ازدواج دوم،مخالفت با بچه دار شدن

سلام
من حدوده 1.5 ساله که ازدواج کردم ازدواج دومم هست و همسرم نیز ازدواج دوم هر دوی ما از ازدواج اولمون یه بچه داریم که پیش خودمون نیست حالا من دوست دارم بچه دار شم ولی همسرم با عناوین مختلف اجازه نمیده البته مستقیما نمیگه ولی هر دفعه یه بهونه میاره ولی من میدونم بخاطر اینکه خونوادش دوست ندارن ما بچه دار شیم میگن احساست نسبت به بچه اولت کم میشه خودشم همچین حسی داره یعنی به فکر منافع خودش و بچشه و در آخر من، من نیمتونم این شرایطو تحمل کنم و گفتم اگه من بچه دار نشم ازش جدا میشم و اون هر دفعه ناراحت میشه میگه بزار چند سال دیگه یعنی بطور خلاصه داره منو بازی میده تا سن من از دوره حامله شدن بگذره من الان 35 سالمه
به نظر شما من چکار کنم لطفا منو راهنمایی کنید
ممنون

ترانه جان به همدردی خوش امدی.

به نظر من اول باید مطمئن بشید که آیا همسرتون بچه میخواد یا نه؟ واگر نمی خواد چرا؟ این تنها با به وجود آوردن یه جو صمیمی و دوستانه وصحبت راجع به اون به دست می یاد؟
در مرحله دوم اگه به همین جواب الان رسیدید سعی کنید با رفتار هاتون در ایشون حس اعتماد را ایجاد کنید ونگرانی ها شون را برطرف کنیدکه البته قبل از اون باید مهارت های لازم را کسب کنید.
البته قبل از این ها لازم هست کمی راجع به گذشته خودتون و گذشته همسر فعلی تون و جایگاه فرزنداتون ونوع رابطه هر کدام با فرزند خودتون و فرزند همسر توضیح دهید تا دوستان بهتر بتونند باهاتون همفکری داشته باشند

ممنون از راهنماییتون
بچه همسرم پیش مادرش هست و هفته ای یکبار میبینش بچه منم پیش من نیست و اصلا ایران نیست و نمیبینمش بچه اون 3ساله هست و تقریبا 2 ماهه بوده که جدا شدن
من و همسرم رابطه خوبی دارم و زندگیمون خوبه مشکل خاصی نداریم اونم نمیگه من بچه نمیخوام میگه دوست دارم با هم بچه داشته باشیم ولی میگه الان وقتش نیست هر دفعه یه بهونه ای میاره مثلا یه بار میگه بزار من دکترا قبول شم بعد (در حال ادامه واسه دکترا هست) یبار میگه بزار ویزامون بیاد بعد (ما در حال رفتن به استرالیا هستیم) نمیدونم هر دفعه یه چیزی میگه که هردومون میدونیم بهونس یبار میگه من نمیتونم در این شرایط مسئولیت 2تا بچه را به عهده بگیرم یبار میگه پروسه رفتنمون به استرالیا به تاخیر میفته اونجا بچه دار شیم بهتره از طرفیم من احساس میکنم با بچه دار شدن زندگیم محکم تر میشه و اونم کمتر هوای بچشو میکنه و خودمم همینطور گاهیم فکر میکنم اگه تو استرالیا بچم بدنیا بیاد خیلی بهتره

سلام عزیزم .به تالار مدردی خوش اومدی.لطفا ارامشتو حفظ کن.فکرای منفی رو دور بریز.احتمالا دوری از بچت آزردت کرده.می دونی الزاما یه خانواده وجود بچه نیست.پس آرامش خودت و شوهرتو از بین نبر.سعی کن همین الان که بچه ای از همسرت نداری احساس خوشبختی کنی.نه اینکه به سوی تخریبش پیش بری.یه بچه که به دنیا می یاد باید هر دو نفرتون آمادگیشو داشته باشین.حالا به هر دلیلی همسرت این آمادگی رو نداره.شما باید همراهش باشی.تو همسرشی.بلای جونش که نیستی.خوب اولین کار اینکه دیگه روش فشار نیار.یه مدت حتی از فکر خوت هم بنداز بیرون.بعد سعی کن به بچه اون محبت کنی.خیلی زیاد.چرا به عنوان یه غریبه نگاش می کنی؟اون بچست.3 سالشه.اگه محبت کنی خودت هم به آرامش می رسی.اصلا چرا پیش مادر شوهرتونه؟.چرا سعی نکردید واسش مادری کنید.من نمی گم برای اینکه ثابت کنید مادر خوبی می شید به فرزندش محبت کنید.فقط به خاطر خودتون .شما هم نیاز دارین.مطمئنم بعد مدتها حتی خودتونم نیاز چندانی به بچه نمی بینید.اگه هم احساس نیاز کنید مثل همه پدر و مادرها که برای فرزندای بعدی برنامه می ریزن خواهید بود.

از راهنماییت متشکرم رایحه عشق
ولی بچه همسرم پیش مادر خودشه نه پیش مارد شوهرم قرار شده تا 9 سالگی پیش ماردش بمونه و مسلما بعد از 9 سالگی یه بچه هرگز از مادر خودش دور نمیشه بیاد پیش یه زن دیگه و پدرش که ما تا اون وقت دیگه ایران نیستیم و چهره ما خیلی کمرنگ شده براش ولی من چون ازدواج اولم تو سن 17 سالگی بوده و شاهده رشد بچم نبودم حس مادر بودنو تجربه نکردم و دلم نمیخواد این حس از بین بره تو وجودم از طرفی چون از خوانواده خودم هم دورم و هم از بچم دورم خیلی احساس تنهایی میکنم البته چند ماهه که همسرم پذیرفته بچه دار شیم ولی من حامله نشدم رفتم دکتر گفت چون فاصله بین زایمان اولت تا حالا طولانی شده به زمان نیاز داری ولی دیروز یه نامه از اداره مهاجرت استرالیا دریافت کردیم مبنی بر اینکه تا بهمن سال 91 ما استرالیا خواهیم بود و همین باعث شد که شوهرم تصمیم نهاییشو بگیره و میگه باید بریم اونجا بعد بچه دار شیم البته اصرار من برای بچه دار شدن فقط بخاطر خودم نیست این نیازو در همسرم نیز حس میکنم چون اون یه مرد خیلی خانواده دوسته و بچه خیلی دوست داره و از اینکه بچش پیش خودش نیست و ممکنه هرگز بچش باهاش زندگی نکنه ناراحته و میگه دلم میخواد ما با هم یه بچه داشته باشیم از طرفی تا من اصرار میکنم بهونه تراشی میکنه هر دفعه یه تصمیمیم میگیره دیگه من هنگ کردم نمیدونم چکار کنم

فکر کنم بد برداشت کردین بچه با همسر سابق آقا زندگی می کنه نه مادرشون .

شاید همسرتون با توجه به تجربه ای که دارن بدبینه و ترجیح میده بیشتر صبر کنه تا شناخت بیشتری بدست بیاره !
خیلی ها بعد مهاجرت بچه دار می شن بخاطر منافعی که داره اینم بستگی به سن شما داره و اینکه کی کارتون درست میشه
بنظر من یه فشار ناگهانی نیارید رو همسرتون که یا بچه دار بشیم یا طلاق ! نخواهید یه همچین چیزی رو همون آن بدست بیارید چون واقعا هم آوردن یک بچه به یک زندگی خیلی فکر لازم داره ! همیشه اهسته و پیوسته حرکت کردن بهتر جواب میده ! با ایشون صحبت کنید و سعی کنید کم کم نظرشونو عوض کنین ! شایدم بد نباشه یه تایم منطقی که مورد رضایت جفتتون هست انتخاب کنید برای بچه دار شدن و در صورتیکه ایشون اون موقع هم حاضر نشد به فکر چاره باشید .

ببینین شما باید آمادگی لازمو در همسرتون ایجاد کنین ! اگه دوست نداشته باشن بزور که نمیشه ! بعدا عواقب خوبی هم نخواهد داشت ! مطمئنش کنین که بچه دار شدن هیچ صدمه به عشق و علاقه اون به فرزند اولش نخواهد زد . به فرزند ایشون هم به چشم بچه خودتون نگاه کنین ، بهش محبت کنین که واقعا همسرتون حس کنه که هیچ خطری وجود نخواهد داشت .

پس الان قضیه فرق می کنه.اون جمله ای که گفته بودی می ترسن حسش به بچه اولش کم می شه منو به اشتباه انداخت.پس دیگه بهش گیر نده تا ساکن شین.عقل هم اینو قبول می کنه.بد به دلت راه نده.:46:

باسلام.
به نظرمن با توجه به این که به نظر میرسه همسرتون با اصل موضوع بچه دار شدن مشکلی نداره و فقط در مورد زمانش تردید داره میتونین ناراحتی و ترستونو در قالب یک گفتگوی هدفمند با همسرتون در میون بزارید.
باید به شرایط این گفتگو کاملا دقت کنید:بدون سرزنش. بدون تحقیر.بدون مشاجره و در کمال آرامش و با دلایل عقلانی.
بهش بگین که با توجه به این که ممکنه با گذشت هر ماه با توجه به این که سن شما از دوره ی فعال بارداری میگذره احتمال باردار شدنتون کاهش پیدا میکنه شما نگرانید که با به تعویق انداختنش دیگه نتونید بچه دار شین.و با توجه به این که ایشونم قلبا مایل به این کارن ممکنه دیگه براتون این فرصت پیش نیاد.
ببینید نظرشون چیه.
از دلیل اصلی به تعویق انداختن این کار به وسیله ی همسرتون به این ترتیب مطلع میشید.و میتونید راحت تر تصمیم بگیرید.
فقط بگم که باید از در عاطفه و همدلی و هم حسی با همسرتون وارد شین نه فشار چون نتیجه ی معکوس داره
موفق باشید

متشکرم دوستان خوبم
من از راه محبت و صمیمیت وارد شدم همه این راهها رو رفتم اوایل شوهرم خیلی سر سختی میکرد ولی حالا بهتر شده ولی یه چیزی منو نگران میکنه این که شوهرم هر دفعه یه زمانیو پیشنهاد میده حس میکنم بازیم میده تا یه وقتی که دیکه من نتونم بچه دار شم این خیلی آزارم میده اوایل خیلی امیدوار بود بچش یه وقتی برگرده و با ما زندگی کنه و منم حرفی نداشتم ولی بتدریج که بزرگتر شد و وابستگیش به مادرش بیشتر شد و کار مهاجرت ما نیز قطعی شد دیگه همسرم مطمئن شد که اون بچه هرگز نمیاد پیش ما و از نظر عاطفی هم صلاح نیست از مادرش جداش کنه حالا یه خورده بهتر با قضیه بچه دار شدن من کنار اومده ولی من هنوز نگرانم و از طرفی برام سخته تو یه مملکت غربت تازه برم دنبال دکتر و درمان نازایی ترجیح میدم همینجا بچه دار شم ولی همسرم حرف اول و اخر و دیشب زد و گفت دیگه در موردش صحبت نکن من نمیتونم با زن و یه بچه کوچولو برم یه مملکت غریب اونجا تو باید بشینی از بچه نگهداری کنی و همه مسئولیت زندگی بعهده منه بهتره اونجا اقدام کنی که بچه بعنوان سیتی زن اون کشور یه امکاناتی داشته باشه ولی راستش ایتقدر تو این مدت شوهرم نظرات مختلف داده در مورد زمان بچه دار شدنم و زمانهای مختلفی گفته و بعدش پشیمون شده و گفته نه الان وقتش نیست دیگه به حرفهاش اطمینان ندارم با خودم تصمیم گرفتم دیگه چیزی نگم و زمانی که رسیدیم اونجا بلا فاصله ازش جدا شم که بدونه منم تو زندگیش اهمیت داشتمو بهم اهمیت نداد و من به ظاهر همیشه اولویت اول زندگیش بودم ولی فقط تو حرف در عمل آخرین نفر بودم
چون مطمئنم بریم اونجا میگه حالا وایسا جا بیفتیم وضعیت خونه و کارمون مشخص شه بعد بچه دار شو و به این ترتیب عمر منم میگذره

دوست خوبم ترانه جان سلام :72:
از اینکه به جمع دوستان همدردی پیوستید خوشحالم البته منم مثل خودت یک عضو عادی این تالارم اما در این چند وقت فقط مقالات و درد دلها و مشکلات را میخونم و دعاگوی هموطنانم هستم و تلاش میکنم در حد خودم راهنمای خوبی باشم
عزیزم تایپیک شما را که میخوندم متوجه شدم که چقدر مشتاقید که دوباره حس مادری را تجربه کنید حسی که با هیچ حس دیگر جبران نمیشه مخصوصا وقتی میدانی که استعداد مادر شدن را داری
اما من فکر میکنم وقتی دلتنگ فرزند قبلیت میشی و خاطرات اون زمان را مرور میکنی این نیاز در تو بیشتر احساس میشه
از طرف دیگه هم همسر تو حرفهای ضدو نقیض میزنه یک وقت میگه میخوام و وقت دیگه بهانه گیری میکنه و همین تزلزل رای او تو را آشفته کرده
اولا تلاش کن به گذشته چه خوبش و چه بدش فکر نکنی و به خاطر دلتنگی بچه فبل ، خوب نیست اقدام به مادر شدن دوباره کنی :324:
و اما همسرت ؛ ترانه جان یکی از دلایل این تزلزل ؛ دوست داشتن و علاقه زیاد همسر تو نسبت به توست .:43:
حتما میپرسی چه ربطی داره ؟ یک کتابیست به نام (( این بچه که اومد زندگی ما به هم ریخت )) نوشته برنارد ژبروویچ - کولت بارو |،؛ حتما مطالعش کن :325:، در این کتاب نوشته وقتی فرزندی متولد میشود مخصوصا فرزند اول به جهات فیزیولوژیکی زنان مقداری از همسر فاصله میگیرند ، محبتشان تقسیم میشود و مردان از چنین وضعیتی ناخورسندند .
شاید همسر شما که احتمالا احساسی هم هست و احتمال دیگر اینکه در این خصوص تجربه تلخی دارد دلش نمیخواهد تو را یا بهتر بگویم محبت و شیرین زبانیهای تو را از دست بدهد :46::310:
خواهر خوبم نگران سن خودت نباش انکی صبر کن فضایی آرام برای همسرت محیا ساز خیلی بچه بچه نکن او را نگران میکنی ؛ به امید خدا کمتر از سالی خودش - وقتی آمادگی پدر شدن را حس کرد ویقین پیدا کرد که با آمدن بچه نه تنها تو را از دست نخواهد داد بلکه مکمل دیگر را نیز بست می آورد - اصرار خواهد کرد :227::72::72::72:
موفق باشی

پویا جان دوست خوبم مرسی از راهنماییهات
میدونی چرا اینقدر نگرانم زودتر بچه دار شم؟ همه اون دلایلی که توضیح دادم هست دلیل دیگه اینه که خونواده همسرم هنوز گاهی بطور غیر مستقیم به همسرم اعتراض میکنن که چرا ازدواج مجدد کردی یاید بیشتر صبر میکردی تا دوباره به همسر اولت برگردی بخاطر بچت این کار عاقلانه نبود ضمن اینکه همسرم موقع جدا شدن اصلا خبر نداشته و همسر سابقش چون حق طلاق داشته بخاطر اختلافات زیادشون خودش تصمیم به جدایی میگیره وبعد از طلاق حکم به دست همسرم میرسه یعنی میخوام بگم این اقا اقدام واسه طلاق نکرده اون خانم خودش تصمیم گرفته وکیل گرفته و جدا شده و زمانی که اومدن خواستگاری من پدر مادر همسرم از همسر قبلیش براضی نبودند و خیلی از من تعریف و تمجید کردند و خیلی خوشحال بودند که من اومدم تو زندگی پسرشون و مثل یه فرشته اونو از ناراحتی نجات دادم حالا که حدود 2سال از ازدواج ما میگذره و میبینن همسرم رابطش با من خوبه میگن چرا همین رابطه رو با اون (همسر سابقش)نداشتی که جدا نشی و بچت اواره نشه خلاصه این حرفها بدجوری رو نرو منه و خسته شدم توجیه من اینه که اگه ما واقعا همدیگرو دوست داریم و از زندگیمون راضی هستیم بچه دار شیم که اونها هم خیالشون راحت شه ما زندگیمونو دوست داریم و قصد جدا شدن نداریم البته مدتیه که همسرم رابطشو خیلی کم کرده با خونوادش و میگه دیگه از حرفهای بی منطقشون خسته شدم ولی همیشه یه دلشوره ای تو ذهن من ازارم میده احساس میکنم بچه داشته باشم خیالم از زندگیم راحت میشه چون واقعا از تنهایی و طلاق واقعا میترسم

دوست خوبم سلام :72:
ضمن اینکه دوباره بر نظر خودم تاکید میکنم ؛ احساس میکنم دقبقا متوجه عرایض بنده نشده ای :305:
عرضم این نبود که قید بچه را بزن ، گفتم مدتی چند ماهه طوری برنامه ریزی کن که همسر شما باور کند که دوست داشتن و علاقه شما نسبت به او به خاطر بچه نیست :43: بلکه او را بخاطر خودش دوست میداری :46:. حساسیت و درخواست بیش از حد شما سوء ظنهایی برایش بوجود می آورد که حس پدر بودن را از او میگیرد :324:
در ضمن نگران وسوسه های اطرافیان نباش . اگر به همسرت شخصیت بدی و با احترام از او یادکنی و او هم همین رفتار را داشته باشد که از کلام شما همین هم استفاده شد هیچ وسوسه خناسی کارساز نخواهد شد
دوست خوبم نمیدانم اعتقادات مذهبی شما چقدره اما خواندن دعای (( مجیر )) و توسل به حضرت معصومه ( علیها السلام ) نیز برای آرامش زندگیت خیلی موثره :323:
دوستتان دارم :72::72::72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

