میان سنت و مدرنیته گیر کردم

همون طور که از عنوان تاپیکم برمیاد مشکل من گیر کردن بین مدرنیته و سنت است، بین طرز تفکرات جوانان امروز و پدر و مادر هامون، میان نسل جدید و نسل قدیم

خیلی وقت ها نمیشه این دو رو کنار هم داشت یا به اصطلاح ani عزیز هم خرو خواست هم خرما (http://www.hamdardi.net/thread-22631-page-2.html) .

مسلما انفعال چیز خوبی نیست، چون خودم همیشه به حرف پدر ومادرم گوش کردم، رشته دانشگاهی، شغل، رفت و آمد، پوشش، کلا دختری بودم تو خانواده ای با چارچوب های زیاد و عدم داشتن استقلال. الان که تو سن 29 سالم، و توی ازدواجم دخالت زیاد کردن (تا حدی که نامزدیم بهم خورد در واقع سلیقه خودشون رو به سلیقه من غالب کردن و بدون توجه به خواسته من هرکاری دلشون خواست کردن و من منفعل هم نتونستم از حقم دفاع کنم)، اثرات این انفعال رو خیلی بیشتر حس کردم و دیدم توی این سن نمی تونم دیگه این رفتارهارو تحمل کنم. آدمی هم نیستم که پرخاشگر باشم و با دعوا حقم رو بگیرم ولی می خوام بدونم پس استقلال فکری من چه بلایی سرش میاد؟ چجوری درستش کنم؟ برای رسیدن به این حق هایی که در این زندگی مدرن حق منه، جلوی خانوادم بایستم یا به خاطر اینکه اونها پدر و مادرم هستن و زحمت زیادی برام کشیدن و وچودشون خیلی عزیزه، احساسی برخورد کنم و از حقوقم بگذرم؟

توی تاپیک دختر مهربون، ani عزیز گفت اگر میخواین زیر بار حرفها و رفتارهای کنترلی پدر و مادر نباشید، تابوشکنی کنید و از خانواده مستقل شین چه از نطر مالی و چه مکانی. ولی هزینه اش هم باید بپردازید

حالا منتظرم شما دوستای عزیز و ani جان هم نظرات و راهنمایی هاشون رو ارائه بدن تا این ذهن خسته ام کمی ارامش داشته باشه، حس می کنم تو این خانواده عمرم، لحظاتی که می تونه به قشنگی بگذره با کلی فکر و حس بد و با کینه میگذره. می خوام این استقلال نظر که حقمه رو با شیوه درست داشته باشم
ممنون

سلام
به نظرم نباید 0 یا 1 فکر کنید
من 0.5 رو انتخاب می کنم
نعادل در سنت و مدرنیته
در هر حال شما متعلق به خانواده خودتان هستید و درست نیست انها را دور بیندازید...

به مرور زمان این اجازه رو به خانواده دادید تا در افکار و زندگی شما دخالت کنند ، پس باید به مرور زمان این دخالت ها را کمتر کنید

من از شرایط شما اطلاع ندارم ، مثلا اگر میخواهید اتومبیلی بخرید و خانواده مدل خاصی رو انتخاب کردند شما با دلایل منطقی خودتان ، اتومبیل دیگری که خودتان می پسندید( و دلایل منطقی هم برای انتخابتان دارید) را بخرید و پس از خرید همان خانواده مخالف را سوار اتومبیل کنید و برایشان بعنوان شیرینی ، بستنی بگیرید!

نمی دانم توانستم منظورم را برسانم یا نه. در تقابل با انها بصورت مستقیم در نیایید و اونها را قانع کنید که انتخابی که کردید درست و منطقی بوده ، در عین حال هنوز هم انها را دوست دارید و برایشان ارزش قائلید

شاد باشید:72:

تجربه من:

1) جای اینکه 10 مورد رو بخوای تابو شکنی کنی و باعث کلی هزینه دادن از سمت تو و طرد شدنت و اعصاب خوردی و...
بشه، فقط فعلا 1 مورد رو تابو شکنی کن. وقتی درست شد برو سر بعدی


2) صحبت. صحبت و صحبت.
با زیبایی، محبت و آرامش دلایلت رو بگو.
گاهی هم از احساسات مادرانه و پدرانشون استفاده کن برای لوس کردن خودت و به نوعی تابو شکنی.

این مسئله ی تابو شکنی که گفتم ربطی به از دست رفتن هویت ملی و مذهبی ندارد . می توانی یک فرد مسلمان ایرانی باقی بمانی اما بخش های دست و پا گیر مسئله را به روز کنی .

این ربطی ندارد که تو از خانواده ات کنده شوی . بی احترامی کنی . یا وارد گفتگو با آنها نشوی .

اما باید یاد بگیری مسئولیت انتخاب ها و تصمیمات خودت را به عهده بگیری و با بهای انتخاب های خودت رو به رو شوی و سهم خودت از این انتخاب ها را پرداخت کنی

فرض بگیر یک دختر بیست و نه ساله از پدر و مادرش که سلطان و فرمانروای زندگی سی و اندی ساله ی خود هستند گله و شکایت می کند . آیا جای دختر بیست و نه ساله در خانه ی پدر و مادر است ؟!‌( این پاسخ مدرنیته است به تو 29 ساله )

از نگاه من این پدر و مادرها نیستند که مشکل دارند آنها مطابق با درک و فهم و نوع و سبک و سیاق زندگی و باورهای خودشان کارشان را انجام داده اند و همچنین دارند زندگی می کنند . اگر اعتراضی هست باید به این خانم و آقای سی ساله گفت جای تو کنار دست خانواده ات و تنگ دل آنها نیست . به آنها خرده نگیر و نخواه که آنها را با 50 - 60 سال عمر و زندگی عوض کنی .
کار آنها در قبال احساس وظائفی که باید در مورد تو فرزند می کردند تمام شده است و امروز وقت آن است که به خودشان بپردازند و.....................
اما در این سن و سال آنها باید به جهاز تو فکر کنند . به مسئله ی ازدواج تو فکر کنند . به مسئله ی بیکاری و یا حقوق تو فکر کنند و حتی به ناهار و شام خوردن تو فکر کنند و..............!

و دست از اتهام زدن به آنها به واسطه ی دخالت در امر ازدواج بردار . زمانی که تو چون کودک رفتار و احساس و فکر می کنی به والدین محترم نشان می دهی و ثابت می کنی که باید تو را سرپرستی و مدیریت کنند و برایت تصمیم بگیرند اگر نه تو از عهده ی یک انتخاب ساده و تصمیم گیری و به اجرا در آوردن آن بر نخواهی آمد .( مثل انتخاب رشته ی تحصیلی )
دقت کن اگر بر سر انتخاب رشته پافشاری می کردی و تصمیم خودت را می گرفتی و همان را به اجرا در می آوردی چه اتفاقی می افتاد ؟
چه رفتار و واکنشی می دیدی که حرف خانواده را گوش کردی تا با آن روبه رو نشوی و یا چه سودی از این کار برده ای و............

در نتیجه عزیزم
اگر پدر و مادر کاری می کنند که باعث دلخوری و نارضایتی شما می شود در اصل شما از کنار آنها سعی داری تغذیه بشوی و سود می بری . سود خودت به شکل مفتی را قطع کن و روی پای خودت بایست بهای این روی پا ایستادن راه رفتن - زمین خوردن - بلند شدن و حتی خستگی و زخم برداشتن و ............است و بهای انتخابات خودت را بپذیر و به شکل مسئولانه خودت پرداخت کن .

فعلا تا اینجا داشته باش تا بعد........

اما ani عزيز، پدر و مادر من هم دارن تو سال 2012 زندگي مي كنن، اونها هم با علم روانشناسي امروز و آزادي هايي كه يك فرد بايد داشته باشه، آشنا هستن. به كلام تمام حرفهاي قشنگ و آزادي هاي مربوط به هر كس را به زبون ميارن ولي توي عمل قضيه متفاوته، اين خودش نوعي مشكل داشتن نيست؟
اگر كسي آگاهي نداشته باشه،‌ميگيم چون اطلاعات نداره پس اينجور رفتار كردنش دليل بر بي اطلاع بودنش هست ولي وقتي كسي توي اين دوران زندگي مي كنه،‌حرف روانشناس هاي مختلف رو گوش مي كنه كه آزادي فردي الان معني و وسعتش در چه حده و براي خودش عملي مي كنه ولي اين حق رو به بقيه نميده، آيا اين انصافه؟
آيا اين نوعي زورگويي و استفاده از قدرت پدر و مادري نيست كه چون اين فرهنگ بهشون همچنين اجازه اي داده، اونها با علم به اينكه حق استفاده از اين قدرت رو به اين شكل ندارن، ولي باز هم به خاطر رسيدن به خواسته هاي خودشون، آزادي هاي فرزند رو سلب مي كنن؟

مراقبت پدر و مادر از فرزندان، بهايي بوده كه اونها براي رسيدن به خواسته فرزند دار شدن پرداخت مي كردند، در كنارش از وجود فرزندان هم لذت بردن، از زندگي زناشويي لذت بردن، از حس خانواده داشتن لذت بردن، اين تصميم اونها بوده كه من به اين دنيا بيام و بالطبع چون تا زماني احتياج به مراقبت و ... داشتم از من مراقبت كردن چون من يك موجود ضعيف بودم، خودم نخواستم اينطور باشم،‌تصميم اونها بوده كه منو وارد اين بازي كردن.

ولي از اين به بعد كه من احتياج به مراقبت اين چنيني اونها ندارم و تنها نياز به احساس اونها دارم، اونها دست از مراقبت،‌كنترل و ... برنمي دارن. اين كه اين وظيفه من هست كه با رفتارم به اونها نشون بدم كه الان ديگه بايد شرايط فرق كنه، تا حدي قبول مي كنم. البته باز هم به نظر مياد كه اونها هم بايد تا حدي اطلاعات و عملشون رو با نسل جديد و روانشناسي امروزه به روز رساني كنن. ولي وقتي با احترام،‌حرف زدن آروم و منطقي، باز هم رفتار غير منطقي نشون ميدن، نتيجه اين خواهد بود كه منفعل باشيم و از درون بسوزيم و بسازيم و پنهاني كارهاي خودمون رو انجام بديم؛ يا اينكه مقاومت كنيم و با هدر دادن سالهاي زندگيمون در آرزوي اين باشيم كه روزي به خواسته هامون برسيم؛ يا به صورت انتحاري عمل كنيم،‌زندگي كاملا مستقل بسازيم و اونها ر در عمل انجام شده قرار بديم.

ani عزيز من مادرم رو مقصر به هم خوردن ازدواجم با كسي كه دوست دارم ميدونم چون به خاطر مهريه، و اينكه به فاميل چجوري بگه كه تعداد سكه هاي من از خواهرم كمتره (خودضش اذعان به همچين چيزي داشت)، رفتارهايي نشون داد كه از يك خانم 53 ساله امروزي بعيده و به خاطر مهريه به من گفت يا ما رو انتخاب كن يا اون آقارو و بعد از روي اين حقي كه به خودش ميداد تمام رازهاي منو پيش فاميل فاش كرد! و پدرم با اينكه تمام اين رفتارها رو ديد، هيچ حرفي نزد و گفت بلاخره تو هر خانواده بايد يه آدم بدجنس باشه!!!!

من توي اين خانواده روحم، فكرم، زندگيم دچار فرسايش شده و باز هم شما ميگيد تقصير از اونها نيست؟

سلام
من تک فرزند خونه هستم و شرایط مشابه تور تجربه کردم
حتی بخاطر همین کارشون با کسی که علاقه بهش داشتم هم نتونستم ازدواج کنم
حق با تو هست و مشکل از پدر و مادر و نحوه دیدگاهشون هست
اما متاسفانه همینه که هست و باید باهاش بسازیم

البته موردی که هست اینه که این رفتارشون در گذشته بیشتر روی من اثر داشت تا الان
نمیدونم تو هم اینجوری هستی یا نه
چون دیگه توی سن 30 سالگی من تصمیم بزرگی ندارم که حالا خانواده بخواد در موردش به من زور بگه!!
درسم تموم شده,کار که هست,ازدواجم هم که بهم خورده و تموم شده
در کل من وقتی به گذشته فکر میکنم ناراحت میشم
الان همچی آروم هست
کارهای کوچیک رو مخفیانه انجام میدم و مشورت نمیخوام
کار بزرگی هم که ندارم
حالا تو این لحظه آیا کار و موردی هست بخاطرش با خانواده درگیری؟
یا فقط بخاطر درگیریهای گذشته ناراحتی؟

فعلا اوضاع من هم آتيش زير خاكستره

بعضي وقتا دخالت هايي مي كنن كه يا با جرات حرفم رو مي زنم يا باز به موضع انفعال ميرم و از درون ميسوزم

اين احساس كه اين شرايط، اين نحوه برخورد، اين اوضاع حق من نيست هر روز اذيتم مي كنه. با اينكه سعي مي كنم به

خودم خوش بگذرونم، با كارم و دوستام خودم رو سرگرم كنم ولي هر روز حس مي كنم رو به فرسايشم. از درون داغونم

هنوز شرايطم مثل 19 سالگيمه هر چقدر هم كه باهاشون صحبت كردم فايده نداشته، هنوز يه ربع ديرتر مي رسم خونه

بايد اطلاع بدم، اگه ندم مامانم برام قيافه ميگيره! هنوز ساعت 8 شب بايد خونه باشم، سفر نمي تونم برم، خودم

حق انتخاب همسر ندارم، بايد مواظب باشم پول تلفن هام زياد نشه كه بهم شك نكنن، چپ و راست هم به هم

شك دارن هم به من. خسته شدم، واقعا دلم ميخواد بكنم برم. الان كه دارم اينا رو مي نويسم از شرايطم خجالت

مي كشم. ديگه دوستامم كه ازم 5-6 سال كوچيكترن بهم خرده ميگيرن كه اين چه وضعشه ولينمي دونم چي كار

كنم. خانوادم عقيدشون اينه كه بعد ازدواج هركاري خواستين بكنين ولي قبلش نه. اگه يكي از بيرون ببينتمون ميگه

عجب خانواده موفقي، تحصيلات بالا، اوضاع مالي خوب ولي از درون همه داغونيم

كاش يكي بهم بگه چجوري آمادشون كنم كه ميخوام مستقل بشم و از پيششون برم، چون حقوق كافي براي زندگي

خودم دارم ولي ميدونم كه راه سختي در پيش دارم. اونا زيادي بهم وابسته ان.

نقل قول:

---

خانوادم عقيدشون اينه كه بعد ازدواج هركاري خواستين بكنين ولي قبلش نه.

---

:311:خونواده منم همینو میگن...یکی نیست بگه مگه شما میذارین ادم باب میلش ازدواج کنه؟؟؟

m6262 عزیز ببخشید من میپرسم چون شاید حرف تو هم باشه..اگه دیدی بحثت منحرف شد بگو تا حذفش کنن.

نقل قول:

---

اگر اعتراضی هست باید به این خانم و آقای سی ساله گفت جای تو کنار دست خانواده ات و تنگ دل آنها نیست
سود خودت به شکل مفتی را قطع کن و روی پای خودت بایست

---

انی جان نمیدونم منظورت اینه که مثلا ما بریم جدا زندگی کنیم و مستقل بشیم یا ازدواج کنیم و بریم.

اگه منظورت گزینه اوله باید بگم اگه من همچین حرفی بزنم پدر بزرگوار یه بار با ماشین سر و ته از روم رد میشه یا سر بنده را بیخ تا بیخ میبره تا دیگه از این حرفا نزنم.

اگه منظورت ازدواجه که این والدین عزیز خوب نمیذارن..یکی باید باشه که هم مطابق میل ما باشه هم والدین عزیز..تا الان که معمولا باب میل یکی از طرفین بوده..اونایی هم که از هر دو طرف مقبول بودن با خاله زنک بازیایی بقیه رای والدین عوض شده..حالا هر چی بهشون بگیم پدر بزرگوار مادر گرانقدر انقد همه مسائل رو به همه نگید و چشمتون به دهنم این و اون نباشه...

من که از خدامه مستقل باشم..مورد اول که اگه میشد عالی بود..مورد دوم هم خوبه...اما ما میگیم نره شما میگی بدوش.

اگه والدینمون میذاشتن بریم مستقل بشیم که مشکلی نداشتیم.
من تو نظرم بود دانشگاه یه شهر دیگه بزنم که برم خوابگاه.مگه گذاشتن؟؟4 رشته شهر خودمون زدم..اونوقت بذارن من برم مستقل شم؟؟؟

اما m6262 عزیز چیزی که من تجربه کردم اینه که اهسته اهسته شروع به مستقل شدن کنی..چطوری؟از یه کار ساده شروع کن..مثلا من میخواستم یه کاری شروع کنم پدرم مخالف بود من شروع کردم چون حسابی دربارش فکر کرده بودم..اولش پدرم غر میزد اما وقتی دید دارم پیشرفت میکنم..غر نزد..کم کم موافق شد..الان خیلی موافقه

درباره ازدواج هم باید لِم پدرت دستت بیاد...مثلا فهمیدم باید خیلی از بابام تعریف کنم..اگه بگم من اینو میخوام رسما بابام میگه نه..اما اگه بگم هر چی شما بگی..هر چی پدرم بگه بابام کوتاه میاد...
تو هم ببین رگ خواب پدرت چیه؟؟بچسب به همون...

و همچنین اگه تو کل موارد زندگی نظرات منطقی نه احساسی داشته باشی.والدینت بیشتر به حرفات و تصمیماتت اعتماد میکنن

موفق باشی

mr6262عزیز

باید ادبیاتم رو خیلی شسته رفته کنم تا بتوانم حرفهایی را که می خواهم بزنم را بزنم و پستم منهدم نشود

عزیز دل خواهر
ضمن احترام فراوان نسبت به خانواده ی محترم تو من از مسئله به شکل کلی حرف می زنم .


ادعای روشنفکری و بلغور کردن حرفهای روانشناسان و .............یک نقاب است .درست مثل جلوی پیراهن و پشت پیراهن که قابلیت این را دارد که در هر طرف چیزی جداگانه و حتی بی ربط به موضوع طرف دیگر نوشته شده باشد .

پای صحبت روانشناس نشستن الزاما با خودش تغییر روش و تغییر تفکر و تغییر رفتار و احساس نمی آورد .

پای صحبت روانشناس می نشینم چون حال ندارم دو خط کتاب بخوانم و با نظرات و عقاید روانشناسان مختلف داخلی و خارجی آشنا بشوم و بر حسب مغز و تفکر خودمان مطالب را درک کنیم و روش سمعی برای من نوعی روش مناسب تری است از اینکه نشان بدهم آدم فهیم و به روزی هستم و تیتر وار همانهایی که روانشناس می گوید را تحویل بقیه می دهم که الزاما شاید درست هم متوجه نشده باشم و.............

این چیزی که داری ازش صحبت می کنی که من هم بسیار شاهد آن هستم و بعضا خودم هم یکی از همین جماعت هستم که تو هم یکی از همین جماعت هستی حکم آدامسی است که گوشه ی لپ و زیر دندون خیلی ها این ور اون ور تاب می خورد و دستمالی می شود اما الزامی بر اینکه مغز را از حالت اکبند خارج کند نیست و در صورت خروج از اکبندی نیروی عجیبی به تن نیز باید وارد می شود تا از محدوده ی عادت ها و از همه مهم تر آلودگی ها خارج شویم و ............ . ( تغییر کردن کار سختی است )

اما از کجا این انگشت اتهام را به سمت اکثریت جماعت به ظاهر روشنفکر و به روز می گیرم ؟!

از آنجا که والدین محترم در مراسمی به اسم خواستگاری دور هم جمع می شوند و بر سر مهریه و مراسم عروسی و ...............با هم شروع به تجارت می کنند ! و چیزی که ابدا نمی بینی رد پایی ازاحترام و عشق است . ( البته ادعای همه چیز به وفور هست اما واقعیت درک احترام و عشق خیر نیست ) و باز تاکید می کنم حتی منظورم عشق رمانتیک دختر و پسر به هم نیست بلکه عشق در چرخه ی روابط بین انسان هاست و حقوقشان و ...........که عشق دختر و پسر هم به همان نسبت ابدا وجود ندارد ( ادعایش را چرا می بینیم اما واقعیتش می شود همین آمارهای طلاق و تو سر هم کوبیدن ها و توقعات بی جا و اره بده و تیشه بگیرها و .........

چرا نیست ؟!
و چرا تو حق نداری از پدر و مادرت گله کنی ؟
چون تو هم به عنوان یک فرد پای میز مذاکره و قرارداد تجاری بستن شرکت داشتی و مثل یک کارمند نشستی تا ببینی مافوق هایت چه تصمیمی برای این تجارت بدون عشق و احترام می گیرند و ....حتی پدرت هم اجازه ندارد مادرت را متهم به بدجنسی بکند . چون او هم پای میز مذاکره تجاری بود و.............( همه ی شما به نوعی در این جلسات حضور داشتید و نتیجه ی قرارداد هم به هر یک از شما سودی رسانده و.........)‌

در نتیجه اینجا می بینی که تو هم علی رغم ناراحتی از وضعیت کنونی خودت داری از روش پدرو مادرت پیروی می کنی و آنها هم از روش پدر و مادرشان و همان که یاد گرفته اند پیروی می کنند و ................

اما قبل از اینکه بخواهی هر حرکت اکروباتیکی بزنی باید معنی حقیقی و الزام احترام و عشق را بر روابط میان انسان ها درک کنی و این مسائل را با درک بالا وارد چرخه ی زیستی خودت بکنی . این درک ترا به سمت تابو شکنی هدایت می کند .

چرا ؟ چون ما در فرهنگ خود ادعای خیلی چیزها را داریم اما به واقع رعایت نمی کنیم حتی در میان جوان امروزی هم که مدعی مدرنیته هست . یعنی واقعیتش عشق و احترام نداریم که بخواهیم رعایت کنیم .
کاسب و تاجر هستیم . در گرو چه چیزی می دهی تا من چه چیزی به تو بدهم و آیا بدهم - آیا ندهم و .............

فعلا تا اینجا داشته باش تا بعد ..........

میدونم که شرایط سختی داری و تا اینجا هم چی کشیدی
من خودم وقتی میبینم بخاطر این کارهاشون چقدر از زندگی عقب افتادم و الان اون جایی نیستم که میخواستم بغض میاد توی گلوم
اما بذار از تجربیات خودم بهت بگم
من به خودم گفتم که باید بسوزم و بسازم
منکه نمیتونم بیام اونارو تغییر بدم و اخلاقشون رو اصلاح کنم
از طرفی خودم هم نمیتونم کار خاصی بکنم,چون اگه عرضه داشتم 10سال قبل میکردم
میرفتم یه شهر دیگه درس میخوندم
یا با کسی که بهش علاقمند بودم و میدونستم میتونم یه زندگی خوب باهاش داشته باشم ازدواج کرده بودم
حالا توی 30سالگی چه حرکت انقلابی میخوام بکنم
پس قبول کردم که من این توانایی رو ندارم و بهتر هست دیگه روی اینکه چیکار کنم از این حال دربیام فکر نکنم,چون بیشتر اعصابم بهم میریزه
پس قبول کردم که با این مشکل باید همینجوری بسازم
اما فرضا اگه پول قبض تلفن گیر میدن با خریدن یه ایرانسل مشکل رو حل کردم
یا وقتی بهم این اجازه رو نمیدادن که مسافرت مجردی با دوستام برم,ارتباطم رو با اون دوستام قطع کردم که وقتی اونا میرن جایی و من نمیتونم از غصه خوردن داغون نشم

درسته که این روش هم یه بدیهایی داره
اما برا خود من از جنگ با خانواده خیلی بهتر هست

من خودم دنبال این رفتم که بروشی که بهار گفت آروم آروم استقلال بدست بیارم
اما آخرش از نظر روانی خسته شدم

ani عزيز

اشاره كرديد كه اين جمله ميتونه راهكاري براي من باشه:

"اما قبل از اینکه بخواهی هر حرکت اکروباتیکی بزنی باید معنی حقیقی و الزام احترام و عشق را بر روابط میان انسان ها درک کنی و این مسائل را با درک بالا وارد چرخه ی زیستی خودت بکنی . این درک ترا به سمت تابو شکنی هدایت می کند . "

اين حس احترام و عشق، همون برابري بين انسان ها ست؟ همون كه هر كسي با توجه به شرايطي كه داخلش قرار گرفته و رشد كرده، جايگاه ارزشمند خودش رو داره و در واقع احترام و عشق همونيه كه درون آدم رشد كرده، احترام به خود، احترام به ديگران بر اساس سرشت اون آدم ، نه ظاهر؟

نميدونم چجوري بايد اين جملتون رو تفسير كنم. لطف مي كنيد كمي در اين خصوص برام صحبت كنيد؟
----------------------------------------
كيش ميش جان! (اسم بانمكي داري!)
راه حل شما، بسيار منفعلانه است. و من اين تصميم رو گرفتم كه ديگه منفعل نباشم. ديگه اگه با جراتمندي هم نتونم جواب بگيرم، سعي مي كنم با پرخاشگري از عمرم دفاع كنم. اين راه شما، همون راهيه كه من 28-29 سال رفتم و خيلي حسرت برام به جا گذاشته. مي خوام از نهايت اراده و اختيارم تا جايي كه ميشه استفاده كنم، شايد من به نتيجه اي كه شما رسيدين،نرسيدم.... بازم ممنونم ازت

بله . همون است اما توش دیگه اخ و پیف و قضاوت و سرزنش و ترس وجود ندارد . جای نقد وجود داره اما نقد سازنده .
نقد ها هم در این روش کاور شده نیست بی پرده است و بدون کادوپیچ شدن . چیزی از جنس بازجویی ! اما بازجویی از نوعی که شخصیت تو مورد هدف قرار نمی گیرد

و اما اینکه نمی تونی مدعی این تفکر و شیوه ی رفتاری و احساسی و فکری باشی اما یک جاهایی که برات سود نداره بزنی توی جاده ی خاکی .چون جاده ی خاکی برات سود و منفعت عادتی به همراه دارد و منطقه ی امن عادتهای تو را در بر می گیره .


و باز عادتت از کجا می آید ؟! از بستر تعلیم و تربیت خانواده و محیط و بستر اجتماع و ..............

مثال می زنم

در این روش که خودت به درستی تعریف کردی مفت خوری معنی ندارد و کسی مفت خوری را نمی تواند بفهمد . حال من بیایم برای اثبات اینکه بابا من مفت خور نیستم هزار ساعت توضیح بدهم اما نمودار زندگی نشان از مفت خوری و زندگی انگلی دارد .اینجا در اصل من حریم امن و راحت مفت خوری برای خودم درست کردم و از این اصل سود می برم و به گردن دیگران آویزون هستم و............

اما با ادبیات شسته رفته مشغول نشخوار واژه های عشق و احترام و استقلال هستم .

اگر ادعایی هست باید از بن و ریشه همه ی فوندانسیون نشان بدهد که من فردی مستقل هستم که در رفتار و عمل و افکار عشق و احترام را به دیگران می بخشم بدون چشمداشت . بدون قضاوت . بدون ترس . بدون توقع . توام با ایثار و حس مسئولیت به خود و به دیگران . توام با اهمیت و توجه به خود و دیگران و......................


کتاب جاناتان مرغ دریایی را بخوان .

متاسفانه من در کل که آدم آرومی هستم
در مقابل پدر مادرم هم هیچوقت نتونستم پرخاشگری کنم
نمیدونم چرا,شاید چون همیشه توی گوشم خونده شده که آدم باید به حرف پدر و مادر گوش بده و اونارو نرنجونه...
برا این منفعل شدم

مثلا سر همون قضیه ازدواج من خیلی پافشاری کردم
ولی وقتی پدر میگفت یا ما یا ازدواج
یا مادرم بغض میکرد و چشاش پر از اشک میشد که تو بچه بد شدی و دیگه به ما اهمیت نمیدی
مجبور شدم باز از خواسته خودم بگذرم

یعنی برا این منفعل شدم که چون در نهایت کاری میکنن که وقتی وارد این برنامه میشم در آخر هرجور باشه باز من بازندم
چون اگه نتونم حرفم رو به کرسی بشونم و از خواستم بگذرم یکجور ناراحت میشم
وقتی هم که با زور کار خودم رو میکردم بعدش رفتاری نشون میدادن که باز همچی به کامم تلخ بشه
بهرحال هرکاری هم بکنن من دوسشون دارم و تحمل ناراحتیشون برام سخته

در هر صورت امیدوارم تو بتونی موفق بشی
و شاید بیای و از تجربیات مفیدت به امثال من هم یاد بدی

با سلام واحترام
این تاپیک استعداد زیادی برای انجمن آزاد دارد.
اگرچه مراجع به ظاهر یک سئوال ساده و شخصی مطرح کرده است. اما تعمیم و گسترش و عدم مصداق پردازی در طول تاپیک ، این تاپیک را از حالت شخصی خارج کرده است و خطاب عمومی گرفته هست.
از طرف دیگر روش هدایت تاپیک، « روش صحیح مخلوط به غلط هست» که به هیچ وجه مورد تایید تالار همدردی نیست.

حرفهای آنی چارچوب صحیحی دارد چون روی مسئولیت پذیری مراجع و پذیرش عواقب انتخاب ها و تصمیمهایش تاکید دارد.
اما نحوه حروفچینی و ویراستاری تاپیک به نوعی هست که مراجعان را به خطا می اندازد همانطور که در پاسخ سایر اعضاء دیده می شود ، افراد بیشتر روی مقابله با والدین و جدا شدن از خانواده یا کرنش به خواسته های خانواه تمرکز کرده اند.
در حالیکه به قول دوستمون مسئله 0 و 1 کردن، نیست. بلکه اینجا مهمترین مشکل مراجع عدم تعامل سازنده و مهارتهای ارتباطی صحیح هست. و ریشه این بی مهارتی نفع جویی و سود جویی کوتاه مدت هست.
در واقع اگر درخانواده فرزندی بخواهد حقوق برابر با والدین پیدا کند نیاز هست که در حد و اندازه والدین باشد. مسئولیت پذیری، انجام وظایف، اعتماد به نفس، و قدرتی که برخواسته از تفکر و انجام رسالتهایش هست.
در غیر این صورت مقابله با والدین یک معامله دو سر ضرر هست. و اگر منجر به فاصله گرفتن از خانواده شود ، (با توجه به بی مهارتی های قبلی )، وقتی جدا هم شد نمی تواند زندگی را خوب اداره کند. ما همیشه گفته ایم اگر کسی نتواند با والدین، روابط خود را متعادل و سازنده کند، به همین ترتیب با دیگران مثل همکار ، همسر ، فرزند و ... هم نخواهد توانست ارتباط رضایت بخش ایجاد کند.
زندگی در خانه پدری فرصت تمرین برای اشتباهات احتمالی هست.
معمولا هرچه هم والدین سخت گیر و لجوج باشند فرزندی که به میل آنها نباشد را طلاق نمی دهند. و این نشان می دهد به هر حال این بستر بسیار زمینه رشد را دارد.
البته اگر والدین بی مهارت باشد و مشکلاتی داشته باشند، رنجها و آسیب هایی ممکن است وجود داشته باشد ، اما بستر تغییر برای فرزندان بیشتر فراهم هست. یعنی هم تغییر کنند و هم تغییر دهند.
برای این منظور مهمترین مسئله بالا بردن آگاهی و کسب مهارت هست.

خواهش می کنم اگر تمایل دارید این تاپیک در همین جا ادامه پیدا کند، به صورت جزئی روی مهارتهای عملی برای تعامل بهتر با والدین صحبت شود. و مصداقی بحث شود.
اما اگر نظرات تئوری و جامعه شناسی و کلی باشد، مباحثه آن به انجمن آزاد مربوط می شود

با تشكر از شما مدير همدردي

سعي مي كنم به صورت مصداقي كار كنم تا مسئله در همين جا ادامه پيدا كنه. ولي اين روش هاي تعاملي با والدين در اين سن كمي سخته، يعني من بنابر سنم دارم از خيلي از آزادي هام ميگذرم چرا كه دارم توي اين خونه زندگي مي كنم و اين خواستن آزادي و سختگيري والدين كار تعامل رو سختتر مي كنه

مي خوام ببينم نتيجه اين تعامل در كنار خانواده چه چيزي خواهد داشت؟ نتيجه اش ديگه نمي خوام جنگ و دعوا و منفعل بودن باشه.

خب من كمتر از يكسال پيش با خانواده روابط خيلي خوبي داشتم، هركاري هر لطفي از دستم برميومد براي تمام اعضاي خانواده انجام ميدادم . حتي به خاطر حفظ بنيان خانواده از رابطه اي كه مادرم با فردي ديگر داشت به پدر چيزي نگفتم تا مادر رابطه را خودش قطع كنه كه نزديك به 2 سال طول كشيد، كه البته نمي دونم اين كارم درست بوده يا نه؟

بعد اينكه مادر سر مهريه نامزدي رو بهم زد، من آسيب زيادي ديدم و از اون به بعد تمام اين محدوديت ها، اشكالات رفتاري مادرم، منفعل بودن پدرم، فكر زندگي كه ازم صلب شده بود آزارم ميداد ( و ميده).

از اينكه آزادي هام، بنابر سليقه اونها محدود شده، زجرم ميده. فعلا به اين نتيجه رسيدم كه فاصله گرفتن از مادرم به نفعمه و آرامش بهم ميده ولي بازهم عدم داشتن استقلال به شدت آزارم ميده.

الان در حال پس انداز مالي هستم تا بتونم يه خونه مستقل بگيرم و ديگه از اين همه آسيب دور باشم. فقط براي اينكه كمتر اسيب ببينم. نميدونم شما تو اين شرايط من بوديد،‌چه راهي رو انتخاب ميكرديد؟
يا چه راه تعاملي رو مي تونيد بهم بگيد تا با اين شرايط به آرامش برسم ؟ دارم داغون ميشم. نميتونم حرف زدن مادرم رو ، كارهاشو تحمل كنم. واقعا احتياج به استقلال دارم.

آني عزيز كتاب جاناتان مرغ دريايي رو خوندم، نتيجه اي كه ازش گرفتم اين هست، كه با يه اراده قوي، فهميدن اينكه صد در صد از اين زندگي چي مي خوايم، بدون توجه خاص به محدوديت ها ،‌عرف ها، حرف مردم، و با تلاش مي تونيم به خواستمون برسيم. و بعد بر اساس آموزه ها و دانشمون، كار درست خودمون رو ميكنيم، كساني كه آمادگي پذيرش تغيير را داشتند و خواستار همگامي بودند كمك مي كنيم و با ديگران و قضاوت هايشان كاري نداريم. ولي اين كار بايد گام به گام انجام بشه، مي خوام بدونم شما جاي من بوديد، براي اولين گام چه اقدامي انجام ميداديد؟ اين رو هم در نظر داشته باشين كه من از نظر مالي مستقل هستم.

مدیر همدردی عزیز

الان که داشتم صحبت هاتون رو مجددا میخوندم به دو نکته مبهم رسیدم که ممنون میشم راهنمایی بفرمایید

1) "بلکه اینجا مهمترین مشکل مراجع عدم تعامل سازنده و مهارتهای ارتباطی صحیح هست. و ریشه این بی مهارتی نفع جویی و سود جویی کوتاه مدت هست."

میشه مفهوم و منظور این جملتون رو واضح تر بفرمایید. اگر ریشه به معنای هدف هست، که من میخوام دنبال راهی بلندمدت باشم و هدفم سود جویی به معنای بد نیست. هدفم کسب ارامش و دور شدن از اسیب های بیشتره. من تو خانواده پرتنشی بزرگ شدم. پدرم برای داشتن ارامش تا جایی که میتونه از مادرم فاصله میگیره، با اینکه نوع کارش اداریه ولی از 6 صبح تا 8 شب در محل کارشه. و زود هم میخوابه بالطبع.

ولی من نمی خوام این ارامش رو از راه غلط به دست بیارم. میخوام از حق ازادیم استفاده کنم ولی راهشو بلد نیستم.
در ضمن مادر و پدر بارها جلسات مشاوره رو گذروندن ولی مادرم هیچ تغییری نکرده متاسفانه

2)"ما همیشه گفته ایم اگر کسی نتواند با والدین، روابط خود را متعادل و سازنده کند، به همین ترتیب با دیگران مثل همکار ، همسر ، فرزند و ... هم نخواهد توانست ارتباط رضایت بخش ایجاد کند."

من با همکارهام، دوستام هیچ مشکلی ندارم و ارتباطم با بقیه رضایت بخش و با احترام و صمیمیته ولی قدرت پدر و مادر متفاوته. هر رابطه ای فرم خاص خودش رو داره و من در این نوع پدر و مادری با سختگیری و وسواس و نگرانی زیاد مشکل دارم.

من 7-8 ماه توی این سایت عضوم و رفتارهای جراتمندانه رو سرلوحه کارم قرار دادم ولی بازهم با رفتارها و صحبت های سطحی مادرم و رفتار منفعلانه پدر و نگرانی های بیش از حد اونها مشکل دارم. نمی خوام روزهای زندگیم با توجه به رفتارها و مشکلات رفتاری دیگران، تلف شه. به اندازه کافی فرزند خوبی بودم...


خواهش می کنم بیشتر راهکار عملی نشونم بدین
روز به روز افسرده تر میشم

حتما وقتی من میام برات مینویسم میگی کل اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی

اما چون یجورایی همدرد هستیم منم میام اینجا
آخه منم دقیق بعد از وقتی اون مسله ازدواجم بهم خورد بدتر و حساس تر شدم نسبت به زورگویی خانواده
یعنی بنظر من الان 2تا مشکل هست
یکی شکست عشقی و یکی زورگویی خانواده!
شاید بگی من عاشق نبودم
اما بهرحال علاقه داشتی و مطمئن بودی اگه با اون ازدواج کنی خوشبخت میشی
من خودم الان فکر میکنم اگه اون بود اینقدر تنها نبودم و یا اگه با اون ازدواج کرده بودم یه زندگی خوش برا خودم میساختم.
شاید اصلا دیگه هیچوقت همچین مورد مناسبی هم پیدا نکنم......
فعلا این حرفهام اینجا نگه دار تا یه چیز دیگه بگم بهت

من بهیچ وجه رفتن و مستقل شدن رو بهت توصیه نمیکنم
اینکه فلان کتاب میگه نباید با نظرات و حرف دیگران اهمیت بدیم رو اشتباه میدونم
تو الان بری مستقل و تنها بشی مردم پشت سرت حرف درمیارن,دیگه کسی تمایل پیدا نمیکنه باهات ازدواج کنه
مگه نه؟
الان من بعنوان یه پسر 30ساله هم بخوام این کارو بکنم برام حرف درمیارن,چه برسه به تو که دختری


اما من به عنوان یه همدرد 2تا توصیه داشتم برات
اولا واقعا ببین که الان منظورت از آزادی چی هست و الان چی میخوای که نمیتونی بخاطر مخالفت خانواده بهش برسی
بدست آوردن اون برات چقدر هزینه داره و چقدر برات مهم هست.
نمیگم بیا مثل من منفعل باش و هرجور خانواده رضایت داره رفتار کنم
اما حواست هم باشه چی میده و چی میگیری
پس قدم اول برا خودت مشخص کن چه آزادیهایی میخوای در حال حاضر و آینده

حرف بعدی من اینه که بنظرم راه حل نجات ما ازدواج و رفتن هست
اما خانواده که به این راحتی نمیذارن
خودم هم دقیقا نمیدونم واقعا چیکار کنیم........
اما من فکر میکنم ما باید اینبار وقتی نفر مناسب رو پیدا کردیم دیگه کوتاه نیاییم
سری قبل رو اشتباه کردیم
سری بعد بزنیم به سیم آخر و ازدواج رو بکنیم
حتی اگه خانواده مخالفت کرد هم قبول نکنیم و بگیم میخوایم ازدواج کنیم
بنظرم این بهتر از روشهای دیگه هست و هزینه کمتری از همه لحاظ داره

مرسی دوست عزیز

حرفات رو قبول دارم ولی من روحیم ظاهرا کمی با شما متفاوته.
من اصلا حرف مردم و قضاوتشون واسم مهم نیست. مردم حرف زیاد میزنن. مادر خود من پشت سر بچه هاش و بقیه صحبت می کنه، دیگه توقعی از بقیه نمیمونه. اصلا اهمیتی نداره برام

من نه به کسی بدی می کنم، نه از کسی انتظار بدی بزرگ دارم. بدی های کوچیک رو میشه بخشید ولی بدی که از روی خودخواهی و بدجنسی باشه رو نه

من اصلا نگرانه ازدواج و ... نیستم. عرف اینه که دخترها از این طریق مستقل شن، ولی من اعتقادی به عرف ندارم، دلم چیز بیشتری از این زندگی میخواد. آزادی که خودم کسبش کنم نه به واسطه کسی دیگه

میدونی نمی خوام زندگی و فکر و جسمم رو به خاطر استقلال فدای ازدواجی بکنم که بناش فکر خودم نیست، اون خودش یه اسارت و دردسرهای دیگه است و از چاله تو چاه افتادنه
یعنی ترجیح میدم توی همین شرایط بمونم ولی زیر بار کاری که عقل و دل خودم تائید نمیکنه، نرم

نمی تونم قبول کنم دست و پام اینقدر برای ساختن زندگیم و رسیدن به خواسته هام بسته است، حس می کنم اگه بتونم یه روش درستی که نمیدونم چیه رو یاد بگیرم، خیلی می تونم به خودم برای قوی شدن کمک کنم.

راهشو بلد نیستم. الان دارم فکر میکنم شاید مستقل شدن راهش نیست، ولی راه قوی بودن رو نمیدونم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mr6262

مرسی دوست عزیز

حرفات رو قبول دارم ولی من روحیم ظاهرا کمی با شما متفاوته.
من اصلا حرف مردم و قضاوتشون واسم مهم نیست. مردم حرف زیاد میزنن. مادر خود من پشت سر بچه هاش و بقیه صحبت می کنه، دیگه توقعی از بقیه نمیمونه. اصلا اهمیتی نداره برام

من نه به کسی بدی می کنم، نه از کسی انتظار بدی بزرگ دارم. بدی های کوچیک رو میشه بخشید ولی بدی که از روی خودخواهی و بدجنسی باشه رو نه

من اصلا نگرانه ازدواج و ... نیستم. عرف اینه که دخترها از این طریق مستقل شن، ولی من اعتقادی به عرف ندارم، دلم چیز بیشتری از این زندگی میخواد. آزادی که خودم کسبش کنم نه به واسطه کسی دیگه

میدونی نمی خوام زندگی و فکر و جسمم رو به خاطر استقلال فدای ازدواجی بکنم که بناش فکر خودم نیست، اون خودش یه اسارت و دردسرهای دیگه است و از چاله تو چاه افتادنه
یعنی ترجیح میدم توی همین شرایط بمونم ولی زیر بار کاری که عقل و دل خودم تائید نمیکنه، نرم

نمی تونم قبول کنم دست و پام اینقدر برای ساختن زندگیم و رسیدن به خواسته هام بسته است، حس می کنم اگه بتونم یه روش درستی که نمیدونم چیه رو یاد بگیرم، خیلی می تونم به خودم برای قوی شدن کمک کنم.

راهشو بلد نیستم. الان دارم فکر میکنم شاید مستقل شدن راهش نیست، ولی راه قوی بودن رو نمیدونم.

---

:104::104::104:

آفرین به اعتماد به نفست منم خیلی از دخترا و پسرا رو دیدم که بعد یک سنی مستقل شدند.

اینجوری هم حرمتها بیشتر حفظ میشه و هم انسان مستقل تر و مسئولیت پذیر تر میشه.

شما دیگه در سنی نیستی که با استقلالت هویت و شخصیتت را گم کنی.

قرار نیست فقط وقتی کسی رفت خانه بخت مستقل بشه اونم بعضی مواقع به چه قیمتی.......:163:

موفق باشی.:72:

لطفاً روی حرفهای مدیر دقیق شده خوب فکر کن . مشکل شما با جدا کردن مکان زندگی از پدر و مادر حل نمیشود . شما نیاز داری اول خودت رو بهتر از این بشناسی و ضعفهایت را آگاه شوی و روی آنها کار کنی و پوشش بدهی ، آنوقت هست که حتی در شرایط سخت می توانی مستقل عمل کنی بدون تنش و فشار به گونه ای که پدر و مادر هم ترا باور خواهند کرد حتی اگر با روشت و ایده هایت مخالف باشند ( گل را می بینی ؟!!!، آیا در میان انبوه خارهارنگ و بو و جلوه اش کم می شود ؟ خیر ، بلکه حتی خارها می شود محافظی برایش از دستبردها . خانواده هرچقدر ناساز باشد این حداقل نقش را می تواند برای ما داشته باشد مگرنه ؟) . عزیزم نخواه که ماهی بهت داده بشه خلاقیتت را به کار بنداز ، بهتره متوجه خودت روحیاتت ، ضعفها و نقطه قوتهایت بشوی و دریاب که چه مهارتهایی را نیاز داری بیاموزی و به کار بگیری و ...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

با سلام واحترام
این تاپیک استعداد زیادی برای انجمن آزاد دارد.
اگرچه مراجع به ظاهر یک سئوال ساده و شخصی مطرح کرده است. اما تعمیم و گسترش و عدم مصداق پردازی در طول تاپیک ، این تاپیک را از حالت شخصی خارج کرده است و خطاب عمومی گرفته هست.
از طرف دیگر روش هدایت تاپیک، « روش صحیح مخلوط به غلط هست» که به هیچ وجه مورد تایید تالار همدردی نیست.

حرفهای آنی چارچوب صحیحی دارد چون روی مسئولیت پذیری مراجع و پذیرش عواقب انتخاب ها و تصمیمهایش تاکید دارد.
اما نحوه حروفچینی و ویراستاری تاپیک به نوعی هست که مراجعان را به خطا می اندازد همانطور که در پاسخ سایر اعضاء دیده می شود ، افراد بیشتر روی مقابله با والدین و جدا شدن از خانواده یا کرنش به خواسته های خانواه تمرکز کرده اند.
در حالیکه به قول دوستمون مسئله 0 و 1 کردن، نیست. بلکه اینجا مهمترین مشکل مراجع عدم تعامل سازنده و مهارتهای ارتباطی صحیح هست. و ریشه این بی مهارتی نفع جویی و سود جویی کوتاه مدت هست.
در واقع اگر درخانواده فرزندی بخواهد حقوق برابر با والدین پیدا کند نیاز هست که در حد و اندازه والدین باشد. مسئولیت پذیری، انجام وظایف، اعتماد به نفس، و قدرتی که برخواسته از تفکر و انجام رسالتهایش هست.
در غیر این صورت مقابله با والدین یک معامله دو سر ضرر هست. و اگر منجر به فاصله گرفتن از خانواده شود ، (با توجه به بی مهارتی های قبلی )، وقتی جدا هم شد نمی تواند زندگی را خوب اداره کند. ما همیشه گفته ایم اگر کسی نتواند با والدین، روابط خود را متعادل و سازنده کند، به همین ترتیب با دیگران مثل همکار ، همسر ، فرزند و ... هم نخواهد توانست ارتباط رضایت بخش ایجاد کند.
زندگی در خانه پدری فرصت تمرین برای اشتباهات احتمالی هست.
معمولا هرچه هم والدین سخت گیر و لجوج باشند فرزندی که به میل آنها نباشد را طلاق نمی دهند. و این نشان می دهد به هر حال این بستر بسیار زمینه رشد را دارد.
البته اگر والدین بی مهارت باشد و مشکلاتی داشته باشند، رنجها و آسیب هایی ممکن است وجود داشته باشد ، اما بستر تغییر برای فرزندان بیشتر فراهم هست. یعنی هم تغییر کنند و هم تغییر دهند.
برای این منظور مهمترین مسئله بالا بردن آگاهی و کسب مهارت هست.

خواهش می کنم اگر تمایل دارید این تاپیک در همین جا ادامه پیدا کند، به صورت جزئی روی مهارتهای عملی برای تعامل بهتر با والدین صحبت شود. و مصداقی بحث شود.
اما اگر نظرات تئوری و جامعه شناسی و کلی باشد، مباحثه آن به انجمن آزاد مربوط می شود

---

با تشکر از مدیر همدردی .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ani

این مسئله ی تابو شکنی که گفتم ربطی به از دست رفتن هویت ملی و مذهبی ندارد . می توانی یک فرد مسلمان ایرانی باقی بمانی اما بخش های دست و پا گیر مسئله را به روز کنی .

این ربطی ندارد که تو از خانواده ات کنده شوی . بی احترامی کنی . یا وارد گفتگو با آنها نشوی .

اما باید یاد بگیری مسئولیت انتخاب ها و تصمیمات خودت را به عهده بگیری و با بهای انتخاب های خودت رو به رو شوی و سهم خودت از این انتخاب ها را پرداخت کنی



از نگاه من این پدر و مادرها نیستند که مشکل دارند آنها مطابق با درک و فهم و نوع و سبک و سیاق زندگی و باورهای خودشان کارشان را انجام داده اند و همچنین دارند زندگی می کنند . اگر اعتراضی هست باید به این خانم و آقای سی ساله گفت جای تو کنار دست خانواده ات و تنگ دل آنها نیست . به آنها خرده نگیر و نخواه که آنها را با 50 - 60 سال عمر و زندگی عوض کنی .
کار آنها در قبال احساس وظائفی که باید در مورد تو فرزند می کردند تمام شده است و امروز وقت آن است که به خودشان بپردازند و.....................
اما در این سن و سال آنها باید به جهاز تو فکر کنند . به مسئله ی ازدواج تو فکر کنند . به مسئله ی بیکاری و یا حقوق تو فکر کنند و حتی به ناهار و شام خوردن تو فکر کنند و..............!

و دست از اتهام زدن به آنها به واسطه ی دخالت در امر ازدواج بردار . زمانی که تو چون کودک رفتار و احساس و فکر می کنی به والدین محترم نشان می دهی و ثابت می کنی که باید تو را سرپرستی و مدیریت کنند و برایت تصمیم بگیرند اگر نه تو از عهده ی یک انتخاب ساده و تصمیم گیری و به اجرا در آوردن آن بر نخواهی آمد .( مثل انتخاب رشته ی تحصیلی )
دقت کن اگر بر سر انتخاب رشته پافشاری می کردی و تصمیم خودت را می گرفتی و همان را به اجرا در می آوردی چه اتفاقی می افتاد ؟
چه رفتار و واکنشی می دیدی که حرف خانواده را گوش کردی تا با آن روبه رو نشوی و یا چه سودی از این کار برده ای و............

در نتیجه عزیزم
اگر پدر و مادر کاری می کنند که باعث دلخوری و نارضایتی شما می شود در اصل شما از کنار آنها سعی داری تغذیه بشوی و سود می بری . سود خودت به شکل مفتی را قطع کن و روی پای خودت بایست بهای این روی پا ایستادن راه رفتن - زمین خوردن - بلند شدن و حتی خستگی و زخم برداشتن و ............است و بهای انتخابات خودت را بپذیر و به شکل مسئولانه خودت پرداخت کن .

---

و اما mr6262

به عنوان پیشنهاد برای اینکه خودت را بسنجی از اینجا شروع کن و به خودت استرچ بده .

برای امکانات و اتاقی که در اختیار داری وحتی هزینه ی شام و ناهار و آب و برق و تلفن و خدمات ساختمان و.....مستقل شو و حق و سهم خودت را پرداخت کن . ( درست مثل یک مستاجر و با تعارف آنها از موضع خودت کوتاه نیا و اجازه ی تخفیف و.....را نه به خودت بده و نه به دیگران . یک قیمت کاملا به روز )
خرج لباس و تحصیل و کلاس و آرایشگاه و هزینه های ماشین و......... رو خودت بده .
اگر ماشین داری حتما خودت ببر تعمیرگاه و بالای سر ماشینت برای تعویض روغن و .......بایست .
تمام کارهای بیمه ی ماشینت رو خودت انجام بده
اگر تصادف کردی خودت ببر صافکاری و........
اتاقت رو شخصا خودت مرتب کن و مسئول سیر کردن شکم خودت باش ( این مسئولیت در حوزه ی مالی و حرکتی است ) و برای اینکه نشان بدهی مستقل هستی یک وقتهایی به فکر سیرکردن شکم جماعت اهل خانه از پول خودت باش و حتی در یک برنامه ریزی مشخص کن که چه روزهایی آشپزی باتوست . ( درست مثل اینکه صاحب خانه هستی و مسئولیت پذیرایی از میهمان ها به عهده ی توست .)
برای خرید خانه برنامه ریزی کن و خودت را مسئول در قبال آن بدا ن و با این بهانه که مامان و یا بابا انجام می دهند از موضع خودت عقب نشینی نکن .
در جلسات ساحتمان شرکت کن و نظر بده ............
جمعه ها خودت را موظف کن که همه ی خانه را آب و جارو کنی و به خانه روحی بدهی و بعد به فکر استراحت و یا تفریح باش . ( حتی اگر کارگر دارید و یا فکر می کنی که این کارها را کارگر هم می تواند انجام بدهد خودت را موظف کن که در این شش ماه این برنامه ها رعایت بشود و انجام بدهی و اگر پولش را داری پول کارگر را خودت از جیب خودت بده اما نظارت دقیق با خودت باشه . نظرم بر برنامه ریزی زمانی و..........است با بهانه ی اینکه وقت ندارم از زیر ماجرا ی مدیریت در نرو . )

به مدت شش ماه روزی دو بار صبح و عصر خودت را مقید کن که به پدر و مادرت بگی که دوستشان داری و از بابت تمام زحماتی که در حقت کشیدن سپاسگزاری و آنها را ببوسی ( نه با نفرت بلکه با عشق و از ته دل ) و به درد دلهایشان ( درد دل نه غیبت پارتی ) گوش بدهی و در این مدت هر درخواست منطقی که ازت داشتن بپذیری و بهانه نیاوری ( مثلا حمایتشان برای دکتر رفتن و ..........) و از انجام کمک به آنها در نروی .و به شکل مسئولانه در این شش ماه با بهانه های مختلف یک شاخه گل بخری و به آنها بدهی .

و به مدت شش ماه ابدا به بهانه ی خستگی و فشار کار و ............از برنامه ریزی که می کنی دست نکش .
مدت شش ماه تصمیم بگیر خودت را در فضای قضاوت کردن و درست و غلط کردن دیگران قرار ندهی و دنیا را از چشم دیگران ببینی ولی نظرات خودت را اعلام کن و اگر در جایی اشتباه داشتی عذرخواهی کن .
پای غیبت پارتی هیچ کس نشو .

و خلاصه یک برنامه ریزی و تغییر و تحول اساسی و هدفمند و مسئولانه نسبت خودت و دیگران و محیط زندگی و کار خودت و در کل نسبت به استقلال خودت سختگیر باش .
به مرور شاهد تغییراتی از جانب خانواده خواهی بود . در این زمان دچار یاس و ناامیدی نشو .
اگر به لحاظ مالی کم آوردی و ترس از بی پولی و به آخر ماه نرسیدن حقوقت داشتی از برنامه ات کوتاه نیا بلکه تدبیری برای به پول رسیدن و رشد بیشتر کن و با اولین فشار سراغ خانواده نرو ...........

و مهم تر از همه جلوی دهانت را بگیر و در مورد این استرچ به کسی توضیح نده که تصمیم دارم تمرین استقلال کنم و.....................
در این صورت با عواقب این سکوت یاد می گیری از برچسب دیوانه شدن تا تائیدیه بزرگ شدن به شکل یکسان روبه روشوی و از هر کدام از آنها گذر کنی و از مسیر اصلی و هدف خودت منحرف نشوی .

شاید اصل و محوریت این نوع استقلال روی مسائل مالی شد اما به مرور خواهی دید که دامنه ی آن به روابط تو با افراد خانواده و احساسات و افکار و قاطعیت تو رسوخ خواهد کرد .

فعلا اینها را داشته باش تا بعد ................

این هم نوعی جاناتان بودن به سبک ایرانی است که در آن نه سیخ می سوزد و نه کباب

مرسي فرشته مهربان از اينكه به تاپيكم سر زدين و منو از راهنمايي هاي قشنگتون بهره مند كردين. حتما هم روي حرفهاي شما، هم مدير همدري و هم آني عزيز فكر مي كنم و شروع به عمل و شناخت خودم و بالا بردن مهارتهام و اگر خدا بخواد استقلالم مي كنم.

مرسي آني عزيزم كه تنهام نذاشتي، حرفات خيلي ذهنم رو باز كرده، انگار يه باري از رو دوشم برداشته شده كه من با اين طرز فكر ديوونه نيستم و راهيه كه اگه درست برم، مي تونم موفق باشم، گرچه به قول شما اولش ممكنه مهره ديوونگي بخورم ;)

فعلا بايد روي خودم كار كنم و روي حرفهاي شما فكر. فعلا خاموش مي مونم ولي بازم مزاحمتون ميشم

بازم مرسيييييييي:72::46: