اشعار برگزیده

خدا اراده کرده بود که عشقُ نقاشی کنه
می‌خواست به زخم عاشقا بازم نمک پاشی کنه

برای بوم نقاشیش کرب و بلا رو آفرید
با قلم موی قدرتش یه نقش دلرُبا کشید

اول نقاشی زدش نقشی به رنگ شور و شِین
اولِ از همه کشید رو نیزه‌ها سر حسین

برا نماد دلبری صورت اکبرُ کشید
نشون اوج بی کسی گلوی اصغرُ کشید

زد قلم مو رو توی خون یه گوش پاره رو کشید
تو دست قاتل حسین سر بریده رو کشید

نقشی زدش به بوم خود ز اوج غربت نبی
به رنگ تیره غروب رنگ کبود زینبی

با چشمای رباب خود معنی اشک و گریه رو
صفحه آخرم کشید قد خم رقیه رو

خدا تو بوم نقاشی عطر گل یاسُ کشید
برای امضا زدنش صورت عباسُ کشید

گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید
گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا
تک درختی در بیابان یکه و تنها کشید
گفتمش نامردمان این زمان را نقش کن
عکس یک خنجر ز پشت سر پی مولا کشید
گفتمش راهی بکش کان ره رساند مقصدم
راه عشق و عاشقی و مستی و نجوا کشید
گفتمش تصویری از لیلی ومجنون را بکش
عکس حیدر در کنار حضرت زهرا کشید
گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن
در بیابان بلا، تصویر یک سقا کشید
گفتمش از غربت ومظلومی و محنت بکش
فکر کرد و چهار قبر خاکی از طاها کشید
گفتمش سختی ودرد وآه گشته حاصلم
گریه کرد آهی کشید و زینب کبری کشید
گفتمش درد دلم را با که گویم ای رفیق
عکس مهدی(عج) راکشید و به چه بس زیبا کشید
گفتمش ترسیم کن تصویری از روی حسین
گفت این یک را بباید خالق یکتا کشید

وقتی نسیم صبحگاهان ـ مست ـ
گل های باغ گیسوانت را
افشاند و
پرپر کرد و
پرپر کرد و
پرپر کرد ؛
بر روی پیشانی .
من نیز ، در آیینه چشم تو می دیدم
پرواز روحم را
در آفاق پریشانی .....

تنها تر ازهمیشه ، در ایوان نشسته ام
ماه درشت
ـ یاس هزار پر ـ
ماه درست
ـ باغ کبوتر ـ
ماه تمام
تازه و تر
برآب های نیلی شب ،بال می زند
من نیز ، پا به پایش
با بال بسته ام !
تنها تر از همیشه
جام می ام تهی است
جام غمم پر است
وز جام دل مپرس ،
کاین جام را به سنگ صبوری شکسته ام

شب، همره نسیم و ستاره
با کاروان یاس کبوتر
تا کوچه باغ های سپید
آهستهمی رود ....

من نیز ،پا به پای سه تار گسسته ام

سلام زیبا.ده ؛
انتخاب اشعارت بسیار زیبا و پر محتواست که نشان دهنده ی روح لطیف و شخصیت بزرگ درونیته .
بالاخره یه نفر پیدا شد که از شعر و عشق و زیبایی توی این تالار بنویسه و دست از طلاق و جدایی و غم و بدبختی و بدبینی و بدفهمی و فرهنگ عقب مانده ی هزاران ساله برداره !!!!!!!!.
از حضور شما در تالار همدردی خیلی خوشحالم .

با سلام به شما از اینکه مرا مورد لطف خود قراردادی ممنوم .

من بیشتر دوست داشتم در سایت همدردی علاوه بر درد به مسائلی چون شادی ، محبت ، عشق ،و ..... پرداخته بشه تا روحیه
شاد بچه های این سایت هم دیده بشه همینکه یک همدرد دارند و باهاش راجب هر مسئله ای از مشکل گرفته تا شعر و مشاعره سرگرمی می تونه باهاش صحبت کنه و اونو از دنیای غبار گرفته خودش برای لحظه ای کوچک در بیاره و غماش و فراموش کنه بتونه شادو سرگرم باشه خوشحالم .

نیمه شب بود، و غمی تازه نفس ،
ره خوابم زد و ماندم بیدار،
ریخت از پرتو لرزنده شمع ،
سایه دسته گلی بر دیوار .

همه گل بود ، ولی روح نداشت !
سایه ای مضطرب و لرزان بود
چهرهای سرد و غم انگیز و سیاه
گوئیا مرده سرگردان بود !

شمع ، خاموش شد از تندی باد
اثر از سایه به دیوار نماند
کس نپرسید : کجا رفت ؟ که بود ؟
که دمی چند در اینجا گذراند !

این منم خسته در این کلبه تنگ
جسم در مانده ام از روح جداست ؛
من ، اگر سایه خویشم ، یا رب
روح آواره من کیست ؛ کجاست ؟

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب
گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار
خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب
خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم
گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب
ای که در زنجیر زلفت جای چندین آشناست
خوش فتاد آن خال مشکین بر رخ رنگین غریب
می‌نماید عکس می در رنگ روی مه وشت
همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرین غریب
بس غریب افتاده است آن مور خط گرد رخت
گر چه نبود در نگارستان خط مشکین غریب
گفتم ای شام غریبان طره شبرنگ تو
در سحرگاهان حذر کن چون بنالد این غریب
گفت حافظ آشنایان در مقام حیرتند
دور نبود گر نشیند خسته و مسکین غریب

« حافظ شیرازی »

***ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی***
ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی
دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی
دیشب گله زلفش با باد همی‌کردم
گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی
صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند
این است حریف ای دل تا باد نپیمایی
مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی
یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی
ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست
شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی
و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی
در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست
کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی
زین دایره مینا خونین جگرم می ده
تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی
حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

********** « حافظ شیرازی »
برای تعجیل در ظهور امام معصوم غریبمان مهدی موعود همه با هم ده صلوات می فرستیم .
«« اللهم صل علی محمد و ال محمد و اعجل و فرجهم »»
«« اللهم صل علی محمد و ال محمد و اعجل و فرجهم »»
«« اللهم صل علی محمد و ال محمد و اعجل و فرجهم »»
«« اللهم صل علی محمد و ال محمد و اعجل و فرجهم »»
«« اللهم صل علی محمد و ال محمد و اعجل و فرجهم »»
«« اللهم صل علی محمد و ال محمد و اعجل و فرجهم »»
«« اللهم صل علی محمد و ال محمد و اعجل و فرجهم »»
«« اللهم صل علی محمد و ال محمد و اعجل و فرجهم »»
«« اللهم صل علی محمد و ال محمد و اعجل و فرجهم »»
«« اللهم صل علی محمد و ال محمد و اعجل و فرجهم »»

با سلام به دو دوست گرامی
معشوق همینجاست پست اول شما بسیار عالی بود . واقعا انسان رو متحول می کنه . باز هم برامون از این پست ها بگذار . باتشکر از شما
انشا الله همه جوانهای ما حسینی و کربلایی شوند . انشا الله

سلام خوش آومدی بهاره جون :


اگر شکسته، اگر استوار می میرم
اگر فقیر، اگر مایه دار می میرم

و کار جوهر مرد است و افتخار من است
که از فشار دل انگیز کار می میرم

فشار می دهدم کار و مثل یک قوطی
مچاله می شوم و با فشار می میرم

قرارمان سر سعدی، اگر نیایی زود
یقین بدان که سر لاله زار می میرم

دوباره وقت غروب است و نیستی، من هم
کلاغ می شوم و قار قار می میرم

تمام زندگی ام بی بخار بودم، لیک
به قدرت دو سه اسب بخار می میرم

اگرچه عین عذاب است بوی جورابش
شبی ولیکن در پای یار می میرم

کسی حالم نمی پرسه !

در این شبهای دلتنگی که غم با من هم آغوشه
به جز اندوه و تنهایی کسی با من نمی جوشه
کسی حالم نمی پرسه کسی دردم نمی دونه
نه هم درد و هم آوایی با من یک دل نمی خونه
از این سرگشتگی بیزارم و بیزار
ولی راه فراری نیست از این دیوار
برای این لب تشنه دریغا قطره آبی بود
برای خسته چشم من دریغا جای خوابی بود
در این سرداب ظلمت نور راهی بود
در این اندوه غربت سرپناهی بود
شب پر درد و من از غصّه ها دلسرد
کجا پیدا کنم دلسوخته ای هم درد
اسیر صد بیابان وَهم و اندوهم
مرا پا در دل و سنگین تر از کوهم

این هم برای شما که تنهائی

نطر شما چیه ؟

سلام به همه دوستان خوبم بهاره،زیبا ده،معشوق همین جاست و.....اجازه می دید من هم تو محفل شعرتون بیام؟؟؟
پس با اجازه.ولی یه شعر که بچگی هام برام می خوندند رو می گم
معشوق همین جاست محترم فرمودندکه:(ببخشیدا اصلا قصد جسارت ندارم)
بالاخره یه نفر پیدا شد که از شعر و عشق و زیبایی توی این تالار بنویسه و دست از طلاق و جدایی و غم و بدبختی و بدبینی و بدفهمی و فرهنگ عقب مانده ی هزاران ساله برداره !!!!!!!!.
واما شعر.بچه که بودم هر وقت گریه می کردم ،برام می خوندند که :
خنده رو با گریه نکن نه تورو این جور نمی خوام
ووقتی هم که می خندیدم می گفتند «سنگین باش» .معذرت می خوام« نیشتو ببند»
بالاخره نفهمیدم که باید گریه نکنم یا نخندم !«یا»بالاخره بایدگریه کنم یا خنده؟
ولی حالا که بزرگ شدم بالاخره فهمیدم که نه زنگی زنگی ،نه رومی رومی
هم خنده ،هم گریه .هم شوخی ،هم جدی ، هم شعروزیبایی ،هم طلاق و جدایی هم عشق و هم نفرت هر کدوم یه کاربردی داره .فقط کجا و کی و چه اندازه .این مهمه.! یه جاهایی اینها مکمل همند.و من اینها رو تو همین تالار واز شما دوستان خوبم یاد گرفتم
توی این تالار گفتگو هم بازی و سرگرمی داریم هم ادبیات و عرفان دارم هم طلاق و هم مرحبا ای عشق خوش سودای ماوهم مسابقه و........
پس بهتره بگیم خنده رو با گریه بکن فقط به موقع.

هرچی ارزوی خوبه مال تو هر چی خاطره داری مال من
اون روزهای عاشقونه مال تو شبهای بی قراری مال من

سلام
ستاره یادداشتت عالیه، مخصوصا نتیجه گیریت.
البته مشخصات عشق و ...، دادی، تصور نمی کنم عشق وعاشق تاریخ وفات داشته باشه. جاویده؟! نه ؟!
همچنین بهاره و زیبا دستتون درد نکنه که با ادبیات حال و هوایی دیگر به انجمن داده اید.

سلام:
دقیقا.این جاست که عشق اسمانی و زمینی راهشون از هم جدا می شه.عشق زمینی تموم میشه و عشق اسمونی با یه عمرعشق بازیو عاشق پیشگی می ره که با تولدی دوباره و وصال معشوق ادادمه پیدا کنه و جاودانه شه.
مرحبا ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علتهای ما
جسم خاك از عشق بر افلاك شد
کوه در رقص آمد و چالاك شد
باغ سبز عشق كاو بی منتهاست
جز غم و شادی در او بس میوه هاست
عشق خود زین هر دو حالت برتر است
بی بهار و بی خزان سبز و تر است
هر كه را جامه ز عشقی چاك شد
او ز حرص و عیب، كلی پاك شد
ای دوای نخوت و ناموس ما
ای تو افلاطون و جالینوس ما

سلام ستاره جون خوش آمدی
********************

گل بهاری

در انتظار ديدنت هستم
ای گلی که روييدنت بهار را به همراه دارد
و ای کاش با ديدنت کمی آرام بگيرم
ولی
هر بار که می‌بينمت عطشم برای داشتنت بيشتر می‌شود.
در انتظار بهار می‌مانم
بهاری که در سبزی و طراوتش
می‌توانم با تو بمانم
و دل بی‌قرارم را کمی آرام کنم.
افسوس!
افسوس که نمی‌آيی
و بهار را با خود نمی‌آوری
اما من در انتظار ديدنت می‌مانم.

سلام به تمام دوستان من عاشق این شعر فریدون مشیری هستم .
« کوچه »
بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم



در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد

باغ صد خاطره خنديد

عطر صد خاطره پيچيد



يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم

پرگشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم

ساعتي بر لب آن جوي نشستيم

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت

من همه محو تماشاي نگاهت



آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ريخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ



يادم آيد : تو به من گفتي :

از اين عشق حذر كن!

لحظه اي چند بر اين آب نظر كن

آب ، آئينه عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است

باش فردا ،‌ كه دلت با دگران است!

تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن!



با تو گفتم :‌

"حذر از عشق؟

ندانم!

سفر از پيش تو؟‌

هرگز نتوانم!

روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم،

تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم"

باز گفتم كه: " تو صيادي و من آهوي دشتم

تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم

سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم...!



اشكي ازشاخه فرو ريخت

مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت!

اشك در چشم تو لرزيد

ماه بر عشق تو خنديد،

يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه كشيدم

نگسستم ، نرميدم



رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم

نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم

نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم!

بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم!

*****

ديرگاهي است در اين تنهايي

رنگ خاموشي در طرح لب است.

بانگي از دور مرا مي خواند،

ليك پاهايم در قير شب است.


رخنه اي نيست در اين تاريكي:

در و ديوار بهم پيوسته.

سايه اي لغزد اگر روي زمين

نقش وهمي است ز بندي رسته.

نفس آدم ها

سر بسر افسرده است.

روزگاري است در اين گوشة پژمرده هوا

هر نشاطي مرده است.


دست جادويي شب

در به روي من و غم مي بندد.

مي كنم هر چه تلاش،

او به من مي خندد.


نقش هايي كه كشيدم در روز،

شب ز راه آمد و با دود اندود.

طرح هايي كه فكندم در شب،

روز پيدا شد و با پنبه زدود.


ديرگاهي است كه چون من همه را

رنگ خاموشي در طرح لب است.

جنبشي نيست در اين خاموشي:

دست ها، پاها در قير شب است

سلام دوستان عزیز ؛
با اینکه این تاپیک رو ایجاد کردم ولی مثل اینکه از همه خاموشتر خودم هستم . البته باید اعتراف کنم که اشعاری که پست میشند منو به حال و هوایی می برند که یادم میره خودم هم باید پست بفرستم . به همین خاطر منم یه شعر می فرستم که نگید لال از دنیا رفت .
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

ای که می پرسی نشان عشق چیست
عشق چیزی جز قلب زیبای تو نیست

عشق یعنی مهر بی چون و چرا
عشق یعنی کوشش بی ادعا

عشق یعنی مهر بی اما و اگر
عشق یعنی رفتن با پای سر

عشق یعنی دل تپیدن بهر تو
عشق یعنی جان من قربان تو

عشق یعنی خواندن از چشمان تو
حرف های دل بدون گفتگو

عشق یعنی دشت گل کاری شده
در کویری چشمه ای جاری شده

عشق یعنی یک شقایق در میان دشت خار
باور امکان بهار ، با وجود یک گلبهار

در خزانی برگ ریز و زرد و سخت
عشق یعنی ، تاب یک برگ درخت

عشق یعنی روح را آراستن
بی شمار افتادن و بر خاستن

عشق یعنی ترش را شیرین کنی
عشق یعنی نیش را نوشین کنی

عشق یعنی مهربانی در عمل
زندگی مانند کندوی عسل

عشق یعنی مهربانی داشتن
قدرت درک سماعی داشتن

عشق یعنی گل به جای خار باش
پل به جای این همه دیوار باش

عشق ، آزادی ، رهایی ، ایمنی
عشق ، زیبایی ، زلالی ، روشنایی

عشق یعنی تنگ بی ماهی شده
عشق یعنی ماهی ، راهی دریا شده

عشق یعنی مرغ های خوش نفس
بردن آنها به بیرون از قفس

عشق یعنی برگِ روی شاخه ها
عشق یعنی گل به روی شاخه ها

عشق یعنی آسمان دور از غبار
چشمک یک اختر دنباله دار

عشق یعنی از بدی ها اجتناب
بردن پروانه از لای کتاب

در میان این همه غوغا و شر
عشق یعنی کاهش رنج بشر

ای توانا ، ناتوان عشق باش
پهلوانا ، پهلوان عشق باش

عشق یعنی ، گاه بر بی احترامی ، احترام
بخشش و مردی به جای انتقام

عاشقی دیدی خودت را خاک کن
سینه ات را در حضورش چاک کن

عشق یعنی مشکلی آسان کنی
دردی از درمانده ای درمان کنی

در تنور عاشقی سردی مکن
در مقام عشق نا مردی نکن

لاف مردی میزنی مردانه باش
در مسیر عاشقی افسانه باش

عشق یعنی ظاهری باطن نما
باطنی آکنده از نور خدا

عشق یعنی آن چنان در نیستی
تا که معشوقت نداند کیستی

عشق یعنی جسم روحانی شده
قلب خورشیدی و نورانی شده

عشق یعنی ذهن زیبا آفرین
آسمانی تر شدن روی زمین

هر که با عشق آشنا شد مست شد
وارد یک راه بی بن بست شد

هر کجا عشق آید و ساکن شود
هر چه نا ممکن بود ممکن شود

در جهان هر کار خوب و ماندنی ست
رد پای عشق در او دیدنیست

عشق یعنی دوستی تا حد مرگ
عشق یعنی له شدن مثل یه برگ

عشق یعنی شورش آلاله ها
عشق یعنی خواهش پروانه ها

عشق یعنی تشنگی در باغها
عشق یعنی بارش احساس ها

عاشقی یعنی اسیردل شدن
با هزاران درد و غم یکی شدن

عاشقی یعنی طلوع زندگی
با صداقت همنشین گل شدن

عاشقی یعنی که شبها تا سحر
وارد دنیای رویاها شدن

عاشقی یعنی تحمل ، انتظار
مثل ماه آسمان تنها شدن

عاشقی یعنی دو دیده تا ابد
پر ز گهر های دریایی شدن
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
عاشق خدا باش تا معشوق خلق شوی .
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

سلام
من شاید هزاران بار تا حالا این شعر کوچه را خواندم، عجیبه که هر بار بیشتر از بار قبلی منو در خودش غرق می کنه. دوست داشتم دوباره پست این شعر را که بهاره زحمتشو کشیده ، اینجا بیارم. خیلی عالیه. مخصوصا اینجا که میگه:

با تو گفتم :‌

"حذر از عشق؟

ندانم!

سفر از پيش تو؟‌

هرگز نتوانم!

روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم،

تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم"

باز گفتم كه: " تو صيادي و من آهوي دشتم

تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم

سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم...!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بهاره

سلام به تمام دوستان من عاشق این شعر فریدون مشیری هستم .
« کوچه »
بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم



در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد

باغ صد خاطره خنديد

عطر صد خاطره پيچيد



يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم

پرگشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم

ساعتي بر لب آن جوي نشستيم

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت

من همه محو تماشاي نگاهت



آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ريخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ



يادم آيد : تو به من گفتي :

از اين عشق حذر كن!

لحظه اي چند بر اين آب نظر كن

آب ، آئينه عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است

باش فردا ،‌ كه دلت با دگران است!

تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن!



با تو گفتم :‌

"حذر از عشق؟

ندانم!

سفر از پيش تو؟‌

هرگز نتوانم!

روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم،

تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم"

باز گفتم كه: " تو صيادي و من آهوي دشتم

تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم

سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم...!



اشكي ازشاخه فرو ريخت

مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت!

اشك در چشم تو لرزيد

ماه بر عشق تو خنديد،

يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه كشيدم

نگسستم ، نرميدم



رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم

نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم

نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم!

بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم!

*****

---

با تشکر از بهاره به خاطر آوردن این قطعه بسیار غنی و زیبا

برای *هلن*: . . . . . . (و با پوزش از بهاره که با شعر فریدون مشیری هواییم کرد!)

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم
.

.

.

.

.

سلام "معشوق همین جاست"
شعری که در پست 18 آوردی خیلی با محتواست. واقعا هر بیتش جای تامل و صحبت داره. و آموزشی غنی از مفاهیم کلیدی و اساسی زندگی هست. گاهی چند بیت شعر ، به نظر من از یک عمر تجربه، یک عمردرس و بحث و علم، یک عمر خردگرایی ، یک عمر تقلید کورکورانه و ....، قویتر و موثر تر است.
راستی این شعر از کیه؟!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Mashoogh Haminjast

عشق یعنی ، گاه بر بی احترامی ، احترام
بخشش و مردی به جای انتقام

عاشقی دیدی خودت را خاک کن
سینه ات را در حضورش چاک کن

عشق یعنی مشکلی آسان کنی
دردی از درمانده ای درمان کنی

در تنور عاشقی سردی مکن
در مقام عشق نا مردی نکن

لاف مردی میزنی مردانه باش
در مسیر عاشقی افسانه باش

عشق یعنی ظاهری باطن نما
باطنی آکنده از نور خدا

عشق یعنی آن چنان در نیستی
تا که معشوقت نداند کیستی


عشق یعنی جسم روحانی شده
قلب خورشیدی و نورانی شده

عشق یعنی ذهن زیبا آفرین
آسمانی تر شدن روی زمین

هر که با عشق آشنا شد مست شد
وارد یک راه بی بن بست شد

هر کجا عشق آید و ساکن شود
هر چه نا ممکن بود ممکن شود

در جهان هر کار خوب و ماندنی ست
رد پای عشق در او دیدنیست

عشق یعنی دوستی تا حد مرگ
عشق یعنی له شدن مثل یه برگ

عاشقی یعنی اسیردل شدن
با هزاران درد و غم یکی شدن


^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

---

واقعا ممنونت هستم به خاطر آوردن این مفاهیم بلند.

...
صاف و زلال، مثل آب
صمیمی و پاک ، مثل خاک
مثل ستاره در سایه سار صبح،
پا به پای رفتن ونرفتن

بروم یا که نروم....

مثل ابر که میل به بارش دارد
مثل گل که تشنه عطرافشانی ست

دیدم که :

فرمان چشمه به رفتن است،
نماندن و سرزیرشدن

پس رها .....
رها شدیم

که این خود اتفاق است.

"حسین پناهی"

سلام
من از حسن انتخاب شما عزیزان همواره بهره می برم....
منتظر سایر اعضاء و لطافتهای روحی آنها هستم.....

عشق يعنی مستی و ديوانگی
عشق يعنی در جهان بيگانگی
عش ق يعنی شب نخفتن تا سحر
عشق يعنی سجده ها با چشمان تر
عشق يعني سر به در آويختن
عشق يعنی اشک حسرت ريختن
عش ق يعنی در جهان رسوا شدن
عشق يعنی مست و بی پروا شدن
عشق يعنی سوختن يا ساختــن
ع شق يعنی زندگی را باختن
عشق يعنی انتـــظار و انتـــظار
عشق يعنی هرچه بينی عکس يار
عشق يعنی ديـده بر در دوختـن
عشق يعنی در فراقش سوختن
عشق يعنی لحظه های التهاب
ع شق يعنی لحظه های ناب ناب
عشق يعنی با پرستو پر زدن
عشق يعنی آب بر آذر زدن
عش ق يعنی سوز نی آه شبان
عشق يعنی معنی رنگين کمان
عشق يعنی با گلي گفتن سخن
عشق يعنی خون لاله بر چمن
عش ق يعنی شعله بر خرمن زدن
عشق يعنی رسم و دل برهم زدن
عشق يعنی يک تيمم يک نماز
ع شق يعنی عالمی راز و نياز
عشق يعنی چون محمد پا به راه
عشق يعنی همچو يوسف قعر چاه
عشق يعنی بيستون کندن به دست
عشق يعنی زاهد اما بت پرست
عشق يعنی همچومن شيدا شدن
عشق يعنی قلــه و دريا شدن
عشق يعنی يک شقايق غرق خون
عشق يعنی درد ومحنت دردرون
عش ق يعنی يک تبلور يک سرود
عشق يعنی يک سلام و يک درود
عشق يعنی جام لبريز از شراب
عشق يعنی تشنگی يعنی سراب
عش ق يعنی حسرت شبهای گرم
عشق يعنی ياد يک رويای نرم
عشق يعنی غرقه گشتن در سراب
عشق يعنی حلقه های بی حساب
عشق يعنی تا ابد بی سرنوشت
عشق يعنی آخــرخط بهـشــت
عشق يعنی گم شدن در لحظه ها
عشق يعنی آبـی بی انتـــها
عشق يعنی زرد تنها و غريب
عشق يعنی سرخی ظاهر فريب
عشق يعنی تکيه بر بازوی باد
عشق يعنی حسرتت پاينده باد
عشق يعنی هرزمان تنها شنيدن نام او
عشق يعنی هرچه گفتن هرچه کردن بهراو




^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
عاشق خدا باش تا معشوق خلق شوی .
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

تو به من خنديدي
و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه
سيب را دزديم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلوده به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان

مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق اين پندارم
كه چرا
خانه كوچك ما سيب نداشت

عشق یعنی با تو خواندن از جنون
عشق یعنی سوختنها از درون
عشق یعنی سوختن تا ساختن
عشق یعنی عقل و دین را باختن
عشق یعنی دل تراشیدن ز گل
عشق یعنی گم شدن در باغ دل
عشق یعنی تو ملامت کن مرا
عشق یعنی می ستایم من تو را
عشق یعنی در پی تو در به در
عشق یعنی یک بیابان درد سر
عشق یعنی با تو آغاز سفر
عشق یعنی قلبی آماج خطر
عشق یعنی تو بران از خود مرا
عشق یعنی باز می خوانم تو را
عشق یعنی بگذری از آبرو
عشق یعنی کلبه های آرزو
عشق یعنی با تو گشتن هم کلام
عشق یعنی انتظار یک سلام
عشق یعنی دستهایی رو به دوست
عشق یعنی مرگ در راهت نکوست
عشق یعنی شاخه ای گل در سبد
عشق یعنی دل سپردن تا ابد
عشق یعنی سروهای سربلند
عشق یعنی خارها هم گل کنند
عشق یعنی تو بسوزانی مرا
عشق یعنی سایه بانم من تو را
عشق یعنی بشکنی قلب مرا
عشق یعنی می پرستم من تو را
عشق یعنی آن نخستین حرفها
عشق یعنی در میان برفها
عشق یعنی یاد آن روز نخست
عشق یعنی هر چه در آن یاد توست
عشق یعنی تک درختی در کویر
عشق یعنی عاشقانی سر به زیر
عشق یعنی بگذری از هفت خان
عشق یعنی آرش و تیر و کمان

هیچ گاه تو را مثل امشب این چنین دوست داشتنی ندیده ام
هیچ گاه تو را این چنین شاداب ندیده ام
هیچ گاه ندیده ام این همه از تو تقاضای رقص کرده باشند
با کمترین امید در پی اندکی عشقند
و هیچ گاه لباسی را که بر تن داری ندیده ام
یا رقص چشم نواز رنگ ها در موهایت
تا به حال کور بوده ام




بانوی سرخ پوش چهره به چهره با من می رقصد
کسی اینجا نیست،تنها من و تویم
این همان جایی است که می خواهم باشم
این زیبایی را در کنارم به سختی باور می کنم
هرکز از یاد نخواهم برد آن گونه که امشب می نگری




هیچ گاه مثل امشب محشر نبوده ای
هیچ گاه تو را این چنین شاداب ندیده ام،فوق العاده ای
هیچ گاه ندیده ام که این همه بخواهند در کنار تو باشند
و آن گاه که به سویم برگشتی و لبخند زدی،نفس در سینه ام حبس شد
هرگز چنین احساسی نداشته ام
چنین احساس عشق ناب و کاملی،چون امشب




بانوی سرخ پوش چهره به چهره با من می رقصد
کسی اینجا نیست،تنها من و توام
این همان جایی است که می خواهم باشم
این زیبایی را در کنارم به سختی باور می کنم
هرگز از یاد نخواهم برد آن گونه که امشب می نگری
هرگز از یاد نخواهم برد آن گونه که امشب می نگری . . . . .


بانوی سرخ پوش،بانوی سرخ پوش من
دوستت دارم

لمست می کنم و بر خود می لرزی
قلبت به تندی می تپد
در این اتاق پر ازدجام تنهاییم
آه امشب اتفاقی می افتد
چیزی که نباید می شد
اما وجود ما را شعله ای در برگرفته



می توانم آتشی بر آب ببینم
و درخشش بارقه ای را در چشمانت
می دانم که نمی توانم جلوی آن را بگیرم
چرا که در گرمای خورشید به دام افتاده ام



در دژی باستانی جایی است
فراتر از دغدغه های زمینی
تو را آنجا سالیان سال دوست خواهم داشت
و ما ژرف ترین رازهایمان را کشف خواهیم کرد
و بگذار روح سبک بال،پر بگشاید
پیش از آنکه سپیده بر دریا بدمد



چون آتش بر آب شعله ور می شود
درخشش بارقه ای را در چشمانت می بینم
می دانم که نمی توانم جلوی آن را بگیرم
چرا که در گرمای خورشید به دام افتاده ام
آری،در گرمای خورشید به دام افتاده ام


آه بگذار بر من بدرخشد

و می توانم آتش را بر آب ببینم
دیگر نمی توانم جلوی آن را بگیرم

اینم *آی آدم های*نیما یوشیج:

آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دایم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا توانایی بهتر را پدید آرید،
آن زمان که تنگ می بندید
بر کمرهاتان کمربند.
در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر درآب دارد می کند بیهوده جان قربان
آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!



نان به سفره،جامه تان بر تن؛
یک نفر در آب می خواند شما را
موج سنگین را به دست خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه هاتان را ز راه دور دیده
آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون
می کند زین آبها بیرون
گاه سر،گاه پا.
آی آدم ها!
او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید،
می زند فریاد و امید کمک دارد
آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشایید!



موج می کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده.بس مدهوش
می رود نعره زنان.وین بانگ باز از دور می آید:
_«آی آدمها» . . . . .
و صدای باد هردم دلگزاتر،
در صدای باد بانگ او رهاتر
از میان آبهای دور و نزدیک
باز در گوش این نداها:
_«آی آدم ها» . . . . . .

*اسیر*

به رویشی نه از این خاک
به زایشی نه از این دست
به حلقه ای چنین تنگ
به حرمتی نه چنین پست

پابندم
به سنتی که سزا نیست
به باوری که مرا نیست
به بخت،بختک سنگی
به ظلمی که روا نیست

خاموشم
که شهر خرده نگیرد
که مرد خرده نگیرد
که عقل خرده نگیرد
که درد خرده نگیرد

می گردم
در این تسلسل بسته،
برای روزنه ای باز
بلند می شوم از خویش
به پاس دیدن پرواز

می پاشم
از این دهان پر از شرم
به روی صورت دنیا
بگو که آمد و تف کرد
تمام هستی خود را

محتاجم
به خیزشی نه از این خاک
به نغمه ای نه از این دست
به قصه ای نه چنین تلخ
به باوری نه چنین پست


_سروده ای بود زیبا از نغمه رضائی،پیشکش از سوی من به دختران و زنان این سرزمین که پیوسته مادرانه و شکیبانه ستم ها و رنج هایشان را از سر می گذرانند*

سلام به هم انجمنی گرامی معشوق همینجاست
قبول نیست آقا چرا نام شاعر شعرت رو نمی گی ما که می دونیم خودتی پس از این به بعد نام شاعر شعر رو هم پایین این ابیات زیبا بنویس .

با درود؛چه اندازه این دگرگونی و آرایش بندهای نوشتارها و سروده ها زیبا و سنجیده است،بنده به آغارگر و پدید آور این هنر آراینده خسته نباشید گفته و سپاسگزاری خود را پیشکش می کنم؛

عاشق روي توام دست بدار از دل من
به خدا جز رخ تو حل نكند مشكل من

مهر كوي تو در آميختــه در خلـــقت ما
عشق روي تو سرشته به آب و گل من

نيست جز ذكر گــل روي تو در محفل ما
نيست جز وصل تو چيز دگري حاصل من

پاره كن پرده انوار ميان من و خود
تا كند جلو رخ مـــاه تو اند دل من
جلــــوه كن در جبل قلب من از يار عزيــز
تا چو موسي بشـــود زنده دل غافل من

در سرا پاي دو عالم رخ او جلوه گر است
كه كند پـــوچ همه زندگــــــي باطــل من

موج درياست جهان، ساحل و دريايي نيست
قطـره اي از نــــم درياي تو شد ساحـــــل من

زد خليل عالم چون شمس و قمر را به كنار
جلو دوسـت نباشــــد چو من و آفـــــــل من

« امام خمینی (ره) »

...
به تماشا سوگند
و به آغاز کلام
و به پرواز کبوتر از ذهن

وازه ای در قفس است.
حرفهایم مثل یک تکه چمن روشن بود.

من به آنان گفتم:
افتابی لب درگاه شماست
که اگر در بگشایید به
به رفتار شما می تابد.

وبه آنان گفتم:سنگ آرایش کوهستان نیست
همچنان که فلز زیوری نیست به اندام کلنگ.

در کف دست زمین گوهر ناپیدایی ست
که رسولان همه از تابش آن خیره شدند.
پی گوهر باشید.لحظه ها را به چراگاه رسالت ببرید.

و من آنان را به صدای قدم پیک بشارت دادم
وبه نزدیکی روز
و به افزایش رنگ.
به طنین گل سرخ
پشت پرچین سخن های درشت.

و به آنان گفتم:
هر که در حافظه ی چوب ببیند باغی
صورتش در وزش بیشه ی نور ابدی خواهد ماند.
هر که با مرغ هوا دوست شود
خوابش آرامترین خواب جهان خواهد بود.
آنکه نور از سر انگشت زمان برچیند
می گشاید گره پنجره ها را با آه.
زیر بیدی بودیم.

برگی از شاخه ی بالای سرم چیدم و گفتم:
چشم را باز کنید
آیتی بهتر از این می خواهید؟!
می شنیدم که بهم می گفتند:
سحر می داند!سحر!
سر هر کوه رسولی دیدند
ابر انکار به دوش آوردند.
باد را نازل کردیم تا کلاه از سرشان بردارد.
خانه هاشان پر داودی بود
چشمشان را بستیم
دستشان را نرساندیم به سر شاخه ی هوش.
جیبشان را پر عادت کردیم.
خوابشان را به صدای سفر آینه ها آشفتیم ...
...

" سهراب سپهری "

سلام بهاره ؛
ممنونم که همیشه به بنده لطف دارید اما بنده ی فقیر هنوز اونقدر رشد نکردم که بتونم عشق رو در غالب شعر بیان کنم . و این اشعار از بنده ی حقیر نیست .
در ضمن طبق سفارش پیامبر و اهل بیت (ع) این مهم نیست که کی حرفی رو میزنه مهم اینه که کی چی میگه !
بنده در بعضی از پست ها از گفته ی بعضی ها استفاده میکنم ولی چون اگر گوینده رو معرفی کنم بعضی ها چون محدود فکر میکنند ممکن است اصلا کل حرف رو به خاطر گوینده باطل و غیر قابل قبول بپندارند .
در هر حال چشم از این به بعد نام شاعر ها رو هم در پست هام میارم .

سلام زیبا.ده ؛
از اینکه با اشعار عارفانه ی امام (ره) عرفان عملی و زیبایی رو در تالار پدید میارید ازتون ممنونم و فوق العاده لذت میبرم .

سلام برادر خوبم گرد آفرید؛
با اینکه خیلی وقته نمیای به وبلاگم و اشعارم رو تجزیه تحلیل نمیکنی تا از نظراتت استفاده کنم ولی به خاطر حضور پررنگت در این تاپیک تا اینجا تشکر میکنم .
***************************

با درود؛از نیک اندیشی شما سپاسگزارم؛
من دو روز است که شدیدا از در گذشت *اکبر رادی* نمایشنامه نویس بزرگ ایران زمین اندوهگین هستم.زیرا که با از دست رفتنش یکی از دو اسطوره نمایشنامه نویسی معاصر این کشور نیز از دست ما غافلان رفت و شگفتا که در این زمانه نادانی و سیاهی و آفت زدگی فرهنگی،نه عوام که خواص نیز نه نتها او را گرامی نداشتند،بلکه حتی نمی شناختندش؛
باشد تا دادار مهر آفرین،خرد ما را بیفزاید تا دستکم بیضایی ارجمند و تنها اسطوره نمایشنامه،ادیب بزرگ و کارگردان هوشمند را شناخته و بیش از این خون در دل او نکرده و بگذاریم تا در آستانه هفتاد سالگی و در مدت اندک عمرش_که می خواهم پروردگار از عمر من کاسته و به عمر او بیفزاید_ انبوه نمایشنامه ها،فیلم ها و کتابهایش را آزادانه و بدون جرح و تعدیل و تحریف و تقطیع ،بسازد و منتشر نماید؛؛بدرود.

سلام گردآفرید ؛
بزرگان این مملکت همیشه در انزوا و غریبانه زندگی کرده اند و عوام جامعه آنها را نشناخته و خواص جامعه هم با چشم و هم چشمی و غرور و منیت بیشتر استخان در گلوی این عزیزان کرده اند تاااااااااااااااااااااااا اااااا اینکه آنها بمیرند حالا نوبت بت کردن ، اسطوره کردن و مرده پرستیست و شب خاطره گذاشتن کسانی که در زمان زنده بودن این عزیزان از آنها فرسخها دور بودند و حالا از دوستان خانوادگی شدند .محمد سپهر ، مرحوم آغاسی ، قیصر امین پور و ...... یادمان هست و ای کاش به قول تو ما ازین به بعد بیشتر متوجه فرهیختگان علمی مذهبی هنری ورزشی و ... کشور خوب و بزرگمان باشیم .

یادمان باشد به دل کوزه آب، که بدان سنگ شکست . . .
بستی از روی محبت بزنیم!!
تا اگر آب در آن سینه پاکش ریزند . . . آبرویش نرود . . . !
یادمان باشد فردا حتما ,نازِ گل را بکشیم . . .
حق به شب بو بدهیم . . .
و نخندیم دگر به تَرَکهای دل هر گلدان . . . !!
وبه انگشت نخی خواهم بست، تا فراموش نگردد فردا . . . !
زندگی شیرین است! زندگی باید کرد . . .
و بدانم که شبی، خواهم رفت . . . !!!!!!!!
و شبی هست که نباشد پس از آن، فردایی . . . !!!!
" سهراب سپهری "