لطفا پاسخ من رو بدهيد

دوستان خوبم من مشكلي دارم كه اميدوارم بتونم با نظر گرفتن از شما خوبان اونو براي خودم حل كنم
پسر 6 ساله ام فوق العاده مهربون و باهوش و مغرور و در عين حال صادق و يكرنگه به خصوص در جمع هاي دوستانه اش بعد از سالها حدود يك ماه كه به صورت كنترل شد هروزي 1 ساعت حق دوچرخه بازي در خيابان رو داره حالا با توجه به مسائلو جرائمي كه در جامعه مرتب به گوش مي خوره ترسم از اينه كه نكنه يك روز خدايي ناكرده فريب آدم هاي نادرست رو بخوره نكنه يه روز توي مدرسه گرفتار بچه هاي نا اهل و بزرگتر از خودش بشه
در كل هميشه تنم از اين خيالات منفي به لزره در مياد
چند بار بهش گفتم اگر فرد غريبه اي باهات حرف زد جوابش رو نده چند روز پيش مردي در خونه بطري آبي رو بهش داده بود كه برايش آب كنه اما پسرم قبول نكرده بود و سريعا هم به من گفت
به او گفته ام ار كسي تو رو مورد آزار قرار داد از هيچ چيز نترس و به ما يا معلمت بگو
اگر كسي از تو خواست لباست رو در بياري فورا به معلمت يا ما يا يك بزرگتر بگو
همسرم مي گه ترس تو بي مورده اون از عهده خودش برميياد اما من دارم با اين افكار ماليخوليايي آزار مي بينم.

سلام خواهر خوبم
از اونجایی که خودتون هم گفتین پسرتون باهوش و صادق عالیه بنظر من کافیه فقط بهش یاد بدین با غریبه ها ارتباط نداشته باشه و دلیل زشتی این ارتباط رو هم بهش بگین البته سر بسته و جوری باهاشبر خورد کنین که مطمین باشه اگه خدای ناکرده اتفاقی براش بیفته شما حامی و پشت و پناهشین نه سرزنشگر و تنبیه کننده
بعد در نظر بگیرین این جامعه‌ای است که خوب یا بد تا چند سال بعد پسرتون باید واردش بشه و توش زندگی کنه پس هر وقت دیدیدن خیلی دارین مته به خشخاش میذارین یادتون بیفته که نباید یک پسر لوس و ننر و خدانکرده دست و پا چلفتی تحویل چنین جامعه ای بدین
خیلی هم نوشته های روزنامه ها رو جدی نگیرین اگه حساب کنیم روزی 15 میلیون کودک و شاید بیشتر روزی فقط 2 بار اونهم فقط برای مدرسه رفتن میرن بیرون از خونه و برمیگردن و اگر بگیم هفته ای یک مورد اتفاق آنچنانی برای کودکان می افته به عبارتی احتمال بروز این گونه حوادث برای هر کودک ایرانی میشه خیلی خیلی کمتر از 1 در 210 میلیون تقریبا مساویه با احتمال اصابت یه شهاب سنگ به خونه آدم
خیلی خودتون رو ناراحت نکنین

به نظرمن با نظارت دورادور تا حدودی می توانید از اضطراب خود بکاهید.
همچنین صمیمی شدن با فرزند 99% شما را از دلنگرانی بیرون خواهد آورد، چون فرزندتان کوچکترین اتفاقی را برای شما تعریف خواهد کرد.

سلام شما دارين با اين كارتون يه پسر منزوي و دست و پا چلفتي تحويل جامعه ميديد دقيقا مادر شوهر من همين ترس را داشته و الان يك پسر لوس و ننر شوهر منه و من هيچ وقت از سر اونها نميگذرم خواهشا اين دلسوزي و ترس بي مورد را كنار بگذاريد و بگذاريد بچه اجتماعي بار بياد

با عرض سلام خدمت خواهر خوبم
من با نظر دوست عزیز خزان شکیب موافقم زیاد حساسیت نشان ندهید و فقط به غیر از مادر پسری شما باید با او رفیق باشید تا تمام مشکلاتش را بیاید به شما بگویید و بگذاريد بچه اجتماعي بار بياد

سلام
حدود سه ماه پيش كه اين مطلب رو ارسال كردم آقايي پاسخ بسيار مناسب و كاملي برايم فرستادن بر اساس اون ايده كم كم ترسم رو دور ريختم و پسركم رو فرستادم توي خيابون كه با همسن هاش بازي كنه اوايل هر ده دقيقه بهش سر ميزدم ناگفته نمونه كه خيلي هم دردسر كشيدم بلد نبود دچرخه سواري كنه كه به دليل علاقه اش به بازي هاي گروهي ظرف 3 روز (البته با همكاري دلسوزانه و سختگيرانه پدرش) ياد گرفت مرتب به خيابان هاي پر از تردد ماشين مي رفت كه تقريباً الان برايش جا افتاده كه نبايد از محل خودمون دور بشه
بار با بچه ها قهر مي كرد كه ياد گرفت همه جا خونه نيست كه نازش خريدار داشته باشه يه بار هم به بزرگتر از خودش توهين كرده بود كه برخورد بسيار بدي باهاش شد و الان مي دونه بايد با همسن خودش بازي كنه و خلاصه اينكه تجربه خوبي بود الان هم كنترلش مي كنم اما نه به شدت روزهاي اول
در كل مي خوام مادر خوبي باشم . از همه شما هم ممنونم

خواهر گلم سلام
حرف شما درسته جامعه ما تا کمی امنیت خود را از دست داده اما شما وسواس هستید بچه شما باهوشه طبق حرف خود شما .
پس حساسیت زیاد نداشته باشید از راه دور مواظب بچه گلتان شوید .

بد نيست خيلي از مسائل را با تجربه كسب كنه مانند همين موردي كه خودتون اشاره كرديد مانند توهين به بزرگتر و قهر و لوس كردن خودش در جامعه. اينها او را مرد بار مي آورد. در مورد مسائل اخلاقي هم شما بهترين كار ممكن را انجام داده ايد. فقط كافيست به او آگاهي دهيد و عواقب كار را به او بشناسانيد و اجازه دهيد او خودش مراقب خودش باشد و از الان از پس خودش بر بيايد تا زماني كه بزرگ شد بتواند گليم خود را در اين جامعه بيرو ن بكشد.
خوشحالم كه ما را از تجربيات خودتان آگاه كرديد.

ممنون از همه دوستاي خوبم امروز پسرك من 3 هفته است كه ميره كلاس اول خودش آماده ميشه و مسرانه از من مي خواد تنها بره سوار سرويس بشه و من فقط دم در بايستم .چند روز پيشترها هم كه بزرگانه صدايم زد كه مامي جون سرويست اومده جالبه كه اون زودتر از من آماده شده بود وگرنه مامي سهل انگار از سرويس جا مي موند
گل پسرم كلاس كاراته مي ره و كلي پيشرفت كرده
هفته گذشته محض دردو دل بهم گفت مامي دوستم (همسايه) منو زده اول مي خواستم چادر به كمر ببندم و برم سراغ پسر بيچاره اما بعد از چند ثانيه تفكر(چه معجزه اي مي كنه تعقل هاي چند ثانيه اي)بهش گفتم بهتر نيست خودت به بزرگترش (مامان و باباش9 بگي
پسرم با اعتماد به نفس از درستي كارش به مادر دوستش گفت پسر شما زده توي دماغم البته خيلي اروم و بدون تنش
نتيجه فرداي اون روز مادر دوستش مثل يه عاقل مرد باهاش رفتار كرد و رسماً از پسركم عذرخواهي كردن و توضيح دادن كه دليل دعواي پسرشون چي بوده و مقصرهو...
نتيجه اين شد كه ديروز توي كلاس كاراته وقتي مربي اسامي بچه ها رو براي مسابقه خوند و پسر من كه تازه وارده جزو اونا نبود با خونسردي و البته طلبكارانه و محترمانه از استادش خواست اون رو هم توي مسابقات شركت بدن حتي اگر شده به عنوان تماشاچي چه جالب كه استاد هم قبول كردن و
نتيجه اينكه من از خدا و شماها خيلي ممنونم
بالاخص آقاي mahmood_co كه منو شديداً به فكر واداشتن

چقدر خوبه كه پسر شما مي تونه از حقوق خودش دفاع كنه و اينو مديون مادر باهوش و فداكارشه

با سلام
چه خوبه که انسانها فرق کلمات را بدانند هرچند که خيلي به هم نزديک باشند
ترحم يا مواظبت
همانگونه که يک انسان خيلي چيزها در کانون خانواده ياد ميگيرد ولي بيشتر از آن را در خارج از خانه ياد ميگيرد ..
نبايد فرزندانمان را تک قطبي نماييم و وابسته به خانه و خانواده .
ايا فردا باز هم ميشود به فرزند 40 ساليمان بگوييم چکار کند يا نکند .؟؟؟

واي خدا من فقط فكر ميكردم شوهر داري و آشپزي سخته!!!
نگو بچه داري آدمو داغون ميكنه.

درود بر شما دلناز عزیز. :104:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط taravat

واي خدا من فقط فكر ميكردم شوهر داري و آشپزي سخته!!!
نگو بچه داري آدمو داغون ميكنه.

---

آره طراوت عزيز اما نه بچه داري و شست و شو و مريضداري اش . تربيت و اينكه اين موجود پاك و صادق كه هر لحظه در پي يه حادثه است رو چطور از فرشته بودن به كمال انسانيت برسوني سخته اينكه فرداها نگه مادر تو منو بد كردي مادر تو مي تونستي و كوتاهي كردي مهمه
وقتي بچه دار شدم فكر نمي كردم روزي كودكانم بهترين آغوش و محبت رو نه در دامان پدر و مادر كه بر شانه برادري اشان مي جويند و من ناتوانم كه چگونه تداوم بخشم اين همه موهبت و محبت بينشان رو .
كودك شيرخواره ام معني دفتر و كتاب رو نمي دونه با ملايمتي كه به تعجب مي نشاندم كتابها را پس مي زنه و سر بر پاهاي كوچك برادرش مي گذارد ، من غرق لذت مي شوم و آرزو مي كنم هميشه اينچنين باشد . اما من بايد در آن لحظه و بعد هايش چه كنم . باز محبت خدا رو جويا مي شم و به لطفش اميدوار كه كمكم كند تا از اين شالوده پاك اكسير توانمندي ، پاكي ، صلابت و استقامت و مردانگي بسازم .
خدايا به اميد تو