دیگه دلم با زندگیم نیست و فکر جدایی هر روزم رو پر کرده

من یک بار مدت ها پیش در این تالار موضوعی رو مطرح کرده بودم اما متاسفانه جز دو سه نفر تازه وارد کسی جوابی نداد. باز دوباره به دلیل اینکه خارج ایرانم و نتونستم مشاوری پیدا کنم گذرم به این تالار افتاده و امیدوارم این بار نتایج بهتری بگیرم و گشایشی در کارم ایجاد بشه.
ما 7 سال هست که ازدواج کردیم. مشکلم اینه که دیگه دلم با زندگیم نیست و هر کاریش میکنم درست نمیشه. میخوام جدا بشم اما واقعا نمیدونم کار درستی هست یا نه. اینقدر که به این موضوع فکر میکنم خسته شدم. هر روزم داره با فکر به این موضوع میگذره. 6 سال اول خودم و همسرم رو مثل یک تیم میدیدم و از مشکلاتم با هیچ کسی حرف نمیزدم و همیشه خوبی های همسرم رو جلوی بقیه بزرگ میکردم. همیشه دنبال راه حل بودم و برای زندگیم فکر میکردم و وقت میذاشتم. همه فکر میکردن همه چیز عالی هست و من همه جا حسابی تحویلش میگرفتم مخصوصا خونه خودمون (البته وقتی می رفتیم ایران چون ما از اول ازدواجمان خارج از ایران هستیم). اما از پاییز تا حالا طوری خسته شدم که پیش خانوادم یک عالمه درد دل کردم و دیگه نمیتونم همسرم رو جلوی دیگران تحویل بگیرم. بهش متلک میگم و اگر از چیزی ناراحت بشم یک جوری جلوی بقیه هم نشون میدم. دیگه دست خودم نیست. انگار دیگه انرژی ندارم که خودم رو جمع و جور کنم. هر چیزی برای من یادآور یک خاطره تلخ هست که اعصابم رو میریزه به هم. انگار قبلا یک حصاری دور خودم و اون حس میکردم. اما دیگه اون پاره شده و من خودم رو باهاش داخل یک حصار حس نمیکنم.
بعد از کلی فکر کردن و بررسی کردن فکر میکنم مشکل اصلی اینه که شوهرم آدم بداخلاق و عصبی ای هست. زودرنجه و عزت نفسش خیلی پایینه. خیلی وقتها وسط خوشی یکهو می بینی الکی ناراحت شده و اخماش رفته تو هم. اولها فکر میکردم تقصیر منه اما الان که رفتارش رو با آدمهای مختلف دیدم می بینم که نه خودش این طوریه. آخرین موردش اینه که ما دو روز رفتیم سفر. همه چیز عالی بود. بعد موقع برگشت اتوبوس دیرآمد و نهایت نیامد. آنقدر سر این موضوع گیر داد و اعصاب خورد بازی درآورد که کل مزه سفر از بین رفت. اونقدربا راننده بد حرف زد یا به هر کی رسید شلوغ بازی درآورد که من تا حالا همچین چیزی ندیدم. من ال میکنم و من بل میکنم. که من دیگه آخرش طوری ناراحت شدم که تا چند روز در یک چاه افتاده بودم. چون می بینم که این رفتارش همه جا هست و نمیزاره که ما زندگیمون رو بکنیم. همش فکر میکنه آدمها همه دارن سرش کلا ه میزارن. میریم رستوران مثلا یک آبمیوه بگیریم میگه این رو خیلی قیمتش رو زیاد میدن. خیلی پدرسوختن. نمیزاره اون غذا به آدم بچسبه. این موضوع حتی در برخوردش با خانواده من هم هست. مثلا اگر یک کاری برای ما انجام بدن ماشینی بخرن برامون (چون ما خارجیم بعضی کارها رو اونا انجام میدن) نهایتا میره از صد تا منظر بررسی میکنه و اگر یک مشکلی چیزی باشه صبر و متانتی در کارش نیست. راحت میگه که اونای که از اول خریدن باید چشماشونو باز میکردن. میدونین بدیش اینه که من اگر اعتراضی بکنم خودم مقصر میشم و میگه حالا من باید به تو هم جواب پس بدم و اگر هم اعتراضی نکنم به هر حال آدم ناراحت میشه باز متهم هستم که چرا ناراحت شدم.
ما تا حالا سفری نرفتیم که تمامش خوش گذشته باشه (مگر اینکه با دوستای خودش باشه). همیشه وسطش سر یک چیزی اخماش رفته تو هم. حتی با خانوادش هم اگر باشیم باز همیشه اعصابش خرده. چیزی که خیلی اذیتم میکنه این رفتارش با خانواده من هست. با اینکه اونا خیلی مهربون هستن (حتی خودش اینو میگه) اون همیشه اخماش تو همه. کم حرف میزنه و بی محبته. برعکس من اونقدر رابطم با خانوادش خوبه و دوستشون دارم. ولی اون همش میگه هیچ کس خواهر و مادر خود آدم نمیشه و با این استدلال میگه من نمیتونم احساس صمیمیت کنم باهاشون. همیشه از همه چیز ایراد گرفته. از خونه دوستم رفتیم گفت چرا اینا این طورین و اینقدر غذا درست کردن و ... رفتیم خونه عمم گفت اینا چرا اینقدر تعارف می کنند یا چقدر مذهبین چرا همه چادر سرشونه ... یا گفت خیلی زیادن عمه هات آدم که نمیتونه خونه همشون بره ... بابام آمد پیشمون دو هفته موند وقتی رفت ابراز خوشحالی کرد که رفت و تموم شد ... وبلاگ نوشتم اعتراض کرد، نقاشی کشیدم لبش رو به حالت بی تفاوت کرد که یعنی خوب که چی ... غذا درست کردم نشون داد که دوست نداره (سر غذا خیلی با هم مشکل داشتیم) ... آرایش کردم گفت که نکن ... کفش پاشنه بلند پوشیدم گفت که نپوش ... شلوار پاچه گشاد خریدم باز بداخلاقی کرد ... باجناقش رو تا حالا ندیده اما دوستش نداره . من دیگه اعتمادم رو به اینکه میتونیم لحظات خوبی داشته باشیم از دست دادم. اون هم یک سری اخلاق هاش رو تغییر داده مثلا تو خرج کردن سخت گیر بود (خسیس نبود اما فوقالعاده دقت میکرد) درستش کرد. رفتارش رو با من خیلی بهتر کرده و مهربونتر شده. اما من دیگه انرژی درست کردن هیچ چیزی رو ندارم.. هر روز صبح غصه دارم که یک روز دیگه آغاز شد و هر لحظه آرزو میکنم که ای کاش ماشینی چیزی به من بزنه بمیرم راحت بشم. از طرفی هم از دست خودم عصبانی ام که جرات طلاق گرفتن ندارم. اینکه حس میکنم عادت کردم به این زندگی. دچار حالتهای عصبی شدم. مثل خودش زبان تلخی پیدا کردم. شبها با مشت گره کرده میخوابم و تا صبح هزار بار بیدار میشم. دوست دارم اشیاء رو بشکنم و روزی هزار بار آرزوی مرگ میکنم. از طرفی هم سن بچه دار شدنم داره میگذره (من 32 سال و اون 34) و باید یک تصمیمی برای زندگیم بگیرم. به نظر شما من باید چه کار کنم؟ آیا اگر بمونم و بچه دار بشم پس فردا از رفتارهای شوهرم با بچه هزار بار بیشتر ناراحت نمیشم؟ من می فهمم که بعضی رفتارها مشکلش در خودشه و به خودم نمیگیرم بچه که نمیفهمه و تمام این ناراحتی ها بهش منتقل میشه و باور میکنه که خودش بده. بمونم و این روزهای تلخ رو برای خودم ابدی کنم؟

