احساس سردرگمی و شکست

سلام
دوستان خوبم من چندماهه با خواهر دوستم آشنا شدم.
من 31 سالمه و ایشون 26 سالشه هردو هم مطلقه هستیم.
هردوهم شاغلیم. من یه دختر 6 ساله دارم و از طریق دوستم بهشون پیشنهاد رو دادم و خانواده ها هم همه در جریان هستن
روزای اولی که حرف میزدیم همه چیمون بهم میخورد و بهم علاقه مند شدیم. من میدونم که از زندگیم چی میخوام و به خاطر اینکه ازدواج اولم با شکست روبرو شده این بار با چشم باز انتخاب کردم
ایشون هم مشکلی با دختر من نداره و دختر منم به شدت آروم و دوست داشتنیه
این گذشت و قرار شد تا رسمی شدن صبر کنیم اما خوب باهم ارتباط تلفنی و کاری داریم و ایشون از همه لحاظ دختر رویاهای من هستن هم از لحاظ اخلاق هم از لحاظ خانواده و خلاصه همه جور که معیارای من واسه انتخاب همسره
ایشون هم به من علاقه دارن اما هفته گذشته بعد از چند وقت هفته که خیلی کم جوابمو میداد بهم گفت که نمیخواد مردی تو زندگی کنارش باشه و از انتخاب میترسه.
مشاوره قرار بود بریم اما به خاطر شرایط کاری و تداخل با ساعتای کاری ایشون این جلسه ها هی عقب میفتن
احساس میکنم خیلی افسرده است نمیخوام عزیزترین فرد زندگیم اینجوری باشه
قرار بود زودتر رسمی بشیم اما به خاطر محرم و صفر و البته مشکل قلبی پدرم _که در طول یک ماه گذشته دوبار عمل کرده_ همه چیز باز عقب افتاد.
حالا من موندم و یه دنیا احساس و علاقه و وابستگی و ایشون که میگه من نمیخوام فعلا ازدواج کنم و میترسم. البته میگه دوستت دارم اما میترسم دوباره شکست بخورم
نگید که ارتباط رو قطع کن و...
بهم بگید چیکار کنم تا نظرش عوض بشه چون چند روزه انقدر ناراحتم مریض شدم. واقعا نمیدونم چیکار کنم.

سلام آقا حامد

اگه مشکل رسمی شدن رابطه هست دوست دارم بدونم چه منافاتی با محرم و صفر داره؟

قرار نیست جشن باشه که یک مراسم خواستگاری هست و ضمنا اون اعضایی از خانواده که سالم هستند که می تونن شما رو همراهی کنن.

البته ظاهرا مشکل شما با دودلی خانم هست بهتره ازش بخواین توضیح بده در چه مواردی احساس نگرانی داره و دقیقا از چی میترسه

از اخلاق شما مطمئن نیست از اینکه بخواد بچه کس دیگه رو نگه داره حس خوبی نداره از مزاحمت احتمالی همسر سابق شما نگرانه از پذیرش مسئولیت جدید واهمه داره یا ....

ازش بخواین دقیقا فکر کنه ببینه در چه موردی دو دل هست و اونوقت شما میتونید بفهمید راهی برای حل اون حس دارید یا نه

خوب البته خانواده ما به شدت پدر سالاره یعنی اول باید پدر اقدام رو انجام بدن و بی احترامیه به ایشون که بدون حضورش کاری رو انجام بدیم و البته اینطور هم نخواهد شد
خوب اون اعتقاد خاصیه که خانواده من به این دوماه دارن و البته من نمیدونم ریشه‌ش چیه اما به نظرشون احترام میذارم
من فکر میکنم ایشون از پذیرش مسئولیت جدید نگرانه و میترسه وگرنه در مورد بقیه چیزایی که فرمودید هیچ مشکلی نداره
خوب میدونم که این حس یه ترسه و البته اشتباهه اما خوب من چه کاری میتونم انجام بدم که ایشون به این ترس غلبه کنه؟ خودش میگه میترسم کم بیارم و نتونم. اما خوب من بهش اطمینان دادم که کنارشم و هیچ وقت ازش انتظار بیش از حد نخواهم داشت و واقعا هم اینجوری خواهد بود
هیچ وقت نمیذارم کم بیاره، همیشه مثل کوه پشت سرش خواهم بود و این رو از خودم مطمئنم

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

مثلا ایشون میگه من به تنهایی خودم عادت کردم
میخوام تا ابد تنها بمونم
اما خوب میدونم بهم علاقه داره اما نمیدونم معنی این حرفا چیه و من باید چیکار کنم
بهش گفتم که اگه نخواستی با من ازدواج کنی من نمیتونم بهت خودمو تحمیل کنم اما بذار همدیگه رو خوب بشناسیم بعد تصمیم بگیر
چند روزی بعد از این حرف من خیلی بهتر شده بود اما باز دوباره از اولش بدتر شد جوری که دیگه حتی جواب من رو هم نمیده.
شما به من بگید چیکار کنم. بهش پیشنهاد کردم که به خاطر اوضاع روحیش با یه روانشناس مشورت کنه و قبول کرد اما خوب میدونم که کسی که بیشترین کمک رو میتونه بهش بکنه خود منم اما نمیدونم چطوری؟

باهاش صحبت کردم میگه نمیتونم با بچه داشتن تو کنار بیام
کمکم کنید تا خیالشو راحت کنم
حسابی داغونم از عصر تا حالا تو تنهایی خودم دارم گریه میکنم.
دارم خورد میشم تو خودم و نمیدونم چیکار کنم.
یعنی چون من بچه دارم حق ندارم عاشق بشم و ازدواج کنم؟ یا این مساله انقدر سخته که نمیشه تحملش کرد؟

ببخشید ولی من حدس زده بودم

به عنوان یک زن میگم بزرگ کردن بچه دیگران خیلی سخته چون بچه تو هر مرحله یک عالمه نافرمانی و مشکل و ... داره که کمتر کسی اگه مادر پدر بچه نباشه بتونه تحمل کنه در ضمن اینکه تقسیم شدن محبت همسر آدم با فرزندی که از گوشت و خون آدم نیست خودش یک معضل بزرگ هست (از دیدگاه یک زن)

خوب البته این خانم بهتر بود قبل از داخل شدن به این ماجرا به اندازه کافی فکراشو میکرد ولی باز هم الان بگه بهتر از فرداست.اگه وارد زندگی شما بشه و به خاطر عدم تحمل اون بچه زندگی بچه رو جهنم کنه اصلا ارزشش رو نداره

به هر حال شما در درجه اول مسئول شادی و آرامش اون بچه هستید چه بخواین و چه نخواین

اگه اون خانم نتونه همراهی کنه پس نمیتونه همسر خوبی برای شما باشه

پس در این حالت بهتر هست با کسی ازدواج کنید که یا کلا بچه دار نمیشه و یا اون هم از ازدواج قبلی یک بچه داشته باشه و به نوعی شرایطش مثل شما باشه

ببخشید شاید این حرفا تلخ باشه ولی واقعیت داره

حرف شما درسته اما من با مشاور حرف زدم گفت تحقیقات ثبت کرده تو فرزندان دختر زیر 8 سال 95 درصدشون هیچ مشکلی پیدا نکردن تو این قضیه.
خوب متاسفانه پیش مشاور نرفت که بهش نتیجه تحقیقاتو نشون بده
بچه من هم فوق العاده آرومه و به هیچ وجه امکان نافرمانی و یا مشکلی وجود نداره.
بهرحال بچه ها ممکنه بزرگ بشن و با پدر و مادرا مشکل داشته باشن ربطی هم به خونی بودن و نبودنشون نداره
الان یعنی احساس و برنامه های من واسه زندگی هیچ ارزشی نداشت؟
یعنی من باید بمونم تا ببینم کی پیدا میشه این شرایطی رو که شما میگید داشته باشه و من بهش علاقه مند بشم و مورد تاییدم باشه و...
احتمالش صفره.
من دختر رویاهامو پیدا کردم اما...

شما می تونید تلاشتون رو در مورد این خانم انجام بدید ولی اگه نهایتا ظرفیت بزرگ کردن بچه شما رو نداشت بهتر از این ازدواج بگذرید

بچه شما به جز شما کسی رو نداره نمیشه تنها کسی که داره رو ازش گرفت و مثلا بگیم بذار پیش مادربزرگش یا مادرش و ...

راستی منظورم این نبود که کسی که هم خون آدم هست نافرمانی نداره منظورم این بود که هرچقدر هم نافرمان باشه آدم میتونه تحمل کنه ولی بچه دیگران رو نه نمیتونه

من اگه جای شما بودم الان به اون خانم فرصت میدادم فکر کنه باهاش تماس میگرفتم و میگفتم میتونم قول بدم بعد ازدواج همسرم مهمترین عضو زندگیم هست ولی به هرحال من بخوام یا نخوام در برابر این بچه هم مسئول هستم روی همه چیز خوب فکر کن و جواب نهایی رو بده و بعد از اون هم برای مدتی به حال خودش میذاشتم

کمی صبور باشید این جور موارد رو فرد خودش باید بپذیره با احساساتی کردن فرد نمیشه نتیجه گرفت

چشم من به توصیه شما عمل میکنم. اون مورد رو بهش گفتم پس بهش فرصت میدم فکر کنه.
اما واقعا نمیدونم روزگارم چطور میگذره حسابی داغونم

سلام من با حرف هاي فكور عزيز كاملا موافقم و ترس اون خانم رو هم كاملا طبيعي ميدونم چقدر خوبه كه انقدر صادق هستن و نميخوان وقتي جاي پاشون محكم شد خودشونو نشون بدن.ايشون چرا از همسرش جدا شده؟شايد هنوز نتونسته باخودش كنار بياد.بهتره بهش فرصت بدين خودشو پيدا كنه.ما رو بي خبر نگذاريد

ممنون دوست عزیز. فعلا که هیچ جوابی نداده. منم هر لحظه منتظرم

خوب دوستان
دیگه خیلی قاطع گفت نه و همه چی تموم شد
جالبه تا وقتی که نمیدونیم چی از زندگی میخوایم کسی براش مهم نیست چطوری هستی و چطور زندگی میکنی با همه چیزت میسازن
اما وقتی میدونی از زندگیت چی میخوای همه تنهات میذارن. تجربه واسه دیگران ترسناکه

بهتره خداروشکر کنین که ایشون خیلی زود به این نتیجه رسیدن وگرنه زندگی و خونه برای خودش و بچه ی معصوم شما تبدیل به مکانی نا آروم و پر از تشویش میشد . شما باید خوشحال باشید که زندگیتون نجات پیدا کرد و سعی کنید این خانوم رو به یه خوابی طولانی که دیدید تشبیه کنید و با این تصور راحتتر اونو از ذهنتون پاک کنید . واقعا خدا بچتون و شما رو دوست داشته که زود این اتفاق افتاد .

حرف شما درسته. منم خیلی احساساتی بودم و واقعا اذیت شدم اما بعدش که احساساتم فروکش کرد فهمیدم که داشتم دوباره اشتباه میکردم و انتخابم درست نبود.
خیلی خوشحالم که زودتر متوجه این قضیه شدم....
از شما هم ممنون دوستان

سلام خيلي خوشحالم كه تكليفتون معلوم شد و ازاين سردرگمي بيرون اومديد و آفرين بهتون ميگم كه درست رفتار كرديد ازاينكه به عنوان يه پدر مسئوليت قبول كرديد و به خاطر خودتون بچه بي گناه و قرباني نكرديد بايد به خودتون افتخار كنيد مطمئن باشيد خدا اين كار شمارو ميبينه و بهترين هارو براتون در نظر ميگيره.هميشه موفق باشيد

اما یه مساله ای که هست اینه که نمیتونم بهش فکر نکنم
هرکاری میکنم هرجوری سبک سنگین میکنم نمیتونم ازش دست بردارم
باید بذارم زمان بگذره...