چگونه اعتماد به نفسم را بالا ببرم؟

سلام به همه دوستان
مدتی هست (شاید نزدیک به یکی دو سالی باشه) که بدجوری داغونم. احساس می کنم اعتماد به نفس سالهای قبل رو از دست دادم و دارم افسرده می شم.
الان دلم می خواد یه خلاصه ای (البته طولانی) از زندگیم و فعالیت هام بذارم تا کمکم کنید. خواهش می کنم مطلب رو تا آخر بخونید. از همه خواهش می کنم کمکم کنید تا اعتماد به نفسم رو دوباره به دست بیارم.
مخصوصا شما آقای sci. من راهنمایی های شما رو به همه دیدم و همیشه تحسینتون کردم که انقدر با حوصله اید و به همه دوستان کمک می کنید. خواهشا یک وقتی از وقت گرانبهاتون رو هم برای من صرف کنید.

من همیشه تو مدرسه درسم خوب بود. جزء نفرات اول مدرسه بودم. حتی اگر نمره ای هم کم می آوردم همه بهم به عنوان یک دختر باهوش ولی کم کار نگاه می کردن. همیشه هم به خاطر صدای خوبی که داشتم تو مسابقات قران شرکت می کردم و رتبه هم می آوردم و به خاطر صدام مدام مورد تشویق بودم.
دبیرستان رو هم مدرسه نمونه دولتی قبول شدم. البته توی دبیرستان دیگه مثل قبل شاگرد بالایی نبودم. سال اول کنکور واقعا تنبلی کردم و رتبه ام حدود 6000 شد و چون می خواستم توی یه رشته خوب و یه دانشگاه خوب قبول شم گذاشتم برای سال بعد. سال بعد یک برنامه ریزی حسابی کردم و رتبه ام زیر هزار شد و یه دانشگاه خوب و یه رشته خوب قبول شدم.
توی کارشناسی باز هم توی بعضی درس ها تنبلی می کردم و درس نمی خوندم و معدلم خیلی خوب نشد. البته دانشگاهمون هم سخت گیر بود.
خلاصه کارشناسی هم تموم شد و من با یک برنامه ریزی خوب همون سال اول ارشد همون رشته باز هم توی یک دانشگاه خوب قبول شدم و به خودم قول دادم که توی ارشد کلی تلاش کنم. اما ارشد هم بدتر از کارشناسی به تنبلی گذروندم و مخصوصا یک مقداری وارد فعالیت های سیاسی هم شدم و بدتر به درسم ضربه زدم.
(می دونم خسته شدید ولی خواهشا تا آخر ادامه بدید)
البته من توی بعضی از کارهای عملی از بچه های دیگه بهتر بودم ولی توی درس ها تنبلی می کردم. مخصوصا اینکه در دوره ارشد یک همکلاسی و البته هم اتاقی داشتم که خیلی احساس می کرد باهوشه و مدام دیگرون رو مخصوصا من رو به خاطر بعضی اشتباهات مدام مسخره می کرد. در اینکه باهوش بود شکی نبود اما این رفتارش خیلی روی من تاثیر بدی گذاشت و به من ضربه بزرگی زد. طوری که مدام احساس می کنم من چقدر خنگ هستم. با اینکه خانواده و فامیل همیشه به من افتخار می کردند اما اون دوستم باعث می شد تا من احساس کنم که خیلی خنگ هستم و احساس کنم که دیگر دوستانم هم نسبت به من این حس را دارند.

الان من مدت 6 ماه هست که دفاع کردم ولی جلسه دفاع خوبی نداشتم. نتونستم به خوبی از کارم دفاع کنم. و باز پیش همه احساس خجالت می کردم. مخصوصا استاد راهنمام که بهم گفت خوب دفاع نکردی.
هم دوره ارشد رو خیلی طولانی کردم و هم اینکه الان احساس می کنم که اصلا از پایان نامه ام راضی نبودم و در واقع کار زیادی نکردم. من هرگز نمی خواستم اینطور بشه و می خواستم بهترین کار رو بکنم و ارائه بدم. اما انقدر موضوع بدی رو انتخاب کردم که هیچ ایده ای برای اون به ذهنم نمی رسید. طوری که روم نمی شه برای جایی مقاله بدم.
تصمیم دارم برای سال بعد دکترا شرکت کنم ولی حتی نمی تونم با اعتماد به نفس از کاری که توی ارشد کردم دفاع کنم.
در ضمن من توی شهری که درس می خوندم مدتی هم کار می کردم اما احساس خوبی به اون کار نداشتم. احساس می کردم که کاری که من می کنم در حد خودم نیست بلکه در حد یک کارشناسیه نه ارشد.
الان هم که به شهر خودمون برگشتم هنوز نتونستم جایی کار پیدا کنم. چون هم شرکت های مورد علاقه من کم هستند هم خانم ها را استخدام نمی کنند.
تنها کاری که می تونم پیدا کنم تدریس توی دانشگاه هست که به خاطر اعتماد به نفس پایینی که پیدا کردم از تدریس هم می ترسم.
و من موندم توی خونه بدون هیچ فعالیت مفیدی . البته هنوز هم مطالب مفیدی که در مورد رشته ام رو دوست دارم می خونم و کارهای عملی هر چند کوچیکی انجام می دم ولی اصلا نمی دونم چطور می تونم دوباره اعتماد به نفسم رو برگردونم تا بتونم هم مقاله ام رو بنویسم هم از کار و تدریس نترسم.
خواهش می کنم کمکم کنید چون احساس می کنم که افسرده هم شدم.
در حالی که به سن 27 سالگی رسیدم ولی احساس می کنم هیچ چیز مفیدی بدست نیاوردم و همش آرزو می کنم که کاش برمی گشتم به سالهای گذشته و آینده بهتری رو می ساختم.

جاودان عزیز البته من نه کارشناسم نه راهنمایی خاصی بلدم.
فقط برام سوال پیش اومد اعتماد به نفست رو فقط بخاطر دوستت از دست دادی؟؟؟

به غیر این موضوع من نشونی از اعتماد به نفس نداشتن ندیدم به جاش تا دلت بخواد تنبلی دیدم و اشتیاقت برای کارای دیگه.

منم مثه تو بودم..مدارس خوب درس خوندم..با اینکه اهل مطالعه درسا نبودم نمره هام خوب بودن و منو بعنوان باهوش میشناختن اما شیطنت و مسائل دیگه باعث شد کنکورمو خراب کنم و از اونجا به بعد راه زندگیم خیلی تغییر کرد.منم خیلی نا امید بودم اما

اما اولا شما تو دانشگاه هم موفق بودی و فقط شاید پایان نامت دلخواهت نشده که این مهم نیست..همه گاهی اشتباه میکنن.پس خدا رو شکر و ازخودت تشکر کن.

ثانیا برای خودت هدف تعیین کن..طولانی مدت و بعد کوتاه مدت..هدفاتو خورد کن و تو یه دفترچه بنویس..سنگ بزرگ علامت نزدنه اما سنگ کوچیک رو میشه راحت برداشت.

اهدافت رو اینجوری بنویس.روزانه هفته اینده ماه اینده 6 ماه اینده 1سال 5 سال

بعد مثلا تو قسمت یه هفته بنویس افرین به من که فلان کتابو خوندم.(هدفهات رو جوری بنویس انگار اتفاق افتاده)..وقتی هم انجام دادی از خودت تشکر کن و به خودت جایزه بده..واسه روحیه فوق العاده است.

تنوع کاراتو زیاد کن..همیشه درس درس خسته ات میکنه وچند سال بعد حسرت میخوری چرا کارای دیگه هم انجام ندادی..ورزش..کارای هنری..گاهی بیخیال دنیا اهنگ بذار و واسه خودت برقص..تفریحاتت رو زیاد کن

یه لیست ازکارایی که انجام دادی و به خودت افتخار میکنی تهیه کن و کنار تختت بچسبون.لازم نیست حتما فقط درباره درس باشه.میتونه یه کار خیر یا ...باشه

موفق باشی:72::72::72:

ممنون بهار جان
من به تنبلی خودم واقفم و حرف شما رو قبول دارم. دنبال راهکار عملی هم هستم تا برطرفش کنم. اگر بخوام بگم عامل این احساس من فقط اون دوستم بوده کاملا حرف اشتباهی زدم ولی تاثیر رفتار اون روی من وحشتناک بود.
من تا کارشناسی اونقدرها هم تنبل نبودم. توی درس آره ولی خب برای تابستون های خودم برنامه ریزی داشتم و کارهای عملی می کردم. تا فقط درس نباشه. یا اینکه یک تابستون اراده کردم و کلی کتابهای مورد علاقه ام رو خوندم.
اما موندم با این افکاری که مدام سراغم میان چیکار کنم. افکاری که مدام بهم می گن من فقط یک آدم خنگ و تنبلی بودم که توی خیلی از مواقع هم فقط شانس باهام همراه بوده. حتی وقتی کسی ازم تعریف می کنه توی ذهنم می گم نه من فقط وقت خودم رو تلف کردم.
من اون چیزی که می خواستم نشدم. می خواستم یک آدم موفق تو رشته ام باشم با کلی مقالات و دکترا و مشغول به کارهای مورد علاقه ام. می خواستم تو رشته ام متخصص باشم اما نشد.
من هنوز به رشته ام علاقه دارم ولی احساس می کنم که دیگه برای خیلی از آرزوها دیر شده و باید می تونستم تا الان به اونها برسم.
همش احساس می کنم که توی هیچ کار دیگه ای هم موفق نمی شم. مثلا هیچ وقت نمی تونم کاری که می خوام رو پیدا کنم یا حتی اینکه خودم کار آفرینی کنم. احساس می کنم باید این کارها رو قبلا می کردم نه توی این سن.
چقد سخته درست بیان کردن احساسات. خودم هم نمی دونم مشکلم چیه :302:

سلام عزیزم... اولا که تو تا حالا هم خوب پیش رفتی. مارسل پروست نویسنده کتاب "در جستجوی زمان از دست رفته" آدمی بوده که احساس می کرده در زندگی هیچ کار مفیدی نکرده و عمرش رو از دست رفته می دونست. اون تنها همین یک کتاب رو نوشته که در نوع خودش شاهکار ادبی هست و رمز و رموز عاشقی و انسان شناسی رو در قالب داستان بیان می کنه. از نظر خودش عمرش بی فایده بوده اما از نظر دنیا اثرش بی نظیره!
ببین! اکثر ما در کودکیمون نادیده گرفته شدیم. خود من استعدادهای متعددی داشتم که در کودکیم بهش توجهی نمی شده. اما با اینکه بچه بودم همش با خودم می گفتم اینا نمی دونن من چه موجود فوق العاده ای هستم! همیشه دوست داشتم مهندس بشم و وقتی این اتفاق افتاد و کم کم خودم رو ثابت کردم تازه انگار همه متوجه من شدند!
اینکه حرفهای اون دختر انقدر روی اعتماد بنفست اثر گذاشته احتمالا به کودکی ات برمیگرده. گاهی اوقات پدر و مادرها ناخواسته با کوچیک جلوه دادن خلاقیتهای فرزندانشون اونها رو نسبت به اظهارنظرهای منفی دیگران آسیب پذیر می کنند.
درک این موضوع بهت کمک می کنه تا بدونی حرف اون دختر اصلا مهم نیست. همیشه کسی از ما خوشگلتر، جذابتر، باهوشتر و ... وجود داره. دست بالای دست بسیاره... اما این نباید باعث بشه منحصربفرد بودن خودت رو از یاد ببری. مطمئن باش کارهایی در دنیا وجود داره که فقط و فقط تو می تونی انجامش بدی پس خودت رو دست کم نگیر.
نکته بعدی اینه که هیچوقت انتطار نداشته باش یک شبه با اعتماد بنفس بشی. این هدفت رو یک فرآیند درنظر بگیر و کم کم روی خودت کار کن. دیگه هم به حرفهای اون دختر فکر نکن چون کاملا مزخرف گفته و نشان از ذهن محدود و کوته بینش داره...

سرافراز عزیز
حرف های زیبای شما رو بارها به خودم گفتم ولی کارساز نبوده :302: مدام اشتباهاتی که کردم به ذهنم میان. انگار هر حرفی می زنم بعدش باید مدت ها به اینکه چرا اون حرف رو زدم فکر کنم. کلا هر کاری می کنم هر حرفی می زنم این حس رو در من ایجاد می کنه که خودم رو ابله جلوه دادم.

حتی از زدن این تاپیک هم ناراحتم ... خنده داره

من اصلا نمی تونم مشکل خود رو درست بیان کنم. فکر کنم باید این تاپیک هم بسته بشه

حرفهامو خوندی اما سرسری! بهت گفتم که نمیشه یک شبه تبدیل به آدمی با اعتماد بنفس بالا شد!!! از یک نقطه شروع می کنی! درست مثل آفرینش یک انسان! یک نطفه و نه بیشتر....و بعد کم کم فرصت رشد!

برای شروع، توی ذهنت مدام تکرار کن "اون دختر مزخرف گفته"... انقدر بگو تا باورت بشه.

منم میخواستم بهت بگم تو از کل اون پستی که برات نوشتم فقط اون کلمه تنبل رو پیدا کردی و چسبیدی بهش..این نشون میده ذهنت رو عادت دای یه ذره بین برداره و فقط قسمت منفی رو ببینه.

من یه پیشنهاد برات دارم البته اگه نه و نو در نیاری.تو باید یه بار برای همیشه ازشر هر کدوم از اون خاطرات ازار دهنده خودتو رها کنی و گرنه مرتب هی اون صحنه ها رو تو ذهنت مرور میکنی.

هر کدوم از خاطرات ازار دهنده ات رو مینویسی..بازجزئیات..با احساسات..میتونی بنویسی چقد اون لحظه خجالت کشیدی..چقد حس حماقت بهت دست داد..ممکنه ناراحت بشی اما نترس هر چی احساس منفی جمع شده بیرون بریز..میدونی مثل حالت تهوعه..همونطور که بعدش اروم میشی..اینجا هم بعدش حس میکنی سبک شدی.

بعد رو کاغذات خط بزن وبنویس بخشیدم و رها کردم...و بعد پاره کن بریز دور..از اون به بعد هر وقت یاد اون خاطره افتادی...ذهنت رو منحرف کن..یا بگو من قبلا بهش فکر کردم..یا باشه بعدا راجبش فکر میکنم و هی عقب بنداز زمانشو.

این از خاطرات..حالا میریم سراغ اون صفات خوشگلی که به خودت میدی..باید حساب اینارو هم برسی..چطوری؟

میشینی جلوی اینه و به خودت میگی احمق..میگی من ادم احمقی هستم..خیلی ناراحت میشی..بغض میکنی..ممکنه گریه ات بیفته..مهم نیست..انقد اون جمله رو تکرار میکنی تا دیگه ناراحت نشی..یعنی وقتی گفتی من احمقم هیچ حس خاصی بهت دست نده.

اینجا باید بهت تبریک گفت..تو کاملا مالک این صفت شدی..الان هر کار خواستی بکنی و اون ذهنت بهت هشدار داد که نه تو احمقی که البته صرافا یه صفت ساخته ذهنت هست ) برات مهم نیست..چون دیگه حسی به این صفت نداری.

عوضش برنامه ریزی میکنی...ازاین به بعد از جملات مثبت استفاده میکنی. ودفترچه ای که توی پست 2گفتمو تهیه میکنی.

سنت هم که اصلا زیاد نیست..این همون طناباییه که ذهنت به دست و پات بسته.
انقدم دوست داشتن خودت رو شرطی نکن..اگه پایان نامم خوب بشه..اگه کار پیدا کنم...اگه اگه..خودتو دوست داشته باش..فارغ از همه قید و بندها..تو شایسته بهترینهایی..من مطمئنم..تو هم مطمئن باش

ببینم چیکار میکنی؟

موفق باشی.

سلام دوست عزیز منم مثل خودت همین مشکل رو داشتم ودارم اما قضیه ام کلی با تو فرق داره

تو تونستی رتبه زیر 1000 بیاری بری دانشگاه بعد از کارشناسی هم که بلافاصله ارشد گرفتی همین دو تا کار برای کل زندگیت کافیه که اعتماد به نفس داشته باشی پس با این تفکر تو دختر های که دانشگاه نرفته اند و بعضا شغلی ندارند باید کلا به فکر خودکشی باشند؟؟؟؟!!!!

تو اینهمه توی زندگی درسی ات موفق بودی:104::104: عزیزم یه توصیه بهت می کنم همیشه یادت باشه چون من خودم ادمی بودم که از مدرسه تا دانشگاه واسه یه نمره بالا و پائین گریه می کردم این رو بدان توی زندگی و توی محیط کار ( انشالا بعدا که شاغل شدی ) اینقدر مسائل مهم تر و بقرنج تری هست و برایت پیش خواهد امد که دیگه یادت نمی افته نمره فلان درس کارشناسی ات چند بوده یا عنوان پایان نامه ارشدت چی بوده!!!

این رو جدی میگم من خودم به شخصه اگه برگردم به دوران دانشگاهم خیلی کارها و تفکرات احمقانه و بچه گانه ای که داشتم رو کنار می انداختم من احساس می کنم علی رغم سنتون هنوز توی زندگیتون با اون مشکلاتی که هر یه دونش اش یه نفر رو زمین میزنه روبرو نشدی وگرنه می دونستی که نه درس نه نمره خوب نه حتی شغل خوب ، نه خوشبختی و ارامش میاره نه میتونه به کسی اعتماد به نفس بده

یه روزی بعد از روبرو شدن با مشکلات مهم زندگیت (از احساسی و عاطفی گرفته تا کاری و مالی ) تازه اون موقع بزرگ میشی و میای به حرف های امروز ات می خندی

موفق باشی

ممنونم از همتون
پست هاتون رو چند باری خوندم و تصمیم گرفتم حتما مشکل اعتماد به نفسم رو حل کنم.
فکر کنم این مشکل من با صفت فروتنی افراطی من هم قاطی شده. یعنی این چند روزه که به مشکلم فکر می کردم احساس کردم که شاید یه جاهایی زیاده از حد فروتن بودم.
به عنوان مثال چند باری که اقوامی که تصمیم به ادامه تحصیل داشتند ازم مشورت می خواستند،و از جایگاه درسی من تعریف می کردند من گفتم که من کار خاصی نکردم. در حالیکه شاید بهتر بود به اون و خودم می گفتم که من توی برهه ای از زمان تلاش کردم و دیگرون هم می تونن با تلاش به موفقیت هایی که می خوان برسن.
به هر حال باید مقالاتی برای اعتماد به نفس بخونم (چند تایی از همین سایت) و البته راهنمایی های سرافراز و دختر مهربون شامل دفترچه و برگه و ....

نقل قول:

---

میشینی جلوی اینه و به خودت میگی احمق..میگی من ادم احمقی هستم..خیلی ناراحت میشی..بغض میکنی..ممکنه گریه ات بیفته..مهم نیست..انقد اون جمله رو تکرار میکنی تا دیگه ناراحت نشی..یعنی وقتی گفتی من احمقم هیچ حس خاصی بهت دست نده.

---

نتیجه برعکس نده و این صفت توی من تثبیت بشه :311:

نقل قول:

---

تیجه برعکس نده و این صفت توی من تثبیت بشه

---

فقط یه مرتبه اینکارو تکرار میکنی تا وقتی دیگه ناراحت نشی از اون به بعد وقتی کلمه احمق تو ذهنت اومد میگی منتفی شد و ذهنت رو منحرف میکنی به یه موضوع دیگه.

دخمل جون حواستو جمع کن اسم من بهار66 هست:324:

آفرین خانم! فکر کنم دیگه داری قدم اول رو برمی داری... بازم تواناییهاتو به یاد بیار. ذهنت باور از خودشو فراموش کرده از بس زدی تو سرش! خودتو تحویل بگیر! تو منحصر بفردی تو عالی هستی!فوق العاده! هیچکس مثل تو نیست!:46:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بهار66

دخمل جون حواستو جمع کن اسم من بهار66 هست:324:[/font][/color]

---

بهار جان ببخشید. آخه عکست یه دختر بود مهربون هم که بودی با دختر مهربون اشتباه گرفتمت. :)
ممنونم دوستان عزیزم. خیلی ممنونم که به درد دلهام گوش دادید و حقایق رو بهم یادآوری کردید.
یه دفترچه خریدم فقط مخصوص خودم. برای نوشتن برنامه هام. گفتم درسته بیکارم و شغل مورد نظرم رو پیدا نمی کنم. اما بیکار نمیشینم و شروع می کنم به نوشتن مقاله و آماده شدن برای دکترا و پیشرفت.

اگر آدم بی استعدادی بودم هرگز به این مرحله نمی رسیدم. باید قدر خودم رو بیشتر بدونم. می دونستم ولی فراموش کرده بودم. باید خودم رو به یاد بیارم.
باید زگهواره تا گور دانش بجویم. امیدوارم روزی کار مورد علاقه ام رو خودم ایجاد کنم. و همینطور برای پیشرفت روحی خودم و بالا بردن اعتماد به نفسم هم برنامه ریزی می کنم.
برای پیشرفت تلاش می کنم اما آهسته و پیوسته نه تند و خسته.
راستی یه کار دیگه هم به ذهنم رسیده. صدای خودم رو ضبط می کنم در حالی که دارم جملات مثبتی رو می خونم. صبح ها اون رو برای خودم پخش می کنم. این جوری یه همدرد همراه هم دارم. (با همراه اول هیچ کس تنها نیست :) )
از همه ممنونم :72: