نمایش نسخه قابل چاپ
سلام دوستای خوبم ،دوباره آمدم تا منو راهنمایی کنید راستش یک خواستگاری دارم 26 سالش و فوق دیپلم داره و 2سال ونیم دیگه لیسانس می گیره ،کارشون آزاد است (مصالح فروش) پدرم میگن که از لحاظ کار و تحصیلات با ما من هم کفو نیستن چون من لیسانس دارم و خانوادمون هم کارمند هستن البته از لحاظ موقعیت اجتماعی ما بالاتری از لحاظ کار ولی از لحاظ فرهنگی و ایمانی خانواده و پسر خوبی است چی کار کنم منم جواب منفی بدهم یا بیشتر بررسی کنم؟
از نظر تحصيلات زياد مشكلي ندارين تقريبا هم كفويد. شرايط ديگر را بررسي كنيد.:305:
سلام سارا
ببینید برنامه های آتی شون برا کار و اشتغال چی هست. مورد تحصیلات رو خودتون می دونید.
اما بنظر من در این حدی که اطلاعات دادید ، نباید ایشون رو رد کنید.
حتی با آموزه هائی که ما داریم و اینکه اگر مورد مناسبی بود که فردی با خدا بود ، او را بخاطر درآمد پائینش رد نکنید حال اینکه شغل خواستگار شما گویا مورد پسند خانوتده نیست.
بهرحال بنظر من این شغل موقتی است و قاعدتا بعد از پایان تحصیلات ، شغل دیگری با توجه به شرایط انتخاب خواهند کرد.
روی برنامه های آینده تمرکز کنید و هدف دار بودن خواستگارتون رو بررسی کنید.
ممنون دوستای خوبم از راهنماییتون بی بی عزیز ایشون میگن من فعلا تو این شغل هستم چون از لحاظ درآمد خوبه ولی پدرم میگه چون شغلش جایگاه اجتماعی بالایی نداره و به سطح خانواده ما نمی خوره نمیشه اگر ایشون مثلا تو یه شرکت بودن مشکلی نبود:302:من چی کار کنم ؟الان خودم می خواهم ادامه بدهم ولی پدرم می گه من ایده آلی فکر می کنم و برای تو موقعیت بهتر از لحاظ شغل و تحصیلات وجود داره منم وقتی میبینم ایشون از لحاظ ایمان و اخلاق بد نیستن یه کم سست شدم؟نمی دونم ادامه بدهم یا نه؟
عزیزم اخلاق و ایمان توی زندگی خیلی ارزشمنده و همه شغلها هم شریف هستند خوشبختانه این اقا هم که تحصیل کرده هستند ولی چیزی که مهمه اینه که ببینید از نظر فرهنگی چطور هستند عفت کلام دارند از نظر فکری و عقیده با هم مشکل دارید؟بقیه موارد اصلا مهم نیست حالا ایشون مصالح فروش باه مگه می خواد هر روز سیمان بریزه روسرشما تازه چه بهتر تو شغلش با هیچ زنی سروکله نمیزنه:311:
ممنون دوست خوبم از جوابتون راستش از لحاظ عفت کلام ایشون خیلی خوب هستند و وقتی باهاشون صحبت می کنید متوجه نمیشید که بازاری هستند منم خودم شغلشون برام مهم نیست این پدرم هستن که این موضوع را خیلی بزرگ کردن و می گن ما هم کفو نیستیم و اینکه ایشون هنوز لیسانس نگرفتن می گن باقی موارد خوبه ولی این دو مورد درضمن ایشون خانه هم نداره پدرم میگه نه چی کار کنم رو حرف پدرم حرف بزنم؟باهاش مخالفت کنم؟
سلام
با پدرتان مخالفت نکنید
سعی کنید با مادرتان صحبت کنید
همین حرف ها که دوستان در مورد ارزش اخلاقی انسان ها ، اینجا مطرح کردند به مادرتان بگویید( با احترام)
و از مادرتان درخواست کنید که با پدرتان صحبت کند( سعی کنید این درخواستتان در درجه اول غیر مستقیم باشه)
بعد از اینکه پدرتان در درجه اول راضی شد باید از تجارب ایشان برای شناخت بیشتر خواستگارتان استفاده کنید
پدرتان تجارب بیشتری دارد
سلام سارا جان
شما چند وقته با این آقا آشنا شدید؟ چطور تونستید تو این مدت تشخیص بدید که از لحاظ ایمان و اخلاق بد نیستند؟ چقدر به تشخیصتون مطمئن هستید؟
من نظرم اینه که شما ببین از لحاظ اصولی و معیارهای انتخاب همسر چقدر با پدرتون شباهت دارید. اگر اختلافات عمده ندارید، بهتره به پدرتون اعتماد کنید و بدونین تجربه اون تو شناخت آدمها بیشتر از شماست.
بشین منطقی با پدرت صحبت کن. قبلش هم بگو که قصدت از بحث اینه که ضمن قانع شدن قلبیت بتونی با نقطه نظرات و تجربیات پدرت در مورد دیدگاهش به آدمها آشنا بشی و تجربه خودت رو هم بالا ببری. بعد ببین واقعا چی می گه و در عین احترام مخالفتت با برخی نظرهاشو با دلیل بگو و به پاسخهاش گوش کن. با یه بحث منطقی و بدون غرض یا شما قانع می شی و یا پدرت و در نهایت بهترین تصمیم رو گرفته اید.
ممنون دوستای خوبم از راهنمایی هاتون ، دوست خوبم eng.aydin من با خانوادام خیلی راحت هستم ولی با مادرمم صحبت کردم ایشون هم زیاد با کار این آقا موافق نیستن چون میگن وقتی به مردم بگیم زیاد شان اجتماعی بالایی نداره البته جسارت به این شغل و افراد نباشه و همه بعدا میگن سارا رفته با یه مصالح فروش ازدواج کرده؟چون تو خانواده ما از لحاظ کاری افراد دارای مشاغل با جایگاههای اجتماعی معمولی و بالا هستن .
بلو اسکای عزیز ممنون که تاپیکم را خواندید و نظر دادید ، من این آقا را در حد 2-3 جلسه ای که آمدن می شناسم نه بیشتر ، در این جلسات با توجه به صحبت هایی که شد یه شنخت مختصری پیدا کردیم پدرم از لحاظ نوع برخورد و سطح فرهنگی باهاشون مشکل ندارن فقط مشکل درسشون است .
معیارهای من و پدرم تقریبا یکسان است ولی ایشون خیلی ایده آلی فکر می کنن ، من با ایشون حرف زدم دلایلی که میارن من را قانع نمی کنه ایشون فقط به من میگن که این آقا با بیل و کلنگ سروکار داره همین ببین میتونی تحمل کنی منم میگم مگه بیل و کلنگ را میاره تو خانه ، پدرم میگه من درسم تموم شده ولی ایشون هنوز دانشجو هستن ، و ایشون با اینکه 26 سالشون است پول رهن را دارن البته چقدر را نمی دونم ولی پدرم میگن که نه ایشون باید الان خونه هم داشت این کمی غیر معقول است آخه تا ایشون درس بخونه بره سربازی همین شده چون ایشون یه فوق دیپلم داره 2سال هم درس خونده به امید اینکه آن 2سال را هم مطابقت بدن ولی دانشگاه قبول نمی کنه و مجبورن دوباره همون واحدهای قبلی را پاس کنن که درسشون 2 سال و نیم دیگه ادامه داره وگرنه ایشون هم الان لیسانس داشتن .
لطفا بیشتر راهنماییم کنید من دیگه باید تصمییم بگیرم که ادامه بدهم یا نه؟کمکم کنید
من فکر می کنم به پدرتون اعتماد کنید؛ از این لحاظ که نظراتتون و معیارهاتون تقریبا با ایشون یکی هست!:43:
متاسفانه مشکل این هست که شما از نظر فرهنگی به سمت نادرستی حرکت کردید
در هر حال ایشان کارش این هست و از نظر من که یک مهندس هستم هیچ اشکالی ندارد
برای یک مرد کار کردن عیب نیست
شما باید تصمیم بگیرید که در اینده می توانید با سرزنش های احتمالی خانواده ، پیش ذهنی خودتان و حرف مردم ( البته بقول خودتان) کنار بیایید یا خیر!
منظور از پیش ذهنی خودتان این هست که در ذهنتان محکوم کنید، مجازات کنید ، مدام به گذشته فکر کنید و سرزنش ذهنی ....
من خیلی نمیتوم به طور مستقیم توی جریان این تاپیک کمکی کنم ولی از دید اجتماعی بحث جالبی هست.
من خودم مثلا مهندس هستم (مهر امسال هم دکتری رو میرم) پس از دید اجتماعی ایران از جایگاه بالائی در مسئله ی تحصیل و ... برخوردار هستم!
تا قبل از این همه مهندس خطاب میکردن (که حالم بهم میخورد:300:) حالا هم...
اما آیا این چیزها طبیعی هست؟
بله این کج فهمی های اجتماعی کاملا طبیعی هست و نشان از یک کشور جهان سومی داره با مشخصه های جهان سومی : کشوری در حال رشد با معیارهای در حال گذار
به عنوان مثال شما وقتی در آمریکا بگین طرف مهندسه، فرد مورد نظر یاد یه آدم هندی یا چینی میافته.
مسئله دیگه اینه که به خاطر برخی مسائل اجتماعی و اقتصادی در کشور ما ملاک اجتماعی خود مدرک تحصیلی قرار گرفته در حالیکه در کشورهای پیشرفته ملاک اصلی میزان موفقیت هست.
به عنوان مثال:
من خودمو حالا دانشجوی دکتری معرفی کردم،
کار: عملا متفرقه، ظاهرا اسم و رسم دار
درآمد: متوسط (در حد دانشجوئی)
چشم انداز پیشرفت: به لحاظ تحصیلی و زندگی شاید بد نباشه ولی به لحاظ مالی : ناروشن
از دیدگاه مادی فرد موفقی هستم: خیر ولی پتانسیلشو دارم.
چشم انداز مالی خوبی دارم : خیر
حالا یکی از نزدیکترین آشناهمون، تقریبا هم سن (پسرعموم هست)
داره پیام نور یه لیسانسی همینجوری میگیره (واقعیتی از جامعه ی مدرک گرای ما)
کار: عملا دلالی، ظاهرا : تجارت
درآمد: توپ
چشم انداز پیشرفت: به قول خودش مدرکو میگیره که تو مردم بگه لیسانس داره فقط واسه بستن دهن های مفت
ولی به لحاظ مالی کاملا روشن هست، سرمایه اش هر چند سال دوبرابر میشه، سرعت پیشرفتش اصلا با من یکی قابل مقایسه نیست بگم خنده داره سنگین ترم
خوب نتیجه؟ این حرفها رو بذارید کنار، مدرک شما و ایشان به لحاظ مدرک فرق آنچنانی ندارن، سوال درست اینه:
آیا ایشان از همان طبقه ی اجتماعی هستن که من هستم؟
جواب این سوال محدود به این نمیشه که من لیسانس دارم اون فوق دیپلم، خیر! لیسانس هست متعلق به طبقه ی لوطی هاست. این مسئله بیشتر به مسائل شخصیتی و زمینه ی خانوادگی و محیط دوستان و کار و البته تحصیلات ربط دراه و فقط با یه مدرک مشخص نمیشه.
مثلا میگم شما چقدر اهل کتابید (واقعا نه شعارا)، چقدر به مسائل فرهنگی مثل تئاتر، نمایشگاه، هنر و ... اهمیت میدین؟ بعد خونوادهاتون در این زمینه چطورن؟ (البته واقعیت اینه که 99 درصد ایرانیا اهل این چیزا نیستن البته اگر نیک بنگرند) یا مثلا به ادبیات طرف (که در هر صورت محترمانه است) دقت کنید. یا مثلا به دغدغه های طرف....
خلاصه کلام اینه که تعیین طبقه ی اجتماعی یه کار همه جانبه است.
به لحاظ مالی هم کار راحتتره، البته این هم منظور فقط درآمد صرف نیست بعضیها با درآمد بالا ممکنه به طبقه ی متوسط تعلق داشته باشن منظور از وضعیت مالی، واقعا وضعیت هزینه ها و سطح زندگی هست (نه مثلا حساب بانکی)
حالا اینا رو که همکفو بودین میتونین روی مسائل شخصی تر جزء شین...
بهرحال چیزی که روشنی این دید بازاری به تحصیلات در ایران درست نیست، هرچند طبیعیه ولی در حال تغییره...
ممنون از شما دوستان خوب که راهنماییم کردید ، دوست عزیز eng.aydin،من برام کارشون و تحصیلاتشون زیاد مهم نیست چون ایشون دانشجو هستن و لیسانس می گیرن ، از لحاظ کاری هم به نظر من کار عیب نیست ولی این که خانوادم نمی پذیرن برای من مشکل است اینکه بخواهن دائم سرکوفت بزنن مشکله برای همین آمدم اینجا تا ببینم دید من درسته یا دیدگاه پدرم ، اینکه واقعا ایشون از لحاظ کاری با ما هم کفو نیستن؟من دچار تردید شدم، بعضی از دوستان هم که میگن به حرف پدرم گوش کنم
آقای نیما و ، ممنون از راهنماییتون ، خانواده من یک خانواده تحصیلکرده هستن و اهل مطالعه ولی از لحاظ مالی چون قبلا زیاد به مدرک اهمیت نمی دادن ما در حد متوسط هستیم ، پدر من بیشتر برای اینکه ایشون محیط کارشون با افراد بیسواد سروکار دارن و اینکه میگن شاید از لحاظ فکری نتونن زیاد پیشرفت کنن مخالف هستن
منم دچار تردیدم ایشون درحال حاضر اهل مطالعه هستن ولی پدرم میگن شاید بعد ازدواج این مسائل را رها کنن
از بقیه دوستان می خواهم نظر بدهن و کمکم کنن
منظور شما از پیشرفت فکری چیه؟
شما پیشرفت فکری را در چه چیز هایی می دونید؟
من منظورم این بود که شما باید به طبقه ی اجتماعی طرف و خودتون + دغدغهه های شخصی و اجتماعی اون نگاه کنین نه به ظواهر
پدر شما ازین نظر که بهتره شما با هم تیپ (بخصوص شخصیتی و فکری) خودتون ازدواج کنین درست میگن. اما بحث من اینه که کار آزاد داشتن یا مدرک نداشتن لزوما به معنای تفاوت طبقاتی نیست. هدف پست قبلیم این بود که به این مسائل کمی عمیقتر نگاه کنین.
به عنوان مثال من استاد دانشگاه دیدم د رحد بقال، درسته مدرکش بالا بود ولی اون طبقه ی اجتماعی، دغدغه ها یا ملاک، نحوه نگاهش به کار، محیط و ... در حد یه بقال بود، فقط جنس کالاش عوض شده بود (بدون اغراق میگم)
مثلا میگم، جواب اون به یه زندگی ایده آل چیه؟ توی تصوراتش دنبال چه نوع زندگی هست. آیا اون زندگی با چیزی که شما در ذهن دارین تطابق داره؟ هم جنس هست؟ (به عنوان مثال گفتم)
ممنون از شما دوستای خوب که تاپیکم را دنبال می کنید و با صحبت های خوبی که می کنید من را راهنمایی می کنید ، آقا آیدین پیشرفت فکری منظورم این است که وقتی شما در یک محیط علمی قرار می گیرید ناخودآگاه بحث ها و صحبت هایی که می کنید علمی است و مجبور میشید برای اینکه با آن جمع همسطح شید سطح معلومات خودتون را بالا ببرید ولی وقتی در یک جمع هستید که سواد بالایی ندارند بیشتر صحبت ها عوام گونه و روتین است و کمتر آدم تو این شرایط سعی می کنه معلوماتش را بالا ببره
آقا نیما ممنون از پستتون ایشون از لحاظ اجتماعی و سطح فرهنگی با ما تقریبا یکسان هستن البته با این اندک شناختی که کسب کردم و پدرمم قبول دارن که ایشون و خانوادشون خیلی روشن فکر هستن و ایده آلهاشون با ما یکسان است ولی شغل ایشون را قبول ندارند من می خواهم بدونم آیا در کفویت ها شغل هم محسوب میشه؟
سارا خانم خواهر خوبم. شما پاسخ سوال خودتان را دادید!
خودتان گفتید که " ایشون از لحاظ اجتماعی و سطح فرهنگی با ما تقریبا یکسان هستن البته با این اندک شناختی که کسب کردم و پدرمم قبول دارن که ایشون و خانوادشون خیلی روشن فکر هستن و ایده آلهاشون با ما یکسان است ولی شغل ایشون را قبول ندارند"
ظاهرا ایشان با شما در یک طبقه فکری قرار دارد.
نکته مهم که باید مطرح شود این هست که مدرک و دانشگاه به تنهایی باعث علمی فکر کردن یک فرد نمی شود. انسانیت و ایمان و شخصیت مسائلی هست که فرد باید خودش بدنبال انها برود.
بهترین کار برای شناخت این فرد ان هست که بصورت کاملا اتفاقی 3 کتابی که در یک ماه اخیر خوانده است را از او بپرسید. اگر جوابی داشت تا حدودی می توانید امیدوار باشید . ولی اینکه فکر کنید در دانشگاه معجزه ای صورت میگیرد اشتباه فکر می کنید
شغل مسئله مهمی هست. ولی معیار یک شغل باید درامد حلال و به اصطلاح قانونی ان باشد. و گرنه ایشان که خودش بلانسبت کاگری نمی کند! یک فروشنده هست. در اینده هم میتواند در کنار این کارش یک شرکت بزند و در انجا کار کند .
ممنون از شما آقا که تاپیکم را دنبال می کنید و راهنماییم می کنید واقعا حرفاتون عالیه و آدم را به فکر فرو می بره ، بله من راجع به کتاب های غیردرسی هم ازش پرسیدم و ایشون چندین کتاب را نام بردن و چون الان درحال بررسی یک موضوع و نوشتن مقاله هستن بیشتر کتابهایی که خواندن راجع به آن مسئله است ، آقا آیدین منم طرز فکرم مثل شماست ولی خانوادم نه من باید جلوی پدرم کمی مقاومت کنم چون پدرم ایشون را نمی پذیرن من آمدم اینجا تا شما دوستان خوب من را کمک کنید که من جلوی پدرم مقاومت کنم؟من می ترسم چون کتابهاو مقالاتی که راجع به ازدواج خواندم و در مسائل دینی بیان شده بیان می کنند که اگر فردی را بی دلیل رد کنید خدا با شما قهر می کند من از این مورد می ترسم از طرف دیگر خانودم جلوی من قرار دارن ، وقتی فکر می کنم که من باید با حرف فامیل کنار بیام و از همه بدتر کنایه های خانوادم می بینم که از لحاظ روحی اینقدر ظرفیت ندارم نمی دونم چی کار کنم چطوری پدرم را راضی کنم یا اینکه اصلا ایشون را رد کنم ممنون میشم راهنماییم کنید
سارا خانم یکی از مهارت های اجتماعی این هست که چطور باید با دیگران صحبت کنیم تا حرفمان تاثیر گذار باشد.
ایا به پدرتان همین صحبت هایی که اینجا مطرح می کنید ، را بیان کردید؟ با چاشنی احترام و جدیت؟
یکی از روش های دیگر ان هست که خواستگار شما ، شخصا با پدرتان صحبت کند و از اینده و افکارش و اهدافش در زندگی ، برای پدرتان بگوید
این نکته را هم نظر قرار بدید که قرار نیست در مقابل پدر تان بایستید و این اشتباه ترین کار ممکن هست.
ممنون از شما دوست خوبم که من را راهنمایی می کنید ، من با پدرم صحبت کردم و تمام این دلایل را بهشون گفتم ولی ایشون قبول نمی کنن فکر می کنم بهترین کار همینکه جواب رد بدهم از همه شما دوستان ممنون من نمی تونم به تنهایی در مقابل این دیدگاه خانوادم و اقوام و دوستان ظاهر بشم منم مجبورم مثل اونا بشم با عقاید آنها ولی به اعتقادات خودم پایبندم