سلام نگین جان

کی به شما گفته طلاق گرفتن هنره؟!!!!

طلاق اخرین راهه.در حالیکه رفتارهای شما هم خالی از اشتباه نیست.شما طوری مسئله رو بیان کردی که همسرتو کاملا مقصر نشون دادی.در ارسال بعدیت بگو که ایا خودتم نقصی داری؟چقدر در مشکلات به وجود امده مقصر بودی؟چه تلاشهایی برای بهبود زندگیت کردی؟
همش از بدیهای همسرت گفتی.نکات مثبتی داره؟

به نظر من شما هم خیلی صبرتون کمه.اشتباهی که کردین این بود : بتی رو که از ایشون پیش خانواده ساخته بودین رو درب و داغونش کردید و رفت پی کارش

در واقع به مشکلتون مشکل دیگری اضافه کردید.حالا بعدا که مشکلتون حل بشه باید حرفایی که زدین رو ماست مالی کنین تا خانواده تون دوباره دیدشون خوب بشه

شما اعتدال رو رعایت نکردید.دلیلی نداشت مدام تحویلش بگیرید(البته منظورم بی احترامی کردن نیست.اما رفتار نادرست شما ممکنه سبب ایجاد خوب بودن کاذب در همسرت کرده باشه.)خوب بود مثل همیشه که بهش احترام به اندازه کافی میذاری جلوی دیگرانم همینکار رو بکنی

یه چیزی رو بهت بگم نگین جان

همسرت یک انسان مستقله با یه شخصیت مستقل

شما نباید ازش انتظار داشته باشی که چون من رابطه ام با خانواده تو خوبه تو هم باید همینوطور باشی....

این خیلی دید غلطیه.شاید شخصیتش اینجوریه..شاید خیلی با جمع نمیجوشه

چرا دیدت منفیه خانومی؟

خب بابات اومد رفت ابراز خوشحالی کرد شاید معنیش اینه که همسرت از اینکه مهمانداری خوبی کرده و مهمانش با دل خوش و سلامتی رفته خوشحاله.ممکنه نیست همچین چیزی؟

شما مگه برای دل اون نقاشی میکشی؟؟؟
چرا همه کارا رو به خاطر اون میکنی و منتظری که حتما پالس مثبت بگیری...؟شاید ذوق هنری نداره.
منم وقتی جایی آثار تاریخی رو میبینم واقعا لذت میبرم.اما همسرم میگه آخه این سنگ و خاک و 4تا کتیبه چی داره که تو لذت میبری؟
وقتی رفتیم شیراز تمام مدت رو یه تیکه سنگ نشسته بود و من تنهایی با ذوق تمام آثارو نگاه میکردم.
چرا؟

چون خودم دوست دارم و دوست داشتن خودم خیلی برام مهمه

حالا چون همسر من ذوق این چیزا رو نداره یا سفرو تلخ کنم یا از خواسته خودم بگذرم؟

که در هر دوحالت بده.

بارها شده تنهایی میرم بلیط میخرم میرم موزه.

بگذریم

چرا سر غذا مشکل داشتین؟یعنی 7 ساله که داره نشون میده غذارو دوست نداره؟؟

اینکه اخلاقش رو تغییر داده خیلی خوبه.یعنی جا برای درست کردن زیاده

دوست خوبم به نظرم خیلی خیلی منفی بینی...همه دارن خودشونو میکشن که به همسرشون بفهمونن بابا بپذیر فلان کارت رو که غلطه

حالا همسر شما خیلی جلوتره
علاوه بر اینکه پذیرفته کلی هم تغییر کرده

به نظرم شما هم نیاز به تغییر داری


نگین جان
فکر نکن مثلا الان از همسرت جدا میشی میری با یکی ازدواج میکنی که خیلی ایده آله و بچه درا میشی و مشکلات تموم میشه

زندگی پراز مشکلاته خانومی.یه فرد دیگه خصوصیات اخلاقی دیگه ای داره.که تا بخوای با اونا آشنا بشی و به قولی خودتونو باهم match کنید 4-5 سالی زمان میبره

7 سال برای این زندگی زحمت کشیدی ..به راحتی از دستش نده

نگین جان...به نظرم خیلی خیلی یه طرفه به قاضی میری...به خصوص جمله آخرت:


من می فهمم که بعضی رفتارها مشکلش در خودشه و به خودم نمیگیرم بچه که نمیفهمه و تمام این ناراحتی ها بهش منتقل میشه و باور میکنه که خودش بده

از کجا انقدر مطمئنی که در رفتار و اخلاق خودت نقصی نیست؟

سوالاتم رو با رنگ سبز مشخص کردم .لطفا اونا رو جواب بده

موفق باشی

سلام مریم خانم
فکر میکنم شما خیلی راحت قضاوت میکنید و بیشتر از موضع ناصح. من دلم میخواد یکی مشکلم رو درک کنه.
هیچ کس به من نگفته که طلاق هنره و من هم این طور فکر نمیکنم. اما خیلی وقتها دیدم که آدمها از ترس طلاق توی یک زندگی بد میمونن، مریض میشن، افسرده میشن ولی شجاعت طلاق گرفتن ندارن. چون عادت کردن. حتی به بدی و تلخی زندگیشون عادت کردن. و من می ترسم که از اون آدمها باشم. اگر مطمئن بودم که طلاق کار درستی هست تا حالا جدا شده بودم.
اون دو هفته ای هم که پدرم آمد بعد از رفتنش همسرم گفت که چه خوب که ما پیش خانواده ها نیستیم و حالا یادم نیست حرفامون رو ولی کاملا منظورش این بود و به زبون آورد که خسته شده در این مدت. و در همون مدتی که هم پدرم بود بداخلاقی کرد.
بله ما 6 سال به خاطر سخت گیری ایشون روی غذا مشکل داشتیم ... گاهی غذایی که درست کرده بودم رو نمیخورد ... البته الان دیگه خیلی خیلی بهتر شده ... مثلا این یکی از تلاشهایی هست که برای زندگیم کردم که با صحبت کردن بهش بگم که این کارش منو ناراحت میکنه و بهش گفتم که چطور باید برخورد کنه که من حس بدی پیدا نکنم. البته خیلی هاش با شوخی و خنده بوده و یک وقتهایی هم دعوا شده. مثلا یک بار به من گفت من باید تو رو ببرم خونه فلانی که ببینی کتلت خوشمزه چیه. من اولها فکر میکردم دستپختم خیلی بده اما بعد میدیدم بقیه که میخورن خیلی دوست دارن و ازم میپرسن چطوری درست کردی. بعد فهمیدم که همسر من آدم سخت گیری هست. پدرش هم همین طوریه ولی خوب خیلی بدتر.
اینکه میگم شوهرم رو تحویل میگرفتم معنیش این نیست که زیادی بزرگش می کردم اما احترامش رو داشتم و هیچ رفتار بدی حتی یک نگاه خشمگین هم جلوی بقیه بهش نمیکردم. شما باز هم متوجه منظور من نشدین. بتی نبود که بخواد شکسته بشه. اما خوب فکر نمیکردن که من این همه تحت فشار بودم تو این مدت.
من اصلا نمیگم که در اخلاق خودم مشکلی نیست. اتفاقا مشکلات خودم رو هم میدونم. و تا امروز هم بیشتر خودم رو مقصر دیدم و همیشه تزم این بوده که تو تغییر کن تا دنیا تغییر کنه. اما یک جاهایی می بینی که تو واقعا سعی کردی تمام مشکلات رو از جانب خودت حذف کنی مثل همین مسافرت. اما شوهرت باز همون روش خودش رو داره. خوب واقعیت هم اینه که خیلی سخته که کسی بخواد زودرنجی و بداخلاقی اش رو تغییر بده. اصلا واقعا نمیدونم ممکن هست یا نه.
تلاشهام هم برای بهبود زندگیم نتیجش یک سری تغییرات تو شوهرم بوده که در بالا گفتم. خودم هم خیلی تغییر کردم. اما تمام اینها واقعا انرژی برده از من. حتی خود همسرم از من تشکر کرده که من چقدر خوب با بعضی چیزها برخورد کردم و تحمل کردم تا نهایتا باعث تغییر شده. اما دیگه من نمیتونم چیزی رو تغییر بدم. دیگه انگیزه ای ندارم. اول آدم باید خودش حالش خوب باشه تا بتونه زندگیش رو جمع و جور کنه. من دیگه الان حالم خوب نیست. یک وقت مشکل یک چیزی هست که گاه گاهی پیش میاد. مثلا همون موضوع غذا. باز یک جوری میشه حلش کرد. اما اینکه یکی بداخلاق و بی اعصاب باشه میشه تم زندگی. همه جا هست. هر جا بری این اخلاقش باهاش میاد و خراب میکنه.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

من اسم تاپیک را عوض کردم شاید کمی دقیقتر شود ...

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

یک موضوع جدید ساختم با همین متن ولی عنوان دقیقتر:
اخلاق بد، زودرنجی و ایرادگیری شوهرم مرا خسته و ناامید کرده

دوست عزیز
نیازی نبود تاپیک دیگه ای باز کنید
موضوعتون رو همیجا عنوان میکردید مدیران براتون عوض میکردن

من نظرم رو به عنوان کسی که نشسته داره از بیرون و قطعا خیلی منطقی تر ازشما موضوع رو نگاه میکنه گفتم

وگرنه نه دشمنی با شما دارم و نه دفاع از همسر شما سودی به حال من داره

من هنوزم میگم شما یه طرفه ه قاضی میری.
ازتون پرسیدم خودتون چه نقصهایی دارید که چیزی نگفتید..احتمالا به این نتیجه رسیدید که مشکل صد درصد از همسرتونه...

نگین جان
همه حرفایی رو که نوشتی خوب درک میکنم شوهر منم ایرادگیر و بداخلاقه اما زودرنجیش به شدت شوهر شما نیست ولی به عالم و آدم ایراد میگیره ولی کافیه چیزی به خودش بگم دیگه ول نمیکنه و تو سر آدم میکوبه که چرا این حرفو زدی

عزیزم تو خودت هم خیلی افسرده ای وبا این حال اصلا نمیتونی یه تصمیم عاقلانه بگیری

خوب درک میکنم از اینکه دوست داری نباشی ولی نمیتونی

پیش روانپزشک رفتی ؟
باهاش صحبت کردی که رفتارهاش ناراحتت میکنه ؟

همینکه خودشون اخلاقهای بدشونو قبول داشته باشن باز هم دلگرمیه در مورد چیزایی که ناراحتت میکنه باهاش حرف بزن .عزیزم تو نمیتونی شوهرتو تغییر بدی پس اینقدر خودتو اذیت نکن

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

خوب حالا یه کم از خوبیهای شوهرت هم بنویس ببینیم کدوم کفه سنگین تره

ممنون مریم مقدس
مشاور اینجا پیدا نکردم ... ایران رفتم اما خوب فقط یک جلسه تونستم برم که فقط حرف زدم راحت شدم وگرنه مشاور چیز زیادی نگفت.
خوبی های شوهرم هم کم نیست. شاید بزرگترین خوبی شوهرم اینه که میتونم باهاش صحبت کنم و اونم تا جایی که بتونه سعی میکنه اوضاع رو درست کنه. مثل همون مواردی که گفتم. مثلا در مورد غذا یا خرج کردن یا ابراز محبت کردن (تاپیکهای شما رو خوندم، مثل شوهر شما بود اولها که ابراز محبت نمیکرد) خوب واقعا پیشرفتش میتونم بگم 80 90 درصد بوده. البته منم خیلی حوصله به خرج دادم. یا تو کارهای خونه وقتی میبینه خستم بهم کمک میکنه. تو همه تصمیم های مهم با من مشورت میکنه. کلا نگاهش به من به عنوان یک دوست هست و این حس رو به من میده که من شریک زندگیشم نه فقط زنی که ازش توقع سرویس دادن داره.
اما بدی هاش یک جورایی مثل موزیک متنه که آدم رو اذیت میکنه. چیزی که من به مشاور تو ایران گفتم این بود که من چقدر باید سعی کنم که یک آدم رو تغییر بدم؟ این کار هم از من خیلی انرژی می بره هم اون بیچاره همش باید سعی کنه خودش رو تغییر بده. البته مشاور می گفت که تا وقتی که خواسته های شما برای تغییر خواسته های معقولی هست عیبی نداره. اما آخه من هر جاش رو درز میگیرم باز یک جا دیگه سوراخ از آب درمیاد. یک جاهایی هم بهش حق میدم که تغییرش واقعا کار سختی هست. مثلا عصبی بودن خوب چیزی هست که به یک عمر و کودکی و همه چیز بر میگرده و کار سختیه که بتونه خودش رو خیلی تغییر بده. تازه با شرایطی که اون تو کودکی داشته خیلی هم باز خوب داره خودش رو اداره میکنه. اما خوب من خودم را تا کجا میتونم فدای یک آدم دیگه بکنم؟
من اگر دچار این حالات افسردگی نشده بودم. اگر این قدر اعصابم ضعیف نشده بود و فشار رو حتی رو جسمم حس نمیکردم شاید باز هم با همون انرژی قبل ادامه میدادم. اما الان که وضع به خصوص جسمی خودم رو می بینم (دچار یک سری تیک عصبی شدم) می گم نکنه دارم به خودم ظلم میکنم؟ وقتی می بینم که اینقدر آدم تلخ زبانی شدم از خودم میترسم. وقتی می بینم منفی شدم و اخلاق های بد پیدا کردم مثلا علاقه به غیبت کردن پیدا کردم در حالی که هیچ وقت کوچکترین تمایلی به این کار نداشتم. نگران خودم هستم و می بینم که اینها به خاطر حال بدم هست. به خاطر نارضایتی هام.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

اون یکی تاپیکی که باز کردم حذف شده... من اون رو درست کردم چون مدیر سایت نوشته بودن که اگر پاسخ ما رو هم میخواین موضوع رو مشخص تر باید بنویسید ... حالا که حذفش کردین امیدوارم خود آقای همدردی یا مشاوران روی همین عنوان پاسخ بدن ...
پی نوشت: آیا برای استفاده از قسمت پاسخهای تخصصی باید حق عضویت پرداخت کنم؟

عزیزم روانپزشک گفتم نه مشاور
واسه تجوز دارو به همسرت تا از شدت عصبی بودنش کم کنه
عزیزم این همه خوبی از همسرت نوشتی گل بی خار هم مگه هست
گفتم که نمیشه شوهرتو تغییر بدی بقول خودت رفتارهاش ریشه در تربیت و کودکیش داره
این تویی که باید خودتو قوی کنی و با شوهرت بسازی مثه من

نگین جون شوهر منم تقریبا مث شوهر شماست وشوهر مریم مقدس و از عالم و آدم ایراد میگیره. نگین جون خوبی هایی که شوهرت داره شوهر من نداره. مثلا من نمیتونم راجع به چیزایی که منو ناراحت میکنه باش صحبت کنم. چون جبهه میگیره و منو ناراحت میکنه. تازه یه حرفایی میزنه که من دلم بیشتر پر شه. تازه وقتی ببینه چی منو ناراحت میکنه از همون برا آزار دادنم استفاده میکنه. شوهرم نگاهش به من به عنوان یه دوست نیس. به عنوان یه وسیله برا بهره کشی مالی(چون سر کار میرم) و جنسی نگاه میکنه. همه ی احساساتو درک میکنم چون خودم کم و بیش همچین حسایی دارم. احساسم نسبت به طلاق. مثلا خیلی منفی و بدبین شدم. میبینم تو این دنیا تنها نیسم. به صبوریت احسنت میگم نگین جون. عزیزم من راه حلی ندارم. فقط بات همدردی میکنم. اگه حوصلت شد بیا تایپیکمو بخون" با شوهر بداخلاق و وسواسیو و ایراد گیرم چه کنم؟" تو قسمت طرح مشکلات خانواده ارتباط مراجعان و مشاوران. بازم بهت سر میزنم.

خیلی ممنون بهار جون
حرفات با اینکه به قول خودت راه حلی توش نبود بهم آرامش داد. راستش من تصمیم گرفتم که به جای تغییر اون بی خیالی رو تمرین کنم. اینکه یاد بگیرم چطوری وقتی اون بداخلاقی می کنه من همچنان به حال خوش خودم ادامه بدم. البته معنیش این نیست که اعتراض نکنم. البته حرفم رو هم میزنم که مثلا از فلان برخوردت من احساس بدی پیدا کردم چون حرف نزدن خیلی اثرات منفی داره. اما میخوام که واقعا این طور نباشه که احساس بدی پیدا کنم. سر هر موضوعی که تونستم به اینجا برسم خیلی راحت تر مشکل حل شده.
بعد می بینم من هر بار چند روز از زندگیم رو خراب میکنم با فکر به بدی های شوهرم. از برنامم عقب می افتم. حالم بده و کلی فشار عصبی به خودم میارم. واقعا نمیخوام دیگه این طوری باشه. میخوام خیلی بیشتر مراقب شادی و سلامت روان خودم باشم. هر کس که بداخلاقه بالاخره از آدمهای دیگم بازخورد منفی میگیره. کما اینکه شوهر من می گیره.

حتما تاپیک تو رو هم میخونم.

اینا فقط نظر منه و اصلا اصلا روانشناسی نیست ...چیزهای که به ذهنم رسید و با مقایسه با کسی که میشناسم به نتیجه رسیدم
من احساس میکنم اپیدمیه خارج از کشوره!(شوخی بود!)

اون خصوصیات که گفتی جایی میرین غذا رو میگه گرونه با همه مشکل داره از همه ایراد میگیره از کسایی که ندیده خوششون نمیاد میخواد همش از رفتارت ایراد بگیره عزت نفس و اعتماد به نفس نداره


اینا خصوصیات فردیه که بدبینه اعتماد به نفس نداره عیبهای خودشو نمیپذیره به بیرون نسبت میده آیا همسرت این طوریه؟ یا تو اینطوری میبینیش؟

طرف باید خودش بخواد و به مشار اعتماد کنه تا درمان شه
اصولا اینجو رآدمها چون اعتماد ندارن هر چیم مشاور برن فایده نداه چون مشاورو قبول ندارن

و اینکه نمیدونی چرا تو رابطه موندی؟؟؟ خیلی سخته راحت نمیشه گفت باید خودتو کامل بشناسی ببینی همسرت چی تو درونتو پر کرده که الان نمیتونی رهاش کنی که اگه اونو پیا کنی خیلی راحت میتونی عیبهای همسرتو بپذیری و با خوبی هاش موازنه کنی
مطمئنن همسرت خوبی های بسیار داشته که 7 سال کنارش موندی و اونم با احترام و عشق

البته طلاق اصلا فکر خوبی نیست و من با حرفهای مریم تا حدی موافقم
اینکه تو سختی بکشی عذاب ببینی
اما همین رابطه رو درست کنی به مراتب بهتر از طلاقه و مشکلات بعدش

با یه روان پزشک یا روانشناس متخصص خوب صحبت کن اگه جلسه اولو حضوری بیای میتونی جلسات بعدو تلفنی پیگیری کنی (بخواه جلسه اول طولانی باشه مثلا دو ساعته که بتونی همه چیزو توضیح بدی و راهنمایی بگیری برای چند ماهی )

موفق باشی:72:

ممنون جوانه؟؟؟ (امیدوارم به زودی علامت سوالها برداشته بشه و بشه جوانه قطعی)

من خودم هم بهش فکر کردم که شاید به خاطر خارج کشور هست. چون ما هم شدیدا روی هم فوکوس داریم. یعنی تمام نیازهامون رو فقط باید با هم برطرف کنیم و هم اینکه کس دیگه ای نیست که انرژی ما صرف اون هم بشه. مخصوصا من خیلی احتیاج به دوست دارم. دوست التبه هست اما نه دوست صمیمی ای که مثل دوستای ایرانم باشن. شوهرم هم دوستای ایرانش خیلی باهاش خوبن و همدیگه رو دوست دارن. من گاهی میگم چطوری با این روحیش پس اون دوستها را داره.

در مورد خصوصیاتی که پرسیدی هم راستش خیلی سخته گفتنش. چون شوهر من بعضی وقتا خیلی بدبین میشه و فکر میکنه همه دارن سرش رو کلاه میزارن از اون طرف خوب خیلی وقتها هم خوش بینه. گاهی بدبینی هایی داره اما خیلی سریع میتونه بهش غلبه کنه. اعتماد به نفسم توی کار و یک سری چیزها خیلی داره.
اما فکر کنم عیبهای خودش رو می پذیره مخصوصا در رابطه با من.

میدونی مشاور باید شم روانشناسی داشته باشه تا قشنگ بفهمه دردت چیه. من تا حالا همچین مشاوری برای خودم پیدا نکردم که بعدش بخوام با همسرم برم پیشش. فکر نمیکنم شوهرم به دارو نیاز داشته باشه اما خوب دنبال مشاور هستم. در حال حاضر برای خودم خیلی احتیاج دارم.

البته در کل من الان خیلی بهتر از یک هفته پیشم. امیدوارم حمله بعدی ای وجود نداشته باشه و من دوباره نیفتم تو چاهی که ازش اومدم بیرون.

نگین جون ممنونم برام پیام گذاشتی. از راهنمایتم ممنونم. من بازم بهت سر میزنم.(اینا خصوصیات فردیه که بدبینه اعتماد به نفس نداره عیبهای خودشو نمیپذیره به بیرون نسبت میده آیا همسرت این طوریه؟ یا تو اینطوری میبینیش؟

طرف باید خودش بخواد و به مشار اعتماد کنه تا درمان شه
اصولا اینجو رآدمها چون اعتماد ندارن هر چیم مشاور برن فایده نداه چون مشاورو قبول ندارن

و اینکه نمیدونی چرا تو رابطه موندی؟؟؟ خیلی سخته راحت نمیشه گفت باید خودتو کامل بشناسی ببینی همسرت چی تو درونتو پر کرده که الان نمیتونی رهاش کنی که اگه اونو پیا کنی خیلی راحت میتونی عیبهای همسرتو بپذیری و با خوبی هاش موازنه کنی
مطمئنن همسرت خوبی های بسیار داشته که 7 سال کنارش موندی و اونم با احترام و عشق) این چیزایی که جوانه خانم نوشته دقیقا در مورد شوهر من صدق میکنه.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

اتفاقا منم تا حالا یه سفر خوش با شوهر م نداشتم چون همشو بیخودو بیجهت تو دهنم زهر مار کرد.

نگین جون سلام. منم گاهی وقتا از اینکه طلاق نگرفتم پشیمون میشم به خودم میگم من بی عرضم عرضه ی طلاق گرفتن رو ندارم. راجع به بچه هم با این اخلاقایی که داره اصن نمیتونم فکرشو بکنم. اما خوش بحالت که اعتماد به نفس داری اما من ندارم. تو میفهمی مشکل خود شوهرت اما من همه چیزو به خودم میگیرم. سریع اعتماد به نفسمو موقع ایراد گرفتناش از دس میدم. واقعا فک میکنم اشتباه کردم. اما وقتی به دوستم میگم. میگه شوهرت چقد وسواس داره. و اصلن موضوع مهمی نیس.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

خوشبحالت تونستی تا حدودی شوهرت رو کلی تغییر بدی. اما من نتونسم با وجودی که یک سال از زندگی مشترکم میگذره. شوهرم حتی وقتایی که خودشو میگیره. فقط موقتیه بعد از مدتی دوباره میریزه بیرون خودشو و همون و همون کاسه.

خیلی قهر کردنش طول مکیشه همسرم و من دارم داغون میشم چیکارکنم

yadeto

یک موضوع درست کن برای این مشکلت و دقیق تر توضیح بده تا اونایی که تجربه دارن بیان کمکت.

نگين جان سلام
ميشه لطفا بياي و بگي چي كار كردي؟
الان در چه حالي هستي؟
:72:

سلام گندمزار :72:

من همون طور که نوشتم تصمیم گرفتم فعلا به سلامت خودم بپردازم. به آرامشم. از اون روز که اینو اینجا نوشتم واقعا تصمیم به بی خیالی گرفتم. تو تاپیک دیگم نوشتم چه کارا کردم. الان خیلی همه چیز بهتره. از اون روز تا 3 4 روز پیش واقعا یک بحث کوچیک هم نداشتیم و همه چیز خیلی عالی بود. همسرم هم حالش خیلی خوب بود. پریروز باز سر یک چیزی من ناراحت شدم. یک چیزی که واقعا حقم بود. اما نتیجه دو سه بار صحبت در مورد اون موضوع این بود که باز به خودم بگم ارزشش رو نداره که من خودم رو ناراحت کنم. چون بحث ها تموم میشه. من احساس فهمیده نشدن دارم. باز حالم بد میشه. چرا این کار رو بکنم؟ شوهرم یک چیزهایی رو در ک نمیکنه کلا. یعنی فکر کنم آقایون یک سری از مسائل خانم ها رو تحت هیچ شرایطی درک نمیکنند. خیلی مهربون باشن میگن باشه من ازت قبول میکنم اما باز نمیفهمن چی میگی. ساختار فکری و احساسیشون متفاوته. حالا شما دو تا تربیت خیلی متفاوت رو هم به تفاوت زن و مردی اضافه کن.
یک چیز بدی که این وسط تو رابطه ما وجود داره اینه که شوهرم فوقالعاده از نظر احساسی به من وابستست. منظورم اینه که اگر من حالم بد بشه اونم سریع حالش بد میشه و از خودش ضعف نشون میده. یک جورایی انگار آینه منه. این خوب منو ناراحت میکنه. چون معنیش اینه من همیشه باید قوی بمونم و یا خودم رو قوی نشون بدم. پس کی درد منو بفهمه؟ اما خوب خوبیش هم اینه که نهایتا من میدونم که اگر حالم خوب باشه حال اونم خوبه.
فکر میکنم بعد از چند سال زندگی به یک نتیجه ای رسیدم که داره جواب میده و اون اینه که وقتی مشکلی دارم یا از چیزی ناراحتم شوهرم نمیتونه حال منو خوب کنه و فقط خودم میتونم. وقتی خودم سعی میکنم به خودم کمک کنم خیلی بهتر جواب میگیرم.
البته اون رویه صحبت کردن سرجاشه ها. من خیلی بهش اعتقاد دارم. اما مثلا در مورد این بحث اخیرمون. من فقط باید ناراحتیم رو میگفتم و همون بار اول هم حالا روش بحث میکردیم و تمام. دیگه نباید تو روزهای آینده به دنبال حلش و به امید اینکه درکم کنه و من حالم خوب بشه باز بحث میکردم. باید خودم برای حال بدم کاری میکردم.

شاید بد نباشه که در مورد مسأله خاصی که اینجا نوشته بودم هم بگم. در مورد ماجرای عصبانیتش بعد از اون سفر. بعدش کلی فکر کردم و با همسرم هم صحبت کردم. اون میگفت که علت اون همه عصبانیت کشدار من این بود که تو وقتی من عصبانی بودم طرف من رو نگرفتی. تا حدی بهش حق دادم. یعنی من میتونستم جلوی راننده و بقیه چیزی نگم (البته چیزی نگفتم ها اما خوب معلوم بود که من با شوهرم موافق نیستم تو برخوردش). الان هر وقت می بینم میخواد با کسی عصبانی باشه و بحث کنه من به یک بهانه ای مثل دستشویی محل رو ترک می کنم یا حواسم رو به یک چیز دیگه پرت میکنم و میگم به من چه ... شخصیت خودشه و خودش مسؤوله. جواب داده و راحت تر از قبلم. یعنی کلا وقتی داره بد برخورد میکنه به خودم یادآوری میکنم که شخصیت من و شخصیت اون جداست. اگر اون بد برمیخورد میکنه به پای من نوشته نمیشه. غرغرهای بعدش رو هم سعی میکنم با عوض کردن حرف بهش نشون بدم که خوشم نمیاد.

امیدوارم این روش ها به دور شدن من از همسرم منجر نشه... فعلا که ظاهر امر خوبه ...

مثلا چه کار کردی که شوهرت بهتر شده ؟ میشه دقیقا به من هم توضیح بدی؟ یا یه کتاب خوبی بهم معرفی کنی؟