راستی ترانه عزیز هر مطلب قشنگی خوندی و خوشت اومد قسمت تشکر را کلیک کن
ببخشید عزیزم چون مثل خودم تازه اومدی گفتم بگم که بعدها نگی نگفتی :46::46::46::104::104::104::72::72:

مرسی پویا جون

از راهمنماییهات ممنونم ولی این روزا من افسرده ام همش با خودم کلنجار میرم چرا شوهرم دوست نداره با من بچه داشته باشه وقتی زیاد تو این افکار غوطه ور میشم نا خوداگاه یه حس بد نسبت به شوهرم پیدا میکنم و بدون اینکه بخوام رفتارم با شوهرم سرد میشه هی با خودم خودخوری میکنم و چیزی نمیگم میریزم تو خودم

با سلام دوباره.مشکل اصلی شما اینه که ذهن خوانی میکنید.از وقایع نفسیر منفی میکنید و در نهایت به خاطر این تفسیر منفی خودخوری میکنید.
همسرتون هرگز نگفته که دوست نداره با شما بچه داشته باشه .شما خودتون به این نتیجه رسیدین.ایشون فقط گفته در زمان و مکان بهتر.
هنوزم معتقدم شما به درستی با ایشون در مورد نگرانیهاتون گفتگو نکردید.حتی اگه گفتگوی شما با یک پیش فرض منفی از قبیل از تنهایی و طلاق میترسم و توجیهم اینه که بچه دار شیم شروع شده باشه ناخودآگاه نتیجه ی دلحواه رو نخواهد داشت.
کمی به افکار خودتون دقیق شین و راجع بهش برامون بگین.فکر میکنم افکارتون نیاز به بازبینی داره.
موفق باشید:72:

سلام دوست خوبم

راستش این نگرانی ها همه ریشه داره و ریشه اون در برخورد و عکس العمل های خانواده همسرم هست هر هفته که قراره همسرم بچه رو ببینه میره خونه مادرش چند ساعت اونجا هست و تو این چند ساعت اونها با عناوین مختلف و راههای مختلف احساسات شوهرم را تحت تاثیر قرار میدن چون دوست دارن ما از هم جدا شیم و اون بره همسر قبلیشو برگردونه همینا کافیه که من بخوام کوهی از نگرانی داشته باشم و احساس خطر و بی ثباتی کنم و ضمنا میدونم همه توجیهات همسرم در مورد زمان و مکان بچه دار شدن بهونس اون اگه از ته دل راضی به این کار باشه زمان و مکان معنا نداره مطمئنا تو مملکت غربت بچه دار شدن مشکلات خاص خودشو بهمراه خواهد داشت

سلام

دوست عزیز این افکار منفی شما صد در صد روی اعمال و رفتارتون با همسرتون تاثیر منفی میذاره و اگر فرض کنیم که خانواده همسرتون دارند برای جدایی همسرتونو تحریک میکنند (البته فرض میکنیم)با رفتاری که شما با همسر داری مطمئنا همسرت رو نسبت به خودت و زندگیش سرد میکنی که نتیجه خوبی نداره در ضمن منم فکر میکنم حالا که دارید میرید اگه اونجا بچه دار شید راحتتر ید

موفق باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط taranee

راستش این نگرانی ها همه ریشه داره و ریشه اون در برخورد و عکس العمل های خانواده همسرم هست هر هفته که قراره همسرم بچه رو ببینه میره خونه مادرش چند ساعت اونجا هست و تو این چند ساعت اونها با عناوین مختلف و راههای مختلف احساسات شوهرم را تحت تاثیر قرار میدن چون دوست دارن ما از هم جدا شیم و اون بره همسر قبلیشو برگردونه

ذهن خوانی و تفسیر منفی از وقایع ممنوع.:305:
یعنی چی دوست دارن شما از همسرتون جدا شین؟از کجا میدونید؟چطور به این نتیجه رسیدین؟

همینا کافیه که من بخوام کوهی از نگرانی داشته باشم و احساس خطر و بی ثباتی کنم و ضمنا میدونم همه توجیهات همسرم در مورد زمان و مکان بچه دار شدن بهونس اون اگه از ته دل راضی به این کار باشه زمان و مکان معنا نداره مطمئنا تو مملکت غربت بچه دار شدن مشکلات خاص خودشو بهمراه خواهد داشت

احساس خطر و بی ثبانی شما ریشه در افکار منفی خودتون داره.
منم معتقد نیستم که که بچه دارشدن در کشور غریب بهتره.اما اول به ذهنیات خودتون فائق شین تا بتونین با همسرتون درست مذاکره کنید.

---

دوست گلم.حساب همسرتونو از خانواده اش جدا کنید.علی الخصوص که میگید حتی حاضر شده رابطه اشو با اونها کمتر کنه به خوبی نشون میده که همسرتون کاملا از زندگی با شما راضیه و نمیخاد هیچ چیزی این رضایت رو صلب کنه.(اینم بگم کمتر مردی پیدا میشه که این کارو بکنه!)

مرسی دوستای خوبم که منو راهنمایی میکنین و کمک میکنید ارامشمو بدست بیارم این افکار منفی رو به این دلیل مطمئنم که چند ماه پیش همسرم که از خونه مادرش اومد خیلی عصبانی بود و گفت دعواش شده گفت هر دفعه میرم اونجا اونا بهم گوشه کنایه میندازن در مورد زندگی قبلیم خستم کردند دیگه نمیخوام برم اونجا گفت اونا دوست دارن من برم زن قبلیمو برگردونم منم بهشون گفتم حتی اگه همسرم (یعنی من) یه روزی منو نخواد و منو ترک کنه ممکنه برم برای بار سوم ازدواج کنم ولی هرگز اونو برنمیگردونم همسر سومم هم بره میرم واسه چهارمین بار با یکی دیگه ازدواج میکنم ولی اونو برنمیگردونم
خوب وقتی خودت بشنوی این حرفهارو مسلما نگرانی هم داره بعد از اون دعوا من کاری کردم که دوباره با خونوادش اشتی کنه ولی دیگه رفتارش سرسنگین شده و همون هفته ای یکبارو چند ساعت میره اونجا منم زیاد نمیبره میگه نمیخوام ناراحتت کنن
هر وقت قراره بره اونجا موجی از دلشوره و نگرانی عذابم میده تا برگرده

اصلا همه فکرای منفی شما درستواصلا ازون بدتر همسرت دوست داره دوباره با همسر سابقش ازدواج کنه خوب این وسط چه اصراریه یه بچه بی گناه به دنیا بیاد.
می بینید اگه کمی فکر کنید می فهمید همه این فکرا به ضرر شماست.از حال خودتون لذت ببرید.چی کار به آینده دارید.نکنه ناراحتید ازین که داره بچشو می بینه؟.اگه این طوره باید این فکرتونم اصلاح کنید.همسرتونو در درجه اول به خاطر خودش و بعد به خاطر خودتون دوست داشته باشین.ازین که می ره و فرزندشو می بینه و خوشحال می شه شما هم خوشحال شین.
اگه امکانش هست شما هم گاهی همسرتونو وقتی می ره فرزندشو ببینه همراهی کنید و هدایائی به بچه بخرید.البته اگه همسرتون با این موضوع مشکل نداره.چون تنها می ره شما هزار فکر و خیال می کنید.حتی در صورت درست بودن فکراتون مانع ادامه تلاش مادر شوهرتون می شید.
راستی یه راه دیگه برای رهائی ازین فکرا.اصلا شما با بچه خودتون از طریف اینترنت رابطه ندارید؟.اگه ببینیدش آروم می شید.
اگه خودتونم سرگرم کنید.برید باشگاهی کلاسی تا زمان مهاجرت هم خوبه:46::72::72:

من با بچم ارتباط دارم گاهی ولی مسلما ارتباط از راه دور ذجر اوره البته از بی خبری بهتره همینکه میبینم خوبه سرحاله خدارو شکرگذارم من فقط میخوام اون خوشبخت باشه حالا اگه من اذیت بشم اشکال نداره
گاهی هم به قول شما خودمو به دست تقدیر میسپارم که هرچی میخواد بشه منم فکرو خیال نکنم ولی اگه من از همسرم جدا نشم و زندگیمون ادامه داشته باشه حس میکنم بچه داشتن به زندگی قوام میده و زیندگیو شیرین میکنه و از یکنواختی درمیاره خصوصا اینکه همسرم خیلی بچه دوست داره میگه حس پدرانم هرگز ارضا نشده همانطور که حس مادرانه من ارضا نشد

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

من قبلا میرفتم با همسرم بچشو میدیدم گاهی هم واسش کادو کیگرفتم گاهی اونو میاوردم خونه خودمون اتفاقا بچه با من رابطه خوبی داره و منم دوستش دارم چون این بچه ها واقعا بی گناهن و معصوم

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

رایحه عشق ببخشید ولی شما هم منو محکوم به کاری که نکردم میکنید نکنه ناراحتید ازین که داره بچشو می بینه؟.اگه این طوره باید این فکرتونم اصلاح کنید

هم اینکه اون یه خورده امیدی هم که من به زندگیم داشتم ازم گرفتین
اصلا همه فکرای منفی شما درستواصلا ازون بدتر همسرت دوست داره دوباره با همسر سابقش ازدواج کنه خوب این وسط چه اصراریه یه بچه بی گناه به دنیا بیاد.

چرا الان نمی بینیش؟.اینجور که خودت می گی وقتی همسرت می ره بچه شو ببینه تا برگرده دلشوره می گیری.خودت اونجا باشی که بهتره.شاید یه حرفای تلخی هم بشنوی ولی ثابت می کنی همراه همسرتی.البته به شرط اینکه بعد از برگشتن ازون جا خون به دل همسرت نکنی که چرا این حرفو زدن؟.این طور که معلومه خدا روشکر همسرت می دونه کار خانوادش اشتباهه درین جور مواقع باید سیاست داشته باشی اگه دربرابر توهین هاشون احترام بذاری همسرت روز به روز شیفتت می شه.قول میدم.اگه امکانش هست حتما حتما باهاش همراه شو:72:

نه متاسفانه امکانش نیست چون تو اون ساعت من سرکارم و اگه بخوام بعد از ساعت کاریم برم چون مسیرمون از هم دوره و ساعت پیک ترافیکه پس من نمیرسم
اونها هم بسیار با سیاست هستند هرگز مستقیما چیزی نمیگن مثلا اینجوری عنوان میکنن وقتی همسرم میخواد برگرده خونه میگن اخی بچم داره غصه میخوره که باباش میخواد بره یه چیزایی اینجوری که همسرم احسلاساتش تحریک شه به گذشته برگرده که چرا الان نمیتونه کنار بچش باشه اینهارو از رفتاراش متوجه میشم از حرفهاش نه اینکه بخوام فکرخوانی کنم

تا حدودی به اونا حق بده.اونا نگران نوشونن.می دونید که می گن نوه شیرین تر از بچه می شه.اونا دوست دارن بیشتر نوشونو ببینن.با اقامت شما تو استرالیا هم فاصله دیدارها به حداقل می رسه یا حتی نمی تونن دیگه نوشونو ببینن.پس مشکل اونا شخص شما نیست هر کسی جای شما بود اونا همین رفتارو انجام می دادن.
تو به اندازه کافی مشغله داری.من فکر می کردم خانه داری که این چیزا میاد ذهنت.از همین الان تصمیم بگیر دیگه اصلا ازین فکرای منفی نکنی.نمی تونمم نداریم:300:

عزیزم داستان منو با دقت نخوندی قرار نیست بچه با ما بیاد استرالیا بچه تا 9 سالگی حضانتش قانونی به مادر خودش داده شده من و همسرم میریم استرالیا ضمنا ما بریم اونها میتونن بچه رو ببینن این حقو قانونی دارن بعدشم من که نخواستم همسرم از خانم اولش جدا شه و بچش اواره شه من داشتم زندگیمو میکردم کارمو خونمو همه چی داشتم اصلا قصد ازدواج نداشتم همسرم از اول ازدواج اولش با خانم سابقش مشکل جدی داشته با خانواده خانمش مشکل داشته بعدشم جدا شدن بعد از 1 سال از جدایی اونها من و همسرم با هم اشنا شدیم و به من پیشنهاد ازدواج داد بعد از یه مدت من قبول کردم خونوادشم خیلی از من خوششون اوم و خیلی از این ازدواج استقبال کردن و خیلی زحمت کشیدن واسه ازدواجمون حالا که 2 سال گذشته یادشون افتاده که ایکاش اینها از هم جدا نمیشدن خوب من چه گناهی کردم این وسط

من می دونستم بچه نمی یاد استرالیا.فقط از حق قانونی شون خبر نداشتم.حالا از همه اینا بگذریم بالاخره می خوای از زندگیت لذت ببری یا می خوای همین طور ادامه بدی.بی خیال حرفاشون.تو همسرتو داری.مطمئن باش مردا مثل خانوما احساسی نیستن که با حرفای مادرش دلش رحم بیاد همسرشو برگردونه.اون وقتی به این نتیجه رسیده که نمی تونه با اون زندگی کنه نظرش بر نمی گرده.از حرفائی که راجع به اون گفته مشخصه
حالا دیدی تاپیکتو خوب خوندم:46:

مرسی که خوندی ولی دلم گرفته رایحه عشق اصلا به این نتیجه رسیدم ازدواج دوم اشتباهه و پر از مشکلات همیشه اولویت اول شوهرم، خودشه بچشه و بعد من هستم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط taranee

با خودم تصمیم گرفتم دیگه چیزی نگم و زمانی که رسیدیم اونجا بلا فاصله ازش جدا شم که بدونه منم تو زندگیش اهمیت داشتمو بهم اهمیت نداد

---

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط taranee

احساس میکنم بچه داشته باشم خیالم از زندگیم راحت میشه چون واقعا از تنهایی و طلاق واقعا میترسم

---

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

اگه از طلاق و تنهایی می ترسی چرا می خوای اونجا جدا بشی؟ اونجا که بدتره!

البته می دونم از روی ناراحتی داری این حرفها را می زنی و بخش مهمی از نگرانیت واسه بچه دار شدنت به قول قدیمی ها محکم کردن میخ زندگیته. فکر می کنی با بچه دیگه طلاقت نمی ده.

مگه همسر قبلیت با بچه ازت جدا نشد؟
مگه همین همسرت بابجه از همسر قبلیش جدا نشد؟
چرا فکر می کنی بچه جای پای تو را محکم می کنه؟

===========================

در مورد رفتار همسرتون، احساس می کنم ایشون از بچه دار شدن نگرانیهای توی ذهنش هست. زمانی که بچه شون دو ماهه بوده جدا شدن. پس یک احتمال این هست که با همسر قبلی اختلاف داشتند و همسرشون هم با همین سیاست غلط بچه دار شدن سعی در رفع مشکلات داشتند که نشده و با اومدن بچه بدتر هم شده. طبیعیه که همسرتون تصویر ذهنی خوبی از بچه دارشدن توی ذهنش نباشه و بترسه.
زمانی که یک نوزاد دوماهه است تمام توچه خانواده معطوف به این کوچولوی تازه از راه رسیده است و اصلا حتی وقت دعوا کردن هم ندارند. ببینید اوضاع چقد بین این دو نفر آشفته بوده که با یک نوزاد دوماهه طلاق گرفتند. احتمالا حتی زمان تولد بچه هم به جنگ و دعوا می گذشته وگرنه کسی که دوماهه کارش به طلاق نمی کشه ...

نتیجه: همسر شما از بارداری همسرش و تولد دخترش خاطرات خوبی در ذهنش نیست. می ترسه.

سلام عزیزم امیدوارم خوب باشی. من هم مشکل تورو دارم 3 ساله ازدواج دوم کردم خودم یک پسر دارم که پیش من نیست ولی شوهرم بچه نداره. توی این سه سال هم من زیاد بچه دوست نداشتم ولی اون گاهی یه چیزایی در مورد بچه میگفت و من هم دنبالشو نمیگرفتم ولی الان خیلی احساس تنهایی میکنم و بهش چند بار گفتم که بچه دار بشیم من خیلی تنها هستم ولی اون بهانه میاره البته ناگفته نماند که من آدم شکاکی هستم خیلی بهش گیر میدم فکر کنم از اخلاق من میترسه. میخوام این سئوال رو ازت بپرسم که شاید شما هم اخلاقی ازاین مورد داری که شوهرت میترسه بچه دار بشید. منم نمیدونم چیکار کنم اتفاقا منم سنم داره بالامیره میترسم دیگه زمانی اون بچه بخواد که من نتونم بچه دار بشم و به خاطر این منو طلاق بده چون خودش بچه نداره اگه بچه داشت بازم خیالم راحت تر بود. شما هم اگه تونستی من رو راهنمایی کنی ممنون میشم ازت.

سلام لیلی فر جان

عزیزم من شک و بد بینی ندارم با همسرم، من حس میکنم همسرم به این دلیل با بچه دار شدنم مخالفت میکرد که نگران این بود بعدها نتونه احساسشو کامل به بچه خودش بده و خونوادش هم زیار خوششون نمیاد ما با هم بچه دار شیم ولی از وقتی فهمیده که بچش دیگه هرگز برنمیگرده پیشش تمایلش بیشتر شده و خودشم خیلی دلش میخواد بچه دار شیم ولی گاهی مسئله رفتنمون به خارج از کشور رو بهونه میکنه و میگه اونجا بچه دار شیم اما چیزی که من فهمیدم اینه که خودشم قلبا دوست داره با هم بچه دار شیم و خدارو شکر مشکلم حل شده امیدوارم شما هم مشکلت حل شه سعی کن با مهربونی بهش بگی چون دوسش داری و زندگیتو دوست داری میخوای که پیوندتون ریشه دار شه

سلام ترانه جان ممنون که جواب دادی. خوشحالم که مشکلت حل شده، انشااله هرچی از خدا میخوائی بهت بده. برام دعا کن:323: