با رفتار بی منطق شوهرم چه کنم ؟

سلام به دوستان عزیزم !
اسمم پریچهره و 40 سال دارم . سال 76 با معرفی خواهر همسرم با هم آشنا شدیم و نامزد و بعد از یک سال ازدواج کردیم .رفتار شوهرم در دوران نامزدی بی نهایت عجیب بود . البته این تحلیلیه که الان دارم . اون موقع 25 سالم بود و اصلا این درک رو از موضوع نداشتم . فقط می دیدم شوهرم اصلا علاقه ای به من نداره . کسی که برای دیدار پیش قدم می شد من بودم و تازه در تمام مدتی هم که کنار هم بودیم بیشتر به دعوا و جر و بحث می گذشت که همیشه هم متاسفانه با کوتاه آمدن من همراه بود . این بی علاقگی بعد از ازدواج ادامه پیدا کرد و در واقع با ورود به زندگی مشترک و مشکلات خاص اوایل ازدواج تشدید شد. اگه در دوران نامزدی سر مسائل پیش پا افتاده تر بود حالا تقریبا در همه زمینه ها اختلاف نظر به دعوا ختم می شد و انتظار شوهرم این بود که همیشه من باید کوتاه بیام وگرنه قهرهای طولانی که بعضا تا یک ماه هم ادامه پیدا می کرد به وجود می اومد. من هم خیلی احمقانه با همه نواقص زندگی کنار می اومدم مثلا یکی از ویژگی های شوهرم خساست بیش از حد در مورد هر هزینه ایه که به نظر خودش لازم نیست . در واقع شوهر من فقط خرید مواد غذایی را جزو هزینه های ضروری می دونه . تا امروز ( تعجب می کنید ولی در این 15 سال ) جز یکی دوبار برای من لباس نخریده و من همیشه با پس اندازی که از درآمدم دارم این کار رو می کنم .
قطع ارتباط با خانواده من به بهانه عروسی برادرم ، اصرار به ارتباط بیش از حد با خانواده خودش و کلا نادیده گرفتن من تو همه مسائل از جمله مشکلات منه . با این که من یک زن تحصیل کرده ، از یک خانواده متوسط با درآمد بسیار خوب هستم و تا امروز از ایشون و بچه ام هیچی کم نذاشتم . دخترم 11 سالشه و الان موضوع من خودم نیستم چون به هرحال نصف عمرم با این زندگی گذشت و تموم شد بلکه نگران دخترم هستم که تو این محیط خانواده چی ممکنه بار بیاد و بعدا چه عواقبی می تونه این نوع نگاه به زندگی براش پیش بیاره . لطفا کمکم کنید

کاش پیش یه مشاور برین. یه مشاوره حضوری خیلی مفیدتره. اینجا بیشتر به درد درد و دل می خوره.

آیا یه مشاور خوب سراغ دارین ؟ کسی که هم از دریچه روانشناسی و هم حقوقی به موضوع نگاه کنه و کمکم کنه ؟ اگه تنها برم فکر می کنین مفیده ؟ شوهر من جز خودش کسی رو قبول نداره و بارها که بهش گیشنهاد دادم میگه مگه مشاور کیه ؟ من خودم یه پا مشاورم ! باور کنین مستاصل شدم . هزاربار میگم جدا میشم ولی چهره معصوم دخترم رو می بینم و منصرف میشم . اینقدر اعصابم تحت فشاره که با هر چیز کوچیکی اشکم سرازیر میشه .

ببینید اول از همه به نظر می رسه شما کمی افسرده هستید. (اکثرمون هستیم!) ممکنه بهتون یه دوره قرص های ضد افسردگی بدن. بعدش هم اینکه اگه شوهر شما واقعن شما رو دوست نداشت که این همه سال با هم زندگی نمی کردین. می رفت دنبال یه زن دیگه مثلا. دوستتون داره ولی مشکلات ارتباطی این وسط هست و شما هم خیلی دیر تصمیم گرفتین اوضاع رو تغییر بدین.
می تونین بهمون بگین همسرتون چطور آدمیه؟ چه نظرات یا اعتقاداتی داره؟ از زن چه انتظاراتی داره؟ دخترتون رو چقدر دوست داره؟
.
.
در مورد روانشناس اول بگین کدوم شهر هستین؟ اگر تهران هستین آره من چند نفر رو می شناسم. یکی اش "ابراهیم میثاق" هستش که تلویزیون هم میاد.

حالا اول خودتون برین پیش روانشناس و مسائل رو مطرح کنین بعدش فکر کنین چطوری شوهرتون رو ببرین.
.
.
چرا از نظر حقوقی؟؟؟؟؟ ای بابا، شما به فکر جدا شدن هستی یا درست کردن اوضاع؟!
.
کی هست که با همسرش اختلاف نظر نداشته باشه؟
.
کدوم مرد ایرانی بعد از دعوا پا میشه میاد معذرت خواهی می کنه؟
.
کدومشون هستن که دلشون نخواد فقط با خانواده خودشون ارتباط داشته باشن؟
.
کدومشون یاد گرفتن که نیازهای یه زن چیه؟
.
شوهر شما به نظر میرسه هنوز خصوصیات خوب و باارزشی داره. یه نگاهی به اوضاع این سایت بندازین! ببینین چه مشکلاتی هست!

دوست عزیزم ! ممنونم .
شوهر من اختلاف سنی زیادی با من داره . حدودا 10 سال . یک مرد سنتی به تمام معنا . مشکلات ما با هم از روزهای اول وجود داشت . منتهی من با توجه به عدم تجربه کافی متوجه اونها نمی شدم. مثلا اینکه به شدت به خانواده اش وابسته است و تمام بار زندگی خواهرها و برادرهاش که حتی از اون بزرگ تر و بعضا صاحب نوه هستند روی دوش اونه . اما از این طرف با خانواده من قطع رابطه کرده ! فردی خودبین که حاضر به پذیرفتن هیچ مشاوره ای از طرف فامیل و دوست و آشنا نیست . دخترم رو خیلی دوست داره . کلا مطلق نگره یعنی همه چیز باید مطابق میلش باشه تا بتونه زندگی کنه .بداخلاق و دائم در حال سرزنش کردن دیگران .متاسفم هرگز دوست ندارم شوهرم رو در مقابل دیگران کوچیک کنم ولی اگه جز حقیقت رو بنویسم نمیتونین کمکم کنین .

هیچ کس نیست کمک کنه ؟ حداقل شماره تلفن مشاوری رو به من بدین .

سلام
پریچهر عزیز اینطور که من فهمیدم همسر شما 50 سالشونه . و خوب آدمها رو توی این سن تقریبا نمیشه تغییر داد اونم وقتی خودشونم اصلاً نخوان.

بله متاسفانه . ولی من واقعا دارم کم میارم . خودتون رو جای من بذارید. نه حمایت عاطفی میشم نه حتی با من حرف می زنه . تمام وقت در حال تلفن زدن یا بیرون رفتن با خانواده اش هست . پنهان کار شده و دائم با موبایلش اس ام اس میده . نمیدونم به کی . دیگه نمی تونم تحمل کنم . حس می کنم به تمام وجودم توهین شده . یکی بگه چند سال باید تحمل کرد ؟ آیا این حق من از زندگیه ؟

سلام به شما

شما قبل از هرچیزی برای خوب شدن روحیه خودتون باید اقدام کنید.اگر شما از لحاظ روحی قوی نباشی نمیتونی عنان زندگی رو به دست بگیری و علاوه بر اون نمیتونی مادر کاملی هم برای دخترت باشی.

بهتره از لحاظ روحی به خودت برسی.ورزش کنی.حتما به یک مشاور خانواده سر بزنی.(اگر تهران هستید بگید براتون چند تا ادرس بذاریم)

من از حرفهای شما حس میکنم بیشتر در صدد جدایی هستید تا اصلاح زندگی.این رو اضافه کنم دختر 11 ساله شما با جدایی شما خورد و نابود میشه.

اول همه توان و انرژی خودتون رو برای درست کردن زندگی بذارید.و مسئولیت پذیر باشید.شما از اول هم با همسرت مشکل داشتی اما اقدام به بچه دار شدن کردی.پس اینجا دختر شما گناهی نداره.

این چیزهایی که شما از همسرت گفتی مسلما خبره ترین وکلا هم نمیتونن برای جدایی شما اقدام کنن.پس بهتره وقت و هزینه رو صرف مشاور خانواده کنید تا ایجوری بتونید کانون زندگی رو حفظ کنید.

شما خودتون به یک مشاور مراجعه کنید.اونا قطعا راهکارهایی رو ارائه میدن که شما بتونی در مقابل رفتارهای همسرت عکس العمل پخته و درستی داشته باشی

http://www.hamdardi.net/thread-6825.html

(پست شماره 10 رو ملاحظه کنید)

ممنونم مریم جون از اون لینک استفاده کردم و یه شماره مربوط به صدای مشاور داده شده که حتما ظرف یکی دو روز آینده باهاش تماس می گیرم . امیدوارم کمکم کنه تا شرایط رو بهبود بدم. راستش من به خاطر دخترم اصلا به طلاق فکر نمی کنم اگر هم دنبال مسائل حقوقی هستم برای اینه که حق و حقوق خودم رو بهتر بشناسم و ببینم آیا میشه از اونها برای بهبود وضعیت کمک گرفت