نمایش نسخه قابل چاپ
سلام
من واقعا احتیاج به درددل با کسو دارم که بتونه کمکم کنه
تو زندگیم خیلی سختیا کشیدم که فک میکنم بخاطر طرز فکرم ودیدم نسبت به مسایل منو دچار مشکل کرده
الانم به جاییی رسیدم که از ادما بدم میاد. تو خونه هم وقتی کسی باهام دعوا میگیره بشدت ازش بدم میاد. حتی مادرم.
میشه کمکم کنید؟ من روانیم؟
مرسی
سلام عزیزم... خوش اومدی... یکم بیشتر توضیح بده. چه مسائلی در زندگیت پیش اومده که به این نتیجه رسیدی؟ آیا از دوستی یا افراد نزدیکی احساس ناراحتی کردی؟ از کی دچار این حالت ها شدی؟ آیا دانشگاه یا سر کار میری؟ کلا مشغولیتهات چی هست؟ دقیقا چه چیزهایی ناراحتت می کنه و در جه موقعیتهایی بیشتر عصبی میشی؟ چند تا نمونه رو بهمون بگو لطفا... ممنون
ساناز عزیز زمانی که نسبت به خودت احساس خوشایندی نداشته باشی و خودت رو دوست نداشته باشی متقابلا دیگران رو هم دوست نخواهی داشت
فکر کن و ببین کجا و چه اتفاقی در زندگیت افتاده که نسبت به خودت همچین حسی رو پیدا کردی اون مشکل رو با خودت حل کن و شروع کن به دوست داشتن خودت و احترام گذاشتن به خودت این طوری ادمهای مقابلت رو هم دوست خواهی داشت
من کلا زندگی سختی داشتم. البته کودکی سختی داشتم. شاید هم خودم سخت دیدمش . بهر حال من هیچوقت پدر نداشتم.. مادرم هم با همه قطع رابطه کرد برا همین خیلی تنها بودم البته همیشه با دوستان و همسایه ها ارتباط داشتیم. تنهاییمون و یجورایی بی کسی که احساس میکردم همیشه بهم فشار میاره. من یه داداش دارم که 10 سال از خودم کوچیکتره. الان ازدواج کردم. همسرم هم از نظر خانوادگی کاااااااملا مثل خودمه و اونم فک و فامیلاشون کمه و اینم خیلی منو آزار میده گاهی فک میکنم در انتخاب همسر اشتباه کردم(ما 2سال عقد کردیم و هنو عروسی نگرفتیم). دیگه چی بگم؟ خلاصه خیلی چیزا از گذشته و حال آزارم میده. یه چیز دیگه که خیلی آزارم میده مادرمه. با اینکه بسییییییییار مهربون و فداکاره یه عیب بزرگ داره. اصلا قدرت درک نداره یجورایی تو زندگیم از بچگی من راهنماییش میکردم با اینکه سنش پایینه ولی هنوزم که حدود 50 سال داره ممن بابد بهش بگم اینکار درسته اینکار غلطه یجورایی هیچوقت هیچکس نبوده که کاملا پشتیبانم باشه. میترسم این چیزایی که درونمه یه روزی زندگیمو خراب کنه. همسرم گناه داره خیلی خوبه و صبور ولی میدونم در این زمینه نمیتونه کمکم کنه. من 27سالمه و لیسانس مترجمی درام. سرکار نمیرم چون کار نتونستم و نمیتونم پیدا کنم. در ضمن از خودم بدم نمیاد ولی زندگیمو دوس ندارم. در شرایط عادی خوبم ولی همچین به کسی فک کنم ازش بدم میاد وعوا که بگیرم دیگه یکی باید بیاد منو جمع کنه.
مرسی که به حرفام گگوش میدین:43:
سلام
با عرض خوش امد:72:
تا حالا سعی کردید اونجوری که دوست دارید زندگی کنید؟
خیلی چیزا دست ما نیست.مثل دوران کودکی.ولی بخش اعظمی که دست خودمون هست چی؟ایا در سلطه داریم این بخش از زندگیمونو؟لا اقل بخشی از اونو.
متاسفانه ما یا درگیر گذشته ایم یا نگران اتفاقات نیفتاده اینده.این ها همه امواج منفی که ذهن رو خسته میکنه،انسان رو افسرده میکنه.
قطعا چیزای زیبایی تو زندگیتون هست(مثل شوهرتون).رو اونا تمرکز کن خواهر من.
شما دوست داشتی مادرتون یه ادم با درک بسیار با لا ولی بی عاطفه بود؟بهتر اینه که رو نقاط مثبت ادما تمرکز کنی.ادما رو همون جور که هستن باید پذیرفت.دوست داشت و باهاشون زندگی کرد.:43:
شما از ادما بدت میاد چون فقط به نقاط منفی شون فکر میکنی.
تغییر دیدتون به زندگی میتونه زندگیتون رو تغییر بده.
یا علی:72::72::72:
ترو خدا با شعار دادن راهنماییم نکنید. کار من ازین حرفا گذشته که مثبت نگاه کن خودتو دوس داشته باش و........ من کلی کتاب روانشناسی گرفتم که همشون شعار بودن حالم از همشون بهم میخوره
ساناز گرامی، شاید باور نکنید اینها مسیری هستند که شما برای تکامل باید طی کنید. وضعیت فعلی شما مانند بچه ای است که از واکسن واهمه دارد چون نمی داند این واکسن مانع از فلج شدن زندگی اش می شود. اتفاقات تلخ، که در مورد من هم کم نبوده( دعواهای بسیار شدید خانوادگی، بیماری وحشتناک و طولانی مدت چند ساله که چند ماهش رو تنها در یک بیمارستان شهر غریب گذروندم، خیانت دو مرتبه از سوی کسانی که واقعا دوستشون داشتم و....) من رو در برابر خیلی از فجایع ایمن کرده.
من رو به این باور رسونده که قسمت من بهترین هست. مسیری که دارم طی می کنم مسیر تولد است. بله درد داره، شک نداشته باشید درد داره. ماها هیچ کدوم آدمهایی نیستیم که بی درد باشیم و از روی وقت گذرونی وارد این سایت شده باشیم. ماها همه رنجهایی رو کشیدیم که شاید باورتون نشه بعضیها چه وحشتناک هستند. ولی الان من با وجود همه این تلخی ها احساس می کنم دریچه هایی به سمتم باز شده.
سعی کنید افراد اطرافتون رو انتخاب کنید. اگر نمی تونید بپذیرید که مادر شما هم بی تقصیر بووده در این مسیر . شما چه می دونید که اون چه درد و رنجی رو دوران کودکی کشیده. چه میدونید چه تلخی هایی رو با خودش حمل کرده. شما که کودکی بدتون باعث شده از انسانها بدتون بیاد و دعوا کنید، این رو بدونید که مادرتون هم ممکنه یک رنج طولانی مدت رو با خودش حمل کرده باشه ولی با این حال بی عاطفه نشده.
اینها جملات کلیشه ای نیست. اینها دردهای عیان و نهان همه روزگارهاست. مادرت که درک نمی کنه تو درک اون شو! اون دوستت داره! لحظه بدون مادر بودن رو تصور نمی تونی کنی!
در پناه خدا باشی. این جمله کلیشه ای به نظر میاد! ولی شما چرا از شب وحشت ندارید؟ چون بارها دیدید که این شب و این تاریکی ابدی نیست. خداوندی که تاریکی ها رو ابدی نگذاشته برای شما چراغهایی رو قرار می ده در تاریک ترین لحظه های زندگیت بتونی روشنایی ها رو ببینی. توکل کن خواهر گلم.من یک آدم معمولیم نه مذهبی، نمازههام رو هم یک درمیون بعضا میخونم ولی اینا رو دیدم. به خود خدا دیدم.
برای تو و خویشتن چشمانی آرزو می کنم که چراغها و روشنایی ها را در ظلماتمان ببیند.
حق با توئه خانم! آدما بعضی وقتا خیلی بد و غیرقابل تحمل میشن...خب بنظرت حالا چیکار کنیم؟ بگذاریم دیگران زندگیمونو خراب کنن؟جواب این سوالمو بده تا بقیه اشو بهت بگم.چون این راهیه که خودمم رفتم!
سلام ساناز خانم گل
ساناز از چه چیز آدمها بدت میاد؟
باز هم برامون بیشتر بگو. چرا ساناز فکر می کنه روانیه یا از ارتباطات انسانی لذت نمیبره؟
آیا تو جمع گریز هستی و تنهایی و دوست داری یا بودن در جمع های دوستانه رو دوست داری؟
اصلا چند تا دوست داری؟ دوست صمیمی؟
:72:
اول اینکه اینوبگم من دردام تو خودمه و گاها نزدیکان شاید یه قسمتاییشو ببینن. کلا همه منو دختر شادی میدونن . میدونین تا قبل ازدواجم با تموم این قصه های درونم میساختم اما بعد ازدواجم نمیدونم چی باعث شده که اینقد عصبی و حساس شدم(خدا کمکم کنه)
اینکه چه باید کرد و اجازه بدم زندگیم خراب بشه باید بهتون بگم که من آدمیم که وحشتناک فغان امیدوارم یعنی اگه زمین و زمان بگه 2ساعت دیگه شبه باز امید دارم که شب نباشه(تا این حد خنگولما:D)
بهرحال این امیدم همیشه منو به آینده ایی رویایی میکشونده. میدونین الان دیگه خستم انگار آینده رسیده و من هیچی ندارم از امیدم هم خستم. دیگه دوست ندارم تلاش کنم که دیگرانو دوست داشته باشم. میدونین انگار گذاشتم که قسمت بدبین من منو در اختیار داشته باشه و هرکاری میخاد بکنه. شایدم بخاد زندگیمو خراب کنه،کی میدونه؟
گل دختر :)
خوب بهتره اینجا کاملتر بگی که بدونیم ساناز خانم ما دقیقا از چی خسته شده؟
بیشتر خسته به نظر میای و اینکه پر از امواج منفی شدی نیاز به تخلیه روحی داری. یعنی باید این تلخی ها رو به یکی
بگی تا سبک شی. نیاز داری درک بشی و گاهی هم برای خودت زندگی کنی.
خوب میشه بگی من هیچی ندارم یعنی چی؟
یعنی اگر چی داشتی خوشحال و راضی بودی؟ میدونی اینو؟
سلام عزیزمنقل قول:
نوشته اصلی توسط bahar.shadi
من آدم بشدت اجتماعیی هستم . عاشق جمع های دوستانه ام. میدونی چرا؟ شده بچگیات روزای عید شب یلدا یا هر مناسبت کوفت و زهرمار دیگه ایی تنها باشی؟ شده کل تابستونو خونه باشی؟ وایییییییی یاد اون روزا میوفتم از غصه دلم میترکه. دلم برا بچگیام میسوزه. خیلی معصوم بودم خیلی گناه داشتم. بخدا هرکی دردش برا خودش خیلی بزرگه الان شرایط فرق کرده ولی نمیتونم گذشته رو فراموش کنم.
در مورد دوستای صمیمیم که زیاد نیستن شاید 2تا خیلی صمیمی و بقیه هم دوستای نیمه صمیمی که آره بازم کمن. در مورد دوستام چون انتخابی در کار نبوده (یا دوستای مدرسه ایی یا دانشگاهین) برا همین اخلاقاشونو دوست ندارم. اصلا نمیتونم فکرشو بکنم که نباشنا ولی صمیمیترین دوستم آدم بدبین و سرکوفت زنیه. تا یکی دوسال پیش فقط ازش حرف میخوردم ولی الانه جوابشو میدم و تو خلوتم هم ازش بدم میاد:D
وای من چرا اینجوریم!!!!!!!!!!!
سعی کردم دوست جدید وارد زندگیم کنم ولی دیگه حال حوصله برام نمونده. همه ی ادما بلاخره یجای کارشون میلنگه. منم دیگه از سنم گذشته
میدونین یه دوستی اینجا میگفت ادمارو اونجوری که هستن قبول کن، اخه چجوری میشه بدیاشونو ندید؟ خودخاهیاشونو ندید؟
سلام عزیزمنقل قول:
نوشته اصلی توسط bahar.shadi
من آدم بشدت اجتماعیی هستم . عاشق جمع های دوستانه ام. میدونی چرا؟ شده بچگیات روزای عید شب یلدا یا هر مناسبت کوفت و زهرمار دیگه ایی تنها باشی؟ شده کل تابستونو خونه باشی؟ وایییییییی یاد اون روزا میوفتم از غصه دلم میترکه. دلم برا بچگیام میسوزه. خیلی معصوم بودم خیلی گناه داشتم. بخدا هرکی دردش برا خودش خیلی بزرگه الان شرایط فرق کرده ولی نمیتونم گذشته رو فراموش کنم.
در مورد دوستای صمیمیم که زیاد نیستن شاید 2تا خیلی صمیمی و بقیه هم دوستای نیمه صمیمی که آره بازم کمن. در مورد دوستام چون انتخابی در کار نبوده (یا دوستای مدرسه ایی یا دانشگاهین) برا همین اخلاقاشونو دوست ندارم. اصلا نمیتونم فکرشو بکنم که نباشنا ولی صمیمیترین دوستم آدم بدبین و سرکوفت زنیه. تا یکی دوسال پیش فقط ازش حرف میخوردم ولی الانه جوابشو میدم و تو خلوتم هم ازش بدم میاد:D
وای من چرا اینجوریم!!!!!!!!!!!
سعی کردم دوست جدید وارد زندگیم کنم ولی دیگه حال حوصله برام نمونده. همه ی ادما بلاخره یجای کارشون میلنگه. منم دیگه از سنم گذشته
میدونین یه دوستی اینجا میگفت ادمارو اونجوری که هستن قبول کن، اخه چجوری میشه بدیاشونو ندید؟ خودخاهیاشونو ندید؟
چه خوب پس هم سن هم هستیم :)
یه جوری میگی ازم سنی گذشته فکر کردم 50 سالته :305:
دختر 27 سال یعنی گل جوونی. من که حسابی احساس جوونی می کنم. تو رو نمیدونم.
خوب یه خواهشی ازت بکنم؟ دوست بدبین و سکوفت زن رو که ازش بدت هم میاد بذار کنار خواهشا! میدونی چرا؟
چون اینجور آدمها ، آدمو منفی نگر می کنن و روحیه آدم رو خراب می کنن.
اگر میخوای باهاش گودال تنهاییت رو پر کنی و یک دوست واقعی نیست که جام نیازت رو پر کنه بذارش کنار!
از اینکه دوست جدید تو هر سنی پیدا کنی اصلا نترس گلم.
باورت میشه چیزی که توی زندگی بیش از همه چیز به من خط و جهت داد بعد خانوادم دوستان خوبم بودن؟
دوست 50 ساله هم دارم ، دوست 13 ساله هم دارم ، 2 ساله و 5 ساله و هم سن و بزرگ و کوچیک!
دوستی ماله روح آدمهاست و روح ما هم که سن نمیشناسه!
ما با کسانی دوست میشیم که روحمون رو سیراب می کنن و بهشون کشش داریم. پس این نیاز رو تنها یک دوست
خوب مرتفع می کنه! همسر جای خودش! خانواده جای خودش و دوستان خوب هم جای خودشون :)
خیلی خوبه که اجتماعی هستی و عاشق جمع های دوستانه! این یک پوئن مثبته عزیزدلم :104:
فقط روحیت از اون همه تنهایی کشیدن که واقعا هم سخته کسل شده و منزجر و کلافه شدی!
فقط باید یک روحیه خوب برای خود بسازی.
یک روحیه عالی و از همه مهمتر توی جمع های دوستانه و شاد باید شرکت کنی!
خودت باید این اجتماعات رو ترتیب بدی یا توشون بری! چون کسی برای ما دلسوز تر از خود ما نیست!
اگر دنبال حال خوبی باید دنبال روحیه ساختن برای خودت باشی.
دوستان بدبین و ملامت گر برای ناخودآگاه و روحیه تو مثل سم هستن توی فضا برای ریه.
پس ازشون اجتناب کن. چون دوستان ما روحیه و باورهای ما و آینده ما رو میسازن!
تو حق داری که فکر کنی آینده خوب وجود نداره و خسته باشی. چون روحیه ات کسله دوستم.
حالا دوست داری این روحیه کسل عوض بشه؟
راستی همسرت چطور آدمیه؟ چرا گاهی پشیمون میشی از انتخابش؟ و چرا نمیری سر خونه زندگی خودت؟
مرسی بهار جون
اینکه میگی دوستتو بذار کنار اصلا امکان نداره چون صمیمی ترین دوستم واقعا در بدترین شرایط زندگیم کنارم بوده و اصلا نمیتونم فکرشو بکنم ک یه روز نباشه. اونم به من احتیاج داره. نمیدونم چکار باید کرد ولی نمیشه از هم جدا شیم.
دیگران که منو میبینن دختری با انرژی و پررو میبینن ولی نمیتونی باور کنی که من چقد خجالتیم. به هرکی میگم خجالتیم باور نمیکنه. ولی نمیدونم چرا دوست پیدا کردن برام سخته. فکر میکنم نمیتونم نیازهای یه دوست رو برطرف کنم. خداییش چطور میشه الان یکیو پیدا کرد که بتونی به معنای واقعی باهاش درددل کنی؟
شوهرم آدم به شدت شوخیه. سروکله زدن با همچین آدمای پرانرژیی هم خیلی سخته. البته برای زندگیه مشترک. چون حفظ ارزشها سخت میشه. اینجور آدما خیلی کم جدی میشن و تو نمیتونی راحت باهاشون درددل کنی. گاهی پشیمون میشم چون ما خیلی شبیه همیم. مخصوصا از نظر اجتماعی. احساس میکنم که نمیتونیم به هم کمک کنیم. خیلیییییی دوسش دارم و باهاش خوشبختم اما .........
ما از نظر مالی وضع خوبی نداریم. خوب بودا تا اینکه تحریم شدو کارش خیلی بد پیش رفت و خونواده هامون هم نمیتونن کمک زیادی به ما کنن. برا همینه که هنو نتونستیم خرج عروسی رو جور کنیم و هنو توعقدیم.
گاهی فک میکنم اگه جای من یه دختر پولدار بود اونم الان اینقد مشکل نداشت. اونم مثه من سختی کشیده حقش یه زندگی بهتره:302:
خوب تو فکر می کنی زن و شوهر قراره شریک آسونی های زندگی هم باشن؟
نه! شرایط اقتصادی واسه همه سخته. درست مدیریت صحیحشه.
اتفاقا یکی از دلایل دلسردی و کسلیت همین نرفتن سر خونه و زندگیته.
پس دیگه به افکار منفی اجازه نده خوشبختی تو رو ازت بگیرن! اونم تو زمونه ای که خیلی ها شانس داشتن یک همسر
خوب رو ندارن و اگر هم همسر داشته باشن ، همسرای خوب و به راهی نیستن.
همین که تو و همسرت سالم و خوشبختین یک نکته مثبته و میتونین با برنامه ریزی سر زندگیتون هم برین.
زندگی بهتر رو ما با افکارمون و تلاشی که در جهت اون افکار می کنیم می سازیم. وگرنه تحریم برای همه هست و
اوضاع اقتصادی همه به یک نحوه.
مهم استفاده از فرصت هاست که چطور بتونیم شرایط بهتری فراهم کنیم.
خیلی خوبه که آدم شوخیه و تو این شرایط روحیه اش رو حفظ کرده. بهت تبریک می گم برای داشتن چنین همسری.
اما در مورد دوستت!
خوب اگر انقدر دوستش داری نذار انقدر جلوت منفی بافی کنه و تو بهش امید بده و بگو که دوست نداری سرزنشت
کنه. بذار بفهمه که دوست ها باید مرحم زحم باشن نه سوهان روح!
ضمنا قرار نیست برای دوستانی که پیدا می کنی کار خاصی بکنی. فقط کافیه باهاشون همدلی کنی. همین.
دوست پیدا کردن هم اصلا سخت نیست. نگه داشتن دوسته که سخته.
همین الان تو داری با منی که نمیشناسی درد و دل می کنی. پس پیدا کردن یک دوست چندان هم سخت نیس
اصلا تا حالا فکر کردی چطور اومدی به این سایت و چطور اینجا رو پیدا کردی؟
احتمالا چون خدا خواسته و تو رو به این سایت رسونده. چون احتمالا ازش طلب کمک کردی و گفتی خسته ام.
پس چندان هم مسائل پیچیده نیست. فقط همه چی به خود تو بستگی داره.
:72:
نمیدونم ولی احساس میکنم همه چی بی فایدست
همه چیزای خوب برای لحظات خوبه و در مواقع بدی همه ادما بد میشن. هیشکی درکم نمیکنه. اینکه ادما با من چطور رفتار میکنن دیگه دست خودم نیست.
خوب گلم
چی بی فایدست؟ دقیق برام بگو!
به نظرت چه وقتی همه چی فایده داره؟
ما به آدمها کاری نداریم! ما داریم راجع به ساناز صحبت می کنیم و زندگی خودش.
تو باید یاد بگیری چطور با آدمها و بدی هاشون رفتار کنی که روی تو اثر منفی نگذارن یا قدرت اون اثر کم بشه!
اتفاقا اینکه آدمها با ما چطور رفتار می کنن خیلی به نحوه رفتار ما بر میگرده. شنیدی میگن احترام هر کس دست
خودشه؟ یا چطور رفتار کنیم که سرمون کلاه نذارن؟ یا چطور عمل کنیم که به خودشون اجازه رفتار بد ندن؟
این جهان ، جهان کنش ها و واکنش هاست!
فقط باید بدونی کجا باید ساده و رو راست باشی و کجا محتاط!
کجا باید مهربان باشی و کجا قاطع!
ضمنا این توقعه که باعث میشه ما از رفتار خوب و بد ادمها ناراحت یا خوشحال بشیم.
اگر کاری رو برای رضای خودمون و پرودگارمون انجام بدیم دیگه رفتار آدما برامون مهم نیست.
تازه همه ادمها هم که بد نیستن. فقط رفتارشون با ذائقه ما گاهی سازگار نیست.
درسته؟
راستش نمیدونم. من آدما رو بد نمبدونم ازشون بدم میاد. مثلا الان هایده داره میخونه و من ازش بدم میاد:311:
خدا چی آفرید!!!!!!!!!
اینکه بخاین یه راهکاری بدین و من عملیش کنم به نظرم بی فایدست چون من آدم کاملا بی اراده یی هستم. اصلا نمیتونم یه کارو به سرانجام برسونم
احساس میکنم در درونم یه چیزایی وجود داره که اصلا خوب نیست.:302:
سلام خانمی... دلم میخواد چند کلمه باهات حرف بزنم و می خوام که روش خوب فکر کنی باشه؟ لازمه اش هم اینه دیدگاه منفی ات رو فعلا بگذاری کنار و با دیدگاه بیطرفانه نگاه کنی...
.
.
هیچکدوم از ما در انتخاب پدر و مادر و خانواده امون نقشی نداشتیم. حتی بود و نبودشون هم دست ما نبوده بوده؟
یک جمله زیبا از دکتر علی شریعتی هست که میگه: "خدایا به من آنقدر توانایی بده تا بپذیرم آنچه را که نمی توانم تغییر دهم."
خانواده ما بخشی گریزناپذیر از زندگی ما هستند که نمی شه عوضشون کرد. حتی اگه تا صبح بیای و در مورد بد بودن خوب بودن یا کم فکری والدینت بگی هییچچچ تاثیری نداره چرا؟ چون چیزی نیست که بتونی عوضش کنی. پس از اعتراض در مورد این مقوله از زندگیت دست بردار و بپذیر و بپذیر و بپذیر این شرایط دوران کودکی تو بوده و لاغیر...( شرایط کودکی من هم سخت بوده برات شعار نمی دم)...
بخش دوم قضیه تویی. انسان در دایره ارتباطاتش با سه مساله همیشه درگیر خواهد بود. رابطه خودش با خودش، رابطه خودش با دیگران و رابطه دیگران با خود.
موارد بالا رو به ترتیب اولویت برات نوشتم یعنی اینکه اگر اینها به ترتیب درست نشه اصلاحاتی اتفاق نمی افته.
مشکل تو تا به امروز این بوده که به عنوان "دختر خوب مامان و جامعه" به بند سوم گیر دادی و حالا با وجود داشتن همسر و زندگی، احساس سرزندگی و نشاط نمی کنی و تقصیر ها رو انداختی گردن گذشته ای که غیرقابل کنترله و آدمهایی که احساساتشون در اختیار تو نیست!
برای شروع اول از همه از خودت باید شروع کنی و باید خودتو پیدا کنی. می دونی چرا تمام عالم و آدم یک کاری می کنند تو تنها باشی و هی زجر بکشی؟ هدف دارند... می خوان که خودتو پیدا کنی و پله اول رو بری. "آشتی با خود!"...
اگر با حرفهام موافقی بگو تا ادامه بدم.
چرا موافق نباشم؟ بلاخره یجای کار میلنگه دیگه. اینکه میگی با خودم آشتی کنم، مگه من با خودم قهرم؟ چرا همچین چیزی میگید؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط سرافراز
و اینکه خودمو پیدا کنم، یعنی چی؟ چطور باید خودمو پیدا کنم؟
چطور میتونم از دیگران(خانوادم) انتظار نداشته باشم؟ یا حداقل کم انتظار داشته باشم؟
ما خواه ناخواه خیلی از الگوهای رفتاریمون رو از والدین می گیریم. گاهی این تاثیرات چنان مخفی و زیرزمینی اند که وقتی کشف می شن آدمو متعجب می کنند!نقل قول:
چرا موافق نباشم؟ بلاخره یجای کار میلنگه دیگه. اینکه میگی با خودم آشتی کنم، مگه من با خودم قهرم؟ چرا همچین چیزی میگید؟
و اینکه خودمو پیدا کنم، یعنی چی؟ چطور باید خودمو پیدا کنم؟
چطور میتونم از دیگران(خانوادم) انتظار نداشته باشم؟ یا حداقل کم انتظار داشته باشم؟
به الگوهای رفتاری مادرت توجه کن: بعنوان مثال بعلت جمع گریزی در دوره کودکیت الان که بزرگ شدی با بزرگ کردن ایرادهای دیگران درنهایت بازم خودتو تنها میکنی.... اما نترس. این به این معنی نیست که ما کاملا تحت سلطه تربیت دوران کودکیمون هستیم و دیگه هیچ کاری از دستمون برنمیاد! برعکس با شناسایی تک تک اونها شیوه درستش رو در بزرگسالی برای خودمون شبیه سازی می کنیم.
در پست قبلی بهت گفتم باید بپذیری چنین گذشته ای داشتی و تموم شده و رفته. باید مادرت پدرت و اطرافیان دوره کودکی رو همگی ببخشی و رها کنی تا بتونی خود دیگری بسازی.
پرسیدی مگه من با خودم قهرم؟
حالا سوال من اینه اگر با خودت راحتی پس چرا انقدر ناآرام و بیقراری؟ چرا احساس خوبی نداری و چرا اصلا تاپیک باز کردی؟ مساله اصلی همینجاست که شروع شادی درونی ابتدا از درون خودت شروع میشه.
دوست داشتن خود بنظر مقوله ساده ای میاد اما یکمی پیچیده است و نیاز به تمرکز و یادآوری داره.
امشب برای شروع با صدای بلند بگو:" من مادر پدر برادر دوستان و همسایگان کودکی ام رو بخشیدم و رها کردم. اونها هرچه کردند در حد توانشون بود و بش از این از اونها برنمی اومد. من اونهارو بخشیدم،خدا هم اونها رو ببخشه!"
.
.
سعی کن اینکار رو انقدر انجام بدی تا واقعا از ته دل ببخشیشون. این خیلی مهمه خیلی! ما قصد داریم گذشته تاریکمون رو به سمت روشنایی بازسازی کنیم پس حتما اول باید از شر اون یکی راحت شیم!
.
.
مرحله بعد ازت می خوام دستات رو جلوی چشمت بگیری و دقیق بهش نگاه کنی. همه خط و خطوط و شکل و شمایلش رو خوب نگاه کن. حالا بیار جلوی صورتت و ببوسش. دستت رو به حالت نوازش روی صورتت بکش. چه احساسی پیدا می کنی؟ احساست رو بعد از انجام این کارها برام بنویس.
من که اینقد دلم برا خودم و بچگیام میسوزه یعنی خودمو دوست ندارم؟؟؟؟؟
شاید بهتر باشه افقی از کسی که واقعا خودشو دوست داره برات به تصویر بکشم اونوقت ببین چقدر با این تصویر تطابق داری.
.
.
کسی که خودش رو دوست داره سه مساله ای که در پست های قبلی بهت گفتم رعایت می کنه.
1. ارتباط خودش با خودش
این فرد از ساعات اولیه روز که از خواب بلند میشه در زندگیش، در مقابل غصه خوردن و ناراحتی یا امیدوار بودن و تلاش همیشه دومی رو انتخاب می کنه. اون از همون اول صبح تصمیم می گیره حالش خوب باشه، از جنبه های مختلفی به خودش و زندگیش توجه داره. سلامتی، شغل، وضعیت مالی، وضعیت روابط با اطرافیان، رشد شخصی و معنوی و تفریحات از مواردی هستند که چنین شخصی همواره در ابعاد مختلف زندگیش در نظر می گیره.
کسی که خودش رو دوست داره از احساسات خودش محافظت می کنه و اجازه توهین نمی ده. در کنارش درک بالایی از برخورد دیگران داره و قضاوت عجولانه نمی کنه. از طرفی خودش هم به خودش احترام میگذاره و نقاط ضعف خودش رو درک می کنه و می شناسه. با هر اشتباهی که می کنه به خودش کمک می کنه دوباره بلند شه و از اشتباهاتش درس بگیره. اون خودش رو سرزنش نمی کنه و برای گذشته خودش دلسوزی نمی کنه. دیدگاه اون در زندگی همیشه مساله مدارانه است. اون از پیروزی های خودش لذت می بره و به خودش جایزه می ده. برای اون زندگی یک موهبته و حتی اگر روزگار باهاش سر ناسازگاری گذاشت اون بالاخره یک راهی برای زندگی پیدا می کنه، حتی اگر در یک جزیره دورافتاده گیر کنه. چنین آدمی قانعه و در جنگ با زندگی نیست اما خودش رو لایق می دونه و همه تلاشش رو برای بهتر کردن زندگیش می کنه.
در یک کلام، آدمی که خودش رو دوست داره با خودش راحته. حتی در تنهایی باصطلاح با خودش حال می کنه. فکرش رهاست و درگیر اینکه فلانی چیکار کرد بهمانی چی گفت نیست. این آدم از کسی طلبکار نیست و اجازه می ده زندگی در وجودش جریان پیدا کنه...
.
.
اگه دوست داشتی در مورد روابط چنین آدمی با دیگران(بند 2) و روابط دیگران با این آدم(بند 3) هم برات صحبت میکنم. :)
.
.
ساناز خانم گل گلاب! قصد من اینه که احساس بهتری تجربه کنی و وارد دنیایی بشی که قبلا توش نبودی. اگر فکر می کنی شدنی نیست بهم بگو تا دیگه چیزی برات ننویسم.
نمی خواستم ناراحتت کنم و دلم هم نمیخواد ازم دلسرد بشی. من برای کمک گرفتن از شماها عضو این سایت شدم. ولی خب تغییر کردن برام خیلی سخته. خیلی دوست دارم مثل بقیه باشم. حداقل بدیها رو نبینم.
ولی در مورد مسایلی که شما مطرح میکنید سوال هایی برام بوجود میاد. دوست دارم چیزایی که میگی رو با دلیل قبول کنم. میدونم این خصوصیتم اصلا خوب نیست و حوصله دیگرانو ازم سر میبره ولی چکار کنم این جور آفریده شدم.
الان سوالی که برام در مورد پست آخرت بوجود اومده اینه که: این آدمی که با خودش اشتیه اصلا وجود داره؟
توروخدا ازم ناراحت نشو:316::316::46:
نه عزیزم واسه چی ناراحت بشم! چیزی نگفتی که ناراحتم کنه :46: فقط دلم میخواد بیشتر راجع به خودت و زندگیت فکر کنی همین!
در مورد سوالت:
در علم ترمودینامیک در مورد گازها قانونی داریم بنام قانون گازهای ایده آل. این قانون میگه اگر گازها در فشار خیلی خیلی کم و حجم خیلی زیاد قرار بگیرند رفتار ایده آل از خودشون نشون می دن طوریکه حاصلضرب حجم در فشار مساوی تعداد ملکولهای گاز ضربدر دمای اون گاز ضربدر یک عدد ثابته. حالا این گاز تقریبا توی دنیا وجود نداره اما معمولا رفتار گازها رو بعنوان الگویی از این رفتار ایده آل گاز مدل بندی می کنند و در طراحی ها ازش استفاده می کنند.
در مورد مطالب بالا، من مجموعه ای از رفتارهای خوب رو یکجا برات نوشتم. هر چقدر بتونی خودتو به این الگو نزدیکتر کنی مسلما احساس خوشایندتری رو تجربه می کنی. من در آدمهای مختلف مدلهای مختلفی از این الگو رو دیدم و چیز غیرممکنی برات ننوشتم.
بهت توصیه ای می کنم. اگر مطلبی از کسی می شنوی یا می خونی بیشتر از اینکه بخوای دنبال اثباتش باشی به این فکر کن که به چه کارت میاد. آیا گره ای از کارت باز می کنه یا نه... اگر دنبال اثبات همه چیز باشی و به منطقت زیادی پا بدی فرصت لذت بردن از خیلی فرصتها رو از دست می دی. مغز، قلب و روحت رو در کنار هم ببین نه بر علیه هم.
سعی میکنم
حالا در مورد اینکه گفتی باید گذشتمو روشن کنم: چجوری بگم ، هنوزم یه چیزی از گذشته تا بحال اذیتم میکنه و اونم تنهاییمونه. نمیدونم این چرا اینقد برام مهمه و چرا اینقد رو این حساسم. فک میکنم تا این حل نشه هیچوقت رنگ آرامشو نمیبینم. ولی خداییش چطور میتونم با این کنار بیام؟ پدر نداشتن یه چیزه و هیچکس دیگه ایی نداشتن چیز دیگه ایی. فکرشو بکن تو مراسم و جشن عقدم از طرف من فقط مادر و برادرم بود. بخدا این وحشتناکه تا حدی که اصلا دوست ندارم هیچ جشن دیگه ایی داشته باشم. گاهی فک میکنم بیخیال عروسی هم بشم.
چیکار کنم؟ ترو خدا در این زمینه کمکم کن. بزرگترین درد زندگیم همینه. خمیشه دعات میکنم اگه این حل بشه. خواهش میکنم. حتی فکر اینکه یه روزی این مشکل دیگه همرام نباشه هم لذت بخشه
ساناز جان! کاملا درکت می کنم. من در یک خانواده نسبتا پرجمعیت بزرگ شدم. حالا ممکنه بگی خب چطوری منو درک می کنی؟..... برای اینکه از سن 18 سالگی از خونه بیرون اومدم و خیلی وقتها توی خیلی از کارها تنها بودم. من حتی خونه ای که الان دارم تنهایی خریدم. یعنی هیچکس موقع قرارداد بستن باهام نبود. موقع تمیز کردن خونه هم همینطور. از اون خانواده پرجمعیت هیچکس همراهی ام نکرد.نقل قول:
نوشته اصلی توسط ساناز1160
اوضاع که به اینجا ختم نشد. شما الان متاهلی و همسر داری. این خودش یک فرصت بزرگ برای شماست. در برهه ای از زندگیم که همین چند وقت پیش بود چنان موج تنهایی و بی کسی به معنی کامل کلمه بهم حمله کرد که هرگز در زندگی تجربه نکرده بودم.
اتفاقا عمدا انگار تمام عالم و آدم می خواستند من تنها بمونم. دوست صمیمی ام که از همه بیشتر باهاش صمیمی بودم ناگهان بیکار شد و برگشت شهر خودش. دوستای ریز و درشت دیگرم هم هیچ فرصتی برای بودن با من نداشتند و قرارها مرتبا کنسل می شد.
می دونی؟ من بلد نبودم با تنهایی خودم راحت باشم. انگار خودمو تنهایی نمی تونستم تحمل کنم. واسه خودم غریبه بودم. خودمو بهترین دوست خودم نمی دونستم.
چند مشکل دیگه هم همزمان سرم اومد و من به یکباره گردن درد شدیدی گرفتم که نمی تونستم بیش تر از 15 درجه بچرخونمش. شبها با درد فراوان می خوابیدم و به هر دکتری هم مراجعه می کردم نمی تونستند درمان کنند.... بگذریم...
اما نتیجه گیری من:
ببین دختر گل! شنیدی میگن از هرچی بیشتر بترسی بیشتر سرت میاد؟ هرچی بیشتر از تنهایی بترسی بیشتر سراغت میاد. اینو یکی از همکارام وقتی داشتم درددل می کردم بهم گفت. گفت فکر کن توی این دنیا هیچکس رو نداری و تنهای تنهایی. توقعت رو از حضور دیگران صفر کن... واقعا و از ته دل ها! نه الکی... اونوقت می بینی که اتفاقا در این وضعیت همه می خوان باهات ارتباط برقرار کنند! این همکارم پدر و مادرش رو از دست داده و با خواهرش تنها زندگی می کنه و هیچکسی رو ندارند. یکی دو تا فامیل دارند که اصلا بهشون سر نمی زنند. اما خودش می گه انقدر دوستای مختلفم بهمون سر می زننن که گاهی آرزو می کنم یک شب هیچکس خونمون نیاد یکم استراحت کنم!
پس نتیجه گیری چیه؟ با تنهایی ات آشتی کنی و این میسر نمی شه مگر خودتو دوست داشته باشی و به جسمت، حضورت و وجودت نگاهی بندازی و احساسشون کنی. برای بودنت احترام قائل شی و پیش خودت بگی:" به به! عجب خانمی توی این خونه است ماشاءالله! :46:" برای همین بهت گفتم به دستات دقت کن و ببوسشون. می خواستم بهت یادآوری کنم وجود خودت نزدیکترین کس به خودته و تا وقتی خودت با خودت حال نمی کنی دیگران هم همین احساس رو بهت دارند.
.
.
اما مطلب دوم اینه که باید از دیدگاه وسیع تری به افراد دوروبرت نگاه کنی و اونها رو با قضاوتهای نابجا از خودت نرونی. بجای اینکه در آدمهای دوربرت دنبال ایراد بگردی و مثلا بگی چرا هایده انقدر چاقه اه از آدمهای چاق بدم میاد بگی چه صدایی داشت!
از امروز تمرین کن در هر آدمی که می بینی و باهاش حرف می زنی یک نکته مثبت ازش پیدا کنی و حتی بهش بگی. این رمز ارتباط من با دیگرانه. مردم باندازه کافی انتقاد شنیده اند وقتشه کسی از دریچه محبت بهشون نگاه کنه!
خلاصه خانمی باید حتما روی قضیه هایی که بهت گفتم کار کنی. چون شما دو تا عامل ویرانگر ترس از تنهایی و عدم برقراری ارتباط درست با دیگران رو همزمان داری(به تیتر تاپیکت نگاهی بینداز! انتظار داری با این شعار تنها نباشی؟)...
خب! حالا اگر جایی برات نامفهومه می تونی سوال کنی اگرم نه که از امروز شروع کن و ترس از تنهایی رو کنار بگذار و ارتباطات بهتری با دیگران برقرار کن.
موفق میشی. این موضوع اصلا غیرقابل حل نیست!:72:
خیلی حالم بهتر شده
ولی هر روزه کلی سوال برام پیش میاد
من اگه بخوام آدمای جدید وارد زندگیم کنم خیلی برام سخته چون اصلا نمیتونم با همه جور آدمی بسازم. 90 درصد آدما جورین که فقط میتونی در مورد مسایل روزمره و سطحی باهاشون بحرفی. پس چیکار کنیم؟
یه چیز دیگه اینه که چطور میتونی خودخواهی و غرورمسخره دوستتو ببینی و هیچ کاری نکنی؟ مثلا دوستم یه جوریه که دیگرانو میکوبونه و خودشو میبره بالا! اعتماد به نفس کاذب داره. دوست ندارم بدیهای آدمارو مخصوصا دوستامو ببینم. چیکار کنم؟
دوست خوبم من همه پستات رو نخوندم ولی در مورد پست اولت که گفتی با هر کسی که دعوات میشه ازش بدت میاد باید بهت بگم به نظر من علتش اینه که بعد از دعوا یا جر وبحث مدام بهش فکر میکنی و تو دلت کینه ایجاد میکنی بهتره برا سلامتی روح و روان خودتم که شده سعی کنی فراموش کنی و زیاد رو خصوصیات بد آدما مانور ندی بالاخره همه ما با یه سری از آدما چه افراد خانواده باشه چه دوستان چه همسایه چه فامیل در ارتباطیم هرکسی ممکنه یه سری اخلاقا داشته باشه که ما رو آزار بده در مقابل فکر کن که ما خودمونم بی عیب نیستیم ما هم ممکنه یه ابعادی از وجود و رفتارمون برا دیگران عذاب آور باشه مهم اینه که روی خصوصیات خوب بقیه هم زوم کنیم و اینجوری سعی کنیم راحت تر با وقایع کنار بیایم . نفرت فقط و فقط به خود آدم ضرر میرسونه ...
با سلام و خسته نباشید من تمام علایم اختلال دوقطبیو دارم همینطور مشکل اضطراب (مشکل در تنفس/گلو درد در مواقع اضطراب/سفتی عضلات/خشکی گلو/ناتوانی در حرف زدن و پیدا کردن کلمات و جملات مناسب) از طرفی کمالگرام و همیشه خسته و بی حال بایه عالمه برنامه و هدف ... نشخوار ذهنیو ذهن پرحرفیم دارم که هیچ وقت اروم نمیگیره و اعتماد به نفس پایینیم دارم افسرده و ناراحتم هستم اینم بگم که تو یه خونواده که نمیشه گفت اصلا خونواده ای ندارم کل زندگیم استرس پدرمم جانبازه اعصاب روانه مادرمم از خونه رفته هیچ دوستیم به خاطر اضطراب اجتماعیم ندارم و تنهای تنهام ... احساس میکنم عملکرد ذهنیم اومده پایین احساس خنگی میکنم ... افت شدید تحصیلی داشتمو الانم پشت کنکورم با 20 سال سن ... کمکم کنید تنها امیدم شمایید تروخدا کمکم کنید راهنماییم کنید خدا خیرتون بده نگید برو روانشناس رفتم و دارم میرم ولی ... روانپزشک رفتم بم دارو پارکینسون داد تری هگزیفینیدیل با یه دارو تشنج اپی وال .. توروخدا کمکم کنید جوابمو بدید فقط شمارو دارم ...
سلام عزیزم شما باید خودتون یه تایپیک ایجاد کنید مشکلاتتون رو بنویسید تا کارشناسها و بچه ها لطف کنند کمکتون کنن.. برای ایجاد تایپیک هم باید حق عضویت پرداخت کنید..امیدوارم مشکلاتتون حل شه براتون آرزوی بهترین ها رو دارم از عمق وجود..انقدم غصه نخور خدابزرگه به اندازه ای که تو بزرگش بدونی..نقل قول:
نوشته اصلی توسط ckafgir