زمان مقدر برای ازدواج

با سلام به همگی.
مدتی هست دچار تردید شده ام اصلا نمیدونم تو این قضیه منظورم انتخاب همسر هست چه قدر خواست حتمی خدا و قسمت و تصمیم خود آدم دخیل هست؟به بیان ساده تر ممکنه من دست روی دست بذارم و بگم هنوز زمان ازدواج من فرا نرسیده یا اینکه نه اینجوریا نیست؟؟
من قراره جواب بدم به خواستگارم(البته یه جواب اولیه تا مراحل بعدی و صحبت صورت بگیره) و هنوز مردد هستم نمیدونم شاید در آینده آدم بهتری یا نمیدونم مطابق تری پیدا کنم .
در کل منظورم این هست:پیش خودم میگم شاید همه اینهایی که ازدواج کردن نصیب و قسمت بهتری می تونستن داشته باشن که ممکن بود سالها بگذره تا پیدایش کنند!
دوستای عزیز چه قدر با حرفای من موافقید؟؟
من خواستگارهای زیادی داشته ام که همه رو به خاطر درسم رد کرده ام و الان 24 سالمه و متاسفانه فامیل ما فکر میکنن توی سن من باید همین زودی ها ازدواج کنم و جایز نیست بیشتر از اینها مجرد بودم :303:
البته خودم هم ترس دارم که همچنان جواب رد بدم تا اینکه خدایی نکرده دیر بشه.
تا چه اندازه خواستگار من باید با معیارهای من جور باشه ؟؟
با تشکر از همگی:72:

سلام sepi عزیز،
به نظر من یه نکته از دیدت پنهان مونده. و اون اینه که خود شما تا چه حد برای ازدواج آمادگی داری.
اگه به این دید نگاه کنی که ازدواج کنم تا دیر نشه برام. ازدواج کنم تا فامیل حرفی در مورد من نزنن و این جور دلایل، احتمالش هست که در آینده از ازدواجت پشیمون بشی و بگی که خیلی زود ازدواج کردم و شاید مورد بهتری برام پیش میومد.
بهتره قبل از اینکه به معیارهای آقا پسر نگاه کنی، به خودت نگاه کنی. ببینی واقعاً به این احتیاج داری که کسی همراه زندگیت باشه و خودت همراه زندگی کسی باشی؟
دیدت به ازدواج بعنوان سد راه برای درس و پیشرفته یا نه؟!

بعد از اینکه اینها رو با خودت سبک و سنگین کردی و دیدی که نگاهت نسبت به ازدواج مثبته، میتونی به ویژگی های خواستگارت توجه کنی و اونها رو با معیارهای خودت بسنجی.

من از کارشناسا شنیدم که تا حدود 70 درصد اگه معیارها هم خونی داشته باشه خوبه. از اون بیشتر میگن خوب نیست چون بیش از حد شبیه هم میشید و از اون کمتر هم که تحملش سخته.
برای اینکه این درصد رو بدست بیاری باید معیارهات رو بنویسی و دونه دونه روی اونها وقت بذاری تا تشخیص بدی با ویژگی های خواستگار تطابق داره یا نه.

امیدوارم که موفق باشی.:72:

سلام،

نمی دونم این راهنمایی که من می کنم درست هست یا نه.
امیدوارم کارشناسان و افراد با تجربه نظر بدهند تا ما استفاده کنیم.

خب شما باید در هر دو مورد خوب خودتون رو شناخته باشید.
یعنی قبل از اینکه آدم بخواهد اقدام به شناخت کس دیگری بکنه، باید خودش و خواسته هایش رو تا حد زیادی شناخته باشه. اینها در اصل همان معیارهای آدم می شوند!

