در محل کار چه نکاتی رو باید رعایت کرد؟

دوستای گل و بلبل سلام.:72:
اون تاپیک مربوط به مشکلاتی که در مورد سر کار رفتن نوشته بودم رو خیلی ازش استفاده کردم.حالا میخوام دیگه با احتیاط جلو برم تا مطمئن مطمئن نشدم قدم از قدم بر ندارم ولی راستش تو این مورد خیلی بی تجربه ام.واسه همین به کمکتون خیلی احتیاج دارم.درسته که اینجا موضوعات زن و شوهری خیلی داغ و هیجان انگیزه ولی خوب اینم مهمه
میخوام از تجربه های خوب و بد در مورد سر کار رفتن و همه نکاتی که باید توجه کرد بگین.از نوع لباس تا ارایش رفتار.محیط کار.دستمزدو....خلاصه همه چی.ازمشکلاتی که داشتین از روشی که اون مشکل رو حل کردین.دختر و پسر هم فرق نداره
پیشاپیش ممنوم:72:

بهار :72:
الان شاغلی ؟
من خدارو شکر تا حالا تو محیط کارم مشکلی برام پیش نیومده فکر می کنم دو تا دلیل داره:
1. اینکه محیط کارم مناسب بوده یعنی جو خوبی داشته و قابل اطمینان بوده و از سمت شخص معتبری به من معرفی شده
2.به دلیل اینکه خودم تو محیط کار فقط حواسم به کارم هست و خودمو وارد مسائل حاشیه ای نمی کنم برای خلاف خیلی از خانم های دیگه که همش دنبال حرف و حدیث و حواشی هستن و اون ها بیشتر دچار مشکل می شن
محیط کار من اصلا خشک نیست اتفاقا خیلی هم صمیمی و شاد هستش ولی بازم تو این محیط من خیلی حواسم به رفتارم هست
و کلا تو دارم
در مورد پوشش هم باید عرف رو رعایت کنیم
من خودم اصلا برای سر کار یه درصد هم آرایش نمی کنم ولی بعضی هم کارهام با آرایش و کفش پاشنه بلند می ان سر کار و من خودم متوجه شدم آقایون در موردشون حرف می زنن
چندتا هم کیس اذیت برام پیش اومده ولی نه اون طورکه رفتار زشت یا پیشنهادی بدن ،فقط سعی میکردن زیاد صمیمی شن که خودشون رو جمع کردن با اینکه من خیلی ساکت و مظلومم سر کار ،جلوی اونا اقتدار به کار بردم.:310:

سلام بهار جان. از نظر من رعایت بعضی نکات برای اینکه تو محیط کارت به مشکل برنخوری خیلی کمک کننده هست:
1- با پوشش ساده و بدون آرایشی که به چشم بیاد تو محیط کارتون حاضر بشید.
2- با همکاران به خصوص همکاران مرد رسمی برخورد کنید.( بهار جان من خودم تو 22 سالگی استخدام شدم کاملا اینو تجربه کردم که همکار با دوست آدم خیلی فرق می کنه. خیلی از همکارات پاش بیفته حاضرن از تو به عنوان نردبانی برای ترقی خودشون استفاده بکنن سعی کن با همکارای خانمت هم خیلی صمیمی نشی و بهشون کاملا اعتماد نکن. مگر بعد یه مدت طولانی که کاملا بشناسیشون.)
3-از شوخی و خنده زیاد تو محیط کار اجتناب کن.
4- در مورد ارباب رجوع ها با احترام و کاملا رسمی و متین برخورد کن.
4-حتما تو محیط کار شما هم جناح بندی وجود خواهد داشت یه عده موافق مدیران کنونی هستند و یه عده مخالف و زمانی که شما تازه به این مجموعه وارد میشی هر کدام دنبال یه عضو تازه هستند پس می خوان تو رو به سمت خودشون بکشن. بی طرف باش و به زمینه های ذهنی که بهت القا می کنن توجه نکن سعی کن خودت همکاراتو بشناسی. :72:

نه نازنین جون فعلا قید کار رو زدم.
منظورت ازمسائل حاشیه ای چیه؟
پروانه جون اگه مثلا همکار مرد که مافوقته ازت راجب همکارای دیگه نظر بخواد ادم چی باید بگه؟
قضیه اعتماد به خانومها رو مرسی که گفتی.اگه ادم بیخیال همکارای زن باشه بهشون بر نمیخوره یا کینه ادم به دل بگیرن؟
اونوقت کلا اصلا نباید ارایش کرد؟

یه چیز دیگه.من رشتم جوریه که دفتری نیست.کار هم براش زیاد نیست.جوریم هست که باید بیشتر با مردا سر و کله بزنی اونم ببخشید از نوع زبون نفهم.اگه بخوام تو دفتر کار کنم باید کار غیرتخصصی انجام بدم چیزی که اصلا ربطی به رشتم نداره.واسه رشته خودم یه مرکز هست که اونم مسئولش میگفت محیطش فلان و بهمانه.حالا به نظرتون چیکار کنم؟برم اونجا که مال رشته خودمه یا یه شرکت با کار غیر تخصصی
تو اون تاپیک گفتین مسئول شرکت زن باشه بهتره.من ازخدامه اما از کجا بیارم؟ازتو جیبم؟
بازم سوال دارم.خیلی.بعدا میپرسم
خیر سرم همیشه شاگرد زرنگ بودم.همیشه مدارس خاص قبول شدم و درس خوندم.اما با کنکور گند زدم به زندگیم و رشته ای خوندم که یه اپسیلون بهش علاقه ندارم.دلم میسوزه واسه همه دوران مدرسه ام

بذارین رک بگم.خیلی ناراحتم.احساس میکنم عمرم تلف شد.شاید در واقع ربطی به موضوع تاپیک نداره ولی میخوام بگم.حداقل اروم بشم.
من دانش اموز زرنگی بودم.مدارس خاص نمره هام هم خوب بودن.یادمه یه زمانی به روانشناسی خیلی علاقه داشتم اما ازدرسای سنگین و کسل کننده رشته انسانی ترسیدم.مدرسمونم فقط تجربی و ریاضی داشت.هنرم خیلی خوب بود.استعداد نقاشیم بالا بود.واقعا اغراق نمیکنم.دلم میخواست فنی حرفه ای گرافیک یا معماری یا کامپیوتر بخونم اما پدرم نذاشت.همه میگفتن تو درست خوبه فنی حرفه ای مال شاگرد تنبلاس(هوم.چه مسخره).
نمیدونم چرا اونموقع انقد به پدرم وابسته بودم.نظرش خیلی برام اهمیت داشت.پا رو دلم گذاشتم رفتم یه رشته دیگه.بازم برام درساش جالب بودن اما سر کنکور به دلایل زیاد که حالا حوصله گفتن ندارم رتبم اونجور که دلم میخواست نشد.موقع انتخاب رشته با کمک دوست پدرم که کارش همینه انتخاب رشته کردیم.البته فقط روزانه و 2تا شهر زدم.کلا چندتا رشته بیشتر نشد.پدرم نمیخواست یه شهر دیگه برم.همون موقع به دوست پدرم گفتم بعضی ازاین رشته ها رو نمیخوام اما اون گفت اصلا به اینا نمیکشه و رشته های قبلیش قبول میشم.ازشانس من دقیقا همون که نمیخواستم روزانه اوردم و دیگه نمیتونستم انصراف بدم.دقیقا 4سال با گریه رفتم دانشگاه.تموم سعیمو کردم به درسام علاقمند بشم اما دریغ از یه کم تغییر.من که تا قبلش همه درسارو سر کلاس یاد میگرفتم دیگه به درس گوش نمیدادم.برام قابل درک نبود چرا باید اون مزخرفات رو تحمل کنم.اون محیط برام عذاب اور شده بود.برای همین و به دلایل دیگه یه کم سراغ کارای حاشیه ای رفتم اما برگشتم.باور کنید فرداش امتحان ترم داشتم اما یه صفحه هم نمیخوندم.نمیدونم چه جوری پاسشون کردم.تا الان که درسم تموم شده اما هنوز باش کنار نیومدم.احساس میکنم عمرم تلف شده.وقتی که میتونستم تو چندین رشته دیگه بذارم و موفق بشم هدر رفت.
واسه همینه که با کار هم مشکل دارم.نه رشتمو دوست دارم.نه کار غیر تخصصی فایده داره مثه یه مسکن موقته.
میدونم میخواین بگین خیلیا تو یه زمینه غیر رشتشون کار میکنن و موفقن.یا خیلیا شرایط منو داشتن و باش کنار اومدن.اما من نمیتونم.دوسش ندارم نمیتونم باش کنار بیام.وقتی یه جاییم غیر رشتم میرم حس میکنم اونطور که دلم میخواست نیستم.میدونم میگین مستقل نبودم خودم واسه خودم تصمیم نگرفتم اما نمیدونم چه جوری بگم حرف و احساس پدرم خیلی برام مهم بود.اگه بهم اعتماد نداشت یا از کاریم ناراحت بود عذاب وجدان ولم نمیکرد.خیلی روش حساس بودم
آه...دلم خیلی پره.تو یه نقطه stop کردم و حیران موندم.احساس میکنم زندگیم فنا شد ازموفقیت به ته دره شکست سقوط کردم.برم اون هنر و یاد بگیرمو فلان فن رو بلد باشم چاره نیست.چیزی که بقیه با 4سال درس نمیتونن یاد بگیرن من با 4تا دوره زپرتی چه جور یاد بگیرم.به خدا توقعم زیاد نبود فقط یه اپسیلون علاقه
بعضی وقتا میگم ارشد یه رشته دیگه بخونم اما این رشته ها انقد ازهم پرتن که باید عین 4سال کارشناسی رو بخونم.
واسه همین دلم میخواد کار کنم اما نه اینجوری؟واسه همین از جایگاه کاریم هیچ وقت راضی نبودم.اما ازطرفی مستقل بودنو خیلی دوست دارم.چیزی که بودم با چیزی که هستم فاصله ها تفاوت پیدا کرده
طولانی شد.می دونم
:اگه کسی درک کرد چی میگم و راهی داشت بگه:316::316:
فردا یه امتحانی دارم 1کلمه نخوندم

بهار رشتت چیه که انقدر ازش نالانی؟
درک می کنم چی میگی؟!ولی خودت تو حرفات جواب خودت رو دادی!
بهار این که گفتی نمی ری دنبال علاقت چون با چند تا دوره به جایی نمی رسی چیزی که مردم تو 4 سال یاد می گیرن تو در مدت چندماه می خوای یادبگیری....
این فکرت خیلی اشتباهه
اتفاقا همیشه کسانی که دوره تو بیرون از دانشگاه می بینن از اونهایی که فقط درسشو خوندن موفق ترن
چون تو دانشگاههای ما اکثرا همش تئوری یاد می گیریم ...
منم دقیقا کارم با رشتم نا مرتبطه ولی هم به رشته ام علاقه دارم هم به کارم
تو داری عدم موفقیتت تو کار رو به رشتت نسبت می دی
من تو یکی از بهترین رشته های مهندسی درس خوندم که خودم عاشقش بودم و همه براش سرو دست می شکوندن و از بازار کارش تعریف می کردن و از درآمدش
ولی نه درامد خوبی دارم نه کار مرتبطی
و کارم اصلا در زمینه دیگه ای هستش
یه جوری حرف می زنی انگار همه چی سر جای خودشه
انقدر ایده ال فکر نکن در مورد کارت
بهار منظورم از حواشی
بحث ها ی حاشیه ای است مثلا تولد فلانی هست بریم کادو بگیریم ....
یا..........اون چه قدر حقوق میگیره !یا پارتی فلان کس کی بوده؟از این جور بحث ها

چیزایی که میگیو قبول دارم ولی گمونم منظورمو درست نگفتم.من نمیگم همه چی سر جاشه.نه.خودم خیلیا رو دیدم که کار و رشتشون فرق داره.نمونش پسر داییم و خیلیای دیگه.
ببین بذار یه جور دیگه بگم.اولا رشتمو که نمیتونم بگم بدلایل مثلا امنیتی:311:.نمیگم هم رشته بدیه.اصلا خوب و بد پیش ما ادما معنی پیدا میکنه.رشته ای که من دوسش ندارم گاهی فوق العاده ترین کاریه که همکلاسیم میتونست انجام بده.پس من نمیگم بده اما من بهش علاقه ندارم.حالا فرض کن من میخوام مثلا مثلا میخوام معماری بخونم.خوب 2راه که بیشتر ندارم.یا از نو برم تغییر رشته بدم درسای دبیرستان و پیش دانشگاهی رو بخونم و کنکور بدم یا کتابای اصلی4سال کارشناسیش رو بخونم ارشد امتحان بدم.درسته؟حالا با این فکر که درسایی که من تو این مدت خوندم با درسای این رشته ها زمین تا اسمون فرق داره.حالا کدوم راهو برم؟
مثه اینکه بگم نازنین مهندس بیا تخصص دندونپزشکی امتحان بده یا بشین تجربی بخون کنکور تجربی بده و دندونپزشکی قبول شو
میدونی چی میگم؟دوره های بیرون رو من خیلی قبول دارم چون چیزی که تو تئوری تو دانشگاه یاد گرفتی رو عملا بهت یاد میده.مثلا من اگه کلاسای بیرون که مربوط به رشتمه برم چقد به نفعمه؟تازه کلیم میتونم ازش کاسب شم.اما بدبختی اینجاست بهش علاقه ندارم.نمیدونم منظورمو درست رسوندم یا نه؟
دلم نمیخواد درجا بزنم.میدونم اگه بخوام میتونم.فقط میخوام درست انتخاب کنم که بازاشتباه نکنم.باز راهو غلط نرم هر چند که اگه به من بود یه راه دیگه رو میرفتم
هر چند مشکلم با پدرم هنوز پابرجاست

راستی تو همون نیستی که یه تاپیک زده بودی در مورد خامه شکلاتی و.....؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بهار66

خوب 2راه که بیشتر ندارم.یا از نو برم تغییر رشته بدم درسای دبیرستان و پیش دانشگاهی رو بخونم و کنکور بدم یا کتابای اصلی4سال کارشناسیش رو بخونم ارشد امتحان بدم.درسته؟حالا با این فکر که درسایی که من تو این مدت خوندم با درسای این رشته ها زمین تا اسمون فرق داره.حالا کدوم راهو برم؟
مثه اینکه بگم نازنین مهندس بیا تخصص دندونپزشکی امتحان بده یا بشین تجربی بخون کنکور تجربی بده و دندونپزشکی قبول شو
میدونی چی میگم؟دوره های بیرون رو من خیلی قبول دارم چون چیزی که تو تئوری تو دانشگاه یاد گرفتی رو عملا بهت یاد میده.مثلا من اگه کلاسای بیرون که مربوط به رشتمه برم چقد به نفعمه؟تازه کلیم میتونم ازش کاسب شم.اما بدبختی اینجاست بهش علاقه ندارم.نمیدونم منظورمو درست رسوندم یا نه؟
دلم نمیخواد درجا بزنم.میدونم اگه بخوام میتونم.فقط میخوام درست انتخاب کنم که بازاشتباه نکنم.باز راهو غلط نرم هر چند که اگه به من بود یه راه دیگه رو میرفتم
هر چند مشکلم با پدرم هنوز پابرجاست

راستی تو همون نیستی که یه تاپیک زده بودی در مورد خامه شکلاتی و.....؟

---

بهار66
اینکه کدوم راه رو بری بستگی به هدفت داره ...می خوای بعد از ارشد خوندن یا تغییر رشته دادن و تو رشته مورد علاقت درس خوندن به کجا برسی؟
تو هدفت از این فعالیت چیه؟
پیدا کردن شغل مناسب؟
پیدا کردن وجه اجتماعی مناسب؟
ارضای علاقه؟
یا.............

مطمئنا از سپری کردن این 4 سال تو اون رشته هم یه اهدافی داشتی یا به دلیل برخی شرایط مجبور بودی ..
من فکر می کنم ناراحتیت الان اینکه چرا دنبال علاقت نرفتی ...و اون حس علاقت ارضا نشده ...
خوب چه دلیلی داره حتما از راه تحصیل به اون برسی
گفتی استعداد نقاشی داشتی و علاقه مندی به هنر
خوب برو دنبال این علاقت ...
منظورم اینکه تو که تحصیلاتت رو داری ،دیگه از این به بعد به فکر علاقت باش
ماهی رو هر وقت از اب بگیری تازه است.
پسر هم نیستی که دربه در دنبال یه شغل خوب و درامد خوب و آینده دار باشی
با هنر هم حس علاقه ای که داری ارضا میشه و هم لذت می بری و هم می تونی درامد داشته باشی با گرفتن شاگرد خصوصی ....
فکر می کنی اگر الان یه شغل خوب تو ی محیط خوب داشتی ..دیگه بی خیال علاقه ات میشدی؟
اگر این جوریه این ناامیدت و احساس اینکه وقتت رو هدر دادی همش به عدم موفقیتت تو کار و تجربه های بد کاریت بر می گرده ..
که اونهم با وارد شدن به ی محیط کاری خوب از بین میره البته شرط همون
یداکردن ی کار خوبه که این روزاا مثل پیدا کردن گنج می مونه

راستی من همونم...

بهار عزیز
من اعتقاد دارم هدف از اشتغال یه خانم باید کاملا متفاوت با اقایون باشه
شما نه الان نه بعد از ازدواجت مسئولیت مالی خاصی نداری( مگه اینکه اجبارا از جانب همسرت بهت تحمیل بشه)
پس هدف از کار کردن شما صرفا درامد زایی نیست
شما و هر زن دیگه ای این موقعیت رو دارین که فارغ از فشارهای مالی برین دنبال علایق استعدادهاتون
شما موظفی هرکار و شغلی رو که ازش لذت میبری انتخاب کنی در غیر اینصورت ظلم بزرگی در حق خودت و خونواده اینده ات کردی
پس خیلی به این فکر نکن که کجا استخدام بشم بیمه داشته باشم خونه قسطی بگیرم ماشین بگیرم و . . .
نهایت اینه که همسر اینده ات خیلی پولدار نیست ، شما به همین سطح رفاه راضی باش در عوض میتونی توانایی های خودت رو در عرصه های دیگه ای به نمایش بذاری و از زندگیت اینطوری لذت ببری
بعد از چهل پنجاه سالگیت تنها حقوق بازنشستگی و اقساط پرداخت شده ات نیست که بهت ارامش میده
بعد از سی سال به جایی رسیدی که در تخصص خودت حرفی برای گفتن داری
این تخصص لزوما اکادمیک نیست ، ولی پویاست ،به روزه ، لحظه به لحظه باهاش زندگی می کنی ، از زندگیت جدا نیست ، ازش لذت میبری ، بهش افتخار می کنی و . . .
اتفاقا وقتی یه زن به یه همچین جایی میرسه این سرزندگی و نشاطش رو به همسر و خونواده اش هم منتقل می کنه
و این بهترین نوع کار کردن یه زنه
خب حالا شما میگی معماری
کاملا این رشته رو بررسی کن نه فقط منابع کنکور ارشد رو
بین توانایی بالقوه ای داری که باید شکوفاش کنی ، چه نتیجه ای میخوای ازش بگیری
می خوای در این رشته به کجا برسی و اینده خودت رو چطوری ترسیم کردی
ببین محیط های کاریش رو می پسندی
حتما با یه مشاور تحصیلی و . . . در ارتباط باش ، با کسایی که دانشجوی این رشته هستن یا در این زمینه فعالیت می کنن هم صحبت کن
اینقدرم ایه یاس نخون
در همه حال اعتماد به نفست رو حفظ کن
درست یا غلط چهار سال از زندگیت رو برای اون رشته خاص گذاشتی
اینکه دائما در مورد اشتباهات گذشته ات با دوستات و به خصوص همسر اینده ات صحبت کنی ، اشتباه بزرگتریه
کسی که نمی تونه کار خاصی برات انجام بده ، دوست داری خودت و دیگران دائم سرزنشت کنن ؟!

هنوز خیلی جوونی خیلی وقت داری برای شروعی دوباره اصلا دیر نیست
این شروع لزوما کنکور لیسانس یا فوق نیست ، بلکه یه جهش موثر و هدفمنده

نازنین جون هدف ازدرس خوندن تو رشته ای که بهش علاقه داشته باشم اول علاقه است بعد کاری که ازش لذت ببرم که باز میشه همون علاقه.من درس خونودنو دوست داشتم.اما رشته ای که بهش علاقه نداشتم باعث شد دیگه به درس علاقه نداشته باشم.من درسو اصلا واسه مدرک نمیخوام.اصلا مدرک برام مهم نیست اما دلم میخواد از کار درس و...لذت ببرم.نا امید نیستم اما ناراحتم که چرا بعد این همه مدت انگار هنوز همون دختر پیش دانشگاهیم.
نه هدفی از خوندن اون رشته نداشتم تماما اجبار بود.نمیخوام بخاطر اشتباهی که من یا دیگری چند سال پیش مرتکب شدیم تا اخر عمر تاوان بدم و حسرت بخورم.من به شدت به شروع کردن دوباره اعتقاد دارم ولی برای هر شروعی باید یه برنامه داشت تا اتفاقی که قبلا برام افتاد دوباره تکرار نشه.باید انتخاب درستی کنم.
هنر نقاشی و...جزئی از زندگیم میتونن باشن اما به تنهایی ارضام نمیکنن.انگار یه بهار ازاعماق قلبم بهم میگه یه بار دیگه شروع کن و من میخوام شروع کنم اما نمیخوام بی گدار به اب بزنم.نمیخوام سی سال بعد به خودم بگم ای کاش...ای کاش...
من خیلی مستقل بودن رو دوست دارم اما نمیخوام به هر قیمتی باشه.دلم میخواد تلاشی که برای استقلالم دارم مثلا کار کردن برام ازار دهنده نباشه.
بر عکس من خیلی امیدوارم اما دنبال راه میگردم.مطمئنم امروز فردا ماه بعد شاید سال بعد اما راهمو پیدا خواهم کرد.نمیذارم اینطور سردرگم بمونم
چه با مزه.حرفام عین قطار پشت سر هم میان بدون اینکه ارتباط مستقیمی با موضوع تاپیکم داشته باشن.ولی حس خوبی بهم میدن حرفام

خوب دختر خوب زودتر میگفتی.اینجوری خیلی راحتتر میشد در مورد مشکلت جواب داد

ااا جناب خارپشت بعد ازاینکه جواب نازنین رو فرستادم پستت رو خوندم و تقریبا با حرفات موافقم.میبینی که قبل ازاینکه پستت رو بخونم تقریبا چیزایی که نوشتم شبیه توئه.معماری رو مثال زدم.نه منظور من سطح رفاه مادی نیست که اگه من کارمو دوست داشته باشم ناخوداگاه انرژی دو چندان براش میذارم و موفقتر میشم که خودش خود به خود رو مسئله مالی تاثیر میذاره.
مستقل بودن هم بیشتر از رفاه مادی یه حس خوشایند بهم میده.

منم یه جورایی مشکل شما رو دارم توی تحصیل و رشته ام.:302:

بهار جان حسابی کنجکاو شدم که بدونم رشته ات چیه بدون درنظر گرفتن مسائل امنیتی!:303:

نازنین جان شما گفتی رشتت مهندسیه میشه بدونم مهندسی چی خوندی؟:303:

سلام بهار جون
از نظر من اگه مافوقت که آقاست چیزی در مورد همکارای خانم ازت پرسید ، ازشون بد نگو. منظورم این نیست که دروغ بگی اما تا حد امکان از همکارات بد نگو پیش هیج کس حتی مافوقت چون نهایتا به ضرر خودت تموم میشه.:305:
در مورد آرایش هم هرقدر ساده تر تو محیط کار حاضر بشی خودت راحتی چون به همون نسبت مزاحمت ها و پیشنهاد های دوستی و ... کم می شه و در مقابل به عنوان یه کیس مناسب برای ازدواج در نظر گرفته میشی!:43:

مرسی پروانه واقعا حرفات به دردم میخوره.

من یه مشکل دیگه هم دارم و اون پدرمه.میدونم فکر میکنین بی ربطه ولی همه اینها درس کار پدر و...مثه زنجیر بهم مرتبطند

بهار چی رو از اول نگفتم؟خوب از رو اسم کاربریم معلومه که من همونم دیگه!

farnaz1
لیسانس صنایع - تحلیل سیستم ها
فوق ...صنایع _بهره وری سیستم ها
:46:

بهاری حرفات رو .. می فهمم که با دوره نقاشی و این چیزا اون حسی که گفتی ارضا نمیشه و توقعت از خودت خیلی بالاست
اگر واقعا علاقه داری تو رشته مورد علاقه خودت ادامه تحصیل بدی برو دنبالش خوب...
قبل از اینکه رشته ای انتخاب کنی حتما با یک مشاور صحبت کن
که بهت بگه چه رشته ای قبولیش ساده تره و به رشته خودت نزدیک تره
اصلا بگو چه رشته ای می خوای بخونی من می تونم بهت مشاوره بدم اگر تو زمینه رشته های مهندسی باشه البته...:18:

ممنون نازنین جان بابت پاسخی که بهم دادی عزیزم. گفتی میتونی مشاوره بدی ،نظرت درمورد مهندسی نرم افزار و یا مترجمی زبان چیه ؟
ولی بهار جان شما بازم رشتت رو به من نگفتی!:302:

[align=justify]

نقل قول:

---

پروانه جون اگه مثلا همکار مرد که مافوقته ازت راجب همکارای دیگه نظر بخواد ادم چی باید بگه؟
قضیه اعتماد به خانومها رو مرسی که گفتی.اگه ادم بیخیال همکارای زن باشه بهشون بر نمیخوره یا کینه ادم به دل بگیرن؟

---

سلام بهار جان
درمورد سوال اول که پرسیدی من فکر میکنم بستگی به طرف مقابلت داره باید بشناسیش چطور آدمیه. اگه در طول مدتی که باهاش کار کردی متوجه شدی آدم به اصطلاح خاله زنکی هست و مدام توی کارمنداش دنبال سوژه ست خوب هدفش از پرسیدن این سوال برات معلوم میشه و به هیچ وجه نباید به چنین آدمی اطلاعات داد.
میتونی درجواب بگی من خیلی از خصوصیات شخصیتیشون آگاهی ندارم و اگر پافشاری کنه میتونی خیلی راحت بگی بنده درجایگاهی نیستم که بخواهم درمورد کسی قضاوت کنم. (بهرحال اون شخص که مدیر اونجاست مدت بیشتری با اون افراد کارکرده پس قطعا اونارو بهتر از شما میشناسه)
و اگر چنین شخصیتی نداره، ممکنه قصدش از پرسیدن اون سوال این باشه که ببینه شما چقدر توی مسائل حاشیه ای داخل میشی یا به حوزه های شخصی همکارانت سرک میکشی! که در اینصورت هم همان جواب بالا فکر میکنم باعث بشه نتیجه گیری مافوقت از شما مثبت تر باشه.
درکل سعی کن خیلی به کسی اطلاعات ندی، هیچگونه اطلاعات شخصی یا غیر شخصی که مربوط به حوزه کاری اون شخص نمیشه به مافوقت یا همکارانت نده چه راجع به خودت و چه راجع به همکاران دیگه.
سعی کن کمتر توی جمع گفتگوی همکارانت که خارج از بحث کار هستش شرکت کنی اگرم شرکت میکنی سعی کن بی طرف باشی و نظرخودتو درباره هیچکس مخصوصا مافوقت پیش همکارات علنا عنوان نکن. و به همکارانت نه بی اندازه اعتماد کن و نه بی اندازه باهاشون صمیمی شو چون صمیمیت بیش از اندازه گاهی برای آدم گرون تموم میشه و گاهی آدما از صمیمیت ما برای پیش برد کارهای خودشون سوء استفاده میکنن. حتی کسانیکه شاید خیلی باهات مهربونن و فکرشم نکنی که باهات اینقدر حساب شده رفتار میکنن!!
اینا تجربیاتی بود که من توی حوزه کاریم توی ارگان دولتی بدست آوردم شاید برات مفید باشه.

اما در مورد رشته و علایقت.
بهارجان گاهی ما به چیزای زیادی علاقه داریم اما توانایی و استعدادمون توی تمام اون ها یکسان نیست. داشتن توانایی در انجام کاری خیلی میتونه توی علاقه ما نسبت به اون کار دخیل باشه تقریبا میشه گفت نسبت مستقیم داره.
این توانایی هم فقط شامل قوه ی جسمانی یا ضریب هوشی ما نمیشه، فاکتورهای زیادی توی این توانایی دخیل هستند که بخشی اش استعداد های شخصی ماست و بخشیش محیط و امکانات و اختیاراتی که برای استفاده از اون علاقه مون و تبدیل کردنش به عمل باید برای ما وجود داشته باشه.
فرضا من به رشته ای که میخونم علاقه داشته باشم و توش خیلی هم موفق باشم اما اگر بعدا که خواستم برم سرکار خانوادم اجازه فعالیت توی شرکتهایی که مربوط به اون رشته من میشه را بهم ندن عملا نمیتونم از اون رشته ای که خوندم استفاده کنم. و من باید اینم ببینم که اختیارات من اینجا محدوده.
و یا ممکنه رشته ای بخونم که مجبور باشم برای کار ابتداً یه مقدار سرمایه فراهم کنم تا بتونم وارد اون کار بشم و اگر امکانات من در حدی نباشه که بتونم اون سرمایه را فراهم کنم خوب باز هم نمیتونم وارد حوزه کاری بشم.
یه مسئله دیگه که هست اینه که هر دانشی را نباید بعنوان یه رشته دانشگاهی و بصورت آکادمیک خوند. میتونی خیلی راحت تر و از یه راه میانبر که همون کلاسهای بیرون هست استفاده کنی و مجبور نباشی بری دانشگاه و در کنار درس مورد علاقت واحدهای اجباری و بی ربط پاس کنی!!
مثلا همون طراحی را بنظرم اگه ازطریق کلاسهای بیرون با کمک اساتید برجسته مثل شاگردهای استاد کاتوزیان پیگیر باشی خیلی زودتر به نتیجه دلخواهت میرسی.
حتما هم لازم نیست فقط توی یه حوزه فعالیت کنی و ادامه بدی. میتونی در کنار همین طراحی، کلاسهای دیگه بری و یا یه رشته که دوست داری انتخاب کنی و توی دانشگاه ادامه بدی. البته بستگی به رشته ای که میخواهی ادامه بدی هم داره. مثلا خیلی از کلاسهای بیرون که در زمینه های تخصصی آموزش میدن نسبت به رشته های مهندسی دانشگاهی بار علمی بیشتری برای آدم دارن.
یادمه توی تاپیک قبلیت گفته بودی که چون پارتی نداری امکان کار توی بخش دولتی برات فراهم نیست. پس بیشتر توی بخش خصوصی دنبال کار میگردی. اینم از تجربه شخصیم بهت میگم توی بخشهای خصوصی اکثراً آدم کاربلد را استخدام میکنن تا کسیکه مدرک دانشگاهی داشته باشه.
خیلی هم ناراحت نباش و غصه نخور. کلا نظام آموزشی ما تئوری محور هستش. حتی رشته های مهندسی خیلی خوب هم که براشون موقعیت شغلی فراوون هست (چه علاقه داشته باشی چه نداشته باشی) توی دانشگاه نهایتا 50% بهت دانشی میدن که کاربرد عملی داشته باشه بقیه شو طرف خودش باید بره دنبالش یاد بگیره. [/align]

درسته نازنین اما اونموقع که اون یکی تاپیکت رو خوندم یا هنوز عضو نشده بودم که به اسم توجه کنم یا خیلی گذری خوندمش.
باشه عزیزم هروقت رو یه رشته خاص زوم کردم ازت میپرسم.:46:
فرناز جان رشته من مهندسیه اما چیش دیگه بماند گلم.دلم میخواد اینجا جوری که هیچ کس نمیشناسدمون راحت مشکلاتمون رو بگیم گل دختر.باشه؟
مرسی pk1365 عزیز:43:.من خیلی پستهات رو دوست دارم و متوجه شدم مطالعت هم زیاده چون پستهات رو تو تاپیکهای دیگه تقریبا خوندم.
منظورم سوال در مورد مسائل کاری هست نه مسائل غیر کاری.چون من کلا زیاد خاله زنک و فضول نیستم.زیاد هم خوشم نمیاد بشینم در مورد کسی غیبت کنم یا نظر بدم.در مورد سو استفاده از صمیمیت واقعا باهات موافقم.
در مورد رشته.درسته حرفات اما مسئله اینجاس رشته ای که خوندم نه علاقه داشتم و نه استعداد انچنانی.چون من که همیشه بدون درس خوندن و فقط با گوش دادن سر کلاس نمره هام خوب بود تو دانشگاه به مشروطی هم رسیدم چون نرفتم سر جلسه . نمرم 0 شد اما کلا نمره هام برام جالب نبودن در حالیکه مثلا الان یه کلاسی بیرون میرم خودم فکر میکردم وای هیچی بلد نیستم اما دیروز که امتحان داشتیم همه میگفتن باید بهترین نمره رو بگیرم چون شاگرد زرنگ کلاس منم.حتی استادمونم اینو میگفت.
الان فهمیدم وقتی ادم به چیزی علاقه داشته باشه ناخوداگاه ذهنش روش متمرکز و یادگیریش زیاد میشه.
یا مثلا من دختر فعالی بودم.ورزش میکردم.اهل هنر بودم.حتی یادمه یه روز واسه فرار از امتحان مدرسه الکی با بچه ها رفتیم برای تست بازیگری تئاتر که اومده بودن مدرسمون و در کمال تعجب من و 3 نفر دیگه انتخاب شدیم اما من انصراف دادم.یا گروه سرود که توش مقام زیاد اوردیم.درسته که اینا بچه گانه اند اما برای زمان خودم بد نبود برای آیندم راه بهتری رو در نظرداشتم.همه بهم میگفتن موفق میشم و خودم به این موضوع ایمان داشتم اما...
تا مدتها تو دلم خونوادم رو بخاطر این موضوع نمیبخشیدم.شرایط خونمون و البته کم کاری خودم و درس نخوندنام باعث شد روزی که کنکور داشتم حتی درسای اصلی و تخصصیم رو نصفه دور هم نخونده باشم.بخدا اغراق نمیکنم.درسای عمومیم رو که رو اطلاعات عمومیم جواب میدادم.کتابای تستم نو نو و بدون حتی یه بار استفاده بودن.گاهی به خودم میگم من که با روزی1-2ساعت درس خوندن اونم نه بطور مستمر تونستم قبول بشم فقط یه کم تلاش بیشتر.
بذار رک بگم.من رشتم تجربی بود ولی در کنار موضوعاتی که بالا گفتم انگیزه هم نداشتم.من عاشق پزشک یا دندونپزشکی نبودم.من چیزدیگه ای میخواستم.گیج شده بودم که با شرایطی که نمیخوام باید چیکار کنم؟یا میدونستم اما جرئت انجام نداشتم.
مثل الان که موندم چیکار کنم؟
من بی منطقانه رو رشته خاصی مصر نبودم ولی رشته ای که رفتم رو اصلا دوسش نداشتم.
درسته.باید برای انتخاب راه جدید همه جوانب رو در نظربگیرم و دقیقا مسئله برام همینه.همونجور که تو پست قبلیم گفتم اصلا دلم نمیخواد بی گدار به اب بزنم.

اما هنوزاون موضوع پدرم برام حل نشده؟:302:

بهار66
حتما گذری دیدی ی.... البته منم تازه تازه دارم از این تالار سر در می ارم
قبلا می اومد یه ساعت طول می کشید تاپیک خودم رو پیدا کنم :311:

بهار جان موضوع پدرت چیه که برات حل نشده؟
اینکه بهش وابسته هستی و طبق نظر اون عمل می کنی؟از این ناراحتی؟
یا از اینکه موقع کنکور باعث شد تو ،تو رشته ای که بهش علاقه نداری درس بخونی؟
بهار این احساسی که تو داری هممون به نوعی داریم خیلی هامون به خاطر نداشتن امکانات ،فرهنگ خانواده ،محدودیت های خانواده ..و خیلی مسائل دیگه نمی تونیم دنبال علاقه مون بریم....

farnaz1
عزیزم من که نمی دونم تو برای فوق می پرسی یا لیسانس؟علاقت رو نمی دونم!نمی دونم تو حفظیات قوی تری یاتو ریاضیات؟
اول اینارو باید بدونم ،بعدم اینجا نمیشه بهت بگم ،چون نا مرتبطه و تاپیک کس دیگه ایه
می خوای تو قسمت سوالات درسی سوالت رو مطرح کن انگار مشاوره درسی هم داره گویا اینجا :46:

[align=justify]ممنون بهارجان نظر لطف تو نسبت به منه، من هم از پست های خوب و دقت نظری که توی پست هات به اکثر جوانب قضیه داری همیشه فیض میبرم. :72:

اما درمورد سوال کاری بازهم میگم سعی کن اطلاعات ندی. این وظیفه مدیر یه ارگان هست که نسبت به کارمنداش و نحوه کارشون شخصا نظارت کنه و اطلاعات بدست بیاره، کسیکه صلاحیت کارمندی را در شرکتش تایید کرده و اونو استخدام کرده باید مدیریت کارمندانش را هم خودش انجام بده. در جواب این حالت هم میتونی بگی "ما کارمند شما هستیم و این شمائید که بعنوان مدیر سازمان در مورد نحوه کار ما قضاوت میکنید."
اینطوری هم امکان صمیمیت تعریف نشده ی مدیر را با خودت از بین میبری و بطور غیرمستقیم بهش میگی که رابطه ما از رابطه یه کارمند و مافوق فراتر نیست. (البته اگر سوء نیت داشته باشه)
و هم اینکه نظرت باعث ایجاد سوء تفاهم و بدبینی همکارانت نسبت به شما نمیشه. و از طرف دیگه هم مافوقت کلی کیفور میشه که براش نوشابه باز کردی!! (البته سعی کن خیلی بالا نبریش که بچسبه به سقف ;) )

ببین بهار ما آدما توی مسیر زندگیمون اشتباهاتی خواسته یا ناخواسته انجام میدیم. گاهی مقصر این اشتباهات فقط و فقط خودمونیم و گاهی دیگران هم دخیل هستن.
ما درونمون یه بخش قاضی داریم و یه بخش قربانی و یه کتاب قانون داریم که براساس اون قضاوت میکنیم، قضاوت هامونو دریافت میکنیم و می پذیریم. قوانین این کتاب و نظام باورهای ما از محیط و اطرافیان ما گرفته شده که شاید خیلیهاش درست نباشه. اگر کسی اشتباهی میکنه عدالت اینه که برای هراشتباهی فقط یکبارتنبیه بشه. ما چندبار تاوان یه اشتباهو میدیم؟
هزار بار. چون ما یه حافظه قوی داریم،
اشتباه میکنیم، قضاوت میکنیم، خودمونو یا دیگرانو مقصر میدونیم و مجازات میکنیم. و هربار که اینو به خاطر میاریم مجددا خودمون یا دیگران رو مورد قضاوت قرار میدیم، دوباره مقصر میدونیم، دوباره مجازات میکنیم و اینکارو بارها و بارها تکرار میکنیم.
حالا اگه این اشتباه از سمت خودمون باشه بخش قربانی ما این قضاوت ها و سرزنش ها و مجازات هارو دریافت میکنه و اگر از سمت کس دیگه باشه احساسی که در ما نسبت اون فرد وجود داره دستخوش این قضاوت ها و دریافت این سرزنش ها میشه.
ذهن ما مثل خاک باروری میمونه که دائما بذرهایی را در اون میکاریم. بذرها عقایدو آرمان و اندیشه های ما هستن. کلام ما (حتی گفتگوهای ذهنیمون) مثل بذر میمونه و ذهن ما بسیار حاصلخیزه. وقتی فکری را میکاری رشد میکنه اما هر ذهنی برای یه نوع از بذر آمادگی رشد داره! باید ببینیم ذهن ما برای چه نوع بذرهای حاصلخیزه و ذهنمونو برای دریافت بذرهای بهتر آماده کنیم.
یک کلام بهــــار تو پدرت را دوست داری و برات مهمـــه پس ببخــــش و فرامـــوش کـــن.

گذشته راهم باتمام جاهای خالی وعلامت سوالها فراموش کن، به گذشته فلش بک نزن، هرچی بوده یامیتونسته باشه گذشته.
هیچکس نمیتونه بگه دقیقا آینده ش چی میشه!؟ حتی کسانی هم که یه برنامه ریزی دقیق و اهداف طولانی مدت تو زندگی دارن، چون خیلی چیزا هست که تحت کنترل ما نیست و نمیتونیم پیش بینی کنیم که درآینده چه اتفاقاتی ممکنه پیش بیاد که خارج از برنامه ماست! خیلی هم مطمئن نباش اگر همه چیز اونطور که تو میخواستی میشد حتما موفقیت تو صدرصد بود و امروز به اون ایده آلت رسیده بودی.

اما یه آینده پیش رو داری، همونطور که دوستش داری و فکرمیکنی موفق تر هستی بساز اما بازهم بدون عوامل زیادی دخیل هستن که ممکنه باعث بشن در مسیرت چیزهایی رو برخلاف میلت بپذیری. همیشه همه چیز بر وفق مراد ما نیست اینو باید پذیرفت. گاهی هم باید تا جایی که میتونی برای هدفت تلاش کنی. هیچ مسیر صد در صد بی عیب و نقص یا کاملا امن و بدون پستی بلندی وجود نداره.
ما آدما نیاز داریم کارهای زیادی تو زندگی انجام بدیم، کارهایی که بهشون علاقه داریم، کارهایی که بهشون احتیاج داریم، کارهایی که لازمه انجام بدیم و ....
همه اینارو برای خودت تفکیک کن ببین به چه کارهایی علاقه داری، چه کارهایی را احتیاج داری و چه کارهایی را لازمه انجام بدی و طبق اولویتت برای خودت دسته بندی و براشون برنامه ریزی کن.
اما در مورد ارشد اگه میخواهی ادامه بدی کسیکه برای ارشد میخونه نباید هدفش ارشد باشه در اصل باید به قصد دکترا بخونه. وگرنه کسیکه با مدرک لیسانس مشغول بکار میشه یه قدم جلوتر از کسیه که بعد از ارشد میخواد بره سرکار، چون تجربه کاری داره و تومیزان حقوق و بارعلمی شون خیلی باهم فاصله ندارن. اگرمیخوای ارشد بخونی با هدف ادامه در دکترا یه رشته را انتخاب کن و بخون. [/align]

ممنونم:72:
مسئله پدرم برام خیلی کلی و فراگیره و درس فقط یه بخششه.
بچه که بودم به جرئت میتونم بگم پدرم برام چیزی شبیه بت بود.خیلی خیلی روش حساس بودم .یادمه یه بار بچه دبستانی بودم پدرم راه حل یه مسئله ریاضی رو بهم گفت که معلمم بهم گفت این را درسته ولی برای شما زوده.همونجا من گریه کردم که چرا در مورد چیزی که بابام گفته اینو میگی.این یه مثاله و من میدونم اکثر بچه ها رو پدرشون خیلی حساسن.
هیچ وقت خودمو واسه پدرم لوس نکردم اصلا دختر لوس یا وابسته ای نیستم.اما حس حساسیت روی نظر پدرم درباره خودم همین جور طی سالها با من بود.و ازارم میداد.چون اختلاف نظرم با پدرم زیاد بود و ازطرفی دلم میخواست اونجور که خودم میخوام رفتار کنم ازطرفی از احساس عدم تایید پدرم ناراحت میشدم.
پدرم شخصیت خاصی داره.خیلی مورد احترام همه است.واقعا انسان درستکاریه.اما به هر حال ما دوتا ادم متفاوتیم.و پدرم جوریه که اگه کسی مطابق میلش نبود سایه حمایتشو کم میکنه یا دلخور میشه و به وضوح دلخوریشو اعلام میکنه.حالا فکر کن من ازیه طرف با نظراتی مخالف پدرم و ازیه طرف با حس عجیبی که بهش داشتم.همین باعث شد خیلی جاها کوتاه بیام و بعد تاسف بخورم(مثه همین درس).
من فقط در مقابل پدرم این جوری بودم و تا حد خیلی کمتری الان هستم در مورد بقیه فقط به چیزی که خودم میخوام توجه میکنم.البته جالبترین قسمت اینه که اگه از پدرم بپرسین میگه من دختر حرف گوش نکنیم.شاید چون من خیلی درونگرام و احساسمو راحت بروز نمیدم.
پدرم خیلی روی حرف مردم و ابرو تاکید داره و دلش میخواد همیشه همه ازش تعریف کنن و خوب میتونم بگم تقریبا همه خیلی قبولش دارن.اما من برعکس.برام مهم نیست بقیه چی میگن.چه اهمیتی داره؟تو این مورد هم خیلی دچار اختلاف نظر میشیم.چون پدرم از هرچی کوتاه بیاد از این مورد کوتاه نمیاد حتی اگه خودش ضرر کنه.:302:
بعد از ورود به دانشگاه دیگه روی خواسته هام پافشاری میکردم حتی اگه مخالف نظرش بود اما فایده نداشت.پدرم انرژی غیر قابل تصوری روی مصر بودن روی حرفش داره وووووووووووووووو
رفتار پدرم با همه اعضای خونواده تقریبا همینه
خسته شدم.خیلی پیچیده شد بقیشو بعد میگم.
اصلا نمیدونم کسی میفهمه چی میگم.هم از پدرم بدم میاد هم خوشم میاد

بعد ازجریان کارهای قبلیم دیگه به فکر کار کردن نیفتادم تا امروزکه پدرم یه جا رو بهم معرفی کرد.رفتم تا ببینم چطوره؟
مهمترین مزیتش اینه که خیلی نزدیک خونمونه و این یه فاکتور مثبته.

حقوقش هم ای بد نیست.تقریبا خوبه.

اما اونجا اگه برم منم و اقایی که ازنظر سنی جای پدرمه.و گاهی یه دختر دیگه.
خوب امروزبا اون اقا صحبت کردم.اول که بهم گفت دختر جون حیفه چرا با رشته خودت نمیری سرکار؟
بعد کلی باهام حرف زد.
راستش تو همین صحبت مغز منو سابید.کلی دردل کرد.خیلی زود خودمونی شد.وقتی داشت حرف میزد.دستشو یه بار زد به پالتوم واسه توجه کردن.مثلا میبینی ادم واسه اینکه حواس یکی جمع بشه اروم بهش میزنیم.اینجوری.که من یه کم عقب کشیدم.
کلا چون چند سال خارج ازایران بوده به نظر ادم راحتی میاد.

حالا بدجور رفتم تو فکر.گفتم تا شنبه بهش جواب میدم.خودش که خیلی دوست داشت برم اونجا.

اون کارش (دست زدن) بدجور فکرمو مشغول کرد.با خودم میگم نرم اونجا زود خودمونی بشه یه وقت.
به نظرتون برم؟نرم؟
دلم میخواد یه جوری ذهنم با کار کردن از دلمشغولیام منحرف بشه نه اینکه یکی بهش اضافه بشه.

سلام بهار جان
به نظر من اگه شرایط طوری هست که با اون آقا تنها خواهید بود با توجه به نوع برخوردی که نشون دادن بهتره که قبول نکنین. بهار عزیز محیطی که روزانه حداقل 6 ساعت رو در اونجا میگذرونی مسلما روی روح و روانت تاثیر خواهد گذاشت سعی کن جایی رو انتخاب کنی که بتونی راحت باشی و استرس اضافی بهت تحمیل نشه. :72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بهار66

بعد ازجریان کارهای قبلیم دیگه به فکر کار کردن نیفتادم تا امروزکه پدرم یه جا رو بهم معرفی کرد.رفتم تا ببینم چطوره؟
مهمترین مزیتش اینه که خیلی نزدیک خونمونه و این یه فاکتور مثبته.
حقوقش هم ای بد نیست.تقریبا خوبه.
اما اونجا اگه برم منم و اقایی که ازنظر سنی جای پدرمه.و گاهی یه دختر دیگه.
خوب امروزبا اون اقا صحبت کردم.اول که بهم گفت دختر جون حیفه چرا با رشته خودت نمیری سرکار؟
بعد کلی باهام حرف زد.
راستش تو همین صحبت مغز منو سابید.کلی دردل کرد.خیلی زود خودمونی شد.وقتی داشت حرف میزد.دستشو یه بار زد به پالتوم واسه توجه کردن.مثلا میبینی ادم واسه اینکه حواس یکی جمع بشه اروم بهش میزنیم.اینجوری.که من یه کم عقب کشیدم.
کلا چون چند سال خارج ازایران بوده به نظر ادم راحتی میاد.

حالا بدجور رفتم تو فکر.گفتم تا شنبه بهش جواب میدم.خودش که خیلی دوست داشت برم اونجا.

اون کارش (دست زدن) بدجور فکرمو مشغول کرد.با خودم میگم نرم اونجا زود خودمونی بشه یه وقت.
به نظرتون برم؟نرم؟
دلم میخواد یه جوری ذهنم با کار کردن از دلمشغولیام منحرف بشه نه اینکه یکی بهش اضافه بشه.

---

بهار جون از رفتارهای اون آقا نمیشه نتیجه خاصی گرفت و ممکنه به خاطر اینکه جای پدرت هست و همچنین خارج از ایران بوده احساس راحتی کرده.... ولی به نظرم اینکه تو محیط کار فقط شما دو نفر باشید هرچند اون جای پدرت باشه بازهم موذب کننده است ....
مگر اینکه این محیطی که برای کار می رید ارباب رجوع داشته باشه و و رفت آمد توش باشه.
به هر حال اینکه پدرتون این محیط رو به شما معرفی کرده !حتما ی شناختی داشته دیگه؟نه؟
بعد از نظر من می تونی برای یه دوره کوتاه مدت آزمایشی بری اونجا و بگی من 3 روز آزمایشی می ام تا با محیط آشنا شم و ببینم می تونم ادامه بدم یا نه و بعد از سه روز جواب می دم .