تصمیم به جدایی گرفتم

سلام. من مردم و 5 ساله ازدواج کردم و بچه نداریم. خودم 30 سالمه و همسرم 29 سالشه. یه مدته به دلایل مختلف به این نتیجه رسیدم که باید از هم جدا بشیم.
یک سال پیش من تصمیمم رو گفتم و با واکنش های شدید همسرم مثل تهدید به زندان برای مهریه، تهدید به خودکشی، گریه و زاری، قول به تغییر و ... مواجه شدم ولی تصمیم خودم رو گرفته بودم.
به پیشنهاد همسرم رفتیم مشاوره و قرار شد یکبار دیگه برای درست شدن ارتباط سعی کنیم. توی این یک سال به این نتیجه رسیدم که ادامه این زندگی غلطه. هر چند همسرم رو خیلی خیلی دوست دارم ولی می دونم که نمیتونیم با هم زندگی کنیم.
حالا می خوام دوباره قضیه رو مطرح کنم ولی از واکنش های همسرم هراس دارم.
واقعا برام زجر آوره و کشنده اس وقتی به واکنش هاش فکر می کنم. من هیچ وقت دوس ندارم همسرم رو در حال زجر کشیدن و گریه و التماس و فشار ببینم. ولی چاره ای برام نمونده و می خوام جدا بشیم.
خواهش می کنم راهنماییم کنین که بتونم باهاش قضیه رو در میون بزارم و اون کمتر زجر بکشه و من تحت تاثیر گریه هاش قرار نگیرم.
همسرم خیلی به من وابسته هستش.
ممنون.

چرا به اي نتيجه رسيديد بايد جدا بشيد. لطفا بيشتر توضيح بديد.

ميشه توضيح بدين اختلافتون سر چيه؟ چرا همسرتون اين رفتارا رو داره؟ ميشه مثال بزنيد

ما مشکلات مختلفی با هم داریم.
یکی از مشکلاتمون عدم تعهد پذیری همسرمه. حاضر نیست مسئولیت پذیر باشه. به قول خودش دوس داره راحت باشه. به طوری که من به شدت از بچه دار شدن میترسم. چون میدونم فردا همه ی کارهای بچه روی دوش خودمه.
به شدت به من وابسته هست. در حد خفگی. به طوری که من تقریبا هیچ زمانی برای خودم ندارم. اگر هم قرار باشه وقتی برای خودم صرف کنم انقدر اظهار کلافگی و ناراحتی می کنه که کوفتم میشه.
همسرم دیدگاه بده بستونی توی زندگی داره. خیلی وقتا اگه کاری صرفا به من مربوط بشه، خیلی راحت میگه من که توش دخالتی نداشتم، پس خودت انجامش بده. مثلا اگه ظرف غذایی باشه که فقط به خاطر من کثیف شده باشه، خیلی راحت میگه خودت برو بشورش، من که نخوردم. و این حرف ها رو با لحن بدی میگه.
خیلی برام جالبه که بار مالی خنواده روی دوش منه و همسرم داره درس می خونه. اگه منم دیدگاه خودشو داشتم نباید در مواردی که فقط مربوط به اونه هزینه میکردم در حالی که من هیچ وقت همچین کاری نکردم.
در مورد مسائل جنسی هم مشکل داریم و همسرم انتظاراتی از من داره که از من بر نمیاد و خیلی راحت عنوان میکنه که اگه انتظاراتم باورده نشه من به سمت کسان دیگه ای کشش پیدا می کنم.
در کل بارها در این موارد و موارد دیگه صحبت شده و همسرم و من قبول کردیم که یه چیزایی باید اصلاح شه ولی هیچ وقت نشده.
راستش من دیگه دنبال این نیستم که چه جوری میشه اصلاحش کرد و بیشتر از این میترسم که اگه ادامه پیدا کنه و پایه یه بچه بیاد وسط رسما بدبخت میشم.

سلام
دوست عزیز مشکلات شما اینطور که خودتون تعریف کردین در حدی نیست که بخواهید به این زودی تصمیم به جدایی بگیرید.
در مورد گریه و التماس همسرتان باید بگم طبیعیه چون ایشون یک خانم هستند و عواقب طلاق برای ایشون به مراتب سخت تر از شماست.
شما الان تحت فشار هستید درسته اما خیلی زود دارید صورت مسئله رو پاک میکنید بجای حلش.
اگر همسر شما انقدر شما رو دوست داره خیلی راحت تر می تونید رفتارهای غلط ایشون رو اصلاح کنید
همونطور که گفتید عشق شما دو طرفه است پس مطمئنا خانم شما خوبی هایم داره.
میشه بیشتر توضیح بدید که تا الان چه تلاشهایی برای اصلاح زندگیتون انجام داددید؟

آقای hamdardi83
با مطالبی که ذکر کردید در این که در زندگی شما مشکلاتی وجود داره شکی نیست اما مطالبی که شما عنوان کردید هیچ کدوم دلیل خوبی برای طلاق نیستند. فکر می کنید بعد از طلاق هیچ مشکلی وجود نخواهد داشت؟ طلاق تلخ ترین حادثه ای هست که ممکنه در زندگی هر شخصی اتفاق بیفته. من به عنوان کسی که تجربه روزهای بعد طلاقو داره میگم برای حفظ و اصلاح زندگیتون بیشتر تلاش کنید. فعلا به هیچ وجه به بچه دار شدن فکر نکنید. به نظر من با همسرتون صجبت کنید و واضح و روشن مسائلی رو که باعث ناراحتی شما شده رو عنوان کنید. از محبتی که بهش دارید بگید و بخواین به خاطر شما و زندگیتون روی بعضی رفتارهاشون تجدید نظر کنند. شما گفتید همسرتونو خیلی دوست دارید و اون هم به شما وابسته هست و حاضر به جدایی نیست این نکته مثبت بزرگی هست. :72:
مطمئن باشین اگه از راه محبت وارد بشین نه تهدید و دعوا بهتر جواب می گیرین.:72:

من فقط چند تا از مشکلات رو عنوان کردم و همه رو نگفتم.
حسی که خودم دارم اینه که مشکلات ما عمقی نیست ولی تعدادش انقدر زیاده که مثل سوهان داره ذره ذره منو می خوره و از بینم میبره.
احساس می کنم توی دور باطل افتادم.
هربار به همسرم میگم که انتظارات من اینه وهر بار اون قبول میکنه و چند روز بعد روز از نو روزی از نو. همچین رفتار می کنه که احساس میکنی یکی دیگه بوده که باهاش صحبت کردی.
بارها من بهش گفتم که من یه وقتی برای خودم می خوام و اگه اینو نداشته باشم از بین می رم. میگه باشه. ولی توی اون مواقع آنچنان حرکاتی از خودش در میاره که آدم شاخ در میاره.
بارها گفتم قرار نیست همیشه حرف حرف تو باشه. منم توی این زندگی حق دارم نظر بدم (دقت کنین، فقط نظر، همسرم از اینکه من نظری مخالف نظرش بدم به شدت ناراحت میشه، دیگه چه برسه به اینکه کار رو مطابق میل من انجام بدیم). ولی انگار نه انگار. کافیه کوچکترین مخالفتی با نظراتش بشه. همچین میره توی قیافه و ادا در میاره که زندگی رو حرومم میکنه.
شما میگین من با این زندگی چی کار کنم.
راستی همه شم حرف بچه میزنه. میگه من بچه می خوام. میترسم ناخواسته بچه دار شیم.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

راستش یه دارم فکر می کنم که ما چرا باید با هم زندگی کنیم:
من که حق نظر دادن ندارم
من که وقتی برای خودم نمی تونم داشته باشم
من که باید همه مسئولیت ها رو به دوش بگیرم
من که باید سرکوفت گذشته رو همیشه بشنوم
من که همیشه باید اون کاری رو انجام بدم که اون دلش می خواد
اون که هیچ وقت نیازاش تموم نمیشه
اون که به هیچی راضی نمیشه و همیشه یه چیز دیگه وجود داره که بخواد
اون که حاضر نیست خودش برای ساختن رویاهاش هیچ تلاشی بکنه
.
.
.
من به جز اینکه از بودن همسرم در کنارم خوشحال میشم، چه چیز دیگه ای به دست میارم؟
این زندگی که من میکنم زندگی آدمیزاد نیستش که آخه.
پس چرا باید زندگی کنم؟
قبلنا اون دوس داشتنه می تونست همه اینارو پوشش بده ولی الان دیگه نمی تونم.
به چشم دارم میبینم که هر روز علاقه ام بهش داره کمتر میشه.

دوست عزیز یه نکته تو زندگی شما و در همسر شما وجود داره که بسیار مثبته و باید بتونین از این نکته مثبت حداکثر استفاده رو ببرین. و اون اینکه؛
" وقتی شما با همسرتون صحبت می کنید، خواسته های شما راقبول می کنه."
این یعنی اینکه قبول داره که داره اشتباه می کنه و اعمال خودش رو درست و کامل تلقی نمی کنه. حالا اگه تو اجراش به مشکل می رسه، خوب شما هم تقصیرکارید. باید با کمک هم سعی کنید که رفتارهای غلط اصلاح بشن.

در مورد رفتار همسرتون که می گید فرضا بعد اظهار نظر کردن شما و یا وقتی که به خودتون اختصاص می دید، ناراحت میشه. خوب زیاد حساسیت نشون ندید. مهم اینه که قبلش اون قبول کرده که سعیش رو بکنه که طبق میل شما رفتار کنه. نشون دادن ناراحتی طبیعه. هیچ کس نمی تونه یک دفعه 180 درجه تغییر کنه. با هم باید سختی رو تحمل کنین تا از دوران تغییر عبور کنین. شما سختی کج خلقی همسرتون و اون سختی پاگذاشتن رو خواست دلش.
وقتی یه معتاد قصد ترک می کنه، باید بهش کمک کرد و سختیهای دوران ترک رو با اون تحمل کرد. اگه به محض ناراحتی بهش مواد برسونیم و بعد بگیم از اعتیادش خسته شدیم، مقصر ما هم هستیم. مهم برای یه معتاد اینه که تصمیم به ترک گرفته.

اخیرا به کسی علاقمند یا جذب شدید؟

به نظر من این تاپیک یه جوریه ! همچین انگار کسی خواسته به خانوم ها از طرف آقایون حرفی بزنه ، به هر حال
دقیقا من هم با خوندن حرفهای شما دو نکته توجهم را جلب کرد:
1- دلایلتون برای طلاق اصلا محکمه پسند نیست و مربوط به تفاوت های زن و مرد میشه، منم شک کردم که نکنه اخیرا همکاری... توجه شما را به خودش جلب کرده باشه
2- همونطور که میدونیم ( و بیشتر مردها قبول نمی کنند ) طبق آمارها بیش از نیم و حتی دو سوم طلاق ها زیر سر همین مسئله جنسی هست، در این مورد بیشتر توضیح بدید هر چند آقایون بسیار رو این مسئله حساس هستند و انقدر گارد می گیرند که خودشون و یکی دیگه را بیچاره کنند . مثلا همسر من دو و نیم سال این مشکل را داشت و انقدر دنبالش رو نگرفت که دیگه الان به مرز طلاق رسیدیم. این حرفی که همسرتون بهتون می زنه که اگر من ارضا نشم ممکنه به کس دیگه ای کشیده بشم درواقع به نظر من میرسونه که ایشون این کاره نیستند، چون کسی که این کاره هست همیشه انقدر زیرآبی میره که شما شک هم نمی کنید. به نظرم به قدری دلخوری در ایشون شدید هست که به شما خواسته هشدار بده
3- به نظرمن با همین چند سطر مشخص میشه که شما اصلا خالی از عیب و ایراد نیستید و به قول آنی اینجا جایی هست که باید به شما گفت سر دوربین شدیدا به سمت خود، شما هم میزان حساسیتتون خیلی بالاست شاید اگر طلاق بگیرید و مجددا ازدواج کنید این مسائل برای شما باز هم تکرار شوند. از ما گفتن.

برادر گرامی لطفا کتاب مردان مریخی زنان ونوسی رو بدید همسرتون بخونه تا مشکل وقتتون حل بشه که حتما میشه یا میتونید ایشون رو با این سایت اشنا کنید مثلا ببین چه جالبه مطمئن باشید خودش دیگه ولکنش نیست
دو تا سئوال هم از شما داشتم
شما خودتون چقدر وقت برا همسرتون میزارید کجا و چطور ؟
مثلا همسر من همیشه روزهای تعطیل دوست داره از صبح که از خواب پا میشه قبلا از شستن دستو صورتش کامپیوتر و روشن میکنه وفیلم میزاره این تموم میشه اونیکی و تازه خوشحالم هست که چقدر خوبه باهم فیلم می بینیم و چقدر برا من وقت گذاشته این مثال بود شما چطور شاید این نظر شما باشه براش وقت میزارین اما از نظر اون نه اینو پیدا کنید .
دو- مشکل گذشته شما چی بوده که همیشه سر کوفتشو میشنوید . :324:

دوستان ممنون از توجه تون.
در جواب سوال اینکه علاقه مند به کسی شده باشم باید بگم نه. ولی راستش خیلی وقتا به زندگی مجردی فکر میکنم و پیش خودم میگم زندگی مجردی خیلی راحت تره از زندگی مشترک این شکلی، و من چرا باید مشترک زندگی کنم در حالی که رضایت ندارم.
در جواب اینکه من هم مقصرم، باید بگم کاملا موافقم. هیچ رابطه ای یکطرفه خراب نمیشه و همیشه هر دو طرف مقصر هستن. راستش بزرگترین مشکل من اینه که تحمل قهر و حرف نزدن و اخم کردن و اینا رو ندارم و سعی می کنم هرطور که شده اوضاع رو عوض کنم و این باعث شده که همسرم از این قضیه استفاده کنه.
خب پیشنهاد بدین. من باید از کجا شروع کنم و باید چی کار کنم.
اصلن بیایین با یه مثال پیش بریم.
همسرم میگه عصر بیا دنبالم دانشگاه و من میگم امروز کار زیاد دارم اگه برسم میام. اون میگه تو اصلا انگار نه نگار زن داری و همسر فلام دوستم هر روز میاد دنبالش. میگم چه ربطی داره، قرار نیست همه خوبی های دنیا توی من جمع بشه که. هر کسی یه خوبی داره یه بدی.
و دیگه شروع میکنه آسمونو ریسمون رو به هم بافتن. شب که میرم خونه میبینم چراغ ها خاموش. سلام میکنم جواب نمیده، شام نداریم. شب شب به خیر نمیگه. فردا صبح جواب صبح به خیر نمیده و کلا اگه من تمومش نکنم این قضیه تا قیام قیامت ادامه پیدا میکنه.
من باید توی همچین شرایطی برخوردم چی باشه؟

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

در جواب جناب جان سخت: راستش من معمولا ساعت 5 خونه هستم و تا آخر شب هر کاری که همسرم بخواد انجام میدیم. بعضی وقتا سریال میبینیم، بعضی وقتا شام میریم بیرون، بعضی وقتا خرید، بعضی وقتا مهمونی و اکثرا پیشنهادهای همسرمه.
من جمعه ها برنامه آفرود (رانندگی بیابانی) دارم ولی همسرم دوس نداره و نمیاد و اگرم من برم از دماغم در میاره. حتی راضی به یک ماه یکبار هم نمیشه.
در خصوص مشکلات گذشته، من قبل از ازدواج با همسرم دوست دختر داشتم. قبل از ازدواج کامل همه ماجرا رو صادقانه برای همسرم گفتم. ایشون هم قبول کرد. ولی بعد از 5 سال هنوزم سرکوفت میشنوم که لیاقت تو همون فلانی و فلانی بود. حالا فلانی و فلانی رو من سال هاست که ندیدم و اگه همسرم اسمشون رو چنر روز یه بار نیاره من اسمشونم تا حالا یادم رفته بود.
راستی پیش مشاور هم رفتیم و بهم گفت تو بیخود کردی قضیه به این سادگی رو براش گفتی. چون گفتن و نگفتنش هیچ فرقی نداشت. یعنی ارتباطه در حدی نبود که لازم به گفتن باشه.

سلام برادر گرامی اگر میتونید همسرتون رو به مشاوره ببرید چون ایشون تو مهارتهای ارتباطی یکم مشکل داره دست خودش نیست فقط نمی دونه نگران نباشید و این با مشاوره رفتن حتما حل میشه و قبلا هم گفتم این سایتو نشونش بدین و کتاب مردان مریخی ... رو حتما بدین بخونه .
البته برا بردنش به مشاوره یه جوری بگید که ناراحت نشه مثلا بگید برا حل شدن مشکلات هر دوتو ن میخواید برید .
در مورد اینکه برخوردتو ن تو اون قضیه چی باشه
بهش بگید و توضیح بدید که دوسش دارید و اون همه زندگی شماست بهش یه جوری اطمینان بدی که می خواستی بیایی اما نشد .

راستش نمی دونم این نظری که می دم درسته یا نه(نظر شخصی منه)
شما می تونید یکم جذبه به خرج بدید یکم جدی تر ، اینطور که مشخصه شما بخاطر اینکه از دعوا و قهر و ... بیزارید بیشتر سعی میکنید ازش فاصله بگیرید و این باعث شده که یکم حرف شما پیش خانمتون فقط در حد یه حرف باشه.
بهتره یکم (یه مدت) روال زندگیتون رو عوض کنید خودتون. مثلا وقتهایی که می خواهید رو برای خودتون بذارید اگه با قهر یا برخورد همسرتون مواجه شدید شما می تونید به راحتی از خودتون دفاع کنید. اما نه با زور گویی اصلا زور گویی جواب نمی ده بهتره از رفتار جراتمندانه استفاده کنید
شاید این لینک به دردتون بخوره بد نیست مطالعه اش کنید.
http://www.hamdardi.net/thread-18343.html

خانم فرانک من خودمم به این نتیجه رسیدم که ظاهرا حرفام براش فقط در حد حرفه و خیلی اهمیتی نمیده که من چی میگم. تقصیر خودمم هست. همیشه حرفای خودمو شهید کردم و این باعث این موضوع شده.
می خواستم یه سوالی بپرسم.
همسرم یه حرفایی میزنه که باعث میشه من به شدت عذاب وجدان بگیرم.
میخواستم بدونم آیا من واقعا کار بدی میکنم که جمعه ها می خوام برم آفرود؟ آخه من توی طول هفته که همیشه از 5 به بعد خونه ام و هرکاری که اون میگه میکنیم. حداقل یه روز در هفته رو واسه خودم میخوام و علاقه مم به آفرود انقدره که نمی تونم ازش دست بکشم.
همسرم هم میتونه بیاد کنار دستم بشینه ولی چون علاقه ای نداره نمیاد. ولی بعدش انقدر خودشو ناراحت میکنه و حرفای ناراحت کننده میزنه و بغض میکنه که من کوفتم میشه.
می خوام بدونم واقعا ظالمانه اس که من جمعه ها می خوام برم آفرود؟
اصلن آیا مسئول پر کردن همه اوقات فراغت همسرم منم. اون خودش طوی طول هفته با دوستاش میره میگرده میره خرید میره گردش و ... ولی من توس طول هفته سر کارم و نمی تونم وقتی برای خودم داشته باشم. شبا هم که نمی تونم برم. فقط میمونه جمعه ها.
روزهایی هم که تعطیل رسمی باشه معمولا با پیشنهاد خودش میریم مسافرت.
می خوام بدونم این حس عذاب وجدان که بهم القا میشه درسته؟

نمیشه به این حس گفت عذاب وجدان- عذاب وجدان در پی انجام کارهای اشتباه میاد.
اینکه شما می خواین جمعه ها به آفرود برید منطقیه ،
حالا یه سوال: اگه هر هفته برید چه مشکلی پیش میاد؟ قهر؟ دعوا؟

آره وقتی بر میگردم خیلی سرد باهام برخورد میکنه. معمولا غذایی واسه خوردن وجود نداره وخودم یه چیزی درست می کنم. بد خلقی میکنه و بهونه میگیره. میره توی اتاق و تا آخر شب خودشو مشغول میکنه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hamdardi83

خب پیشنهاد بدین. من باید از کجا شروع کنم و باید چی کار کنم.
اصلن بیایین با یه مثال پیش بریم.
همسرم میگه عصر بیا دنبالم دانشگاه و من میگم امروز کار زیاد دارم اگه برسم میام. اون میگه تو اصلا انگار نه نگار زن داری و همسر فلام دوستم هر روز میاد دنبالش. میگم چه ربطی داره، قرار نیست همه خوبی های دنیا توی من جمع بشه که. هر کسی یه خوبی داره یه بدی.

یعنی خودت قبول کردی که دنبالش نرفتن یه خصوصیت بد توئه،در حالیکه تو بخاطرمشغله کاری نرفتی نه نخواستن.اما حرف تو به زنت اینجور القا میکنه که این یه نقطه تاریک توئه..باید این موضوع رو براش باز کنی که بفهمه نرفتن دنبالش صرفا بخاطر گرفتاریه نه عدم توجه.بهتره به جاش فقط بگی خیلی دلم میخواست دنبالت بیام ولی مشغله کاریم اجازه نمیده.گفتن اینکه دلم میخواست بیام دنبالت، بهش حس ارزش میده.شب هم یه عذرخواهی کوچیک یا ابرازاحساس و تمام.نیاز نیست خودتو متهم کنی

در خصوص مشکلات گذشته، من قبل از ازدواج با همسرم دوست دختر داشتم. قبل از ازدواج کامل همه ماجرا رو صادقانه برای همسرم گفتم. ایشون هم قبول کرد. ولی بعد از 5 سال هنوزم سرکوفت میشنوم که لیاقت تو همون فلانی و فلانی بود. حالا فلانی و فلانی رو من سال هاست که ندیدم و اگه همسرم اسمشون رو چنر روز یه بار نیاره من اسمشونم تا حالا یادم رفته بود.

نباید بهش میگفتی.جز راست نباید گفت
هر راست نشاید گفت
اینها سرکوفت نیست.ازردگی خاطرهمسرته که به این شکل بیان میشه.همسرت شاید در ظاهر این موضوع رو قبول کرده اما در واقع نپذیرفتش.زنها میل دارن تصور کنن تنها کسی که همسرشون رو بدست اورده فقط خودشونن.
بهتره به جای گارد گیری،وقتی این حرفو بهت میزنه بهش بیشتر محبت کنی

---

شما چند هفته بهش بگین که دوست دارید جمعه هر هفته به اونجا برید.بهش بگو من میرم وقتی برگشتم با هم بریم مثلا خرید
یه جورایی توی عمل انجام شده قرارش بده. اگه جمعه شد رفتین و وقتیکه برگشتید با برخورد بد همسرتون مواجه شدید ، مثل همیشه نرید پیشش یه جواریی حساسیت نشون ندید. متوجهش کنید که این قهر ها دیگه روی شما تاثیری نمی ذاره.
اما باهاش اصلا بد رفتاری و داد و بیداد نکنید.
دو حالت داره:
یا همسرتون خودش خسته میشه و تسلیم میشه
یا وارد جنگ میشه و مثلا وسایلشو جمع میکنه و میره قهر
در حالت اول که موفق شدید
درحالت دوم خودتون رو نبازیذ و بعد از چند روز به خونه ای که رفته اونجا برید و سعی کنید خواسته هاتون رو جدی تر عنوان کنید در حضور خانوادشون ، احتمال داره که توی این چند روز قهر یکم به خودش بیاد و همینطور از اونجایی که این مسائل خیلی پیش پا افتاده است خانواده ی ایشون هم ممکنه باهاشون صحبت کنند.
بیشتر نظرم بر این بود که نشون بدید به همسرتون که دیگه قهر و قیافه فایده ای نداره و به جایی نمی رسه
----------------------------
نطراتم شخصی بود
امیدوارم موفق باشید.:72:

خانم فرانک. حرفاتون خیلی جالب بود.
چند نکته که تا حالا متوجه شدم ایناس:
1- من به خاطر حرف هایی که همسرم بهم میزنه، دچار حس بد بودن یا حس گناه کار بودن و عذاب وجدان میشم. باید اول تکلیفم با خودم روشن بشه. من اگه نمیتونم برم دنبالش یا اگه می خوام جمعه برنامه ای داشته باشم، گناهکار نیستم و نباید حس بدی نسبت به خودم پیدا کنم.
2- حساسیت من به حالات همسرم خیلی شدیده. و این خیلی بده. نباید اجازه بدم همسرم بتونه با رفتارش منو تحت تاثیر قرار بده. من مسئول شاد سازی محیط خونه نیستم.
3- حرف هایی که میزنم اگه خودم بهش پایبند نباشم، مطمئنا همسرم هم تره براش خورد نمیکنه. پس اگه حرفی میزنم نباید به خاطر شرایط و حالاتی که همسرم در میاره نقضش کنم.
یه سوال دیگه: یه وقتایی که سر یه موضوعی مشکل داریم و فرضا همسرم قهر کرده و صحبت نمی کنه، یه هو نصفه شب با یه حالت خیلی بد بیدارم میکنه و شروع می کنه حرف زدن (البته معمولا حرفاش سازنده نیست و پره از توهین و ...) و هر چی من خواهش می کنم که الان موقع حرف زدن نیست و بذار فردا، به هیچ وجه راضی نمیشه و اگه من صحبت نکنم تا خود فردا صبح نمیذاره بخوابم. این قضیه معمولا خیلی اوضاع رو متشنج می کنه و هرچی هم بهش میگم این کار خیلی بده، دست وردار نیست.
حتی کار به جایی میرسه که من می خوام از خونه برم بیرون که حداقل توی ماشین بخوابم ولی نمیذاره.
من باید چی کار کنم این مواقع؟

سلام. ببینید ما به عنوان یک خانوم همیشه دوس داریم در کنار همسرمون باشیم و ازش محبت بگیریم و محبت بدیم. این یک خصلت کاملاً خانومانه است و تا جواب نگیریم شاید ادامه داشته باشه و نریم پی کارمون. حالا توی یک سری خانوما از جمله خانوم شما درصدش خیلی خیلی بیشتره. من شدتم به شدت خانوم شما نیست اما منم لذت می برم همسرم بیاد دنبالم و یک سری از این کارای پیش و پا افتاده دیگه برام انجام بده. منم با وجود شدت کمم در این قضیه چندین بار سر این قضیه(نیومدن دنبالم) ناراحت شدم و دقیقاً همون احساساتی که بهار جان عنوان کردند رو پیدا میکردم. اما همسرم فقط با محبت و ناز کشیدن منو از اون فاز بیرونم میاورد.شما که میبینید چه چیزایی برای ایشون جالبه خب سعی کنید هر از چند گاهی این کار رو انجام بدید که اگر یک روزی ازتون خواست و نتونستین برین دنبالش دیگه این فکرا نیاد تو ذهنشون. من به شما هم پیشنهاد می کنم که کتاب مردان مریخی زنان ونوسی رو بخونید و هر از گاهی از این کتابها بخونید چون این چیزا زود از یاد میره. خیلی جاها هم که حق با خودتونه ناراحتی تون رو نشون بدید و بذارید که متوجه اشتباهاتش بشه و گاهی هم جوری برخورد کنید که ازتون بابت کاری که کرده عذر خواهی کنه(یادتون باشه حتماً باید حالت مظلومانه داشته باشید تا بیاد و اینکارو بکنه:311:)مثلاً بگید تو اصلاً به ناراحتیهای من اهمیت نمیدی در صورتیکه ناراحتیهای تو برای من خیلی مهمه. اینطوری یاد میگیره که توی رابطه فقط اون و احساسش نیست که اهمیت داره و در تلاش برای کسب رضایت شما بر میاد.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

خانومتون باید سنش خیلی کم باشه درسته؟ حرکاتش زیادی بچه گونه است.

سوال دیگه: در مورد توهین آمیز بودن حرف های همسرم باید چی کار کنم؟ حرفاش به حدی زننده اس که گاهی اوقات کنترل اوضاع برای من خیلی سخت میشه. خیلی راحت توی دعوا صفت هایی مثل دروغگو، خیانت کار، احمق و بعضی وقتا یه چیزاهای خیلی بدتری رو میگه. من به جرات میتونم بگم با توهین حرف نمیزنم ولی اگه کسی بهم توهین کنه بد جواب میدم و همیشه هم جواب دادم.
من باید چی کار کنم؟

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ch_1383615

سلام. ببینید ما به عنوان یک خانوم همیشه دوس داریم در کنار همسرمون باشیم و ازش محبت بگیریم و محبت بدیم. این یک خصلت کاملاً خانومانه است و تا جواب نگیریم شاید ادامه داشته باشه و نریم پی کارمون. حالا توی یک سری خانوما از جمله خانوم شما درصدش خیلی خیلی بیشتره. من شدتم به شدت خانوم شما نیست اما منم لذت می برم همسرم بیاد دنبالم و یک سری از این کارای پیش و پا افتاده دیگه برام انجام بده. منم با وجود شدت کمم در این قضیه چندین بار سر این قضیه(نیومدن دنبالم) ناراحت شدم و دقیقاً همون احساساتی که بهار جان عنوان کردند رو پیدا میکردم. اما همسرم فقط با محبت و ناز کشیدن منو از اون فاز بیرونم میاورد.شما که میبینید چه چیزایی برای ایشون جالبه خب سعی کنید هر از چند گاهی این کار رو انجام بدید که اگر یک روزی ازتون خواست و نتونستین برین دنبالش دیگه این فکرا نیاد تو ذهنشون. من به شما هم پیشنهاد می کنم که کتاب مردان مریخی زنان ونوسی رو بخونید و هر از گاهی از این کتابها بخونید چون این چیزا زود از یاد میره. خیلی جاها هم که حق با خودتونه ناراحتی تون رو نشون بدید و بذارید که متوجه اشتباهاتش بشه و گاهی هم جوری برخورد کنید که ازتون بابت کاری که کرده عذر خواهی کنه(یادتون باشه حتماً باید حالت مظلومانه داشته باشید تا بیاد و اینکارو بکنه:311:)مثلاً بگید تو اصلاً به ناراحتیهای من اهمیت نمیدی در صورتیکه ناراحتیهای تو برای من خیلی مهمه. اینطوری یاد میگیره که توی رابطه فقط اون و احساسش نیست که اهمیت داره و در تلاش برای کسب رضایت شما بر میاد.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

خانومتون باید سنش خیلی کم باشه درسته؟ حرکاتش زیادی بچه گونه است.

---

سلام.
من که نگفتم هیچ وقت نمیرم دنبالش. شاید 20 درصد مواقع خودم میرم دنبالش. ولی اون مواقعی که نمیتونم برم، میزنه همه چیزو بر باد میده. یعنی میگه تو اصلا به من اهمیت نمیدی و هیچ کاری برای من نمیکنی و آدم خودخواه و بی خوردی هستی و خلاصه یه مسلسل میگیره دستش و کل کارهای منو ندید میگیره و میزنه نابودم میکنه.
خب منم خیلی بهم بر می خوره و همیشه به خودم قول میدم که دیگه هیچ وقت دنبالش نرم ولی بعدش دلم نمیاد و دوباره میرم.
نه بابا بچه کجا بود. من 30 سالمه و اونم 29 سالشه

به نظر من اینجور مواقع حتماً جدی برخورد کنید و حتی عصبی و بهش بگید برای بهبود روابطتون باید سعی کنه و به خودش کمک کنه که مثل یک زن فهمیده عمل کنه نه مثل یک کودک 4 ساله!!!!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hamdardi83

من اگه نمیتونم برم دنبالش یا اگه می خوام جمعه برنامه ای داشته باشم، گناهکار نیستم و نباید حس بدی نسبت به خودم پیدا کنم.
2- حساسیت من به حالات همسرم خیلی شدیده. و این خیلی بده. نباید اجازه بدم همسرم بتونه با رفتارش منو تحت تاثیر قرار بده.
این دو مورد درسته یکم باید روی خودت هم کار کنی
من مسئول شاد سازی محیط خونه نیستم.
اتفاقا شادی توی خونه وظیفه هردوتونه

3- حرف هایی که میزنم اگه خودم بهش پایبند نباشم، مطمئنا همسرم هم تره براش خورد نمیکنه. پس اگه حرفی میزنم نباید به خاطر شرایط و حالاتی که همسرم در میاره نقضش کنم.
با این هم موافقم

یه سوال دیگه: یه وقتایی که سر یه موضوعی مشکل داریم و فرضا همسرم قهر کرده و صحبت نمی کنه، یه هو نصفه شب با یه حالت خیلی بد بیدارم میکنه و شروع می کنه حرف زدن (البته معمولا حرفاش سازنده نیست و پره از توهین و ...) و هر چی من خواهش می کنم که الان موقع حرف زدن نیست و بذار فردا، به هیچ وجه راضی نمیشه و اگه من صحبت نکنم تا خود فردا صبح نمیذاره بخوابم. این قضیه معمولا خیلی اوضاع رو متشنج می کنه و هرچی هم بهش میگم این کار خیلی بده، دست وردار نیست.
حتی کار به جایی میرسه که من می خوام از خونه برم بیرون که حداقل توی ماشین بخوابم ولی نمیذاره.
من باید چی کار کنم این مواقع؟

---

و در مورد اخر نشون میده همسر شما بدلیل وابستگی بیش از حدش به شما خودشم طاقت نمیاره توی وضعیت قهر اذیت میشه
شما به نظرم اگه خواست توی این شرایط باهاتون حرف بزنه بهتره بی محلی نکنید بدتر میشه بهتره این راه و امتحان کنید چطوره وقتی بیدارتون کرد و خواستار صحبت شد یه بوسش کنید و بغلش کنید بگین عزیزم بهتره صبح با هم حرف بزنیم ( یکم ببخشید نرمش کن و بهش ارامش بده خانم ها زود اروم میشن اگه اینطوری محبت ببینن)
و اصلا فکر توی ماشین خوابیدن رو نکنید یعنی چی؟؟؟؟؟ اینطوری لج و لج بازی میشه
باید سیاست به خرج بدید
بعدش هم صبح حرفاشو گوش کنید و بهش بگید که چقدر خواسته هاتون واستون مهمه
مطمئن باش دیگه دست به قهر نمی زنه و سکوت میکنه معمولا
الان مهم ترین کار اینه که یکم روی خودتون کار کنید که قوی تر باشید و فن بیان رو هم به گمونم بلد نیستید و اینطور که معلومه بیشتر می خواین در برید تا حل کنید
یکم به خودتون مسلط تر باشید

کودک درونشون بد جور بهشون مسلطه اصلاً حرکاتشون پخته و متناسب با یک فرد 29ساله نیست. شاید فکر می کنه اگر ادای یک دختر بچه که فکر کنه شما باباشید رو براتون در بیاره، شما لذت می برید. از این اشتباهی که توشه کاملاً بیرونش بیارید و بگید دوس دارید مثل یک خانوم 29 ساله متشخص برخورد کنه، فهم و درکش رو به اندازه سنش بالا ببره. یکمم جدی برخورد کنید نقش بابای مهربون رو براش بازی نکنید.

آقای محترم

با صحبت هایی که شما کردید کاملا مشخص است که همسر شما هم اشکالاتی دارند که بهتره حتما به مشاوره برید.
من کارشناس نیستم و نظراتی هم که می دم فقط از دید خودم هست. ولی ممکنه خانمهای دیگه قبول نداشته باشند.
راستش برای خود من همون اصل تعهد و مسئولیت مهم است. ازدواج را بک زنجیر نمی بینم که دو نفر را فیزیکی به هم وصل کرده و دایم باید با هم باشند. از دانشگاه برگشتن تا خرید رفتن تا تفریح و مسافرت.
با این اوصاف خانم شما خیلی وابسته و چسبیده به شما است. من هم بودم دفعش می کردم. حس خفگی به آدم دست می ده.

اما راه حل مشکل شما به نظرم جدایی نیست. راه حلش مشاوره است. خانمتون اگر آموزش ببیند و آگاه شود چه بسا دست از این رفتارها بردارد.

ولی خود شما هم مسلما ایراداتی دارید. از جمله این که قاطع نیستید. خانمها از مردی که زود تسلیم بشه و محکم نباشه خوششون نمی آد. مردی که دایم در حال بله چشم گفتن است مطلوب نیست. شما خیلی در مقابل ایشون تسلیم و منفعل هستید. به نظرم جایی که مخالف خواسته و نظر منطقی تان است بهتر است قاطع و محکم روی حرفتان بایستید و به خاطر دلسوزی و عذاب وجدان کنار نیایید.

اگر می توانید اینجا توضیح دهید که درخواست جنسی ایشون چی هست که شما نمی تونید یا نمی خواهید انجام بدهید. یکی از مهم ترین ارکان زندگی زناشویی مسایل جنسی است و هر دو طرف باید رضایت کافی از این ارتباط داشته باشند.

در مورد آفرود هم فکر می کنم بتونید با هم صحبت کنید. یک قرار بگذارید و سر اون قرار بمونید. مثلا یک هفته در میون شما برید آفرود و ایشون هم برن استخر. عصر هم هر دو خسته اما شاداب برگردید سر زندگیتون. شما هم وقتی برگشتید از ایشون تعریف کنید تا به استخر رفتن علاقمندتر بشه. مثلا بعد از یکی دو ماه بگید از وقتی رفتی استخر هیکلت بهتر شده یا رنگ پوستت فلان شده یا صورتت شاداب شده ... یک چیزی که بیشتر علاقمندش کنه.
ولی این که شما هر هفته برید آفرود و ایشون تنها بشینه تو خونه خیلی درست نیست. این که مانع تفریح مورد علاقه شما هم بشه درست نیست. یک حالت بینابین ایجادکنید.

اگر به کاری که می کنید اطمینان دارید عذاب وجدان را بگذارید کنار.
مشکل شما این است که وقتی به دل خانمتان راه می آیید خودتان راضی نیستید چون کلا باید خودتان را بگذارید کنار تا ایشون راضی باشند.
وقتی هم به دل خودتان راه می آیید نگران عذاب وجدان هستید و می زنید خرابش می کنید.

یک کم قاطع تر باشید در اجرای تصمیماتتان.

خانم شبنم
ممنون از نظرتون
آره من فکر کنم خیلی منفعل عمل کردم و این اصلا خوب نیستش. تصمیم دارم که یه تغییراتی ایجاد کنم. هرچند حس می کنم اوایل تنش رو بینمون خیلی زیاد کنه (به دلیل روحیات همسرم) ولی امیدوارم در دراز مدت بهتر باشه.
موردی که همسرم ازم خواسته او-رال س-کس هستش که من به شدت ازش متنفرم و نمی تونم انجامش بدم.
راستش در خصوص آفرود خیلی وقت ها قرار گذاشتیم ولی همسرم باز همون ادا اصول ها رو از خودش در میاره و هیچ فرقی با حالتی که همیشه میرفتم نداره.