از اینهمه دعوا با همسرم به ستوه اومدم .کمک

سلام اعضای محترم.

بعد از تغییرات اخیر تالار، پسورد این کاربری برای من ارسال شد(شمیم الزهرا1 دیگه نیست)
بنده با کاربری شمیم الزهرا1 پستی به نام ناتوانی در برقراری تعادل بین همسر و مادرم زدم، که دو تا از عزیزان به من پاسخ دادند.که صد افسوس که من نمیدونستم دیگه این پست موقع تغییرات حذف میشه و هیچ کپی از حرفاشون برنداشتم و از این دو عزیز هم معذرت میخوام.
تا جایی که در خاطر دارم پاسخ اول با این مضمون بود که رضایت همه رو نمیشه جلب کرد و این رفتاری منفعالنست.که قطعا درسته و بنده هم متاسفانه این اشکال را قبل ازدواج نیز داشتم.اما در قبال دوست و فامیل و... این رفتار اشتباه است.اما رضایت همسر و مادر وظیفه شرعی من هم تلقی میشه.
دوست دوم فرموده بودند که تایپیک اول من با نام تفاوت های اعتقادی من و همسرم ایا حل شده؟ نه متاسفانه اصلا حل نشده اما با گذشت این مدت من پذیرفتم که حرفهای همسرم قبل ازدواج و رفتارهاشونو فراموش کنم و بپذیرم که اعتقادات فعلی ایشون همینه و من باید باهاش کنار بیام.البته در این بین من به ایشون نسبت به اوایل ازدواج خیلی شبیه تر شدم اما ایشون تغییری نکردند(بنده کمتر به مسائل عتقادی الان بها میدم متاسفانه)، و الان این موضوع البته تا زمانی که نخوایم بچه ای بیاریم برای من مسئله ای نیست.و این کاربر محترم گفتن چرا دقیق توضیح نمیدین که من نمیدونستم باید چطوری اینهمه مطلب رو کاملتر بگم و لطفا ازم سوال بپرسین تا ذهنم باز شه.

سعی میکنم کامتر از ابتدا بگم
من 1ساله خونه خودم هستم و 1سالو سه ماه در عقد بودیم.21 سالمه و ترم اخر مهندسی صنایع و همسرم 28 ساله و لیسانس عمران و شاغل هستن.
من خانواده کم جمعیت و نسبتا مذهبی و تحصیل کرده دارم و از نظر مادی مشکلی نداریم (پدرم بعد ازینکه به خونه خودمون رفتیم برای من ماشین بهتری خریدن و خونه ای خیلی خوب به نامم خریدن که تا دوماه دیگه اونجا میریم چون همسرم خونه نداشتن)و ایشون خانواده پر جمعیت با پدرو مادری مذهبی اما متاسفانه به جز یک خواهرشون بقیه بچه ها کمتر به مسائل اعتقادی اهمیت میدن و از نظر مادی کاملا متوسط (البته قبل ازدواج اینطور نشون نمیدادن) و خانواده ای تحصیل کرده و بسیار محترم هستن.

همسر من پسر بزرگ و فرزند چهارمن و من فرزند سوم و اخر و تک دختر هستم.
ازدواج کاملا سنتی بود.مادرو پدرم در سفری با خواهر و شوهر خواهر همسرم اشنا میشن و بعد به خواستگاری من میان.
مشاوره قبل ازدواج به من گفت که این اقا شخصیتی متکبر و خود رای دارن و موافق ازدواج نبودن.اما نمیدونم چرا من به شدت رام ایشون بودم و برام جذاب بودن.
به هرحال من با خواست خودم ازدواج کردم.
اوایل اولین اختلافات سر مسائل مذهبی بود. سر نوع مجلس .اینکه اقایون نامحرم از نظر من نباید میومدن به من کادو بدن و داخل مجلس خانمها بشن....
کم کم به عمق تفاوت فرهنگی رسیدم.زن از نظر ایشون تفاوت زیادی در عمل با مرد نداره.ساعت دوازده شب تنها به من میگفت بیا خونمون(با ماشین خودم) و اصلا باورش نمیشد این کار اشکالی داره.محیط کار اینده من در کارخونه و... هست و خودم اصلا دوست ندارم اما همسرم میگن چرا نباید بری؟مگه چه فرقی داره... خلاصه این تفاوت ها در مهمونی ها ، دوستان همسرم... هم بود که خدارو شکر کم کم برای من کم اهمیت تر شد.

دومین اختلاف از حساسیت های به نظر من عجیب ایشون با خانواده من شروع شد. ایشون در دوران عقد هفته ای متوسط 5 شب منزل ما بودن و من دو هفته یک بار. این رفت و امد های زیاد ایشون و توقعاتشون کم کم مشکل ساز شد.دوست داشت تمام هفته خانواده من از عصر که میاد خونمون پیشش باشن تا اخر شب که میخوابیم.و این ممکن نبود چون پدر من خیلی مشغله دارن و مادرم همون زمان برای برادرم وسایل میخریدن (من و برادرم باهم تو عقد بودیم و ایشون 6ماه زودتر از من خونشون رفتن) و درگیر کارای برادرم بودن. خلاصه به خانواده من هم خیلی سخت میگذشت که نکاتی که من میگمو رعایت کنن...
اون زمان ما بسیار دعواهای شدیدی داشتیم بر سر ارتباط با خانواده من،در ابتدا من سکوت میکردم و فقط سعی میکردم با حق دادن بهش ارومش کنم اما کم کم که شدیدتر شد دعواها و بددهنی ایشون شروع شد من فقط گریه میکردم طوری که خیلی لاغر شده بودم و کم غذا میخوردم و از نظر بقیه شبیه افسرده ها بودم.اما یادم نمیاد که من جوابشونو بدم یا مثل ایشونو داد بزنم و فحش بدم.(لازم به ذکره که بسییییییار زود عصبانی میشنو عصبانیتشون خیلی شدیده و هر حرفی رو اون زمان به من میگن و خیلی دیر اروم میشن.یعنی در حدی که هر بار باید یک اتفاقی بیفته تا اروم شن نظیر اینکه من از شدت گریه های چند ساعتم حالم بد بشه...)
ما هر روز اوضاعمون بدتر میشد تا اینکه ناگهانی ایشون گفتن تا دوماه دیگه ما باید خونمون باشیم و همین طور شد...
خونه خودمون که رفتیم(اجاره کردیم با وجود اینکه پدرشون خونه اضافی داشتن) هم اوضاع به همین شکل ادامه داشت اما بعد مدتی کم کم من روشمو عوض کردم و مقابله به مثل میکردم.در جواب دادهای ایشون داد میزدم.هر از چندگاهی منم توهین میکردم و بعدش عذاب وجدان میگرفتم اما فکر میکردم این روش بهتره.
خلاصه دعواهای ما الان نسبت به دوران عقد گرچه کمتره اما من دیگه توان اون زمانو ندارم وبعد هر دعوا تا چند روز حالم بده.
من تمام تلاشمو برای انجام خواسته های ایشون میکردم اما هیچوقت راضی نبودن و همیشه میگفتن زن باید مطیع کامل باشه.تو جایگاه خودتو نمیشناسی تو زندگی.زن که نباید اینطور تصمیم بگیره..تو زنای مردمو ندیدی که چه طوری هستن.....

به حقارتی رسیدم که حتی فکرشم نمیکردم.اما دیگه ازین وضع بریدم.دیگه تحمل شنیدن فحش به خانوادم که برام خیلی عزیزنو ندارم.دیگه نمیتونم تحمل کنم مامان ساده دل من از اومدن همسرم به خونشون اینقدر شاد بشنو مثه پروانه دورش بچرخنو چند مدل غذا درست کنن اما ندونن که همین دامادشون چه فحش ها بهشنون پشت سرشون میده.
دیگه از سادگی پدرم که هرچی پول داره به پای بچه هاش میریزه اما پدر شوهرم همونی که داررو محکم چسبیده خسته شدم از این همه قدرنشناسی همسرم از اینهمه تحقیری که تو این دوسال شدم خسته شدم.

من قبول دارم با وجود اینهمه فکر و تلاشی که کردم تا بین خانوادم و همسرم تعادل باشه و سیاست داشته باشم اما بازهم بسیار خامی کردم و خیلی رفتارها و کارهای بهتری باید میکردم اما درمونده شدم و دیگه عقلم به جایی قد نمیده.
خواهشا کمک کنین.هر سوالی دارین در خدمتم

لازم به ذکره که ایشون از همه چی ناراضی هستن.از خانواده خودشون به خصوص از پدرشون،از من، از خانواده من، از جامعه، از نظام، از مراجع تقلید، از احکام دینیاز ... همه از چشم ایشون بدن و ایشون خوب روزگارن

هر چقدر که بیشتر از خوانوادت کمک مالی بگیری شوهرت رو پر توقع تر می کنی. بعدش هم برای اینکه اون ناخودآگاه احساس حقارت می کنه سعی می کنه تلافیش رو سر تو خالی کنه. هر چی بیشتر از پدرت کمک بگیری شوهرت بیشتر تو رو تحقیر و کوچیک می کنه تا بتونه ضعف خودش رو جبران کنه.
کاری نکن که به مردانگی اش بربخوره و بخواد سرت تلافی کنه.
این رو من مطمئن هستم.

سر مسائل مذهبی گیر نده. از کجا معلوم که واقعن اون درست میگه یا تو؟ مذهب ما با هزارجور تفسیر غلط علماش قاطی شده. اصلن بذار اون اعتقاد خودش رو داشته باشه. چه کارش داری! تعصب تو هیچ چی خوب نیست.

سلام she عزیز.
ممنونم از اینکه پاسخ دادین.
اون اتفاقا درباره کمک های مالی پدرم اصلا این نظرو نداره و میگه وظیفشونه چون تو هم دخترشونی و اونا هم و پول دارن پس باید مثل پسرهاشون به تو هم بدن.(عرض کردم همیشه حق به جانبن و اصلا احساس حقارتی در کار نیست)ولی باید همینطور که شما تذکر به جا و خوبی دادین بیشتر دقت کنم تا به مردانگیشون برنخوره.و شاید هم جایی خطاهایی ناخواسته کردم که الان نمیدونم و همون ها باعث شده که از چند ماه بعد عقد چنین تحقیرهایی بشم و به قول شما ایشون تلافی کنن.کاش بدونم که چه رفتارهاییم باعث این شده.
ما تا امروز الحمدلله هیچوقت هیچ مشاجره ای بر سر مسائل مذهبی نداشتیم.من عرض کردم اختلاف نظر داشتیم .من خودخوری میکردم ولی هیچوقت به روش که نمیاوردم .ممکنه در بعضی شرایط اون هم اوایل ازدواج چهرم از حرکات ایشون ناراحت میشد وایشون میفهمید من ازین کارش ناراحتم اما هیچوقت به ایشون امر نکردم حتی برای واجباتشون.چون میدونم چه نتیجه ای داره.واختلافات عقیدتی ما خیلی عمیقه و سر نماز و خمس و ...هم هست.من فقط چند نمونه از تفاوت های ابتدای ازدواجمون رو بیان کردم.
اینجا برای مباحث اعتقادی نیست.اما خواهشمندم اگر شما در مورد دینتون این نظرو دارین که ممکنه اشتباه باشه.ممکنه اصلا نمازو خدا نگفته باشه. یا در موارد ریزتر شک دارین. ، از منابع معتبر و دقیق تحقیق کنید و با افراد با اطلاعات و عالم صحبت کنید.چون هیچ شک و تردیدی در دستورات خدا نیست.و اگر چنین بود و این دین تحریف شده هست خدا مثل سایر ادیان که وقتی تحریف میشد ،پیامبر بعدی می امد، برای ما هم اقدامی میکردن.کما نقیض این در قرآن امده.
عذرخواهم اگر بحث انحرافی کردم.

چرا کسی نظری نمیذاره؟
خیلی خستم.حس میکنم یه چیزی درون وجودم کم شده.هیچ حسی بهش ندارم. فقط میخوام خونه نباشه ببینمش.
کمکم کنین زندگیمو درست کنم.
الان اوضاع جوری شده که من میخوام همسرم با خانوادم قطع رابطه کنن.چون نمیخوام مادرو پدرم اینقدر بدون اینکه چیزی ازش بدوننو بشناسنش دوسش داشته باشن.
برم به خانوادم بگم که روی دوم دامادشون چیه؟
چقدر تایپیک fakhteh1365 و del_khaste69 شبیه من بود و چقدر مخصوصا حس دلخسته مثه منه.
لطفا این دو عزیز هم به من کمک کنن.
منتظرتونم دوستان

خانومی می فهمم چی می گی. امیدوارم کارشناس ها هم بیان و نظر بذارن. ولی اگر می تونی به یه مشاوره ی حضوری هم برو. خیلی فایده اش بیشتره.
1. نمی خواد رابطه ات رو ا خانواده ات قطع کنی. کمک های مالی اونها رو قطع کن. چیزی به خانواده ات راجع به مشکلاتت نگو.
2. در مورد تعصب که بهت گفتم : ببین کمتر کتابی می تونی بگی که من نخونده باشم. ولی موضوع این نیست. نمی خوام بحث کنم ولی ببین تو خودت هم قبول داری که مسلمون بودن شرط لازم و کافی بهشت رفتن نیست. حتی فرض می کنم که اینو قبول نداری. مهم الان زندگی توست پس :
مواظب باش این حس رو به شوهرت ندی که چون اون نماز نمی خونه آدم بدیه و تو چون نماز می خونی آدم خوبی هستی.
شوهرت رو با معیارهای خودش بسنج. مثلا اگر دزدی رو بد می دونه اگه آزار و اذیت رو بد می دونه اگه دروغ رو بد می دونه .... اینها رو ملاک قرار بده. وجدان خودش رو هدف قرار بده.
تو توی همین پستت برای من موعظه کردی. چطور ممکنه برای شوهرت تا حالا موعظه نکرده باشی؟

شمیم الزهرای عزیزم، هیچ چیزی از یک صحبت دوستانه و منطقی که در اون به طرفین احترام گذاشته بشه بالاتر نیست.
ببین چه موقعی حال همسرت خوبه اون موقع باهاش صحبت کن. اصلا خودت شرایطو ایجاد کن. زن قدرت زیادی میتونه رو مردش داشته باشه اگه راهشو بدونه. یه روز تصمیم بگیر خونه رو تمیز کن. لباسی گه دوست داره واسش بپوش. نوع آرایش که دوست داره رو انجام بده. غذایی که رو دوست داره واسش اون روز درست کن. از سر کار که اومد بغلش کن و بوسش کن. تقابل قلب در مقابل قلب زندگی رو تازه میکنه.کت و کیفشو بگیر. بگو خوش اومدی عزیزم. اگه از رفتارت تعجب کرد بگو داشتم فکر میکردم چه همسر خوبی دارم دوستت دارم.
بعد از ناهار یا شام چایی و میوه بیار بعد برو بشین کنارش بغلش کن بگو خیلی وقته میخوام باهات درد دل کنم حالشو داری؟ مسلما رد نمیکنه. بگو من همیشه با خودم فکر میکنم زندگیمو با تو خیلی دوست دارم. همیشه دوست دارم بهم احترام بذاریم چون هیشکی تو دنیا نمیتونه جز من و تو واسه هم خوب باشیم. بگو تو زندگیمون خیلی بحث و جدال زیاده. خیلی ها که دشمنمون هستن اگه اینا به گوششون برسه شاد میشن. بهش بگو عزیزم من هر کاری بخوای واست انجام میدم تو فقط یه قولی بده که عصبی نشی بگو اگه عصبی بشی فحش های بدی میدی برکت از زندگیمون میره. بگو وقای عصبی میشی منو از خودت دور میکنی. من نمیخوام ازت دور باشم تو شوهرمی. اول خدا بعد تو نزدیکترینمی. اینارو با حالت دوستانه و اروم بگو امر نکن. لوندی کن خودت دیگخ اخلاق شوهرت دستته
ببینم چه میکنی

ممنونم fereshte و she عزیزم.
من در شهر خودم چند مشاور معروف مشناسم که هیچکدوم بهم زودتر از دو ماه دیگه وقت ندادن .درمونده شدم از بس برای مشاوره زنگ زدم.
کسی رو هم نمیشناسم که جایی رفته باشه که منم برم.(لطفا اگر کسی میتونه کمکم کنه)
فرشته جون متاسفانه یکی از آرزوهای من صحبت منطقیه،اما هیچوقت به وقوع نمیپیونده، در اولین کلام ها بد دهنی و پرخاشگری ایشون شروع میشه....
و من هم کنترل خودمو از دست میدمو به شدت آزرده میشم و دیگه جز گریه کاری نمیکنم...
درثانی اینقدر خستم و اینقدر تلاش بی جواب کردم که توان تنهایی تلاش کردنو ندارم.واقعا ندارم
وقتی پای ارتباط یا صحبت با خانوادم میاد همه وجودمو از نفرت نسبت به ایشون پر میکنه... ولی در حالت عادی فقط حسی بهشون ندارم ولی متنفر هم نیستم.
خلی خستم

رابطت سرد شده با شوهرت عزیزم . پس فعلا دست نگه دار چیزی بهش نگو. ابنجور موارد من فکر میکنم ادم حرف نزنه جز حرف های روزمره که دونم خیلی نمیشه چیز دیگه نباید گفت. فقط صبوری کن فعلا ببین با حرف نزدن بهش چقدر تغییر میکنه. بهش فرصت بده.
رفتار کلیش باهات چطوریه؟؟ مهربونه؟؟ میدونی که دوستت داره؟؟؟

دو روی کاملا متفاوت داره، یک روی مهرون و یک روی خیلیییییی سنگدل که اصلا باور کردنی نیست.
بستگی داره تو چه شرایطی باشه

سلام خانومی

یکمی صبور باش

این روزها ممکنه اعضا و کارشناسا کمتر سر بزنن به تالار.

من در صحبتهای شما چند نکته دیدم که شاید لازم باشه برات بگم

اولیش این بود که پدر شما اصلا کار درستی نکردن که برای شما ماشن و خونه خریدن.این کار چند بعد منفی داره.مهم ترینش اینه که همسرت رو تنبل و بی مسئولیت میکنه و دلیل دیگه اش اینه که غرور همسرت شدیدا با این کار خدشه دار میشه

هم شما و هم خانواده شما باید بدونید که وقتی دختری پیمان زناشویی با کسی میبنده یعنی خرج و مخارج و ...همه به عهده همسرشه نه به عهده پدرش.
این نکته مهمی بوده که شما و خانوادت اصلا مد نظر نگرفتید.اگر همسرت منزل نداشت باید قناعت میکردید وام میگرفتید مستاجری میکردید و کم کم خودتون دو تایی باهم زحمت میکشدید و خونه میگرفتید.

نکته دوم نکته مهمیه چون دخترای تازه عقد کرده اصلا رعایت نمیکنن و من خودم دیدم حتی عدم رعایت این نکته منجر به اختلافات عمیقی شده و اونم اینه که در دوران نامزدی و عقد باید روابط در چهار چوب خاصی باشه و حضور همسر شما شبها در منزل شما و یا باالعکس کار درست و پسندیده ای نیست و از لحاظ عرفی هر خانئاده ای با این موضوع کنار نمیاد.

نکته سوم اینکه من نمیدونم چه کسی به شما روش مقابله به مثل رو یاد داده و این کار شما دقیقا یعنی کبریت کشیدن به زندگی .و مطمئن باش اگر این روند رو ادامه بدی قطعا کارتون به جدایی مکیشه

یادت باشه خانومی

برخورد با افراد عصبی نیاز به ارامش و تدبیر خاص خودش رو داره
مثلا اینکه به هیچ عنوان موقع ناراحتی و عصبی بودنش باهاش جر و بحث نکنی...نه حق بدی و نه کاری کنی...فقط سکوت

خواهش میکنم یکسری فکرها رو از ذهنت بیرون کن و اررامش خودت رو به دست بیار.
این افکار رو بریز دور که مامانم برای دامادش فلان میکنه و پدرم بسان میکنه....

قبول کن که خانواده شما هم تعادل رو رعایت نکردن.

احترام خوبه اما اگر از حدش بیشتر بشه و افراط بشه طرف مقابل برداشت نادرستی میکنه

اصلا نیازی نیست مادر شما به خاطر امدن همسرت چند مدل غذا درست کنه.

برامون بیشتر بگو..از تفاوتهای اعتقادیت با همسرت....حد و حدودش....

الان وقتی همسرت عصبانی یمشه شما چه میکنی؟

فعلا اینا رو داشته باش

من بازم بهت سر میزنم

موفق باشی

سلام مریم جان نمیدونم چطوری بگم چقدرررر خوشحالم کردین که بهم سر زدین.حرفاتون آرامش خاصی داره.واقعا ازتون ممنونم

مریم جان اگه برمیگشتم به دوسالو نیم پیش اصلا این محبت های افراطی رو نمیکردم و نمیذاشتم خانوادم هم انجام بدن.کاملا دوران عقد ما سراسر از اشتباه بوده که شما به درستی بیان کردین.اون لبریز از محبت شدو سر ریز کرد و من پر از عقده ها نسبت به خانوادش که خیلی کم ازشون محبت دیدم...
(گرچه دوسشون دارم ، و فقط رفتارهای همسرم با خانوادم نوعی حس انتقامو در من نسبت به خانوادش به وجود اورده)

مقابله به مثل رو هیچکس به من نگفت.خودم از سر بی چارگی و اینکه هیچ راهی به ذهنم برای اروم کردنش نمیرسید...
مریم باورت نمیشه من تا 6ساعت دعوای بی وقفه و عربده های همسرمو با سکوت تحمل کردم، اما آروم نشد...
هیچکس نمیفهمه حالمو.من 1سالو نیمو با سکوت گذروندمو بعد منفجر شدم...من ادم بد دهنی نبودم، صدامو رو کسی بلند نمیکردم...
من خیلی داغون میشم در دعواها و ساعت ها گریه میکنم و حرفی نمیزنم.اما هیچ چیز نه حق دادن نه همدلی نه التماس نه سکوت... هیچی تاثیر نداشت.
ازینکه مقابل به مثل میکنم از خودم بدم میاد اما اینجوری حد اقل خودم تخلیه میشم و آرومتر میشم.

خواهش میکنم به من بگو چه رفتاری درسته؟ من همون کارو انجام میدم.

من مواردی از تفاوت های اعتقادی رو در ابتدای تایپیکم بیان کردم که اوایل ازدوج باهاش روبه رو شدم.
بعد کم کم دوستانش اضافه شدن.خانم هاشون کاملا بی قید بودن، زن و مرد دور هم میشستنو قلیون میکشیدن( خانواده من اصلا اهل هیچ نوع موادی نیستند و من بسیار شکه شدم در اوایل ازدواج که میدیدم اینقدر عاشق قلیون هست و البته گهگاهی سیگار میکشهکه من فهمیدم ولی نمیدونه که فهمیدم) و من خیلی تنها بودم تو جمعشون.همش شبا غصه میخوردم و حس میکردم چقدر تنهام.
عروسیاشون برام عجیب بود(ما نسبت به اونا خیلی سنتی هستیم)،
نماز صبح به طور کلی نمیخونه و وعده های دیگه به طور رندوم اونم اخر وقت میخونن و نمیدونی من اوایل چه اشکی میریختم... قبل ازدواج از نماز شب حرف میزدیم و حالا...آخه وقتی بدونی که طرف چطوریه و ازدواج کنی خیلی فرق داره.
خمسو این چیزارو قبول نداره و حتی مسخره میکنه...و زیاد تو مالش دقیق نیست که از راه حلال باشه
اما من تو این دوسال با مشاورا مذهبی صحبت کردم و خیلی ارومتر شدم.فهمیدم بالاخره باید بپذیرم و این زندگیه منه و خدا هم پولی که همسرم میارنو به حساب خودشون میذاره و من تعهدی ندارم...
الان کلا حتی از درون هم کاری به کارش ندارم.واقعا ندارم.
حتی من قبلا یکسره دعا میکردم براش اما الان متاسفانه خیلی کم براش دعا میکنم و حتی به طور خودخواهانه ای برای خودم بیشتر دعا میکنم.

ولی دوست ندارم فرزندی با این وضع فعلیمون داشته باشم.چون بچه های حاصل از این پدرو مادرهارو دیدم که چه زخمی میخورن طفل معصوم ها...

بازم ممنونم که کمک میکنین.هر سوال دیگه دارین درخدمتم

مریم جان، چطوری به این فکر نکنم که همسرم در مقابل خانوادم اینقدر بی ادبن؟

چطوری اذیت نشم ازینکه میبینم اونا نمیدونن دامادشون واقعا چه حسی بهشون داره؟

الان بیش ده روزه همسرم خونه مامانم نرفتن و من خیلیییی آرومترشدم.

میخوام قرار بذارم با همسرم هفته ای فقط یک روز باهم به دیدن دو خانواده بریم (ما خونه مادرشوهرم شاید ماهی یکبار هم غذا نخوریم،ساعت دوازده شب از خونشون گرسنه برمیگردیم ولی حتی یک نیمرو درست نمیکنن، گرچه تو خونشون من به اندازه مادرشوهرم کار میکنم،حتی خواهرشوهرم میشینه تلویزیون نگاه میکنه و من ظرفارو میشورم!!! ولی مامان من هفته ای 3بار شام میگن)
تعادل به این شکل چطوره؟گرچه تو همین ده روز مامانو بابام کلافم کردن از بس میگن دلمون برای حسین آقا(همسرم) تنگ شده،بهش زنگ بزنیم بگیم دلمون تنگ شده بیاد اینجا؟(من خیلی جدی نذاشتم)
و من با دیدن اینهمه احساس خانوادم بیشتر به هم میریزم که اینا اخه چرا اینقدر دوسش دارن؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
فهمیدم برای اروم شدن خودم یکی از راه هاش کم شدن ارتباط همسرم با خونوادمه.
نظر شما چیه؟
نارراحتم که اینقدر حس انتقام دارم

دوست خوبم

با جون و دل و با تک تک بندهای بدن معنای این جمله ات رو درک میکنم.چون دقیقا خودم این دوران رو طی کردم:

کاملا دوران عقد ما سراسر از اشتباه بوده که شما به درستی بیان کردین.اون لبریز از محبت شدو سر ریز کرد و من پر از عقده ها نسبت به خانوادش که خیلی کم ازشون محبت دیدم...
(گرچه دوسشون دارم ، و فقط رفتارهای همسرم با خانوادم نوعی حس انتقامو در من نسبت به خانوادش به وجود اورده)

مهم نیست.گذشته ها گذشته.به قول معروف الان رو دریاب.

باید بگردی و رگ خواب همسرت رو در اروم کردنش پیدا کنی.من یادمه وقتی همسرم خیلی عصبانی میشد اگر تو اوج دعوا یه لیوان آب بهش میدادم خیلی اروم میشد.البته خیلی خیلی دقت کن که هرکسی حالت خاص خودش رو داره.ممکنه اگر شما با همسرت این کار رو بکنی بدتر بشه.
سعی کن وقتی داد و بی داد میکنه اگر جلوش چشمش نباشی شاید بیشتر اروم بشه.
مثلا بری توی اتاق دیگه و دو رکعت نماز بخونی

یا بری یه دوش بگیری.طبیعتا اگر شما در تیر راس نگاهش نباشی اون دیگه کسی رو پیدا نمیکنه که داد و بی داد کنه سرش.

دوست خوبم زهرا جان

درکت میکنم.اما یادت باشه ما ازدواج میکنیم که رشد کنیم و خصوصیتهای خوب اخلاقیمون رو بیشتر کنیم.مبادا ازدواج ما باعث بشه خدایی نکرده 2 تا صفت بد هم بهمون اضافه بشه

کلا زندگی یعنی صبوری کردن.
نمیدونم چرا انقدر خصوصیات تو و همسرت به من و همسرم شبیه !

اما من راه جدید رو پیش گرفتم.اینکه در مقابل عصبانیت همسرم و رفتارای نادرستش کاملا خودم رو بزنم به بی خیالی.خیلی کار سختیه.منم بعد از 5 سال زندگی به این درجه رسیدم.

اوایل مثل شما ساعتها گریه میکردم...چند روز غذا نمیخوردم...همش مسکن میخوردم و میخوابیدم.اما الان اصلا اینطوری نیستم و چقدر غصه میخورم که چقدر به ذهنم و جسمم و روحم ظلم کردم.

میدونم که اگر همسرم قهر کنه زمین و زمان هم بهم بریزه اون مدت قهرش محال ممکنه از 3 روز کمتر بشه.
بنابراین برای این 3 روزم برنامه ریزی میکنم.به خصوص اینکه همسر من هم کارش در منزله.

فیلم میبینم...تمام کمدها رو تمیز میکنم....یخچال رو میریزم بیرون..گازو تمیز میکنم....کتاب میخونم...جدول خیلی خیلی حل میکنم.و هزاران کار دیگه.وخودم به خودم ارامش میدم.

عزیزم !

تو فقط باید ارامش داشته باشی و به هیچ عنوان مقابله به مثل نکنی.شاید الان به قول خودت اروم بشی اما کم کم پرده ها دریده میشه و دیگه اوضاع خیلی بدتر میشه.

زهرا جان !

تو بین جمع دوستای همسرت احساس تنهایی و اختلاف عقیدتی میکردی و من بین جمع خانواده همسرم !

وقتی دیدم درست روز بعد از عقدمون خواهراش به راحتی بی حجاب شدن و شروع به رقصیدن با محرم و نامحرم کردن منم مثل شما شوکه شدم !

اینا تلخن اما واقیعتهای زندگی هستن.

کار خوبی میکنی که به فکر بچه دار شدن نیستی فعلا.

دین و مذهب چیزی نیست که کسی بخواد به کس دیگه ای القا کنه.باید ذاتی باشه.

براش دعا کن و از خدا بخواه که نور ایمان رو توی دلش بیشتر کنه.

------

بی ادبی همسرت رو بسپر به خدا.روایت داریم ادم بد دهن وارد بهشت نمیشه.
اگر فحشی میده فقط نگاهش کن و لبخند بزن.اگر نمیتونی فقط و فقط سکوت کن.
به قول مادرم همیشه میگه حرف باد هواست.میزنه که میزنه.مگر از فضایل پدر و مادرت کم میشه !؟نه به خدا نمیشه.

اون حتما از شما عکس العملی میبینه و برای دراوردن حرص شما حین دعوا این کار رو میکنه.
پس یادت باشه هرچقدر بی تفاوت تر باشی میتونی به مرور زمان این حالت رو در اون کم کنی.

حتی وقتی هم اشتی میکنی به هیچ عنوان راجع به این موضوع که نسبت بهش خیلی حساسی صحبت نکن.

زهرا جان

به نظرم هفته ای سر زدن زیاده.سعی کنید فاصله ها رو کمی بیشتر کنید تا احترامها بیشتر حفظ بشه.
مثلا هر دو هفته یکبار.اینجوری همسرت هم بیشتر قدر میدونه

اما یادت باشه نباید با لج و لجبازی باشه و باید کاملا منطقی و عاطفی این کار رو انجام بدی.
مثلا بگی بهتر نیست این هفته باهم بریم بیرون به جای اینکه بریم به فلانی سر بزنیم؟

با پدر و مادرت صحبت کن .منطقی و مودبانه .طوری بهشون نگی که احساس کنن اختلافی هست.

اما غیر مستقیم بهشون بگو که هرچقدر کمتر رفت و امد کنیم بهتره.حداقل الان برای تثبیت زندگی

نگران نباش.

همه چی درست میشه.تنها مرگه که چاره نداره.
توکلت به خدا باشه و سعی کن حتما سوره مزمل رو 40 شب بخونی

همینطور نماز غفیله

موفق باشی

سلام.
باز هم بی نهایت ممنونم بابت حرفهای زیبا و آرامش بخشتون مریم جان.

من این کار به ذهنم رسید که از جلوی چشمش دور شم اما به شدت عصبیش کرد، میگفت باید بشینی جلوم چرا فرار میکنی...(قبلا گفتم فکر میکنم لذت میبره ازین که اذیت میشم و تا به حدی که راضیش میکنه نرسه ، تمومش نمیکنه)
حتی برای نماز واجب، وسط دعوا نمیذاشت برم بخونم میگفت نمازت بخوره تو سرت، من که ازت راضی نیستم خدا هم ازت راضی نباشه...و تا نزدیک قضا شدن نمازم ،من دعواهاشو تحمل میکردم تا بالاخره اجازه نماز خوندن بهم بده...
چون میبینه چقدر داغون میشم، دوست داره حتما جلوش باشم تا بیشتر اذیت شم. و متاسفانه این شده یک حربه.
چقدر زیبا گفتین که باید بی تفاوت باشم،اون وقت میبینه که این کارا اونو به هدفش نمیرسونه.ولی خیلیییییی سخته.شما ایمان قوی داری که تونستی انجامش بدی و حتی درون زمان کارهای خودتو هم انجام بدی. انشاالله منم بتونم استقامت بیشتری داشته باشم که فکر میکنم این راهی که شما گفتین یک از را های حل مشکل منه... اگر درین زمینه(حفظ آرامش خودم و بی تفاوتی نسبت به این رفتار همسرم) راهکارهایی دارین، خیلی لطف میکنین اگر بهم بگین.

انشاالله که بتونم با کم کردن ارتباطات احترام هارو حفظ کنم (دیشب مامان و بابام هردو بهش زنگ زدن و حالشو پرسیدنو گفتن دلمون تنگ شده چرا اینجا نمیای؟، من نمیدونم اینکه دل به دل راه داره رو کی گفته؟نمیفهمم آخه چرا خانوادم اینقدر دوسش دارن؟، من که چند روز یکبار زنگ میزنم مادرشوهرمو پدرشوهرم و حالشونو میپرسم، هیچوقت اونا نه دلشون تنگ میشه و نه میگن بیاین اینجا!)

انشاالله سوره مزمل رو از امروز شروع میکنم.التماس دعا دارم از همتون.

سلام دوستان عزیز تالار همدردی.
خوشحالم تالار دوباره را افتاده

لطفا اگر تایپیکی یا لینکی در این مورد که رفتار با افراد خشمگین و بد دهن یا افراد عصبی بهم معرفی کنید تا رفتار صحیح با همسرم رو یاد بگیرم.
یا نظرات و تجریبات شخصی خودتو در اختیارم بذارید .
بسیار سپاسگزارم

سلام زهرا جان
این مطلب رو همون موقع که سایت بسته شد برات نوشتم اما نتونستم ارسال کنم.اما نگهش داشتم:

سلام زهرا جان

مهم ترین گام اینه که به طوری که نه سیخ بسوزه و نه کباب برای پدر و مادرت این موضوع رو باز کنی و بگی لازم نیست وقتی زنگ میزنید هردو باهاش صحبت کنید و قربون صدقه اش برید و ....

باور کن کار پدر و مادر همسرت درست تر و منطقی تره.

قطعا پدر و مادرت چون نیتهاشون خیره فکر میکنن با این کار احترام بیشتری به تو میذارن و باعث خوشحالی تو میشن.باید این موضوع رو درست براشون باز کنی.

یادت باشه زهرا جان کاری نکنی که عصبانیت همسرت چند برابر بشه.درسته نماز واجبه.اما اگر این کارت در اون لحظه خشم همسرت رو چند برابر میکنه من فکر میکنم اگر کمی هم دیر بشه ایرادی نداره.چون قصد خدا به زحمت انداختن بنده هاش نیست.بازهم با یه مشاور مذهبی صحبت کنی بد نیست.سایت اقای مکارم شیرازی سوالت رو بپرسی دو روزه جواب میدن به ایمیلت:

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی

برای حفظ ارامشت حین دعوا باید به روحیه و سرگرمی های مورد علاقه ات فکر کنی

مثلا ببینی چی در اون لحظه فکرت رو اروم میکنه و در عین حال به چیزه دیگه ای غیر از مشاجره ات مشغولت میکنه:

مثلا بافتنی کردن...درست کردن یه غذای جدید..یه دسر جدید....ریختن یه بازی خوب توی گوشیت که اینجور مواقع بتونی بازی کنی.فکری باشه خیلی بهتره ....حل کردن سودوکو....جدول..خوندن رمان و یا هرچیز دیگه ای که ارومت میکنه

یه کتابی هست به نام گلی از بوستان خدا.نوشته مهدی حجتی.سفارش بدی میارن دم در خونه.تفسیر قرآن به شکل بسیار بسیار ساده و روان و خوندنی.مثل قصه قرآن رو باز کرده.من وقتی خیلی از دست همسرم ناراحت میشم این کتاب خیلی کمکم میکنه

navidbook.com/ir

فکر کنم سایتش این باشه.نمیدونم با دات کام بود یا دات آی آر.

یادمه یه مشاوری بهم میگفت وقتی همسرت خیلی عصبانی بود و ناسزا میگفت طوری که همسرت نفهمه چیزی بذار داخل گوشهات تا صداش رو نشنوی !

اما باید خیلی مراقب باشی که متوجه نشه.

اگر استانه صبر و تحملت بره بالا تحمل این مسائل خیلی برات راحت تر میشه.اگر بتونی بی تفاوتی رو تجربه کنی کم کم میتونی برای حل مشکلاتت راه پیدا کنی.اما اگر صبرت کم باشه و زود بخوای مشکلت حل بشه واقعا امکان پذیر نیست.

حتما از عرقیات گیاهی مثل بادرنج بویه (عرقی که امام علی (ع) برای ارامششون و التیام به زخم زبونای مردم کوفه میخوردن) استفاده کن.یا بهار نارنج.

یا معجون دیگه ای به اسم ماء الجبن.که از سفارشات حکیم بوعلی سیناست.برای بدست اوردن ارامش.طرز تهیه اش رو سرچ کنی پیدا میکنی.

حتی اگر همسرت ناارحت نمیشه و میتونی به عنوان یه نوشیدنی بهش بدی خیلی خوبه.

از حرفهای همسرت ناراحت نشو.

همسر منم وقتی عصبانی میشه به من میگه من روزی رو میبینم که داری تو اتیش جهنم میسوزی و التماس میکنی که من حلالت کنم ولی من نمیکنم !!!

اوایل خیلی میترسیدم از این جمله اش.اما دیگه برام عادی شده و مطمئن هستم که خدا جای حقه و از نهان و اشکار اگاهه.

نگران نباش.باور کن چند سال دیگه به این روزها میخندی .سوره ولعصر رو زیاد بخون.صبرت رو زیاد میکنه.و به حضرت زهرا متوسل شو.همچنین به حضرت عباس.

جایی میخوندم حضرت عباس خیلی دلشون رئوفه و اگر بنده ای بهشون رو بندازه اصلا طاقت به تاخیر انداختن خواسته و حاجت اون بنده رو ندارن و سریع حاجت روا میکنن.

تو هم برای ما دعا کن.

یادت نره خدا توی دلهای شکسته است.

سلام مریم بسیییار عزیزم.

نمیدونی چقدر از خوندن حرفات لذت میبرم و چه آرامشی میگیرم.
در موضوع نماز،من موقع دعواها تا قضا شدن نمازم صبر میکنم چون میدونم حکمش در این شرایط اینه،و نباید اوضاعو وخیمتر کنم، اما چند دقیقه قبل قضا شدن نماز، دیگه مجبورم بخونم و البته اونم دیگه میبینه داره قضا میشه ولم میکنه تا برمو برگردم و دوباره ادامه بده...
انشاالله این داروهای گیاهی رو تهیه میکنم.
میدونم روز به روز دارم شکسته ترو حساستر میشم ، درصورتی که چاره کارم صبره...
چه جالب که همسر منم از این حرفها زیاد میزنن و من خیلی تحت تاثیر قرار میگیرم و همه حرفهامو به جدش حضرت زهرا میگم...

خدا کمک کنه.برام دعا کنین ممنونم

دوست گلم تو زندگی خیلی سخته کسی کاملا منطبق با خودمون پیدا کنیم مثلا اندازه ما اعتقادات مذهبی داشته باشه اندازه ما حلال حروم بدونه اندازه ما اجتماعی باشه و....
شما با این کمالات مسلما همسری کاملا ایده آلی اما دوست دارم این احتمال نادرو هم از ذهنت بگذرونی شاید همسرت هم ازینهمه سخت گرفتنت و محبت خانوادت و خوب بودن و...خسته باشه نه چون آدم بدیه بلکعه چون انسانها متفاوتن. خوب بودنو ما تشخیص نمیدیم با خداست. من بین دو فامیل کاملا متفاوت بزرگ شدم خانواده پدری آزاد و بیخیال و خانواده مادری ساداتو معتقد و اینچیزی که میگیو زیاد دور و برم دیدم اما تو خونه ما راهنمایی میشدیم اما کاملا آزاد بودیم چی انتخاب کنیم تازه از طرف مادرو پدر. همسر که بحثش جداست و تغییر دادنش کار خداستو بس.
من تو فامیلم دیدم که زن خیلی مذهبی با همسر راحتو کمتر مذهبیش زندگی راحت و خوشی دارن. اصلا گاها تفاوتها جذابیت میاره. همیشه وقتی مامانم نماز میخوند بابام با ذوق منتظرش میموند تا نمازش تموم شه و بعدش کلی بهش محبت می کرد میگفت فرشته من. اما خودش نماز نمیخوند و ازون زمانی که من یادم میاد هیچوقت ندیدم مامانم بگه بابای کافرت یا بابای بی نمازت یا.... مطمئنم مامانم روی خیلی از اخلاقیات بابام ندیده حاضره قسم هم بخوره.
نمیدونم اینا که میگم به شررایط تو نزدیکه یا نه فقط خواستم متوجت کنم که کار ما زنها بهتر کردن همسرامون نیست مهمترین وظیفمون آرامش دادن بهش زیر سقفیه که برامون مقدسه. اینکه بهش احترام بذاریم و دوسش داشته باشیم تا احساس کنه کنار ما انسان بهتریه نه اینکه بهش این موجو برسونیم که تو گناهکاری دور ازجون یا تو آدم خوبی نیستی.ما هیچکدوم کامل نیستیم .
درآخر دوستم سخت نگیر بهش تا خدا بهت سخت نگیره(این جمله رو دوستم همیشه موقع امتحان گرفتن به معلممون میگفت یادش بخیر:fat:)

سلام دوستان عزیز همدردی
مسائل من هیچ فرقی نکردن.
پیش مشاور رفتیم (همسرم اصلا به روانشناسا اعتماد ندارن و بعد یک سال راضی به اومدن شدن)
اما بعدش همش میگفت پولامونو میریزیم دور،اینا فقط میخوان پول بگیرن هیچ کمکی نمیکنن،چه تکلیف مسخره ای داده ...مگه ما خودمون نمیدونستیم... ازین حرفا میزنه و منو از ادامه مشاوره خیلی نا امید کرده
توصیه های مریم عزیز برام خیلی موثر بود و الان زمانی که عصبی میشه و دادو بیداد های چند ساعته میکنه من کمتر اذیت میشم و سعی میکنم آرامش داشته باشم،اما روحم خستست
خیلی خستم و تنها.اینقدر تنهام که جلسه قبلی مشاوره که من تنها رفته بودمو فقط حرف زدم از خوشحالی تو پوست خودم نمیگنچیدم که یکی به حرفای من گوش میداد...
خسته شدم از اینکه هر روز از یک چیزی ناراحت میشه و من باید براش همش توضیح بدم که فلانی منظور نداره فلانی اصلا اینطوری نگفت که..منم دارم دید بدی پیدا میکنم به خانوادش.
رفتاراشونو دیگه مثل قبل نمیبینم.حس میکنم دارم از پا در میام تو این زندان سیاه پر از بدبینی
نیاز دارم کمی باهام همدلی کنین خیلی تنهام.
کمکم کنین

- - - Updated - - -

براتون جریان پریروز مینویسم
پریروز از صبح که همسرم رفت سر کار و ازونجا اومد دنبالم که ساعت 5و ربع قرار مشاوره داشتیم و رفتیم تا 6 بعدش همه قرار بود برن دیدنی مامان بزرگم که مریضن و خونه داییم هستن،من چون میدونم از خونه اقوام من اومدن بدش میاد اصلا نگفتم بریم با اینکه روز مادر بود.خودش گفت ساعت چند بقیه میرن گفتم حدود 6 و 7.گفت بریم ما هم.ما از مشاوره مستقیم رفتیم اونجا
از شانس من داییم براش کار پیش اومده بود(البته خیلی واجب نبود کارش) خونه نبود و مهمونا تنها نشسته بودن!!!!! (الته داییم فکر میکرد مهمونا 8 به بعد میان)همسرم خیلی عصبانی شد که داییم خونه نیست.قرار بود بعد اونجا بریم شام خونه مامانم برای همین منتظر بودیم اونا بلند شن تا ما هم بلند شیم بریم.من همش استرس داشتم و از شدت نگرانی سردردو گلو درد شده بودم که الان همسرم عصبانیه... خلاصه به مامانم چند بار گفتم بریم و اونم میگفت بذار داییت بیاد بعد میریم.
تو این زمان مهمونا میومدنو میرفتن و من پذیرایی میکردم(دختر داییمو پسر داییم هم نبودن!!!!!!!این دیگه خیلی جالب بود،زن داییم با مامان بزرگم خونه تنها بودن از صابخونه ها)خلاصه من هر چند دقیقه به همسرم میگفتم عزیزم میخوای ما بریم؟و اونم که از شدت عصبانیت سرخ بود اصلا بهم محل نمیداد
نمیدونین چه حال بدی داشتم ...
بلاخره داییم اومدو ما بلند شدیمو رفتیم.تا سوار ماشین شدیم شروع کرد به دادو بیداد و حرفای بد به خانوادم زدن به خاطر برنامه ریزیشون.هرچقدر معذرت میخواستمو میگفتم به خدا من نمیدونستم اینطوری میشه فایده نداشت،میگفت به تو چه که خونه اونا کار کنی،من ازت راضی نیستم که کار کردی...
رفتیم خونه مامانم بابام داشت تلفن حرف میزد(اونا زودتر رسیده بود)بدون اینکه به بابام سلام کنه رفت تو اتاقو لباساشو دراوردو خوابید!
البته کمی هم با من دعوا کرد تو اتاق بعد خوابید.
خلاصه تا ساعت 11و نیم همه خانواده من گشنه منتظر بودن اقا بلند شن که شام بخوریم
شامو خوردیمو رفتیم خونه و تا نصفه های شب دعوا و داد که این چه روزی بود،داییت شخصیت نداره...
خلاصه نمیدونین چه روز وحشتناکی بود روز زن
من باید چی کار کنم؟مرتب ازین اتفاقای ناخواسته پیش میاد
دیگه عقلم به جایی نمیرسه

شمیم زهرا جان چرا شما خودت رو بابت اینکه خونه داییت اونطوری بی برنامگی پیش اومده مقصر میدونی و عذر خواهی میکنی یا بدتر از اون، توجیه میکنی؟

عذر خواهی شما در یک همچین مواردی که اصلا تقصیری متوجه شما نیست، برای چیه؟ من لابلای حرفهای همسر شما ندیدم که بگه شما مقصری. از داییت بد گفته. اما شما در جبهه مقابل همسرت سنگر گرفتی و در مقام دفاع یا توجیه یا سکوت بر آمدی که همه اینها به بدتر شدن اوضاع منجر میشه و شده.

به جای اینکارها و دفاع بی جهت از دایی ، شما هم یک کلام با همسرت همراهی کن و بگو آره عزیزم خیلی اینجا معطل شدیم و بی برنامگی شد، ولی عوضش کار مهمی که نداشتیم الان میریم خونه مامان یه شام حسابی با مامان اینا دور هم میخوریم از دلمون در میاد. اینطوری ۱. خودت رو بی دلیل مقصر نکردی، ۲. همسرت رو در مقام حمله و خودت رو در مقام دفاع به دو جبهه مخالف سوق ندادی، ۳. و هم اینکه یه جوری عصبانیت ایشون رو مدیریت کردی که نه سیخ بسوزه نه کباب: از داییت بدگویی نکردی، با همسرت همراهی کردی و تاییدش کردی، و سر و ته قضیه رو هم آوردی. حالا این جمله بندی رو من بعنوان مثال گفتم وگرنه خودت میتونی همینو خیلی زیباتر هم بیان کنی یا اصلا بسته به شرایط محتوای سخن چیز دیگری باشد.

چرا پدر و مادرت باید تا ساعت ۱۱ و نیم معطل همسرت بشن بعد شام بخورن؟؟!!! به نظرم بهترین کار بسته به خلقیات همسرت و توانایی شما برای مجابکردن ایشون، یکی از این گزینه ها بود : ۱. از اول نمیذاشتی بخوابه و بهش میگفتی عزیزم شام حاضره، بیا با هم بخوریم بعد بخواب، فوقش میگفت من نمیخورم شما بخورین ۲. شما میخوردین بعد وقتی بیدار شد بهش میگفتی که عزیزم هر کاری کردیم دلمون نیومد برای شام بیدارت کنیم، گفتیم بذار بخوابه فوقش بیدار شد براش گرم میکنیم. بدون تو غذا به ما نچسبید.
ضمنا در اینگونه مواقع بجای اینکه همش بخواهی پدر و مادرت رو در خدمت همسرت بگیری که به ایشون بر نخوره، به عکس اش در مواقع مناسب خودش به همسرت گوشزد کن که: *از یک سری رفتارها پرهیز کنه یا یکسری کارها رو انجام بده که حرمتش پیش پدرو مادرت حفظ بشه* بگذار ایشون قدری نگران به خطر افتادن موقعیتش پیش پدرو مادر شما بشه.

هشدار! وقتی همسرت داره دعوا میکنه نه سکوت کن، نه محل رو ترک کن! این کار از صد تا فحش بدتره. همون اول کار با *مهارت* جلوی شدت دعوا و طولانی شدن اون برای ۵ الی ۶ ساعت رو بگیر. چطوری؟ بسته به مورد داره. مثلا موارد بالا رو توضیح دادم. اما در موردی که شما مقصری و اشتباهی کردی، خیلی سریع اشتباهت رو قبول کن و تمام! و بدون عز و چز و عجز و ناله، خیلی با طمانینه و روی خوش بهش بگو که آره به نظرم من اینجا اشتباه کردم حق با شماست.

با همسرت همکاری کن. باهاش دوست باش. در کنارش باش. شریک اش باش. اما زیر دست اش نه! تو سری خورش نه! نه طلبکار باش. نه بدهکار. همراهش باش.

توی دعواها نه داد بزن. نه قهر و سکوت! هر دوش بده. این دومی بدتره! لج در میاره. اعصاب خورد میکنه. یه جور مبارزه منفیه!!!!!

خونواده همسرت شام نمیدن؟ ساعت ۱۱ شبه؟ بهشون بگو شام نخوردین. بهشون بگو الان گشنه هستید. خیلی راحت. اگر نمیتونی تا این حد خودت خونه مادر شوهرت راحت باشی. پس اصلا توقعی نداشته باش و نرو.

از قدیم گفتن کجا خوشه؟ اونجا که دل خوشه. برو هر جا که دلت خوشه.

ولی با این اخلاق ایراد گیر و این روحیه مستاصل و بی مهارتی که شما داری، فکر کنم هیج جا با همسرت بهت خوش نگذره.

ببین! از حالت منفعل بودن و منتظر این بودن که همسر کی خوب میشه کی بد اخلاق و ... بلند شو بیا بیرون، و برو به سمت اینکه فاعلیت ات رو در زندگی نشون بدی. به چه شکل؟ با سیاست های زنانه. کمرتو راست کن. سینه ستبر. عجز و لابه و ترس تعطیل! خیلی خانوم، خیلی جذاب خیلی زیبا و شوخ و شنگ زبونت چرب و نرمت رو بکار بنداز. از قدیم گفتن زبون نرم مار رو از سوراخ میکشه بیرون.

مذهبی بودن را خشکه مقدس و نچسب بودن قاطی نکن. نفرین و ناله و به ائمه واگذار کردن و ... خلاف توصیه های دینه.
اینکه با رضایت همسر، زنی از منزل پدر با ماشین بره پیش همسرش اونم توی یک شهر نصف شب هم که باشه چی میشه؟ کجای دین گفته نه؟ یا اینکه چه اشکالی داره که توی کارخونه کار کنی؟ چه مغایرتی با دین داره؟

نمیخوام وارد بحث اعتقادی بشم. اما میخوام بگم یه خورده شما هم زیادی داری سخت میگیری و مقاومت نشون میدی. دین اسلام اینقدر انعطاف داره که هر کسی توی هر شرایط زمانی و مکانی و سنی میتونه به بهترین شکل ازش بهره مند بشه.
شما نارحت هستی به خاطر اینکه همسرت بهت آزادی داده. این آزادی که خیلی خوبه. و شما هم بعنوان یک زن مومن به نحو احسن و در چارچوب اعتقادی که داری از این آزادی استفاده شایسته رو ببر. این آزادی ها به شما استقلال میده. و خیلی خوبه. از همسرت شاکر باش به خاطر این روحیه. و بابت این خدا رو شکر کن. لازم نباشه که همه جا حتما همسرت بیاد شما رو اسکورت کنه و ببره. گرچه خیلی از خانمهای سنتی و مادران و...میگن نه بگذار بیاد ببره و بیاره که بدعادت نشه. اما بهترین کار این است که اعتدال باشه. به قدر کفایت و لزوم با همسرت اینور و اونور برو. و به قدر لزوم هم به تنهایی یا با دوستان یا حتی با خانواده مادریت رفت و آمدهات به جاهای مختلف رو ترتیب بده.
یک مورد دیگه که شما نگفتی اما از برنامه اون شب مشخص بود اینکه: به مناسبت روز مادر رفتید پیش مادر بزرگ شما و بعد هم منزل مادر شما تا دیر وقت! و اصلا به منزل مادر شوهر نرفتید؟ ایشان به شما تکلیف نکرد که برید؟ شما نگفتید که بریم؟

و در پایان، همسرت بخشی از زندگی شماست. همه فان و تفریحاتت، همه توجه و تمرکزت، همه غم و مشکلاتت، همه دلخوشیت نباید که معطوف به همسرت باشه. ضمن هماهنگی هایی که باهمسرت میکنی، ضمن توجه و احترام و علاقه و دلبستگی که به همسرت داری و....برنامه های خودت رو داشته اش. شخصیت مستقل و اجتماعی و فردی خودت رو داشته باش. یک شخصیت محکم و دارای اعتماد بنفس، که قرار نیست تاوان اشتباه مادر شوهر و دایی و عمه و خاله و همسر و همه را بدهد. قرار نیست شما جوابگوی اشتباهات دیگران باشی.

دقت کن! بعنوان مثال وقتی همسرت اعصابش از دست دایی شما خورده، اعصابش از دست *دایی* شما خورده! همین! و شما هم قرار نیست اشتباهات داییت رو توجیه کنی. داییت مهمانانش رو اذیت کرده، حالا پشت سرش یه دو تا حرف هم بشنوه. گناهش به پای شما نوشته نمیشه. ضمن اینکه وقتی همسرت آروم شد میتونی با شوخی بهش بگی که رفتید دل مادربزرگتون رو شاد کنید یه ثواب ببرید یه غیبت هم به سبد گناهانتون اضافه کردید. تازه ما چه میدونیم شاید کار خاصی داشته که مجبور شده مهمانهاش رو رها کنه وگرنه دایی معمول نبوده که اینطوری رفتار کنه. برای همین هم بهتره آدم دیگران رو قضاوت نکنه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بی دل

شمیم زهرا جان چرا شما خودت رو بابت اینکه خونه داییت اونطوری بی برنامگی پیش اومده مقصر میدونی و عذر خواهی میکنی یا بدتر از اون، توجیه میکنی؟

[spoiler][/spoiler]

سلام بی دل عزیز
ممنونم از جوابت.
نمیدونم کلا هر اتفاقی تقصیر هرکس باشه همیشه من معذرت میخوام!! البته این بار همون طور که گفتم از من ناراحت بود که چرا خونه داییت گفتی بریم!که براتون گفتم من نگفته بودم

- - - Updated - - -



چرا پدر و مادرت باید تا ساعت ۱۱ و نیم معطل همسرت بشن بعد شام بخورن؟؟!!! به نظرم بهترین کار بسته به خلقیات همسرت و توانایی شما برای مجابکردن ایشون، یکی از این گزینه ها بود : ۱. از اول نمیذاشتی بخوابه و بهش میگفتی عزیزم شام حاضره، بیا با هم بخوریم بعد بخواب، فوقش میگفت من نمیخورم شما بخورین ۲. شما میخوردین بعد وقتی بیدار شد بهش میگفتی که عزیزم هر کاری کردیم دلمون نیومد برای شام بیدارت کنیم، گفتیم بذار بخوابه فوقش بیدار شد براش گرم میکنیم. بدون تو غذا به ما نچسبید.
وای فکرشم نکن.تو اوج عصبانیتش بهش بگم نخواب؟؟؟؟؟؟؟
اولین بار نیست که این موارد پیش میاد.اگه خانوادم شام میخوردن جلوی خودشون حتی بی احترامی میکرد.
آدمها با هم فرق دارن.من این راهها رو رفتمو میدونم نتیجه بدی داره

- - - Updated - - -


ضمنا در اینگونه مواقع بجای اینکه همش بخواهی پدر و مادرت رو در خدمت همسرت بگیری که به ایشون بر نخوره، به عکس اش در مواقع مناسب خودش به همسرت گوشزد کن که: *از یک سری رفتارها پرهیز کنه یا یکسری کارها رو انجام بده که حرمتش پیش پدرو مادرت حفظ بشه* بگذار ایشون قدری نگران به خطر افتادن موقعیتش پیش پدرو مادر شما بشه.

بی دل عزیز.دوسالو نیمه من و خانوادم استرس اینو داریم که نکنه ناراحت شه؟وای الان فلان شد الان عصبانی میشه...
و دقیقا همونطور که گفتی خانوادم در خدمتشن .اخه چطوری اینطوری نباشیم؟
وقتی سر اندک چیزی به شدت عصبانی میشه جز اینکه ما تلاش کنیم همه چیز وفق مرادش باشه جه راهی داریم؟ بهم بگو خواهشا

- - - Updated - - -

من مواقعی که دیگران مقصرن همش سعی دارم ارومش کنمو بهش حق بدم،مواردی که خودم مقصرم که...
من قبلنا سعی میکردم تو ارامش همیشه فقط بهش حق بدم اما هیچ تاثیری نداره باور کن.ساعت ها حرفهای تکراری از یک اتفاق کوچیک میزنه و منم هرچی بهش حق میدم بازم ادامه میده.اینقدر خسته و مستاصل شدم که هیچی به ذهنم نمیرسه.
خانواده همسرم کلا مسافرت هستن و ما قبل روز زن رفتیم خونه مادرشوهرم تبریک و کادو بردیم.
دیشب تا نزدیک سه داشت داد میزد و من تمام تلاشمو کردم که هیچی نگمو بذارم ببینم اروم میشه؟
بلاخره شد و خوابید.اما من دیگه برام هیچی نمونده.مثه پیرزن ها شدم،بدنم رمق نداره همیشه سردرد و دست دردم

- - - Updated - - -



دقت کن! بعنوان مثال وقتی همسرت اعصابش از دست دایی شما خورده، اعصابش از دست *دایی* شما خورده! همین! و شما هم قرار نیست اشتباهات داییت رو توجیه کنی..

---

همسرم اعصابش از دست دای من خورد میشه و من مقصرم.میفهمین منظورمو؟
یعنی اون اقا دایی منه و میگه تو نباید میذاشتی ما اونجا بریم.میگه برنامه ریزی بلد نیستی،باعث شدی من عصر نتونم بخوابم،باعث شدی اعصابم خورد شه...

من از رفتارهای شوهر شما فقط یک برداشت کردم. ایشون ناراضیه. از یه چیزی که در مورد شماست رضایت نداره و به دلش نمیشینه و باعث بدخلقیش هم میشه. احتمالا روش نمیشه مستقیم مطرح کنه یا اینکه مطمئنه شما تغییری در رویه خودت نمیدی و همینه که هست...
من فکر میکنم اختلافی که تو مسائل اعتقادی دارین دلیل اصلی بد خلقی و بهانه جویی ایشون شده. از پست هایی که گذاشتی پیداست که سر این مسائل خیلی سخت گیری میکنی و یه جورایی رابطه دو نفره تون رو که مقدس ترین و سفارش شده ترین موضوع تو دین ماست داری قربونی یه سری اعتقادات (هرچند به جا و محترم) میکنی... به نظر خودت این طورنیست؟
اگه میخوای تا آخرعمر با هم مبارزه کنین هرچند زیرپوستی و غیرمستقیم که هیچ . ولی اگه میخوای اوضاع بهتربشه باید رابطه ات رو صمیمی و عاشقانه کنی. برای شروع باید تا میتونی دل به دلش بدی سعی کنی طوری باشی که دلش میخواد ... به هم نزدیک که شدین اونوقت تا آخر عمر فرصت داری در پناه این رابطه صمیمانه به لحاظ اعتقادی ایشون رو بیاری تو مسیرخودت. حرف های خانم بی دل خیلی قشنگ و به جاست.

مشاور چه توصیه هایی براتون داره؟ چی میگه؟

سلام.من سه جلسه رفتم فقط مشاوره.دو جلسه تنها رفتم که من حرف میزدم
یک جلسه هم دو نفری رفتیم که ایشون حرف میزد.مشاور تا الان هیچی نگفته فقط یک تکلیف داد.
هفته دیگه دوباره وقت مشاوره داریم.اما همسرم خیلی بدبینه به مشاوره و یه جورایی فقط به خاطر دل من میاد.همونطور که گفتم میگه فقط پول دور ریختنه.

به طور کلی بیشتر ادمای جامعه ما وقتی براشون یه جریان اختلاف عقیدتی میگی همیشه سریعا حقو به کسی که به اصطلاح مذهبی نیست میدنو و میگن حتما اون درست میگه و طرف مقابل افراطیه.
حرف شما هم گل آرای عزیز مثه حرفای دیگران که بدون اینکه اصلا رفتاری از من دیده باشن یا جریانی شنیده باشنه.البته حق دارین از بس موردایی با مصداقی که شما فکر میکنین زیاده به این نتیجه کلی رسیدین.
در مورد زندگی خودم من میتونم بگم نود درصد حرفتون اشتباهه.چون ما اصلا برخوردی در این ارتباط نداریمو کاری به هم نداریم.و حتی تمام گیر دادن ها وامرو نهی ها از جانب ایشونه(البته کمه)،در ثانی اگر چنین بود چرا باهمه ادمها اینقدر عصبیه؟چرا من شاهد دعواهای چند ساعتش با مادرو پدرش در دوران عقدمون بودم؟اونا که خیلی مذهبی نیستن و کاملا فضای بازی برای بچه هاشون ایجاد کردن که بخوایم بگیم اشکال ازوناست؟چرا وقتی خواهرش اونم اوایل عقدمون به گوشی من زنگ زدو شام دعوت کرد اینقدر عصبانی شد که اون باید به من زنگ میزد که داداششم نه تو!!!!!
خواهرش که دیگه اصلا مذهبی نیستو خیییلی بازه.
نمیدونم.خیلی خستم خیلییی
یه جای کار اشکال داره که نمیفهمم

- - - Updated - - -

ناراضی بودن همسرم که درسته اما فکر میکنم دلیلشو میدونم،تو تایپیک قبلیم گفته بودم که همسرم همیشه میگه زن باید اطاعت مطلق کنه نباید رو حرف شوهرش نظر بده.منم خیلی سعی میکنم و تا چیزی میگه میگم چشم.اما گاهی که فکر میکنم الان این فقط یه نظر دادنه و باهم به یک نتیجه میرسیم کارو خراب میکنم(واقعا نه به عمد اونجا نمیفهمم که نباید نظر بدم و بعدش به شدت پشیمون میشم)
برای مثال دیشب میخواستیم یه جا عروسی کادو ببریم(از وسایلی که برامون دیگران اوردنو تو خونه داریم)من میرم یه وسیله برمیدارم
ولی چون همسرم باید در جریان همه چیز باشه بهش نشون میدمو میگم به نظرت چطوره؟(یک میوه خوری بود)
همونجا یهو عصبانی شدو تند گفت این چیه؟شش نفرو باید بیاریم که با خودشون حملش کنن،ازین گرونتر دیگه نبود؟تو حالیت نیست من اوضاع مالیم بده...
منم گفتم به نظرت چی ببریم؟گفت در حد 15 تومن یه چیز بردار!!!!! گفتم عزیزم من نمیدونم چی میشه با پونزده تومن.پس خودت وسایلارو از بالای کمد نگاه کن ببین چی ارزونه اونو برداریم؟خلاصه عصبانی تر شد و گفت من برم بالای کمد دنبال وسیله بگردم؟...اصلا اونا دورن نمیخواد هیچی براشون ببریم.
من خنگ هم چون خودم اروم بودم نمیفهمیدم داره اوضاع بحرانی میشه گفتم خوب اخه تو بگو چی 15 تومنه من همونو برمیدارم،اونا دور نیستن که مثه فلانین نسبتشون که برای ما خیلی مهمنو حتما کادوی خوب براشون میبریم ...خلاصه کل این مکالمات زیاد طول نکشید که تا دیدم به نظرش دورنو دیگه ادامه صحبت ها بی فایدست
گفتماره راست میگی اصلا لازم نیست چیزی ببریم تازه میشه تو پاکت هم بذاریم پولو ولی دیگه فایده نداشت... دیگه شدیدا عصبانی شده بودو 1دعوای طولانی شد به حدی که هرچی من دیگه معذرت میخواستمو میگفتم به خدا من نمیخواستم رو حرفت حرف بزنم داشتم نظرمو میگفتم فایده نداشت...

متاسفانه بعضی آدمها به خودشون اجازه می دن این طوری رفتار کنن و با وجود معذرت خواهی از طرف شما باز کوتاه نمی آن عزیزم من هم چنین مشکلی داشتم اما معذرت خواهی یکی دو بار خوبه چند بار پشت سر هم التماس نکن که ببخشه چون اون خودش می دونه داره چی کار می کنه من هم مثل شما بودم به مرور زمان اینقدر که معذرت خواهی کردم احساس فوق العاده بدی دارم احساس تحقیر شدن
شما اصلا کاری نکن که به دعوا برسه و هر لحظه هر ثانیه پیش بینی این رفتارها رو از طرفش داشته باش حتی وقتی خیلی خوشحاله چون این طور آدمها زود از کوره در می رن به مرور زمان با بحث نکردن و ... عاقل تر می شن ..
ماهم که اهل جدا شدن نیستیم پس بایدزندگیمونو بسازیمو زیباترش کنیم
همه چی رو در حد تعادل نگه دار تا اذیت نشی

سلام زهرا جان
وقتي رفتين پيش مشاور شوهرت چه حرفايي زد؟
تكليفي كه مشاور داده بود چي بود؟
ارتباط ج ن س ي تون چطوره؟
منم شوهرم عصبيه.دوست نداره توي كاراش دخالت كنم و حتي سئوال كنم.حتي مسائلي كه به منم مربوطه را خودش تصميم ميگيره.به مرور سعي كردم حساسيتاشو بفهمم . مثلا متوجه شدم كه بعضي از كاراي من ناخواسته به شوهرم اين حس را ميداد كه من فكر ميكنم كه از اون بيشتر ميفهمم و ميخوام بهش امر و نهي كنم.كم كم رفتارام بهتر شد و حالا اوضاع خدا را شكر بهتره .
به نظر من آدماي عصبي خيلي عاطفي هستن.بايد رگ خوابش را بدست بگيري.توي بعضي كارها و مسائل كه خيلي مهم نيست اجازه بدي كه خودش تصميم بگيره.از كل كل بپرهيز.مثلا در مورد موردي كه گفتي به نظر من وقتي شوهرت گفت يه كادوي 15 هزارتومني و تو نميدونستي كدوم را برداري ، فعلا براي چند دقيقه قضيه را كنار ميذاشتي و انقدر كشش نميدادي.من فكر ميكنم تو ناخواسته توي رفتارات به همسرت نشون ميدي كه وضع مالي خونواده من خياي خوبه و همسرت روي اين قضيه حساس شده.كلا تو با يه آدم حساس طرف هستي.يه مدت سعي كن بدون اينكه به رفتاراش واكنش نشون بدي ، رفتارهاشو بررسي كني.مثلا توي يه دفتر مواردي كه اون ازشون عصباني ميشه را يادداشت كني و توي حرفايي كه موقع عصبانيت ميزنه ميشه دليل دلخورياشو درآورد.نه مستقيم بگه ولي حتما اشاره ميكنه.خلاصه خواهر گلم توي اين زندگي بايد صبور باشي اما به قول بي دل عزيز مهارتهاتم زياد كني مثلا مهارت گفتگو.
برات آرزوي بهترينها را دارم.:smile:

شمیم الزهرا به نظرم شوهرت روش زیاد شده
اصلا اصلا دیگه بش اجازه توهین نده
یه داستانی شنیده بودم از مردی که پرخاشگر بود و زنشو میزد همیشه یه بار که زنش حسابی ناراحت میشه تو اوج دعوا زنه هم عصبانیتشو نشون میده و شوهرشو یه کتک مفصل میزنه و از اون وقت به بعد شوهر حساب کار میاد دستش و آدم میشه

2 سال و نیم حملش کردین دیگه بسه
حتما مشاورو ادامه بده و اصلا اصلا اصلا دیگه هرگز ازش عذر نخواه فقط سعی کن سکوت کنی و وقتی عصبانیه هیچی نگو و فقط نگاش کن
کاملا مشخصه که اون احساسا حقارت میکنه چون تو از نظر مالی کاملا تامینی و مهمترین حس مرد اینه که بتونه همسرشو از نظر مالی تامین کنه در واقع مردها مردونگی و تو پول در آوردن میبینن و یه جورایی چون مقابل تو و خانوادت حس حقارت میکنه سعی میکنه با عصبانیت و فحش و دعوا و بی احترامی این حسو جبران کنه که شما هم با کوتاه اومدن جلوش باعث شدین بیشتر دور برداره
در ضمن شوهرت که میخواد عصبانی شه و دعوا کنه پس تو کار خودتو کن انقدر به این فکر نکن که این کارو کنی عصبانی میشه اون کارو کنی دعوا میکنه
مثلا هدیه رو خودت انتخاب کن و ببر بده (اگه میخواد عصبانی شه و داد بزنه بزار بزنه )
وقتی بی موقعه میخوابه شما شامتونو بخورین و حداقل فقط خودت منتظر بمون با شوهرت شام بخوری( اونکه قرار توهین کنه بزار حداقل دلیل داشته باشه هرچند دلیل الکی)
کلا که با این وضع پیش نرو

سلام دوست خوب و البته کمی زودرنج.
تو این تالار هیچکس حق نداره کسی رو محکوم کنه . نه من حق دارم نه هیچ کس دیگه.
اما دوست عزیز میشه از اول یه بار تمام پست هایی که تو این تاپیک گذاشتی رو بخونی؟ و همچنین دو تا تاپیک قبلیت؟ شما تو هر پست به چی اشاره کردی؟ اختلافات عقیدتیت یا اینکه ایشون سر بقیه هم داد میزنه؟؟ در اینکه ایشون عصبیه که شکی نیست... ولی هر انسانی از یه چیزی درد میکشه که منجر به بی قراریش میشه...حالا شما میخوای مشکلت حل بشه یا اینکه همه بگن شوهرت بده بده بده؟ من خواستم بگم چیزی که باعث رنجش ایشون میشه رو بگرد و پیدا کن و اونو برطفش کن! که با پست هاییکه خودت گذاشتی احتمالا همین اختلاف عقیده باعث رنجش ایشونه حتی اگه بحثی نکنید...چون خودت گفتی پدر و مادر مذهبی داره...بعدشم گفتی از همه میناله خونوادش...نظام...مراجع تقلید...
کلا هرکس اینجا هر حرفی میزنه برداشتیه که از حرفهای خودت بوده. قصد همه کسایی که وقت میذارن و برات مطلب میذارن کمک به حل مشکل شماست نه جدال سر مسائل اجتماعی و سیاسی و مذهبی...و اینکه مردم جامعه چه جوری ان!!!
اینکه شما اینقدر معتقدی یک ویژگی خیلی مثبته! میتونه زندگیت رو با شوهرت پر از برکت کنه ولی شما در برابر منی که اصلا نمیشناسمت و قصدم کمک کردنه و فقط به این موضوع اشاره کردم اینجوری موضع میگیری و تعصب نشون میدی... و من بدون اینکه از نزدیک ببینمت این تعصبت رو تو یه فضای مجازی دارم درک میکنم شوهرت که لحظه به لحظه از نزدیک داره با تو زندگی میکنه چی؟ اگه حتی بحثی نکنی و حرفی در این مورد نزنی ایشون متوجه این تعصب نمیشه؟ کل مردها و بهتره بگم کل انسانها از تعصب و دفاع کردن و موضع گرفتن بدشون میاد و تحریک میشن میخواد سر هرررر موضوعی باشه از خونواده گرفته تا دین و حتی یه برنامه تلوزیون!!! و هرچی.... عصبی و غیر عصبی هم نداره.
در هر حال من طبق تجربه ای که دارم نظرم رو دوستانه در اختیارت قرار دارم و باز هم میگم. بگرد ببین چی شوهرت رو اذیت میکنه و آرامش رو ازش گرفته همونو از بین ببر تا خودت هم به آرامش برسی. هرچند حرفم تلخ باشه حقیقت زندگی خیلی از ماها همینه. از جمله خود من. به نظر من باید خودت تغییر کردن رو شروع کنی تا ایشون راه بیاد. اما اگه دنبال اینی که تو این تالار فقط درددل کنی و آروم شی و تأیید بشی و همه ایشون رو بفرستن مشاوره و ... راه به جایی نمیبره.
من وقتی مشکلم رو مطرح کردم تو این تالار هیچکس نگفت تو مقصری و اکثرا گفتن شوهرت مشکل داره. 1% احتمال دادم من مقصر باشم و رفتار من غلط باشه. همون 1% به هردومون کمک کرد.
برات دعا میکنم که موفق باشی

سلام دوستان عزیزی که لطف میکنین وقت میذارین تا به من کمک میکنین.
زندگی موفق عزیزم.
من واقعا نمیدونم چرا درس نمیگیرم؟چرا وقتی میدونم نباید روی حرفش حرفی بزنم یادم میره؟ چی کار کنم یادم نره؟باور کن حتی مینویسم که با نگاه کردن به خطم یادم بمونه که وقتی نظری درباره چیزی داره من نظر مخالف ندم،اما ... یعنی ایکیو پایینی دارم؟علتش چیه؟به خدا از خودم خسته شدم که یک اشتباهو هی تکرار میکنم.
چی کار کنم که هیچ چیز جز نظر اون تو ذهنم نباشه(اینکه نظر درست چیه،یا عابروی خودمون...)لطفا اگه خودت تجربه ای داری بهم بگو تا انجام بدم.

خوشخبر عزیز
همونطور که من به تنهایی با مشاور حرفامو زدم،همسرم هم تنها حرف میزد و من پشت در اتاق بودمو اصلا ازش نپرسیدم چون میخواستم حرفاشو راحت همیشه به مشاور بگه و فکر نکنه باید به من حواب پس بده.
مشاوره بهمون گفت که چهارتا تکلیف انجام بدیم و به هم چیزی دربارش نگیم
1_چه کارهای همسرم انجام دهد مرا ناراحت می کند؟
2_چه کارهایی همسرم انجام دهد مرا خوشحال میکند؟
3_چه کارهایی من انجام دهم همسرم را ناراحت می کند؟
4_چه کارهایی من انجام دهم همسرم را خوشحال می کند؟
ما رابطه ج ن س ی خیلی خوبی داریم و فکر میکنم هردو الحمدلله راضی هستیم(البته به جز بعد دعواها!)

بله خوشبختانه خیلی عاطفی هستن و این خیلیییی عالیه.
جوانه عزیز
متاسفانه من به شدت از عصبانی شدنش میترسم و همین باعث شده اون از این حربه سو استفاده کنه.
به خاطر کمبود اعتماد به نفس،ترس از ترد شدن از طرف اون... یا دلایل دیگه من از اول با این برخورداش خیلی ساختم.و دقیقا برعکس ظاهر مغروری که داره منم فکر میکنم احساس حقارت میکنه و سعی داره با تلاش برای کمک گرفتن از خانواده من(قبلا گفته بودم که دائم تحقیرم میکرد که بابات چرا واسه تو خونه نگرفت؟بابات ماله عصر هجره که بین دخترو پسر فرق میذاره و واسه پسراش خونه میگیره واسه تو نمیگیره...) این احساسشو کم کنه که البته فکر کنم بیشتر شده ولی این خواسته هاش تمومی نداره .
گل ارای عزیز
شما اگر کسی باشی که از همه چیت گذشتی از کلاس های مذهبی مورد علاقت از خیلی کارهای مذهبیت(مراسمات، مستحبات...) گذشتی که نکنه همسرت ناراحت شه(با اینکه قبل ازدواج اون منو میشناخت و قبول کرده بود)،تو فامیل به شوهر ذلیل معروف باشی و خلاصه فقط و فقط از درون ناراضی باشی و اینهمه مدارا کنی ، بعد مانند جواب شما رو افراد مختلفی که نمیشناسنم بهم بدن وقتی که دوباره این نظرو شما دادی خیلی دلم شکست که من دیگه باید چی کار کنم که تاثیر بد اعتقادی نذارم؟دیگه از این بیشتر نزول کنم؟
حتی ظاهرم خیلی عوض شده که اون جلو دیگران احساس حقارت نکنه... راستش فکر نمیکنم دیگه اعتقاد زیادی ازم مونده باشه که به خاطرش اون ناراضی باشه.
حتی گاهی فامیل به خاطر تغییراتم بهم تیکه میندازن.

به هر حال ممنونم که برام دعا میکنی دوستم.البته در صفحه اول هم اشاره ای به این که دیگه البته شاید به قول شما ظاهرا مشکلی درین زمینه نداریم کرده بودم.
دوست دوم فرموده بودند که تایپیک اول من با نام تفاوت های اعتقادی من و همسرم ایا حل شده؟ نه متاسفانه اصلا حل نشده اما با گذشت این مدت من پذیرفتم که حرفهای همسرم قبل ازدواج و رفتارهاشونو فراموش کنم و بپذیرم که اعتقادات فعلی ایشون همینه و من باید باهاش کنار بیام.البته در این بین من به ایشون نسبت به اوایل ازدواج خیلی شبیه تر شدم اما ایشون تغییری نکردند(بنده کمتر به مسائل عتقادی الان بها میدم متاسفانه)
اما ممکنه همین اختلاف باعث بشه به قول جوانه عزیز احساس حقارت کنه.مثلا حس کنه پایینتره و بخواد جبران کنه. در این صورت من چطوری باید بهش بگم اینطوری که فکر میکنه نیست؟من سعی میکنم که همیشه در این زمینه(نمیدونم کار درستیه یا نه)خودمو خیلی جلوش بشکنم.یعنی بهش میگم که من از بدترین بنهد های خدام،منی که همسرم ازم ناراضیه هیچ جایی پیش خدا ندارم...
ولی فکر میکنم مشکل ما این نیست که اون فکر کنه من خودمو بالاتر میدونم،چون نه هستم و نه اون این فکرو میکنه.فکر میکنم همه چی برگرده به همون احساس حقارت...
نمیدونم شاید هم هیچ ربطی نداره اما مهم اینه من باید چی کار کنم؟خیلی خستم

- - - Updated - - -

کل مردها و بهتره بگم کل انسانها از تعصب و دفاع کردن و موضع گرفتن بدشون میاد و تحریک میشن میخواد سر هرررر موضوعی باشه از خونواده گرفته تا دین و حتی یه برنامه تلوزیون!!! و هرچی.... عصبی و غیر عصبی هم نداره.
د
دقیقا... خوب من چطوری تشخیص بدم که این حرفی که میزنم الان دفاع از چیزی با تعصبه یا دارم نظرمو میگم؟
گاهی فکر میکنم کاش لال بودم...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شمیم الزهرا

اگر چنین بود چرا باهمه ادمها اینقدر عصبیه؟چرا من شاهد دعواهای چند ساعتش با مادرو پدرش در دوران عقدمون بودم؟اونا که خیلی مذهبی نیستن و کاملا فضای بازی برای بچه هاشون ایجاد کردن که بخوایم بگیم اشکال ازوناست؟چرا وقتی خواهرش اونم اوایل عقدمون به گوشی من زنگ زدو شام دعوت کرد اینقدر عصبانی شد که اون باید به من زنگ میزد که داداششم نه تو!!!!!
یه جای کار اشکال داره که نمیفهمم

- - - Updated - - -

ناراضی بودن همسرم که درسته اما فکر میکنم دلیلشو میدونم،تو تایپیک قبلیم گفته بودم که همسرم همیشه میگه زن باید اطاعت مطلق کنه نباید رو حرف شوهرش نظر بده.منم خیلی سعی میکنم و تا چیزی میگه میگم چشم.اما گاهی که فکر میکنم الان این فقط یه نظر دادنه و باهم به یک نتیجه میرسیم کارو خراب میکنم(واقعا نه به عمد اونجا نمیفهمم که نباید نظر بدم و بعدش به شدت پشیمون میشم)

---

اینکه ایشون مشکل عدم کنترل عصبانیت و اینا داره درست. که البته تا خودش نخواددرمان شه شما کاری نمیتونی بکنی. اینها حالا به کنار!

اما شمیم الزهرا جان این آدم عصبی و از خود متشکره. و شما هم آتو دستش میدی و تحریکش میکنی و زمینه عصبانیت را براش ایجاد میکنی. این چیزهایی که شما تعریف میکنی منو یه جورایی یاد بازی *یه اردنگی به من بزن* آنی عزیز میندازه. یعنی شما زمینه ناراحتی ایشون را خود آگاه یا ناخودآگاه ایجاد میکنی بعد میافتی به دست و پاش.

یکی از راهکارهای موثر برای اینکه به آرامش برسی و عزت و اعتماد بنفس ات ههم در مقابل این آدم حفظ شه به نظر من اینه که یک کودتای نرم راه بندازی! این کودتا در این جهت است که ایشان را آرام آرام از صحنه نظر دادن راجع به جزییات مسائل حذف میکنی. و راست خیلی از مسائل رو هم باهاش عنوان نمیکنی. چه ضرورتی داره که مرد خونه راجع به جزییات وسایل خونه و کادو بردن و روز زن اینجا چی بردیم و عروسی اونجا چه کردیم و ....نظر بده. بابا زنی گفتن مردی گفتن.

یه ظرف بر میداشتی کادو میکردی خودت هم طوری که تو چشم نباشه میبردی توی ماشین. کادو رو تو زنونه میدن و احیانا باز میکنن. شوهرت هم حساس نمیکردی.
البته شاید الان باز بیای بگی نه! اون میخواد بدونه چیه و یا اینکه میخوایم تفاهم باشه و...
اما من بهت میگم با توجه به حساسیتهای همسرت (صداقت رو برای کسی بکار میبرن که ظرفیت اش رو داشته باشه) دخالت دادن ایشون توی تک تک جزییات نشان دهنده هیچ چیز خوبی نیست و عملا نقش شما رو در همه مسائل کمرنگ میکنه و به اختلافاتتون دامن میزنه. حتی شاید لازم باشه توی مراسمات یک چیز با قیمت بیشتر یا گمتر (بسته به تشخیص خودت) برداری اما اگه همسرت قیمتش رو پرسید، بپیچونی.

نمیخوام موردی مطالب رو بگم. اما همینو میتونی تعمیم بدی به مسائل دیگه.

و مورد دیگر که بنظرم میرسه اینه که انگار شما دو تا همش هی جلوی چشم همید. هر کار میکنید هی با همید. بعد هم هی از این مهمونی در می آیید میرید اون یکی مهمونی! کار و زندگی ندارید؟!!! با تفاهم ترین آدمها هم اینقدر ور دل همدیگه باشن بالاخره سر یک مسائلی با هم اختلاف پیدا میکنند. به نظرم بد نیست که قدری همسرت رو به حال خودش بگذاری و سرت به کار خودت گرم باشه.

در راستای همون کودتای نرم که گفتم، دقت نظر و حساسیت اش رو از روی خودت و کارهات بردار.
به تجربه دیدم که زنهای مارموز بسیار بسیار بسیار برای اینجور آدمهای عصبی خوبند و از پسشون بر می آیند و محبتشون رو جلب میکنند. چون عوض اینکه هی بخواهند خیلی منطقی با اون آدم عصبی و ایراد گیر و پرخاشگر بشینن ساعتها حرف بزنند که قانعش کنند، در ظاهر تاییدش میکنند اما در باطن کار خودشون رو پیش می برند. از هر گونه تنش هم جلوگیری میکنند و در نظفه خفه اش میکنند.

در دراز مدت لازم است همسرت رو به این نقطه برسونی که اصلا کاری به جزییات زندگی و ارتباطات شما با دیگران نداشته باشه.

از طرفی، یک نگاهی به خودت هم بندازی و عملکرد خودت رو بازنگری کنی بد نیست. همسرداری همش با هم مهمونی رفتن و صداقت و کوتاه آمدن و عذرخواهی و سکوت سیاست هم که پو ...و در نهایت منفعلانه دنبال همسر از اینور به اونور رفتن نیست. زندگی سیاست میخواد. تدبیر میخواد. هر چند که به شخصه علیرغم همه صدماتی که از صداقت خوردم هیچ وقت نتونستم غیر از اون عمل کنم. اما واقعا دیدم و اعتقاد پیدا کردم که صداقت بیش از حد هم حماقته. اصلا اشکالی نداره که مردها گاهی جزییات و مسائل ریز زندگی را ندانند. جزییاتی که نداستنش ضرری را متوجه کسی نمیکند.

و در پایان، بازهم تکرار میکنم که همه تایید و نوازشی را که لازم داری بگیری از شوهرت انتظار نداشته باش. از منابع دیگر از جمله کار و تحصیل و تفریحات و خانواده مادری و دوستان ....اونقدر خودت رو از توجه و نوازش لبریز کن که توی خونه هم بتونی متعادل تر عمل کنی. و نظرات همسرت یا تاییدهای ایشون یا دعوای ایشون برات اونقدر پر رنگ نباشه.

شمیم الزهرا جان پستهایمان همزمان شد. یا اینکه من قبل از دیدن پست اخیر شما پست زدم. اما اتفاقا وقتی پست جدیدت را دیدم به توصیه هایی که در این پست نوشتم بیشتر تاکید دارم.
هر چند که توصیه میکنم حتما نظر مشاور رو انجام بدید.

به نام خدا
سلام
در متون نوشته شده توسط شما پررنگترین کلماتی که به چشم میاد عباراتند از : "نمیدونم" "نمیتونم" "چی کار کنم" "اشتباه" و .... به نظر میاد شما اصلیترین موضوع براتون دونستن حرف و افکار همسرتون هست اونهم به جزئیات! و این یعنی ایجاد یاس و ناتوانی روزافزون برای شما. به شما توصیه میکنم کمی به خودتون و فکرتون ایست بدید.
مهم نیست آدمها در مورد ما چی فکر کنند مهم این هست که خودمون پیش وجدان و خدامون از کارمون راضی باشیم. بقیش دست ما نیست که برداشتهای آدم ها رو تصحیح و کنترل کنیم.
شما دائما دارید از اصولتون که همسرتون با اون شرایط شما رو پذیرفتند کوتاه میایید این نهایتنا به ضعف شخصیتی شما منجر خواهد شد. البته انسان باید اشتباهات کارهای خودرا تصحیح کنه اما به شرط منطقی بودن اون اشتباه نه اینکه برای رضای دل دیگری!!!
شما برای غلبه بر این موضوع باید کارهایی را که موجب شادابیتون میشه رو ترک نکنید (طبق گفته خودتون شرکت در مراسمات و انجام مستحبات و ...) البته نه به صورت افراطی ولی به میزان کم به آنها نیاز دارید چون در چنین فضاهایی راحتتر هستید پس باید ارتباط خود را با امور مورد رضایتتون قطع نکنید. چون شادابی شما باعث خواهد شد که روحیه سختگیری همسرتون تعدیل بشه.
ضمنا یکی از آفت روابط زوجین تقلید از رفتار بد طرف مقابل هست که زندگی رو به پیچهای بدی میبره از این کار پرهیز کنید.
جهاد یک زن خوب همسرداری هست اما این رو هم در نظر داشته باشید که هر کس مسوول اعمال خودش هست
وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ
(وکسانی که در راه ما جهاد کنند قطعا ما یه راه خودمان هدایتشان خواهیم کرد. و همانا خداوند همراه همیشگی نیکوکاران هست.)
در پناه حق.

یه کم صبر کنین و به مشاورتون فرصت بدین ، با توجه به اینکه ایشون بهتر از همه ما رو در رو در حال صحبت با هردو شما هستند بهتر از همه کاربران این سایت میتونن بهتون کمک کنند.

ببین عزیزم خیلی دوست دارم کمکت کنم و منظورم رو واضح بگم. اما شاید کلمات کمکم نمیکنن.
آدما همه دو تا دنیا دارن. یکی اون چیزیه که در درونشونه یکی اون چیزیه که بیرونشونه. همه آدما بیرون ما رو میبینن ولی اون کسی که به لحاظ عاطفی به ما نزدیک تره درون ما رو هم میبینه و درک میکنه. دفاع و موضع گیری و تعصب فقط تو کلام نیست. گاهی هیییچ حرفی نمیزنی اما نگاهت پیام قلب ناراضیت رو به همسرت میرسونه و این هزار بار بدتر از کلامته. من اصلا موافق این نیستم که آدم به خاطر شوهرش کلا بشه یه انسان دیگه! و از کلیه اعتقاداتش بگذره! ولی وقتی به خاطر کسی خودت رو تغییر میدی اما از درون نابود میشی خیلی فرقی با این نداره که تغییری تو رویه ات ندی! چون طرف مقابلت احساس داره دوستت داره و میفهمه...من حدس زدم که شاید صورت مسئله شما این اختلاف عقیده باشه اونم از رو نوشته های خودت! اگر اینه، اگر در جهت رضایت همسرت از یه سری از علایقت نه عقایدت!!!گذشتی قلبا بگذر.

اما شمیم الزهرا جان این آدم عصبی و از خود متشکره. و شما هم آتو دستش میدی و تحریکش میکنی و زمینه عصبانیت را براش ایجاد میکنی. این چیزهایی که شما تعریف میکنی منو یه جورایی یاد بازی *یه اردنگی به من بزن* آنی عزیز میندازه. یعنی شما زمینه ناراحتی ایشون را خود آگاه یا ناخودآگاه ایجاد میکنی بعد میافتی به دست و پاش. سلام بی دل عزیز.
خیلی ممنونم بابت حرفات.خیلی خوب به ضعف های من پی بردی ممنونم.
میشه لینک این بازی که گفتی رو بهم بگی تا بیشتر متوجه حرفت بشم؟

یکی از راهکارهای موثر برای اینکه به آرامش برسی و عزت و اعتماد بنفس ات ههم در مقابل این آدم حفظ شه به نظر من اینه که یک کودتای نرم راه بندازی! این کودتا در این جهت است که ایشان را آرام آرام از صحنه نظر دادن راجع به جزییات مسائل حذف میکنی. و راست خیلی از مسائل رو هم باهاش عنوان نمیکنی.
.



و مورد دیگر که بنظرم میرسه اینه که انگار شما دو تا همش هی جلوی چشم همید. هر کار میکنید هی با همید. دقیقا دوتاییمون اینو فهمیدیم.ولی چی کار کنیم؟به شدت هردو به هم وابسته ایم.تا جایی که یک شب همسر من ماموریت قبول نمیکنه بره و منم اکثرا مگه اینکه خیلی مهم باشه، عصرا که اون از سر کار میاد تنها جایی نمیرم و منتظر میمونم تا از سر کار بیاد و باهم باشیم .ما باید چی کار کنیم؟
در راستای همون کودتای نرم که گفتم، دقت نظر و حساسیت اش رو از روی خودت و کارهات بردار.
نمیفهمم چه جور سیاستی منظورته؟من آدم سیاست مداری نیستم لطفا بهم یاد بدین


در ظاهر تاییدش میکنند اما در باطن کار خودشون رو پیش می برند. از هر گونه تنش هم جلوگیری میکنند و در نظفه خفه اش میکنند.

نقل قول:

---

---

چه جالب.ممنونم خیلی نکته قشنگی بود.ولی من هر بار میخوام این کارو کنم همش استرس دارم نکنه بفهمه؟
و این میشه که آخرش گند میزنمو میفهمه!


زندگی سیاست میخواد. تدبیر میخواد. هر چند که به شخصه علیرغم همه صدماتی که از صداقت خوردم هیچ وقت نتونستم غیر از اون عمل کنم. اما واقعا دیدم و اعتقاد پیدا کردم که صداقت بیش از حد هم حماقته. اصلا اشکالی نداره که مردها گاهی جزییات و مسائل ریز زندگی را ندانند. جزییاتی که نداستنش ضرری را متوجه کسی نمیکند.

خوب منم میدونم ته بی سیاستی هستم.از کجا سیاست یاد بگیرم؟فکنم یکم ذاتیه.مامانمم ادم ساده ایه.
اگه لینک یا کتاب هم میشناسین بهم بگبن لطفا

و در پایان، بازهم تکرار میکنم که همه تایید و نوازشی را که لازم داری بگیری از شوهرت انتظار نداشته باش. از منابع دیگر از جمله کار و تحصیل و تفریحات و خانواده مادری و دوستان ....اونقدر خودت رو از توجه و نوازش لبریز کن که توی خونه هم بتونی متعادل تر عمل کنی. و نظرات همسرت یا تاییدهای ایشون یا دعوای ایشون برات اونقدر پر رنگ نباشه.خیلییی ممنونم کاملا درست میگین.

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط گل آرا

میدونی چرا من از دید شوهرت به این قضیه نگاه میکنم؟ چون همسرم انسان معتقدیه...نمازشو میخونه...ولی وقتی اذیتم میکرد و بعد میرفت وضو میگرفت که نماز بخونه؛ برداشت من از نمازش یک نمایش پر از ریا بود! نمیفهمیدم کسی که دل بنده خدا رو میشکنه با حرفش با نگاهش چه طور روش میشه مقابل خدا حاضر بشه و نماز بخونه؟

---

چه قشنگ... مرسی گل ارا فکر کنم منظورتو خوب فهمیدم. چقدر هم این که گفتی تاثیرگذاره.اما من معصوم نیستم و سراسر از اشتباهم و دائم دارم تاثیرات منفی روی همسرم میذارم...چقدر بد

- - - Updated - - -

خوب خانم گل آرا چی در این زمینه شمارو آروم میکرد؟مثلا فرض کنین من همسرتونم راهنماییم کنین که چی کار کنم که این حسی که گفتین بهتون دست نده؟

- - - Updated - - -

من فکر میکنم برای اینکه بتونم توصیه های خانم(اگه درست فهمیده باشم)بی دل رو انجام بدم،نیاز دارم اول عزت نفس و اعتماد به نفس پیدا کنم و خودمو دوست داشته باشم.درسته؟چون فکر اینکه بخوام چیزایی که ممکنه ایجاد دعوا کنه بهش نگم منو میترسونه که اگه فهمید چی؟خیلی بدتر میشه که...
اگه براتون یه ماجرا از همین ترسم بگم شاید مسخرم کنین که موضوعی رو دو ماه به همسرم نگفتم از ترس اینکه عصبانی بشه و بعد که سر اتفاقی مجبور به گفتنش شدم واقعا آرزوی مرگ کردم...
حالم از اینهمه ضعیف بودنم به هم میخوره

من این قسمتی که شما نوشتی رو تو ویرایش حذف کردم که نکنه سوتفاهم بشه! ولی انگار خوندیش:d
در جواب سؤالت باید بگم ...هیچی!!!....همسر بیچاره من گناهی نداشت که نماز میخوند من دلم از جای دیگه پر بود و همه کاراش رو بد میدیدم...الان هم اوضاع زندگی شما یکم به هم ریخته. این جو ناآروم اگه یه روزی آرامش بگیره که انشاالله میگیره؛ همسرت خودش کارهایی رو انجام میده که شما دوست داری.
به نکته خوبی اشاره کردی. خودتو دوست داشته باش. عذاب وجدان رو از خودت دور کن. چرا فکر میکنی اعتقاداتت ته کشیده؟
تا جایی که من میدونم عقیده تو قلب آدمه نه کارهایی که انجام میده و حالا بنا به هر مصلحتی مدتی نمیخواد انجام بده. همین.
وقتی همسرت عصبانیه احساسش رو تأیید کن و درکش کن بدون اینکه عذرخواهی کنی! مگر اینکه واقعا مقصر باشی. من با این گفته بی دل خیلی خیلی موافقم. هیییییییچ لزومی نداره همسرت بفهمه تو به کی چی کادو دادی؟؟؟ مطمئن باش تا وقتی خودت در جریان میذاریش پیگیر میشه. اگه نگی اونم حرفی نمیزنه.

به نام خدا و سلام
این اولین پست منه اما چند ماهیه با همدردی آشنا هستم و خیلی هم از تجربیات بقیه استفاده کردم.
تصمیم گرفتم برای شما بنویسم چون حس میکنم شباهت های زیادی با من داری.
من فکر میکنم مشکل همسر شما تقریبا ربطی به مسائل دینی نداره چون اون شما رو همینطور پسندیده و از اول در جریان اعتقادات شما بوده.عزیزم،خیلی سخته که شما بعد از عقد متوجه این همه تفاوت اعتقادی شدی.واقعا درکت میکنم.چون برای افرادی مثل ما مهمترین مسائل در انتخاب همسر میزان اعتقادات طرف مقابله اما مطمئنا این یک امتحان الهی برای شماست.شما ماموری همسرت رو به راه خدا بیاری نه اینکه خودت از اعتقاداتت بگذری.و البته از راهش.تا زمانی که همسر ایده الی براش نشدی هیچ تاثیری نمیتونی رو همسرت داشته باشی.نیاز به صبر و زمان داری.الان شما حتما به واجباتت عمل کن.زیاده روی نکن .اما به مسائل پایه حتما عمل کن. اما با اون در این مورد فعلا صحبتی نکن و هیچ واکنش منفی هم نشون نده.همین عملت به لطف خدا تاثیرگذار خواهد بود .بازم میگم به شرط حل شدن سایر مشکلات.
اما میخوام بگم این مشکلاتت و دعواهاتون واقعا چیزی نیست که نتونی حلشون کنی.این زنه که قدرت مدیریت رابطه دو نفره رو داره.تو با رفتارت میتونی از همین شوهرت مردی رو بسازی که رو حرفت حرف نزنه و کمترین بی احترامی رو بهت نکنه.واقعا این شدنیه چون من تونستم و خیلیای دیگه هم تونستن.باید انرژی بذاری برا زندگیت.شوهرت زود عصبی میشه ،این یه واقعیته،شما نباید بذاری عصبی بشه نه اینکه بشینی فکر کنی حالا که عصبی شد چیکار کنم؟چطور خودمو نجات بدم؟خودمو بزنم به بی خیالی درست میشه؟ به جای این همه سوال فقط به دنبال یک چیز باش.چیکار کنی که شوهرت عصبانی نشه؟
ببخشید که اینطوری میگم.درسته که اون زود از کوره در میره اما شما حتما یه کاری میکنی که اینطور میشه.شاید به نظرت دلایل عصبانی شدنش غیرمنطقی باشه اما شما سعی کن همون دلایل غیرمنطقیو هم از بین ببری.
وقتی شوهرت یه روی خوب داره چرا این روی خوبشو همیشه حفظ نمیکنی؟
پس فکر کن.به تک تک حرکاتت و تک تک حرفات فکر کن و ببین چی ناراحتش میکنه.
امیدوارم حرفام کمکی برات باشن.
یا علی،التماس دعا