مرگ تدریجی من

سلام خیلی به کمک فکریتون احتیاج دارم.
22 سالمه در یک خانواده خوب ولی سرشار از سردی و تنش و تنهایی بزرگ شدم.قبل از کنکور آرزو های زیادی داشتم ولی بعد از ورود به دانشگاه وقتی دیدم چیزی تغییر نکرد و من هنوز باید همون آدم محدود قبلی باشم واقعا به هیچی رسیدم...از بچگی مادرم جوری رفتار میکرد که بین همکلاسیها متهم به لوس بودن میشدم .الان که بزرگ شدم بازم ایشون منو بیشتر از یه بچه شش ساله نمیبینن.حق ندارم یک ساعت به تنهایی جایی برم.واقعا خسته ام احساس یک زندانی رو دارم.زندگیم هیچ جذابیتی نداره کسی رو ندارم باهاش درد و دل کنم وقتی با مادرم صحبت میکنم و مشکلاتمو میگم دعوا میشه و در آخر هم میگن همه حرفات از سر خوشی زیاده...در حالی که اثری از شادی در من نیست.

به مرور اینحالت کم میشه
فقط سعی کن اعتماد خانوادت رو از دست ندی
وقتی ببینند دختر خوب و پاکی هستی دیگه فشاراشون روت کم میشه

سعی کن کم کم مستقل شی
یه کم زمان میبره ولی درست میشه

عزیز دل
هنوز اول زندگی هستی و شادی از نظر تو با نظر کسی که ازت بزرگتر و در جای مادرت هست فرق داره منم تنهای تنها در خونه هستم و مثل تو دانشجو ولی با اختلاف سنی 3 سال بزرگتر از تو و تازه شاغل هم هستم و کلاس زبان هم می رم ولی تو هیچ کدومشون لذت نمی بینم ولی چاره ای نیست زندگی همین است ولی به این معتقدم که زندگی با هر آنچه درونش هست زاده فکر ماست و ما هستیم که می سازیمش
حداقل شادی رو خودت برا خودت بساز
سعی کن تا میتونی از این دنیا چیز یاد بگیری
هر وقت به شادی فک کنی خودش برات میاد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط نادیا-7777

به مرور اینحالت کم میشه
فقط سعی کن اعتماد خانوادت رو از دست ندی
وقتی ببینند دختر خوب و پاکی هستی دیگه فشاراشون روت کم میشه

سعی کن کم کم مستقل شی
یه کم زمان میبره ولی درست میشه

---

ممنونم فقط لازم به ذکره که خانوادم به من اعتماد دارن و میدونن تو بعضی مسائل خودم حواسم بیشتر هست فقط میگن مشکل ما جامعه اس!و از اونجا که روز به روز آمار حوادث بالا میره این سختگیری داره شدید تر هم میشه...

عزیز شادی رو تو چی میبینی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مهربون

عزیز دل
هنوز اول زندگی هستی و شادی از نظر تو با نظر کسی که ازت بزرگتر و در جای مادرت هست فرق داره منم تنهای تنها در خونه هستم و مثل تو دانشجو ولی با اختلاف سنی 3 سال بزرگتر از تو و تازه شاغل هم هستم و کلاس زبان هم می رم ولی تو هیچ کدومشون لذت نمی بینم ولی چاره ای نیست زندگی همین است ولی به این معتقدم که زندگی با هر آنچه درونش هست زاده فکر ماست و ما هستیم که می سازیمش
حداقل شادی رو خودت برا خودت بساز
سعی کن تا میتونی از این دنیا چیز یاد بگیری
هر وقت به شادی فک کنی خودش برات میاد

---

مرسی ولی حداقل این همه موج منفی تو زندگیتون نیست مشکل من اینه که مسیر زندگیم دست خودم نبوده و نیست و اگه حرفی بزنم با این پاسخ مواجه میشم: خیلی عوض شدی!

کم کم اینحالات درست میشه
صبور باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مهربون

عزیز شادی رو تو چی میبینی

---

مثلا همین که وقتی بعد از ماهها میام خونه حداقل یه ساعت بدون هیچ بحثی بریم بیرون و دور هم باشیم.

عزیز سعی کن خوددار باشی و هر حرفی رو نگی
مسیر زندگی دست ما نیست همون طور که اختیاری به دنیا نیامدی
بنابراین سعی کن به موفقیت در زندگی برسی که توانایی مستقل تصمیم گرفتن رو در مورد چیزایی که دوست داری داشته باشی
به پدر و مادرت حق بده اونا عاشق همیشگی تو هستند و خوبی رو بهتر از تو تشخیص میدن آخه گلم سنت هم کم است و اون طور که بوش میاد تنها محیط اجتماعی که دیدی مدرسه و دانشگاه بود و زندگی رو طوری می بینی که دیگران برات به نمایش گذاشتند
فدات شم بذار زندگی روال عادیشو داشته باشه گلم فقط به آینده فک کن و بدون که پدر و مادر هر وقت تشخیص بدن که تو از پس زندگی بر میای خودشون تو رو راحت میذارن
فقط موقعی چنین میشه که تو با موفقیت رو پا خودت باشی
زندگی سخته اگه سخت ببینی وقتی راحت میشه که راحت بگیریش

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

عزیز مگه دور از خانواده تحصیل میکنی که میگی بعد از ماهها میام خونه

ولی من فقط میخوام عادی باشم چیز زیادی نمیخوام.دوست دارم بعد این سه سال دانشجویی بتونم مثل بقیه تنها سوار اتوبوس شم برم دانشگاه نه این که منو مثل یه کودکستانی تحویل خوابگاه بدن!
خیلی وقته نمیتونم آینده قشنگی برای خودم تصور کنم.مگه من چند سال زنده ام که این همه سالشو تحقیر شم و نتونم اون طور که میخوام زندگی کنم!بود و نبود من فرقی نداره.

دوست خوبم سلام مشکل شما ناراحت کنندست ولی اگه یه جور دیگه به خانوادت نگاه کنی میتونی مشکلت رو دیگه مشکل نبینی و اسمشو بزاری دلسوزی البته یه کم زیادی.دختره خوب من دختری رو میشناسم که طویه شهری دانشجوئه ولی حتی یکی نیست ازش بپرسه تو اون شهر چه میکنی کی میری کی میای یا اصلا چرا تو بعد از فارغ التحصیلی برنمیگردی خونت.بین عزیزم به نظر من اون دختر اگه بفهمه که تا این حد بی تفاوتی یعنی بود و نبودت مهم نیست دیگه هیچ وقت پزه آزادیشو به کسی نمیده.شما وارد دانشگاه شدی اگه بتونی فکرتو عوض کنی که بعد از تموم کردن درسم میتونم جایی سر کار برم و بعد با آدمی متناسب ازدواج کنم این انگیزتو بیشتر میکنه البته باید بگم که روزی بعد از ازدواج دلت واسه سخت گیری های پدر و مادرت تنگ میشه .به فکر آینده باش که روشنه.



در زندگی روی هر مسئله ای تمرکز کنیم عین اون برامون پیش میاد.[color=#000000][size=medium]

به چیزای خوب فکر کن

الان این چیزا رو نمیفهمی بلکه وقتی میفهمی که ضربه ببینی
امیدوارم که هیچ وقت ضربه نبینی
بهشون اعتماد کن
عزیز سخت نگیر
به آینده فکر کن و بذار که خوشبختی و شادی تو را انتظار بکشه نه تو

آدما قدر چیزایی رو که دارن زمانی میفهمن که از دست بدن پس قدرشون رو همین الان که راجع بشون قضاوت میکنی بدون و سعی کن تا حدی بهشون حق بدی

پسرا خیلی خیلی منتظر همچینی دخترایی هستند که از خانواده جدا میشن و پدرت هم بهتر از تو جنس خودش رو میشناسه که روت حساسیت نشون میده

تحمل کن و بذار درست تموم شه و با غرور بهشون بگو که اون چیز که باید باشی شدی نه اون چیزی که دیگران خواستن

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط aphd

دوست خوبم سلام مشکل شما ناراحت کنندست ولی اگه یه جور دیگه به خانوادت نگاه کنی میتونی مشکلت رو دیگه مشکل نبینی و اسمشو بزاری دلسوزی البته یه کم زیادی.دختره خوب من دختری رو میشناسم که طویه شهری دانشجوئه ولی حتی یکی نیست ازش بپرسه تو اون شهر چه میکنی کی میری کی میای یا اصلا چرا تو بعد از فارغ التحصیلی برنمیگردی خونت.بین عزیزم به نظر من اون دختر اگه بفهمه که تا این حد بی تفاوتی یعنی بود و نبودت مهم نیست دیگه هیچ وقت پزه آزادیشو به کسی نمیده.شما وارد دانشگاه شدی اگه بتونی فکرتو عوض کنی که بعد از تموم کردن درسم میتونم جایی سر کار برم و بعد با آدمی متناسب ازدواج کنم این انگیزتو بیشتر میکنه البته باید بگم که روزی بعد از ازدواج دلت واسه سخت گیری های پدر و مادرت تنگ میشه .به فکر آینده باش که روشنه.



در زندگی روی هر مسئله ای تمرکز کنیم عین اون برامون پیش میاد.[color=#000000][size=medium]

به چیزای خوب فکر کن

---

من دوست ندارم خانواده کلا کاری با من نداشته باشه میخوام از دور حواسشون باشه نه به نحوی که حس کنم دست و پام بسته شده!
هیچ کس حاضر نیست با یه آدم وابسته زندگی کنه و اگر هم بخواد مطمئنا در آینده اون هم میخواد منو همینطور تحت کنترل داشته باشه فقط مسئول این زندان عوض میشه...

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مهربون

الان این چیزا رو نمیفهمی بلکه وقتی میفهمی که ضربه ببینی
امیدوارم که هیچ وقت ضربه نبینی
بهشون اعتماد کن
عزیز سخت نگیر
به آینده فکر کن و بذار که خوشبختی و شادی تو را انتظار بکشه نه تو

آدما قدر چیزایی رو که دارن زمانی میفهمن که از دست بدن پس قدرشون رو همین الان که راجع بشون قضاوت میکنی بدون و سعی کن تا حدی بهشون حق بدی

پسرا خیلی خیلی منتظر همچینی دخترایی هستند که از خانواده جدا میشن و پدرت هم بهتر از تو جنس خودش رو میشناسه که روت حساسیت نشون میده

تحمل کن و بذار درست تموم شه و با غرور بهشون بگو که اون چیز که باید باشی شدی نه اون چیزی که دیگران خواستن

---

همچنان تحمل میکنم...ولی با دیدن بقیه بازم این مساله واسم پر رنگ میشه.

از کجا معلوم که بقیه برات نقش بازی نمیکنن

تو لیاقت بیشتر از این که بخوای خودت را با کسی مقایسه کنی همین الان به دستات روی کیبورد نگاه کن هر انگشت روی یک حرف است و هر انگشت با انگشت دیگت فرق داره همون طور که تو دنیا هیچکس شبیه دیگری نیست مسلما سرنوشتش هم با دیگری فرق داره ببین که چطور حروف را با انگیزه پی جواب فشار میدی فدات شم همین طور هم موانع موفقیت رو کنار بزن و بذار فرق زندگی تو با دیگران در مقدار فهم تو از زندگی باشه البته بهت حق میدم چیزی رو میگم که خودم در انجامش به سختی پیش میرم

اولین قدم همیشه سخته
اولین قدم تو تغییر در نوع فکرت که چطور با مسئله کنار بیای تا به استقال شخصیتی برسی

:72دوست خوبم یه سر به افراد آنلاین بزن ببین چند نفر تویه این وقته شب پایه این سایت نشستن.باور کن این همه انسان که تا این وقته شب پای کامپیوتر نشستن یه مشکلی دارن و این مشکلاته که تو این ساعت از شب اجازه خواب نمیده.میتونی یه سر به تایپیک های دیگه هم بزنی و از خیلی از مشکلات دیگران باخبر بشی .من تا قبل از این که با این سایت آشنا بشم خدمو بدبخت ترین آدم فرض میکردم ولی حالا میبینم خیلی کسا هستن که از من شرایتشون حاد تره و واقعا تا حدی تونستم با مشکلم کنار بیام شما هم اول باید امیدتو به دست بیاری و بعد دنبال راه حل بگردی معذرت میخوام ولی آدم ناامید مثل یه آدم کور میمونه هر چی کمکش کنی میگه بی فایدست.
امیدتو به خدا حفظ کن بعد گام بردار تا به مقصد برسی عزیزم.:72::72:

راهنمایی نمی تونم بهت بکنم فقط دیدم نوشتی خونوادت سردنو تنهایی و در عین حال نوشتی خیلی محدودت می کنن و کی می ری کی می یای براشون مهمه. فکر می کنم اگه خونوادت سرد بودن و تنها بودی در واقع کسی به کارت کاری نداشت که کجا می ری کی میای و اصلا باهات کاری نداشتن. واسه همین فکر می کنم احتمالا با یه سری رفتارا و راهکارا بتونی خونوادتو سر به راه کنی و تا حدی بتونی همونطوریشون کنی که می خوای. اما اینکه چه رفتاری داشته باشی رو نمی دونم شاید همینجا دوستان بهت بگن یا اگه مشکل مالی نداری بتونی بری مشاوره حضوری. موفق باشی.

فقط حیات من براشون مهمه روحیه ام اهمیتی نداره واسه این میگم سرد.