یک سرگذشت ....

وقتی اسیر باشی ازادی رویای هر شبت میشه

وقتی ازاد میشی دلت واسه سلولت تنگ میشه


باید سفر کنی تا بفهمی ادمها خیلی چیزها نمیدونن که تا اخر عمرشون هم نمیدونن مگر اینکه نوع زندگیشونو عوض کنن حتی محیط که عوض میشه ادم چیز یاد میگیره .من همیشه به جهانگردا احترام میزارم چون انگار به اندازه سفرهاشون به دنیا اومدن چون هزارتا زندگی جدید رو تجربه می کنن.
قبلش هر چی که بود خوندین و من میخوام یه زندگی دیگه رو نشونتون بدم یه سفر و یه تجربه که میتونین بخونین و بدون اینکه از پشت کامپیوترتون بلند شین درکش کنین شاید به دردتون بخوره

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...9c55420ab4.gif

فصل اول
پیدا کردن کوپه و شماره اش برام سختترین کار دنیا بود. پروین تو بغلم بود و من به زحمت میتونستم از اون راهروهای تنگ لعنتی عبور کنم. ساک رو کشون کشون تا جلو در کوپه بردم همه چیز بوی دود میداد بوی غریبی بود.سرو صدا بود.یکی از اون راهنماهای قطار با کلاه و لباس فرم چمدونم رو کشوند تو کوپه و جامو نشون داد. کسی نبود.من فکر میکردم
تا اخر سفر تنهام اما هر چند دقیقه یه نفر اضافه میشد.یه مرد قوی هیکل بد
لباس بو گندو مثه کار گرای معدن و یه خانواده شلم شوربای پر سرو صدا با دو تا بچه تخس نفهم که واسه خراب کردن سفر کافی بودن.اونهمه التهاب هم داشتم از اینکه کجا میرم و چی میشه .نگران پولهای توی ساک دستیم.بچه سرما خورده ام و اینده مبهمی که هیچی نمیدونستم ازش.
قطار که راه افتاد یه حس ترس قوی چنگ انداخت و چشمامو پر از اشک کرد .مثه سگ پشیمون بودم انگار ته یه دره پرتاب میشدم.واسه اینکه اشکامو کسی نبینه پروینو چسبوندم به سینم و یه کم با فشار و درد گریه کردم.


بگذریم از اینکه اون دو تا بچه تا صبح نق زدن و پروین هم یه ریز گریه کرد .حتی موقع عوض کردن کهنه اش اینقدر من به هم ریخته و کلافه بودم که یادم رفت بشورمش و توی کوپه یه کهنه دیگه تنش کردم که باعث شد اون زن و مرد با تعجب به من نگاه کنن.سفر سختی بود صبح وقتی سرو صدای مسافرا رو شنیدم و پایین کشیدن چمدونا رو دیدم فهمیدم که رسیدیم پروین بعد از بی خوابی اون شب تو خواب ناز بود.
اما باز و بسته شدن در و ونگ ونگ اون دو تا بچه، کوچولومو از خواب پروند و دوباره صدای گریه اش همه رو عاصی کرد . من خرد و خسته تو ایستگاه منتظر بودم و هر از چندی که یکی با ساکش بهم برخورد می کرد جابه جا میشدم .نمیتونستم بشینم مبادا پیمان مارو نبینه.پروین شیر می خواست و من اب گرم نداشتم تا شیرشو درست کنم .گریه هاش که اوج گرفت چنتا دری وری بهش گفتم و ژولیده پولیده با چشمای قی کرده رفتم تو یکی از دکه ها و اب جوش خواستم برا شیر بچه ام.کلی گرم و سرد کردم تا میزون شد و تو این مدت مثه یه مادر سنگ دل به ضجه های پروین اهمیت نمیدادم، چون خیلی اعصابم خورد بود وکتف و کمرم از بس تو بغلم کشونده بودمش از درد تیر می کشید.یکی دو تا پسر بچه
اومدن و بغلش کردن .چقدر دلم میخواس مثه بقیه لم بدم رو یکی از اون صندلیای رنگ و رو رفته و یه ساندویچ کثیف و کوچولو بخورم.اما همش نگران بودم پیمان دنبالمون نگرده .شیشه رو چپوندم تو دهن پروینو صندلیو روبروی در تنظیم کردم تا رفت و امد مسافرا رو ببینم.دل تو دلم نبود.رنگهای افتاب سوخته و چشمهای پرسشگر مردم رو نمیدیدم انگار متوجه نشده بودم بوی امونیاک تو فضا بیداد می کنه .

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...29735d8232.gif

از دکه زدم بیرون ،راننده های خطی مثه مگس دورم میپلکیدن.از بس چشمام دودو زده بود درد گرفته بود .پروین خوابش برد رو شونم. از درد کمر ولو شدم رو صندلی.یه دفعه یه دست گرم شونمو گرفت و قبل از اینکه جیغ بزنم صدای مهربون پیمان همه خستگیامو در کرد: سلااااام....کجایین شما؟؟
اونقدر دیدنش خوشایند بود که حد نداشت انگار دلم نمی خواست یادم
بیاد اذیتهای پروینو سختی سفر تنهایی با قطارو ...انگار فقط می خواستم محکم دستشو بگیرم و از بین راننده های کنه و مسافر کشای بد دهن رد بشم.بیرون، تازه هوای خشک و سرد زمستون جنوب خورد تو دماغم سریع رو پروینو پوشوندم که رو شونه نحیف پیمان تلو تلو میخورد
:بوی چیه؟
:اینجا پالایشگا زیاده باید به این جور بوها عادت کنی


کوچه های گرد و خاکی و مردم اون بندر کوچیک تمام حواس منو گرفته بود.به نظرم میدونها خیلی جمع و جور خیابونا خیلی کوتاه و ماشینا خیلی درب و داغون بودن .درخت کم بود سبزی دور بود انگار اسمون ورم کرده بود و می خواست یه بارون قلمبه بیاد که همینطورم شد تا حالا بارونای جنوبو ندیده بودم اون شب انگار سیلاب اومده باشه یکسره تا صبح
بارید و تمام کوچه ها پر اب شده بود منبع روی پشت بوم سر ریز می شد تو ایوون ما که طبقه دوم یه خونه بودیم .و ایوونمون میشد پشت بوم صابخونه.یه راهرو سر هم بندی موزاییکی تنگ و تار و یه خونه مثه غار پهن و بی نور تنها نور گیر شیشه حال بود اتاقا اصلا پنجره نداشتن اما بزرگ بودن اثاثیه ولو بود و گرد و خاکی .
دو تا از همکارای پیمان هم اومده بودن. عرب بودن با پوستای تیره و لهجه های شیرین اثاثیه رو اورده بودن بالا تا پیمان پول کار گر نده.
پیمان سر پرستشون بود گرچه وقتی کنارشون وامیستاد نصف قدو قوارشونم نداشت و سن و سال بچشونو داشت.اما عجیب مهربون بودن این کارگراش که همش اقا مهنس می گفتن بهش.
از تو شلوغ پلوغی خونه رد شدم تا توالت رو پیدا کنم پروین بدنش زخم میشد باید زود میشستمش .اب مثه دم موش کم جون و باریک میومد و بو میداد انگار قرمز بود .پیمان گفت فقط نخورش اما شست و شو اشکال نداره . گرچه خسته بودم و دلم یه مشت و مال حسابی می خواس ویه خواب چهار پنج ساعته بدون دغدغه و نق نق بچه ،اما شوق و انرژی با پیمان بودن سر حالم می کرد.پیمان از خوابگاهی که توش میموند غذا اورده بود
و بعد از شام حسابی منو پروینو بغل کرد تا خستگی هممون درره .هیچ وقت لذت عاشقی تو اون خونه شلوغ پلوغو یادم نمیره سه نفری رو یه کاناپه پر از کارتن چپیده بودیم و به زور همدیگه رو بغل می کردیم کلی خندیدیم.

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...29735d8232.gif

فردا و فرداها به مرتب کردن وسایل و چیدن اثاث گذشت گرچه راه طولانی یه کمی وسایلو داغون کرده بود اما چیز مهمی نبود.پیمان کارش سخت بود ، به واسطه یکی از همخدمتیاش که مهندس نفت بود جذبش کرده بودن. کارای پتروشیمی تقریبا اوایلش بود و هنوز سیل تهرونیا سرازیر نشده بودن جنوب.بعد از ده روز من و پیمان عقد کردیم اما نه تو بندر چون پیمان به دوستاش گفته بود که من زنشم و بچه هم مال خودشه واسه همینم که تو اون محیط کوچیک خبرا زود می پیچید رفتیم اهواز و تو یه محضر عقد کردیم و برگشتیم. گرچه پیمان به سختی میتونس از سرابانی رئیس کارخونه مرخصی بگیره اما با هر بد بختی بود
جورش کرد.اون موقعها بندر هنوز گاز کشی نبود خیلی مردم فقیر بودن خیلی بدبخت بودن حتی اب خوردنشون هم از فاضلابای اهواز الوده میشد ولی تموم نفت و سرمایه مملکتمون هم زیر پاشون بود .یک کلام در فلاکت روزگار میگذروندن .
زمستون هم تو جنوب سرمای استخون سوز داره به خاطر الودگی هوای اون بندر و نزدیکی کار خونه ها من و پیمان و پروین تقریبا هر دو هفته مریض میشدیم و کلی قرص و کپسول و امپول داشتیم.اما دلمون خیلی خوش بود هم من دیگه به دنیای قبلی متعلق نبودم و کسی منو خونوادم رو نمی شناخت هم پیمان زیر تسلط خالش نبود و هم اینکه همدیگه رو داشتیم و این برای من از همه چی بهتر بود .
صبحها بخاری رو کم می کردم که زیاد نفت مصرف نشه حقوق پیمان سه ماه عقب بود یعنی هر سه ماه حقوق می گرفت و من باید خیلی صرفه جویی می کردم و شبا که پیمان میومد بهترین هنرامو تو اشپزی و دلبری رو می کردم .از همه چیم مایه میزاشتم تا سختی رو که به خاطرم تحمل کرده و از خونوادش بریده جبران کنم. پیمان تنها کسی بود که به خاطر من از یه چیزایی گذشته بود و این واسم مهمترین خصوصیتش بود. من اونو به خاطر محبتش و اینکه پناهم داده بود تو اغوشش، می پرستیدم واقعا.
گرچه پیمان همیشه از سرابانی مینالید و اعصابش خورد بود اما توجهش به من خیلی زیاد بود .مسئولیت سنگینی رو که رو دوشش بودحس میکردم با وجود بی تجربگیش و جوونیش مجبور بود با کار گرای زبون نفهم سرو کله بزنه و کارو پیش ببره.تازه شب هم که میرسید من فشار سرابانی رو با زنگای مداومی که به موبایلش میزد حس می کردم یه پیرمرد دیپلمه بد دهن و فوق العاده ادم ضایع کن که همه از دست زبونش شاکی بودن و رئیس کارخونه بود و موشو تو این کارای صنعتی سفید کرده بود.پیمان از اینکه گاهی ازش فحش می خورد جلو من خیلی عصبی و داغون میشد.اما من اصلا به روم نمیاوردم که چیزی شنیدم اما به وضوح میشنیدم که فحش خواهر مادر هم بهش میده .اونم مجبور بود واسه دووم اوردنمون کار کنه و دم نزنه.من حتی از فکر ادامه تحصیل منصرف شدم تا خرج اضافه ای نباشمو سعی می کردم مدام تشویقش کنم که اوضامون داره خوب میشه اما پروین هم خرجش بیشتر میشد و من باید کار می کردم

فصل دوم:

هر چند من همیشه تو شهر خودمم غریب بودم اما حس غربت زود از دلم پرید.همسایه ها می گفتن خاک جنوب دامنگیره پابستت میکنه.گاهی با پروین میزدیم بیرون تا دور و اطراف رو بشناسیم در مقایسه با تهرون اون بندر خیلی کوچیک بود حتی یه پارک نداشت و ادماش همه یه مدل بودن بیشتر عرب بودن ،فارساشون یا لر بودن یا کرد!
من کم کم باهاشون خو می گرفتم اول از همه با صاحبخونمون که سه تا بچه قدو نیم قدداشت و شوهرش سی و چند سالش بیشتر نبود. از اون موفرفریای بود که تو سن جوونیش باز نشسته شده بود و بچه بزرگش دبیرستان میرفت .با پول پیش ما یه ماشین گرفته بود و کرایه کشی می کرد .زنش چند باری اومد و بهم سر زد برام غذا اورد
.مهربون بودن بیش از اندازه.من گرچه تصمیم داشتم دیگه خام محبت کسی نشم اما انگار این دل ما نمی خواس عاقل شه .
حرف خانوم وطنی (خواهر پیمان)هم تو گوشم بود که ادم تو شهر غریب باید واسه خودش خواهر مادر پیدا کنه. تا غربت داغونش نکنه. من زود انس گرفتم بچه هاش به من و پروین انچنان وابسته شدن که هر روز میومدن بالا پیشم یا پروینو میبردن پایین. پیمان هم هرچی از توان و انرژی که واسش میموند خرج خلوت خودمون میکرد اتاقامون بزرگ بودن و من پیمان یه ملافه بزرگ پهن میکردیم رو موکت و در حالیکه نگرا ن پروین نبودم. چون اکثرا پایین پیش زهرا خانوم و بچه ها بود ، تموم خستگیای پیمانو دلتنگیای خودمو از تن در میاوردیم..گاهی قهقهه میزدم و اونقدر
خوشحالی میومد سراغم که یادم میرفت بچه دارم . در کل دلخوش بودم . قدری ارامش تو وجودم حس میکردم واین به روحیه ام و برگشتن سلامتیم خیلی کمک می کرد . دیگه از فکرای عجیب غریب و عشقای مخفی تو ذهنم خبری نبود .
اب که رفت زیر پوستم و سرخی که زد رو گونه هام ،چشمام که برقشو دوباره پیدا کرد ودهنم که بوی خنده گرفت، دردسرا سر باز کرد و منو مچالم کرد. این رسم زمونس انگار همش رو یه پاشنه نمی چرخه. نمیزاره یه دل سیر کیف کنی و بی دغدغه بخوابی.خیلی شادی رو طولش نمیده و یه گوشه کارو ول میکنه تا همیشه گردنت کج باشه.
از طرفای بهمن هوا رفت طرف سرما.من و پروین پای بیرون پیدا کردیم و کم کم از خونه زدیم بیرون زهرا خانوم هر وقت خرید میرفت مارو هم میبرد. زنهای جنوبی رو به اسم پسر بزرگه صدا می کنن یعنی اقای سندانی صاحبخونمون به زهرا خانوم می گفت مامان حمید! چون اسم پسر بزرگه حمید بود.از اونجا که من لهجه نداشتم و تیپ و قیافم با اونا فرق داشت حتی با اینکه ساده می پوشیدم خیلی تو اون بندر کوچیک تو چشم بودم. امون از جای کوچیک و محیط بسته امووووون پسرای الاف عرب زبون که سر کوچه وایمیستادن به سرعت امار منو در اوردن و بهم می گفتن خانوم مهندس یه تیکه هایی هم مینداختن اوایل که من با بی اعتنایی سردشون می کردم.
پیمان هشدار داده بود که ارایش نکنم چون اینجا محیط کوچیکه و واسش حرف در میارن و منم چون اصلا نمی خواستم پیمان دغدغه داشته باشه بی ارایش بیرون میرفتم هر چند عاشق ارایش کردن بودم و وقتی این همه توجه رو به خودم جلب می کردم فکر میکردم اگر من یه کمی ارایش داشته باشم دیگه هیشکی تو بازار کاسبی نمیکنه نه اینکه من خوشگل بودم نه.از من خوشگلتر فراوون بودن.اما همیشه مردم شهرستان اونم شهرستانای دور دست یه حس احترام و شیفتگی نسبت به مردم تهرون دارن یعنی ندید عاشقشونن.
چون اخر امال و ارزوشونه که با یه تهرونی رفیق باشن یا رفت و امد کنن.واسه همین تموم خوشگلای اون بندر تا وقتی من دهن باز نمی کردم و با صدای ناز خودم قیمت جنس هارو نمی پرسیدم دلبری می کردن به محض اینکه من بدون لهجه جنوبی و با غرور حرف میزدم فروشنده و مشتری هاج و واج و با حسرت به من نیگا می کردن .این یه واقعیت بود که من لمسش می کردم حتی نگاههای حاکی از حسادت زنهای خوش اندام و گندمی بندر رو رو خودم احساس می کرداحساس غرو و شادی می کردم و از اینکه میتونستم بدون هیچ زحمتی این همه توجه به خودم جذب کنم کلی کیف میکردم


اوج کار پیمان تو اسفند بود حتی جمعه هاهم سر کار میرفت و خونه که میومد مثه جنازه میفتاد و موبایلش یه ریز زنگ می خورد .من گله نمی کردم میدونستم مشقتها رو واسه خاطر ما میکشه اما هر چی اصرار می کردم نمیذاشت کار کنم.میگفت اینجا محیط کوچیکه زنها زیاد اهل ارایشگانیستن! تازه پول اجاره ارایشگا نداریم و ازین حرفا
حرف تو خونه اوردن مشتری هم که غدقن بود می گفت نمی خوام پای زنها تو ی خونم باز بشه و صورتشونو بند بندازی مگه نوکرشونی؟

پروین دوران شیطنت رو میگذروند و باید مدام مواظبش بودم هر چند ما اثاثیه خیلی کمی تو اون خونه داشتیم اما بازهم گاهی یه گوشه میرفت و گم میشد و تا پیداش کنم خیلی طول می کشید از همون اوایلم خیلی بی سرو صدا شیطونی می کرد. لبش مدام می خندید اونقدر با نمک شده بود که وقتی بغل پیمان بود کلی دختر جذبش میشدن. پیمان گاهی به شوخی بهم می گفت: پروینو بده با هم دو نفری بریم لب ساحل یه دوری بزنیم خودتم نیا مطمئن باش دست پر میگردم !

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...52abb59dd2.gif

خلاصه تنها کاری که میتونستم برای رضایت پیمان بکنم این بود که شبای خستگیشو مرهم باشم .دردای عصبی که به سراغش میومد هیچ چاره ای نداشت جز اون کار .اینو از زمان صابر یاد گرفته بودم .گاهی هم که نصفه شب از صدای پروین یا چیز دیگه بیدار میشد و خوابش نمیبرد و دوباره میومد سراغم. .حتی خیلی وقتاش من تو خواب بودم .با وجود اینکه اینکار بدون امادگی زن یه کم دردناکه تحمل میکردم.چون خیلی به فکرش بودم نمیخواستم مثه صابر از پا بیفته حاضر بودم جونمم بدم براش تو این مدت که اینجوری پیمانو سر پا نگه میداشتم و اون به این وضعیت عادت می کرد خودمم دچار درد و التهاب شدم .اون تقریبا میدونست که هرشب بدون اینکه بخواد انرژی اضافه ای خرج کنه من میرم تو بغلش و کارهایی که قراره اون انجام بده رو هم خودم انجام میدم تا اون راحت باشه و فقط ذهنشو از در گیریهاش خلاص کنه و بعد صدای خرو پف های وحشتناکش میرفت اسمون که حتی دلم نمیمود تکونش بدم تا بهتر بخوابه ...درد زیر دلم بیشتر و بیشتر میشد. اوایل فکر میکردم طبیعیه .اون موقع هم نمیدونستم که باید برم پیش ماما فکر می کردم فقط زنای حامله میرن پیش ماما.دکتر نزدیک خونه نبود و پیمان راضی نمی شد من با بچه یا بدون اون تنها برم جای دورتر و نا اشنا..هر بار تصمیم می گرفتم ازش بخوام یه مدت طرفم نیاد تا درد زیر دلم خوب بشه اصلا نمی تونستم .موقع نزدیکی درد زیادی رو تحمل می کردم حتی موقع دستشویی هم از سوزش و درد اشک میریختم و به سختی میرفتمدستشویی.توی اوج شلوغی کار پیمان بود و اصلا مرخصی نداشت من هم تنهایی میترسیدم برم دکتر. زهرا خانوم هم ادم بی دست و پایی بود که به سندانی وابسته بود همه کارش، و بدتر از من هیج جارو نمی شناخت مردای اونجا کمتر میزاشتن زناشون بیان بیرون.
هر چند خیلی کم میرفتیم بیرون و کم خرج می کردیم تا اوضا بهتر شه اما نبودن تفریح درست و حسابی تو اون بندر کوچیک و گرم وادارمون میکرد گاهی بزنیم بیرون تا تو خونه نپوسیم .تنها تفریح مردم انتن ماهواره بود. از خانواده های فقیر فقیر عرب تا پولدارای بندر همه یکی دوتا دیش ماهواره داشتن.من که دیش و دم و دستگاهشو داده بودم به خانوم وطنی.
پیمانم پول نداشت تا بخره.تلویزیون خودمونم که الحق و النصاف هیچ چیز به درد بخوری نداشت.
همه اینها وقتی ادم سالم باشه هیچ ناراحت کننده نیس،اما وقتی یه درد حتی کوچیک تو جسم یا روح ادم لونه می کنه انگار همه مشکلات بزرگتر و پر رنگتر میشن.درد من و اون ترشحات بد بو هر روز و هر ساعت اضافه میشدن تا اینکه یه روز صبح با گریه پروین خواستم بلند بشم درد و سرگیجه زمینم زد.بیشتر ترسیده بودم. کشون کشون خودمو تا میز تلفن جلو بردم درد اونقدر زیاد بود که گریه امونم نمیداد و هر لحظه ادرد وحشتناکتری ادامه سراغم میومد .زهرا خانوم سراسیمه خودشو رسوند بالا.یادمه چند روز بیشتر تا عید نمونده بود .پروین رو سپرد دست زهره و منو به زحمت از پله ها پایین برد تا توی ماشین اقای سندانی .هر چه قدر اصرار کردم زهره و پروین هم بیان که خیالم راحت باشه سندانی قبول نکرد و گفت شاید کارمون گیر کنه بچه خسته میشه. من بی حال و بی هوش تو ماشین ولو شدم دو تا ملافه پیچیده بودن دورم و یه روسری به زحمت رو سرم انداخته بودن.یه کلینیک حدود نیم ساعت دورتر از خونه ما بود که با و جود اینکه پله میخورد اما دکتر ماما داشت و به زحمتش میرزید.خلوت بود من مثه یه جوجه گنجشک که بال بال میزنه قادر نبودم رو صندلی انتظار بشینم و از درد به اغوش زهرا خانوم پناه میبردم و گریه می کردم. سندانی عصبی قدم میزد و با دلسوزی هر چه تمامتر این دختر تهرونی بیچاره رو تما شا می کرد که از شدت درد و گریه قشنگی چشماش اصلا دیده نمی شد.ماما یه زن خیلی جوون و خوشگل بود اهل اونجا نبود و خیلی مهربون منو رو تخت خوابوند .زهرا خانوم چادرشو مدام سفت میکردو با دستپاچگی به من دلداری میداد. با تمام زورم دست ماما رو نگه
داشته بودم و التماس می کردم زهرا خانوم با صدای لرزون سرمو به سینش فشار میدادو خواهش می کرد، ماما یه نسخه بلند بالا داد دستم و گفت اگه دوباره شدت گرفت مراجعه به متخصص واجبه که تو اون بندر نبود و باید یا بندر بغلی میرفتیم یا اگه میخواستیم محکم
کاری بشه اهواز.دو تا سرم برام نوشتن و من بعد از تموم این دردها با امپول مسکن خوابم برد. چشم که باز کردم، سرم دوم تو دستم بود و زهرا خانوم چند قدم اونطرفتر رو صندلی چرت میزد .خوبیش این بود مثه مطبای دیگه کثیف و شلوغ پلوغ نبود فقط من تو اتاق بودم و سرو صدا ازارم نمیداد.فکر پروین بودم زهره نمیدونس شیر خشک بچه رو چند پیمونه بزنه با چنتا اب. کاش یادم میموند و یادش میدادم .

بالهای صداقت عزیز بسیار زیبا و خواندنی بود...با تمام وجودم درکش کردم چون چند سال از دوران کودکی من در جنوب و با این حال و هوا سپری شده...
منتظر فصل های بعدی هستم...
موفق باشی.

سلام بالهای صداقت عزیز:46:

واقعا لذت بردم خواهش می‌کنم زودتر ادامشو بنویس که مشتاقانه منتظرم.:72::

فصل سوم:
زهرا خانوم رو بیدار کردم نزدیکای ساعت دو برگشتیم خونه سندانی پمادها و داروهای منو خریده بود اما یه پماد رو پیدا نکرده بود و فرستاده بود یکی از همکاراش که مسافر میبره ماهشهر برام بخره بیاره.صدای نق نق پروین میومد برام جا پهن کردن و تو اتاق بچه هاشون منو خوابوندن و گفتن تا نتونم درست راه برم نباید از پله بالا پایین برم.پروین به محض دیدنم گریه رو شروع کرد.محکم خودشو تو بغلم انداخت من جونی نداشتم تا به سینم فشارش بدم اما از اینکه ظاهرا مشکل خاصی نداشتم خیلی خوشحال بودم چون پروین همه ی اون چیزی بود که از گذشته تلخم برام مونده بود و می خواستم باهاش اینده رو بسازم نمی خواستم اسیبی بهش برسه .
زهرا خانوم گرچه مثه زنهای تهرونی پررو و دست و پا دار نبود اما تو خونه داری و کد بانو گری نظیر نداشت پروین رو خوابوند و نهارم رو ردیف کرد و کنار بسترم نشست. موهای بلندش که از مشهای قدیمیش فقط نوک موهاش مونده بود صاف و زیبا بود .اخرین خونه تکونیهاشو داشت انجام میداد. پسراش هنوز مدرسه میرفتن اما زهره تعطیل شده بود. هر چه قدر اصرار کرد به پیمان زنگ بزنه قبول نکردم، به هر حال اون چند ساعت دیگه میومد .
زنها تو اینجور مواقع همدردیشون رو با تجربیات مشترکشون نشون میدن. شروع کرد به تعریفکردن ازینکه اونم اوایل ازدواجش دچار عفونت شدید شده بود و تازه اون موقع مادر شوهرش میخواسته سنتی مداواش کنه و طفلکی خیلی درد کشیده .حرفاش گرچه کمکی به من نمی کرد اما تنهاییمو پر میکرد وحس خوب همدرد داشتن منو دلگرم میکرد.

اون روز پیمان که اومد طبقه پایین و منو رنگ پریده تو رختخواب دید لباش خشک شده بود بعد از اینکه زهرا خانوم تنهامون گذاشت سرشو محکم تو دستاش گرفت و گریه کرد و هر چه قدر خواستم ارومش کنم نشد خودمم گریم گرفت هیچی مثه ندامت یه مرد از کارش نمیتونه قلب شکسته یه زن رو اروم کنه!
: تو که میگی بخشیدی منو ...اما من خودمو نمیبخشم...مثه حیوون باهات رفتار کردم ....من بی جنبه ام اشغالم...خودمو نمیبخشم !
:پیمان تو رو خدا ! چشات قرمز میشه بده! پروین گناه داره. ببینه مامانش مریضه باباشم گریه میکنه ها.....
سرشو گذاشتم رو سینم و اون ازم دلجویی کرد.


هفته اول عید هم تو بندر بودیم هوا گرم بود خیلی گرم.پیمان سر کار میرفت اما یه کم زودتر میومد .مهمون هم که نداشتیم. فقط صاحبخونه با بچه هاش.هفته دوم من کمی بهتر شدم پیمان دوهفته ای بود که طرفم نیومده بود و برام خیلی مهم بود که به فکر منه . از دوستاش فیلم می گرفت و نگاه می کردیم .هفته دوم با یکی از کار گرای عربش اومد و دیش ماهواره نصب کرد
من هم از تنهایی و یکنواختی در میومدم.خانوم وطنی که بارداری سختی رو گذرونده بود اوایل عید پسرش به دنیا اومد.و من دلم پر میزد براش و اونقدر ناراحت بودم که چرا نیستم تا براش یه کمک کوچولو باشم چون اون مثه یه مادر منو حمایت کرده بود. و به خاطر اینکه موضوع مریضیم رو نگم مجبور شدم کار پیمان رو بهونه کنم . هر چند که اون زرنگ تر ازین حرفا بود که نفهمه چرا نتونستم برم.
پروینم مثه جوجه اردک راه میرفت و شیطنت می کرد.هر مرحله جدیدی که پروین واردش میشد و بزرگتر می شد من انگار بیشتر به مادر بودنم ایمان میاوردم .هیچ وقت فکر نمی کردم اینقدر به این دختر وابسته بشم در حالیکه از مردی بود که چندان عشقی نسبت بهش نداشتم اما هنوز هم هر وقت یاد صابر میفتم مهر خاصی تو دلم بهش دارم اولین مردی که با ملاطفت منو پذیرفت... اون حس دوست داشتن پدرانه رو بهم القا کرد .خدا رحمتش کنه!


مرضیه خانوم و دختراش هنوز هم بهم زنگ میزدن یکیشون نامزد کرده بود و خیلی دلش میخواس من براش ار تجربه های زفافم بگم و اونقد عجله داشت که یه بار تصمیم گرفت تنهایی بیاد پیشم اما مادرش نذاشت.
ماه دوم بهار پیمان چند روزی مرخصی داشت.من بهتر شده بودم . رفتن به تهران، موکول شد به تابستون .

هوای وحشتناک گرم و طاقت فرسای جنوب مارو شوکه کرده بود بدون کولر گازی بیرون جهنم
بود .همه، کنتور های برقشونو دست کاری کرده بودن تا پول برق کمتر بیاد از ساعت ده صبح تا هفت هشت شب نمی تونستیم بیرون بریم.من اوایل مریض و گرمازده میشدم اما پروین زود خو می گرفت و حرف گوش کن بود.بدون سرگرمی ماهواره ادم حتما دق می کرد انگار تبعید شده بودم به یه جای گرم و خشک و بدون تکنولوژی تا ادم بشم.اما ازونجا که هنرم تو دستام بود از زهرا خانوم شروع کردم و کم کم کل محله که برام کلاس خانوم مهندسی هم میزاشتن وقتی پیمان خونه نبود مشتریم شده بودن .زهرا خانوم هم زهره و میفرستاد ور دستم تا هم یاد بگیره
هم کمک کنه و پروین رو نگه داره.هر جند من اصلا نمیزاشتم پروین زیر دست و بال مشتریها وول بزنه و به سر نوشت خودم دچار بشه

یادم میاد:

*****
از وقتی که خودم و شناختم که حدودا ۱۰ سالم بود...پدرم هرویین می کشید و مادرم هم وضع خوبی نداشت من از مدرسه می ترسیدم...از ادما....از دفتر مدرسه...دوستام.
مادرم شبها دیر می اومد و من نمیدونستم چرا..؟؟ فقط یادمه تا مامان بیاد بابا دوستاشو می اورد خونه می کشیدن... از دود وافیو نش همیشه منگ بودم ... تا وقتی مامان بیاد و بابا شروع کنه به دعوا.
منم یه بچه بد بخت بودم که از ترس کز میکرد تو کمد رختخوابا...هیچی نمی فهمید و همه چیو می فهمید...از فحشایی که به هم میدادن می فهمیدم مامان با چند نفر راه داره و بابا هم خودش میدونه...
هر چی می گذشت بیشتر می فهمیدم چه غلطی می کنن و کجا زندگی می کنم... از این خانوم ناظم حالم به هم می خورد خودمو موش میکردم که گیر نده بابا ننت بیان جلسه.... من خیلی حس حقارت داشتم .... اخه مامانم سیگاری بود می ترسیدم بیاد مدرسه. ابروم بره اون موقعها کمتر زنی سیگار می کشید...
فکر میکنی بچه ۱۰ ساله چی حالیش بود ....نه ماهواره...نه عکس...نه سی دی. من همه چیو تو زندگیم واقعی دیدم
مامان مریض شده بودو دوستاش می اومدن ملاقات.همشون سیگاری بودن یکیشون ارایشگاه داشت ، منو برد پیش خودش من زیر دست و پای زنهای توی ارایشگاه از این ور به اونور می رفتم. دیوار پر از عکسای زن های زیبا بود.زنهایی که لباسهای لختی تنشون بود باموهای پریشون و ..... از اون به بعد مدام جلو ایینه بودم و به خودم نگاه می کردم دلم می خواست یکی از اون خانومای مدل بشم وای.............................چه دورانی بود!

توی مدرسه هم میزیام دوست پسر داشتند و همش از اونا حرف می زدن. ارزوم بود منم یه دونه داشته باشم اما هم جثه ام ریز بود هم خجالتی بودم
مامان با یکی از دوستاش ارایشگاه زدند کلی دعوا جنجال داشتیم تو خونه. بابا می گفت از کی قرض گرفتی؟؟؟ مامان می گفت به تو مر بوط نیست تو خرجیتو سر ماه بگیر و خفه شو..
من بعد از ظهرها بیشتر اونجا پلاس بودم .کار مامان خوب بود مشتری زیادمی اومد منم یاد می گرفتم بند می انداختم ابرو تمیز می کردم سشوار می زدم.درس نمی خوندم اصلا حال و هوای عروسی و ارایش و اینکاراروداشتم.رفیقای مامان شوخیای زننده می کردن مامان لب بر می چید: جلواین یه الف ور ور نکنین میره میذاره کف دست باباش!!! و قاه قاه می خندیدن.


دیگه من اون دختر کوچولوی کمرو نبودم. زندگی با یه مشت زن جا افتاده اونم تو ارایشگا باعث شده بود خیلی بیشتر از بقیه بفهمم و دچار بلوغ زودرس بشم
دوستام زنجیرای بلند می انداختن گردنشون و واسه دوس پسراشون نامه می دادن .
کم کم زیر ابرویی برمی داشتم ودلبری می کردم!خودم می دونستم که چشم پسرا بهم دوخته می شه.عشق می کردم وقتی بهم میگفتن: جیگرتو.....چه عروسکیه..!

بابارو گرفته بودن زندون بود از خجالتم بچه ها هر وقت حرف باباهاشونو می زدن من یا خودمو به یه کاری مشغول می کردم یا حرف رو عوض می کردم.
بابای ستاره که می اومد دنبالش دلم غش می رفت بپیش خودم می گفتم اگه من دخترش بودم...
بابای خوش تیپی داشت وقتی می خندید من می مردم... کسی نمی دونست که من چقدر دوسش دارم شبا دعا می کردم بابام بمیره تو زندان مامانم هم بره سالمندان اقای ساغری (بابای ستاره) منو به فرزندی قبول کنه!
واقعا دعا می کردم و لحظه لحظه زندگی رویا می بافتم
یه هفته دیگه امتحانها بود.
من اصلا درس نمی خوندم با بچه ها ته کلاس نقاشی می کشیدیم
من رفوزه شدم....کسی اعتنا نکرد . تصمیم داشتم دیگه درس نخونم.
ارایشگری رو دوس داشتم و می نوشتم...شعر...قصه....دفتر خاطراتم پر بود از دلتنگیها و عشقها....
یه شب خاطراتمو مرور می کردم مامان سرش خلوت بود..
روزهایی که تب اقای ساغری منو می کشت.رفته بودم تو حس خوندن اون دوران...دلم
واقعا یه بابا می خواست.........
من با سه چهار تا پسر دوست شده بودم...و کارم شده بود پسر بازی...
تا قبل از اخراجم از مدرسه شبا تا دیر وقت می نوشتم!
و زنگای ادبیات...می رفتم میز جلو.اما این پسرای عوضی نذاشتن!
یه دوست پسری داشتم که خیلی اویزوون بود.زنگ می زد خونه گریه می کرد که برم پیشش. اما من واقعا از صمیم دل دوسش نداشتم از تنهایی باهاش رفیق بودم.خلاصه یه روز تا خونشون رفتیم،اصرار پشت اصرارکه بیا تو کسی نیست.منم رفتم،اما فهمیدم که حالش خوب نیست ...به شوخی دو سه تا زدم تو گوشش و بعد که دیدم صداشو برام برد بالا در رفتم با بدبختی.
از اون روز تلفنای تهدید امیز شروع شد،از مدرسه با هزار دلهره می اومدم خونه مسیرمو کلی دور کرده بودم تا با بچه ها بیام و تنها نباشم اما یه روز پشت کوچه مدرسه تنها بودم و دیرم شده بودداشتم می دویدم که پسره جلوم سبز
شد و سر ضرب چسبوندم به دیوار و مثه وحشیا شروع کرد به فحش خواهر مادر دادن ،من هر چی دست و پا زدم نتونستم در برم تا اینکه صدای مدیرمون رو شنیدم که فریاد میزد.
از اون روز که مامانو خواستن تو مدرسه ابروم رفت.پسره رو گرفتن چون ادرسشو دادم .یه جلسه با مدیر و مشاور و مامان و من گذاشتن خلوتی تو مدرسه.
چقدر این پسرا نا مردن!!
اون که یه شب منو نمی دید گریه می کرد زار زار.صاف تو چشای مدیرمون زل زد و گفت: خوبه که مادرشم هست.اینجا،من باید زودتر می گفتم.،تا حالا چند بار اومده خونه ما!!!ما خیلی رابطه نزدیکی داشتیم!!!!
چشمای مشاور از حدقه زده بود بیرون مامانم ازعصبانیت سرخ و سفید می شد و جلو همه اونها زد تو گوشم.برق از سه فازم پرید.
من زدم زیر گریه.این همه دروغگویی و کثافت رو نمیتونستم هضم کنم .
چطوری میتونست با من این کارو کنه.
مدیرمون زنگ زد که کلانتری بیاد ببرتش اما فکر کنم مامان گفت ما شکایت ندارم حتما فکر میکرد من واقعا به خونه اون پسره رفت و امد داشتم.
و اون روز جهنمی هیچ وقت انگار تموم نشد!
نفهمیدم چی سرش اومد.اما من اخراج شدم اگرم نمی شدم دیگه نمی تونستم به اون مدرسه بر گردم.ب
رزخ تو خونه بود سرکوفتای مامانم ،که داشت دیوونه میشد،تا دلتون بخواد تحقیر میشدم و فحش می خوردم کوچکترین حرفیو با بد ترین فحشا بهم می گفت.از ترسم نمی تونستم کتاب بخونم یا بنویسم.دلم تنگ شده بود واسه زنگای انشا من خونه نشین شدم و داغ گذاشتم دلمو که به هیچ پسری اعتماد نکنم
شبا گریه می کردم و نفرین می کردمش.ولی اثر نداشت گاهی تصمیم می گرفتم روش اسیدبپاشم یا ماشین باباشو اتیش بزنم.اما هر بار پشیمون می شدم
یه پا ارایشگر شده بودم یه سالی گذشت ...من مدرک ارایشگریمو سریع گرفتم و مامانم با استفاده از مدرک من رفت دنبال مجوز ارایشکاه اما فعلا تا پیدا کردن جا و اجاره یه جای ارزون تو خونه کار میکردیم ....

*****



به خاطر همون گذشته ای که داشتم پروین رو بیشتر میفرستادمش پایین تا با زهرا خانوم باشه. هر وقت مشتری زیاد میشد زنگ میزدم زهره بیاد بالا. ازین نظر خوب بود اما مواد رنگ و مش خیلی برام هزینه داشت در حالیکه کل پول یه ارایشگر از رنگ و مش در میاد و
بند و ابرو اصلا سود نداره.از پیمان هم که توقع نداشتم چون طفلک حقوق خودشم چهار ماه عقب افتاده بود.تازه اگه میفهمید دارم ارایشگری میکنم قاطی می کرد.بنابراین من فقط دست مزد میگرفتم و به مشتری مگفتم رنگ و اکسیدان مورد نظر رو خودش بخره.

فصل چهارم:
نزدیک امتحان دانشگاه ازاد پیمان بود هرچند اصلا فرصت نکرده بود درس بخونه اما تنها راه نجاتش از کار سخت این بود که مدرکشو بالا ببره .من هر شب براش دعا می کردم وقتایی که میدیدم با کلافگی کتابها رو ورق میزنه و سر در نمیاره باید از کجاش شروع کنه، یا رو کتابا از خستگی ولو میشه خیلی دلم براش می سوخت.
تنها کاری که ازم بر میومد دعا بود .یادمه پیمان خیلی دلش می خواس من نماز بخونم انگار همه دین تو نماز بود .اوایل که ازم خواست نماز خون بشم خیلی شوق و ذوق داشتم چادر جا نماز هدیه خانوم وطنی رو میبوسیدم و هر روز صبح به زحمت برا نماز بیدار می شدم.اما خودش خواب میموند یا غسل نداشت. منم چون اوایل نزدیکیهام خیلی زیاد بود و پروینم خستم می کرد نمیتونستم تند تند برم حموم . و اون همه مو رو شونه کنم و خشک کنم.واقعا طاقت فرسا بود. تابستون که شد خیلی بهتر بود اما بازم خیلی وقتا نماز مغرب قضا می شد چون مشغول پیمان می شدم و صبحم خواب می موندم .چهار پنج ماه خوندم اما بعدش دیدم اگه قراره یه خط در میون باشه انگار دارم خودمو مسخره می کنم دیگه نخوندم .اما پیمان همونجوری یه خط در میون بدون نماز صبح میخوند .
منم هر وقت دلم می گرفت یا میخواستم شکر کنم نماز می خوندم.
میرفتیم بازار ماهی فروشا. بوی گند ماهی و انواع ماهیای جنوبی که رو طبقای حجره ها ولو بودن. جمعیت همیشه در حال خرید ماهی .غذای اصلی
همه جنوبیا ماهی و میگو بود.من تو عمرم این همه ماهی نخورده بودم اما
اونجا سال اول قوت غالبمون ماهی بود. شوریده ،سبیتی،زبیدی،سبور......البته ماهی سبور خیلی تیغ داشت بیشتر قشر متوسط رو به پایین می خوردن و لی در کل اینقد قیمتا ارزون بود که ترجیح میدادیم همیشه ماهی بخوریم و بعدها پلو میگو که زهرا خانوم یادم دادو غذای فوق العاده خوشمزشون غلیه ماهی که واقعا طعمش بی نظیر بود.
یه ننه بهروزم داشتیم همسایه روبه رویی بود وقتی میدید من با چه مصیبتی سبزی می خرم و مجبورم تو بالکن با اون اب باریکه سبزی بشورم و کلی سبزی هم حیف میشه یه روز اومد گفت من سبزیاتو میخرم و می شورمو خورد می کنم در ازاش اینقد می گیرم تو با بچه کوچیک و این چثه نحیف دل ادمو کباب می کنی این همه سبزی رو می کشی میبری بالا و سه ساعت تو افتاب میشوری.منم استقبال کردم اما به پیمان چیزی نگفتم چون اگه میفهمید خرج تراشی کردم عصبی می شدو غر میزد. تازه من که هر روز سبزی نمی خریدم دو ماهی یه بار !با این توجیه خودمو قانع می کردم که تا دلم از بابت پولی که به ننه بهروز میدم نسوزه. پیمان از وقتی امتحان دانشگاهشو داد و نسبتا راضی بود. اونقدر حساس شده بود نسبت به خرج کردن که حساب نداشت .من درکش می کردم اون داشت حساب اینو می کرد که اگه قبول بشه خرج دانشگاه ازادم میاد رو خرجامون. با این وضعیت حقوقی مجبوره یکی دو روزم بره دانشگاه و کار نکنه. اینا همش میشد دغدغه های جدید پیمان و من .اگرچه جرات نمی کردم بهش بگم بذار
کار کنم تا اینقد خودتو حرص ندی و مسوولیتارو همش نکشی رو دوش خودت اما خیلی دلم میخواس خیالش جمع باشه تا درسشو بخونه.منتظر فرصت بودم تا بگم که کار میکنم که راضی باشه میدونستم اگه راضی نباشه کار و کاسبیم کساد میشه،از قضا یه روز که از سرویسش جا موند وقتی بر می گشت جلو در دو تا خانومو میبینه که اومده بودن واسه رنگ و مش چون بهشون گفته بودم زود بیان که تا ظهر کارشون تموم بشه
پیمان که اومد بالا زنگ بزنه اژانس بیاد دنبالش که بره سرکار یه نگاهی بهم انداخت و گفت: مشتریات بیرون منتظرن
من قلبم داشت در میومد: مشتری؟؟
: کار می کنی پس؟؟چرا نگفتی؟؟
: به خدا ترسیدم گفتم دعوام میکنی.
ارومتر از اونی بود که تصورشو می کردم
: تو خونه نمیشه ....حالا اینارو راه بنداز برن ولی باید یه جا واست بگیرم
ازین به بعدم خرج دو برابره .ناچارا باید کار کنی.
انگار دنیارو بهم داده باشن پریدم بغلشو غرق بوسش کردم.

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...de82300908.gif

رقیه اوایل تابستون مشتریم شد من میدونستم که شناسنامش رقیه هس اما همه بهش شادی می گفتن مغازه لوازم ارایشی و بهداشتی داشت گاهی ازش خرید می کردم جنساشو از دوبی میاورد تو محل ما فقط اون ازین مغازه ها داشت و کلی مشتری داشت.برخورد اولمون رو یادم نیس شاید تو مغازه بود یا اولین بار که واسش مش کردم نمیدونم اما اونقدر زود باهاش ایاق شدم که انگار دوست دوران مدرسم بوده، زرنگ و پر محبت یازده سال از خودم بزرگتر بود و کلی تجربه تو کسب و کار داشت وسایل مورد نیاز ارایشگاهو تامین میکرد در عوض رنگ و مش و همه کاراش مفت بود هر چند همین جوری هم بهش بدهکار بودم اما اونقدر خانوم بود که به روم نمیاورد انگار اومده بود تا منو امیدوار کنه و کمکم باشه دخترش ده ساله بود و خودش ماهی یه بار حتما دو بی میرفت.شوهرش کارمند
ساده اداره ثبت بود.تحصیلات بالایی نداشت هر چند از من با سوادتر بود و دیپلم گرفته بود.حس خونگرمی جنوبیها توش موج میزد اصالتا عرب بودن پدر بزرگش از عراق اومده بود و ساکن خرمشهر شده بود و دوران جنگ کوچ کرده بودن بندر.اواخر تیر ماه رفت دوبی ده روز بعد با دو تا کیسه پلاستیکی بزرگ از پله ها اومد بالا و ظرف سه دقیقه،
هال خونه پر شد از وسایل رنگ و وارنگ و جیغهای پر هیجان پروین و خوشحالی کودکانه من .اولین بوسه های عاشقانه رو به شادی هدیه کردم!
:هر چی احتیاج خودتو پروین و ارایشگاس وردار.
روسری های رنگارنگ .لباس بچه خوشگل ... انواع بیگودی بابیلیس رنگها و لاکها و کرمها....
اون شب پیمان ازین همه حاتم بخشی داشت شاخ در میاورد . از من مدام مشخصات شادی رو میپرسید تا ته و توی قضیه رو در بیاره.
اما من اونقدر حس اعتمادم نسبت به این زن قوی بود که سر این محبت شادی با پیمان بحث کردم و از اینکه پیمان نسبت به شادی بی اعتماد بود سرش غر میزدم
تقریبا شادی هر دو سه روز یه بار نزدیک ظهر نهار میومد پیش من و از تنهایی درم میاورد هیچ وقت دخترش رو نمیاورد و می گفت از مدرسه مستقیم میره خونه!
منم کنجکاوی نمی کردم.اونقدر احساس همسن بودن داشتیم که به اسم کوچیک اونم خیلی صمیمی همو صدا میزدیم و شوخیهای بچگونه می کردیم.شادی تموم دلخوشی من شده بود و و اقعا واسم شادی میاورد از شیطنتاش تو دوبی می گفت و سر کار گذاشتن عربای حریص .من انگار تازه یه ادمو پیدا کرده بودم که خیلی شبیه من بود .


دو باره مریض شدم در حالیکه عفونت رو به بهبودی میرفت .به سرعت فشارم افت کرد و بیهوش شدم .چشم که باز کردم .تو همون درمونگاه بودم پیمان و سندانی بالا سرم بودن و صدای به هم خوردن درها و ناله یه مرد پیر میومد.
باید از همونجا میرفتم اهواز .پیمان اعصابش داغون بود اصلا پولی تو بساط نداشتیم که خرج بیمارستان من کنه.سندانی هم خودش چند سر عائله داشت .جوشهای صورتش رو می کند و به چار چوب تکیه داده بود من بی حال و مدهوش تماشاش می کردم قلبم برا پروینم میزد.
اروم اومد زیر گوشم و گفت: پولا رو گذاشتی تو بانک؟؟ هیچی تو خونه نداریم؟؟
: تو بانکه.......طلاها هس . کمه اما اونارو بیار!
پیمان خیالش راحت شد اما به روی خود ش نیاورد: نه ...اونا رو نگه دار!!

تو بیمارستان با من مثه یه گونی سیب زمینی بر خورد می کردن و هی ازین تخت به اون تخت هلم میدادن. که ریز ریز گریه می کردم.بستری شدم .نگران پول بیمارستان بودم خودمو نفرین می کردم که چرا اینجوری شدم تو این گیرو دارو بی پولی.باید ازمایش میدادم دو روز باید میموندم .پیمان صبح به هر بد بختی بود مرخصی گرفت و زنگ زد به رفیق هم خدمتیش که تو اهواز بود و واسش کار جور کرده بود.یک ساعت بعد پیمان با یه مرد جوون و مرتب اومدن ملاقاتم پیمان گفت:این مهندس عسکریه رفیق هم خدمتیم که همه چیمو مدیونشم من بی حالتر از اون بودم که بخوام تعارف کنم سر تکون دادم

روز دوم پیمان رفت سر کار
من ساعت هشت شب مرخص میشدم.پرستارا انگار سهم الارثشونو ازم میخان هر پنج دقیقه میومدن تو بخش و
طلبکارانه می گفتن: ترخیصی امشبی؟؟ نیومدن ببرنت؟تخت و خالی کن مریض داریم....خانوم زنگ بزن بیان ما جا نداریم خیلی تحقیر امیزه که با یه مریض اونم تو سن و سال من اونجوری برخورد کنن تازه من واقعا کسی رو نداشتم پیمان ساعت هفت شب میرسید اقای سندانی هم رفته بود یه بندر دیگه.من اونقدر به هم ریخته بودم توی اون
دو روز بستری که وقتی خودمو تو اینه دیدم حالم بد شد.رنگ و روم زرد شده بود پای چشمام گود افتاده بود ابروهام انگار پر شده بود خیلی شلخته و چندش اور شده بودم دلم نمی خواس هیشکی منو تو اون وضعیت زار ببینه.

سلام بالهای صداقت عزیز :46:
واقعا زیباست :72::72:

:72:مرصی پردیس عزیزم خوشحالم که خوشت اومد .... زندگیش پر از نکات ریز زناشویی و آموزده است ..امیدوارم مفید باشه :43:

توی حال و هوای غریبی بودم .... غم غربت و بی کسی توی اون بیمارستان منو یاد گذشته ی تلخمو مریضی مامان انداخت

یادم میاد:

مامان ریه هاش عفونت داشت دکتر با عصبانیت با مامان دعوا می کرد
: خانوم داری از بین میری. بذار کنار این سیگارو!فکر این بچه باش !اونم تو خونه تو داره نفس می کشه ،اینقدر خودخواه نباش!
و کلی ازمایش و دوندگی که من بیچاره با کمک دوست پرستارش انجام دادیم.
بابا هنوز توی زندان بود سرانجام مامان بستری شد. من روزا تو ارایشگاه بودم و عصرها می رفتم پیش مامان.
هوا سوز وحشتناکی داشت.زمستون نزدیک می شد و من با اتوبوس مسیر بیمارستان رو می رفتم .
اون روز تو اتوبوس از سرما داشتم بیهوش می شدم.با اینکه مامان گفته بود یکی از لباس زمستونیاشو تنم کنم اما این قدر برام بلند بود که روم نمی شد بپوشمش .ترجیح میدادم همون یه ریزه پول رو نگه دارم شاید بیمارستان بخواد.. از اینکه زیر دین کسی باشیم بدم می اومد.اصلا کسی رو هم نداشتیم تا ازش قرض کنیم .مثل یه بچه گربه دندونام به هم می خورد،خانوما با ترحم نیگام می کردن ،اشک از گوشه چشام قطره قطره می اومد !!! لعنتی صدای دندونام قطع نمی شد،چند تا از مردها که ایستاده بودند با پوز خندنگاهم می کردن.یکی از خانوما شالش رو انداخت رو شونم و پشتم رو مالید صداهارو می شنیدم:
: :طفلک تو این سرما همین مانتو نازک تنشه.
:انگار مریضه ولی.... :
حالت خوبه؟؟دخترم...دختر خانوم؟؟؟
از خجالت و سرما داشتم غش می کردم نرسیده به بیمارستان پیاده شدم بیرون وحشتناک بود. من داشتم واقعا می مردم.خونم داشت منجمد می شد.خودمو به زور رسوندم به یه مغازه و از ضعفو سرما بی حال شدم.وقتی مامان نبود غذا نمی خوردم یعنی از گلوم پایین نمی رفت .اون روز مامان ترخیص شد و وقتی با ماشین دوست پرستارش اومدیم خونه من از شدت ضعف یک ساعت تو بیهوشی بودم.
بابا یه ماه دیگه ازاد می شد من نه خوشحال بودم نه ناراحت،بود و نبودش چندان توفیری نداشت .

من تشنه محبت دیگه ای بودم پدری می خواستم تا براش خودمو لوس کنم تا دستشو بگیرم به پشت گرمیش بتونم راحت تو خیابون راه برم ازش خوب یاد کنم.پدری میخواستم تا تنهاییمو پر کنه ترسهامو کمرنگ کنه.بشه با هم بریم پارک بشه با هم بریم تفریح بشه تو خونه با هم سر یه سفره غذا بخوریم .بشه با عشق صدام کنه .
من حتی به افغانیایی که دست باباشونو گرفته بودن حسودیم میشد ....حتی به گداهایی که با پدرشون گدایی می کردن.

می گفتم اینا از ما خوش ترن
مامان ضعیف بود.جون کار کردن نداشت وقتی مریض بود مهربونتر بود... اینجوری بیشتر دوسش داشتم بابا اومد اونقدر بی سر و صدا و بی هیجان که هیچ حسی ازش یادم نیست.
خیلی داغون بود.مدام سرفه می کرد.مامان هم اوضاعش بدتر بود من مثه یه پرستار بهشون می رسیدم.. و به بچه های توی کوچه دروغ می گفتم که بابام از ماموریت اومده و مریض شده!! یکی دو هفته بعد اوضاع بهتر شد.یادمه بابا منو برد سینما، مامان نیومد همیشه این جوری بود هیچ وقت نمی شد سه تایی مثه بقیه ادمها بریم جایی.بابا حرفی برا گفتن نداشت دستش مثل وجود بی روح خودش خیلی سرد بود اخه اینم بابا بود من داشتم.
وقتی مشتریای مامان دوباره زیاد شدن دعواها شروع شد : این جا رو کردی کاباره! یکی مو می پیچه، یکی بند میندازه ،این نشد زندگی که! من ارامش می خوام من خلوت می خوام پولت بخوره توی اون سرت!به زندگیت برس....و .....و .......
تقریبا هر شب دعوا بود مامان حاضر جواب بود و خون بابارو به جوش می اورد. بابا گاهی مامانو می زد.مامان بازم فحش می داد. می ترسیدم پای منو بکشه وسط و ابرومو ببره! بابا نمی دونست اخراج شدم.همیشه با ترس تو خونه می اومدم.
نمیدونم ولی باباخلاصه بابا بود حتی اگه معتاد و بیکار شده بود!
یه روز کیف قدیمیم رو بر داشتم و نزدیک ظهر سریع مانتو مقنعه پوشیدم رفتم دم در مدرسه منتظر شدم به محض خوردن زنگ قاطی جمعیت راه افتادم،چه احساس خوبی بود !! اما میدونستم که دارم خودمو گول می زنم. اون دو سال من تبدیل به یه نخاله شده بودم که از درس خوندن فراری بود. اما بر عکس بقیه تنبلا هیچ وقت واسه معلمهام دردسر نداشتم نه بی ادب بودم نه حاضر جواب. من خوب بودم،به خدا خوب بودم!! اما اونقدر خلا احساس می کردم که یادم می رفت درس دارم محروم شدن از شادیهای نوجوانی تو مدرسه منو داغون می کرد واسه گناهی که نکرده بودم....
اونروز وقتی بر می گشتم خونه صدای جیغ مامانو تو راه پله ها شنیدم.قلبم شروع کرد به تاپ تاپ... می دونستم بازم دعواس،دویدم بالا.همسایه ها جلو دربودن و سراسیمه به در می کوبیدن.
من ناخوداگاه زدم زیرگریه: مامان! درو واکن!! مامانی....... صدای پاهاشون که می دویدن می اومد و فحشایی که می دادن صدای خر خر مامان که فکر کنم داشت خفه می شد.
کلید نداشتم.سیمین خانوم منو کشوند تو خونشو بهم اب قند داد. مدام به دخترش می گفت: طفلک این معصوم که گناهی نداره !اینا هر روز کارشونه!!
من هق هق می کردم و دلم اروم نمی شد.
یه دفعه صدایی شنیدم
مامان داد میزد :اون چاقو رو بزار زمین تو احوالت میزون نیس.کمال چاقو رو بزار زمین...
پریدم بیرون از خونه سیمین خانوم و جیغ کشون به در چنگ انداختم::...بابا یی تورو خدااااااا بابا اگه منو دوس داری....بابا بیا منو بزن مامان مریضه!!
همسایه ها صداش می زدن: اقا کمال این درو واکن!! یکی رفت پاسگاه مامور بیاره.قیامتی شده بود مامور اومد.....

من تا یه ماه با سر شکستگی و یه قلب زخمی راه پله خونه رو میرفتم و می اومدم.دلم می خواست از اون خونه بریم تا مدتها نمی فهمیدم کار بابام چیه از صبح می رفت بیرون گاهی سر چهار راه می دیدمش که تو سرما چشاش دو دو می زنه نمی دونم مواد می فروخت یا قاچاق می کرد اصلا نفهمیدم ولی اوضای مالی خوب شده بود مامان اروم بود چون بابا جیبش پر بود و همین کافی بود
هر چه قدر من جوونتر و زیبا تر می شدم مامان بیشتر بهم گیر میداد از وقتی مریض شده بود چشاش گود افتاده بود اما هنوز ملیح بود
می دونستم که مامان هم دلش می خواد به یه مردی که واقعا پناهش باشه ، تکیه کنه ...کسی که بتونه نون آور خونه باشه و امینت رو توی خونمون بیاره
شاید هم یکی رو پیدا کرده بود .. نمی دونم ...
اعتیاد بابا و درامدهای یک خط در میونش مامان رو از پا در آورده بود
یکی دو بار اون وقتها که مامان ارایشگاه داشت دیده بودم ....زیاد میومد سروقت مامان .....
تو اژانس کار می کرد و با مامان خیلی نزدیک بود می دونستم
اما هیچ وقت به من اجازه نداد حتی از اون مرد بپرسم من خیلی با مامان نزدیک نبودم ... دوسش داشتم ولی اون رابطه ای که همه ی دخترا با مادراشون دارن رو نداشتم رفتار خود مامان هم بیشتر باعث این دوریمون می شد
می گفت :تمام بد بختیهای زندگیش تقصیر منه ....می گفت اگه تو رو نداشتم تا حالا هزار بار از بابات جدا می شدم نمی دونستم بالاخره دوستم داره یا نداره ؟ محال بود تو خونه روزی چند بار بهم گیر نده!
: ....به جای کاغذ سیاه کردن برو ورزش کن چربیهاتو اب کن شدی مثه عمه سکینه مرحوم دماغتم مثه اون خدا بیامرز سر بالا میره...
من به کلی روحیه ام رو باخته بودم احساس شرم وخجالت به خاطر ۴ ....۵ کیلو اضافه وزن داشت منو خفه می کرد

کم کم بیرون رفتنم کم شد و اتاقم رو ترجیح دادم بیشتر سیاوش قمیشی گوش میدادم و گریه می کردم از ترسم هیچ وقت لباس جدید نمی پوشیدم یا موهامو تو خونه درست نمی کردم می ترسیدم مامان سر کوفتم بزنه فکر می کردم اگه به فرض محال روزی شوهر کنم حتما شوهر بیچاره ام رو هم مسخره خواهد کرد.
مامان یه کم دیوونه شده بود به گمونم!!
وقتی فکر کنی که اصلا کسی بهت توجه نمی کنه دردناکترین حس یه دختر رو تجربه می کنی اونوقت مدام جلو اینه چپ و راست می شدم اخه چرا؟؟؟ من که بد قیافه نبودم..... خدایا یعنی هیچ کس از من خوشش نمی اد...؟ حرفهای مامان ملکه ذهنم شده بود....
:کی به همچین جونوری نیگا می کنه اخه خواستگار؟؟.....هه!! کی میاد اینو بگیره مگه اینکه دیوونه باشه جوونها که نمیان سراغش شاید یه زن مرده ای چیزی بگیرتش)
این حرفا رو جلو رو دوستاش یا بابام گاهی می گفت و اونها با ترحم و لبخند بی معنی منو نگاه می کردن به خودم فحش می دادم که ای کاش اون موقع با اون پسره می خوابیدم و بهشون ثابت می کردم که هنوز ادمهایی هستن که ممکنه من براشون جذاب باشم خودم هم حس می کردم که دیگه پسرها به من توجه ندارن واسه اینم دیگه به خودم نمی رسیدم ارایش نمی کردم من کم اورده بودم و افسرده شده بودم از طرفی تمام همسن و سالام درس می خوندن و من حتی دیگه حوصله نوشتن نداشتم
مامان با مجوزی که گرفته بود خلاصه یه جا اجاره کرد و دوباره شروع کرد من هم مشغول شدم اما با اکراه اونجا می موندم مامان اعصابم رو خورد می کرد نزدیک ظهر اون مرده می اومد دنبالش و مامان هر بار به یه بهوونه جیم میزد.....فکر می کرد من خرم و نمی فهمم که با ماشین سر کوچه منتظرشه
اون روز هم مامان رفت.... من از شدت عصبانیت تمام کشوها رو ریختم بیرون
دوباره بابا دیر می اومد و مثه جنازه جلو بخاری می افتاد یا بساط میکرد.
مامان دوباره سیگارو شروع کرده بود. تازگیها صورتش چین بر داشته بود...لعنت و نفرینش مال من بود.
دود اون کوفتی تو حلق من می رفت.سگ دو زدنهای ارایشگاه مال من بود.توی اون برف از این مغازه به اون مغازه واسه هزار تومن ارزونتر جنس خریدن و ریختن تو ارایشگاه لعنتی که خاطره هاش منو داغون می کنه.
شبهای زمستون تموم شدنی نبود چند تا از دوستای مامان شب نشین می اومدن گاهگاهی،با دختراشون.من مظلوم بودم،کم حرف.
شبها به حرفهای زنهای توی ارایشگاه فکر می کردم و دختر های همسنم که موقع امتحانهاشون بود!
کیف می کردم بوی کتاب به مشامم می خورد. و اون لوس بازیهای دلنشین
: که چند دور خوندی؟؟
:به خدا یه دورم هم تموم نشده

من باید ادامه می دادم. اگه دعواهای مامان و بابا میزاشت حتما ادامه می دادم.

ما صبحها تا ۱۲ ارایشگا بودیم اما مامان شک داشت به بابا که رفیقاشو میاره خونه بساط می کنه. میدونست خونه ما پاتوقه عملی هاس.
بابا شکسته تر از قبل شده بود ... پیرتر شده بود و ضعیف من تو اتاق گریه می کردم چون مامان بابارو میزد!! بابا جون نداشت گوشه اشپزخونه افتاده بود و مامان با لگد و دسته جارو برقی میزدش و فحش میداد و مثه ابر بهار اشک می ریخت ..
انگار دق و دلی تمام این سالها رو داشت سرش خالی می کرد من دلم واسه مامان بیشتر از بابا می سوخت چون مامان تا مدتها بعد هم گریه می کرد اما بابا فردا فرا موش می کرد
جیغهای مامان تو گوشمه ..همسایه ها در می زدن و من گریون می گفتم هیچی نیس تموم شده!

روح من سوخته بود. یک زن از زیبایی و عشق تغذیه می شه و رشد می کنه، می باله و غنچه میده ، زنانگیش اما، حتی صدای عربده یک مرد یا ضجه یک زن سالهاروح او رو ازرده میکنه. و با این همه زخم چه کسی می تونه یک روح معیوب را بازبشناسه وقتی نگاهی ارواح را نمی بینه! و من صورتم رو با سیلی سرخ نگه می داشتم.


کم کم به این نتیجه می رسیدم یک نفر از ما ،تو خانه اضافیه. پدرم؟؟ مادرم؟؟ یا من؟؟؟ به هر حال اونها رفتنی نبودن هر کدوم احساس تملک می کردن...اما من به هیچ چیز وابسته نبودم نه عشقیتو اون خونه، نه انگیزه ای برای پایداری. حتی هنوز از یاداوری اون ثانیه ها ....بغض راه نفسم رو می بنده. شما شاید نتونید حس یک دختر ۱۵ ساله رو در اوج هیجانات بلوغ درک کنید

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...b1947b92cf.gif

اون روز ظهر رفتم خونه بوی افیون وصدای مردهای غریبه می اومد.کلید انداختم.دود از توی اتاق اخر بلند بود. قلبم درد گرفته بود.حرمت پدر بودنش رو نگه میداشتم وگرنه هر چی فحش بود نثار بابام می کردم.
بابا خودش اومد بیرون و کلی جا خورد.
: تو کی اومدی؟ : تو که ظهر ها نمی اومدی؟؟؟
: بچه ها پاشین برین!دخترم اومده الان مامانش می اد پوستمون رو می کنه! صدای خنده بلند شد.
سه تا مرد مسن و کثیف با قواره های بد ترکیب زیر چشمی منو پاییدن و در رفتن.
شوفاژ اب زده بود رادیاتورها پوسیده بود و سر سیاه زمستون توی خونه باید هزارتا لباس می پوشیدیم تا گرم بشیم.منم از سرما متنفر بودم تا حالا بابا میتونست ده دفعه شوفاژ رو روبه راه کنه اما اصلا دست و دلش به کار نمی رفت.لباسهای زیرم همیشه نمدار بود و خشک نمی شد.این اعصابم رو خیلی خورد می کرد فکر کنم کمر دردی که داشتم به خاطر رطوبت بود.مامان به من یاد نداده بود که باید با اتو لباسهامو خشک کنم. گوشه اتاق خودم رو جمع کردم.
بابا پنجره رو باز کرده بود. من جیغ زدم : ببندش!من دارم می میرم از سرما! یواش اومد تو اتاق : چی شده؟ می خوام دیگه دعوا نشه!اگه الان بیاد دوباره اعصابمونو خورد می کنه ها من از کمر درد داشتم بی حال می شدم.
: ببندش!تورو قران کمرم داره می شکنه.
بابا رفت تو حال و یه کاپشن قراضه اورد انداخت رو شونم : چی شده کمرت؟حالت بده؟ :کمرم درد می کنه
: از کی تا حالا درد می کنه؟
: خیلی وقته این دو سه روز بیشتر شده و از درد به خودم می پیچیدم
بابا زیر لب غرولند کرد به خودش فحش می داد من دلم براش می سوخت.از سرما دندونام به هم می خورد.به زحمت دستهای چروک خورده ام رو در اوردم ازجیبم و رفتم پنجره رو بستم. اما یه دفعه کمرم تیر کشید وانگار تمام بدنم داغ شد چیزی یادم نمی اد ولی همه جا تاریک بود!
هنوز ریز ترین جزییات را به خاطر می یارم بوی تند الکل و داروهای ضد عفونی، لامپهای مهتابی،صدای تختهای زوار در رفته که قیژ قیژ زیر حرکات مریضها سوت می زدنو پرستارهای عبوس پر کار که مثل مورچه ها مدام پی انجام وظایف بودن و انگار احساس نداشتن که اون امپولهای لعنتی چه قدر درد داشت یا وقتی نفسم در نمی اومد واقعا تا مرگ فاصله ای نداشتم که اونا با خونسردی منو رها کرده بودن.
دوست مامان هر نیم ساعت از جلو اتاقم رد می شد و دست تکون می داد تنها زنی که لبخند می زد،تنها زنی که منو نگاه می کرد.
هر چند درد کلیه ها منو اسیر کرده بود وگاهی طاقتم رو طاق می کرد هر کس به ملاقات هم اتاقیهام می اومد منو مدتها تو فکر می برد ... مدتهاخیره نگاهش می کردم.رویا می بافتم از یه نفر که با نگرانی واسه دیدنم پله ها رو میدوه وبا یه دسته گل بزرگ.... بزرگتر از تموم گلهایی که تو اتاق بود میاد تو اتاقم و همه از حسادت زیر چشمی نیگاش می کنن از اون همهمه وشلوغی معنای زندگی رو درک می کردم
گاهی فکر می کردم خدا کنه مریضیم لا علاج باشه تا برا همیشه بمیرم اواخر هفته مامان با دست گچ گرفته تحویلم گرفت ... و با ماشین همون دوستش که تو اژانس کار می کرد (اونجا فهمیدم که اسمش سهیله ) رفتیم خونه خونه به هم ریخته بود من حدس می زدم که دعوا به تازگی رخ داده و هر چی هست مامان اونقدر جسور شده که سهیل به راحتی می تونه توی اشپز خونه ما دنبال کبریت بگرده!!
مامان هر چی بود مادر بود مهربون تر از بابا بود ،منو بوسید وچند تا لعن و نفرین به پدر بی بته ام نثار کرد که حتی اونقد احساس نداشته تا بیاد ملاقاتم!! سهیل رفت.
مامان توی خونه پیشم میموند،برام غذا می پخت،گاهی درد دل می کرد .
مامان انگار واقعا مستاصل بود.یه روز صدای گریش رو شنیدم توی اشپز خونه با تلفن حرف می زدو مدام می گفت: به خدا خسته شدم،دیگه بریدم،خسته شدم. من هم سرم را زیر پتو می بردم و گریه می کردم.مامان می گفت اگه این بچه نبود یه لحظه نمی موندم.من می فهمیدم که او به خاطر من تحمل می کنه و به خدا گله می کردم که چرا منو تو همون بچگی نکشت تااینقدر مادرم زجر نکشه ،من هم عذاب نکشم.

واقعا ممنونم بالهای صداقت عزیز... این سرگذشت منو به فکر فرو میبره و با خودم میگم یعنی زندگی هایی به این سختی هم واقعا وجود داره و ...
بسیار زیباست و قابل تامل و تاثیر گذار... منتظر ادامه اش هستم دوست خوبم...:72:

حتما درسا ی عزیز :72:
برای خودم هم خیلی آموزنده بود ....واقعا چقدر دوران کودکی میتونه تاثیر گذار باشه :43:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

اقای دکترخلعت به اورژانس ... اقای دکترخلعت به اورژانس

صدای پیجر منو به خودم آورد
خانوم نیومدن ببرنت .... هنوز که اینجایی ...؟تخت و خالی کن مریض داریم....جا نداریم
صدای پر حرارت شادی رو شنیدم. باورم نمی شدفقط یادمه مثه ادم ندیده ها پر کشیدم طرفش و محکم بغلش کردم بغضم ترکید و تنهاییمو تو بغلش گریه کردم.اینکه مادری ندارم تا برام دعا کنه و دل بسوزونه و حتی خواهری که بتونم چشم به راه اومدنش باشم یه دل نگرون دارم که نصفش کردم بین دختر کوچولوم و پیمان!!

بعد از اومدن شادی، پیمان و سندانی هم که برای تسویه رفته بودن اومدن کاشف به عمل اومد که شادی با اونا اومده .یعنی اول میخواسته نهار بیاد پیشم دیده نیستم از صابخونه جویا شده و با اونا اومده .هزینه بیمارستان رو مهندس عسگری داده بود قرض به پیمان . ندیدمش تا ازش تشکر کنم.تمام مدت برگشت دست شادی تو دستم بود و سرم رو شونش، واحساس خوب خواهر داشتنو تجربه می کردم و خدا رو زیر لب شکر می گفتم .شادی هم اروم اروم زیر گوشم جوکای خنده دار می گفت و منو می خندوند

فصل پنجم:

خونه هنوز از لوازم شادی ریخت و پاش بود .گفتم همشو جمع کنه ببره چون اه در بساط نداریم .اما تعارف کرد و گفت نه پول نمی خوام فعلا هر وقت داشتی بده اما من میدونستم که حالا حالاها ندارم .خودم وسایل رو تو پلاستیک ریختم و گذاشتم گوشه در که وقت رفتن ببره . پیمان پایین بود و با سندانی حرف میزد.میدونستم خیلی خسته شده پروینم هم هنوز ندیده بودم شادی برای رفتن من من می کرد.سراغ دخترشو گرفتم با لاقیدی گفت مادر شوهره نگهش میداره تا جونش در بیاد و زد زیر خنده.اخر سر هم با زیرکی حواسمو پرت کرد و پلاستیکارو جا گذاشت و رفت
بعد از اون روز پیمان که ترس از یه ماه دوری با من تو وجودش بود بازم چسبید به ماهواره در حالیکه منعی برا نزدیکی نداشتم اما خودم اینجوری ترس کمتری داشتم از شادی هم تا دو هفته خبری نبود نه تلفن جواب میداد نه سر میزد
همه چی بوی شرجی و دریای پر از ماهی میداد و گرما بیداد می کرد .جلو کولر گازی ولو میشدیم و هندوونه تگری می خوردیم .وقتی برق میرفت از ترس خفه شدن تو خونه مردم میریختن تو کوچه بیشتر شبا برق میرفت کولر از کار میفتاد هوای دم کرده داغ نفس کشیدنو سخت می کرد انگار جهنم بود و انگار تمومی نداشت. ارزوی یه نسیم خنک تو دلمون مونده بود.من همچنان کار می کردم و باز کم حوصله و بد اخلاق شده بودم هیچ تفریحی نبود فقط کار،کار،کار. سر پا وایسادن و بوی رنگ و لاک و سشوار دست گرفتن و وزوز موهای زنهارو صاف کردن .دیگه اینکارا برام جذاب نبود.به وطنی زنگ زدم بچه داری حالشو جا اورده بود و شاکی بود میگفت هر وقت افسرده میشم و خسته، این بابای بچه هس که ارومم می کنه یادتو میفتم که بدون پدر بچه تو بزرگ می کردی و بغض می کرد
: پیمان خوبه؟؟بهت میرسه؟؟بابای خوبی هس؟؟
: اره شکر همه چی خوبه.داریم اینجا از گرما تلف میشیم دلم تنگ شده

شادی پیداش شد.یه سری دیگه لوازم اورد و خالی کرد تو خونه. : دارم مغازه رو تخلیه میکنم. جا که ندارم خونه خودمم که اوووووووووووووووووه کلی دوره! تو اتاقات بزرگه یه گوشه بزار پیمان شاکی نشه
: چرا؟ پول کم اوردی؟
: نه مادر به خطا از سرو شکلم خوشش نمیاد میخواد مغازه رو بده به خواهر زادش مرتیکه!
: وااا به همین کشکی؟؟
و یه جوری منو پیچوند که دیگه نپرسم
: تا کی؟؟
: نمیدونم تا یه جا پیدا کنم دیگه گوشه خیابون که نمیتونم بساط کنم.
تو لوازم جدید کلی لوازم برقی کوچیکم بود .من نمیدونستم شادی ازین هام میفروشه .به نظرم خیلی زرنگ و قالتاق بود . بهش اصرار کردم دخترشو بیاره پیشم اما بازم طفره رفت وقتی داشت میرفت از پله ها پایین یه دفعه برگشت و منو کشوند تو بغلش
:نمیخام دیگه حرف دخترمو بزنی خب؟قلبم درد میگیره

سندانی میرفت دریا هر وقت برمی گشت تورشو تو حیاط پهن میکرد و همسایه های جون جونی میومدن تماشا و خرید. خر چنگ ، ماهی ،لاک پشت و میگوهای درشت ترسناک که شاخکای بلندشون تو هوا مثه انتن میچرخوندن پروین از ترس و خوشحالی ورجه وورجه میکرد و دامن منو میچسبید و دست و پا شکسته می گفت :مایی مایی

مرداد شد اوج خرما پزون گرما بیداد. اب تو منبع اونقدر داغ بود که دست رو میسوزوند واقعا تخم مرغ کنار پنجره اب پز میشد. اون روز مثل هوای دمکرده داغ تب داشتم یه مریضی ویروسی جدید بود .پروین رو با هربدبختی بود خوابونده بودم و جلو ماهواره دراز کشیده بودم و به دخترای رعنای مدل نگاه می کردم که با عشوه لباسهای مثه طاووس تنشون بود یه ذره شکم و چربی نداشتن و دوباره به شکم خودم نگاه میکردم که بعد از سزارین افتاده شده بود و هنوز خطهای سفید روش معلوم بود با فشار شکمم رو میدادم تو اما بازم پایینش میفتاد حالم از خودم بد میشد. به پیمان حق میدادم که از این زنها بخواد
سر دردم بیشتر میشد .مریضی عجیب غریبی بود .زنگ زدن!
دو تا مامور کلاه به سر پشت در بودن
:خانوم....؟
:بله امرتون؟
:شما رقیه دریسی میشناسین؟
: بله چیزی شده
: همراه ما بیاین کلانتری معلوم میشه.
عین این سریالای ایرانی شده بود.دلم میخاس بگم مگه چی شده ؟اما زبونم قفل شده بودم دلم هزار تیکه میشد اگر اتفاق ناجوری افتاده بود .پروین رو انداختم رو کولم و بردم پایین. وسط راه پله بیدار شد و شروع کرد به جیغ جیغ اعصابم داغون شده بود.
دکمه های مانتوم رو بالا پایین بسته بودم دو تا مامور نیگام می کردن
.زهراخانوم از زنگای پشت سر هم من دوید پشت در : چی شده عزیزم؟
رنگ از رخش پرید: یا فاطمه زهرا اینا واسه چی اینجان ؟
صدام میلرزید، چونم میپرید، میدونستم خیلی با ابرو زندگی کردن.
: نمیدونم به خدا. فکر کنم واسه دوستم یه اتفاقی افتاده،شادی.
: دارن میبرنت؟ زنگ بزنم سندانی بیاد ؟


وقتی پات برای اولین بار میرسه جایی که همیشه ازش ترسیدی وقتی نگاه همه ادما روت مثه یه خلافکار یا زناکار میشه انگار هیچی واسه مخفی کردن نداری .وقتی تو رو جای یکی دیگه بازپرسی می کنن و جای یکی دیگه شکنجه روحیت میدن انگار میخای به تموم گناههای شخصیت اعتراف کنی .انگار همه میدونن تو کی بودی و بابا ننت چی
کاره بودن و الان چی کار می کنی.وقتی اونقدر ساده باشی که نتونی بفهمی همه اونهایی که یه روز دشمن خونین یه روز دوست جونی بودن بایدم اینقد ازون راهروهای سبز و ادمای کلاه به سرو سربازای وظیفه بی تربیت بترسی.
:روسریتو بکش جلو.....استغفرا...
سرم بنگ بنگ می کرد و اب دهنم خشک شده بود .دلم یه لیوان اب یخ می خواست ... باز پرس رو به روی کولر بود من کنار پنجره افتاب میخوردم و از تب خیس عرق شده بودم
: چند وقته میشناسیش؟
:یکی دو ماه....چیزیش شده؟
: اینجا من سوال میکنم تو جواب میدی فهمیدی؟ مال اینجا نیستی نه؟
سر بی موش رو خاروند و عرقش رو پاک کرد.زیر لب انگار فحشم میداد
:از کی با هم کار میکنین؟
: کار؟ چه کاری؟ مشتریم بود فقط.و دوستم
:پس دله دزدیا کار تو نبوده .یارو میدزدیده قاچاق میکرده و سودشو شریکی میخوردین هااان؟
انگار یه کوه یخ روم ذوب شد. پشتم یخ کرد. انگار باد سرد پاییز تهرون پیچید توی سینه ام

بعد از سه ساعت بازجویی و هق هق، من با دو تا مامور دیگه اومدیم در خونه . همسایه ها سرک میکشیدن و این یعنی پایان زندگی خوش یعنی خداحافظ خوشبختی کوچک من، خداحافظ دوران سخت اما شیرین کیسه های بزرگ خرت و پرتای شادیو رو پله ها می کشیدن و زنای همسایه جسورتر منو میپاییدن که تو ماشین کلانتری گریه می کردم....
احتمالا خوشحال بودن که دختر تهرونی محلشون خلاف ملاف داره. زهره از پشت شیشه مارو دید .زهرا خانوم و پسر بچه های بازیگوشش دویدن جلو در پروین تو بغل حمید نق میزد و موهای شونه نکردش چشماشو پوشونده بود
چه فضاحتی بود.مطمئن بودم پیمان منو میکشه.شرجی میزد تو سینم سرم اونقدر میخارید که دلم میخاس روسریمو در بیار م وپاره کنم
: خدا مرگم بده...کتکت زدن؟؟؟ سندانی میرسه الان کلی اشنا داره تو این کلانتری . چی شده پس چرا حرف نمیزنی؟؟
فقط سرمو به نشونه تاسف بیش از حد تکون دادم و اشک داغ ریختم.راننده مدام بهم دستمال کاغذی میداد.دیگه هیچی مهم نبود دنیای کودکانه من بازم بازیچه کثافت دنیا ی شما بزرگا شده بود.خواهری که فکر می کردم پیداش کردم و بهش دل بستم و باهاش خیال میکردم خوشحالم،هم دزد بود و هم کلی مواد جا به جا می کرد.باورم نمیشد
مثه خواب بود چیزایی که اصلا نمیفهمیدم. .اونهمه جنس گرون قیمت رو از بار کدوم ننه مرده ای بلند کرده بود و تو خونه من نگه داشته بود ؟
تو جعبه اون لوازم برقیای لوکس چه قدر تریاک جاساز بود؟؟؟من چه قدر ساده دل بودم خدا


رکب خوردی؟؟
پس رفیقت نا رفیق بوده
رنگ و روت چرا اینقده زرده ؟حامله ای؟
بوی گند عرقشون حالمو به هم میزد .کنده کاریای روی دیوار گچی ترکای عمیق مثه قلب من!
موهای وز کرده و چهره های افتاب سوخته زنای معلوم الحال تزریقی منم جزو اونا بودم.خلافم خیلی سنگینتر بود .جو اونقدر سنگین و عجیب بود که چیزی نمونده بود جیغ بکشم و خودمو بزنم که من بدبخت کف دستمو بو نکرده بودم اینجوری نگام نکنین من مثه شما هاکثافت نیستم


گاهی زندگی طومارش چنون میپیچه به هم که حیرون میمونه ادم شاید اگربه تفصیل اون پنج شب رو براتون بخوام بگم خودش مثنوی هفتاد من بشه.بگذارید بسنده کنم به اینکه هیچ کس نمیتونه فشاری رو که به من در اون پنج شب حبس اومد بفهمه حتی خودم الا ن که مینویسم نمیدونم چطوری طاقت اوردم .حتی نمیدونستم اون بیرون چی میگذره و در طول این ساعتها چند بار پیمان و سندانی و زن و بچه هاش بازجویی شدن ؟
نمیدونستم ماشین پلیس چند بار تو کوچه ما رفت و امد کرده و مامورا چند بار خونه رو وارسی کردن ؟نمیدونستم شدیم سوژه بندر و همه پشت سر پیمان بد بخت حرف میزنن و ابروی سی ساله اقای سندانی چند طبقه زیر سوال رفته؟
نمیدونستم به پروین چی گذشته .ایا زهرا خانوم با دل خونش از دست من بازم غذای پروینو بهش میده یا اذیتش می کنه و گذاشتتش سر راه؟
نمیدونستم پیمان مجبور شده چند بار از سر کار بیاد کلانتری و چه قدر از سرابانی فحش بخوره؟
از شب سوم سیگار کشیدم تا خل نشم هیچ وقت نتونستم درست و حسابی بکشم از زنهای تو اتاق گرفتم که از نگهبان می گرفتن .زمان ما تریاک جرم خیلی سنگینی بود .نزدیک به یه کیلو پیدا کرده بودن .شادی اعتراف نکرده بود
من هر روز به عناوین مختلف باز جویی میشدم.انگار شادی گفته بود همدستشم و من هر چی گریه بیشتر می کردم اونا بیشتر عصبانی میشدن و کمتر باور می کردن .
روز ششم دو تا سرباز بیرون بردنم تو راهرو کلانتری داشتم نور میخوردم هوا میخوردم. شادی با چشمای کمرنگ و خون افتاده، کتک خورده و نزار ولو شده بود رو شونه یه زن چادری . از اون شادی مثه دسته گل فقط یه ساقه مونده بود که داشت میشکست .قلبم لرزید ،نذاشتن وایسم.بیشتر دلم سوخت واسش اینکه از کینه منفجر شم.حتی اگه در حقم بدی کرده بود نباید یه زن اینجوری کتک میخورد.....نگام میکرد.سرش میلرزید دستاش تو دستبند بود


دادسرا...دادگاه...کاغذ بازی....فقط دوبار پیمانو دیدم مثه سنگ بود .مستاصل،داغون. دلم کباب شد باهاش که حرف میزدم به خودم فحش میدادم
:پیمان گه خوردم ...تو گفتی دوستی نکنم من کردم...تو گفتی مواظب باشم من نبودم... پیمان حالا همه چی خراب شده؟؟ اره پیمان؟بگووووو دارم دق میکنم؟
هق هق گریه می کردم
پیمان مثه یه سنگ ،زرد و پر ترک فقط نگام میکرد و گردن لاغرش میلرزید وقتی اب دهن قورت میداد سربازا هاج و واج نیگام میکردن وقتی جیغ میزدم پــــــــــــــــــــــــ ــیمان......منو بکش...ولی حرف بزن
و اون میرفت و من سیگار می خواستم.دیگه سربازام باورشون شده بود که من اینکاره ام
سندانی رو بیشتر میدیدم .واسه خودش برو بیایی داشت. با من مثه یه لکاته رفتار میکرد .کسر شانش بود نیگام کنه تو این مدت هر چیو که پیمان قایم کرده بود تا اروم زندگی کنه رو شد اینکه من کیم ، اول زن کی بودم، بچه مال کیه و ننه بابام کیا بودن و چی شد اومدم اینجا

شادی زیر کتک اعتراف به همدستی با یه مرد قطری و یه مرد دیگه کرد که لنج داشت و یواشکی میبردتش اونور اب رابطه نامشروع و حمل و مواد مخدر .شوهرش ازش شکایت کرده بود.اون حرومزاده قطری رو پیدا کردن. تو روز دادگاه دخترشو دیدم. چشمام سیاهی میرفت.معلول بود.دستهای اویزون پاهای افلیج چشماش دودو میزد اب دهنش میرفت همینجوری فقط صدای شادی تو گوشمه: همش واسه خاطره دخترمه ....میخواستم خوب شه میخواستم ببرمش عمل شه
زجر اورترین لحظه های یه زن وقتیه که میبینه برای بچه اش که داره پر پر میزنه نتونسته هیچ کاری بکنه .منم اگر جای شادی بودم میدزدیدم شاید ادم می کشتم.چون اون لحظه پروین هم بغل سندانی بود و با چشمای مهربونش داشت اون دختر ناقص رو نگاه می کرد.دلم داشت درمیومد از سینم من تبرئه شدم.شادی هم حکم سنگسار داشت هم زندان. اما یه تخفیفایی داشت انگار وکیل گرفته بود خیلی داد و بیداد میکرد و هی اون طفلک افلیجو نشون قاضی میداد.

سلام بالهای صداقت عزیزم :46:
پس کجایی :302::302::302:
من بی‌ صبرانه منتظرم

پردیس جونم همین الان رسیدم :54: ... تهران بودم .. که اون هم حکایتش بسیار طولانی است .. از سردرد دارم میمیرم
خانوم دکترمون کجاست که سرمی چیزی بده من خوب شم :302:

خانوم گلم چشم یکم سرحال بیام میام مینویسم ..آخه میدونی دوتا قسمت رو باید ترکیبش کنم و خیلی جاهاش باید اصلاح بشه به همین خاطر خیلی وقت گیره :316:
پردیس جونی برات مینویسم :46:

دادگاه اون چند مرحله ای شد
اما من همون اول اومدم بیرون .رفقای سندانی هم واسه خاطر ابروی رفیقشون خیلی کمک کرده بودن
که ماجرا کش پیدا نکنه
دست پیمانو گرفته بودم و پروین بغلم بود تو ماشین حس وحشتناکی داشتم انگار لجن مال بودم .سندانی مدام موعظه میکرد :
نکنید....اعتماد نکنید.....به خدا همه خلافن...به پیغمبر همه ناتوعن..خدا رحم کرد دختره زبون باز کرد وگرنه حالا حالاها دادگاه دادگاه کشی داشتیم
واسه پیمان داشت از مراحل دادگاه میگفت که اگر چه ها میشد و اگر چه ها نمی شد .پیمان اونقدر شرمنده بود که حتی اره یا نه هم نمی گفت.
میخواستم دستشو فشار بدم وبپرسم تو محله چه خبر؟؟ اما رسیدیم ودیدم چه افتضاحی شده.
انگار زنیکه ها منتظر بودن با لعن و نفرین اومدن پیشواز .در حالیکه شوهراشون همه عملی بودن، خیال میکردن ساقی محلشون منم!!
اخه دیگه کی باور میکرد یه دختر جنوب شهر تهرون که باباش تو همین زندونا از زور خماری تلف شده اومده شهرستانو از یه زن شهرستونی بلوف خورده و اونقد هالو بوده که نفهمیده با کی داره میپره.در حالیکه همه میدونستن این دختره شادی، یه ریگی تو کفششه اما هیشکی نه چیزی گفت نه هشدار داد شایدم کسی مطمئن نبود همیشه دیگرون دوس دارن تو چاه افتادن ادما رو تماشا کنن .
همیشه دلشون میخاد سقوط کردنو ببینن و یه نفس راحت بکشن که اخیش خوب شد ما نیفتادیم خوب شد این رفت و ما فهمیدیم چاه کجاس
من انتظار نداشتم پیمان ازم دلجویی کنه و سرمو بگیره رو سینشو بگه عزیزکم کتکت زدن؟ خیلی سخت بوود؟ اما انتظار این همه سردی و بی مهری رو هم نداشتم .من همه چیز اون و خودمو داغون کرده بودم .اره من نمیدونم شایدم شادی.شایدم تقدیر که بازی میداد. من که نمیدونستم قراره این همه بلا یه دفعه سرم بیاد.من تنها موجودی بودم که بدمیاورد؟؟؟ مستحق سرزنش بودم اما پیمان هیچی نمیگفت .من شکستن و خورد شدنشو میدیدم .متاسفانه اونقدر قوی نبود که تاب بیاره .مینشست کنج خونه و سرشو تو دستاش می گرفت و زار میزد همه فهمیده بودن که بیوه گرفته و بچه یکی دیگه رو بزرگ میکنه جلو همکارا و دوستاش سر شکسته بود.داغون بود همون احساسیو داشتم که بعد از رفتن خالش داشتم .احساس یه فاحشه در حالیکه نبودم ، حالام احساس یه دزد و مواد فروش در حالیکه نبودم هر چه قدر جلو اینه تلقین میکردم که دختر، تو بیگناه بودی، بازم از خودم میترسیدم.از خودم می پرسیدم اگه بی گناه بودم چرا پیمان منو دوس نداره چرا زهرا خانوم دیگه نمیاد سر بزنه و پروینو ببره پایین.چرا مشتری ندارم دیگه.چرا..چرا..چرا؟؟؟؟؟

وقتی یه خطایی کردین و میدونین اشتباه بوده خیلی دلتون میخواد به اونی که اصلا قصد ازارشو نداشتین اعتراف کنین تا طرف زجر نکشه اما اگه اونی که دوسش دارین حتی نخواد اعترافتونو بشنوه ، حتی نخواد ببینه پشیمونیتونو ، حتی نخواد دیگه نیگاتون کنه خیلی زجر می کشین دو برابر اون خطا صدمه میبینین

کاش پیمان منو میزد و فحشم میداد ولی سر کار نرفت بعد دو روز دعوا کرد با سرابانی و همه عقده هاشو خالی کرد پای تلفن رفت کار گاه اونجا دست به یقه شدن .کتک خورد و با دست در رفته اومد خونه و از اون شرکت انداختنش بیرون.دیگه حتی نگاهش به من بی رمق بود .وقتی غرولند میکرد که خالم راس میگفت که اصالتت رو زیر سوال نبر من اتیش میگرفتم و کنج اشپزخونه کز میکردم .تا حرفاش تموم شه و کمتر بگه عجب گهی خوردم این دختره رو عقد دائم کردم

من چیزی واسه باختن نداشتم چیزی واسه جمع کردن و رفتن نداشتم
هرچی بود فروخته بودم داده بودم پیمان که خرج خونه و جا و زندگی کنه .
پس حق نداشتم قهر کنم.
حق نداشتم جواب بدم .
حق نداشتم گریه کنم.
چون اگه میگفت راه باز جاده دراز، من و میموندمو در به دری

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

فصل ششم:

(کل کل ممنوع)
پیمانو که میدیدم دراز کش زیر کولر جلو ماهواره ، یاد بیکار شدن صابر میفتادمو تن و بدنم میلرزید.
نه دیگه حوصله منو داشت نه پروین
من که دورو برش نمی پلکیدم
اما پروین به بغلش انس داشت که از خودش میروند دختر کوچولومو
، یا گاهی با عصبانیت می گفت
: بیا بچتو جمع کن
اینارو نمیشنیدم، اینارو نمیدیدم، فقط دلم میخواس اروم باشه میدونستم همه چی درست میشه اما
باید صبر می کردم . دیگه تصور اینکه از پیمانم بی محبتی ببینمو نداشتم .همه امیدمو و ارزومو جمع کرده بودم و اومده بودم پیش اون باید قوی میموندم تا از پا نیفتم . طی دوهفته بیکاری پیمان، شاید بیش از چند جمله بینمون رد و بدل نشد ، اونم بنا به ضرورت .
نمیدونستم اینقدر کینش شتریه.برای شما خوندن دو هفته اسونه شاید اصلا درکشم نکنین که یه زن حساس هر دقیقه دوری و کم لطفیه شوهرش براش یک سال می گذره اما من به خاطر پروین گریه نمی کردم حتی به خاطر اینکه جلو پروین دعوا نشه و اون شاهد داد وبیدا نباشه سراغ پیمانم نمی رفتم که ازش بخوام برا این کاراش دلیل بیاره .یه جورایی خودمو مقصر قبول کرده بودم و پا پس کشیده بودم.
تو این مدت شبها تا خود صبح پیمان ماهواره میدید و .... واقعا قلبم درد میکشید.
اون زمان تازه یه کانالای خاص و افتضاح ماهواره باز شده بود که شبانه روز فیلمای بد نشون میداد.من که خودم عاشق این جور فیلما بودم وقتی میدیدم شوهرم با اونا سرگرمه و مارو فراموش می کنه ازشون متنفر شده بودم.
لااقل دلم میخواس صدام کنه تا مثه قبل با هم ببینیم .
اما من تو تحریم بودم از همه چی محروم
چنتا از مهندسا و فورمن های کارخونه اومدن دیدیدنش که مثلا وسط کارو بگیرن تا با سرابانی صلح کنه و برگرده اما پیمان خسته ،با چشمای پف کرده از بی خوابی یه گوشه مینشست و انگار داشت بغضش میترکید بهونه میاورد که دیگه اونجا نمیشه موند.
دلش نمی خواس من بیام جلو همکاراش تا پذیراییشون کنم . حتی از وقتی با پیمان عقد کردم شرط کرد جلو غریبه ها حتما چادر سر کنم .
منم با جون و دل قبول کرده بودم ولی وقتی بعد اون ماجرا بازم میگفت نمیخوام بیای جلو دوستام، من میفهمیدم که خجالت میکشه بگه این زنمه، بیوه یه مرد 50 ساله
تو خونه همه چی ته کشیده بود من از بیرون رفتن و خرید کردنم محروم شده بودم خودشم تا بهش می گفتم یه چیزی تموم شده قاطی می کرد که شما زیاد میخورین !درست مصرف نمیکنین !کار نکردی که بدونی چه قد باس سگ دو زد واسه یه لقمه نون. و ازین جور سر کوفتا ....
تا اینکه وقتی خودش سر یخچال میرفت و هیچی گیرش نمیومد مجبور میشد یه لیست ازم بگیره که نصفشو خط میزد و چند قلمشو میخرید
بعد از دوهفته مهندس عسکری، رفیق اهوازی پیمان که واسطه استخدامش تو کارخونه بود خبر دارشد و یه شب گرم و شرجی در خونه رو کوبید .از شدت شرجی زنگ اتصالی داشت و خراب شده بود من چادر به سر رفتم پایین و با تعجب مهندس عسگری رو دعوت کردم بالا خونه، عین بازار شام بود از دست اسباب بازیا و مجله هایی که پروین ولو کرده بود، تازه تمام بشقابا رو ردیف چیده بود وسط حال.
پیمان پای ماهواره دراز کشیده بود.من سریع دویدم تو خونه و پروین رو بردم تو اتاق و پیمانو از اون حالت دراوردم مهندس عسکری گفت: یاا... یاا... جناب پیمان الدوله منزلی؟
پیمان هول شده بود. سریع لباس پوشید و تا من وسایل تو حالو جمع کنمو بریزم تو اتاق رفت دم در .
مهندس عسکری هم نامردی نکردو یه ربع دم در حال با پیمان خوش و بش کرد تا من اوضاع خونه رو مرتب کردم ونفس نفس زنان تعارف کردم حرف سر این بود که اگه اینجا نره سر کار کجا میخواد بره
؟و پیمان میگفت هر کار دیگه ای جز پیش سرابانی.مهندس عسکری خیلی با منطق بود هر چی پیمان بی کله بود اون اروم و موجه بود .مدام میگفت اگه خودت تنها بودی میرفتی ماهشهر اونجام یه رفیق فابریک دارم تازه پروژش استارت خورده اما خانواده داری نمیشه که رفت و امد کنی هر روز سرویس نداره ازینجا
من دلم روشن بود که پیمان راضی میشه بر گرده اخه لحن سر سختش نرم شده بود و شبیه گله کردن شده بود ،یه جور ناز کردن مردونه .مهندسم رگ خواب پیمانو گرفته بود و هندونه میزاشت زیر بغلش که اونجا خیلی بهت احتیاج دارن .
سرابانی خیلی پشیمون شده .اون اخلاقش همینجوری سگ هس اما خداییش اعتراف کرده جز پیمان کسی نمیتونه کارگاهو بچرخونه و... دو روز دیگه هم گذشت.
پیمان بر گشت سر کار من اون روز خیلی براش دعا کردم که یه وقت تحقیر نشه یه وقت به خاطر ما بهش متلک نندازن یه وقت عصبی نشه .وخدارو شکر مثه اینکه خیلی هم بد نشده بود چون حقوقشو اضافه کردن و وضع شرکت بهتر شد.پیمان اروم اروم باب دوستی رو باز میکرد باهام.
من این دوران منت کشی مردارو خیلی دوس داشتم. وقتی نمیدونن چطوری باس شروع کنن از سوالای بیربط شروع می کنن
: همین یه ذره هندونه تو یخچاله؟؟
گفتم: بخر میوه تموم شده
:قاتل هندوونه خودتی دیگه من که سر کارم از صب تا شب
: من؟؟؟؟؟؟؟؟کی دیشب نصفشو یه تنه بلعید
؟ :مگه بیدار بودی تو؟
:بله ساعت سه بود فکر کنم .
خندش گرفت و نمیخواس بخنده و زیر بار بره اما من کم طاقت تر ازین حرفا بودم . همونجا رفتم تو بغلشو غرق بوسش کردم. اونم تو اشپزخونه بغلم کردو به اندازه اون دو هفته بوسم کرد

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...a3c1f717aa.png

تا اومدن جواب دانشگاهه پیمان اوضاع اروم بود .همه چی خوب بود رفت و امد با سندانی دوباره برقرار شده بود و پیمان مثه قبل دوسم داشت پروین بازیگوش بود و من مشتری داشتم.شبی که جواب کنکور پیمان اومد ما تو تنها پارک بندر بودیم با خونواده سندانی .هوای اواخر شهریور بود.یه کم خنک شده بود اما بازم گرم بود .مهندس عسکری زنگ زد به موبایل پیمان و این خبر خوش رو داد پیمان به هممون شیر موز دادو واقعا شیر موزایی به خوشمزگی شیر موزای بندر تا الان نخوردم. من اونقد خوشحال بودم که جلوی سندانی و زن و بچش پیمانو ماچ کردم کلاسای پیمان شروع شد به هر بدبختی بود دوروز کلاس گرفته بود که از صبح تا شب دانشگاه بود.
من براش نهار میزاشتم تا ببره و اون دوروز اجازه داشتم هر چی میخام رنگ و مش بکنم تا کار نکردن پیمانو جبران بکنه .هر چند دیگه شادی نبود تا جنس قسطی بهم بده اما من تصمیم گرفته بودم که پیمانو کمک کنم واسه همینم گردنبندمو فروختم و یه مقدار جنس ریختم تو خونه تا کارم زودتر بگیره و خدارو شکر چون دستم خوب بود مشتری دائم زیاد داشتم. پروین جشن تولد دو سالگیشو گرفت و همه بچه های کوچه اومدن خونمون با پول خودم خرجشون کردم و از دخترم عکس گرفتم که مثه دسته گل شده بود با اون دندونای موش موشیش و موهای قهوه ای نرمش وچشمای تیله ای روشنش مثه عروسکای پشت ویترین شیرین و دوس داشتنی بود .وقتی من و پیمان و پروین به هم چسبیدیم تا زهره ازمون عکس بگیره تو دلم غوغایی بود صدای قلب دوتاشون میشنیدم مثه اولین شبی که زن عقدی پیمان شدم .بغض کرده بودم که زهره شمرد 1..2...3 حاضر؟

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

فصل هفتم:
اینبار برای عید نوروز برنامه ریختیم که بریم تهران
بلیطارو زودتر گرفتیمو به خانوم وطنی زنگ زدیم که ما اواخر اسفند میایم.
من و پروین یه هفته تو بازار می گشتیم تا سوغاتی بخریم.تو این مدت یه قرون از پیمان نه خرجی گرفتم نه خوراک و پوشاک از جیبش خرج شد.پول اب و برق و تلفنم خودم دادم.پیمان ترم اول و دوم رو گذروند .بسیار سخت کوش بود و احتمالا باهوش چون خیلی درس نمی خوند ولی همه رو پاس می کرد.و کم کم زمزمه می کرد که دوس ندارم سیکل باشی برام افت داره.من هر چند خیلی ناراحت میشدم که ارزش ادما به درس خوندنشون باشه اما میدونستم درس خوندن خیلی خوبه منم میخواستم اما به خاطر پیمان و بچه نمیتونستم.میخواستم با خانوم وطنی مشورت کنم و پیمان که دانشگاش تموم شد من شروع کنم هر چند ادمی که بیفته تو کاسبی زیاد راغب به ادامه تحصیل نمیشه برای اولین بار سوار هواپیما شدیم.
اولین مسافرت خانوادگی.من ،پیمان و پروین با دو سه تا چمدون .چه احساس بی نظیری بود بدون ترس از نگاه مردها ،بدون واهمه از پچ پچ زنها،دست دخترم رو بوسیدم که بغل پیمان بود .محکم بازوشو چسبیدم زیر گوشش گفتم: پیمان میپرستمت به خدا

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...8c077b5d22.gif

دیدن وطنی برام مثل دیدن مادر مثل دیدن یه حامی پر از خاطره بود صورتش جا افتاده شده بود .
خوشگلتر و مهربونتر شده بود.
شایان کوچولو بازار پروین رو کساد کرده بود گل مجلس بود هر چند پروین اونقدر نمک داشت که حد نداشت .
دو سه روز قبل عید خیلی خوش گذشت.
بوی تهران ، کوچه هاش درختای بلندش،هوای نیمه خنکش ،بوی عید، این شهر با این همه دود و دم بازم برام مثه بهشت بود چون ما از جهنم میومدیم پیمان پرو بال باز می کرد. رفت دیدن رفقاش و فقط موقع شام و نهار میومد خونه . من و خانوم وطنی بساط هفت سین میچیدیم .
هر چند پسرش هم دست کمی از شیطنت پروین نداشت اما با همدیگه که مشغول میشدن خیلی کاری به کارمون نداشتن. من دلشوره دیدن خاله سمی رو داشتم فقط همین.
روم هم نمیشد بگم و از حالش جویا بشم. هر چند میدونستم ازدواج ما براش درداور بوده اما همون موقعها فرشته رو شوهر داده بود اما نمیدونستم که فرشته بارداره سال تحویل در کنار خانواده شوهرم ،بچه های شیطونمون و دستهای من و پیمان و پروین و وطنی که با عشق به هم پیوند میخوردن.
وطنی خوشحال از قبولی پیمان تو دانشگاه و سرو سامون گرفتن من ، خوشحال از اینکه برادرش راضیه و من دیگه چشمام از ترس دو دو نمیزنه.
من خوشحال از داشتن پیمان و پروینم و خواهر شوهر مهربون دانایی چون وطنی .
اون روز بعد سال تحویل هممون نماز خوندیم و دسته جمعی راه افتادیم به طرف خونه عمه بزرگه پیمان ،که منو واسه اولین بار میدیدن .اما فامیلای طرف مادری پیمان همه منو قبلا دیده بودن عمه بزرگه مثه شاهزاده ها مثه ملکه های قدیمی با جبروت بود حرکاتش و حرف زدنش ادم رو یاد خانم هابیشان مینداخت .
همونطور اشرافی و با شخصیت .من که واقعا تحت تاثیر قرار گرفته بودم و یه کلمه هم حرف نزدم.اما اون از من و پیمان به خوبی استقبال کرد و خیلی بهمون عزت گذاشت.بهمون عیدی هم داد من هنوز عیدی عمه جان رو دارم یادگاری های قدیم بود یه جفت شمعدون نقره خیلی قشنگ که هنوز همچون طرحی تو بازار ایران ندیدم .هنوز تو هوای خونه عمه جان بودم که رفتیم خونه خاله سمی.
پاهام میلرزید اما چاره ای نبود وطنی دستمو فشار داد
: عصبی هستی؟ نفس عمیق بکش! تو با مایی دیگه تنها نیستی. هیچکس نمیتونه اذیتت کنه
اما من دندون قروچه گرفته بودم و انگار حالم بد بود.میخواستم به یه بهونه ای جیم بشم.
وقتی دست پروین رو فشار میدادم بیشتر به خودم مسلط میشدم.
خونه اش شلوغ بود .دامادش هم بود و فرشته که دیگه چادر نداشت و لباسش ازاد بود اونجا فهمیدم حامله هس خاله سمی یک سر از دامادش تعریف می کرد .
پسره هم مدام هندونه زیر بغل خاله میذاشت دیگه حال همه رو به هم زده بود با این اش بازیا از نظر تیپ و قیافه از پیمان سرتر بود مدیر یه دبیرستان بود و خیلی ادعای فضل میکرد اما من حس میکردم چشمای هیزی داره.
فرشته با افتخار جلو پیمان مانور میداد و پسر خاله، پسر خاله میگفت و از جنوب میپرسید.
میخواس سکه منو بی رونق کنه .چون خاله سمی که اصلا منو ادم حساب نکرد که سلام و روبوسی کنه و در تمام مدت یه نگاهم بهم نکرد و هر چی خواست دخترمو هم ندید بگیره پروین اونقدر شیرین زبونی کرد که مردای فامیل از جمله داماد خودش عاشق پروین شدن ،
مردا تو ابراز احساسات صادق تر از زنهان لا اقل اگه از یکی خوششون بیاد طفره نمیرن یه جوری حالی میکنن به طرف، اما زنها از خاله سمی حساب میبردن و مارو زیاد تحویل نمی گرفتن اگه وطنی با من حرف نمیزد در حقیقت من اصلا عددی به شمار نمی رفتم.
کسی مهم نبود براش که من چطوری تونستم دووم بیارم ولی همه با اه و ناله از شرایط سخت جنوب و فلک زدگیهای پیمان می گفتن .
من با اینکه دلم میشکست چون طبق معمول دوس داشتم دیده بشم ولی نمی شدم اما از اینکه پیمان خوشحال بود راضی بودم وقی با فرشته بگو بخند میکرد حسودی می کردم وقتی فرشته به شکل خیلی تابلویی با پیمان بلند بلند می خندید تا منو حرص بده ،میخواستم پیمان رو خفه کنم اما خودمو با پروین مشغول می کردم . نگاههای فرشته که خیره میشد بهم و تا سر بلند می کردم رو بر میگردوند برام عجیب بود من چه چیز جالبی واسه اون زن داشتم اخه؟
تا روی سخن به من میفتاد خاله سمی بحث رو عوض می کرد.
تا تعریف پروین رو می کردن خاله سمی حاملگی فرشته رو به رخ می کشید.
حتی شنیدم با اشاره یکی از زنهای فامیلشون از وطنی پرسید این زنه از پیمان حامله نیس؟ و وطنی هم با احتیاط جوری که من مثلا نفهمم با چشم و ابرو گفت نه و من دیدم که خاله سمی دستاشو برد بالا و نفس عمیق کشیدوگفت خدایا شکرت.
نهار و چایی بعد از نهار ، من کمک کردم و ظرفهارو شستیم .خاله سمی از همه تشکر کرد جز من. بازم دلم شکست چون بقیه خوب میفهمیدن که داره له میکنه منو.
اینا چیزای کوچولویی برا شمای خوانندس و برای من که زن جوون بودم چیزای بزرگی بود.وقتی حتی قدرت ابراز وجود نداشتم تا پیمان رو به خودم متمایل کنم. و توجهی نمیدیم حتی قدرت ترک اون مجلس رو نداشتم و شوهرم جای اینکه به من وابسته نشون بده به فرشته چسبیده بود. خیلی شکنجه شدم
کم کم دختر دایی ها و چنتا از زنهای دیگه فامیلشون دور از چشم خاله سمی باهام احوالپرسی کردن و ازدواجم با پیمانو تبریک گفتن کم کم گفتن که چه قدر دلشون واسه من سوخته که با یه بچه کوچولو رفتم تو غربت.
کم کم بهم اشاره کردن که یه خورده چاق شدم و جا افتاده شدم، انگار خوشگل شدم،شبیه مامانا شدم !!
کم کم خوشحالی اومد سراغم و فهمیدم خدا حواسش بهم هس .
وطنی شایان رو سپرد دست من و با خاله سمی خلوت کرد دلم پیش اونا بود که دارن چی می گن .پروین مثه فشنگ از دستم در میرفت و تو بغل بقیه جا خوش میکرد.
وقت میوه خوردن صدای گریه پروین بلند شد و تو بغل شوهر فرشته دیدمش که دستش رو بریده و جیغ می کشه اون مرد هم هول شده و داره سعی می کنه دستشو بشوره . خاله سمی سعی کرد پروینو از بغل دامادش جدا کنه و بزاره زمین اما دامادش با بد اخلاقی خاله سمی رو پس زد و رفت تو اشپز خونه . منم دنبالش دویدم
: چی شده مامانی؟ لطف کنید بدین به من پروینو شما برید تو مردونه
: نه...بی احتیاطی من بود خودم درستش می کنم .شما چسب بیار
وطنی اومدو چسب بهمون داد و پروینو ازش گرفت .
برا ساکت کردن پروین فقط پیمان میتونس کمک کنه اما اونم یه ذره بغلش کرد و دوباره پسش داد به خودم، منم مجبور شدم ببرمش تو حیاط و با گل و گیاه گولش بزنم تا ساکت شه دلم میخواس بلند شیم بریم .خسته بودم میخواستم پاهامو دراز کنم و روسریمو در بیارم .
دلم میخواس برم تو کوچه هوا بخورم.فیلم نگاه کنم.کارتون ببینم.دلم میخواس بچگی کنم اما یه بچه تو بغلم بود که باید واسش مادری می کردم بعد از اون مهمونی ، پیمان چند باری حرف فرشته رو زد که چقدر بلا شده و بعد ازدواج، حجاب مجابش تعطیل شده و چه لباس خوشگلی پوشیده بود و ازین دست تعریفای اعصاب خورد کن.
کم کم زمزمه بچه دار شدن رو شروع کرد
.من با اینکه جلوگیری نداشتم اما بازم تو حامله شدن دچار مشکل بودم انگار،
در حالیکه مشکلم با پیمان مثل مشکلم با صابر نبود من، پیمان رو میخواستم و دلم میخواست ازش یه بچه داشته باشم
تا اینکه وطنی یه روز با احتیاط سر حرف رو باز کرد و گفت که فامیل سراغ بچه پیمانو میگیرن مخصوصا خاله سمی که منتظر بهونه بود تا ما رو بچزونه .منم مجبور شدم مریضی و بستری شدنم توی بیمارستان رو بگم هر چند خیلی رفت تو فکر اما برام وقت دکتر متخصص گرفتو قرار شد یک هفته بعد از تعطیلات هم بمونیم تا من برم پیش متخصص .

تصمیم داشتم سه روز اخر عید برم شمال پیش مامانم ،
از وطنی که باهاش در تماس بود ، شنیده بودم ، مریض شده
اما ای کاش نرفته بودم و ندیده بودمش

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

(یادآخرین عیدی افتادم که با مامان بودم)

یادم میاد:
بعد از اینکه مامان با دست شکسته اومد بیمارستان و ترخیصم کرد سهیل تعمیر کار اورده بود و شوفاژها را درست کرده بود. از بابا خبری نبود شاید سه هفته می شد . من بهتر شده بودم ، گچ دست مامان رو هم باز کردن.
کم کم مامان صبحها به ارایشگاه می رفت و ظهر می اومد خونه و کار بعد از ظهر تعطیل بود.
با هم حرف می زدیم.
مامان خوشحال بود. من اینو می فهمیدم.او مدتها بود که نخندیده بود. به خاطر سهیل خوشحال بود.عشق ادمها رو جوون می کنه واونها رو به زندگی امیدوار می کنه.من هم او رو همین جوری می خواستم.
از اون روز که من راهی بیمارستان شدم دیگه پدرم رو دیدم.خلا نبودش رو حس نمی کردیم. انگار هیچ وقت نبود انگار هیچ وقت پدری نداشتم،دیگه دعوایی نبود،فحش نمی شنیدم دود سیگار خفم نمی کرد،هیکل مچاله بابا رو گوشه حموم و توالت خمار و منگ نمی دیدم. اعصابمون اروم بود.
منم به ارایشگاه می رفتم .خونه گرم بود مامان ارامش داشت زیاد خسته نمی شد. زیاد سیگار نمی کشید،سهیل بهمون سر میزد ..من با سهیل خوب بودم اما محبت نسبت بهش نداشتم گاهی سیگار تعارف می کرد و خاطرات بی مزه تعریف می کردمن لبخند می زدم.
من علیرغم میلم باید تنهاشون می ذاشتم و دربه در کوچه ها می شدم یا می رفتم خونه دوست مامان، یا ارایشگاه. ارایشگاه دیوونم می کرد حالم گرفته بود ....... علنا من دیگه نمی تونستم هر وقت که می خواستم تو خونه خودمون برم!!!
جای من بد بخت کجا بود پس؟؟
پس تو کجا بودی خداااااااااااا؟
اصلا بودی خدااااااااا؟
هق هق نفس واسم نزاشته بود. من هزارتا خواب واسه خودم دیده بودم اما... خونه ما جای یه مرد غریبه شده بود. اون واسه مامانم هر چی که بود واسه من نبود خدایا تو اینو می فهمی؟؟؟؟؟؟؟
: شاید سوز هوا عامل اصلی برگشتنم بود یا اون پسرک
پسر سیگار فروشی بود که کنج چهارراه روی یخها چمباتمه زده بود.اشکش از سرما رو گونش یخ بسته بود. کنارش وایسادم
:خب حالا برو اونورتریه ذره،.صاف اومدی رو این همه برف.
نگام کرد انگار اب دماغش یخ زده بود
: کجا برم جام اینجاس
:قحطی جا اومده مگه؟؟؟برو اون سر چها راه! خشکه زمین ..افتاب می زنه گرم میشی
: این جا جای منه ....میدونی سرش با چنتا بچه گدا دعوا کردم؟حالا به همین کشکی برم
با پشت دست دماغشو پاک کرد
: تو که نمی فهمی این جا ،تو بهار و تابستون بهترین جااااااست...مشتری خوره نمی فهمی که!!
من به طرف خونه می اومدم.... من....فکر می کردم.... من به حرفهای اون پسرک فکر می کردم.

گاهی ادمهای کوچیک چه حرفهای بزرگی می زنن چه کلیدهایی از تو زندگی پیدا می کنن اون جای خودش رو پیدا کرده بود با زحمت با دعوا با سرما.حاضر نبود از دستش بده...حتی اگه می مرد

من؟؟ نباید خونه رو ترک می کردم ...من هم باید می جنگیدم من نمی تونستم به این اسونی از کاشونه خودم دست بکشم .من هم حق داشتم که محل زندگیمو حفظ کنم . حالا گیرم که یه غریبه ناخونده می اومد اون خونه رو قفس میکرد،من اگه جا می زدم اینده مو از دست می دادم.شاید اینده ای در کار بود،خدا رو چه دیدی! اما توانم رو متمرکز کرده بودم تا جای خودم رو تو خونه تثبیت کنم. اولین بار بود که احساس قدرت می کردم.
گاهی بعضی کلمات اونقدر انرژی دارن که ادم می تونه به پشتوانه شون یه حکومتو عوض کنه!
من در شرف شونزده سالگی بودم....
سلام سردی رد وبدل شد،سهیل به سرعت بو برد که من سر سنگینم و جول و پلاسشو جمع کرد ،سیگارشو نصفه خاموش کرد و رفت.
مامان هم کم کم فهمید که من حق به جانب نشستم وکانال تلویزیونو خیلی هیستریک عوض میکنم رفت تو اتاق و داد زد
: چته برج زهر مار شدی امروز؟طلب کاری از اون بد بخت؟؟یه سلام بهش نکردی؟ نمک به حروم اینهمه واسه تو من و این خونه صاب مرده دوندگی کرده.
برای اولین بار اینجوری صدامو بردم بالا شاید به اینخاطر که جلو روم نبود تا ببینمش و بترسم یا شرم کنم
:واسه تو شاید دوندگی کرده،اما من و خونه بهوونه ایم خر که نیستم!فکر کرده اینجا خونه عمشه هر وقت دلش خواس میاد توش
برخلاف تصورم جوابی نیومد جری تر شدم.
مامان اومد روبه روم با چشمای از حدقه بیرون زده از شدت غیض کبود شده بود
: این گ..ه خوریا به تو نیومده.اینجام خونه منه،زر زر زیادی نکن!اگه میاد، چون من می گم بیاد ربطی به تو نداره! چی شده ؟زبون وا کردی دو روز لی لی به لالات گذاشتم، دم در اوردی ؟اره؟
دیگه داشت داد می زد. هفت بند بدنم می لرزید
:اینجا من میگم کی بره کی بیاد. تو هم اگه دیگه گنده تر از دهنت حرف بزنی دمتو می گیرم پرتت میکنم مثه بابات تو جوب.
من شنیدم اما مثل همیشه گریه نکردم نیرویی بود که می گفت برای نگه داشتن اونجا که مال توعه باید جنگید.
من اخرین میخ رو کوبیدم در اتاق رو بستم در حالیکه بغض داشت گلومو پاره می کرد همه زورمو جمع کردم
: به این مرتیکه می گی که یه دختر بزرگ داری، اونم حق ارامش داره،بهش می گی این دفعه بیام خونه ببینمش خفش می کنم فهمیـــــــــــــــــــدی ؟ فهمیـــــــــــــــــــــ ـــــــــــدی؟ و بغضم تر کید...
مامان داغون شد،من نمی خواستم اینو بگم .....از بوی سیگارای مامان که پشت هم دود می شد فهمیدم که دیوونش کردم صدای هق هقش می اومد، داشت چمدون می بست و مدام می گفت
: تف به من!تف به تو سهیل کثافت! تف به اون بابای بی شرفت!وقتی دخترت برگرده تو روت تف کنه بهت بگه کثافت بهت بگه ....!
باید برم بمیرم منم گریه می کردم به خدا قصدم این نبود که ابروشو ببرم ، می خواستم بگم منم هستم ...
می خواستم بگم مامان مال منه ... من دخترشم ...می خواستم بگم می خوام توی خونمون با ارامش هر موقع خواستم بیام و برم ... بین ما دیگه پرده ای وجود نداشت.
اون شب عذاب اور انگار نمی خواست تموم شه .هر چی بیشتر می گذشت بیشتر پشیمون می شدم اماحتی نمی دونستم مامان کجا رفته،مدام پلکم می پرید تو عالم بچگی هزار فکر میکردم .نکنه خودشو کشته باشه نکنه رفته باشه یه جایی خودشو گم و گور کنه.
زنگ زدن.....اصلا موقعیتشو نداشتم کسی منو ببینه،جواب ندادم .دوباره و سه باره زنگ زدن .سهیلا خانوم دوست پرستار مامان بود.
دستپاچه شدم خونه به هم ریخته بود .درو باز کردم سهیلا خانوم داخل نیومد فقط گفت حاضر شم برم پایین .من سعی کردم طفره برم حوصله مهمونی نداشتم مخصوصا با اون دخترای فیس و افاده ای که اون داشت، اما اون حتی منتظر جواب نشد من کاپشن پوشیدم.
شوهرش تو ماشین منتظر بود.سوار شدم.شوهرش مجروح جنگ بود پاش می لنگید وکم حرف بود.
وارد خونه که می شدیم احساس بدی داشتم با این اعصاب ناجور اصلا نمی تونستم اون دخترا رو تحمل کنم اگر چاره داشتم همونجا در می رفتم ، بر خلاف تصورم دخترها کلی تحویلم گرفتن... مامان اونجا بود با چشمهای پف الود از اتاق اومد بیرون معلوم بود کلی واسه سهیلا گریه کرده.
من روم نشد حتی سلام کنم. جو سنگین بود. شوهر سهیلا به تلویزیون خیره شده بود و اخبار گوش می داد من صدای نفسهای مامانرو می شنیدم قلبم درد گرفته بودمن بد جوری احساس ضعف می کردم فشار عصبی به قدر ی روم زیاد بود که یه دفعه حالم به هم خورد و هر چی خورده بودم تو دستشویی بالا اوردم این بهونه ای شدتا بزنم زیر گریه و یه دل سیر گریه کنم .
سهیلا بردم تو اتاق و بهم دستمال داد،دختراش با ترحم و ترس به من که مثل گچ سفید شده بودم زل زده بودن،انگار روح دیدن ،حتی پلک نمی زدن.
اب قند رو سر کشیدم.روی تخت افتادم و دوباره گریه کردم .
مامان و سهیلا توچار چوب در اتاق وایساده بودن .مامان هم اشک می ریخت و باز هق هق میکرد صدای دورگه از سیگارش مثه جیغ جیغ یه جوجه شده بود.
من می دیدم که سهیلا دخترارو بیرون کرد از اتاق و بغضش تر کید
:تورو خدا تو هم رعایت کن بابا دیگه این بچه نیس خب میفهمه .خودتو اینجوری داغون میکنی بچه رو ایجوری روانی میکنی اخه تا کی؟؟؟؟
شب جهنمی بود.
شوهر سهیلا صبح مامان رو برد ارایشگاه و سهیلا هم رفت بیمارستان .دخترها مثل پروانه دورم می چرخیدن. البوم عکسهاشون رو اورده بودن و با من شوخی می کردن من حس چندش اوری داشتم احساس می کردم اون دوتا عتیقه تا صبح به وضعیت مضحک من خندیدن.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

اوضاع دوباره عادی شد عید نزدیک بود.
بوی اسفند که می اومد.من انرژی می گرفتم
بابا اول اسفند مرد!! .
بعدا فهمیده بودم که همون موقع که من بیمارستان بودم مامان وبابا دعواشون می شه و کتک کاری مامان دستش میشکنه . همسایه ها زنگ می زنن پلیس
پلیس میاد و بابارو میبره و چون کل ساختمون از دست دود ودم بابا و دعواها شاکی بودن زندون می مونه تا از بی موادی می میره کتاب زندگیش بسته شد.
اول اسفندمن یتیم شدم.
اما نه جای خالیش حس شد نه غمی منو مچاله کرد .احساس ازادی میکردم انگار بار سنگینی از دوشم برداشته شد
روزهای پر هیجان اسفند و شور و حال عید چیز دیگه ای بود تقریبا با هیچ شادی قابل مقایسه نبود. با مامان زیاد دمخور نمی شدم رابطش با سهیل کمرنگ شده بود و من خیلی کم می دیدم زنگ بزنه.
تقریبا اواسط اسفند ماه که سرمون خیلی شلوغ بود بعد از دعوای من و مامان دیگه کمتر انگولکم می کرد و تحقیر می شدم اما مامان بود و هیچی قابل پیش بینی نبود

یه روز دم دم های غروب بود آخرین مشتری رو راه انداختم رفت ... تلفن زنگ زد ... یه مشتری واسه مش بود ... عجله هم داشت .. بهش گفتم دیر وقته و داریم تعطیل می کنیم ... کلی اصرار که فردا عقدکنان داریم و الان دم عیدی همه سرشون شلوغه و خواهش و التماس... آخرش قبول کردم و گفتم صبح ساعت شش بیاد تا ظهر آمادش کنم بره
در آرایشگاه رو بستم .. جارو زدم وسایل رو جمع کردم ....
اَه مواد مش تموم شده .. کاش صبح زود وقت نمی دادم باید میرفتم می خریدم ... چیزی به غروب نمونده بود ...

شال و کلا کردم برم بخرم که صبح لنگ نمونم و مامان هم غر نزنه که چرا وقت دادی
ماشین گرفتم ...
وارد مغازه شدم ، داشتم پودر دکلره و رنگ می خریدم که ستاره رو دیدم ... با باباش اومده بود عطر و لاک بخره ...
چقدر توی دلم حسرت پدرش رو می خوردم ...
خوش به حالش ....
ستاره کجا و من کجا ...
از ترک تحصیلم یکی دوسالی می گذشت و ستاره الان دبیرستانی بود
می خواستم زود حساب کنم و برم تا چشمم به چشمای ستاره نیفته ...
ولی از بد روزگار منو دید و شروع کرد به سلام احوال پرسی و چه خبر و ... کجایی و چی کار می کنی ....
توی دلم به خودم لعنت می کردم ... احساس بدی بود ... له می شدم ... من ترک تحصیلی اخراجی و الان اون یه دختر دبیرستانی
هم سن بودیم ولی روزگار و دنیایی که من دیده بودم با اون دنیایی که اون داشت زمین تا آسمون فرق می کرد باباش منتظرش بود
:ستاره جون خریدت تموم شد بابا؟
اقای ساغری اومد به طرفمون دوباره غم بی پدری منو گرفت
:سلام
:سلام خانوم .... یه نگاهی به سر و وضع من کرد و بعد با تعجب رو به ستاره کرد... داشت توی ذهنش زیر رو می کرد ببینه منو دیده یا نه ...
سر و وضع من به بچه محصل ها نمی خورد
ستاره گفت که از هم کلاسی های دوران راهنمایی اش بودم و الان ترک تحصیل کردم
آقای ساغری گفت برسونمتون با اینکه دیروقت بود و هوا هم تاریک شده بود و راه من هم دور بود ، اما دلم نمی خواست همراهشون برم و حرف های ستاره رو در مورد بقیه بچه ها بشنوم از اینکه فلانی تجربی می خونه و داره از الان میره کلاس کنکور و اون یکی رفته مدرسه غیر انتفاعی و ...
به بهونه ی اینکه کلی خرید دارمو منتظرم که بعد از اینجا با مامانم باید بریم یه جای دیگه پیچوندمشون
از مغازه اومدم بیرون ... مسیرم رو کج کردم تا یه کم ازم دور بشن
سوز نه چندان سردی میومد نفسای آخر زمستون بود
پشت سرم صدای پا شنیدم ترسیدم برگردم سرعتم رو تند کردم صدای پا و همراه با نفس های بریده بریده پشت سرم تندتر شد
اگه همه اون داستانها راجع به دختر بلند کردن و تجاوز بهشون ..کشتن دخترای بیگناه درست از اب درمی اومد چی؟؟؟؟
چه خاکی باید به سر بد بختم می ریختم
جیغ کشیدم، کوچه خلوت بود و از خیابون اصلی دور بود دستش رو دراز کرد که منو بگیره .. یه مرد جا افتاده بود ... :ولم کن عوضی می خوام برم خونمون!!
خوردم زمین
: من گریه می کردم و التماسش می کردم یادم نیست چی می گفتم
این اوقات اونقدر واسم دردناکه که الانم دارم گریه می کنم
قاه قاه خندید...
من افتاده بودم روی زمین و اون با اون هیکل درشتش بالای سرم وایساده بود
وقتی داشت دولا می شد که بیفته روم هر چی فحش بلد بودم ردیف کردم و فریاد کشان دست و پا می زدم دستش رو گذاشت رو دهنم من اونقدر ضعیف بودم که حتی نتونستم دستش رو جدا کنم .
قیافش وحشتناک شده بود با تمام قوا با پاشنه پام کوبیدم به وسط پاشو اخرین صدایی که ازش یادمه یه ناله سوزناک بود
اونقدر دویدم که نفسم درنمیومد از شدت ضعف و اظطراب حالم به هم می خورد
یه ساختمون نیمه کاره ته کوچه بود که مثه یه فانوس دریایی تو طوفان به من چشمک میزد با اونکه از شدت ضعف و ترس نمی تونستم بدوم به زحمت خودمو پشت دیوارش قایم کردم .
دهنم خشک شده بود و قلبم داشت از سینه در می اومد اصلا نمی دونستم چه اتفاقی افتاده ولی فکر می کردم همش خواب بوده.. صدای قلبم تا یه ربع مثه پتکی که به سینم می کوبید شنیده می شدهر چی زور زدم تا یه کم اب دهن جمع کنم تا بتونم نفس بکشم ،تازه ولو شده بودم رواجرها و نخاله های کف ساختمون که صدای چنتا کار گر افغانی به گوشم خورد با مشقت خودمو پشت گونیهای سیمان مخفی کردم.تا رد شدن
وقتی خیالم راحت شد اومدم بیرون اصلا نمی دونستم کدوم جهنم دره ای هستم،باد می اومد و هر چی خاک تو ساختمون بود می کوبید تو دهن و چشمای من ،هر چی فحش بلد بودم به بخت و خدا و خودم دادم.
تا ته خیابون متروکه رفتم خیابون اصلی رو گم کرده بودم هر چی به مغزم فشار می اوردم یادم بیاد کجام نمی تونستم ..
دلشوره دیر رسیدن ودروغ سر هم کردن واسه مامان به جونم چنگ میزد
صدای ماشین.....بوووووووووق....و من بدون اینکه بر گردم مثله گوله تفنگ ناپدید شدم پیچیدم تو کوچه....نفس نفس.......تاکسی رد شد..!!! .
تا اونجا که می تونستم لباسامو تکوندم تا خاکی نباشن.روسریمو جلو اوردم و محکم گره زدم . پاک خل شده بودم دعا می کردم کسی منو ندیده باشه دنبال مسیر تاکسی رفتم.. یه میدون یه عده ادم دیدم
توشون چنتا زن بودن ...بارقه امید بودن واسه من حدس زدم صف تاکسیه .....کنارشون وایسادم بعضی هاشون چادری بودن چنتا مردهم ده بیس متر انورتر وایساده بودند
دیگه فهمیده بودم حاشیه زنها همیشه امنتر از مردهاس یه تاکسی اومد زنها تکون نخوردن مردها سوار شدن جایی که مردها وایساده بودن جای بهتری بود دید داشت به خیابون روبه رو. اما زنها خیلی جای پرتی بودن .اما بازم جرات نکردم جای مردا وایسم.
یه پراید مشکی یه ذره جلوتر وایساد.یک از خانوما به گمونم رفت مسیرو پرسید سریع برگشت به بقیه گفت
: شما می رید؟؟
؟من فضولی کردم پرسیدم: اره .کجا میره؟
خانوم قد بلند کناریم خندید و رو به اون یکی
گفت: چند می گه؟؟
: هفت تومن
: اوووووووووووووووه..........نه ....شما می ری؟؟؟ به من نیگا کردن کجا باید می رفتم؟؟؟
پراید عقب اومد من داشتم تحلیل می کردم که کرایه هفت هزار تومنه یا چیز دیگه؟؟؟؟؟؟؟؟ که پسر کم سن و سالی از تو ماشین گفت: کدومتون میاد؟؟ مکانم دارم!!!
من انگار سرم گیج رفت. رو به اون زنای هرزه گفتم: خاک بر سرتون اشغالا. واسه پول کثافتاااااا ؟؟؟
تا می تونستم دور شدم اما می شنیدم که به مادرم و خودم فحش دادن
تاکسی اومد من خلاصه سوار شدم که برگردم خونه
توی مسیر ببرگشت دروغ می بافتم که جواب مامان رو بدم دعا می کردم فقط دعا
خدا خدا می کردم مامان گیر نده و فحش و فحش کشی نشه چون اصلا توانش رو نداشتم به اندازه کافی اعصاب و روانم به هم ریخته بود هر چند که هیچی قابل پیش بینی نبود

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

[b][color=#800000]
دم در ساختمون یه ماشین مدل بالا پارک بود
جلو در که هر چی بالا پایینشو نگاه کردم نفهمیدم چیه نه اینکه سواد حسابی ندارم نه از اینکه بقیه همسایه هامونم همشون ادمای بدبختی بودن که ماشین نداشتن نهایت ماشینی که پارک می شد یه پیکان سبز رنگ بود مال داداش طبقه بالایی
راه پله هارو دویدم هوا تاریک شده بود از تو خونه بوی غذا می اومد بوی زعفرون.......چایی سرو صدا بود صدای خنده چنتا مرد وزن...فهمیدم مهمون داریم
از وقتی سهیل نمی اومد دیگه ما کمتر مهمونی می رفتیم و مهمون داشتیم دوستای مامان هم خیلی کم می اومدن
از طرفی خوشحال بودم که بالاخره یکی اومد توی این خونه و دیگه اینکه کسی به دیر اومدن من توجه نمی کنه از طرفی از بابت سر و وضع و لباسام کلی ناراحت بودم.
در باز شد سهیل بود با لبخند دست داد و من و برد تو حال
:اوووووو به به چه بزرگ شده ماشالله دخترت
: اره!!خانومی شده
:تا این وقت روز طفلک تو ارایشگا کار می کنه؟؟
؟ مامان تو اشپزخونه چایی می ریخت سر مست بود. لپاش گل انداخته بود اشاره کرد رفتم کنارش پذیرایی دوباره شلوغ شد زیر چشمی اقایون رو دید می می زدم
: تا الان کجا بودی؟؟مشتری بعد ساعت ۷ قبول نکن اینهمه کار داریم
: نگاش کن بنایی می کردی؟؟؟
سر و وضعشو ببین سریع یه دوش بگیر حاضر شو بیا.اون پیرهن سبز رو بپوشیا
: کدوم؟؟ : همون که عروسی نازی پوشیدی
ترش کردم: اونکه کوتاه شده !!دو سال پیش بود و با دلخوری پیچیدم تو اتاق....
حتما خبری بود تولد مامان بود یا سهیل؟؟!!! هر چی بود من قصر در رفته بودم .حتی نفهمیدن ارایشگا نبودم
قطره های اب مثل همیشه کم فشار و اعصاب خرد کن رو صورت و بدنم می پاشید و من همونطور که زیر دوش گریه می کردم صلواتهای نذریمو می فرستادم


مامانم دوید تو اتاق داری چکار می کنی؟؟ بیا دیگه وایسا ببینم !! یه چرخ بزن!! موهاتو جمع ک
ن رفتم مستقیم تو اشپز خونه...مامان یه پک محکم به سیگارش زد و زیر کتری رو زیاد کرد
: همینجا وایسا جوش اومد دوتا چایی واسه دوستای سهیل ببر تازه رسیدن حواسم رفت به گوشه اتاق به جز شوهرای دوستای مامان و سهیل یه مرد میان سال و یه پسر جوون هم به پشتی تکیه داده بودن پسرک چشمهای درشت سیاهی داشت متوسط القامت...عضلانی و گندمی....نمی دونم به چه چیزی اونقدر با دقت تو ویترین عهد دقیانوس ما چشم دوخته بود
چایی رو گرفتم طرفشون همش نگران کوتاهی دامن بودم زیاد خم نشدم بیچاره ها مجبور شدن یه ذره رو پا بلند شن تا استکان رو بردارن؟
: به به! سهیل نگفته بودی دختر به این نازی داره!!
: خوبی خانوم؟؟
پسرک یه لحظه چشم از ویترین بر داشت به گلهای رنگ و رو رفته قالیمون نگاه می کرد من خجالت می کشیدم حتما اون ماشین خوشگله مال اینا بوده دویدم پیش خانومها همون حرفهای مسخره همیشگی
: کارو بار چطوره؟؟؟ شنیدم دست مامانتو از پشت می بندی البته تو ارایشگری و صدای قهقهشون بلند شد
سهیل گیلاسای مشروب رو پر کرد یه چیز جدید بود من نخورده بودم تا حالا به سلامتی خونه دار شدن شهناز خانوم

گیلاسا به هم خورد من گیج شده بودم
مامان خونه دار شده بود؟؟؟ کی؟؟ چطوری؟؟
صدای تبریک و ولوله الکی نمی ذاشت از مامان جزییاتو بپرسم البته خو دشم اونقدر پاتیل بود که درست حسابی جواب نمی داد
اما از سوالایی که زنها از سهیل پرسیدن فهمیدم که سهیل کمک کرده تا تنها ارثیه پدری پدرم تو شمال فروخته بشه و مامان با پولش یه اپارتمان تو یه محله ابادتر بخره
برام همه چی تازه شده بود یادم رفته بود همین دم غروبی داشتم می مردم
سرم گرم می شد یکی از دوستای مامان با شوهر شکم گندش داشتن وسط حال می رقصیدن مامان صدای ضبط رو برد بالاتر و دست سهیل رو گرفت کم کم همه داشتن می رفتن وسط و الان بود که به من گیر بدن که برقصم
پسر چشم سیاه گیلاس دوم رو سر کشید و از ته اتاق به چشمهام زل زده بود اروم بود شاید مثل خودم خجالتی!!
بدنم داغ شد یواش جیم شدم تو اتاق ودرو بستم به چشم سیاه غریبه فکر می کردم چه اتفاقهای غریبی می افتاد در یک ان همه چیز به هم میریخت
خیلی خدا رو شکر می کردم که از توی اون کوچه نجاتم داده و دومین لطفش خلاصی از مستاجر نشینی غصه رسیدن سر موعد تخلیه این بنگاه اون بنگاه....
در زدن
: کیه؟
پسرک درو باز کرد و اومد تو
من دستپاچه از رو تخت قیز قیزو پاشدم...اونقدر اتاق به هم ریخته بود که نتونستم یه جای با ابرو بهش تعارف کنم کنار تخت نشست من از خجالت وضعیت زندگیمون سرخ و سفید می شدم
تو هم مثل من اهل این برنامه ها نیستی؟؟نه؟؟
:نه زیاد
: جرات پیدا کردم و گفتم: شما چرا خوشتون نمیاد؟
لبخندی زد و سیگار روشن کرد.اتاق از دود سیگار پر شد بهم تعارف کرد منم چنتا پک زدم.اما به سرفه افتادم و چشمام پر از اشک شد
: بابا ومامانم هردو سیگار ی بودن اما من هیچ وقت نتونستم سیگار بکشم البته بابام مرده
: میدونم سهیل گفته . مامانت اما خیلی زرنگتر از بابای منه ها!
: چطور؟
: هیچی!خب سهیل می تونه پدر خوبی باشه واست اما بابای من نتونست مامانم رو نگه داره.من مامان ندارم خیلی وقته،میدونی بابام خیلی جوون بود که زن گرفت، اون موقع وضعمون زیاد عالی نبودمن که به دنیا اومدم بدبختی زیاد کشیدم.جدا شدن اخر سر مامان الان داره ترتیب رفتنمو میده،خارج زندگی میکنه،طفلکی بابام دلم واسش می سوزه

مامان در اتاق رو باز کرد ،مسعود رفت بیرون.
مامان موهاشو تو ایینه درست کردخیس عرق شده بود : چرا نیو مدین؟؟ بدون اینکه منتظر جوابم باشه رفت بیرون.
شام خوردیم
تمام مدت چشمم به مسعود بود که انگار از کینه و نفرت دلش پره .غافل از اینکه در تموم این مدت پدر مسعود منو می پایید و هر بار که نگاهم بهش می افتاد با لبخند نگام می کرد من پیش خودم فکر می کردم که مسعود چه پدر مهربونی داره دیگه مامان می خواد چیکار؟؟
اونا رفتن موقع خدافظی پدر مسعود به سهیل گفت شهناز خانوم و دختر گلش رو بیار خونه ما بیشتر اشنا بشیم بعد از عید ما به خونه جدید رفتیم. بلوار پر از درختهای سبز بود و من عاشق این بودم که تو کوچمون قدم بزنم و نفس بکشم از اون کوچه ها تو در تو تنگ خبری نبود.
مردم لبلاسهای خوبی تنشون بود، خونه بوی تازگی می داد. سر مستی بهاری به ادم بال میداد .کم کم زمزمه ازدواج توارایشگاه شروع شد. مامان مدام از کسایی می گفت که شرایط منو داشتن و با یه معتاد مثل باباشون ازدواج کردن و بد بخت شدن،اوایل فکر می کردم شک کرده که دوست پسر دارم، داره منو می ترسونه .ب
عدها فهمیدم اینا همش مقدمه بوده .
مامان من که سر سوزن منو قبول نداشت حالا همچین ادای مادرای دلسوز رو در می اورد که اصلا باورم نمی شد.
: درسته پدر نداری اما من نمی زارم هر اشغالی دست تو رو بگیره ببره تو خونش کلفتیشو کنی،باید یه ادم مطمئن باشه و...و....و
این حرفها ادامه داشت به قول یکی از مشتریهامون
:مامانت حتما اون ادم مطمئن رو پیدا کرده .
و من فکر همه ادمها رو می کردم جز پدر مسعود!!

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...9ebddf9953.jpg

اون روز که به خونشون دعوت شدیم من چیزی نمی دونستم
مامان برام یه دست لباس خرید که خیلی خوشگل بود زیباترین پیراهنیکه تا حالا پوشیده بودم
به امید دیدن مسعود، ولی خبری ازش نبود فهمیدم رفته پیش مامانش.
ادمهای زیادی تو اون خونه بزرگ و قشنگ مهمون بودن اون مهمونی برام معنی نداشت دیگه به امید چشمای کی لوندی کنم؟؟؟
من با حسرت به در ودیوار اون خونه و حیاط سر سبزش نگاه می کردم.
پدر مسعود یه گیلاس مشروب بهم داد وگفت می خوای تو باغ قدم بزنی؟؟
با خوشحالی قبول کردم.درختها اونقدر بلند بودن که ادم یاد جنگل می افتاد...
صابر خان از خیلی چیزا برام حرف زد،اونقدر مهربون حرف می زد که خیال می کردم سالهاس میشناسمش.از بی وفایی زنش، مریضی مسعود که من بی خبر بودم وتنهایی خودش که وقتی کسی تو خونه نیس دلش داره می ترکه. که من گفتم
:چرا زن نمی گیرین؟؟
کنار حوض نشست و گفت
: می خوام.اما خب من نمی تونم با هر کسی زندگی کنم. و هر کسی هم نمیتونه با من بسازه،مثلا خود شما حاضر میشی با ادمی مثل من زندگی کنی؟؟
این سوال مثل زنگ ساعت که یه ادمو از خواب بیدار می کنه منو تازه برد تو باغ!! تمام حرفای مامانو و نگاههای صابر خان رو واسم معنی دار کرد. خیلی چیزا معنی داشت حتی اون ویسکی تو گیلاس حتی اینکه من و صابر خان کیپ هم وایساده بودیم دیگه چیزی نمی شنیدم،اون می گفت
:من همه چیز واست مهیا می کنم از اون سگ دونی که بودی میارمت پیش خودم ،نمی زارم اذیت بشی،خواهش می کنم عزیزم

الان که فکر می کنم می بینم یه دختر ۱۵ یا ۱۶ ساله تو زمان من نمیتونست هیچ وقت ازدواج رو درک کنه نمی تونست بفهمه که ازدواج یکی از پله های صعود می تونه باشه برای من با معیارهای کج و کوله مامان و محیط اشغالی که توش بزرگ شده بودم ازدواج با صابر خان یه موفقیت محسوب می شد و من بیش ازاین که به خود

رفتیم شمال دیدن مامان
پرسون پرسون ادرسش رو پیدا کردیم .پسرش دوید تو حیاط .قلبم ازرده شد وقتی دیدمش یاد بچگی مزخرف خودم افتادم. ناخونای دست و پاش لاک داشت،معلوم بود کلی تو دست و پای لخت زنها تو ارایشگاه میلوله چشماش بیشتر از سنش میفهمید کنجکاوی مردونه داشت
همون کنجکاوی زنونه من تو بچگی، همون بلوغ زود رس،همون شهوتی که زود بیدار شد و دیر خوابید.
دلم میخواست نجاتش بدم یا به مامان بگم بلایی که سر من اورد سر اون پسر نیاره اما ،اونقدر رنجور و تکیده بود
که من و پیمان جا خوردیم.
سیگار کاری شده بود
دوباره عفونت ریه و اینبار نمونه برداری تست سرطان . مامان حسابی خودشو باخته بود .سرفه های خلط دار وحشتناک و طولانی که داشت خیلی مارو هراسون میکرد
از دیدن پروین غرق تعجب شده بود.یه نگاه به من میکرد و یکی به پروین
: کپی خودت شده ،ولی بلبل زبونیش فکر کنم به اونا رفته
مامان اعصاب نداشت ، زیاد نمیتونست حرف بزنه و کار کنه، من نهار پختم و پیمان بچه هارو برد بیرون تو هوای ازاد تا من خونه زندگی رو مرتب کنم که انگار نه انگار تو اون خونه عید اومده بود
همه جا پر از گرد و غبار و کثافت بود.
مامان همش غر میزد که که وسایل خونه رو جابه جا نکن پیدا نمی کنمشون، اما من گوشم بدهکار نبود .
ناخونای پسرشو پاک کردم و التماسش کردم بزارتش مهد کودک و با خودش نبره ارایشگا اما سرم داد کشید که
: به زندگیم کاری نداشته باش ،عید دیدنی تو بکن و شرتو کم کن
شب سهیل اومد ،خیلی تحویلمون گرفت .از بیماری شهناز خیلی میترسید .همش به من می گفت شما دلت پاکه براش دعا کن اگه یه چیش بشه این بچه رو چطوری بزرگ کنم، خیلی مامانی شده اصلا با من جوش نمی خوره

شب که شد مامان صبرش تموم شد و غر زدناش شروع شد،اول وقتی از شدت سرفه خون بالا میاورد تو دسشویی، همونجا به من فحش میداد که چرا رفتم ارامش زندگیشو به هم زدم .
من و پیمانم ،خودمونو میزدیم به نشنیدن اما بعد شام علنا بد و بیراه می گفت که برم گم شم چون فکر میکرد اومدم خوشبختیمو به رخش بکشم و بیماریشو نگاه کنم
اما من واقعا زجر می کشیدم که میدیدم مامانم روی ارامش رو ندیده و هنوز هم با زحمت زنده هس و تازه یه انسان دیگه رو هم به وجود اورده که سرنوشتش بازم براش مهم نیس.
من درد می کشیدم وقتی میدیدم سهیل مامانو دوس داره اما مامان انگار نمیبینه،نمیفهمه.
به اون بیچاره هم لیچار می گه.پسرش هم که اصلا حالت طبیعی نداشت میترسیدم پروین رو باهاش تنها بزارم.
تا تنها میشد میرفت رژ میزد به صورت و لباش و میگفت من عروسم
سفری که قرار بود سه روز طول بکشه یک روز بیشتر طول نکشید و من با قلب دردمند صبح زود اونجارو ترک کردم تا مامان بیشتر ازین اذیت نشه.
سهیل که تا ترمینال رسوند مارو از شرمندگی نمیدونس چی بگه
اما من مادرمو بهتر از همه میشناختم.میدونستم همین که فهمیده من حالم خوبه خوشحاله

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...2565c4bc8a.gif

سیزده در شد .باز فامیل جمع شده بودن.باز فرشته و شوهرش و خاله سمی و باز همون عذاب همیشگی.پیمان بعد از نهار با اتوبوس رفت جنوب من تو مدتی که تنها پیش خانم وطنی بودم تونستم چنتا ارایشگا سر بزنم و چنتا از دوستامو ببینم، برم یه روز کامل پبیش مرضیه و دختراش و کلی باهاشون بگم و بخندم تا حال و هوام عوض شه،تا روزیکه رفتیم دکتر ، خانم وطنی هم با من اومد تا خجالت نکشم و بتونم مشکل رو بگم .
چنتا ازمایش نوشت و دو روز بعد با جواب ازمایش و یه کیسه قرص و امپول برگشتیم خونه.
سر یک هفته منه و پروین راهی بندر شدیم
گرمای بهاره ،بوی ماهی زنده،دریای داغ و امونیاک تصفیه نشده دیگه عادت میکردم

فصل هشتم:
ما برای تمدید قرار داد با سندانی دچار تردید نبودیم چون میدونستیم که صاحبخونه خوبیه و خونوادش هوامون رو همه جوره دارن. هر چند مثل همه شهرستانیها به اصول و رسوم خودشون پابند بودن و براشون مهم بود که چه کسی رو مستاجر خونشون می کنن. اما با خوب و بد ما کنار اومده بودن و یه جورایی به هم وابسته شده بودیم.
ا اینکه پیمان درسهای سنگین تری داشت تو ترم بهار،اما بازم همون دو روز میرفت دانشگاه و روزای گرم و بلند بندر رو تو کارخونه میگذروند و به قول خودش،امیدش اون دو روز دانشکده بود که کلی دلشو وا می کرد .همیشه دلم میخواس بدونم این دانشکده چه شکلیه؟
چی میگذره مگه توش ؟چه فرمیه اگه پسرا با دخترا تو یه کلاس باشن؟ واسم که تعریف می کرد خیلی کیف می کردم و فکر می کردم مگه میشه این جوری درس خوند؟ ادم همش حواسش پرت میشه!
اما فقط رویاش مال من بود. من اونقدر خودمو از ارزوی درس خوندن دور میدیدم که وقتی به از نومدرسه رفتن و متفرقه امتحان دادن و بچه بزرگ کردن و کار کردن و بچه تازه اوردن فکر می کردم سرم سوت می کشید.برای من محال بود که به اونجا برسم .
انگار پایین یه کوه بلند بودم و همیشه واسه رسیدن به قله کوه له له میزدم .در حالیکه حتی نمیتونستم قدم
از قدم بر دارم.گاهی خیلی حرصم می گرفت که چرا باید اینجوری بشه اخه؟
این در حالی بود که هر بار که پیمان از دانشگا میومد، خوش و خندون بود و به من ایراد میگرفت که چرا ادامه تحصیل نمیدم
من ،همه هنرم رو به کار میبردم که این نقص رو بپوشونم، هر چه قدر غذامو خوش مزه تر می کردم و بیشتربه خودم میرسیدم ،انگار اون کمتر میدید ، واسش عقده شده بود تحصیلات من گاهی گله می کرد که نمیشه من مهندس بشم وتو یه بی سواد بمونی که؟
خب من خجالت می کشم جلو چارتا مهندس بگم زنم......من حاضرم تو اشپزی بلد نباشی و خوشگل نباشی
و ارایشگریم ندونی، اما حد اقل دیپلم باشی
من به همه حرفاش معتقد بودم چون خیلی قبولش داشتم خوب میدونستم راس می گه .اما انگار گیر وگرفتار بودم .به پروین که نگاه میکردم دلم میسوخت براش که فردا میخواد جلو دوستاش خجالت بکشه که مامانم بی سواده. اما کار می کردم وقت نمی شد هوا خیلی کثیف بود .نمیتونستم پروین رو ببرم مهد کودک ،موقعی که من بندر بودم مهد کودک نداشت اونجاها.
دو تا بود، اونم نزدیک بازار و مرکز شهر ،کنار مدرسه ها بود که کلی ازمون دور بود.خیلی سخت بود برام که پروین رو چند روز بزارم پیش زهرا خانوم و برم مدرسه ،چون خودشم بچه مدرسه ای داشت ،تازه پسراشم کم کم بزرگ میشدن ،من میترسیدم که پروین چشم و گوشش باز بشه.اینا همش میشد دغدغه های یه مادر جوون و بی سواد
که دنیاش به کوچیکی شجاعتش بود نه به بزرگی ترساش
از طرفی گوشه کنایه های گاه و بیگاه پیمان منو حسابی تحقیر می کرد .خون به جیگر میشدم وقتی موقع افطاریهای شرکت میرسید و همه با زنهاشون تو مراسم شرکت میکردن حس بدی داشتم انگار همه میدونستن من بی سوادم .خیلی اعتماد به نفسم کم شده بود گوشه گیر و ترسو شده بودم و نسبت به کار کردنم بی رغبت. چون حس میکردم زحمتی که دارم واسه راحتی پیمان میکشم یه پنی هم نمی ارزه چون به قول خودش نه پولمو میخواس نه
کدبانوگری ،انگار همه ابرو شده بود دیپلم و دانشگا و من چه قدر باید صبوری میکردم
دستم کوتاه بود، میدونستم پیمان به قول امروزیها جو گیر میشه و هر چی به زبونش میاد میگه اما خوب میدونستم که حقیقت تلخه و هر چه قدرم که ازم دلجویی میکنه من خودم میدونم که این منم که پیشش کم میارم و باعث سر شکستگیشم.

به وطنی زنگ زدم از بغضم فهمید یه چیزی شده ،از اشکم فهمید دلم چه قدر شکسته ،اما ازم دلجویی نکرد. به من حق نداد و مثه همیشه نگفت غصه نخور همه چی درست میشه. بر عکس ،محکم حرف میزد و بهم ایراد میگرفت که بیخود خودمو مسوول زندگی کردم ،سرزنشم کرد که چرا جوونیمو دارم اینجوری میگذرونم،برا درس خوندن همیشه ادم جوون نیس همیشه انگیزه نیس همیشه توان نیس.من مثه همیشه گوش دادم و گاهی سعی کردم بگم به خاطر داداشت بود که نخواستم حس کنه تنهاس .اما اون انگار میدونس داره با یه ادم مستاصل حرف میزنه و باید کجارو نشونه بگیره، فقط من گریه کردم.
گفت محاله با پیمان حرف بزنه درین مورد ، گفت مشکل خودته که داری بیخودی مایه میزاری،گفت کمتر بخورین کمتر بپوشین،کمتر بخوابین،تا بتونین درس بخونین،گفت اون بچه اگه بزرگ شه نمیگه مامان جون مرسی که برام از جوونیت مایه گذاشتی تا من لباس خوب بپوشم اما حتما سرکوفتت میزنه که چرا واسه خاطر اون، دو کلاس باسوادتر نشدی

حرفاش خیلی تلخ اما منو حسابی بیدار کرد .گرچه اوایل تیر بود و هرم گرما میزد تو بندر و کلا انگیزه حرکت رو از ادم میگرفت، اما من مثه یه مرده که تازه زنده شده خیلی دلم میخواس دست و پا بزنم تا باور کنم هستم
کتابای زهره رو گرفتم و بدون گفتن به پیمان شروع کردم به خوندن .خیلی سخت بود بدون راهنما، نمیدونستم از کجا شروع کنم ؟ روزی چه قدر بخونم؟ من باید کلاس میرفتم شبانه ، تجربش رو داشتم باید تا مهر صبر میکردم و چقدر ازین صبر کردن متفر بودم. تا تیر سال بعد اگر خیلی خوب پیش میرفتم تازه یه کلاس بالاتر میرفتم. واااااااااااااااااای
وقتی به مسیر نگاه میکردم و میدیدم چقدر طولانیه دلم میخواس کتابا رو پاره کنم اما انگار راهی برا برگشتم نبود .باید زندگی میکردم و درس میخوندم تا تثبیت بشم. تا پیمان منو ترک نکنه. تا دخترم منو دوس داشته باشه. تا فردا روش بشه بگه این مامانمه که اومده مدرسه درسمو بپرسه

تا کنار اومدن با این اتفاق تازه زمان زیادی گذشت. تا درس و کار و زندگی رو غلطک افتاد و برنامه منظم شد،پیمان با تعجب و انگار ناباوری منو تحسین کرد ولی انگار ته دلش میدونس من نمیتونم اینکارو بکنم چون وقتی سعی میکرد ریاضی و امار بهم یاد بده با تاسف سر تکون میداد وحتی گاهی ازاینکه چرا همزمان با اون میخوام بخونم شاکی میشد که: لا اقل میزاشتی من مدرکمو بگیرم دوباره تو میرفتی میشدی بچه محصل

اما من فکر میکردم حرفای وطنی حجته و چون اون گفته الانم دیر شده حتما دیره علی رغم جرو بحثای فراوون سر این موضوع تابستون داغ بندر به اخر رسید.
من تونستم یه جای کوچولو برا ارایشگا اجاره کنم که سر همین کار هم با پیمان سه شب قهر کردم چون اون میگفت من بازم گند بالا میارم اما من میگفتم دیگه یاد گرفتم و با هیشکی جیک تو جیک نمیشم.اون میگفت مگه نمیخوای بری مدرسه ،من میگفتم صبحها میام ارایشگابعد از ظهر میرم مدرسه،اون میگفت پس پروین چی؟ و من در میموندم که چی بگم و به ناچار میگفتم
مهد کودک، تازه دو سه روز میرم ارایشگا بقیش پیشش میمونم .میگفت : اجاره مغازه رو از کجا در میاری ؟ من بازم میموندم چی بگم .اما یه جوری جواب میدادم و سعی می کردم قانعش کنم که بار اضافه و خرج اضافه ای نباشه درس خوندنم .هر چند خیلی برام سخت بود
اما پیش خودم میگفتم یکی دو سال سختی داره برا پروین و خودم اما به جاش مامانش با سواد میشه

سندانی تو اموزش وپرورش اشنا داشت من از مهر کلاسهای شبانم دوباره شروع شدو کلی سفارش که با هیشکی صمیمی نشم کلی سفارش که از زندگیم به هیشکی نگم و درس بخونم.هفته اول پروین رو زهرا خانوم نگه داشت و من بعد از ظهر ها رفتم مدرسه تو پاییز کار ارایشگا کساد بود .از اجاره ارایشگا خیلی پشیمون بودم اما به خاطرش با پیمان دعوا کرده بودم پس نباید غر میزدم.مگس میپروندم و زود برمیگشتم خونه تانهار بپزم و واسه شام غذا داشته باشم بپزم . که پیمان شاکی نشه چون باهام شرط کرده بود که اگه به خودم و
بچه و خونه نرسم نمیزاره نه کار کنم نه درس بخونم.
اوایل اونقدر با انگیزه بودم که نگو .انرژیم دو برابر شده بود مثه فرفره میچرخیدم .و همه چی مرتب بود.اما کم کم که درسا زیاد شدن،سنگین شدن، نمیتونستم کلاسها رو بپیچونم زود برم دنبال پروین. تا به خودم میومدم تاریکی شب میزد تو کوچه های تاریک بندر و من پیاده میمودم از مدرسه تا پروین رو بردارم. مدرسه من تا مهد راهش نزدیک نبود مسیر ماشین خور هم نبود. الافای عرب با موتور ویراژمیدادن فقط . مهدکودک که نیم ساعت زودتر از مدرسه من تعطیل میشد و دخترم سرگردون میموند پیش سرایدار مهد و کلی گریه می کرد وقتی دوون دوون خودم به مهد میرسوندم و چشمای خیسشو میدیم که تو اتاق سرایدار از پشت شیشه منتظرمه و تا منو میبینه هق هقش بلند میشه قلبم اتیش میگرفت ،محکم بغلش میکردم
و میگفتم: ببخشید مامان؛ تنها شدی؟؟ ترسیدی؟؟ قول میدم دیگه زود بیام.من اینجام گلم از هیچی نترس
وصدای قلب کوچولوشو میشنیدم که مثه گنجشک تند تند میزد و خودشو تو بغلم مچاله می کرد.
هر چی از زن سرایدار میپرسیدم که خیلی گریه کرده بچم ؟ هیچی جواب نمیداد انگار زبون نمیفهمید فقط یه بار هر چی فحش بود بهم داد که این بچه هلاک میشه از تنهایی من نمیتونم زر زرشو تحمل کنم.اینبار میزارمش پشت در! و من اونموقع احساس خطر کردم بازم پشتم تیر کشید انگار جیگرمو داشتن از تو سینم می کشیدن بیرون .اخه چطوری دلش میمود اون فرشته معصومو بندازه بیرون
:من که دنبال الواطی نمیرم خانوم .مدرسه دارم نمیشه زودتر بیام .تازه من از بقیه زودتر میزنم بیرون.چی کار کنم روز کوتاهه .تا برسم اینجا تاریک میشه .میگی چی کار کنم ....ببرمش سر کلاس .یه نیم ساعت نگهش دار تا من برسم
:من وظیفم تا همین ساعته .تازه من که مربی نیستم حوصله داشته باشم.شوهره میخواد بیاد خونه من باید کارامو برسم نمیتونم بچتو نگه دارم
تا با اون کفشای پاشنه لق لقو میرسیدم خونه پیمانم یه ربع بعد من میرسید و مجبور بودم بهوونه بتراشم که چرا بچه گریه کرده و من درب و داغونم
تازه اون موقع فهمیدم خیلی سخته .
روزای کوتاه پاییز فرصت جم خوردن رو ازم می گرفت.از طرفی باید اجاره ارایشگا رو میدادم.از طرفی باید درس میخوندم و استراحت کافی میکردم چون سر کلاس چرت میزدم و معلمها بیدارم میکردن.زهرا خانوم خیلی اصرار می کرد پروین رو بزارم پیشش تا مجبور نباشم این همه راه برم دنبالش تا مهد کودک اما من کله شق بازی در اوردم و قبول نکردم. فشار زیادی بهم میومد،نگران پروینکم بودم ،نگران اینکه اون زن سرایدار یه وقت دخترمو نندازه بیرون اینکه نمیتونستم دیگه تنهایی دخترمو ببینم.خیلی شرایط سخت و وحشتناکی بود برای من. یک ماه اجاره ارایشگاه رو ندادم
.صاحب مغازه شب دیر وقت اومد دم در خونه و با پیمان سنگاشو وا کند. ازون عربای قالتاق بود که میدونس پیمان تازه اومده تو بندر و به هیچ قیمت نمی پذیرفت که ما دستمون تنگه اون شب بین من و پیمان برای اولین بار یه دعوای حسابی شد و من صبح از بس چشمام پف کرده بود از گریه شب پیش، مدرسه نرفتم. به خاطر پروین سعی می کردم جوابشو ندم و فحش ندم بهم بیشتر فشار میومد . و تنها راه گریه بود.
نمیتونستم بگم خسته شدم و درسام رو نمیفهمم و دلشوره پروین و کار ارایشگاهو هزینه های مدرسم داره منو دیوونه میکنه غرورم و شاید ترسم منو وادار به سکوت می کرد .فکر میکردم شرایط همینه و باید بگذره فکر می کردم اگر وطنی بفهمه بازم منو مقصر جلوه میده شاید فکر کنه من بی عرضه بودم که نتونستم.نمی خواستم اینجوری بشه . میترسیدم جلو پیمان اعتراف کنم چون میدونستم
همونجور که اون شب گفت ارایشگا رو تخلیه می کنی یاخودم فردا درشو گل میگیرم حتما میگه مدرسه بازی رو هم جمع میکنی . ومنو دوباره به خاطر بی سوادیم شکنجه میده.تازه پیمان اگه میدونس که چند شبه پروین رو با گریه از مهد میارم خونه و تموم راه بغلش میکنم تا نق نزنه و خورد و خمیر میرسم خونه. از ترس مسافر کش های عرب و عجم سوار هیچ ماشینی نمی شم و مجبورم از کوچه پس کوچه بیام تا مزاحم نداشته باشم .حتما منو تحریم می کرد.
خیلی بده که ادم نتونه دردهاشو با کسی شریک بشه ،با کسی که باهاش زندگی میکنه ،به کسی که قراره حامیش باشه خدا باید کمکم می کرد

فصل نهم:

برای بودن بهانه میخواهم!
برای نماندن پر از بهانه ام!

تا اون شب که اون دیوونه دنبالمون کرد پیمان نمیدونس که پروین رو با چه مصیبتی میارم خونه که سوار ماشین نشم
تو بندر دعواهای ناموسی زیاد می شد من اون موقع ها فکر می کردم رو تهمت و این حرفا سر زنشون رو میبرن اما تازگیها فهمیدم که اون زنها بیشترشون خطا کار بودن.
اون شب هم مثه چند شب گذشته دیر رسیدم و پروینو با چشم گریون تو بغلم چسبوندم و در حالیکه پتوشو دورش محکم پیچیده بودم تا سرمای سوزناک اون شب استخوناشو نترکونه دویدم تو تاریکی فحش میدادم به شب که اینقد زودپهن میشه و سکوت که اینقد ترسناکه.چند وقتی بود یه دعوای ناموسی شده بود و یه زن فرار کرده بود و برادراش یه قبیله رو بسیج کرده بودن که بکشنش.
بین اعراب هنوزم زن بی ارزشه واسه دفاع از ناموسشون کل قبیله بسیج می شدن که مثلا فلون دختری رو که رفته پیش دوست پسرش سر ببرن یا مثلا اگه زنی رو با کسی ببینن خبر میدن تا شوهرش بکشتش .یه همچین جریانات وحشتناکی سالی دو سه بار اتفاق میفتاد
و تازه بعد از کشتن طرف مثلا همه برادرا یا خونواده شوهر،قتل رو گردن میگیرن تا ازاد بشن و کسی اعدام نشه.من تاون شب با این ذهنیت که اون زن بیچاره چه مرگ بدی در انتظارشه ترس تو وجودم بود و انگار میدونستم یه حادثه هم در کمین منه
همیجور که تو کوچه دراز و تاریک میدویدم و فقط صدای کامیونهای باری طنین مینداخت صدای پای برهنه یه نفر سنگین وزن رو پشت سرم احساس کردم که داره نفس نفس میزنه.نفسم تند شد، نه برگشتم نه نگاه کردم فقط تندتر دویدم .صدا نزدیکتر میشد ومن بلندتر صلوات میفرستادم و اماما رو صدا میزدم.پاشنه کفشم خلاصه در اومد و من لنگ لنگون به ته کوچه نگاه میکردم که ماشینها رد میشدن و چنتا مغازه روشن بود و خدا خدا میکردم بتونم تا اونجا سالم برسم .
اون صدا قطع نمی شد نفس یه مرد بود که احتمالا خیلی چاق بود من در حالیکه دهنم خشک شده بود ومیدویدم زیر چشمی به خونه های اطرافم هم نگاه میکردم که اگر در خونه ای باز بود بپرم توش.اما سیاهی بود و سوت و کوری کوچه های پهن بندر، .از نفس افتادم و پروین جیغ جیغش شروع شد .منتظر یه قیافه وحشتناک قمه به دست بودم
تاتیکه پارم کنه به دیوار چسبیدم قلبم داشت میترکید محکم دهن پروینو به سینم چسبوندم
: یا خدا.....به بچم رحم کن
مرد لاشه سنگینشو به تنم کوبید جیغ زدم با تمام ترسم و تنهاییم .کوچه پر شد از صدای گریم دستاشو تو تاریکی دنبال سینه هام میچرخوند با لگد کووبیدم بهش، قیافشو نمیدیدم اما بوی اب جو میداد و بوی گند. انگار از سطل زباله میومد.فقط با تمام قدرتم جیغ کشیدم میترسیدم کارد داشته باشه داشتم قالب تهی می کردم اگر پروین نبود از خودم دفاع می کردم ولی اون مثه یه سگ هار منو چسبوند به دیوار، بو میکشیدم،لیسم میزد .تو اون مدتی که داشتم از وحشت بیهوش می شدم هیچ کس در خونش رو باز نکرده بود یا از پنجره سرک نکشیده بود.
من بلندین بلند فریاد میزدم: کمک بیاین.........
تو همین تقلاها صدا بیای بوق یه ماشین اون مرد دیوونه مست رو بی حرکت کرد و من از فرصت استفاده کردم و با اون کفش بدون پاشنه در رفتم گریه امونم نمیداد کنار خیابون اصلی اولین ماشینو سوار شدم .در رو که بستم به امنیت فکر کردم به اینکه وقتی از پشت شیشه به کوچه تاریک نگاه میکنم چقدر قدرتمندم و چقدر خیلم راحته که تو ماشینم
وقتی رسیدم پیمان اومده بود خونه .تیز کرده بود که غر بزنه اما حال پریشون منو پروین، دهنشو بست .تب و لرز کردم شب و تا صبح هزیون گفتم .زیر فشار پیمان ماجرا رو گفتم و تو هق هقم ازش خواستم که بزاره برم مدرسه .
به سینش چسبیدم تا بدونه من فقط اونو دارم


گرچه پیمان خودش ازم خواسته بود تا پول خونه و بقیه داراییمو تو بانک نگه دارم چون معتقد بود اون سهم پروینه .اما بعد از اون ماجرا وادارم کرد تا یه ماشین قسطی بخریم که راحت رفت و امد کنیم.شبها با وجود خستگیمون هردو با ذوق و شوق تو خیابونای کوتاه و خلوت بندر تمرین میکردیم .نه چراغ قرمزی بود نه ترافیکی به دنده سه نرسیده طول خیابون تموم میشد و باید دور میزدیم یا میپیچیدیم.پیمان گواهینامه داشت اما من تا سه سال بدون گواهینامه رانندگی کردم تو بندر و بعد گواهینامه گرفتم

ارایشگاه رو تحویل داده بودم و تا تابستون و امتحانا فقط درس میخوندم دست و بالم بازتر بود ماشین ارامش بهم میداد و انگار برای خودم کسی بودم دیگه نگران پروین نبودم .
روزهای بلند بهار و تابستون شروع میشد پیمان اخر تابستون درسش تموم میشد چنتا واحد افتاده داشت و
گاهی از شیطنتاش با دخترای دانشگا میگفت عکساشونو نشونم میداد و منتظر واکنش من بود
: خوشگلن نه؟؟
:اره . ...میدونن زن و بچه داری؟
: اره بابا اما کسی باور نمیکنه
:چرا حلقتو دستت نمیکنی؟
:میترسم بیفته گشاد شده ، نترس!میترسی شوهرتو بدزدن؟

من به فکر فرو میرفتم . گاهی به شوخی میگفت هول شدم زود زن گرفتم .من میفهمیدم دلش میخواسته دختر بازی کنه.میفهمیدم جو مذهبی خونه این فرصتو ازش گرفته و اون الان داره ازادی رو بو میکنه و اینکه موقعیتهای بهتری نصیبش می شده.اون فکر میکنه که میتونس منو فقط صیغه کنه و بعد یه دختر باکره رو زن خودش کنه.میدونستم
فکرشو از حرفاش و رفتاراش می خوندم.اما به روی خودم نمیاوردم یا اگه میاوردم نمیزاشتم ازش سوء استفاده کنه و خوردم کنه.من پروین رو داشتم و نمیخواستم باهاش دعوا کنم تا جو خونه مسموم و نا امن بشه.
من میدونستم که دعواهای خونگی چقدر وحشتناکه برای بچه ها .من میدونستم که اگه پروین حس کنه بین ما محبت کمرنگ شده زود بازیچه محبت بقیه میشه .من درک میکردم که باید فداکار باشم و مادر باشم.
میدونستم که تنوع دخترها تحریکش می کنن و اون ادم چندان محکمی نیست چون اعتقادات مذهبی رو با اجبار بهش دیکته کرده بودن.هر چند مطمئن بودم نامردی تو کارش نیس و اینو از از اولین تماسهامون مطمئن شده بودم


فصل دهم:
بعد از پایان امتحانهای اخر سال من بعد از سه ماه پریود نشدن شک کردم به حامله بودنم.خوشحال و شادان جواب ازمایش رو بوسیدم و پیمان رو غرق شادی کردم اونقدر خوشحال بود که نگو.انگاردنیا تازه داشت چیزی میشد که من میخوام .دیگه ادکلن زدنهای پیمان موقع رفتن دانشگا برام مهم نبود دیگه عکسای دخترای همکلاسیش حسودیمو تحریک نمی کرد دیگه زنگا و تماسهای شک برانگیزش کلافم نمی کرد میدونستم پیمان الان صد برابر دوسم داره و داشت.من حامله بودم و اولین کسی که بعد پیمان خبر دار شد وطنی بود که از خوشحالی گریه میکرد


پروین دچار عفونت ریه شد و دکتر گفت باید ازون منطقه الوده دور شیم.حتی اگه همش تو خونه باشه بازم عفونت خوب نمیشه.من و پروین اوایل مرداد راهی تهران شدیم شب بیداریهای من ومریضی پروین پیمان رو عصبی کره بود وقتی بلیط رفت با قطارو داد دستم انگار بار سنگینی از دوشش برداشته باشم نفسی به راحتی کشید
و گفت : برین تهرون خوش بگذرونین منم تو این جهنم تنها بزارین اما نگران نباشین حد اقل میتونم یه شب بدون گریه بچه بخوابم تا صبح


به محض بهتر شدن پروین من دوباره خونریزی کردم و بدون هیچ دلیلی ظرف سه روز بچه سقط شد .دکتر نه از عفونت اثری دید نه دهانه رحم مشکل داشت نه سابقه سقط داشتم وطنی و من هیچکدوم جرات نکردیم به پیمان بگیم.من خودخوری میکردم و این اتفاق تازه و ترسناک رو با خودم مرور می کردم .لخته های خون سیاه درد مثل زایمان مثل شکستن کمر پروین توی بغلم بود که از درد زانوهام سست شد و افتادم زمین مثل مار پیچیدم به خودم .شوهر وطنی دوید تو حیاط و پروینو از تو باغچه بلند کردو منو رسوندبیمارستان خاله سمی خبر دار شد.نمیدونم چطوری.اما از اومدن بی موقع و بی مناسبتش به خونه وطنی فهمیدم اومدم فضولی کنه و منو تو رختخواب ببینه.و به نوه تپل مپل خودش بنازه

خبر دادن به پیمان همون و شروع جر و بحثای ما همون
یکهفته مرخصی پیمان به تهرون فقط جر و بحث بود .انگار من از قصد اون بچه رو سقط کرده بودم و درک نمیکرد که یه زن چقدر پریشون میشه بعد از سقط یه بچه که تو شکمش نفس می کشیده.دیدن فرشته و بچش و انتریکهای خاله سمی ،روزهای خوبی رو برامون رقم نزد.روزها و شبهایی رو که بدون انگیزه و محبت در کنارش صبح میکردم .منتظر بهانه هایی برای جدایی از من بود .من اینطور برداشت می کردم
با خاله سمی تلفنی حرف میزد و فراموش کرده بود که چه بلایی سر زنش اورده میگفت گذشته ها گذشته حق مادری به گردنم داره.تو نمیتونی منو از خونوادم جدا کنی من باز هم سایه خاله سمی رو میدیدم و ترس از حاملگیهای بعدی و این خونریزیهای مشکوک لا علاج،دردای زیر دل ،رنگ پریدیگیها، بی اشتهاییها و درد موقع نزدیکی باید برای پیمان بچه میاوردم


من قبول شده بودم .پیمان باز هم 4 واحدافتاد و تقصیر من انداخت که تمرکزش رو ازش گرفتم. کم کم زمزمه کرد که اگه هوای اونجا برای پروین خطرناکه شما بمونید تهرون من ماهی یه بار سر میزنم باورم نمیشد.ماهی یک بار خیلی دیر بود

فصل یازدهم:
دوباره پاییز من سر کلاس نشستم . علوم انسانی ،هر چند عربی فوق العاده سخت و زبان و امار طاقت فرسا بود، اما نمیتونستم جا بزنم. دخترها و زنهای دیگه توی کلاسمون به کل خنگ بودن.بازم من از بقیه بهتر بودم.اما دیگه اون انگیزه ای رو که زمان وطنی داشتم نداشتم وکج دار و مریض می خوندم
پروین بهونه گیر شده بود و از پسرای سندانی حرفای بد یاد گرفته بود که معنیشو نمیدونس و من خیلی ناراحت بودم . روم نمیشد که دیگه نزارم پروین بره خونشون چون پروینم به اونا اخت شده بود. از طرفی هر چقدر دعواش میکردم اون بیشتر دلش میخواس اون حرفا رو بگه با ماشینی که خریده بودیم تو خیابونای بندر می گشتیم .طوفان خاک زیاد بود.نزدیک بازار غوغا بود .نصفی برای خرید قوت زندگی و نصفی برای چشم چرونی و بازار گردی من و پروین روزها که بیکاری بهمون فشار میاورد میرفتیم اطراف بازار می گشتیم تو تنها پارک اونجا تاب سوار میشدیم ومسابقه میذاشتیم. پسرای جوون رو نیمکتای سنگی مارو تماشا می کردن و با تعجب نگاهمون می کردن که بلند بلند می خندیم
پروین به مهد کودک خو گرفت. سر وقت میرفتم دنبالش ، با ماشین دور میزدیم خرید می کردیم و میومدیم .خیلی کیف داشت اعتماد به نفسم زیاد شده بود هر چند برای گواهینامه اقدام نکرده بودم البته تو بندرپلیسی هم گیر نمیداد اصلا پلیس نمیدیدیم خیلی کم تصادف می شد اگرم میشد تو جاده های خارج شهر.اونقدر ماشین کم بود که گاهی با پروین تعداد ماشینای تو خیابونو میشمردیم بیشتر از بیست تا نمیشدن جو مدرسه زیاد یادم نمونده چیز خاصی نداشت. برام غریبه موند تا اخر. برام سنگین موند ترسهای من از اشنایی با غریبه ها و خو گرفتنهای دوباره اونقدر منو منزوی کرده بود تو کلاس، که اگه میز اول نمی نشستم و تو چشم معلما نبودم محال بود درس بخونم.

من دوباره حامله شدم نزدیک امتحانای ثلث اول ،حول و حوش تولد پروین.از ترسم و نگرونی اون اتفاق به پیمان چیزی نگفتم.پیمان همچنان دلش میخواس دانشگاهو کش بده .بعد از اینکه از پول و ارث صابر ماشین خریدم و یه سری دیگه لوازم برا زندگی، انگار خیالش از بابت پول راحت شده بود و عجله ای برا بیرون اومدن نداشت.تو این مدت متوجه تماسهای گاه و بیگاهش می شدم .برام گفته بود که با یکی رفیق شده و طرف نمیدونه متاهله.اما به من قول داده بود که بهش بگه و به قول خودش بیشتر ازین سر کارش نذاره.اما همچنان اون یارو بیخبر بود و پیمان انگار این دختر بازی بعد متاهلی خیلی بهش میچسبید .بعدها که اوقات تلخی و سین جیمای منو میدید کمتر برام تعریف می کرد و گوشیشو کم صدا می کرد تا کمتر بهش گیر بدم در حالیکه وقتی یه مرد داره پاشو کج میزاره. اولین نفری که متوجه میشه زنشه .لازم نیس سوتی بده یا تابلو کنه.زن از طرز نگاه اون مرد، طرز لباس پوشیدن ،حرف زدن، حتی خوابیدنش بازن میفهمه تو دل مرد یه خبریه .دوستی، چیز خوبی بعدها بهم گفت که الان که فکر می کنم میبینم حتی از نفس مردا میشه فهمید تو دلشون خبرایی هس.منم زیرک تر از اونی که پیمان فکرشو میکرد خودم بارها دستخوش این حادثه ها شده بودم و خوب میدونستم چه موقع داره ادای مردای متعهد رو در میاره!!تموم کش و قوسای روحیشو قبلا خودم رفته بودم و اون بی خبر گمون میکرد خوب داره منو میپیچونه!حتی روزی که به بهونه گرفتن نمره از استادش شیک و پیک کرد و دروغ بافت که میره مخ زنی استاده ،من مثه روز برام روشن بود که با دختره تنهاس اما مطمئن بودم کارش از چهارچوب جلوتر نمیره ...
روابط عاطفی ما به خاطر وجود اون دختر عمیق شده بود.پیمان واسه خاطر راضی نگه داشتن من مجبور بود با من خوب تا کنه .من روزگارم خوب بود ولی میدونستم این کارایی که میکنه حق السکوتیه که داره بهم میده که از الاف بازیاش نپرسم.با اینکه همه چی خوب بود.زندگی ،ماشین ،پروین ،مدرسه،هم خوابیهامون اما وقتی میدونستم یکی دیگه هس که پیمان واسه خاطر نگه داشتنش داره واسمون خیلی کارا میکنه که قبلا نمیکرد حرصم در میومد .

مثلا ظرفا رو میشست یا شبا اصلا پای ماهواره نمی نشست .همش تو بغل من بود به من عاشقانه هایی می گفت که قبلا هرگز نمی گفت .نگاههای عمیق مینداخت .پروین رو زیاد میبرد بیرون.این کارا برای یه زن بدبین با ذهنیت خراب فقط نشونه اینه که اون مرد میخواد یه غلطی بکنه.این افکار اونقدر ازارم میداد که برای اینکه تمام حواسشو به خودم بر گردونم بهش گفتم باردارم.انگار شوک بهش داده باشن لقمه غذا را نیمه جویده داد پایین و انگشتاشو
محکم کرد تو موهاشو شروع کرد به خاروندن زیر لب می گفت: جدی حامله ای؟؟وااااااااااای
: خوشحال نیستی؟ یا میترسی بیفته؟
:نه . ..نه اصلا امادگیشو نداریم الان تازه داریم پول جمع می کنیم
میدونستم این خبر براش یعنی قطع ارتباط با اون یارو دختره .اما باز دلم اروم نمیشد دلم میخواس یه بار که زنگ میزنه گوشیو ور دارم و پته پیمانو بریزم رو اب ، اما صبوری کردم .چند بارم ازش پرسیدم که هنوز با هم دانشگاهیت در تماسی یا نه که اونم با اوقات تلخی میگفت تماساش در حد درس و جزوه بوده و هیچ ارتباطی مدتها با هم ندارن
فقط ارزوم بود دانشگاش تموم شه تا دیگه بهونه برا ماهشهر رفتن نداشته باشه هرچند مردها به ندرت زیر بارارتباطات غیر شرعیشون میرن اما من و پیمان داستانمون فرق داشت.من یه جورایی خودمو نزدیک و مونسش حس می کردم .اون بیشتر از احساس همسری نسبت به من حس خواهری داشت . این حس از اولین برخوردهامون شروع شد
اونجاییکه منو به عنوان یه زن بیوه خواستگاری کرد حس اینکه من خیلی با تجربم و اون خیلی ناشی توش موند تا اون زمان
بیشتر و راحت تر از مردای دیگه با من درد دل می کرد یعنی خودم می خواستم.حرفایی بین ما گفته میشد که کمتر زن و مردی با هم میزنن.البته من دلم میخواس بیشتر اون بگه و می گفت. از خصوصیترین حالتهاش، از جزیی ترین خیالاتش ،اما اون هیچ وقت ازم نمی خواس .نمیدونم چون شاید تحمل شنیدنش رو نداشت اما من همیشه استقبال می کردم .در حالیکه اون موقع نمیدونستم این همه حس اعتمادی که به پیمان دادم تا اون به راحتی متلک گفتنای دوستاشو به دخترا یا شوخیهای مردونشون رو نسبت به زنهاشون برام بگه،یه روزی حریمها رو بینمون کمرنگ میکنه و من دیگه نمیتونم مثه زنهای دیگه حسادت و غیرت به خرج بدم.
اما این اتفاق افتاد.
اون موقع بود فهمیدم که تشویق من برای رویا پردازی و خیال پروری باعث شده اون به راحتی رویاهاشو عملی کنه و اصلا از من نترسه و احساس واقعیشو بروز بده اون موقع فهمیدم که یه زن هر قدر احساسات و عواطف جنسیش محرک و قوی باشه نباید بذاره شوهرش تو وادی ازادی بیفته و ازین همه انرژی اون به نفع خودش استفاده کنه

اما خب مثه بقیه خطاهام مثه بقیه اشتباهاتم تاوون پس دادم و وبرای نجات پیمان چندین روز قهرو دعوا داشتیم .پروین کم کم به این جر و بحثا عادت می کرد .اما خودم رو قانع می کردم که دعواهای ما معمولیه مثه مال مامانم اینا نیس


این شر هم خوابید و توبه کردم ازینکه دوباره خام هیجاناتم بشم و پیمان رو درگیر افکار خودم بکنم.بعدها پیمان برام گفت که هیچ وقت قصد نداشته باهاش رو هم بریزه چون دختره عرب بوده و اونم میدونسته عربا چه بلایی
به روز گارش در میارن اگه بفهمن با ناموسشون لاس زده

عید نزدیک بود.رفتیم بندر گناوه .اجناس ته لنجی .بوی شامپوهای خارجی و هر چی دلت بخواد از کفش و لباس تا دوربین فیلمبرداری و ابزارکشاورزی ریخته بود تو بازار .جنسای باقی مونده ته لنجا با قیمتای خیلی مناسب.کلا خرید کردن اعصاب زنها رو اروم میکنه خوش گذشت چون حسابی خرید کردیم و ریختیم تو پیکانمون و با پروین خوش و خرم
برگشتیم.من هنوز اسبابی رو که از بندر خریده بودم رو نگه داشتم .منتظر بهار بودم.خوشحال از داشتن یه فسقلی تو شکمم.

فصل دوازدهم:
هفته دوم عید اومدیم تهران
دید و بازدید اما نه اینبار طرف خاله سمی نرفتیم چون پیمان باهاش دعواش در اومده بو قبل از عید ،مثل اینکه زیاد رو مخش راه میرفت و اعصابشو خورد میکرد من اون موقع نفهمیدم خاله سمی هدفش از فضولی تو زندگیمون چیه
ارتباط پیمان با همکلاسیشم بعد از تموم شدن دانشگاش قطع شد یا ظاهرا قطع شد چون دیگه بی خیالT موبایلشو میذاشت توخونه یا تو کیف من. وتماس مشکوک نداشت. عروسی دختر مرضیه خانوم بود و نامزدی اون یکی دخترش من موندگار شدم یه هفته از مدرسه مرخصی گرفتم.با مامان تلفنی حرف زدم. بهتر شده بود اما نگران پیام پسرش بود ،فکر میکرد داره میمیره و کسی بهش چیزی نمی گه. و اینکه بدون اون پیام رو کی میخواد بزرگ کنه؟ من از حرفاش اینطور فهمیدم که میخواد من پیامو بزرگ کنم اما اصلا نمیتونستم به این موضوع فکر کنم که مامان داره میمیره.تو عالم خودم بودم عروسی.نامزدی کلی بزن و برقص بدون ترس، بدون تحقیر، با خیال جمع ،تو خانواده خوب مرضیه خانوم که همه با شخصیت و معقول بودن. چه قدر زندگی کردن تو همچین محیطهای امنی رو دوس داشتم .ادمها به هم احترام میزاشتن حدودشونو میدونستن ،اینجوری ادم کمتر به فکر گناه میفتاد .به پروینم خیلی خوش
گذشت.خانم وطنی هم فعال و پر جنب و جوش شده بود و با پسرش میرفت مدرسه و اونو میذاشت مهد کودک. تعطیلات عید خیلی خوش میگذشت چون سفر می کردم از یه شهر به یه شهر دیگه ،همه چی عوض میشد ادمای تازه میدیدم.به وطنی گفتم امسال اگه قبول شم ارایشگا رو راه میندازم.پیمان درسش تموم شده من نگرانیهام کمتره .پروینم بزرگتر شده و خودش تقریبا کاراشو میکنه .وطنی هم استقبال کرد.اون موقع نمیدونس حامله ام. منم بهش
نگفتم ترسیدم نگران بشه اون سال خیلی گرم بود.کلاسای مدرسه پنکه داشت پنکه های بیجون پر سر و صدا که کفر ادمو در میاورد و اصلا هوا رو جابه جا نمی کرد.به رغم تصمیمم برای ارایشگاه اینقدر حجم درسها زیاد و سنگین بود که اصلا نتونستم بهش فکر کنم. اواخر اردیبهشت دوباره درد زیر دلم شروع شد و ترس و نگرونی اونقدر از خود بیخودم کرد که گریه کنون رفتم خونه زهرا خانوم و پروین رو گذاشتم پیشش تا برم دکتر.ماما چیزی نفهمید ولی چون سابقه سقط داشتم گفت اگه لک بینی داشتی یا دردت زیاد شد برو پیش متخصص اهواز

ازون روزای افتضاح و گرم بود .گرما زده شدم و سر کلاس حالم بد شد.فشارم افت کرد و تا معلمها منو برسونن به دفتر از هوش رفتم.عرق شورم رو داشتم مزه مزه میکردم.معلم تاریخ جلوم وایساده بود و من حرفای مبهم میشنیدم فقط پنکه رو میدیدم و صدای زنهای جا افتاده و چاق انگار میشناختمشون یکیشون دوست مامانم بود فکر میکردم اون زن اونجا چیکار میکنه چطوری منو پیدا کرده ،پس چرا من تا به حال ندیدمش .بازم صداهاشون گنگ بود انگار تو یه فرغون داشتن منو میبردن به ده بابا اینا تو شمال، گیلان قشنگ ،سنگا زیر چرخ ترق ترق صدا می کردن و من کمرم درد می گرفت وقتی این ور واون ور میشدم.هر چی سعی کردم رابطه اون زن و ده بابا اینا رو بفهمم نتونستم انگار مغزم فرمون نمیبرد من حتی یادم نمیمد چند سالمه و انگار یکی میپرسید چند سالته؟ اسمم رو سعی کردم بگم صدای معلم کلاس اول بود فکر کنم.فشار اوردم به مغزم اسمم چی بووود: اها
چشم که باز کردم تو بیمارستان اهواز بودم و پرستار داشت اسمم رو میپرسید تا مطمئن شه به هوش اومدم.منگی بیهوشی کرخت و بیحالم کرده بود
:اب میوه...کمپوت....همه چی هس .من برم پذیرش رفیقم پایینه
پیمان رفت و زهرا خانوم در کمپوت رو باز کرد
: عه...تو بیدار شدی....همین الان پیمان اقا رفت پایین
: چی شده زهرا خانوم چرا اومدیم بیمارستان

صورتش سیاه شد غم گرفت چشمای روشنش رو
: حالت یه کم به هم خورد از گرمای بندره به گمونم .وامونده امسال چه جهنمی به پا شده اقا پیمان میگفت امسال هر طور شده برتون میگردونه تهرون بس که اذیت شدین تو پروین
: حالا چرا اینجا اومدم؟ بهداری نبود مگه؟
درد پیچید تو شکمم تا بالای نافم.تیر کشید .خواستم جابه جا شم که فهمیدم اش و لاش تر ازین حرفام که بتونم تکون بخورم اشک و بغض به هم گره میخورد . سرم گیج میرفت .از بازی سرنوشت که نمیدونستم داره کجا میبره منو.دیگه دلداریا برام معنی نداشت دیگه لبخندا برام تسکین نبود.دیگه غصه هام زیاد بودن دیگه ترسام اوار میشدن تو تنهاییام دکتر باهامون حرف زد
هزینه بیمارستان و عمل و ازمایشها خیلی زیاد بودن. اون چند روز همش با ماشین مهندس عسکری این بیمارسان اون بیمارستان میرفتیم.اخر سر هم معلوم نمیشد چی بوده پیمان اعصابش به هم ریخته بود و سیگار می کشید.گرما دامن میزد به تشنجهامون به کلافگیامون به بدبختیامون
: شما که یه بچه دارین بهتره ریسک نکنین .حاملگیهای شما پر خطره با استراحت مطلق باید باشه تازه باز هم تحت نظر پزشک و چکاپ هفتگی
:اقای دکتر باید بچه دار شم .این همسر دوم منه .ازش بچه ندارم
: باریکلا با این سن و سال دو تا شوهر
چی میشد گفت یا باید داستان زندگی رو می گفتم یا باید سکوت میکردم سرخ میشدم و میگفتم اولی فوت کرده.فرقی هم نداشت چون در اصل ماجرا تغییری حاصل نمی شد.اقدام دوباره برای بارداری تا6 ماه قدغن بود.

پنج تا درس رو تجدید شدم سخت ترین هاشونو.پیمان دوران سخت افسردگی منو تحمل می کرد حتی حاضر شد یه جا اجاره کنه تا کار کنم و از فکرش در بیام.اما نشد که نشد من حساستر و کم توانتر از اونی بودم که با واقعیت کنار بیام .بد خلق و شلخته شده بودم حس میکردم زنی که نتونه بچه نگه داره تو شکمش به هیچ دردی نمیخوره. نمیخواستم پیمان سر کوفت فامیل رو بخوره اونقدر نسبت به تغییر احوالم بی توجه بودم و خودمو تو تنهایی و انزوا حبس کردم که دیگه
خو گرفتم به این جریان.درس هم کم می خوندم. اون سال سال سختی بود ،چون امتحان شهریور ندادم و یک سال هدر رفت. کلی ازمایش دیگه هم داشتم که همه رو پاره کردم و نرفتم انجام بدم.هزینه سر سام اور بیمارستان و قرض و قوله هامون از مهندس عسکری بهمون فشار میاورد.پروین هم بود .دختر بی گناهی که داشت قربانی خودخواهی مادرش میشد
انواع فحشها رو به پروین میدادم وقتی اعصابمو خط خطی می کرد .چند بار کتکش زدم و از شدت گریه اون، خودم فرار کردم تو حیاط تا اگه یه وقت داشت خفه میشد من نبینمش.یه دیوونه تمام عیار بودم که نه کسی رو به خونم راه میدادم نه به خونه کسی میرفتم .جز به ضرورت از خونه بیرون نمیرفتم.ماشین خاک میخورد تابستون لعنتی ، با روزهای درازش کش میمود و تا پاییز جون مارو گرفت. هر چه قدر وطنی اصرار کرد که برم تابستون اونجا تا احوال روحیم مساعدتر شه شاید دکترهای اونجا کاری بکنن .قبول نکردم .حس یه ادم بدبخت رو داشتم که همه میدونن نمیتونه بچه بیاره و دلسوزی می کنن براش . کاری که همه حیوونها هم قادر به انجامش بودن اما من نمیتونستم و چه آتویی بود دست خاله سمی و از ترس اون زن جرات نکردم برم پیش وطنی

پاییز قرصها رو قطع کردم و تصمیم گرفتم مدرسه نرم و استراحت مطلق کنم و دوباره حامله شم ..بدون اینکه پیمان متوجه بشه داروها رو قطع کردم و دوباره همون موقع پارسال حامله شدم.از وقتی که فهمیدم فقط تو خونه اروم راه میرفتم و بیشتر دراز می کشیدم و روزها رو میشمردم. دو ماه.....سه ماه ....سه ماه و یه هفته.... به
چهار ما
تا خودمو برسونم به ماشین.ولو شده بودم رو پله ها و زار زار از خدا گله میکردم یکی دو روز خوابیدم .حالتی مثه غش داشتم، افسردگی شدید همراه با تشنج های عصبی .پیمان گاهی با ترس پروین رو باهام تنها میذاشت. داشت مجابم میکرد که پروین مثه بچه خودش میمونه و فرق نداره
: بابا جون من،اصلا بچه نخوام باید کیو ببینم؟ هااااان؟نمیخوااام اقاجون همین یکی رو با هم بزرگش می کنیم.جون پروین جون هر کی میپرستی نکن با خودت اینکارو. دیگه به قران باهات نمیخوابما......نذار بدنم بلرزه هر بار که میخوام بیام طرفت
وطنی اومد بندر و بعد سه روز من و پروین رو برد تهرون.نمیدونم اگر نبود چی میشد چی کار میکردم با خودم. با پروین که ازش متنفر شده بودم چون دختره صابر بود و من میخواستم پیمانم یکی ازین دخترا داشته باشه

برای برگشتن به دنیای عادی زمان لازم بود زمانی که وطنی به من روانی داد تا با حوصله اون و شوهرش و مهربونی جفتشون خودمو پیدا کنم. پیمان بعد از سه هفته اومد تهران و خبر داد خدا رو شکر کارخونه شون داره یه کارگاه توی اطراف تهرون میسازه و به زودی منتقلش می کنن اینجا. من بر نگشتم بندر. از لحاظ روحی اونقدر به ریخته و شکسته
بودم که دوری پیمان رو اصلا احساس نمیکردم پیمان اخر هر ماه 5 روز مرخصی میومد.اواسط تابستون پیمان منتقل شد و با کار گراش اثاثیه رو جمع کردن و خودش با ماشین اومد تهرون
تواین مدت من از دیوونگیام کمتر شده بود یه کم قوی شده بودم.قبول کرده بودم شرایطو.پروین رو دوس داشتم ولی در روز سه بار یا چهار بار یه دفعه با صدای بلند گریه میکردم
با مقدارپول جمع شده و پول تو بانک من ، یه اپارتمان خریدیم من خوشحال ازینکه دوباره پیش وطنی و چنتا دوست قدیمی هستم.پیمان پیشم بود و گرما دیگه بیمارمون نمی کرد.ولی نزدیکی به خاله سمی دردهای تازه ای رو بلند میکرد

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

فصل سیزدهم:
با کمک خانوم وطنی دوباره ثبت نام کردم و فقط برای امتحانهای اخر سال میخواستم برم مدرسه و تقریبا تو خونه بودم. مدام رویا می بافتم که امسال تابستون کلاس دوم تموم میشه ومن سال دیگه میرم سوم و حتما قبول میشم و سال دیگش چهارم نظری و حتما قبول میشم هرچند امتحان نهایی دارم و خیلی سخته و ورقه ها میره تو استان تصحیح میشه و ارفاق نداره و پارتی بازی نمیشه کرد اما من شگفتی خلق میکنم .واسه خودم تموم این سه سال
رو یه ضرب میگذروندم و خودم رومیدیدم که تو اوج جوونیم دیپلم گرفتم و مثه هم سن های خودم که مدرسه میرفتن میخوام برم دانشگا ، که کلی واسه من هم کلاس داشت هم افتخاری بود.همین دیپلم گرفتنش هم ارزو بود . به خودم میومدم میدیم یکی دو ساعته این سه چهار سال رو تو روهام دیدم و رو کتابا ولو شدم .می دیدم که هنوز اول این سه سال سختی هستم و کلافه می شدم که چرا نمی گذره چرا زود سال دیگه نمیشه!چرا نرفتم امتحان بدم چرا یه سال عقب افتادم و حرصم در میومد.
چون باید نق نق پروینو ساکت می کردم که دلش میخواس همش بره بیرون باز ی کنه یا با من کلنجار بره.اعصابشو نداشتم .گاهی فکر میکردم چه خوب شد که بچه افتاد وگرنه برنامم بازم عقب می افتاد تا بچه بزرگ شه
ولی کافی بود تا یادش بیفتم و به شکمم دست بزنم و خودمو تو اینه ببینم . دوباره غمباد میگرفتم و کز میکردم..باید موهامو رنگ می کردم مش میکردم تا ازین حالت افسردگی در بیام .اینا دستورات خانوم وطنی بود من با بی میلی اطاعت میکردم
من دیگه یه دختر 15 ساله نبودم .من یه زن شده بودم یه مادر بودم اصلا باورم نمیشد ولی رویاهام مثل همون دوران، کودکانه بود هنوز همونجوری عصبانی میشدم همونجوری میترسیدم همونجوری خوشحالی میکردم .وهنوزم به سرعت و شدت افسرده میشدم و تو انزوای خودم فرو میرفتم.پیمان هم مرد شده بود دیگه اون جوون خام پر حرارت نبود . اونقدر درگیر کار و مسوولیت های سنگین شده بود که گاهی تا یک هفته هم احساس نیاز نه به من میکرد نه به فیلم های زیر شونزده و هیجده


من مشتریهای خودمو داشتم .دوستای خانوم وطنی،همکاراش،مرضیه خانوم و دختراش، دوستای اموزشگاهها و کلاسهای ارایشگریم . کم کم همه اینا دورم جمع شدن و باعث شدن تا با یکی از دوستام شریکی یه ارایشگا بگیریم.نزدیک خونه و جای بزرگ.چه قدر شوق و ذوق داشتم .چه قدر احساس خوبی داشتم .چه قدر از خدا به خاطر اون همه کفری که میگفتم معذرت خواستم.فتانه هم دستش تو ارایشگری خوب بود . با هم توافقاتمونو کردیم
و مثه دوتا ادم حرفه ای کار رو شروع کردیم .پروین میرفت مهد کودک صبح با پدرش میرفت و بعد از ظهر میرفت خونه خانوم وطنی .خودمم گاهی دو سه روز مرخصی میدادم به خودم به سرعت تبلیغات خانوم وطنی تو دبیرستان و مدارس دیگه جواب دادو من بعد از دومین هفته کاریم ارایش عروس گرفتم برای نامزدی و عروسی و حنابندون .من و فتانه اونقدر خوشحال بودیم که نگو .فتانه همه قیمتهای روز رو از صنف می گرفت و بهترین لوازم و میخرید.یه دختر تهرونی زرنگ بود که از من 8 سال بزرگتر بود و طلاق گرفته بود کلا مخالف مردها کلا مخالف شوهر .اما من یاد گرفته بودم زیاد وارد جزییات زندگیش نشم .زیاد کنکاش نکنم. به تلفناش به رفت و امداش گیر ندم.هر چند به خاطر پول بیشتری که من گذاشته بودم میتونستم رئیس بازی در بیارم اما چون خودم دوران سخت بیوگی رو گذرونده بودم .خوب درکش می کردم یک سالی بود که جدا شده بود .شوهرش معتاد بود
کاش مادر منم از بابام جدا میشد قبل از اینکه اونهمه مارو تو بدبختی بندازه و گذشتمو سیاه کنه.وقتی فکر میکردم میدیدم واقعا با یه معتاد نمیشه زندگی کرد حتما مادرم دستش جایی زیر سنگ بود که جدا نمیشد نمیدونم شاید حتی داشتن اسم یه مرد بالاسر یه زن خودش غنیمته. خواه اون مرد یه نامرد باشه یا یه عملی بی خاصیت. لا اقل میشه اعتماد به نفس داشت که مردها و ادمای عوضی نقشه نمی کشن تا تنها گیرمون بیارن چون میتونیم داد
بزنیم سرشون که هوووووی مرتیکه من شوهر دارم
من هیچ وقت با فتانه جوش نخوردم کم حرف میزدیم .اون خیلی خوشگل و ناز بود و من چون پیشش کم میاوردم خیلی باهاش قاطی نمیشدم فقط مثه دو تا همکار حرفای معمولی رد و بدل می کردیم.حتی خیلی بهش خیره نگاه نمیکردم که نفهمه خیلی از تیپش خوشم میاد.سرم به کارم گرم بود عروس رو من درست کردم و ارایش حنابندون رو فتانه کم کم کارمون اونقدر اوازه پیدا کرد مجبور شدیم شاگرد بگیریم من به کل از درس غافل بودم.فتانه هم درس نخونده بود تا دوم نظری خونده بود و رفته بود پی رفیق بازی و ارایشگری.بعدشم که مدتها مجردی کرده بود و بعد یه سال تاهل جدا شده بود فکر میکردم اون چون زن خوشگل و زرنگیه و این همه خاطر خواه داره حتما همه کاراشم
درسته دیگه .با اینکه هیچ وقت تبلیغات منفی نمیکرد ولی یه جوری با اطمینان و کرشمه حرف میزد که فکر میکردم دیگه حرفش حجته
: میدونی عزیزم درس خوندنم خوبه ولی من اعتقادم اینه ادم هر جوری که پیشرفتش توشه باید مسیرشو تغییر بده.این همه ادم درس خونده بیکار فایده نداره که.من رفتم دنبال علاقم و پشیمون نیستم
:حالا تو هم هرجوری صلاحته عزیزم .اما تو این کار خیلی دستت خوبه ولش نکن ...خب درستم بخون ولی فکر کنم مسیر تو روشنه تو باید یه اوستای ارایشگری بشی
و لبخند میزد.من باورم میشد که درس خوندن فقط وقت تلف کردنه.فقط گول زدن خودم که منم باسوادم.در حالیکه من بیشترین وقتم روی صورت مشتری و لای موهای اونها می گذشت.من با دیدن گردی یا درازی صورت زنها ارایش مورد نظر رو طراحی میکردم و به عینه رو صورتشون میدیدم.من خیلی خبره شده بودم
من. همین منم کردنها و غرور بی جا منو سرد کردوخانوم وطنی فهمید که دیگه کتابا رو کنار گذاشتم .خیلی باهام کلنجار رفت،اما من حرفا و توجیههای فتانه رو تحویل میدادم و مطمئن بودم کارم درسته . حتی نمیخواستم به یه سالی که داشت تلف میشد فکر کنم چون یه ندایی تو وجودم میگفت که درس رو ول نکنم و من دلم نمیخواست تو شرایط فعلی که پیشرفت و کارم رونق داشت به چیزی جز ارایشگاه فکر کنم. پیمان تا دیر وقت کار خونه میموند
و وقتی خسته از راه میرسید حوصله من و پروین رو نداشت.گاهی غر میزد که زندگی یکنواخت شده و دوباره برای بار داری اقدام کنم اما به سرعت از پیشنهادش پشیمون میشد و فراموش میکرد. خاله سمی ارتباطش رو دوباره بر قرار کرده بود و از ماجرای من و پیمان خبر دار شده بود انگار خود پیمان بهش گفته بود.اما پیمان زیاد بهش رو نمیداد تا زنگ بزنه و مهمون بازی راه بندازه.گاهی خلوتی خونه وطنی همدیگه رو میدیدن. اوایل اردیبهشت وقتی کار و بار سکه بود.وقتی من تو کف اون همه مشتری و اون همه پول بودم که داشت سرازیر می شد وقتی کم کم معنی مشهور شدن رو میفهمیدم تو محلمون تو خیابونمون تو چنتا محله اونورتر ،به تصمیم خودم افرین میگفتم و تو دلم از فتانه تشکر میکردم .از محله های خیلی دور تر هم میومدن یا عروسهامونو دیده بودن یا تعریف شنیده بودن.خوش لباستر میشدم غمهام کمرنگ میشد خلا نداشتن بچه برای پیمان با پول پر میشد.

با صداهای گوشنواز تمجید زنهای با کلاس با قربون صدقه رفتنهای مشتریهای دائمی با چشمای خواهانه کاسبهای مایه دار که به این زن جوون که جیرینگی خرج می کرد و گرونترین کرم پودرها رو انتخاب میکرد خیره میشدن.مثه سگهای گرسنه که دم تکون میدن و زبونشون اویزونه یه تیکه نونه یا یه دست نوازش گرم.
همه اینها اومدن تا من افسردگیهام تسکین پیدا کنه و چشمهای همیشه غمناک پیمان یادم بره یادم بره تا امتحانها یه ماه بیشتر نمونده .یادم بره که بی سواد باقی میمونم یادم بره پول و شهرت شخصیت نیس.یه جورایی داشتم حقمو از زمونه میگرفتم داشتم غصه نداریهامو بد بختیهامو اوارگیهامو خاک می کردم.می خواستم اونقدر پولدار بشم که محتاج هیچ مردی نباشم مجبور نشم لیچار نره خرهای طلبکارو بشنوم .مجبور نباشم بچمو دندون بگیرمو ازین خونه به اون خونه اثاث بکشم
اگه وطنی به زور و تهدید وادارم نمی کرد من امتحان هم نمیدادم. اما دو هفته ای که مونده بود تا امتحانها خوندم با بی قیدی اما احترام به وطنی .بازم همون درسای پار سال رو تجدید شدم.وطنی برام پارتی بازی کرد و من شهریور خلاصه قبول شدم .اما حجت رو برام تموم کرد
: تا الان اگه بالا سر کارت بودم و جوش درست رو زدم چون خودت عاشق بودی خودت راهتو انتخاب کرده بودی ومن باید بهت کمک می کردم اگه برات نمره نمی گرفتم تو میبوسیدی این کتابا رو میذاشتیشون کنار نه؟؟؟؟
:دلت میخواس رد شی تا بهونه واسه تن پروری داشته باشی.میدونم پول وسوست میکنه چون میدونی که میتونی بیشتر در بیاری من نمیفهمم حالتو چون همیشه حقوقم ثابته.اما میدونم یه جایی ازش سیر میشی و میبینی هنوز راضی نیستی پس به خاطر دخترت تا دیپلم بخون
حتی با تجدیدی امکانش هس بری بالا .تمام حواست پی ارایشگاس....چرااااااا؟؟؟کی تو گوشت خونده؟ تو رو خدا راهو عوضی نرو
من سرم پایین بود .پروین شیرین زبونی میکرد .فکر می کردم داره حسودی میکنه من وضعم خیلی خوب شده بود .انگار گوشام هم نمی شنید

فصل چهاردهم:
یه خاصیته ادما فراموشیه،گاهی خیلی خوبه گاهی خیلی بد.گاهی که یادمون میره از کجا به کجا رسیدیم خیلی بده ولی گاهی که غمها فراموش میشن معرکه هس .میگن عشق چشم عقل رو کور میکنه اما من میگم پول بدتر از عشقه،اونم واسه منی که همیشه تو حسرت پول یه قرون دوزار کرده بودم و هیچ وقت نتونسته بودم بگم تو کیفم یه عالمه پوله واسه منی که هر چی با مغز کوچیکم فکر میکردم میدیدم همه بدبختیهام از بی پولی بوده.
دعواهای ننه بابام از بی پولی بوده نداشتن بابا از بی پولی بوده ازدواج تو سن پایین از بی پولی بوده و...و ...
واسه یه زن جوون با شرایط من پول خیلی قدرت داشت ادمی که یادش رفته بود اون دخمه پایین شهرو اون افکار کوتاه بی ارزش رو و تموم حساب بانکی ناچیزشو که مثه یه گنج بهش نگاه میکرد.
فتانه بعد از یه مدت قیمتها رو برد بالا به من گفت تعرفه صنفه .من اهمیت ندادم اما از دو برابر شدنش تعجب میکردم اما چون ما مشتریهامون کم نمیشدن و پول بیشتری میرفت تو جیبمون ذهنمو مشغول نکرد.من تمام وقت تو ارایشگاه بودم .وطنی پروین رو از مهد می برد خونه خودش .پیمان چند روزی شام رو اونجا خورد اما با نزدیک شدن به اعیاد کار ما خیلی زیاد میشد و من گاهی یکسره تا 11 شب ارایشگاه بودم .کلا پیمان و پروین رفته بودن تو حاشیه .
من و فتانه میرفتیم بازار نهار تو چلو کبابی های باحال بازار میخوردیم .شب برامون غذا میاوردن وکلا به قول شما امروزیها عشق و حال بود تا خستگی امونمون رو نبره.
تو این مدت من و فتانه گرچه خیلی صمیمی شده بودیم وولی همیشه یه پرده ای، حجابی بینمون بود و زیاد وارد معقولات هم نمی شدیم. یعنی راه نمی داد من دلم میخواست.
کم کم متوجه رابطش با مردای مختلف شدم اما سر در نمیاوردم. زبون اعتراض پیمان دراز شد .دیر وقت رفتن من مصادف با خوابیدن پیمان بود.من که اینقدر همبستر شدن باهاش برام اهمیت داشت ترجیح می دادم راحت تو رختخواب جدا بخوابم و به برنامه های فردا فکر کنم .پیش خودم میگفتم: دختر ....کی فکرشو میکرد!! چطوری افتادم
رو چرخ شانس خداکنه اخرش ختم به خیر شه . خودمو توجیه میکردم که نبودنم یعنی پول بیشتر و کمک به پیمان و پروین .امامی دونستم دارم براشون کم میزارم . دلم نمی خواست نصیحت بشنوم .فکر میکردم وطنی و امثالهم
نمی تونن موفقیت منو ببینن.همیشه میخوان من یه زن بدبخت تو سری خور باشم که از همه جا رونده و مونده شده .فکر میکردم میخوان همیشه منو خوار نگه دارن.بنابراین رابطم با وطنی کم شد.و به همون نسبت پای خاله سمی بیشتر باز شد تو دل پیمان من سرگرم بودم.
من روزها عاشق میشدم و شبها توبه میکردم من با ماشین خودم تو خیابونها می چرخیدم.لذت رو تجربه میکردم.به خودم خیلی میرسیدم ارایشهای غلیظ که حتی اوایل خجالت میکشیدم برم بیرون. ولی چون فتانه اینکارو میکرد منم جرات پیدا میکردم موقع اومدن به خونه پاکشون میکردم.اگه پیمان می فهمید خیلی ناراحت میشد.این دوران سخت
امتحان داشت به روزهای سخت تر نزدیک می شد .دعواهای من و پیمان شروع می شد شبهای خسته برگشته از سر کار با چشمای قرمز پیمان و غر غر پروین مواجه میشدم و تا یک دو نیمه شب با هم کلنجار می رفتیم.اون تقصیررو می نداخت گردن کار من و منم می نداختم تقصیر خاله سمی و جو سازیهاش. اخرش میزدم زیر گریه که تو واسه بچه دار نشدنم دوسم نداری.طفلک پیمان به اینجا که می رسید ازم معذرت میخواست و ارومم میکرد

اما من فردا شب باز همون موقع میومدم و باز هم همون ماجرا.از خودم خجالت میکشیدم شده بودم عین مامانم.با این فرق که من خوب می پوشیدم سیر میخوردم و سرمو بالا میگرفتم که شوهر دارم یه مدت فیلمبردار یکی از عروسهام که تو ارایشگاه با هم اشنا شده بودیم مدام به تلفن ارایشگاه زنگ میزد و میخواست با هم بریم بیرون.فتانه زیرک هم تحریکم میکرد که یه نهار مجانی میفتیم و هیچی نمیشه.شکاف من و پیمان عمیق تر میشد.من وا داده بودم،غرق شده بودم .کور بودم کر بودم. مثه ادمای ندید بدید افتاده بودم تو دیگ حلیم و میرفتم تهش.جاذبه های زندگی مرفه منو بی مغز کرده بود .هم نشینی با زن عیاشی مثل فتانه که خوب میدونست باید چی بگه تا واسه ولگردیاش پایه پیدا کنه،منو نسبت به پیمان سرد میکرد..
هر چند وقتی تو تنهاییم می نشستم میدیدم این زندگی که میخواستم نیست، میدیدم روزهای تنگ دستیمون با پیمان تو سختی جنوب رو بیشتر دوست داشتم .همیشه تو بغلش بودم .همیشه فشار دستهاش دو کمرم به من قوت میداد همیشه مثه یه بچه کوچولو، شبها که پروین بی خوابم میکردتو سینش راحت می خوابیدم.
اما حس برتری جویی من تحریک میشد. فتانه از اون پسره فیلمبردار تعریف میکرد از ژستاش، از تیپش ازینکه اگه پا بده میره باهاش میخوابه ومن ازینکه میدیدم اون پسره منو خواسته، تو دلم فتانه رو شکست می دادم و پوزشو به خاک میمالیدم.واسه ثابت کردن قدرتم باهاش نهار بیرون رفتیم یه بار با فتانه،دو بارم تنهایی نهار خوردیم.
.پیمان نفهمید.هیشکی نفهمید تو شهر دراندردشتی مثه تهرون که میلیون تا سوراخ سنبه و کوچه تنگ و پهن داره کی میتونه زاغ اون یکی رو چوببزنه اخه! برای اولین بارها حرف طلاق زده شد .حرفی که هنوز پشتمو میلرزونه .پیمان بچه رو بهونه میکرد با اینکه می دونستم و از غم تو چشماش میخوندم که واسه بچه دار نشدنم نمیگه
.میدونستم میخواد توجیهش قاطع باشه وگرنه از بی اعتنایی من به زندگیم رنجیده .من جدی نمی گرفتم . میگفت اگه ادامه بدم میره خودشو گم و گور میکنه .من می خندیدم بهش.

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...ca0d22b3ee.gifhttp://www.hamdardi.net/imgup/19427/...ca0d22b3ee.gifhttp://www.hamdardi.net/imgup/19427/...ca0d22b3ee.gif

نوروز نزدیک بود.
اونروز من و فتانه کلی کار داشتیم و شاگردامون داشتن صورت بند مینداختن و ما لم داده بودیم و هایده گوش میدادیم: که امشب شب عشقه...همین امشبو داریم......
در باز شد، وطنی ،گرفته و برافروخته منو با همون ارایش کذایی کشوند بیرون سوار ماشین شدیم
: راه بیفت!
: کجا بریم؟ چی شده؟
:حرف بزنیم تکلیف خودم و داداشمو روشن کنم و تکلیف توعه نمک به حر.......
حرفشو خورد من مقاومت میکردم.
: در مورد چی؟ من و پیمان حرفامونو زدیم.میگه نرو سر کار بشین بچه داری کن و منتظر من باش تا بیام شامم رو بده و سرویس بده.منم میگم نه حرف بدیه؟؟
:مگه شوهرت نیس؟ مگه واسه صابر نمی کردی اینکارو.مگه دوستت نداره؟ مگه واسه خاطر تو خونوادشو چند سال ترک نکرد تو اون جهنم سگ دو زد؟ مگه تو رو با بچت مثه گل نگه نداشت؟ مگه زن باره اس؟ معتاده؟ مشروب خوره؟ازت چی خواسته جز اینکه ارامش بهش بدی؟؟؟؟؟
:دارم کار میکنم منم سگ دو میزنم که اون وپروین راحت باشن...
فریاد زد: اما نیستن....پروین مادر میخواد نه خاله نه پسر خاله نه مربی مهد کودک صداش بالاتر میرفت من هنوز نمی خواستم قبول کنم که مقصرم.
: میفهمی ؟مادرت هنوز زندس سند زنده.چه بلاها میتونس سرت بیاد ؟؟!خدا باهات بود نکن اینکارو با پروین! پیمان به درک به قول تو شاید اونم کاستی داره.بچتو بزرگ کن. پول نمیخواد این طفلک اغوش تو رو میخواد.
:عید بگذره کارم کمتر میشه..یعنی کمترش میکنم .
:نمیخوام خاله سمی پیمان رو سست کنه. نذار تحقیر شه واسه خاطر زنی که همه چیشو گذاشته براش و اینجوری پشت کرده بهش.دوس داری نگاههای سنگین خاله سمی رو ببینی رو پیمان؟
: خب نیاد خونه شما که خاله سمی مخشو کار بگیره. بمونه خونش اخه ...
: ببند دهنتو!
فریاد خانم وطنی رو با این عصبیت نشنیده بودم.قلبم تاپ تاپ میکرد .کم کم بغض فشار میاورد

: کدوم خونه؟خونه ای که بوی زن توش نیس لونه سگه میفهمی.زن یعنی همه چیزه مرد

بغضم ترکید. رو فرمون سرمو گذاشتم و یک ساعت دیگه داد وبیداد شنیدم و گریه کردم

:میخواد جدا شه واسه خاطر خودت.تو دیگه اون زن قبلی نیستی.دلش خیلی پره
:من به خدا به این چیزا فکر نمی کردم......کمکم کن من چیکار کنم اخهههههههه
: خودت خرابش کردی و فکر کردی من بدت رو میخوام که غریبه شدی باهام اره؟
گریه فایده نداشت .اون روز بعد از رفتن وطنی رفتم خونه تو حموم حسابی گریه کردم . دلم میخواست غذاهایی رو که با اون پسره الدنگ خوردم رو بالا بیارم خودمو زدم حسابی.
دلم خنک نمی شد .از کثافت شدن خودم حالم به هم میخورد ازین همه عقده که خالی نمیشد از اینکه فکرم سالم نمیشد ازینکه تو این مدت همه چی رو داشتم به فنا میدادم.اینقدر زود خودمو گم کرده بودم.
رفتم مهد دنبال پروین اوردمش خونه.بعد از ظهر بردمش بازار و برا پیمان هم کلی لباس خریدم.پیمان شب نیومد. فردا سر کار نرفتم تا به زندگیم برسم به قول وطنی .
به کابینت هایی که مدتها دستمال نکشیده بودم روشون به ظرفهایی که مدتها توشون غذا نپخته بودم .
به وطنی زنگ زدم سراغ پیمانو گرفتم .خبر نداشت.موبایلش خاموش بود .من احساس خطر می کردم.عصبی بودم لبهامو رو میکندم و هی شمارشو میگرفتم .می ترسیدم یه بلایی سر خودش بیاره و به خاندانم فحش میدادم.
:خدایا ...تورو خدا این دفعه رحم کن برگرده دیگه ادم میشم دیگه اصلا سر کار نمی رم. غلط کردم.
دو روز دیگه گذشت و از پیمان خبری نشد فکر کردم رفته جنوب به دوستش عسگری زنگ زدم بی خبر بود .رفتم خونه وطنی و زار زار گریه کردم . وطنی خوشحال بود انگار امید وار بود به پیاده شدن من از خر شیطون. اجازه میداد من هق هق کنم و اعتراف کنم .بغلم میکرد و من با سوز اشک میریختم.
: ایشالا پیداش میشه.بی تابی نکن.
: اخه میگفت میره و دیگه بر نمیگرده.میگفت یه بلایی سر خودش میاره.من چه خاکی تو سرم بریزم
:من بی لیاقتم .من احمق.....
و صدام به جیغهای کوتاه منتهی میشد.
یک هفته گذشت.فتانه چند بار اومد در خونه که منو ببره ارایشگا. میگفت پول در اوردن وقتش قبل از عیده .میگفت اگه نرم کلی پول می پره.میگفت پیمان داره ناز میکنه بر میگرده . ولی من نمی تونستم . داشتم دیوونه می شدم .بار اخر هم نه تلفن فتانه رو جواب دادم نه در رو باز کردم.
بعد از یک هفته به پیشنهاد خانوم وطنی هم که کم کم نگرونیش خیلی زیاد شده بود.نذر کردیم تا پیمان بر گرده و من به خودم قول دادم اگر برگرده اصلا سر کار نرم تا خودش بخواد.
هر چند برای من تازه به دورون رسیده ،گذشتن از اون همه پول خیلی خیلی سخت بود

با عرض پوزش از مدیر تالار
به خاطر قولی که به پردیس جون دادم به خاطر اینکه تاپیک ها طولانی نشن تا دیر باز بشن
بقیه را توی تاپیک های جدامیذارم
فرشته جان زحمت پشت سرهم کردنشون با تو :46:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

فصل پانزدهم:
با زنی مثل فتانه سخت میشد کنار اومد ،قانع نمیشد که من واقعا زندگیمو دوس دارم هنوز تو خیالات پسره فیلمبرداره بود که دو سری نهار رفتم بیرون باهاش.فکر میکرد ادا اطوارام هم فیلمه و دلتنگی و نگرونی واسه پیمان فقط یه بازیه .اخرین بار که تلفنی جوابش رو دادم مونده بود چه کسی رو بیاره ور دستش تا کار مشتریارو را بندازه ما به کلی مشتری وقت ارایشگاه داده بودیم.پیمان سر یک هفته پیداش شد .عادت قهر کردن از بچگی توش بوده رفتن و نیومدن واسه چنر روز یا حتی یه ماه .اینارو وطنی بهم گفت.
: جای بدی نمیره .دوستاش ادمای سر به راهی هستن تو که میشناسیشون .دوستای زیادی نداره.
یه هفته ای شد تا برگشت. ولی هر چه قدر خودمو نادم و پشیمون نشون دادم فایده نداشت .انگار نمیخواست این بچه بازی رو تموم کنه.
: پیمان من دیگه نمیرم خب ارایشگاه .باور کن نمیخوام تورو از دست بدم .من لطف تورو نمیتونم هیچ وقت جبران کنم.
: فایده نداره.دیگه من بریدم بین ما دیگه علاقه ای نیس.همه چی رو به باد دادی.
:اخه مگه چی شده؟پیمان من اشتباه کردم من غرق شدم .من دیوونه ام، من پول ندیده ام، من خرم ....اخه همه ممکنه اشتباه کنن.چرا اینقدر نامهربونی اخه؟؟!
:برو دنبال پول ...برو دنبال الواطی .فکر میکنی اون زنیکه فتانه رو نمیشناسم؟کل مردای محل یه شب خونش بودن.من خرم که خیلی چیزا رو میدونم اما به روت نمیارم.من خرم که میگم بزار از حال و هوای بچه بیاد بیرون بهت گیر نمیدم.وگرنه دلم خونه..
: من با اون زن کاری ندارم. همکاریم .اصلا گور پدرش به خدا یه هفتس نه جواب تلفن دادم نه گذاشتم بیاد دیدنم.پیمان من همه کمبودهامو میخواستم با پول جبران کنم .من خیلی زندگی کردن بلد نیستم به خدا.ببخشین دیگه .هر چی تو بگی باشه؟؟
:ادا در نیار .همه ادما بوی پول که میخوره زیر دماغشون دم در میارن. اگه منم بزنم به طبل بی عاری،که فردا باید از تو ماشین مردم بکشمت بیرون! اگه گم و گور نمی شدم که ول نمیکردی این دوزار سه شاهی ارایشگریتو !!
:خب اشتباه کردم خودم فهمیدم الان...غلط کردم.

داشت ساکش رو می بست.نمیدونستم چی کار میخواد بکنه .وقتی اروم حرف میزد بدون خشونت . بیشتر می ترسیدم.چون میدونستم جدی تره.می دونستم داره میره اما کجا ؟
ساکشو گذاشت رو میز و نشست رو صندلی.
: بیا بشین دو کلمه حرف حساب بزنیم.
خوسحال شدم با یه عالمه دلهره .دعا می کردم بخشیده باشه.
:میدونی من خودمو مستحق دوست داشتن هیشکی نمی دونم.اصلا هم بحث لطف و فداکاری و این شر و ورایی که میگی نیس .من نه بهت لطف کردم که باهات ازدواج کردم نه فداکاری کردم که تحملت کردم.
فهمیدم که بوی رفتن میده حرفاش.بوی کنده شدن، باز کردن زنجیر تا بی قید بشه. دلم لرزید .چه طوری یه خریت میتونه بنیان یه خونواده رو بپاشونه!کاش دعوام میکرد، کاش میزد منو .اما اینقدر تلخ حرف نمی زد .قلبم اروم اروم تند شد.
:من دوستت داشتم که باهات خوابیدم و دلم خواست که باهات ازدواج کردم بهت وفادار بودم چون نا مرد نیستم.حرف بچه نزدم چون انسانم.درسته؟؟
به سختی اه کشیدم: درسته .تو فرشت....
:صبر کن!تا اونجا که تونستم به تو و پروین رسیدم .دیگه از دستم همین قدر بر میومد.
خودشم چشماش قرمز شده بود
پروین کنجکاو و غمگین به ما نگاه میکرد.میدونست که نمیتونه وسط حرف پیمان بپره. نمیتونه بیاد درگوشم پچ پچ کنه.
:تو دیگه خانوم بزرگی شدی یه بچه داری .دنیا دیده شدی.سختی زیاد کشیدی .مقاومت کردی من تحسینت میکنم .شاید اگه من زن بودم نمیتونستم
: الکی تعریف میکنی که چی بشه؟؟که بزاری بری؟
بغض اومد راه نفسمو گرفت. هوا داشت تاریک می شد .ابر اسمون رو پوشونده بود چه هوای لعنتی بود!
: مگه ببخشی چی میشه؟ من تا اخر عمرم دیگه کار نمیکنم.
سخت حرف میزدم بریده بریده:اگه دست بزارم رو قران چی؟ قبول داری؟
پوزخند دردناکی زد: این حرفا نیس.ازین حرفا گذشته
تیر میکشید قلبم.
:تو هر جور که مایلی باس زندگیتو بچر خونی.تو هم جوونی هم خوشگلی هم کار بلدی .لنگ نمیمونی که نگرونت باشم.
چنگ انداختم تو موهام جیغ کشیدم: چه جوری میتونی اینقد سنگ باشی.من گفتم گه خوردم گفتم می مونم کلفتی میکنم. گفتم نگو میخوای بری.من هیچ پخی نیستم .پیمان .تورو خداااا
: اگه گریه کنی همین الان میرم
میشد گریه نکرد؟ نمیتونستم باور کنم جدی میگه یا داره میترسونه منو.
: پیمان تورو خدا من داغون میشم این بازی رو تموم کن بیا زندگیمونو کنیم .ماشینو می فروشیم پول دوا دکتر میدیم من حامله بشم. پیمان به خدا حاضرم یه بچه برات بیارم حتی اگه خودم بمیرم.
انتظار داشتم یه کم دلش به رحم بیاد.چون من گریم دراومد .رفتم طرفش تا بغلم کنه .اما نکرد
:اگه بغلت کنم نمیتونم برم...تنت گرمه....مثه روز اول مثه ... مثه افتابه
:چرا اخه؟؟ به دینت قسمت میدم همه پیامبرا هم اشتباه کردن خدا بخشیده پیمان تو از خدا بزرگتری مگه؟؟
...پروین هم گریه .انگار سنگ شده بود جادو شده بود طلسم خورده بود
:میرم خونه خواهرم.تا روز دادگاه.
از در که میرفت بیرون منو پروین افتادیم به دست و پاش .......تعریف نکنم حالم بد میشه بد!


خانوم وطنی اومد خونمون و حال زار من و پروین رو دید خودشم هاج و واج مونده بود .می گفت شاید کسی تو زندگی پیمان اومده .منو سرزنش نکرد.گفت اشتباهت اونقدر بزرگ نبود که پیمان زندگی رو خراب کنه حتما چیز دیگس؟از هم خوابیمون پرسید چند بار در هفته؟ چطوری؟
خب اوضاع هم بستریمون خوب نبود .البته اینم دلیل نمی شد. تو یه مدتی این جوری بود اما خیلی مدتها هم وفق مراد پیمان بود.نمیدونستم چی داره میشه.تو این اوضاع و احوال سهیل به وطنی زنگ زد و سراغمو گرفت من تو این مدت تلفن جواب نداده بودم ومامان دوباره افتاده بود تو خونه و مریضیش عود کرده بود انگار زیاد امیدی بهش نبود .من باید میرفتم مامان نمیخواس پسرش زیر دست خواهرهای سهیل بمونه.تازه اونا شهرستان بودن همشون.
.مامان داشت می مرد. برف می بارید. غم از در و دیوار زندگیم می ریخت .خونه گرم نمی شد انگار.پروین دماغش کیپ بود و من حتی دلم نمی خواس برم کنار بخاری تا گرم شم .چرا زندگی من اینجوری می شد؟هی فکر می کردم
به سریالها
به کتابها
به قصه های مردم
خیلی ها ازین اشتباها کردن ولی بازم زندگی کردن .خیلی مردا ،خیلی زنها، این راهها رو رفتن سرشون به سنگ خورده بر گشتن و زندگی کردن .چرا زندگی من با کوچکترین تلنگری تا یه قدمی پرتگاه میرفت؟؟
داشتم دیوونه میشدم.مگه چی کار کرده بودم؟ بس که فکر کرده بودم اصلا یادم رفته بود دعوا سر چی بود؟ ارایشگاه چه ربطی به دعوا داره؟ پیمان داره کجا میره واسه چی منو طرد کرده؟ نکنه منو با اون فیلمبر داره دیده؟؟
لعنت به فتانه..............لعنت به پول ........لعنت به وسوسه
پیمان رفت خونه خاله سمی اون یه هفته هم اونجا بود.ازش خبر نداشتم .خاله سمی کارشو خوب بلد بود.
من ساکم رو بستم و تو کولاک اخرین هفته های زمستون رفتم شمال.به خونه سرد و پر از عفونت مامان.همون نمناکی و بوی بد سیگار.همون بد بختیهای بچگی.شلوغ پلوغیها و نقاشیهای خط خطی رو دیوار .کلی لباس نشسته.جعبه ارایش مامان ولوو...

بدجوری دلم می گرفت .هوای شمال همش ابری همش بارون .مامان روزهای سخت و دردناکش رو می گذروند. نای فحش دادن نداشت ... بی اختیار سهیل زد زیر گریه، منم به دنبالش هق هق کردم بچه ها هم با ما گریه کردن .مامان رنجورتر از اونی بود که با یه تشر اروممون کنه.
:نمیتونه بیمارستان بمونه،هزینش خیلی زیاده،زندگی رو باس بفروشیم.ممکنه برگرده ممکنه هم از پا بندازتش
سیگار میکشید: شهناز خیلی جوونه.دنیا بی وفاس.ببین چطور مثه موش جثش نحیف شده!
: تو خیلی ارومی!اون دفعه بی تابتر بودی اقا سهیل اما انگارالان...
:از اون دفعه هر روز اینطوری دیدمش.دکتر دوا...درد شب نخوابیدن...اینقد گریه کردم که باور کردم داره میره اونم با زجر.
:ولی من باورم نمیشه مامانم بمیره.اون قویه.
اینجا بود که سهیل گریه کرد.
زندگی از هم پاشیده من،زندگی از دست رفته مامان،خانواده بدبخت همیشه بد بختی رو دنبال خودش می کشونه حتی وقتی فکر میکنه خوشبخته.
به وطنی زنگ زدم.پیمان پیشش بود و با من حرف زد .تاسف فراوون و دلداری تو صداش بود. اگه سهیل نبود کلی گریه میکردم .اما دلم نمیخواس بفهمه پیمان داره ولم میکنه.
:میخوای بیام دنبالت بر گردی خونه با این وضعی که تو داری اونجا بمونی می ترسم تو هم مریض بشی.
:نه ...
بغض ...نه از حال خراب مامان که از شادی کودکانه ای که از شنیدن کلمات محبت امیز پیمان تو پوستم می خزید..روزنه های امید.اونقدر فلاکت زیاد بود که فقط یه حیوون میتونس بی تفاوت باشه.بعد از یک هفته که هر روز پیمان زنگ می زد و من در نبود سهیل براش گریه میکردم .اومد دنبالمون و ما رو اورد خونه،پسر مامان رو هم اوردم .
گاهی یه اتفاق خیلی تلخ رو فقط یه اتفاق خیلی تلخ تر میتونه پاک کنه.
پیمان موندنی شد.من نمی دونستم تو دل خاله سمی که حتی شریک زندگی پیمان رو هم پسندیده بود چه غوغایی شده اون موقع.
پیمان بازم نقشه های اونو به هم زده بود.
پیمان هرگز به من نگفت اون یه هفته خونه خاله سمی چه گذشته.منم دلم نمیخواس یاداوری کنم.نگرونی برا مامان و انتظار تلخ برا شنیدن خبر فوتش.پسر بی گناه و انرمالش که خونه رو تبدیل به طویله کرده بود.صبوری پیمان و تبدیل شدن من به یه زن کاملا خونگی

فصل شانزدهم:
نوروز رسید.مامان هنوز زنده بود.پیمان به زندگی با من عادت کرده بود دیگه گله گذاریاش
کمرنگ شده بودن.دخترم و برادر ناتنیم رفیق شده بودن.من تو این مدت بس که وقت برای دو تا بچه گذاشته بودم تا پیمان رو عصبی نکنن،خیلی لاغر شده بودم و خودمو فراموش کرده
بودم.حتی برای عید موهامو هم رنگ نکردم.وطنی رفت مسافرت با خاله سمی اینا .هیچ کس عید دیدنی نیومده بود تا روز سوم که مرضیه ، دختراش و داماداش اومدن.چه قدر
عوض شده بودن .چه قدر خانومتر شده بودن دختراش. .چه بامعرفت بود این مرضیه !

هر بار که زنگ تلفن صدا می کرد قلبم تیر می کشید .برادرم هم گوشش زنگ میزد و مثل
فشنگ می پرید طرف گوشی: ما مان ...مامان....

روز چهارم عید مامان رفت.راحت شد!
حول و حوش ظهر سهیل زنگ زد.به زحمت شناختمش.گفت پسرش رو نیاریم.
من همون موقع بلیط گرفتم و بچه ها رو سپردم به مرضیه خانوم که طفلک شوهرش اومد در
خونه بچه ها رو برد خونشون تا پیمان بیاد. تو اتوبوس یه دل سیر گریه کردم.
مامانو زیاد دوس نداشتم ولی نمی دونم چرا اینقدر دلم سوخته بود.فکر می کردم مامان
تاوون همه بدیهاشو داده بود.فکرمی کردم تو همین دنیا زجرشو کشید. ماهها با زخم و درد
و فلاکت جون کنده بود.دلم براش میسوخت که نتونس زیاد زندگی کنه.همون موقع تصمیم
گرفتم که دیگه اشتباه نکنم.مثل همیشه تا یه اتفاقی میفته ما جو گیر میشیم و فردا یادمون میره..من میخواستم طعم زندگی خوب رو بچشم.نمیخواستم با زجر زندگی کنم.نمیخواستم همه از رفتن من نفس راحت بکشن.عقده خوب بودن داشت منو میکشت.میخواستم جای همه ادم بدای زندگیم خوب باشم ولی منم خیلی بد بودم ناخود اگاه بد بودم چون بد بار اومده بودم چون
ذهنیاتم خراب بود چون افکارم سالم نبود.
از فامیلای سهیل چندتایی اومده بودن.سر قبر وقتی داشتن مامان رو میذاشتن تو قبر حالم بد شد انگار منم داشتم می رفتم تو قبر .بوی مرده میومد.فقط من باید گریه میکردم . کسی از من وسهیل به مامان نزدیک تر نبود.سهیل پریشونی مردای درمونده رو داشت.من خیلی تنها بودم.
پیمان هم نیومده بود، مونده بود پیش بچه ها.
چه قدرر مرگ نزدیک بود .چه قدر همه چیز بی ارزش بود.
به زور چند قطره اشک ریختم . نگاه فامیلهای کم تعداد سهیل روم سنگین می شد ..شب موقع شام خواهرهای زبر و زرنگ سهیل حسابی ازم تشکر کردن که بچه رو نگه داشتم و گفتن میان تهران تا ببرنش شهرستان.مقاومتی نکردم. میدونستم مامان نمیخواس بچه رو
ببرن اما من رغبتی به اون بچه چموش بی ادب نداشتم. هیچ دلبستگی بین منو برادرم نبود
.همون طور که بین من و پدرم نبود .

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...e2ce9aa21e.gifhttp://www.hamdardi.net/imgup/19427/...e2ce9aa21e.gifhttp://www.hamdardi.net/imgup/19427/...e2ce9aa21e.gifhttp://www.hamdardi.net/imgup/19427/...e2ce9aa21e.gif

هفته دوم عید وطنی و خانواده از سفر بر گشتن .
پیمان درمونده بود که از خانوادش جدا شده بود.یه جورایی داشت تحمل میکرد زندگیشو
.وقتی وطنی از خاطرات اصفهان تعریف میکرد پیمان از شدت ناراحتی میخواست از اتاق بره بیرون .اون به خاطر من و مادر مرحومم پا بند شده بود.پیمان دیگه ادم قبلی نبود.
وطنی هم وطنی قبلی نبود.بعد از عید روابطش کم شد .پیمان هم بیشتر وقتها شام میرفت خونه خواهرش.وقتی من از وطنی جویا می شدم میگفت خسته بود اینجا یه چیزی دادم بهش خورد
ولی گفتم واسه شام تو هم جا بزاره.
اونقدر فکرهای گوناگون تو سرم می چر خید که ارایشگاه رو از یاد برده بودم.زنها زود
میفهمن که کجای کار هستن.می دونستم دارن برا پیمان نقشه میکشن.مثل روز روشن بود
و مقصرش هم خودم بود ... بعضی از اشتباهات را بدجوری می تونی جبران کنی و اشتباه من از همون نوع بود
کار توی ارایشگاه من و از اون دختری که بودم دور کرده بود ...دختری که برای وطنی و پیمان مهم بود... افسوس که نتونستم دوباره به جایگاه قبلی ام برگردم
.تصمیم گرفتم درس بخونم تا متفرقه امتحان بدم . تا تو دل وطنی جا بشم تا ازین پوچی دلگیردربیام تا اینقدر نا امیدی منو زجر نده. اهدافم فراموش شده بود من که اینقد دوس داشتم درس خوندن رو اینقدر گرفتار زندگی شده بودم که تازه میفهمیدم درس خوندن اونقدر ها هم هدف عالی نیس. ولی ذهن درگیرم اروم میشد وقتی می خوندم.
.دنیای جدید خودشو نشونم میداد.سعی میکردم گذشته رو فراموش کنم. بوی بهار میخورد
زیر دماغم و حال و هوای کوچه ها و صدای بازی بچه ها تو کوچه ،ادم دلش میخواس
دست شوهرشو بگیره محکم و بره بیرون تو خیابون راه بره هوا بخوره .ببینه زنها چی
پوشیدن چطوری ارایش کردن.تن دختراشون چه لباسی کردن.ولی پیمان دل و دماغ نداشت
خیلی پریشون بود.هر چی می رفتم بغلش تا از زیر زبونش بکشم داره چی میگذره بهش .
منو می پیچوند و مثلا با من بود تا یادم بره سوالام..من به علت خوردن قرصهای پیشگیری چاق شده بودم و دکتر گفته بود رنباید باردار بشم تحت هیچ شرایطی
.نزدیک خردادماه .فتانه اومد حساب کتاب کنه .میخواس بره یه جا تنهایی ارایشگاه بزنه.به گفته خودش با فیلمبرداره دو ماه رفیق بودن و کلی براش خرج کرده بود و یه گردنبند بهم نشون داد که پسره براش خریده بود.
من نمی تونستم دنیاشو درک کنم .که در ازای پول و طلا حاضر میشه با مردای کوچکتر از خودش باشه در حالیکه یکی دو ماهه ولش می کنن.ازینکه کلا حساب کتابامون جدا شده بود خیلی راضی بودم و می تونستم کاملا فراموشش کنم.
وطنی که متوجه شد دارم میخونم خیلی خوشحال شده بود. بازهم تمام تلاشش رو سر
امتحانهای من کرد .بیشتر معلمها رفیق فابریکش بودن و من به جز سه تا درس بقیه رو
قبول شدم.مطمئن بودم شهریورهم قبول می شم.چیزی تا دیپلم نمونده بود.دخترم بزرگ
شده بود شبیه مسعود بود چشمهاش.

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...1dc9c28790.gif

یک سال به همین ترتیب گذشت.علیرغم انتظارم برای جدایی پیمان نه وطنی و نه خودش ،
حرفی نزدن و اقدامی نکردن.
می دونستم که خواه ناخواه باید این اتفاق بیفته .مگه می شد پیمان بچه نداشته باشه .اونم ادم بچه دوستی مثه پیمان.
من می خواستم پروین رو بزارم مهد کودک و کلاس نقاشی بفرستم. برای دیپلم معطل بودم. انتظار کشنده ای بود زمان ما برا دیپلم گرفتن .همه ورقه ها میرفت تو استان صحیح می شد کلی طول میکشید جوابش بیاد تازه دیگه دست معلمها هم نبود که پارتی بازی بشه .مثل الان اینقدر کشکی نبود.من برا امتحان نهاییا خیلی زحمت کشیده بودم.پیش یکی دو تا از معلمهای همکار وطنی چندین جلسه رفته بودم وپول خرج کرده بودم .خیلی استرس داشتم شبهای امتحان از شدت اظطراب و حجم درسها موهای سرمو میکندم تا اروم بشم . وقتی وطنی زنگ زد و گفت نتیجه ها اومده و داره میره مدرسه من از ترس رفتم زیر دوش و پروینم با خودم بردم حموم و زیر دوش اینقدر گریه کردم و باخدا حرف زدم که نفهمیدم یک ساعت گذشته و تلفن مدام زنگ خورده.
روز عجیبی بود.....بهترین روز زندگیم بود بی نظیر ترین خاطره!!
از شدت هیجان نمی تونستم به پیمان زنگ بزنم.وقتی وطنی با چشمای گریون و یه جعبه
شیرینی بغلم کرد .با تمام سلولهای بدنم شادی رو حس کردم.انگار صدای خدا بود که
می گفت روسفیدم کردی.
نمیدونم شاید الان راحته ولی زمان ما یه ضرب دیپلم گرفتن، خودش هنر بزرگی بود.
حال عجیبی داشتم انگار می تونستم تو خیابون سرمو بالا بگیرم
انگار می تونستم اظهار نظر کنم انگار خیلی چیزا حالیم می شد.
.پیمان روزهای سخت امتحان رو مثه یه مادر دور و برم چرخیده بود .
گاهی از سر کار زود اومده بود.مرخصی گرفته بود. گاهی شام پخته بود وقتی ناامید و خسته بودم منو برده بود گردش،.
کلی خاطره از تقلب کردناش تعریف میکردتا حال خرابم عوض شه ...منو می خندوند با جوکای دست اولش.من همه چیزمو مدیون محبت ادمی بودم که شاید
هرگز مثل اون نبینم.دوستام و اونایی که میشناختن و ماجرامونو می دونستن همشون
تحسینش میکردن
: این دوره هیچ مردی به پای زنش نمی مونه....کافیه یه سال بشه دو سال طلاق میدن
: قدرشو بدون خدایی مرده.....اصلا حرف بچه نمیزنه؟؟؟سر کوفت نمیزنه؟ اخه تو دخترم
نبودی که زنش شدی!!!
دلم برا پیمان می سوخت.حس می کردم خیلی دوسش دارم.خیلی انسان خوبیه .هیچ از
ناراحتیهامون یادم نمونده بود.وقتی دیپلم گرفتم .سور دادم . دوستام، وطنی مرضیه و
دختراش.دوست داشتم سهیل هم باشه اما نبود رفته بود شهرستانشون ساکن شده بود.
چه قدر با پروین و پیمان رقصیدیم.
چه قدر خوش گذشت.
هوای نیمه افتابی اواخر پاییز،صدای خنده و شوخی قطع نمی شد.
همه اینا به خاطر من بود که موفق شدم یه رویای نیمه کاره رو به هر بدبختی به واقعیت
تبدیل کنم.یاد مهمونیهای شلوغ صابر می افتادم و اون حس تلخ حقارت که همیشه تعقیبم میکرد.
سرمست یه نگاه به خونه خودمون می کردم و اون هم بادکنک که پروین باهاشون بازی
میکرد و جیغ میزد.به خودم که می تونستم بگم من هم درس خونده ام .می تونستم دست
پیمان رو فشار بدم و بگم هیچ وقت سرتو پایین ننداز که زنت بی سواده من سر بلندت
کردم.
چه قدر بوسه هاداغ بودن!!
.چه قدر روز شیرینی بود! در کمال توانایی خودم در اوج روزهای موفقیتم بعد از رفتن
همه وقتی خانوم وطنی موند و شوهر و پسر شیطونش بهشون گفتم که تصمیم گرفتیم از
هم جدا بشیم

فصل هفدهم:
زندگیهای به بن بست رسیده رو نمیشه کش داد .زندگیهای بی عشق رو نمیشه ادامه داد.
من نمی خواستم پیمان فسیل بشه .من نمی خواستم کسی به پای من بسوزه.من که فکر نمی کردم ارزش فداکاری یه مرد رو داشته باشم .بیشتر باورم نمی شد که به پام بمونه. بیشترمی ترسیدم از روزهای غمگین اینده که تو حسرت یه بچه با اشک به نی نی های مردم خیره بشه .
بیشتر می ترسیدم از نافرمانیهای خودم .ازینکه پامو کج بذارم و شرمنده شم. ازینکه تا
اخر مدیون مردی هستم که به خاطر من از بزرگترین لذت زندگیش صرف نظر کرد . من
تاب این همه کرامت اونو نداشتم. خودم رو مستحق همچین شانسی نمی دونستم . میخواستم خوشحالیشو ببینم هر چند بارها بغض کرد و گفت ما با هم خوشحالیم .
وقتی می خواستم دنیا رو بهش هدیه بدم با ازادیهاش و لذتهاش با داشتن یه فرزند که از پشت خودش باشه وبهش افتخار کنه و اصالتشو حفظ کنه، حس میکردم چقدر سبک شدم چه قدر راحتم .

می تونستم یه کم از بزرگ منشیش رو جبران کنم .چون من هم از زندگی مشترکم می گذشتم به خاطر اون ،کاری که این روزها کمتر مرد یا زنی میکنن.کاری که فقط من با شرایط
روحی و خانوادگی من میتونستم انجامش بدم . من که تو زندگیم یاد نگرفته بودم سوئ
استفاده کنم یاد نگرفته بودم توقع داشته باشم .یاد نگرفته بودم حقم رو بگیرم .یاد نگرفته
بودم بتیغم ،بچاپم، گرگ باشم.
اون زمان برای جاری شدن خطبه طلاق چیزی حدود سه ماه تو دادگاه و مراکز مختلف
روانشناسی و پزشکی و دفتر خونه در رفت و امد بودیم .وقتی ادم تصمیمش رو میگیره
تا وقتی جدا بشه اونقدر طولانی میشه و سنگ پشت سنگ میفته جلو پای ادم ،که اگه سر یه مشاجره قصد طلاق داشته باشی پشیمون میشی و زندگیتو ادامه میدی.

اما من تصمیم دیگه ای داشتم .
تموم این مدت اصلا به ازادیها ی بعد طلاق فکر نکردم .
نامه های کمیسیون پزشکی و عقد نامه و کلی فتو کپی و امضا و اثر انگشت .
از لحظه ای که خطبه جاری شد مثل یه پروانه مجنون میخواستم برم تو بغلش و گریه
کنم.اونقدر دلتنگی می کردم تا خونه که نگو ،اونقدر گریه کردم تو راه، تو ماشین، که
نپرس.خودشم گیج بود می گفت: چرا اینکارو کردیم؟ من نمی فهمم چی شد من راضی شدم.؟
تموم مدت توی راه هم دستم محکم تو دستش بود ،نمیتونستم غریبه فرضش کنم.نمیتونستم محرم نا محرم کنم.

پیمان از هر محرمی محرمتر بود. ما شبها و روزهای زیبایی داشتیم من بدون دستهای پیمان می مردم ،نابود می شدم.
خانوم وطنی بغض الود هر دو مونو بغل کرد.نهار اونجا بودیم ما سعی می کردیم همه چی
عادی باشه .اما بغض داشت خفمون میکرد.مردها اینجور موقع ها میزنن بیرون و سیگار
میکشن یا میرن رو پل عابر پیاده به انتهای خیابون نگاه میکنن قدم میزنن.....
زنها اینجور موقع ها دنبال یه جای دنج هستن که گریه کنن و همه حادثه ها رو مرور کنن
از اخرین بوسه های مردشون تا نگاههای خواهانش پای میز طلاق.....
ولی وقتی تو دلت خدا باشه و بدونی اون این کارتو می پسنده، دلت بدجوری اروم میشه و
بیشتر گریه میکنی چون دوستت داره خدا.اونم من که همیشه دلم میخواسته یه کار بزرگ
کنم.همیشه دلم میخواسته به خدا بفهمونم که منم میتونم یه کاری بکنم که اون دوس داره نه خودم.
تو دو هفته اخر پیمان وسایلشو منتقل کرده بود خونه خواهرش. من چنتا از پیراهن هاشو
ادکلنهاش و چنتا چیز خاطره انگیزشو نگه داشته بودم ..ببدجوری منو دیوونه میکرد انگار بمب خاطره بود چون وقتی میبوسیدمش با می بوییدمش نمی فهمیدم زمان چطور
گذشت و این همه خاطره چطور مرور شد!


مرضیه خانوم و دختراش وطنی چنتا از دوستام نذاشتن روزای اول حس تنهایی منو داغون
کنه .اصلا باورش خیلی سخت بود عجیب بود.تصورش برام ممکن نبود .جلوی تلویزیون
هیشکی دراز نکشیده بود.صدای اب از تو حموم نمیومد بوی تن پیمان تو خونه نبود .انگار
پیمان همه جا بود .وهیج جا نبود .انگار داشتم دنبال رد پا میگشتم وبو میکشیدم و جای
انگشتشو رو شیشه میبوسیدم.من دوسش داشتم.این حس زیبا رو الان درک میکردم .بیشتر از اونکه عادت کرده باشم به بودنش.می پرستیدمش.به خودم میومدم میدیدم مدتهاس زیر دوش حموم هق هق کردم .یا تو دستشویی بغض گلومو فشار میده .به خودم میومدم میدیم دارم لباساشو اتو میکنم و جا میخوردم.توصیف تلخیهای طلاق حتی برای اونها که با کینه از هم جدا میشن خیلی سخته زنی نیس که بگه بعد طلاق خیلی خوش به حالش شده.محاله ما زنها به مردها خو میکنیم مثه یه مرغ عشق براشون پر میزنیم ،اواز میخونیم .ازینکه تو قفسشون هستیم لذت می بریم.ازینکه اونها به ما دون میدن کیف میکنیم .من اینجوری بودم از این ازادی وحشتناک می ترسیدم ازین بی پناهی هراس داشتم.تنهایی مثل پنجه های شب منو فرا میگرفت و همه جا رو تاریک میکرد
چند ماه گذشت افسردگی دامنم رو گرفت کتاب میخوندم تو این مدت اونقدر کتاب خونده بودم که کمدم جا نداشت .اما یه روز صبح که بلند میشی و می بینی اواخر ساله و تو تنها به برفها نگاه میکنی و دخترت با دختر بچه های توی کوچه ادم برفی ساخته خیلی دلت می گیره که چرا هیچ کس دست تو رو نمی گیره تا با هم قدم بزنید .شاید اگر بود هرگز قدم نمیزدید اما حالا که نیس خیلی دلت میخواد قدم بزنید.....همون شب تنهاییها و همون دلواپسیها.
ازین حسرتها و اهها وگریه ها زیاد پیش میومد .یکسال گذشت بی هیچ اشتهایی برای بوییدن تن مرد دیگه ای تو انزوای تلخ تمام زنهای مطلقه.

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...1dc9c28790.gif

از پیمان هیچ خبری نبود .
وطنی کمتر سراغ میگرفت. اما همیشه مراقبم بود.
بهم اطمینان خاطر داده بود که دیگه حرفی از پیمان به میون نمیاد و مدیونم کرده بود اگه از روابطم با غریبه ها مطلعش نکنم.مرضیه خانوم برام یه اپارتمان پیدا کرد تو کوچشون که تنها نباشم اما قبول نکردم.یه جای دیگه پیدا کرد که زیادم بهشون نزدیک نباشه .
اسباب کشیدم.هیچ عشقی منو وادار به کار نمی کرد .داشتم میمردم از بی انگیزگی.اگر بگم کنار اومده بودم با شرایط دروغ بزرگی گفتم .فقط به خاطر پروین وانمود میکردم که خوبم.
همین توجیه کردن پروینم خودشم مصیبت بزرگی بود که هر وقت دعواش میکردم میگفت
بابا پیمانم دعوام نمیکرد تو خیلی بدی..!!
من بغض میکردم از حرفش .دلم میسوخت که از پدر خیری ندیده.بعد از مدرسه رفتن پروین
.منم با محیط مدرسه اشتی کردم .روابطم و رفت و امدهام با پروین ،شور و نشاط کودکی و
مدرسه رو تو من زنده کرد و من شروع کردم به خوندن کتاب برای دانشگاه .به خانوم وطنی
خبر دادم تا خوشحال شه .خیلی علاقه جالبی بود .من میون مادرهای بچه های دیگه انگشت نما نبودم می تونستم حرف بزنم.نظر بدم . دخترم با افتخار نشونم میداد.من حتی کاندید انجمن اولیا شدم .اما ترسیدم قبول کنم چون کاندیدهای دیگه یکیشون معلم ویکیشون فوق دیپلم حسابداری بودن.ترسیدم کم بیارم.بیشتر همین موضوع تشویقم کرد تا برا دانشگاه اقدام کنم.
من مثل هر زن دیگه ای گاهی واقعا نیازمند میشدم.اما عشقی در کار نبود تنها یه غریزه .....تازه اون موقع فهمیدم که چه قدر بعضی از مردهای متاهل و بی وفا و بی اراده هستن .تمام پیشنهادهای دوستی و ارتباطم از طرف متاهلها بود .دیگه به ازدواج فکر هم نمیکردم.
و چقدر توی دلم به پاک بودن پیمان و زندگی خوبی که باهاش داشتم حسرت می خوردم...

نزدیک امتحان دانشگاهها بود من یه جای کوچولو اجاره کرده بودم وبازم کار میکردم .
کم کم راه زندگی برام مشخص شده بود .دیگه قالب یه زن و یه مادر رو پیدا کرده بودم .
هر چند همیشه ترس همیشه دلهره همیشه نگاه سنگین دوست و اشنا ازار دهنده س .اما یاد گرفتم زندگیمو بچر خونم واینقدر خودخوری نکنم
.
.
.
اون سال دانشگا قبول نشدم ،چندان امیدی هم نداشتم.دانشگا ازاد پذیرفته شدم .به خاطر هزینش اول بی خیال شدم اما اصرار خانوم وطنی منو راهی کرد.
اونجا یه محیط رویایی بود.یه جای بی نظیر.که فقط تو خواب میشد دید.برای من ته همه ارزوها بود

فصل هجدهم:

دنیای رویایی دانشگاه با تموم اون تعریفایی که از ش شنیده بودم جلوی روم بود.مثل تموم
موقعیتهای دیگه زندگیم که اولش منو مجذوب میکنه و من توش گم میشم .دانشگاهم اول منو حسابی جو گیر کرده بود برخورد با اون همه پسر تو سالن و حیاط و کلاس.نشستن توی
کلاسایی که به ادم حس بزرگی میداد.استاد استاد گفتن همکلاسیها،همه و همه برام تازگی داشت عجیب بود شیرین بود .
برای رفتن به دانشگاه خیلی زود از خواب بیدار می شدم
اونقدر انرژی داشتم که نگو. اوقدر زرنگ شده بودم که نگو .زمان ما مثه الان اینقد ازادی تو
پوشش و ارایش نبود. منم از جمله ادمهایی نبودم که خودم رو تو چشم بیارم .چون میدونستم دردسر ساز میشه و من با بچه کوچیک نمیتونم با پسرا بر بخورم .
وقتی برای خانوم وطنی گفتم توی اون یک سالی که پشت دانشگاه مونده بودم با یه پسری شرعی (صیغه) رابطه داشتم ... که نه تنها از تنهایی ام کم نکرد بلکه بیشتر اعصابم رو داغون می کرد جوری که از خودم و رابطه ام حالم بهم می خورد
سرشو تکون داد و گفت می دونستم و واسه همین جلوتو نگرفتم تا خودت به این نتیجه برسی اگر به فکر یه ازدواج مناسب نباشی ناچار باید وسیله ارضای هوس مردها و پسرها بشی و تو این روحیه رو نداری شاید فکر کنی خیلی هوسبازی و خیالپردازی کنی اما تجربه هات بهت ثابت کرده که زنها فقط میتونن یه مرد رو عاشقانه دوست داشته باشن .
میدونی ما زنها بیش از اونکه تشنه رابطه جنسی باشیم تشنه عشق هستیم و تو گاهی راه رو اشتباه میری و گاهی با اونکه میدونی اشتباه میری دلت نمیخواد برگردی و ادامه ندی.


اگر بگم دوران دانشگاه برام جذابترین دوران زندگیم بود
دروغ نگفتم.همه چیز بوی تازگی میداد هر روز ادمهای جدید و حرفهای جدید ،اتفاقات تازه
.هر چند من در طول ترم اول مثل همه سال اولیها ترسو و خجالتی بودم اما باز هم به راحتی میشد فهمید که چه ادمهایی تو نخ من هستن و میشه با چه ادمهایی دوست شد.راستش برای من تصور مردها غیر از اینکه یک موجود هوسی هستن خیلی غریب بود ازینکه می دیدم پسرها به کتابها و کلاسها و استاد هم فکر میکنن خیلی جالب بود دیدن مردها در قالب غیر از قالب غریزشون برام واقعا تازه و دوست داشتنی بود.تازه ارزش ادمها رو کشف میکردم .
بیشتر ته کلاس می نشستم و با تمام وجودم به صدای استاد گوش میدادم و درکش
می کردم .برعکس من ،دخترها به فکر نامه پرونی و پسرها به فکر مزه ریختن بودن.
من حرص می خوردم که چرا نمیفهمن که این موقعیت چه قدر عالیه که تو یه محیط امن و امان از هم چیز یاد می گیریم و ادمهایی به این فهمیدگی به ما درس میدن .انگار دور و برم رو احمق ها گرفته بودن .با اینکه میتونستن بیرون از کلاس شیطنت کنن چرا باید اون لحظه
های شیرین رو از خودشون دریغ میکردن .
با این تواصیف حتما درک کردین که من چقدر عاشق یاد گرفتن بودم و چیزهای دیگه برام چقدر بی ارزش بود.تحقیق کردن و رفت و امد به کتابخونه اشنایی با افکار و ایده های بلند ادمهای بزرگ منو از دنیای کوچیک و حقیر خودم کشوند بیرون کم کم افقهای تازه ای به روم باز شد برعکس همکلاسیهای بازیگوشم که با خواهش و التماس تحقیقهاشونو کنسل میکردن یا با کپی کاری نمره میگرفتن من برای تمام تحقیقهام واقعا کتاب خوندم و چیز یاد گرفتم و و اینها رو مدیون دو سه ترم اول دانشگاهم.فعالیتهای من و نپرداختن به حاشیه منو به داشجوی خوبی تبدیل کرده بود که علیرغم منزوی بودن تو کلاس،نمره های خوبی می گرفت و محبوب اساتید بود.
اما منم مثه همه دانشجوها همچین که هول ولای دانشگا و محیط جدید از سرم پرید و فهمیدم نمره خیلی هم مهم نیس .از فاز درس خوندن و مثبت بودن خارج شدم .هر چند زمان ما به ازادی الان نبود دانشگاهها و به پوشش و روابط بچه ها خصوصا دخترها خیلی گیرمیدادن اما جوونها به هر طریقی راهی برای برقراری ارتباط پیدا میکردن و سر خودشونو گرم می کردن.همه این مشاهدات و گاهی دیدن دختر پسرا پشت درختا و بوته ها مشغول لب و لب بازی دل ادمو اب میکرد. زن بودن من وازادی بی قید و شرطی که این موضوع بهم میداد،منو از گرفتار شدن تو یکی دیگه ازون بازیای عشقی و جنسی میترسوند .این واهمه جلوی هر نوع ارتباط عاطفی رو میگرفت.این در حالی بود که اصلا تمایلی نداشتم کسی بدونه من شوهر ندارم و حتی ازدواج داشتم قبلا.ولی خب تغییر اندام .و حالت جا افتاده و زنونه بدنم نمیتونس ادعای دختر بودنمو تایید کنه .بناچار دروغ میگفتم که شوهر دارم و حلقه دستم مینداختم تا هر پسری که با ولع بدنمو نگاه میکرد و زیر چشمی انگشتامو می پایید حساب کار دستش بیاد که من شوهر دارم.

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...473a89820b.gif

بعد از سه ترم همه چیز عادی شد تقریبا صورتها همون صورتهای همیشگی بودن مسیرها
دیگه جذابتی نداشتن.حرفها پیشنهادها و نگاهها تکراری و قابل پیش بینی بودن .موندن تو
شرایط سکون برای جوون پر شوری مثل من که طعم مرد رو چشیده بود خیلی سخت بود
این در حالی بود که خانوم وطنی کلی سفارش کرده بود که اگه لو بدی مطلقه ای
توی وضعیت بدی قرار میگیری .... چون تنهایی و توی جامعه یه زن مطلقه با بچه بدون داشتن خانواده ای که ازش حمایت کنن نمی تونی دووم بیاری ...
این وسط تنهایی و خیالپردازی،بسته بودن دست و پایی که همیشه ارزو کرده بودم
باز باشه و حالا بود ولی نمیشد از ازش استفاده کرد خیلی منو اذیت می کرد.مدرسه پروین
یه کم دور بود و دانشگاهم خیلی بد مسیر .اما چاره ای نبود .هر چند یکنواختی کسالت باری سراغم اومده بود ولی میدونستم اوضا اینجوری نمیمونه.اون روز وقتی میخواستم پروین رو از مدرسه برسونم خونه خانوم وطنی تا برم دانشگا یه حس عجیبی داشتم یه اشوب خاصی تو دلم بود .
فکر کردم مریض شدم یا معدم درد میکنه ولی بعد از باز شدن در خونه معنی دلشورمو فهمیدم.
پیمان با یه بچه کپی خودش تو بغلش در رو باز کرد.خشکم زده بود اب دهنمو به زور قورت
دادم و سلام کردم.اونم طفلکی دست و پاشو گم کرده بود .تعارف کرد و سرخ و سفید شد. از ترس اینکه زنش رو ببینم نرفتم داخل ولی در لفافه اشاره کرد که کسی خونه نیس. با احتیاط پروین رو بردم تو اتاقو دستاشو شستم و غذاشو گذاشتم رو گاز .در تموم این مدت قلبم تند تند میزد و شر شر عرق میریختم .

مثل اینکه واقعا کسی خونه نبود نمی خواستم مثل زنهای شکست خورده خودمو به لال بازی بزنمو سر افکنده باشم.خودمو جمع و جور کردمو حرفامو مزه مزه کردم.
:خب به سلامتی!چه بچه نازیه.خیلی شبیه خودتونه ها.
با همون دستپاچگی بدون اینکه نگام کنه: ممنون.ماشالله پروینم خانوم شده هااا فقط مارو تحویل نگرفت
یه کم راحت تر شدم
: نه خجالت کشیده یه کم غریبگی می کنه .
اونروز اولین کلاس دانشگاه رو از دست دادم چون همین جوری کج دار ومریز صحبتهامون
دو ساعتی طول کشید.انگار سیر نمی شدیم با کوچکترین حرفی خندمون می گرفت من پسرشو بغل کرده بودم و بوسش میکردم انگار خودشو می بوسیدم اونم اینو می فهمید.
:مامانش نیس؟
:با ابجی رفتن دکتر؟خانومم یه کم ناخوش بود.
تا جلو در دنبالم اومد.
: پروین مامانی مواظب دوست کوچولوت باشیا!
این نوع نگاه کردناش همیشه حرف داشت و این جور من من کردناش یه دنیا درد دل بود اما
من مجال نداشتم هر لحظه خانوادش میومدن دلم میخواست یه جمله ای یه چیزی بهم بگه که من تا یه سال شارژ باشم مثلا اینکه دلم برات تنگ شده بود یا از دیدنت خیلی خوشحال شدم یا یه همچین چیزایی.اما نگفت من خداحافظی کردم وقتی داشتم درو می بستم اومد تو چار چوب در و بیرون رو نگاه کرد
: راستی یه چیزی؟.....مثل دفعه اول که تو این چار چوب دلمولرزوندی امروز داغونم کردی
نگات سگ داره!
و خندید منم خندیدم.وقتی رفتم تو ماشین صدای ظبط رو بردم بالا.رو ابرا پر زدم تا رسیدم
دانشگاه .انگار دلم میخواس به همه سلام کنم به همه بخندم انگار میخواستم عاشق شم به دنیا عشق هدیه کنم.
اونقدر کلماتش پر انرژی بود که واقعا تا چند ماه منو از هر نوع نیاز جنسی دور نگه میداشت .هر چند بعد ازون ماجرا دیگه همچین اتفاقی نیفتادو من هر گز دوباره اونجا ندیدمش اما شبهای متوالی به خوابم اومد

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...38db098716.gif

اواخرسال دوم دانشگاه وقتی همه چی روال عادی پیدا کرده بود و من تونسته بودم موقعیت
خودم و به عنوان یه زن شوهر دار و بچه دار تثبیت کنم.بازی سرنوشت یه بار دیگه دست
قدرتمند خداوند رو نشونم داد و وادارم کرد تا قدر موقعیت خودمو بدونم .ترم بهار بود
نزدیک امتحانهای پایان ترم ،پروین درس خون و بلبل زبون و بازیگوش بود.من مدتها بود
هیچ رابطه ای با کسی نداشتم گاهی شک میکردم که هنوز ایا غریزم سر جاشه یا نه.
ولی اونقدر با جنس مخالف تماس داشتم تو دانشگاه که دیگه برام جالب نبودن.گاهی فکر
میکردم میشد ازین فرصت طلایی و این همه پیشنهاد توپ استفاده کرد و با یکی دو تا ازین
پسرها قرار گذاشت و به قول شما حال کرد ولی همون موقعهاتو دانشکده بغلی یه سمینار
گذاشتن و من هم به اصرار یکی از دوستام رفتم . از سمینار چیزی یادم نیس ولی اسمی که منو میخکوب میکرد و سر در گم اسم ستاره بود که یاد گذشته رو زنده میکرد.
این ستاره که معروف بود تو دانشکده کی بود .ضرب المثل هرزگی بود کی بود .باورم نمیشد ساغری باشه.تا خودم دیدمش یه بار جلو دانشکده خودمون با موهای پریشون و ارایش تابلو با زرنگی از در دانشگا زد بیرون و اون ور خیابون یه ماشین مدل بالا با سه تا پسر سوارش کردن.خودش بود خوش هیکل و لوند شده بود خوشگل نبود اما اونقدر به خودش رسیده بود که فکر میکردی داری میره عروسی.

اوایل باور نداشتم تا بعدا چند بار به دانشکده بغلی هم سر زدم و ستاره رو هر بار با یکی از پسرها دیدم.صدای خندش همه جا رو پر میکرد.
سابقش گویا خراب بود .چندین بار حراست،چندین بار تا مرز اخراج .به هر حال ترم اخر
بود.بیرون از دانشگاه هم با ماشینهای انچنانی منتظرش بودن.
خندم میگرفت و از طرفی خدا رو شکر میکردم که اینجوری بی ابرو یی نکردم تو دانشگاه.

و با خدا می گفتم کرمت رو شکر که هر غلطی کردم به خاطر رشدم توی اون خونواده ی درب داغون بود... درحالیکه ستاره با اون خانواده ای که داشت می تونست بهترین ها باشه ...دانشگاه خیلی ها رو عوض کرده بود ...یکیشون ستاره

دست سرنوشت منو با ستاره و پدرش رو به رو کرد.نمیدونم اونروز برای تحقیقهای
خسته کننده اخر ترم تو کتابخونه میچرخیدم یا میخواستم یه کتاب برای اوقات بیکاریم امانت
بگیرم ،یادم نیس،به هر حال ستاره با یکی از کتابدارهای بامزه مشغول لاس زدن بود .چه
هیکل تر و تمیزی داشت و شیک پوش مثل دوران راهنمایی.چیزی نمونده بود اون مرد
ستاره رو بکشونه تو بغلش وقتی ستاره ریز ریز ریسه میرفت از خنده.من از پشت جایگاه
مطالعم حواسم بهش بود .حسادتهای کودکانه اون موقع ،اتاق خواب ستاره،پرده های رنگی، عروسکهای قشنگ،بابای خوش تیپ.تو عالم خودم بودم که همکلاسیم اومد دنبالم.من نگاه معنی داری به ستاره کردم و رد شدم واونم کمی مکث کرد ولی مطمئن بدم که نشناختم.تا همون روز عصر تو دانشکده خودمون دیدمش مثه اینکه از پسرای دانشکده خودشون سیر شده بود .
باز تا نگاهمون به هم افتاد مکث کردیم .هر دو تردید داشتیم.من دل به دریا زدم
: سلام ستاره جون شناختیم؟؟؟
: نه شما؟چی کار دارین همش زاغ سیاه منو چوب میزنین ازین جاسوسای دانشگاهی؟
:نه عزیزم منم همکلاسی راهنمایی....میز اخر
یه هو برق گرفتش
:اووووووووووووه باورم نمیشه چه عوض شدی ولی فرم حرف زدنت همونجوری بچگونس
اونروز پسر بازیو بی خیال شد و با هم نهار خوردیم و کلی حرف زدیم.گفتم ارایشگاه دارم تا
اگه خواس بیشتر ببینمش.هرگز فکر نمیکردم بیاد ارایشگام.
البته تقریبامطمئن بودم بیشتر به خاطر این اومده که مطمئن شه راست گفتم یا خالی بستم.

فصل نوزدهم:
زندگی پر از بازیهای عجیب و غریبه اگه شک دارین یه سری به ارشیو خاطراتتون
بزنین.اونوقت می بینین که خیلی اتفاقا به هم مربوط بودن و خیلی از چیزای نا خوشایند
زندگی ما مقدمه خوشیهای بعدی بودن.باید صبور بود و گاهی که از اراده مون خارج
میشه سرنوشت ،همه چیزو سپرد به دست تقدیر تا هر جا که میخواد ما رو بکشونه و ببره.
ستاره اومد ارایشگام .باورم نمیشد اومده باشه .با تعجب اتاق کوچیکمو نگاه می کرد .هر چند این ارایشگاه فسقلی در مقایسه با جاهای قبلی که داشتم خیلی حقیرانه بود ولی انگار برای ستاره خیلی به نظر میومد
: واقعا مال خودته؟ کار میکنی؟خوش به حالت!
:نه اجارس .پولدار نیستم مثه شما(خندیدم )
: ما..؟کی گفته ما پولداریم.پس پولدار ندیدی.ولی خداییش فکر نمی کردم دیگه ادامه تحصیل بدی و تو دانشگا بخوریم به پست هم.البته اون موقع هم درست بد نبود ولی خیلی شیطونی میکردی.
: اره.حواسم پرت بود الان سرم به سنگ خورده.بچه دارم دیگه. با تعجب وهاج و واج به پروین که داشت میومد تو ارایشگاه نگاه کرد.
:باورم نمیشه.چه نازه.جدی دخترته؟؟
:اره بابا .شبیهم نیس؟
نمیدونم اون موقع چه حسی داشت ولی انگار بغض کرده بود.
:فکر میکردم ازین زنهای خیابونی بشی.به دل نگیر ولی وضع خونوادت خیلی خراب بود.
ولی انگار تو زن زندگی شدی و من زن خیابون(بغضش شدیدتر شد و صداش لرزید)
من ابروهای ناقصش رو بر داشتم و برای موهاش رنگ اماده کردم .داشتم از فضولی میمردم
ولی همون حس کمتر بودن از دوران مدرسه توم مونده بود. انگار اون دختر هنوزم با داشتن
خونواده خوب و ثروت و بابای خوش تیپ به من پز می داد و من رو نگران وضعیتم میکرد.اما نگاه کردن به پروین و قشنگیهای پاک دخترونش منو پر از غرور و افتخار میکرد..دیگه مهم نبود قبلا چی بودم چه جوری بودم چه قدر تحقیر شدم .الان چیزی ازش
کم نداشتم تازه یه چیزایی داشتم که انگار اون داشت با حسرت بهش نگاه میکرد.هر چند نیش و کنایه های تو حرفاش منو ازار می داد اما حکایت از یه درد عمیق داشت که من روم نمی شد ازش بپرسم .هیچ وقت روم نمی شد از زندگی خصوصی کسی چیزی بپرسم.
وقتی بهش از نزدیک نگاه میکردم متوجه شباهتش با پدرش می شدم.چه قدر اون مرد رویاهای کودکی منو رنگارنگ میکرد.چه لحظه های فراموش نشدنی رو تو اغوش پدر اون میگذروندم .و چه واقعیت تلخی رو در اغوشش تجربه کردم .ستاره هیچ وقت نمی تونست درک کنه که من چه قدر برای بودن در کنار همچین پدری گریه کرده بودم .
اونقدر غرق خاطراتم شدم که نفهمیدم کی موهاشو شستم و چه حرفایی بینمون گفته شد.فقط یادمه گفت باباش میاد دنبالش.چون خیلی مواظبشه که دست از پا خطا نکنه .و نتونسته اونروز باباشو بپیچونه و با دوست پسرش بره بیرون.من دیگه از دوس پسراش چیزی یادم نیس



بعد از اون ماجرا ستاره باز هم اومد پیشم .همیشه هول هولکی میومد .پسرها میومدن
دنبالش.تو این ملاقاتها انگار جای امنی برای اون پیدا شده بود که گاهی درد دل کنه مدام از نداشتن بکارت و مشکلات بعد ازدواج می پرسید.فهمیدم یه کاری دست خودش داده .هر چند طول کشید تا مغر اومد وبر خلاف انتظارم کار هیچ کدوم از پسرای دانشگا و خیابون نبود.
کار دوست پدرش بود.من نمیدونستم باور کردنی هس یانه ولی .ساغری یه مبل فروشی زده بود با دوستش شریکی و ستاره تو رفت و امداش به مغازه خاطر خواه شریک پدرش میشه و ...
خب من تو باور کردن این قصه حیرون بودم.
برام واقعا زجر اور بود شنیدن این ماجرا و به هم خوردن شراکت پدرش و داغون شدن زندگیشون بعد هم اعتیاد به خاطر از دست دادن سرمایه و کار و عذاب وجدان ...خلاصه طومارشون پیچیده بود به هم و ضع زندگیشون جالب نبود.
ستاره هم بعد از کلی افسردگی و پشت کنکور موندن و منزوی شدن بدون اینکه والدینش از
ماجرای بکارتش خبر دار بشن با هر پسر دیگه ای که بهش تعارف کرده هم خوابه شده بود تا جبران اون شکست سخت عشقی و تجاوزهای وحشیانه اون مرد رو بکنه ویه جوری خودشو گول بزنه و اروم نشون بده .اینها همش برداشت من از ماجرای ستاره بود.
من بعد از دونستن کل ماجرا دو شب تمام گریه می کردم .دلم نمیخواس دستاره از دست بره و بشه یه هرزه که هر کی تو دانشگاه میاد سراغ ستاره رو بگیره.دلم میخواس کمکش کنم اما چطوریشو نمیدونستم.درگیری ذهنی که ستاره برام درست کرد و وارد شدن به زندگی اون، منو بیشتر به خودم اورد تازه می فهمیدم چه قدر خدا هوامو داشته چه قدر خدا دوسم داشته چه قدر همه بد بختیهای زندگیم خوشبختی بوده اسمشون.
خدا رو شکر می کردم و اشک می ریختم.

منم مثل بیشتر دانشجوها درگیر گرفتن نمره قبولی شده بودم .و برام مهم بود که کمتر هزینه تراشی کنم.بعضیها اعتقاد داشتن که یه پولدارشو تور کنیم و خرج دانشگاهو بندازیم گردنش ولی با چیزایی که من از ستاره شنیده بودم کلا پارسا و زاهد شده بودم و فکر میکردم خدا منو نجات داده و من حتما نظر کرده ام.بنابراین نه کسی فهمید که من شوهر ندارم نه کسی برام مزاحمت درست کرد.
هر چند گاهی سراپا نیاز می شدم و دلم میخواس یه ارتباط دوستانه سالم داشته باشم تا این تنهایی خسته کننده داغونم نکنه اما تجارب گذشته وخاطرات ستاره منو به شدت ترسونده بود.پروین بزرگ شده بود و تربیت و رشدش خیلی بیشتر از قبل برام مفهوم پیدا کرده بود
دیگه نمی خواستم وطنی نگرانم باشه.یا با پیمان رو به رو شم.دعا می کردم دو سال باقی مونده دانشگاهم به خیر بگذره و کاری دست خودم ندم.این وسط دو سه تا خواستگار برام پیدا شد. ادمهای خوبی بودن از فامیلهای دور مرضیه خانوم و بعضی از مشتریهام ولی اصلا نتونستم به ازدواج فکر کنم.ازینکه یه مرد غریبه رو چطور باید به پروین که زندگیم بود تحمیل کنم ترس داشتم .تازه اصلا ارتباط حسی باهاشون بر قرار نمی شد یا زن مرده بودن یا طلاقی. برام خوشایند نبود .انگار اونها هم به زور میخواستن دوباره ازدواج کنن.اصلا مشکل جنسیم حل شده بود دیگه اون شدت و هیجان رو نداشتم بیشتر بی پناهی و تنهایی ازار دهنده بود
.واقعا گریه اور بود.اینکه همیشه تو اظطراب از دست دادن ابروت باشی و الان یه دختر داری که بی ابرویی تو ایندشو تباه میکنه.اینکه کسی دنبالت نیفته و حرف در نیاد پشت سرت اسون نیس.باید اونقدر جدی راه بری و همش اخم کنی و سلامها رو سرد جواب بدی و مواظب چشمهات باشی که نگاهها رو جذب نکنن و مواظب قلبت که نلرزه ومواظب فکرت که درگیر کسی نشه تا خطا کنی.اینها همش سخته .همش برای موجودی به تمام انسان که پر از خواسته و نیازه یعنی سختی.یعنی محرومیت از چیزهایی که نیازهای عادی یه موجود اجتماعی و یه زن عاطفیه.


چیزی حدود یک سال و خرده ای بدون ارتباط جنسی گذشت و فکر کردم تونستم این نیاز
رو سرکوب کنم.اما چشمها و نگاهها دنیای ادم رو زیر ورو میکنن ومن بعد از مدتها که هر
نوع حس بیگانه ای رو پس زده بودم درگیر یه نگاه تازه و جوندار شدم وزندگی خاکستری پر
استرسم یه کم رنگی رنگی شد

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

پردیس جونم دو فصل دیگه مونده ... باشه تا اخر هفته :46::46::46::46:

فصل بیستم:

بی عشق بهشت همان جهنم خداست
***************************************

شوهر خانوم وطنی رفت تو کار ساخت و ساز با شوهر خواهرش شریک شدن و تصمیم گرفتن خونه رو بکوبن و اپارتمان کنن.انگار پیمانم شریک شده بود خلاصه وقتی خانوم وطنی داشت وسایلشو بسته بندی میکرد تا موقتا یه جای کوچولو اجاره کنن و خونه رو بکوبن .
من تقریبا هر روز بهش سر میزدم و کمکش میکردم پسرش فوق العاده شیطون بود و دوباره حامله شده بود .من از خوشحالی تو پوست خودم نمی گنجیدم اما گاهی تو خودم کز میکردم و دلم میخواست پروینکم یه خواهر یا برادر داشته باشه تا تنهایی ازارش نده و مثه من همش دنبال یه مونس له له نزنه.خانوم وطنی می فهمید حالمو همش میگفت اصلا بچه نمیخواستیم دیگه از دستمون در رفت .واقعا دیگه حوصله شب نخوابیا و گرفتاریای بچه رو ندارم تازه
دارم یه نفس راحت میکشم . اما من دلم میخواست. نمیتونستم تنهایی پروین رو پر کنم .شیرین زبون با نمکی که مثه یه گل تمیزو خوشگل و پرناز وادا بود.مونس تموم غمهای کودکیم شده بود .با نقاشیهای جالب و عجیبش منو غافلگیر میکرد بعضی از نقاشیهاشو به استاد روان شناسیم نشون میدادم و اونم با تعجب نگاه میکرد و میگفت بیارش کلینیک باهاش حرف بزنم .همش یه مرد سیبیل کلفت کنار من میکشید با اینکه نه پیمان سبیل داشت نه شوهر وطنی نه مردای دیگه که ارتباط فامیلی باهاشون داشتیم .فقط صابر سبیل داشت که پروینم هیچ وقت اونو ندیده بود.
من حیرون میموندم .قلبم تیر میکشید .خلاصه این بچه بیچاره بچه صابر بود.مثل خودم تو دار بود میفهمیدم گاهی زیر پتوش گریه میکنه و به من میگه خواب بد دیده ولی دلش برای باباش تنگ میشه .مخصوصا وقتی وقتا پدرای بعضی بچه ها میاومدن دنبال دختراشون دم مدرسه.من داغون می شدم .اون نباید مثه من تو کف پدر می موند و حسرت میخورد .
من با جدیت به خواستگار جدیدم فکر کردم و وقتی با وطنی مشورت کردم وهمه تحقیقات و پیش بینی ها رو کردیم .حتی شوهر وطنی رفت محل کارش وازش پرس و جو کرد. زنش تو تصادف مرده بود و یه پسر دو ساله داشت.مرد معقول و با ادبی بود .کارمند بانک بود .از اقوام یکی از دوستای مرضیه خانوم.این ازدواج فقط به خاطر پروین بود واسه همینم چند بار باهاش رفتم بیرون و پروینم بردم تا ببینم برخوردش با دخترم چطوریه.اوایل خیلی رسمی بود با دخترم طوریکه پروین وقتی میرسیدیم خونه میگفت این مرده دیگه کی بود چرا اینقدر اخم کرده بود من دوسش ندارم شبیه بابای فاطمه بود .پروین بابای فاطمه رو دوس نداشت ازش میترسید چون خیلی هیکل درشت و یه اخم همیشگی داشت. اما کم کم که بیشتر رفت و امد کردیم پروین ازش خوشش اومد .میگفت: مامانی الان که میبینمش شبیه بابای فاطمه نیس بیشتر شبیه بابای ساراس.یه کم مهربونتر ازونه فکر کنم.در تمام این مدت پروین اقای سلطانیان رو با پدر تموم همکلاسیاش شبیه سازی کرد و دنبال یه نکته میگشت که اونو از بقیه باباها متمایز کنه.من خودم همیشه با استادم مشورت میکردم و دقیقا متوجه معنی این مقایسه ها می شدم .بغلش می کردم و می گفتم .اصلا غصه نخور اگه ازش خوشت نیومد نمیزارم بیاد بابات بشه!


درست همون موقع ها که میخواستم جواب مثبت رو بدم .همه چیز عوض شد .یکی دو روز از اومدن خانوم وطنی به خونمون میگذشت تا اثاثیه رو جابه جا کنن مهمون من بودن.منم درگیر اقای سلطانیان بودم و هر روز با خانوم وطنی اخلاق و رفتارشو جوانب زندگی رو انالیز میکردم.
من دیگه اون دختر 16 ساله نبودم که از زندگی هیچی ندونم حالا تازه میفهمیدم که ازدواج چه تصمیم مهمیه تو زندگی .هر چی بهش فکر می کردم انگار تصمیم گیری سخت تر میشد به خانوم وطنی می گفتم پس عشق چی میشه. پس دل من چی میشه؟
میگفت عشق خودش به وجود میاد نمیشه بر اساس عشق و عاشقی پیش رفت .خودت که کم ندیدی ازین عشقای پوشالی.عشق مال قصه هاس ولی اگه میخوای واقعی باشه فقط تو زندگی مشترک باید دنبالش بگردی.
.کم کم مجاب میشدم که عشق های قبل از ازدواج فقط هوسه و ارزش نداره بر پایشون یه زندگی شکل بگیره چون تا هوشس رفع میشه بنیان خانواده هم به خطر میفته.


تو همین کش و قوسها بودم و با سلطانیان بیذون قرار میذاشتم همدیگه رو می دیدیم.عشق در من به وجود نمی اورد .فقط کششهای خاص جنسی بود که وادارم میکرد از بودن در کنارش خسته نشم.
خونه وطنی دست معمار و کارگر بود تا تبدیل به اپارتمان بشه گاهی می رفتیم بهش سر می زدیم دیوارها خراب شده بود و کارگرا با چشمهای دراومده از کاسه مارو نگاه می کردن .شوهر وطنی با دوستش سر ساختمون بودن و گاهی با وطنی از طرحهاشون حرف میزدن.اون موقعها این اپارتمان سازیها خیلی سود داشت و تقریبا هر کسی که ویلایی نشین بود فکر اینکه اپارتمانش کنه حتما تو سرش می چرخید.ولی به اندازه این سه چهار سال رونق نداشت این کارا ولی به هر حال سود بود.من تو این افکار بودم که اگر منم پول داشتم میتونستم یه واحد اپارتمان بزرگتر داشته باشم تا پروین بتونه گاهی دوستاشو دعوت کنه خونمون.یا اینکه ماشین رو بفروشم شاید بشه ولی خب نمیشد ازینکه می دیدم ادمها به فکر پیشرفت زندگیهاشون هستن خوشم میومد ازینکه میدیدم اینده نگری خانوم وطنی رو که وقتی بچه دومش بیاد اونم یه خونه بزرگتر داره خیلی خوشم میومد.
تو همین فکرا بودم که یه صدای عجیب دلنشین منو متوجه خودش کرد داشت با شوهر وطنی و شریکش حال و احوال میکرد.سلام کردنش و نوع بیان کلمه هاش دلمو لرزوند.هر چی تلاش کردم صورتش رو ببینم که این کیه اینقدر دلنشینه برخوردش.نتونسم چون وطنی دستمو کشید و گفت بسه دیگه زیادم تو کار مردا فضولی کنیم خوششون نمیاد بیا بریم.
با اینکه یکی دو بار پشت سرمو نگاه کردم اما بازم اون مرد بر نگشت تا من ببینمش. اما تموم اون شب بهش فکر کردم .به اینکه اگر با اون صدا به من سلام کنه چه حس قشنگیه. یا وقتی اسمم رو صدا کنه چه حسی بهم دست میده.مدتها بود یه چیز خاص منو متوجه خودش نکرده بود.نه یه صورت خاص نه یه صدای خاص نه یه برخورد خاص مدتها بود حتی یه انسان خاص منو تحت تاثیر قرار نداده بود کم وبیش متوجه می شدم نود درصد ادمهای دور
و برم عین همدیگه هستن، هیچ کس حرف تازه ای برای گفتن نداره.ولی اون روز اون صدا منو دوباره تو رویاهای شبونه دوست داشتنیم غوطه ور کرد وهمش صورتش رو تجسم میکردم.گاهی شبیه پیمان ولی دلم نمیخواس مثه پیمان باشه ...
.شاید بعد از اون روز بارها خواستم به بهونه مختلف وطنی رو بکشونم سر ساختمون اما یا جور نمی شد یا خودم می ترسیدم اما ارزو میکردم یه بار دیگه اون ادم رو ببینم.

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...e077c8d31e.gif

.پایان سال سوم دانشگاه بود و من درگیر امتحانهای سخت و استرس شدید شده بودم.طبق معمول موقع امتحانها ناخنهای من از بس جویده میشدن داغون بودن و گاهی موهام هم کم پشت میشدن .کار ارایشگاه خستم میکرد و بعد از اون پروین و ثبت نامش تو کلاسهای تابستونی تا یه کم سرگرم شه و از شانس بد من کلاس به درد بخور و ارزون اطرافمون نبود و من مجبور بودم جاهای دورتر بذارمش که اصلا فرصت نمی کردم هر دو ساعت با ماشین
برم دنبالشو تازه به کارهای خونه هم برسم در ضمن باید صرفه جویی میکردیم چون هزینه دانشگاه ازاد کمر شکن بود..ولی با همه این اوصاف وقتی خیلی خسته ودرمونده می شدم ته دلم یه خوشحالی عجیبی بود بی نهایت شیرین که دخترخلاصه از اون گذشته کوفتی جدا شدی و الان این همه سختی بهت می چسبه لا اقل به خودت افتخار میکنی .و سرتو بالا می گیری.

اونقدر این حس بهم انرژی می داد که خستگیم فراموشم می شد. بیشترین کیفم وقتی بود که می دونستم دارم واسه امتحانهای دانشگاه حرص می خورم.و این حرص خوردن میرزه.چون مثل بقیه دخترها دارم با سواد و دانشگاهی می شم و این خودش کلی افتخار بودبرای من.که پله پله با مصیبت به این جا رسید ه بودم.



تقریبا کار ساختمون تموم شده بود و یه کم نازک کاریهاش باقی بود .فرصت خوبی بود چون خانوم وطنی و پسرش تقریبا هر روز سر ساختمون بودن اما از شانس بدم امتحانها داشت پدرم رو در می اورد و کوچکترین فرصتی که پیدا می شد باید درس می خوندم وازین نظر هم بهم فشار میومد چون مثل بچه ها خیالپردازی می کردم که شاید اون اقا رو دوباره بشه دید در حالیکه از اون موقع ماهها گذشته بود و کار ساختمون تموم شده بود اما تاثیر عمیق صدای اون مرد منو پریشون می کرد ازینکه ببینم رو کتاب ولو شدم و دارم رویا میبافم حرصم در میومد .بنابراین تصمیم گرفتم برای اینکه یه کم روحیه داغونم هم بهتر شه پاشم برم خونه وطنی و یه سری بهش بزنم و یه کم از دست درسا غر بزنم تا سبک شم یه روزم بیشتر برای امتحانم فرجه نداشتم و هنوز اصلا به نصفم نرسونده بودم کتابمو.

با اعصاب پریشون دست پروین رو گرفتم و با عصبانیت راهی خونه امیدم شدم خونه خانوم وطنی که دوباره
داشت وسایل رو جمع میکرد که کم کم توی اپارتمانش منزل کنه.اقای سلطانیان همچنان زنگ میزد و منتظر بود تا من امتحانهامو تموم کنم تا باهاش ازدواج کنم هر چند جواب قطعی نداده بودم ولی خب بهترین موقعیتم بود.اصلا حوصله حرفاشو نداشتم و موقع امتحانها حرف زدن و بیرون رفتن رو قدغن کرده بودم.
دیدن وطنی ارامش بود .تنظیماتشون برای مصادف شدن تولد بچه دومشون با رفتن به خونه جدید یه کم به هم ریخته بود .یعنی خونه هنوز اماده نشده بود و بچه به دنیا اومد تو همون خونه اجاره ای فسقلی .پرستار گرفته بود و با این حال کلی گرفتار بود.ولی اونقدر از دیدن من ابراز شادی می کرد که ادم فکر می کرد هیچ غمی جز دوری من تو دلش نیس. رختخوابها و لباسها وسط اتاق ولو بود کارتونهای ظروف و خرت و پرتای دیگه.
کارگر تو خونه بود داشتن و وسایل بزرگ رو میبردن.تا چند روز دیگه باید میرفتن تو خونه جدید.پسر دومش بر عکس اولی خیلی اروم و ساکت بود .بغلش کردم.پروین همیشه اصرار داشت بغلش کنه.دلش داشت می ترکید از ذوق داشتن یه داداش کوچولو .علنا میگفت به پسر وطنی حسودیش میشه چون داداش داره.
با وطنی در مورد اون همه درس نخونده و کلاسای پروین درد دل می کردم و اونم از مشکلاتش می گفت که ببین منم با این همه گرفتاری دست کمی از تو ندارم تازه کلی هم قرض و قوله داریم ،می بینی که هممون یه جورایی گرفتاریم .که صدای شوهرش که می گفت یا الله یا الله ....به گوش رسید پرستار سریع روسری سر کرد و نی نی رو از من گرفت .من و وطنی هم رفتیم توی حال .
شوهرش ،شریکش واون مرد توی حال ایستاده بودن.من به سرعت رفتم توی اتاق قلبم به شدت می زد .مثل 15 سالگیم هول شده بودم .باورم نمی شد که دیدمش اونم اونجا .اونم با این وضعیت بلبشوی من.چه قدر دلم می خواست بازم برم توی حال تا ببینمش.خوب ندیده بودمش فقط صداش منو غافلگیر کرد.همون صدای فوق العاده وبرخورد بی نهایت اشنا که به من لبخند می زد واحوالمو می پرسید.شریک به خانوم وطنی در مورد کارهای کوچولوی مونده توضیح می داد و شوهروطنی هم به کارگرها امر و نهی می کرد .گوشم تیز بود ببینم اون مرد چی میگه.اونم گاهی بین صحبت شریک می پرید و امار درست مصالح و هزینه ها رو می داد انگار مامور شهرداری ،یا معمار ی چیزی بود ولی نمی دونستم چرا همش با ایناس.یه بیست دقیقه ای گذشت من هر چی گشتم یه اینه کوچولو پیدا کنم خودمو مرتب کنم گیرم نیومد چون موهام ژولیده بود یه شال پیدا کردم انداختم رو موهام و رفتم برای خداحافظی .قرار بود عصر هم بیان و خانوم وطنی رو ببرن برای یه چیزایی ازش نظر بخوان.
حسین اقا با من خداحافظی کرد.حتما متوجه نگاه عمیق من شده بود چون دیگه لبخند نزد فقط با مکث انگار با یه دنیا حرف نگفته خداحافظی کرد.رفت و انگار دل منم کند و با خودش برد!

فصل بیست و یکم:

بعد ارزاون ماجرا من عوض شدم کمی گوشه گیرتر ،ترسوتر،و دو دل تر.اقای سلطانیان به
حاشیه رفت.مرضیه خانوم و خواهر اقای سلطانیان علیرغم پی گیریهاشون نتونستن منو
مجاب کنن که باهاش تلفنی حرف بزنم حالا بیرون رفتن پیشکشم.اما بعد از سه هفته که نه جواب تلفن دادم و نه دیدمش. به اصرار مرضیه خانوم که حق به گردنم داشت حاضر شدم خودم باهاش حرف بزن م و اگر جوابم منفیه خودم بهش بگم.طبق انتظاری که داشتم تو این مدت اون به من علاقمند شده بود و حسابی برای ازدواج با من نقشه کشیده بود.برای گفتن نه به مردی که احساستش وسطه نه عقلش ،ادم کارش خیلی سخته.حتی موقع حرف زدن صداش به شدت می لرزید.
از سنگ دلی خودم ناراحت بودم ولی نمی دونستم بعد از ازدواج باهاش باید جواب دلمو چی بدم.نمیخواستم مدام خیال یه مرد دیگه تو زندگیم باشه.بدون شوهر بودن بهتر از این بود که تو ذهنم مدام بهش خیانت کنم.اما دلیل قابل قبولی براش نداشتم.فقط از حرفایی که تو فیلما یاد گرفته بودم استفاده میکردم و مشورتام با خانوم وطنی که زیاد نمیدونست من واسه چی میخوام بگم نه. همین که نظرم عوض شده و من تنهایی رو ترجیح میدم تا دخترم ضربه روحی نخوره.ولی خب اونم یه مرد جا افتاده بود ومیدونست که این چرندیات فقط بهونس.اخرش همدیگه رو دیدیم چون پای تلفن قانع نشد و همونجا بو برد که دلم جایی گیر کرده و با چشمای اشک الود ازم خداحافظی کرد.
با اعصاب داغون برگشتم پیش وطنی و زار زار گریه کردم.می تونستم زندگیمو شروع کنم ویه عمر تو ارامش زندگی کنم. می تونستم بهش تکیه کنم با شغل دولتی و مزایای زیادی که داشت دیگه نگران هیچی نبودم.نمی دونم چرا خل شدم و اینجوری جواب دادم .اخه رو چی حساب کرده بودم .رو یه احساس خام بچه گونه؟رو یه نگاه یا صدای اشنا که حتی نمیدونستم زن داره یا نه.؟رو یه مرد که نمی دونستم اصلا براش مهم هستم یانه ؟؟.ایا همون حسی رو که من بهش دارم بهم داره یا نه.رو چه تضمینی اخه ؟؟نمی فهمیدم و از اتفاقایی که افتاده بود سر در نمی اوردم.
خانوم وطنی یه کم سر سنگین شد و دعوام کرد که ادم موقعیت خوب اونم به این خوبی ممکنه کمتر سراغش بیاد .با عقلم باید جواب می دادم و مگه مرگم چی بود که گفتم نه؟

منم زیر فشار عذاب وجدان و تنهایی و حس اون عشق نیمه کاره بهش ماجرا رو گفتم وفقط
ازش خواستم بهم بگه اون کی بوده.خانوم وطنی هاج و واج نگام می کرد
: تو دیوونه ای!واقعا دیوونه ای .یعنی باور کنم؟؟؟؟؟؟؟
من سکوت کرده بودم واب دماغمو بالا می کشیدم.
: خب اخه مگه عشق یه طرفه به درد تو دختر حساس و زود رنج می خوره؟
:نه ولی اگه احساس منو باور کنه اونم منو دوست داره.مطمئنم!
:نمی دونم زن داره یا نه سنش که کم نیس .تو خیلی عجیب غریب شدی.اصلا فکر نمی کردم دوباره بری تو فاز عشق و عاشقی .
پسرعموی شریکمونه .معماره.تو کار ساخت و سازه.ولی می دونم که این مدت سر ساختمون یه بند با موبایل حرف میزد فکر نکنم همچین سرش خلوت باشه احتمالا زن دور و برش زیاده خیلی خورد توی ذوقم.ولی خب راز دلمو گفته بودمو احتمالا خانوم وطنی تو دلش به حماقتم می خندید.
قرار شد برام امارشو بگیره ولی امیدوارم نکرد و گفت میدونم سلطانیان دست بردار نیست و من وقت دارم تا تصمیم درست بگیرم.
باید منتظر می موندم تا سرنوشت بازی رو شروع کنه چون به تجربه فهمیده بودم که ابراز عشق کردن یک طرفه فقط اسیبهای خطرناک به من میزنه وبه زور کسی رو تصاحب کردن فقط حسرت به دنبال داره.باید صبورمی بودم. صبر سخت ترین کار دنیا.

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...a9bebe0280.gif

کاشف به عمل اومد که حسین اقا زن و بچه داره.انگار یه پارچ اب سرد ریخته باشن روم.به
قلبم شک کردم.می دونستم قلبم هیچ وقت دروغ نمی گه ولی چرا این بار جایی بود که می دونست نمی تونه زیاد بمونه.به حرفای خانوم وطنی مشکوک شدم .یه شب که مهمون بودن پیشمون شوهرش رو صدا کردم تو اشپزخونه و به بهونه این که کمکم کنه ظروف رو از
کابینت بیارم پایین ازش پرسیدم در مورد حسین اقا.
اونم گفت که ظاهرا با زنش اختلاف داره و جدا زندگی میکنن اما جدا نشدن یه دختر بزرگ هم داره دبیرستانیه.با خوشحالی و کور سوی امید اون شب گذشت و با اینکه از شوهر وطنی خواهش کردم موضوع بین خودمون بمونه اما مطمئن بودم خانوم وطنی از پچ پچ ما می فهمه که من جریان رو می دونم.
با اینکه این اطلاعات هیچ کمکی به برقراری ارتباط مون نکرد اما انگار دلمو یه کم خاطر جمع می کرد که ممکنه من به اون مرد برسم یا فکر کردن بهش خیلی هم کار احمقانه ای نیست اما یه دختر اول دبیرستان داشتن و کنار اومدن با دختری که احتمالا با پدر ش میخواد زندگی کنه کار من نبود
چون من خودم هم خیلی سن و سالم زیاد نبود و تجربه برخورد با همچین سنی رو نداشتم.خلاصه من تو افکارم تا ته داستان جلو میرفتم و کلی نقشه می کشیدم وقهر و
اشتی میکردم با دختره حسین کلنجار می رفتم تا در نهایت حسین فقط مال خودم بشه



سال اخر دانشگاه،ماههای اخر دانشگاه واقعا خسته کننده بود همش باید تحقیق و ترجمه و پایان نامه رو دنبال خودت میکشوندی این ور اون ور.مدتها بود مسافرت نرفته بودم .پروین
خانومی شده بود حرف گوش کن.همدم ،یه پارچه گل.خودش وقتی کلافگی مادرش رو می دید به درساش می رسید و همیشه نفر اول کلاس بود من بهش افتخار می کردم.هر چند بدخلقیهای من با تنهاییم رابطه مستقیم داشت اما سر و صدای کامیونها و بنایی و اپارتمان سازی خونه بغلی هم مضاف بر علت شده بود و از من یه زن کاملا عصبی ساخته بود که محال بود یه حرف رو بدون فحش دادن بزنم حتی به تموم مجریها و بازیکنهای فوتبال فحش میدادم به کتابها به قوری به چایی دم نکشیده و تخم مرغی که داشت تموم می شد و من حال نداشتم برای خریدنش 20 تا پله رو بالا پایین کنم.پروین گاهی حرفای عجیبی می زد .گاهی به سن دخترم شک می کردم .

مثلا یه روز که لیوان از دستم افتاد و خورد شد و من داشتم به سرو صدای اپارتمان سازهای بغلی و صدای غر غر کامیونهای اجر فحش می دادم .پروین اومد کمرمو بغل کرد و گفت مامان تو خسته شدی بیا بشین من یه ذره ماساژت بدم خوب بشی.من بدون مقاومت رفتم رو کاناپه دراز کشیدم دستای کوچولوشو رو گردن و سرم حرکت میداد و اروم زمزمه میکرد:

من اگه عروسک نداشتم که تا حالا مرده بودم لا اقل من عروسک دارم که شباتنهایی نخوابم تازه تو رو هم دارم تازه پسر خاله وطنی هم هس با هم میریم پارک...اوووووه کلی دوستم دارم تو مدرسه ولی مامان بیچاره حتی یه عروسکم نداره همش درس میخونه انگار با هیشکی دوست نیست.مامان یه فکر خوبی کردم.میخوای من باهات دوست بشم؟؟

دستشو می بوسیدم و تازه می فهمیدم که خدا چه لطفی در حقم کرده که همچین مونسی بهم دادهو من گاهی فراموشش میکنم و درگیر تنهایی کذایی خودم میشم.

به شوهر خانوم وطنی سپردم برام یه واحد اپارتمان دنج پیدا کنه چون اعصاب سرو صدا رو
نداشتم.وطنی که می دونست دردم چیه و تنهایی و بی مردی منو داره داغون میکنه پرس و جو نکرد و منو اروم کرد.
:این یه سالم اگه بخونی ایشالا مدرکتو می گیری.یه مسافرت خوب با هم میریم همه خستگیات در ره عزیزم!
با غصه خونشون رو ترک می کردم. برگشتن به چهار دیواری غمگین خودم برام سخت بود
.اقای سلطانیان هنوز ازدواج نکرده بود و سراغ منو از مرضیه خانوم میگرفت.من درمونده
و پریشون بودم.یه هفته دانشگاه نرفتم و مریض شدم .فشارهای عصبی ناشی از تنهایی و بی همزبونی منو از پا در می اورد.مخصوصا اینکه زن باشی و باید همیشه خودت رو سر حال
نشون بدی تا کسی از غم تو برای پر کردن اوقات فراغتش سوء استفاده نکنه.
از لبخند مصنوعی که هر روز صبح به خودم تو اینه میزدم بدم میومد.احساس پوچی میکردم.به بدن یخ زده و بی عشقم خیره میشدم.و اه میکشیدم......روزهای سختی بود!

اون روز وقتی پروین رو از مدرسه می اوردم خونه و سوز اوایل دی ماه صورتمون رو می سوزوند و سعی میکردیم تا پامون رو نخاله های ساختمون بغلی گیر نکنه و زمین بخوریم
.سرنوشت من رو صدا زد...
برگشتم .کسی منو صدا نمی زد ولی انگار منو صدا میزد. دستها تو جیب پالتو، کلاه ایمنی ،با چنتا مرد دیگه از راه پله های نیمه کاره پایین می پرید .مدتی تماشاش کردم.ودستمو روی قلبم فشار دادم. من از پنجره خونه میتونستم ببینمش. بیشتر بدون کلاه ایمنی بالا میرفت .حتی گاهی صداشو می شنیدم.تو دانشگاه بهش فکر میکردم .تو ماشین بهش فکر می کردم .اون نزدیک من بود یه دیوار با من فاصله داشت.و نور به زندگیم می ریخت چه قدر دلم برای تپیدن قلبم تنگ شده بود .چه قدر دلم برای سرک کشیدن و منتظر موندن و دلهره های کودکانه تنگ شده بود.دیگه به فکر اثاث کشی نبودم کسی نفهمید چرا.
برای نزدیک شدن بهش هیچ نقشه ای تو سرم نبود می دونستم خودش جور می شه.ایمان داشتم اونیکه حسین رو نزدیک من اورده خودش راهشو نشونم میده.
منتظر موندم و کم کم با روزهای خوب اشتی کردم گاهی با یک اسم میشه زنده موند ..گاهی با یه صدا میشه امیدوار شد و گاه با عشق میشه پرواز کرد.

فصل بیست و دوم:
برای بقا به عشق حسین محتاج بودم به رویای بودن واشنایی و هم صحبتی باهاش.من به همه اینها و بیشتر ازین ها محتاج بودم.تقریبا می دونستم که ما به زودی با هم بر خورد می کنیم .می دونستم که من می تونم به راحتی باهاش دم خور بشم.می دونستم که وقتی با زنش زندگی نمی کنه یعنی ازش دل خوشی نداره. ولی می ترسیدم.ازینکه زندگیش به خطر بیفته و مسبب من باشم و ابروم تو فامیل وطنی بره.پس هیچ کاری نمی کردم جز انتظار حتی گاهی از کنار پنجره هم با تردید نگاهش می کردم.

وطنی می دونست حسین نزدیک خونه من کار گرفته ونگران بود .سراغشو می گرفت من
میزدم به بی خیالی و می گفتم اصلا نمی بینمش.وطنی اصرار داشت بهم بقبولونه که با زنش اشتی کرده تا من از حال و هواش در بیام.هر چی تلاش می کردم بهش بفهمونم که من هیچ غرضی ندارم .من که نمی خوام زندگی یه زن خراب بشه .من فقط تو دلم ازش خوشم میاد نمی شد.اونوقت بود که فهمیدم ادم هر چی که تو دلش هست رو نباید به زبون بیاره.
برف می بارید.من هم چنان دنبال اون جرقه های عشق بودم هم چنان سرگرم خودم و کتابها تا روز به شب برسه و شب به روز وخداوند راهی جلوی قلبم باز کنه تا من از این تنهایی کشنده خلاص بشم.
وقتی هیچ اتفاقی نیفتاد وقتی حتی از جلوی ساختمون که رد می شدم پروین رو بلند صدا می زدم تا حسین منو ببینه ولی نمی دید فهمیدم این راه بن بسته واین ادم نمی تونه مرهم زخمهای بی شمار من باشه. مدت زیادی طول کشید تا این مساله رو هضم کنم .من تلاش دیگه ای برای به دست اوردن محبت یه مرد که تکلیف زن و بچش معلوم نبود نمی تونستم بکنم.
همه چیز سخت بود .پیچیده بود.همه چیز یک طرفه بود.همه چیز به ضرر من بود.دوباره
فرو رفتم تو خودم و باز دوهفته دانشگاه نرفتم.روزها فقط اهنگهای بدون کلام طولانی گوش
می دادم وبه سقف نگاه میکردم یا به پنجره و شبها فقط سیاوش قمیشی گوش می دادم و های های گریه می کردم.وقتی حال و روز پریشون پروین رو می دیدم که از ترس به من که زیر پتوم شبها گریه میکنم زل زده .دلم کباب می شد اما اون نمی فهمید که تنهایی چه درد وحشتناکیه .فقط با عروسکاش میومد تو بغلم تا من تنها نباشم .منم به خودم می چسبوندمش و بیشتر گریه می کردم .

به گذشته فکر می کردم و اون همه اتفاقات عجیب که افتاد تا من به این جا برسم به همون تنهایی کشنده کودکیم ،به همون رنجهای سخت که تحملش برام غیر ممکن بود .روزهای برفی بدون هم دم شبهای مهتابی بدون مونس، ترس های همیشگی یه زن برای بقا ومسوولیت دخترکی که نمی دونست پدرش کی بوده و مدتها بود بدون پدر زندگی می کرد.

.پیمان هم به یکی از اپارتمانهای وطنیشون اسباب کشید و من علنا پام از خونه وطنی بریده شد با اینکه اصرار می کرد تا رفت و امد معمول رو داشته باشیم اما من توانایی دیدن همسر پیمان رو حتی اتفاقی نداشتم..در نهایت هشت واحد افتادم و تابستون هم درگیر درس شدم.زندگی رنگی جز سیاهی نداشت من از تمام ادمها متنفر بودم از همه چیز و همه کس.از خوشیهاشون غمگین می شدم . به زنهای خوشبخت که دست شوهراشون رو گرفتن و بی خیال از رد شدن ماشینها و عبور بادهای سرد بدون نگرانی از اومدن برفهای سنگین یا گرون شدن شهریه مدارس تو خیابون قدم میزنن.به زنهایی که بی غم عالم از شیشه ماشین مغازه هارو نگاه می کنن و به شوهراشون که مشغول رانندگی هستن اشاره می کنن......غبطه می خوردم.
من مدتها بود با ارامش مغازه هارو ندیده بودم مدتها بود ارامش نداشتم همیشه نگران خودم و دخترکم بودم و اینده مبهم و تنها.واحدهای افتاده رو تابستون بر داشتم و پروین رو هم با خودم می بردم دانشگاه .اون روز عصر وطنی زنگ زد و سراغمو گرفت و کلی گله که چرا نمیای الان کجایی کی تعطیل میشی .ادرس دقیقت کجاس.با تعجب ولی بی اهمیت به سوالاتش جواب دادم .بعد از ظهر وقتی کلاس تموم شد من بدو بدو تو حیاط دنبال پروین می گشتم تا زود برسیم خونه و به ترافیک برخورد نکنیم.ماشین خراب بود و تعمیرگاه بود به خرج افتاده بود و مدام اذیت می کرد.همین طور که دست پروین رو محکم گرفته بودم و از در دانشگا می زدم بیرون
صدای اقای سلطانیان منو میخکوب کرد.باورم نمیشد ولی اونجابود اومده بود دنبالمون.من که فکر میکردم هیچ حسی بهش ندارم اون روز اونقدر از دیدنش خوشحال شدم که نگو.سوار ماشین شدیم و تا خونه کلی گفت و خندید هیچ وقت این قدر شاد نبود.فکر کردم
مست کرده چون از ادم معقول و موقری مثه اون بعید بود قاه قاه بزنه و با پروین این قدر
کودکانه و شیرین هم کلام بشه.

ادمها چند وجه متفاوت دارن و من اون روز یه وجه جدید از اقای سلطانیان دیدم.گفت که دلتنگ شده بود و میخواست حرف بزنیم ادرس رو از وطنی گرفته بود چون می دونست من مدتیه تلفن همراهم رو خاموش کردم.چه قدر به یه هم صحبت اهل دل احتیاج داشتم به مردی که بدون اونکه شهوت رو تحریک کنه و گرد و خاک را بندازه بشه در کنارش صدای برگها و رنگها رو شنید و سکوت معنی دارش ادم رو وادار به حرف زدن بکنه.چه قدر دلم میخواست همون روز عصر بهش بگم که خیلی دیدنش ارام بخش بود اما نگفتم.فردا خانوم وطنی با اهل و عیال اومدن یه جوری جریان رو مطرح کردن که انگار همه چیز تمومه و اخر هفته قراره عقد کنیم هر چند به شوخی و خنده گذشت ولی همین اتفاق هم افتاد من به دلتنگیها و بهانه گیریهای بچگانم خاتمه دادم و تصمیم منطقی گرفتم .

تجربه ها از من یه زن ساخته بود که یه مرد هم بود ولی گاهی دستخوش کودکیهای نکرده خودش می شد.تو این تصمیم هم رد پای پر رنگ خانوم وطنی وعشق صادقانه سلطانیان کاملا مشهود بود.
اخر هفته بعد اومدن منزلمون برای بله برون یا به قولی عقد کنان، خانواده بی نظیری داشت
اقای سلطانیان ،این مرد با اون تصورات کوتاه و کوچیک من زمین تا اسمون فرق داشت من
نمی دونستم چطور این همه خوبی و انرژی رو تو این مرد ندیده بودم.در تمام مدت لبش پر از
خنده بود و حتی قبل از خوندن خطبه وقتی همه جا شلوغ بود و رفت و امد بود دستمو محکم بوسید .حال عجیبی داشتم .اطرافم پر از پاکی بود .پشتم گرم بود اون مردی بود که به خاطر من خیلی صبر کرد و با تنهاییش کنار اومد اما عقب نکشید این ها منو امیدوار و شادان میکرد اون جمعه خیلی خیلی با شکوه بود.من وارد یه خانواده ای شدم که انگار همه منتظرم

فصلی برای شروع:
فرصتی برای شاد زیستن به من هدیه شد
پذیرفته شدن تو خانواده، ارزویی که بسیار زیاد تر از بقیه امال من بود به حقیقت پیوست.
خدا وند می خواست تمام عزتی که در کودکی از من و خانواده نداشتم دریغ شده بود در اوج جوونیم بهم هدیه کنه و منو با شادیهای بی بدیل شرمنده کنه.خانواده سلطانیان مثل یه فرشته منو ستایش می کردن من برای اونها همه چیز شده بودم .
ذهنهای ساده لوح گمون می کنن که اونها به این خاطر که من حاضر شده بودم بچه سلطانیان رو هم نگه دارم و مهریه خیلی کم داشته باشم این قدر عزیزم، اما من خوب می دونستم که اونها ازینکه می دیدن پسرشون بعد از تنهایی و زجر زیاد به کسی که وطنی و مرضیه قبولش دارن دلبسته شده خیلی خوشحالن و منو فرشته نجات اون می دونستن.

دیگه لازم نبود چیزی پنهون بمونه دیگه لازم نبود از چیزی فرار کنم. گذشته رو مخفی کنم .اونها منو با همه شرایط داشته و نداشتم دوست د اشتن و اینو از نوع محبت کردنشون میفهمیدم .از طرز رفتار شون .... حتی از نگاههای مهربون مادر سلطانیان که سر عقد مدام اشک می ریخت و دستمو محکم تو دستش گرفته بود انگار میترسید من از سر سفره عقد پا شم و فرار کنم!

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...dd978b903a.gif

من اوایل برای احترام و محبت اونها خیلی اظهار شرمندگی و خجالت می کردم اما بعد از یه
مدت خودمو تو قالب جدید پذیرفتم و به شخصیتم قوت بیشتری دادم . کم کم توجیه شدم که من لیاقت این محبتها واحترامها رو دارم و نباید اینقدر ابراز شرمندگی کنم.
به محض تموم شدن کارهای دانشگاه من ومجتبی سلطانیان رفتیم سر خونه زندگیمون .پروین خیلی اروم شده بود اوایلش با همه شرایط غریبی می کرد علیرغم محبت زیاد مجتبی و خونوادش دخترم جبهه گرفته بود و تو لاک خودش بود با منم زیاد حرف نمی زد.

من نگرانش شده بودم به علاوه که حضور مهران کوچولو تو بغل من اغوش منو برای پروین کم رنگ تر کرده بود.هر چند مهران با شیرین زبونیهاش و بازیگوشیهاش ، دنیای بی هیاهوی مارو تازه کرده بود و روح به زندگی داده بود اما برای پروین رقیب بود پروین حتی حاضر نمی شد بهش دست بزنه یا زیاد نگاهش کنه.من پیشنهاد کردم پروین رو ببریم پیش مشاور .اما مجتبی بهم قول داد که ظرف یه ماه همه چی رله میشه.
بعد از گذشت دو سه هفته بس که خانواده مجتبی و خودش به پروین ابراز علاقه کردن و
بهش اطمینان دادن که دختر خوشگل خانواده اونه و مهران هنوز نی نی کوچولوعه ،پروین
خانوم هم کوتاه اومد و داداش مهرانشو بغل کرد و انگار همون یه بغل کافی بود تا مهر
داداشش بشینه تو دل کوچولوش ودیگه از هم جدا نشن . به سرعت اون قدر باهاش اخت شد و اونقدر به هم وابسته شدن که اصلا نمی تونستم باور کنم که این دو تا برادر خواهر واقعی نیستن.

اینها همه رو از لطف خدا می دونستم .

مجتبی خودش هم یه مرد فوق العاده عاطفی و صبور بود .در کنارش حس امنیت و احترام زیادی داشتم توی خانوادش اون قدر به من خوش می گذشت که گاهی دلم می خواست از فرط شادی یه گوشه برم و گریه کنم.خواهر هاش و خواهر زاده هاش و برادرش و تنها جاریم همه با من با احترام و صمیمیت برخورد می کردن .

سه ماه اول زندگیمون فقط به رفت و امدها و مهمونی رفتن تو فامیل بزرگ سلطانیان
گذشت.چه خانواده با شخصیت و با فرهنگی داشتن . مهران هم اون چنان به من مانوس شده بود که که مادر شوهرم همیشه وقتی می رفتم خونشون برام اسپند دود می کرد که تو مهره مار داری چون مهران خیلی بد قلق بود پیش هیچ کس نمی موند ما با مکافات نگهش می داشتیم .این که مهران و مجتبی سر انجام گرفته بودن برای اون خونواده خیلی اهمیت داشت من مدتها گذشت تا فهمیدم که اون خونواده از فوت زن مجتبی چه ضربه سهمگینی خورده و چه قدر همه به خصوص مجتبی و زندگیش به هم ریخته بود.

من هیچ چیز برای زندگیم کم نمی گذاشتم. حتی وقتی مجتبی قصد داشت تا خونه بخره تا اول زندگیمون خونه جدیدمون باشیم من خونمو فروختم و بعد از سه ماه که خونه پیش ساخته مجتبی تموم شد اون رو هم فروختیم تا یه جای بزرگتر بگیریم که یه حیاط هم داشت و نو ساز بود من طلاهای کم و ماشین رو هم فروختم و سه دنگ خونه رو مجتبی به نامم کرد .و پول ماشین رو برام تو بانکشون حساب باز کرد که سود بیاد روش.تو این مدت اصلا به فکر کار کردن نبودم اون قدر درگیر جا به جایی از خونه استیجاری به خونه خودمون و خرید وسایل بچه ها و زندگی بودیم که حتی نتونستم یه خستگی درست و حسابی در کنم بعد از دانشگاه ،اما به همه خستگیهاش می ارزید.
محال بود مهران شب از خواب بیدار شه و مجتبی زودتر از من از تخت نپره پایین و بغلش
نکنه بیشتر وقتها اصلا نمیذاشت من بیدار بشم.من در کنار مجتبی تازه داشتم معیارهای یه مرد ایده ال رو تجربه می کردم که مردها اون ظاهری که ما خیال می کنیم بیرون می بینیم نیستن واقعا.
شخصیت درونیشون ،احساساتشون،ظرفیتهاشون و تواناییهاشون ممکنه اصلا در بر خوردهای اول به چشم نیاد. ازینکه چنین قسمتی نصیبم شده بود به خودم افتخار میکردم.مامان زنده نبود تا خوشبختی منو ببینه. زنده نموند تا ببینه دخترکی که کشون کشون با چشمهای گریون از مدرسه اوردش خونه و انداختش گوشه اتاق که دیگه هوس نکنه بره مدرسه تا دوباره سوتی بده،حالا برای خودش رفته دانشگاه و کسی شده.دختری که همیشه چوب حماقت پدرشو خورده بود و مظلومیتش و گذشته ش همیشه مجبورش کرده بود تا سرشو بندازه پایین حالا میتونس سرشو بگیره بالا و با افتخار کنار شوهرش راه بره.
دختری که فکر میکردن اگه به یه پیرمرد پولدار شوهرش بدن خیلی شانس اورده ،حالا دست یه مرد جوون با عرضه رو محکم تو دستاش گرفته بود.مامان کجا بود تا ببینه من قوی بودم و دووم اوردم و با بی کسی هام و شبهای تنهاییم به امید صبحهای روشن سوختم و ساختم تا این روزهای طلایی رو ببینم .پدرم کجا بود تا ببینه دخترش پاره تنش مثل خودش تو منجلاب غرق نشده و الان یه خانواده بزرگ به داشتنش افتخار می کنن.....

مجتبی که می دید تو فکرم کنارم چمباتمه میزد و دستشو رو کمرم اروم حرکت میداد
:داری فکر میکنی؟
: اوهوووم
:به گذشته هااااا؟
:اره....خیلی هم دور نیستن ولی .....خیلی تلخ بودن
:میخوای در بارشون بنویسی؟
:اوهوووم
:نمیخوام هیچ وقت تلخیها رو مرور کنی؟من میخوام ازین به بعد هیچ کدوممون به تلخیهایی
که سرمون اومده فکر نکنیم یه احترام نظامی بهش دادم و گفتم:چشم قربان
زندگی
زندگی
زندگی
امید برای نجات همیشه هست
درسهای من
برای نسلهای شما

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

داستانی رو که خوندید
سرگذشت دختری به نام لیلی بود
البته تا حدودی بعضی از قسمت نوشته ها برای اینکه قابل قرار دادن در تالار بشه حذف و یا ویرایش شده و با خاطرات اصلی لیلی فرق میکنه
البته خوندن این سرگذشت خالی از لطف نبود
امیدوارم پندها و نکات آموزنده اش رو گرفته باشید:72:

از همه ی شما سروران گرامی خصوصا
پردیس1
رهایی
سارا بانو
درسا
و بقیه عزیزانی که تاپیک رو خوندند برای نقد بررسی دعوت می کنم
و در آخر هم خوشحال می شوم که نظر مدیران تالار
اقای سنگتراشان
طاهره
فرشته
ساقی
کیوان
را هم داشته باشیم :43:

http://www.hamdardi.net/imgup/19427/...e42c45e422.gif

با اجازه من برداشتم رو می نویسم
نوشته های لیلی برای من خیلی قابل لمس بودند... خصوصا تحمل هایی که در جنوب از خودش نشون میداد
1-یعنی برای نگه داشتن زندگی اش و خصوصا بزرگترین هدفش" آینده پروین دختر خردسالش" از هیچ تلاشی دست نکشید
من خودم مادر هستم ... و دقیقا حرفهایش را لمس کردم ... ولی هیچگاه به این موضوع فکر نکرده بودم که مشاجره های بین پدر و مادر چقدر میتونه برای فرزندان مخرب باشه ...
گاهی بودن فرزند با یکی از والدین به مراتب بهتر از بودن در کنار هردو با محیطی پر از تنش و درگیری هست
و نقطه قوت برای لیلی دیدم

2-اون دورانی که در کار غرق شده بود ... خیلی آهسته آهسته زندگی از دستش خارج شد و زمینه ساز جدایی از پیمان برایش رقم خورد ... قابل توجه همسران چه مردها و چه زنها غرق شدن در کار و پول در آوردن اگرچه می تونه رفاه را به ارمغان بیاره اما اگر فاصله بین زن و شوهر رخنه کنه و به موقع جلوی این فاصله رو نگیرند باعث میشه طلاق عاطفی و بعد طلاق حقیقی ایجاد بشه

3-دورانی که لیلی به عنوان یک زن مطلقه سپری کرد..
بسیار جای تامل داره
دختری با گذشته ای نابسامان ، بدون داشتن خانواده ای برای حمایت و هدایت، هنگامی که آزادی مطلق می بینه می تونه به سمت خطا بره و شدیدا در منجلاب غرق بشه ولی .... خودش رو حفظ می کنه
و این نجابتی که داره مهم هست چرا که از روی اجبار نیست بلکه خودش آن را ایجاد کرده
لیلی می تونست مثل مادرش بشه... بی خیال دختر کوچکش پروین ... به دنبال خوشی های زودگذر بره ...
تنهایی کمر یک زن رو میشکونه ....حالا تصورش رو بکنید این زن مادر هم باشه ..... و مسئولیت و هزینه یک بچه را هم بخواد به دوش بکشه
اینجاست که لیلی وقتی نجابت به خرج میده و پاکدامنی خودش رو حفظ می کنه و آلوده نمیشه
خدا هم جواب صبرش رو میده و مجتبی در سرنوشتش قرار میگیره تا با لیلی ازدواج کنه و لیلی توی خونواده ای پذیرفته میشه که سالهاست حسرت داشتنش رو می خورده
:72::72: