آنطور که مایلید تربیت کنید، چیز عجیبی است!!
معمولا دلسوزی ها و دخالتهای بیش از حد به این دلخوریها و کدورت ها ختم می شود. بهتر است حد خود را بدانید و فراتر از آن نروید تا دردسر نشود.

خدا را شکر که اتفاق بدی نیفتاده. اما اگر کوچکترین اتفاقی برای آن دختر می افتاد، مادر همسرتان که هیچ، پدرش هم مدعی می شد و شما بدهکار. اگر این دختر تصادف می کرد، بیماری خاصی در منزل شما می گرفت، در اثر شیطنت هاش و روابطش با پسرها دچار مشکلی می شد، ... همه و همه شما مسئول بودید ( هم اخلاقی و هم قانونی ) و باید جواب می دادید.

در مورد فرزند خودتان، از همین حالا با مطالعه و مشاوره سعی کنید راههای درست تربیت کردن را بدانید و در موردش اجرا کنید. وسواسها و سخت گیریهای پدرتان را به شکل دیگری روی فرزندتان پیاده نکنید. پدر شما مهندس و تحصیلکرده بود، اما در تربیت شما اشتباهاتی کرد که شما امروز ناراضی و سرخورده هستید، این اشتباه را برای فرزندتان تکرار نکنید.

در مورد این که فرزند شما زود به دنیا آمده و دائم بیمارستان بودید و دو ماه هم مهمان ثابت داشتید، کاملا درکتان می کنم و خستگیتان را می فهمم. با توجه به شرایط مالی ( که گفتید از خانواده کمک می گیرید) بهتر بود خانواده همسرتان هم با این همه مشکلات و هزینه بیمارستان و ... کمی منصفانه تر عمل می کردند تا شما این همه خسته و آزرده نشوید که تحملتان تمام شود و همه را برنجانید.

به بهانه بچه و کمک کردن به خانمتون و ... می تونید با همسرتون آشتی کنید. خیلی سخت نیست. اما در مورد خانواده اش ؟؟
در ضمن همسرتون هم الان خیلی خسته است. خیلی بیشتر از شما، کم خوابی و شب بیداری و ضعف جسمانی و ..... درکش کنید.

---

سلام
انگار شما پست های من رو به دقت نخوندید من خواهرزنم رو از مادرش جدا نکردم مادرش درآمد و توان نگهداری ازش رو نداشت و من به اصرار همسرم و مادرزنم قبول کردم . ضمن اینکه من تو هیچ پستی نگفتم مشکل مالی دارم و خداروشکر اوضاع متوسطی دارم و مشکلم بیشتر روحیه تا مادی. شما هم که تازه یک روزه عضو شدید سعی کنید ابتدا مشکل خودتون رو حل کنید بعد به راهنمایی دیگران بپردازید .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط صبا_2009

سلام
با همسرتون صحبت كنيد وازش بخواين كمكتون كنه كه عصبانيتتون رو درمان كنيد

براي معذرت خواهي از همسرتون اقدام خاصي كردين؟ كسي هست الان به خانمتون كمك كنه؟

مادر و خواهر همسرتون رو كه ديگه نميتونيد برگردونيد والبته اونها هم تو اين ماجرا بي تقصير نبودن، اما همسرتون كه گناهي نداره، شما يه بار محبتتون فوران كرده و خواستين در حق خانوادش لطف كنيد ، يه بار هم از اون ور بوم افتاديد. اين وسط نقش همسرتون چقدر بوده؟؟؟

زيادي خودتون رو درگير مسائل خانواده ايشون نكردين؟

احتمال اينكه همسرتون دچار افسردگي بعد از زايمان بشه زياد هست، باهاش همدلي و صحبت كنيد، حتما هر دوتون به مشاوره مراجعه كنيد. اگه واستون دارو تجويز شد، از دكتر بخواين كه دوز داروهاتون رو كم كنه كه واسه فعاليت هاي روزمره دچار مشكل نشين. لطفا داروهاتون رو بنا بر ميل و تجويز خودتون مصرف نكنيد.

تاكيد مي كنم كه همسرتون رو دريابيد و گرنه پشيموني تون بيش از اين خواهد بود.

---

با سلام و تشکر
بله از همسرم عذر خواهی کردم اما منو نبخشیده حتی امروز بردمش و براش خرید عید کردم بازم گفت فکر نکنی بخشیدمت کسی برای کمک به همسرم نیست فقط خودمم که اونم عصرها خسته از سر کار میرم خونه و خوب نای کمک کردن ندارم فعلا تنها امیدم همسرمه . گرچه شاید زمان ببره تا منو ببخشه . امروز هم که بردمش خرید . یه یارویی زد به ماشین ما . البته قبول داشت مقصر بود اما من چون تصمیم گرفته بودم عصبانی نشم و مردم دور و بر هم گفتند چیز مهمی نیست بخشیدم اما همسرم وقتی می آمدیم گفت اشتباه کردی شاید باز از اون ور بوم افتادم . چون ماشینم حداقل 100 تومن خرج داره ولی نمی دونم چرا اون لحظه بیخیالش شدم. داشتیم بچه مونو از چشم پزشکی برمیگردوندیم .

سلام

بازم ميگم با همسرتون صحبت كنيد و ازشون بخواين بهتون كمك كنند در مهار عصبانيتتون به تعادل برسيد. ازشون بخواين بهتون يادآوري كنند كه صحيح ترين رفتار تو موقعيت هاي مختلف چيه. ازشون بخواين باهاتون پيش مشاور بيان و در تكميل حرف هاي شما به تشخيص مشاور كمك كنند.

همسرتون وقتي ببينند شما پيگير رفع مشكلتون هستين. دلشون باهاتون صاف ميشه و مي بخشند.

محبت كردن و كمك كردن به همسرتون رو فراموش نكنيد. اگه ميتونيد بين روز مرخصي ساعتي بگيريد و به ايشون و فرزندتون سر بزنيد. سعي كنيد بعضي روزا از بيرون غذا بگيرين كه آشپزي وقتشون رو نگيره و فرصت استراحت داشته باشند.
اگه هواي شهرتون مناسب هست وقتي رو براي پياده روي با همسر و فرزندتون بگذاريد.
يادتون باشه محبت كردن فقط با خريد كردن نيست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط roozaneh

همیشه و هنوز انگار یه چیزی کم دارم فکر میکردم ارشد اون چیزیه که کم دارم و اگه بهش برسم دنیا رو دارم بهترین دانشگاه ارشد هم قبول شدم اما بازم اون چیزی که کم دارم رو پیدا نکردم یعنی ارضا نشدم روزهام گاهی با خیالات میگذره گاهی فکر میکنم این زندگی من نیست و من لیاقت بیشتر از اینو داشتم چون همکلاسیهای تنبلم توی زندگیشون هم از لحاظ شغل و درآمد و جایگاه بیشتر رشد کردن و من هنوز یه خونه واسه خودم ندارم حتی نمیتونم با هزینه های الان اجاره بدم و خونه پدرم زندگی میکنم و شاید همین موضوع باعث شده مادرم دائم توی زندگی ما باشه و من از دخالتاش یا نظراتش طاقتم طاق بشه . هنوزم وقتی پدرم باهام صحبت میکنه تمام حرفاش موج منفی داره و یک جمله مثبت توش پیدا نمیشه . شاید باید مشکلاتم رو بیشتر باز کنم .

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط roozaneh

اینکه سر چی دعوامون شد هم باید بگم. پدر و مادر همسر من چند سال پیش از هم جدا شدن همسرم یک خواهر کوچکتر داره که با مادرش زندگی میکرد اما چون مادرش یعنی مادرزنم صبح ها برای کار از خونه میزد بیرون و شب خسته از کار توی خونه مردم برمیگشت دخترش تنها بود و دوستان خوبی هم نداشت اینو هم بگم که اونا توی تهران زندگی میکردن یکی دوبار که ما اومدیم تهران من متوجه رفتارها و اس ام اس بازی ها و بی اجازه بیرون رفتن خواهر زنم که تازه سال دوم راهنمایی بود شدم و خلاصه بعد از اینکه سه بار دستش برای مادرزنم رو شد مادرزنم دید نمره های دخترش و معدلش واقعا کم شده و رکود درسی داره ضمن اینکه حریفش هم نمیشد و خواهرزنم حرفشو گوش نمیداد و هر روز با دوستاش بیرون میرفت و دیر برمیگشت خلاصه من به مادرزنم هشدار دادم که آینده خوبی برای دخترش نمیبینم بهتره برشگردونه پیش پدرش اما خوب پدرش هم معتاد بود و نمیتونست ازش نگهداری کنه به پیشنهاد همسرم قرار شد به خاطر اینکه از کارای گذشته اش و روابطش با پسرها تنبیه بشه بیاریمش با من و همسرم زندگی کنه و از اون محیط و دوستای بدش دورش کنیم من قبلش از مادرزنم قول گرفتم که توی یک سالی که اول دبیرستانشو آزمایشی قراره زیر نظر من و همسرم و توی شهر ما بخونه به هیچ وجه توی مسائلش و تربیتش دخالت نکنه . مادرزنم هم قبول کرد خلاصه بچه ای که سال سوم راهنمایی معدلش پایین و نمره ریاضیش 12 بود ظرف چند ماه گذشته با تدریس خودم تمام نمرات نوبت اول دبیرستانشو مثل ریاضی فیزیک شیمی عربی بیست گرفت و معدلش به نوزده و هشتاد رسید . البته دریغ از یک تشکر خشک و خالی از طرف مادر زنم.

به جای اینکه کمک همسرم باشه با دخترش به بازار و استخر و تفریح میرفتن و دوباره از درس دورش کرد تا جایی که من مجدد سر این قضیه باهاش دعوام شد و گفتم هردوتون از خونم برید بیرون چون آدمای قدرنشناسی هستین . هرچی به مادرزنم یادآوری کردم روزهایی که از دست کارای دخترش گریه میکرد فایده ای نداشت حتی نمیذاشت من با دخترش حرف بزنم میگفت خودم هستم و تا درسش این یک سال تموم شه اینجا میمونمو و مسئولیتش با منه منم که طاقت به هم خوردن آرامش خونمو نداشتم و از طرفی خونم به خاطر اونا به کاروانسرای رفت و آمد فامیلا تبدیل شده بود ازشون با عصبانیت و داد و فریاد خواستم برن حتی بلیط هم گرفتم و اونا بالاخره رفتن.

حالا از یک طرف میگم شاید کار درستی کردم از یک طرف تنهایی همسرم و قهر کردنش با من عذابم میده من نتونستم فرهنگ و رفتارهای اونا رو تحمل کنم چون قبلن هم گفته بودم باید بذارن من روش خودمو جلو ببرم تا اون بچه به لحاظ درسی رشد کنه اما بازم نذاشتن حتی مادرم هم دائم با دخالتاش نمیذاشت و میگفت به تو مربوط نیست و مادرش میدونه منم گفتم حالا که به من دیگه ربطی نداره نمیخوام ببینموتون احساسی بهم دست داد که این همه زحمت برای رشد دخترش رو مادرزنم نادیده گرفته و فقط با چند بار داد زدن من خیال کرده بود

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط roozaneh

سلام
انگار شما پست های من رو به دقت نخوندید من خواهرزنم رو از مادرش جدا نکردم مادرش درآمد و توان نگهداری ازش رو نداشت و من به اصرار همسرم و مادرزنم قبول کردم . ضمن اینکه من تو هیچ پستی نگفتم مشکل مالی دارم و خداروشکر اوضاع متوسطی دارم و مشکلم بیشتر روحیه تا مادی. شما هم که تازه یک روزه عضو شدید سعی کنید ابتدا مشکل خودتون رو حل کنید بعد به راهنمایی دیگران بپردازید .

---

ببخشید من متنهای فوق را خونده بودم. انگار شما جای دیگه هم پست گذاشتید که من ندیدم.

سلام آقای روزنه، حالتون خوبه؟

تازه چه خبر؟ به کجاها رسیدید؟

چیزیکه از پست هاتون دستگیرم شد اینه که از کودکی و نوجوانیتون تا حالا، ذهنتون پر شده از چیزای منفی. چیزایی که قشنگ نیستن. تا یه زمانی پدرتون زندگی شما رو سخت کرده، بعد از اون خودتون یه چیزی درون خودتون ساختید که فکر کنم بهش می گن منتقد درونی قوی و سختگیر! و اون باعث شده نتونید یه راحت و آسوده از زندگی لذت ببرید.

هر لذتی روح انسان رو قوی می کنه، و هر غصه ای یه گره ایجاد می کنه. فکر می کنم گره های زیادی در روان شما ایجاد شدن که باید یکی یکی بازشون کنید. و علاوه بر این باید یاد بگیرید و تمرین کنید که ارتباط صمیمانه و دوستانه ای با خودتون داشته باشید. خودتون رو شاد کنید. شادی های کوچیک و بزرگ.

من فکر می کنم پست زیر می تونست با یه تغییرات جزئی، خطاب به شما نوشته بشه. نظرتون چیه که شما هم با عسل شروع کنید و این دوره رو بگذرونید؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sci

بانو عسل،
اميدوارم واقعا تصميم جدي گرفته باشيد كه اين مشكل رو بطور كامل از سر راه برداريد
در مورد سوال اول شما كه به سه موضوع اساسي اشاره مي كند
1. آيا بايد همه چيز را فراموش كنيد؟ جواب خير است! اصلا لازم نيست همه چيز را فراموش كنيد چون اين كار اصلا براي شما مقدور نيست! هرگز هيچ كس نمي تواند حوادث تلخ رو فراموش كند!
اما شما بايد بپذيريد كه در دوراني از زندگي شما اين اتفاق براي شما رخ داده است و شما حق نداريد و البته هيچ كس حق ندارد بابت اين اتفاقات شما را سرزنش كند. پس در گام اول شما اصراري براي فراموشي موضوع نداريد اما سعي مي كنيد از طريقي كه خواهم گفت اين موضوع را بپذيريد! پس شما مي پذيريد كه تجربه اي هر چند تلخ، در دوراني از زندگي خود داشته ايد.

2. آيا بايد آنها را ببخشم؟
واقعيت اين است كه جواب اين سوال رو اصلا دوست نداريد! اما جواب صراحتا بله است! و البته جواب قطعا، الزاما بله است! شما حتما، لطفا، آنها رو ببخشيد اما آيا بخشش كافي است؟! خير! ببخشيد و رها كنيد... بگذاريد رها شوند و بروند! فكرهاي منفي كه شما رو پوشش داده اند رها شوند!
اما اين فكر ها چيستند؟ متاسفانه اين فكرها كه توسط ذهن سطحي شما تكرار مي شوند از تمامي آزارهاي جنسي كه شما در سنين كودكي شده ايد بدتر و دردناك است... چون شما آن افراد را هرگز نبخشيده ايد،‌ فكر ها شما را راحت نگذاشته اند! ذهن سطحي شما به شدت درگير است و اين موجب تكراري ابدي در ذهن شما شده است... درسته كه حقيقت آزار جنسي شما بسيار دردناك بوده است! اما واقعيت اين است كه آنچه شما بواسطه ذهن سطحي خودتون با خودتون كرده ايد به مراتب وحشتناك تر از هر گونه آزار جنسي در كمال بي رحمي است!!! پس ما در تمريناتي كه به شما مي دهيم سعي مي كنيم ذهن سطحي شما رو خاموش كنيم! البته گام به گام!

3. چرا بايد ببخشيد؟

شما بايد ببخشيد چون براي سلامتي روانيتون ارزش قائل هستيد! اما يك نكته ظريف در اين عبارت نهفته است! چرا بايد ببخشم!؟ چه كسي رو؟ من مي گم عسل اول بايد خودش رو ببخشه! چون همانطوري كه گفتم عسل در اين استرسها و نابهنجاريها اون افراد رو تنها نگذاشته و با تكرار غم و اندوه، رنج بسياري رو بخودش روا داشته تا جائيكه از مردان نا اميد و آزرده خاطره! پس عسل بايد اول خودش رو ببخشه... بعد اون افراد رو بايد ببخشه... چون اگر نبخشه، رها نخواهد شد!

اما سوالي كه در پست بعدي شما نوشته شده:
نه الزاما اين موضوع بصورت مستقيم نمي تونه رفتارهاي شما رو تحت تاثير قرار بده،‌ اما بطور غير مستقيم مي تونه ذهن شما رو درگير كنه و با سركوب كردن تمايلات شما،‌ اعتماد به نفس شما و عزت نفس شما،‌ زندگي معمولي شما بطور عادي دگرگون كنه و شما رو از كسب مهارتهاي صحيح بازداره! و اين اصلا خوب نيست
ترس از ازدواج، عملا ناشي از ترس از برقراري و حفظ روابط جنسي با يك مرد، ناشي مي شه‌! البته اين مي تونه به اون وقايع ارتباط داشته باشه اما همانطوريكه در بالا گفتم.. آنچه شما با خودتون كرده ايد،‌ بمراتب دردناك از آنچيزي است كه در حقيقت تجربه كرده ايد! و اين بدترين قسمت ماجرا است!

حالا چه كنيم:

كارهايي كه بايد انجام دهيد رو در زير مي نويسم و شما با دقت انجام مي دهيد،‌ در همين اول مي گويم كه هيچ تخفيفي در كار نيست! چونه نزنيد! گزارش كارهاي شما هفتگي است! پس در شروع هفته جديد شما گزارش كارهايي كه انجام داده ايد را مي آوريد

1. در دو هفته اول هر روز بعد از ظهر، مراقبه بخشش انجام مي دهيد.
در اتاقي نيمه تاريك قرار مي گيريد. يك موسيقي ملايم بي كلام پخش مي كنيد روي ولوم متوسط بطوريكه صداي اطراف را نشنويد
روي زمين، الزاما زمين و نه تخت يا مبل و امثالهم، دراز مي كشيد...
چشمانتان را مي بنديد و 5 بار نفس عميق مي كشيد 2- 4 - 1 : دو شماره دم/ 4 شماره نگهداشتن نفس/ 1 شماره بازدم / بين هر بار تنفس 5 ثانيه در همان حال استراحت مي كنيد
حالا يك صندلي چوبي را مقابل خودتون تجسم مي كنيد. همه اجزاي صندلي را خوب تماشا كنيد
فردي كه از او ناراحتيد را تجسم كنيد و بگذاريد رو صندلي بنشيند
بخوبي به او نگاه كنيد و سعي كنيد تمام جزئيات او را ببينيد مدل مو،‌ رنگ مو،‌ لباس، حركتها و ...
شما حداكثر دو دقيقه فرصت داريد هر چه دوست داريد به او بگوييد!
بعد از دو دقيقه بگوييد: من تو را در اين لحظه مي بخشم و رها مي كنم! ( 3 بار تكرار كنيد)
بگذاريد تصوير او محو شود
سپس تصوير خودتون رو تجسم كنيد و روي صندلي بنشانيد/ تمام جزئيات بدن خود را تجسم كنيد... تمام جزئيات صورت و ...
حداكثر دو دقيقه فرصت داريد هر آنچه مي خواهيد به خودتون بگوييد و در نهايت: من تو را در اين لحظه مي بخشم و رها مي كنم! ( 3 بار تكرار كنيد)
سپس بگذاريد تصويرتان محو شود...
سه بار تمرين تنفس كنيد / چشمانتان را باز كنيد / آرام برخيزيد و فورا موسيقي را قطع كنيد/ به اتاق ديگري برويد كه كاملا روشن باشد و كاري را فورا شروع كنيد

2. روزانه 3 نوبت،‌ بويژه زماني كه مورد تهاجم افكار و سرزنش ذهن سطحي قرار ميگيريد. تمرينات تنفسي به شيوه اي كه در مراقبه بخشش گفته شد هر بار 5 نفس/ انجام دهيد

3. پياده روي سريع بهاري به مدت 10 دقيقه هر روز در يك مكان جديد و الزاما فضاي باز/ به هيچ وجه ندويد / در 3 روز آخر هفته چهارم پريود و 3 روز آغاز پريود لازم نيست/

4. تمرين پذيرش و ربرويي:
اول توضيح دهم كه پذيرش را با تسليم در برابر مشكلات و كمبودهاتون يكي نكنيد! پذيرش نوعي آگاهي كامل است كه با علاقه، شادي و اميد همراه است. اين درحاليست كه تسليم پذيرشي همراه با شكست، احساس ضعف و ناتواني در ايجاد تغييرات مثبت مي باشد! حالا كه دقت مي كنيد مي بينيد كه تاكنون شما تسليم شده ايد! نه؟ اينطور نيست؟
- هر روز يك نوبت بين ساعات 11 الي 12 ظهر، در محيطي آسوده و ساكت بنشينيد/
بر خلاف تمرين تنفس كه بوسيله آن سعي مي كرديد افكار شما را رها كنند... بگذاريد افكار بيايند و بروند و به هيچ وجه در مقابل آنها مقاومتي نگذاريد...
مثل كانالهاي تلويزيون آنها را عوض كنيد و روي هيچ تصوير ذهني درنگ نكنيد...
سپس بدترين فكري كه شما را آزرده كرده در نظر آوريدو با آن روبرو شود... تصور كنيد و به آن فكر كنيد! اين فكر بيش از يك دقيقه ممنوع است
حالا فكر را رها كنيد... و تمرين تنفس كنيد تا به آرامش برسيد....شايد در ابتدا بسيار استرس به شما بدهد! اما بمرور زمان خوب خواهد شد
نكته: در مورد يك فكر اين كار را هر بار انجام دهيد و فكر را در تمرينها تغيير ندهيد....
مثال: مثلا شخصي فكر مي كند كه اگر بميرد چه اتفاقي خواهد افتاد و اين افكار او را به شدت مضطرب مي كند... به اين فرد توصيه مي شود كه هر بار فكر كند كه مرده است و با همه اتفاقات روبرو شود!
مثلا شما مي توانيد همين فكر را در مورد ازدواج و ارتباط زناشويي داشته باشيد.... اما فقط يك فكر در همه تمرينها داشته باشد. در هفته دوم با فكر نگران كننده ديگري كه شما را مضطرب كرده است تمرين كنيد

5. هر روز صبح وقتي بر مي خيزيد، نه مطالعه مي كنيد، نه تلفن همراهتون رو نگاه مي كنيد و نه .... ( ضمنا : تلفن همراه شما من بعد هنگام خواب اجازه ورود به اتاق شما را ندارد، اگر بايد ساعت بگذاريد و با زنگ آن بيدار شويد،‌ يك ساعت زنگدار بخريد، تلفن همراه كارش اين نيست)
پس وقتي برخواستيد، اول يك دوش سبك، بگيريد و صورت و بدن خود را با آب و صابون رقيق بشوييد...(موها را بر حسب ضرورت بشوريد، الزامي نيست) سپس خودتون رو خشك كرده و صبحانه بخوريد... بعد از صرف صبحانه در يك دفتر يادداشت كوچك، مطالب زير را بنويسيد:
- من دختر........ هستم و خودم را اينگونه كه هستم دوست دارم
(يك ويژگي شخصيت خودتون رو يادداشت كنيد)
سپس چند بار اين جمله را با صدايي كه بشنويد بخوانيد! لازم نيست فرياد بزنيد!
- امروز مي خواهم :
(5 كار مهمي كه امروز مي خواهيد انجام دهيد را بنويسيد) حداقل سه كار الزامي است
مهم نيست كه مي رسيد اين كارها را انجام دهيد يا خير...

6. چند تا كار و فكر براي شما ممنوع است:
- مقايسه خودتون با ديگران تحت هر شرايطي
- ذهن خواني
- سرزنش خودتون تحت هر شرايطي ممنوع است.

سوالي بود بپرسيد
موفق باشيد!

---

roozaneh
سلام خوبی؟نمیدونم مشکلی نداره تایپیک رو بالا میارم یا خیر.چون قوانین این سایت عجیب غریبه.
الان دیگه بهتر شدی ؟من هم برا درس خوندن خیلی با کمربند کتک خوردم .بابای منم مدرک مهندسی رو یدک میکشن.
تازه هروقت به پدرم میگم با من بدرفتار میکردین قیافه حق به جانب میگیرن به خودشون حق میدن.اثرات این رفتارها هیچوقت از روح و روان پاک نمیشه.

فک کنم خیلی وقته ک این تاپیکو گذاشتین منم مث همه چند ماهیه عضو این سایت شدم
شاید نظرم خیلی مفید نباشه ولی واسه خودم جواب داده بهتون میگم
من زندگی خوبی دارم ولی ی حس نارضایتی همیشه تو وجوم هس بخاطر همین از همه چی ایراد میگیرم و این باعث میشه لحظات خوبو نبینم و از کنارشون بدون اینکه ازشون لذت ببرم میگذرم چند وقتی صبحا یا هر وقتی ک حسش باشه معمولا هر روز صبح وقت صورت شستن شکر گزاری میکنم و ب یاد میارم ک چیزایی ک دارم کم یا زیاد واسم کافیه بعضیا همینو ندارن و سپاس گازری میکنم از خدا ی حس قانع بودن بهم میده ی حس اینکه همه چی خوبه راضی باش و دارم منظورمو امیدوارم متوجه بشید امیدوارم از وجود ی موچولوی ناز نازی خوشگل(بچتون)بیشترین لذتو ببرید و زندگی خوبی داشته باشید.