می خوام آروم شم ...

سلام.

من یک زندگی و جدایی خیلی بدی داشتم.
حدود 5 ماه پیش همه چیز تمام شده ولی من همچنان با خودم و ماجرا درگیرم.
روزهای وحشتناکی را پشت سر گذاشتم و در مقایسه با اون روزها باید گفت الان خوبم. ولی اصلا خوب نیستم. شاید شرایط عوض شده، وگرنه هر تلنگری دوباره از من یک فرد عصبی دیوانه می سازه. الان هیچ کس و هیچ چیز نیست که بخواد عصبیم کنه. حالا اینقد همه چی آرومه که افسرده شدم.

الان دلم می خواد تموم بشه. دلم می خواد آروم بشم.
دلم می خواد فراموش کنم.
مهم تر از همه این که دلم می خواد خودم را ببخشم به خاطر اشتباهی که کردم.

مشکلم اینه که نمی دونم آیا باید باز هم صبر کنم؟
آیا باید بی توجه به این همه گریه و حواس پرتی و ناراحتی و فراموشکاری و عدم تمرکز و ... زندگی کنم؟
آیا کم کم رفع می شه و من یک فرد عادی می شم یا اینکه می شه آتیش زیر خاکستر؟
آیا حتما باید مشاوره بگیرم یا بدون مشاوره هم امکان بهبود هست؟

سلام دوست عزیز به تالار همدردی خوش اومدین

شما مدت زیادی نیست که از رابطه قبلی بیرون اومدین بنابراین طبیعی است که هنوز درگیرش باشید . نیاز به زمان دارید . البته کمک گرفتن از یک مشاور حتما میتونه براتون مفید باشه .

تاپیک ترمیم و التیام شکست عاطفی رو حتما بخونید .

نیلیا عزیز

به تالار همدردی خوش آمدی

معلومه خیلی داری اذیت میش . حق داری جدایی از یک زندگی و نیمه ای از وجود سخته ، هرچند جای تو نیستیم که عمیقاً درک کنیم چی می کشی . اما میتونیم همدلان خوبی برات باشیم و از دریچه نگاه تو به مسئله نگاه کنیم و بفهمیمت .

عزیزم

کمی از خودت و زندگیت بیشتر برامون بگو تا بهتر بتونیم به سئوالاتت پاسخ بدیم .

گویا احساس می کنی اشتباهی کرده ای که بخاطرش خودت رو نبخشیدی . دوست داری ازش برامون بگی ؟

.

سلام عزيزم

خوش آمدي نازنين به كلبه ي همدردي خودت .

كاملا درك مي كنم كه در وضعيت بحران بعد از جدايي هستي .

مطمئن باش كه اين روزها هم مي گذرد مثل خيلي از مسائل ديگه اي كه گذشته و شايد گاهي يادش بيفتي .

خوشبختانه نعمت فراموشي وديعه هستي است به انسان .

ضمن اينكه دوست داريم تا با تو همگام بشويم و داستانت را بشنويم يك نكته را برايت بگويم و آن اينكه وقتي زندگي از هم مي پاشد اين زندگي شامل دو نفر بوده كه هر يك به سهم خود اشتباه و كوتاهي و قصور داشته اند در نتيجه هر ماجرايي را بايد با نگاهي عميق بررسي و نتيجه گيري كرد .

خودت را به عنوان تنها فرد خاطي ماجرا نبين . و ضمن اينكه باورهاي ديگري هم هست كه جاي بحث كردنش اينجا نيست .

من هم کاملاً وضعیت شما را درک می کنم چون خودم در همین وضعیت هستم اول از همه خودتو باید ببخشی و بعد همسرسابقتو و خانواده اش رو تا بتونی زندگی ات را ادامه بدهی

دست من سوخت. نرفتم دکتر. سعی کردم با دردش بسازم و پماد خانګی زدم و ... بعد از مدتی خوب شد. اما یک لکه ی زشت روی دستم است. پوستش خوب جوش نخورده و با تماسهای خشن ګاه و بیګاه خونریزی مجدد دارد. زخمی همیشګی بخاطر تحمل و دکتر نرفتن.

دکتر می تونست کمکم کنه که این زخم صحیح درمان بشه. حتی جای لکه اش نمونه. با هر ضربه ای دوباره تازه نشه. اینقد محو و کمرنګ بشه که فقط خودم بدونم که یه روزی سوخته بود.

آیا مشکل من بدون مشاوره، مثل زخم دستم می شه ؟؟
می دونم ګذر زمان بهترش می کنه. ولی اثرش چی؟

من فکر می کنم زمانی که زندګیم مشکل داشت باید می رفتم مشاوره. حس می کنم دیر اقدام کردم.
من خودم را در اینکه راه اشتباهی برای نجات زندګیم انتخاب کرده بودم سرزنش می کنم.
به قدری تحت فشار بودم که اصلا نمی فهمیدم چه کار می کنم.

من همه ی تلاشم را کردم. الان که فکر می کنم می بینم ایشون هم داشته تلاش می کرده. اما به شیوه ی خودش. شاید اشتباه ما این بود که این را نفهمیدیم.
ګرچه در مجموع معتقدم که ایشون خیلی به من ظلم کرد.
چون تلاش من برای حفظ زندګیمون بود و تلاش ایشون برای حفظ آبروش.

اګر ګفتن این حرفها و بررسی موضوع بخشی از درمان روح خسته ی من است ادامه بدم. اګر نه، دلم نمی خواد داستان این همه تحقیر و توهین را دوباره از اول بګم.

اگر می خوای راهنماییت کنیم باید اصل مشکلتو جز به جز تا جایی که به حریم خصوصیت وارد نشه بگی.ضمن اینکه این

کار باعث می شه احساس سبکی بکنی.

احتمالا این فشاری که شما ازش حرف میزنید به دلیل تفاوت هایی بوده که شما با هم داشتید .
اما بدون به هرحال شما دو نفر در کنار هم نتونستید زندگی خوبی داشته باشید و حالا نباید خودت رو سرزنش و محکوم کنی .

دقت کن که این احساس گناه و پشیمانی از طلاق به دلیل فشارهای مشکلات بعد از طلاق به خصوص حس تنهایی است و تا حدی طبیعی است اما نباید اجازه بدی با یاداوری روزانه و تمرکز روی این حس باعث عذاب خودت بشی .
همیشه به این فکر کن که هرچه بوده گذشته و تمام شده .

هیچ وقت گذشته رو بیش از حد کالبدشکافی نکن و فقط برای درس گرفتن از اشتباهات به گذشته سر بزن و بعد از اینکه درس هات رو ازش گرفتی فراموشش کن و دیگه یاداوریش نکن .

اگر فکر میکنی جایی اشتباهی داشتی که میتونی ازش درس بگیری و چراغی باشه برای راهی که در آینده پیش رو داری میتونی برای ما هم بگی تا ما هم بهره مند بشیم .

هوش هیجانی من صفر است یا بهتره بگم صفر بود. الان یک شده ( در مقیاس صفر کمترین _ ده بیشترین ).

دبیرستان که بودم درس بود و شیطنت های ساده ی دخترانه. نه ارتباطی با جنس مخالف داشتم و نه توجهی. این یک رفتار غیرارادی و غیر آگاهانه بود. برای همین ارزشی نداشت. بخشی از وجود و نیاز و غریزه ی من به شکل کاملا خفته و خفه ای سرکوب شده بود و خاموش بود. هیچ آموزشی در این زمینه ندیده بودم. حتی به اندازه ی یک دختر 7-8 ساله ی امروزی هم نمی فهمیدم.
اولین جلسه ی زبان انگلیسی دانشگاه، به عادت دوران دانش آموزی با شیطنت و حاضرجوابی های من گذشت. تنها کسی که در جمع 3-4 نفره ی همکلاسی های دختر هیچ مهارت و قاعده ای در ارتباط با آقایون نداشت. یکی اهل عشوه و ناز، یکی اهل دین و خود داری از ارتباط، یکی اهل روابط آزاد و ... هر کس برای خودش در این زمینه اعتقاد و قواعدی داشت. اما من هیچ!
هیچی بلد نبودم. پسرها را درست مثل دخترها می دیدم. بعد از کلاس مذکور یکی از دانشجویان سال چهار ( که با ما زبان 1 داشت ) کتاب من را قرض گرفت و زمان پس دادن کتاب از من خواستگاری کرد. هیچ جوابی ندادم و مثل دختربچه ها فرار کردم. این اولین تجربه ی خواستگاری من بود. مهارت در حد منفی، نه صفر.
این بازی تکرار شد و تکرار شد و ... همیشه به همین شکل غیر ماهرانه از دانشگاه و همکاران و ... تا سالها بعد مردی سر راهم قرار گرفت که کارش را خوب بلد بود. مردی که من را خوب شناخته بود. بقیه جواب منفی ناماهرانه و سرسری من را به حساب اعتماد به نفس و از خودمتشکری و ... گذاشتند. اما این مرد خوب فهمید که من ناشی و تربیت نشده هستم. از همین ضعف استفاده کرد و اینقدر به درخواستش و محبت کردنش ادامه داد تا جواب مثبت گرفت.

همیشه یک تنوع، یک هیجان، یک هدف کوتاه مدت داشتم. اما مدتی بود که راکد و ساکت بودم و شاید این هم بی تاثیر نبود. به هر حال از تب و تاب جوانی افتاده بودم. هرچی فکر می کنم نمی دانم چرا و چی شد که قبول کردم.

سلام نیلیای عزیز:72:
ما منتظر بقیش هستیم.
ضمنا چقدر خوب و کامل توضیح میدی. حسا و موقعیت ها رو خیلی خوب منتقل میکنی با نوشتت.:72:

سلام نيليا عزيز من هم منتظر ادامه ي سرگذشتت هستم:72:
مطمئن هستم كه وقتي بنويسي آروم مي شوي
موفق باشي:72:

نيلياي عزيزم سلام
كاملا دركت ميكنم شما 5 ماهه كه از هم جدا شدين ولي من 2 سال رها شدم بلاتكليف ، خيلي زجر كشيدم خيلي اذيت شدم ولي اون روزا گذشت به خدا توكل كن عزيزدلم ، اينقدر خودت رو سرزنش نكن به خاطر چيزي كه توي حال وجودنداره ، منم مشتاقم اگه خودت مايل هستي كاملتر توضيح بدي عزيزم ، ما رو دوستاي خودت بدون و حرف بزن تا آروم شي ، هم آرومتر شي و هم بالاخره يه راهكاري جلوت گذاشته بشه .
به خدا توكل كن :323:

اولین شوک: در دوران به اصطلاح نامزدی، وقتی که در آغوشش بودم اسم همکارش را گفت!
همکاری که روابط و تلفنهاش برام عجیب بود اما من هنوز وارد این وادیها نشده بودم که بلد باشم شک کنم و کنجکاوی کنم و ...

یخ کردم. آروم خودم را کشیدم کنار و بدون هیچ حرفی خواستم که برم.

مانعم شد. خواهش و توضیح که این فقط یه اشتباه بوده.
حتی پشت سر اون زن هم حرف زد و گفت که من فکر می کردم زن خوبیه اما می بینم که خیلی خسیسه!!

اشتباه اول. قانع نشدم. نفهمیدم. اما سعی کردم نبینم و فراموش کنم. ولی اگر فراموش شده بود که الان من اینجا نبودم.

سلام دوست عزيز
مشكلتو خوندم منم مثل شما بودم (جدايي)بعد از جدايي تقريبا6ماههي طول ميكشه كه به حالت طبيعي برگردي
ميدونم سخته ولي حتما ميشه 'خودتو سرگرم كن سعي كن 5 شنبه جمعه ها بري بيرون با دوستانت خودتو با بعضي از كلاسها مشغول كني ،تنها نباش منظورم اينه كه بيشتر تو جمع باش ،فقط رو اين تمركز كن كه خدا خواسته اين اتفاق افتاده حتما حتما يه صلاحي توش بوده و حتما به حالت طبيعي بر ميگردي من خودم اين جدايي كشيدم البته براي من تو زمان عقد بود اونم 10 ماه،اگر بتوني به يه مشاوره هم بري خيلي عاليه اين سايتم بهت كمك ميكنه بچه هاي واقعا خوب و تحصيلكرده اي داره كه ميتونن كمك كنن
موفق باشي