نمایش نسخه قابل چاپ
گفتم:خدایاازهمه دلگیرم
گفت:حتی ازمن؟
گفتم:خدایادلم راربودند
گفت:پیش ازمن؟
گفتم:خدایاچقدردوری؟
گفت:تویامن؟
گفتم:خدایاتنهاترینم
گفت:پس من؟
گفتم:خدایاکمک خواستم
گفت:ازغیرمن؟
گفتم:خدایادوستت دارم
گفت:پیش ازمن؟
گفتم:خدایاانقدرنگومن
گفت:من توام ،تومن!!!:72:
دل کسی داردکه دلدارش تویی
غم نداردهرکه غمخوارش تویی
خوش به حال ان که درسودای تو
مال وجان دادوخریدارش تویی
مرحبابران که امیدش به توست
باعث گرمی بازارش تویی:72:
هرکه شدمحرم دل درحرم یاربماند
وان که این کارندانست درانکاربماند
ازصدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که دراین گنبددواربماند:72:
ای دل اگر نخواندت، ره نبری به کوی او *** بی قدمش کجا توان ره ببری به سوی او
گر نروی به سوی او ، راست بگو کجا روی *** هر طرفی که بنگری ملک وی است و کوی او
الهی!
یکتای بی همتایی ، قیوم توانایی ، بر همه چیز بینایی ، در همه حال دانایی ، از عیب مصفایی ، از
شرک مبرایی ، اصل هر دوایی ، داروی دلهایی ، شاهنشاه فرمانفرمایی ، معزز به تاج کبریایی ،
به تو رسد ملک خدایی!
یارب دل پاک و جان آگاهم ده ................ آه شب و گریه سحرگاهم ده
در راه خود اول زخودم بیخود کن ............... بیخود چو شدم زخود به خود راهم ده!
هواخواه توام جاناومی دانم که می دانی
که هم نادیده میبینی وهم ننوشته می خوانی
ملامت گوچه دریابدمیان عاشق ومعشوق
نبیندچشم نابیناخصوص اسرارپنهانی
عزیزان این اشعاری که می خواهیدتایپ کنیدبرای خداست.:43:
نفربعدی چه کسی می تونه باشه؟! !!:72:
غم عشقت بیابان پرورم کرد
فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد
بمو واجی صبوری کن صبوری
صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد
الهی سوز عشقت بیشتر کن
دل ریشم ز دردت ریشتر کن
ازین غم گر دمی فارغ نشینم
بجانم صد هزاران نیشتر کن
یاد باد آن صحبت شب ها که با زلف تو ام
بحث سر عشق و ذکر حلقه ی عشاق بود
سایه معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد
ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود:72:
به پای خویشتن آیند عاشقان به کمندت
که هر که را تو بگیری، ز خویشتن برهانی
من دست ازدامان لطفت برنگیرم
بااین ارادت باقیم من تابمیرم
هم بعدمردن باقیم، باقی به عشقت
تاهرکجاباشم توباشی دستگیرم:72:
بگیردامن یارم که هرچه هست اینجاست
مروبه راه دگرهر رهی روی بیجاست
به هرکجاکه روی تشنه بازمی گردی
بیاکه اب بقا قطره ای ازاین دریاست:72:
گرهوایی هست درسر،جزهوای یارنیست
گررهی پویم،به غیرازراه ان دربارنیست
گرگشایم گوش،خواهم حرفی ازاوبشنوم
گرگشایم دیده را،جزبهراین دیدارنیست:72:
کسی پیدانمیشه که شعرشوتقدیم خالق عزیزمون کنه؟!!!:43:
الهی ای چراغ خانه ی دل
تویی روشنگر کاشانه ی دل
تویی دلدار مسکین دو عالم
خداوند جهان و عشق آدم
الهی ای نوای بی نوایان
مرا از شرّ شیطان دور گردان
ندارم جز تو محبوبی به دوران
در رحمت ز من یارب مگردان
پناهی ده کریما بی پناهیم
نوازش کن ز رحمت رو سیاهیم
الهی ای فروغ قلب غمناک
مرا از آلایش عصیان نما پاک
مکن نومیدم از دیدار کویت
ز دل بگشا رهی ای جان به سویت
تو وصلت را الهی حاصلم کن
عنایت بر من شر منده ات کن
شعری از حسین مظاهری کلهرودی
برخیز که عاشقان به شب راز کنند *** گِرد در و بوم دوست پرواز کنند
هر جا که بود دری به شب بربندند *** الّا در دوست را که شب باز کنند
ای سِرّ تو در سینه ی هر صاحب راز *** پیوسته در رحمت تو بر همه باز
هر کس که به درگاه تو آید به نیاز *** محروم ز درگاه تو کی گردد باز
غمناکم و با غم از پیشت نروم *** جز شاد و امیدوار و خرّم نروم
از درگه همچون تو کریمی هرگز *** محروم کسی نرفت و من هم نروم
گر من گنه روی زمین کرده استم *** لطف تو امید است که گیرد دستم
گفتی که به روز عجز دستت گیرم *** عاجز تر از این مخواه که اکنون هستم
چه شود که نازنینا ، رُخ خود به من نمائی
به تبسّمی ، نگاهی ، گرهی ز دل گشائی
به حریم خود رهم ده ، که غریب شهر عشقم
به رهم چراغ بَرنِه ، که تو نور رهنمائی
چه کنم ؟ کجا گریزم ؟ که به جر تو ره ندارم
همه راه بسته بینم ، مگرم تو ره گشائی
خدایا!
تمام لحظه هام مال تو باشد...
يارب ندارم جـز تو کس *** تنهـا تـوئي فــريـادرس
خود وارهانم زين قفس *** تـا ميـرود از مـن نفـس
يــارب دلــم را بــاز کـــن *** با عشق خود دمساز کن
روزي مــرا آزادکـــن *** بـا قـدسيـان همـراز کـن
درچنبرموی دوست، پابست شدیم
بی خویش ،به بوی او،مست شدیم
دل باخته، هربلاخریدیم به جان
درراه وفا،اگرچه ازدست شدیم:72:
من به عشقت پای بندم ای خدا
وربرندم بندبندم ای خدا
بررضایت هرچه باشدراضیم
نیست هرگزچون وچندم ای خدا:72:
من دل به غم تو بسته دارم ای دوست *** درد تو به جان خسته دارم ای دوست
گفتی که به دل شکستگان نزدیکم *** من نیز دلی شکسته دارم ای دوست
راه تو به هر قدم که پویند خوش است *** وصل تو به هر سبب که جویند خوش است
روی تو به هر دیده که بینند نیکوست *** نام تو به هر زبان که گویند خوش است
ای دوست قبولم کن و جانم بستان *** مستم کن و از هر دو جهانم بستان
با هر چه دلم قرار گیرد بی تو *** آتش به من اندر زن و آنم بستان
«من خدایی دارم، که در این نزدیکی است،
نه در آن بالاها،مهربان، خوب، قشنگ…
چهره اش نورانیست،
گاهگاهی سخنی می گوید، با دل کوچک من،
ساده تر از سخن ساده من
،او مرا می فهمد،
او مرا می خواند،
او مرا می خواهد،
او همه درد مرا می داند،
یاد او ذکر من است،
در غم و در شادی
چون به غم می نگرم،
آن زمان رقص کنان می خندم،
که خدا یار من است،
که خدا در همه جا یاد من است»
خدایا
دلم بازامشب گرفته
بیاتاکمی باتوصحبت کنم
بیاتادل کوچکم را
خدایافقط باتوقسمت کنم
خدایا
بیاپشت ان پنجره
که وامی شودروبه سوی دلم
بیاپرده هاراکناری بزن
که نورت بتابدبه روی دلم
خدایا
کمک کن که من نردبانی بسازم
وباان بیایم به شهرفرشته
همان شهردوری که برسردران
کسی اسم رمزشمارانوشته
خدایا
کمک کن
که پروانه شعرمن جان بگیرد
کمی هم به فکردلم باش مبادابمیرد
خدایا
دلم را
که هرشب نفس میکشددرهوایت
اگرچه شکسته
شبی می فرستم برایت
گرمن گنه جمله جهان کرددستم
لطف توامیداست که گیرددستم
گفتی که به وقت عجزدستت گیرم
عاجزترازاین مخواه که اکنون هستم
مادل به غم توبسته داریم ای دوست
دردتوبه جان خسته داریم ای دوست
گفتی که به دل شکستگان نزدیکم
مانیزدل شکسته داریم ای دوست
خدایا
من بی تو دمی قرارنتوانم کرد
احسان توراشمارنتوانم کرد
گربرتن من زبان شودهرمویی
یک شکرتوازهزارنتوانم کرد...
گر رود دیده و عقـــــل و خِـــــرَد و جـــــان تو مـــــرو
که مــرا دیدن ِ تـــــــو بهتـــر از ایشــــــان تو مـــــرو
تـــو مــــرو گــر بروی جـــــــــان ِ مـــرا با خــود بـــــر
ور مـــرا می نبـری باخود از این خــــوان تــــو مـــــرو
هجر ِ خویشم مَــنُمــا هجـــر ِ تو بس سنگدل است
ای شده لعــــل زتـــو سنگ بَــدَخشــــان تو مـــــرو
هست طـــومـــــار ِ دل ِ مــــــن بــه درازایِ ابـــــــد
برنوشتـه ز سرش تا ســـویِ پـــایـــان : تــــو مـــــرو
يا رب اين بوی که امروز به ما می آيد *** ز سراپرده اسرار خدا می آيد
بوستان را کرمش خلعت نو می پوشد *** خستگان را ز دواخانه دوا می آيد
در نمازند درختان و به تسبيح طيور *** در رکوعست بنفشه که دوتا می آيد
هر چه آمد سوی هستی ره هستی گم کرد *** که ز مستی نشناسد که کجا می آيد
از يکی روح در اين راه چو رو واپس کرد *** اصل خود ديد ز ارواح جدا می آيد
رنگ او يافت از آن روی چنين خوش رنگست *** بوی او يافت کز او بوی وفا می آيد
مست او گشت از آن رو همگان مست ويند *** خوش لقا گشت کز آن ماه لقا می آيد
نی بگويم ز ملولی کسی غم نخورم *** که شکر رشک برد ز آنچ مرا می آيد
اگر تنهاترين تنها شوم باز خدا هست
او جانشين همه نداشتنهاست
نفرين ها و آفرين ها بی ثمر است
اگر تمامی خلق گرگهای هار شوند
و از آسمان هول و کينه بر سرم بارد
تو مهربان جاودان آسيب نا پذير من هستی
ای پناهگاه ابدی
تو می توانی جانشين همه بی پناهی ها شوی
دكتر شريعتي
پنهان مشو که روی تو بر ما مبارکست *** نظاره ی تو بر همه جان‌ها مبارکست
ای نوبهار ِ حُسن بیا کان هوای خوش *** بر باغ و راغ و گلشن و صحرا مبارکست
چون برگ و چون درخت بگفتند بی‌زبان *** بی گوش بشنوید که این‌ها مبارکست
یعنی که هر چه کاری، آن گم نمی‌شود *** کس تخم دین نکارد، اِلا مبارکست
سجده برم که خاک ِ تو بر سَر چو افسرست *** پا درنهم که راه ِ تو بر پا مبارکست
نقشی که رنگ بست از این خاک، بی‌وفاست *** نقشی که رنگ بست ز بالا، مبارکست
دل را مجال نیست که از ذوق دم زند *** جان سجده می‌کند که خدایا مبارکست
هر دل که با هوای تو امشب شود حریف *** او را یقین بدان تو که فردا مبارکست
من زیاد شعر بلد نیستم.طبع شاعری گرمی هم ندارم که چند بیتی رو بسرایم اما شاه بیت غزلهای قلبم برای خداست.عاشقانه ترین شعرها و لبریز ترین احساسها برای اوست
وقتی شبهه زمین گرد لاشه ملتهب خورشید میچرخد و قندیلهای بلورین واژگانم در سحر و جادوی زمان اب میشود بر خاطرم یگانه نام اوست...نام حضرت دوست
الهی به درگاه خویشت مرا خوانده ای
تو نام بلندت به لبهای من رانده ای
الهی تو خلقم نمودی به روز ازل
تو میخوانی ام بار دیگر به روز اجل
الهی تو دل دادی و دلربائی کنی
زمانی ز عشاق مجنون جدائی کنی
الهی مرا دیده دادی و یک چشمه آب
بریزم به شب اشک و بردی زاین دیده خواب
الهی تو دادی زبانی که ذکرت کنم
تو اندیشه دادی که بر چاره فکرت کنم
الهی تو عاشق نمودی همه عاشقان
تو راندی سخن بر زبان همه ناطقان
الهی جهان جلوه ای از جمال تو باد
زمین و زمان ذره ای از کمال تو باد
الهی زلیخا و شیرین و لیلا توئی
دل یوسف و عشق مجنون شیدا توئی
الهی صدائی که پیچیده در بی ستون
صدای تو باشد که گوئی ز عشق و جنون
الهی بجز تو همه هیچ و درمانده اند
همه دفتر هستی خود ز تو خوانده اند
الهی به آنان که سر مستشان کرده ای
به آنان که بالاتر از عرششان برده ای
الهی به آنان که در تو فنا گشته اند
ز قید منییت، خدایا رها گشته اند
الهی رهایم کن از قید و بند جهان
ز خود خواهی و خود پرستی و شرک نهان
همه روز روزه بودن همه شب نماز کردن
همه ساله حج نمودن سفر حجاز کردن
زمدینه تا به کعبه سرو پا برهنه رفتن
دولب از برای لبیک به وظیفه باز کردن
به مساجدو معابد همه اعتکاف جستن
ز ملاهی و مناهی همه احتراز کردن
شب جمعه ها نخفتن به خدای راز گفتن
ز وجود بی نیازش طلب نیاز کردن
به خدا که هیچکس را ثمر آنقدر نباشد
که به روی ناامیدی در بسته باز کردن
«شیخ بهایی
الهی! من نه آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم
نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهی
در اگر باز نگردد نروم باز به جایی
باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی
اينم حرف خدا به بنده اش :
هر وقت كه سرت به درد آيد ........... نالان شوي و سوي من آيي
چون درد سرت شفا بدادم ............. ياغي شوي و دگر نيايي !!!
:72:
جاده های زندگی را خدا هموار می کند
کار ما فقط برداشتن سنگ ریزه هاست . . .
الهی در شب قبرم بسوزان / ولی محتاج نامردان مگردان
اعطا کن دست بخشش همتت را / خجل از روی محتاجان مگردان . . .
غرق گناهم به که روی آورم / نامه سیاهم به که روی آورم
از غم و غصه شده ام زیر و رو / غیر خدایم به که روی آورم . . .
خدایا بزرگ و توانا تویی / رحیم و، رئوفی و یکتا تویی
پر از مهری و بخشش و مغفرت / که ما قطره هستیم و دریا تویی . .
ماه من!
غصه اگر هست، بگو تا باشد!
معنی خوشبختی،
بودن اندوه است ...!
این همه غصه و غم، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه! میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین ...
ولی از یاد مبر؛
پشت هر کوه بلند، سبزه زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند؛
که خدا هست، خدا هست
و چرا غصه؟! چرا؟!؟
صدایت می کنم
در لحظه های خیس نیایش
لحظه هایی از جنس پرستش
با تو سخن میگویم گاه با زبان
گاه با اشک.....