نمایش نسخه قابل چاپ
من دو فرزند پسر و یه دختردارم پسر اول و دخترم دانشگاه سراسری درسشونو میخونن ولی پسر دومم دانشگاه آزاد قبول شده وهزینه هاش خیلی هست در حالی که دو تای اولی هزینه های زیادی نداشتن الان فکر کردم شاید بین بچه هام فرق گذاشتم چون پسر کوچکم در مقایسه با بقیه شاید 4 تا 5 برابر بیشر خرجش کردم به نظر شما تفاوت بین بچه هام گذاشتم چون دو تای اولی شاکی شدن لطفا راهنماییم کنین
سلام. به نظرم مقایسه کردن اصلا کار درستی نیست . چون هر کدوم از بچه های شما یه شرایط خاصی دارن .شاید پسر شما توانایی قبول شدن توی دانشگاه سراسری رو نداشته . اصلا شاید رشته ی مورد علاقه ی ایشون قبول شدنش سخت تر بوده و رتبه ی بالاتری می خواسته نسبت به فرزندای دیگتون
با توجه به اینکه هر چی زمان میگذره رقابت سخت تر میشه برای قبولی توی دانشگاههای خوب
اگر مقایسه میکنید باید تفاوت شرایط ایشون با بچه های دیگتون رو هم در نظر بگیرید
(یه مثال دیگه بزنم همین شرط معدل و تاثیرش رو کنکور سال به سال بیشتر میشه پس شرایط کسی که سرش درصد بیشتری اعمال میشه سخت تر از اونی هستش که زمانی که کنکور میداد درصد تاثیرش کم بود یا نبود)
مشکل اینجاس که پسر آخریم تنبلی کرد و مثل اون دو تا پشتکار نداشت نه اینکه شرایط باعث بشه .نقل قول:
نوشته اصلی توسط d r e a m
موضوع از این جا شروع شد که اون دوتا هم توقعاتی دارن میخوان یه تعداد وسایلی داشته باشند مانند اتومبیل شخصی و ... وقتی صحبت از این میشه که خرج زیادی میشه خودشون رو با اون یکی مقایسه میکنند و میگن فرض کنید ما هم آزاد میخونیم هر ترم یه میلیون شهریمون میشه سر جمع میشه 8 میلیون پس ما هم که کل هزینمون 1 میلیون هم نشده پس حقمونه که هر چی خواستیم بخریم این وسط هرچی گفتم که بابا این هشت میلیونم از پس انداز و وام و با هزار بدبختی جورش کردیم میگن خوب نمیرفت آزاد بخونه میشست میخوند سراسری قبول میشد منم هر چقدر فکر میکنم میبینم یه جورایی حق با اوناس یه جورایی هم نه اگر هم نمیذاشتم بره ازاد بخونه باز هم یک مشکل دیگه بود الان موندم این وسط نمیدونم چی کار کنم چه دور زمونه ای شده بچه ها ماشین حساب برداشتن حساب میکنن که چقدر خرج اون یکی کردین آخر سر هم میگن شما این مقدار رو به من بدهکاریم به نظر شما این درسته راه حل این موضع چیه؟
سلام مادر گرامی،
به تالار همدردی خوش آمدید.
شما رو تحسین می کنم که موفق شدید هر 3 فرزندتون رو راهی دانشگاه بکنید و به شما خسته نباشید می گویم.
من فکر نمی کنم شما بین فرزندانتون فرق گذاشته باشید. مطمئنم اگر دو فرزند اولتون هم دانشگاه سراسری قبول نمی شدند، تلاش خود رو می کردید تا هزینه ی دانشگاه آزاد رو برای اونها فراهم کنید.
خدا رو شکر اونها سراسری قبول شدند و هزینه ی تحصیلشون کمتر هست. به هر حال فرزند سوم شما به هر دلیلی موفق نشده که دانشگاه سراسری قبول بشود. شما هم به طریقی توانسته اید که خرج تحصیل او رو جور کنید.
در مجموع از نظر من شما هیچ فرقی بین بچه ها نگذاشته اید و به همه کمک کرده اید تا ان شا الله آینده ای روشن داشته باشند. هدف شما برای هر 3 یکسان بوده. حالا برای فرزند آخرتون مجبور شدید کمی بیشتر خرج کنید تا به هدفش برسد.
فرزندان شما کمی کم لطفی می کنند اگر هزینه ها رو حساب می کنند و شما رو به خودشون بدهکار می دانند... به نظرم باید با اونها صحبت کنید و بگویید که اولویت شما این بوده که هر 3 فرزند به دانشگاه بروند و تحصیل بکنند.
حقیقتش من اصلاً وظیفه پدر مادر نمی دانم که برای بچه شان ماشین بخرند...
مهم این است که از نظر عاطفی فرق نگذارید که مطمئنم نگذاشتید.
باید با همان مهر مادرانتان این رو به بچه ها ثابت کنید که همه رو یک اندازه دوست دارید و کاری کنید که بین خودشون هم اختلاف یا حسادت پیش نیاید.
موفق باشید.
حضرت علی (ع) درباب تعریف عدالت می فرمایند" اعطاء کل ذی حق حقه " پرداختن حق، به هرصاحب حقی. این تعبیربه این معناست که هرکس حقی مخصوص ومناسب خود را دارد واین گونه نیست که همه در دارا بودن یکسان هستند.
عدالت به معنای مساوی بودن نیست بلکه قرار گرفتن هرکس در جایگاه خویش می باشد.
اگر دختر شما رشته مورد علاقه اش در دانشگاه آزاد پذیرفته می شد و رشته دیگری سراسری، و بخاطر شهریه مجبورش می کردید که دولتی بره، شاید حرفش قابل قبول بود. اما این حرفشون به نظرم قابل قبول نیست.
اگر یکی از بچه ها مریض بشه و نیاز به جراحی داشته باشه، بقیه باید پول جراحی و بیمارستان را نقدی را بگیرند؟
به نظرم بهتره که براشون یکبار توضیح بدهید و طوری هم بگید که تحکم پدرانه توش باشه تا دوباره وارد این وادی ها نشوند.
شما به عنوان پدر و مالک اموالتون، بهتر می دونید که کجا و چطور پولتون را خرج کنید و چه کار باید بکنید. تقریبا می شه گفت که وظایف مادی شما در قبال اونها تمام شده است. چون همه تحصیلات دانشگاهی دارند و بزرگ هستند. بهتره برند دنبال کار و زندگی و ... خودشون هم هرچی لازم دارند بخرند.
یک جورایی لازمه که آب پاکی را بریزید روی دستشان تا کم کم مستقل بشوند.
وای دوباره خوندم خیلی عصبانی شدم.
یعنی چی که ماشین حساب برمی دارند و حساب می کنند به ما بدهکاری؟
تو رو خدا کوتاه نیایید و رو بهشون ندهید. اینطوری جواب زحمات شما را می دهند و احترام پدرشون را دارند؟
اصلا لازم نیست توضیح بدهید. بگید که من تشخیص دادم که لازمه ایشون بره دانشگاه آزاد و هزینه اش را هم با هر سختی بوده دادم.
الان هم دیگه هر سه تون بزرگ هستید و تحصیلکرده. برید دنبال زندگیتون.
اگر الان جواب این خواسته شون را بدید فردا می گن ماشین اون یکی بهتره، تصادف کرد خرجش را دادید و ...
بعد نوبت ازدواج و جهیزیه و مهریه و ... می رسه.
نذارید براتون تصمیم بگیرند. دیکتاتور نباشید اما لازم هم نیست تا این حد به بچه ها رو داد.
اين مساله ممكنه در دراز مدت براتون دردسر درست كنه.
من كه برنامم اين بوده كه اگه در يك چنين شرايطي قرار گرفتم حتما براي تشويق هزينه شهريه اون يكي رو به حساب بقيه واريز كنم.
با اين شرايط كه شما ايجاد كردين پسر و دخترتون شايد براي ادامه تحصيل تلاش نكنن و احتمال داره با اين شرايط ترجيح بدن ارشد رو در دانشگاه آزاد بخونن و اين شرايط شمارو بدتر ميكنه.
ميتونين با افزايش پول تو جيبي اون دو تا و محدود كردن پول بچه آخرتون بهشون اين اطمينان رو بدين كه چون سراسري قبول شدن شما دارين جاي ديگه جبران ميكنين. مثلا از 8 ميليون 4 ميليونش رو حداقل يه جوري پرداخت كنين چون در غير اينصورت بايد احتمال دلسرد شدن و عدم همراهي بقيه بچه هاتون رو بدين
شما تصمیم دارید از ما تائید بگیرید که بین بچه ها فرق گذاشته اید یا نه که در نهایت به این نتیجه برسید والد خوب یا بدی هستید ؟!
