تنهام و حتی کسی رو برا مشورت ندارم! راهنماییم کنید

سلام ببخشد یکم طولانیه ولی خلاصش همینه ! همیشه می یام و مطالب و نوشته ها دوستان رو می خونم و استفاده میکنم - نمی دونم اینجا جاش هست که مشکلم رو بگم یه نه- مشکل روحی - تنهایی-خونوادگی-شغلی- ارتباطی ... !! اول یکم از خودم بگم : 26 سالم گذشته بدی به نظر خودم نداشتم بچه آروم- یکم درس خون-یکم خجالتی- کم حرف دبیرستان رو رفتم مدرسه نمونه شبانه روزی برگشتم دوستای قبلیم از دست دادم !-اونا سر کار و زندگیشون بودن-ا تنها شدم بعدم رفتم دانشگاه دولتی ! خب تا اینجاش خوبه ظاهرا ولی چه درسی ! چه مهارتی! چه تخصصی! ادبیات خوندم- علاقه نداشتم ولی به عشق معلمی خوندم و زودی تموم شد-برگشتم و تنهاتر از همیشه!! دوستا زیادی داشتم ولی الان شدن فقط پیام دادن و زنگ زدن-برنامه ریزیم تو زندگی هر چند ساده ولی به نظر خودم همیشه درست بود - همین ادبیات رو خوندم چون منطقه مون شدیدا دبیر ادبیات و .... نیاز داشت- به خاطر همینم بلافاصله امریه آموزش و پرورش رو گرفتم و شدم دبیر ادبیات و .... خوب بود بهترین روزا زندگیم بود - دوست داشتم کارم رو - همه تلاشم کردم که بعدا بمونم................. ولی نشد - بازنشسته رو گرفتن به کار و ما هیچی.............غیر انتفاعی نداریم و آزادم درآمدی نداره ! شاید اینجا جای مشاوره شغلی نباشه - ولی مشکلات از اینجا به بعد شروع شد - مشکلات خانوادگی هست که سریع باید برم سر کار از معلمی خبری نیست و کار دیگه ای ام بلد نیستم که بشه باش کار کرد - و اما سوالام که خواهشا راهنماییم کنید : 1 - شرایطم جوریه که میخام سریع برم کار -اجباری نیست - ولی می خام از اینجا برم چون تنهام به هر حال سر کار رفیقایی پیدا میشن - گشتم و زنگ زدم تهران و چندتا جادیگه ! میگن تنها جای که می تونی کار کنی و شبم جا داشته باشی رستورانه ! خودم حرفی ندارم ولی نمی دونم اصلا این کارم درسته که برم یه شهر دیگه - رستوران کار کنم؟؟؟؟؟خوبه؟؟؟؟ 2 - در مورد رابطمه - اقوام و نزدیکان ! فکر میکردن من درس خوندم و ... چقدم خونم ... و معلم شدم ... الان که تعهد دبیریم تموم شده همه به دید تحقیر نگام می کنن!! نمی دونم این برداشت خودم از برخوردشونه یا واقعا اینجوری ان - به خاطر مشکلاتی که بود همیشه ! رابطه خوب خونوادگی نداشیم با هم !! ولی الان که بیکارم و دستم جایی بند نیست به جا این که کمک کنن تحقیر می کنن -بدترین قسمتش اینه که میگن فلانیا که اصلا درس نخوندن یا دیپلمن الان کار ور زن و بچه دارن بعد تو؟؟؟؟؟ واقعا مشکل از منه یا اونا - نمی خام دیگه اینجا بمونم-افسرده شدم-همش ناراحتم و تو خودمم -هر کاری میکنم نمیشه-آزمونا استخدامیام که قبول میشم و آخرش یه چیزی کمه !! و نمیشه- برا همین اولین جایی که سر زدم و بم پیشنهاد کار تو رستوران دادم قبول کردم -چند وقت دیگه باید برم-کسی رو هم ندارم که بپرسم خوبه !!بده!! نمی دونم نوشته هام میخونید چه فکری میکنیین - شاید یه چیزی توش کمه -آره این مشکل خونوادگی افسردم کرده راه حلی نداره پس گفتن نداره - فقط باید از این جا برم - اونام که شرایطم می دونن همین میگن برو!! !! خواهشا هر چی به ذهنتون می رسه بگیم - سوالیم داشتین بپرین -مطمئنا برام مفیده ممنون

سلام ناراحت نباش نگران هم نباش داداش من هم تقریبا شبیه شمابود بچه درس خون بود دانشگاه اقتصادقبول شد همه فامیل وآشنا بخاطررشته اش سرزنشش کردن بایه دختره هم دوست بود خانواده دختره هم فهمیدن ومجبور شد عقدکرد البته خیلی دوستش داشت بعداز اتمام دانشگاهش اون موند وبیکاری ویه زن عقدکرده وتحقیرها ودیدی گفتیم رشته ات بدبودو...

خلاصه همش غصه میخورد اما بعد سه سال تحمل وصبرخداجوابش روداد وشدکارمند بانک.الان هم خداروشکر زندگیش روسروسامون داده ووضعیت مالیش عالیه در حدی که همه ازش کمک میخوان. راستش به اون هم پیشنهاد راننده تاکسی و... خیلی دادن اما اون صبر کرد وتن به این کارها نداد وجواب تلاش وصبرش روهم گرفت به نظرمن صبر کن بالاخره جواب میگیری اصلا برویه شهر کوچیک که نیرومیخوان اماصبرکن

دوست عزیز

به نظر من کار عار نیست، فعلا موقتا برو ولی درصصدد باش که هم یک کار بهتر پیدا کنی و هم پس اندازی داشته باشی برای آینده.

خدا رو چه دیدی شاید اشنایی با افراد دیگه پیدا کردی و کم کم معرفی شده برای یک موقعیت کاری بهتر....

از این ستون تا اون ستون فرجه

توکل کن بر خدا......

سلام داداش

دقیقا می فهمم چی میگی ! منم البته دیپلم هستم ولی یه مدت دنبال یه رشته فنی بودم و بیشتر کارم تو خونه بود . وقتی مهمون می اومد اولین سوالی که یم کردن این بود : چیکار می کنی ؟ درآمد داری ؟ بیشتر از همه حجالتی که پدر و مادرم می کشیدن ناراحتم می کرد . در مورد کارمم هم طوریه راحت نمیشه به همه توضیح داد تا متوجه بشن ولی 5 سال صبر کردم تا فنی یاد بیگرم به درد بخوره . البته حوصله دانشگاه نداشتم و علاقه ام کلا یه چیز دیگه بود برا همین انصراف دادم ولی رفتم دنبال کاری که بهش علاقه دارم . حتی تو اون مدت پسر عموهام پیشنهاد دادن برم وایستم تو مغازه شون ولی با اینکه از هر طرف تحت فشار بودم نرفتم . نه اینکه اون بد باشه ولی با برنامه های من نمی خوند و نوعی پسرفت بود .

شما هم توکل به خدا کن و صبر . زیر بار فشارها نرو و قشنگ به آخر کاری که می خوای بکنی فکر کن . این حرف ها همیشه بوده و خواهد بود

اول سلام
به نظر من کار عار نیست. کار آدمو میسازه. شما نباید فکر کنید چون رفتین دانشگاه حتما باید یه کاری اداری داشته باشید درسته روال طبیعیش همینه ولی هیچ بایدی هم در کار نیست. اگر سر کار برین خیلی تو روحیتون تاثیر داره.
در مورد علاقتون به تدریس میتونی چند تا پیشنهاد دارم
۱- به موسسه های امادگی کنکور سر بزنید چون معمولا دبیرستانی های کنکوری کلاس ادبیات خیلی میرن
۲- میتونید به نهضت سوادآموزی سر بزنید چون همیشه نیرو میخوان ولی حقوق انچنانی نداره بعد از ۵ سال سابقه معمولا استخدام اموزش و پرورش میشید(معمولا ۳ روز تو هفته باید سر کلاس برین)
۳- یا اینکه میتونید تو خونه کلاس خصوصی قبول کنید
۴-میتونید این ۳ گزینه رو با هم انجام بدید که اینجوری موفقیتتون بیشتره

سلام به همه ی دوستان بابت نظرتون

یکم وضع بهتر شده ! تغییر خاصی که نه - ولی دارم میرم !! خب به نظر خودم که یه قدم بزرگیه تو زندگیم - البته اونجا نه!! یه جا دیگه!
کنارشم می رم کلاس فنی!! اولین جایی که دارم این تصمیمم میگم اینجاست!! اینقد هولم به خاطر رفتن از اینجا!! که دو ماه مونده به کلاسا رفتم ثبت نام و هزینشم دادم!! از اینجا میرم تهران!!
کلاسا هفته ایی یکی دو روزه
بقیه روزام میرم دنبال یه کاری!!! ولی میترسم بازم تصمیم و کارم اشتباه باشه ! بازم یه بار پشیمون نشم!
راستش دوستان یه جورای به خاطر به بن بست خوردنام قدرت تصمیم گیری ندارم دیگه !! هی یه تصمیمی میگیرم چند روز بعدش پشیمون میشم-یه آدم درست حسابی ام اطرافمون نیست مشورت کنیم
برا همین این تصمیم آخری رو که گرفتم سریع رفتم دنبالش و هزینشم دادم که دیگه راه پشیمونی نمونه !! ملت مشکل دارن مام مشکل!!

علی عزیز.

خیلی خوشحالم که وضعیتت بهتر شده.

پس این مدت داشتی توی یه رستوران کار میکردی؟ تهران؟ یا حالا تازه تصمیم داری بری تهران؟

در مورد دوره فنی خییییلی باهات موافقم. البته باید دقت کنی که فن پر درآمدی باشه. :) قبل از پست آخرت میخواستم بهت پیشنهاد بدم به جای رستوران، نجاری یا خیاطی یا اینجور جاها رو انتخاب کنی که یه حرفه ای رو یاد بگیری و در آینده برای خودت استاد بشی. حالا که داری آموزش میبینی، رستوران هم فکر خوبیه، چون موقتیه.

نگفتی چه فنی رو انتخاب کردی؟

سلام میشل جان
ممنون
نه جای خاصی نرفتم ! تصمیم داشتم برم نشد ! خب سخت بود برام رستوران و .... !! بهتره برم یه چیزی یاد بگیرم
والا تصمیم اینه برم تو کار کامپیوتر !!
کلاسایی ام که میرم تعمیرات تخصصی و فوق تخصصی کامپیوتره!!

ولی هفته ایی یه روز رو انتخاب کردم برا کلاس که دنبال یه کاری ام باشم
حالا چه کاری رو نمی دونم!! هر چی شد هر چی گیرم بیاد !!
البته این کلاسا یه مقدماتی می خاد که چون هفته ایی یه روزه یکاریش میکنم- یکمم الان دارم میخونم
دلم خوشه دارم میرم !! چه شود رو خدا می دونه

آموزشگاهی که ثبت نام کردی، تهرانه؟ یا تو شهر خودتون؟

اصلا چرا میخوای بری تهران؟

مثلا اینکه بری توی یه نجاری یا خیاطی کار کنی، توی شهر خودتون، چه مشکلی هست؟ خرج خونه اجاره کردن و این مسائل رو هم نداری. غربت هم که میدونی سختی های خودش رو داره.

البته میدونم اینکه دیگران چی میگن، فکرتو درگیر کرده. اما فکر نمی کنی هزینه های کندن از شهر خودت به مراتب بیشتر از تغییر باورهای دیگرانه؟ یا هزینه بی تفاوت بودن به حرفاشون؟

آموزشگاه تهرانه
هدفم این نیست که اونجا بمونم - درسته جای دیگه هزینه ها بالاست - میخام تا وقتی که اونجام سره یه کاری باشم - تهران رو فقط برا همین دروه آموزشیش انتخاب کردم ولی مسئله اصلی..........
مشکلیه که خونوادگیه و اینجا دارم فقط بحث حرفا و تحقیرای دیگرون نیست
خب باید سعیم کنم اینجا نباشم شد که خوبه نشدم میمونم و میسوزم و می سازم و ....
گفتم من که میرم جای دیگه کلاس همونجام سعی ام کنم ببینم چی میشه
تحقیق کردم کلاس و آموزشگاش خوبه برا این میرم نه به خاطر تهران
اینجا موندم یعنی ناراحتی و افسردگی همیشگی - بدبختانه قابل حل نیست - بی خیالم نمیشه شد شاید اگه خیلیا جا من بودن بی خیال همینجا با هزینه ها پایین بهترین زندگی رو می ساخت ولی آدما فرق میکنن دیگه ! من نمی تونم

خب حالا که تصمیمت رو گرفتی، من هم برات آرزوی موفقیت میکنم. :72:

حالا هروقت حسشو داشتی یه تاپیک هم برای این مسائل خانوادگی بزن، ببینیم جریان چیه و بهترین برخورد کدومه.

همین هم که میگی: بعضیا میتونن اما من *نمیتونم*، باز جای موشکافی بیشتر داره. یه وقتی شاید حوصلشو داشتی برای این ویژگی هم یه مشورتی با هم کردیم. شاید بیش از حد نرمال حساس باشی، و شاید یه روز دلت خواست این حساسیت رو کمتر کنی.

در وضعیت فعلی دور شدن از خونه، و زندگی توی یه شهر غریبه این خوبی رو هم داره که قدر خیلی چیزا رو میدونی و ممکنه بعدش با کمال میل شهر خودت رو انتخاب کنی.

آرزوی من اینه که اونقدر وضعت خوب بشه که با دست پر به شهر خودت برگردی و بتونی یه سروسامان حسابی به زندگیت بدی و از خونواده مستقل بشی.:72:

اما حتی اگرم در اون حد کارت نگرفت که خونه بخری و این حرفا، باز هم یه دنیا تجربه کسب میکنی که همیشه به کارت میان.

موفق باشی. ما رو از حالت بی خبر نذار.:72: