نمایش نسخه قابل چاپ
سلام دوستان عزیز
انشاء الله که همگی خوب و خوش و سرحالید:72:
یه سوال برام پیش اومده که ازتون راهنمایی میخوام.
میدونم که تو ازدواج بهتره دختر و پسر از هر لحاظ کفو هم باشند و تا حد امکان شباهت فکری-اعتقادی-فرهنگی-سنی-تحصیلی و ...داشته باشند.
اما راستش در مورد فاکتور فرهنگ من زیاد نمیدونم یعنی چی ؟!
شباهت فرهنگی یا اختلاف فرهنگی تو چه مواردی هست و کجاها میتونه مشکل ساز بشه؟
ممنون میشم راهنماییم کنید:72:
سلام دوست عزیز
یه مدته نیستین ؟:72:
به نظر من فرهنگ ترکیبی از اگاهی های اجتماعی و عرفی / اداب ورسوم محلی منطقه ای و /اعتقادات مذهبی و دینیست
دقت کنید ممکنه خونواده ای پدر ومادر تحصیلکرده داشته باشه اما قدرت تفکر و تحلیل شرایط رو نداشته باشه و این همون اگاهی اجتماعیست
در صورت اگاهی از شرایط روز جامعه طرفین میتونن عرف غالب جامعه رو مبنای گفتگو و تعامل خودشون قرار بدن تا به نتیجه برسن
و صد البته عرفی که اخلاق و عقل و وجدان (واگر مذهبی باشن دین )اون رو پذیرفته باشه
خیلی وقتا عقاید مذهبی با رسم و رسومات ترکیب میشه و پدیده ای به نام سنت محلی رو ایجاد میکنه
که ممکنه هیچ منطقی پشتش نباشه!!
اینجور موارد ایجاد مشکل میکنه
توی خیلی از خونواده ها( که حتی به پایتخت مهاجرت کردن )باز شاهد این هستیم که روی رسم خاصی (که معلوم نیست از کجا نشئت گرفته ) اصرار دارن و به هیچ صراطی مستقیم نمیشن !
اما وقتی عقاید مذهبی پر رنگ میشه
طرفین (اگه هر دو به یک میزان مذهبی باشن ) میتونن با منطق دین و مذهب با هم گفتگو کنن و به تفاهم برسن
در هرصورت فاکتور تناسب فرهنگ فوق العاده موثر و سرنوشت سازه
عوامل زیر رو در نظر بگیرین :
میزان تناسب با عرف غالب جامعه
هم شهری نبودن (بعد مسافت و اختلاف در اداب و رسوم خاص محل )
متفاوت بودن در مذهب (کمی و کیفی )
موفق باشید
سلام فرانك جان
دلم برات تنگ شده بود . خيلي وقت بود خبري ازت نبود ؟:46::43:
من قلمبه سلمبه نمي تونم حرف بزنم . بنابراين با مثال حرفمو مي زنم .
تفاوت فرهنگي يعني اين كه مثلا شوهر من دوست نداره من با هيچ مردي هيچ صحبتي و خنده اي بكنم و مي گه اصلا چه معني داره زن با مرد غريبه حرف بزنه . و مثلا من اينو بد نمي دونم و با همه راحتم ( البته در حد نرمال ).
تفاوت فرهنگي يعني شوهرم مي گه خانواده من اهل رفت و آمد نيستن و تو اين دوره و زمونه رفت و آمد معني نداره و فقط كار و كار و كار ولي من دوست دارم حداقل با چند تا فاميل و دوست رفت و آمد داشته باشيم تا دق نكنيم از تنهايي .(اون خانوادش اصلا اهل رفت و آمد نيستن و برعكس خانواده ما پر رفت و آمد )
تفاوت فرهنگي يعني اون اين حقو به خودش مي ده كه هر كاري بكنه و وقتي من ازش مي پرسم چرا تو خودت اينكار ها رو مي كني و من اين اجازه رو ندارم كه اين كارو بكنم مي گه من مردم فرق مي كنم .
تفاوت فرهنگي يعني اينكه من سر هرچيزي كه مي خوام با شوهرم منطقي بحث كنم ته تهش وقتي كم مي آره و نمي تونه از خودش دفاع كنه مي گه همينه كه هست هيچ مردي تو خانواده ما اين اجازه رو به زنش نمي ده منم نمي دم . يعني حاضر نيست حرف منطقي رو قبول كنه اون چيزي رو قبول مي كنه كه خودش دوست داره و ديده حالا چه غلط باشه چه درست .
:104::104:نقل قول:
نوشته اصلی توسط saboktakin
بسیار عالی متشکرم از مثال های کاربردی شما
دقیقا مسئله همین جاست
طرفین باید پایبند به یک منطق خاص باشن (به اون قید خاص مقید باشن )
حالا این قید
یا اداب و رسوم (من مردم فرق میکنم !!!!!!!!! یا اینکه چه معنی داره زن با مرد غریبه صحبت کنه !!!)
یا عرف جامعه است (در صحبت کردن با همون مرد غریبه راحتم البته در حد نرمال نرم رو کی تعیین میکنه ؟؟؟ جامعه !!)
یا مذهبه(صله رحم در دین ما تاکید شده پس چرا نباید رفت و امد کنیم ؟؟؟)
خب این قیود قبل از ازدواج باید به طور کامل مورد بررسی قرار بگیرن
و معلوم بشه که تا پایان عمر منطق هر کس چیه ؟
تا در مواردی که اختلاف پیش میاد بشه به منبع اون منطق استناد کرد
تا مشکل مرتفع بشه
پس طرفین باید قید و منطق داشته باشن
سلام بر دوستان عزیزنقل قول:
نوشته اصلی توسط خارپشت
و ممنون از خارپشت و سبکتکبن گرامی
و باز هم ممنون که به یادم بودید:72:
راستش دوستان من این مطلب خارپشت رو قبول دارم و معتقدم که اگر دو طرف معتقد و مقید به دستورات دینی باشند، هرگونه تفاوتی بین اونها میتونه حل بشه.
اگر ما تو زندگی از دستورات دینی و از زندگی پیامبر(ص) و ائمه(ع) الگو برداری کنیم، با هر تفاوتی میتونیم زندگی خوبی داشته باشیم.
برای نمونه زندگی پیامبر(ص) و حضرت خدیجه کبری(س) رو که میدونید.پیامبر(ص) زمانی که ازدواج کردند یک جوان مومن و پاک و نمونه بودند اما ثروتی که بزرگان قریش داشتند رو نداشتند و از طرف دیگه حضرت خدیجه کبری(س) یک زن ثروتمند بودند و البته فداکار و نمونه.
با وجود اختلافاتی که بین این دو نفر بود (از لحاظ سنی و اقتصادی و ...) موفقترین زندگی و ازدواج رو تشکیل دادند چون رشته پیوندی این دو مادیات نبود بلکه "پاکی" و " اعتقادات " و معنویات بود که همیشه پایداره و باعث خوشبختی میشه.
وقتی هر دو نفر مومن باشند، میدونند که صله رحم سفارش شده ست و هم ثواب داره هم باعث شاد بودن و طول عمر و افزایش روزی میشه.
هردو میدنند که حریم زن و مرد رو رعایت کنند در حدی که دین دستور داده که حدی که هر کس خودش تعیین کنه و به نظرش درست باشه.
هر دو در صورت بروز مشکل مرجع و سند مطمئنی دارند که برای حل مشکل بهش رجوع کنند، قرآن و سنت.
هر دو به مشورت معتقد هستند و خودشون رو عقل کل حساب نمی کنند.
هیچکدام در پی غلبه بر اون یکی نیستند و بلکه همسر رو نیمی از وجود خودشون می دونند که سربلندیش سربلندی خودشه.
و در نهایت اگر زن و مرد تقیدات مذهبی در یک سطح داشته باشند، اختلافات از جمله تفاوت فرهنگی و مابقی رو میتونند حل کنند.
باز هم اگر دوستان لطف کنند و نظر بد ممنون میشم:72:
توضیحاتتون خیلی خوب بود اگه اجازه بدین من کامل ترش میکنمنقل قول:
نوشته اصلی توسط فرانک1389
بهتره دایره جامعه قابل بررسی مون رو یه خرده بزرگتر کنیم تا گنجایش همه نوع تفکری رو داشته باشه
مثلا
من معتقدم وجود قید و پایبندی به یه سری اصول در زندگی هر انسانی لازمه
تا زندگی از حالت یلگی و بی بند وباری ازاد بشه و در چارچوب قیود پذیرفته شده زندگی به معنای واقعی کلمه یعنی زنده گی محقق بشه
اما اینکه ایا معرف این اصول و قیود تنها دین میتونه باشه یا نه قابل بحثه
خیلی ها معتقدن عقل انسان عرف جامعه و وجدان شکل گرفته انسان در بستر همین جامعه هم میتونن تعیین کننده اصول باشن
این ایراد وارده که درست یا غلط بودن اون ها رو کی تعیین میکنه ؟
اگر عقل کدوم عقل ؟ عقل من یا عقل شما؟
کی میتونه در مورد تفکرات عقلانی من قضاوت کنه؟
کی میتونه بگه من اشتباه میکنم و خودش درست میگه ؟
در مورد جامعه و هنجارهایی که عرف ملاک بررسی اونهاست هم همین سوالات مطرحه
چه کسی درست و مطابق حقیقت میگه ؟؟؟؟؟
پس در این فرض منبع قابل استنادی که گفتیم عملا وجود نداره
اما در مورد دین منبع یا بهتر بگم منابعی وجود داره که با عقل بشرهم تا حد زیادی قابل اثباته
و براساس شناخت اولیه عقلی و بعد از اون ایمان قلبی میشه به درستی به اصول دین مقید شد
اما من هنوز هم بر این باورم که
یه سری خصوصیات هست که اگه هر ادمی با هر مرام ومسلکی اونها رو داشته باشه میشه باهاش تا حد زیادی به تفاهم رسید
1_حق پذیری اینکه در مقابل اونچه که علی رغم تفکراتش درسته سر تعظیم فرود بیاره و لجبازی نکنه
2_ازادی از نفس و نفسانیات اینکه بر اساس هوی نفس و لذت طلبی تصمیم نگیره
3_منطقی بودن به این معنا که بتونه به درستی از یه پیش فرض به نتیجه و جواب برسه
4_اعتقاد به متافزیک اینکه به عالم غیب و ماوراطبیعه باور داشته باشه و تنها براساس ماده قضاوت نکنه
به نظر من وجود این خصوصیات برای زندگی با کسی که خیلی پایبند به قیود دینی نیست جدا لازمه!
خیلی فرقی نمیکنه چه دینی داریم اما اگه این خصوصیات رو داشته باشیم
خیلی به اون انسانی که در مکتب اسلام ساخته میشه نزدیک شدیم حتی اگه مسلمون نباشیم
میخوام بگم وقتی میگیم قیود دینی منظورمون صرفا نماز و روزه و حجاب و . . .که تنها ظواهر دین محسوب میشن نیست
برای همین خانوم فرانک مستقیما زندگی خود پیامبر رو مثال زدن بسیار خوب و به جا
مسئله دیگه ای که میخوام مطرح کنم اینه که ایا حقیقتا اشتراک در باورهای دینی برای یه ازدواج موفق کافیه ؟؟
ایا دینداری و با ایمان بودن طرفین به معنای احتمال حتمی خوشبختی این دو در کنار همه ؟؟
ایا تناسبات و هماهنگی های لازم طرفین تنها در دین داری خلاصه میشه ؟؟
(این رو هم بگم که فرض بر اینه که ایمان حقیقی وجود داره و طرفین کاملا پایبند به اصول شریعت هستن)
من زیاد حرف زدم خوشحال میشم دوستان هم نظرشون رو در این باره بگن
نقل قول:
نوشته اصلی توسط خارپشت
سلام فرانک جان
صحبتهای سبکتکین رو خیلی مد نظر داشته باش که خیلی ساده و در عین حال اساسی این اختلافها رو بیان کردند.
شاید این اختلافها واقعا در حد و اندازه هایی نباشه که شما و خارپشت وارد بحث شدید و البته من نظری نداشتم و راستش اصلا کامل نخوندم ولی اختلافهای ریشه ای که بواسطه همون مسائلی که سبکتکین عنوان کرد، به کرات زندگیها را مشکل دار می کنه و بذر کینه و دلخوری و بحث و جدل رو تو دل زن و شوهر می کاره و گاه به جدایی اونها منجر میشه!!
از این دست مثالها تا دلت بخواد پیش میاد و اگه زن و شوهر و متقابلا خانواده اونها مثل هم فکر نکنن، کدورتهای بسیاری رو ایجاد می کنه!
فکر نمیکنم خیلی پیچیده بحث کرده باشیم
من و خانوم فرانک بیشتر سعی کردیم این اختلافات رو دسته بندی کنیم
چون هم من و فکر میکنم ایشون هر دومون مجردیم ودر استانه ازدواج قطعا برای یه انتخاب درست نمونه های مصداقی لازمه اما کافی نیست
مثلا سوال اینجاست که از کجا بفهمم
حد مناسب صحبت کردن زن و مرد چیه ؟ رفت و امد با دیگران چقدر ضرورت داره ؟ زن خوب چه ویژگیهایی داره ؟ مرد در خانواده چه جایگاهی داره ؟ و. . .
مثلا تو جلسه خواستگاری نمیشه مصداقی سوال و جواب کرد
قطعا باید رو کلیات بحث کرد و جزییات رو تا حدی رها کرد
به اینجا رسیدیم که دین عقل و عرف جامعه (بسته به اینکه در چه شهری زندگی کردین و حالا قراره در کدوم شهر زندگی کنید )
در مواقع لازم حکم هایی رو صادر میکنن
باهم به این نتیجه رسیدیم عقل برداشت شخصی خودش رو از شرایط داره وخیلی وقتا تنها به منفعت صاحبش فکر میکنه
**مگه اینکه اون 4 شرط رو که عرض کردم داشته باشه **
عرف جامعه هم تحت تاثیر لذت طلبی و دنیا گرایی قرار میگیره و چندان قابل اعتماد نیست (حداقل برای کسی که به اخرت ایمان داره ) و به تعبیر خانم فرانک همرنگ جماعت شدن همیشه درست نیست
پس میمونه دین !
یعنی اگه طرفین دین رو مبنای زندگیشون قرار بدن( حتی اگه ایمان صد در صد هم نداشته باشن اما در مقابل منطق دین کرنش کنن و اون رو بپذیرن ) بسیاری از مسائل قابل حله
چرا که دین و منابع اون (شامل قران و احادیث و حتی بزرگان در قید حیات ) در بسیاری از جزئیات زندگی فردی و اجتماعی اظهار نظر کرده
قطعا مراجعه طرفین ازدواج به اونها برای رسیدن به جواب مشترک راهگشاست
مثلا خانومی در همین تالار جایی نوشته بودن همسرشون به ایات قران حساسه و براش قابل احترامه و من هر وقت در مسئله ای دچار اختلاف میشیم که همسرم میخواد خودرای عمل بکنه من ایشون رو به قران و یا کسی که دراین زمینه تخصص داره ارجاع میدم و مشکل مرتفع میشه
اینجاست که میگیم دو طرف باید منطق مشترک داشته باشن و منبعی قابل استناد
تا کسی نتونه براساس میل شخصی یا منفعت خودش سرنوشت دیگری رو هم به بازی بگیره
این نکته هم قابل توجه که
ما نمیگیم کسی که پایبندی به دین نداره الزاما در ازدواجش اشتباه میکنه و خوشبخت نخواهد شد نه !
بلکه که میگیم دین دار بودن و با ایمان بودن طرفین بسیاری از مشکلات پیش رو و اختلا فات احتمالی رو به دلایلی که گفتیم رفع میکنه و این احتمال داشتن یه زندگی خوب رو بالا میبره
اما باز هم تاکید میکنم دین دار بودن به تنهایی کافی نیست
اختلافات مالی فرهنگی خونوادگی و شخصیتی کماکان به قوت خودش باقیه و باید در تمام این موارد طرفین به تناسب و هم کفو بودن دقت بکنن
برای دینداران ایمان شرط لازمه اما کافی نیست !
آقای خارپشت سوء تفاهم نشه، اینکه من گفتم بحث شما و خانم فرانک رو نخوندم، صرفا به این خاطر بود که توجیهی باشه برای علت اظهار نظر نکردن در مورد صحبتهاتون.
اما اینکه مجدد دارم نظر می دم، باز هم علتش این نیست که بخوام باهاتون بحث کنم و یا نظرتون رو رد کنم. اما از اونجاییکه هردو مجردید و دیر یا زود ازدواج خواهید کرد، خودم رو به نوعی در قبال شما و همه مجردین تالار مسئول می دونم که تجربه اندکم رو در اختیارتون بذارم که دوستای مجردم تو تالار اشتباه من رو تکرار نکنن.
ببینین من و همسرم تو همه مواردی که آقای خارپشت تو پست 9 گفتین، مشابه بودیم. اما یه دنیا بعد از ازدواج مشکل داشتیم که باعث شد هردو از زندگی کم کم 4 سال عقب بیفتیم و یه دنیا کدورت و دل شکستگی از هم داشته باشیم.
یه مثال خیلی پیش پا افتاده می زنم، فرض کنید که خانواده یکی از ما بعد از ازدواج یه مهمنونی داد. حالا یک خانواده رسم دارن که فردای مهمونی حتما زنگ بزنن و تلفنی تشکر کنن و این رو نشونه تشکر و احترام به طرف مقابل می دونن و یکی از خانواده ها اصلا چنین رسمی ندارن و تشکر تو همون شب مهمونی رو کافی می دونن. همین یه مساله ساده بعلاوه عدم توانایی من و همسرم تو عنوان کردن مساله برای طرف مقابل منجر به کلی ناراحتی شد. حالا این موضوع بنظرتون جایی تو دین و اعتقاد و مساله اختلاف طبقاتی و مالی و امثالهم داره؟
بنظرم چیزهایی که شما گفتین(پست 9) کلیات است و البته مهم و با صحبتهای اولیه میشه به نتیجه رسید ولی خیلی از اختلافها از همین آداب و رسوم و فرهنگ خانواده هاست.
در کل توصیه من به جوونها اینه که قبل از ازدواج ترتیبی بدهند که چندین مرتبه رفت و آمد خانوادگی داشته باشند و طرف مقابل و خانواده اش را در قالب این رفت و آمدها و انتظارات و توقعاتی که متعاقب اون پیش میاد بسنجند.
نقل قول:
نوشته اصلی توسط blue sky
در کل بنظر من وقتی دختر و پسر به توافق اولیه رسیدند و از حیث خصوصیات فردی و شخصی یکدیگر را مناسب هم دیدند، زمان مناسبی است که خصوصیات اخلاقی و رفتاری همدیگر رو در قالب خانواده هم بررسی کنند.نقل قول:
نوشته اصلی توسط خارپشت
اما اینکه بدون محرمیت باشه یا نه، خوب برمی گرده به معیارهای دو نفر. همین الان هم بعضی پدرها اجازه نمی دهند که دخترشان با نامحرم معاشرت داشته باشد و بعضی برعکس محرمیت رو باعث بروز معضلاتی می دونند.
اینکه چه مقدار رفت و آمد داشته باشند هم باز برمی گرده به آمادگی و تمایل دو خانواده و هم تا زمانی که شناخت نسبی حاصل بشه.
در مورد درجه بستگان هم من به شخصه دوست نداشتم تا قبل از قطعی شدن موضوع اقوام درجه دومم بدانند. چون فکر می کردم تحت تاثیر حرف مردم باید تصمیم بگیرم و اینرا نمی خواستم. ولی بازهم این موضوع برمی گرده به درجه صمیمیت و تاثیر اقوام در زندگی آینده زوج.
امیدوارم تونسته باشم کمکی کرده باشم.
سلام
به نظر من كفويت فرهنگي يا همون شباهت فرهنگي يعني شباهت در سيره رفتاري
حالا اين شباهت سيره رفتاري نه تنها در طرفين كه بايد در خانواده هاي طرفين هم باشه
و اگه در محيط كوچكتري زندگي مي كنيد مثل روستا يا شهر هاي كوچك اين رو بايد در اقوام و بستگان درجه2 و 3 هم بررسي كنيد
سيره رفتاري هم يعني اينكه علايق و سلايق و كنش ها و واكنش هاي رفتاري و عملي شما در موقعيت هاي مختلف چيه
به نظر بنده همون طور كه در معيارها و ملاك هاي انتخاب درجه بندي و اولويت بندي داريد، در اين مورد كه چه علايق و سلايقي براي شما مهمتره و اينكه چه رفتار هايي داريد كه اون رو به صورت كلي نوعي هنجار مي دونيد
نمونه هاي مصداقي رو دوستان عزيز سبكتكين و blue sky اشاره كردن
همين كه خانواده اي تشكر كردن بعد از مهماني رو "بايد" و هنجار ميدونه و خانواده ديگري نه، اين خودش نوعي تفاوت رفتاري هست كه بسته به اينكه طرفين چقدر به اين موضوع آشنايي دارن يا ندارن، مي پذيرن يا نمي پذيرن، مهم هست يا نيست ميتونه باعث اختلاف بشه يا نشه
سلام
دوستان عزیز ممنون از پاسخهاتون:72:
بلو اسکای عزیزم متشکرم از مثالی که زدید و خیلی هم به جا و درست بود:72: دقیقا این تفاوتها را قبول دارم و خودم هم نمونه هاش رو دیدم و میدونم در صورتی که لج و لجبازی راه بیوفته زندگی به چه میدان جنگی تبدیل میشه و ممکنن کار به جدایی زن و شوهر بکشه(خدای نکرده:316:)
آقای احمد علی از شما هم ممنونم و با صحبتتون موافقم.چیزی که شما فرمودید همون مثالهای سبکتکین هست که قبولشون دارم.:72:
آقای خارپشت از جمعبندی شما هم ممنون کار منو راحت کردید:72:
دوستان عزیز!
لازمه میدونم توضیح بدم که منظور من از اینکه میگم دینداری زن و مرد خیلی مهمه و حرف اول رو میزنه (به نظر من) و میتونه خلی از مشکلات ریز و درست دیگه رو حل کنه و حتی از بروزشون جلوگیری کنه و ... اصلا و ابدا این نیست که تنها ملاک و تنهاترین شرط من یا امثال من هست و باید باشه چون لازم هست اما کافی نیست و باز هم تاکید کردم که 100 درصد نه و همیشه استثناء وجود داره.
من ایمان و دینداری دو طرف رو مهمترین و اصلی ترین شرط میدونم اما کافی نمیدونم.منظورم اینه که اگر خواستگار یداشته باشم که از لحاظ ایمانی قبولش داشته باشم ، معیارهای دیگه ام رو نادیده نمیگیرم و به بقیه هم به ترتیب اولویتشون دقت میکنم اما این " تدین" خیلی راه رو برام " روشن و باز " کرده طوری که میتونم بهش فکر کنم نه اینکه فورا جواب رد بدم.ایمان طرف بهم میگه نباید فورا بگم " نه" بلکه باید به تبعیت از دینم و فرمایشات ائمه (ع) در موردش فکر کنم.
چون از امام رضا(ع) برای نمونه روایت داریم که فرمودند : اگر برای دخترتان خواستگاری آمد که دین و اخلاقش را پسندیدید به او دختر بدهید وگرنه در زمین باعث فساد شده اید.
مثلا خودم یه خواستگار داشتک که از لحاظ ایمانی شاید از من هم بهتر بود اما از جهات دیگه ای که یکیش برام خیلی خیلی مهم بود مناسب نبودیم برای همین جواب رد دادم.
اما در کل بازهم تاکید میکنم که دینداری تا حد بسیار زیادی میتونه زندگی رو شیرین کنه و از بروز مشکلات جلوگیری کنه و در صورت بروز مشکلات به شکل بهتر و در زمان کمتر مشکل رو حل کنه چون مرجع برای حل مشکل بدون شک بهترین هست.
وقتی من اصرار دارم عقل من درست میگه و طرف مقابلم اصرار داشته باشه که عقل من درست میگه، یه مرجع هست که به ما میگه عقل کی درسته و کار کی درست تره و اون عقل معصومین(ع) هست که امکان خطا و اشتباه در اون نیست.
ای کاش میشد منم تو تاپیک " پرسش و پاسخهای ازدواج" پست بذارم:302:
فرانک عزیز سلام
من میگم تفاوت فرهنگ یعنی ارزش هاتون با هم فرق کنه یا خیلی فراتر برای طرف مقابل ارزش شما ضد ارزش باشه
مثلا" همسر من میگه یعنی چی تعارف بازی حالا وقتی فکر کن از صبح تا شب جلو خانوادش دولاراست شدی اخر شبم پشتشون واسه احترام تا دم در میری اخرش میشنوی اصلا" ازین کارای مسخرت خوشم نمیاد یکم مدرن باش
یا مثلا" وقتی خانوادم چندنوع غدا واسه همسرم میذارن هی میوه پوست میکنن بهش تعارف میکنن بعدا" میاد جای تشکر به من میگه خانوادت با من راحت نیستن
یا وقتی من که تو یه خانواده تعارفی بزرگ شدم میرم طرف همسرم میبینم سرغذا هیچکی هوام نداره و اگه همسرم حواسش نباشه من بشقابم خالیه چون تو این فرهنگ بزرگ شدم حالا غلط یا درست
یا همسرم اهل مهمونی رفتن نیستن و خانواده من برعکس مرتب دعوت میکنن حالا من باید دق کنم از تنهایی و جایی نرم
فرهنگ یعنی مذهب مثلا" من با یه ذوقی میخوام شب احیا کنار همسرم برم دعا ولی همسرم یا نمیاد یا اگه بیاد کتابش میاره غر میزنه و درس میخونه
یا من در حد تعادل با پسرهای فامیل حرف میزنم ولی اون میگه یعنی چی با اینا راحت حرف میزنی باید بگی اقا...
میبینی اینا خیلی کوچیکن ولی مارو تا پای طلاق برده پس تورو به خدا حواساتون جمع باشه