آیا تغییر ناگهانی همسرم مشکل ساز خواهد شد؟

با سلام و تشکر از کسانی که دلسوزانه دوستان خود رو راهنمایی می کنند..
اول از همه خودم رو به اختصار معرفی می کنم و در مورد مسئله ای که دارم صحبت می کنم.
من رستاک هستم، 35 ساله ..
مادرم زنی مستقل و به واقع تکیه گاه تمام اعضای فامیل. پدرم هم مردی سخت کوش و فرهنگی.
من هم تنها فرزند این زوج بودم. البته در اقوام تمام بچه های فامیل خواهر و برادرام بودن، و با همه رابطه خوب و صمیمی داشتم.
در اوج نوجوانی در اثر یک شیطنت با دختر خانمی که از من 2 سال کوچکتر بود دوست شدم. این ارتباط یک سال دوام داشت و بعد از اون قطع شد تا دوران جوانی، وقتی که مادرم رو از دست دادم دوباره ارتباطم با اون خانم شروع شد. در اون زمان اقوام به دلیل تنها نماندنم دخترهای زیادی رو بهم پیشنهاد می کردن اما من قصد ازدواج بااقوام رو نداشتم و یا اگه کیس مورد نظر اونها از اقوام نبود مورد پسند من واقع نمی شد.
خانواده ما تقریبا خانواده مذهبی بودن، تقریبا که نه خیلی بیشتر از این حرفها و من زیاد مذهب ظاهری رو قبول نداشتم و دوست نداشتم که همسرم چادری باشه. من خودم نماز می خوندم اما حجاب رو در ظاهر نمی دیدم.
تا اینکه موضوع دوستم رو در فامیل مطرح کردم، اون زمان پدرم هم بیمار بود و به علت سن بالایی که داشت حال و حوصله این حرفها رو نداشت. با مطرح شدن این قضیه موج عظیم مخالفت به سمتم اومد و تنها یکی از اقوام بود که همیشه پشت من و طرفدار من بود. خلاصه با اتکاء به اونها جلو رفتم و به خواستگاری دختر مورد علاقه ام رفتم، دختری که تقریبا 90 درصد معیارهای منو داشت، از لحاظ اعتقادی و فرهنگی و اجتماعی هر دو در یک سطح بودیم هر چند که هر دو در سن و سال کمی بودیم، من 20 ساله و ایشون 18 ساله بودن. من دانشجو بودم و ایشون تازه دانشگاه قبول شده بودن. خانواده ایشون هم مخالف ازدواج ما بودن تا اینکه با پافشاری ما این وصلت انجام شد.. در ضمن من همیشه دوست داشتم که بعد از ازدواج، هم من و هم همسرم به وضعیت ظاهری خودمون برسیم چون متنفر بودم از کسانی که بعد از ازدواج دیگه خودشون و ظاهرشون رو فراموش می کردن. همیشه دوست داشتم که هم من و هم همسرم شیک بگردیم.

خوب الان 15 ساله که داریم با هم زندگی می کنیم، و خدا رو شکر تا به حال به مشکلی بر نخوردیم، من همسرم رو آزاد گذاشته بودم. اعتقاد داشتم که اصلا نباید فردی رو که چشم پاک نداره به خونه دعوت کرد که بعدش بخوام همسرم در مقابلش روسری سرش کنه. برای همین همسرم هم جلوی هیچ کس روسری سرش نمی کرد. همیشه بهترین لباسها رو می پوشید و همیشه خیلی شیک و مرتب لباس می پوشید چه در خانه و چه در خارج از خانه. زیاد اهل آرایش نبود و من هم با اینکه دوست داشتم آرایش کنه این رو ازش نمی خواستم که اذیت نشه. فقط وقتی که مهمونی خاصی بود یا برای جشنهای خاص دو نفره آرایش می کرد. اونقدر رابطمون خوب بود که نیازی به بودن بچه احساس نمی کردیم، حدود 7 سال از ازدواجمون گذشته بود. تصمیم گرفتیم بچه دار بشیم اون هم نه به خاطر اینکه حوصلمون سر رفته بود به این خاطر که آمادگی بزرگ کردن یک انسان رو داشتیم، هم از لحاظ مادی و هم معنوی، همسرم هم درسش رو تموم کرده بود و شاغل بود، از اول قرار بود که حقوق همسرم برای خودش باشه و هر خونه ای که با در آمد خودش می خرید به اسم خودش بود و من هم بعد از اتمام درسم کسب و کار خوبی داشتم.
دخترمون به دنیا اومد و کلی زندگی ما بهتر از قبل شد، البته نمی گم که بحث نداشتیم، داشتیم اما با کنترلی که روی خودمون و زندگیمون داشتیم همه چیز به خوبی حل می شد و پیش می رفت. همون خانواده هایی که مخالف ازدواج ما بودن به رابطه ما حسرت می خوردن و می خورن.
اما قضیه ای که باعث شد من به فکر بیفتم و کمی نگران رابطمون بشم تغییر ناگهانی همسرم از لحاظ اعتقادی و مذهبی بود. همسرم به ناگهان تغییر جهت داده، حجابش رو سفت و سخت رعایت می کنه، وارد مباحثی شده که زیاد مورد پسند من نیست. فقط می ترسم کارش به چادر سر کردن هم برسه. دیگه به تیپ و ظاهرش اهمیت نمی ده. شاید به نظر شما من خوشی زده زیر دلم و این قضیه خیلی هم خوبه و به نفع زندگیمون هست، بله درسته این قضیه خیلی خوبه اما برای کسی که خودش هم همچین اعتقادی داشته باشه. من آدم بی دینی نیستم، نمازم رو می خونم و حتی در هفته 2 روز روزه میگیرم، اما دوست دارم همیشه وقتی به همسرم نگاه می کنم اون رو مثل روز اول ببینم، همونطور که انتخابش کردم. من هیچ مخالفتی باهاش نکردم و نمی کنم چون اعتقاد دارم این یک قضیه شخصی هست و خودش باید در مورد پوششش تصمیم بگیره، اما میترسم این قضیه روی احساسم نسبت بهش تأثیر بذاره، همین الان احساس می کنم یه کم از هم دور شدیم. در ضمن اون دلیل این کارش رو هم نگفته، میگه آدم تغییر می کنه. الان هم 6 -7 ماهی هست که اینطوری شده.
من میخوام تا قبل از اینکه این قضیه مشکلی برای زندگیمون ایجاد کنه یه فکری براش بکنم.
ببخشید که طولانی شد
ممنون از راهنماییتون

سلام و به کلبه همدردی خوش آمدید

دوست گرامی بدون اینکه بخواهم نسبت به عقیده شما و همسرتان جبهه گیری کنم و از سمتی که به اعتقادات خودم نزدیک است جانبداری کنم، یک نکته را قابل ذکر می بینم که بد نیست شما هم به آن توجه کنید؛

آنچه اتفاق افتاده یک تحول فکری در همسرتان است و علت آن یا ارتباط ایشان با افراد جدید و یا مطالعه کتابهای جدید است. هرچه که باشد شما نباید همسرتان را به لحاظ فکری تنها بگذارید. و اگر این تحول فکری در او عمیق باشد و تنها سیر آنرا طی کند به لحاظ شناختی و تفکر از هم فاصله زیادی می گیرید که این به صلاح زندگی تان نیست.
از همین الان در موقعیت های مناسب با همسرتان در مورد تغییراتش به بحث بنشینید. خواسته هایتان را با او در میان بگذارید و به دیدگاههایش گوش فرا دهید.
در این سیر تحولی همگام او باشید. تا این تغییرات در صورت مثبت بودن در هردوی شما و با یک سرعت اتفاق بیفتد. با بحث پیرامون این قضیه یکی از شما دو نفر دیگری را قانع خواهد ساخت و فردی که قانع شده دیگر خود را مجبور به قبول دیگری نمی داند. ضمن اینکه تغییراتتان تعدیل می یابد.