برای مثال تحصیلات. شما خودت مثلاً لیسانس داری. خب می توانی به این نتیجه برسی که دوست داری همسرت هم حداقل لیسانس داشته باشه.
یا مثلاً شما آدمی مذهبی هستی، پس می توانی بگویی که شوهرت هم باید هماهنگ با شما باشه.
یا مثلاً بهداشت و نظافت برای شما خیلی مهم هست، روی این مسئله می توانی دقیق بشی.
حالا ولی برایت مهم نیست که همسرت اهل سفر هست یا نه، خب به این مسئله می توانی کمتر دقت کنی.

اینها همه مثال بود.

ولی وقتی شما روی این مسائل فکر کنی، می توانی به این نتیجه برسی که حدوداً شوهرت باید چه خصوصیاتی داشته باشه. البته نباید شما یک فرد ایده آل در ذهنت بسازی و منتظر باشی که یکی مثل اون پیدا بشه.
بلکه نسبت به همسر ایده آل خودت می توانی به خواستگارهایت نمره بدهی.

حالا ممکنه همون خواستگار اول نمره بسیار عالی بیاورد. اگر اینطور باشه، شما که نباید بگویی نه، به این امید که بعدها یکی بهتر بیاید!

شاید طرز فکر بعضی ها حتی برعکس شما باشه! یعنی بخواهند حتماً به همون خواستگار اول بله بگویند، از ترس اینکه دیگر کسی مثل او پیدا نشود!

به نظر من هر دو طرز فکر غلط هستند.

و همینطور این هم درست نیست که شما بخواهی ببینی افرادی که به خواستگاری شما می آیند چه کسانی هستند و از روی اونها حد خودت رو تشخیص بدهی!!

موفق باشی

ضمناً اینجوری که شما گفتی، هنوز توی مراحل اولیه هستی.
توی این مراحل معمولاً نمیشه تشخیص داد این شخص همون فرد ایده آل منه یا نه.(البته بجز موارد ظاهری)

در ضمن اگه سر هر خواستگار بگی که شاید بهتر از این بیاد، هیچ وقت با هیچ کدوم ازدواج نمیکنی.
فقط روی همین مورد متمرکز شو و ببین حاضری باهاش ازدواج کنی یا نه. بدون ِ خیال پردازی رویِ مواردِ خیالی.

پست من با پست دختر مهربون همزمان شد.

ممنونم دوستای عزیز حتما به شناخت بیشتر خودم می پردازم.

یه سوال دیگه هم دارم ممنون میشم راهنماییم کنید،
راستش این آقا می تونن مستقل باشن و روی پای خودشون بایستن و این همیشه برام خیلی مهم بوده ،اما خب تحصیلات هم در کنارش برام مهم بوده که ایشون دیپلم دارن و قبلا تو همین تالار به این نتیجه رسیدیم که در صورتی که من بخوام ادامه تحصیل بدم بعدها با مشکل مواجه میشیم ولی من نمیدونم چه طوری میتونم پیشنهاد ادامه تحصیل رو با این آقا پسر در میون بذارم که ایشون هم درسشون ادامه بدن ،اصلا نمیدونم چه طوری بیانش کنم که به غرورشون بر نخوره و درک کنند !!!!

شما نیگا کن ببین تحصیلات بیشتر واست مهمه،یا مستقل بودن و بعبارتی مال و منال طرف.
کم پیش میاد که اوایل زندگی و اوج جوانی یه نفر هر دو رو با هم داشته باشه،یعنی هم تحصیلات داشته باشه هم
مال و دارایی.نمیدونم خواستگارت چند سالشه و اصلا اگه این پیشنهاد ادامه تحصیلو بهشون بدی قبول میکنه یا نه!

چون الان بیشتر پسرایی هم که درس خوندن،میگن کاش نمیخوندیم و وقتمونو تلف کردیم،کاش از همون اول وارد بازار کار میشدیم،این البته جواب سوال شما نشد ولی خاستم به این جنبه قضیه هم نگاه کنی که اگه
دیپلم بودن طرفت فوق العاده واست مهم نباشه،ردشون نکنی.

نقل قول:

---

قبلا تو همین تالار به این نتیجه رسیدیم که در صورتی که من بخوام ادامه تحصیل بدم بعدها با مشکل مواجه میشیم

---

این که به مشکل بخورین یا نه کاملا به دیدگاه خودت و طرفت بستگی داره،الان خیلی از خانوما هستن که تحصیلاتشون بالاتر از اقا هست،و مشکل خاصی هم ندارن و کنار اومدن با این موضوع،البته منظورم بیشتر فقط یه مقطع هست،والا بیشتر از یه مقطع میتونه مشکلساز باشه.

در مورد اینکه چه جوری بگی بهشون،بگو شما قصد ادامه تحصیل ندارین؟به همین راحتی.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط shayana

[color=#000000]شما نیگا کن ببین تحصیلات بیشتر واست مهمه،یا مستقل بودن و بعبارتی مال و منال طرف.
کم پیش میاد که اوایل زندگی و اوج جوانی یه نفر هر دو رو با هم داشته باشه،یعنی هم تحصیلات داشته باشه هم
مال و دارایی.color]

---

ممنونم دوست عزیز بابت وقتی که گذاشتید،28 سالشون هست،راستش هم مستقل بودن و هم تحصیلشون برام مهمه ،چند تا خواستگار تحصیلکرده هم داشته ام که خوب کار درست و حسابی اصلا نداشتن و رد کرده ام،میدونم اختلاف تا یه مقطع مشکلی نداره اما من عاشق ادامه تحصیل و پیشرفت هستم میترسم فردا به مشکل بر بخورم!
دوستی دارم که میگفت هر چه بیشتر تو زمینه علمی رشد کنی دیدت عوض میشه نسبت به خیلی از مسائل و بهتره همسرت تو یه رشته هر چند ساده ادامه تحصیل داشته باشن!
به نظر خودم که اگر قبول کنن درسشون ادامه بدن این مشکلم حل بشه،نمیدونم.

نقل قول:

---

دوستی دارم که میگفت هر چه بیشتر تو زمینه علمی رشد کنی دیدت عوض میشه نسبت به خیلی از مسائل و بهتره همسرت تو یه رشته هر چند ساده ادامه تحصیل داشته باشن!
به نظر خودم که اگر قبول کنن درسشون ادامه بدن این مشکلم حل بشه،نمیدونم.

---

والله sepi جان نمیدونم چی بگم،معلومه که هر چقدر بیشتر تو زمینه های علمی قدم برداری و جلو بری،دیدگاهت و طرز فکرت بکل عوض میشه،شاید پسری که الان وقتی لیسانس داری بیاد خواستگاریت،و راضی باشی و قبولش کنی،وقتی فوق یا دکترا داشته باشی حتی از پیشنهادش هم ناراحت بشی.

اینی که شما میگی یه رشته ساده بخونه،فک کنم بیشتر
بخاطر مدرکش میگی،یعنی خیلی نفس درس خوندن و کجا خوندن واست مهم نیست،بیشتر حرف اطرافیانت واست مهمه،اره؟اگه اینجوریه،بنظرم باید دیدگاهتو عوض کنی.

sepi عزیز، شاید حرفام دقیقاً جواب سوالت نباشه. از این بابت ازت عذر میخوام.

یه چیزی رو خیلی توی این تالار و موضوعات مربوط به ازدواج دیدم. و اون اینه که به شرایط فعلی ِ خواستگارت نگاه کن.

یه مثال میزنم:
مثلاً فرض کن یکی همه چیزش با معیارهای دختر خانم هم سان هست. فقط نماز نمیخونه. و دختر خانم دوست داره همسر آیندش نماز خون باشه.بهش میگه و پسر هم قبول میکنه. تا زمان نامزدی و عقد و اینا که زیاد پیش هم نیستن معلوم نیست همه رو بخونه یا نه. حالا بر فرض که کامل بخونه.
بعد از ادواج هم وقتی به هدفش رسیده باشه(ازدواج با دختر خانم) اگه واقعاً متوجه نشده باشه برای چی باید نماز بخونه، به همسرش میگه من قول دادم بهت. درسته. اما نمیتونم. دلم نمیخواد نماز بخونم. اونوقت تکلیف اون دختر خانم چی میشه؟!!

در مورد تحصیل هم همینه. فرض کن که الان قبول کنه. اما بعد از ازدواج بگه من نمیتونم دیگه ادامه بدم. و درسش رو رها کنه.
پسری که تا سن 28 سالگی ادامه تحصیل نداده حتماً لزومی نمیدیده که دنبالش نرفته.

(یه مطلب داخل پرانتزی: هر تغییری، اگه حدود یکسال ازش گذشته باشه یعنی اینکه توی شخصیتش پایدار شده. با بروز یه ویژگی به مدت یک ماه و دو ماه نمیشه گفت که این ویژگی توی شخصیتش ثابت شده.)

البته من نمیدونم شاید خواستگار شما جزء موارد استثنا باشه. اما هیچ کس نمیتونه از الان تشخیص بده ایشون جزء موارد استثنایی هستن یا نه.

[quote=shayana]

نقل قول:

---

اینی که شما میگی یه رشته ساده بخونه،فک کنم بیشتر
بخاطر مدرکش میگی،یعنی خیلی نفس درس خوندن و کجا خوندن واست مهم نیست،بیشتر حرف اطرافیانت واست مهمه،اره؟اگه اینجوریه،بنظرم باید دیدگاهتو عوض کنی.

---

نقل قول:

---

---

نه اگر به خاطر اطرافیانم بود که اصلا نباید اجازه میدادم بیان خواستگاری وفقط هم به خاطر مدرک نیست،من خودم دوست دارم بعد از اینکه درسم تموم شد تدریس کنم تو محیط دانشگاه کلا از محیط دانشگاه خوشم میاد،و منظورم از اینکه ایشون یه رشته ساده بخونن این بود که فشار و زوری از سوی من نیست که حتما این رشته خاص رو بخونن کلا نمیخوام در آینده اختلاف دیدگاه به وجود بیاد اینه که با ادامه تحصیل میتونن رشد کنن.


دختر مهربون حرفای شما رو هم قبول دارم اما در کل نمیدونم چی کار کنم،همین جا بهشون بگم نه یا اینکه ....

كتاب "ايا تو ان گمشدهام هستي" نويسنده باربارا دي انجليس را بخون كمكت ميكنه

ببین دوست عزیز، sepi جان،
بنظرمن دو نفر با سطح تحصیلات متفاوت فقط به شرطی میتونن با هم زندگی خوب و آرومی داشته باشن که اولاً هر دو دیدشون به تحصیلات خوب باشه دوماً دیدشون خیلی باز و انعطاف پذیر باشن.
اما به قول شایانا، این موضوع برای اختلاف تا یکی دو سطحه. نه اینکه یکی(مخصوصاً خانم) استاد دانشگاه باشه و اون یکی دیپلم.

راستش من فکر میکنم گفتنی ها رو گفتم. (یعنی هر چیزی که به ذهنم میرسید)
اینا رو بذار کنار هم و در آخر خودت باید تصمیم بگیری.

امیدوارم دوستان دیگه هم بیان و به شما کمک کنن.

با آرزوی موفقیت و خوشبختی:72::72:

ممنون دختر مهربون از وقتی که گذاشتید،شاید باهاشون در اینباره صحبت کردم و مدتی صبر میکنم ببینم در صورت پذیرش اقدامی هم میکنن یا خیر.

اما یه چیزی راستش از بی تجربگی و ناپختگی هست و اونم اینکه پدر و مادرم که هم سطح من تحصیلاتشون نیست پس چرا مشکلی باهاشون ندارم !!
میخوام بدونم چه موقع و یا اینکه حتما بین زن و شوهر این مشکلات به وجود میاد؟

sepi عزیزم،
راستش من کارشناس نیستم. کاش یکی از دوستان که تجربه و علم بیشتری دارن میومدن و شما رو (و همینطور به من رو) راهنمایی میکردن.

روی صحبتی که داشتی فکر کردم. اینکه رابطه پدر مادر،فرزندی رو با رابطه ی زن و شوهری مقایسه کنی، به نظرم زیاد درست نیست. چون نوع روابط به کلی فرق میکنه.
توضیحاتی که در ادامه میدم شاید مطلب رو برات روشن تر کنه.
بعد از اینکه متن رو تا آخر خوندی، دقت کن ببین مسائلی که پایین میگم، هیچ کدوم توی روابط والدین و فرزند پیش نمیاد.

من یکی از دوستام خودش لیسانسه، شوهرش دیپلمه. یه زندگی خیلی خوب دارن.
به زندگیشون که نگاه میکنم چند تا اصل مهم میبینم که باعث میشه هیچ تنشی بینشون اتفاق نیافته.

یکی اینکه شوهر دوستم مدام دوستم رو تشویق به ادامه تحصیل میکرده. (قبل از کنکور دوستم، عقد کرده بودن.) یعنی با اینکه پسر خودش دیپلم بوده، سعی نکرده خانمش رو توی سطح خودش نگه داره و علاوه بر اون تشویقش هم میکرده. این یعنی مرد از تحصیلات خانمش لذت میبره. نه اینکه اون رو یه نقطه ضعف برای خودش در نظر بگیره.

یکی دیگه اینکه دوستم خیلی خوب با این مسأله کنار اومده. اصلاً براش مهم نیست که مثلاً توی جمع دوستان، یکی بگه من همسرم دکترا میخونه، اون یکی بگه همسرم فوق لیسانسه و... اونم خیلی راحت میگه همسر من دیپلم هست. و به انتخابش افتخار هم میکنه. چون همه ی نقاط مثبت همسرش رو انقدر بزرگ و مهم میبینه که تحصیلات بعنوان یه جزء به چشمش نمیاد.(البته برخورد همسرش خیلی تأثیر مثبت میذاره تا دوستم این حس خوب رو داشته باشه)

ضمناً؛ هم دوستم فخر فروشی نمیکنه. هم اینکه همسرش دچار بد فهمی رفتارهاش نیست که فکر کنه: نکنه این حرفش تیکه بود به من. نکنه با اون رفتارش میخواست به من بفهمونه که از من بالاتره و ...

من خیلی این مورد رو دیدم که بعد از یه مدتی نمیدونم بخاطر رفتارهای خانم یا به خاطر چی، آقا فکر میکنه بخاطر تحصیلات پایین تر، اقتدارش زیر سوال رفته. و هر حرف خانم رو بعنوان فخر فروشی در نظر میگیره (در صورتیکه ممکنه خانم هیچ قصدی هم نداشته باشه)و اینجوری میشه که روابط سالم از بین میره.
یا حتی خانم بعد از یه مدت تحت تأثیر صحبتای اطرافیان، تازه تحصیلات شوهرش براش مهم میشه و چون نمیتونه مجبورش کنه تا به خواست اون بره و ادامه تحصیل بده، نا خواسته به رابطشون آسیب میزنه.

با همه ی این حرفا، فکر میکنم اگه میبینی مورد خیلی خوبی هست و توی شخصیت خودت و شخصیت خودش میبینی که بعداً احتمالش کمه که دچار مشکل بشید، با هم به یه مشاور مراجعه کنید تا خیلی بهتر بتونی تصمیم بگیری.

امیدوارم موفق باشی دوست عزیزم:72::72:

ممنونم دختر مهربون شما هم موفق باشی عزیزم:72: