وابستگی شدید !

سلام:72:
من دختری 21 ساله هستم ، مشکلی دارم که از بچگی با من بوده اینکه خیلی زود به همه چیز وابسته میشم.
بچه که بودم خیلی به مادرم وابسته بودم به طوری که یک لحظه هم طاقت دوریش را نداشتم . به یاد دارم سال اول و نیمی از کلاس دوم دبستان را با مادرم به مدرسه می رفتم به طوری که مادرم با من سر کلاس یا در حیاط مدرسه می نشست تا من از مدرسه تعطیل بشوم و با هم به خانه برویم .به هیچ طریق نمی توانستم از مادرم جدا بشوم و همیشه به خاطر این وابستگی که به مادرم داشتم هم خودم را زجر می دادم هم مادرم را!
کلاس دوم به مدرسه ای رفتم که خاله ام در آن مدرسه درس می خواند او یک سال از من بزرگتر بود و حضور او در کنارم باعث شد کم کم از بردن مادرم به مدرسه صرفنظر کنم هر چند خیلی برایم سخت بود.ولی به این وضع عادت کردم .
الآن با گذشت سالها من هنوز از وابستگی به همه چیز و همه کس رنج می برم .
البته وابستگی ام به مادرم کمتر شده ...
مثلا به دوستانم زود وابسته می شدم و دل کندن از آنها برایم سخت بود
اگر هر یک از این عوامل وابسته ساز ازم دور بشود به شدت دچار اضطراب و نگرانی و افسردگی می شوم و مدام گریه می کنم .اصلا درس هم نمی تونم بخونم .خیلی هدفهایی که برای زندگی ام داشتم از همه ی آنها دور شده ام .نسبت به مهم ترین اهدافم بی خیال شده ام و فقط دارم زجر می کشم .

سلام
اما تو نباید اینطور فکر کنی . ببین اگر بخواهی از یک جنبه به دنیا و ظرفیت آدمها نگاه کنی همه آدمها به چیزهای مختلفی وابستگی دارند حتی یک مرد قوی هیکل هم اگر غذا نخوره هیچ انرژی برای ادامه زندگی و دفاع از خودش نداره ...درنهایت همه ما محتاج و وابسته هستیم اما درجه و اندازه وابستگی ما آدمها با هم فرق داره و متفاوته.
از طرفی نباید زیاد به گذشته خودت تکیه کنی چون الان دیگه خودت در حدی هستی که یک بچه رو به وابستگی خودت در بیاری و این رو نمیگم که به کسی وابسته نباشی اما احساسات زیبات رو باید به حد تعادل برسونی و ازش استفاده مفید ببری نه اینکه جلوی پیشرفتت رو با احساسات افسار گسیخته بگیری. گل :72:

خیلی ممنونم که پاسخ دادید:72:
راستش نمی دونم چرا اینطوری هستم و این وابستگی افراطی از کجا نشأت گرفته ...نمی دونم چطوری احساساتم رو کنترل کنم و جلوی وابسته شدنم رو بگیرم .

با ایمان داشتن و البته وابستگی به خداییhttp://i18.tinypic.com/67qum9v.gif که همیشه نزدیکترین کس به تو است.
و اینکه به کارهایی مختلفی که دوست داری بپرداز. یادت باشه تنبلی نکنی هر کار هنری که سرگرمت میکنه برو دنبالش و مهارت پیدا کن اگر میتونی از کلاسهای هنری استفاده کن.ادامه تحصیل هم فکر خوبیه:shy:

وای رز عزیزم یادم رفت بگم یک راه مهم دیگه برای عدم وابستگی و سرگرم شدنت " پیدا کردن یک شغل خوب و مناسب " همه این ناراحتی ها از بیکار بودن و احساس مفید نبودنه" هم دنیا برات قابل تحمل میشه و هم هرگونه انتظار کشیدنی!

بايد با خودت تمرين كني و اين احساس خودت ذره ذره از بين ببري
مثلا فرض كن يك شخصي مدام عادت داره به ساعت نگاه كنه و از زمان مطلع بشه و روزي كه ساعت دست نكنه اينگار يك چيز خيلي مهم و جا گذاشته و كلافه و سرگردونه ولي اگه به خودش تمرين بده و ديگه ساعت نبنده تا يك مدت اونوقت عادت مي كنه . تو هم بايد همين كار و كني اين يك تمرين عمليه كه فقط خودت مي توني به خودت كمك كني و ما فقط مي تونيم تشويقت كنيم . از چيزهاي كوچيك و وابستگي هاي كمتر شروع كن از همين الان
اين هم تشويق
افرين افرين خيلي خوبه فراموش كن . كمتر ببينش . به خودت متكي باش ،به جاي اون برو با خدا دردو دل كن

به نظر من ارزو از یه نکته خوب به سرعت رد شد .
اصلا انسان با وابستگی زنده است مثل آب برای اون ماهیه تو دریا
همه ما وابسته هستیم.به اب و خوراک و پوشاک و مال ومنال و در سطح بالاتر به وابسته بودن به هم دیگه یا عاشق شدن (یا در سصح بالاتر دست داشتن).
حالم از شعار و نصیحت (که بازارش تو مملکت ما گرمه) به هم میخوره ولی سفر کرده ترا میگن برای جدا شدن از وابستگی و رسیدن به رهایی باید سطح وابستگی ات رو یا نوعش رو بسته به ظرفمون تغییر بدیم و بالا ببریم
در ضمن استقلال فکری که یکی از پایه های اصلیش احساس استقلاله مالیه هم خیلی مهمه.

ممنونم از همگی که پاسخ دادید
راستش این موضوع خیلی برام رنج آورتر از اونی هست که تصور کنید!!!
مثلا وقتی از یک نفر یا یک چیزی دور میشم انگار اون لحظه آخرین لحظه ی دنیاست...

باید منو ببخشی
چو جوری که من حرف زدم طوری بود که انگار تا حالا هیچ مشکل روح خراشی نداشتم .میخوام بهت بگم که ای شرایط روحیی که تو مطرح میکنی با موضوعییتی دیگه برای منم پیش اومده .
ممکنه ظاهر مسئله یه سواله ساده و حالا برای تو وابستگی و برای من یه مسئله ی به ظاهر ساده دیگه باشه اما تحمل عواقب و نتیجه ی مسئله که باعث ناکوک شدن روحیاتمون میشه خیلی دردناک و غیره قابل تحمل میشه که باورش برای کسی که این تجربه ی تلخ و نداشته خیلی عجیب و یه جاهایی ام مضحکه .
به هر حال میگن باید صبور باشیم و به قول آرزو امیدوار به داشته هامون

سرچشمه بنیادین این مشکل شما در رفتار مادرتان با شما و چگونگی تربیت شما نهفته است.باید با کمک یک رواندرمانگر خوب مشکل را بررسی و سپس حل نمایید.

سلام
بازم ممنونم که جواب منو می دید:72:

راستش رو بخواید من چندان هم بیکار نیستم راستش دانشجوام ولی اصلا میلی به درس خوندن یا کارهای متفرقه ی دیگه ندارم .چون تموم فکر و ذکرم پیش همین مشکلم هست و این موضوع تموم انرژی من رو گرفته و رهایی ازش برام خیلی مشکل هست.
آقای گرد آفرید
خیلی ممنون که جواب دادید ولی من با رواندرمانگر که شما می فرمایید راحت نیستم ، برام کمی سخت هست که مستقیما حرفهامو به کسی بزنم .

دوست عزیزم تو توی دنیایی زندگی میکنی که پر از وسایل ارتباطی متعدد و مختلف و جور واجور است ..به قول همراه اول دیگه با این وسیله ها کسی تنها نیست هرکی هر جا که بره میتونی با تلفن با ایمیل حتی با تصویر باهاش ارتباط برقرار کنی پس چرا باید از دوریها بترسی

آرزو خانم صبر و تحملم خیلی کم شده ،من طاقت هیچ چیز رو ندارم با کمترین کم اعتنایی یا دوری از کسی یا چیزی که بهش وابسته شدم به شدت به هم می ریزم .
خودمم نمی دونم چرا اینطوریم کاش نبودم . یه جورایی روحم در عذابه و جسمم رو هم داره تحت تاثیر قرار میده. من که نمی خوام اینطوری باشم .می خوام رها بشم ولی ...

دوست من این جزء طبیعت همه آدمهاست که وابسته شوند و با بی اعتنایی ها بهم بریزند .

آیا واقعا فکر میکنی اگر مشکلت را با دوستات مطرح کنی مشکلت حل میشه ؟
آیا نیاز نداری که با یک کارشناس مشکل خودتو درمیان بگذاری ؟

میخوای بیشتر درباره مشکلت حرف بزنی ...

rozeعاشق
یه نسخه ای یه محقق و فکر میکنم روان شناس سفارش کرده بود که اونو با هم مرور میکنیم
ایشون که پایه گذاره مکتب کمال است میگفت که هر شب قبل از خواب با خودمون تکرار کنیم که" من خودمو با تمام وجود و بدون هیچ قیدو شرطی دوست دارم"
ایشون اعتقاد داشت برای نجات از هر نوع مشکل اول باید خودمون(مجرییه اصلی)رو قبول و باور کنیم بعد خود مشکل رنگ و لعابشو از دست میده.
من که خودم چند بار امتحان کردم جوابش بد نبود اما نمی دونم چرا ادامش ندادم شایدم روی نگاه کردن به درونمو ندارم آره...
روی نگا ه کردنشو ندارم...

آرزو خانم من با سخن شما موافق نیستم،زیرا در این صورت فردیت آدمی،عزت نفس و خودآگاهی انسان دیگری مفهومی نخواهند داشت.
آدمی در ذات خود همواره تنهاست و بخشی و تنها بخشی و *نه همه هویتش* را در رابطه و تعامل با هم نوعانش پیدا می کند،البته مستحضر باشید که این نه برای اثبات هستی خویش در وابستگی یا با دستاویز در میان دیگر انسانها بودن است،بلکه برای اثبات خویشتن خودش در برابر دیگران و در معادله ای خوداتکاست.معادله ای که لفظ معمله برای آن بهتر است و جهت کسب لذت است و بس.
یعنی به سخن دیگر آدمی با وجود تنهایی سرشتین خودش،اما به وجود خودش آگاه است و از آگاهی خود آگاهی دارد و نیازی به تعریف خود از سوی دیگران ندارد و همین نکته ممیزه آدم از سایر جانداران گیتی است.
رز زرد ارجمند باید با کمک از یک متخصص خوش را و ارزش خودش را بیابد.

آقای گرد آفرید آنجا که من از عدم وابستگی میگویم یکی ازنیاز مبرم به وابستگی میگوید و آنجا که دم ازعدم وابستگی میزنم یکی مانند شما تنها بخشی از وجود انسان را در تعامل و رابطه با دیگران میداند و بخش دیگر را دراستقلال و اتکا به خودش میداند ، البته به من خرده نگیرید که چرا دوگانه حرف میزنم چون من عاشق انسان متعادلم و امیدوارم همیشه روی خط مستقیم حرکت کنم تا احیانا اگر در قله هستم از یکی از طرفین کوه پرت نشوم وگمان میکنم اینگونه میشود از زندگی لذت برد...بنابراین دو طرف قضیه را خوب احساس میکنم .

اما آنجا که از وابستگی گفتم منظورم همان لحظات نخستین دوری و جدایی است که برای اکثرا انسانها تحمل ناپذیر است ولی بعد از گذشت زمانی نسبتا طولانی به قول شما به خودش میآید و پی میبرد که باید به خود اتکا کند.
امیدوارم متوجه انتقاد شما شده باشم

سلام red rose
تابلو علاماتی که بیان می کنید اشاره به نوع اختلال شخصیت وابسته دارد. از آنجا که الگوهای شخصیتی حالت مقاومی در طی زمان پیدا کردند، نیاز به درمان و طی زمان دارند.
کاری توصیه ای نیست.(مانند مسائل مهارتی یا اختلافات یا ....)
شما حتما باید حضوری به یک روانشناس بالینی مراجعه کنید تا به طور کامل به مرور زمان کمکتون کنه تا به این تغییر دست یابید.

آرزو خانم شکسته نفسی نفرمایید و این سخن من نه از جهت تعارف است که حقیقت است.با شرحی که دادید سخن پیشین خود را در آن باب تکمیل و روشن نمودید.
از تعامل خردورزانه شما سپاسگزارم.