بهتر است که شرایط حاکم بر خانه و روابط بچه ها را با هم نظم دهید و به نظر من باید سئوال می کردید به عنوان ولی باید چه عملکردی داشته باشید تا روابط بین خواهر و برادرها در فضای پذیرش و به دور از دنیای قیاس با هم خوب باشد و چطور فضای آزردگی های فرزندانتان را نظم دهید و سروسامان دهید................ آیا این مسئله مهم شما نیست ؟!
بچه های شما در بستر خانواده ی شما رشد کرده اند در نتیجه آنچه انجام می دهند و می گویند محصول روش و عملکرد شما در دراز مدت است . بذری که کاشتید درو می کنید حتی اگر این بذر دستش ماشین حساب باشد باید فکر کنید چی شد که ماشین حساب به دست شدند ؟ من چکار کردم که به اینجا رسیدند و....................
شما سهم خودت رو از آنچه انجام دادی و ندادی را بپذیر و برای آن کاری بکنید .
حتی آنجا که دو فرزند شما از شما توقع پیدا کردند که شما مسئول خرید ماشین و ..........آنها هستید . ببینید چگونه رفتار کردید و برخورد کردید که این توقع ها ایجاد شد . این توقعات یک شبه ظاهر نشده نتیجه ی عملکرد شماست . پس خودتان کردید .
و..................
خوشحال شدم از دقت نظر یک والد نسبت به امورات فرزندانش.
در این که شما فرقی نذاشتید وشرایط چنین باعث شده هیچ شکی نیست. پس از این بابت نگران نباشید.
اما کاستی هایی در اصول تربیتی دیده می شود که چنین فرزندانتون متوقع بار اومدند و به جای قدر دانی دست به محاسبه بر می دارند.
بهتره بیشتر روی اون اصول تربیتی کار کنید و ببینید اشکال کار کجا بوده که چنین فرزندانتون به خاطر خواسته های مادی شون دست به مقایسه بر می دارند وهنوز بعد از این همه سال که دیگه باید مستقل بشوند از شما متوقع هستند.
چرا فرزندانتون به جای اینکه همراه شما باشند و نگران تهیه این همه هزینه ها باشند و باری از روی دوش ما بردارند باری دیگر بر روی دوشتان می گذارند؟
نمی گم اشکال از اون هاست . ببینید اشکال شما درچه بوده که انها اینگونه با این قضیه بر خورد می کنند؟
من دقیقا نمیدونم شرایط زندگی و خونه شما چطوریه؟نظری هم درباره خرید ماشین ندارم اما میدونم هر چیزی که از حدش بگذره خطر ساز میشه...
چیزی که مسلمه بچه اخر شما کم کاری کرده و تاوان این کم کاریش رو خودش هم باید پس بده نه اینکه فقط بارش رو دوش خونوادش باشه بخاطر هزینه ها...
قدر مسلم اون بچه ای که زحمت کشیده تلاش کرده درس خونده دولتی قبول شده با اونی که سهل انگاری کرده فرق داره...
میدونم شما برای صلاح بچه ات اونو دانشگاه ازاد فرستادی اما..
الان باید پسرت عواقب کم کاریش رو بپذیره برای همین بهتره شما یه سری مزایا برای اون دو تا فرزندت بذاری..نه لزوما ماشین..اونچه که در توانته..
به هر حال باید یه فرقی بین کسی که تلاش کرده و اون که کم کاری کرده باشه یا نه؟
نمیشه که من درس نخونم دانشگاه ازاد برم اونوقت هزینش روی بقیه تحمیل بشه
سلام
بله به نظر من که این یه جور فرق گذاشتنه.
اما اصلا نمیگم شما یا پدرشون عمداً این تبعیض و تفاوت را قائل شدید و فرق گذاشتید.
چیزی شبیه شرایطی که من دارم.
فرزندان شما محاسبه گر نیستند. ماشین حساب دست نگرفتند که دودوتا چارتا کنن.
خودتون هم دارید بهشون حق میدید.
اگر سایر دوستان از دید پدر و مادر با شما صحبت کردن من از دید یه فرزند حرف میزنم.
من هم چنین شرایطی رو دارم و درک میکنم فرزندانتون چی میگن.
اگر اوندوتا درس خوندن و زحم کشیدن که باید بیشتر تشویق بشن و نه اینکه .....
خواهشم اینه که درکشون کنید و کمی بیشتر سعی کنید بهشون نزدیک بشید.
ممنون از راهنمایتوننقل قول:
نوشته اصلی توسط ani
مساله خرید ماشین رو مثال گفتم
به نظر شما چه کار باید انجام بدم تا این مقایسه کردن ها نباشه به نظر شما نباید کاری بکنم که اون دوتا دلسرد نشن چون خودم هم یه جورایی حق رو به اون دوتا می دم اون طوری که تو فامیل و دوست آشنا میبینم این مشکل رو دارن زمانی که سنشون کمه در مخارج کمه میشه کاری کرد تا احساس برابری کنن ولی بزرگتر که شدن خرجشون هم بالاتر میره با این حال من حاضرم ما به التفاوت رو بهشون بدم به نظر شما این کار درسته؟
از طرفی من تو فامیل خانواده هایی رو میبینم که شاید این توانایی رو نداشته باشن به نظر شما این افراد چی کار باید بکنن؟
با یک قسمت از نظرتون موافقم که فردا هم ممکنه نوبت ازدواج و جهیزیه و مهریه برسه که باید از الان به فکرش باشمنقل قول:
نوشته اصلی توسط پیدا
ولی با قسمت اول نظزتون مخالفم چون هزینه جراحی تا حدی برای همه قبول شده است که ممکنه برای همه پیش بیاد مقایسه در این قسمت هست که یکی تنبلی بکنه پدر مادر مجبور بشن برای اینکه فرزنشون عقب نمونه خرج دانشگاه آزادشو بدن ولی بقیه پشتکار داشته باشن و این کار و نکنن یه جورایی فکر میکنم اون دو تا
دلسرد شدن چون میبینن باید تلاش بیشتری بکنن ولی یکی که کمتر تلاش میکنه با خرج تراشی بیشتر همون نتیجه رو میگیره
براي حفظ عدالت و تشويق فرزندانتون به تلاش بيشتر بهتره كه اينكار رو بكنيد... حالا اگه كل مابه التفاوت رو هم ندادين حداقل قسمتي از اون رو پرداخت كنين و بقيه رو بصورت امكانات بيشتري كه براشون قائل ميشين جبران كنين
ببخشید یه سوال
پدر فرزندانتون کجاست؟
فکر میکنم مسائل مالی رو باید بزارید بین پدر و بچه ها حل شه
مادر بیشتر حامی عاطفی بچه هاست
و یه سوال آیا شما از فرزند سوم که خرج دانشگاه آزادشو میدین توقع بیشتری نسبت به دو فرزند دیگه دارین؟آیا به نظر خودتم داری به اون سرویس ویژه میدی؟؟
من و پدرشون باهم در مورد مسائل بچه ها تصمیم میگیریمنقل قول:
نوشته اصلی توسط جوانه؟؟؟
پیشنهاد پدرشون هم این بود که برای تشویق دو تا باید یه تفاوت های مالی بینشون باشه
نه از همشون یک انتظار دارم تمام امکانات چه از نظر مالی و کلاس های کنکور برای همشون مهیا بود
دوست عزیز
ممکنه توجه بیشتری به این فرزندتون نشون میدید و این قضیه باعث اعتراض دوتای دیگه شده و با این بیان (هزینه دانشگاه) قضیه رو مطرح کردن !!
اگه اینگونه باشه ، بنظرم رنگ خطری برای شما (پدر ومادر) در ارتباط با فرزندانتون هست. بررسی کنید تا امکان این فرضیه به حداقل برسه.
می تونید با بچه ها بیشتر صحبت کنید و غیر مستقیم انتظاراتشون رو از خودتون جویا بشید (انتظارات غیر مادی که در قالب مادی بیان شده)
سلام elhamde گرامی،
راه کاری که پدر من به در این مسئله ی مشابه در نظر گرفته رو می گم، شاید به کارتون بیاد.
خب ما هم چند فرزند هستیم که فاصله سنیمون کم هستش!
بعد از یه زمانی، پدرم دیدند که به سختی می شه عدالت رو رعایت کنه، چون هر کی داره یه راهی رو انتخاب می کنه!
یکی رشته ی تحصیلی پرخرجی داره!
یکی آزاد، یکی غیر انتفاعی، یکی یه شهر دیگه!
خلاصه اومد و گفت من این قدر سرمایه نقد دارم، به هر نفر این قدر می رسه، هر کی می خواد می تونه این پول رو خرج تحصیل، مخارج ازدواج و خرید جهیزیه کنه! (فقط در این موارد پول رو به بچه ها می داد، این جوری نبود که پول رو بده دسته خوده فرزندان، چرا که امکان داشت یه کدوم از بچه ها، ول خرجی کنه و آخر سر هم دست از پا درازتر برگرده سراغ پدر و مادر)
دیگه هر کدوم خودش رو تنظیم کرده و یه هدفی رو پیگیری می کنه!
البته ما این جوری نبودیم که بگیم کی زیاد خرج کرد کی کم، بابام خودش از همون اول به این مسائل رسیدگی می کرد!
ابن هم بگم که به بچه ها وام یا قرض هم می ده! اینم خیلی خوب بود، چرا که باعث می شد تلاشه بچه ها بیشتر بشه و حس مسئولیت و استقلال بچه ها رو تقویت می کرد و کار بچه ها هم راه می افتاد، هیچ فرقی هم گذاشته نمی شد!
و در این کار هم واقعاً جدی هست، و تو یه دفتر یادداشت می کنه این خرج ها رو، این جوری دیگه کسی به سرش هم نمی زنه که یه جوری از مهر و محبت بابا سوءاستفاده کنه!
البته الآن دیگه همه استقلال مالی دارن و کسی پول نمی گیره از بابایی به جز من!:302:
حتی خواهرم که ازدواج کرد، فقط یک سوم خرج ازدواجش رو از بابام گرفت و داداشم که هیچی نگرفت!
هممونم بابامون رو خیلی دوست داریم:46:
این که این خانم و همسرشون در شکل گرفتن شرایط امروزی موثر بوده اند که مسلم است. اما آیا دوباره می تونن برگردن عقب و بچه ها را کوچیک کنند و تربیت کنند؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط ani
وقتی یک خانمی با همسرش مشکل داره اول ازش می خواهید که بپذیره که گذشته را نمی شه تغییر داد. خیلی از رفتارها و باورها و عادات همسرش مربوط به روش و فضای تربیتی اش هست و به راحتی نمی شه تغییرشون داد.
اینکه به این خانم می گید خودت مقصری ببین چی کار کردی درست. ولی این خانم دنبال راه حل هستند نه مقصر.
خانم الهام، جوابها را اگر با دقت بیشتری ببینید، جوان ترها و کسانی که هنوز مجردند و در کنار والدین بیشتر نگاهشون شبیه فرزندان شماست و احساس می کنند باید پول مساوی تقسیم بشه.
کسانی که خودشون این شرایط را گذروندن و تعداد پیراهنهای بیشتری پاره کردند نظر دیگه ای دارند. البته به غیر از آقا حامد مدیر که ایشون هم در خارج از ایران بزرگ شدند و نگاهشون کمی متفاوت و منطقی تر ( در این مورد ) است.
خواهر من هم دانشگاه آزاد درس خوند و من دولتی. هیچوقت حتی یک ذره هم به این موضوع فکر نکرده بودم تا امروز! که چرا من پولم را نگرفتم؟ چرا بهش فکر نکردم؟
این که پسر کوچیک شما پشتکار کمتری داشته، همه اش خودش مقصر نیست. آیا واقعا مسئله پشتکار است؟ شاید استعدادش متفاوت بوده، شاید شرایطش، روحیاتش ... به هر حال من فکر می کنم این پسر شما صفاتی داره که بخشیش ارثی است و بخشیش اکتسابی از محیط. حداقل تا سن دانشگاه 18 سالگی هر اتفاق و تصمیمی در زندگیش را می شه بیشتر به والدینش نسبت داد تا خودش.
اون حتی قانونی هم تا قبل از 18 سالگی از خیلی مصونیت ها برخورداره.
حالا چرا اینها را می گم؟
برای این که بگم اگر پشتکار نداشت یا دانشگاه دولتی نرفت ژن و تربیتش بیشتر از خودش مقصر بودند. اما حالا که بزرگ شدند و فارغ التحصیل و بالای بیست سال، دیگه باید کم کم یاد بگیرند که مسئول زندگی خودشون هستند. البته باید قبلا و به تدریج آماده شده باشند. شما کمک می کنید، راهنمایی می کنید، همکاری می کنید اما این که شما وام بگیرید و اونها خرج بتراشند و ... تمام.
حتی برای فوق لیسانس هم به نظرم بهتره که دیگه هر کس خودش به فکر باشه. اگر قصد ادامه تحصیل دارند باید به فکر مخارجش هم باشند. کار کنند و ادامه بدهند.
وگرنه دور بعدی باید خرج سه تا دانشگاه آزاد فوق لیسانس را بدهی، بعد هم در 7-26 سالگی همه بیکار می شینن دورت و خودت باید کار کنی تا وامهای تحصیلیشون را تسویه کنی.