به من میگه بچه!!!

سلام
من برای طرح مشکلم به تازگی عضو این انجمن شدم .

6 ماه پیش از طریق اینترنت با پسری آشنا شدم و از اون موقع با هم دوست شدیم.
من 21 ساله و دانشجوی پزشکی ام . ایشون 29 ساله و دکترای هوافضا. اوایل ارتباطمون خیلی عالی بود و من از اینکه با این همه اختلاف سنی اینقدر به هم نزدیک بودیم خوشحال بودم. بعد از دو ماه به این نتیجه رسیدیم که برای ازدواج با هم مناسبیم. من به مادرم گفتم که قراره این آقا بیاد خواستگاری ولی مامانم گفت یه مدت باهاش باش و الان آمادگی نداریم و بذار برای تابستون. خانواده اونم راضی هستن. ولی کم کم با اینکه روز به روز علاقه و وابستگیمون بیشتر می شد می دیدیم که این اختلاف سنی خیلی اذیت می کنه. من به اون می گفتم چرا پدرانه با من رفتار می کنی و اونم مدام از بچه گانه رفتار کردن من ایراد می گرفت. حتی اینکه من زیاد گریه می کنم رو دلیل بچه بودنم می دونست. اینکه دیگه از وقتی اونو داشتم دلم نمی خواست درس بخونم ، اینکه می گفتم آشپزی نمی کنم، با صدای بچه گانه صحبت کردنمو و خیلی چیزای دیگه رو دلیل بچه بودنم می دونست.
از اون موقع به من میگه منو دوست داره و می خواد اما باید رفتارمو درست کنم و معتقده الان اصلا صلاحیت ورود به زندگی مشترک رو ندارم... ضمنا از وقتی خواهرش منو دیده و بهش گفته که من خیلی بچه ام دیگه همیشه بچه صدام می زنه. اما من خودم اصلا چنین احساسی ندارم و تا حالا جز در برابر اون هیچ جای دیگه احساس بچه بودن بهم دست نداده.
حالا قرارمون بود که بعد ماه رمضان بیان خواستگاری ولی گفته باید به 8 تا چیز فکر کنم و جوابشو بهش بدم و یکیش همینه که ثابت کنم بزرگ شدم!
الان هر دو تامون ناراحتیم چون واقعا عاشق همیم اما فکرمون فاصله داره. من حاضرم هر کاری کنم برای تغییر کردن. لطفا بگین چه کار کنم

mojgan_1369 عزیز

به تالار همدردی خوش آمدی

عزیزم با آنچه که خود بیان داشته ای ، رفتارهای شما بیشتر از کودک درونت نشأت می گیرد و خواستگارت رفتار بالغانه ازت انتظار داره که انتظار بیجایی نیست .

لذا توصیه می شود ضمن اینکه به این رابطه رسمیت ببخشید چون تاکید ما بر پرهیز از این نوع روابط است که بسیار آسیب زا است . به شما هم توصیه می کنیم در خصوص حالات سه گانه شخصیت (والد ، بالغ ، کودک ) مطالعه کنی و بیاموزی که تعادل در چه نوع رفتاری است .

کتابهای :

تحلیل رفتار متقابل از اریک برن

وضعیت آخر ، وضعیت بهتر ، و ماندن در وضعیت آخر ، از تامس هریس

می تواند کمکت کند .

همچنین لینک زیر در تالار همدردی

http://www.hamdardi.net/thread-8591-post-152877.html#pid152877

راستش من تو اینترنت این کتابا رو نگاه کردم ، متنش خیلی پیچیده است. کتاب راحت تری نیست؟ اصلا کارگاه یا کلاسی هست که من بتونم توش شرکت کنم؟

رابطه شما دوتا مشكل داره،(نميدونم ميشه گفت مشكلات كوچيكيه يا بزرگ) :

1-نحوه آشناييتون!(اينترنتي)

2-اختلاف سنيتون

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mehrdad_m

رابطه شما دوتا مشكل داره،(نميدونم ميشه گفت مشكلات كوچيكيه يا بزرگ) :

1-نحوه آشناييتون!(اينترنتي)

2-اختلاف سنيتون

---

نمی دونم چرا ماها انقدر تا اسم اینترنت رو می شنویم حساس می شیم؟ می تونست آشنایی ازهر جایی شروع بشه... مهم شناخت بعد ار اونه...به هر حال مشکل اصلی من الان پر کردن این فاصله سنیه

در مورد آشناييهاي اينترنتي ،اين نظر شخصي من نيست بلكه چيزيه كه بارها امتحان خودش رو پس داده...
به هر حال الان كه ديگه آشنا و دلبسته شدين نميشه كاريش كرد...

در مورد اختلاف سني هم...ببينيد،الان شما در سني هستين كه اوج احساسات و شور و هيجان هست، برعكس شما،اون آقا داره به مرز 30 ميرسه، يعني سني كه اكثر مردا جا افتاده ميشن و فكر و عقل تا حد زيادي جاي احساسات رو ميگيره و همه چيز رو با معيار منطق ميسنجن..
شما بايد تا حد امكان خودتون رو جدي،مصمم و با اراده نشون بدين،... يه مرد 30 ساله هيچوقت به دختري كه سر هر چيزي گريه ميكنه،يا چپ و راست با صداي بلند ميخنده،اعتماد نميكنه، و دلش نميخواد زندگيش رو با همچين آدمي شريك بشه، دلش ميخواد بتونه توي مسائل مهم زندگي باهاتون مشورت و صحبت كنه...بايد احساس كنه فهم و شعور و دركتون از مسائل زندگي و اجتماعي بالاست...

سلام
من فکر می کنم اختلاف سنی تون یک مقدار مشکل ساز بشه
رفتارهای شما اقتضای سن شماست و شما نمی تونید بزرگتر از سنتون رفتار کنید و این کاملا طبیعیه.
رفتار شما به طور کامل که قابل تغییر نیست و اون آقا باید بپذیره که وقتی شما 8 سال از ایشون کوچکتری پس مسلما رفتارهات شبیه یک خانم 30 ساله نیست.
ببین دوست من قبلا من هم دقیقا هم چنین موردی رو داشتم.ایشون هم 8 سال از من بزرگتر بود.از نظر موقعیت شغلی مالی و خانوادگی عالی بود.خیلی دوستش داشتم.به طوری که فکر می کنم هیچ وقت نمی تونم کسی رو تو زندگیم اندازه ی اون دوست داشته باشم.خیلی مهربون و آقا بود.ولی بعد از یک مدت که از آشنایی مون گذشت کاملا این اختلاف سنی تو رفتارهامون مشخص شد و هر دومون با اینکه بسیار با هم متناسب بودیم ولی تصمیم گرفتیم این رابطه رو تموم کنیم.
فراموش کردنش برام واقعا سخت بود هنوز هم فراموشش نکردم ولی چون هرد دومون می دونستیم که به مشکل می خوریم رابطمون رو قطع کردیم.
برات آرزوی خوشبختی می کنم.
خوش باشی.

شما بین هم جنسات بالغ محسوب می شی.پس رفتارتم باید بالغانه باشه.در مورد خاستگاریم نمی دونم 1 ساعت

اومدن و حرف زدن چه آمادگی می خواد؟بعدشم ماه رمضون مگه چه فرقی با ماه های دیگه داره تا حرف عروسی می شه

می گن بعد از ماه رمضون،تازه پسنود مبارک م داره اون وقت مبارک ترین امر توش انجام نمی شه.خانوادتو راضی کن

در اسرع وقت بیان خاستگاری.این یک ماهو اگر بخواید ادامه بدید وابستگیتون بیشتر می شه اگر بخواید قطع کنید

اذیت می شی.ولی اگر نیومدن یا خانوادت راضی نشدن باید رابطه رو قطع کنی تا زمانی که بیان.

ممنون دوستان ، ولی من احساس می کنم نمی تونم جوابمو بگیرم. ساده بگم : چه کار باید کرد که به آدم بگن بزرگ؟!!

این یه جور حسه که به شما منتقل شده !!!

ایا من بچه ام شاید امروزه این ملکه ذهن شما شده باشه ؟ ولی این شاید یک تلقین باشد که از شخصی به شما منتقل شده است.


آيا فكر كرده ايد كه رشد كردن و بزرگ شدن يعني چه؟ به چه كسي بچه گفته مي شود و تفاوت يك بچه و يك آدم بزرگ در چيست؟
در حين رشد فيزيكي به سني مي رسيم كه كم و بيش اطراف و محيط خويش را به خاطر
مي سپاريم و اتفاقات و خاطراتي را در ذهن خويش ثبت مي كنيم. اين زمان بسته به برخي عوامل متغيير است و عمدتاً در سنين پنج الي هفت سالگي اتفاق مي افتد. در آن زمان ما همه چيز را از پشت دو چشم خويش مي بينيم ولي خودمان را نمي بينيم. در آن زمان ميدانيم كه كودك هستيم و اين باور ماست. برخي از ما اين باور را تا بزرگسالي حفظ مي كنيم چرا كه هنوز هم پشت همان دو چشم هستيم و همان دنيا را مي بينيم و نه رشد فيزيكي خود را. در واقع فقط رشد فيزيكي كرده ايم ولي از نظر فكري به همان نسبت رشد نكرده ايم، در نتيجه در عين بزرگي كوچكيم.

بزرگترين عامل ماندن در وضعيت كودك، ترس است. ترس از تغيير، از پذيرفتن مسئوليت، از جنگ در دنياي واقعي و ترس از بيرون رفتن از حريم امن، اينكه نمي دانيم چه چيزي در بيرون اين حريم انتظارمان را مي كشد؟؟!!
زماني از نظر ذهني رشد مي كنيم و بزرگ مي شويم كه اين ترس را بشكنيم و پاي خود را بيرون از حريم امن بگذاريم. مسئوليت رفتار خود را بپذيريم و شخصاً تصميم بگيريم. پاي از رحم مادر بيرون گذاريم و بپذيريم كه در اين دنيا هر چيزي سايه اي دارد. هر چيز خوبي مي تواند يك روي ناخوب هم داشته باشد. بپذيريم كه خدا هم سايه دارد و آن سايه شيطان است، انسانها سايه دارند و آن سايه، صفات بد درون آنهاست و حتي رانندگي هم سايه اي دارد و آن سايه تصادف و صدمه ديدن است. اما كداميك از ما حاضريم بخاطر اين سايه ها دست از خدا برداريم؟ دست از صفات خوب پدر و مادر و ديگران برداريم؟ يا كداميك حاضريم بخاطر اينكه ممكن است تصادف كنيم هرگز رانندگي نكنيم يا ماشيني را سوار نشويم.

دوست عزیز باید به شما بگم که اگر مي خواهيم كه قابل اعتماد باشيم، قابل اتكاء باشيم و نقشي رو كه در اين دنيا به عهده داريم به انجام برسانيم، بايد بزرگ شويم.
بعضي ها بزرگ شده اند،
براي بعضي ها، آن روز خواهد آمد كه بزرگ شوند،
و براي بعضي ها، آن روز هرگز نخواهد آمد.

سلام عزیزم :43:
منم مثل تو بودم:311: شوهرم میگفت بچم :311: البته ما همسنیم:310:
منم یاد گرفتم آبروشو جلو دوستاش نبرم خداییش رفتارام بچگانه بود بچه نباش یعنی پیش نامحرما کارای جلف و خنده رو بذار کنار اصلا ادابازی و مسخره بازی و شکلک درآوردنوو فراموش کن گریه الکی نکن رمانتیک بازی در نیار
کادوی رمانتیک و غیر منطقی نده به حرفهایی که میگه توجه کن سریع جبهه نگیر میگه این لباس رو نپوش لج نکن بحث نکن
لباسات سنگین باشه با احترام حرف بزن
بهش جلوی بقیه احترام بذار بگو آقای دکتر:310:
وقتی بری تو مشکلات زندگی خودت بزرگ میشی به این کارات میخندی:311:

دوست عزيز بذار صادقانه بگم،شما هر كاري هم كه بكني بازم اين اختلاف سني و فكري مشكلساز خواهد بود،ميشه كمش كرد ولي نميشه كامل حذفش كرد!

بايد ديدت رو نسبت به مسائل اطرافت تغيير بدي،بيشتر مطالعه كني،قدرت تصميم گيريت رو بالا ببري، روي هيجاناتت كنترل داشته باشي...

اينا چيزايي نيست كه يكشبه بشه انجام داد ولي خب بايد يواش يواش شروع كني و تلاشت رو انجام بدي(اگه واقعا ميخواي مورد پسند و تاييد ايشون قرار بگيري و وارد زندگي مشترك بشي...)

ولي يادت باشه با نقش بازي كردن و اداي بزرگترا رو درآوردن مشكلي حل نميشه و زود هم تابلو ميشي...بايد تغييراتت واقعي و عمقي باشه...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mojgan_1369

ممنون دوستان ، ولی من احساس می کنم نمی تونم جوابمو بگیرم. ساده بگم : چه کار باید کرد که به آدم بگن بزرگ؟!!

---

هیچ کار
خودت باش
و شخصی رو پیدا کن که واقعا بهت شبیه باشه تا مشترکاتتون تضمین بقای پیوندتون بشه
من دکتر نیستم ولی همینقدر میدونم اگه بخاطر یه نفر خودتون رو تغییر بدین تا همیشه بهش به یه چشم دیگه و با توقعات دیگه نگاه میکنین
اصلاح خود و خودسازی معرکست و برای زندگی موفق لازمه اما نه بخاطر فرد خاصی کل خود را عوض کردن
شما شخصی رو بطور مثال دوست دارید و فقط ایشون از خصلت لباس پوشیدن شما در مهمانی های خانوادگی خوشش نمیاد که این رو میشه تغییر داد اما اینکه کودک درون رو بکشید تازه میشید یه آدم اخموی گنده دماغ مثل من که دائما داره دیگرون رو نصیحت میکنه در حالی که خودش بیشتر نیاز داره
البته میتونی کودک درونت رو کنترل کنی
باتخلیه روحی در زمان مناسب و کنترل رفتار خویش (برای یک ماه) در جمع و دوستان
این عملیه...
موفق باشید.
به امید فردا های بهتر....

الان 4 ماه از اون موقعی که این مشکلو مطرح کردم می گذره و من هیچ تغییری نکردم. داره از خودم بدم میاد و روز به روز بیشتر متوجه ضعف های ارتباطی خودم میشم. شناختی که پیدا کردم:

روز به روز کم حرف تر می شم
بهش ابراز احساسات نمی کنم جز توی اس ام اس
از بالا بهش نگاه میکنم
ازش تعریف نمی کنم
تشویقش نمی کنم
مدام مردای دیگه رو تو سرش می زنم
هی ایراد می گیرم که چرا حقوقت کمه چرا ماشینت فلان مدل نییست چرا خونت فلان جا نیست. ( در حالیکه اوایل موقعیتشو خوب می دونستم!)
هر گونه ارتباطش با خواهر و مادرش شدیدا منو آزار می ده
به خواهر و مادرش تیکه انداختم و هنوز هیچی نشده اونا از دست من دلخور شدن
توی جمع حرفی برای گفتن ندارم. با دیگران نمی جوشم. اونا رو از خودم کمتر می بینم
توی ماشین که می شینم حرفی ندارم بزنم و تا اون چیزی نگه همینطور ساکتم.
وقتی به خانوادش سر می زنه گریه می کنم!
همش می گه دوست داره سورپرایزش کنم تا حالا یکبارم تو این 9 ماهی که با همیم این کارو نکردم.
2 روز پیش تولدش بود. روز تولدش نبودم و هنوزم کادوی تولد براش نخریدم.( چون نمی دونم چی بخرم!!!)
و خیلی چیزای دیگه. این کارا رو از قصد نمی کنم. مدام با خودم می گم این دفعه که ببینمش درست رفتار کنم ولی باز مثل همیشه می شه! قبلا چیزی نمی گفت و رابطه رو خودش جمع و جور می کرد. اما الان می گه اگه تو حرکتی نشون ندی منم کاری نمی کنم!
غرورم نمی ذاره کاری کنم. عقلم می گه باید تغییر کنم چون اینطوری هیچکی تحملم نمی کنه. اما نمی خوام نقش بازی کنم. می خوام از درون تغییر کنم.
چه کار کنم من؟؟؟؟؟؟:302:

خانوم گلم كتاب جالبي هست به نام: من خوبم تو خوبي و درباره سه تا من درون ماحرف زده: من بالغ.. من والد و من كودك.شايد ظاهرا من كودك تو عزيز دل بيشتر در شخصيتت رويت ميشه.. محبت كن و اين كتابو بخر و بخون..اگه تو تهراني تو ميدون انقلاب پيدا ميشه.. دانستن اين كه كودك چه زيبايي ها و چه محدوديت هايي داره بهتر كمك مي كنه رفتار كني.. ضمن اين كه شايد تو واقعا كودك نباشي و از نظر دوستت اينطور به نظر بياد .. خوندن كتاب مثه صحبت با مشاور بيطرفه..اين كارو بكن باشه؟:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mojgan_1369

الان 4 ماه از اون موقعی که این مشکلو مطرح کردم می گذره و من هیچ تغییری نکردم. داره از خودم بدم میاد و روز به روز بیشتر متوجه ضعف های ارتباطی خودم میشم. شناختی که پیدا کردم:

روز به روز کم حرف تر می شم
بهش ابراز احساسات نمی کنم جز توی اس ام اس
از بالا بهش نگاه میکنم
ازش تعریف نمی کنم
تشویقش نمی کنم
مدام مردای دیگه رو تو سرش می زنم
هی ایراد می گیرم که چرا حقوقت کمه چرا ماشینت فلان مدل نییست چرا خونت فلان جا نیست. ( در حالیکه اوایل موقعیتشو خوب می دونستم!)
هر گونه ارتباطش با خواهر و مادرش شدیدا منو آزار می ده
به خواهر و مادرش تیکه انداختم و هنوز هیچی نشده اونا از دست من دلخور شدن
توی جمع حرفی برای گفتن ندارم. با دیگران نمی جوشم. اونا رو از خودم کمتر می بینم
توی ماشین که می شینم حرفی ندارم بزنم و تا اون چیزی نگه همینطور ساکتم.
وقتی به خانوادش سر می زنه گریه می کنم!
همش می گه دوست داره سورپرایزش کنم تا حالا یکبارم تو این 9 ماهی که با همیم این کارو نکردم.
2 روز پیش تولدش بود. روز تولدش نبودم و هنوزم کادوی تولد براش نخریدم.( چون نمی دونم چی بخرم!!!)
و خیلی چیزای دیگه. این کارا رو از قصد نمی کنم. مدام با خودم می گم این دفعه که ببینمش درست رفتار کنم ولی باز مثل همیشه می شه! قبلا چیزی نمی گفت و رابطه رو خودش جمع و جور می کرد. اما الان می گه اگه تو حرکتی نشون ندی منم کاری نمی کنم!
غرورم نمی ذاره کاری کنم. عقلم می گه باید تغییر کنم چون اینطوری هیچکی تحملم نمی کنه. اما نمی خوام نقش بازی کنم. می خوام از درون تغییر کنم.
چه کار کنم من؟؟؟؟؟؟:302:

---

تمام اين كارهايي كه نوشتي بچه بازيه. براي همين بهت مي گه بچه.
در ضمن شما كه هنوز با ايشون نسبتي نداري اين كارها را مي كني؟

خوب آره...

دوست عزیز خب شما اشتباهی میکنی که از الان که هیچی بینتون نیست باهاش انقدر میری بیرون و میزاری که انقدر صریح در موردتو اخلاق تو و همه چیزتو نظر بده.

یه کلام:حریم ها رو حفظ کن:305:

شما که گفتین میخاد بیاد خواستگاری؟:305:

با سلام
من نمی دونم چند نفر مثل من هستن اما وقتی میگن یک نفر یک سن مشخصی داره، تو ذهنم رفتارهای مرتبط با اون سن یادآوری می شه. علیرغم میل خودم و با اصرار خانوادم به دیدن یک خانم 22 ساله که 8 سال از من کوچکتر بود، رفتم و تو ذهنم با این پیش داوری رفتم که ایشون احتمالاً از مسائل مهم زندگی مشترک چیزی ندونن. وقتی رفتم با ایشون حرف زدم و دیدم ایشون سئوالاتی که باید بپرسن، نمی پرسن این فکرم تقویت شد و در عرض یک ساعت احساسی که نسبت به ایشون داشتم حس یک برادر بزرگتر بود که باید مواظب ایشون باشم. خوب مسلماً رابطمون قطع شد. من وقتی یاد بعضی رفتارهای 24 سالگی ام می افتم، با خودم فکر میکنم که من چه توقع نابجایی از اون خانم 22 ساله داشتم بنابراین رفتارها توی سن مثلاً 22 سالگی از یک طراوت و شیطنت خاصی برخورداره که شاید یک نفر 26 ساله اصلاً بهش اشتیاقی نداشته باشه. من نمی دونم اون آقا که به شما می گه بچه دنبال چی هست، رفتارهای خاص سنتون را تغییر بده ؟. به نظر من هر کسی باید رفتار خاص سن خودش را داشته باشه. اگر قرار بشه یک نفر تو 21 سالگی رفتارهای یک فرد 25-26 ساله را داشته باشه، اون موقع تو پیری احتمال باید مثل یک مرده رفتار کنه.:311:

با احترام

سلام دوست عزیز.
8به نظر بنده سال اختلاف سن مهم نیست مهم تفاوت سطح فکریه.
من بارها تا 15 سال اختلاف سنی بین زن و شوهر رو دیدم که اصلا خانم بچه حساب نمیشده.
اینکه شمارو بچه حساب میکنن به خاطر خودتونه نه اختلاف سنی.
من از همسرم 7سال کوچکترم اما بهم میگه تو خیلی از مسائل تو از من پخته تری!
پس سن لزوما عقلو زیاد نمیکنه.نگران سن نباشید. به رشد خودتون فکر کنید.
موفق باشید