از شوهرم بیزار شدم

با سلام

من زنی 30 ساله ه[/b]ستم. 6 سال است ازدواج کرده ام و حاصل این ازدواج یک دختر 2 ساله

من و شوهرم به طور کاملا سنتی ازدواج کردیم. هر دوتامون دارای تحصیلات عالیه و بهترین موقعیت شغلی و اجتماعی هستیم.

شوهرم آدم بسیار سردی است. اصلا نمیتواند از لحاظ عاطفی منو ارضا کنه. نمیتونه منو درک کنه...
نیازهامو بشناسه....
ابراز عشق و علاقه کنه...

با اینکه مرد بدی نیست و کاری به من نداره و من کاملا آزادم اما از بعد از به دنبا اومدن دخترم نسبت به شوهرم و خانوادش حس بدی پیدا کردم....این حس روز به روز بیشتر شده که الان تقریبا به تنفر منجر گردیده.

من آدم شاد و شادابی هستم. زندگی پور هیجان و گرم دوست دارم. اما شوهرم بر عکس من خیلی ساکت و تنبل هستش...حوصله هیچ کاری رو نداره.

از سرکار که برمیگرده فقط دراز میکشه...و من باید ازش پذیرایی کنم....بچه رو نگه دارم...و بقیه کارهای خونه رو انجام بدم.

کار بیرون و کار خونه و نگهداری بچه خیلی منو خسته میکنه و احتیاج دارم کسی باشه که تسکینم بده....بهم محبت کنه...آرامش بده....ولی حیف....که اون بویی از ابراز عشق و عاطفه نبرده

حتی تو مسایل زناشویی هم من هیچ لذتی از با اون بودم نمیبرم.

در مورد احساساتم و نیازهام بارها باهاش صحبت کردم و ازش خواستم بهم توجه کنه اما اون میگه از من این کار رو نخواه....من نمیتونم بهت بگم دوستت دارم...

منم دیگه بیخیالش شدم....کم کم نقشش تو زندگیم کم رنگ و کم رنگ شده....

وقتی نیست راحترم....وقتی میاد خونه استرس بهم دست میده....

خودم رو تو اتاقا پنهون میکنم که کمتر باهاش مواجه بشم.

میترسم اگه به این وضع ادامه بدم دچار ناراحتی اعصاب یا افسردگی بشم.

از لحاظ مالی هیچ وابستگی بهش ندارم. درآمد خودم انقدر هست که بتونم یه زندگی خوب با دخترم داشته باشم بدون حضور شوهرم که نبودنش بهتر از بودنشه....

چند وقته خیلی جدی دارم به جدایی فکر میکنم. شوهرم هم فهمیده که من دیگه دوسش ندارم....اما هیچ سعی بر درست کردن خودش نمیکنه....بلکه با تهدیداش داره منو بیشتر از خودش دور میکنه....

هنوز در این باره با کسی صحبت نکردم. حتی پدر و مادرم.

لطفا منو راهنمایی کنید....که آیا باز هم به این زندگی بی روح ادامه بدم و به خاطر اینکه سایه پدر بالای سر اون باشه تحمل کنم که با اینکار هر روز عصبی تر و بداخلاق تر میشم و در تربیت اون فرشته کوچولو قصور میکنم.

یا از شوهرم جدا شم و با دخترم زندگی شاد و آرومی داشته باشم.

ممنون میشم منو راهنمایی کنید.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
با اینکه مرد بدی نیست و کاری به من نداره و من کاملا آزادم اما از بعد از به دنبا اومدن دخترم نسبت به شوهرم و خانوادش حس بدی پیدا کردم....این حس روز به روز بیشتر شده که الان تقریبا به تنفر منجر گردیده.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پس چرا باید از اومدنش دچار استرس شین؟
جداشدن در این مورد پاک کردن صورت مسئله ای نه چندان سخته. قبول دارم رفتار شوهرتون درست نیست ولی اگه قبول داشته باشیم هیچ کس کامل نیست و به جای این افکار کمی به تغییر فکر کنیم و به راه حل تحملش خیلی آسون میشه.
تا حالا به عواقب و تاثیر طلاق رو فرشته کوچولوتون فکر کردید؟
فکر میکنید فقط شمایید که مشکل دارین؟
فکر میکنین تنها چیزی که دختر کوچولوی شما نیاز داره تامین مالی زندگیشه که شما به راحتی از پسش برمیاین؟
راستی رفتار شوهرتون با دخترتون چطوریه؟

سلام rosha2 عزیز؛ به کلبه همدردی خوش آمدی

عزیزم به اخلاقهای خوب شوهرت نگاه کن. همین که بد دل نیست و جلوی فعالیت اجتماعیت رو نمی گیره و تونستی یه موقعیت خوب شغلی داشته باشی، خدا رو شکر کن.
اگه مثل خیلی از مردای ایرانی بد دل بود و مدام کنترلت می کرد که کجا رفتی و با کی بودی، ولی جونش برات در می رفت، آیا راضی بودی؟
باور کن تحمل دومی صد چندان سخت تره، چون اونجور دوست داشتن مثل دوست داشتن یه پرنده ست که تو قفسش کردی و از زیباییش لذت می بری!!!
اینو گفتم که بدونی خیلی از خانمهای ما گرفتار مشکل دومی هستن و واقعا در رنجند و اصلا فرصت نمی کنن استعدادهایشون رو بالفعل کن چه برسه که به موقعیت شغلی مناسب برسن.

دوست عزیز اینها رو گفتم تا با تکیه به نکات مثبت شوهرت کمی دلگرم بشی و بخاطر اونها دوستش داشته باشی.

گفتی شوهرت از وقتی فهمیده شما دیگه دوستش نداری، تهدیدت می کنه. خوب این نشون می ده بهت علاقه داره ولی راه ابرازشو بلد نیست.

ببین عزیزم شاید شوهر شما ذاتا آدم سردمزاج یا درونگرایی باشه. اگه اینطوره با قهر کردن و کناره گیری شما وضعیت نه تنها بهتر نمی شه بلکه بدتر هم میشه.
اگه قصد تغییرش رو دارین (که به نظر من کاملا ارزشش رو داره)، باید اول رو خودتون کار کنین. تنوع تو زندگیتون ایجاد کنین و با این تنوع ها هم به خودتون، هم به دخترتون و هم به همسرتون انژری مثبت بدین. (یادتون باشه شما زن خونه و مدیر خونه هستین.)
برای شروع بجای اینکه وقتی شوهرت میاد بری توی یه اتاق بری، به خودت برس؛ آرایش کن، لباس خوب بپوش و جلوی چشمش باش. (البته توقع نداشته باش که در همون اول بیاد سراغت و همه اخلاقهای بدشو یه راست بزاره کنار) اما به خودت عادت بده که وقتی میاد خونه بهترین و قشنگترین زن دنیا باشی. اصلا فرض کن یه مهمون غریبه داره میاد خونه.
برنامه ریزی کن که با دخترت برین بیرون و از همسرت هم بخواه که با شما همراه بشه و با هم یه قدمی بزنین. البته اوایل خیلی مدتش رو طولانی نکن و بزار خستگی کار از تنش بیرون بره.
خلاصه که واقعا قبول کن که مدیر زندگی هستی و زندگی ات دچار یکنواختی شده و این وظیفه مدیره که به اعضا روحیه و انگیزه بده و شرایط رو تغییر بده، نه اینکه زندگی رو کلا تعطیل کنه.

با تشکر از شما

به نظر شما کسی که 36 سال با این شرایط زندگی کرده قادر به تغییر است؟
من 6 سال سعی کردم بهش بفمونم از زندگی با اون چی میخوام اما فایده نداشت.
میگه زبون منو ببر اما ازم نخوا بهت بگم دستت دارم...
مگه من چقدر ظرفیت دارم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!

میدونم این مشکل فقط مال من نیست...اکثر مردهای ایرانی در ابراز احساسات مشکل دارن...
شاید توقع من از زندگی بالاست...شاید به خاطر تلاش زیادی که برای ساختن زندگیم کردم توقعم بالا رفته...دوست دارم همه چی اونطور باشه که من دوست دارم.

ولی خیلی خسته ام....شونه هام تحمل این همه بی محبتی و فاصله رو نداره....

با خودم فکر میکنم شاید منو دوست نداره و اگه با کس دیگه ای ازدواج کنه خوشبخت تر شه....
دلم برای اونم میسوزه که نمیتونه اونطور زندگی کنه که دلش میخواد و به خاطر من تحت فشاره....

رفتارش با دخترمون خوبه...دوستش داره اما حوصله بازی و سر و کله زدن با اونو رو هم زیاد نداره....

من با دخترم بازی میکنم....با هم میخندیم...سر و صدا میکنیم...بهش شادی و هیجان میدم...در مقابل اون خوابه...

یعنی من این حق رو ندارم با کسی زندگی کنم که بهش عشق بورزم و شاد باشم و از زندگیم لذت ببرم!!!!!!!!!!!!

من اشتباه خودم رو قبول کردم که از اول این ازدواج اشتباه بود ...چون اون عوض نشده ...این منم که دیگه در مقابل رفتارهای سرد اون کم آوردم و خسته شدم...

عمیق ترین کلمه "عشق" است... به آن ارج بنه
بی رحم ترین کلمه" تنفر" است...از بین ببرش
خود خواهانه ترین کلمه" من" است...از ان حذر کن
بازدارترین کلمه "ترس"است...با آن مقابله کن
سازنده ترین کلمه "صبر"است... برای داشتنش دعا کن.
سست ترین کلمه "شانس"است... به امید آن نباش.
ضروری ترین کلمه "تفاهم"است... آن را ایجاد کن.
اصلی ترین کلمه "اطمینان"است... به آن اعتماد کن.
بی احساس ترین کلمه "بی تفاوتی"است... مراقب آن باش.
موقرترین کلمه "احترام"است... برایش ارزش قایل شو.
عاقلانه ترین کلمه "احتیاط"است... حواست را جمع کن.
سخت ترین کلمه "غیرممکن"است... وجود ندارد.
مخرب ترین کلمه "شتابزدگی"است...مواظب پلهای پشت سرت باش.

کشنده ترین کلمه "اضطراب"است...آن را نادیده بگیر.
صبورترین کلمه "انتظار"است... منتظرش باش.
ارزشمندترین کلمه "بخشش"است... سعی خود را بکن
قشنگ ترین کلمه "خوشروئی"آست... راز زیبائی در آن نهفته است.
رساترین کلمه "وفاداری"است... سر عهدت بمان.

رشا عزیز

"من 6 سال سعی کردم بهش بفمونم از زندگی با اون چی میخوام اما فایده نداشت."
"دوست دارم همه چی اونطور باشه که من دوست دارم."


توجه به این دو جمله که در ارسال قبلی گفتین ، از نظر من کلید حل این معماست.
اگه همسرتون بوئی از انسانیت برده ، یعنی اینکه در زمان "بله" گفتن برچسب حیوان به او نزدید و یا اطرافیان نمی گویند که او حیوان صفته ، پس ارزش محبت دیدن و محبت کردن رو داره.
بنظر من شما و همسرتون زندگی رو صحنه مبارزه کردین و به زور می خواهید محبت دریافت کنید. محبت و ابراز محبتی ارزش داره که خود جوش باشه نه اینکه شما یاد آوری کنید و او بگه "دوستت دارم" تازه چه برسه به این حالت که در گفتن تصنعی این دو کلمه هم خساست به خرج بده.

حالا راه حل :
1- "من 6 سال سعی کردم بهش بفمونم از زندگی با اون چی میخوام اما فایده نداشت." حالا یک ماه نه بیشتر سعی کن بفهمی که اون از زندگی با شما چی می خواد. یه کاری کن که به زبون بیاره و اینها رو یادداشت کن.

2-"دوست دارم همه چی اونطور باشه که من دوست دارم." :
مگه زندگی مشترک تشکیل ندادید ؟
یه بخشی هم اجازه بده در زندگی اونجوری باشه که همسرت دوست داره . نمی گم عادلانه که عادلانش 50-50 هست. او هم در زندگی حق نفس کشیدن داره.

تنفر رو از خودت دور کن . حداکثر بگو این رفتارش رو دوس ندارم . اگرچه زندگی هائی رو هم شاهد بودم که سالهای ابتدائی زندگی حس تنفر و انزجار از همدیگه داشتند اما بمرور عاشق هم شدن.

و برعکس شما "از اول این ازدواج اشتباه بود" ، این ازدواج خوبی بوده و این شمائید که می تونید رابطه های تخریب شده رو از نو بسازید (ذره ای در این جملات شعار نمی دم) ، اون دو توصیه رو عمل کنید بمدت یکماه ، نتیجه اش رو بعد از یکماه بگوئید.
در این مدت بیشتر از اینکه به "من" فکر کنید به "او " فکرکنید. تا بعد برسیم به "ما"

خوشبخت باشید:72:

بهتون توصيه مي كنم كتاب "مردان مريخي و زنان ونوسي" را بخونين. در ضمن، حتما اون را به شوهرتون هم بدين تا بخونه. بهتون قول ميدم اگه اين كتاب را بخونين تازه مي فهمين مردا و زنها اصلا از زندگي شون چي مي خوان و شما 6 سال راه غلط را طي مي كردين.
در ضمن حتما بايد شوهرتون هم اين كتاب را بخونه.:305:
سخت نگيرين، اگه يك ماه به حرفاي ما گوش بدين و درست عمل كنين، زندگي تون ميشه هموني كه هر دوتون مي خواهيد.:104:
اين جا مشكلات شديدتر از شما، يه ماهه حل شده.:310:

منم با جناب بی بی کاملاً موافقم، هر چند می دونم تو این شرایط روحی براتون واقعاً مشکله، ولی سعی کنید فعلاً تا یه چند وقتی بیشتر از اینکه به خودتون و نیازهاتون توجه کنید به شوهرتون توجه کنید، حتماً تو رفتارش تاثیر می ذاره.:305:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rosha2

[size=medium]
...اما از بعد از به دنبا اومدن دخترم نسبت به شوهرم و خانوادش حس بدی پیدا کردم....این حس روز به روز بیشتر شده که الان تقریبا به تنفر منجر گردیده...

---

چرا بعد از به دنیا اومدن دخترتون؟ افسردگی بعد از زایمان درمان نشده ندارید؟

سلام
به قول خودتون برای این زندگی و ساختنش خیلی زحمت کشیده اید حیف نیست حالا دارید به جدایی فکر می کنی؟
کاری که جناب baby گفت و انجام بده. مطمئن باش 100% هم مطمئن باش که شما با تغییر در رفتارهای خودت می تونی شوهرت و دلخواه خودت کنی. اما این فکر و از ذهنت بیرون کن که می تونی اونو تغییر بدی. قرار نیست او تغییر کنه و از فردا راه بره و بگه دوستت دارم. فقط قراره زندگیتون دلخواه هردوتون بشه.
پس ببین او از زندگی چی می خواد؟ خودت از زندگی تنفر نداشته باش. جذاب و دلچسب شوهرت باش . به جای فرار ازش و قایم شدن تو اتاقها جلوش راه برو تنازی کن بدون اینکه انتظار داشته باشی او به به و چه چه راه بندازه. شادیت و نشون بده حتی به خاطر مسایل کوچک. گاهی با خودت یا دخترت حرف بزن اما خطابت به همسرت باشه. مثلا دختر کوچولوی من چقدر خوشحالم امشب سه تایی با هم داریم تلویزیون نگاه می کنیم و امثال اینا.
نتیجه می ده.
در ضمن اینم بدون بعضیا شخصیتشون خونسرده .
به قول پدرم زندگی مثل یه رشته مو می مونه یه سرش دست زن و یه سرش دست مرد باید با هم راه بیان وگرنه اگه یه طرف بکشه پاره می شه.
موفق باشید:72:

خواهر من مشکل شما شاید یه جور مشکل بی مشکلی باشه ؛ از ما گفتن :72:

سلام روشای عزیز
به تالار همدردی خوش آمدی
همسر من هم 36 سالش هست
من 11 ساله دارم زندگی می کنم
تمام این شرایطی رو که گفتی من مو به مو داشته ام و کاملا درکت می کنم
نگران نباش مشکلت قابل حل هست

زندگی چکامه رو بخون
زندگی سارا بانو رو بخون
زندگی منو بخون

الان همه مون خوشحال و خوشبختیم :72::72::72:

دوستان خوبم خیلی متشکرم که انقدر دلسوزانه منو راهنمایی میکنید.

میخوام این بار به توصیه شما عمل کنم و یه فرصت دیگه به زندگیمون بدم. امیدوارم بتونم محکم تر بشم ....

دوست عزيزم اين جمله دوستمون baby خيلي به دلم نشست
بنظر من شما و همسرتون زندگی رو صحنه مبارزه کردین و به زور می خواهید محبت دریافت کنید. محبت و ابراز محبتی ارزش داره که خود جوش باشه نه اینکه شما یاد آوری کنید

اگه اون به خاطر زورگويي شما روزي بهتون صد بار بگه دوستت دارم و واقعي نباشه بهتره يا اينكه سالي يه بار بگه و يا رفتاري نشون بده كه نشانه دوست داشتنه
كدومش با ارزشه
زندگيتون را خراب نكنيد كاملا موقعيت را درك ميكنم اما شوهرت كه سنگ نيست بهش زياد محبت كن تا بالاخره تحت تاثير قرار بگيره

به نظرم بهتره بيشتر از خودت و همسرت و نوع روابطتون بگي...
1.بعد از تولد فرزندت چه اتفاقاتي افتاد كه از همسرت و خانوادش دلخور شدي؟به قول green عزيز احتمالش هست كه افسردگي بعد از زايمان شما درمان نشده؟؟

2.كار همسرت چيه كه هميشه خسته و خواب آلود مياد خونه؟

3.فكر نميكني كه همسرت هم كمبودهايي داره كه ازت فاصله ميگيره؟؟

4.غير از اينه كه همسرت هم به خاطر ساختن اين زندگي تلاش كرده و حالا لايق اين تنفر نيست؟؟مردي كه حالا ازش متنفري روزي مرد روياهات بوده كه بهش جواب مثبت دادي و پاي سفره ي عقدش نشستي...خوب توي قلبت رو بگرد...حتما حتما خصوصيات ويژه و مثبتي داشته كه لايق زندگي با تو شده!!همون خصوصيات رو پيدا كن بنويس...مرور كن...تقويت كن...

يادت باشه براي اينكه كسي بهمون محبت كنه بايد اول خودمون پيش قدم بشيم و بهش محبت كنيم...محبت،محبت مياره و سردي هم سردي مياره

salam khahare golam, omidvaram injuri k englisi minewisam betuni bekhun man khodam hanuz ezdevaj nakardam ama injur k esmamo mibini ba kesi namzadam dar bareye zendegi zana shoyi ziyad etela'at nadaram ama be nazare man khodet sey kon bahash be arami harf bezani wa befahmunesh chon fek konam shoma alan sahebe farzandin be fekre on dokhtare masum ham bashid chon farda on bozorg mishe babasho soal mikone, albata in nazare mane azizam, man khodam awal az awal ashnayi k ba shoharam hastam taqriban nazdikaye 3sal mishe bahamim wa davamun hamishe edama dare ino ham bayad bedunim k dava namake zendegist ama ta hadesh. behet tose'a mikonam azizam ba shoharet harf bezan bebin chera onjuriye che kamiyat tu zendegish ehsas mikone k hamchin raftari mikone ba shoma.ama zendegito kharab nakon khaharam hij waqt fekre jodayiro nakon chon khuneye awal behtarin khuneye omre adame.
shad bashi hamishe wa mowaffaq omidvaram zendegit hamuntori beshe k shoma mikhain,
ya ali

دوستان عزیزم باز هم از همکاری و صحبتهای ارزندتون سپاسگزارم.

یه مشکل بزرگی که ما با هم داریم تربیت خانوادگیمونه که خیلی با هم فرق داره...من تو یه خانواده گرم و صمیمی بزرگ شدم که هنوزم که هنوزه پدرم عاشقانه مادرم رو دوست داره و مثل دو تا دوست با هم زندگی میکنن. من و برادرم یاد گرفتیم که چطور محبت کنیم...چطور دیگران رو خوشحال کنیم. چطور احترام بزرگترها رو نگه داریم....وووو
اما در مقابل خانواده شوهرم یه خانواده پدر سالار بودن که از پدر فقط یک شخص بد اخلاق میشناختن که هیچ وقت با بچه هاش و همسرش مهربان نبوده همیشه غرور و تکبر داشته....به زن به چشم یه کلفت نگاه کرده....یه خانواده سرد که من فکر نکنم هیچ کدوم از بچه هاش با پدرشون درد و دل کرده باشن...یا حرف محبت آمیزی از پدرشون شنیده باشن. و ....خیلی چیزای دیگه که من تو این خانواده دیدم که برام جای تعجب داشت.
حتی وقتی به هم میرسن با پدرشون رو بوسی نمیکنن.

الان یک خواهر و یک برادر شوهرم هم از همسراشون جدا شدن و به خانه پدری برگشتن. هیچ شور و نشاطی تو خانوادشون نیست...
تا حالا نشده یکی از اعضای خانوادشون برای احوال پرسی به ما زنگ بزنن...در صورتیکه پدر من اگه یه روز صدای منو نشنوه یا دخترم رو نبینه کلافه میشه....
الان 2 ساله که پدر و مادر من زحمت بزرگ کردن دخترم رو میکشند چون من شاغلم...اما تا امروز یکبار خانواده شوهرم پیشنهاد ندادن یک روز اونها بچه رو نگهداری کنن....
شاید اگه اونا گرم بودن یکم بی محبتی پسرشون جبران میشد.
من به دخترم خیلی حساسم...وقتی میبینم خانواده من چطور از جون و دل برای ما زحمت میکشن و در مقابل اونا هیچ کاری نمیکنن ازشون بدم میاد....دلم نمیخواد ببینمشون....فقط توقع دارن که دعوتشون کنم و ازشون پذیرایی کنم

باورتون نمیشه وقتی تازه عروس این خانواده شده بودم چه کارهایی براشون میکردم . همیشه مادرش به من میگفت تو از دخترام هم به من نزدیکتری....
هر چی از سردی این خانواده براتون بگم کم گفتم....

تا قبل از به دنیا اومدن دخترم مشکلی نبود و من به روم نمیاوردم اما وقتی دیدم که از روز اولی که دخترم به دنیا اومد با بهانه های مختلف چطور خودشون رو کنار کشیدن و تمام زحمتات پرستاری از من و نگهداری از دخترم رو گردن پدر و مادر من انداختن و حتی یه تشکر خشک و خالی هم نکردن دیگه تحملشون برام سخت شد....
این داستان خانواده همسرم.....

به نظر شما با این سبک تربیت آیا میتونم توقع محبت از شوهرم رو داشته باشم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

خب پس مشكل بر ميگرده به تربيت خانوادگي شوهرتون. :305:
من نمونه ي شما را توي خانواده ي خودمون ديده ام. خانومه تهرانيه و از يك خانواده ي گرم و با محبت، اما آقاهه از يك خانواده ي خشك و شهرستاني. دقيقا همون چيزايي كه ميگين، من توي اون خانواده ديده ام. بعد از به دنيا اومدن بچه اش خانواده ي شوهر، نصف خانواده ي خودش، تحويلش نگرفتن. اصلا بهش كادوي اون چناني ندادند، چون رسم نداشتند. :163: اصلا بهش زنگ نمي زنند. وقتي مريض شد و به بيمارستان بستري شد، ملاقاتش نرفتند. خيلي خونه اش نمرن و دعوت هم نمي كنند. :163:
اما تمام اين مشكلات از روي تفاوت فرهنگ هاست. :305:
راستش را بخواهيد، اونها(خانواده مرده) اصلا آدماي بدي نيستند ولي متاسفانه نمي تونند، به هم ابراز محبت كنند. اونها همديگر را دوست دارند، اما خجالت مي كشند كه حتي بروز بدهند. :302: خانواده ي شوهر شما هم من مطمئنم از اين نوع هستند. اون بيچاره ها هم دوست دارند كه بهتر باشند، اما نمي تونند. :302:
نه اين كه نخوان، مي خوان، اما نمي تونن.
شايد براي شما گفتن دوستت دارم، كار راحتي باشه، اما براي اونها اين كار خيلي مشكله و سخت ترين كار دنياست.
اما حالا شما توي اين مشكل كه گير كردين، اين مشكل مي تونه براي شما، هم يه تهديد باشه و هم يه فرصت.
تهديد از اون بابت كه بايد با يه همچين خونواده ي خشكي، يه عمر بسازيد.
اما اگه زرنگ باشيد، مي تونيد، از اين تهديد، يك فرصت بسازيد. چطوري؟ خب پس خوب گوش كنيد:
شما يه فرصت دارين تا توي اين خانواده به يه نجات دهنده و يه قهرمان تبديل بشين. بايد اونها را كم كم تغيير بدين. البته خيلي مشكله، اما شوهرتون را مي تونيد كم كم تغيير بدين. وقتي مادر شوهر شما ميگه كه كارهاي تو براي من از دخترم بيشتر بوده، يعني چي؟ يعني دخترم در طي 20 سال، اين محبتي را كه تو در 2 سال كردي، به من نكرده. اون مادر هم محبت نديده و الان يه جورايي دلش به شما خوشه كه حداقل از شما يه چيزي دريافت كنه. به اين فكر نكن، كه اونها دوستت ندارن، مگه ميشه مادر شوهرت كسي را كه از دخترش بيشتر بهش خوبي كرده را دوست نداشته باشه؟ دوستت داره، اما بيچاره بلد نيست. جوري بزرگ شده كه بلد نيست محبت كنه و فقط توي دلش تو رو از دخترش بيشتر دوست داره اما نمي تونه نشون بده. براي ساير افراد اون خانواده هم همين طور. شوهرت هم از خونه اي اومده كه توش از اين حرفاي عاشقونه و دوست داشتني خبري نبوده؛ اما وقتي اون حرفا را از زبون تو مي شنوه، كلي كيف مي كنه. آخه اون تا حالا دوستت دارم را از كسي نشنيده.
تغيير دادن شوهرت و كم كم توي راه آوردن اون، براي تو يه فرصته تا محبتي را كه تا حالا از كسي دريافت نكرده، براي اولين باز از تو دريافت كنه. شوهرت حتي ممكنه روش نشه، يه ابراز علاقه ي كوچلو بهت بكنه، اما دليل نمي شه كه دوستت نداره. اون بنده خدا فقط بلد نيست.
در ضمن فكر نكن كه اونها به محبت نيازي ندارند كه به هم ابراز نمي كنند، مگه ممكنه كه كسي به محبت نياز نداشته باشه. اما بيچاره ها بلد نيستند. در ضمن شما حداقل از خانواده ي خودت محبت مي بيني، اما شوهر بيچاره ات حتي از خانواده ي خودش هم محبت نمي بينه.
اون خانوم آشناي ما، اول با شوهرش كلي رفيق شد و بنا را بر اين گذاشت كه بايد به همسرش ياد بده، ابراز علاقه كنه. حتي توي يه عيد نوروز، پدر مادر شوهرش را مجبور كرد تا هم را ببوسند. نمي دوني چه صحنه اي شده بود. :311: حالا اون بوسه را همه مديون اون عروس هستند. حالا توي اون خونه، بيشتر به هم زنگ مي زنند و بيشتر ابراز علاقه مي كنند و همه هم مي دونند كه اين ها به خاطر وجود مبارك اون عروسه. :104:
حالا پيشنهاد من براي شما (البته اگه مي خواي قهرمان بشي.):
1) مطمئن باش كه شوهرت دوستت داره، فقط بلد نيست كه به تو ابراز كنه.
2) مطمئن باش كه خانواده ي شوهرت دوستت دارن، فقط توي عشقولانه رفتار كردن، يه ذره آي كيوشون پايينه.
3) به خودت بگو، من زندگي خودم و شوهرم را سرشار از عشق مي كنم، و اين را من بايد انجام بدم؛ چون من قبلا محبت ديده ام و شوهر بيچاره ام اصلا نمي دونه محبت يعني چي؟

اگه خواستي گام هاي بالا را بري، بگو تا اولين دستور العمل عملي را برات بنويسم. :303:

tesoke
عزیزم ممنون از اینکه انقدر زیبا و دلسوزانه جوابم رو دادی....
من تمام حرفای تو رو قبول دارم. منم همین راه رو در پیش گرفتم ....الان دیگه شده برام یه وظیفه...اونی که باید محبت کنه منم...اونی که باید گرما به زندگیاشون ببخشه منم...اونی که باید مهمونی بگیره و برای دیگرون کادو بخره منم....اونوی که باید وقتی شوهرش از در وارد میشه بره جلوی در و با روی خوش بهش خسته نباشید بگه منم...اونی که باید .... و باید وووووو چند تا دیگه میخوای برات بگم....تمام مسئولیتها گردن منه....من باید به همه انرژی مثبت بدم اما از کی و کجا انرژی مثبت دریافت کنم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
خسته شدم....دیگه انرژی ندارم....الان موقعی که کسی به من محبت کنه....منو خوشحال کنه....ناز و نوازشم کنه...اما کسی نیست....شوهرم فقط از من توقع داره....
آره اون منو دوست داره و زندگیشو دوست داره برای اینکه من خوبم....برای اینکه من از دل و جون براش مایه میذارم....خوب مگه یه مرد از زندگیش چی میخواد...انقدر خیالش از من و زندگیش راحت شده که حتی هر از گاهی سر و گوششم میجنبه.....اینا رو که فهمیدم خیلی بهش سرد شدم....کم کم فاصله مو باهاش زیاد کردم....براش شدم یه غریبه....الان داره شکایت میکنه....بهونه میگیره....میگه من عوض شدم....اما کاری نمیکنه به جز جر و بحث و تهدید....
الان یه مدته ایران نیست....من خیلی حالم خوبه....حتی یه ذره هم دلم براش تنگ نشده....انگار آزاد شدم....انگار به یه آرامش رسیدم....دیگه انقدر حالم خوبه که به دخترم هم بیشتر رسیدگی میکنم....هر روز دعا میکنم دیگه برنگرده و همون جا بمونه.....

چیکار کنم....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
دوستش ندارممممممممممممممممممممم ممممممممم.....
من خیلی سعی کردم زندگیمو نگه دارم....اما نمیتونم....دیگه نمیتونم فداکاری کنم....میترسم پام بلرزه و پای نفر سومی تو زندگیم باز شه.....نمیخوام اینجوری بشه....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rosha2

کم کم فاصله مو باهاش زیاد کردم....براش شدم یه غریبه....الان داره شکایت میکنه....بهونه میگیره....میگه من عوض شدم....اما کاری نمیکنه به جز جر و بحث و تهدید....
الان یه مدته ایران نیست....من خیلی حالم خوبه....حتی یه ذره هم دلم براش تنگ نشده....انگار آزاد شدم....انگار به یه آرامش رسیدم....دیگه انقدر حالم خوبه که به دخترم هم بیشتر رسیدگی میکنم....هر روز دعا میکنم دیگه برنگرده و همون جا بمونه....

---

خب شما يه مشكلي داشتين و اين قدر اون را حل نكردين تا حالا شده يه دمل چركين. :305:
الان بهترين كاري كه مي تونين انجام بدين اينه كه با شوهرتون به يه مشاور برين. :303: شوهرتون راضي ميشه تا وقت بگذاره تا با هم به مشاوره برين؟ قبول ميكنه؟

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rosha2

میترسم پام بلرزه و پای نفر سومی تو زندگیم باز شه.....نمیخوام اینجوری بشه....

---

حتي فكر اين را هم نكن.:163: دامن خودت را نجس نكن. كاري نكن كه هم از دنيا و هم از آخرت بيافتي. :305: تاپيك خدا كسي را به درد من مبتلا نكنه را بخوان. وجود تو پاكتر از اين گناه هاست. :305:
البته مي دونم كه تو خودت هم نمي خواي كارت به اونجا بكشه. :104: اصلا اين كه توي اين سايت دنبال مشاوره هستي هم به دليل اين پاكي توست. :104: با خودت عهد ببند كه يا اين زندگي را درست مي كني و يا هم اونو تموم مي كني و بعد با يكي ديگه شروع مي كني.

حالا بگو ببينم، شوهرت مياد با هم برين مشاوره؟ :303:

آره فکر کنم بیاد. چون مطمئنم اون راضی به جدایی نیست.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

من خواستم مشکل رو حل کنم....باهاش صحبت کردم. درد و دل کردم. نیازامو بهش گفتم....اما میگه نمیتونم...میگه منو همینطوری قبول کن
خوب دیگه چیکار میتونم بکنم؟ چشمم رو بر روی همه نیازام ببندم؟ یا همیشه با نقاب زندگی کنم؟ به نظر شما ظاهرسازی خودش نوعی خیانت نیست؟ من دوست ندارم ادای آدمایی رو درآرم که عاشق زندگیشونن اما در باطن...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rosha2

خوب دیگه چیکار میتونم بکنم؟ چشمم رو بر روی همه نیازام ببندم؟ یا همیشه با نقاب زندگی کنم؟

---

نه، اگه قرا باشه تو چشمت را روی نیازهات ببندی، مگه من دیوونم که همش این جا برات پیام بگذارم و کارت دنبال کنم و بعد تو برگردی خونه ی اول. :311:
اگه قول بدی که هر چی میگم را مو به مو انجام بدی، کمکت می کنم. قول میدی؟ :303:

دوستان عزیزم

من و شوهرم تصمیم گرفتیم یه ماه به خودمون و زندگیمون فرصت بدیم که جبران گذشته رو بکنیم. بعد از یک ماه تصمیم میگیریم که میخواهیم با هم زندگی کنیم یا نه....
برام دعا کنید که بتونم یه بار دیگه دوستش داشته باشم....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط tesoke

اگه خواستي گام هاي بالا را بري، بگو تا اولين دستور العمل عملي را برات بنويسم. :303:

---

tesoke عزيز اين دستورالعمل ها را براي من مي نويسيد:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط آوين

tesoke عزيز اين دستورالعمل ها را براي من مي نويسيد:72:

---

مشكلات آدما با هم فرق ميكنه. :305:ذمن نظرم را در تاپيكي كه براي مشكلتون باز كردين، مي نويسم. :325:

سلام روشای عزیز
نوشته هاتو خوندم و یک قسمت از مشکلات تو رو من هم دارم، خوب می فهمم چقدر گشنه و تشنه محبتی بعد 5 سال بی محبتی
عزیزم اول از اینکه حتی اگر خانواده شوهریت مهربون بودن باز نمی تونستن جای محبت شوهرتو برات بگیرن، بنابراین این مسئله جنبیه اینو بیخیال شو چون مادرشوهر من می خواست به جای شوهرم به من محبت کنه من بیشتر حرص می خوردم چون از درون راضی نبودم از زندگیم
ثانیا اینو بدون من درک می کنم بی توجهی دیدن یعنی چی و تو همین یک سال و نیمه خیلی زجر کشیدم و به قول شما گاهی فکر می کنم الان اگه یک نفر فرصت طلب وضعیت منو می دونست و من یه ذره بی احتیاط بودم خیلی راحت می تونست تو دل من نفوذ کنه ، با دوتا کلمه و جمله محبت آمیز، چون تشنه ام برلب دریا، امیدوارم بتونم منظورمو برسونم،البته سو تفاهم نشه این فقط یک فرض و فکر هست
من می گم شما بعد 6 سال بی توجهی دیدن و با وجود اینکه مطمئنم شما خانوم پاک و درستی هستید ( همین مسئله نگرانی شما از زندگیتون اینو می رسونه ) نکنه کسی باشه که یه ذره توجه شما رو جلب کرده باشه ( شخص سوم ) حتی در فکر شما و همین شما رو نگران کرده باشه؟
امیدوارم سوالم ناراحتتون نکرده باشه