پسری که میخواد اینده اش رو خراب کنه

سلام
من 1 پسر عمه دارم که از سن 11 - 12 سالگیش خیلی به من ابراز علاقه میکرد همیشه بهم میگفت تو مث آبجی میمونی برام (پسر عمه ام بچه اوله و 5سال از من کوچیکتره) منم مشکلی ندیدم بهم اس ام اس میداد برام مسئله ای نبود تا اینکه دیدم خیلی دیگه وابسته شده خیلی حساس بود حتی به اینکه میدید با داداشم روبوسی میکنم ... از حسش تو اون سن ترسیدم ... واسه همین دیگه جوابشو ندادم ... تا 2 روز پیش
عمه ام اینا تو شهر دیگه ای زندگی میکنند واسه همین و یکسری مشکلات خانوادگی سالی یه بار بیشتر نمیبینمیشون تا 3 سال پیش که باباش فوت شد من بازم خبری ازش نداشتم تا 2روز پیش که برای افطاری اومدن خونه مامانم (من الان ازدواج کردم) خیلی داغون بود ...اصلا به پرای 19 ساله نمیخورد ... عمه ام منو کشید کنار گفت باهاش صحبت کن میخواد ترک تحصیل کنه به من گفته راهمو ازت جدا میکنم و از این حرفا ... باهاش صحبت کردم ... واقعا افسرده است ..لپ کلامشم اینه که من دچار کم لطفی و کمبود محبتم ...باید باهاش چطور رفتار کنم که بخاطر اینکه بقیه زیاد بهشون سر نمیزنن و همینطور من میخواد سر لجبازی آینده خودشو خراب کنه....خیلی باهاش حرف زدم اما اصلا قانع نمیشه

من فکر میکنم اگه شما باهاش صحبت نکنید بهتره
چون قبلا شمارو دوست داشته و االان هم که ازدواج کردید مسلما حس منفی داره نسبت به شما و همچنان درگیر احساست قبلیش میشه
اتفاقا به نظرم بهتره شما اصلا جلوش آفتابی نشید تا یادش نیفته!
بهتره مادرش با یه مشاور مشورت کنه

کبود جان از همفکریت فوق العاده ممنونم
اما ایشون با همسرم مشکلی نداره و اتفاقا رابطه خوبی داره باهاش ... الان از حساسیتش کم شده
میدونین همه اش دار فکر میکنم خدا تو قرآن گفته حواستون به یتیما باشه و این ندیده گرفتن به نظر من از خوردن مالشونم بدتره
اون به محبت من و بقیه احتیاج داره من حس میکنم باید بهش کمک شه اما نمیدونم چطور که هم به اون کمک کنم هم زندگی خودم به هم نریزه
امشب بهم گفت تصمیم به ادامه تحصیل گرفته !!!
سوال من اینه چطور باید بهش بفهمونم اینقدر توقع محبت از دیگران نداشته باشه و حساسیت بیش از حدش رو چطور کنار بزاره ... اون نمیخواد قبول کنه که داره اشتباه میکنه
من به مادرشون در مورد مشاور گفتم قبول نکردند ...

عمه شما ، چرا به شما گفته ؟ حتما صحبتی شده یا حرفی شده ! یا حداقل از علاقش به شما خبر داره

همیشه یادتون باشه ، اول زندگی خودتون بعد دیگران

بیشتر از این به شما مربوط نیست و دایه مهربون تر از مادر نشید

فکر می کنید همسرتون این موضوع رو بفهمه چه عکس العملی نشان می ده ؟

مهربانی بیش از حد برای بقیه ، ممنوع

سلام همتا جان

به نظر من در همون حد که بهش گفتی کافیه.از پدرت که دایی اون میشه بخواه بیشتر باهاش صحبت کنه.محبت کنه و سر بزنه بهشون.معمولا آدمها توی این سن حرف شنویشون خیلی کم هست و نهایتا کار خودشونو میکنن.به هرحال اگر تعدادی بزرگتر یا کسایی که همسن و دوستش هستن صحبت کنن ممکنه کمی فکر کنه ولی به هرحال تصمیم گیرنده خودش هست و زیاد از دست کسی کاری برنمیاد.

ضمنا اون صحبت های قرآن در مورد یتیم ها مال سن قبل بلوغ هست اگر این جوری بخوای حساب کنی که پدر مادر دایی عمه خاله و تقریبا بیشتر اطرافیان ما یتیم محسوب میشن

ممنونم از توجهتون
همسرم میدونه که عمه این رو ازم خواسته و میدونه که ایشون به من اس میدن ..... اوکی منم قبول دارم نباید بیشتر از این دخالت کنم اما میخوام غیر مستقیم کمکش کنم چون فکر میکنم اون هنوز بزرگ نشده و نتونسته با مرگ پدرش و اینکه آدمای دیگه نمیتونن جای باباش رو بگیرن کنار بیاد
من هر چی به بابام و بقیه میگم به ظاهر قبول میکنند اما باز درگیر روزمرگی های خودشون میشن ... همش حس میکنم اگه تو آینده این پسر مشکلی داشته باشه تقصیر منه که حرفاش رو فقط به من زد منم فهمیدم و کمکی نکردم
دنبال راه حلی میگردم که غیر مستقیم کمکش کنم

دوست عزیز سلام

الان شما فکر میکنید که این آقا پسر نسبت به شما حسی داره؟
اس هایی که میده توش حرفهای خاصی هست؟

و اینکه الان فقط مشکلش کمبود محبت هست؟
با جنس مخالف رابطه داره؟

نه دوست دختر نداره
تو اس ام اسایی که به من میده فقط نیاز داره که مث خواهر به حرفاش گوش بدم .... پسر پاکیه
تو حرفاش همش از کم توجهی و کم لطفی مادرش ، عموش و داییهاش حرف میزنه میگه اینا منو نمیبینن بهم میدون نمیدن ... من رو دوست ندارن .. البته بگم فوق العاده زود رنج هستش
ترک تحصیل رو پیش انداخته بود که بقیه ببیننش و بهش بها بدن و در واقع چیزی باشه که مجب.ر بشن بهش فکر کنند

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

بله کیش میش جان مشکل ایشون تنها کمبود محبت هست
حسی که به من داره به خواهرا و برادرای من هم داره یعنی میگه کلا خانواده ما رو خیلی دوست داره اما با من راحت تر حرف میزنه

من با عمه که صحبت کردم عمه میگفت تو خون اصلا حوصله بچه ها رو نداره و همش باهاشون دعوا داره(منظورم خود عمه هست) ... شاید این پسر 19 سالش باشه اما فکرش بزرگ نشده هنوز تو بچگی مونده ...
وقتی عمه ام ازم خواست تنهاش نزارم حس مسئولیت کردم :302:
مثل اینکه سر ادامه تحصیلش با عموم دعواش میشه عموم بعد از کلی که باهاش حرف میزنه این حرف خودشو میزنه بهش میگه تو احمقی که حرف حرف خودته اینم ناراحت میشه یک مقدار تند حرف میزنه بعد عموم میره بزنتش ...عمه ام جلوی بقیه به پسرش میگه که پسر جان تو نباید اینکار و میکردی مقصری ایشونم میگه مادرم نباید جلو بقیه اینو بهم بگه عمو حق نداره روی من دست بلند کنه و جلو بقیه بهم بگه احمق ....من کلی باهاش صحبت کردم قانع نمیشه ...عمه ام پیشم گریه کرد میگه توروخدا کمکش کن امونم رو بریده :325: من چکار کنم آخه

اولا در مورد ارتباط شما بگم که من با وجود سن 30 سالم و عمه که ده سال از من بزرگتر هست باهم ارتباط نزدیک داریم
من چون خواهر ندارم خیلی از مسایل رو باهاش مطرح میکنم
بیشتر از مادرم باهاش راحت هستم
منظورم این هست که اگه مطمئن هستید ایشون هیچ حس به شما نداره کمک بهش هیچ عیبی نداره
البته با توجه به جوون بودن هردو شما بهرحال بعضی خطوط قرمزی باید بین شما باشه

من چون به کنکوریها تدریس میکنم و همیشه باهاشون ارتباط دوستانه هم دارم
دیدم که متاسفانه الان جوونهای به این سن دچار یه نوع افسردگی و سردرگمی هستن
به یتیم بودن هم ربط نداره
کلا یه وضعیت بحرانی و حساس هستن
خیلی هاشون رفتار و اخلاقشون به سنشون نمیخوره,انگار یه بچه هستن


من نمیدونم راهکار دقیق در مقابل این افراد چی هست

و در مورد خاص شما, شما نمیتونید رفتار فامیل رو عوض کنید که همه به ایشون برسن

بنظرم تشویق به مراجعه به مشاور(البته بصورتی که بهش تلقین نکنید بیمار هست)
تشویق به خوندن کتابهایی که روی ذهن و روانش تاثیر بذاره
مفید هست

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

راستی در مورد اون قضیه عمو هم بهتر هست بزرگترها باهاش حرف بزنن,منظورم عمو هست

خیلی کار زشتی کرده که میخواسته بزنه

آدم کتک پدر رو تحمل میکنه
ولی از بقیه خیلی سخت هست

نه مطمئن شدم که الان حسش بهم بد نیست و بخاطر راحتی هست
چون توی شهر خودمون زندگی نمیکنه یه مقدار راضی کردنش به رفتن پیش مشاور سخت میشه اما سعی میکنم اون و عمه رو قانع بکنم ...
یعنی هیچ راهی برای متوجه کردن بزرگترا نیست ؟؟؟
همش میگه من اگه اینقدر راهم دور نبود بیشتر بهم سر میزدن با مامنش دعوا داره که باید اون شهر رو ترک کنیم و بیایم اینجا .....
کاش میتونستم کاری بکنم

سلام:72:

می تونید از همسرتون کمک بگیرید و همین حرفایی رو که شما میخواین بهش بزنید از زبان همسرتون گفته بشه؟

فقط یه مساله باقی میمونه: ایشون از بچگی مستعد وابستگی بودن (شخصیت وابسته). مشکل فعلیشون به همین علت هست که شخص خاصی رو جهت وابسته شدن بهش ندارن . سعی کنید تو راهنمایی هایی که بهشون می کنید این مساله رو در نظر داشته باشید که مجددا به شما ، همسرتون یا هر فرد مشاوری وابسته نشن.

گفتید ایشون بچه اول هستند. سعی کنید بهشون اعتبار بدین. هدایتش کنید به این سمت که مرد خونه هست و تصمیماتش و رفتارش باید اینقدر عاقلانه باشه که دیگران نتونن بهش بی احترامی کنند. سعی کنید حس های مرده در وجودش رو زنده کنید . احترام و محبت رو باید با احترام گذاشتن و محبت کردن جذب کرد . بگید اگه مثلا به مادرت محبت کنی و احترام بگذاری اونم به خودش اجازه نمیده بی احترامی کنه . در برخورد با فامیل و ... هم همینطوره. بزرگی کردن رو واسش ملموس کنید.

:72::72: