نمایش نسخه قابل چاپ
سلام، از شما مشاوران عزیز راهنمایی میخوام. من 33 سالم هستش بدلیل سن تقریبا بالایی که برای بارداری دارم تصمیم گرفتم بدون اینکه شوهرم بخواد و اونو در جریان بزارم اقدام به بارداری کنم ،الان سه هفته است باردارم ، ولی عذاب وجدان دارم و نمیدونم موضوع را چگونه به همسرم بگم. میترسم فکر کنه که من گولش زدم. با وجود اینکه همدیگرو خیلی دوست داریم ولی حالا که اینکارو کردم دارم فکر میکنم که اشتباه کردم. من الان باید چیکار بکنم؟؟ لطفا کمکم کنید.[/b]
سلام نوشین جان،
عذاب وجدانی که داری به جاست چونکه چنین تصمیمی را هردوی شما باید با هم می گرفتید.
صداقت درزندگی یکی از شرط های لازم هست و در این مورد شما صداقت لازم را نداشته اید.
اما این کودکی داره پا به این دنیا می ذاره هیچ گناهی نداره وباید بهترین ها براش فراهم بشه.
شما با پذیرفتن اشتباهی که کردید و قبول سرزنش ها از جانب همسرتون باید قضیه را صادقانه به همسرتون بگید .
در عین حال باید شرایط را فراهم کنید برای وجود نازنین کودکتون در زندگی .
خیلی اوقات آقایون در اول خیلی ساز مخالف می زنند اما به مرور زمان اون مهر به فرزند و رابطه خونی کار خودش را می کنه.
در ابراز تاسف تون به همسرتون زیاده روی نکنید اما صادقانه ابراز پشیمانی کنید ولی در ادامه همراهی ایشون را بطلبید.
از رحمت و برکت هایی که این کودک به زندگی شما خواهد اورد مسرور شوید.
ممنون بی نهایت عزیز، ما شرایط مالی خوبی داریم ولی شوهرم بخاطر اینکه میگه مگه ما برای پدر و مادرمون چیکارکردیم که بچه بخواد برای ما بکنه، و بخاطر شب نخوابی حوصله بچه نداره به خاطر این بهش نگفتم. ولی الان نمیدونم واقعیت رو بهش بگم که مخصوصا اینکار رو کردم یا بگم منم خبر نداشتم. تورخدا راهنمائیم کنید.
[align=justify]سلام نوشین جان،
همانطور که خودت اشاره کردی، کارت اشتباه بوده. و طبیعیه که عذاب وجدان داشته باشی (که این نشون می ده صداقت با همسرت برات اهمیت داره، چون اگه اینطور نبود، الان خوشحال هم بودی که به خواستت رسیدی!). امیدوارم این تجربه ای بشه که دیگه در شرایط اینچنین اقدام به تک روی و حذف همسرت نکنی. حقیقتا آروز می کنم احساس گناهی که الان داری رو هرگز فراموش نکنی و دیگه خودت رو به دام همچین احساسات نامطلوبی نندازی.
اما در این مورد که الان چیکار باید کرد:
من فکر می کنم در موارد اینچنین، که اصلا جای جبران وجود نداره، و گفتن واقعیت شرایط رو برای طرف مقابل به مراتب دشوار تر می کنه، صلاح در اینه که واقعیت گفته نشه.
در ارتباط با مورد شما، همینکه همسرتون بدون میلش داره پدر می شه، براش پروسه سنگینیه (هم از بعد پذیرش، و هم تغییراتی که باید روی خودش اعمال کنه)، حالا اینکه متوجه بشه اینکار با تعمد شما صورت گرفته، باعث می شه دچار احساسات ضدونقیض بسیاری بشه که انطباق با موقعیت رو به مراتب براش سخت تر می کنه. و در آینده هم هرچه وظایفش بیشتر بشه، خودش رو باز هم قربانی خواهد دید، و این مسلما تاثیر منفی ای در قدرتش برای حمایت از فرزند و زندگیش خواهد گذاشت.
پیشنهاد من اینه که در حال حاضر به جای اینکه با گفتن حقیقت روحیه همسرتون رو تضعیف کنید، بهتره دنبال راه هایی باشید که بهش قدرت بدید به بهترین شکل ممکن از عهده شرایط و وظایفش در قبال فرزند و همسر باردارش بربیاد.
و با اینکار شرایط بهتری رو هم برای فرزندتون محیا کنید. چون هر بحث و مشاجره ای بین شما، مستقیما به اون طفل معصوم آسیب می زنه.
در ضمن مادر شدنت هم مبارک:46:[/align]
ممنون آسو جان، شما چه راهکارهایی به من پیشنهاد میدید که شوهرمو نسبت به این مسئله خوشحال کنم؟ چیکار باید بکنم تا اون هم به بچه علاقمند بشه؟؟ :316:
بچه خودش از عهده علاقمند کردن پدرش برمیاد عزیزم...
خدا قبلا فکر این شرایط رو هم کرده...
اون چیزی که شما می خوای در قلب همسرت بوجود بیاری، قبلا خالقش ایجاد کرده...
شما فقط سعی کن برای خودت و همسرت و فرزندت خوب باشی... با هرسه تاتون مهربون باش... بقیه ش درست می شه
سلام نوشین جان
درسته که الان تو روزهای اول بارداری هستی ولی تو همین روزها تا جایی که من اطلاع دارم آرامش داشتن خیلی مهمه و استرس شما مستقیما روی بچه تون تاثیر می زاره
به همین خاطر به نظرم باید هرچه زودتر از این استرس خودتو رها کنی
این که باید صداقت داشته باشی و صادقانه بگی که من عدما بچه دار شدم ،کار درستیه ولی همون طور که دوستان قبلا گفتن ممکنه شرایط رو سخت تر کنه
چون من شناختی از روحیات و اخلاق همسر شما ندارم ،نمی تونم بگم باهاش صادق باشید یا نه بگید خودم هم خبر نداشتم،!
ببینید با توجه به اخلاقی از ایشون سراغ دارید آیا گفتن حقیقت تو این شرایط همه چیز رو بدتر می کنه یا نه؟
ی راه حل دیگه هم اینکه این موضوع رو ،حقیقت این موضوع رو با مادر همسرتون یا خواهرشون در میان بزارید و بگید که به چه دلایلی تصمیم به بارداری گرفتید
ولی الان نمی دونید چه جوری این حقیقت رو به همسرتون بگید
شاید ایشون کمکی کنه و ذهن همسرتون رو آماده کنه
چون آقایون معمولا از مادرشون حرف شنوی دارن
البته این راه حل هم در صورتی کاربرد داره که روابط شما و مادر ایشون خوب باشه.
همسر من خواهر و مادر نداره، ولی میترسم اگه واقعیت رو بهش بگم فکر کنه که میخواستم مثلا یه کاری کنم که تا آخر عمر با من بمونه یا شایدم فکر کنه که میخوام پابندش کنم. پس با توجه به این موضوع ها و صحبت شما دوستان بهتره که بهش نگم که اینکارو عمدی کردم. ولی خیلی نگرانم که چه عکس العملی نشون بده.
من اگه باشم طوری برخورد میکنم که فکر کنه واقعا ناخواسته بوده چون حداقل عصبانیتش از شما کمتر میشه.فکر نمیکنه شما مقابلش هستید.نه خیلی بی نمکش کنید که بفهمه و نه خیلی خوشحال باشید.از یک طرف استرس و از یک طرف خوشحالیتان را نشون بدیدمثل همه خانومهای دیگه در شرایط طبیعی باشید.فکر کنید واقعا سهوی بوده چی کار میکردید؟
چند وقت جلوگیری نکردید حامله شدید؟؟
من دوماهه که بهش گفتم قرص ضدبارداری میخورم ولی نخوردم حالا باردار شدم، آخه اگه منم نقشی نداشتم و سهوی بود خوشحالتر بودم الان خیلی نگرانم:302:
[font=Tahomسلام نوشين جان
من تازه عضو تالار شدم.بعد از خوندن شرح مشكلت يه سوال برام پيش اومد شوهرتون كلا با بچه دار شدن مخالفن؟ يا موضوع را به زمان ديگه اي موكول كردن؟[size=xx-small]
کلا بخاطر یه سری مشکلات که توی هرزندگی هست فعلا نمیخواست بچه دار بشیم و میگفت در یک زمان مناسب ولی بعضی وقتها هم میگفت بچه به درد نمیخوره جز دردسر چیزی نیست من آخر سر نفهمیدم که واقعا میخواد یانه، ولی من بخاطر سنم تصمیم به اینکار گرفتم. چون اصلا درک نمیکنه که زنها تا یه سنی میتونن بچه دار بشن. آخه چرا مردا اینطوری هستن؟؟
ميشه بگين چند سالي هست كه ازدواج كردين؟ و دلايل شوهرتون براي بچه دار نشدن چيه؟
ما چهارسال و نیم هست که ازدواج کردیم. بیشتر بخاطر اختلاف نظرهایی که داریم فکر میکنم بچه نمیخواد. ولی قبل از این بهش گفتم بیا بچه دار بشیم همیشه میگه به موقع اش من نمیدونم موقع اش کی هستش. بعد گفتم اگه از من بچه نمیخوائی ولی بچه دوست داری من حرفی ندارم ازت جدا میشم ، گفت من اگه بچه بخوام فقط با تو میخوام ولی الان نه. ولی درک نمیکنه که من میخوام یه مادر جوان باشم نه یک مادر مسن.:316:
اينكه شما تصميم گرفتين (هر چند به تنهايي) كه بچه دار بشين نشون ميده كه واقعا به كاري كه كردين ايمان دارين و پاي مسئوليت و عواقبش وايسادين. اولين مسئوليتي كه اون كوچولو براي شما آورده اينه كه آرامش خودتو حفظ كني و يه مادر سالم هم از نظر جسمي و هم از نظر روحي باشي.بعد از اين كار با حفظ خونسردي و در كمال آرامش موضوع را دوباره با همسرت مطرح كن و به نظر من بهتره وانمود كني كه خودتم تا چند روز پيش بي اطلاع بودي حتي اگه ايشون عصباني شدن بايد خونسرديتو كاملا حفظ كني و بگي بالاخره يه روز وقتش ميشد چه بهتر كه خود خدا هم براي تصميم گيري كمكمون كرده.موفق باشين.:323:
من از صبح حالم خیلی بده ، خیلی استرس دارم. فکر میکنم بهتره برم بچه رو از بین ببرم. از مشاورای محترم میخوان که منو راهنمایی کنن. اگه شوهرم از این قضیه ناراحت بشه چیکار کنم؟؟ چه اشتباهی کردم:302:
خواهشا یکی از آقایون به من بگه اگه زنی اینکارو با شوهرش بکنه مردا چیکار میکنن؟؟
نوشین گرامی شما هنوز قضیه رومطرح نکرده زود دارین قضاوت میکنین.اگر به ایشون گفتین و واقعا ناراحت شدندبعد بیاین از این حرفهای ناامیدکننده بزنید.:324:
عزیزم شوهر شما که نگفتن اصلا بچه نمیخوان که!!! گفتن به موقعش و همچنین گفتن که اگرهم بچه بخوام فقطو فقط از تو میخوام.اینها نکات مثبتی هستند برای شما .چرا دقت نمی کنید؟؟:305:
اگرهم چنانچه گفتید و ایشون اولش مخالفت کردند باز هم نگران نباشید مطمئن باشید که راههای زیادی برای جلب رضایت ایشون وجودداره و موارد اینچنینی مثل شما زیادبوده و هست و ختم بخیر هم شده پس درقدم اول این استرس و نگرانی بی مورد رو بزار کنارعزیزم و ازاینکه این سعادت شامل حال شما شده و میخوای مادر بشی خوشحال باش و سعی کن از الان قوی باشی و کم نیاری تا بتونی فردا از عهده ی تربیت صحیح فرزندت بربیای.
مادر شدن و چگونه یه مادر خوب بودن و مادری کردن برای فرزند کم هنری نیست.
درضمن آقا یا خانم khoshkhabar توی پستشون حرفهای بسیارخوبی زدند حتما به اونها عمل کنید وحتمامنتظرمشاورویاکارشناس ان سایت نباشید که بیان و نظربدن. چه بسا نظراتی که همین اعضای عادی میدن که بسیارمفید بوده و مشکلی رو حل کرده پس نظرات اعضای عادی روهم جدی بگیرید...
:72:
ممنون بهار جان یعنی شما دیدید کسی رو مثل من که این کاررو کرده؟ من فکر میکنم فقط من این خطا رو کردم. خیلی ناراحتم:302:
بله عزیزم دیدم شبیه شما .اون هم اولش همچین فکری رو میکرد ولی بعد فهمید که اشتباه کرده و هیچ ناراحتی هم نداشته بلکه هردو کاملا شاد و خوشحال بودند.
پس اصلا نگران نباش خواهر گلم و همون حرفهایی رو به شوهرت بزنی که khoshkhabar عزیز گفتن.
موفق باشی عزیزدلم:72:
من هم دوستی دارم که سه بار اینکار رو کرده ولی پای تصمیمی که داشت وایساد و به همسرش گفت که از قصد اینکار رو کرده. همسرش هم سر هر سه بار زایمان در مدت 9 ماه باهاش قهر بود ولی بعد از به دنیا اومدن بچه ها همه کاری برای خانوادش میکرد. البته این که دیگران هم این کار رو کردند دلیل بر درست بودن تصمیم شما نیست.
اما شما بهتره ببینی اخلاق همسرتون چه جوریه و شرایط زندگیتون رو بسنجید و با مهربانی با همسرتون بر خورد کنید. و از همسرتون بخواهید که در کنارتون باشه.
در ضمن سعی کنید عزت نفستون رو هم بالا ببرید. یعنی چی که اگر از من بچه نمی خواهی جدا شویم. خودتان را دوست داشته باشید و به خودتان و انتخابهایتان احترام بگذارید و مسولیت انها را بپذیرید.
سلام
من نظر شخصیم رو میگم و ممکنه درست نباشه
به نظر من جوری عنوان کنین که شما از موضوع خبر نداشتید و اتفاقی پیش اومده
بعد ها که ایشالله نی نی جون به دنیا اومد و اوضاع رو به راه بود به همسرتون بگین
من نگرانیتون رو درک ممیکن تا 35 خوبه واسه بارداری خانوما بعد از اون خیلی ریسک داره....
در ضمن پیشاپیش تبریک میگم مامان خانوم
سلام از آقای SCI خواهش میکنم بعنوان یک مرد من رو راهنمایی کنن، بهم بگید که مردا در این شرایط چه حسی دارن ؟ آیا از همسرشون متنفر میشن؟ خیلی میترسم با این کارم همسرم فکر کنه که من همیشه گولش زدم و همه کارام اینطوری بوده :163:
سلام نوشین خانوم :
به نظر من شما کار خلاف شرعی نکردیدوباتوجه به سنتون این حق شما بوده ولی اگر باهماهنگی بود بهتربود البته نگفتید بچه دیگری دارید یا نه ؟ودلیل اینکه چراشوهرتون بچه نمیخاد؟حالا هم اصلانگران نباشید نیازی نیست که بگویید عمدا این کار را کردید. کافیه مورد روبه گردن قرص ها بیندازید به شوهرتون بگید عادت ماهانه دو روزعقب افتاده به قرصها اعتمادی نیست( البته بهتره قبلا یک داستان ازکسانی که با وجود مصرف قرص باردار شدند تعریف کنید) نمیدانم چیکار کنم خیلی جدی وطوری نشان دهید که یعنی شما هم نگران هستید .ببینید چه جوابی میدهد احتمالا این اقدام اورا آماده شنیدن خبر اصلی خواهد کرد موفق باشید