سلام

تو خونه و پیش شما که روسری سرش نمیکنه ؟
در مورد روابط جنسی و نزدیکی که باهاتون مشکل نداره و منع تون نمیکنه ؟
شما ایشون رو بحال خودش بزارید و نگران نباشید .
بعضی وقتا یه اتفاقاتی تو زندگی آدما رخ میده که مسیر زندگیشون عوض میشه .
باهاشون بیشتر راجب این کار ( حجاب ) صحبت کنید و دلیل اینکارو از خودشون بپرسید تا یکی از شما قانع بشید .
خیلی ها آرزو دارن خانمشون این مسائل رو رعایت کنه ولی بخاطر عشقی که به خانم دارن حجاب رو بیخیال میشن .
هر کس حق انتخاب داره .
رعایت کردن حجاب چی از زندگیتون کم میکنه ؟
چه مشکلی براتون ایجاد میکنه که نمیتونید باهاش کنار بیایید ؟
توضیح بیشتر بدید که چه مشکلاتی برا شما ایجاد شده تا دوستان بتونن راحت تر و دقیق تر حرفاشون رو بگن .

تشکر که پاسخ دادید.
باید بگم که نه وقتی با هم هستیم روسری سرش نمی کنه، اما دیگه اون آدم سابق نیست. توی روابط جنسی هم نمیدونم چه کتابی خونده و با کی حرف زده که بعضی ساعتها رو میگه الان مکروهه و ...
در مورد حجابش می پرسم جواب واضحی نمیده، میگه آدما تغییر می کنن، یه اتفاقی افتاده که نمیخوام به کسی بگم.
نه من آرزو ندارم که خانمم حجابش رو حفظ کنه، من اعتقاد خاص خودم رو دارم، البته الان به حجابی که داره احترامخ میذارم چون به نظرم کسی که در عین آزاد بودن کاری رو انجام بده قطعا به انجام اون کار ایمان داره، مثلا شخصا برای خانمهایی که خارج از ایران هستن و حجابشون رو رعایت می کنن احترام قائلم چون کاری رو می کنن که بهش اعتقاد دارن و ظاهر سازی نمی کنن، الان همسر خودم هم به همین شکله، در واقع در جامعه آزاد کوچیک خانوادمون داره حجابش رو حفظ می کنه نه از ترس من و به خاطر من و یا هر چیز دیگه و این یعنی اعتقاد و من به همین خاطر به انتخابش احترام میذارم، اما متاسفانه این نگاه رو نسبت به همه ندارم، کسی که به خاطر چشم غره برادرش یا شوهرش و یا پدرش حجاب داره آیا واقعا داره با اعتقادش زندگی می کنه؟ البته بعضی از آقایون هم به خاطر منافع یا هر چیز دیگه این کارهای رو می کنن. من سعی می کنم از این جور افراد کناره بگیرم چون واقعا نمی دونم ریا کاریه یا اعتقادشون؟؟ و اگه ریا باشه باید از اونها ترسید.
اما وقتی یه خانم مانتویی می بینم، حتی اگه حجابش هم به خوبی رعایت نکرده باشه، میگم این خودشه، با اعتقادش فاصله نداره و ... البته من قصد جسارت ندارم و واقعا از خانمها و آقایونی که بنا به اعتقادشون کاری رو انجام میدن معذرت میخوام هر چند که خود اونها هم با من موافق هستن.
حالا اینا رو برای چی گفتم؟ برای اینکه بگم اعتقاد من اینه، من قبل از ازدواج خیلی از کیس ها رو به همین خاطر رد کردم، البته الان به هیچ وجه پشیمون نیستم، فقط می ترسم که از هم دور بشیم.
مثل این می مونه که یه آقایی با یه خانم چادری ازدواج کنه و چادری بودن براش مهم باشه بعد یه دفعه خانمش تصمیم بگیره که چادرو بذاره کنار و .. جدای مسئله مذهبیش یه جور سلیقه هم وسطه، مثلا من از خانم چشم و ابرو مشکی خوشم میاد بعد خانمم بره خودش رو بور کنه و لنز سبز بذاره!!! البته اون خانم حق داره این کار رو بکنه چون موضوع شخصیه، اما من باید چی کار کنم؟ سلیقه ام رو عوض کنم؟ بسوزم و بسازم؟ اعتقاداتم رو عوض کنم؟ بی خیال بشم؟؟
میدونم این حسم به خاطر خودخواهیمه اما دست خودم نیست، وقتی می بینم اون دختری که انقدر شاد بود و رنگهای شاد می پوشید حالا میره سراغ رنگهای مرده و بی روح، حرفهایی میزنه که دیوار بینمون رو قطور تر می کنه، احساس می کنم 10 سال مسن تر شده، دیگه حتی برای خندیدنش هم دنبال روایت و حدیث می گرده، چه چیزی باعث میشه که من نتونم صدای قه قهه خانمم رو بشنوم؟؟؟؟؟

جلوی شما روسری نمی پوشه،ولی اگر همینطور ادامه بده اونم سر می کنه.

خانمتو راضی کن که از این افراطی گریش دست برداره وگرنه زندگیتون نابود می شه.مراجعه به مشاور می تونه کمک کنه.

بهش بگو « این رفتارت در مقابل غریبه ها پسنیدست ولی جلوی منی که محرم اسرارتم این رفتار باعث فاصله افتادن

بینمون می شه که تو آموزه های دینی هم فکر نکنم امر پسنیده ای باشه.»

به نظر من همسر شما داره راه رو اشتباه میره و برداشتش از مذهب غلطه .
آراسته بودن و خوب پوشیدن و آرایش کردن و رنگاهای شاد استفاده کردن برای همسر هیچ ربطی به مذهب نداره بلکه در دین ما توصیه شده که برای همسرتون این کارها رو انجام بدین .

همچنین خوب پوشیدن در اجتماع با حفظ پوشیدگی هیچ مانعی نداره .

یا برداشت خود همسرتون غلطه و راه رو غلط میره یا در این زمینه تحت تاثیر کسی هست که درست هدایتش نمیکنه .

شما سعی کنید در این زمینه همراهش بشید و خودتون هم در این زمینه ها اطلاعاتتون رو افزایش بدین و نسبت به دین بدبینانه برخورد نکنید . آیات و احادیث زیادی از بزرگان دین هست که میتونه راهنمای ما در زندگی باشه و در اغلب توصیه هایی شده برای اینکه زن ها برای همسرانشون چگونه باشند و همینطور مردها چگونه باشند برای زن هاشون .

دین ما همونطور که توصیه داره دربرابر نامحرم پوشیده باشید ، در برابر همسر هم توصیه داره به آراستگی .

سلام بر شما.

با همسرتون صحبت کنید و اول بهش اطمینان خاطر بدید که همیشه و در همه حال پشتیبانش هستید (از لحاظ عقیدتی) نه به این معنا که شما هم همون مذهب و نگاه رو دارید. به این معنا که در هر حالت برای انتخابش احترام قایلید.

امااااااااااااااا. به هیچ وجه نگذارید اختلافتون در این زمینه زیاد بشه.
در این موارد صحبت کنید. مثلا از حجابش بپرسید (با لحنی متین و صرفا برای افزایش اطلاعات خودتون. به این دلیل که اصلا شاید اون درست بگه و شما اشتباه بکنید.) این طوری با هم حرف می زنید، کتاب می خونید و بحث می کنید. و سود این کار چیه؟؟؟
این که "با هم" به یک نتیجه می رسید و زیاد از هم دور نمی شید.

پس برای شروع و نشون دادن اینکه برای عقایدش احترام قایلید، یه کتاب از کتاب هایی که می پسنده رو بخرید (مذهبی) و با هم شروع به خوندن کنید.


البته من مشاور نیستم. متاهل هم نیستم. اما بر حسب تجربیات روزانه گفتم.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

درضمن، دین اسلام در زمینه آراستگی و .... زن در برابر همسرش خیلیییی حساسهه و یه عالمه حدیث داره. می تونید این ها رو از سایت ها پیدا کنید و به همسرتون (با احترام) نشون بدبد.
سایت "آیت ا... مکارم شیرازی" هم که آنلاین می تونید استفاده کنید و سوال بفرستید و ....

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

به نظر من توی این تغییر ناگهانی عقیدتی، یه کاتالیزر وجود داشته. مثلا مامان خودم وقتی از خانوادش جدا شد و خیلیییی تنها شد این جور اخلاقیاتش یه دفعه رشد کرد.

بگردید دنبال اون کاتالیزر. البته شما بعید می دونم بتونید پیدا کنید. باید اون قدر همراهیش کنید تا در این مسیر خودش براتون درد و دل کنه.

ممنون از راهنمایی هایی که می کنید. اما اون توی دنیای خودشه اصلا اجازه نمیده که باهاش در مورد این مسائل صحبت کنم.
اخیرا داره کارهایی می کنه که فقط با تعجب بهش نگاه می کنم. مثلا دیشب داشتم اخبار گوش می کردم گفت اصلا میدونی که اخبار یه جور غیبته و نباید گوش کرد!!!
خانم من همیشه بهترین عطرها رو می زد و معمولا هر دو ماه یک بار عطرش تموم میشد. من دقت کردم که این مدت اصلا عطرنخریده و شیشه عطرش هم دیگه روی میز نیست، با خنده ازش پرسیدم عطر زدن که مشکل شرعی نداره؟ با جدیت گفت که حدیث داریم از حضرت محمد اگه زنی عطر بزنه و بره بیرون لعنت خدا و فرشته ها بر اونه..!!
چون نمیخوام تحت فشار قرار بدمش بهش گفتم بد نیست هر از چندگاهی پیش یه مشاور بریم، خوبه زندگیمون و روابطمون تحت نظر باشه، که برگشت گفت آدم مسلمان احتیاج به مشاوره نداره، هر چی مشاور میگه توی قرآن هست و ....
بهش گفتم خیلی خوب هم تو قرآن میخونی هم من، اما ما اونقدر با تجربه نیستیم که همه چیز رو به جا و به موقع انجام بدیم، گفت من این طوری فکر نمی کنم، من تازه راه درست رو پیدا کردم
گفتم میشه به من هم نشون بدی منو هم راهنمایی کنی؟ گفت اینطوری ارزش نداره باید خودت به یه درجه ای برسی..
دارم دیوونه میشم، به خدا آرامش از زندگی ما رفته، گاهی سرنماز به خدا میگم واقعا آخر دینداری اینه؟ دیگه کارم داره به کفر می کشه، من به کی بگم که زن خودم رو میخوام؟؟؟

[align=right][align=justify]خانم شما جلوی شما رفتارش (پوشش فیزیکی جنسی کلامی محبت کردن و خواستن) با قبل از این مشکل فرقی کرده؟

اگر اینجور نیست که مشکلی نیست وگرنه باید تو سایتای مذهبی مشکلت رو پی گیر باشی.

جایی که همسرت حرفاشونو قبول داشته باشه.پیش می دم به جای مشاور روانشانس از

مشاور مذهبی کمک بگیری.

[/align][/align]

گویا این تاپیک حضور گرم مدیر تالار و پیشکسوتانی چون آنی و فرشته را می طلبد

آنها که خاک را به نظرکیمیا کنند
بود که آیا گوشه چشمی به ما کنندhttp://www.hamdardi.net/imgup/19427/...14403d58cd.gif

به خاطر اینکه راهنمایی مدیران حکم سند برای مراجع دراه،باید بررسی بیشتری

رو موضوع داشته باشند و همین باعث می شه طول بکشه تا پست بذارن.

کم کم دارم از این زندگی خسته میشم. انگار صد سال پیرتر شدم!!

سلام جناب رستاک
چرا ؟
ناامید نشید
تا مشکلتون رو حل نکردید دست از تلاش برندارید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rastak

دارم دیوونه میشم، به خدا آرامش از زندگی ما رفته، گاهی سرنماز به خدا میگم واقعا آخر دینداری اینه؟ دیگه کارم داره به کفر می کشه، من به کی بگم که زن خودم رو میخوام؟؟؟

---

با سلام
مشكلي كه براي همسر شما پيش آمده است ، چنانچه همه چيز همانطور باشد كه نقل كرده ايد(چيز مهمي را از قلم نينداخته باشيد) و او هم حاضر نيست در اين زمينه با شما بحث علمي و مذهبي كند، حاضر نيست كه افراد اثر گذار را به شما معرفي كند، و در ضمن به يك روش غير معمول و توهمي به اسم مسلماني دست زده و همچنين در اين زمينه حتي حاضر نيست طبق نظر متخصصين مذهبي عمل كند و برداشتهاي ذهني خود را پيگيري مي كند. و از طرفي وي يك فرد باز بوده است و طي سالها زندگي كه داشتيد تحت تعامل مناسب بوده ايد و بحث فشارهاي شما روي او نبوده است و مسائلي از اين دست. همه نشان دهنده علامتهاي بروز يك اختلال رواني هست نه تغيير نگرش يا مسائل اعتقادي.
اگرچه تابلو مشكل شما به صورت مذهبي خودش را نشان داده است. اما نشانه هاي توهمي كه ايشون ارائه مي دهند شايد نياز به دارو درماني را نيز در موارد پيشرونده ايجاب كند.
- غيبت بودن اخبار
- عدم رسيدگي به خود
- عدم استعمال عطر
- عدم ارتباط و بحث سازنده با شما
- عدم استفاده از نظر متخصصين ديني
- عدم رعايت مسئله تقليد در مسائل ديني
- استنتاج هاي توهمي و فردي از دين (غيبت بودن اخبار)
و ....

البته برچسب اختلال فقط پس از شرح حال گرفتن حضوري و ارزيابي دقيق امكان پذير هست. اما از نوع شرح حالي كه گفتيد، خواستم بگويم كه نياز به مداخله درماني به صورت جدي احساس مي شود.

اگرچه ما داريم كساني كه از نظر مذهبي قشري و سطحي هستند، اما اينها از بچگي عادتا اينطور پرورش يافته اند و نسبت به تجربه هاي جديد از بچگي بسته بودند. اما همسر شما كاملا عكس اين قضيه هست. لذا اينگونه تغيير ناگهاني به صورت افراطي كه با برداشت خاصي شخصي او از دين همراه هست ، احتمال اختلال را افزايش مي دهد.

در مورد اينكه آزاد انديش هستيد و اجباري روي همسرتان نداريد، خوبست. اما در موارد بيماري گاهي بايد به اجبار كسي را تحت درمان يا حتي جراحي قرار داد. و همسر شما اگر به همين افراط گري رفتار مي كند كه شرح داديد و بيشتر در سيكل معيوب بسته ذهني خويش هست، نياز به روان درماني يا دارو درماني(پس از جلسه به روانشناس باليني يا روانپزشك ) بطور جدي دارد.

طوری که از صحبت دوستان و جناب مدیر نتیجه گرفتم، به مدت چند ماه سعی کردم با افرادی که مذهبی هستن البته مذهبی واقعی، ارتباط برقرار کنم و حتی این ارتباط رو خانوادگی کردم، اجازه دادم که همسرم خودش بسنجه و نگاه کنه و تصمیم بگیره.
با یک سری از افراد که خوشش نیومد رفت و آمد رو قطع کردم اما الان دو تا خانواده هستن که خیلی متعادل و حساب شده عمل می کنن. همسرم هم تقریبا متعادل تر شده، حداقل کمی به وضع ظاهرش می رسه و مرتب می گرده.
همین مقدار پیشرفت هم به نظر من خیلی خوبه و امیدوارم هر چه بیشتر به تعادل برسه.:323:

دوست من
خوش امدی
اگه به قران اعتقاد داری که ایشون اصلا خلاف اون رفتار نمی کنن و از نظر شرع هم شما مجاز نیستی به ایشون بگی که حجاب نداشته باشن
خوب ادمها تغییر می کنن ایشون هم که در جهت مثبت تغییر کرده نه منفی .
چرا بهش نمیگید دوست ندارید اونطوری باشه؟
یعنی احساس شما به تیپ همسرتون وابسته است؟یعنی اگه یک روز مثلا کچل بشن شما احساسی بهش ندارین؟

باید وقت داد
اعتماد کرد
با آدمای خوب رفت و آمد کرد
زندگی باید مسیرشو خودش پیدا کنه